Audrey_
Każda przygoda Alicji to inny owoc Ducha Świętego. Inspirujące opowieści o tym, jak warto zaszczepiać w dzieciach pozytywne wartości, radość życia i życzliwość do innych ludzi.
Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
- Wydawca: PSALM18 PL
- Kategoria: Dla dzieci
- Język: polski
- Rok wydania: 2021
Książka O dziewczynce, która spotkała Anioła, to poruszający zbiór opowiadań dla dzieci. Owoce Ducha Świętego wymienione w wersecie Listu do Galatów 5,22-23 zostały przedstawione na przykładzie przygód Alicji - dziewczynki uczącej się w Edukacji Domowej w polskiej rodzinie.
Te opowiadania powstały z pragnienia autorki, by zachęcać dzieci do praktywania dojrzałej wiary na co dzień. Opisane historie sprawią dużo radości nie tylko dzieciom, ale również rodzicom, jeśli będą towarzyszyć w ich czytaniu :)
Szczególną wartością książeczki jest ukazanie również realiów Edukacji Domowej, która staje się coraz bardziej popularna w Polsce
Książka ilustrowana.
“Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość,
uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, powściągliwość”.
Galatów 5,22-23
Fragment:
Nagle przypomniała sobie: w kieszeni dżinsowych szortów tkwił płócienny woreczek, a jego zawartość nieprzyjemnie uwierała Alicję, gdy siedziała po turecku. Dziewczynka wydobyła zawiniątko. Odwiązała maleńki sznureczek i zajrzała do środka. Na dnie woreczka leżało ziarenko, które dostała dziś od pana Michała, właściciela sklepu ogrodniczego. Nie wyglądało na szczególne. Po prostu czarna kuleczka wielkości ziarnka grochu. Co pan Michał miał na myśli mówiąc, że to nasionko z samego nieba? Alicja trzymała je w dwóch palcach i przyglądała mu się uważnie. Co z takiego ziarenka może wyrosnąć?
Recenzje:
"Dobrze jest napełniać nasze dzieci Bożymi treściami w atrakcyjnej formie. Ta książka w niezwykle ciekawy sposób opowiada o rozwoju owoców Ducha Świętego. Polecam!"
Dr Piotr Wołochowicz
Teolog, autor książki „Wierzące Dzieci”, dyrektor Fundacji Misja Służby Rodzinie
"Książka pokazuje wyjątkowość relacji z Panem Jezusem w naturalnych, codziennych okolicznościach. Te historie opatrzone wersetami z Biblii są zachętą dla dzieci do naśladowania Alicji, a czytane razem z rodzicem - do głębokich rozmów i zmian."
Joanna Dzieciątko
Stowarzyszenie Edukacji w Rodzinie
"Moim zdaniem ta książka jest inspirująca do kształtowania własnego charakteru. Podoba mi się w tych opowiadaniach, że przygody Alicji dzieją się we współczesnym świecie"
Miriam, 13 lat
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 91
Audiobooka posłuchasz w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:
Czas: 2 godz. 52 min
Lektor: Karolina Garlej-Zgorzelska
5,0 (2 oceny)
Oceny przyznawane są przez użytkowników Legimi, systemów bibliotecznych i innych serwisów partnerskich. Przyznawanie ocen premiowane jest punktami Klubu Mola Książkowego.
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
Popularność
Podobne
1. RADOŚĆ
Duchu Święty, Ty dajesz mi radość ze zwyczajnych rzeczy.Ty sprawiasz, że je widzę i doceniam.
Ustał deszcz. Powietrze w miasteczku pachniało mokrym asfaltem, który teraz parował schłodzony nagłą ulewą. Ulice powoli zapełniały się przechodniami, wracał zatrzymany na chwilę gwar dnia.
Alicja wyjrzała przez przeszklone drzwi sklepu ogrodniczego.
