31,90 zł
Do czego zdolny jest mężczyzna oszalały z pożądania i zazdrości.
Mało która kobieta zdaje sobie sprawę z tego, że nie powinna igrać z uczuciami swojego mężczyzny. A co dopiero zrywać zaręczyn niedługo przed ślubem. Tak właśnie postąpiła Alice, a Jack… cóż. Jack postanowił znieść to z godnością. I zemścić się, oczywiście w odpowiednim czasie. Wynajęte mieszkanie z całkowicie wygłuszonym pokojem okazuje się idealne do zrealizowania planu Jacka. Jakiego planu? Upokorzenia Alice i odebrania tego, co należne jej mężowi.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi lub dowolnej aplikacji obsługującej format:
Liczba stron: 310
Anonim
Pan i jego niewolnice
Przełożył Bartłomiej Zborski
Tytuł oryginału: The Way of a Man with the Maid
Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXIV
Copyright © for the Polish translation by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXIV
Wydanie I
Warszawa
Ja, rzeczony mąż1, nie będę zabierał czasu czytelnikom, wdając się w szczegóły dotyczące okoliczności, w jakich Alice, rzeczona panna, wzbudziła we mnie pragnienie zemsty, co doprowadziło do tego, że podjąłem taką, nie zaś inną drogę, o której teraz zamierzam opowiedzieć. Dość rzec, iż Alice okrutnie i bezpodstawnie mnie porzuciła. Ja zaś, pod wpływem doznanej urazy, przysiągłem sobie, że gdyby kiedykolwiek nasze drogi się spotkały, jej zmysłowe ciało udzieli mi rekompensaty za rozczarowania, jakich doznałem. Ponadto – uciekając się do przemocy – wyegzekwuję od niej należne panu młodemu przywileje, których tak namiętnie pożądałem. Musiałem wszakże ukryć swoje uczucia i pragnienia. Mieliśmy z Alice wielu wspólnych przyjaciół, którzy nic nie wiedzieli o naszym poróżnieniu. Ponadto często się widywaliśmy, toteż gdybym zdradził się przed nią w najmniejszym bodaj stopniu ze swoich zamiarów, zniweczyłoby to wątłe widoki na ich sukces. Z takim powodzeniem ukrywałem swe rzeczywiste plany pod płaszczykiem wielkodusznego przyzwolenia, iż Alice nie była w najmniejszym stopniu świadoma (jak mi później wyjawiła), że moje postępowanie było wtedy tylko grą.
Jednakże, jak mówi przysłowie, cierpliwe czekanie zawsze zostaje nagrodzone. Przez dość długi czas skłonny byłem mniemać, że postąpię najroztropniej, porzucając pragnienie zemsty, ponieważ okoliczności absolutnie i bezwarunkowo wykluczały, żebym posiadł Alice w miejscu czy też w czasie najdogodniejszym do spełnienia mych zamysłów. Lecz trzymałem nerwy na wodzy, licząc na pomyślne doprowadzenie sprawy do końca, jednocześnie cierpiąc dzielnie i wytrwale katusze niespełnionych pragnień i wzmagających we mnie chuci.
Potem nadarzyła się sposobność zmiany mieszkania, a poszukując nowej kwatery, trafiłem na skromny apartament złożony z salonu i dwóch sypialni, które już same w sobie świetnie by mnie zadowoliły. Gospodarz pragnął jednak wynająć także pomieszczenie, które nazywał składzikiem czy też rupieciarnią. Początkowo odmówiłem, ale ponieważ się upierał, postanowiłem obejrzeć tę izbę. Okazała się pomieszczeniem bardzo osobliwym, zarówno jeśli chodzi o dostęp do niej, jak też sam jej wygląd. Otóż szło się tam krótkim korytarzykiem wiodącym z podestu schodów i zaopatrzonym z obu stron w dwoje doskonale dopasowanych drzwi. Samo pomieszczenie przypominało kształtem kwadrat, było przestronne i wysokie, jednakże jedynym otworem w ścianach były właśnie owe drzwi. Światło i powietrze zapewniał duży świetlik, czy też, z uwagi na swoje rozmiary, latarnia2, zajmująca większą część powierzchni dachu, wsparta na czterech pękatych i tęgich drewnianych kolumienkach.
Ponadto ściany były grubo wyściełane. Zauważyłem, że wpuszczono w nie, osadzone w regularnych odstępach dwa rzędy metalowych pierścieni: pierwszy znajdował się tuż nad podłogą, drugi – na wysokości mniej więcej ośmiu stóp. Ze ściągów dachowych zwisały krążki do przewleczenia liny – w parach pomiędzy podporami. Dwie nisze, widoczne w ścianie z drzwiami, tworzyły w naturalny sposób wklęśnięcia i wybrzuszenia korytarzyka prowadzącego do owego pomieszczenia. Sprawiały wrażenie, jakby niegdyś oddzielono je od pozostałej części izby kratami, dlatego przypominały więzienne cele.
Wszystko to wyglądało tak osobliwie, że zapytałem gospodarza, co się tu dawniej znajdowało. Odparł, że gmach wzniesiono z przeznaczeniem na prywatny zakład dla obłąkanych, a było to w czasie, gdy obecnie ta niemodna dzielnica cieszyła się wielkim wzięciem. Jeśli zaś chodzi o samo pomieszczenie, służyło ono niegdyś za „pokój szaleńców”, w którym izolowano agresywnych pacjentów. Rygle, zasuwy, pierścienie i krążki tworzyły instrumentarium używane do poskramiania tych nieszczęśników, ilekroć dostawali gwałtownych ataków furii, a izolacja ścian oraz szczelne podwójne drzwi sprawiały, że ich szaleństw nie słyszeli sąsiedzi. Gospodarz dodał, że pokój jest naprawdę dźwiękoszczelny, o czym niejednokrotnie mogli się przekonać goście, którzy oglądali te apartamenty.
Wówczas, niczym błyskawica, przeleciała mi przez głowę pewna myśl. Przecież pokój ów idealnie nadaje się na miejsce do realizacji moich planów zemsty! Gdybym tylko zdołał zwabić doń Alice, znalazłaby się całkowicie na mojej łasce, nikt bowiem nie usłyszy jej krzyków o pomoc, co tylko wzmocni moją rozkosz. Wszystkie zaś rygle, pierścienie, krążki – i tak dalej – który to zestaw mógłbym przecież uzupełnić kilkoma odpowiednio przygotowanymi mebelkami, pozwolą mi umieścić Alice w dowolnej pozycji i unieruchomić ją, podczas gdy będę zabawiał się jej ciałem.
