Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
- Wydawca: Johnny Walker
- Kategoria: Fantastyka
- Język: polski
- Rok wydania: 2013
Akcja rozgrywa się w XV -wiecznej Europie.
Potężne do niedawna Królestwo Węgier chwieje się w posadach wstrząsane konfliktami wewnętrznymi i zewnętrznymi. Oprócz buntów chłopskich zagraża mu z południa inwazja agresywnej Porty Ottomańskiej i łupieżcze rajdy czeskich husytów z północy. Jednak zagrożonemu imperium pomoc przychodzi z nieoczekiwanej strony. W peryferyjnej Transylwanii istnieje Ordinis Draconi -zakonspirowane oraz świetnie zorganizowane państwo Wampirów na którego czele stoi liczący sobie ponad tysiąc lat książę Vlad Dracula .Jest to jeden z najstarszych wampirów, którego najbardziej przerażającą cechą jest kompetencja. .Jego poddani to najlepiej wyszkoleni i najdzielniejsi wojownicy Europy .Ich kunsztowi wojennemu nie są w stanie stawić czoła ani husyci ani Turcy.
Książka ta łączy w sobie kilka gatunków literatury : przygodowej ,sensacyjnej,historycznej i również horroru. Nie jest też pozbawiona wątku romansowego .Atrakcyjności dodają opisy życia i obyczajów średniowiecznej Europy ,zwłaszcza w odniesieniu do warstwy rycerskiej. W tle pojawiają się autentyczne postacie władców i wielkich ludzi tej epoki..
Mimo iż powieść jest oparta o wydarzenia z rzeczywistej historii średniowiecznej Europy ,historia Bałkanów jest przedstawiona jako przygoda ,ciekawie ,egzotycznie i zaskakująco i nie nudzi .
Istotnym walorem powieści jest podejście autora do samych wampirów jako istot nadprzyrodzonych ,inteligentnych i społecznych, których życie i mentalność w zadziwiający sposób przypominają ludzi. Jest to inne spojrzenie na literaturę „wampiryczną”na świecie.
W opracowaniu są dalsze tomy sagi , stanowiącej alternatywną historię Węgier ,Polski i całej Środkowej Europy z sympatycznymi , pełnymi fantazji i wesołymi Wampirami z Transylwanii w głównej roli.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 333
Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
Popularność
Podobne
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
Notatki
[
←1
]
Wówczas nazywała się po węgiersku Besterte, dziś Bistrita.
[
←2
]
Dzisiejsza Schimisoara w rumuńskiej Transylwanii.
[
←3
]
Dzisiejsze rumuńskie Sibiu.
[
←4
]
Żupan – w feudalnym państwie węgierskim urzędnik administracji królewskiej, odpowiednik polskiego starosty.
[
←5
]
Stołp – w średniowiecznym zamku – wewnętrzny fort, który stanowił ostatnią linię obrony w przypadku zdobycia linii zewnętrznego muru przez napastników. Często była to też siedziba pana zamku.
[
←6
]
Pandurzy – zaciężni żołnierze węgierskich formacji pogranicznych.
[
←7
]
Wówczas nazywana Valachia.
[
←8
]
Dolman – podbijana futrem i bogato zdobiona kurtka do konnej jazdy, noszona przez węgierską szlachtę.
[
←9
]
Csikozs (węg.) – dosłownie pasterz konny – w dawnych Węgrzech mieszkańcy puszty, faktycznie wykonujący wypas bydła na wielkich obszarach stepu, znakomici jeźdźcy i wojownicy, często odbywali służbę w formacjach lekkiej jazdy węgierskiej.
[
←10
]
Köki (tur. kök turkes – „Niebiescy Turcy”) – tak pogardliwie nazywały wampiry europejskie swych lewantyńskich „kuzynów” wywodzących się od tureckiej szlachty, którzy od wieków starali się wydrzeć pobratymcom terytoria Bałkanów i wschodniej Europy, uznane za bogatsze i bardziej ludne niż stepy Anatolii. Ponieważ Kökowie byli słabsi militarnie od węgierskich wampirów, wykorzystywali dzikie wampiry, zwane strigoi – bezduszne bestie żyjące na poziomie drapieżnych zwierząt, terroryzując bezbronną ludność.
[
←11
]
Kirys – część zbroi chroniąca korpus, składała się z napierśnika, naplecznika i obojczyka.