– Przejaśnia się – zwróciła się do sprzedawcy, staruszka w kraciastej koszuli i ogrodniczkach – To ja już pójdę. Do widzenia, panie Michale.
– Do widzenia, Alicjo – właściciel sklepu uśmiechnął się łagodnie. – I pamiętaj, co ci powiedziałem! – zawołał za oddalającą się dziewczynką, a jego głos poniósł się echem wraz z akompaniamentem dzwonka zawieszonego nad framugą. Alicja pognała do domu rozbryzgując po drodze połyskujące w słońcu kałuże. W jednej ręce trzymała siatkę z zakupami, w drugiej ściskała mały płócienny woreczek.
– Mama pewnie się niepokoi – pomyślała wykonując skok przez bajorko, które wydało jej się zbyt głębokie, by w nie wskoczyć w samych japonkach. Mama rzeczywiście spoglądała przez kuchenne okno w oczekiwaniu na powrót swojej najstarszej córki. Nerwowo poprawiała chustę, w której przytulony do niej spał mały chłopczyk. Przy stole siedziały siostry Alicji – pięcioletnia Lilianka i ośmioletnia Wiktoria. Młodsza segregowała i przeliczała kolorowe koraliki, a starsza lepiła ludzika z plasteliny. Z bezprzewodowego głośniczka leciała ich ulubiona piosenka Exodus15 „Owocem Ducha nie jabłko ani grucha...”
– Córeczko, nareszcie jesteś. Czy wszystko w porządku? – zapytała mama z troską w głosie, gdy tylko Alicja przestąpiła próg domu.
– Tak, przeczekałam burzę w sklepie u pana Michała – odparła. Postawiła na blacie torbę z mlekiem, masłem i serem. Potem niespodziewanie przytuliła się do mamy, pomiziała policzek śpiącego w chuście braciszka i w podskokach wybiegła z kuchni. Jej bose stopy zadudniły na drewnianych schodach. Z biurka w swoim pokoju na poddaszu porwała szkicownik i parę ołówków.
– Lecę poszkicować! – zawołała melodyjnie i wybiegła przez oszkloną werandę.
– Leć, leć! – pożegnała ją mama cichym głosem, by nie zbudzić śpiącego w chuście dzieciątka – Tylko wróć na kolację – dodała jeszcze ciszej, raczej sama do siebie, bo najstarsza córka już zniknęła jej z oczu.
Dom Alicji był położony na skraju miasteczka. Otaczał go stary, cienisty ogród, który porastały okazałe rododendrony. Za nim rozciągał się owocowy sad, a jego granicę wyznaczał wysoki na dwa metry, porośnięty bluszczem mur. Alicja dobrze znała ten mur. Gdy była małą dziewczynką, nieraz zastanawiała się, co jest za nim. W jej dziecięcych oczach ta dwumetrowa bariera wydawała się sięgać nieba. Wielokrotnie mała Alicja próbowała wspiąć się na mur, podskakiwała, ustawiała skrzynki na jabłka i wdrapywała się na nie. Nadaremno. Jakież było jej zdumienie, gdy pewnego razu przeczesując małymi rączkami sploty bluszczu natrafiła na zardzewiałą furtkę. Choć było to dawno temu, Alicja zapamiętała moment, kiedy pierwszy raz nacisnęła starą mosiężną klamkę. Serce zabiło jej mocniej, gdy furtka żałośnie zaskrzypiała i otworzyła się. Skrzypiała tak zawsze, kiedy Alicja przez nią przechodziła. A od tego pamiętnego dnia przechodziła tędy regularnie. Za każdym razem, gdy chciała pobyć sama lub gdy dopadały ją złość czy smutek, biegła przez owocowy sad, aby przez tę skrzypiącą furtkę uciec od swoich zmartwień. Za gęstą zasłoną bluszczu rozciągał się jej własny świat. Była to słoneczna łąka, sięgająca bukowego lasu pełnego jagód i poziomek. Na jego skraju stała wielka spróchniała wierzba, pusta w środku. W tej przytulnej dziupli Alicja chowała się przed światem, rysowała, czasem płakała, a czasem śpiewała cichutko i... modliła się. To była jej własna Tajemna Kraina, o której nikt nie wiedział oprócz puszczyka, który w starej wierzbie miał swoje mieszkanie, i mamy. I jeszcze tatusia. Bo rodzice muszą wiedzieć, gdzie bawią się ich dzieci. W przeciwnym razie martwiliby się i szukali swoich pociech. Tak zdarzyło się tego pamiętnego dnia, dawno temu, gdy mama i tata Alicji nie wiedzieli nic ani o furtce, ani o łące, ani o wierzbie. Ale o tym opowiem Wam dokładnie w innym rozdziale tej książki...
