Otwarty zwój proroctwa ebook

Wstęp

Otwarty zwój proroctwa to jedyny w swoim rodzaju komentarz biblijny, stanowiący rzeczywistą wykładnię Pisma Świętego. Celem jego powstania było ustalenie zwartej, kompleksowej i niezawodnej w użyciu typologii biblijnej. Jako przedmiot badań zostały tutaj wykorzystane, niemal w całości, wszystkie księgi prorockie Starego Testamentu, jak również Apokalipsa Jana oraz Druga Księga Królewska. Powstanie tego typu opracowania było we wcześniejszych wiekach niemożliwe, ponieważ dopiero postępująca technika dała ludziom możliwość wyszukania w ciągu ułamka sekundy wszystkich fragmentów Biblii zawierających daną frazę.

Inną pomocną metodą okazało się ustalenie pewnych łańcuchów znaczeniowych. Tak jak to miało miejsce na przykładzie morza, stópi ognia. Dzięki Księdze Daniela morze zidentyfikowałem jako krnąbrne narody. Ogień symbolizuje karę. Stopy natomiast dominację. Ustalenie znaczenia tych zaledwie trzech symboli otwiera szeroki wachlarz możliwości i rzuca światło na chociażby takie zagadnienia, jak okoliczności powtórnego przyjścia Syna Bożego. Chodzi tu między innymi o wizję, w której Jezus ukazuje się ze stopami z rozżarzonego metalu (Ap 1;15) oraz o fragment księgi Izajasza (Iz 11;15) i ewangelii Mateusza (Mt 14;28;29).

Celem tej książki nie jest budowanie kolejnej niewolniczej instytucji kościelnej, ale doprowadzenie do tego, o czym pisał prorok Ezechiel: Tak mówi Pan Bóg: Oto jestem przeciw pasterzom. Z ich ręki zażądammoich owiec, położę kres ich pasterzowaniu, a pasterze nie będąpaść samych siebie; wyrwę moje owce z ich paszczy, nie będąjuż one służyć im za żer. Albowiem tak mówi Pan Bóg: OtoJa sam będę szukał moich owiec i będę miał o nie pieczę. (Ez34;10-11)

Kaznodzieje z reguły oskarżają mnie o to, że moje interpretacje są niczym niepoparte. Jednak dokonywane one były w oparciu o gruntowną analizę wszystkich bez wyjątku fragmentów biblijnych, zawierających omawiane symbole. Dlatego też mało kto miał do tej pory ochotę polemizować ze mną w oparciu o interpretacje własnego Kościoła. Padają też argumenty typu: „po co ludziom proroctwa? Do zbawienia wystarczy osobista relacja z Chrystusem”. Nie wnikając bliżej w intencje głosicieli tego typu nauki, przypomnę jedynie, że to właśnie Syn Boży jest Słowem. Nie jest On natchnieniem, które pochodzi od zachowywania Słowa. Natchnieniem, które pochodzi od zachowywania Słowa, jest Duch Święty. Kto nie zna Słowa, nie otrzyma Ducha Świętego (Mt 11;27). Jeżeli ktoś twierdzi inaczej, głosi kłamstwo.

W temacie proroctw, i ogólnie pojętej egzegezy biblijnej, obecnie niestety przeważa wśród kaznodziejów tendencja do „gry w luźne skojarzenia”. Nierzadko zarzucają oni badaczom proroctw wspomniane przez apostoła Piotra „prywatne wyjaśnienie” (2P 1;20). Sami twierdzą przy tym, że proroctwa spisane zostały jedynie w celach dydaktycznych (!). Używają też powiedzeń w stylu: „za pomocą Biblii udowodnić można wszystko”. Stanowczo zaprzecza temu stosowana w Biblii konsekwentna typologia.

Nie ulega wątpliwości, że wspomniana „gra w luźne skojarzenia” jest w odniesieniu do interpretacji proroctw metodą fatalną. Niemniej jednak, z żadnej innej metody nie da się do końca uczynić nauki ścisłej. Dlatego też, obok żelaznej konsekwencji, istotną rolę w interpretacji proroctw stanowi intuicja. Dzieje się tak, ponieważ zrozumienie Słowa Bożego nie jest umiejętnością, którą można nabyć. Umiejętność tę można jedynie otrzymać (Mt 11;27). Żadna przebiegłość nabyta na studiach teologicznych i w seminariach nie jest w stanie równać się z darami Ducha Świętego. Dlatego też spory dotyczące rozumienia Słowa Bożego są najlepszym sposobem na zdemaskowanie kłamców (Łk 10;21-22). Mogę o tym w pełni zaświadczyć, ponieważ przez długi czas szukałem godnego siebie przeciwnika, i jak do tej pory go jeszcze nie znalazłem. Myślę że również w przyszłości nie spotkam takiego, który by nie potykał się naprostych ścieżkach prawdy.

Proste techniki wykorzystywane przez kaznodziejów, wsparte ateistyczną propagandą systemu edukacji i mediów, pozwalają im zwodzić wiernych na całym świecie. Jednakże ludzie ci działają dość sztampowo, a w swojej retoryce ograniczeni są sztywnymi ramami własnych błędów. Polega to na tym, że każdy temat usiłują sprowadzić do kilku wyuczonych na pamięć kwestii. O ile strategia ta daje pewne wymierne efekty w bagatelizowaniu cudzych racji, o tyle obrona za jej pomocą własnych kończy się niechybną kompromitacją. Człowiek tak postępujący, przyparty do muru, brnie w kłamstwo. Kłamcy natomiast zawsze mają zawężone pole działania, a ich nadzieja jest jak plewa gnanawiatrem.

