Pogrzebowa sygnaturka. Spaghetti Western ebook

Marek Pietrachowicz „Pogrzebowa sygnaturka. Spaghetti Western”

Copyright © by Marek Pietrachowicz, 2018

Copyright © by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o. 2018

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie

 może być reprodukowana, powielana i udostępniana w 

jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy.

Redaktor prowadząca: Renata Grześkowiak

Korekta: Dominika Urbanik, Joanna Gębicka

Projekt okładki: Robert Rumak

Skład epub, mobi i pdf: Kamil Skitek

Odwiedź profil autora na:

autorzy365.pl

oraz jego gabinet na

strefa-zrozumienia.pl

ISBN: 978-83-8119-341-2

Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o.

ul. Spółdzielców 3, pok. 325, 62-510 Konin

tel. (63) 242 02 02, kom. 695-943-706

http://www.psychoskok.pl/http://wydawnictwo.psychoskok.pl/ e-mail:[email protected]

Duch Kansas to amerykański duch, podwójnie dystylowany. To nowo przeszczepiony produkt amerykańskiego indywidualizmu, amerykańskiego idealizmu, amerykańskiej nietolerancji. Kansas to mikrokosmos Ameryki.

Carl L. Becker, esej „Kansas”

Wstęp

– Widziałeś ją, Jack? – farmer z pęczkiem rzep pod pachą szturchnął łokciem swojego kolegę z targu, pchającego wózek z rybami. – Znowu tu jest! Ta latynoska piękność! Ależ figura! – gwizdnął cicho.

W tle orkiestra dęta przygotowywała się do występu. Postawny, wąsaty szeryf lustrował przewijający się tłum z wysokości końskiego siodła, leniwie rzując tytoń.

– Señorita Ferrero nieczęsto przyjeżdża do miasta, ponieważ pochodzi z daleka – wyjaśnił im zamiatacz ulic, przy którym przystanęli, wiodąc za nią wzrokiem. To samo uczynili faceci zawieszający rocznicowe flagi na pobliskim balkonie. Szeryf przywołał tamtych do rzeczywistości gwizdnięciem i niecierpliwym ruchem głowy.

– A ty, skąd mógłbyś wiedzieć? – rybak zmierzył zamiatacza krytycznym spojrzeniem.

– Zapytałem ją.

– Ty, ze wszystkich ludzi pod słońcem? Taką paniusię? – zachłysnęli się obaj sprzedawcy i pożałowali, że im samym nie przyszło to do głowy.

A to dlatego, że ich zwyczajnie onieśmielała – godną postawą, choć bez wyniosłości, oraz tym dziwnym, milczącym spojrzeniem jej pięknych, kasztanowych oczu, podkreślonych czernią makijażu. Jak prozaicznej czynności by nie dokonywała – czy to uciskała melony na stoisku warzywnym, czy oglądała krytycznie sumy i pstrągi rozłożone na wózku rybaka – w każdej z tych sytuacji pozostawała pełna wewnętrznej godności i jakby majestatu arystokratki.

– Jest z Rudych Skał, tej polskiej osady na drugim końcu prerii – wyjaśnił im gość z miotłą.

– Bujasz pan, przecież tam nic nie rośnie! Nikt by nie wytrzymał w takich dzikich ostępach.

– A jednak. I wiecie co, moi panowie? Pierwsze, co zaczęli budować, zaraz po szopie na narzędzia, to szkoła i kościół!

Sprzedawca warzyw zdjął kapelusz z szacunku. A może od upału.

– Sól tej ziemi, odważni i pełni determinacji koloniści. Podobno wygnano ich z ojczyzny za udział w powstaniu.

– To oni też podpadli Anglikom?

– Każdy ma swoich Anglików, Jack. My mieliśmy swoich, oni mają swoich. Z carskim orłem.

Ruszyli dalej śladami powabnej Meksykanki, pozostawiając zamiatacza jego zajęciu.

– Gdyby tylko byli porządnymi protestantami – westchnął rybak.