Dzisiaj znów Alicja pragnęła znaleźć się w swojej Tajemnej Krainie. Pracowite przedpołudnie spędzone nad książkami i przy komputerze (przygotowywała projekt o motylach polskich łąk) wymęczyło ją i znużyło. Teraz potrzebowała zająć się czymś innym. Ponieważ uwielbiała rysować, wzięła szkicownik i ołówki. Ciekawiło ją, jak wygląda stara wierzba po gwałtownej burzy, która dziś nawiedziła miasteczko. Dziewczynka przebiegła przez ogród i sad. Gdy jęknęły zawiasy furtki, poczuła, że znów ogarnia ją cudowność tego miejsca.
– Boże, dziękuję Ci za... za... – szepnęła i zawahała się.
Zrzuciła z nóg japonki i zanurzyła stopy w trawie, czując jak źdźbła rozkosznie wciskają jej się między palce.
– Za wszystko – dokończyła tę spontaniczną modlitwę.
Tu, w jej Tajemnej Krainie myśli i modlitwy wypowiadały się same. Tutaj duch, dusza i ciało mogły doświadczyć prawdziwej wolności nieskrępowanej niewygodnymi pytaniami czy ciekawskimi spojrzeniami.
Dziewczynka nabrała głęboko w płuca wilgotnego powietrza, by nasycić się tą chwilą i zapachem ziemi. Pogładziła dłonią trawę, tak jak się głaszcze ukochanego pieska o długiej sierści.
– Jak ja mogłam tego wszystkiego nie doceniać...? – pomyślała rozglądając się wokół.
Wierzba stała na swoim miejscu. Choć stara i spróchniała, wytrzymała kolejną w jej życiu burzę. Odrastające każdej wiosny gałązki na czubku pustego pnia wyglądały jak potargana czupryna.
– Osobliwa fryzura – zwróciła się ze śmiechem Alicja do swojej starej przyjaciółki, ale zaraz umilkła, gdyż spostrzegła pięknego motyla siedzącego na liściu łopianu. Podeszła do niego na palcach, aby się mu lepiej przyjrzeć. Rozpoznała go bezbłędnie. Rusałka pawik. Jeden z jej ulubionych motyli, o których przygotowała prezentację dzisiejszego poranka. Rusałka powoli rozchylała i składała skrzydełka, jakby prezentując napotkanemu widzowi swoją urodę.
– Jesteś śliczna – szepnęła Alicja. – Chociaż kiedyś byłaś okropną gąsienicą. Jakie to wspaniałe, że się prze-po-czwa-rzy-łaś – wysylabizowała słowo, które zabrzmiało dla niej zabawnie.
– Zupełnie jak ja – Alicja uśmiechnęła się do swoich wypowiedzianych na głos myśli.
