Piotruś Pan ebook

W rodzinnym domu

W najpiękniejszej bodaj sypialni na świecie stały łóżeczka trojga małych dzieci państwa Darling. Najstarszy chłopczyk nazywał się Jan Napoleon, jego młodsza siostra nosiła imiona Wanda Aniela, najmłodszy zaś z rodzeństwa miał na imię Michał, ale wszyscy wołali na niego zdrobniale – Michaś.

W przestronnym pokoju o wielkim weneckim oknie wesoło palił się w kominku ogień, a na ścianach widniały piękne kolorowe ryciny. Wisiał tam też ogromny zegar, który dźwięcznym głosem wybijał nadejście każdej godziny.

Państwo Darling wychowywali swoje dzieci zupełnie inaczej, niż zwykli to czynić inni rodzice. Sami nie poświęcali im zbyt wiele czasu. Nie powierzali ich również opiece wiernej służącej Lusi. Dziećmi zajmowała się wielka psica Rozetka, której buda stała w kącie sypialni.

Tego popołudnia państwo Darling szykowali się do wyjścia na proszoną kolację. Rozetka leżała nieruchomo przed swoją budą, złożywszy łeb na przednich łapach. Tylko jej uszy poruszały się raz w prawo, raz w lewo, bacznie nasłuchując wszystkich domowych odgłosów.

Nagle wielka wskazówka zegara zachrzęściła i rozległ się jego dźwięczny głos – raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć. Wybiła godzina szósta. Nadeszła pora, aby przyszykować dzieci do snu.

Rozetka zerwała się ze swojego legowiska i podbiegła do miejsca, gdzie ze ściany wystawał przełącznik do światła. Stanęła na tylnych łapach, opierając się przednimi o ścianę, i zręcznie włączyła światło pyskiem. W pokoju zrobiło się zupełnie jasno.

Psica podeszła do dziecięcych łóżeczek i pomagając sobie zębami, odkryła kołderki. Złapała w zęby piżamy i powiesiła je na wieszakach nad kominkiem. Na koniec udała się do łazienki, gdzie łapą odkręciła kurek i zaczęła napuszczać wodę do wanny.

Michaś, kiedy tylko usłyszał plusk wody, domyślił się, że Rozetka szykuje dla niego kąpiel. Bawił się akurat w najlepsze wyciętymi z papieru zwierzątkami i postanowił za wszelką cenę zapobiec zbliżającemu się nieszczęściu.

– Nie dam się wykąpać, nikt mnie nie wykąpie, nie dam się! – krzyczał ze wszystkich sił.

Jednak Rozetka była niewzruszona. Nie zważając na protesty, zarzuciła sobie rozkrzyczanego malca na grzbiet i zaniosła go do łazienki.

Tam postawiła chłopca na podłodze i popychała go nosem tak długo, aż wszedł do wanny. Potem troskliwie zamknęła drzwi, żeby nie było przeciągu.

Niebawem do łazienki przyszła mama. Przyglądała się chwilę, jak jej synek pluszcze się wesoło w kąpieli, która właśnie zaczęła mu się bardzo podobać. Później pani Darling zajrzała też do sypialni, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w należytym porządku.

Jej uwagę przyciągnął dziwny odgłos, jakby coś uderzyło o szybę. Spojrzała w stronę okna i wydało się jej, że widzi, jak drobna chłopięca postać usiłuje uchylić okno, by dostać się do pokoju. Gdy krzyknęła, postać natychmiast zniknęła.

Zaniepokojona mama otworzyła okno i wyjrzała na dwór, lecz oprócz zamglonych dachów sąsiednich domów i granatowego nieba nic nie było widać.

Co za dziwne zdarzenie! Pani Darling była zatroskana, tym bardziej że podobna scena miała już miejsce poprzedniego dnia.

Wówczas to Rozetka zwróciła jej uwagę na postać małego chłopca usiłującego wcisnąć się do dziecięcego pokoju. Psica podbiegła wtedy szybko do okna i tak gwałtownie je zatrzasnęła przed małym intruzem, że przycięła ramą jego drobny chłopięcy cień. Zaskoczona pani Darling wyjęła wówczas ów cień z pyska Rozetki i starannie ułożyła go w szufladzie komody.

Podczas gdy pani Darling rozmyślała nad postacią małego chłopca, Jaś i Wanda bawili się w „tatusia i mamusię”. Ich rozbawione głosy dobiegły pani Darling i wyrwały ją z zamyślenia. Nie tracąc więcej ani chwili, mama przywołała dzieci do siebie, a kiedy podbiegły, jej twarz znowu się rozpromieniła.

W tym momencie do pokoju wszedł nieco wzburzony tatuś. W żaden sposób nie udawało mu się zawiązać krawatu – i nic w tym dziwnego, bo wiązanie krawatów wcale nie jest łatwe. Pani Darling bardzo zręcznie mu w tym pomogła.

Zaraz potem uspokojony tatuś wziął na barana wykąpanego i ubranego do snu Michasia i zaczął go nosić po całej sypialni. W końcu zrzucił malca wprost do łóżeczka, wykrzykując przy tym głośne: „bęc!”.

Nic nie zapowiadało, że w jednej chwili radosna atmosfera pryśnie jak czar. A prysła za sprawą Rozetki. Wychodząc z łazienki, psica otarła się niechcący o pana domu. Zamoczyła mu przy tym ubranie, a na dodatek pozostawiła na nim kępkę sierści, która nieelegancko przylgnęła do nogawki jego spodni.

Pan Darling nadzwyczaj cenił czystość i elegancję. Ubrudzenie wieczorowego stroju rozgniewało go więc nie na żarty. Zgromił psicę srogim głosem, grożąc, że wyrzuci ją z pokoju, a może nawet z domu. Pani Darling wtrąciła się szybko, żeby ułagodzić rozgniewanego męża. Na obronę psicy opowiedziała mu o czarodziejskim duszku i o tym, jak Rozetka, szczekając, rzuciła się do okna i zatrzasnęła je tak szybko, że cień został odcięty od chłopięcej postaci. Pokazała nawet ów cień mężowi, mówiąc, jaką nieocenioną opiekunką jest Rozetka.

– Widzisz więc sam, jak bardzo nasza psica się przydaje – zakończyła mama. I jakby na potwierdzenie jej słów państwo Darling ujrzeli Rozetkę wkraczającą do pokoju i niosącą w pysku lekarstwo na kaszel dla Michasia.

Rozetce nie udało się jednak nakłonić Michasia do połknięcia gorzkiego syropu. Chłopiec grymasił i odwracał głowę. W końcu Wandzia wpadła na świetny pomysł:

– Niech tatuś dla towarzystwa też weźmie to lekarstwo!

– Dobrze – zgodził się pan Darling. – Zobaczymy, synku, który z nas jest większym zuchem!

Mama napełniła niesmacznym syropem dwie łyżeczki.

– Raz, dwa, trzy! – zawołała Wandzia.

Na tę komendę Michaś wypił całą zawartość łyżeczki. Za to pan Darling ledwie musnął lekarstwo ustami – zamiast je wypić, próbował ukryć łyżeczkę za plecami i wylać syrop do dzbanka.

Janek złapał ojca na gorącym uczynku.

– Tatuś nie wypił lekarstwa! – zawołał głośno.

Michaś, kiedy tylko zorientował się, że został oszukany, wybuchnął głośnym płaczem.

Pan Darling poczuł się nieswojo. Chcąc z honorem wybrnąć z sytuacji, powiedział:

– Ja tylko żartowałem, bo chciałem, żebyś TY wypił lekarstwo... – i to mówiąc, ostentacyjnie podszedł do psiej miski i wylał do niej syrop.

To tylko pogorszyło sprawę. Bo Rozetka – przekonana, że dostaje jakiś przysmak – podbiegła do miski sprawdzić, co takiego dostała od swojego pana. Kiedy powąchała lekarstwo, poczuła się bardzo rozczarowana i rzuciła swojemu panu pełne wyrzutu spojrzenie.

Dzieciom