– No jasne. Takimi jak McFarlane czy inne świnie, które obniżają dniówki i obcinają racje robotnikom? – Farmer zasiedział się kiedyś na odczycie manifestu Karola Marksa z Niemiec. Na szczęście dla niego, jego świętej pamięci rodzice nauczyli go również uczciwej i ciężkiej pracy. – I dają pożyczki na ubrania i żywność na taki procent, że stajesz się ich niewolnikiem?

– Cóż, taka jest cena swobody gospodarczej, Ralph. Jeden wygrywa, inni tracą. Ktoś się trudzi, a inny zbiera dywidendy. Zjedz, albo zostań zjedzony – łapiąc za rozwarty pysk, przerzucił wielką rybę do rynienki z solą.

– I uważasz, że to jest fair? Że Bóg daje nam prawo uciskać innych i wyrzucać ze swojej ziemi?

– Gadasz jak katolik, a nie prezbiterianin. Pamiętaj, że to wiara zbawia, a nie nasze uczynki.

– Jestem metodystą, a nie żadnym prezbiterianinem.

– Możesz być nawet baptystą, i tak brak ci lotności. Jako grzebiący motyką w glebie nie pojmiesz wzniosłej potrzeby braku jakichkolwiek ograniczeń i daru wolności od Pana.

– Myślałby kto, ze nabrałeś finezji od gapienia się w fale i pusty horyzont. Czyli co mi powiesz? Że ten, kto ma pieniądze, może robić z nami co chce i nie liczy się wcale wola i gniew ludu? To Kapitał, a nie Kapitol, jest centrum władzy? I Republiki, Za Którą Się Opowiada?[1]

Tymczasem, zauważyli nowy ciekawy obiekt, który chwilowo przykuł ich uwagę i zmienił temat rozmowy. Dwaj handlowcy żywnością przystanęli, obserwując dystyngowanego, starszego jegomościa, który wyglądał, jakby kij połknął, opuszczającego pospiesznie piętrowy budynek Primrose Lodge, swoistego pierwowzoru biurowca.

– Widziałeś tego faceta w cylindrze, Ralphie? Tego z dwojgiem służących, ale co sam wygląda jak kamerdyner? To Malcolm F. Fitzgerald, jego ekscelencja sędzia okręgowy.

Farmer otarł spocone czoło chustą, patrząc w ślad za dygnitarzem.

– Ciekawe, co on tutaj robił? Myślałem, że do takiej poważnej figury trzeba przychodzić samemu, ze zmiętym kapeluszem w dłoniach, a on i tak nie ma dla ciebie czasu.

– Sprawa stanie się jasna, kiedy ci powiem, że biuro w Primrose wynajmuje prawnik McFarlane'ów. Wiem, bo jego asystent przychodzi do mnie po kawior i węgorze. Przechwalał się, że jego szef częstuje nimi przyjaciół z ratusza i sądu.

– Nie mów! Facet gania do niego, jak chłopak na posyłki – farmer pokręcił z niedowierzaniem głową. – Czyli szanowny McFarlane ma Fitzgeralda w kieszeni? Nie powiesz mi, że to jest w porządku!

– Widzisz, pan sędzia ma swoich czarnuchów do służby i sam jest czyimś czarnuchem. Takie jest prawo dżungli. W końcu mógł zostać ranczerem, tak jak my, i trzymać się z dala od polityki.

– Tylko, że polityka nie chce trzymać się z dala od nas, Rybo. A z McFarlanem jest taki kłopot, że podczas gdy on się bogaci i rośnie we siłę, wszyscy inni biednieją. Ssie całe hrabstwo jak pijawka. On powinien mieć obowiązek dzielenia się z poszkodowanymi i dotowania miasta.

– Nie, no, teraz to już zupełnie gadasz jak katolik. Chłopie, to jest jego forsa i może nią palić w piecu, jeśli zechce. Ty rób swoją robotę, a on robi swoją. Gdyby cię było tylko stać, mógłbyś sobie nakupować tyle służby, żebyś ją ledwie zdołał poupychać do szopy na narzędzia.