Uszczęśliwiony zgodziłem się więc wynająć również i to pomieszczenie, po czym nieśpiesznie, z głębokim namysłem, zaplanowałem wszystko w najdrobniejszych detalach. Obstalowałem owo dodatkowe umeblowanie, które, choć na pozór niewinne i nadzwyczaj komfortowe, zostało wyposażone w liczne ukryte mechanizmy zdolne wprawić w szczególną konfuzję każdą kobietę, której ciałem zamierzałbym zawładnąć i doprowadzić do fizycznego zniewolenia. Nakazałem też pokryć podłogę grubymi perskimi dywanami oraz kilimami, w dwóch niszach urządzić zaś niby to ciemnie fotograficzne, lecz w taki sposób, by mogły służyć jako toalety i garderoby. Gdy wszelkie prace zostały ukończone, moje Gniazdeczko (tak bowiem nazwałem ów przybytek) przybrało wygląd wyjątkowo pięknego i wygodnego pokoju, podczas gdy w rzeczywistości stało się, ni mniej, ni więcej, zamaskowaną izbą tortur.
Teraz nadszedł czas na realizację najtrudniejszej części mego planu.
Jakże jednak miałem usidlić Alice? Na nieszczęście nie mieszkała w Londynie, lecz opodal, pod jednym dachem z zamężną siostrą, i do miasta przyjeżdżała wyłącznie w jej towarzystwie. A zatem mój problem zasadzał się na tym, w jaki sposób miałbym doprowadzić do tego, by znaleźć się sam na sam z Alice na tyle długo, żeby móc urzeczywistnić swoje zamiary. Zachodziłem w głowę, jak ów cel osiągnąć.
Siostry często odwiedzały Londyn w nieregularnych odstępach czasu, co wynikało już to z rozmaitych obowiązków towarzyskich, już to z konieczności zrobienia zakupów. Postępując w myśl zasady polityki l’entente cordiale, zapraszałem je do siebie, aby wypoczęły i się pokrzepiły. Panie chętnie korzystały z mojego lokum, częściowo z powodu bliskości Regent Street, ale też z powodu nadzwyczaj smakowitego jadła, którym niezmiennie je raczyłem. Głównie z powodu łagodnego ukojenia, jakie zapewniała absolutna cisza i spokój panujące w Gniazdeczku po zgiełku i hałasie londyńskich ulic, obie siostry poczęły zaszczycać mnie regularnie swoim towarzystwem podczas lunchu, czy też popołudniowej herbatki, ilekroć przybyły do miasta i akurat nie miały żadnych innych zobowiązań.
Nie muszę chyba dodawać, iż żywiłem sekretne nadzieje, że podczas którejś z tych wizyt zyskam sposobność urzeczywistnienia swoich planów zemsty. Jednakże przez kilka miesięcy żyłem w przeświadczeniu, że nieuchronnie spotka mnie zawód. Cierpiałem istne męki Tantala, gdy nieprzeczuwająca niczego Alice przebywała wraz ze mną w pomieszczeniu, które przygotowałem w celu zadania jej gwałtu. Była w zasięgu zarówno moich rąk, jak i ukrytej maszynerii, z której pomocą uzyskałbym nad nią absolutną władzę i dysponowałbym swobodnie jej ciałem. Dalibóg, niechybnie uruchomiłbym to instrumentarium, gdyby nie obecność jej siostry. Sytuacja ta wyzwalała we mnie tak przemożne pragnienia, że zacząłem nawet planować poddanie także Marion karze przeznaczonej dla Alice. Myśl taka rysowała się nader obiecująco, ponieważ Marion była przecudownym okazem niewiasty; wyższa i tęższa niż jej siostra, miała też bardziej posągowe kształty (Alice była petite). Perspektywa posiadania jej przez kilka godzin, obłapiania i chędożenia, była więc ze wszech miar przyjemna i obiecująca.
Zacząłem tak poważnie rozważać tę możliwość, że poleciłem przerobienie fotela w taki sposób, by naciśnięcie ukrytej dźwigienki wyzwalało odpowiednie mechanizmy: w jednej chwili nacisk ciała siedzącej w nim osoby powodował, iż poręcze mebla pochylały się do wewnątrz, unieruchamiając nieszczęśnika. Fotel ów, luksusowo wyściełany i wyposażony, jak wspomniałem, w dyskretną dźwignię, wprost zapraszał, by w nim spocząć. Alice natychmiast nań opadała w błogiej nieświadomości, że mebel ten może unieruchomić jej ciało, podczas gdy ja przystąpię do rzeczy i poddam podobnej procedurze Marion.
Nim jednak zdecydowałem się skorzystać z tego ostatecznego środka, ma cierpliwość została wynagrodzona. Oto jak się to stało.
Pewnego wieczora doręczono mi liścik o treści takiej, jak wiele razy już otrzymywałem: siostry przybędą do Londynu nazajutrz i pragną zjeść ze mną lunch. Ale, ku mojemu zaskoczeniu, na krótko przed wyznaczoną godziną Alice pojawiła się sama. Wyjaśniła, że gdy już wysłała rzeczony liścik, biedna Marion zachorowała i przez całą noc bardzo źle się czuła, toteż, choć potem nieco jej się polepszyło, nie mogła przybyć wraz z nią. Alice bardzo zależało na zrobieniu zakupów, dlatego zdecydowała się przyjechać sama i odwiedziła mnie, by wyjaśnić, co zaszło. Oświadczyła jednak, że nie zostanie na lunchu, lecz wypije herbatę i zje bułeczkę z rodzynkami na mieście.
Zaprotestowałem energicznie przeciw zamiarowi pozbawienia mnie jej towarzystwa, wątpię jednak, że zdołałoby to skłonić Alice do zmiany zamiarów, gdyby, szczęśliwym trafem, akurat nie lunął deszcz. Alice zawahała się: suknia, w którą była ubrana, niechybnie mocno by ucierpiała; postanowiła więc zostać u mnie na lunchu i gdy deszcz minie, udać się po zakupy.
Gdy oddaliła się na chwilę do sypialni, z której korzystała wraz z siostrą podczas odwiedzin, owładnęło mnie szalone podniecenie. Alice jest u mnie – i to sama! Wydawało mi się to zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Wiedziałem jednakże, że musi jeszcze znaleźć się w Gniazdeczku, ponieważ w każdym z pozostałych pomieszczeń jest całkowicie bezpieczna. Kwestią najwyższej wagi było, żeby ani przez chwilę nie czuła się zaniepokojona, dlatego też wielkim wysiłkiem woli zebrałem się w sobie i nim Alice weszła do jadalni, przybrałem zwykły wyraz twarzy.
Szybko podano do stołu. Początkowo Alice wydawała się lekko podenerwowana i skrępowana, jednakże prowadząc z nią uprzejmą i taktowną konwersację, spowodowałem, że odzyskała równowagę ducha i rozmawiała wesoło i w sposób naturalny. Chytrze usadowiłem ją tyłem do okna, nie chcąc, by zauważyła oznaki zbliżającej się burzy; niebawem też ku swojemu zaskoczeniu skonstatowałem, że aura robi się coraz gorsza. Ale brałem też pod uwagę, że lada moment może zacząć się przejaśniać, dlatego uznałem, że im szybciej Alice znajdzie się w Gniazdeczku, tym lepiej dla mnie – i tym gorzej dla niej. Toteż wszelkimi siłami dążyłem do przyśpieszenia lunchu.
