Uzyskaj dostęp do tej i ponad 60000 książek od 6,99 zł miesięcznie
"Od miłości do nienawiści
Od pożądania po namiętność
Blair ma dziewiętnaście lat, jest niedoświadczona i delikatna. Może polegać wyłącznie na sobie. Tak się złożyło, że zostało jej tylko kilka rzeczy osobistych, stary pikap i broń w schowku – tak na wszelki wypadek. Jej ostatnią deską ratunku jest ojciec, którego nie widziała od lat.
Rush ma wszystko. Jest młody, przystojny, bogaty i ma boskie ciało! W dodatku to syn znanego muzyka. Za takim chłopakiem jak on dziewczyny pójdą w ogień.
Kiedy Rush i Blair spotykają się, wybucha między nimi pożądanie, które sprawia, że wszystko inne przestaje się liczyć. Uczucie, o którym każdy marzy, by przytrafiło się choć raz w życiu. Wiedzą, że jednak nie powinni być razem. Że ich miłość to tabu i nie wolno im wkraczać na zakazane dla nich obszary namiętności.
Czy posuną się O krok za daleko? "
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 247
Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
Copyright © Abbi Glines 2012
Copyright for the Polish edition © Wydawnictwo Pascal
Ta książka jest fikcją literacką. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób, żywych lub zmarłych, autentycznych miejsc, wydarzeń lub zjawisk jest czysto przypadkowe. Bohaterowie i wydarzenia opisane w tej książce są tworem wyobraźni autorki bądź zostały znacząco przetworzone pod kątem wykorzystania w powieści.
Autor: Abbi Glines
Tytuł: O krok za daleko
Tytuł oryginalny: Fallen Too Far
Tłumaczenie: Agata Żbikowska
Redakcja: Ewa Ressel
Korekta: Justyna Tomas
Projekt graficzny okładki: Katarzyna Borkowska
Zdjęcie na okładce: Trinette Reed/Corbis/FotoChannels
Redaktor prowadząca: Barbara Filipek
Redaktor naczelna: Agnieszka Hetnał
Wydawnictwo Pascal sp. z o.o.
ul. Zapora 25
43-382 Bielsko-Biała
www.pascal.pl
Bielsko-Biała 2014
ISBN 978-83-7642-442-2
eBook maîtrisé parAtelier Du Châteaux
Dla Liz Reinhardt, która była moją osobistą cheerleaderką, gdy pisałam tę książkę. Czasem spotykamy ludzi, którzy stają się nam tak bliscy, że nie wyobrażamy sobie bez nich życia. Liz jest jedną z takich osób.
Ta książka nigdy by się nie ukazała, gdyby nie wymienione niżej osoby, które czytały ją i dzieliły się ze mną cennymi radami oraz słowami wsparcia.
Colleen Hoover, Liz Reinhardt, Elizabeth Reyes, Tracey Graves-Graves, Angie Stanton, Tammara Webber, Autumn Hull i Nichole Chase. Wszystkie one wspierały mnie, gdy wahałam się, czy wydać tę powieść. Nie pozwoliły mi w siebie zwątpić. Ta książka istnieje dzięki nim. Dziewczyny, kocham Was wszystkie.
Dziękuję Sarze Hansen za współpracę przy projekcie graficznym książki. To genialna kobieta. Uwielbiam ją. W jej towarzystwie czas spędza się po prostu odlotowo. Musicie mi uwierzyć… Ja to wiem ;)
Keith, mój mąż, tolerował bałagan w domu, brak czystych ubrań i moje wahania nastrojów, gdy pisałam tę książkę (i wszystkie pozostałe).
Troje moich ukochanych dzieciaków przez jakiś czas musiało żywić się parówkami w cieście, pizzą i lukrowanymi płatkami kukurydzianymi. Przysięgam, że gdy skończyłam, przygotowałam im mnóstwo porządnych ciepłych posiłków.
Jane Dystel to najfajniejsza agentka, jaka kiedykolwiek pojawiła się w światku literackim. Kocham ją. Po prostu. Dziękuję też Lauren Abramo, która zajmuje się sprzedażą praw do moich utworów za granicą. Dzięki niej tę książkę można czytać na całym świecie. To fantastyczna kobieta.
Stephanie T. Lott – pracowałam z różnymi redaktorkami, ale tylko tę uwielbiam. Jest cudowna.
Zabłocone półciężarówki – tego spodziewałam się przed domem, w którym odbywała się impreza. Nie drogich zagranicznych samochodów. Tymczasem na długim podjeździe stało przynajmniej dwadzieścia takich aut. Zaparkowałam piętnastoletniego forda mojej mamy na piaszczystym trawniku, żeby nikogo nie blokować. Tata nie wspominał, że robią dziś przyjęcie. Właściwie niczego mi nie mówił.
Nie przyjechał też na pogrzeb mamy. Gdyby nie to, że nie miałam gdzie się podziać, nie byłoby mnie tu. Musiałam sprzedać mały domek po babci, żeby spłacić ostatnie długi za leczenie mamy. Zostały mi tylko samochód i ubrania. Ojciec nie pojawił się ani razu przez całe trzy lata, gdy mama walczyła z nowotworem. Trudno było mi zadzwonić właśnie do niego. Nie miałam jednak innego wyjścia. To jedyny bliski krewny, jaki mi został.
