Przewina ebook i audiobook

Pro­log

Więc to ko­niec? Te­raz, już, tak?

Nie chciał umie­rać, jesz­cze nie, za wcze­śnie, tyle może się prze­cież zda­rzyć, zresztą jest ona. Wszystko by dla niej zro­bił.

Na­wet dałby się za­bić.

Prze­stra­szył się. Pierw­szy raz w ży­ciu aż tak. Zwie­rzęcy strach, na­głe spię­cie ner­wów, jakby prąd go po­ra­ził. Za­bo­lało, bar­dzo.

Za­częło mu się krę­cić w gło­wie.

Spa­dał, spa­dał i spa­dał.

Co­raz głę­biej, ciem­niej, mniej tlenu. Co­raz trud­niej było zła­pać od­dech, my­śli z mo­zo­łem prze­bi­jały się przez mrok.

Znowu lęk. Pa­niczny. Nie chciał być sam, tak bar­dzo po­trze­bo­wał, żeby ktoś go do­tknął.

Nie ktoś, tylko ona, z niego, tylko to się li­czy, zwłasz­cza w ostat­nich chwi­lach.

Roz­bły­ski, mro­wie­nie, roz­myte ob­razy.

Zo­ba­czył ją. Boże, jaka ulga. Prze­cież to wszystko dla niej, z jej po­wodu.

I te­raz ją wi­dział, miał przed oczami, na­wet po­czuł, bo to się czuje.

Krew z krwi. Po­kre­wień­stwo.

Roz­dział 1

Czuła się tak, jakby le­żała na stole ope­ra­cyj­nym. Nad nią znaj­do­wała się okrą­gła, świe­cąca na biało lampa. Nie, ten ele­ment nie pa­so­wał, ciało musi prze­cież być do­brze wi­doczne, każdy szcze­gół ana­to­mii po­dany jak na tacy – do tego po­trzebne są no­wo­cze­sne mo­duły le­dowe, a nie lekko przy­mglona ża­rówka, jakby owi­nięta gazą.

Przy­mknęła oczy, ale świa­tło i tak prze­bi­jało przez po­wieki.

Jak w dzie­ciń­stwie, kiedy sa­motne noce w ciem­nym po­koju spra­wiały, że tru­chlała ze stra­chu. Ra­cjo­nalna część jej mó­zgu mó­wiła, że nie ma żad­nego za­gro­że­nia. W po­koju nie czai się po­twór ani zło­czyńca, ko­ry­tarz też jest wolny od za­gro­żeń, a drzwi wej­ściowe za­mknięte na klucz, za­suwę i łań­cuch.

Nie ma się czego bać.

A jed­nak się bała.

Tru­chlała, sztyw­niała, na­wet nie drgnęła. Sta­rała się jak naj­ci­szej od­dy­chać, byle tylko nie zdra­dzić swo­jej obec­no­ści.

„Co pani wtedy czuła?”, za­py­tała te­ra­peutka, kiedy do­szły do tego mo­mentu jej dzie­ciń­stwa.

Co czuła? Już miała do­brać od­po­wied­nie rze­czow­niki i przy­miot­niki, kiedy uświa­do­miła so­bie, że wła­ści­wie to nic nie czuła. Była po pro­stu za­mro­żona. Umysł od­ci­nał ją od świata ze­wnętrz­nego; hi­ber­nu­jąc, pró­bo­wała prze­cze­kać noc.

„Czy myśl o tym, że w po­koju obok są ro­dzice, nie po­ma­gała?”

Nie. Kiedy oj­ciec był w domu, sy­tu­acja ry­so­wała się kla­row­nie: nie mo­gła im prze­szka­dzać. Kiedy byli we dwoje, to mieli być we dwoje, zwłasz­cza gdy znaj­do­wali się w sy­pialni. Przez długi czas nie ro­zu­miała, skąd biorą się te dziwne, nie­po­ko­jące od­głosy zza ściany. Ni to za­wo­dze­nie, ni to krzyk. Mię­dzy grozą a eks­cy­ta­cją. Tro­chę okropne, a tro­chę in­try­gu­jące.

Do­tarło do niej kilka lat póź­niej, gdy obej­rzała scenę ero­tyczną w ja­kimś fil­mie. Tam to było bar­dziej na miej­scu: ładne de­ko­ra­cje, po­koik na fran­cu­skim pod­da­szu, młode, jędrne ciała, oczy­wi­ste przy­cią­ga­nie.

W przy­padku jej ro­dzi­ców ob­raz bar­dzo od­bie­gał od ki­no­wego wzoru; oni w ni­czym nie przy­po­mi­nali tam­tych bo­ha­te­rów, ich sier­miężne miesz­ka­nie – tam­tego po­ko­iku, a ściany z dykty prze­pusz­czały i znie­kształ­cały od­głosy.

Matka sta­rała się dla ojca, jak­kol­wiek się to re­ali­zo­wało za za­mknię­tymi drzwiami, oj­ciec brał, a po­tem szedł do rów­no­le­głego ży­cia.

Ni­gdy by się nie od­wa­żyła wejść do ich sy­pialni. Za­bro­nili jej oczy­wi­ście, ale i bez tego wie­działa, że nie można. O tym in­for­mo­wał ją głos w środku, in­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy, który sta­rał się oszczę­dzić jej bólu, stresu i roz­cza­ro­wań. Przez wiele lat pra­co­wał na naj­wyż­szych ob­ro­tach, ją też utrzy­mu­jąc w cią­głym na­pię­ciu.

Kiedy ojca nie było, czyli przez więk­szą część roku, teo­re­tycz­nie mo­głaby za­pu­kać do matki lub od razu po ci­chu wśli­zgnąć się pod koł­drę i bez­piecz­nie prze­spać noc przy jej boku.

Raz tak zro­biła. „Prze­cież mu­szę mieć wy­god­nie, wcze­śnie rano wstaję i cały dzień pracy przede mną. Nie mo­żesz my­śleć tylko o so­bie, to ego­istyczne”, usły­szała wtedy.

Nie była ego­istką – wręcz prze­ciw­nie, przej­mo­wał ją cały świat.

Za­bo­lało i już ni­gdy wię­cej nie po­wtó­rzyła tej próby.

Wiele lat póź­niej, gdy córka kła­dła się obok niej w nocy, gdy czuła jej nie­duże, cie­płe ciało przy­kle­jone do swo­ich ple­ców lub brzu­cha, zro­zu­miała, co stra­ciła. Czego ją po­zba­wiono.

Po­pła­kała się wtedy.

„Tyle mie­sięcy po po­ro­dzie, a hor­mony wciąż nie­sta­bilne”, po­wie­dział jej mąż.

Wła­śnie za­czy­nały się sta­bi­li­zo­wać, po­my­ślała ja­kiś czas po­tem. Roz­mro­ziły się, do­szły do głosu.

Znowu otwo­rzyła oczy. Nie, księ­życ nie przy­po­mi­nał lampy ope­ra­cyj­nej. Może po­my­ślała tak w pierw­szym od­ru­chu, bo le­żała nago? Po ką­pieli na­sma­ro­wała ciało bal­sa­mem. Na­ło­żyła grubą war­stwę, która wchła­niała się po­woli. Gdyby wło­żyła pi­żamę, więk­szość ko­sme­tyku wtar­łaby się w ba­wełnę. Miała tak le­żeć, nie­przy­kryta, tylko przez kwa­drans, ale za­snęła. Trzy go­dziny póź­niej obu­dziła się z ko­ła­czą­cym ser­cem. Ta­kie na­głe ze­rwa­nie się ze snu, z bó­lem w klatce pier­sio­wej.

Nie pa­mię­tała, co jej się śniło, ale na pewno coś złego. Chwilę za­jęło, nim przy­po­mniała so­bie, gdzie jest. Przy­kryła się koł­drą. Przez okno wi­działa wielki księ­życ w pełni. Być może to dla­tego – nie­któ­rzy uwa­żali, że księ­ży­cowe fazy de­ter­mi­nują ludz­kie za­cho­wa­nie.

Ona są­dziła, że ta ko­re­la­cja jest ilu­zo­ryczna. Czasy są trudne, lu­dzie wa­riują, jest wię­cej wy­pad­ków i prze­stępstw. Ma­gii nie do­strze­gała w tym żad­nej.

Nor­mal­nie za­sło­ni­łaby okno i by­łoby po kło­po­cie. Ale nie te­raz – za­słony zdjęła do pra­nia, a po­tem się roz­my­śliła. Po­sta­no­wiła się nie spie­szyć, zrobi to w wol­nej chwili. Może po­ju­trze, a może za ty­dzień. Wtedy, kiedy bę­dzie chciała.

I te­raz srebrny ta­lerz wi­siał tuż nad nią.

I wy­glą­dał jak pla­fon. No ja­sne! Dla­czego od razu nie sko­ja­rzyła? Taką lampę miała u sie­bie w po­koju na su­fi­cie. Okrą­gły ta­lerz z gru­bego mlecz­nego szkła, które zmniej­szało ilość prze­do­sta­ją­cego się świa­tła. Nie lu­biła go. Pa­so­wał do ko­ry­ta­rza w ośrodku wcza­so­wym, biu­rze, przy­chodni – ale nie do po­koju dzie­cię­cego. Do tego trudno było od­cze­pić szklaną po­krywę od me­ta­lo­wych za­cze­pów, gdy ża­rówka się prze­pa­liła. Matka się de­ner­wo­wała, jakby to była Soni wina. Cza­sem cze­kała na świa­tło aż do po­wrotu ojca, który bez pro­blemu ra­dził so­bie z tą kon­struk­cją. „Wi­dzisz, oj­ciec to wszystko po­trafi”, mó­wiła i wo­dziła za mę­żem wzro­kiem peł­nym po­dziwu. Ale żeby zmie­nić pla­fon na zwy­kłą lampę, wi­szącą, nie chciała się zgo­dzić. „Prze­cież ta działa, poza tym ile to za­chodu”.

