Pani Czterdziestu Żywiołów ebook i audiobook

WitoldDworakowski

PaniCzterdziestuŻywiołów

Statki u nieba bram

I: Zemsta Ceres

0.

– Najgorsze jest w tym zawodzie co innego. Nie to, że zysk jest niepewny. Nie to, że ściga cię konkurencja i wierzyciele, a wojsko chce zamknąć za samą obecność w Pasie i okolicach. Nie. Najgorszy jest ten cały gruz, wszędobylskie, wredne skały. Duże, małe, ostre, twarde, szybkie. Całe miliony pieprzonych pocisków. Ułamek sekundy pecha i kończysz z dziurą w poszyciu, uszkodzonym napędem, próżnią w jakimś przedziale. Albo w całym statku. Nie wiem jak wojskowe, ale nasz autopilot nie ominie takich rojów, za dużo danych wejściowych. Zostaje tylko ręczne sterowanie i intuicja, ale i to nie… Szlag!

Dexmore ściągnął stery, a przeciążenie wcisnęło go w fotel. Na jednym z holoekranów po prawej dostrzegł czerwoną linię, znaczącą trasę przelotu meteoroidu. Zrobił kolejny zwrot. Potem już tylko patrzył, jak agresor znika w rogu głównego ekranu. Według danych był rozmiarów ciężarówki i minął się z burtą o centymetry. Z zabezpieczeń zadziałało tylko pole ochronne – rozjarzyło się nieznacznie, likwidując gruz ze swojegootoczenia.

Skała miała tak dużą prędkość, że bez trudu mogła przebić osłony, gruchnąć w pancerz i zedrzeć sporą połać kadłuba. Rozszczelniając najbliższe sektory. Rozszarpując czujniki. Pilot pomyślał o rachunku za naprawy i otarł pot z czoła. Już nie będzie tylegadał.

– Było blisko, a to dopiero obrzeża. Na czymskończyliśmy?

– Że chwila nieuwagi jak teraz i statek kończy jako wrak – odparł mężczyzna siedzący w fotelu za Dexmore’em, na stanowisku analitycznym. W jego głosie pobrzmiewała nuta irytacji. – Miejmy jednak nadzieję, że nie odczujemy tego na własnej skórze – dodał z naciskiem.

Łatwo ci mówić, pomyślał pilot. Leciał ostrożnie, osłony wciąż trzymały, a pancerz był w większości nienaruszony, ale i tak bał się katastrofy. Nawet na chwilę nie spuszczał wzroku z obrazu na głównym holoekranie, unoszącym się tuż za sterami.

Przed statkiem, na tle czerni i gwiazd, mrowił się kosmiczny gruz – miliony śmiercionośnych obiektów, między którymi trzeba było szaleńczo lawirować. Dwie pary ekranów po bokach stanowiska wyświetlały wykresy, komunikaty systemów i prognozy zagrożeń. Komputer analityczny miał co robić. Na tym skalnym torze przeszkód, położonym dwieście siedemdziesiąt milionów kilometrów od ziemskiej orbity, groźba kolizji ze śmieciami była dużo większa niż gdziekolwiek indziej. Adrenalina gwarantowana, stwierdził w duchu Dexmore. Kiedyś było tuspokojniej.

Dawniej Pas składał się z luźno rozrzuconych obiektów, możliwych do wyminięcia bez karkołomnych wyczynów. Problem zaczął się, gdy w te rejony wkroczył przemysł wydobywczy – przestrzeń w błyskawicznym tempie zapełniła się gruzem, śmieciami i wszelkiej maści złomem. Prawdziwe piekło nadeszło jednak wraz z wojskiem i testami różnychsuperbroni.

Co skończyło się wysadzeniem Ceres i zassaniem gruzu z losowych rejonów Galaktyki. Tak narodził się koszmar nawigatora: mrowie meteoroidów, stacji, fabryk, odpadów i najróżniejszych wraków. Przez to wszystko mogły się przedrzeć tylko specjalne jednostki. W tym „Demeter” – duma Erwina Dexmore’a.