Do takiego stanu rzeczy, bez wątpienia, przyczynia się lojalność wobec organizacji. Mam tu na myśli lojalność, która przejawia się przedkładaniem chęci przypodobania się ludziom nad prawdę. To z kolei prowadzi do nauczania z niezachwianą pewnością niedorzecznych teorii. Sztandarowym i powszechnym przykładem takiej teorii jest tutaj nauka o pochwyceniu. Według owej koncepcji, fragment drugiego listu do Tesaloniczan mówiący o porwaniu w powietrze do Boga, który zstąpił z nieba, mówi w rzeczywistości o rzekomym pochwyceniu do nieba. W ramach przypomnienia zaznaczę, że po pierwsze: mowa jest o powietrzu, a nie o niebie; po drugie: mowa jest o miejscu, do którego Bóg z nieba zstąpił, a nie o niebie. Mimo jednak tak oczywistego braku logiki tej teorii duchowni z niemal każdej chrześcijańskiej denominacji zapewniają o jej prawdziwości.

Innym rozpowszechnionym błędem jest niewłaściwe rozgraniczenie pomiędzy tym, co symboliczne, a tym, co rozumieć należy dosłownie. Prawda jest taka, że chrześcijańscy przywódcy duchowi uciekają od kwestii symbolizmu Biblii. Nie powinno to dziwić, wziąwszy pod uwagę fakt, że nieznajomość typologii obnaża ich niekompetencję. Symbolizm biblijny jest w rzeczywistości o wiele powszechniejszy, niż komukolwiek mogłoby się wydawać. Symboliczne są nie tylko wizje czy metafory zawarte w Biblii, ale również i przekazy czysto historyczne. Najlepszy dowód na to daje apostoł Paweł, utożsamiając niewolnicę Hagar oraz górę Synaj z literalną Jerozolimą pierwszych wieków chrześcijaństwa (Ga 4;21-26).

Książka ta, jako że jest komentarzem biblijnym, powinna być czytana równolegle z Biblią. Jej uboga narracja wynika z chęci skupienia się na kwestiach fundamentalnych. Podczas gdy zabiegi mające na celu zainteresowanie i zabawienie czytelnika moimi badaniami mogłoby pogrubić tę pozycję o kolejne tysiąc stron. Podobnie byłoby zresztą w przypadku umieszczenia w niej wszystkich omawianych tekstów. Jakiekolwiek odniesienia do moich interpretacji ksiąg prorockich, jeżeli już będą miały miejsce, zostaną umieszczone w oddzielnej publikacji.

Ze względu na tych, którzy mogliby się zdziwić po przewróceniu kartki, zamieszczam jeszcze krótką informację dotyczącą Prologu. Jest to kompilacja cytatów, mająca za zadanie scharakteryzowanie czasu teraźniejszego w świetle Biblii. Brak objaśnień ma z kolei na celu zachęcenie czytelnika do dalszej lektury i do samodzielnego rozszyfrowania zawartej tam symboliki.

Prolog

Biada mi, żem się stał jak pokłosie w lecie, jak resztki po winobraniu: nie ma grona do zjedzenia ani wczesnej figi, której łaknę.

Wyginął z ziemi pobożny, prawego nie ma między ludźmi; wszyscy bez wyjątku na krew czyhają, jeden na drugiego sieć nastawia.

Do złego – choćby obu rękoma; do czynienia dobrze książę żąda złota, sędzia podarunku; dostojnik według swego upodobania rozstrzyga i wspólnie sprawę przekręcają.

Najlepszy z nich – jak cierń, najsprawiedliwszy z nich – jak płot kolczasty. Dzień stróżów twoich, nawiedzenia twego nadszedł; teraz padnie na nich popłoch.

Nie ufajcie przyjacielowi, nie zawierzajcie powiernikowi, nawet przed tą, która spoczywa na twoim łonie, strzeż wrót ust swoich.

Bo syn znieważa ojca, córka powstaje przeciw swej matce, synowa przeciw swej teściowej: nieprzyjaciółmi człowieka są jego domownicy.

Ale ja wypatrywać będę Pana, wyczekiwać na Boga zbawienia mojego: Bóg mój mnie wysłucha.

Nie wesel się nade mną, nieprzyjaciółko moja; choć upadłem, powstanę, choć siedzę w ciemnościach, Pan jest światłością moją.

Gniew Pański muszę znieść, bom zgrzeszył przeciw Niemu, aż rozsądzi moją sprawę i przywróci mi prawo; wywiedzie mnie na światło, będę oglądał zbawcze Jego dzieła.

Gdy to ujrzy nieprzyjaciółka moja, wstydem się okryje ta, która mówiła do mnie: Gdzie jest Pan, twój Bóg? Oczy moje patrzeć będą na nią: teraz będzie zdeptana jak błoto uliczne.

Oto dzień odbudowy twych murów! W owym dniu granica [twoja] będzie sięgać daleko. (Mi 7;1-11)

Lecz Pan Zastępów dał się słyszeć uszom moim: Na pewno ta nieprawość nie będzie wam odpuszczona, dopóki nie pomrzecie. Powiedział Pan, Bóg Zastępów. (Iz 22;14)

Od krańca ziemi słyszeliśmy pienia: Chwała Sprawiedliwemu! Lecz ja rzekłem: Mam tajemnicę, groźną mam tajemnicę, biada mi! Wiarołomni działają zdradliwie, wiarołomni dopuścili się zdrady.