I dla­tego w te lę­kliwe, bez­senne noce So­nia le­żała pod mlecz­nym świa­tłem pla­fonu, czu­jąc się tak, jakby ktoś na niej, wciąż przy­tom­nej, prze­pro­wa­dzał ope­ra­cję. Wie­działa, że wy­bu­dze­nie pod­czas za­biegu ze znie­czu­le­niem i zwiot­cze­niem mię­śni zda­rza się raz na kilka ty­sięcy przy­pad­ków. Ból i nie­moż­ność ru­chu, głos wiązł w ści­śnię­tym gar­dle. Prze­ra­ża­jąca per­spek­tywa.

Te­raz, gdy za kil­ka­na­ście go­dzin miała się zo­ba­czyć z matką, czuła się tak samo.

Do­ro­sła, w swoim domu, z na­sto­let­nią córką, znowu stała się małą, zlęk­nioną dziew­czynką.

Jak do­szło do tego, że od ju­tra przez naj­bliż­szy ty­dzień bę­dzie go­ściła matkę w Ko­wa­lo­wej?

Za­częło się w święta Bo­żego Na­ro­dze­nia, kiedy ra­zem z Julką po­je­chała do Ko­ło­brzegu. Matka usil­nie je za­pra­szała, pod­kre­śla­jąc de­wa­stu­jącą ją sa­mot­ność i zły stan zdro­wia. Nic z tego nie było prawdą. Zdro­wie jej do­pi­sy­wało, z ży­cia w po­je­dynkę mo­głaby zro­bić pro­fe­surę. Była w swoim ży­wiole, usta­la­jąc, usta­wia­jąc, musz­tru­jąc.

Trzy dni spi­na­nia się i trzy trudne noce pod mlecz­nym pla­fo­nem, który wciąż wi­siał pod su­fi­tem. Gdzieś mię­dzy barsz­czem a pie­ro­gami z ka­pu­stą i grzy­bami pa­dła de­kla­ra­cja, że matka przy­je­dzie na Dolny Śląsk. Że ro­zu­mie, jak trudno Soni się wy­rwać, że praca, że sa­motne ma­cie­rzyń­stwo. Wszystko to pod­szyte współ­czu­ciem, ale i oskar­że­niem. Po­da­nym gładko, jak ziem­niak z sa­łatki ja­rzy­no­wej oto­czony grubą war­stwą ma­jo­nezu.

Ja­sne było, że sprawa się nie roz­myje. Aż wresz­cie, pod ko­niec marca, usta­le­nia się sfi­na­li­zo­wały i te­raz, w po­ło­wie kwiet­nia, rzecz miała się urze­czy­wist­nić.

So­nia bała się tej wi­zyty. Nie chciała jej. Od­czu­wała wy­rzuty su­mie­nia, ale już nie miała do sie­bie o to pre­ten­sji. Nie da się za­pa­no­wać nad sy­gna­łami pły­ną­cymi z ciała.

Pla­no­wała ge­ne­ralne po­rządki, po któ­rych z wy­róż­nie­niem zda­łaby test bia­łej rę­ka­wiczki, osta­tecz­nie jed­nak od­pu­ściła. To jej dom, jej ba­ła­gan. Nie, nie ba­ła­gan – od­mienny styl ży­cia. Trwała w tym prze­ko­na­niu do wczo­raj­szego wie­czora, gdy za­częła się ła­mać, czy aby na pewno sprawy mogą zo­stać tak, jak się do­tąd miały.

Mogą, za­de­cy­do­wała i po­szła zro­bić so­bie ką­piel. Długo szo­ro­wała ciało pe­elin­giem, aż do za­czer­wie­nie­nia skóry. Na­ło­żyła dużo bal­samu, żeby ukoić po­draż­nie­nie, za­snęła i obu­dziła się po trzech go­dzi­nach, bez szans na dal­szy sen.

Był kwa­drans po czwar­tej nad ra­nem.

Wstała, uwa­ża­jąc, żeby nie na­dep­nąć na Boba, który wy­trwale spał przy jej łóżku. Pod­niósł łeb i spoj­rzał na nią. On nie miał pro­ble­mów ze snem. Już nie. Na po­czątku, gdy do niej tra­fił, za­wsze miał włą­czoną funk­cję czu­wa­nia. Nie po­tra­fił się od­prę­żyć – byle sze­lest i na­tych­miast był go­towy do ucieczki. Te­raz to się zmie­niło. Le­żał na ple­cach, od­sła­nia­jąc brzuch i szyję. Ufny i zre­lak­so­wany. Za­zdro­ściła mu, cho­ciaż wie­działa, że to dzięki niej. Że po­trafi dać ko­muś ta­kie wspar­cie i po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa, choć sama nie osią­gnęła po­dob­nego stanu w ży­ciu.

Po­de­szła do ko­mody i wy­cią­gnęła z niej bie­li­znę. Z opar­cia krze­sła ścią­gnęła dżinsy i bluzę. Ubrała się, a po­tem spoj­rzała na Boba.

– Chodź – po­wie­działa ci­cho.

Był tro­chę zdzi­wiony.

Psy przy­zwy­cza­jają się do ru­tyny. Cza­sem lu­dzie my­ślą, że mają szó­sty zmysł, bo po­tra­fią zgad­nąć, że za kilka mi­nut opie­kun lub opie­kunka staną w drzwiach. Albo wie­dzą, że wła­śnie wy­biła trze­cia, i przy­no­szą w py­sku smycz, bo to zwy­cza­jowa pora ich spa­ce­rów. To nie cuda, tylko świetne dzia­ła­nie we­wnętrz­nych psich ze­ga­rów i do­pa­so­wa­nie się do ludz­kiego roz­kładu dnia.

Nie ocią­gał się jed­nak. Po­de­rwał się i ru­szył za nią do przed­po­koju.

– Ci­cho – szep­nęła, po­wstrzy­mu­jąc praw­do­po­dobny wy­buch jego en­tu­zja­zmu. Spa­cery nie­odmien­nie wpra­wiały go w eks­cy­ta­cję. Wier­cił się przy drzwiach, pró­bu­jąc wy­trwać w przy­sia­dzie, bo wie­dział, że tylko w tej po­zy­cji So­nia przy­pnie smycz do jego ob­roży i będą mo­gli wyjść.

Nie chciała, żeby Julka się obu­dziła. Praw­do­po­do­bień­stwo wy­rwa­nia na­sto­latki z głę­bo­kiego snu było nie­wiel­kie, ale le­piej za­cho­wać ci­szę.

Prze­krę­ciła klucz w zamku i wy­szli na ze­wnątrz.

Za­pach wio­sen­nych po­ran­ków jest nie do pod­ro­bie­nia. Mo­kra zie­mia, w któ­rej za­częły się pro­cesy in­ten­syw­nego wzro­stu, a miej­scami jesz­cze za­le­ga­jąca bu­twie­jąca ściółka. Śmierć i roz­kład prze­pla­ta­jące się z no­wym ży­ciem.

Ru­szyła w dół, w stronę pen­sjo­natu.

Nie do­szła tam jed­nak. Za­trzy­mała się przy bu­dynku z na­pi­sem „Blit­zen­grund”. In­try­go­wał ją od dawna, od pierw­szej chwili, gdy tu przy­je­chała i go zo­ba­czyła. „Ze śla­dami daw­nej urody”, ta zbitka zna­cze­niowa od razu przy­szła jej do głowy. Ślady były nie­miec­kie, to, co po­psuło pier­wotne za­ło­że­nia, czyli wi­doczna od frontu do­bu­dówka, mu­siało po­wstać „za Po­laka”. Ory­gi­nalna bu­dowla miała pro­por­cje, cha­rak­ter, piękny sza­chul­cowy sznyt, fi­ne­zję drew­nia­nych wy­koń­czeń. Do­sta­wio­nego do przed­niej ściany po­wo­jen­nego kloca na pewno nikt nie pro­jek­to­wał – po pro­stu przy­szła bry­gada z ce­głami oraz za­prawą i po­sta­wiła trzy mury. Wy­da­wało się, że w tym po­miesz­cze­niu dzia­łała kie­dyś sto­łówka. To by pa­so­wało, bo So­nia prze­czy­tała w in­ter­ne­cie, że od lat sześć­dzie­sią­tych do osiem­dzie­sią­tych ubie­głego wieku od­by­wały się tu let­nie ko­lo­nie dla dzieci. A wcze­śniej, to zna­czy przed wojną, pro­wa­dzono dzia­łal­ność lecz­ni­czą. „Nowe, wy­godne, małe, przy­tulne, wy­jąt­kowo ci­che po­koje. Ką­piel po­wietrzna dla osób po­trze­bu­ją­cych re­laksu, re­kon­wa­le­scen­tów i osób ner­wo­wych”. Taką in­for­ma­cję zna­la­zła po nie­miecku; trans­la­tor prze­ło­żył w ten spo­sób. Wy­ni­kało z tego, że wła­ści­ciele nie za­mie­rzali or­ga­ni­zo­wać tu ży­cia to­wa­rzy­skiego, tylko stwo­rzyć wa­runki umoż­li­wia­jące doj­ście do sie­bie. Co­kol­wiek to zna­czyło i z ja­kie­go­kol­wiek pu­łapu „odej­ścia od sie­bie” star­to­wano.

A jak było te­raz?

Do nie­dawna nic nie było. Obiekt wy­glą­dał na za­dbany, do­glą­dany, ewi­dent­nie ktoś nad nim czu­wał, ktoś nie­wi­doczny. W każ­dym ra­zie na­wet je­śli tu miesz­kał czy po­miesz­ki­wał, to w po­je­dynkę. I nie w głów­nym, sta­rym bu­dynku, tylko ciut now­szym nie­du­żym domu wy­bu­do­wa­nym na ty­łach sa­na­to­rium Blit­zen­grund.