Wyciągnęła szkicownik i nie spuszczając wzroku z motyla, przysiadła na ziemi i zaczęła rysować. Motyl przez chwilę cierpliwie pozował, ale za to Alicji nie szło zbyt dobrze. Coś jej przeszkadzało. Coś dokuczało. Nagle przypomniała sobie: w kieszeni dżinsowych szortów tkwił płócienny woreczek, a jego zawartość nieprzyjemnie uwierała Alicję, gdy siedziała po turecku. Dziewczynka wydobyła zawiniątko. Odwiązała maleńki sznureczek i zajrzała do środka. Na dnie woreczka leżało ziarenko, które dostała dziś od pana Michała, właściciela sklepu ogrodniczego. Nie wyglądało na szczególne. Po prostu czarna kuleczka wielkości ziarnka grochu. Co pan Michał miał na myśli mówiąc, że to nasionko z samego nieba? Alicja trzymała je w dwóch palcach i przyglądała mu się uważnie. Co z takiego ziarenka może wyrosnąć?
– Wiem! Wysieję je tutaj. Niedaleko mojej wierzby.
Alicja szybko podejmowała decyzje i równie szybko wprowadzała je w czyn. Zostawiła więc kartki i ołówki (rusałka rzecz jasna zdążyła już odlecieć) i pobiegła w te pędy do ogrodowej chatki z narzędziami. Wróciła niebawem, dźwigając szpadelek, metalowy pazur do spulchniania ziemi i wodę w konewce.
Wybrała słoneczne i zaciszne miejsce, w niewielkim zagłębieniu terenu. Było ono dobrze widoczne z wierzbowej kryjówki. Alicja wzięła szpadelek i zaczęła przekopywać glebę, by przygotować ją na przyjęcie „nasionka z samego nieba”. Następnie za pomocą metalowego pazura usunęła darń i spulchniła ziemię. Gdy poletko było gotowe, Alicja sporządziła niezbyt głęboki dołek i umieściła w nim ziarenko. Potem podlała je wodą z konewki i przysiadła, by odpocząć po swej pracy.
Zbliżał się wieczór. Niebo było czyste, od zachodu przybrało barwę lodów jagodowych. Słońce zdążyło osuszyć łąkę po deszczu i Alicja położyła się na trawie. Przymknęła oczy. Przepełniała ją radość. Sama nie wiedziała, z jakiego dokładnie powodu, ale nie zastanawiała się nad tym. Łagodny wietrzyk gładził jej twarz i trawy na łące. Leśny słowik rozpoczynał swoją wieczorną pieśń. Cudowny wiosenny wieczór...
– Córeczko, kolacja! – usłyszała z oddali znajomy głos i jednocześnie zaburczało jej w brzuchu.
– Już idę! – krzyknęła i poderwała się z ziemi. Gdy otrzepywała ubranie, jej wzrok padł na miejsce, gdzie zakopała nasionko. Rosło tam... drzewko.
Alicja przetarła oczy. Czyżby jej się to śniło? Drzewo nie było wprawdzie duże: jeden pęd przewodni i zaledwie kilka bocznych. Na gałązkach paręnaście listków. Ale jednak...
– Hmm, może rosło tu wcześniej... – wymamrotała niepewnie dziewczynka, chociaż mogłaby przysiąc, że przygotowując poletko pod roślinkę, usunęła wszystkie inne.
– A może to nie było to miejsce... – zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu przekopanej i oczyszczonej zaledwie parę chwil wcześniej gleby. Jedyne takie miejsce znajdowało się dokładnie pod tym niezwykłym drzewkiem.
Alicja zrobiła krok w kierunku roślinki. Ku jej zdumieniu drzewko wydawało się rosnąć w oczach! Z ledwie słyszalnym chrzęstem jego gałązki bardzo powoli wydłużały się, a pień... grubiał. Do tego gdzieniegdzie z pąków wolniusieńko wynurzały się... maleńkie kwiaty.
– To niemożliwe – pomyślała dziewczynka, a ponieważ słońce zdążyło już schować się za bukowym lasem, musiała mocno wytężać wzrok, aby przekonać się, że to, co widzi, nie jest tylko złudzeniem. Zamrugała i ponownie przetarła oczy.