Groza i dół, i sidło na ciebie, mieszkańcu ziemi: kto umknie przed krzykiem grozy, wpadnie w dół, a kto się wydostanie z dołu, w sidła się omota! Tak, upusty otworzą się w górze i podwaliny ziemi się zatrzęsą. (Iz 22;16-18)

Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem, i nikt inny! Przysięgam na Siebie samego, z moich ust wychodzi sprawiedliwość, słowo nieodwołalne. Tak, przede Mną się zegnie wszelkie kolano, wszelki język na Mnie przysięgać będzie, mówiąc: Jedynie u Pana jest sprawiedliwość i moc. (Iz 45;22-24)

Któż da mi schronisko dla podróżnych na pustyni, bym mógł opuścić swój naród i oddalić się od niego? Wszyscy oni są bowiem cudzołożnikami, gromadą buntowników. (Jr 9;1)

Dlatego to mówi Pan Zastępów: Oto ich wypróbuję przetapiając w tyglu. Bo jak [inaczej] mogę postąpić wobec Córy mojego ludu?

Ich język jest śmiercionośną strzałą, słowa ich ust są oszustwem. Jeden do drugiego mówi: Pokój, a w sercu swoim przygotowuje mu podstęp. (Jr 9;6-7)

Na dźwięk Jego głosu huczą wody w niebie. On podnosi chmury z krańców ziemi, On czyni błyskawice, zapowiedzi deszczu, i wysyła wiatr z jego zbiorników. (Jr 51;16)

Opisał zaś Jeremiasz w jednej księdze całe nieszczęście, jakie miało przyjść na Babilon, mianowicie wszystkie przepowiednie spisane przeciw Babilonowi. (Jr 51;60)

Razem ze swoimi ludźmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebusytom, zamieszkującym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi. Oznaczało to: Dawid tu nie wejdzie. Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe. Dawid w tym dniu powiedział: Ktokolwiek pokona Jebusytów, zdobywając przejście podziemne, oraz ślepych i kulawych nienawistnych dla duszy Dawida… ten będzie wodzem. (2Sm 5;6-8)

Ludzie źli są jak ciernie precz wyrzucane, których się ręką nie bierze. Kto zaś je musi dotknąć, chwyta za żelazo lub drzewce dzidy. I w ogniu doszczętnie się spalają… (2Sm 23;6-7)

Napełnij Syjon wysławianiem Twej mocy i lud Twój chwała swoja!

Daj świadectwo tym, którzy od początku są Twoimi stworzeniami, i wypełnij proroctwa, dane w Twym imieniu!

Daj zapłatę tym, którzy oczekuję Ciebie, i prorocy Twoi niech się okażą prawdomówni!

Wysłuchaj, Panie, błagania Twych sług, zgodnie z błogosławieństwem Aaronowym nad Twoim ludem.

Niech wszyscy na ziemi poznają, że jesteś Panem i Bogiem wieków.

Żołądek przyjmuje każde pożywienie, ale jeden pokarm jest lepszy od drugiego.

Jak podniebienie rozróżni pokarm z dziczyzny, tak serce mądre – mowy kłamliwe.

Serce przewrotne wyrządza przykrości, ale człowiek z wielkim doświadczeniem będzie umiał mu odpłacić. (Syr 36;13-20)

Dmijcie w róg na Syjonie, a wołajcie na górze mej świętej! Niechaj zadrżą wszyscy mieszkańcy kraju, bo nadchodzi dzień Pański, bo jest już bliski. (Jl 2;1)

Dlatego posłał On tę rękę, która nakreśliła to pismo. A oto nakreślone pismo: mene, mene, tekel ufarsin. Takie zaś jest znaczenie wyrazów: Mene – Bóg obliczył twoje panowanie i ustalił jego kres. Tekel – zważono cię na wadze i okazałeś się zbyt lekki. Peres – twoje królestwo uległo podziałowi; oddano je Medom i Persom.

(Dn 5;24-28)

Tak bowiem jest: kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg.

(2Kor 9;6-7)

Potem ujrzałem innego anioła lecącego przez środek nieba, mającego odwieczną Dobrą Nowinę do obwieszczenia wśród tych, którzy siedzą na ziemi, wśród każdego narodu, szczepu, języka i ludu.

Wołał on głosem donośnym: Ulęknijcie się Boga i dajcie Mu chwałę, bo godzina sądu Jego nadeszła. Oddajcie pokłon Temu, co niebo uczynił i ziemię, i morze, i źródła wód! (Obj 14;6-7)

Jak to, nie rozumiecie, że nie o chlebie mówiłem wam. (Mt 16;11)

Któż jest tym sługą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad swoją służbą, żeby na czas rozdał jej żywność? (Mt 24;45)

Pan skierował do mnie te słowa:

Synu człowieczy, cóż to macie za przysłowie o ziemi izraelskiej, które głosi: Dłużą się dni, a wszystkie proroctwa zawodzą.

Dlatego powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Ja sprawię, że przypowieści tej zostanie położony kres i nie będą jej więcej powtarzać w Izraelu. Co więcej, powiedz im: Nadchodzą dni, gdy każde widzenie stanie się rzeczywistością.

Nie będzie już bowiem wśród pokoleń izraelskich żadnego fałszywego widzenia ani żadnego złudnego proroctwa, gdyż Ja, Pan, przemawiam, a to, co mówię, to stanie się niechybnie; już za dni waszych, ludu zbuntowany, ogłoszę wyrok i wykonam go – wyrocznia Pana Boga.