[
←12
]
Sabat (węg. sabath) – w dawnych Węgrzech najemny żołnierz służący w prywatnych drużynach panów feudalnych. Sabatów rekrutowano spośród wolnych seklerskich chłopów, odznaczali się odwagą i okrucieństwem.
[
←13
]
Gizarma – broń drzewcowa z końca średniowiecza, rodzaj krótkiej halabardy, tasak osadzony na pięciostopowym drzewcu, wyposażony w dwa mordercze kolce i hak.
[
←14
]
Arbalet – niewielka kusza przystosowana do miotania nie bełtów, ale ołowianych lub kamiennych kul.
[
←15
]
Armiger – w późnym średniowieczu, żołnierz wchodzący w skład pocztu pasowanego rycerza, najczęściej jako jego giermek lub pomocnik giermka. Zwykle armiger wywodził się z chodaczkowej szlachty.
[
←16
]
Wojewoda (węg. vajda) – w feudalnych Węgrzech wysoki urzędnik królewski jednak raczej o kompetencjach wojskowych i sądowniczych niż administracyjnych, stąd tytuł generała noszony przez hrabiego jest zasadny.
[
←17
]
Nikopolis – naddunajska wioska w Bułgarii, pod którą w 1396 r. wojska króla Węgier Zygmunta poniosły klęskę z rąk Turków.
[
←18
]
Preszburg – w czasach austro-węgierskich taką niemiecką nazwę nosiła słowacka Bratysława, po węgiersku Pozsony.
[
←19
]
Szkop – w rzeczywistości przybyły na Węgry ród niemieckiej szlachty Gutkeled, zasymilował się i przybrał węgierskie nazwisko Bathory, co oznacza „odważny”.
[
←20
]
Ścibor ze Ściborzyc – polski wielmoża z przełomu XIV i XV wieku, wyjątkowo wiernie wysługujący się królowi Zygmuntowi Luksemburczykowi, nawet zaciągający dla swego pana żołnierzy najemnych na ziemiach polskich.
[
←21
]
Husyckie rejzy – napady wojsk husyckich (zwłaszcza Sierotek) na ościenne kraje np. Węgry, Niemcy, Austrię, Śląsk mające głównie na celu rabunek, jak i terroryzowanie krajów sąsiednich, uczestniczących w antyhusyckich krucjatach.
[
←22
]
Puszta – step na Nizinie Węgierskiej porośnięty trawą.
[
←23
]
Czarda (węg. csarda) – węgierska karczma.
[
←24
]
Przebywający na soborze w Konstancji w 1415 r Zawisza Czarny będący członkiem polskiego poselstwa, podczas turnieju rycerskiego, walcząc w barwach króla Jagiełly jednym ciosem kopii powalił hiszpańskiego rycerza Jana z Aragonii, uznawanego dotąd za najświetniejszego rycerza w Zachodniej Europie.
[
←25
]
Milaneza – późnośredniowieczna zbroja płytowa, doskonale wykonana, bogato zdobiona i… raczej paradna niż bojowa.
[
←26
]
Małodobry - takim określeniem nazywano kata.
[
←27
]
Gody – staropolskie określenie świąt Bożego Narodzenia.
[
←28
]
Rohatyna – myśliwska włócznia z okutym drzewcem i żelaznym hakiem poniżej grotu, przeznaczona na grubego zwierza w tym na niedźwiedzia.
[
←29
]
Dobre zdolności lingwistyczne i umiejętność posługiwania się wieloma ludzkimi językami to umiejętność nierzadka u sporej ilości wampirów wyższych i wysoce wśród nich ceniona, a zważywszy na całkowite równouprawnienie płci, zdobywanie i możliwość zdobywania gruntownego wykształcenia dotyczyła w nie mniejszym stopniu wampirzych kobiet nawet w średniowieczu.
[
←30
]
Wampir wybrany na męża – zgodnie z prawami zwyczajowymi Wampirów, znacznie bardziej liberalnymi niż ludzkie, w średniowieczu, młoda wampirzyca nie była skazana na małżeństwo z niekochanym mężczyzną, wybranym dla niej przez jej Mistrza lub Lorda. Miała prawo (w oparciu o Drugą Poprawkę do Kodeksu Praw Wampirów ) do tego żeby w obecności swojego suzerena sama wskazać kandydata na swego męża. Było to ryzykowne gdyż kandydat ten musiał wyrazić zgodę, jako że narażony był nieraz na utratę swej uprzywilejowanej pozycji społecznej, ale z drugiej strony prawo to ułatwiało mariaż parom młodych wampirów które czuły do siebie prawdziwą miłość.