Wyglądała jak mocno spłaszczony prostopadłościan, pośrodku którego wycięto kwadratowy otwór. Długi na ponad trzysta metrów kadłub był chroniony przez gruby pancerz z duramaksu i osłony grawitonowe. Sekcja rufowa, mieszcząca sześć silników podświetlnych i napędy gwiezdne, przytwierdzona była do dziobowej dwoma łącznikami. Do tego rdzawoczerwone malowanie. Wszystko to składało się na jedną z najlepszych jednostek, jakie kiedykolwiek przemierzały gwiezdnegruzowiska.

I właśnie dlatego Sigurd Nürnberg zjawił się na pokładzie.

-4.

Układ Bladej Damy leżał na obrzeżach ziemskiej strefy wpływów. Ot, biały karzeł i kilka planet, na których nie dało się mieszkać ani wydobywać czegokolwiek. Nigdy nie przyciągały szczególnej uwagi, a już na pewno nie Xavier – ostatnia większa skała w tym rejonie. Stanowił idealne miejsce na spotkanie w interesach. „Demeter” krążyła po jego orbicie od dobrych kilku godzin. Czujniki skanowały przestrzeń w poszukiwaniu klienta. Na razie jednak panowałacisza.

– Dlaczego drań nie wybrał sobie jakiejś bardziej cywilizowanej dziury? – mruknął Dexmore i ziewnął.

Ściągnął nogi z konsoli sterującej, na której jarzyło się tylko kilka kontrolek. Milczenie alarmów, szum wentylacji i wygaszone holoekrany działały na niego kojąco. Zerknął na wyświetlacz w podłokietniku fotela. Nie znalazł tam nicinteresującego.

– „Bardziej cywilizowanej”? Zakładam, że Vega-S na pewno by ci pasowała – rzuciła z progu sterowni Karina, uśmiechając się z przekąsem. Wytarła dłonie o czarny top i ciemne spodnie z mnóstwem kieszeni. Oparła się o ścianę i skrzyżowała ręce na piersiach.

Według Dexa takie piersi powinny się znaleźć we wszystkich kanonach piękna ziemskiej strefy wpływów. Karina Wulf. Współwłaścicielka statku, drugi członek dwuosobowej załogi, a przede wszystkim mechanik i konstruktor z powołania. Może nie ewenement, ale zjawisko niezbyt powszechne w branży – również pod względem urody. Wąska twarz i drobny, zadarty lekko nosek idealnie współgrały z wielkimi oczyma, niebieskimi jak oceany na Aquanili. Czarne włosy sięgały Karinie ramion. Bywało, że farbowała je na różne dziwne kolory, ale po aferze z Xarmurianami zrobiła sobie przerwę. Teraz tylko związała je w kitkę.

Widząc ją po raz pierwszy, Dexmore nie spodziewał się, że pod obiecującym wyglądem kryje się paskudny charakter. Mimo to pilot nie wyobrażał sobie innej wspólniczki – ani wtedy, na Księżycu, ani teraz. Masaru Sasakiba, jego dawny dowódca, wspomniałby pewnie coś o yin i yang. Albo o reakcji materii z antymaterią.

Po którejś z kolei rozróbie z Sokistami Dexmore stwierdził, że on i Wulf nieźle się komponują na cyfrowych listach gończych. Fakt, szybko dostał za te słowa nielichy ochrzan. Holofotografię zapisał sobie jednak na pamiątkę. Krótko ścięty brunet, strzelający zawadiacko uśmiechem i przeszywający spojrzeniem zielonych oczu. Wysoki i szczupły, ale nie szkieletowaty. Do kompletu dziewczyna nieco od niego niższa, nadrabiająca za to tkanką mięśniową. Wkurzona ponad miarę, potrafiła solidnie przygrzmocić kluczem francuskim. W niektórych kręgach jej sierpowy zwany był Pięścią Wkurwu. Plus dziesięć do respektu wśróddebrisowców.