Tymczasem gdy Alice sączyła powoli kawę, nagle deszcz zaczął uderzać o szyby, po czym rozległ się złowieszczy pomruk grzmotu. Odgłosy te spowodowały, że poderwała się z fotela i zbliżyła do okna.
– Och! Spójrz tylko! – wykrzyknęła przerażona. – Ależ nie w porę!
Stanąłem obok niej przy oknie.
– Na Jowisza, rzeczywiście fatalnie – zauważyłem, dodając: – Najwyraźniej zaciągnęło się na dobre. Mam nadzieję, że nie masz w to popołudnie żadnych umówionych spotkań i nie będziesz musiała przebywać zbyt długo na dworze.
Gdy wypowiadałem te słowa, niebo przecięła potężna błyskawica i natychmiast huknęło. Na twarzy Alice pojawiło się przerażenie i cofnęła się niepewnie.
– Och! – wykrzyknęła przestraszona. – Jestem małym głupiutkim tchórzem – szepnęła – i boję się burzy, budzi we mnie trwogę!
– W takim razie może dasz się zaprosić do Gniazdeczka? – zaproponowałem, grając rolę troskliwego gospodarza. – Stamtąd nie będzie widać błyskawic i na pewno nie usłyszysz huku piorunów, ponieważ pokój ów jest dźwiękoszczelny. Przejdziemy tam? – zapytałem, otwierając zachęcająco drzwi.
Lekko się zawahała. Czyżby anioł stróż podpowiadał Alice, jaki los ją czeka, gdy przyjmie moje pozornie niewinne zaproszenie? Jednak w tej samej chwili niebo przeorała kolejna błyskawica, wielka i oślepiająca, której towarzyszył niemal jednoczesny grzmot.
– O tak, o tak! – niemal krzyknęła, po czym wybiegła. Śledziłem ją wzrokiem, a serce waliło mi jak szalone. Alice przebiegła przez oboje drzwi i znalazła się w Gniazdeczku, czyli w potrzasku, jaki na nią mozolnie z rozmysłem zastawiłem. Zaryglowałem bezszelestnie drzwi zewnętrzne, po czym zamknąłem wewnętrzne. Alice należała do mnie! Do mnie! Wreszcie ją miałem! Teraz nadszedł czas na dokonanie zemsty! Teraz jej nieskalana dziewiczość zostanie oddana na pastwę moich chuci, zmuszę ją do zaspokojenia mych lubieżnych żądz! Alice była całkowicie zdana na mą łaskę i niełaskę, toteż niezwłocznie przystąpiłem do realizacji swych okrutnych pragnień.
Po błyskawicach i grzmotach kojąca cisza panująca w Gniazdeczku przywróciła Alice spokój i równowagę ducha. Odetchnęła głęboko.
– Ależ to prześliczny pokój, Jack! – wykrzyknęła oczarowana. – Spójrz tylko: deszcz bije w świetlik, a tu nic, a nic nie słychać!
– O tak, na pewno nic nie słychać – potwierdziłem – bo pokój ten jest doskonale dźwiękoszczelny. W całym Londynie nie ma chyba pomieszczenia bardziej nadającego się do realizacji mojego szczególnego celu.
– Jakiego celu? – zapytała.
– Pohańbienia cię – rzekłem cicho, patrząc jej prosto w oczy. – Pozbawienia cię dziewictwa.
Wzdrygnęła się w osłupieniu. Mocno poczerwieniała. Patrzyła na mnie, jakby nie wierząc własnym uszom. Ja zaś stałem nieruchomo i spokojnie ją obserwowałem. Widziałem, jak ogarnia ją jednocześnie oburzenie i gniew i jak mocno cierpi jej urażona skromność.
– Jesteś chyba szalony – wycedziła głosem, w którym nabrzmiewała wściekłość. – Zapominasz się. W takim razie zechciej uważać naszą przyjaźń za zawieszoną do czasu, aż wróci ci rozsądek i należycie przeprosisz mnie za tę niewybaczalną zniewagę. Tymczasem proszę cię tylko o przywołanie dorożki, bym mogła nie przebywać dłużej w obecności osoby o takim pokroju jak ty. – Jej oczy zapłonęły gniewem.
Roześmiałem się cicho.
– Czy naprawdę sądzisz, Alice, że postąpiłem tak, nie przemyślawszy konsekwencji? – spytałem chłodno. – Czyżbyś naprawdę sądziła, że postradałem zmysły? Czy nie jest tak, że masz do spłacenia niewielki rachunek za to, co uczyniłaś mi dawno temu? Oto i nadszedł dzień zapłaty, moja droga, dobrze się zabawiłaś moim kosztem, dlatego ja zabawię się teraz twoim. Igrałaś z moim sercem, pozwól więc, że ja poigram z twoim ciałem.
Wpatrywała się we mnie zaskoczona i śmiertelnie przerażona. Oszołomiły ją mój spokój i zdeterminowanie. Zbladła na twarzy, słysząc wzmiankę o przeszłości, po czym jeszcze bardziej się spłoniła pod wpływem moich słów dotyczących najbliższej przyszłości. Po krótkiej chwili kontynuowałem.
– Zaplanowałem z rozmysłem tę zemstę. Wynająłem ów apartament tylko dlatego, że arcywspaniale nadawał się do moich celów. Przygotowałem go na każdą okoliczność, uwzględniając nawet to, że wezmę cię przemocą. Spójrz tylko.
W tej samej chwili zademonstrowałem jej wypełnionym grozą i przestrachem oczom mechanizm ukryty w fotelu, i tak dalej.
– No cóż, zapewniam cię, że nie wyjdziesz z tego pokoju, dopóki ci na to nie pozwolę. Teraz wiesz, że twoich krzyków o pomoc i płaczu nikt nie usłyszy. Musisz więc sama zadecydować, jak postąpisz. Daję ci do wyboru dwie, i tylko dwie, możliwości, a ty musisz wybrać jedną z nich. Czy ulegniesz mi spokojnie i dobrowolnie, czy też wolisz, bym wziął cię siłą?
Tupnęła wściekle maleńką stópką.
– Jak śmiesz tak do mnie mówić?! – wykrzyknęła gniewnie. – Czy uważasz, że jestem dzieckiem? Wypuść mnie w tej chwili!
I ruszyła z wielką godnością ku drzwiom.
– Nie jesteś dzieckiem – odparłem z okrutnym uśmiechem. – Jesteś ponętną i prześliczną dziewczyną, mającą wszystkie przymioty zdolne zaspokoić moje żądze. Jednak nie pozwolę ci trwonić czasu. Doprawdy, nie wystarczy jednego popołudnia na urzeczywistnienie wszelkich moich zachcianek i kaprysów oraz zaspokojenie namiętności. Pytam zatem raz jeszcze: czy ulegniesz mi z własnej woli, czy też mam cię zmusić do tego siłą? Uprzedzam, że gdy zegar wybije połowę godziny, a ty nie ulegniesz mi dobrowolnie, natychmiast wezmę przemocą to, czego pragnę. Teraz zrób właściwy użytek z tych trzech minut, które ci pozostały.
