Pamiętnik Czachy ebook

Tak mi szkoda tych dni, które nie mają swoich nazw! Postanowiłam, że każdy dzień, o którym będę pisać, spróbuję jakoś nazwać, żeby nie było mu smutno. Może kiedyś któryś z tych dni nawet trafi do kalendarza i wszyscy będą go obchodzić jako nowe święto!

Wczoraj z tą niespodzianką to była katastrofa. Mama znalazła jakiś specjalny pokaz filmów o dzieciach z całego świata. Biednych dzieciach. Które żyją w slumsach i śpią na ziemi. Potem poszłyśmy do McDonalda i myślałam, że hamburger stanie mi w gardle.

Ale do rzeczy. Nazwałam ten dzień Dniem Imion, bo przyszła pora, żeby wreszcie się porządnie przedstawić – wczoraj, po tym kinie i wszystkim, to usnęłam nad pamiętnikiem w ubraniu i butach i nawet nie pamiętam, kto i kiedy przebrał mnie do snu.

Wszyscy mówią, że imię Amelia jest bardzo ładne. Mamy nawet w domu film o takim tytule, ale mama nie pozwala mi go obejrzeć. Mówi, że to dla dorosłych. Rozumiem, że tak jak dzieci mają swoje filmy, w których są dziecięcy bohaterowie i więcej się dzieje, tak i dorośli mają swoje, w których wszyscy są starzy i pracują albo sprzątają, albo rozmawiają, bo dorośli nic innego nie robią. Nie rozumiem tylko, dlaczego za każdym razem, gdy mówią „film dla dorosłych”, robią jakieś głupie miny albo się czerwienią. Moja siostra Helga oglądała ten film i jej zdaniem wcale nie jest bardzo dla dorosłych i nie ma tam żadnych scen. Nie wiem, naprawdę, jakie sceny ma na myśli, przecież w każdym filmie są sceny, o to właśnie chodzi w kinie.

Tak jak mówię – imię dostałam ładne, ale nazwisko już nie. Bo na nazwisko – niestety – mam Parch. Niestety, bo jedno do drugiego pasuje jak kwiatek do psiej kupy. Wiecie, co to jest parch? To jakaś choroba skórna. Wysypka albo wyprysk, w każdym razie coś naprawdę ohydnego. No więc: nazwisko tragiczne, a imię ładne. Zanim wyjdę za mąż i zmienię nazwisko, trzeba czekać jeszcze z dziesięć lat. A może w ogóle się tego nie doczekam. Moja siostra Helga, która jest piękna, wysoka, ma loki i jest prawie dorosła, ma większą szansę na zmianę nazwiska, ale ona tego nie potrzebuje, bo nazwisko ma po swoim ojcu. Swoim, bo to nie jest ten sam ojciec co mój. Jej ojciec jest Niemcem i dlatego ona nazywa się Helga Hanke, co nie brzmi aż tak źle jak Amelia Parch, choć trochę dziwnie, bo czemu nie na przykład Hanka Helge? Tak czy inaczej, jedno do drugiego pasuje i Helga może sobie jeszcze to imię i nazwisko ponosić. Zresztą z jej imieniem brzmiałoby dobrze każde nazwisko. Imię ma po swojej niemieckiej babci. Na szczęście nie jest to również moja babcia, bo mnie by wtedy pewnie nazwali na przykład Helmut. Nie jest to moja babcia, bo to mama jej taty, który nie jest moim tatą… Ale o tym potem. W każdym razie, kiedy już wreszcie będę miała psa, dam mu jakoś ładnie na imię. Nie wiem jeszcze jak, ale mam już całą listę pięknych psich imion. Oczywiście dla suczek, bo ja koniecznie chcę mieć dziewczynkę! Ta lista liczy dwadzieścia osiem stron i zaczyna się tak:

Moja mama jak zobaczyła tę listę, to stwierdziła, że mam obsesję na punkcie słodyczy. I że chyba zwariowałam, bo psa się powinno nazwać jakimś pięknym, dumnym imieniem, a nie jak produkt z fabryki Wedla.

Pewnie dziwicie się, dlaczego, skoro mam takie ładne imię, mam też pseudonim, i to taki. Dorośli (a przynajmniej większość) uważają go za koszmarny, a dzieci – wręcz przeciwnie. Wszystko zaczęło się od tego, że zawsze uważałam, że moje imię, choć obiektywnie naprawdę ładne, nie jest stworzone dla mnie. Bo to imię dla słodkiej dziewuszki, co to nigdy nie zapomina o trzech magicznych słowach, zawsze ma uprasowaną bluzeczkę i nie odzywa się nieproszona. To imię, które być może pasowałoby do Helgi, gdyby nie była Helgą, ale też nie do końca. Bo tylko z wyglądu. Z charakteru Helga wcale taka słodka nie jest.