[
←31
]
Ronin – w systemie feudalnej Japonii szlachcic, który wypadł ze stanu rycerskiego i systemu feudalnego, tracąc status samuraja. W odniesieniu do gatunku wampirów jako istot żyjących w systemie feudalnym, istniała ta sama zasada, więc autor dla uproszczenia posłużył się tym samym określeniem.
[
←32
]
Komitat – obwód administracyjny na Węgrzech, odpowiednik polskiego starostwa.
[
←33
]
Długi miecz (nazwany też niesłusznie półtoraręcznym) – typowa broń późnego średniowiecza, miecz przeznaczony do walki dwiema rękami z niezwykle długą rękojeścią, jednak tak dobrze wyważony, że dobrze wyszkolony (i silny) szermierz z łatwością posługiwał się nim jedną ręką. Waga ok. 1,5 kg, długość ok. 1,6 m. Ulubiona broń rycerstwa i dobrze wyszkolonych żołnierzy zawodowych.
[
←34
]
Olah – tak pogardliwie nazywali Węgrzy i Seklerzy przedstawicieli ludności wołoskiej i mołdawskiej w średniowieczu.
[
←35
]
W płot – średniowieczny szyk kawaleryjski polegający na tym, że oddział jazdy walczył ustawiony w dwa wspierające się nawzajem szeregi: pierwszy kopijniczy i drugi strzelecki.
[
←36
]
Azabakowie lub azabowie (tur.) – nieregularna piechota sułtańska, ciury wykonujące ciężkie prace obozowe i saperskie lub używane pomocniczo do szturmów na umocnienia.
[
←37
]
Jeni czeri (tur. yeni çeri – nowe wojsko) – janczarowie: wyborowa piechota podlegająca tylko sułtanowi, rekrutowana wyłącznie z młodocianych niewolników chrześcijańskich, odznaczająca się fanatyzmem, męstwem i nieprzeciętnym kunsztem wojskowym. Janczarowie byli elitarnym korpusem, o statusie stałego wojska zawodowego. Nie byli w żaden sposób związani z tureckim systemem feudalnym.
[
←38
]
Orta (tur.) – setnia, kompania janczarów.
[
←39
]
Korpus Janczarów był w istocie wyborową lekką piechotą typu strzeleckiego. Janczarom nie wolno było używać zbroi i tarcz ani ciężkiej broni drzewcowej. Ofensywną ich bronią były dalekosiężne, refleksyjne łuki, do walki wręcz używali ciężkich szabel (kilidż) jataganów i kindżałów. Ich kodeks honorowy nakazywał walczyć bronią regulaminową, bez użycia jakichkolwiek elementów zbroi metalowej, pod mundurami nosili jedynie mocne pikowane kaftany jedwabno-bawełniane.
[
←40
]
Effendi – tytuł, zbliżony do naszego ekscelencjo, oznaczający szlachetnie urodzonego, tak zwracali się w tureckiej armii zwykli żołnierze do oficerów.
[
←41
]
Sandżakbej (tur.) – wysoki urzędnik państwowy w państwie Osmanów. Był to jakby odpowiednik polskiego starosty, naczelnik okręgu administracyjnego zwłaszcza w prowincjach nadgranicznych Rumelii (Turcji europejskiej), a zarazem komendant garnizonu i dowódca lokalnego oddziału (chorągwi) spahisów.
[
←42
]
Racowie – tak Węgrzy w średniowieczu nazywali Serbów.
[
←43
]
Zagończycy (tur. baszli) – zaciężni żołnierze tureckiej lekkiej jazdy, odbywający w służbie pogranicznych naczelników, często dokonujących najazdy (zagony) na ziemie chrześcijańskich krajów na Bałkanach.
[
←44
]
Akneton – przeszywanica, tzw. miękka zbroja z płótna lub bawełny, pikowana i watowana, najczęściej noszona pod właściwą zbroją metalową.
[
←45
]
Kałkan – mała okrągła tarcza turecka, ciężka, używana przez spahisów była z żelaza, lekka była z liści palmowych oplecionych na drewnianym szkielecie jedwabną nicią i wzmocniona centralnie metalowym kolcem.
