Pastwa ebook i audiobook

Wszyst­kie przed­sta­wione w książce osoby i zda­rze­nia są fik­cyjne, a ich po­do­bień­stwo do rze­czy­wi­stych osób i zda­rzeń jest cał­ko­wi­cie przy­pad­kowe.

Pro­log

– Wszystko da się za­ła­twić.

Po­wie­dział to, po­nie­waż za­wsze tak mó­wił, gdy sprawy się kom­pli­ko­wały. Taki od­ruch. Tym ra­zem je­dyny, na jaki mógł się zdo­być, po­nie­waż sie­dział przy­wią­zany do krze­sła; sta­ran­nie i mocno – obie nogi od­dziel­nie, ręce także. Me­bel był so­lidny, ciężki, z pod­ło­kiet­ni­kami. Pró­bo­wał go prze­su­nąć, ale uda­wało mu się tylko na chwilę ode­rwać drew­nianą kon­struk­cję od pod­łoża. Spo­cił się; nad­we­rę­żone mię­śnie drżały jak na wu­efie w pod­sta­wówce, gdy na­uczy­ciel ka­zał im bie­gać na ty­siąc me­trów, a on już po pierw­szym okrą­że­niu czuł się tak, jakby był zbu­do­wany z ja­kie­goś nie­roz­cią­gli­wego ma­te­riału sła­bej ja­ko­ści, który za­raz się roz­pad­nie. Za­ci­skał wtedy zęby, żeby prze­trzy­mać ból mię­śni i kłu­cie w boku, i do­bie­gał do mety, gdzie łap­czy­wie ła­pał od­dech. A po­tem się za­wziął i za­czął tre­no­wać. Nie, nie w szkole. Po lek­cjach, wie­czo­rami, żeby nikt nie wi­dział. Jego siła ro­dziła się w sa­mot­no­ści, bez świad­ków. Było zimno, śli­sko, wiatr przy­kle­jał prze­po­cone ubra­nie do skóry, która na­tych­miast po­kry­wała się gę­sią skórką, a on bez ta­ryfy ulgo­wej wy­mu­szał na ciele po­słu­szeń­stwo. Na wio­snę, kiedy wró­cili z za­ję­ciami z wu­efu na sta­dion, jako pierw­szy przy­biegł na metę. „No, no”, na­uczy­ciel po­ki­wał głową. Żyła się na­zy­wał i taki był – chudy i mocny za­ra­zem. Po­chwała w jego ustach to było coś. Po­pa­trzył, chwilę po­mil­czał, a po­tem po­wie­dział: „Wszystko da się za­ła­twić, co?”. Mu­siał go kie­dyś zo­ba­czyć, jak tre­nuje. Mała miej­sco­wość, trudno coś ukryć przed są­sia­dami. Kie­dyś go to de­ner­wo­wało, bo niby są plusy ta­kiej sy­tu­acji: lu­dzie czują, że są ze sobą zwią­zani. Fakt, różne te więzy, ale w su­mie... „Wszystko da się za­ła­twić”.

Te­raz też. Na pewno.

Od­chrząk­nął. Gar­dło mu wy­schło, przez chwilę prze­su­wał ję­zy­kiem po pod­nie­bie­niu, żeby po­bu­dzić śli­nianki do pracy.

– Wszystko da się za­ła­twić – po­wtó­rzył. Sta­rał się mó­wić spo­koj­nym, prze­ko­nu­ją­cym to­nem. Nie mógł po­ka­zać po so­bie zde­ner­wo­wa­nia. Mu­siał grać od­waż­nego i pew­nego sie­bie. Na co dzień nie miał z tym żad­nych pro­ble­mów, ale te­raz... Gdzie on był? Kto go tu przy­wiózł i po co? Zna­czy po co, to ja­sne. Cho­dziło o pie­nią­dze, bo je­śli nie wia­domo, jaki jest po­wód, to może być tylko taki. A on miał pie­nią­dze. To zna­czy jego ro­dzina miała. Za­płacą, a po­tem się skur­wy­sy­nów ści­gnie. Po­czuł, że za­ci­ska szczęki. Musi to opa­no­wać, nie da im tej sa­tys­fak­cji, nie zo­ba­czą jego stra­chu.

Na ra­zie jed­nak to on nic nie wi­dział. Naj­pierw mocno za­wią­zali mu opa­skę na oczach, tyle pa­mię­tał, kiedy się ock­nął w au­cie. Coś mu chyba po­dali, może w pi­ciu, a może w je­dze­niu, nie miał po­ję­cia, ale ja­koś go obez­wład­nili – bez uży­cia siły. Może gdyby go na­pa­dli... Bro­niłby się, po la­tach tre­nin­gów zro­bił się silny i wy­spor­to­wany. Kto wie, na czyją szalę prze­chy­li­łoby się zwy­cię­stwo. Póź­niej, kiedy jesz­cze nie do końca przy­tomny, zo­rien­to­wał się, że jest z nim słabo, bo ktoś go przy­wią­zał do krze­sła, dłoń w rę­ka­wiczce ścią­gnęła mu prze­pa­skę. Na­tych­miast ośle­piły go silne świa­tła re­flek­to­rów. Od­ru­chowo przy­mknął po­wieki. Nie był w sta­nie się ro­zej­rzeć, po­nie­waż ostry, bia­ło­żółty blask lamp osa­czał go ze wszyst­kich stron. Od razu przy­po­mniały mu się filmy, które oglą­dał. Tam też w taki spo­sób za­ła­twiali go­ści – różne sztuczki, żeby tylko ich nie roz­po­znali i nie wie­dzieli, gdzie się zna­leźli. W su­mie to do­brze, bo póki nie wie, z kim ma do czy­nie­nia, jest bez­pieczny. Go­rzej by było, gdyby po­ry­wacz lub po­ry­wa­cze zdra­dzili swój wy­gląd. Wtedy to ja­sne, że czapa. Ale nie te­raz. Bo te­raz pew­nie go na­grają, zro­bią mu zdję­cie z ak­tu­alną ga­zetą czy coś w tym stylu, żeby udo­wod­nić, że żyje, a póź­niej, gdy zgarną kasę, zo­sta­wią go tu albo gdzieś wy­rzucą. Je­śli tu, to ktoś go znaj­dzie, na­wet je­śli nie po­da­dzą ad­resu. Był w ja­kimś bu­dynku, tak czuł. Cał­kiem cie­pło, nic nie pa­dało na głowę. Za­pach nor­malny, nie­piw­niczny, więc miej­sce ła­twiej­sze do na­mie­rze­nia. Nie da się tego prze­oczyć pod­czas po­szu­ki­wań. Nie po­tra­fił oce­nić, jak długo go wieźli, ale tro­chę to trwało. Tak czy owak – bę­dzie do­brze. Za­wsze było.

– Wszystko da się za­ła­twić.

Te­raz za­brzmiało znacz­nie le­piej. Głos miał opa­no­wany i pewny sie­bie. Taki aku­rat.

Szur­nęło. Ktoś się po­ru­szył za lam­pami.

Pró­bo­wał coś wy­pa­trzeć, ale świa­tło za mocno go ra­ziło.

– Pie­nią­dze to nie pro­blem. Do­ga­damy się.

Do­dał, żeby było ja­sne, że ma świa­do­mość re­guł tej gry. Że im się pod­po­rząd­kuje. Na ra­zie.

Znowu ja­kiś od­głos, któ­rego nie po­tra­fił zi­den­ty­fi­ko­wać. Zmiana w na­tę­że­niu świa­tła – chwi­lowa ulga, bo przed bocz­nym re­flek­to­rem po­ja­wił się cień. Nie, nie cień. Ktoś w kom­bi­ne­zo­nie ro­bo­czym i ma­sce na twa­rzy. Ta­kiej jak ta z Domu z pa­pieru. Po­stać unio­sła rękę. Mi­gnęło coś dłu­giego i ob­łego. Po­czuł pot na ple­cach. Czy to pałka? Chcą mu spu­ścić ło­mot? Zmięk­czyć go? Na­stra­szyć? A może to tylko do tych zdjęć? Przy­po­mniała mu się scena z ja­kie­goś filmu, gdzie ob­ci­nali po­rwa­nemu palce i wy­sy­łali je do ro­dziny. Już chciał ne­go­cjo­wać, ale przy­szło mu do głowy, że w ten spo­sób osłabi swoją po­zy­cję. Ci, co po­ka­zują lęk, prze­gry­wają. Musi za­cho­wać zimną krew. Na ze­mstę przyj­dzie czas póź­niej. Po­stać zro­biła krok do przodu. Ręka z przed­mio­tem była te­raz le­piej wi­doczna. Pałka. Ale krót­sza. I chyba me­ta­lowa. A może coś in­nego, ale rów­nie zło­wiesz­czego?

Wy­rzut ad­re­na­liny prze­szył jego ciało jak prąd.

Syl­wetka znowu się zbli­żyła. Jego stopa za­częła ryt­micz­nie drgać. Nie po­tra­fił tego opa­no­wać.

Co oni chcą mu zro­bić? Co mu chcą po­wie­dzieć – że wie­dzą, kim jest? Że stoi za nim ma­ją­tek Wil­skich, tych od za­kła­dów mię­snych? No pew­nie, że wie­dzą. Nie, nie da się za­stra­szyć, nie po­każe im, że się boi. A po­tem, już po wszyst­kim, znaj­dzie ich. Wy­cią­gnie spod ziemi i się ze­mści. Żadna po­li­cja czy sąd nie będą mu po­trzebne.

Ode­tchnął. Lekko się uśmiech­nął.

– Po­wtó­rzę: wszystko da się za­ła­twić.

Miał głos pre­zen­tera te­le­wi­zyj­nego, pew­nego sie­bie i swo­jej wyż­szo­ści nad tymi, co po dru­giej stro­nie ekranu. On mó­wił, tamci słu­chali. On nada­wał ton, bu­do­wał at­mos­ferę, kie­ro­wał ich my­ślami. Znał tę tak­tykę, prak­ty­ko­wał.

