Opiekunka, czyli Ameryka widziana z fotela ebook

Lucyna OLEJNICZAKKrakuska zakochana, a jakże, w rodzinnym mieście. Dużo podróżuje, dawniej „za chlebem”, teraz – dzięki przyjaciołom na niemal całym świecie – dla przyjemności. Autorka książek: „Jestem blisko”, „Dagerotyp. Tajemnica Chopina”, „Wypadek na ulicy Starowiślnej”, również bestsellerowej sagi „Kobiety z ulicy Grodzkiej”.

„ ...Ameryka w książce Olejniczak nie jest czarno-biała, ale raczej pełna odcieni szarości, niejednoznaczności i skrajnych zachowań (...). Niezmienne dla autorki jest ciepło, które wlewa w słowa. Tych kilka godzin, spędzonych na lekturze, to czas inspirujący i pobudzający do refleksji nad przeznaczeniem oraz zmiennością losu. Bo ten zazwyczaj kryje w zanadrzu sporo niespodzianek i nie pozwala wszystkiego zaplanować. Nie pozwala również przeliczyć pewnych rzeczy i wartości na pieniądze”.

Justyna Gul (www.granice.pl)

„ ...to pełna ciepła opowieść, gdzie ludzie niekoniecznie jednak są dobrzy. Szala tego, co jest złe, a co dobre, przesuwa się wraz z kolejnymi pochłanianymi przez nas kartkami. Pobudza nas do myślenia, uświadamiając, jak wielkim poświęceniem jest praca przy starszych ludziach i jak wiele potrzeba w niej cierpliwości. (...) Zachwyciła mnie galeria postaci, którą Lucyna Olejniczak obrysowała wyraźną kreską: mamy tu Polaków, którzy szukają pracy i płaczą, słysząc w kościele polską kolędę, ale mamy też Polaków, którzy wykorzystują świeżo przyjeżdżające do USA kobiety. (...) Gwarantuję, że będziecie śmiać się przez łzy, gdy nasza staruszka uzna, że po wtorku nastąpił czwartek, a środa gdzieś poszła, więc trzeba powiadomić o tym Biały Dom. Tak samo, jak łzy stają w oczach, gdy śledzimy losy kolejnej podopiecznej Lucy, którą podstępne wnuczki odcinają od pieniędzy… Długo by wymieniać zalety książki. Myślę, że najprościej będzie sięgnąć po nią i przeczytać. Kolejna gwarancja ode mnie: pochłoniecie tę książkę w jeden dzień, ale długo o niej nie zapomnicie”.

Małgorzata Warda, pisarka (www.warda.blog.pl)

„ ...Książka wspaniale i realnie ukazuje plusy i minusy emigracji zarobkowej, która bez względu na kraj pobytu niesie takie same problemy. Rozbudza nadzieję na lepsze jutro, na spore pieniądze, które w kraju są raczej nierealne do zarobienia, ale i uczy pokory, sprytu, zaradności. Dziś mimo przemiany ustrojowo-gospodarczej tysiące Polek dzielą nadal los Lucy. Może cel wyjazdów jest nieco inny i bliższy, ale wiele pań zostawia dzieci, rodziny i wyjeżdża. Smutna to rzeczywistość, ale prawdziwa. Warto by osoby planujące wyjazd sięgnęły po tę książkę. Będą bardziej świadome planowanego kroku. Opiekunka to coś na kształt pamiętnika z obczyzny, to książka pełna marzeń, nadziei, planów. To wreszcie lektura pokazująca siłę zdeterminowanej mamy, która chce dzieciom dać to, co najlepsze. Pochłonęłam ją jednym tchem i oceniam bardzo pozytywnie. Kolejna znakomita książka Pani Lucyny”.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik (http://cudownyswiatksiazek3.blogspot.com/)

„ ...Świetna książka! Autorka, której powieści zawsze ujmowały mnie lekkością i dużym poczuciem humoru, a także mnóstwem ciekawostek, które wynosiłam z nich oprócz zajmującej fabuły, tym razem nie tylko mnie rozbawiała, ale i szalenie wzruszała. To książka zupełnie innego typu niż dotychczasowe przygody Lucyny i Tadeusza, bohaterów poprzednich powieści, ale - jak każda spod tego pióra - godna polecenia. Bardzo doceniłam umiejętność Autorki opisywania różnych trudniejszych typów czy zachowań ludzkich zabawnie, lecz bez złośliwości, choć czasem samo się o to prosiło. Świetna, polecam gorąco”.