Patrzyłam na olbrzymią trzypiętrową willę stojącą na białych piaskach Rosemary Beach na Florydzie. Tu mieszkał tata ze swoją nową rodziną. Od razu rzucało się w oczy, że nie będę pasować do tego miejsca.
Nagle ktoś gwałtownie szarpnął za drzwi samochodu. Instynktownie sięgnęłam pod siedzenie i wyciąg- nęłam pistolet. Wycelowałam prosto w twarz intruza. Trzymałam broń mocno w obu dłoniach, gotowa pociągnąć za spust.
– Hej… chciałem ci powiedzieć, że chyba się zgubiłaś, ale zmieniłem zdanie. Powiem wszystko, co chcesz usłyszeć, tylko odłóż broń. – Chłopak miał brązowe włosy, zmierzwione i założone niedbale za uszy. Podniósł do góry ręce i wytrzeszczył oczy.
Uniosłam brwi, ale nie opuściłam pistoletu. Wciąż nie wiedziałam, kim jest ten koleś. Kto otwiera drzwi cudzego samochodu? Trudno to uznać za normalne powitanie.
– Nie sądzę, żebym się zgubiła. Czy to dom Abrahama Wynna?
Chłopak nerwowo przełknął ślinę.
– Hm, nie potrafię myśleć ze spluwą wycelowaną w twarz. Strasznie się przez ciebie zdenerwowałem, mała. Czy mogłabyś to odłożyć, zanim zdarzy się przykry wypadek?
Wypadek? Serio? Ten gość zaczynał mnie naprawdę wkurzać.
– Nie znam cię. Jest ciemno, a ja znajduję się w obcym miejscu. Wybacz mi więc, jeśli nie czuję się bezpieczna. Możesz mi zaufać, nic się nie stanie. Potrafię obchodzić się z bronią. Doskonale.
Nie sądzę, by mi uwierzył. Im dłużej mu się przyglądałam, tym bardziej umacniałam się w przekonaniu, że raczej nie stanowi poważnego zagrożenia. Mimo wszystko nie byłam jeszcze gotowa, by odłożyć pistolet.
– Abrahama? – powtórzył powoli. Zaczął kręcić głową, po czym nagle się zawahał. – Czekaj, Abe to nowy ojczym Rusha. Poznałem go, zanim polecieli z Georgianną do Paryża.
Paryż? Rush? O czym on mówi? Czekałam na dalsze wyjaśnienia, ale chłopak tylko wpatrywał się w lufę pistoletu i wstrzymywał oddech. Nie odrywając od niego wzroku, opuściłam i zabezpieczyłam broń, po czym schowałam ją z powrotem pod siedzenie. Może teraz będzie w stanie się skupić i coś mi wyjaśnić.
– Masz na to pozwolenie? – spytał z niedowierzaniem.
Nie zamierzałam dyskutować o moim prawie do noszenia broni. Potrzebowałam odpowiedzi.
– Abraham jest w Paryżu? – Czekałam na potwierdzenie. Wiedział, że mam dziś przyjechać. Rozmawialiśmy raptem tydzień temu, tuż po tym, jak sprzedałam dom.
Chłopak powoli skinął głową. Rozluźnił się.
– Znasz go?
Odpowiedź brzmiała „słabo”. Widziałam go raptem dwa razy, odkąd opuścił mnie i mamę pięć lat wcześniej. Pamiętałam tatę, który przychodził na moje mecze piłki nożnej i grillował hamburgery na imprezach z sąsiadami. Był taki do dnia, gdy moja siostra bliźniaczka, Valerie, zginęła w wypadku samochodowym. To ojciec wtedy prowadził. Od tamtej pory bardzo się zmienił. Nie znałam tego mężczyzny, który nigdy nie dzwonił i którego nie interesowało, czy daję sobie radę z opieką nad chorą matką. Ani trochę.
– Jestem Blaire, jego córka.
Oczy chłopaka rozszerzyły się jeszcze bardziej, po czym odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się głośno. Dlaczego go to bawiło? Czekałam, aż mi cokolwiek wyjaśni. Zamiast tego wyciągnął do mnie rękę.
– Chodź, Blaire. Powinnaś kogoś poznać. Będzie zachwycony.
Spojrzałam na jego dłoń i sięgnęłam po torebkę.
– Tam też coś ukryłaś? Powinienem ostrzec wszystkich, żeby cię nie wkurzali? – W jego głosie pobrzmiewała kpina, dlatego powstrzymałam się od nieuprzejmego komentarza.
– Otworzyłeś drzwi mojego samochodu bez pukania. Przestraszyłam się.
– I od razu zaczęłaś wymachiwać bronią? Do cholery, mała, skąd jesteś? Większość znanych mi dziewczyn zaczęłaby piszczeć albo coś w tym rodzaju.