Aż kilka ty­go­dni temu za­szła ja­kaś zmiana. Ktoś prze­cho­dził przez po­dwórko, gdzieś wie­czo­rem pa­liło się świa­tło, cza­sem do­bie­gały od­głosy roz­mów, a cza­sem zwy­kłego do­mo­wego ży­cia. Kilka razy mi­jała na dro­dze auta, które wjeż­dżały do Ko­wa­lo­wej i nie za­trzy­my­wały się na par­kingu na dole. A po­tem znowu wszystko za­mie­rało.

Ale od kilku dni na pod­jeź­dzie stało auto. Luk­su­sowe. Po­rsche. Niby też mo­gło na­le­żeć do wła­ści­ciela, choć...

W bu­dynku za­czął się re­gu­larny ruch. Stałe ży­cie, acz­kol­wiek uta­jone. Kilka dni wcze­śniej Soni wy­da­wało się, że wie­czo­rem sły­szy głosy do­la­tu­jące gdzieś z tej strony. Szept roz­mów, żadna im­preza. Po­tem za­uwa­żyła pa­ra­sol ogro­dowy. Wy­sta­wał zza ściany. Nie usta­wiono go w ogro­dzie przed tą brzydką do­bu­dówką, mimo że było tu dużo ład­nie za­go­spo­da­ro­wa­nego, zie­lo­nego miej­sca, tylko w głębi, pod la­sem. Z tyłu, żeby unik­nąć wy­sta­wia­nia się na wi­dok, choć prze­cież i tak było tu bez­lud­nie, nie li­cząc jej i Julki. Na­wet w se­zo­nie tu­ry­ści rzadko tu do­cie­rali, a co do­piero w kwiet­niu.

Co do auta, to re­je­stra­cja była pol­ska, a do­kład­niej war­szaw­ska. Sa­mo­chód wy­glą­dał na nowy. Cena – pew­nie od pół mi­liona w górę. Po­rsche Pan­amera. Trzeba było mieć kasę, żeby czymś ta­kim jeź­dzić. I nie przej­mo­wać się ewen­tu­al­nymi uszko­dze­niami, bo na tyl­nym le­wym nad­kolu wid­niały mocne rysy. So­nia wczo­raj rano wspięła się po zbo­czu, wzdłuż ogro­dze­nia, żeby obej­rzeć sa­mo­chód. I wtedy je za­uwa­żyła. Aż cmok­nęła. Bru­talne wy­żło­bie­nia w ka­ro­se­rii na tak wy­pa­sio­nym pro­duk­cie wzor­nic­twa prze­my­sło­wego ro­biły wra­że­nie. Kiedy ze­szła na drogę, przyj­rzała się bra­mie. Bingo. Na me­ta­lo­wym słupku do­strze­gła dro­binki czer­wo­nego la­kieru. Tak, po­rsche było czer­wone, czyli kom­plet ste­reo­ty­pów ze­brany. A wła­ści­ciel po­jazdu? Bo chyba ra­czej nie wła­ści­cielka. Po co tu przy­je­chał? Kim był?

Za­cie­ka­wiło ją to. Na ra­zie pry­wat­nie, choć... Po tylu la­tach pracy w po­li­cji pry­watne i służ­bowe się mie­szało. In­tu­icja nie roz­dzie­lała tych ob­sza­rów.

– Chodź – po­wie­działa ci­cho do Boba.

Pies ru­szył do przodu, as­fal­tówką w dół.

– Nie, nie tam. – Lekko po­cią­gnęła smycz.

Sta­nął zdzi­wiony. Nie­chęt­nie do niej pod­szedł, ale kiedy zo­ba­czył, że nie wra­cają do domu, tylko wcho­dzą na łą­kowe zbo­cze i pną się ku la­sowi, oży­wił się.

– Ra­zem – upo­mniała go So­nia.

Za­trzy­mał się. Od­no­sili wspólne suk­cesy edu­ka­cyjne.

– Do­bry pies. – Prze­cią­gnęła „o”, co było ja­snym sy­gna­łem, że jest za­do­wo­lona z jego za­cho­wa­nia.

Za­mer­dał i wy­dał z sie­bie pisk za­do­wo­le­nia.

– Ciiii – uci­szyła go na­tych­miast.

Zwie­rzęta są pro­ste w ob­słu­dze, po­my­ślała. Po­chwa­liła go, no to się ucie­szył. To ona za­cho­wała się nie­prze­wi­dy­wal­nie. Po ludzku.

Po­woli ru­szyła w górę. Mi­nęli sto­jące przed ga­ra­żem po­rsche i po­szli da­lej. Za­trzy­mała się po­wy­żej nie­du­żego bu­dynku go­spo­dar­czego, mniej wię­cej na wy­so­ko­ści daw­nego sa­na­to­rium. Księ­życ nie­źle oświe­tlał za­bu­do­wa­nia, ale tylko od frontu. Tył po­zo­sta­wał za­ciem­niony. Choć...

Do­strze­gła świa­tło. Nie­zbyt silne, może przy­tłu­mione przez za­słonę w oknie. Na pię­trze, skrajny po­kój po pra­wej stro­nie. Się­gnęła do kie­szeni dżin­sów po ko­mórkę. Była czwarta czter­dzie­ści trzy. Można so­bie wy­obra­zić, że ktoś wstaje o tej go­dzi­nie. Zwłasz­cza starsi lu­dzie tak mają. Po­my­ślała o matce. Ona pew­nie też już na no­gach. Po­ciąg ma po dzie­wią­tej, ale zna­jąc ją, spraw­dzi wszystko po kilka razy przed wyj­ściem, a przede wszyst­kim bę­dzie się bała za­spać.

So­nia po­czuła nie­przy­jemny skurcz. Ty­dzień. Sie­dem dni. Zleci. Poza tym ona prze­cież pra­cuje. No i trzeba to mieć za sobą. Zresztą to matka, nie bę­dzie tak źle.

Świa­tło zga­sło. Ktoś pew­nie wstał tylko do ła­zienki i wró­cił.

Już miała odejść, gdy znowu coś bły­snęło. Za­sty­gła. Bob wy­czuł jej na­strój, usiadł.

Znowu na­stała ciem­ność. Upły­nęło może kil­ka­na­ście se­kund, za­nim coś usły­szała. Po­czuła na­pię­cie smy­czy. Bob pod­niósł się i na­prę­żył. Na­sta­wił uszu. Do­le­ciał do nich dźwięk drzwi otwie­ra­nych szybko, z im­pe­tem. I kroki, też pręd­kie. Jakby ktoś biegł. Od­ru­chowo spoj­rzała w dół, w kie­runku pod­jazdu pro­wa­dzą­cego do bramy i furtki, ale ni­kogo tam nie do­strze­gła. Od­głos, tym ra­zem ewi­dent­nie z tyłu po­se­sji. Me­ta­liczny. I wszystko uci­chło.

Bob w prze­ci­wień­stwie do niej chyba cały czas wpa­try­wał się w las po­ra­sta­jący zbo­cze po­nad nimi. Szarp­nął smy­czą, jakby chciał po­biec w tamtą stronę.

So­nia go przy­trzy­mała. Stała w miej­scu. Nie po­tra­fiła oce­nić, co wła­śnie za­ob­ser­wo­wała. Wła­ma­nie? Inne prze­stęp­stwo? Za­wa­hała się. Wy­star­cza­jąco długo była po­li­cjantką, żeby wie­dzieć, że w czte­rech ścia­nach dzieją się różne rze­czy. Nie­które można by za­kwa­li­fi­ko­wać jako czyn ka­ralny, gdyby nie to, że wy­da­rzyły się po­mię­dzy ludźmi, któ­rzy nie chcą prze­ciwko so­bie ze­zna­wać.

Czy tak było tym ra­zem?

Znowu do­strze­gła świa­tło. Z dwóch okien i dwóch od­dziel­nych po­koi, bo po­ja­wiło się w od­stę­pie kil­ku­na­stu se­kund. Zga­sło. Po chwili za­ja­śniało w ko­lej­nych po­miesz­cze­niach. Pew­nie ko­ry­tarz, część wspólna, po­my­ślała. Za szybą prze­sło­niętą je­dy­nie fi­ranką po­ja­wiły się dwie syl­wetki, wy­glą­dały na mę­skie. Spo­kojne ru­chy, żad­nej ner­wo­wo­ści. Jedna stała w miej­scu, druga się od­da­liła i wró­ciła po kilku mi­nu­tach. Lu­dzie, na któ­rych So­nia pa­trzyła, mu­sieli usiąść, po­nie­waż te­raz wi­działa tylko głowy nad pa­ra­pe­tem.

Nie wie­działa, czy iść, czy zo­stać. Gdyby wy­da­rzyło się tam coś, czym po­winna się za­jąć po­li­cja, już by pod­nie­siono alarm.

Mimo wszystko nie ru­szyła się z miej­sca.

Jedna z po­staci się pod­nio­sła. Po­szła do­kądś. Po nie­ca­łej mi­nu­cie za­pa­liło się świa­tło na par­te­rze, w środ­ko­wym po­koju. Po­tem zga­sło i na pię­trze po­ja­wiły się dwie syl­wetki. Ta trze­cia, która do tej pory sie­działa, wstała na ich wi­dok. Wy­glą­dało na to, że roz­ma­wiają. So­nia wciąż cze­kała. Kilka mi­nut póź­niej to­wa­rzy­stwo się ro­ze­szło.

Roz­bły­sły dwa po­koje na gó­rze i je­den na dole – te same co po­przed­nio.

– Już, za­raz – prze­mó­wiła ci­cho do Boba.