Agnieszka Gil, pisarka; recenzja opublikowana na www.lubimyczytac.pl

„ ...Tę książkę powinno się przepisywać na receptę zamiast antydepresantów. Dla ludzi smutnych, przygniecionych ciężarem życia, dla ptaków z połamanymi skrzydłami, dla bijących głową w mur i pozbawionych nadziei. (...) Lucyna Olejniczak ma rozpoznawalny, lekki, skrzący się dowcipem styl pisania. Widać go w jej pozostałych powieściach. Ale „Opiekunka” to książka inna niż wszystkie. Gorąco polecam!”.

Anna Zgierun-Łacina, pisarka; recenzja opublikowana na http://gniezno.com.pl

„To był wyjazd po nowe życie. Córce i synowi chciała stworzyć dom z dala od ojca alkoholika. Powierzyła ich opiece matki i ruszyła za ocean. Już na lotnisku okazało się, że angielski wyuczony na językowych kursach nijak się ma do amerykańskiej rzeczywistości, a wrogiem jest nawet kurek od prysznica”.

Anna Dmowska, miesięcznik „Claudia”

– Sssso... anyway... – powiedziała babcia, gubiąc wątek opowiadania.

Wyrwana z zamyślenia, spojrzałam spokojnie i czekałam. Linda przez chwilę mierzyła mnie wzrokiem, wypatrując choćby najmniejszych oznak rozbawienia czy zniecierpliwienia. Wreszcie oczy zaczęły jej się zamykać, uniesiony palec wylądował na podołku, głowa zaś bezwładnie opadła na piersi; jeszcze raz czy dwa usiłowała ją podnieść, lecz w końcu zrezygnowała.

Zapadła w drzemkę.

Podkuliłam kolana pod brodę, objęłam je ramionami i z niechęcią patrzyłam na Lindę, na cieniutką, srebrzystą nitkę śliny zwisającą z jej dolnej wargi.

Miałam ochotę wyć.

Siedziałam w tym fotelu czwarty dzień, po raz czwarty wysłuchałam opowiadania i nic nie rozumiałam z mamrotania staruszki. Ani słowa.

Moja znajomość angielskiego przed przyjazdem do Stanów Zjednoczonych ograniczała się do powitania, podziękowania i przeprosin. Oraz do jednego pełnego zdania, które brzmiało: „Przykro mi, ale amerykański angielski bardzo różni się od brytyjskiego, dlatego nic nie rozumiem”. Tyle zdążyłam się nauczyć przed wyjazdem z Polski na lekcjach u koleżanki, lektorki języka angielskiego. Lekcje to może za dużo powiedziane, raczej spotkania, podczas których najmniej czasu poświęcałyśmy nauce. Znacznie ciekawsze były jej opowieści o kolejnych kochankach i moje snucie planów o tym, co po powrocie do Polski zrobię z kupą zarobionych za oceanem dolarów.

Nieznajomość języka dała o sobie znać już na lotnisku w Montrealu, gdzie miałam przesiadkę do Chicago. Zdanie: „Przykro mi, ale amerykański angielski bardzo różni się od brytyjskiego...” wprawdzie wzbudziło życzliwe zrozumienie pracowników Biura Imigracyjnego, ale na tym skończyła się nasza konwersacja. Próbowałam jeszcze przejść na francuski, którego znajomość miałam potwierdzoną na piśmie przez EMPiK. Ze wszystkiego, czego się nauczyłam na kursie, przydało mi się zaledwie kilka grzecznościowych zwrotów. Bezużyteczna była również umiejętność wyrecytowania obszernych fragmentów z „Kwiatów zła” Baudelaire’a, oczywiście w oryginale, więc z tego także zrezygnowałam. Dobrze, że miałam wolne ręce... Pantomima i coś na kształt języka migowego okazały się najbardziej skuteczne. Jakoś udało mi się szczęśliwie dolecieć do Chicago.