Większość dziewczyn, które znał, nie musiała dbać o siebie przez ostatnie trzy lata. Ja zajmowałam się mamą, ale mną nikt się nie opiekował.
– Pochodzę z Alabamy – odpowiedziałam, ignorując wyciągniętą rękę. Wyskoczyłam z samochodu o własnych siłach.
Poczułam na twarzy morską bryzę i słony zapach plaży, nie do pomylenia z czymkolwiek innym. Nigdy wcześniej nie widziałam oceanu. Przynajmniej nie na żywo. Oglądałam zdjęcia i filmy. Pachniało dokładnie tak, jak się spodziewałam.
– Czyli to prawda, co mówią o tamtejszych dziewczynach – stwierdził. Spojrzałam w jego stronę.
– Co masz na myśli?
Zlustrował mnie od góry do dołu i wyszczerzył zęby.
– Obcisłe dżinsy, koszulka bez rękawów i broń. Cholera, mieszkam w niewłaściwym stanie.
Wywróciłam oczami, po czym przeszłam na tył pikapa. Miałam ze sobą walizkę i kilka pudeł pełnych rzeczy, które planowałam oddać opiece społecznej.
– Poczekaj, pomogę ci.
Ominął mnie i sięgnął do bagażnika. Chwycił wielką walizkę, którą mama trzymała schowaną w szafie. Miałyśmy się do niej spakować w daleką podróż, w którą nigdy nie pojechałyśmy. Opowiadała o tym, jak przemierzymy cały kraj i dotrzemy na zachodnie wybrzeże. Potem zachorowała.
Otrząsnęłam się ze wspomnień i skupiłam na rzeczywistości.
– Dziękuję, hm… nie wiem, jak masz na imię.
Chłopak wyciągnął neseser i odwrócił się do mnie.
– Co? Zapomniałaś spytać, kiedy we mnie celowałaś? – zażartował.
Westchnęłam. Dobrze, może rzeczywiście trochę przesadziłam, ale naprawdę mnie wystraszył.
– Jestem Grant, eee… przyjaciel Rusha.
– Rusha? – Znów to imię. Kto to jest?
Chłopak ponownie wyszczerzył zęby.
– Naprawdę nie wiesz? – Wydawał się wyjątkowo rozbawiony. – Cholernie się cieszę, że dzisiaj przyszedłem.
Wskazał głową na dom.
– Chodź. Przedstawię cię.
Ruszyliśmy w stronę budynku. Im bardziej się zbliżaliśmy, tym muzyka stawała się głośniejsza. Tata wyjechał, więc co się tu działo? Wiedziałam, że Georgianna to jego nowa żona, ale nic ponadto. Czy tę imprezę urządziły jej dzieci? W jakim były wieku? Miała dzieci, prawda? Nie potrafiłam sobie przypomnieć. Tata niejasno się wyrażał. Przekonywał, że polubię jego nową rodzinę, ale nie zdradził, kim byli jej członkowie.
– Rush tu mieszka? – spytałam.
– Tak, przynajmniej latem. Ma dom na każdą porę roku.
– Dom na każdą porę roku?
Grant zachichotał.
– Nie wiesz nic o rodzinie, w którą wżenił się twój tata, co, Blaire?
Nawet nie przeczuwał, jak blisko był prawdy. Potrząsnęłam głową.
– Krótka lekcja, zanim znajdziemy się w środku tego cyrku. – Zatrzymał się na szczycie schodów prowadzących do drzwi frontowych i spojrzał na mnie. – Rush Finlay jest twoim przyrodnim bratem. To jedyne dziecko znanego perkusisty zespołu Slacker Demon, Deana Finlaya. Jego rodzice nigdy się nie pobrali. Matka Rusha, Georgianna, była zagorzałą fanką kapeli jego ojca. Dom należy do Rusha. Georgianna mieszka tu, bo syn jej na to pozwala.
Zamilkł i spojrzał na drzwi, które nagle otworzyły się przed nami.
– Ci wszyscy ludzie to jego przyjaciele – dodał.
W drzwiach stanęła wysoka i smukła blondynka o rudych refleksach we włosach, w krótkiej błękitnej sukience i butach na tak niebotycznych obcasach, że gdybym próbowała w nich chodzić, pewnie niedługo skręciłabym kark. Spojrzała na mnie, po czym zmarszczyła z odrazą brwi. Nie wiedziałam zbyt wiele o tego typu ludziach, ale moje ciuchy z supermarketu raczej nie miały szans się jej spodobać. Albo może chodził po mnie jakiś robal?
– Ach, witaj, Nannette. – Grant na jej widok wyraźnie się zirytował.
– Kto to? – spytała dziewczyna, przenosząc spojrzenie na mojego towarzysza.
– Przyjaciółka. Uśmiechnij się, Nan. Nie do twarzy ci z tym grymasem – odparł, łapiąc mnie za rękę i wciągając do domu.
Wbrew moim oczekiwaniom w środku nie było tłoczno. Idąc przez hol, minęliśmy sklepione łukowato drzwi, które jak sądziłam, prowadziły do salonu. Ogromne pomieszczenie bez problemu pomieściłoby cały mój dom, a raczej były dom. Szklane drzwi z fantastycznym widokiem na ocean otwarto na oścież. Bardzo chciałam przez nie wyjrzeć.