– Myślałem raczej o P3X-1843 w Trancariańskiej Strefie Hazardowej – odparł niedbale Dexmore. Wbił wzrok w sufit. Między dźwigarami biegły wiązki światłowodów, przewodów i rur. – Ale Vega-S też możebyć.

– Z powodu? – spytała Karina z ironią w głosie.

– Tańszawódka.

– Aha. Kobiety i tramax pewnie też. I wszystko inne. Tylko cię spuścić z oka jak ostatnio i już masz głupie pomysły na wykopanie się z długów. Zaprzecz, Dex. Tylkospróbuj.

Machnął ręką. Że też zachciało jej się terazdroczyć…

– Ciebie dalej boli ten xarmuriański kolekcjoner? Przecież to był błąd w tłumaczeniu!

– Błąd w tłumaczeniu? Transakcja na moje wszczepy razem z głową?

– Przecież przeprosiłem – rzucił Dexmore, szczerząc bezczelniezęby.

– Dzięki temu żyjesz – fuknęła Karina. – I nawet nie myśl o wpuszczaniu kogoś na pokład.

– Już niemyślę.

– Mówię serio. Spędziłam na tym statku więcej czasu niż ty w barach. Wydałam na części więcej niż ty kiedykolwiek przegrałeś. A przede wszystkim zrobiłam tu więcej modyfikacji, niż ty kiedykolwiek wymyślisz. Przehandluj „Demeter”, to cięzabiję.

– Chodzi ci głównie o ten przesuwator, zgadzasię?

Spojrzał ponad stanowisko, na wprost, we wmontowane w ścianę szerokie okno. Rozciągał się z niego widok na dziób: płaską powierzchnię zataczającą na krawędzi łuk. Pośrodku niego tkwiła szara paraboloida, gdzie kryły się frontowe czujniki, generatory osłon oraz najnowsze dziełoKariny.

– Induktor przesunięcia TF – uściśliła dziewczyna. Wolnym krokiem weszła pilotowi w pole widzenia i oparła się o okno.

– Mów tak do mnie dalej, może coś zrozumiem – wyszczerzył się Dex. – Więcej: racz mi w końcu wytłumaczyć, co to dokładnie jest i jak działa. Czuję się tak samo niedoinformowany jak cywil podczas ostatniejwojny.

– I dobrze. Nie dowiesz się, dopóki tego nie skończę. Nie pozwolę, żebyś wygadał się w pierwszej lepszej knajpie. Ale dzięki temu cacku nasza robota stanie się o niebołatwiejsza.

Dexmore wzruszył ramionami. Wierzył jej na słowo i miał po temu powody. To Karina znała się na systemach statku. To Karina potrafiła rozwiązać gros technicznych problemów. To Karina zajmowała się brudną robotą. W zasadzie mogłaby radzić sobie sama w tym biznesie, gdyby nie jeden fakt: to Dex był urodzonympilotem.

– O czym myślisz? – zapytała nagledziewczyna.

– Teraz? O naszym tajemniczymzleceniodawcy.

Odwrócił wzrok od okna. Ktoś mądry powiedział kiedyś, że wszelkie pomysły z gatunku "dajmy tu iluminator" osłabiają kadłub. Oglądając Demeter, musiałby zmienić zdanie. W przypadku ostrzału metadiament poddawał się jako ostatni. Melorianie budowali z tego całestatki.

Sterownia przypominała nieco wnętrze bunkra. Owalne, ciasnawe pomieszczenie, na które Dex niegdyś tak klął, teraz stanowiło dla niego coś w rodzaju zapasowej kwatery. Pośrodku stało jego główne miejsce pracy: konsola sterownicza, a tuż za nią stanowisko analityczne. Ten tandem przypominał rozrośnięty kokpit myśliwca. Prawidłowe skojarzenie, zważywszy na pochodzeniepodzespołów.

– O tym, czy ten gość nas nie wystawi jak jego cholerny poprzednik? – rzuciła jadowicie Karina. – Tamten skurczybyk powinien za karę pooddychać sobie próżnią. Szkoda, że zwiał, zanim godorwałam.