Coś ją przy­trzy­my­wało w tym miej­scu. Była już cał­ko­wi­cie roz­bu­dzona. Spraw­dziła go­dzinę – piąta sie­dem.

Zga­sło świa­tło na par­te­rze, po chwili także dwa górne. Bu­dy­nek znowu po­grą­żył się w ciem­no­ści.

– Chodź. – So­nia po­cią­gnęła lekko za smycz. Chciała zejść do drogi i przejść się w stronę So­ko­łow­ska po as­fal­cie. Uznała, że nic tu po nich. Bob zde­cy­do­wa­nie wo­lał ciem­nie­jący w od­dali las.

– Nie, stary, żad­nych ło­wów. Bez szans – po­wie­działa ci­cho.

Bob wciąż pa­trzył w górę.

Przy­szło jej do głowy, że chciałby ru­szyć śla­dem tego ko­goś, kto wy­biegł z bu­dynku i roz­mył się w mroku. Gdyby była sama, mia­łaby wąt­pli­wo­ści, czy do­brze in­ter­pre­tuje to, co się tu wy­da­rzyło, ale Bob miał pew­ność – upar­cie wpa­try­wał się w te­ren po­nad nimi.

Za­wa­hała się. Las w tym miej­scu był wy­soki i gę­sty. Na­wet przy świe­tle księ­życa ni­czego tam te­raz nie wy­pa­trzy.

Poza tym gdyby coś się stało, tamci w środku wsz­czę­liby prze­cież alarm.

Chyba.

Cie­ka­wość wzięła górę. Kim byli ci lu­dzie? Do kogo na­le­żało to auto? Kto tu się spro­wa­dził? Co tu się wła­ści­wie działo?

Od­bija ci, po­my­ślała. Może coś jed­nak było na rze­czy z tym Księ­ży­cem? Kto pi­sał o jego wi­nie? Że się zbliża do Ziemi i wpę­dza lu­dzi w sza­leń­stwo? Chyba Szek­spir. Julka miała ostat­nio czy­tać frag­menty Ro­mea i Ju­lii i kwę­kała, że nie da rady, że po co. Z Szek­spira mo­żesz się na­uczyć wszyst­kiego o na­tu­rze ludz­kiej, od­parła wtedy So­nia, a córka w spo­sób ty­powy dla na­sto­lat­ków wzru­szyła ra­mio­nami. „Od tego są pod­ca­sty”.

Pod­ca­sty. Choć i tak do­brze, że nie Tik­Tok.

– Do­bra, tylko ka­wa­łek – szep­nęła znowu.

Prze­szła wzdłuż ogro­dze­nia w górę i skrę­ciła w prawo, tak jak pro­wa­dziła me­ta­lowa siatka. Bob wy­strze­lił przed sie­bie. Z no­sem przy ziemi wę­szył, nie­spo­koj­nie się po­ru­sza­jąc. Za­trzy­mał się, spoj­rzał w dół, po­tem znowu do­sta­wił nos do ściółki i wy­rwał do przodu.

– Nie. – So­nia lekko po­cią­gnęła smycz. Nie wcią­gnie jej w las, to prze­cież bez sensu.

Włą­czyła la­tarkę w te­le­fo­nie i przyj­rzała się siatce. Nie zo­ba­czyła żad­nych wgnie­ceń, ale to był so­lidny ma­te­riał sprzed lat, nie to co współ­cze­sne pro­dukty. Na ziemi po­kry­tej igli­wiem też nic, choć...

Tuż obok swo­jego buta do­strze­gła do­łek. Nie­równy, w jed­nym miej­scu głęb­szy. Taki, jakby ktoś sko­czył i od­ci­snął ślad, choć rów­nie do­brze po­cho­dze­nie tego wgłę­bie­nia mo­gło być inne.

Kuc­nęła i po­sta­no­wiła zro­bić zdję­cie. Na wszelki wy­pa­dek. Nie prze­sa­dzasz?, po­my­ślała, ale się­gnęła po apa­rat i na­ci­snęła przy­cisk. Zmru­żyła oczy po­draż­nione lampą bły­skową. Błysk się po­wtó­rzył. Za­mru­gała i po­my­ślała, że nie­chcący po raz drugi do­tknęła ekranu. We­szła w ga­le­rię w te­le­fo­nie. Fo­to­gra­fia była po­je­dyn­cza. Spoj­rzała w stronę bu­dynku daw­nego sa­na­to­rium. Je­śli to nie z lampy bły­sko­wej w jej apa­ra­cie, to zna­czy, że...

Wszyst­kie pro­sto­kąty okien spo­wi­jała ciem­ność, ale prze­cież jej się nie przy­wi­działo.

Usły­szała trzask, tuż za sobą. Bob szarp­nął smycz, a ona z tru­dem utrzy­mała rów­no­wagę. Przez jej ciało prze­szedł dreszcz stra­chu.

Mię­dzy drze­wami, ka­wa­łek od nich, do­strze­gła od­da­la­jący się biały ku­li­sty przed­miot.

Sarna. To była sarna. Te zwie­rzęta mają białe zady; kiedy ucie­kają, stro­szą sierść w tym miej­scu, co spra­wia, że „plama” się po­więk­sza. Za tym „zna­kiem” po­ru­sza się reszta stada, uni­ka­jąc roz­pro­sze­nia czy za­gu­bie­nia.

Ta sarna była sama. Out­si­derka, po­my­ślała So­nia. Tro­chę jak ona. Spoj­rzała na ze­ga­rek. Szes­na­ście mi­nut po pią­tej. Za dzie­sięć go­dzin do­łą­czy do niej matka.

Otrzą­snęła się.

– Chodź, Bob. – Lekko po­cią­gnęła smycz.

Pies nie­chęt­nie się od­wró­cił i ru­szył za nią. W dół, do drogi. Prze­szli do końca as­faltu, a po­tem wró­cili do domu. Kiedy mi­jali bu­dy­nek z wy­tar­tym na­pi­sem „Blit­zen­grund”, za­czy­nało świ­tać. Dawne sa­na­to­rium wy­glą­dało te­raz na uśpione i pu­ste.

So­nia usły­szała dźwięk przy­cho­dzą­cej wia­do­mo­ści. O tej po­rze? Od­blo­ko­wała te­le­fon. SMS był od Pio­tra Dęb­skiego.

„Jak na­strój przed go­dziną zero? In­stynkt ucieczki czy walki?”

Do­ło­żył uśmiech­niętą buźkę na końcu. Tro­chę mu opo­wie­działa, tyle, żeby zro­zu­miał, choć wąt­piła, by zdo­łał. Jego matka umarła kilka lat temu. Był z nią zwią­zany, ciężko prze­żył jej odej­ście. Ko­chali się, jak ro­dzina, w zwy­czajny, do­bry spo­sób.

„Kon­fron­ta­cji. Ale bez mor­der­czych in­stynk­tów”. Też klik­nęła w emotkę uśmie­chu.

„To do­brze. Mor­der­stwo to za­wsze kło­pot”.

„Albo praca”, od­pi­sała.

„Albo praca”, zgo­dził się. „A wła­ści­wie – dla­czego nie śpisz?”

„Za­wsze na sta­no­wi­sku”.

„A mo­gła­byś być gdzie in­dziej. Na przy­kład obok mnie”.

Po­czuła skurcz w dole brzu­cha. To, co dziś się wy­da­rzyło, było in­try­gu­jące i nie­po­ko­jące, wy­wo­łało w niej de­li­katne na­pię­cie, a na­pię­cie – wia­domo – do­maga się uj­ścia. Naj­le­piej w to­wa­rzy­stwie Pio­tra.

„Obo­wiązki”, od­pi­sała jed­nak krótko. Nie była w na­stroju ro­man­tycz­nym.

„Za­tem do­brej pracy. I do­brego spo­tka­nia”.

Tym ra­zem na końcu po­ja­wiło się czer­wone ser­duszko. Błysz­czało jak po­rsche na pod­jeź­dzie.

Z tej ład­nej, nie­po­ry­so­wa­nej strony.

Roz­dział 2

Wszystko jest kwe­stią od­po­wied­niej dawki, my­ślała, ja­dąc w stronę Mie­ro­szowa. Od­sta­wiła Julkę do szkoły, a te­raz wy­bie­rała się na po­ste­ru­nek.

Choć w przy­padku uza­leż­nie­nia każda dawka, na­wet naj­mniej­sza, jest szko­dliwa. Czy ona była uza­leż­niona od swo­jej matki? Nie w sen­sie fi­zycz­nej obec­no­ści, bo tej prze­cież od lat już nie do­świad­czała, ale psy­chicz­nie. Wciąż zda­rzały jej się na­głe my­śli w stylu „a co by matka po­wie­działa?” lub „matce by się to nie po­do­bało”. Matka była obecna w jej gło­wie jako cen­zorka. Miała swój za­ku­rzony kąt, z któ­rego od czasu do czasu się wy­chy­lała i ją musz­tro­wała. So­nia nie po­tra­fiła jej usu­nąć, czyli jed­nak była to forma ja­kie­goś uza­leż­nie­nia. A skoro tak, to...