– Tędy. – Grant pokierował mnie do… baru? Naprawdę? Tutaj był bar?
Przyglądałam się mijanym osobom. Wszyscy na mnie patrzyli. Strasznie się wyróżniałam.
– Rush, przedstawiam ci Blaire. Chyba należy do ciebie. Znalazłem ją na zewnątrz i wyglądała na zagubioną – rzucił znienacka Grant. Odwróciłam się, chcąc wreszcie zobaczyć tego słynnego Rusha.
Och.
O rany.
– Doprawdy? – odparł jakiś chłopak, leniwie przeciągając samogłoski. Siedział rozwalony na białej kanapie, a w ręku trzymał butelkę z piwem. Na mój widok pochylił się do przodu. – Słodka, ale młoda. Chyba jednak nie moja.
– Och, zdecydowanie twoja. Biorąc pod uwagę, że jej tatuś uciekł na kilka tygodni do Paryża z twoją starą. Powiedziałbym, że teraz należy do ciebie. Ale mogę ją przenocować, jeśli chcesz. Pod warunkiem że obieca zostawić w pikapie swoją zabójczą broń.
Rush zmarszczył brwi i przyjrzał mi się uważnie. Miał oczy o dziwnym kolorze. Oszałamiająco niezwyk- łe. Nie były brązowe. Nie były piwne. Miały ciepły odcień ze srebrnymi refleksami. Nigdy nie widziałam czegoś takiego. Może to szkła kontaktowe?
– To nie znaczy, że jest moja – rzucił w końcu i z powrotem rozłożył się na kanapie.
Grant chrząknął.
– Żartujesz, prawda?
Rush nie odpowiedział. Pociągnął łyk z wąskiej butelki i spojrzał na Granta ostrzegawczo. Zaraz mnie stąd wyprosi. Niedobrze. Miałam w torebce dokładnie dwadzieścia dolarów i prawie pusty bak. Sprzedałam już wszystkie wartościowe rzeczy. Tłumaczyłam ojcu przez telefon, że potrzebuję miejsca, gdzie mogłabym się na trochę zatrzymać. Tylko do momentu, aż znajdę pracę i zarobię tyle, by coś wynająć. Zgodził się błyskawicznie i podał mi ten adres. Twierdził, że marzy, bym przyjechała i z nim zamieszkała.
Rush uważnie mi się przyglądał. Czekał na mój ruch. Czego się spodziewał? Uśmiechnął się złośliwie i mrugnął do mnie.
– Dom jest dziś pełen gości, a w moim łóżku wszystkie miejsca są już zajęte. – Spojrzał ponownie na Granta. – Myślę, że będzie najlepiej, jeśli dziewczyna znajdzie sobie pokój w hotelu. Przynajmniej do czasu, kiedy uda mi się skontaktować z jej tatusiem.
To ostatnie słowo wycedził z wyraźną odrazą. Nie lubił mojego ojca. Niespecjalnie mnie to dziwiło. To nie jego wina. Przyjechałam tu na zaproszenie taty. Wydałam większość pieniędzy na benzynę i jedzenie. Dlaczego mu zaufałam?
Pochyliłam się i złapałam za rączkę walizki, którą wciąż trzymał Grant.
– On ma rację. Powinnam iść. To był bardzo zły pomysł – wyjaśniłam, odwracając wzrok. Mocno szarpnęłam i chłopak niechętnie puścił mój bagaż. Miałam łzy w oczach. Dotarło do mnie, że właśnie zostałam bezdomna. Nie mogłam patrzeć na żadnego z nich.
Odwróciłam się i ruszyłam w stronę drzwi, wciąż wbijając wzrok w podłogę. Usłyszałam, że Grant kłóci się z Rushem, ale starałam się nie zwracać na to uwagi. Nie chciałam wiedzieć, co powiedział o mnie ten przystojny facet. Nie lubił mnie. To nie ulegało wątpliwości. Mój ojciec najwyraźniej nie był mile widzianym członkiem rodziny.
– Już wychodzisz? – zapytał ktoś głosem przywodzącym na myśl słodki syrop na kaszel. Popatrzyłam w górę. Dziewczyna, która wcześniej otworzyła drzwi, uśmiechała się z zadowoleniem. Ona też mnie tu nie chciała. Czy tym ludziom wydawałam się aż tak odpychająca? Szybko znów spuściłam wzrok i wyszłam. Byłam zbyt dumna, żeby pozwolić tej wrednej jędzy zobaczyć moje łzy.
Kiedy znalazłam się na zewnątrz, zaszlochałam i ruszyłam w stronę pikapa. Pobiegłabym, gdyby nie walizka. Pragnęłam się ukryć. Moje miejsce było w samochodzie, nie w tym idiotycznym domu z wywyższającymi się ludźmi. Tęskniłam za domem. Za mamą. Załkałam po raz kolejny i zamknęłam za sobą drzwi auta.