Po­stać znowu zro­biła krok do przodu i sta­nęła na­prze­ciwko niego.

Te­raz mógł le­piej się przyj­rzeć po­ry­wa­czowi. Ka­lo­sze albo gu­mo­filce, dre­li­chowy kom­bi­ne­zon, na dło­niach rę­ka­wice, na twa­rzy ma­ska. Ani ka­wałka ciała po­zwa­la­ją­cego na iden­ty­fi­ka­cję. I do­brze. To mimo wszystko był gwa­rant jego bez­pie­czeń­stwa.

Ręka, ta bez przed­miotu, po­woli za­częła się pod­no­sić. Śle­dził jej ruch. Na wy­so­ko­ści klatki pier­sio­wej dłoń skrę­ciła i przy­bli­żyła się do głowy. Do­tknęła ma­ski. Zła­pała jej dolną kra­wędź i lekko unio­sła.

Jego stopa znowu za­częła drgać. Nie chciał wi­dzieć tej twa­rzy, prze­cież to by zna­czyło, że...

Ma­ska po­wę­dro­wała do góry, a on za­ci­snął po­wieki.

– Wszystko da się za­ła­twić – po­wie­dział, tym ra­zem nie pa­nu­jąc nad nutą lęku.

– Nie, tego nie da się za­ła­twić.

Zdrę­twiał. Znał ten głos. Ale to prze­cież nie­moż­liwe... Otwo­rzył oczy.

Nie mógł uwie­rzyć w to, co wi­dzi.

Roz­dział 1

– Nie mogę uwie­rzyć w to, co wi­dzę.

Mina Pio­tra Dęb­skiego mó­wiła jed­nak co in­nego – że to, co miał przed oczami, nie­wąt­pli­wie było praw­dziwe, ale mimo tej pew­no­ści chęt­nie po raz ko­lejny roz­po­cząłby pro­ces we­ry­fi­ka­cji. Sie­dział na łóżku, z pod­kur­czo­nymi no­gami, opie­ra­jąc się na pię­tach. So­nia Kranz po­my­ślała, że Piotr ma bar­dzo sek­sowny ty­łek, choć te­raz wi­działa go tylko z boku. „Dupka jak orze­szek”, przy­po­mniał jej się li­ce­alny tekst usa­dza­jący ko­le­gów w od­po­wie­dzi na ich koń­skie za­loty. Par­sk­nęła.

– Taki je­stem śmieszny? – Przy­bli­żył się do niej. Te­raz klę­czał i opie­rał się o ma­te­rac dłońmi. Był naj­przy­stoj­niej­szym hi­pi­sem, ja­kiego można so­bie wy­obra­zić.

– Tro­chę...

Po­sta­no­wiła się z nim po­dro­czyć. Wtedy, gdy miała kil­ka­na­ście lat, wszystko na te­mat seksu po­wo­do­wało u niej spię­cie, które naj­czę­ściej ma­sko­wała ner­wo­wym chi­cho­tem. Zresztą nie była w tym od­osob­niona, choć pewne dziew­czyny – te „wy­uz­dane”, jak mó­wiła matka – trak­to­wały tę sferę ży­cia jako coś oczy­wi­stego i nor­mal­nego. Ja­kim cu­dem So­nia da­wała so­bie wmó­wić, że to z nimi jest coś nie tak? Ano pew­nie ta­kim, że wtedy nie było tych wszyst­kich ksią­żek i fil­mów, które mło­dzi so­bie py­kają wie­czo­rami i które ro­bią całą ro­botę za dom i szkołę. Julka o nic jej nie py­tała, ale So­nia wie­działa prze­cież, co córka od­pala na Net­flik­sie i ja­kie e-bo­oki ściąga. WDŻ w prak­tycz­nym wy­da­niu miała już prze­ro­bione. I pew­nie była to wie­dza lep­sza od tej, którą ofe­ro­wała szkoła – lek­cje od­dziel­nie dla dziew­czy­nek, od­dziel­nie dla chłop­ców, żeby nie za­wsty­dzić ich sło­wem „mie­siączka”.

– A jak tro­chę? – Po­ło­żył rękę na jej brzu­chu.

Nie wcią­gnęła go. Nie czuła ta­kiej po­trzeby, mimo że kie­dyś jej się to zda­rzało. Chciała być per­fek­cyjna, zwłasz­cza że Krzysz­tof taki był – przy­naj­mniej je­śli cho­dziło o ze­wnę­trze, jak i całe ich oto­cze­nie. Po­tem zda­rzył się roz­wód i zwią­zana z nim po­trzeba sa­mo­dziel­nego utrzy­ma­nia sie­bie i córki, co wy­gnało So­nię do Mie­ro­szowa. Zła wróżka za­brała to wszystko, co wcze­śniej bu­do­wało Kranz – spo­kojne ży­cie ro­dzinne, ładny dom, brak fi­nan­so­wych trosk. Dała jej jed­nak wol­ność – cóż, że po­cząt­kowo nie­chcianą – a ta uru­cho­miła zmiany. One wciąż były świeże, ale kie­ru­nek, przy­naj­mniej tak wstęp­nie, obie­cu­jący. W związku z Dęb­skim wszystko do­brze kli­kało. Zde­cy­do­wała się wejść w tę re­la­cję na no­wych za­sa­dach, skoro stare się nie spraw­dziły. Lu­bię sie­bie, po­zwa­lam so­bie na to, co mi daje przy­jem­ność, nie ma w tym nic złego, po­wta­rzała do lu­stra za­wie­szo­nego nad sto­łem w sa­lo­nie. Ono wciąż było po­kryte śnie­dzią, ale So­nia za­częła zy­ski­wać ostrzej­szy kon­tur. Oczy były jakby zie­leń­sze, ciemne włosy bar­dziej błysz­czące. Tylko syl­wetka wciąż spor­towa, ale może hi­pisi nie szu­kają seks­bomb.

– Tro­chę. – Pod­cięła jego rękę, tak że stra­cił rów­no­wagę i padł na łóżko. – I co te­raz? – Prze­wró­ciła go na plecy i usia­dła na nim.

– Wy­god­nie ci? Nie za... twardo?

Znowu się za­śmiała. Tym ra­zem spon­ta­nicz­nie, głę­boko z trzewi.

– Nie, jest cał­kiem okej. – Wy­ko­nała ruch bio­drami, jakby chciała się le­piej umo­ścić. Rze­czy­wi­ście, twar­dość była od­czu­walna. Piotr Dęb­ski oka­zał się dłu­go­dy­stan­sow­cem i to prze­ćwi­czo­nym w wie­lo­boju ero­tycz­nym.

– A to co? – Od­wró­ciła się w stronę okna.

– Noc. Ciemna i głu­cha. Ide­alna do...

– Nie, nie głu­cha.

Pod­nio­sła się. Dęb­ski zła­pał ją za rękę, ale po­pa­trzyła na niego w taki spo­sób, że zwol­nił uścisk. Po­de­szła do okna i otwo­rzyła je.

– Uchy­lone to za mało? Tak cię moja obec­ność roz­grzewa? – Dęb­ski pod­parł się na łok­ciu i pa­trzył na nią.

– Nie po­chle­biaj so­bie. Choć masz pewne osią­gnię­cia, po­wiedzmy... ter­miczne.

– Prze­ra­biam ener­gię ki­ne­tyczną na...

– Sły­szysz? – prze­rwała mu.

Gdzieś z czar­nej, wrze­śniowo-wil­got­nej nocy do­cho­dziła mu­zyka. Na pewno nie z So­ko­łow­ska, ra­czej z dru­giej strony Stożka. Ale tam prze­cież nie było żad­nego lo­kalu roz­ryw­ko­wego. W ogóle żad­nego lo­kalu. W Uni­sła­wiu mieli je­den sklep spo­żyw­czy i tyle. A gdyby ko­muś prze­cią­gnął się ogro­dowy so­botni grill, nie by­łoby ta­kiego efektu. Dźwięki le­ciały z ja­kichś so­lid­nych gło­śni­ków.

– Rze­czy­wi­ście. – Dęb­ski sta­nął koło niej. – Coś tam gra. Chyba. Masz słuch jak nie­to­perz.

– Je­stem po­li­cjantką.

– Ale te­raz bez mun­duru. – Po­cią­gnął ją w kie­runku łóżka.

– Men­tal­nie po­li­cja za­wsze w mun­du­rze – dro­czyła się z nim. Za­raz ustąpi i zgo­dzi się na ko­lejną rundkę fan­ta­stycz­nego seksu, ale jesz­cze przez chwilę po­stoi i po­słu­cha, co tam się dzieje.

– Ja­kieś prze­czu­cia? – Dęb­ski na mo­ment spo­waż­niał.

– Nie. Po pro­stu się dzi­wię. Do tej pory nic ta­kiego się nie zda­rzyło.

– A może cho­dzi o coś in­nego?