„Ile byś dała, żeby się wy­wi­nąć od tej wi­zyty, co?”, za­cze­piła ją Julka przy śnia­da­niu. „Może tyle, co na te twoje nowe najki”, od­parła. „Ej, nie żar­tuj so­bie”, córka się spięła. „To traf­niej do­bie­raj żarty”, rzu­ciła So­nia. „Bę­dzie do­brze. I pa­mię­taj, że nie­długo masz ostat­nie eg­za­miny próbne. Przy­łóż się”. Julka wzru­szyła ra­mio­nami. Chwi­lowo bar­dziej się przy­kła­dała do swo­jego związku. Związku – jak to brzmiało w od­nie­sie­niu do pięt­na­sto­let­nich dzie­cia­ków! A może wła­śnie wtedy uczu­cia są naj­lep­sze, bo naj­szczer­sze? Kac­per, ko­lega z klasy, był sym­pa­tycz­nym chło­pa­kiem z ro­dziny lo­kal­nych przed­się­bior­ców. Dwa sklepy spo­żyw­cze, wy­po­ży­czal­nia ro­we­rów, hur­tow­nia ko­sme­tyczna w Wał­brzy­chu. Po­wo­dziło im się. Matkę So­nia po­znała na ze­bra­niu. Miła, uma­lo­wana, na ob­ca­sach. Otak­so­wała ją wzro­kiem i za­pew­niła, że kiedy Julka do nich przy­cho­dzi – mieli duży, dwu­ro­dzinny bu­dy­nek na obrze­żach mia­sta, z wy­pie­lę­gno­wa­nym ogro­dem – to ma „jak w domu”. Chyba nie było w tym przy­tyku. Kac­per zja­wił się w Ko­wa­lo­wej kilka razy, za­wsze pod nie­obec­ność Soni. Zo­sta­wiała im wtedy na­le­śniki i lo­dówkę z pro­duk­tami do ka­na­pek. Dwu­da­nio­wego obiadu z de­se­rem nie było. Była za to wol­ność.

Czy Julka już...?

So­nia nie py­tała. Zimą za­ga­iła na te­mat an­ty­kon­cep­cji. Ostroż­nie; miała na­dzieję, że na to za wcze­śnie, ale aku­rat oglą­dały ra­zem „Fakty” i le­ciał re­por­taż na te­mat pi­gułki „dzień po”. Julka spoj­rzała na nią i od­parła: „Dżi­zas, ja wiem wszystko, jakby co. Na­prawdę nie mu­simy przez to prze­cho­dzić”. „A skąd wiesz?”, za­py­tała So­nia. „Z róż­nych miejsc. I nie bój się, żadne na­wie­dzone albo głu­pie strony”.

Mimo wszystko tro­chę się bała – ewen­tu­al­nej ciąży wła­ści­wie naj­mniej. Julka w grun­cie rze­czy była roz­sądna i chyba nie pla­no­wała jesz­cze współ­ży­cia. Więk­szym nie­po­ko­jem na­pa­wało So­nię prze­cho­dze­nie ich re­la­cji na nowy po­ziom – jej jako matki, a Julki jako córki, ale i mło­dej ko­biety. Nie wie­działa, jak się w tym od­naj­dzie. Żad­nych wzor­ców z dzie­ciń­stwa, to zna­czy do­brych wzor­ców, a te­mat był jak pole mi­nowe. Na ile można się kum­plo­wać z wła­snym dziec­kiem, a na ile trzeba być au­to­ry­te­tem? O ile można za­py­tać w ra­mach mat­czy­nej tro­ski, a kiedy za­czyna się wścib­stwo? Co z za­gad­nień pry­wat­nych można po­dać swo­jemu do­ra­sta­ją­cemu po­tom­kowi, a co po­winno zo­stać ukryte? Naj­trud­niej­sze sprawy kry­mi­nalne przy tym wszyst­kim wy­da­wały się cza­sem ba­nal­nie pro­ste.

Za­par­ko­wała przed ka­mie­nicą z nie­bie­ską fa­sadą. Kiedy wy­sia­dła z sa­mo­chodu, zo­ba­czyła sier­żanta Ra­nika, który z du­żym bu­kie­tem róż w rę­kach szedł środ­kiem placu.

– Cześć. – Za­uwa­żył ją, mimo że kwiaty trzy­mał cen­tral­nie przed sobą, mocno ogra­ni­cza­jąc so­bie wi­docz­ność.

– Cześć. To ja­kiś do­wód w spra­wie? – So­nia pa­trzyła na bu­kiet.

Ro­bił wra­że­nie. Dużo róż, pew­nie kil­ka­na­ście, a może wię­cej, z dłu­gimi sztyw­nymi ło­dyż­kami. Płatki ciem­no­czer­wone, pra­wie bor­dowe. Do tego gip­sówka i wstążki. So­lidny bu­kiet w sta­rym stylu.

– Co...? A nie, nie. To dla mamy. Na uro­dziny. Ładny, nie? – Z nie­skry­waną dumą spoj­rzał na kwiaty. – Mama koń­czy pięć­dzie­siąt lat. Nie­źle, co?

Za­brzmiało to tak, jakby do­bi­cie do tego wieku było nie lada wy­czy­nem. Czter­dzie­sto­trzy­let­nia So­nia od­parła:

– Tak. Nie­któ­rym się udaje tyle prze­żyć. Też mam taki plan. Nie­długo zo­ba­czymy, czy się po­wie­dzie.

Nie miało za­brzmieć zło­śli­wie, a jed­nak chyba wbiła szpilę iro­nii. Była lekko po­de­ner­wo­wana, co tro­chę tłu­ma­czyło, ale tylko tro­chę. No i Ra­nik nie za­wsze miał dy­stans do nie­win­nych zło­śli­wo­ści.

– Żar­tuję – rzu­ciła szybko, bo sier­żant stał przed nią i ewi­dent­nie nie wie­dział, co po­wie­dzieć.

– A, no tak. No tak. – Z ulgą się ro­ze­śmiał.

– Idziesz z tymi kwia­tami na po­ste­ru­nek?

– Tak wy­szło. Ku­pi­łem rano, bo wtedy przy­wożą z giełdy, naj­śwież­sze, naj­ład­niej­sze. No i chcia­łem już mieć to za­ła­twione, żeby od razu po pracy po­je­chać do domu.

Po­ki­wała głową. Ona od razu po pracy po­je­dzie do Wał­brzy­cha na dwo­rzec. Bez kwia­tów. A może też po­winna ku­pić? Czy ra­czej matka dla niej, skoro to ona przy­jeż­dża w od­wie­dziny?

Na po­ste­runku Ra­nik wy­cią­gnął z torby duży pu­sty słoik, na­lał do niego wody i po­sta­wił na pa­ra­pe­cie. Kiedy wło­żył do środka bu­kiet, mu­siał go oprzeć o okno, żeby się nie prze­wró­cił.

– O, co to za oka­zja? – W drzwiach sta­nął Ja­cek Maj­kow­ski. – Coś prze­ga­pi­łem? – Za­nie­po­koił się.

– Nic. To kwiaty Marka. Sprawa oso­bi­sta. – So­nia mru­gnęła do niego.

– Wresz­cie się oświad­czasz? – Maj­kow­ski szcze­rze się ucie­szył.

– Nieee... Zna­czy jesz­cze nie te­raz. Naj­pierw uro­dziny mamy, ta­kie okrą­głe, pięć­dzie­siąte, a po­tem za­rę­czyny. Mama pro­siła, żeby w tej ko­lej­no­ści. Mó­wiła, że jak ma czter­dzie­ści kilka, to jesz­cze tak się czuje cał­kiem, cał­kiem... No, jesz­cze nie na te­ściową i bab­cię.

Maj­kow­ski gwizd­nął. Ład­nie to ro­bił, fil­mowo.

– Małe Ra­niki. – Znowu się uśmiech­nął. – Dzieci są fajne – do­dał i lekko po­smut­niał.

Soni też zro­biło się nie­swojo. Można być he­tero i nie chcieć dzieci, a można być homo i wła­śnie tego pra­gnąć.

– Ale koty też ni­czego so­bie. Zwłasz­cza mój He­min­gway. – Maj­kow­ski szybko wró­cił do formy.

– Na­zwa­łeś kota He­min­gway? – spy­tał za­sko­czony Ra­nik, a So­nia się za­sta­no­wiła, czy sier­żan­towi coś to miano mówi.

– Tak. Bo jest po­dobny. Też ma taką białą brodę – od­parł Maj­kow­ski.

– Brodę? On ma wąsy – zdzi­wił się Ra­nik.

– Kto? – Te­raz zdu­mie­nie po­ja­wiło się na twa­rzy Maj­kow­skiego.

– No He­min­gway. Taco He­min­gway.

I nie­za­dane py­ta­nie Soni do­cze­kało się od­po­wie­dzi.

– Mój kot na­zywa się jak ten ame­ry­kań­ski pi­sarz – wy­ja­śnił Ja­cek.

– Aha.

To było ma­sku­jące „aha”, co do tego nie miała wąt­pli­wo­ści. Ra­nik też. Schy­lił się i się­gnął do szu­flady biurka po ba­ton cze­ko­la­dowy. So­nia znała ten me­cha­nizm. Kiedy Ma­rek się stre­so­wał, wsu­wał ja­kąś prze­ką­skę. Te­raz jed­nak za­stygł z je­dze­niem w dłoni.

– Nie, w su­mie to nie. – Za­uwa­żył, że tamci mu się przy­glą­dają. – Ka­sia się od­chu­dza. Już, a na­wet nie ma jesz­cze daty ślubu. To zna­czy bę­dzie w grud­niu, a oświad­czyny chyba w czerwcu, bo maj to nie­szczę­śliwy, bo bez r...

– W tym prze­są­dzie cho­dzi o mie­siące ślubu, nie za­rę­czyn – prze­rwała mu So­nia.

– Może, ale le­piej dmu­chać na zimne. Więc w grud­niu, a ona już się szy­kuje. Zresztą u niej to też te­raz sprawa wy­glądu, bo koń­czy szkołę ko­sme­tyczną i idzie na swoje.

– To już nie po­li­cja? – za­py­tała.