Starłam łzy z twarzy i zmusiłam się do wzięcia głębokiego wdechu. Nie mogłam się teraz poddać. Nie załamałam się, trzymając za rękę umierającą mamę, ani kiedy składano trumnę do grobu. Trzymałam się nawet wtedy, gdy sprzedawałam dom. Teraz też się nie załamię. Musiałam to jakoś przetrwać.
Nie stać mnie było na nocleg w hotelu, ale wciąż miałam samochód. Mogłam w nim mieszkać. Problem stanowiło tylko znalezienie odpowiedniego miejsca na nocny postój. Nie sądziłam, żeby w mieście było niebezpiecznie, ale stary pikap tkwiący całą noc na jakimś parkingu z pewnością wzbudziłby zainteresowanie. Gliny zapukałyby do okna, zanim zdążyłabym zasnąć. Wyglądało na to, że będę musiała wydać ostatnie dwadzieścia dolarów na benzynę i udać się do najbliższego miasta, gdzie przynajmniej nikt nie zwróci na mnie uwagi.
Gdyby udało mi się zaparkować za restauracją, może zaproponowaliby mi tam jakieś zajęcie. Zaoszczędziłabym w ten sposób na dojazdach. Zaburczało mi w brzuchu. Od rana nic nie jadłam. Znów wydatki. Pozostaje modlić się, by nazajutrz udało się znaleźć pracę.
Jakoś to będzie. Spojrzałam w bok, żeby nie wjechać na nic przy wycofywaniu z podjazdu. Patrzyły na mnie srebrne oczy.
Krzyknęłam z przerażenia, po czym dotarło do mnie, że to Rush. Czemu stał obok samochodu? Może przyszedł, by się upewnić, że opuściłam teren jego posiadłości. Naprawdę nie miałam ochoty dłużej z nim rozmawiać. Właśnie postanowiłam go zignorować i skupić się na manewrowaniu autem, kiedy zauważyłam, że uniósł w górę brew. Co to miało znaczyć?
W gruncie rzeczy mało mnie to obchodziło. Nawet jeśli wyglądał przy tym obłędnie seksownie. Zaczęłam kręcić kierownicą, ale zamiast ryku silnika usłyszałam tylko pstryknięcie i ciszę. O, nie. Tylko nie teraz. Proszę, nie w tej chwili!
Szarpnęłam kluczyk, modląc się, żeby silnik zaskoczył. Wprawdzie wiedziałam, że wskaźnik poziomu paliwa jest zepsuty, ale przecież pilnowałam liczby przejechanych kilometrów. Powinno wystarczyć benzyny jeszcze na kilka. Na pewno.
Uderzyłam dłońmi o kierownicę i rzuciłam pod adresem samochodu kilka niewybrednych przekleństw, ale to nie pomogło. Silnik nie zapalił. Czy Rush zadzwoni na policję? Wyszedł sprawdzić, czy na pewno odjechałam, więc chyba bardzo mu zależało, żebym stąd zniknęła. Czy będzie domagał się mojego aresztowania? Albo co gorsza zholują mnie? Nie miałam pieniędzy, żeby zapłacić za transport i pobyt na parkingu policyjnym. W więzieniu przynajmniej miałabym gdzie spać i daliby mi coś do jedzenia.
Przełknęłam rosnącą w gardle gulę. Otworzyłam drzwi, licząc na szczęście.
– Kłopoty? – spytał.
Chciało mi się wrzeszczeć z wściekłości. Mimo to tylko skinęłam głową.
– Skończyła mi się benzyna.
Rush westchnął. Milczałam. Zdecydowałam, że najlepiej będzie poczekać na wyrok. Zawsze mogłam potem błagać i się odwoływać.
– Ile masz lat?
Co? Naprawdę o to zapytał? Tkwiłam na jego podjeździe, a on czekał, aż stąd zniknę. Czemu pytał mnie o wiek, zamiast zastanawiać się, jak się mnie pozbyć? Co za dziwaczny facet.
– Dziewiętnaście – odpowiedziałam.
Rush uniósł brwi.
– Naprawdę?
Bardzo starałam się nie wybuchnąć. Byłam skazana na litość tego człowieka, więc zrezygnowałam ze złośliwej odpowiedzi, która cisnęła mi się na usta, i tylko się uśmiechnęłam.
– Tak, naprawdę.
Rush odpowiedział uśmiechem, po czym wzruszył ramionami.
– Przepraszam. Po prostu wyglądasz na młodszą – zawahał się i zlustrował mnie powoli od góry do dołu. Poczułam, że ze wstydu palą mnie policzki. – Cofam to, co powiedziałem. Twoje ciało wygląda na dokładnie tyle. Ale twarz jest taka świeża i młoda. Nie malujesz się?
Co to za pytanie? O co mu chodzi? Chciałam wiedzieć, co się ze mną stanie, a nie dyskutować o swoim wyglądzie. Makijaż to luksus, na który nie mogłam sobie pozwolić. Poza tym Cain, mój były chłopak i aktualnie najlepszy przyjaciel, zawsze powtarzał, że nie muszę poprawiać natury. Cokolwiek to miało znaczyć.