Już miała zro­bić minę: „A o co?”, ale Dęb­ski do­brze w niej czy­tał. Z jed­nej strony, co tu kryć, było Soni na rękę, że Julka spę­dzała week­end u ojca, bo dzięki temu ona miała wy­chodne – do Dęb­skiego. Nie chciała zo­sta­wiać córki sa­mej w domu. To, co po­cią­ga­jące w let­nie dni, czyli od­lu­dzie i spo­kój Ko­wa­lo­wej, w je­sienne wie­czory zmie­niało cha­rak­ter. No i wciąż wra­cała do niej śmierć ko­le­żanki Julki, Zuzi Kor­czab. Ona co prawda zgi­nęła z po­wodu chci­wo­ści, ale te wszyst­kie zgwał­cone dziew­czyny, z któ­rymi po­cząt­kowo Kranz wią­zała sprawę, były ofia­rami, bo zna­la­zły się w złym miej­scu o złej po­rze – na tych te­re­nach. Nie chciała, by sa­motną Julkę w Ko­wa­lo­wej spo­tkało coś po­dob­nego, więc do­brze, że wy­jeż­dżała do Wro­cła­wia, ale i tak So­nię to nie­po­ko­iło. Nie miała do­stępu do tego, co tam się działo – Julka mó­wiła, ile chciała. So­nia mo­gła jed­nak wy­wnio­sko­wać, że w ich sta­rym domu to­czyło się nowe, pęcz­nie­jące bań­kami szczę­ścia ży­cie. Za kilka mie­sięcy na świe­cie po­jawi się dzi­dziuś, w fir­mie do­brze, z na­rze­czoną cu­dow­nie, córka i pa­sier­bica w jed­nym ja­koś się wpa­so­wała w tę ramkę, a była żona nie uprzy­krzała im co­dzien­no­ści. Poza tym Julce bar­dzo bra­ko­wało kli­matu du­żego mia­sta. Bra­ko­wało jej też bli­skiej ko­le­żanki, bo prze­cież Zuzi już nie było. To wszystko nio­sło ze sobą ry­zyko, że Julka może chcieć za­miesz­kać z oj­cem.

– No. – Dęb­ski ob­jął ją ra­mie­niem.

Po­czuła, że ma gę­sią skórkę.

– Za­mknę okno.

Lekko się wy­wi­nęła. Lu­biła tego fa­ceta, bar­dzo, ale jesz­cze nie byli za­przy­jaź­nieni, zżyci. Jesz­cze nie chciała się przed nim do końca otwie­rać. W ogóle nie wie­działa, jak uło­żyć tę re­la­cję. Bo tak na­prawdę do­piero się tego uczyła. Naj­pierw była dziec­kiem, od­po­wie­dzial­nym i sa­mo­ogra­ni­cza­ją­cym so­bie spon­ta­nicz­ność (co wy­mu­szali nie­doj­rzali emo­cjo­nal­nie ro­dzice, któ­rzy na­uczyli ją wzorca an­ty­ro­dziny), a po­tem cze­kał ją je­den długi skok w do­ro­słość. Nie miała czasu na ado­le­scen­cję, ten okres dy­na­micz­nych pro­ce­sów doj­rze­wa­nia, ucze­nia się na wła­snych błę­dach i po­raż­kach, czyli zdo­by­wa­nia do­świad­czeń. Nie, ona się uro­dziła i od razu ze­sta­rzała w ele­ganc­kim i na po­zór gład­kim stylu.

Gdzieś przed nią wciąż było sły­chać mu­zykę, ale już ci­szej. So­nia do­ci­snęła drew­niane ramy i prze­krę­ciła klamkę. Może źle zro­biła, że od razu zgo­dziła się na pro­po­zy­cję Krzysz­tofa co do wa­run­ków roz­wodu? Mo­głaby to cią­gnąć, ja­sne, ale po co? Do­sta­łaby wię­cej? Ra­czej nie, prze­cież by­łoby ją stać naj­wy­żej na prze­cięt­nego praw­nika. Były już mąż oka­zał się, przy­naj­mniej w tej kwe­stii, cał­kiem w po­rządku. Po­mi­nął w roz­li­cze­niach firmę, dom i sa­mo­chód, ale miał na to pa­piery, a prze­cież li­czą się pa­piery, a nie przy­zwo­itość. W każ­dym ra­zie So­nia nie wy­szła z pięt­na­sto­let­niego związku z go­łymi rę­koma, choć za uzy­skaną sumę mo­głaby ku­pić co naj­wy­żej miesz­ka­nie w Mie­ro­szo­wie. „Z bie­giem ty­go­dni nowa na­stawi go do cie­bie go­rzej. Te­raz jej za­leży, bo chce jak naj­szyb­ciej wziąć ślub”, stwier­dziła Magda. Magda znała ży­cie, So­nia po­szła więc za radą przy­ja­ciółki. I dla­tego w pią­tek po­je­chała z Julką do Wro­cła­wia, od­sta­wiła ją do Olki, ko­le­żanki, a po­tem wpa­dła do sądu. Kwa­drans wy­star­czył na za­koń­cze­nie tam­tego etapu ży­cia – Krzysz­tof na­wet to po­tra­fił za­ła­twić. „Wszystko się da”, po­wie­dział. Wzdry­gnęła się, nie lu­biła tego po­wie­dze­nia, bo za nim stały układy, pie­nią­dze, zna­jo­mo­ści – do­wolne wy­brać. „Trzeba mieć po­dej­ście”, do­dał, wi­dząc jej minę. Zwy­cię­ski, za­wsze zwy­cię­ski. Wzięła od­dech – wtedy i te­raz. Więc już nie byli mał­żeń­stwem; on po­je­chał ode­brać Julkę, po czym ru­szył ku świe­tla­nej przy­szło­ści, a ona wró­ciła do wy­naj­mo­wa­nego domu w ciem­nej ko­tli­nie. Gdyby nie Bob, pew­nie by się po­ry­czała. Choć i tak po­chli­py­wała. Pies, nie­pewny, pod­szedł do niej i po­ło­żył głowę na jej ko­la­nie. Po pro­stu le­żał i po­zwa­lał, by łzy ka­pały na jego sierść.

Do Dęb­skiego Kranz po­je­chała na­stęp­nego dnia. Już bez łez, za to z psem.

– No do­bra. To może zro­bię ci ka­napkę? Po­dobno ka­napka jest do­bra na wszystko. I ka­napką można po­ka­zać ko­muś, że... że jest ważny.

Usły­szała i nie za­re­ago­wała. Nie cały świat był zły, ale żeby utrzy­mać taki po­gląd, mu­siała za­cho­wać hi­gienę ży­cia, do któ­rej na­le­żało nie­wcho­dze­nie w nową po­ważną re­la­cję za­raz po roz­pa­dzie po­przed­niej. Sprawy mu­siały się ule­żeć. Uśmiech­nęła się do tego „ule­żeć”, pa­trząc na sko­tło­waną po­ściel.

– O dru­giej w nocy? – Prze­nio­sła spoj­rze­nie na Dęb­skiego. – Zrób.

Dęb­ski po­ki­wał głową i po­szedł do kuchni. Jesz­cze przez chwilę mo­gła ob­ser­wo­wać jego na­gie ciało – do­piero w ko­ry­ta­rzu na­rzu­cił na sie­bie szla­frok.

So­nia po­czuła, że jest jej zimno. Już nie z po­wodu my­śli o prze­szłym, ra­czej dla­tego, że na ze­wnątrz tem­pe­ra­tura spa­dła do trzy­na­stu stopni, a sto­larka okienna w tym miesz­ka­niu nie była na­pra­wiana od no­wo­ści, czyli od po­nad stu lat.

Wró­ciła do łóżka i wsu­nęła się pod koł­drę.

Nie bę­dzie grze­bała w prze­szło­ści, prze­cież wie, że to de­struk­cja. Po pro­stu po­woli, krok po kroku, przej­dzie te wszyst­kie cho­lerne etapy roz­wodu, pra­cu­jąc nad sobą i emo­cjami. I do­brze, że wy­lą­do­wała w ta­kiej mie­ści­nie, bo, uwzględ­nia­jąc sta­ty­styki i pod­pie­ra­jąc to do­świad­cze­niem ży­cio­wym, ko­lej­nego za­bójcę lub za­bój­czy­nię bę­dzie ści­gała za kil­ka­na­ście mie­sięcy albo póź­niej. A na ra­zie mo­no­tonna ru­tyna i spo­kój.

Na­wet nie za­uwa­żyła, kiedy za­snęła.

– Ale chyba nie masz nic prze­ciwko? – Julka spoj­rzała py­ta­jąco na matkę.

Sie­działy przy stole w kuchni. So­nia się­gnęła po her­batę i wy­cią­gnęła z niej to­rebkę. Po­ło­żyła ją na łyżce, ob­wi­nęła sznu­recz­kiem i od­ci­snęła nad­miar na­paru, ale zro­biła to zbyt mocno, bo ma­te­riał pękł i część her­ba­cia­nej paćki wpa­dła do kubka.

– Nie mam, no skąd. – Odło­żyła łyżkę na ta­le­rzyk po ulu­bio­nych ciast­kach córki, które Julka przy­wio­zła z Wro­cła­wia, także z my­ślą o matce. Oj­ciec za­spon­so­ro­wał, w hur­cie, choć była to naj­droż­sza cu­kier­nia w mie­ście. Drugą, czy­stą łyżką, pró­bo­wała odło­wić dro­biny li­ści, które krę­ciły się w kubku. – Patrz, wszystko co­raz gor­sze ro­bią. Na­wet to­rebki do her­baty.

– To do­brze, bo nie chcia­ła­bym, żeby ci było przy­kro albo coś.

So­nia wresz­cie spoj­rzała na córkę.

– Nie bę­dzie mi przy­kro. To twój oj­ciec, więc...

– Tata. Mo­żesz mó­wić: tata? – Julka jej prze­rwała. – Pro­si­łam już o to.

– Se­man­tycz­nie... – za­częła So­nia, ale kogo ona chciała oszu­kać? – Do­bra: tata. Więc, to twój tata, który ma te­raz nowe ży­cie, i nie wi­dzę żad­nych po­wo­dów, dla któ­rych nie po­win­naś być jego czę­ścią. Na­prawdę.

– Bo ty też masz te­raz swoje ży­cie. – Julka znowu wbiła w nią spoj­rze­nie.

– Mam.

– A czy to ży­cie...

– Słu­chaj, Julka, ja nie ro­bię te­raz żad­nych pla­nów. Nie można tak z jed­nego w dru­gie, hop, hop. Trzeba so­bie dać od­dech, zaj­rzeć w sie­bie...

– Brzmisz jak... – Zmarsz­czyła czoło. – Jak kto? Bo cią­gle za­po­mi­nam.