Odwróciłem się i oddaliłem, by przygotować pokój, jakby przewidziawszy z góry, iż będę zmuszony użyć przemocy.
Zdjęta zgrozą i zaszokowana Alice zapadła w fotel, skrywając twarz w drżących dłoniach. Widać pojęła, w jak rozpaczliwym położeniu się znajduje. Jakże mogłaby, ot tak, z własnej i nieprzymuszonej woli, ulec mym chuciom? A przecież, jeśli tego nie uczyni, zostanie zmuszona siłą! Na dobitkę zaś będzie musiała cierpieć straszliwe poniżenie! Zostawiłem ją w samotności, a po zakończeniu przygotowań usiadłem spokojnie naprzeciw, patrząc na nią.
Tymczasem rozległo się miarowe uderzenie zegara. Natychmiast wstałem z miejsca. Alice również poderwała się na nogi i wycofała ku wezgłowiu obszernego łoża, na którym jeszcze niedawno oczami wyobraźni widziałem ją rozciągniętą nago. Było oczywiste, że zamierza stawić opór i walczyć ze mną, co było mi nadzwyczaj na rękę, ponieważ swoim postępowaniem z nawiązką dostarczała mi usprawiedliwienia, abym bez skrupułów dał upust swym lubieżnym pragnieniom.
– No i cóż, Alice? Czy ulegniesz mi spokojnie i po dobroci?
Wydawało się, że opanowała ją furia. Po raz pierwszy rozsierdzona spojrzała mi hardo w oczy wzrokiem płonącym wściekłością.
– Nigdy! Nigdy! – wykrzyknęła porywczo. – Jesteś wstrętny! Czyń zatem podłość, którą sobie zaplanowałeś. Czyżbyś sądził, że wymusisz na mnie strachem zaspokojenie swoich niecnych i lubieżnych żądz? Oto więc i moja odpowiedź, raz na zawsze: nie! Nie! Nie! Och, jesteś tchórzliwym bydlęciem i bestią!
Odwróciła głowę, śmiejąc się wzgardliwie.
– Jak sobie życzysz – odparłem cicho i spokojnie. – Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. Śmiem twierdzić, iż nie upłynie pół godziny, a ulegniesz mi bezwzględnie i bezwarunkowo; nie koniec na tym – będziesz się jeszcze dopraszać, bym raczył przyjąć twoją kapitulację. Ręczę ci, że tak się stanie. Przekonamy się o tym oboje.
Odpowiedziała mi wyzywającym śmiechem, w którym zabrzmiało niedowierzanie.
– Owszem, zobaczymy. Zobaczymy – rzuciła z pogardą.
W jednej chwili skoczyłem, by ją obłapić, lecz ona, chyżo jak myśl, umknęła. Przez krótki czas wymykała się moim objęciom, klucząc wśród mebli niczym ścigany motyl, szybko jednak zapędziłem ją do narożnika. Spadłem na nią niczym sęp na swą ofiarę i chwyciłem mocno w objęcia. Następnie na wpół powlokłem, na wpół przeniosłem tam, gdzie pomiędzy dwoma filarami wisiała para poruszanych elektrycznie linowych krążków.
Alice przez cały czas rozpaczliwie walczyła i wzywała pomocy. Przełamując jednak ów desperacki opór, szybko zaplotłem końcówki sznurów na jej przegubach i nacisnąłem guzik: sznury naprężyły się, po czym powoli, lecz nieubłaganie ramiona Alice wyprostowały się niemal na całą długość, tak że musiała przyjąć postawę pionową. Była teraz bezbronna i niezdolna uniknąć dłoni, które miały wielką ochotę zgłębić słodkie sekrety zakamarków jej odzieży. Skutkiem jednak kontorsji ciała oraz gwałtownych emocji, jakich doznawała, wpadła w stan tak ogromnego wzburzenia i niepokoju, iż uznałem, że postąpię najrozsądniej, jeśli pozostawię ją na krótko samą, aż zdoła jako tako zapanować nad sobą. Wszystko zaś po to, żeby boleśniej i w sposób bardziej świadomy doświadczała poniżeń, które będą jej udziałem.
W tym miejscu powinienem chyba wyjaśnić czytelnikom działanie maszynerii, którą dysponowałem i która miała służyć pokonaniu i ujarzmieniu Alice.
Pomiędzy każdą parą filarków podtrzymujących dachowy świetlik-latarnię wisiały dwa solidnej budowy krążki linowe wprawiane w ruch mechanizmem elektrycznym ukrytym w belkach dachu. Gdybym chciał ustawić Alice w pozycji pionowej, musiałbym po prostu przywiązać ją za przeguby dłoni do końcówek lin i podciągnąć liny do góry, co zmusiłoby dziewczynę do przyjęcia postawy wyprostowanej; jednocześnie ciało jej stałoby się bezwolne i całkowicie zdane na moją łaskę. Filarki mogę zaś wykorzystać, gdyby przyszła mi ochota ją wychłostać, ponieważ przytwierdzono do nich metalowe pierścienie, do których mógłbym przywiązać Alice tak mocno, że nie zdołałaby wykonać żadnego ruchu.
Opodal filarów stało wielkich rozmiarów łoże wyściełane ciemnozielonym atłasem; kolor materii stanowiłby wyraziste tło dla perłowego powabu rozłożonej na niej nagiej dziewczyny. Rzeczony mebel wyposażony był w osiem masywnych nóżek (po cztery naprzeciw siebie); za każdą z nich leżał na dywanie zrolowany solidny pasek rzemienny przesuwany za pomocą mechanizmu ukrytego w tapicerce i napędzanego elektrycznością. Na łożu leżało wiele poduszek i pufów rozmaitego kształtu, rodzaju i twardości, z których Alice i Marion mościły sobie gniazdka, ilekroć zażywały na nim wypoczynku; biedactwa, nawet im przez myśl nie przeszło, że owo „łoże tureckie” (bo tak je nazwały) miało stać się ołtarzem, na którym dziewictwo pierwszej z sióstr zostanie złożone w ofierze Bogini Miłości. Rolą zaś wspomnianych rzemieni było przytrzymywanie dziewczyny w odpowiedniej pozycji podczas aktu pohańbienia – gdyby nie zechciała poddać się posłusznie swojemu losowi.
Obok koncertowego pianina stał zaś obciągnięty skórą taboret-bliźniak zaopatrzony w zwykły mechanizm służący odpowiedniemu dobraniu wysokości siedziska; tyle tylko, że można je było podnieść znacznie wyżej niż zazwyczaj. Osobliwą cechą tego taboretu była jego niespotykana długość wynosząca pełne sześć stóp. Pewnego dnia zaspokoiłem ciekawość Alice i wyjaśniłem, że nadzwyczajna długość mebla służy temu, by mogła na nim usiąść wygodnie osoba przewracająca nuty pianiście. Rzeczywistym zaś powodem było to, iż taboret ów stanowił rodzaj pułapki działającej za pomocą ukrytych w nim mechanizmów i zaopatrzonej w przemyślny zestaw rzemieni, których skuteczność działania zamierzałem wypróbować na delikatnym ciałku Alice.