Powiedzieć, że Ameryka zachwyciła mnie od pierwszego spojrzenia, to nic nie powiedzieć. Z socjalistycznej rzeczywistości lat osiemdziesiątych, Polski z pustymi sklepami, ciemnymi ulicami i zmęczonymi ludźmi, w ciągu kilkunastu godzin przeniosłam się do kolorowej krainy marzeń. Najpierw zwiedziłam bajeczne miasto, odkładając na inną porę myśli o czekającej mnie pracy. Nie przejmowałam się tym, byłam przekonana, że poradzę sobie z nowym wyzwaniem. Ewa – koleżanka, dzięki której znalazłam się w Chicago – świetnie się tu zaaklimatyzowała. „Nie jestem przecież mniej zaradna niż ona” – dodawałam sobie otuchy.

W niedzielę wieczorem Ewa podwiozła mnie pod dwupiętrowy budynek w Des Plaines, peryferyjnej dzielnicy miasta, pod dom otoczony zielenią, z szerokimi schodami prowadzącymi do wejścia, z oknami uzbrojonymi w ozdobne, białe kraty. Na pierwszy rzut oka sprawiał przyjemne wrażenie.

– Hallo! – Drzwi otworzyła wysoka kobieta około sześćdziesiątki. – Hallo – powtórzyła chłodno, a pod jej surowym spojrzeniem moje dobre samopoczucie zniknęło. – Jean. – Przedstawiła się i, zapraszając nas do środka, wyjaśniła, że jest przyjaciółką oraz prawną opiekunką Lindy.

W pokoju, na fotelu, ubrana w suknię w duże kolorowe kwiaty, siedziała siwowłosa szczupła staruszka z haczykowatym nosem i ustami uszminkowanymi na karminowo.

– Linda. – Jean wskazała kobietę, która niepewnie się uśmiechnęła.

Z ulgą stwierdziłam, że była równie przestraszona jak ja. „Dam radę” – pomyślałam.

Ewa przedstawiła mnie, wychwalając – prawdopodobnie, bo przecież nic z tego, co mówiła, nie zrozumiałam – moje rozliczne zalety.

– Nie przynieś mi wstydu – szepnęła na pożegnanie. – Powiedziałam, że znasz angielski, ale jeszcze słabo mówisz. Sprawiaj wrażenie, jakbyś wszystko rozumiała. Rób mądre miny i potakuj. Z gestów i intonacji wywnioskujesz, o ci im chodzi. Pa!

I tak oto zostałam sama, zdana tylko na własne siły.

Niezręczną ciszę przerwała Jean, zadając pierwsze z serii pytań, na które nie znałam odpowiedzi. Domyślanie się z gestów czy intonacji, nie wchodziło w rachubę: zdania wypowiadała beznamiętnie.

– Przepraszam, ale amerykański angielski... – Próbowałam powiedzieć, ale mój głos brzmiał coraz ciszej i żałośniej.

Miałam ochotę zapaść się pod ziemię, byle nie widzieć pogardliwej i rozczarowanej miny Amerykanki, której niechęć i rosnące zniecierpliwienie rzucały się w oczy. Zadała jeszcze kilka pytań, nie doczekała się jednak odpowiedzi. Westchnęła i zaprowadziła mnie do kuchni. Tam prawdopodobnie wypytywała mnie o umiejętność gotowania. Z przekonaniem więc przytakiwałam, próbując się uśmiechać, co bardziej przypominało bolesny skurcz mięśni niż miły wyraz twarzy.

– Yes! – Powtarzałam jak automat. – OK! – Zgadzałam się, sama nie wiedząc, na co.

Jeszcze nigdy w życiu nie czułam się tak podle jak w tej kuchni. Rano byłam entuzjastycznie nastawiona do życia, pełna wiary we własne siły, wieczorem moja pewność siebie spadła niemal do zera.