Potem Pan skierował do mnie te słowa:

Synu człowieczy, oto Izraelici powiadają: Widzenie, jakie on ma, odnosi się do dni bardzo odległych. Prorokuje o dalekiej przyszłości.

Przeto powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Już więcej żaden z moich wyroków nie dozna zwłoki. Cokolwiek mówię, to mówię i wykonam – wyrocznia Pana Boga. (Ez 12;21-28)

Czterej Jeźdźcy

Cheruby

Aby zrozumieć symbolikę jeźdźców, należy najpierw zrozumieć, jaką rolę w proroctwie pełnią Cheruby i kim one w ogóle są. Cheruby wywołują każdego jeźdźca z osobna, za każdym razem jeden z nich wywołuje jednego z jeźdźców. Hebrajskie słowo Cherubim znaczy silni, co wskazuje, że otrzymały one od Boga niemałą władzę. Zobaczmy więc, co Biblia mówi na temat Cherubów:

O Panie Zastępów, Boże Izraela, który zasiadasz na cherubach, Tysam jesteś Bogiem wszystkich królestw świata. (Iz 37;16 – Modlitwa Ezechiasza w obliczu zagrożenia asyryjskiego).

Wtedy ci trzej jakby jednym głosem wysławiali, wychwalalii błogosławili Boga, mówiąc w piecu:

Błogosławiony jesteś, Panie Boże naszych ojców – pełenchwały i wywyższony na wieki. Błogosławione niech będzie Twojeimię pełne chwały i świętości – chwalebne i wywyższone nawieki.

Błogosławiony jesteś w przybytku świętej Twojej chwały –chwalony, sławiony przez wieki nade wszystko.

Błogosławiony jesteś na tronie Twego królestwa – chwalony,sławiony przez wieki nade wszystko.

Błogosławiony jesteś Ty, co spoglądasz w otchłanie, co naCherubach zasiadasz – pełen chwały i wywyższony na wieki. (Dn 3;51-56 – Widzimy tu cztery okresy: patriarchalny, przybytku, Królestwa niebieskiego i panowania nad narodami).

Jako wielkiego cheruba opiekunem ustanowiłem cię na świętej górzeBożej

Chadzałeś, pośród błyszczących kamieni.[…]

Pod wpływem rozkwitu twego handlu wnętrze twoje napełniło sięuciskiem i zgrzeszyłeś, wobec czego zrzuciłem cię z góry Bożej i jakocherub opiekun zniknąłeś, spośród błyszczących kamieni. (Ez 28;14.16 – Mowa przeciw królowi Tyru).

Posłuchaj, Pasterzu Izraela, Ty, co jak trzodę wiedziesz ród Józefa.Ty, który zasiadasz nad cherubami, zabłyśnij, przed Efraimem,Beniaminem i Manassesem! Wzbudź Twą potęgę i przyjdź nam napomoc! (Ps 80;2-3 – Wymienione plemiona stacjonowały po zachodniej stronie przybytku. Psalm ten dotyczy Stanów Zjednoczonych. Patrz dalej).

Pan króluje: drżą narody; zasiada na cherubach: a ziemia siętrzęsie.

Wielki jest Pan na Syjonie i wyniesiony ponad wszystkie ludy. (Ps 99;1-2)

Widać więc wyraźnie, że zasiadanie na Cherubach oznacza władzę nad narodami, symbolizują one również cztery oddziały Izraela, obozujące w czasie wędrówki na pustyni po czterech stronach namiotu przybytku. Oddział dowodzony przez pokolenie Judy znajdował się po stronie wschodniej, przez Rubena po stronie południowej, przez Efraima po stronie zachodniej a przez Dana po stronie północnej. Każdy kierunek posiada w Biblii swoją symbolikę: północ i południe to kierunki wrogów Boga, bałwochwalców i ateistów, wschód i zachód symbolizują posłuszeństwo Bogu, przy czym wchód odnosi się także do zwycięstwa i początku.

Czwórka

Ważna jest także symbolika liczby cztery: u Ezechiela i w Apokalipsie świętego Jana cztery wiatry wiejące z czterech narożników ziemi oznaczają wojnę światową, która doprowadzi do przywrócenia państwa Izraelskiego (chodzi tutaj o izraelitów z ducha, czyli chrześcijan). (Ez 37;1-14). Gniew Pana trwa do czwartego pokolenia (Lb 14;18). Daniel widział cztery bestie walczące z Bogiem na przestrzeni wieków (Dn 7;1-8). Potop, który wyniszczył grzeszników, trwał czterdzieści dni, Bóg prowadził izraelitów przez pustynię czterdzieści lat, po to, by wymarło pokolenie wychowane w Egipcie, Jezus przez czterdzieści dni pościł i zmagał się z szatanem na pustyni, Moabitkę Rut, która opuściła swój naród i zamieszkała w Izraelu, dzieliły od Dawida cztery pokolenia. Pod koniec życia Dawida doszło do czterech wojen z Filistynami, w każdej Dawida usiłował zabić olbrzym, byli to: Iszbo-be-Nob zabity przez Abiszaja; Safa, którego zabił Sibbekaj Chuszatyta; Goliat z Gat zabity przez Elchanana oraz olbrzym, który posiadał po sześć palców u rąk i nóg, o cztery za dużo, został on zabity przez Jonatana, bratanka Dawida. To właśnie po tych wydarzeniach Dawid wygłosił swój apokaliptyczny Psalm 18, jest on bardziej zrozumiały przy zastosowaniu kluczy z Księgi Objawienia oraz Księgi Daniela, i tak np. zdanie Lecąc cwałował na cherubie, a skrzydła wiatru goniosły (2Sm22;11), można rozumieć jako Działał za pomocąSwego narodu, a poprzez wojny wywyższało się Jego imię. (2Sm 21;15-22;51)