[
←46
]
Dolmany (tureckie) – w rzeczywistości luźna kurtka z odrzuconymi do tyłu rękawami, była pierwotnie strojem tureckim i perskim, który został zaadaptowany przez Węgrów.
[
←47
]
Martauz (tur.) – handlarz niewolników.
[
←48
]
Koncerz – rodzaj długiego miecza, o bardzo wąskiej klindze, przeznaczony wyłącznie do zadawania pchnięć, przeznaczony zwłaszcza do przebijania tarcz i kolczug.
[
←49
]
Banderia – w XV wieku jednostka taktyczna złożona z kilku chorągwi, jednak oddział ten był mniejszy od pułku (regimentu). Wojska banderyjne były regularnymi, zaciężnymi oddziałami kawalerii (lub strzelców konnych), organizowanymi przez możnowładców węgierskich na tych terenach Węgier, które narażone były na obce najazdy. Banderia zajmowała się w okresie pokojowym szkoleniem zaciągniętych do niej żołnierzy, posiadała stałą bazę i prowadziła własną działalność gospodarczą, a nawet prowadziła pobór podatków na rzecz wojsk królewskich. Banderią dowodził kapitan. Ze względów taktycznych banderia dzieliła się na chorągwie (mniejsze oddziały) po około 250 jeźdźców.
[
←50
]
Górne Węgry – tak nazywano w dawnych czasach Słowację, która pod swą nazwą istniała wyłącznie jako kraina geograficzna, lecz aż do 1918 r. pozostawała integralną częścią Królestwa Węgier.
[
←51
]
Karwasze – element lżejszej zbroi kombinowanej, podłużne stalowe osłony przedramion sięgające od dłoni do łokci.
[
←52
]
Freikompania – z niem wolna kompania (czyli samodzielna) – jednostka wojsk zaciężnych w Niemczech, Węgrach i Polsce, w okresie od XV do XVII wieku. Najczęściej była to jednostka specjalistyczna.
[
←53
]
Sierotki – najbardziej radykalny i najbardziej wojowniczy odłam czeskich husytów.
[
←54
]
Hejtman – w wojskach husyckich Czech – dowódca oddziału zarówno dużego, jak i średniego szczebla, a nawet małej jednostki (np. wozu bojowego).
[
←55
]
Nazwisko wampirzycy – młode wampirzyce zwłaszcza wychodzące za mąż zgodnie z obyczajem wampirów, nosiły nie nazwisko męża czy rodowe, ale nazwisko (a czasami i herb) swego Mistrza. Ponieważ jednak Zita nie była szlachcianką, decyzję wiążącą w tym przedmiocie podejmował jej Mistrz (i Lord), jakim był Laszlo Almady.
[
←56
]
Bagh nakh – „szpony tygrysa”.
[
←57
]
Kopia – jednostka jazdy rycerskiej określająca liczbę żołnierzy (rycerz i jego zbrojny poczet). Kopia liczyła około pięciu pancernych jeźdźców.
[
←58
]
Komunik – wojsko poruszające się tylko w szyku konnym, bez wozów i piechoty.
[
←59
]
Szłom (inaczej łebka) – średniowieczny hełm żelazny, ochraniający kark i szczęki wojownika, ale otwarty z przodu, o stożkowym kształcie.
[
←60
]
Hauptman (niem. kapitan) – tak nazywano w XV w. na Węgrzech dowódców poszczególnych banderii terytorialnych, którzy jako zawodowi oficerowie byli zastępcami (i faktycznymi dowódcami) banderii w zastępstwie feudała będącego fundatorem i tytularnym dowódcą – a tym z reguły był biskup lub inny wysoki rangą dostojnik kościelny.
[
←61
]
Salada – późnośredniowieczny hełm, z opancerzonym nakarczkiem, ruchomą osłoną oczu, ruchomym podbródkiem, wzmocniony wzdłużnym grzebieniem, lżejszy i wygodniejszy od typowej rycerskiej „przyłbicy”.
[
←62
]
Rajta (węg.) – „W konie! Biegiem!”.
[
←63
]
Hundsgugel (niem. „psi pysk”) – zamknięty hełm z przyłbicą o ostrym kształcie, przypominającym psią mordę.