– Nie żartuj sobie ze mnie – Alicja zwróciła się stanowczo do drzewka, stojąc tuż przy nim. Czubek roślinki sięgał jej twarzy, a pień dawał się objąć dwoma palcami.
– Przyjdę tu jutro i cię zmierzę. Ale teraz muszę już wracać. Dobranoc – odwróciła się i pobiegła przez łąkę, sad i ogród pogrążony w wiosennym zmierzchu.
W domu czekała pyszna kolacja. Zapach dochodzący z kuchni był tak cudowny, że Alicja zapomniała i o nasionku i o drzewie. Gdy wyszorowała ręce i stanęła w progu kuchni, wszyscy siedzieli już przy stole: mama i tata, młodsze siostry: Wiktoria i Lilianka, braciszek Maciuś oraz Babunia. Alicja przyglądała im się przez chwilę. Tata opowiadał coś z ożywieniem i śmiał się głośno. Mama wyjmowała z piekarnika kolejną porcję czosnkowych grzanek, uprzedzając wszystkich, że gorące. Babcia dokarmiała paseczkami papryki nielubiącą warzyw Liliankę i powtarzała co chwila: „Jedz, jedz, dziecinko, na zdrowie”. Wiktoria zajadała wszystko z apetytem, a mały Maciuś leżał w swoim foteliku i próbował wsadzić do buzi palec u nogi.
Scena ta, choć zwyczajna, wydała się Alicji piękna. Dziewczynka kolejny raz tego dnia poczuła radość. I wdzięczność. Za rodzinę, dom, jedzenie na stole.
– Dziękuję Ci, Boże – pomodliła się. Tym razem w myślach.
2. CIERPLIWOŚĆ
Duchu Święty, naucz mnie czekać cierpliwie na to,co masz dla mnie.
Następnego ranka okazało się, że Alicja ma mnóstwo rzeczy do zrobienia i nie może iść do swojej Tajemnej Krainy. Była to sobota, a w sobotnie przedpołudnia w domu dziewczynki odbywało się rodzinne sprzątanie. Po śniadaniu wszyscy domownicy otrzymywali zadania do wykonania.
– Mamo, muszę wyjść na chwilę. Niedługo wrócę – obiecywała Alicja, ale mama była nieugięta. Wiedziała, że wyjście córki na łąkę, zwłaszcza ze szkicownikiem pod pachą, to ładnych kilka godzin nieobecności.
– Cierpliwości, najpierw porządki, potem zabawa – powiedziała stanowczo, rozdając młodszym dziewczynkom ściereczki do kurzu. Alicja miała wyciągnąć ze skrytki pod schodami odkurzacz. Kiedyś ta informacja by ją rozzłościła. Dziewczynka najbardziej ze wszystkiego w sobotnich porządkach nie znosiła właśnie odkurzania. Do tego bardzo chciała pobiec do swojej Tajemnej Krainy, by sprawdzić, czy od wczoraj urosło jej drzewo lub czy w ogóle to wszystko jej się nie śniło. Dawniej, gdyby zdarzyło się, że jej plany – pilne plany – pokrzyżowała konieczność wykonania jakiegoś obowiązku, skończyłoby się to płaczem lub dąsami. Ale dziś dziewczynka cierpliwie wydobyła odkurzacz, pozbierała rzeczy z podłogi i zabrała się za porządki. Oczywiście, nadal nie lubiła sobotnich obowiązków domowych, ale rozumiała już, że dom jest ich wspólnym dobrem i każdy członek rodziny jest za niego odpowiedzialny. To znaczy, poza Maciusiem, który był jeszcze malutki. Gdy dziewczynka uporała się z odkurzaniem, znów okazało się, że jest coś do zrobienia. Cierpliwość Alicji została poddana kolejnej próbie.