Nie znalazłszy płaszczyzny porozumienia, wróciłyśmy do Lindy, która na mój widok zaczęła szlochać. Jean pogłaskała ją po policzku, przy okazji ścierając z niego ceglasty puder. Staruszka efektownie wstrząsała ramionami i coraz głośniej płakała. Nie uroniła przy tym ani jednej łzy, mimo to osuszała powieki dużą, kraciastą chustką do nosa, a między bolesnymi spazmami, rzucając w moją stronę niechętne spojrzenia, mówiła coś do Jean. Nie musiałam znać angielskiego, żeby wiedzieć, o czym rozmawiały.

Po dwóch kwadransach miałam serdecznie dość tej komedii ze mną w roli głównej, ale co z tego, skoro i tak niczego nie mogłam zmienić: był późny wieczór, nie wiedziałam, gdzie jestem, ani którędy miałabym wrócić do Ewy. I nie potrafiłabym wytłumaczyć starszym paniom, że się rozmyśliłam i nie chcę u nich pracować.

Wcześniej miałam nawet wyrzuty sumienia, że o pracę u Lindy starałam się mimo nieznajomości języka. Histeria staruszki skutecznie jednak je stłumiła.

Wyrzuty sumienia?

Amerykanki liczyły się z tym, że dziewczyny przyjeżdżające do pracy z Europy mogą słabo mówić po angielsku, dlatego Jean zrezygnowała z początkowych wymagań dotyczących znajomości języka, a jej anons brzmiał: „Potrzebna jakakolwiek osoba do opieki nad starszą panią”, zwłaszcza że znalezienie opiekunki dla Lindy było trudne – nawet agentka z biura pośrednictwa pracy machnęła ręką na „dobrą znajomość języka angielskiego”. Rozkapryszona i zaborcza babcia wykańczała psychicznie kolejne pracownice: najbardziej wytrwała Polka wytrzymała dwa tygodnie, najmniej zaś odporna uciekła po trzech dniach, nie żądając nawet zapłaty. Inna sprawa, że przez trzy dni tak często telefonowała do Polski na koszt Lindy, że na pewno wyszła na swoje.

O tym wszystkim dowiedziałam się później. Teraz czekałam na decyzję w mojej sprawie. Miałam nadzieję, że Jean i Linda pokażą na migi, co postanowiły.

Tymczasem Jean, uspokoiwszy przyjaciółkę, zaprowadziła mnie do sypialni z dwoma łóżkami, nakrytymi białymi, wełnianymi narzutami.

– Linda – mówiąc to, przyłożyła do policzka złożone jak do modlitwy ręce, a potem wskazała jedno łóżko. Widząc błysk zrozumienia w moich oczach, skierowała dłoń na drugie łóżko, tłumacząc coś z ożywieniem.

Przekonana o tym, że jest to miejsce dla mnie i że przemowa tego właśnie dotyczy, uprzejmie poczekałam, aż Jean skończy, a wtedy ruszyłam do przedpokoju po walizkę, po czym wtaszczyłam ją do sypialni. Gdy stawiałam bagaż przy drugim łóżku, zdumiona Jean histerycznie krzyknęła: – No!

Zamarłam. Nie wiedziałam, o co jej chodzi.

Teatralnym gestem rozkazała mi wynieść walizkę na korytarz. „Aha, nie wolno trzymać walizki w pokoju – domyślałam się inteligentnie – W porządku, wyniosę ją do przedpokoju”.

Jean tłumaczyła, powoli i starannie wymawiając słowa, jakby o wymowę, a nie o nieznajomość języka chodziło.

– Herb spać. – Palec znów skierowała na drugie łóżko.

– Spać? – upewniłam się nieśmiało; to słówko pamiętałam z lekcji.

– Tak! – Ucieszyła się z moich postępów.

Nie wiedziałam, co znaczy owo „herb”, więc postanowiłam sprawdzić w słowniku. Najważniejsze, że wreszcie się dogadałyśmy w kwestii spania. Reszta mogła poczekać.