Kiedy byłam małą dziewczynką, wypadłam z wózka i uderzyłam głową o beton. Rodzice od razu popędzili ze mną do szpitala na ostry dyżur, ale okazało się, że nic mi nie jest. Od tamtej pory zawsze żartowano, że mi się nic nie stało, ale zrobiłam głową dziurę w chodniku. Kiedyś szłam sobie z mamą i Helgą ulicą Francuską i mama się szkaradnie potknęła o jakąś dziurę, a Helga skomentowała:

– To na pewno ta dziura, którą zrobiła ta czacha! – i pokazała na mnie palcem.

– Od teraz mówcie na mnie Czacha – zażartowałam. I tak już zostało, chociaż tak naprawdę to tylko Helga czasem tak do mnie mówi, mama – nigdy.

To jeszcze o nazwiskach. Jak pytam Helgę, czy kiedy wyjdzie za mąż, zmieni sobie tylko nazwisko, czy imię też, to rzuca się na mnie i strasznie wrzeszczy. Zupełnie niezrównoważona jest ta moja siostra. Może dlatego, że ostatnio zerwał z nią chłopak. Od tej pory mówi, że nienawidzi facetów, więc może nigdy za nikogo nie wyjdzie. Trochę się boję, że to by oznaczało, że zawsze będzie tu mieszkać. A ja wciąż planuję, jak sobie urządzę ten pokój, kiedy ona wreszcie wyjedzie. No i cały czas myślę, że może wtedy wreszcie mama pozwoli mi mieć psa. Teraz mówi, że już mamy za ciasno i tylko psa tu brakuje. Ja odpowiadam, że właśnie, brakuje, ale wtedy się okazuje, że nie mówiła poważnie. Nigdy nie wiesz, czy dorośli mówią poważnie, bo często sobie żartują, kiedy nie czas na żarty.

Nasze mieszkanie rzeczywiście jest bardzo małe, bo to tylko trzydzieści metrów kwadratowych. My z Helgą mamy tak maleńki pokoik, że mieszczą się tam tylko nasze łóżka. Na żadne biurko nie ma już miejsca. Helga mówi, że to dlatego nie może się nauczyć matematyki. Mówi też, że trudno, żeby w tych warunkach miała chłopaka z prawdziwego zdarzenia, bo tu jest zero prywatności. Ciekawe, po co jej ta prywatność. Ja tam uważam, że im więcej ludzi, tym weselej, i lubiłam, jak do niej przychodził chłopak.

Moja mama jest bardzo ładna. Ma takie loki jak Helga, ale jest milsza i nie krzyczy na mnie. Niestety, jeszcze milsza jest dla Helgi, która ma prawie osiemnaście lat i mama traktuje ją jak przyjaciółkę, a mnie jakbym była ich dzieckiem. O niczym nie mogę decydować i nikt mnie w tym domu nie słucha. A szczególnie wtedy mnie nie słuchają, jak mówię, że najbardziej, najbardziej na świecie chciałabym mieć małego mopsika. Albo jamniczka. Albo yorka. Przecież taki pies nie brudzi, a jak szczeka, to cicho, bo jest mały… Przecież nie sprawi o wiele więcej kłopotu niż te dwa chomiki, które mam. Może nawet się okazać mniej kłopotliwy, bo chomiki…

Po pierwsze, prowadzą życie nocne, więc o północy zaczynają biegać w tym swoim kręciołku, a mama sama mówi, że doprowadza ją to do obłędu, bo przez te chomiki ciągle śni jej się, że jest biedną prządką przy kołowrotku. Siedzi przy jednej marnej świecy całymi nocami i dziurawym pantoflem wprawia koło w ruch, a ono stuka… stuk… stuk…

Po drugie, kiedy chomiki tak szaleją w nocy, z klatki wysypują się trociny. Kiedy budzimy się rano, dookoła klatki jaśnieje trocinowy krąg. Można zamiatać i zamiatać, ale i tak nie ma to żadnego sensu, bo każdego ranka koło pojawia się znowu.

Po trzecie, te gryzonie strasznie brudzą i niezbyt pięknie pachną. Mama bardzo się tym przejmuje, szczególnie gdy przychodzi ten jej długowłosy kolega. Otwiera wtedy okna i pryska wszystko perfumami. Zupełnie jakby dorosły facet miał rzeczywiście uciec, bo będzie mu śmierdziało siuśkami chomika!

No więc mówię jej to wszystko, wymieniam minusy posiadania chomików, których na pewno jest jeszcze z tysiąc, ale i tak nie chce się zgodzić na psa.

Byłyśmy z mamą rano w mieście i nie mogłyśmy dojechać do domu, bo była manifestacja.

– Co to jest? – zapytałam.

– Taka akcja, kiedy chcemy pokazać, że się z czymś nie zgadzamy – odpowiedziała mama. – Ludzie wtedy chodzą z różnymi flagami i napisami na kartonach.

No to ja się nie zgadzam z brakiem psa.

Postanawiam zrobić manifestację i wychodzę na podwórko z odkurzaczem, udając, że to pies. Specjalnie zmuszam się do płaczu, żeby wywołać większe wzruszenie u widzów, którzy na pewno zaraz nadejdą. Trzymam odkurzacz za kabel jak na smyczy. Pani Monika z trzeciego piętra widzi mnie, jak wraca z Marcpola z zakupami, i łapie się za głowę.