– Jak Co­elho.

– No, jak on.

– A skąd ty wiesz, jak on pi­sze?

– Ufam ma­mie.

– Do­bra, masz mnie. Ale ja mó­wię se­rio. Te­raz po­trze­buję spo­koju i od­de­chu. Co póź­niej, to się zo­ba­czy.

– Ale week­endy beze mnie bę­dziesz spę­dzała w So­ko­łow­sku? – upew­niła się Julka.

– Chcesz za­py­tać: z Pio­trem Dęb­skim?

– No.

– Chyba tak.

Julka po­ki­wała głową.

– Cie­szę się. Tata też się cie­szy.

So­nia się usztyw­niła.

– Po­wie­dzia­łaś mu?

– Nie mó­wi­łaś, żeby nie mó­wić. Źle zro­bi­łam? – Julka też się spięła.

– Nie. No nie. Tylko... Zresztą nie­ważne.

– Bo ja ci opo­wia­dam o tym, co u taty.

– Ale ja nie wy­py­tuję.

– Tata też nie py­tał.

– No okej. Na­prawdę okej.

Nie było okej. Mię­dzy jej „ukła­da­niem” so­bie ży­cia a tym, co ro­bił Krzy­siek, nie było wielu punk­tów stycz­nych. So­nia po pro­stu po­trze­bo­wała po­czuć, że nie umarła, ani jej ciało, ani jej du­sza, a on wy­szar­py­wał z ży­cia gar­ściami. Nie, nie mu­siał szar­pać, przy­cho­dził, uśmie­chał się, mó­wił: „moje”, i brał, nie pa­trząc na żadne koszty.

– To kiedy ten śślub?

A jed­nak. Ję­zyk jej się po­śli­zgnął. Śś.

– Za trzy ty­go­dnie. Tata musi cze­kać, żeby wy­rok się umoc­nił.

– Upra­wo­moc­nił – po­pra­wiła ją od­ru­chowo.

– No tak. Tata mówi, że to bę­dzie ka­me­ralna im­preza, tylko naj­bliżsi. Kinga by chciała we­sela i ślubu ko­ściel­nego, ale... No wiesz. – Julka spoj­rzała na matkę prze­pra­sza­jąco.

– Wiem.

– Ale cie­szy się i z tego. Po­wie­działa tylko, że ma na­dzieję, że się nie roz­my­ślisz, bo mo­żesz jesz­cze pro­te­sto­wać po tym wy­roku. Czy ja­koś tak.

– To­bie tak po­wie­działa? – So­nia się zdzi­wiła. Bo je­śli tak było, to ta ko­bieta mu­siała uznać, że Julka stoi po ich stro­nie.

– Nie. Usły­sza­łam to. Tak z boku, wiesz.

So­nia po­ki­wała głową.

– Mo­gła­bym zło­żyć ape­la­cję, to prawda. Każ­demu przy­słu­guje ta­kie prawo po wy­da­niu wy­roku.

– Wy­roku? To ty je­steś za coś ska­zana? – Julka aż się wy­pro­sto­wała ze zdu­mie­nia.

So­nia też na chwilę stę­żała. Ni­gdy nie za­sta­na­wiała się nad tym sfor­mu­ło­wa­niem. Aż do te­raz.

– Tak się mówi: wy­rok roz­wo­dowy. Wer­dykt w każ­dej spra­wie jest na­zy­wany wy­ro­kiem i to nie zna­czy, że ko­goś osą­dza lub ska­zuje.

– Dziwne tro­chę, ale do­bra. A ty to zro­bisz? Zło­żysz tę ape­la­cję?

– Nie. Nie je­stem mściwa. Ani nie­zrów­no­wa­żona. Mo­żesz so­bie spo­koj­nie wy­brać tę su­kienkę na ślub, nie zmar­nuje się. A te­raz idź się myć i spać, bo ju­tro rano do szkoły. Ja jesz­cze we­zmę Boba na spa­cer.

So­nia wstała od stołu i po­szła do przed­po­koju. Wło­żyła buty i kurtkę. Bob, nie­wo­łany, cze­kał już przy drzwiach. Po­pi­ski­wał z ra­do­ści. W domu był spo­kojny, może na­wet za bar­dzo, ale wyj­ścia wpra­wiały go w eks­cy­ta­cję.

– Chciał­byś tro­chę po­bry­kać, co? – Po­gła­skała go po czar­nym ku­dła­tym łbie.

W schro­ni­sku po­wie­dzieli, że czar­nych psów nikt nie chce, lu­dzie wolą ja­sne. Chyba dla­tego go wzięła. Czuła wtedy, że mają dużo wspól­nego – oboje od­sta­wieni na boczny tor.

– Chodź, niedź­wiadku.

Wy­szli w ciemną noc. Nie pa­dało, ale So­nia już po­tra­fiła roz­po­znać zwia­stuny nad­cho­dzą­cego desz­czu. Inny ro­dzaj wia­tru, inny za­pach po­wie­trza.

– Do­bra, idziemy na uczciwe pół go­dziny, bo ju­tro pew­nie bę­dzie szybka rundka. Chyba cze­kają nas opady, a ty jak je­steś mo­kry, fioł­kami nie pach­niesz.

Ru­szyli w głąb ko­tliny. To­wa­rzy­stwo Boba do­da­wało Soni ani­mu­szu i za­pew­niało po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa, które oczy­wi­ście mo­gło być złudne, ale w spoj­rze­niu tego zwie­rzaka było coś ta­kiego... Z jed­nej strony dzi­kość, geny przod­ków – wil­ków, a z dru­giej... Cza­sem, kiedy Bob na nią pa­trzył, na­kar­miony, wy­gła­skany i za­opie­ko­wany, wi­działa w jego oczach bez­kres od­da­nia i wdzięcz­no­ści. Tra­fiało ją to pro­sto w serce. Pio­trek też miał psa, Wo­landa, bez­dom­niaka przy­gar­nię­tego kilka lat temu, ale nie wi­działa mię­dzy nimi ta­kiej więzi. A może wma­wiała to so­bie? Może po pro­stu bar­dzo po­trze­bo­wała ko­goś, kto by był od­dany, wierny, kto za­gwa­ran­to­wałby, że jej nie zo­stawi, i dla­tego ulo­ko­wała swoje po­ha­ra­tane uczu­cia w psie? Pies był naj­bez­piecz­niej­szy na świe­cie. Dęb­ski, mimo obie­cu­ją­cych po­cząt­ków – nie. Znała prze­cież jego prze­szłość. Sprawę do­mnie­ma­nego mo­le­sto­wa­nia uczen­nicy za­mknęła w pu­dełku „dawno i nie­prawda”, ale prze­cież był... O ta­kiej ko­bie­cie ogół by po­wie­dział „roz­wią­zła”. O fa­ce­cie? Zdo­bywca, lo­we­las, ko­chliwy. Też oce­nia­jąco, ale z dru­giego bie­guna. Prawda jak za­wsze le­żała gdzieś po­środku, a So­nia jesz­cze nie zna­la­zła tego miej­sca.

Kiedy wró­ciła, Julka była już u sie­bie w po­koju. So­nia po­szła się umyć i po­ło­żyła do łóżka. Wczo­raj­szą noc za­rwała, po­winna spać, ale nie mo­gła. Przy­cho­dziły do niej ob­razy, że jed­nak od­wo­łuje się od wy­roku roz­wo­do­wego, a Kinga krzy­czy, klnie i od­wie­sza białą su­kienkę do szafy. Nie­stety, mimo lek­kiej od­razy do sie­bie So­nia po­czuła też mściwą sa­tys­fak­cję – i co z tego, że tylko wy­obra­żoną. Tak by się czuła, gdyby jej kul­tura nie wzięła góry nad na­turą. Nad brzyd­kimi za­ka­mar­kami du­szy.

Lu­dzie tacy są, na­wet ci, co mają o so­bie do­bre mnie­ma­nie. Cza­sem wy­star­czy iskra, by roz­pa­lić tę odro­binę zła, jaka w nich sie­dzi. A je­śli jesz­cze czują się zra­nieni...

Roz­pę­tało się po­go­dowe pie­kło. Nad ce­ra­micz­nymi da­chów­kami ich domu wa­liły pio­runy.

Przed wojną Ko­wa­lowa na­zy­wała się Blit­zen­grund. Do­lina Pio­ru­nów.

Żeby tylko nikt od nich nie zgi­nął – to była ostat­nia myśl, nim So­nia za­snęła.

Roz­dział 2

– Cześć.

Sier­żant Ma­rek Ra­nik do­piero te­raz się zo­rien­to­wał, że ktoś wszedł na po­ste­ru­nek. Stał przy świsz­czą­cym czaj­niku, od­wró­cony ple­cami do drzwi. So­nia wes­tchnęła. Te­raz już ro­zu­miała, skąd te wszyst­kie he­heszki na te­mat pro­win­cjo­nal­nych po­li­cjan­tów. Tyle że Ra­nik był tu wśród swo­ich, znał ich od dzie­ciaka. Chyba trudno, żeby cały czas za­cho­wy­wał wzmo­żoną czuj­ność. Zresztą, tak szcze­rze – po co miał się spi­nać? Zwłasz­cza dziś, gdy ulice były pu­ste. Po­goda wy­ko­nała zwrot i z po­god­nego ba­biego lata zo­stało tylko wspo­mnie­nie. Szare niebo wi­siało ni­sko nad gło­wami, lało.

– A, cześć. Coś z tym ustroj­stwem się dzieje, bo ta­kie dźwięki wy­daje. – Puk­nął pal­cem w czaj­nik i po­pa­trzył na Kranz. Chyba usły­szał i do­brze zin­ter­pre­to­wał jej wes­tchnie­nie.

– Moż­liwe. Zwłasz­cza że jest nie­od­ka­mie­niony.

– Tak? To zna­czy co...?