Wróciłyśmy do Lindy. Drzemała w fotelu. „Co dalej?”. Spojrzałam pytająco na Jean. Głośno chrząknęła, na co staruszka zareagowała powolnym uniesieniem powiek. Rozejrzała się po salonie i... rozpłakała. Widocznie dotarło do niej, że nie byłam zjawą z koszmarnego snu, lecz opiekunką z krwi i kości.

Jean przysiadła na brzegu fotela i uspokajająco pogładziła staruszkę po plecach. Usiadłam również, na tapczanie w rogu salonu, i opanowując nerwowe szczękanie zębami, wpatrywałam się z napięciem w telewizor, powtarzając w myślach: „Niech ta Jean już idzie do domu, niech ona już idzie do tego swojego cholernego domu”.

Nie wiem, jak długo wbijałam wzrok w ekran, ale koło dziesiątej Jean stanowczo powiedziała do Lindy „Spać!”, pomogła jej wstać z fotela, przysunęła balkonik i obie ruszyły do sypialni. Poszłam za nimi.

Zawieszona na balkoniku drewniana laska przy każdym kroku staruszki stukała o aluminiowe rurki, wymierzając powolny rytm marszu.

„Kondukt pogrzebowy” – pomyślałam.

Tak, byłam w grobowym nastroju.

– Lucy, spać! – powiedziała Linda, kładąc się do łóżka.

Nie bardzo uśmiechało mi się spanie w jednym pokoju z wrogo nastawioną do mnie staruszką, ale wówczas – wszystko na to wskazywało – nie miałam innego wyjścia. Poszłam więc po walizkę.

Nie zareagowały. Ale gdy podniosłam rękę, żeby odrzucić narzutę, Linda otrząsnęła się z odrętwienia i wykrzyknęła coś, z czego zrozumiałam tylko „herb, herb!”. Byłam zła na siebie, że od razu nie sprawdziłam w słowniku znaczenia tego słowa. Właściwie nie na siebie, lecz na nie, na Jean i Lindę, ponieważ to one nie dały mi sposobności, żeby zajrzeć do książki.

Stałam nad tym cholernym łóżkiem i nie wiedziałam, co dalej.

Jean, najwyraźniej wyczuwając moje zagubienie, przyniosła z salonu fotografię.

– Linda, Herbert. – Stukając palcem w zdjęcie, pokazywała Lindę, młodszą o jakieś czterdzieści lat, przytuloną do łysiejącego, sympatycznie wyglądającego mężczyzny. Zapewne męża. – Herbert, Herb! – powtarzała, usiłując, jak się później domyśliłam, pokazać, że mąż Lindy nie żyje. Nie najlepiej jej szło, przez chwilę szukała odpowiedniego gestu, ale najwyraźniej zabrakło jej koncepcji, więc zrezygnowała. Całe szczęście! I bez tego czułam się jak ostatnia idiotka.

Łóżko, na które bezceremonialnie usiłowałam się wpakować, należało do Herberta, męża Lindy, i – o czym miałam niebawem się przekonać – zaliczało się do jednej z wielu świętości w tym domu. Pokój dla mnie czekał obok sypialni staruszki. To był ten sam, w którym Jean przeprowadziła ze mną „rozmowę kwalifikacyjną”, a właściwie wygłosiła niezrozumiały monolog.

Przyjaciółka mojej pracodawczyni wyszła, odprowadzana jej rozpaczliwymi szlochami, a ja marzyłam już tylko o gorącej kąpieli i łóżku. Wiedziałam, że rano wszystko wyda się łatwiejsze i poradzę sobie z nową sytuacją. „Jeśli nie wyleciałam od razu, to może uda się tu zostać tak długo, aż agentka znajdzie coś innego” – pocieszałam się. Podejrzewałam również, że przed utratą pracy, a co za tym szło, także noclegu, uratowała mnie późna godzina, bo gdyby było wcześniej, Jean zapewne zadzwoniłaby do agencji po kogoś innego.

Nieco uspokojona perspektywą ciepłej kąpieli, kojącej nie tylko zmęczenie, rozebrałam się i weszłam do kabiny prysznicowej. Starannie zasunęłam drzwi i odkręciłam kran. I nic! Nawet kropla nie popłynęła. „Czyżby Jean wyłączyła wodę?”.