– Ten Murzyn i Murzynka sędziego mieliby nieco inne zdanie. Zresztą, oni jeszcze mają farta, bo chodzą bez bransoletek, ale ci od McFarlane'ów nie opuszczą plantacji słoneczników przez całe swoje życie.

– Czarni mają 3/5 głosu białego człowieka, więc mogą ostatecznie wybrać kogoś, kto się będzie nad nimi litował, tak jak ty. A może zostaniesz ich rzecznikiem i wystartujesz na gubernatora, co Ralph?

– Odwal się, Jack, bo ci rozłupię tę rzepę na głowie. Oho, zobacz! Nasza Meksykanka wyszła z piekarni Ripley'a. Ach, odprowadził ją aż do progu, otwiera jej drzwi i kłania się uniżenie, a ona jak zwykle milczy.

– Bo ona zawsze milczy. Powiedziała kiedyś do ciebie coś innego niż: „Poproszę ziemniaki i worek kukurydzy”, albo: „Dziś tylko fasola”? To właśnie dlatego jest taka onieśmielająca. Ach, i ten czerwonoskóry chłopak, nie odstępuje jej ani na krok, jak ochroniarz. Chodźmy za nią.

– Widzisz? On nie jest żadnym jej służącym, a jednak chodzi za nią jak cień. Jest na świecie siła potężniejsza od lewych wyroków i uzbrojonych goryli, która trzyma ludzi razem.

– Gdybyś był ponętną, elegancką damulką, też bym za tobą łaził. Psiakrew, przecież ja i tak z tobą ciągle łażę, o mój parszywy losie!

Przyjaciele, a zarazem konkurenci na rynku spożywczym, mogliby kłócić się jeszcze godzinami, zwłaszcza że z racji odległości, jaka ich dzieliła, widywali się niezbyt często. Ale mogli też równie długo gapić się na latynoską dziewczynę, która wraz z młodym indiańskim pomocnikiem paradowała między straganami, niczym na pokazie mody. Niestety, pani i małżonka Ralpha wychynęła właśnie z zakładu fryzjerskiego i od razu – swoim szóstym, siódmym, a może i ósmym kobiecym zmysłem – odkryła obiekt spojrzeń obu panów i wyczuła konkurencję. W domu, na rancho, farmer oberwie porządnie parasolką po głowie.

W końcu nadszedł czas, aby się rozstać.

– No dobra, Jack. Trzymaj się i wesołych urodzin 1859! Nasz Kansas ma pięć latek jako stan USA.

– Trochę duży ten pięciolatek, co Ralph? Pierce z Douglasem mieli, bracie, rozmach, kiedy kreślili na mapie nasze granice.

– Prezydent Pierce na pewno był wtedy na bani, jak zwykle – prychnął farmer. – Inaczej nie zafundowałby nam takiego gigantycznego pustkowia bez dróg, osad i żadnej wartości.

– Spokojnie. Sąsiedzi z Missouri dbają o to, żeby na każde wybory było trzy więcej głosujących niż mieszkańców. Już oni dopilnują, żeby sprawy szły zgodnie z planem. Ich planem.

– Cholerne „łotry pogranicza”. Oni nie pozwolą zbiednieć McFarlane'owi i innym parszywym plantatorom. Niewolnicy to czarne złoto Ameryki.

– Może Lincoln, adwokat wdów i sierot, położy temu kres, jeżeli wygra za rok. Wtedy będziecie sobie mogli budować tę swoją wspólnotową utopię.

– Nie licz na to. Tutaj będzie zawsze rządził ten, kto ma miejsca pracy, maszyny i koneksje z sędziami. Trzeba się najpierw z nimi wszystkimi rozprawić.

*

Górnicza osada Rude Skały swojską nazwę zdobyła dzięki nadziei na odnalezienie tutaj i możliwość wytapiania żelaza niezbędnego do wyrobu gwoździ, narzędzi i strzeleckiej broni. Przejeżdżający tamtędy dopytywali się, gdzie można spotkać owego Grubiańskiego Scully'ego[2], na którego cześć ochrzczono osiedle i czym takim się zasłużył. Niektórzy przyjezdni pozostawali tu zresztą na stałe, przyciągnięci egzotycznym czarem i gościnnością wspólnoty z Polski. Głównie byli to współwyznawcy ich Kościoła.