– Zna­czy, że ma w środku osad. Który przy­krywa wszystko i ge­ne­ral­nie nie prze­dłuża mu ży­cia.

– To ja wiem. – Ra­nik po­woli wle­wał wrzą­tek do kubka. – Może rze­czy­wi­ście... A przed chwilą mia­łem spy­tać, co z tym zro­bić.

Wy­pro­wa­dzić się od matki i za­cząć sa­mo­dzielne ży­cie – chciała od­po­wie­dzieć, ale się po­wstrzy­mała.

– Ku­pić od­ka­mie­niacz. W che­micz­nym albo w bie­drze. Albo gdzie chcesz. Na opa­ko­wa­niu wszystko na­pi­sane. Pro­sta sprawa, dasz so­bie radę.

Po­ki­wał głową, bez zbyt­niego za­pału.

– Jak tam od rana? Coś się działo? – zmie­niła te­mat.

– Nic, spo­kój. To zna­czy było zgło­sze­nie o za­kłó­ca­niu ci­szy noc­nej. Za­dzwo­nili, jak tylko przy­sze­dłem.

– O ósmej ta ci­sza miała być?

– No nie, to się działo wcze­śniej, po pią­tej. Sprawa taka... No, głu­pawa, bo to są­sie­dzi. Bliź­niaka mają, w sen­sie domu. I u jed­nych wisi kosz na po­dwórku, bo syn ćwi­czy ko­szy­kówkę, a ci dru­dzy się wpie­niają, bo im to prze­szka­dza. Na co ci pierwsi, zna­czy pierw­sza, bo tam tylko matka, że syn do­jeż­dża do li­ceum i ma lek­cje już od siód­mej, no to kiedy ma ćwi­czyć? A ci dru­dzy, że mają to w... No. Ja so­bie wy­obra­żam, że to rze­czy­wi­ście może łu­pać, ale żeby są­sie­dzi nie mo­gli się do­ga­dać? Po­je­cha­łem tam i po­roz­ma­wia­łem z nimi, z obu tych po­łó­wek, ale czuję, że nic z tego.

– Bywa. Przy­go­tuj się na ko­lejne te­le­fony.

– No. Ale nie wszy­scy tacy są. Bo na przy­kład w so­botę to do­piero łu­pało!

Kranz przy­po­mniała so­bie te dziwne od­głosy nio­sące się aż do So­ko­łow­ska.

– W Uni­sła­wiu?

– W Ko­wa­lo­wej też było sły­chać?

– Tak.

Na pewno było, nie mu­siała tam być, żeby to wie­dzieć.

– Pew­nie na­wet do So­ko­łow­ska do­la­ty­wało, bo to z boku, tam w oko­li­cach zie­lo­nego szlaku. – Ra­nik po­ki­wał głową.

So­nia też. A po­tem stwier­dziła:

– Ale tam prze­cież nic nie ma.

– Jest, tylko że zu­peł­nie nie­wi­doczne. Trzeba z drogi zje­chać, tak jakby ku Stoż­kowi, i do­piero wtedy wi­dać go­spo­dar­stwo. Za Niemca po­sta­wione, te­raz miesz­kają w nim bo­gaci lu­dzie. Wil­scy, miej­scowa elita. Za­kład mię­sny mają i sklepy. Por­cus, ta­kie logo, ko­ja­rzysz?

Kranz kiw­nęła głową i po­my­ślała, że dla niej słowo „elita” ma nieco inne zna­cze­nie.

– Czyje to były imie­niny w so­botę?

– Nie, nie imie­niny. We­sele.

– We­sele? A skąd wiesz?

– Od mamy. Sły­sza­łem mu­zykę, gdy wra­ca­łem z Wał­brzy­cha, a po­tem mama mó­wiła, że we­sele. Bo oni, ci lu­dzie, są dość znani, tak lo­kal­nie. Miesz­kają tu od za­wsze.

– Zna­czy od po­woj­nia.

– No tak. I je­den z nich, z tej ro­dziny, te­raz się oże­nił, ale wię­cej nie ko­ja­rzę.

– A to nie dziwne, że nie wy­na­jęli cze­goś na ich miarę? Zamku Książ na przy­kład?

– A można na ślub? – Ra­nik spoj­rzał na nią tak, iż nie było wąt­pli­wo­ści, że pyta se­rio.

– Nie wiem, nie in­te­re­so­wa­łam się. Ale można spraw­dzić.

Za­czer­wie­nił się, a ona w tej sa­mej chwili po­my­ślała, że w tę so­botę sier­żant pew­nie wra­cał z ja­kie­goś spo­tka­nia rand­ko­wego. Ostat­nio był czymś za­ab­sor­bo­wany i wciąż od­pi­sy­wał na wia­do­mo­ści. No pro­szę, ży­cie uczu­ciowe na ich po­ste­runku nie było mar­twe. He­te­ro­nor­ma­tywni wresz­cie do­go­nili nie­he­te­ro­nor­ma­tyw­nego. Cie­kawe, czy też będą tak stali w uczu­ciach jak Maj­kow­ski, który ze swoim chło­pa­kiem był od kilku lat. Zwią­zek na od­le­głość, co mo­gło po­pra­wiać sta­ty­styki, ale i tak do­bry wy­nik.

– No, to tyle. Mia­łem te­raz zro­bić ob­chód, ale tak leje, że chyba po­cze­kam, co? – Ra­nik po­pra­wił spodnie. So­nia po­my­ślała, że chyba się tro­chę za­okrą­glił. Już kiedy go po­znała, wi­dać było, że je­dze­nie jest jego pa­sją, a te­raz zma­te­ria­li­zo­wało się to w oko­licy ta­lii – czy ra­czej miej­sca, gdzie zwy­cza­jowo jest ta­lia.

– Po­cze­kaj.

– To pójdę pa­piery upo­rząd­ko­wać.

Ski­nęła głową.

Usia­dła przy biurku. Wy­jęła te­le­fon ko­mór­kowy i zo­ba­czyła zna­czek wia­do­mo­ści. Piotr Dęb­ski. Nie zmie­niła za­pisu w tym kon­tak­cie. Za­uwa­żyła, że on ją miał wpi­saną jako So­nię, po pro­stu. „Tę­sk­nię. Wy­le­wam łzy. Jest bar­dziej mo­kro niż od tej ulewy. Kiedy wpad­niesz?”

Po­czuła ła­sko­ta­nie w pod­brzu­szu. Ona też tę­sk­niła. Za sek­sem, ale i za Piotr­kiem. Moż­liwe, że jed­nak się za­ko­chi­wała. Nie­po­trzeb­nie kilka razy u niego no­co­wała. Wspólne za­sy­pia­nie i bu­dze­nie się czę­sto tak się koń­czy. Hor­mony ro­bią całą ro­botę za czło­wieka. Dziś, kiedy od­wie­zie Julkę do Wał­brzy­cha na an­giel­ski, mo­głaby wró­cić i wy­rwać dla nich go­dzinę. Po pro­stu go­dzinę.

„Może dziś, ale nie obie­cuję”.

„Kró­lowo!”

Uśmiech­nęła się. Tak, wpad­nie do niego. Trzeba brać z ży­cia. Wszy­scy biorą. Krzy­siek, Kinga, Ra­nik, mię­sna elita...

Usły­szała pu­ka­nie. Drzwi się otwo­rzyły. W progu sta­nęła ko­bieta. Młoda, może ze dwa­dzie­ścia pięć lat, szczu­pła, atrak­cyjna i spło­szona.

– Dzień do­bry.

– Dzień do­bry. – Kranz pod­nio­sła się zza biurka. – Jak mogę po­móc? – do­dała, bo tamta się nie ru­szyła.

– Cho­dzi o to, że... – W końcu jed­nak po­de­szła do biurka.

So­nia za­uwa­żyła, że ko­bieta ma pod­puch­nięte oczy. Była sta­ran­nie uma­lo­wana, ale na­wet ma­ki­jaż nie dał rady przy­kryć wszyst­kiego. Coś mu­siało się wy­da­rzyć. Coś smut­nego. Albo złego.

– Chcia­łam zgło­sić za­gi­nię­cie męża.

– Pro­szę usiąść. – Kranz wska­zała ręką na krze­sło, sama też usia­dła. – Imię i na­zwi­sko?

– Męża?

– Naj­pierw pani.

– Syl­wia Ry­tel. To zna­czy Wil­ska.

Kranz się po­ru­szyła. Sły­szała już dziś to na­zwi­sko.

– To zna­czy... – Ko­bieta prze­łknęła ślinę i za­mil­kła. Wi­dać było, że wal­czy ze sobą, żeby się nie roz­pła­kać.

Ra­nik pod­niósł głowę znad pa­pie­rów.

– To Ry­tel czy Wil­ska? – So­nia miała uspo­ka­ja­jący ton głosu.

Ko­bieta po­krę­ciła głową. Się­gnęła do to­rebki i wy­jęła z niej do­wód oso­bi­sty.

– Tu... tu Ry­tel, ale to już nie­ak­tu­alne. Od so­boty. Bo w so­botę wzię­łam ślub. Więc te­raz już Wil­ska, jak mąż.

– Ten, który za­gi­nął?

– Tak.

– A kiedy to się wy­da­rzyło?

– Wczo­raj.

– Dzień po ślu­bie?

– Tak.

So­nia zła­pała spoj­rze­nie Ra­nika.

– Ja wiem, że trzeba po­cze­kać czter­dzie­ści osiem go­dzin... – Ko­bieta za­pla­tała i roz­pla­tała palce.

– Nie trzeba, to lu­dowa plotka. Je­śli są po­dej­rze­nia, że mo­gło dojść do prze­stęp­stwa lub ży­cie za­gi­nio­nego jest w nie­bez­pie­czeń­stwie, dzia­ła­nia po­dej­muje się od razu. Czy tu mo­gła zajść taka oko­licz­ność, czy może... może to tylko chwi­lowa nie­obec­ność?