– Skończyła mi się benzyna. Mój majątek wynosi całe dwadzieścia dolarów. Ojciec najpierw powiedział, że pomoże mi stanąć na nogi, a potem uciekł i zostawił mnie na lodzie. Uwierz mi, to ostatnia osoba, którą chciałabym prosić o pomoc. Nie, nie maluję się. Mam większe problemy niż to, jak wyglądam. A teraz powiedz, zamierzasz zadzwonić na policję albo po lawetę? Wolałabym policję, jeśli mam jakiś wybór. – Zacisnęłam usta, kończąc tę tyradę. Wytrącił mnie z równowagi. Plotłam, co ślina na język przyniesie. W dodatku podsunęłam mu myśl o wezwaniu lawety. Idiotka. A niech to!
Rush przechylił głowę i przyglądał mi się uważnie. Zapadła krępująca cisza. Trochę za dużo mu powiedziałam. Gdyby chciał, mógłby bardzo utrudnić mi życie.
– Nie lubię twojego ojca. Sądząc po tonie twojego głosu, ty też za nim nie przepadasz – stwierdził w zamyśleniu. – Mam jeden pokój, który będzie stał pusty do powrotu mamy. To sypialnia pokojówki, mieści się pod schodami. Kiedy mamy nie ma, pani Henrietta przychodzi sprzątać tylko raz w tygodniu. Możesz skorzystać z tego pomieszczenia. Jest małe, ale stoi w nim łóżko.
Zaproponował mi nocleg. Udało mi się nie wybuchnąć płaczem. Na to przyjdzie czas później. Nie pójdę do więzienia. Chwała Bogu.
– Jedyną alternatywą jest dla mnie spanie w samochodzie. Zapewniam cię, że cokolwiek oferujesz, będzie lepsze niż to. Dziękuję.
Rush na chwilkę zmarszczył brwi, po czym błys- kawicznie znów się rozpogodził i lekko uśmiechnął.
– Gdzie twoja walizka? – spytał.
Zamknęłam drzwi pikapa i przeszłam na tył, mając zamiar zdjąć ją z bagażnika. Ale zanim zdążyłam po nią sięgnąć, poczułam dotyk ciepłego ciała, pachnącego czymś egzotycznym. Zamarłam, a tymczasem Rush złapał mój bagaż i wyciągnął go.
Odwróciłam się i spojrzałam na chłopaka. Mrugnął do mnie.
– Zaniosę ci ją. Nie jestem aż takim dupkiem.
– Dziękuję jeszcze raz – wyjąkałam, nie mogąc oderwać od niego wzroku. Te oczy były niesamowite. Okalające je grube czarne rzęsy wyglądały jak pociągnięte tuszem. Fantastyczna oprawa. To było okropnie niesprawiedliwe. Ja miałam jasne rzęsy. Oddałabym wszystko, żeby się z nim zamienić.
– Och, dobrze, jednak ją zatrzymałeś. Dałem ci pięć minut i przyszedłem sprawdzić, czy jej nie przepędziłeś. – Głos Granta wyrwał mnie z oszołomienia. Odwróciłam się, wdzięczna, że się wtrącił. Gapiłam się na Rusha jak idiotka. Aż dziw, że znów nie kazał mi się wynosić.
– Zajmie pokój Henrietty, dopóki nie skontaktuję się z jej ojcem i czegoś nie ustalimy. – Rush wydawał się zirytowany. Wyminął mnie i wręczył walizkę Grantowi. – Masz, zaprowadź ją do pokoju. Muszę wracać do gości.
Odszedł, nie oglądając się za siebie. Z całej siły powstrzymywałam się, by nie wodzić za nim wzrokiem. Zwłaszcza że jego tyłek wyglądał w dżinsach nadzwyczaj atrakcyjnie. Przecież nie mogłam na niego lecieć.
– Humorzasty zimny drań – podsumował Grant, kręcąc głową z niedowierzaniem. Nie sposób było się z nim nie zgodzić.
– Nie musisz znowu nosić za mną bagażu – sięg- nęłam po torbę.
Chłopak odsunął się.
– Tak się przypadkiem składa, że jestem tym czarującym bratem. Nie pozwolę ci nosić walizki, mając na podorędziu dwa bardzo silne i w dodatku pięknie umięśnione ramiona.
Uśmiechnęłabym się, gdyby te słowa nie wytrąciły mnie z równowagi.
– Bratem? – spytałam.
Mój nowy przyjaciel uśmiechnął się zimno.
– Nie wspominałem ci? Jestem synem męża numer dwa Georgianny. Kiedy się pobrali, miałem trzy lata, a Rush cztery. Rozwiedli się, gdy skończyłem piętnaście. Byliśmy z Rushem jak bracia. To, że nasi rodzice się rozstali, nic między nami nie zmieniło. Poszliśmy na tę samą uczelnię i nawet działaliśmy w tym samym stowarzyszeniu studentów.
Och. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam.
– To ilu mężów miała Georgianna?
Grant zaśmiał się ponuro i ruszył w stronę drzwi.
– Twój tata jest numerem cztery.