Wyjaśniłem już poprzednio działanie zdradzieckiego fotela. Czytelnicy zapewne zrozumieją, że czyniąc zeń użytek, mogłem unieruchomić Alice praktycznie w dowolnej pozycji i utrzymać ją w niej tak długo, jak długo zechcę realizować swoje pragnienia i zachcianki na jej bezbronnym ciele.
Wszystkie liny i rzemienie wyposażone były w krążki zatrzaskowe osadzone w obrotowych gniazdach. W celu przymocowania ich bezpośrednio do kończyn Alice używałem długiego mocnego zwoju i jednocześnie bardzo delikatnego jedwabnego sznura – najlepszego, jaki zdołałem dostać. Bardzo łatwo było je zapętlić, stosując podwójny splot wokół jej nadgarstka bądź kostki, przepleść ze sobą ich końce i mocno zaciągnąć, po czym wsunąć każdą końcówkę w zatrzask. Taki sposób unieruchomienia oprze się wszelkim próbom poluzowania czy też szarpania, a miękkość jedwabiu spowoduje, że delikatne ciało Alice nie będzie narażone na otarcia czy nawet zranienia.
Podczas dziesięciominutowego wytchnienia, którego w skrytości ducha postanowiłem udzielić Alice, by doszła do siebie po wysiłku, jaki włożyła w desperackie próby obrony, obserwowałem ją w milczeniu, gdy stała tak bezradnie, dźwigając swój ciężar, ponieważ niemal wisiała w powietrzu na przegubach rąk. Przedstawiała sobą doprawdy ucieszny widok, jej pierś bowiem drżała, wznosząc się i opadając, gdy oddychała z trudem; rumieńce nie zeszły z policzków, a duży kapelusz (miała go przez cały czas na głowie) był w nieładzie. Wytworna, znakomicie skrojona i dopasowana suknia podkreślała tylko urodziwą i kształtną sylwetkę.
Zebrała się w sobie nadzwyczaj szybko i dostrzegłem, że obserwuje mnie spod oka, zdjęta straszliwym lękiem. Postanowiłem nie pozostawiać jej dłużej w tym napięciu i oczekiwaniu. Obszedłem ją dookoła, przypatrując się bezbronnej, potem ustawiłem naprzeciw krzesło, na którym usiadłem, rozsuwając szeroko nogi, tak że Alice stanęła pomiędzy nimi: przód jej sukni mocno przywarł do rozporka moich spodni. Jej głowa znajdowała się teraz powyżej mojej, toteż mogłem patrzeć wprost w naznaczoną przygnębieniem twarz mej niewolnicy.
Tymczasem Alice drżała nerwowo na całym ciele i próbowała odsunąć się ode mnie, była jednak zmuszona trwać nieruchomo w dotychczasowej pozycji. Zauważywszy jej usiłowania, zsunąłem nieco nogi, by lekko otoczyć nimi jej ciało; ona zaś odpowiedziała na ucisk moich kolan dreszczem rozpaczy i niekontrolowanym śmiechem. Potem objąłem ją ostrożnie w talii i pociągnąłem ku sobie, jednocześnie wzmacniając nacisk nóg, aż znalazła się całkowicie w mym uścisku; przywarłem wówczas twarzą do jej pulsującego łona. Przez chwilę, zdeterminowana, próbowała stawiać opór, szybko jednak zrezygnowała, oczekując bezwolnie nieuniknionego, jakby godząc się z tym, że oto jest zwyciężona i bezbronna.
Nigdy dotychczas nie trzymałem Alice w ramionach, wyjąwszy te chwile, gdy tańczyliśmy, lecz uściski dozwolone figurami walca były niczym w porównaniu z dotykiem, w jakim zwarły się nasze ręce i nogi; dotykiem, jaki teraz czuła. Dygotała trwożnie, dostrzegałem owo drżenie i ten stan dostarczał mi najwyższej rozkoszy. Błagalnie szeptała:
– Nie, proszę, nie, Jack!
Spojrzałem na jej zarumienioną twarz, przyciskając lubieżnie policzek do krągłości jej łona.
– Czy nie jest ci miło, Alice? – zapytałem przewrotnie, przyciągając ją jeszcze bliżej do siebie. – Uważam, że jesteś wprost przecudowna, kochanie, i próbuję sobie teraz wyobrazić, jak się będziesz czuła bez ubrania.
– Nie! Nie! Jack! – jęknęła w najwyższym przerażeniu, wyginając ciało w paroksyzmie rozpaczy. – Puść mnie wolno, Jack, ja nie chcę… nie chcę… nie… – z przejęcia straciła mowę.
W odpowiedzi przyciągnąłem ją jeszcze bliżej lewą dłonią spoczywającą na kibici, prawą natomiast zacząłem gładzić jej biodra i tyłeczek.
– Och… nie, Jack, nie! – pisnęła, cierpiąc katusze i bezskutecznie pragnąc uniknąć zaborczego dotyku mej dłoni. Nie bacząc na jej błagania i łzy, gładziłem to mocno, to znów pieszczotliwie jej pełne pośladki i uda – aż do kolan – potem znów pupę, biodra i uda, ona zaś przez cały czas rozkosznie drżała. Potem uwolniłem lewą rękę i trzymając Alice w mocnym uścisku kolan, zacząłem oburącz badać przecudowne wypukłości jej tyłka, bioder i ud. Przesuwałem po nich palce tak odważnie, że najwyraźniej popadła w zmysłowe oszołomienie, przywarła do mnie przodem ciała, podejmując daremne wysiłki, by przerwać śmiałe poczynania moich dłoni gładzących jej czarowny tyłeczek.
Poczynałem sobie z nią w ten sposób jeszcze przez jakiś czas, następnie zdjąłem ręce z jej bioder, lecz tylko po to, by gładzić z góry na dół giętką i harmonijną linię boków. Następnie skierowałem je w stronę łona, które – ku jej konsternacji i przerażeniu – zacząłem z rozkoszą pieścić. Poczerwieniała wtedy na twarzy jeszcze bardziej i lekko się zachwiała. Jednakże tasiemki służące do sznurowania gorsetu uniemożliwiły mi bezpośredni atak na łono, dlatego postanowiłem rozchylić jej odzież w taki sposób, bym mógł ujrzeć piersi. Przystąpiłem zatem dzielnie do dzieła, rozpinając bluzkę.
– Jack, nie! Nie! – zakwiliła, próbując bezskutecznie uwolnić się z więzów. Skwitowałem te próby szyderczym śmiechem i kontynuowałem rozpinanie aż do ostatniego guziczka. Następnie, zarzuciwszy bluzkę na jej ramiona, zatrzymałem się, ujrzawszy ostatnią osłonę jej jabłuszek – wysoki stanik. Zacząłem więc go rozpinać, a dotyk wytwornej bielizny Alice sprawiał mi najwyższą rozkosz. Niebawem udało mi się rozpiąć zupełnie i odrzucić do tyłu ów stanik i mym patrzącym chciwie oczom ukazał się śnieżnobiały gors oraz piersi odsłonięte niemal po brodawki.