Kręciłam pięknymi, błyszczącymi gałkami we wszystkie strony z coraz większą desperacją. Woda jednak nie poleciała. „Ewa, ratunku!”. Krzycząc w duchu, półnaga przemknęłam do kuchni, do telefonu. Melodyjne tony wystukiwanego numeru koleżanki rozbrzmiewały w całym apartamencie, a ja ze strachem wpatrywałam się w ciemność korytarza, bojąc się, że w drzwiach małej kuchni zaraz stanie rozsierdzona Linda. „Odbierz, proszę!” – gorączkowo błagałam.

I wtedy rozległ się przerażający trzepot. Jakby coś tłukło skrzydłami o metal. Tuż obok mnie. O mało nie dostałam zawału.

– Lucy, spokojnie – wyszeptałam do siebie, nerwowo dysząc.

Próbując zachować resztki zimnej krwi, zajrzałam do salonu przez okienko ślepej kuchni. Dopiero wtedy zwróciłam uwagę na klatkę. Stała w rogu, a w niej przestraszony ptak tłukł skrzydłami o pręty.

– Ciii!

Niewiele to pomogło, papuga nadal szalała na huśtawce. „Musi widocznie odreagować stres” – pomyślałam. Miała przecież prawo przestraszyć się obcej osoby. Wieczorne zamieszanie również mogło wyprowadzić ją z równowagi.

– Halo – zaspany głos w słuchawce oderwał mnie od roztrząsania psychicznych problemów ptaka.

– Ewa? – zapytałam, już ledwie przytomna. – Tu jest strasznie! – Rozpłakałam się.

Po chwili, nie doczekawszy się dalszego ciągu mojej opowieści, Ewa z troską poprosiła: – Lucy, kochanie, co się dzieje? Wyrzuć to z siebie.

– Inaczej sobie wyobrażałam tę pracę – mówiłam, wciąż łkając. – Babcia jest koszmarna, jej przyjaciółka jeszcze gorsza, a ja zupełnie nie rozumiem, o co im chodzi! Na domiar złego nie mogę się umyć, bo nie da się odkręcić cholernych kurków. Chyba zakręciły na noc wodę!

Liczyłam na słowa pociechy, współczucie, ale Ewa, osoba trzeźwa i opanowana, przywołała mnie do porządku: – Płakać możesz później, w łóżku, a teraz marsz do łazienki! Masz całą noc na to, żeby uruchomić prysznic. I nie wolno o nic pytać, bo pomyślą, że przyjechał tuman z Polski. Ty! Masz! Wszystko! Wiedzieć! Dobranoc!

Złość na los i na Bogu ducha winną koleżankę wyładowałam na tych nieszczęsnych kurkach. Kręciłam, naciskałam, przesuwałam. „Jakie to proste” – pomyślałam, gdy upragniona woda wreszcie popłynęła. Wystarczyło pociągnąć kurek do siebie, a następnie przekręcić w prawo albo w lewo...

Gorący prysznic przyjemnie rozluźniał napięte mięśnie. Zdenerwowanie albo spływało z mojego ciała do kratki odpływowej, albo unosiło się z kłębami pary i gęstniało pod sufitem. Niechętnie zakręciłam kurki i przetarłam zaparowane lustro.

– Jakoś to będzie. – uśmiechnęłam się z nowym optymizmem do swojego odbicia. – Dasz sobie radę, Lucy.

Rozanielona, założyłam koszulę nocną. „Cholera, nie wzięłam szlafroka”.

Cichutko otworzyłam drzwi i, żeby nie obudzić babci, skradałam się do wciąż stojącej w przedpokoju walizki. Zrobiłam trzy, może cztery kroki i... sparaliżował mnie dźwięk przeraźliwie głośnego dzwonka.

„Alarm? Dlaczego?”.

Nie mogłam ruszyć się z miejsca.

„Pożar? Włamywacze?”.

Każda kolejna myśl mroziła mi krew w żyłach.

„Dzwonić na policję?”.

Zaraz jednak przyszło oprzytomnienie: „Nie znam numeru! No i jak miałabym się z nimi dogadać?”.