– Córeczko, skończyły się drożdże. Pobiegnij, proszę, do sklepu. Babunia obiecała upiec coś na podwieczorek.
Kiedyś taka prośba mamy na pewno spotkałaby się z niechęcią i narzekaniem, a może nawet otwartym sprzeciwem. Dzisiaj Alicja tylko cicho westchnęła i znacząco wyciągnęła rękę.
– Pieniążki – przypomniała.
Mama, zaskoczona szybką reakcją córki, położyła na jej dłoni kilka monet. Spodziewała się protestów, ociągania, skrzywionej miny, a tu... Dziewczynka posłusznie ubrała się i pobiegła do pobliskiego spożywczaka.
Gdy wróciła z drożdżami, na podjeździe stał jakiś obcy samochód. Okazało się, że wpadła z niespodziewaną wizytą ciocia Karolina, daleka kuzynka taty, ze swoim synem. Ponieważ zbliżała się pora obiadu, a ciocia mieszkała w innym mieście, mama zaczęła nalegać, aby zostali.
– Dziękuję, nie chcielibyśmy sprawiać kłopotu. Jesteśmy tylko przejazdem, musiałam załatwić jedną sprawę w tej okolicy – tłumaczyła się ciocia, ale mama nie chciała słuchać:
– Ależ jaki znowu kłopot! Zostańcie, będzie nam bardzo miło.
Po krótkim wahaniu goście zdecydowali skorzystać z zaproszenia. Wtedy właśnie weszła do domu Alicja.
– Dzień dobry! – przywitała się z ciocią podając mamie kostkę drożdży.
– Cześć Daniel! – zwróciła się do kuzyna. – Widzę, że Lilka i Wiki już się tobą zajęły – dodała uśmiechając się.
Młodsze siostry ciągnęły chłopca na górę, aby się z nimi bawił. Daniel o dziwo nie protestował. Chociaż chodził do trzeciej klasy, bez problemu znalazł wspólny język z młodszymi kuzynkami. Ku ich uciesze zaprezentował breakdance’owy układ i nawet wykonał obrót stojąc na głowie. Podziw dziewczynek sprawiał mu widoczną przyjemność. Alicja także dołączyła do zabawy, chociaż jako najstarsza z całego towarzystwa, wolałaby pewnie inaczej spędzić te chwile. Od czasu do czasu tęsknie spoglądała w stronę okna i swojej Tajemnej Krainy. Dawniej, gdyby taka sytuacja się wydarzyła, dziewczynka zrobiłaby obrażoną minę i nie chciałaby zająć się gościem. Jeszcze rok temu, gdy coś nie szło po jej myśli (a niespodziewana wizyta Daniela i jego mamy kolidowała przecież z jej planami), dałaby niewątpliwie do zrozumienia wszystkim dokoła, jaka jest niezadowolona. Tymczasem postanowiła cierpliwie poczekać i odłożyć zaspokojenie swojej ciekawości na później.
Po obiedzie goście, zachęceni przez mamę, zostali jeszcze do podwieczorku. Babcia zgodnie z zapowiedzią upiekła przepyszny placek z kruszonką i, ponieważ wyszło słońce, zjedzono go na tarasie. Dzieci biegały po ogrodzie, wspinały się na drzewa w sadzie i bawiły się w chowanego. Alicja ani razu nie okazała zniecierpliwienia. Gdy goście odjeżdżali, był już wieczór. Wtedy dziewczynka szepnęła mamie na ucho, że musi koniecznie jeszcze przed pójściem spać coś sprawdzić na łące.
– Dobrze, tylko wracaj szybko – odpowiedziała mama. – Robi się późno.
– Obiecuję! – zawołała Alicja i puściła się pędem w kierunku drzwi.
Kiedy dziewczynka przechodziła przez skrzypiącą furtkę, nad ogrodem i łąką zapadał zmrok. Gdy tylko znalazła się po drugiej stronie muru, już z daleka ujrzała cień potężnego drzewa. Stało ono w miejscu, gdzie zaledwie wczoraj wysiała nasionko, które dostała od właściciela sklepu ogrodniczego.