– Och!… Och! – jęczała w rozpaczy, czerwieniąc się jak burak ze wstydu, który ją ogarnął. Byłem jednak zbyt podekscytowany, by na to zważać: mój wzrok przyciągały prześliczne i prowokujące krągłości jej cycuszków. Widziałem rowek oddzielający dwie bliźniacze półkule, unoszące się i opadające w rytm oddechu, które drżały pod wpływem rozpaczy i wzburzenia, gdyż tym emocjom Alice teraz bez reszty się oddała. Niezdolny, by się powstrzymać, oplotłem ramionami jej kibić, przyciągnąłem dziewczynę do siebie i przywarłem ustami do dygoczącego ciała, i jąłem z pasją okrywać je pocałunkami.
– Proszę, nie, Jack! – wykrzyknęła, miotając się zapamiętale, by nadludzkim wysiłkiem ujść mym namiętnym wargom; jej próby na nic się jednak nie zdały, całowałem ją bowiem zapamiętale po unoszącym się i opadającym łonie i prześlicznych, cudownych piersiach. Szlak moich ust znaczyły na jej ciele gorące pocałunki, które zdawały się wprawiać ją w tak nieziemskie uniesienie, iż pomyślałem nawet, że mógłbym jej nieco pofolgować.
– Och! Mój Boże! – jęknęła, gdy wyzwoliłem ją z uścisku i opadłem na krzesło, by delektować się jej zawstydzeniem i niedolą. Nie ulegało wątpliwości, iż na moje lubieżne napastowanie zareagowała najwyższym podnieceniem, toteż postanowiłem podręczyć ją wyuzdanymi zabiegami nieco dłużej.
Gdy się już zatem nieco uspokoiła, ponownie objąłem ją w talii i wznowiłem pieszczoty po pupie; potem, pochyliwszy się, wsunąłem dłonie pod suknię i zacząłem ją podnosić. Oblicze Alice okryło się szkarłatem; wydała okrzyk grozy i zaczęła błagać, bym przestał. Jednak na próżno; w okamgnieniu chwyciłem jej halkę, po czym, ująwszy jej brzeg lewą dłonią, prawą przypuściłem atak na tyłeczek, chroniony teraz wyłącznie przez parę wykwintnych, acz cieniuteńkich majtek.
Poczułem ekstazę, byłem w siódmym niebie. Błądziłem w uniesieniu dłonią po pulchniutkich pośladkach, pieszcząc je, delikatnie gładząc i podszczypując, napawając się jędrnością i elastycznością ciała obleczonego cienką materią. Przez cały czas Alice, wijąc się i cierpiąc męki niesłychanego wstydu, błagała mnie chaotycznymi słowami, bym przestał. Wreszcie popadła w histerię, zostałem więc zmuszony do chwilowego zaprzestania tej podniecającej zabawy. Ku jej uldze, opuściłem z powrotem suknię, odsunąłem krzesło i wstałem.
Miałem w pokoju duże zwierciadło ze szlifowanego szkła, wysokie na niemal osiem stóp, odbijające całą postać. Podczas gdy Alice odzyskiwała równowagę ducha po ostatnich przejściach, umieściłem zwierciadło tuż przed nią, ustawiając je w ten sposób, by mogła dokładnie siebie obejrzeć. Wzdrygnęła się pod wpływem wstydu i zażenowania, ponieważ piersi miała odkryte, a odbicie jej postaci w tak niechlubnym dezabilu – na dobitkę wciąż miała na głowie kapelusz – uzmysławiał jej aż nadto wyraziście, w jakim położeniu się znalazła.
Ustawiwszy zatem odpowiednio zwierciadło, przeniosłem krzesło, aby znalazło się dokładnie za Alice, usiadłem na nim i przesunąłem się do przodu w ten sposób, że Alice znów na wpół stała, na wpół zwisała pomiędzy moimi nogami. Zwierciadło odbijało wiernie wszystkie me ruchy, kobieca intuicja podpowiadała zaś mojej ofierze, iż kolejnym celem tego sprośnego napastowania stanie się za chwilę przód jej ciała.
Jednakże nie pozwoliłem Alice na zbyt długie myślenie. Chyżo chwyciłem ją ponownie w talii i przysunąłem ku sobie, aż silnie przywarła pupą do mych piersi. Potem zaś, trzymając ją w mocnym uścisku lewym ramieniem, zacząłem przesuwać lewą dłonią po obszarze pomiędzy brzuchem a udami, naciskałem natarczywie pachwinę i uda, jednocześnie obserwując uważnie w zwierciadle jej oblicze.
Spurpurowiała na twarzy, jej oddech stał się nieregularny, drżała i dygotała, próbując jak najmocniej zewrzeć uda. Była śmiertelnie wzbudzona i przerażona, choć najwyraźniej jeszcze nie przeczuwała tego, co ją czeka.
– Nie! Nie! Na Boga, Jack, nie! – krzyczała, spłoniona niczym dojrzała piwonia ze wstydu i rozpaczy pomieszanych z ekscytacją, w jaką wprowadzały ją moje zaborcze zabiegi na najintymniejszych zakątkach jej ciała. Szarpała zapamiętale sznurami, zaciskając pięści; odrzuciła głowę do tyłu, a jej źrenice rozszerzyły się z trwogi. Unosząc ciężar ciała na skrępowanych nadgarstkach, usiłowała uwolnić nogi od szturmujących je rąk, lecz nadaremnie. Oglądany w lustrze obraz jej szamotaniny wyzwolił tylko we mnie, rzekłbym, pokłady kwintesencji okrucieństwa. W następnej chwili uniosłem jedną dłonią jej suknię wraz z halką aż do pasa, odsłaniając wytworne majteczki. Druga zaś dłoń przypuściła energiczny atak pod majtkami na jej uda: wpychałem palce pod materiał, przesuwając je tak blisko wzgórka Wenery, że Alice właściwie omdlała, porwana paroksyzmem panicznego strachu. I byłaby niechybnie upadła w ataku histerii, gdyby nie podtrzymujące ją liny.