Wszystkie te przykłady dają jasno do zrozumienia, że czwórka jest nierozerwalnie związana z walką. Cztery cheruby, które reprezentują cztery królestwa, stoczą walkę. Wszystkie one oddają cześć Bogu, jednakże robią to w różny sposób, przez co chwała Boża spoczywa tylko na jednym z nich. Podobnie jak cherub przed potopem, tak i ten, który nie ma jeszcze królestwa, stoi na drodze rodzaju ludzkiego, do drzewa żywota. Walka Jakuba z nadprzyrodzoną istotą i otrzymanie od niej błogosławieństwa jest typem pokonania tej przeszkody. Bóg za pomocą jednego z narodów wybije mieszkańcom ziemi biodro. Biodra i lędźwie są miejscem grzesznych skłonności. (Rdz 46;26. Syr 47;19) Jutrzenka w sensie proroczym oznacza czasy królowania Syna Bożego.

Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżelibędziecie przy niej trwali jak przy lampie, która święci w ciemnymmiejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszychsercach. (2P 1;19)

Kiedy Słowo Boże zostanie wypróbowane w ogniu i wszyscy ujrzą zbawcze dzieła, wtedy właśnie wzejdzie dzień. (Rdz 32;25-33)

Konie

Konie i rydwany dawniej kojarzone były z wojną, w Biblii oznaczają systemy religijne dążące do dominacji, jeździec jest królem czy też przywódcą tego systemu. W Księdze Zachariasza widzimy np., że Jezus był Tym Który zniszczył rydwany w Efraimie i konie w Jeruzalem, chodzi tu o odrębny kult w Samarii oraz stronnictwa Saduceuszy i Faryzeuszy (za 9;9-10). Także nieposłuszne narody posiadają swoje rydwany i konie, będą one zniszczone w dniu sądu (Mi 5;9-14). Prawdziwy Kościół będzie w tym czasie pędził jak burza (Iz 66;15) i stanie się narzędziem ręku Boga (Hb 3;8). Psalm 104 werset 3 mówi: Za rydwan maszobłoki, tak więc doktryna, za pomocą której Bóg będzie walczył z innymi systemami, jest niepojęta, owiana mgłą tajemnicy. Obłok pełni w Biblii rolę symbolu, ponieważ hebrajskie słowo chanan oznaczające obłok lub chmurę znaczy także prorokować, jest to zatem typowa gra słów. Scena z Księgi Wyjścia, gdzie Bóg walczy z rydwanami Egipskimi, i spowalnia ich koła (rydwan Boży również ma swoje koła, patrz Ez. rozdz. 1), spoglądając ze słupa obłoku, ma w świetle tego wymiar profetyczny (Wj 14;23-28).

Kto jest kto?

Jedyne, co w tej sytuacji pozostaje, to ustalenie tożsamości owych jeźdźców, koni i cherubów, kluczem do tego jest wygląd cherubów. Cheruby posiadają postacie zwierząt, a zwierzęta, jak wiadomo, symbolizują królestwa. Pierwszy cherub podobny jest do Lwa – Lew to symbol Babilonu, kontynuatorem Babilonu w sensie politycznym jest południowo-zachodnia Europa (Dn 2;24-45), w sensie religijnym jest nim papieski Rzym (Obj 17;1-18). Drugi podobny jest do Wołu – Wół to sługa i zwierzę, które ma dwa rogi, chodzi tu o zwierzę wychodzące z ziemi, które posiada dwa rogi podobne do rogów Baranka, i służy zwierzęciu, które wyszło z morza; Wół to Stany Zjednoczone Ameryki. Trzeci ma twarz jakby ludzką, czyli taką, jaką ma szarańcza z Obj.9;1-11. Tożsamość szarańczy niepodważalnie ustalił Josiah Litch, kiedy to w 1839 roku dokładnie wyznaczył datę upadku imperium osmańskiego. Twarz jakby ludzka oznaczać może tylko i wyłącznie wyznawców islamu. Cherub podobny do Orła w locie to ten, na którym cwałować będzie Bóg, reprezentuje on górę Syjon (Obj.14;1), królestwo, które dzięki mocy Bożej wyłamie się z systemu europejskiego i zniszczy jego fundamenty, natomiast to, co z tego systemu pozostanie zniszczy wojna (Dn 2;34.35.44.45 / 7;27).

Po przeanalizowaniu rozdziału 49 Księgi Rodzaju oraz rozdziału 2 Księgi Liczb, zauważyć można, że każde królestwo posiada swój odpowiednik w konkretnych plemionach izraelskich (jest to niezwykle istotne w perspektywie dalszych odkryć). I tak oddział Judy stacjonujący z Zabulonem i Issacharem po wschodniej stronie Przybytku odpowiada królestwu odnowionego chrześcijaństwa; oddział Rubena stacjonujący z Symeonem i Gadem po stronie południowej odpowiada królestwu islamu; oddział Efraima stacjonujący z Manassesem i Benjaminem po stronie zachodniej odpowiada Stanom Zjednoczonym; oddział Dana stacjonujący z Aserem i Neftalim po stronie północnej odpowiada królestwu rzymsko-katolickiemu.