Ojciec najwyraźniej był idiotą. Wyglądało na to, że ta kobieta zmieniała facetów niemal tak często jak bieliznę. Ile czasu minie, zanim wymieni go na nowszy model?
Mój towarzysz wszedł po schodach, nie odzywając się więcej. Ruszyliśmy w stronę kuchni. Okazało się, że jest ogromna. Wystrój przywodził na myśl czasopisma wnętrzarskie – szafki miały blaty z czarnego marmuru i stały na nich skomplikowane urządzenia. Chłopak otworzył drzwi do spiżarni tak olbrzymiej, że dałoby się wejść do środka. Rozejrzałam się ze zdumieniem, po czym poszłam za nim. Na końcu pomieszczenia znajdowały się kolejne drzwi, a za nimi mała sypialnia.
Grant wszedł do środka i położył walizkę na pościeli. Obeszłam szerokie łóżko, stojące raptem kilka centymetrów od drzwi. Pomiędzy rozłożystym meblem a ścianą ledwie mieścił się mały nocny stolik. Poza tym pomieszczenie było puste. Bez wątpienia znalazłam się pod schodami.
– Nie wiem, gdzie zmieścisz bagaż. Ten pokój jest miniaturowy. Nigdy tu nawet nie zaglądałem. – Grant potrząsnął głową i westchnął. – Słuchaj, jeśli chcesz, możesz jechać do mnie. Gościnna sypialnia jest na tyle duża, że przynajmniej da się w niej obrócić.
To było naprawdę miłe z jego strony, ale nie zamierzałam skorzystać z oferty. Czułabym się jak nieproszony gość. Tutaj przynajmniej nie rzucałam się w oczy. Mogłam rano posprzątać i poszukać pracy. Przy odrobinie szczęścia Rush pozwoli mi zostać tak długo, aż uzbieram wystarczająco dużo pieniędzy, by coś wynająć. W tym domu w mniejszym stopniu czułam, że nadużywam gościnności. Następnego dnia planowałam znaleźć sklep spożywczy i wydać swoje dwadzieścia dolarów na jedzenie. Masło orzechowe i chleb pozwoliłyby mi przetrwać do końca tygodnia.
– Zostanę tutaj. Przynajmniej nie będę nikomu wchodzić w drogę. Poza tym Rush zadzwoni jutro do taty i dowiemy się, kiedy wracają. Może ojciec ma jakiś plan. Nie wiem. Ale bardzo dziękuję za propozycję.
Grant ponownie rozejrzał się po pomieszczeniu i zmarszczył brwi. Nie podobało mu się tu, ale ja czułam ulgę. Miło, że w ogóle go to obchodziło.
– Nie chcę cię tu zostawiać. Źle się z tym czuję. – Spojrzał na mnie. W jego głosie pobrzmiewały błagalne tony.
– Nic złego się nie dzieje. Będzie mi tu znacznie lepiej niż w samochodzie.
Chłopak zmarszczył brwi.
– Planowałaś spać w aucie?
– Tak. Dzięki uprzejmości Rusha mogę zastanowić się, co dalej.
Grant przeczesał palcami sterczące włosy.
– Obiecasz mi coś? – spytał.
Niechętnie cokolwiek przyrzekałam. Zbyt łatwo było nie dotrzymać słowa. Wzruszyłam ramionami. Tylko tyle mogłam zrobić.
– Jeśli Rush cię stąd wyrzuci, zadzwoń do mnie.
Już miałam kiwnąć głową, gdy przypomniałam sobie, że nie mam jego numeru telefonu.
– Gdzie twoja komórka? Wpiszę ci mój numer – powiedział.
Teraz naprawdę uzna mnie za żałosną.
– Nie mam.
Grant rozdziawił usta.
– Nie masz komórki? Nic dziwnego, że nosisz ze sobą spluwę. – Sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej jakiś świstek. – A coś do pisania?
Wyłowiłam z torebki długopis i podałam mu.
Szybko zapisał numer, po czym oddał mi kartkę i długopis.
– Zadzwoń. Mówię poważnie.
Nigdy bym tego nie zrobiła, ale to było miłe z jego strony. Skinęłam głową. Niczego nie obiecałam.
– Mam nadzieję, że będzie ci się dobrze spało.
Znów rozejrzał się wokół, wyraźnie przygnębiony. Zamierzałam spać doskonale.
– O to nie musisz się martwić – zapewniłam go.
Skinął głową i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Po chwili usłyszałam, że drzwi do spiżarni również się zamknęły. Usiadłam na łóżku koło walizki. To był dobry początek. Musiało mi się udać.
W pokoju nie było okien, ale i tak wiedziałam, że zrobiło się późno. Chociaż wieczorem czułam się wykończona, ośmiogodzinna jazda samochodem i nieustanne kroki na schodach nad głową sprawiły, że długo nie mogłam zasnąć. Przeciągnęłam się, usiadłam i zapaliłam światło. Pokój oświetlała mała żarówka. Sięgnęłam pod łóżko i wyjęłam walizkę.