Szybko więc wstałem i puszczając skraj jej sukni, która też opadła, ustawiłem za Alice fotel, a następnie poluzowałem krążki linowe, aby mogła osunąć się miękko na ów mebel. Pozostawiłem ją w tej pozycji, by doszła do siebie, żywiąc niezachwianą pewność, że jest już bardzo blisko bezapelacyjnej kapitulacji i nie będzie stawiać żadnego oporu, który – co niewątpliwie doskonale teraz rozumiała – byłby całkowicie bezcelowy. Właśnie to pragnąłem osiągnąć. W moich zamierzeniach nie leżało bowiem bynajmniej darowanie ani jednego poniżenia spośród tych, które przygotowałem. Chciałem uczynić cierpienia jeszcze bardziej dojmującymi, w czym mogłoby być mi wielce pomocne wywołanie u niej przeświadczenia, iż w pewnej mierze ona, Alice, współuczestniczy z własnej woli w moich poczynaniach, które wstrząsnęły nią w sposób niewyobrażalny i wypełniły ku mnie odrazą. Pierwszym z tych poczynań miało być pozbawienie jej odzieży. Tak więc, gdy tylko Alice oprzytomniała, ponownie uruchomiłem krążki, aby znów postawić ją przede mną w pozycji wyprostowanej z wyciągniętymi w górę rękami.
Rzuciła mi trwożne spojrzenie, jakby domyślając się, co ją teraz czeka. Uznałem, że powinienem jej to powiedzieć, by dać tym samym sposobność dobrowolnego ofiarowania mi swego ciała – gdyby okazała się do tego skłonna. Powodowało mną również pragnienie uchronienia przed zniszczeniem jej ubrania, bo Alice była przyodziana naprawdę prześlicznie i bardzo gustownie. Ja zaś wątpiłem, czy zdołam ją obnażyć bez użycia nożyc – przynajmniej w kilku przypadkach.
– Cóż, dostrzegam, Alice, że chcesz, bym ci zdradził, co się teraz stanie – rzekłem. – No więc powiem ci. Rozbiorę cię do naga, będziesz naga jak niemowlę, nagusieńka, nie osłoni twego ciała najlichszy skrawek materiału.
Jej oblicze znów pokryło się purpurą, która rozlała się także na kark i biust (ów pozostawał przez cały czas niemal odsłonięty). Alice wysunęła do przodu głowę, jęcząc: – Nie!… Nie!… Och! Jack… Jack… Jak możesz… – wypowiedziawszy te słowa, zakołysała się niepewnie.
– To będzie następny punkt programu, moja droga – zachichotałem, napawając się jej niedolą.
– Musimy tylko najpierw ustalić pewną drobną kwestię: czy sama spokojnie i bez krzyków się rozbierzesz, jeśli uwolnię cię z więzów, czy też będę zmuszony zedrzeć z ciebie ubranie? Nie zamierzam wpływać na twoje postanowienie w tym względzie. Wiem, że dziewczęta mają dziwaczne poglądy na rozbieranie się w obecności mężczyzn. Pozostawię ci zatem decyzję. Dodam tylko, że doprawdy nie pojmuję, co zyskasz, trwając w oporze, ponieważ w takim przypadku niektóre części twojej garderoby mogą zostać zniszczone, co byłoby doprawdy dużym uszczerbkiem. I cóż? Co wybierasz?
Przez chwilę patrzyła na mnie błagalnym wzrokiem, drżąc na całym ciele, po czym odwróciła spojrzenie, lecz milczała, bezsprzecznie wewnątrz rozdarta.
– Pośpiesz się, Alice – nalegałem. – Muszę usłyszeć twoje postanowienie, bo za chwilę przystąpię do pozbawiania cię odzieży najskuteczniej, jak tylko zdołam.
Była w strasznej rozpaczy. Wodziła błędnym spojrzeniem po pokoju, najwyraźniej nic nie dostrzegając; szeptała jakieś niezrozumiałe słowa, oddychała nierówno, a jej piersi w rytm tego oddechu unosiły się i opadały. Najwyraźniej zamierzała podjąć jakąś decyzję, ale nie była w stanie jej sformułować.
Przez krótką chwilę również milczałem, oczekując odpowiedzi, potem zaś, ponieważ jej nie otrzymałem, podszedłem spokojnie do komody, wyjąłem z szuflady nożyce i wróciłem do Alice. Na widok tego narzędzia zadrżała na całym ciele, a potem z wysiłkiem, urywanym z emocji głosem, zaczęła mówić:
– Nie… nie rozbieraj mnie, Jack!… Skoro już musisz… weź mnie taką, jaką jestem teraz… ulegnę ci posłusznie… Och, mój Boże! – zaszlochała.
– To mi nie wystarczy, kochanie – rzekłem życzliwym tonem, nie rezygnując jednak z dotychczasowej stanowczości. – Musisz być naga, Alice. A teraz mów, czy rozbierzesz się dobrowolnie, czy nie?
Zadrżała, znów posłała mi błagalne spojrzenie, nie dostrzegając jednak w moim wzroku bodaj cienia litości, lecz wyłącznie surowość i zdecydowanie. Zaczęła mówić łamiącym się głosem:
– Och! Jack! Nie mogę!!! Okaż mi nieco zmiłowania, Jack, i… weź mnie taką, jaką jestem teraz! Przyrzekam, że będę… że będę uległa!
Potrząsnąłem głową. Uznałem, że pozostało mi tylko jedno: rozebrać ją bez dalszej zwłoki; przystąpiłem więc do dzieła.
– Nie, Jack! Nie!… Nie! – Alice krzyczała żałośnie.
Cały czas miała na ramionach narzucone rozpiętą bluzkę i stanik. Wszedłem na krzesło i przesunąłem te fragmenty garderoby w górę, wzdłuż jej ramion i zaciśniętych w pięści dłoni, a potem sznurów; następnie, ujmując w mocny uścisk każdy z jej nadgarstków, poluzowałem pętle, usunąłem bluzkę i stanik, odrzuciłem je precz, po czym na powrót zacisnąłem linkę. Dostrzegłem, że koszulka Alice oraz stanik jej sukni zaopatrzone były w ramiączka, które po prostu się odpinały – toteż perspektywa pozbawienia jej odzieży przemocą oddaliła się w jednej chwili. Pozostała garderoba opadnie z niej po odpowiednich manipulacjach z zapięciami, a więc leżało w mojej mocy rozebranie Alice do zupełnej nagości. Serce łomotało mi z powodu ekscytacji, dlatego bez zwłoki przystąpiłem do rozkosznej czynności negliżowania Alice.
Ona zaś uświadomiła sobie, że jest zupełnie bezbronna. Zdjęta przerażeniem i sromotą, zaczęła błagać mnie o łaskę. Ja jednak puszczałem mimo uszu jej żałosne prośby. Żarliwie pragnąłem ujrzeć ją wreszcie nagą.
Szybko rozluźniłem zapięcia jej sukni oraz halki i ściągnąłem je w dół, aż do stóp, odsłaniając w ten sposób gorset, majtki i pończochy – cóż za czarujący widok. Tymczasem policzki Alice zabarwił rumieniec wstydu; czyniła wysiłki, by jak najbardziej się skulić, skutkiem czego w pewnej chwili zawisła całym ciężarem ciała na unieruchomionych przegubach rąk. Spuściła wzrok i wydawała się oszołomiona zarówno szybkością mych poczynań, jak i tym, że okazały się one tak skuteczne.