– Łaaał! – wykrzyknęła i podbiegła do olbrzyma. Nie musiała sprawdzać dwoma palcami, czy jego pień zgrubiał. Dziś, choćby i dwie Alicje próbowały objąć go ramionami, nie zdołałyby, taki był potężny. Alicja spojrzała w górę: konary drzewa tworzyły gęsty parasol i zdawały się sięgać samego nieba. Gdy dziewczynka z bliska przyglądała się temu zdumiewającemu okazowi, zauważyła coś jeszcze. Drzewo kwitło. Piękne, duże kwiaty o białych płatkach siedziały na gałązkach niczym ptaki i napełniały powietrze osobliwym, słodkim zapachem. Pośród nich gdzieniegdzie ukazywały się żółtawe, podłużne i nieco zakrzywione owoce. Alicja, zdumiona tym niezwykłym widokiem, wyciągnęła rękę po jeden z nich. Był miękki, wyglądał na zupełnie dojrzały. A przecież dopiero zaczął się maj. Alicja zerwała owoc i przyglądała mu się uważnie. Nie był żadnym z tych, które znała. Przypominał za to literę „C”. Dziewczynka przez chwilę rozważała, czy go nie spróbować. Ale w tej samej chwili przypomniała sobie o obietnicy danej mamie, że niebawem wróci. Ściskając tajemniczy owoc ruszyła do domu.
– Jestem! – zawołała od progu.
Tata czytał już młodszym siostrom do snu, a mama siedząc w fotelu karmiła małego Maciusia. Alicja uśmiechnęła się. Weszła do kuchni, gdzie krzątała się jeszcze babcia. Na stole stał pozostawiony dla Alicji kubek kakao. Dziewczynka wypiła duszkiem ciepły napój, czując jak rozkosznie rozgrzewa ją od środka.
– Dobranoc, Babuniu.
– Dobranoc, słoneczko. Śpij, z Panem Bogiem.
Babcia zawsze tak mówiła, gdy kładła spać swoje dziecko – czyli mamę Alicji. Teraz tymi słowami błogosławiła przed snem wnuki.
Gdy Alicja leżała już w swoim łóżku, wykąpana i senna, do pokoju weszła mama. Usiadła na brzegu łóżka i pogładziła jasne włosy swojej najstarszej pociechy.
– Byłaś dziś bardzo cierpliwa – powiedziała cicho. – Rano dokładnie odkurzyłaś nasz dom, potem poszłaś do sklepu, bawiłaś się z Danielem i siostrami. A wiem, że bardzo chciałaś iść na twoją łąkę... Jak wierzba po wczorajszej burzy?
– Cała – odparła Alicja ziewając. – I od wczoraj wielkie drzewo tam wyrosło. Owocowe – wymamrotała, ale była już zbyt zmęczona, by powiedzieć coś więcej.
– Drzewo owocowe... – powtórzyła mama i pocałowała córkę. – Dobranoc, kochanie – szepnęła i wyszła na palcach.
„Byłaś dziś bardzo cierpliwa...” – słowa te dźwięczały w uszach dziewczynki, gdy zasypiała z niezwykłym owocem w kształcie litery „C” pod poduszką.
***
Następnego ranka po śniadaniu cała rodzina wyruszyła do kościoła. Podczas zajęć szkoły niedzielnej, grupa Alicji rozważała fragment z Listu do Galatów.
„Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, powściągliwość”.
GAL 5, 22-23
– To cechy charakteru, które ujawniają się w nas, jeśli powierzyliśmy nasze życie Panu Jezusowi i pozwalamy Duchowi Świętemu nami kierować – powiedziała ciocia Kasia, nauczycielka w szkole niedzielnej. – Jak