Musiałam skorzystać z ubikacji i chciałam wziąć prysznic. Miałam nadzieję, że goście będą jeszcze spali i niepostrzeżenie zakradnę się do łazienki. Grant nie pokazał mi niestety, gdzie mogę się umyć. Miałam nadzieję, że szybki prysznic nie zostanie odebrany jako nadużywanie gościnności.
Złapałam czyste majtki, czarne szorty i białą koszulkę bez rękawów. Przy odrobinie szczęścia zdążę się wykąpać i zabiorę się za sprzątanie, zanim Rush pojawi się na dole.
Otworzyłam drzwi prowadzące do spiżarni i minęłam szeregi półek wypełnionych taką ilością produktów, że nawet największa rodzina nie byłaby w stanie tego przejeść. Wolno nacisnęłam klamkę w drzwiach i uchyliłam je. W kuchni światła były pogaszone, ale przez wielkie okno z widokiem na ocean wpadał do środka słoneczny blask. Gdyby tak strasznie nie chciało mi się siku, z pewnością spędziłabym dłuższą chwilę, rozkoszując się tym widokiem. Ale zewu natury nie dało się zignorować, więc ruszyłam przed siebie. W domu panowała cisza. Wszędzie wokół stały puste kieliszki i talerze z resztkami jedzenia oraz poniewierały się części garderoby. Mogłam tu posprzątać. Jeśli okażę się pożyteczna, niewykluczone, że Rush pozwoli mi zostać do chwili, gdy znajdę pracę i dostanę chociaż jedną albo dwie wypłaty.
Powoli otworzyłam pierwsze drzwi, na jakie się natknęłam. Bałam się, że mogą prowadzić do sypialni, ale na szczęście okazało się, że to wejście do garderoby. Zamknęłam je i ruszyłam w stronę schodów. Jeśli w tym domu wszystkie łazienki mieściły się przy sypialniach, miałam przerąbane. Chyba że… Może przy plaży znajdę łazienkę dla osób, które spędzały tam cały dzień? Henrietta musiała gdzieś brać prysznic. Zawróciłam do kuchni i wyszłam na zewnątrz przez przeszklone drzwi, które mijaliśmy z Grantem poprzedniego wieczoru. Rozejrzałam się po werandzie i zobaczyłam schody prowadzące pod dom.
Na dole znajdowały się dwie pary drzwi. Otworzyłam jedne i zobaczyłam regały pełne kamizelek ratunkowych, desek surfingowych i bojek asekuracyjnych. Zajrzałam do drugiego pomieszczenia. Bingo.
Po prawej znajdował się sedes, a po lewej mały prysznic. Na stołeczku obok stały szampon, odżywka i pojemnik z mydłem. Leżały tam też myjka i ręcznik. Co za szczęśliwy zbieg okoliczności.
Kiedy już się umyłam i ubrałam, powiesiłam ręcznik i myjkę na drążku od prysznica. Z tej łazienki nie korzystano zbyt często. Mogłam używać tego samego ręcznika i myjki przez cały tydzień, a potem prać je w weekendy. O ile zostanę tu tak długo.
Zamknęłam za sobą drzwi i ruszyłam w górę. Nadmorskie powietrze cudownie pachniało. Kiedy już znalazłam się na szczycie schodów, oparłam się o barierkę i spojrzałam na wodę. Fale rozbijały się o biały piasek plaży. To była najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam.
Często planowałyśmy z mamą wyjazd nad ocean. Ona była nad morzem jako mała dziewczynka i chociaż nie miała z tamtego okresu zbyt dobrych wspomnień, wiele razy opowiadała mi tę historię. Każdego roku, gdy nadchodziła zima, siadałyśmy przy ogniu i snułyśmy plany letniej wyprawy na plażę. Nigdy nie zdołałyśmy ich zrealizować. Najpierw mama nie zarabiała dość pieniędzy, a potem była zbyt chora. Mimo to nie przestałyśmy myśleć o wyjeździe. Wielkie marzenia pozwalały uporać się z rzeczywistością.
Teraz stałam tutaj, patrząc na…
(fragment)…
.
.
.
Całość dostępna w wersji pełnej
Za wycieraczkę ktoś włożył karteczkę. Wyciągnęłam ją i przeczytałam:
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
(fragment)…
.
.
.
Rozdział dostępny w wersji pełnej
Mogłoby się wydawać, że wolny czas Abbi Glines upływa na spotkaniach z gwiazdami rocka, wypływaniu jachtem na weekendowe imprezy, skokach ze spadochronem i surfowaniu w Maui... W prawdziwym świecie Abbi chowa się w szafie z MacBookiem w nadziei, że mąż nie przyłapie jej po raz kolejny na oglądaniu serialu Buffy: Postrach wampirów, i wymyka się do biblioteki, by spędzić tam długie godziny na pochłanianiu smakowitej literatury. Jeśli chcecie ją znaleźć, zajrzyjcie na Twittera, ponieważ jest od niego silnie uzależniona: @abbiglines. Często też aktualizuje blog, chociaż rzadko pisze o sprawach życia i śmierci. Bardzo lubi mówić na swój temat w trzeciej osobie. Adres jej strony to: www.abbiglines.com.