Dexmore zachichotał złowieszczo. Dobrze wiedział, że jego towarzyszka nie poprzestałaby tylko na tym.

– Pudło. Myślę o robocie, którą dla nas szykuje. Tak, wiem, Sigurd Nürnberg to jeden z tych zleceniodawców, co lubią kaprysić. Ale w przeciwieństwie do tamtego, on ma pewną renomę. Nie wystawia ludzi, kiedy mu się podoba. Zjawi się. Tylko, cholera, kiedy? – warknął, patrząc na panel w podłokietniku.

Nadal nic. Wyglądało na to, że klient poddaje załogę „Demeter” przeraźliwie nudnejpróbie.

Tymczasem Karina usadowiła się na stanowisku za fotelem pilota. Ruchem ręki wywołała holoekran. Srebrzysta płaszczyzna zawisła w powietrzu, po czym zapełniła się kolumnamidanych.

– Ale musisz przyznać jedno – odezwała się nagle dziewczyna. – Gdybynie…

– Tak, wiem, przyznaję. Żyję wyłącznie dziękitobie.

– Nie o to mi chodzi. Po prostu…

– „Star Trek” blednie przy twoich wyczynach. Co, teżnie?

Karinaprychnęła.

– O ciebie mi chodzi. Bo wiesz… Gdyby nie ten dreszczyk emocji podczas wchodzenia do Pasa i manewrów między gruzem, nie sterczałbyś tutaj jak idiota. Zaspokajasz ego. Prawda jest taka, że uwielbiasz tę robotę. Tylko powiedz, że się mylę, to cięwyśmieję.

Dexmore nie odpowiedział. Jedynie spojrzał znacząco na towarzyszkę.

Przygoda. „Demeter”. Karina. Każdy z tych czynników sprawiał, że nie zmieniłby zajęcia na żadne inne. Nie wiedział tylko, który element dominował w tejtrójcy.

Raptem zapiszczał alarm. Na wprost fotela pilota zawisł główny holoekran z komunikatem. Nagła eksplozja promieniowania, sto czterdzieści milionów kilometrów od Xaviera. Charakterystyka pasująca do napędu Nürnberga. Kilka sekund później anteny „Demeter” odebrały sygnaturę statku „Raevius Vat”. Klient w końcu stawił się na spotkanie.

– Najwyższy czas – wycedził Dex, zrywając się z miejsca. – Zapłaci ekstra za tenpoślizg.

Karina wzruszyłaramionami.

– Już towidzę.

Ruszyła za towarzyszem. Dlatego nie dostrzegła, że na ekranie zabłysł jeszcze jeden świetlnypunkt.

-3.

– Te maszyny nigdy nie przestaną mnie zadziwiać – stwierdził Dex, śledząc „Raeviusa Vata” na ekranie unoszącym się obok wewnętrznej śluzy. – Szybkie i wytrzymałe, ze świetnym uzbrojeniem. Szkoda, że tak mało wyszło z wojny w jednymkawałku.

– Niezmiennie zakochany w historycznym złomie – westchnęła Karina. – Jedyne, co by mnie w nim interesowało, to paręczęści.

Stali w kącie hangaru numer dwa, na tyłach sekcji dziobowej „Demeter”, nie odrywając wzroku od holoekranu. Granatowo-czarny kadłub przybysza mierzył ponad sto metrów długości. Platforma na przedzie łączyła się ze śródokręciem za pomocą masywnej, trapezoidalnej nadbudówki. Gdzieś tam powinny kryć się promy, ale przez tyle lat wiele mogło siępozmieniać.

Zespół kopuł i sześcianów, które dawno temu być może zawierały urządzenia szpiegowskie, ciągnął się przez cały grzbiet okrętu, aż po długą i smukłą sekcję rufową. Tył wieńczyła sieć anten i czujników, formująca się w statecznik. Lub – jak twierdził Dexmore – w płetwę grzbietową jakiejś wodnejbestii.

Dziesiątki jasnych punktów znaczyły miejsca, gdzie niegdyś znajdowały się stanowiska ogniowe, a teraz umieszczono sale obserwacyjne. Po wieżyczkach lekkich laserów nie pozostał nawet ślad. Oczywiście nie znaczyło to, że „Raevius Vat” jest bezbronny; sądząc po stosunkowo licznych systemach chłodzenia, w skrytkach pod poszyciem kryły się co najmniej dwie baterie plazm. Obrazu całości dopełniała para modułów na burtach. Poprzecinane radiatorami i rurami z chłodziwem, przypominały łukowate szpony drapieżnika. Miały dostateczny ciąg, by ruszyć nawet trancariańskikrążownik.

Dexmore przypomniał sobie, że wojsko nazywało je okrętami zwiadowczymi dalekiego zasięgu. Ardabakui zaczęły budować je czterdzieści lat temu, ale o ich istnieniu dowiedziano się tuż przed wybuchem wojny. Problem polegał na tym, że do tego momentu powstało już tysiące podobnychmaszyn.

– Cieszę się, że nie musimy z nimwalczyć.

– Powiedzmy, że miałabym więcej uszkodzeń do naprawy, ale prędzej czy później byś go rozniósł. – Karina poklepała pilota po ramieniu. – O, promwystartował.

Jednostka wypadła z łukowatego wcięcia, ciągnącego się przez całą szerokość dziobu. Śmignęła przez przestrzeń, po czym wsunęła się do kadłuba „Demeter”. Po chwili na holoekran wpłynął obraz z kamer w śluzie. Widać było, jak zamykają się zewnętrzne wrota, a otulony polem grawitonowym stateczek wysuwa wsporniki. Osiadł na nich wśród kłębów pary. Czekał, aż ciśnienie w komorze się ustabilizuje; w tym czasie Karina włączyła wstępne skanowanie. Gdyby okazało się, że na pokładzie znajduje się nie klient, a oddział uzbrojonych oprychów, mogła ich wyrzucić w przestrzeń. Wyglądało jednak na to, że wszystko jest w porządku, gdyż czujniki stwierdziły obecność tylko jednej osoby. Poza tym czysto – żadnych pistoletów, karabinów ani dronówbojowych.

– Witamy cię chlebem i solą, o szlachetny spóźnialski – mruknął pod nosemDexmore.

Wrota hangaru rozsunęły się powoli, wśród zgrzytu i jęku wysłużonych mechanizmów. Siłowniki, przesuwnice i silniki chrobotały, klekotały i wibrowały ponad normę, wprost błagając o remont. Większość urządzeń już dawno zostałaby wymieniona na coś lepszego, gdyby nie rejterada ostatniego zleceniodawcy. Na szczęście pojawił siękolejny.

Sigurd Nürnberg – wysoki brunet o ostrych rysach twarzy – poprawił krawat, wygładził marynarkę garnituru i ruszył w stronę komitetu powitalnego. Rozejrzał się po hangarze i jego zawartości: stosach części zamiennych, szafach z narzędziami i sprzętem. Zerknął z ukosa na uszkodzony prom tuż przy śluzie. Zwrócił też uwagę na urządzenia diagnostyczne zwisające z sufitu, ale najwyraźniej go niezainteresowały.

– Witamy – rzekłaWulf.

– Więc to jest sławna „Demeter”? – powiedział Nürnberg jakby sam do siebie. – W światku debrisowców mówi się o niej wiele. Nie zawsze pozytywnie, ale to zależy od opiniodawcy. Sądziłem jednak, że jej wyposażenie jest nieco bardziejzaawansowane.

– Im starsze, tym lepsze – odparł Dexmore. – Tańsze, mniej awaryjne, łatwiejsze donaprawy.

Klient uścisnął mu rękę. A potem – szybko jak błysk, z gracją dawnego dżentelmena – ucałował Karinę w wierzchdłoni.

Wpatrzył się w jej oblicze. Dziewczyna poczuła dreszcze – spojrzenie szarych oczu wręcz przeszywało ją na wylot. Jak lodowy sztylet, pomyślała, pospiesznie odwracając wzrok. Usiłowała ukryć zmieszanie. Nie zdołała. Takiego zachowania spodziewałaby się na rautach korporacyjnych trylionerów, w grach holo i archaicznych filmach. Ale nie tu, na zadupiukosmosu.

Dotąd żaden facet nie patrzył na nią w taki sposób: chłodno, beznamiętnie, badawczo. Zupełnie jak… Nie, to bzdura. Skarciła się za tak kretyńskieskojarzenie.

Zerknęła na Dexa. Udawał, że nie widzi miny towarzyszki, ale złośliwy uśmieszek i tak nie schodził mu z twarzy.

– Demeter – powiedział naraz Nürnberg, odwracając się do pilota. – W mitologii greckiej bogini płodności i urodzaju. Jedno z najstarszych bóstw, którego atrybutem był kłos zboża. Wybór patronki tego statku jest naprawdętrafny.

Miał niski, niemalże dudniący głos, niezdradzający śladu emocji. Nie dawało się w nim wyczuć ani zdziwienia, ani zainteresowania, ani zadowolenia ze spotkania. Niczego.

– Właściwie nazywała się już tak, kiedy ją kupiłem. – Dexmore wskazał gestem korytarz i ruszyli w stronę sterowni. – Chciałem ją nazwać „Enterprise”, ale panna Wulf mizabroniła.

– Miała zatem rację. Specyfika waszego zajęcia czasem wymaga nadprzyrodzonegowstawiennictwa.

Wstawiennictwa? Co za brednie! – pomyślała Wulf, spoglądając przelotnie na twarz przybysza. Spodziewała się ujrzeć choć cień uśmiechu po nieudanym żarcie. Nie dostrzegła jednak żadnejzmiany.

Wzruszyła ramionami. Ludzie, którzy pracowali w jej zawodzie, potrzebowali stalowych nerwów, a nie pomocy nieistniejących bogów. Nazywano ich debrisowcami: tymi, którzy zajmują się przeszukiwaniem gwiezdnych złomowisk. Wszędzie tam, gdzie miały miejsce wielkie bitwy lub katastrofy, roiło się od cennych obiektów. Technologia, skarby, całe statki… Perspektywa wzbogacania się na nich sprawiała, że ludzie ciągnęli w najbardziej niedostępne zakątki Galaktyki – obojętnie, czy były to korony gwiazd, chmury radiacji, czy nawetPas.

Część zbieraczy dorabiała jako najemnicy, a Dex i Karina mieli jedną z najlepszych marek. Niestety, nawet to nie gwarantowało pewnego zarobku, o czym świadczył manewr ostatniego klienta. Nie pozostawało jednak nic innego, jak próbować dalej. W przeciwnym wypadku wierzyciele już dawno dobraliby się im doskóry.

Pani Czterdziestu Żywiołów

Copyright © Witold Dworakowski

Copyright © Wydawnictwo Genius Creations

Copyright © MORGANA Katarzyna Wolszczak

Copyright © for the cover art by Robert Rajszczak

Wszelkie prawa zastrzeżone. All rightsreserved.

Wydanie pierwsze, Bydgoszcz 2018r.

druk ISBN 978-83-7995-202-1

epub ISBN 978-83-7995-203-8

mobi ISBN 978-83-7995-204-5

Redaktor prowadzący: Marcin A. Dobkowski

Redakcja: Bożena Kurzydłowska

Korekta: Aleksandra Sitkiewicz

Projekt okładki i adiustacja autorska wydania: Marcin A. Dobkowski

Ilustracja na okładce: Robert Rajszczak

Skład wersji elektronicznej: proAutor.pl

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgodywydawcy.

MORGANA Katarzyna Wolszczak

ul. Kormoranów 126/31

85-453 Bydgoszcz

[email protected]

www.geniuscreations.pl

Książka najtaniej dostępna w księgarniachwww.MadBooks.pl

www.eBook.MadBooks.pl