– Nie każdy może mieć psa – mówię jej. – Niektórzy zasługują tylko na stary odkurzacz.

Mojej mamy jednak wcale to nie porusza. Macha mi z balkonu.

– Masz nową zabawę? – pyta, nawet nie patrząc, i wraca do swojego komputera.

Obrażam się i przez cały wieczór do niej nie odzywam, ale ona tego nie zauważa.

Moje pragnienie posiadania psa jest więc zupełnie niezrozumiane przez otoczenie. Mama każdą rozmowę o psie od razu ucina. Helgi psy w ogóle nie interesują, a nikogo więcej w tym domu nie ma. Pewnie teraz zapytacie, gdzie jest mój tata. Otóż to jest skomplikowane. Żeby o tym opowiedzieć, muszę mieć więcej czasu, a zaraz zaczynają się w telewizji Kucyki Pony.

Tak jak pisałam ostatnio, moja rodzina nie jest do końca normalna. Dzisiaj akurat mam pretekst, żeby o tym napisać, bo na angielskim tworzyliśmy drzewo genealogiczne i zrobiła się z tego megaafera.

Pani od angielskiego strasznie się poci. Wiem, wiem, że tak nie można mówić o ludziach, ale podobno kłamać też nie można, prawda? Moja mama zawsze powtarza, że kobieta musi o siebie dbać i pięknie pachnieć, a pani od angielskiego chyba nie używa dezodorantu, o perfumach nie wspominając. Jak się pochyla nad naszą ławką, to prawie mdleję. Teraz chodzi po klasie i roztacza straszną woń, a chodzi, bo ogląda nasze drzewa genealogiczne. Ja siedzę w ławce z Kubą, bo pani wpadła na świetny pomysł i posadziła dziewczyny z chłopakami. Chłopaków porozdzielała po to, żeby się nie bili, a dziewczyny – żeby nie gadały. Efekt jest taki, że nie tylko gadamy, ale też się bijemy. Kuba przygląda się mojemu drzewu genealogicznemu.

– To twoja mama? – pokazuje na Helgę. Chyba rzeczywiście nie mam talentu do rysunków.

– Nie, to siostra.

– A to?

– To jej ojciec. Jest niemieckim przemytnikiem!

Tak mi powiedziała mama i mam nadzieję, że nie jest to jakaś rodzinna tajemnica.

– Naprawdę? – Kuba bardzo się dziwi. – Prawdziwym przemytnikiem? A co przemyca? Siedzi w więzieniu?

Myślę o tym, co mówiła mama. Że tata Helgi raczej przez jakiś czas do nas nie przyjedzie. I że zawsze z Niemiec przywoził jej perfumy. Czy za przemycanie perfum idzie się do więzienia?

– Jasne! W największym więzieniu w Berlinie!

– To znaczy, że twój tata jest prawdziwym kryminalistą! – Kuba jest wyraźnie podekscytowany.

– Niestety, to nie mój. Mój jest tutaj, o, to ten łysy.

– Też jest przemytnikiem?

– Nie. Pracuje w szkole.

– Ojej, jaka nuda. Biedny, no – Kuba kiwa głową ze smutkiem.

– No biedny. Tak go ta szkoła denerwowała, że ciągle krzyczał na mamę, no i musieli się rozwieść.

– Czyli twoja mama miała dwóch mężów?

– Ba! – mówię. – Miała nawet trzech. Bo moja mama jest bardzo ładna i może mieć facetów na pęczki!

– I gdzie oni teraz wszyscy są?

– Ten pierwszy to nie wiem. Mama mówi, że poszedł w cholerę. Tata Helgi w Niemczech…

– W więzieniu!

– No właśnie. A mój jest w swoim domu. To zresztą jest też trochę mój dom, bo ja mam dwa domy!

– Ale super!

Mam wrażenie, że Kuba mnie jakby bardziej lubi. Ale już podchodzi spocona pani Więcek, opiera się o ławkę i wlepia wzrok w mój rysunek.

– Jak ślicznie! – mówi. A potem wpatruje się w to drzewo i zaczyna ciężko wzdychać. Może nie potrafi przeczytać mojego koślawego pisma. Pewnie zrobiłam jakiś błąd.

– Dead… – czyta. – Amelko, bardzo mi przykro…

– Przykro?

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Joanna Jagiełło

Pamiętnik Czachy

© by Joanna Jagiełło

© by Wydawnictwo Literatura

Okładka i ilustracje:

Marta Krzywicka

Rysunki Czachy:

Joanna Jagiełło

Korekta i skład:

Lidia Kowalczyk, Joanna Pijewska

Wydanie II

w nowej edycji

ISBN 978-83-7672-723-3

Wydawnictwo Literatura, Łódź 2018

91-334 Łódź, ul. Srebrna 41

[email protected]

tel. (42) 630-23-81

www.wyd-literatura.com.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotował Marcin Kośka