Py­ta­nie wła­ści­wie do­ty­czyło ja­ko­ści tej re­la­cji, bo je­śli w grę nie wcho­dził wy­pa­dek, to jaki mąż daje nogę za­raz po ślu­bie?

– Ja nie wiem. Ja na­prawdę nie wiem. To wszystko jest... No to jest ja­kiś kosz­mar. Po pro­stu kosz­mar. My mie­li­śmy, to zna­czy mamy ju­tro wie­czo­rem le­cieć w po­dróż po­ślubną, a on... Jak on mógł mi coś ta­kiego zro­bić? No jak?!

Kranz za­uwa­żyła w jej oczach złość. Chyba w tej chwili prze­wa­żała nad smut­kiem.

– Do­brze. Za­raz spi­szę dane, a te­raz tylko jedno py­ta­nie: kiedy wi­działa pani męża po raz ostatni?

– Na we­selu. Na pewno po pół­nocy, może koło dru­giej. W każ­dym ra­zie chwilę wcze­śniej grali w Gdzie jest moja ma­ry­narka. A po­tem... – Wy­bu­chła pła­czem.

Kranz po­my­ślała, że z dzi­siej­szej randki z Pio­trem nici. Gdzie jest mój mąż – to był plan na wie­czór.

– Gdy­bym się spóź­niła, to na mnie po­cze­kaj. – Kranz uchy­liła szybę w sa­mo­cho­dzie.

Julka stała na chod­niku przed wał­brzy­ską ka­mie­nicą, gdzie miesz­kała an­glistka, do któ­rej Kranz po­sy­łała ją na lek­cje. Co prawda, córka nie miała pro­ble­mów z tym przed­mio­tem, słow­nic­twem cza­sami na­wet ją zdu­mie­wała, ale pre­zen­to­wała dość luźne po­dej­ście do gra­ma­tyki.

– Ale gdzie? Prze­cież nie będę tu­taj stała.

– Pójdź gdzieś, na lody czy na frytki, na co chcesz. Bliknę ci pie­nią­dze.

– Nie trzeba, mam. Tata mi dał.

No tak. Po za­wi­ro­wa­niach po­przed­nich mie­sięcy, czyli po cza­so­wym od­sta­wie­niu Julki na boczny tor, Krzysz­tof Kranz nad­ra­biał straty wi­ze­run­kowe. „Wszystko da się za­ła­twić”. W su­mie do­brze. Byle tylko już ni­czego wię­cej nie schrza­nił – w co Soni z tru­dem przy­cho­dziło uwie­rzyć.

– Pójdę do Zie­lo­nej Sofy na na­le­śniki – rzu­ciła córka. – A ty wła­ści­wie do­kąd je­dziesz?

– Do pracy, mó­wi­łam ci.

Julka pa­trzyła na nią tak, jakby jej nie uwie­rzyła.

– Zgło­sze­nie za­gi­nię­cia. Ale to nie dziew­czyna. Nie dziecko – do­dała So­nia szybko, bo prze­cież tamte wspo­mnie­nia wciąż były świeże.

– Okej. To kto?

– Julka, już to prze­ra­bia­ły­śmy... – Wes­tchnęła.

– No to zo­staje do­ro­sły. Z two­jego tonu wnio­skuję, że fa­cet.

– Dla­czego?

– Bo tak to po­wie­dzia­łaś... Jak­byś się nie prze­jęła.

– To moja praca, nie mogę się an­ga­żo­wać emo­cjo­nal­nie.

Gładka for­mułka. W po­przed­nie za­gi­nię­cie się an­ga­żo­wała.

– Wiem, wiem. Ale może ty masz te­raz uraz? Do fa­ce­tów zna­czy. Bo wiesz...

– Do­mo­ro­sła pani psy­cho­log. Leć, bo się spóź­nisz. – Kranz się ro­ze­śmiała i za­mknęła okno. Od­wró­ciła się i przez chwilę ob­ser­wo­wała córkę, dłu­gie blond włosy, ko­bieco za­ry­so­wana syl­wetka. Cie­kawe, kiedy chłopcy się za­czną.

„Uraz do fa­ce­tów”. Nie mam urazu – my­ślała, ja­dąc do domu Wil­skich. Po pro­stu wi­dzę świat re­al­niej.

Na ra­zie jed­nak nie wi­działa żad­nych za­bu­do­wań. We­dług wska­zó­wek świeżo upie­czo­nej żony zjazd w prawo po­wi­nien już chyba być. I był – do­strze­gła go w lu­sterku. Prze­je­chała go i te­raz mu­siała wrzu­cić wsteczny. Cof­nęła zbyt gwał­tow­nie i kilka ka­my­ków puk­nęło w pod­wo­zie. Oby tylko tam, bo pięć­setka była ty­powo wło­ska – miała pięk­nie wy­glą­dać, a reszta, w tym so­lid­ność wy­ko­na­nia, scho­dziła na dal­szy plan.

Wil­ska dała jej znać około czter­na­stej, że ob­dzwo­niła szpi­tale oraz izby wy­trzeź­wień. I nic. Kranz spraw­dziła u nich – żad­nych nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­nych zwłok. Zi­den­ty­fi­ko­wa­nych jako Wal­de­mar Wil­ski także nie.

Po kil­ku­set me­trach droga łu­kiem wje­chała w las. Dziwne – po­my­ślała Kranz. Kiedy lu­dzie miesz­kają na ubo­czu, sta­wiają ozna­cze­nia, kie­run­kow­skazy, in­for­mują, jak ich od­na­leźć. A tu...? Miej­scowi pew­nie wie­dzieli, ale gdyby ktoś obcy chciał tu do­trzeć?

Do­je­chała do ogro­dze­nia. So­lidne, wy­so­kie, z czer­wo­nej ce­gły. Ce­gła była stara, ale chyba roz­biór­kowa – mur za­pewne po­sta­wiono współ­cze­śnie. Świad­czył o tym do­bry stan i czy­ste spo­iny.

Za­trzy­mała się przed bramą. Nie za­uwa­żyła ani do­mo­fonu, ani ka­mery. Żad­nego spo­sobu, żeby po­in­for­mo­wać, że się jest. Wy­brała nu­mer do Syl­wii Wil­skiej.

– Dzień do­bry. Już otwie­ram. – Usły­szała.

Brama za­częła się po­woli prze­su­wać. Kranz zo­ba­czyła ogromne po­dwórko. Po le­wej stro­nie stał dom – ładny, duży, dwu­pię­trowy, od­no­wiony. Przed nim czarna te­re­nówka, błysz­cząca no­wo­ścią. Na wprost sto­doła i inne po­miesz­cze­nia go­spo­dar­cze, z któ­rych do­bie­gało szcze­ka­nie psa, choć jego sa­mego Kranz nie wi­działa, a po pra­wej znaj­do­wały się ogród i duży staw. W tle ma­ja­czył ja­kiś obiekt, ale przy­sła­niały go drzewa. Je­śli cho­dzi o po­wierzch­nię, był tu po­ten­cjał do zor­ga­ni­zo­wa­nia im­prezy ple­ne­ro­wej, choć śla­dów po niej – żad­nych. So­bot­nie łu­pa­nie świad­czyło jed­nak o tym, że sporo tu się działo.

– Pro­szę za­par­ko­wać na pod­jeź­dzie, obok auta męża.

Ko­bieta była jesz­cze bled­sza niż rano. I o ile na po­ste­runku mo­gło się wy­da­wać, że mimo wszystko jest pewna sie­bie, te­raz taka myśl nie przy­cho­dziła Kranz do głowy. Pani Wil­ska spra­wiała wra­że­nie bar­dzo nie­pew­nej.

So­nia usta­wiła auto, za­sta­na­wia­jąc się, dla­czego utwar­dzono tylko ten sto­sun­kowo nie­duży ka­wa­łek ziemi przed do­mem. Co prawda, nie lu­biła be­tonu, ale były i mi­nusy przy­strzy­żo­nej trawy, zwłasz­cza po desz­czu. W tych re­jo­nach opady by­wały in­ten­sywne, a zie­mia na­sią­kała jak gąbka, o czym się prze­ko­nała, wy­sia­da­jąc z auta. Na ka­my­kach było okej, ale wszę­dzie in­dziej grunt lekko się ugi­nał pod sto­pami.

Pa­trząc, jak Kranz ostroż­nie sta­wia kroki, Wil­ska po­wie­działa:

– Teść pre­fe­ruje na­turę. To jego dom. Nie lubi wiele zmie­niać, choć prze­cież by mógł, bo ma pie­nią­dze.

– Cały dom na­leży do niego? – So­nia pa­trzyła na bu­dy­nek. Wy­glą­dał jak ka­mie­nica, a nie wiej­ska cha­łupa.

– Tak. To zna­czy kie­dyś. Od ja­kie­goś czasu część jest Waldka. Chodźmy.

We­szły do środka. Wy­strój był oso­bliwy. W stylu no­wo­bo­gac­kich lat dzie­więć­dzie­sią­tych, pol­skiego dworku, nie­miec­kiego obej­ścia i prób uwspół­cze­śnie­nia w kli­ma­cie trud­nym do na­zwa­nia.

– Na par­te­rze mieszka teść i Marta, zna­czy wnuczka, a na pię­trze my.

Drzwi się otwo­rzyły i sta­nął w nich star­szy męż­czy­zna. Miał pew­nie z osiem­dzie­siąt lat, co zresztą zga­dzało się z wie­kiem za­gi­nio­nego Wal­de­mara Wil­skiego, rocz­nik sześć­dzie­siąty dzie­wiąty, któ­rego nowo po­ślu­biona żona po­ja­wiła się na świe­cie dwa lata przed koń­cem ubie­głego stu­le­cia. Pierw­sza myśl Soni była taka, że po­dobna róż­nica wieku dzie­liła Kor­cza­bów, ro­dzi­ców za­mor­do­wa­nej Zuzi, ale prze­cież na pewno ist­niały do­bre mał­żeń­stwa z ta­kim pe­se­lo­wym roz­rzu­tem.