Do tej kategorii należał Złamane Pióro, mieszkający dotąd w ponad stuletniej redukcji jezuickiej Indianin Arapaho. Ojcowie z Societas Iesu nie przymuszali nikogo, żeby się ochrzcił, gdyż nie był to warunek konieczny do mieszkania w redukcji i do korzystania z jej udogodnień – ale Pióro i tak się nawrócił. Jego dziadek, czcigodny Siedzący Bawół, tak się w niej „zasiedział”, że gdy przybyli protestanccy koloniści z urzędowym nakazem eksmisji, odmówił spakowania manatków. I tak Złamane Pióro, któremu Bawół zastępował rodziców, został sierotą.

A potem przyjechała tu aż z El Paso Ona. Śniada, czarnowłosa piękność, nazwiskiem Lucía Adoración Ferrero. Była skarbnicą ciekawych opowieści z pogranicza – o ile ktoś zdołał nastroić ją pozytywnie do rozmowy, bo zwykle całymi dniami milczała, zamknięta w swoim autystycznym świecie. Podobno podczas wojny, w chaosie nawały ogniowej US Navy w 1847, zapodziała się swemu ojcu (jak utrzymywała z dumą, samemu wicegubernatorowi Kalifornii, na dowód czego pokazywała złotego orzełka – odłupaną szrapnelem górę od Orderu Guadalupe) i została wywieziona, niczym w starożytnych, barbarzyńskich czasach, jako branka i zakładniczka do sztabu armii generała Taylora. Tego samego, który po laniu pod Buena Vista pogonił kota Santa Annie i wypchnął meksykańskiego generała z Teksasu – nad czym Lucía otwarcie ubolewała. Tak samo jak nad proamerykańską Rewoltą Niedźwiedziej Flagi w Kalifornii – o czym nie omieszkała wspomnieć, ilekroć próbował zalecać się do niej jakiś naiwny gringo. A z racji swej urody, mogłaby mieć u swych stóp jankesów na pęczki.

Jako arystokratka – rzekoma lub prawdziwa – nie potrafiła nic pożytecznego robić poza strzelaniem na prerii z Lewisa do skorpionów, dlatego znaleziono jej pracę zakrystianki i gosposi w parafii świętego Jacka (zresztą, jedynej parafii w promieniu 30 mil, nie licząc paru wielkomiejskich zborów). I trzeba przyznać, że Łucja vel Lucía Sygnaturka, jak dla obsługi dzwonka przycmentarnej kapliczki przezwali ją mieszkańcy, stała się wartościowym i wiernym członkiem lokalnej społeczności. Nie żądała specjalnego traktowania, robiła swoje i nikomu nie wchodziła w drogę, a to już było wiele. Była też dla parafianek ratunkową i pewną drogą dotarcia do księdza proboszcza, który nigdy nie miał czasu i jeździł konno po swojej gigantycznej parafii. W filcowym kapeluszu z szerokim rondem i chustą zaciągniętą na twarz, jak u bandyty z napadu na dyliżans, która miała go chronić od pyłu, niejednokrotnie potrafił zniknąć na parę tygodni.

Zawsze wyczuwał, kiedy ma się upłynnić, zwłaszcza wtedy, gdy poszukiwali go uprzykrzeni urzędnicy – siedzący w kieszeni u McFarlane'a, miejscowego plantatora słoneczników i potentata na rynku pokostu, mydła i w ogólności, kwasu linolowego. W porównaniu z carską Ochraną byli dość przewidywalni i łatwo było ich wywieść w pole.

Ilekroć jakieś podejrzane typki wypytywały o jej ukochanego padre, Lucía zbywała ich krótkim:

– Jest na parafii.

I pokazywała przy tym niedbałym gestem ręki całą resztę

Koniec Wersji Demonstracyjnej

[1]     Fragment amerykańskiej przysięgi.

[2]     Gra słów: rude to po angielsku grubiański. Scully – imię anglosaskie, brzmi jak Skały.

Wydawnictwo Psychoskok