Rozpętane w przedpokoju istne pandemonium obudziło Lindę, która przydreptawszy z balkonikiem, obłąkańczo darła się, równie głośno jak alarm, i szturchając mnie laską, pokazywała na suficie białą puszkę z migającym na czerwono punktem.

„Powinnam dostać się tam, wcisnąć guzik i w ten sposób wyłączyć urządzenie” – myślałam, usiłując sprawiać wrażenie, że panuję nad sytuacją. Pobiegłam po krzesło, widząc jednak, że babcia z furią stuka się w czoło, odstawiłam je szybko na miejsce.

Linda, mrucząc pod nosem, wyszła na klatkę schodową, a ja – ponieważ już czułam się odpowiedzialna za podopieczną – bez zastanowienia za nią. Ledwie przekroczyłyśmy próg mieszkania, nastała cisza. Błoga. Niemal namacalna. „Co za ulga” – odetchnęłam. Ryk alarmu zostawiłyśmy za sobą w mieszkaniu.

Z wściekłością szarpiąc balkonik, Linda szła w stronę drzwi sąsiadów, a mnie wtedy coś tknęło: – Zaraz, zaraz... Cisza...?! – Spojrzałam na drzwi. Na nasze drzwi, za którymi alarm wył w najlepsze. – Cholera! – głośno zaklęłam.

Zrozumiałam: bezszelestnie się zatrzasnęły, gdy tylko przekroczyłyśmy próg. „Fantastycznie!”. Mokre włosy stanęły mi dęba.

Z przerażeniem spojrzałam na moją staruszkę: ciemna klatka schodowa, dwie przestraszone i nie mogące się dogadać kobiety w nocnych koszulach i klucze zatrzaśnięte w mieszkaniu, w którym wyje alarm. Lepszego rozpoczęcia pracy nie mogłam sobie nawet wymarzyć. „I co dalej?”.

Drżącą ręką zapukałam do drzwi sąsiadki z naprzeciwka.

Otworzyła starsza kobieta, która uspokoiła mnie łagodnym spojrzeniem. Od razu zrozumiała, w czym problem i bez słowa sięgnęła do szuflady po zapasowe klucze od apartamentu Lindy. Wprowadziła nas do środka, otworzyła szeroko okna, a wtedy alarm ucichł niemal natychmiast. Następnie, machając szaleńczo rękami i sapiąc, jakby się dusiła, zobrazowała buchające z łazienki gorące powietrze, wskazując przy tym nieszczęsną białą puszkę na suficie w przedpokoju. Z pantomimy zrozumiałam tylko tyle, że jedno miało związek z drugim. Jaki? Nie zastanawiałam się nad tym, wystarczyło mi wrażeń. Tamtej nocy, jak potrafiłam, tak podziękowałam Lori, która po raz pierwszy, ale nie ostatni, wyratowała mnie z opresji.

Sprawa alarmu jeszcze przez jakiś czas nie dawała mi spokoju. Dopiero później ktoś wytłumaczył, że czujnik ciepła, zainstalowany na wypadek pożaru, zareagował na parę wodną, która buchnęła po otwarciu drzwi od łazienki.

– A wystarczyło włączyć wywietrznik nad prysznicem.

Tylko skąd mogłam to wiedzieć. Czy w Polsce były czujniki ciepła? Może były, ale z pewnością nie u mnie w domu.

Po tym nocnym horrorze nie miałam już najmniejszych wątpliwości, że następnego dnia wylecę z pracy. Nie doszło jednak do tego. Uratowała mnie... skleroza Lindy.

Prawie całą noc siedziałam przy jej łóżku i uspokajałam, głaszcząc po ręce. Spała spokojnie, a rano nie pamiętała niczego z nocnych ekscesów. Uśmiechnięta zjadła z apetytem śniadanie, a kiedy zasiadłyśmy w fotelach naprzeciwko siebie, zaczęła opowiadać historię swojego życia. Minęło wiele czasu, zanim cokolwiek zrozumiałam, ale właśnie wtedy, drugiego dnia pracy u Lindy, po raz pierwszy, choć nie ostatni usłyszałam: – So... anyway...