– Jó­zef Wil­ski. – Męż­czy­zna kiw­nął głową.

– Ko­mi­sarz So­nia Kranz, po­ste­ru­nek w Mie­ro­szo­wie.

– Od nie­dawna tam je­ste­ście, co?

Był kon­kretny i skra­cał dy­stans, choć ra­czej w jedną stronę. W jego po­sta­wie, spoj­rze­niu było coś wład­czego, pa­triar­chal­nego.

– Po­ste­ru­nek działa od mniej wię­cej roku. Wrócę do pana z py­ta­niami, te­raz po­roz­ma­wiam z pa­nią Wil­ską.

– Za­pra­szam. – Od­su­nął się, ge­stem po­ka­zu­jąc wej­ście do swo­jej czę­ści domu.

– Dzię­kuję. Na ra­zie pój­dziemy na górę.

Nie sko­men­to­wał tego. Stał i pa­trzył. Kranz czuła jego spoj­rze­nie na ple­cach, kiedy wcho­dziła po scho­dach. Na pewno nie był za­do­wo­lony z ta­kiego ob­rotu spraw, co już tro­chę mo­gło po­wie­dzieć o jego re­la­cjach z sy­nową.

Góra domu róż­niła się od dołu. Było tu lżej, to zna­czy mniej przed­mio­tów, choć nie ja­śniej. Wielka, czarna skó­rzana ka­napa, czarny stół i rów­nie smo­li­sta ko­moda zdo­mi­no­wały sa­lon, do któ­rego Wil­ska za­pro­siła ko­mi­sarz. Je­dyny ja­sny punkt sta­no­wił bu­kiet bia­łych róż.

– Ślubny. – Ko­bieta wy­tarła nos chu­s­teczką.

– Duży. – Kranz nie była spe­cja­listką od ślu­bów, ale i bez tego wy­dało jej się cał­kiem oczy­wi­ste, że trudno z tak dłu­gimi ło­dy­gami stać przed urzęd­ni­kiem. Albo przed oł­ta­rzem.

– Ślub od­był się w...?

– Tu.

– Tu?

– Zna­czy nie że w miesz­ka­niu, ale na te­re­nie po­sia­dło­ści. Urzęd­nik przy­je­chał. Te­raz tak można, a to duża wy­goda, bo urząd w Wał­brzy­chu niby nie­da­leko, ale za­wsze trzeba w tę i we w tę jeź­dzić. No i nie było nas tu za wiele, mie­li­śmy ka­me­ralną uro­czy­stość, więc tym bar­dziej chcie­li­śmy wszystko tu­taj, w domu.

„W domu” za­brzmiało ja­koś obco. Zresztą Wil­ska też wy­glą­dała tak, że Kranz nie przy­pi­sa­łaby jej do tego miej­sca. Wi­dać było, że jest ele­men­tem re­lo­ko­wa­nym. Po­dob­nie do wy­stroju nie pa­so­wała suk­nia ślubna, która wi­siała na wie­szaku za­ha­czo­nym o drzwi. Kre­mowa, ze zdo­bio­nym tor­sem i ko­ron­kami. Styl jak z dzie­więt­na­sto­wiecz­nych po­wie­ści dla pa­nien.

Syl­wia Wil­ska po­dą­żyła za spoj­rze­niem Soni.

– Bar­dzo mi za­le­żało, żeby była ładna, ale skromna. W sta­rym stylu i do­brym gu­ście. Nic z tych współ­cze­snych sukni, gdzie de­kolt do pasa albo tiul jak beza. Chcia­łam, żeby na­sze ży­cie za­częło się tak... tak... od­po­wied­nio. Wal­dek chyba miał inne wy­obra­że­nie, bo na po­czątku był tro­chę zdzi­wiony, jak mnie zo­ba­czył. Bo on mnie nie wi­dział w tej sukni przed ślu­bem. Je­stem prze­sądna. – Ko­bieta po­cią­gnęła no­sem. – Więc do­piero w so­botę zo­ba­czył, co i jak. Wie­dział tylko, że bę­dzie kre­mowa, bo pro­si­łam, żeby miał ko­szulę w ta­kim sa­mym od­cie­niu. Kraw­cowa, która prze­ra­biała su­kienkę, bo tro­chę trzeba było zwę­zić, dała kilka ka­wał­ków ma­te­riału. – Po­de­szła do ko­mody, wy­cią­gnęła wo­re­czek i wy­jęła z niego dwa skrawki. – O, niech pani zo­ba­czy. – Wci­snęła jej do ręki i znowu scho­wała wo­rek do szu­flady. – A on do­ku­pił iden­tyczny ko­lor. Wi­dzi pani? Trudno roz­róż­nić, do­piero w do­tyku. U mnie to sa­tyna, u niego ba­wełna. Jemu kraw­cowa też prze­ro­biła, troszkę skró­ciła, żeby le­piej w spodniach się ukła­dało. I tak ład­nie to wy­szło. My ra­zem... – Syl­wia Wil­ska za­częła się trząść. Ob­jęła się dłońmi, jakby za­raz miała się roz­paść.

– Ile osób było na uro­czy­sto­ści? – So­nia szybko za­dała ko­lejne py­ta­nie, żeby jej roz­mów­czyni nie zdą­żyła się roz­pła­kać. Dwa ma­te­ria­łowe skrawki wsu­nęła do kie­szeni dżin­sów.

– Za­raz, po­li­czę... No my, teść, Marta, moje trzy ko­le­żanki, ta­kie naj­lep­sze, z chło­pa­kami, trzech ko­le­gów Waldka, ra­zem z żo­nami czy tam part­ner­kami, kilka osób z za­kła­dów, naj­bliżsi współ­pra­cow­nicy, z ad­mi­ni­stra­cji, nie że z pro­duk­cji, choć je­den to tech­no­log, ale nie pra­cow­nik fi­zyczny, też z oso­bami to­wa­rzy­szą­cymi. I tyle.

– To nie­dużo.

– Taki był plan. Bo w su­mie to prze­cież Wal­dek już tro­chę star­szy, w tym wieku ina­czej się świę­tuje.

– Ale pani młod­sza.

– No niby tak, ale mnie ja­koś nie cią­gnie do za­bawy.

– A jed­nak za­bawa była. Nio­sło się aż do So­ko­łow­ska.

– To przez krótki czas, kiedy już... No, kiedy sy­tu­acja wy­mknęła się spod kon­troli. To zna­czy... No, al­ko­holu miało być aku­rat, bo ja nie lu­bię upi­tych lu­dzi. Zresztą wi­dzia­łam wy­sta­wione bu­telki, nie było tego dużo, ale może Wal­dek...

Kranz pa­trzyła na nią. Ko­bieta znowu się ze­zło­ściła, jak wcze­śniej na po­ste­runku.

– Pani mąż ma pro­blem z al­ko­ho­lem?

– Nie jest al­ko­ho­li­kiem, je­śli pani o to pyta.

– Py­tam, czy nad­używa al­ko­holu. W spo­sób, który mógłby być nie­bez­pieczny.

Jakby ist­niał ja­kiś bez­pieczny – po­my­ślała.

– Nie, ra­czej nie. Uma­wia się z ko­le­gami na mie­ście, cza­sem ich tu za­pra­sza, ta­kie mę­skie ga­da­nie, pi­cie... Bywa, że prze­do­brzy, ale to nie jest ru­tyna. Na pewno nie. Taka pol­ska śred­nia.

Czyli jed­nak ru­tyna – za dużo pro­cen­tów.

– A na we­selu?

– Też w nor­mie.

– No do­brze. Czyli ostatni raz wi­działa pani męża po za­ba­wie, kiedy kła­dła się spać. Tu, w tym miesz­ka­niu.

– Tak. Choć w su­mie... to nie.

– Na po­ste­runku po­wie­działa pani co in­nego.

Kranz pa­trzyła na zdję­cie, które wi­siało nad sto­łem, czarno-biały por­tret pary, i za­sta­na­wiała się, po co ta dziew­czyna wła­ści­wie wy­szła za mąż za pięć­dzie­się­cio­kil­ku­latka o na­la­nej twa­rzy. Pie­nią­dze – to był pierw­szy trop, który przy­cho­dził na myśl. I jak na ra­zie je­dyny.

– Bo... bo my­śla­łam, że może wróci. Że to coś głu­piego, taki po­wtó­rzony wie­czór ka­wa­ler­ski albo nie wiem co, w każ­dym ra­zie nic po­waż­nego. Ale on nie wró­cił i to się robi... ja­kiś, kurwa, kosz­mar! – Syl­wia wy­bu­chła, a za­raz po­tem się roz­pła­kała.

Kranz za­sta­na­wiała się, kogo ma przed sobą – za­gu­bioną dziew­czynę czy prze­bie­głą ko­bietę, która gra za­gu­bioną dziew­czynę. Od­po­wiedź nie wy­da­wała się oczy­wi­sta.

– To jak na­prawdę było?

Wil­ska spoj­rzała na nią. Tusz jej się roz­ma­zał i ciem­nymi struż­kami spły­wał po po­licz­kach. Na szyi wy­kwi­tły czer­wone plamy.