Miała teraz na sobie tylko szykowny gorset skrojony na paryską modłę, odsłaniający koronki zdobiące koszulkę i ledwie zakrywający brodawki jej dziewiczych piersi. Przecudowne, prowokujące majtki o luźnym kroju (zwłaszcza w kolanach), zdobne gęstwą falbanek, spod których wyłaniały się dwie kształtne nogi obleczone pończochami z czarnego jedwabiu; stopy miała obute w zgrabne maleńkie buciki. Dla mężczyzny przedstawiała wielce ponętny widok, jeśli zaś chodzi o mnie, ponętność tę nadzwyczajnie powiększało jej zawstydzenie, gdyż cały czas spoglądała na swe odbicie – w całym tym straszliwym dezabilu – w wielkim tremo.
Po krótkim napawaniu się tym na wpół obnażonym ciałem przystąpiłem do rozwiązywania tasiemek przy majtkach. Czynność ta spowodowała, że Alice uświadomiła sobie w całej rozciągłości, jakiego doznaje upokorzenia i jakie poniżenia jeszcze ją czekają. Zdjęta rozpaczą z powodu pozbawiania jej najbardziej intymnej części garderoby, krzyczała rozpaczliwie, miotając się konwulsyjnie w pętach i szarpiąc gorączkowo linkę krępującą przeguby. Wreszcie zdołałem rozluźnić tasiemki: wówczas majteczki, niczym już niepodtrzymywane, zsunęły się za kolana, gdzie na moment się zatrzymały, bo Alice desperacko zaciskała nogi. Jednakże wystarczyło, bym kilkakrotnie je pociągnął, a opadły miniaturową śnieżnobiałą lawiną, zatrzymując się na kostkach nóg, by ostatecznie spocząć na bucikach.
O, gdybym władał lotnym piórem literata, opisałbym straszliwe katusze Alice z powodu rozbierania jej przemocą – te udręki psychiczne i fizyczne, rozpaczliwe okrzyki oraz namiętne błagania; gorączkową walkę. Wyraz bólu i rezygnacji na jej obliczu, kiedy pozbawiałem ją stopniowo przyodziewku i była coraz bliżej i bliżej całkowitej nagości. Przypadkowy, lecz nieunikniony kontakt mych dłoni z jej ciałem, gdy ją rozbierałem, wprawiał ją w stan tak głębokiego przestrachu i rozpaczy, że zachodziłem w głowę, jak też zniesie mój dotyk i pieszczoty najintymniejszych i najbardziej wrażliwych zakamarków swego ciała – gdy będzie już zupełnie naga.
Choć doświadczała ogromnej sromoty, tracąc górne części garderoby, uczucia te były doprawdy niczym w porównaniu z lękiem i udręką, jakie były jej udziałem, kiedy czuła, jak ściągam jej majteczki, usuwając w ten sposób ostatni bastion chroniący jej cipkę. Wyprężona na sznurach jak struna, z płonącymi wstydem policzkami, ze źrenicami rozszerzonymi strachem, oddychała spazmatycznie, wydawała niezrozumiałe okrzyki, nieco wszakże stłumione z powodu emocji, które nią targały, i urywanego, spazmatycznego oddechu.
Napawałem się jej cierpieniem i chętnie przedłużyłbym te chwile, jednakże poczułem pragnienie, aby całkowicie zawładnąć jej obnażonymi czarami. Obawiałem się ponadto, że przedłużenie tych katuszy spowoduje jej omdlenie, a wtedy ominęłaby mnie rozkosz patrzenia na niedolę Alice, kiedy pozbawiona wszelkiego przyodziewku, stanie przede mną zupełnie naga. Toteż, nieczuły na jej błagalne i żałosne okrzyki, rozsznurowałem gorset i zdjąłem go, potem ściągnąłem z nóżek buciki i pończochy, a wraz z nimi także majtki (podczas tych czynności wpatrywałem się uważnie w ciało Alice, w nadziei, że ujrzę już teraz najświętszą ze świątyń – daremnie jednak). Wreszcie zbliżyłem się do niej od tyłu i odpiąwszy ramiączka koszulki i stanika sukni, przytrzymałem je na chwilę, a w końcu, spoglądając uważnie na odbicie twarzy Alice w lustrze, rozluźniłem palce. Koszulka i stanik opadły z cichym szelestem aż do stóp.
Zauważyłem, że gdy Alice poczuła powiew chłodnego powietrza na obnażonej skórze, natychmiast rzuciła w kierunku zwierciadła ukradkowe, wymuszone spojrzenie. Widziałem ją w lustrze zupełnie nagą; jej prześliczna postać jaśniała perłowym blaskiem, rychło jednak zwarła nogi najściślej, jak mogła, znów lękliwie się skuliła – tak dalece, jak zezwoliły na to krępujące ją sznury – i pod wpływem nagłego ataku wstydu odrzuciła do tyłu głowę. Potem jednak zwiesiła ją na piersi i z przymkniętymi oczami jęczała rozpaczliwie: – Och! Och! Och! – Była naga!
Niemal oszalały z rozkoszy i radości, jaką napawał mnie udany podbój, syciłem wzrok odbiciem w zwierciadle nagusieńkiej postaci Alice. Szybko i gorączkowo wodziłem pożądliwym wzrokiem po jej drżącym i jakby kurczącym się w sobie ciele, białym niczym wypolerowany marmur, wyjąwszy poczerwieniałą twarz i ciemny kosmaty trójkącik pomiędzy brzuchem a udami. Czułem jednakże, że w tej chwili triumfu nie panuję w odpowiednim stopniu nad sobą, tak bym mógł w pełni i bez reszty delektować się wdziękiem jej obnażonych dziewiczych czarów, teraz bezwstydnie odsłoniętych – choć pełny obraz jej nagości psuła koszulka i stanik, wciąż spoczywające u jej stóp. Dlatego ukląkłem z tyłu, uniosłem nieco jej stopy i usunąłem te części garderoby, a podczas tej czynności pieściłem pożądliwym wzrokiem giętkości jej pośladków i bioder. Odrzuciwszy oba ciuszki na suknię, majtki, pończoszki i tak dalej, przysunąłem fotel i usadowiłem się na nim twarzą do Alice, po czym przystąpiłem do systematycznej i uważnej lustracji jej nagiego ciała.
Wówczas jej oblicze jeszcze mocniej pokryło się purpurą, a ona poruszyła się niespokojnie. Pierwsze dojmujące wrażenie, że oto doświadcza czegoś niewyobrażalnie straszliwego, że umrze ze sromoty (że tak to ujmę), już minęło, została pozbawiona przemocą odzieży i była naga. Jednak najwyraźniej była również świadoma, że czeka ją jeszcze wiele poniżeń i upokorzeń; widziała też, co napawało ją śmiertelną grozą, że badam wzrokiem wszystkie najintymniejsze zakamarki jej ciała. Zmuszona do trwania w wyprostowanej pozycji, nie mogła osłonić dłonią żadnego skrawka, toteż dręczona nieopisanym wstydem cierpiała okrutne katusze, gdy tak badałem przenikliwym spojrzeniem jej obnażone wdzięki.
Zawsze podziwiałem jej