Kiedy cheruby wywołują swoje konie i swoich jeźdźców, ich kolejność w porównaniu z Obj. 5;7 jest odwrócona, co wskazuje że ostatni staną się w tym czasie pierwszymi (Mt 19;28-30 / 20;1-16. Łk 13;29-30). Pierwszy z nich to teraz zwierzę podobne do Orła w locie, które mówi jakby głosem gromu, następnie podobne do Wołu i do Człowieka, które mówią normalnie, na końcu jest podobne do Lwa, które mówi tak, że nie jest słyszane ono samo, a jedynie jego głos.

Koń biały to czysta nauka, król, który na nim siedzi, ma łuk, co znaczy, że będzie skutecznie walczył ze złem (Ps 7;11-12 / 45;4-6); ma też wieniec i jest zwycięzcą, co wskazuje, że jest on tożsamy z postacią z Obj. 3;7-13 oraz Obj. 19;11-21. O Zwycięzcy mówią obietnice w listach do siedmiu kościołów:

Efez – Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch doKościołów. Zwycięzcy dam spożyć owoc z drzewa życia, które jestw raju Boga.

Smyrna – Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duchdo Kościołów. Zwycięzcy śmierć druga na pewno nie wyrządziszkody.

Pergamon – Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch doKościołów. Zwycięzcy dam manny ukrytej i dam mu biały kamyk,a na kamyku wypisane imię nowe, którego nikt nie zna oprócz tego, kto[je] otrzymuje.

Tiatyra – A zwycięzcy i temu, co czynów mych strzeże do końca,dam władzę nad poganami, a rózgą żelazną będzie ich pasł: jaknaczynie gliniane będą rozbici – jak i Ja to wziąłem od mojego Ojca –i dam mu gwiazdę poranną.

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

Sardes – Lecz w Sardes masz kilka osób, co swoich szat niesplamiły; będą chodzić ze Mną w bieli, bo są godni. Tak szaty białeprzywdzieje zwycięzca, i z księgi życia imienia jego nie wymażę.I wyznam imię jego przed moim Ojcem i Jego aniołami.

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

Filadelfia – Aniołowi Kościoła w Filadelfii napisz: To mówiŚwięty, Prawdomówny, Ten, co ma klucz Dawida, Ten, co otwiera,a nikt nie zamknie, i Ten, co zamyka, a nikt nie otwiera.

Znam twoje czyny. Oto postawiłem w darze przed tobą drzwiotwarte, których nikt nie może zamknąć, bo ty chociaż moc maszznikomą, zachowałeś moje słowo i nie zaparłeś się mego imienia.

Oto Ja ci daję [ludzi] z synagogi szatana, spośród tych, którzymówią o sobie, że są Żydami – a nie są nimi, lecz kłamią. Otosprawię, iż przyjdą i padną na twarz przed twymi stopami, a poznają,że Ja cię umiłowałem.

Skoro zachowałeś nakaz mojej wytrwałości i Ja cię zachowam odpróby, która ma nadejść na cały obszar zamieszkany, by wypróbowaćmieszkańców ziemi.

Przyjdę niebawem: Trzymaj, co masz, by nikt twego wieńca niezabrał!

Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już niewyjdzie na zewnątrz. I na nim imię Boga mojego napiszę i imięmiasta Boga mojego, Nowego Jeruzalem, co z nieba zstępuje od megoBoga, i Moje nowe imię.

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

Laodycea – Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jaki Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie.

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

Zwycięzca jest tym, który ma uszy i posłyszał, co mówi Duch do Kościołów, jest też aniołem Kościoła w Filadelfii, ponieważ anioł ten posiada wieniec – symbol zwycięstwa. Mówiąc do niego, Jezus przedstawia się, jako Święty i Prawdomówny, jadący na białym koniu nazwany jest wiernym i prawdziwym. (Obj. 19;11). Klucz Dawida i otwarte drzwi oznaczają przywrócenie Izraelowi królestwa, nagrodą zwycięzcy będzie wejście do domu Dawida. Za jego dni przyjdzie próba na cały obszar zamieszkały, czyli sąd nad narodami. (Obj 3;7-13)

Inny opis zwycięzcy z Księgi Objawienia spotykamy w rozdziale dziewiętnastym, wspomniano tu że będzie on sprawiedliwie sądził i walczył, co potwierdza jego królewską godność, wspomniano tutaj także o cechach występujących w listach do siedmiu kościołów: to, że ma on wypisane imię, którego nikt nie zna (innymi słowy, jego rola w planie zbawienia będzie dla ludzi niezrozumiała, prawdopodobnie ma to na celu pokrzyżowanie planów jego wrogom, zapewnienie mu nietykalności (por. Ez 3;8-9), oraz że paść będzie narody rózgą żelazną (odmiana losu w stosunku do okresu wcześniejszego, kiedy moc jego była znikoma). Ogień w oczach to zagniewanie na złoczyńców (Prz 20;8-9). Diademy to uzależnione królestwa (Mdr 5;16. Mdr 18;21-25. Iz 62;3. por. Obj 5;6. Ps 89;40 – zwróć uwagę, o co upomina się w tym psalmie Etan Ezrachita). Ostry miecz, który wychodzi z jego ust, to słowo wywołujące popłoch na świecie, dla odróżnienia od Słowa Bożego miecz nazwany jest ostrym, a nie jak w Obj 1;16 obosiecznym.