– Nie. – Po­krę­cił głową. – Słabo płacą, per­spek­tyw brak. No i śred­nio to in­te­re­su­jące, zna­czy dla niej, bo mnie to kręci. No i bę­dzie pra­co­wała na sie­bie, więc musi być wi­zy­tówką swo­jego biz­nesu. No. – Odło­żył ba­to­nik do szu­flady. – Ciężko mi zmie­nić te przy­zwy­cza­je­nia. Czy­ta­łem gdzieś, że cu­kier też może być na­ło­giem. Nie tylko fajki czy wódka. Czło­wieka tak cią­gnie do cze­ko­lady albo cu­kierka, bo to rze­czy­wi­ście jak uza­leż­nie­nie. Coś w tym jest – wes­tchnął. – Cho­ciaż w su­mie to le­piej, że mnie ci­śnie ze słod­kim, bo jak pa­trzę na sie­bie i swój brak wol­nej woli czy wy­trwa­ło­ści, to gdyby cho­dziło o pro­centy czy inne świń­stwo, mar­nie bym skoń­czył. Na­łogi są okropne. Trzy­mają czło­wieka w gar­ści. Mnie to by trzeba było gdzieś za­mknąć, bez do­stępu do tego, co kusi, bo ina­czej to bez szans. Umarł­bym z tym na­ło­giem.

– Chyba le­piej umrzeć z na­ło­giem niż przez na­łóg – stwier­dziła So­nia.

– Naj­le­piej to... – za­czął sier­żant Maj­kow­ski, ale jego wy­po­wiedź prze­rwał dźwięk te­le­fonu. Ode­brał. – Po­ste­ru­nek po­li­cji w Mie­ro­szo­wie, słu­cham.

So­nia usia­dła przy swoim biurku. Był kwa­drans po ósmej. Julka miała dziś lek­cje do trze­ciej, długo. Od­bie­rze ją, po­tem do domu, żeby na krótko wyjść z Bo­bem, i do Wał­brzy­cha na dwo­rzec po matkę i...

– ...przy­ją­łem zgło­sze­nie. Pod­je­dziemy w ciągu kwa­dransa. – Maj­kow­ski odło­żył słu­chawkę i spoj­rzał na So­nię. – Mamy zgło­sze­nie śmierci. To zna­czy praw­do­po­dob­nie sa­mo­bój­stwa. W ośrodku le­cze­nia uza­leż­nień w Ko­wa­lo­wej. To obok cie­bie, w tym daw­nym sa­na­to­rium. Wie­dzia­łaś, że tam ta­kie rze­czy?

Przy bra­mie cze­kał na nich wy­soki męż­czy­zna. Szczu­pły i szpa­ko­waty, miał na so­bie nie­bie­skie dżinsy i gra­na­tową sztruk­sową ko­szulę.

– Piotr Za­ręba, te­ra­peuta. – Wy­cią­gnął rękę w ich stronę.

– Ko­mi­sarz So­nia Kranz, sier­żant Ja­cek Ma­jew­ski. – Uści­snęła jego dłoń, przed­sta­wia­jąc sie­bie i swo­jego to­wa­rzy­sza. – To co tu się stało?

Wcze­śniej Maj­kow­ski zre­la­cjo­no­wał roz­mowę, która była krótka, tre­ściwa i po­zba­wiona emo­cji, jak to ujął. Zwy­kle śmierć czło­wieka od­dzia­łuje ja­koś na na­strój tego, kto ją od­kryje, tym bar­dziej, je­śli cho­dzi o sa­mo­bój­stwo. Tym­cza­sem dzwo­niący spra­wiał wra­że­nie opa­no­wa­nego, mó­wił rze­czowo, co mo­gło ozna­czać albo po­myłkę w od­bio­rze sy­tu­acji, albo psy­cho­pa­tię. Była też trze­cia ewen­tu­al­ność: o za­bój­stwie in­for­mo­wał do­świad­czony te­ra­peuta. I wła­śnie to miało miej­sce w tym przy­padku.

Męż­czy­zna miał ładne ja­sno­szare oczy i tro­chę zmę­czone spoj­rze­nie.

– Szcze­rze po­wie­dziaw­szy, to nie wiem, co tu się wy­da­rzyło. Sy­tu­acja jest dla mnie zu­peł­nie nie­zro­zu­miała. Oczy­wi­ście poza jed­nym fak­tem, bo ten nie ulega wąt­pli­wo­ści: Ta­de­usz nie żyje.

– Ta­de­usz? – So­nia wy­cią­gnęła no­tes.

– Ci­chosz. Ta­de­usz Ci­chosz. Chodźmy, pro­szę.

Ru­szyli pod­jaz­dem ku gó­rze.

– Pięć­dzie­siąt sześć lat, wy­kształ­ce­nie śred­nie, czło­wiek bar­dzo ma­jętny i bar­dzo uza­leż­niony. To jego auto. – Za­ręba na chwilę przy­sta­nął przy po­rsche.

– Nowe i za­ry­so­wane.

– Tak. Ale skąd pani wie? Prze­cież to z dru­giej strony. – Zdzi­wił się.

Kranz po­my­ślała, że Za­ręba jest by­strym czło­wie­kiem.

– Za­uwa­ży­łam wcze­śniej.

Na tym eta­pie nie było żad­nego po­wodu, żeby się zdra­dzać z tym, co za­ob­ser­wo­wała przed świ­tem. Nic nie od­po­wie­dział; wi­działa, że prze­twa­rza tę in­for­ma­cję. Był spo­kojny, za­cho­wy­wał uprzejmy dy­stans, który nie ozna­czał po­czu­cia wyż­szo­ści, tylko ofia­ro­wa­nie in­nym swo­body. Jak na ra­zie – pe­łen pro­fe­sjo­na­lizm.

– Mo­żemy iść da­lej – po­wie­działa.

Znowu ru­szyli do góry.

– Chciał­bym od razu po­wie­dzieć jedną rzecz: je­ste­śmy ośrod­kiem te­ra­peu­tycz­nym. Po­ma­gamy oso­bom, które utra­ciły moż­li­wość świa­do­mego kie­ro­wa­nia swoim ży­ciem. Nie oce­niamy, to bar­dzo ważna za­sada. Ani w roz­mo­wach in­dy­wi­du­al­nych mię­dzy te­ra­peutą i pa­cjen­tem, ani na se­sjach gru­po­wych. To zna­czy oce­nie może pod­le­gać za­cho­wa­nie, ale ni­gdy osoba. Poza tym przyj­mu­jemy lu­dzi, któ­rzy mo­gliby wzbu­dzać za­in­te­re­so­wa­nie róż­nych służb, ale my nie tro­pimy i nie prze­ka­zu­jemy in­for­ma­cji o wy­kro­cze­niach, które stały się ich udzia­łem.

Sta­nęli przed wej­ściem, obok pa­ra­sola. Usta­wiono tu dwa okrą­głe sto­liki i osiem krze­seł. Mało miej­sca, zde­cy­do­wa­nie lep­sze wa­runki były od ulicy. Nikt z pen­sjo­na­riu­szy nie chce się wy­sta­wiać na wi­dok, po­my­ślała.

– Te­raz roz­ma­wia pan ze mną, te za­sady mo­żemy więc na chwilę od­su­nąć. Co miał za uszami Ta­de­usz Ci­chosz?

Te­ra­peuta lekko się skrzy­wił.

– Prze­pra­szam – po­pra­wiła się. – Na co cho­ro­wał Ta­de­usz Ci­chosz? Bo tak się na to mówi: cho­roba, prawda?

Po­ki­wał głową.

– Tak, uza­leż­nie­nie jest cho­robą. Może z ze­wnątrz wy­gląda na to, że ci lu­dzie się ba­wią, pi­jąc, im­pre­zu­jąc, upra­wia­jąc seks, cho­dząc do ka­syna, ale to wszystko są spo­soby na ra­dze­nie so­bie z emo­cjami. De­struk­cyjne i przy­no­szące cier­pie­nie. Ta­de­usz przy­je­chał do nas sam, cztery dni temu. Za­li­czył ko­li­zję z bramą, choć wjazd jest sze­roki. U każ­dego pa­cjenta przed przy­ję­ciem spraw­dzamy trzeź­wość lub ro­bimy test na obec­ność nar­ko­ty­ków. U niego al­ko­mat wska­zał dwa i sześć dzie­sią­tych pro­mila.

– I...?

– Cóż... – Za­ręba roz­ło­żył ręce w ge­ście bez­rad­no­ści. – Umowę na tur­nus...

– Tur­nus?

– Tur­nus te­ra­peu­tyczny. Zwy­kle przyj­mu­jemy pa­cjen­tów na dwa­dzie­ścia osiem dni, to czas, który po­zwala „prze­me­blo­wać” so­bie w gło­wie i okrzep­nąć na tyle, by w bez­pieczny spo­sób, czyli bez uży­wek, wró­cić do co­dzien­no­ści. By­wają jed­nak i krót­sze po­byty, w za­leż­no­ści od po­trzeb i moż­li­wo­ści. Oczy­wi­ście po­tem dal­sza te­ra­pia, grupy wspar­cia, mi­tingi. Praca na lata, zwy­kle do końca ży­cia. Za­tem za­dzwo­ni­łem do szefa, Je­rzego No­waka, z py­ta­niem, jak się za­cho­wać. Z jed­nej strony kon­takt z kimś, kto jest pod wpły­wem środ­ków odu­rza­ją­cych, źle działa na grupę, z dru­giej... Co zro­bić z czło­wie­kiem, który ma po­nad dwa i pół pro­mila al­ko­holu we krwi? Ode­słać z po­wro­tem wła­snym au­tem? Gdy­by­śmy dzia­łali w du­żym mie­ście, można by to roz­wa­żyć, za­mó­wić tak­sówkę, ale tu... – Za­ręba wzru­szył ra­mio­nami. – Ju­rek zde­cy­do­wał, że go przyj­miemy. Pierw­szą dobę Ta­de­usz spę­dził w od­osob­nie­niu, do­piero kiedy wy­trzeź­wiał, do­łą­czył do grupy.

Byli już we­wnątrz bu­dynku. So­nia wcią­gnęła po­wie­trze do płuc. Od­ruch – za­wsze tak ro­biła w miej­scach z prze­szło­ścią. Lu­biła czuć za­pa­chy, które wiele mó­wiły o cha­rak­te­rze da­nej lo­ka­li­za­cji. Tu czuła pa­stę do pod­łóg, słodko-che­miczno-olej­kową woń, płyn do pra­nia i naj­przy­jem­niej­szy za­pach – drewna.

– Jego po­kój jest na pię­trze.

Bor­do­wymi me­ta­lo­wymi scho­dami z ład­nym kwia­to­wym ażu­rem we­szli na wyż­szą kon­dy­gna­cję.

Skrę­cimy w prawo, po­my­ślała So­nia, gdy do­tarli do szczytu scho­dów.

– A te­raz w prawo – po­wie­dział Za­ręba.

Sta­nęli przed ostat­nim po­ko­jem po pra­wej stro­nie ko­ry­ta­rza. Tym, w któ­rego okno wpa­try­wała się mi­nio­nej nocy. Drew­niane drzwi były prze­szklone – gę­sty wzo­rek na dwóch szy­bach w ko­lo­rze musz­tar­do­wym unie­moż­li­wiał do­strze­że­nie tego, co w środku. To zna­czy w sy­tu­acji, gdy obie szyby znaj­do­wały się na miej­scu, bo te­raz bra­ko­wało tej dol­nej. W dwóch miej­scach kit mocno trzy­mał nie­duże ka­wałki szkła, ale reszty nie było. So­nia lekko się schy­liła i zo­ba­czyła przed sobą tylko drew­nianą szafę.

Te­ra­peuta za­uwa­żył, że ko­mi­sarz przy­gląda się temu szcze­gó­łowi.

– To efekt dzi­siej­szego po­ranka. Ta­de­usz nie przy­szedł na po­ranną gim­na­stykę. Trzy dni temu był z tego zwol­niony, bo jego kon­dy­cja psy­cho­fi­zyczna nie po­zwa­lała na taką ak­tyw­ność, ale póź­niej już ćwi­czył. Dziś się nie po­ja­wił. Krzysz­tof i Ja­nusz, zna­czy inni pa­cjenci, po­szli spraw­dzić, co się dzieje.

– Nie pan?

– Nie, ja nie zo­sta­wiam grupy.

– A te­raz?

– Te­raz jest z nimi mój zmien­nik, Mar­cin Kruk. Pra­cu­jemy w try­bie dwu­dzie­stocz­te­ro­go­dzin­nym, wy­miana na­stę­puje rano, mię­dzy gim­na­styką a śnia­da­niem. Dziś ten rytm się za­bu­rzył.

– Okej. I co da­lej się wy­da­rzyło? We­szli do po­koju i zo­ba­czyli nie­ży­wego Ta­de­usza?

– Tak. A po­tem na­stą­piło za­mie­sza­nie. Ja­nusz chyba się prze­jął, choć twier­dzi, że po pro­stu się za­chwiał, i nie­chcący stłukł jedną z szy­bek. Co dziwne, w drzwiach był klucz. Zgod­nie z na­szymi za­sa­dami pa­cjenci nie za­my­kają po­ko­jów, zresztą nie do­stają swo­ich klu­czy.

– On miał. Skąd?

Za­ręba wes­tchnął.

– Wi­dzi pani, po­byt tu nie jest przy­mu­sowy. Re­guły są, ale to nie wię­zie­nie. Klu­cze znaj­dują się w po­koju te­ra­peuty. To po­miesz­cze­nie za­my­kamy, ale zamki w drzwiach pa­mię­tają dawne czasy. Nie trzeba być spe­cja­li­stą, żeby je otwo­rzyć. Po­wi­nie­nem mieć dwa klu­cze do każ­dego po­koju. Tu bra­ko­wało jed­nego.

– Ale drzwi nie były za­mknięte? – upew­niła się Kranz.

– Nie. Nie wiem, dla­czego Ta­de­usz wło­żył klucz do zamka. I od razu po­wiem, że nie wiem, kiedy to zro­bił. Może wczo­raj, a może wcze­śniej. Nie mam na­tury kon­tro­lera. Krzysz­tof wszedł i zo­ba­czył to, co za­raz pani zo­ba­czy. Po­tem oczy­wi­ście za­mkną­łem drzwi. – Te­ra­peuta wło­żył do zamka klucz i prze­krę­cił go. – Pro­szę.

– Ja przo­dem – po­wie­działa, choć z opisu wy­ni­kało, że przez po­kój już zdą­żyło się prze­wi­nąć kilka osób. Na pewno za­dep­tały ślady, py­ta­nie tylko, jak duża była skala tego ba­ła­ganu.

Na wprost wej­ścia stała szafa zro­biona z ciem­nego drewna. Za wą­skim ko­ry­ta­rzy­kiem znaj­do­wały się biurko i ko­módka utrzy­mane w po­dob­nej sty­li­styce oraz łóżko z me­ta­lo­wym ste­la­żem, też stare albo sty­li­zo­wane na ta­kie. Usta­wiono je wez­gło­wiem do okna, w któ­rym wi­siały ko­ron­kowa fi­ranka i za­słona w kwia­towy wzór. Ca­łość wy­glą­dała tak, jakby od czasu pierw­szych, nie­miec­kich wła­ści­cieli nie­wiele się tu zmie­niło.

Na łóżku le­żał mar­twy męż­czy­zna.

Za­ręba zo­stał z tyłu, So­nia po­de­szła do de­nata. Uło­żony na wznak, lewa ręka zwi­sała z ma­te­raca. Wi­dać było na niej cię­cie na wy­so­ko­ści nad­garstka. Pod nią znaj­do­wał się ba­weł­niany chod­nik, zszyty z ka­wał­ków ma­te­riału w róż­nych od­cie­niach czer­wieni. So­nia wło­żyła la­tek­sowe rę­ka­wiczki, schy­liła się i pod­nio­sła ma­te­riał. Na drew­nia­nej pod­ło­dze wid­niała bor­dowa plama, nie­duża – to, co ska­pało z rany, tylko nie­znacz­nie prze­sią­kło przez chod­ni­czek.

Druga ręka le­żała wzdłuż ciała, zgięta w łok­ciu, z dło­nią spo­czy­wa­jącą na brzu­chu. W niej tkwił nóż z za­krwa­wio­nym ostrzem.

Soni przy­po­mniały się stare spek­ta­kle Te­atru Te­le­wi­zji, gdzie wi­dy­wała po­dobne in­sce­ni­za­cje. Na­chy­liła się nad Ci­cho­szem. Był ewi­dent­nie nie­żywy, ale i tak przy­ło­żyła dwa palce do jego szyi. Do­świad­cze­nie mó­wiło jej, że nie żyje od kilku go­dzin. Czte­rech? Ośmiu? Ra­czej nie dłu­żej. Czy zgi­nął wtedy, gdy ona szła z Bo­bem na wcze­sny spa­cer?

Męż­czy­zna, po­dob­nie jak ten bu­dy­nek, no­sił ślady daw­nej urody. Ładna twarz z wy­raź­nie za­ry­so­waną żu­chwą, ale oczy pod­puch­nięte, a skóra zsi­niała – wi­dać było, że wła­ści­ciel ciała lu­bił żyć na kra­wę­dzi. Za­rost dwu-, trzy­dniowy, wy­ni­ka­jący chyba ze sty­li­za­cji. Ciu­chy mar­kowe – spodnie chi­nosy i ko­szulka polo z logo zna­nej ame­ry­kań­skiej firmy. Skar­petki też. Tak, dało się tu wy­czuć pie­nią­dze. Po­dob­nie jak fakt, że ma­jęt­ność nie za­pew­nia szczę­ścia.

Na sto­liku przy łóżku za­uwa­żyła pu­dełko z kar­tami. Duże, mu­siało za­wie­rać wię­cej niż jedną ta­lię. Otwo­rzyła je. Pach­niało no­wo­ścią i ele­gan­cją, ta­lie były trzy.

Po­de­szła do biurka. Na bla­cie stała pu­sta bu­telka po wódce i le­żały bli­stry po le­kach. Obej­rzała je – re­la­nium. Wszyst­kie osiem. I wszyst­kie pu­ste.

– To chyba też za­bro­nione? – za­py­tała Za­rębę.

– Oczy­wi­ście – od­parł spo­koj­nie. – Nie wie­dzia­łem, że ma to u sie­bie w po­koju. Te­raz byłby to po­wód do usu­nię­cia go z tur­nusu. Zresztą gdyby pi­jany do­łą­czył do grupy, też bym go ode­słał.

– Prze­szu­kuje pan torby, które pa­cjenci przy­wożą ze sobą do ośrodka?

– Tak. Ta­de­usz nie miał ze sobą ni­czego, co by­łoby nie­do­zwo­lone.

– Za­tem skąd...?

– Sa­mo­chodu nie prze­szu­ki­wa­łem, choć klu­czyki są u mnie. Po­dobno nie miał dru­giego kom­pletu. Po­wtó­rzę: nie je­ste­śmy straż­ni­kami. Pa­cjenci choćby w mi­ni­mal­nym stop­niu mu­szą mieć wolę i sa­mo­kon­trolę.

Na biurku le­żały też kartka, nie­za­pi­sana, dłu­go­pis i zdję­cie dziew­czyny.

Ko­chanka, po­my­ślała So­nia w pierw­szym od­ru­chu. Pa­so­wa­łoby do ca­ło­kształtu. Ale kiedy przyj­rzała się fo­to­gra­fii, za­uwa­żyła po­do­bień­stwo ko­biety do Ta­de­usza Ci­cho­sza. Ładna twarz, nie­bie­ski ko­lor oczu pod­bity przez in­ten­sywną ko­bal­tową barwę su­kienki. Zdję­cie zro­biono na ulicy, w ru­chu, nie wy­glą­dało na po­zo­wane, choć jed­no­cze­śnie było w nim coś pro­fe­sjo­nal­nego.

– Córka? – Spoj­rzała na te­ra­peutę.

– Chyba tak. Opo­wia­dał o niej. Dwa­dzie­ścia je­den lat, piękna.

Zga­dzało się.

– Bar­dzo ją ko­cha, to zna­czy ko­chał. Tak de­kla­ro­wał i wy­da­wało się to szczere.

– Ko­goś jesz­cze ko­chał?

– Ma żonę. I ko­chankę. To zna­czy miał, prze­pra­szam. Żona mieszka w War­sza­wie, córka jest z tego związku. Nie żyją ze sobą. On zo­sta­wił so­bie willę, żo­nie i córce ku­pił apar­ta­ment. Ko­chance zresztą też, tyle że we Wro­cła­wiu. Stam­tąd do nas przy­je­chał. Ko­chankę zdra­dził z inną ko­bietą, ale ona chyba o tym nie wie. Al­ko­hol zu­peł­nie roz­ha­mo­wy­wał.

– Jak pan oce­nia, mógł chcieć po­peł­nić sa­mo­bój­stwo? – za­py­tała So­nia.

Te­ra­peuta się za­wa­hał.

– Nic na to nie wska­zy­wało, ale pierw­sze dni na przy­mu­so­wym od­wyku są trudne. Ze­spół od­sta­wienny to nic mi­łego. Wielu na­szych pa­cjen­tów ma ob­ni­żony na­strój i de­pre­sję. Nie za­ob­ser­wo­wa­łem tego ostat­niego u Ta­de­usza, choć głowy bym za to nie po­ło­żył. Ge­ne­ral­nie, po­wie­dział­bym, że to czło­wiek, który lubi ży­cie, mimo wszystko. Lu­bił – po­pra­wił się. – Prze­pra­szam, trudno tak... Od razu po­wiem, bo to może ważne, z punktu wi­dze­nia po­li­cji na pewno. Kiedy przyj­mo­wa­łem go do ośrodka, zo­ba­czy­łem w jego tor­bie go­tówkę, dużą. Spięte ban­de­ro­lami pliki bank­no­tów. Po­dobno czter­dzie­ści pięć ty­sięcy. Ta­de­usz wy­jął z tej torby chu­s­teczki i nie za­piął zamka, wręcz jakby za­le­żało mu, żeby to po­ka­zać, ale za­prze­czył, gdy za­py­ta­łem. Może na­prawdę nie ro­biło to już na nim wra­że­nia. Po­wie­dzia­łem mu, że mamy tu za­my­kaną szafę, z do­brym zam­kiem, na leki, ale...

– A to re­la­nium to skąd? Nie z tej szafy?

– Nie. Szafa ma nie­na­ru­szony za­mek, le­ków nie ubyło – od­parł. – Od­mó­wi­łem prze­cho­wa­nia tej go­tówki, żeby nie od­po­wia­dać za jej ewen­tu­alne za­gi­nię­cie, ale nie prze­jął się tym. Chyba nie uznał tego za istotną sprawę. Być może z jego punktu wi­dze­nia nie była to duża suma. Wiem też, ale tylko tyle, co te­raz pani po­wiem, że Ta­de­usz zaj­mo­wał się han­dlem bro­nią. I że tra­fił, za­cy­tuję go, na „złych lu­dzi”.

– Cie­kawa opi­nia ko­goś, kto był na ba­kier z pra­wem – za­uwa­żyła.

Za­ręba lekko się uśmiech­nął.

– Na­sza praca po­lega w du­żej mie­rze na ure­al­nia­niu pa­cjen­tom świata. Ci „źli lu­dzie” to po­dobno po­li­tycy i gang­ste­rzy. Po­wie­dział, że wsa­dził ich na minę. Co to miało zna­czyć, nie wiem. Czy to mo­gło spo­wo­do­wać, że tar­gnął się na swoje ży­cie? Nie da się tego wy­klu­czyć.

Chyba się da, po­my­ślała So­nia. Jak­kol­wiek za­koń­czyło się ży­cie tego fa­ceta, ra­czej nie zro­bił tego z wła­snej woli. Sprawa była zde­cy­do­wa­nie roz­wo­jowa, choć główny ak­tor wła­śnie się zwi­nął.

Wyj­rzała przez okno. Przed bu­dyn­kiem zo­ba­czyła Maj­kow­skiego, który roz­ma­wiał z męż­czy­zną z dłu­gimi wło­sami spię­tymi w kitkę. Obok stała grupka, za­pewne pa­cjen­tów.

Za­ręba też spoj­rzał w tamtą stronę.

– Mar­cin, mój zmien­nik. Grupa wy­szła na ze­wnątrz, tak ła­twiej im po­ra­dzić so­bie z emo­cjami. Mar­twię się, jaki wpływ to wy­da­rze­nie bę­dzie miało na ich te­ra­pię.

Gdy So­nia się­gnęła po te­le­fon, żeby za­dzwo­nić po tech­ni­ków, za­py­tał:

– Czy to wszystko?

Kiw­nęła głową.

– Na ra­zie tak.

– Do­łą­czę do grupy, do­brze?

Znowu przy­tak­nęła.

– Pro­szę im po­wie­dzieć, żeby się nie roz­cho­dzili. Będę chciała po­roz­ma­wiać z każ­dym z nich.

– Te­raz?

– Tak.

– Mamy usta­lony plan dnia, więc...

So­nia po­my­ślała, że ten fa­cet żyje w swoim świe­cie. Albo na­prawdę wie­rzy w sa­mo­bój­stwo Ci­cho­sza.

– Trudno – od­parła. – Po­trzebne będą mo­dy­fi­ka­cje.

– Ru­tyna jest dla tych lu­dzi bar­dzo ważna.

Po­czuła, że za­czyna się de­ner­wo­wać. Ta sprawa i jesz­cze matka...

Matka.

– Ru­tyna bę­dzie mu­siała się uela­stycz­nić, przy­kro mi. Prze­pra­szam, chcia­ła­bym te­raz zo­stać sama. Może pan już iść na dół, za­raz do­łą­czę.

Gdy te­ra­peuta opu­ścił po­kój, znowu ro­zej­rzała się po po­miesz­cze­niu. Po­de­szła do ko­mody i wy­su­nęła pierw­szą szu­fladę. Skar­pety i bok­serki. W dru­giej pi­żama, wy­glą­dała na nie­uży­waną. Trze­cia była pu­sta. Szafa mie­ściła w so­bie kilka par spodni na wie­sza­kach, sta­ran­nie uło­żone ko­szulki polo, dwa swe­try i dwie bluzy. Na dole stała torba, ciemna, w spor­to­wym ty­pie. Z ta­kimi fa­ceci cho­dzą na si­łow­nię. So­nia ją otwo­rzyła. Bank­noty. Pew­nie pie­nią­dze, o któ­rych wspo­mi­nał te­ra­peuta. Dużo, więc chyba nic nie ubyło, ale to się do­piero okaże.

Zer­k­nęła na górną, po­je­dyn­czą półkę. Le­żał tam ze­ga­rek, być może wart wię­cej niż to, co znaj­do­wało się w tor­bie. Srebrny albo z bia­łego złota, szwaj­car­ski, z gra­we­run­kiem „Ta­de­usz Ci­chosz”. Mi­to­man, prze­le­ciało jej przez głowę. Bo­gaci dzie­lili się na dwie ka­te­go­rie: jedni bez po­czu­cia ob­cia­chu ob­no­sili się ze swoim sta­nem po­sia­da­nia, dru­dzy byli po­nad ma­te­rialne oznaki bo­gac­twa. Ci­chosz zde­cy­do­wa­nie na­le­żał do tej pierw­szej grupy. Obok tego cuda sztuki ze­gar­mi­strzow­skiej i ju­bi­ler­skiej za­ra­zem znaj­do­wał się plik kar­tek. Pa­pe­te­ria, jak się oka­zało. Też ele­gancka, kre­mowa, z na­dru­kiem „TC”. So­nia za­uwa­żyła, że jedna z kar­tek jest czę­ściowo za­pi­sana. Le­żała w pu­dełku od­wró­cona ty­łem, ale można się było do­pa­trzeć śla­dów dłu­go­pisu. Pióra, stwier­dziła ko­mi­sarz, ob­ra­ca­jąc ją. Pe­łen pa­kiet ma­jęt­no­ści na po­kaz w pierw­szym po­ko­le­niu do­rob­kie­wi­cza. Pióro pew­nie było wy­sa­dzane bry­lan­tami albo czymś rów­nie dro­gim. „Ko­chana Có­reczko, bar­dzo mi przy­kro, że sprawy tak się po­to­czyły. Prze­cież wiesz, że nie chcę ro­bić ni­czego, co by Ci spra­wiło przy­krość. Nic prze­ciwko To­bie. Po pro­stu taka jest na­tura tej cho­roby. Znów po­dejmę dzia­ła­nia, by z tego wyjść. Obie­cuję Ci to. Tę­sk­nię, ko­cham, Tata”.

So­nia pa­trzyła na ten krótki list. Z jed­nej strony ma­ni­pu­la­cja, bo sprawy same się „to­czą”, cho­ciaż to Ci­chosz się do­pro­wa­dził do ta­kiego stanu, ale z dru­giej „tę­sk­nię” i „ko­cham”... Czy brzmiało szcze­rze? Ad­re­satką mu­siała być dziew­czyna z fo­to­gra­fii. So­nia mo­gła po­dej­rze­wać, że re­la­cja mię­dzy tym dwoj­giem była ostat­nio chłodna, ale Ci­chosz miał na­dzieję na ocie­ple­nie sto­sun­ków. Tu już się nic nie wy­da­rzy, prze­le­ciało jej przez głowę.