Piosenki, banały i inne wiersze ebook

Piosenki, banały i trochę wierszy2006—2018

Kocie nargile

Trawnik pod bizantyjską kopułą w ciepłą noc ramadanu

niknące w oddali światła małych łodzi

pachnące powietrze Bosforu nagrzane słońcem lata

latarnie przy stolikach kawiarni szmer cichych rozmów

wśród barwnych chust milknące w jedwabiu słowa

pluszczące wilgocią węże nawadniają w ciemności ziemię

szumi rozlewająca się woda, a między przechodniami

między kamiennymi stolikami łaszą się koty wieczorne

stopy owijają ogonami, nikt nie słyszy miękkości ich łap

zielone połyskują w blasku latarni oczy

zwężone jak do skoku muezin przerywa wieczorną ciszę

wokół nargile kawowe, melonowe, cynamonowe

waniliowe, jak koty o zmroku daktylowe spojrzenia

nigdy nie wiesz, co zostanie w tobie na zawsze

o gorące nargile ociera się kot, ciemnołuka bizantyjka

w falującej burzy włosów biegnie wymienić gorące węgle

Istambuł 2012

Ptasie sprawy

który nigdy się nie odbył

w połysku zieleni obsiedli

ławki w parku, mącą wodę z fontanny

kołyszą się w tramwaju

kołyszą swój smutek

na wietrze, kroczą drogą

która jest wieczna

serce śpiewa prostą melodię

o poranku krótką

wieczorem lekko swawolną

bo minął już skwar dnia

niebieski tramwaj platforma

***

zamykając usta prawdy

i prawdzie usta

współczuć należy tym, którzy ulegli

zewnętrzna powłoka pełna pustki

***

makulaturę zawsze osobno

życie odmierzane kroplami deszczu

wymierne są tylko rzeczy smutne

***

poruszają korony drzew

obłoki miłosiernie przesłaniają gorącą tarczę

taki poranek jak ten

dar Boga w chaosie życia

grzejemy się w cieple

oddychamy — choć nie widać powietrza

***

wraz z pierwszymi chwilami swobody

nie pomoże wpatrywanie się w noc

wraz z dzikimi gęsiami lecącymi

w srebrnej poświacie księżyca

umarła miłość, razem z nią udręka

jestem szczęśliwa wrześniowe słońce

nigdy nie było piękniejsze

nie wracaj głupia miłości więcej

pozbieram tylko rozrzucone w nieładzie łzy

chcę wreszcie zasypiać spokojnie

Flanelowa koszula

na bruk wyrzucany

naród

uśmiercany młodości kwiat Staś

Grześ Bogdan we flanelowej koszuli

naród

przez matkę przytulany we łzach tonący

znów bez odwagi spoglądać w niebo

naród

i przyszedł czas swawolny

frywolnych reklam w kusych spódnicach

zalotnych dziewczyn na sprzedaż

naród

znowu samotny nie bity lecz

czemu zabity?

Naród

bez wizji przyszłości bez solidarności

wykpiony w swej biedzie bez pracy bez chleba

naród

znowu tułaczka nie stoją już dumnie

fabryki nici mebli bawełny flaneli w kratkę

naród

huty kryształu fajansów platerów

guzików fartuchów i lalek

nie płyną gorące wstęgi metalu

Zielony

o piaszczyste dno

koniec lata

mała dziewczynka

w krótkiej sukience

znalazła wczorajszy dzień

nieposłuszna prawom fizyki

posłuszna prawom serca

może dlatego zielone ma oczy

jak woda nizinnej rzeki

zabrałeś mi wiarę

nadzieję i miłość

ale nie wszystko odbierzesz

nie jesteś panem świata

przecież byłam kiedyś żywą istotą

odnajdę siebie w zielonym

Na 11 listopada

ciszę wieczoru

w płomiennych promieniach

zachodzącego słońca

ceglane mury zamku

jest jeden taki wieczór

jak dzisiaj na rzece stada białych łabędzi

na ławce siedzi dziewczyna

oparła drzewce staruszek harcerz

przekroczył dziś próg nadziei

na kolejne sto lat

spod pomników odeszły capstrzyki

posnęli spiżowi bohaterowie

odpoczywają już wieńce

łopocą tylko wstęgi

dzieci przyszłość narodu

dziewczynka z warkoczykami

na ramionach ojca

lśni złota kula na wieży ratusza

zegar wybija kolejną godzinę

błyszczy trąbka wieży mariackiej

następny raz za sto lat

a ja piszę wiersz

o miłości do Polski

Katedry w chmurach

od jednej katedry do drugiej

gdzieniegdzie przepłynęła jak

biały obłok gęsta od pary chmura

trzymaliśmy się za ręce i

wędrowaliśmy. Dużo było ich za nami,

ale jeszcze więcej przed oczyma

niektóre wieże ginęły znów w gęstych obłokach

Było cicho. Katedra z Kolonii

Rouen, Notre Dame, katedra z Chartres

opactwa Cystersów z całej Europy

słońce świeciło mocno, ale nie paliło

nie bolało nic. Westminster

Św. Katarzyna, św. Brygida

Tyniec w pierzastych cirrusach. Orvieto

Mediolan, Siena. Przepuszczamy przodem

gęstego cumulusa. Sprawdzamy

ale we wnętrzach nie ma już

ciepłego blasku świec, jeśli

Urodzeni 1968

jak świat w którym tyle obłudy, że

musimy chować się za szkłami

ciemnych okularów, żeby nikt

nie dostrzegł prawdy w naszym

spojrzeniu, odgrodzeni

szybami samochodów

udajemy, że nie myślimy

a już na pewno nie czujemy

nikogo nie potrzebujemy

mamy wszystko, więc niczego nie

chcemy. Całość tworzymy

z ciemnymi okularami

przeciwsłonecznymi ochronnymi

a my wiemy: oduczyliśmy się wiernie kochać

i wszystko komuś poświęcać

oduczyliśmy się empatycznie zatracać

***

w nieistniejącej przestrzeni

ale jednego nie udało się zmienić

tego, ze przy małym dziecku przez kilka lat

ktoś ciągle musi być

Latamy samolotami

i rozmawiamy mimo wielkich odległości

rozwiązujemy szybko problemy

ale długie lata trwa

***

***

dubbingu muzyki

Huczna premiera w miejskim kinie

kilka miesięcy grania i śpiewania

światła i wyświetlania

***

wtórowały mu dzwonki tramwajów

pośpieszne poranne kroki przechodniów

***

pozostawione na przechowanie dzieci

porzuceni i nigdy nikomu niepotrzebni

złożeni niemocą opuszczeni

zdradzeni i oszukani

pogrążeni w depresji i schizofrenii

drobni wytwórcy bez swoich warsztatów,

rolnicy bez ziemi, ogrodnicy bez sadów

panie woźne i sprzątające

chcesz ich poznać zapraszam

zobaczysz świat pozbawiony obłudy

poznasz prawdziwą wartość uśmiechu

poczujesz jak niską wartość ma pieniądz

kupisz musujący cukierek u pani

W górę

czuję jak serce bije

w pierzastej piersi, nie mów mi

że nie ma Boga

jest tam gdzie ciepło, gdzie życie

przeglądaj się w nieba błękicie

tam gdzie myśl twoja ulata

gdzie wspomnienie

ubiegłego lata,

logiczny, nieciekawy

spójrz na to

przez tęczowy pryzmat szczęścia

zobaczysz inny świat

gdzie uczucia czyste i ludzie

bez skazy, wiem, że dzisiaj

***

na chwilę przed śmiercią

***

siedemdziesiąte ubiegłego wieku

moment, kiedy były młode

chcesz wiedzieć jakie wtedy

było życie?

Popatrz na nie. Kwiecisty

deseń ich sukienek

historyczny szyk torebek

sposób w jaki mówią

Gorzki

codziennie umierają

Lato

rozpoczyna się sezon

na pluskające fontanny

***