A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: KRÓLKRÓLÓW I PAN PANÓW. (Obj 19;16) Przepasanie bioder to źródło siły. KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW to nowe imiona Boga Ojca i Syna Bożego, przyjmą je związku z objęciem panowania nad narodami, i zgodnie z obietnicą z Obj 3;12 wypisane będą one na zwycięzcy. Szata jest symbolem duszy, plamy na szacie to grzechy, sromota to z kolei symbol zatracenia duszy. Szata zwycięzcy skąpana jest we krwi, jednakże Bóg wypisując na jego szacie Swoje imię, bierze odpowiedzialność za przelaną krew. Krwawe wojny toczone przez króla Syjonu to część Bożego planu – wydeptania tłoczni Jego gniewu. (Obj 19;15 / 14;19-20) Dlatego w listach do Efezu, Smyrny i Sardes, Syn Boży trzykrotnie zapewnia o jego niewinności. (Obj 19;11-16;21)

Koń barwy ognia to religia niosąca karę i zniszczenie, chodzi tu o islam. Król muzułmanów wywoła światowy konflikt militarny i odniesie w nim wiele zwycięstw. (Obj 6;4)

Koń czarny to zanieczyszczona ewangelia Stanów Zjednoczonych. Jeździec to Kanaan. Amerykańscy protestanci będą utrzymywać tę pogańską władzę, ponieważ będą bogacić się jej przepychem (zob. Oz 12;8-9). Nakaz dotyczący pszenicy, jęczmienia, oliwy i wina dany jest cherubowi podobnemu do Wołu. Oznacza on, że w danym systemie religijnym dojdzie do czasowego wypaczenia ewangelii (kwarta to dzienna porcja żołnierza) w zamian za wyżej wymienione korzyści, jednak nauka o proroctwach oraz doktryna o zbawieniu przez łaskę zostaną nietknięte, i działać będą bez przeszkód (Za 4;1-6). (Obj 6;5-6)

Koń trupio blady to pozbawiony mocy zbawczej, nowy katechizm Kościoła katolickiego. Ten, który na nim jedzie – Papież, zabijać będzie świętych. Otchłań towarzysząca jeźdźcowi oznacza objęcie przez muzułmanów władzy nad papiestwem. Na terenach podległych jeźdźcowi będą miały miejsce walki i prześladowania.

Czterej jeźdźcy a prorocy

W rozdziale dziesiątym Księgi Objawienia Jan opisuje potężnego anioła; obleczony jest on w obłok, co oznacza prorokowanie. Tęcza oznacza odnowione przymierze. Morze to symbol pychy. Postawienie nogi na morzu i na ziemi symbolizuje położenie kresu pysze narodów (por. Dn 12;5). Anioł ten woła do siedmiu gromów. Siedem przemawiających gromów to nowa pieśń ludu Bożego zgromadzonego na Syjonie (Obj 14;1-5) i miecz wychodzący z ust ich króla (Obj 19;15). Grom symbolizuje działanie Boga wywołujące popłoch (1Sm 7;10. Ps 106;9. Ps 119;21. Iz 17;13. Iz 51;15. Na 1;4). Synami gromu nazwał Jezus Jakuba i Jana, synów Zebedeusza. Polegało to na tym, że na ich wezwanie spadał z nieba ogień pochłaniający niepokutujące miasta (Mk 3;17. Łk 9;54). Podobną mocą dysponują też dwaj świadkowie z rozdziału 11 Księgi Objawienia.

Jan zapieczętował to, co powiedziało siedem gromów, ponieważ czas na wyjawienie tego nie był stosowny. Mowa ta dotyczyła tajemnicy Bożej zawartej w księgach prorockich; tajemnicy, która w nadchodzących dniach siódmej trąby zostanie wypełniona. Otwarta książeczka dana Janowi to wyjawiona tajemnica, ukryta manna dana królowi Syjonu. Słodycz na ustach oznacza ekscytację i podniecenie w duszy, gorycz w żołądku – surowość w głoszeniu posłania, odejście od stylu głosicieli królestwa łaski, a powrót do stylu Eliasza i Jana Chrzciciela (por. Ez 2;1-7. Ez 3;8-9. Ez 3;14) oraz do stylu i formy innych starotestamentowych proroków, prorokujących o ludach, narodach, językach i o wielu królach.

Księga Zachariasza

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo budujeciegroby prorokom i zdobicie grobowce sprawiedliwych, i mówicie:Gdybyśmy żyli za czasów naszych przodków, nie bylibyśmy ichwspólnikami w zabójstwie proroków. Przez to sami przyznajecie, żejesteście potomkami tych, którzy mordowali proroków. Dopełnijcie i wymiary waszych przodków! Węże, plemię żmijowe, jak wy możecie ujśćpotępienia w piekle? Dlatego oto Ja posyłam do was proroków,mędrców i uczonych. Jednych z nich zabijecie i ukrzyżujecie; innychbędziecie biczować w swych synagogach i przepędzać z miasta domiasta. Tak spadnie na was wszystka krew niewinna, przelana naziemi, począwszy od krwi Abla sprawiedliwego aż do krwi Zachariasza,syna Barachiasza, którego zamordowaliście między przybytkiema ołtarzem. Zaprawdę, powiadam wam: Przyjdzie to wszystko na topokolenie. (Mt 23;35)

Prorocy zostawili nam okazałą spuściznę swoich pism – pism, których struktury nie rozumiemy, a które w wielu miejscach jednoznacznie odnoszą się do czasów ostatecznych. Świetnym pomostem pomiędzy Objawieniem Jana a prorokami Starego Testamentu jest Księga Zachariasza. Za wyłączeniem Księgi Daniela (obydwie napisane powstały po zakończeniu okresu niewoli) jest to jedyna starotestamentowa księga składająca się z szeregu symbolicznych wizji; co więcej, wiele z tych symboli spotykamy później w Księdze Objawienia. Druga część Księgi Zachariasza (Rozdziały 7-14) posiada tematykę i styl typowej mowy prorockiej. Pomiędzy obiema partiami tekstu zachodzi podobna korelacja jak w przypadku czterech partii tekstu Księgi Daniela: są to nakładające się na siebie matryce, dające wspólnie szczegółowy ogląd sytuacji. Księga Zachariasza pełni w ten sposób rolę kamienia z Rosetty, łącznika pomiędzy współcześnie używaną symboliką z Księgi Objawienia i Księgi Daniela a językiem symboli pozostałych proroków.