– Było tak, że my­śmy mieli pójść do sie­bie i wszy­scy za­częli się zbie­rać. Wła­ści­wie to Wal­dek tak za­rzą­dził, bo go po­pro­si­łam. W końcu co miało być uczczone, zo­stało uczczone, a po­tem to już tylko... No, nie ko­la­cja, tylko ja­kieś ta­kie... o, wy­głupy i al­ko­hol. Bez sensu. Przy­je­chał bu­sik, co to przy­wiózł go­ści i miał ich za­brać, a oni za­częli wsia­dać, ale to któ­raś za­po­mniała to­rebki, to teść za­uwa­żył czyjś port­fel na scho­dach... I ktoś po­wie­dział, że może jesz­cze ja­kaś za­bawa na ko­niec. Więc za­częli z tymi ma­ry­nar­kami. I tak to się cią­gnęło. A ja już chcia­łam na górę. Umyć się i... no, mieć tro­chę spo­koju. Teść po­wie­dział, że on ich po­że­gna, bo jest go­spo­da­rzem, a my mo­żemy iść. By­łam mu wdzięczna. Zwy­kle nie lu­bię, kiedy pod­kre­śla, że jest u sie­bie, że to jego, ale tym ra­zem czu­łam wdzięcz­ność. Po­szli­śmy. Ja do ła­zienki, ale tylko siku, bo zo­sta­wi­łam całą ko­sme­tyczkę w sy­pialni, więc za­raz wy­szłam. A jego, zna­czy Waldka, nie było. Wy­glą­dam przez okno, a on znowu na dole. I coś z tymi ko­le­gami. Wy­cho­dzę przed dom, a oni so­bie po ma­lu­chu, zna­czy znowu al­ko­hol w uży­ciu. No to się wku­rzy­łam, po­wie­dzia­łam... – Wil­ska urwała.

– Co pani po­wie­działa? – za­py­tała Kranz po chwili ci­szy.

– No że już dość, żeby wra­cał na górę.

– Ta­kimi sło­wami?

– Nie. In­nymi. Może na­wet pod­nio­słam głos. Krzyk­nę­łam. A wtedy oni, ci jego ko­le­dzy, coś o pan­to­fla­rzu, i że jak za­czyna, tak skoń­czy. Ta­kie pi­jac­kie mę­skie ga­da­nie. Ale on, zna­czy Wal­dek, się po­że­gnał i po­szedł ze mną.

– Czyli jed­nak w sy­pialni wi­działa go pani ostatni raz?

Wil­ska pa­trzyła na nią, za­pewne wal­cząc ze sobą.

– Nie. Kiedy po raz drugi we­szłam do ła­zienki, tym ra­zem na dłu­żej, sie­dział w po­koju, a gdy wy­szłam, już go nie było. Wyj­rza­łam przez okno. Ten cho­lerny bus wciąż tam stał, a on obok. Nie mógł się z nimi roz­stać. Po­ło­ży­łam się, żeby się uspo­koić. Po kilku mi­nu­tach usły­sza­łam sil­nik. Po­je­chali. Ode­tchnę­łam z ulgą, ale on nie wra­cał. Znowu wyj­rza­łam przez okno. Stał tam z te­le­fo­nem w ręce. Pew­nie jesz­cze do nich pi­sał. Nie mia­łam już siły i ochoty go po­ga­niać, zresztą my­śla­łam, że za­raz mu się znu­dzi. Po­ło­ży­łam się. Wcze­śniej wzię­łam ta­bletkę na ból głowy, a po­tem na­senną. I po pro­stu usnę­łam.

– I pani mąż nie wró­cił na górę, za­nim pani usnęła?

Wil­ska po­krę­ciła głową.

– Dla­czego nie ze­znała pani tak od razu?

Ko­bieta wzru­szyła ra­mio­nami.

– Nie wiem. Może dla­tego, że było mi głu­pio, że on... że jemu nie za­le­żało, żeby spę­dzić ze mną czas. Wie pani, noc po­ślubna... Niby od dawna to już nie jest to samo, ale... – Za­częła po­cią­gać no­sem.

Kranz dys­kret­nie spoj­rzała na ze­ga­rek. Spę­dziła tu już po­nad pół go­dziny. W ta­kim tem­pie da­leko nie zajdą.

– Spraw­dziła pani, tak jak pro­si­łam, czy coś zgi­nęło? Czy mąż albo ktoś inny coś za­brał?

– Tak. – Wil­ska prze­tarła oczy chu­s­teczką. – Nie ma jego te­le­fonu i port­fela.

– Nic wię­cej z pań­stwa miesz­ka­nia nie zgi­nęło?

Ko­bieta po­krę­ciła głową.

– Któ­reś z do­mow­ni­ków coś za­uwa­żyło? Oczy­wi­ście po­roz­ma­wiam z nimi, ale py­tam też pa­nią.

– Nie, nic. Oboje po­szli spać, zna­czy do sie­bie, na par­ter. Nic już nie wi­dzieli. Rano też. Teść wstał wcze­śniej, on za­wsze tak wstaje. Marta w su­mie też nie­późno. Naj­dłu­żej spa­łam ja, choć przed ósmą już by­łam na no­gach. Wtedy się zo­rien­to­wa­łam, że on, zna­czy Wal­dek, nie spał w sy­pialni.

– Jest pani pewna?

– Je­stem. Jego strona łóżka była nie­ru­szona, poza tym, gdyby przy­szedł, pew­nie by... No, pew­nie by mnie obu­dził.

Spoj­rzała na Kranz w taki spo­sób, że nie było po­trzeby do­py­ty­wać o in­ten­cję tego bu­dze­nia.

– Do­brze. Te­raz pójdę po­roz­ma­wiać z pani te­ściem i pa­nią Martą, a po­tem jesz­cze ro­zej­rzę się po po­dwórku.

Wil­ska po­ki­wała głową.

– Gdyby coś jesz­cze się pani przy­po­mniało albo chciała pani zmo­dy­fi­ko­wać swoje ze­zna­nia, pro­szę dać znać.

Ko­bieta się za­czer­wie­niła.

– No i po­pro­szę o zdję­cie za­gi­nio­nego.

Kranz, scho­dząc na par­ter, za­sta­na­wiała się, czy za tym pierw­szym kłam­stwem stał wstyd czy jed­nak coś in­nego.

Se­nior Wil­ski otwo­rzył drzwi w tym sa­mym mo­men­cie, kiedy ze­szła z ostat­niego schodka. Po­my­ślała, że mu­siał pod­glą­dać przez wi­zjer.

– Dzień do­bry jesz­cze raz. Ja­kieś usta­le­nia? – za­py­tał. Tym ra­zem nie za­pro­sił jej do środka. Ode­brała to jako karę za tamtą od­mowę. Wi­dać było, że to typ fa­ceta głów­no­do­wo­dzą­cego.

– Na­stę­pują. Kiedy ostatni raz wi­dział pan syna? – Szybko prze­jęła pa­łeczkę.

– Przed do­mem w dniu ślubu.

– Do­kład­nie to chyba dzień po?

– No tak, to już była nie­dziela, słuszna uwaga. Sta­li­śmy tu wszy­scy, go­ście się zbie­rali do od­jazdu, my­śmy ich że­gnali.

– Po­cze­kał pan, aż od­jadą, czy wró­cił do miesz­ka­nia wcze­śniej?

– Po­że­gna­łem ich i po­sze­dłem. Tak jak na­ka­zuje kul­tura, ale prze­cież tego dnia nie ja tu de­cy­do­wa­łem, tylko Wal­dek. On go­spo­da­rzył, zresztą już tak bę­dzie, ja stary je­stem. Więc Wal­dek zo­stał do końca. Zresztą kilka, może kil­ka­na­ście mi­nut póź­niej usły­sza­łem sil­nik i bus wy­je­chał z po­dwórka. Na pewno.

– Na pewno pan usły­szał czy na pewno po­je­chali?

W pierw­szym od­ru­chu Wil­ski jakby chciał skon­tro­wać, ale od­po­wie­dział:

– Usły­sza­łem, jak od­jeż­dżają.

– Jest pan pe­wien, że wszy­scy po­je­chali?

– No pew­nie. Po co by mieli zo­sta­wać? Zresztą nikt nie przy­je­chał au­tem, bo wia­domo, że na­wet po sym­bo­licz­nej lampce wina le­piej nie wsia­dać za kie­row­nicę.

– Chyba nie skoń­czyło się na sym­bo­licz­nej lampce?

– Tak się mówi, że sym­bo­liczna, ale al­ko­holu było nie­dużo, na­prawdę. Wino przede wszyst­kim, wódki to może trzy albo cztery bu­telki. No, góra pięć.

– A jed­nak ude­rzyło do głowy.

Męż­czy­zna wes­tchnął.

– Może tro­chę za bar­dzo. Pew­nie ktoś coś przy­niósł. Nie wiem, nie wi­dzia­łem, nie kon­tro­lo­wa­łem. Wiem, co miało być, bo to ja za­ma­wia­łem. I pła­ci­łem.

„Teść ma pie­nią­dze”, przy­po­mniało się Kranz. Miał i lu­bił to pod­kre­ślać.

– Pan wy­pra­wił sy­nowi we­sele?

– Ja. Zwy­cza­jowo to ro­dzina panny mło­dej robi, ale tu się tak sprawy uło­żyły, że ja. Zresztą to nie pro­blem. Je­dy­nego syna mam, wresz­cie się żeni, sama ra­dość.

Sta­rał się wy­ra­zić to miną, ale chyba za bar­dzo.

– Ma pan wnuczkę, pa­nią Martę? To córka pana Wal­de­mara?

– Ano mam. Ale syna już nie mam. Star­szego syna. Pięt­na­ście lat mi­nęło, szes­na­ście na­wet. Zgi­nął w wy­padku sa­mo­cho­do­wym. On i jego żona.

– Bar­dzo mi przy­kro.

– No pew­nie. To był do­bry chło­pak. Na­prawdę do­bry. Może tro­chę za miękki, ro­zu­mie pani?

Ro­zu­miała, choć nie na­zwa­łaby w taki spo­sób wraż­li­wo­ści, bo o to pew­nie sta­remu Wil­skiemu cho­dziło.

– Ma pan ja­kąś kon­cep­cję, co się mo­gło wy­da­rzyć? Gdzie jest te­raz pan Wal­de­mar? – wró­ciła do te­matu ży­ją­cego syna.

– Nie mam. To jest dziwne, na­prawdę.