[
←64
]
Proklama – zawołanie bojowe, którym w średniowieczu zwoływali się w czasie bitwy rycerze należący do tego samego rodu czy herbu, czasem nawet Ziemi. Proklama była rozpowszechniona zwłaszcza wśród rycerstwa polskiego. Wampiry transylwańskie używały tylko jednego hasła proklamy, identyfikującego je narodowo – „Moroi”.
[
←65
]
Hejtman capitaneus – wyższy oficer, np. dowodzący całym korpusem polowym.
[
←66
]
Wozy spyżne (starop. spyża czyli pożywienie) – chodzi o wozy zaopatrzeniowe husytów, lżejsze i zwrotniejsze od wielkich, ciężkich i opancerzonych wozów bojowych.
[
←67
]
Lendner – bardzo obcisły kaftan ze skóry lub sukna, przyśrubowana do płyt napierśnika rycerskiego, często ozdobiona herbem właściciela.
[
←68
]
Organki – wielolufowe odprzodowe działko, składające się właściwie z kilku (8–12) małokalibrowych działek, odpalanych wspólnym lontem, służące do rażenia piechoty lub jazdy na małe odległości, strzelające grubym śrutem lub żelaznymi siekańcami.
[
←69
]
Naręczaki – część zbroi późnośredniowiecznej, osłaniającej ramiona, łokcie, przedramiona i nadgarstki, składająca się z żelaznych segmentów zwanych:naramiennikami, opachami, nałokietnikami i karwaszami. Naręczaki stanowiły część składową zbroi płytowej: rycerskiej lub zawodowych żołnierzy ciężkiej piechoty.
[
←70
]
Przez określenie „Tabor”, pisany dużą literą, należy rozumieć struktury zarówno administracyjne, jak i wojskowe radykalnego odłamu husytów, z siedzibą w mieście Tabor w północnych Czechach, konkurencyjny w stosunku do ugrupowania „Sierotek”, organizatora wiosennej rejzy z 1431 r. na Słowację. Przez słowo „tabor” pisane małą literą należy rozumieć po prostu strukturę marszowo-obronną husyckich wojsk, opartą o wozy bojowe i logistyczne.
[
←71
]
Odtylcowa armata – istotnie foglerz był osobliwą i nowoczesną, jak na średniowiecze, bronią palną. Oczywiście pocisk (kulę lub śrut) ładowano od przodu lufy, lecz od tyłu działka ładowano zawczasu przygotowany zamek z ładunkiem prochu, wbijając go za pomocą młota do komory prochowej. Foglerz, jak na swoje czasy, był szybkostrzelną armatą, doświadczony puszkarz mógł oddawać strzały co 15–20 sekund.
[
←72
]
Usti nad Łabą – miasteczko na pograniczu Czech i Niemiec, gdzie w 1426 r. wojska husyckie zadały druzgocącą klęskę oddziałom niemieckich feudałów.
[
←73
]
Lendner – rodzaj rycerskiego przybrania, obcisły aksamitny lub skórzany kaftan, zakładany na zbroję płytową lub wręcz do niej wprasowany, często ozdobiony herbem właściciela.
[
←74
]
Młot lucerneński – broń drzewcowo-obuchowa późnego średniowiecza, skonstruowana na potrzeby piechoty szwajcarskiej, krótka kompaktowa halabarda mocno okuta poniżej ostrza, z niewielkim toporzyskiem, potężnym obuchem lub czekanem po przeciwstawnej stronie i bardzo ostrym grotem w kształcie trójgrannego kolca.
[
←75
]
Rzeczywiście, w całym paśmie klęsk, jakie w początku lat trzydziestych XV wieku ponosiły regularnie siły katolickie w walce z husytami, zwycięstwo armii węgierskiej nad Sierotkami pod wodzą Velka z Breżnic to jedyny jasny punkt. Nie jest dowiedzione, że bitwa nad Wagiem w 1431 r. wyglądała tak, jak opisał ją autor… ale przecież mogła mieć taki przebieg.
[
←76
]
Non claudis nuntius (łac.) – ani świadek (klęski nie został).
[
←77
]
Zygmunt Luksemburczyk został Cesarzem Niemieckim w roku 1434.
[
←78
]
Lancknechci – wyborowa piechota wojsk niemieckich (cesarskich) zawodowi żołnierze o dużych umiejętnościach, zwłaszcza w walce na broń drzewcową (piki, spisy, halabardy, dwuręczne miecze), przystosowani do stawiania oporu w otwartym polu rycerskiej jeździe.