Wizje Zachariasza

Księgę rozpoczyna wezwanie do nawrócenia [1;2-3] oraz przestroga przed lekceważeniem proroków [1;4], gdyż słowa i nakazy wypowiedziane przez dawnych proroków do naszych przodków żyją nadal i wypełnią się niezawodnie, tak samo jak za pierwszym razem [1;5-6].

Wizja 1: Wpierwszej wizji Zachariasza konie kasztanowate oznaczają islam (kasztanowy to barwa ognia). Mirt to ziele rosnące nad brzegami morza, wykorzystywano go w obchodach Święta Namiotów, jako symbol potomstwa Jakuba. Konie kasztanowate, kare (czarne) i białe obiegną ziemię, co znaczy, że ziemię opanują islam i dwa wyznania chrześcijańskie. To, że jeden z jeźdźców na koniu kasztanowym stoi wśród mirtów w głębi, oznacza, że przejął kontrolę nad potomkami Jakuba i nad Bestią wychodzącą z morza, ponieważ korzenie mirtów sięgają w głąb ku morzu. Po wydarzeniach tych nastąpi okres względnej stabilizacji, po czym gniew Pański zaciąży nad narodami pysznymi, przesadzającymi w karaniu – chodzi tu o kraje muzułmańskie. Bóg ku uciesze królestwa Syjonu doprowadzi do odbudowy Jerozolimy, która tożsama jest z mirtem i upadłym ludem Bożym; jest tym, co zostało po niewymienionym tutaj koniu trupiobladym. [1;7-17]

Wizja 2: Cztery rogi to czterej aniołowie znad Eufratu, satrapowie czterech prowincji islamskiego imperium (Obj 9;13-21, patrz dalej). Jeruzalem to katolicy (Obj 11;8), Juda to Kościoły reformowane, Rzemieślnicy to ci, którzy powstaną przeciwko czterem prowincjom imperium dążącego do zniszczenia nawróconych narodów. [2;1-4]

Wizja 3: Czynność mierzenia oznacza sprawdzenie, w jakiej części miasta znajduje się lud zachowujący prawo (Obj 11;1-2), brak murów i chwała Boża jest znakiem powszechnej prawowierności w Jerozolimie. [2;5-9]

Podsumowaniem trzech przytoczonych wizji są wiersze 2;10-16. Dziesiąty i jedenasty to nakaz ucieczki z Babilonu na Syjon, dwunasty i trzynasty to zapowiedź rychłej pomsty Bożej za atak na świętych, czternasty i piętnasty zapowiadają Syjonowi drugie przyjście Pana, i nawrócenie narodów przy pomocy Syjonu narodów. Wypełnienie proroctw z 2;12-15, będzie uwierzytelnieniem posłannictwa zwycięzcy. Szesnasty i siedemnasty to nakaz milczenia dla wątpiących w prawdziwość przepowiedni, i zapowiedź rychłego jej wypełnienia.

Wizja 4: Jozue jest tutaj antytypem Zwycięzcy, stojąc przed aniołem Pańskim pełni on szczególną funkcję. Szatan oskarża go ze względu na grzeszną duszę, jednak Bóg wstawia się za nim, by podnieść Jeruzalem, oraz dlatego, że jest on głownią wyciągniętą z ognia. Szatan obrazuje tutaj głosy krytyki. Włożenie do ognia oznacza poddanie próbie (13;9), jednakże w tym przypadku próbie zostaje poddany nie metal, ale drewniana głownia; głownia ta przetrwa pożogę, ale nie bez uszczerbku, dlatego Jozue ukazany jest w brudnych szatach. Anioł Pański przy pomocy ludzi przyobleka Jozuego w szaty czyste – ludzie ci to kościół w Sardes (Obj 3;4-5), rozkazuje im też włożyć na jego głowę czysty zawój, co jest równoznaczne z otrzymaniem władzy religijnej, funkcji arcykapłana (Obj 3;12). Zesłanie Zwycięzcy będzie spełnieniem cudownej obietnicy wzbudzenia Odrośli Dawidowej (Ps 89). Kamień położony przed Jozuem oznacza królestwo (Dn 2; 34-35), podobnie jak Baranek z Obj 5;6 posiada siedmioro oczu (Baranek z siedmioma oczyma i siedmioma rogami to typowy obraz zwierzęcia-królestwa). Oczy to wiedza, w węższym znaczeniu znajomość przyszłości (patrz dalej). Wyrzeźbiony napis to Nowe Jeruzalem (Obj 3;12), umieszczenie go będzie jednoznaczne ze zgładzeniem winy kraju. Kraj ten będzie od tej pory odpocznieniem i miłym schronieniem, wyda dobre owoce i każdy, kto szuka Pana będzie tam zaproszony. [3;1-10]

Wizja 5: