Niezwykłe opowieści Podziomka Karolka ebook

Barbara Niedźwiedzka

Niezwykłe opowieści podziomka Karolka

© Copyright by Barbara Niedźwiedzka & e-bookowo

Projekt okladki: e-bookowo

ISBN 978-83-7859-025-5

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo www.e-bookowo.pl

Kontakt:[email protected]

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości bez zgody wydawcy zabronione.

Patronat medialny:

twojakultura.pl

Witajcie moi kochani!

Mam na imię Karolek. Jestem krasnalem podziomkiem – kronikarzem, który opisuje przeróżne historie dzieci.

Moi dziadkowie i rodzice mieszkali pod ziemią (dlatego jestem krasnalem podziomkiem), a ja mieszkam na oknie w klasie IB. Przyznam się, że bardzo, bardzo tęsknię za domem rodzinnym. Przyrzekłem sobie, że odwiedzę go i moich krewnych w następne wakacje.

Mam długą siwą brodę, czerwoną czapkę i czerwony kubraczek. Jestem bardzo wesołym i uśmiechniętym podziomkiem. Niekiedy figluję i psocę… Tak jak zresztą dzieci, ale to się zdarza raczej rzadko. No i… Mam 150 lat. Jak na skrzata wcale nie tak wiele!

Siedzę sobie i obserwuję dzieci. To wszystko, co zobaczę i usłyszę, opiszę w mojej kronice.

Chciałbym, aby tę kronikę przeczytały wszystkie maluchy. Niech wszyscy dowiedzą się o przygodach dzieci z IB.

Życzę przyjemnych wrażeń

Skrzat Karolek

Pierwszy dzwonek

Ach! Piękną mamy pogodę, a tu koniec wakacji… Szkoda! Przyznam się, że trochę się denerwuję. Zaraz, zaraz… Ławek jest: jedna, druga, trzecia, czwarta. W tamtym rzędzie też są cztery, czyli zmieści się szesnaścioro dzieci.

Oj! Widzę dzieci i panią, która będzie uczyła IB. Schowam się. Ale gdzie? Hm, może… Nie, zostanę na oknie, będę mógł obserwować dzieci i przyrodę, jak się zmienia.

– Kochani, proszę zająć miejsca – powiedziała wychowawczyni.

Wyobraźcie sobie, co się działo. Konrad usiadł z Kornelem, Pela usiadła z Asią, a Karol sam w przedostatniej ławce. No, cóż! Tak wypadło.

A ci dwaj chłopcy? Nie znam ich. Ciekawe, jak mają na imię.

– Kajtek, usiądź ze mną – poprosił Lutek.

– Super! – odpowiedział uradowany chłopiec.

Sądzę, że ci dwaj chłopcy doskonale się znają. Usłyszałem również rozmowę dwóch dziewczynek z ostatniej ławki pod oknem.

– Mam na imię Danusia, a ty?

– Jestem Irka. Mam nadzieję, że zostaniemy koleżankami.

– Ja też! W razie czego, możesz na mnie liczyć – odpowiedziała Danka.

W przedostatniej ławce siedzą dwie dziewczynki. Jedna z nich, Ala, ma króciutkie włoski z grzywką na czole. Druga dziewczynka, Magda, ma włosy upięte w kucyk. Jak prosto siedzi! No, właśnie! Tak się powinno siedzieć, przynajmniej będzie miała prosty kręgosłup.

W drugiej ławce siedzą chłopcy. Jeden ma na imię Robert, a ten drugi to Jaś. Robert ma ciemne włosy, jest wysokim chłopcem. Mam wrażenie, że jest trochę przestraszony.

Jaś jest blondynem i śmiesznie przez gardło wypowiada „r”. Troszkę mnie to śmieszy! Z pewnością kiedyś się nauczy poprawnie wypowiadać tę trudną głoskę. No i jeszcze dwóch chłopców usiadło w pierwszej ławce. Piotrusia znam z „zerówki”, a ten drugi ma na imię… Ojej, zapomniałem. Na pewno sobie przypomnę.

Ach, wspaniałe dzieciaki! Mają figlarne oczy. Zapowiada się wspaniały rok.

Zmęczyłem się. Chyba się trochę zdrzemnę. Myślę, że wszystko zapisałem.

Pa, dzieciaczki! Do jutra!

O tym jak dzieci rysowały portrety

Dzisiaj od rana jest piękna pogoda. Słoneczko ciepłym pyszczkiem zagląda do okien klasy IB.

– Proszę pani! Będziemy rysować?

– Tak, Karolku, będziemy rysować.

– A co? – spytał zaciekawiony Konradek.

– Moi kochani! Będziemy rysować portrety.

Nagle Konradek wybuchnął śmiechem.

– Masz włosy pokręcone. Czy ty się czesałeś rano? – spytał zaciekawiony.

– Pewnie – burknął Karol.

Wszyscy zaczęli się śmiać. Najbardziej Jaś, z drugiej ławki spod okna.

– No dobrze, dosyć śmiechów! Proszę, aby każdy z was narysował swojego kolegę lub koleżankę z ławki – powiedziała wychowawczyni.

– Proszę pani, myśmy rysowali portrety w zerówce! – odezwał się Jaś.

– Zgadza się. Tym razem narysujecie portret kolegi z ławki – odpowiedziała.

Wszyscy zabrali się do pracy. Słychać było szelest kartek i stukanie kredkami. Spoglądałem ukradkiem na rysunki dzieci, ale nie mogłem zobaczyć rysunku Karola, więc się wychyliłem i...

– Proszę pani, krasnalek spadł z okna! – krzyknęła Danusia. – Na pewno chciał zobaczyć nasze rysunki. Chodź, kochany, posadzę cię na okno.

– O, tak! Tak! Chciałem zobaczyć... Oj, boli, boli, boczek. Wyprostuj mi nogę, bo wyglądam jak pajac!

Nagle podbiegł do mnie Konrad i wyprostował mi nóżkę, a ja mogłem zobaczyć rysunki, które poszły na wystawę. Pięknie wyglądały na płotku naszej klasowej galerii! Brawo, brawo!!!

Dzieci wyszły z klasy trochę się przewietrzyć.

– Jak myślisz, Karolku!? Udane portrety? – spytała mnie pani.

– Pewnie, że udane! – odpowiedziałem.

Pani spojrzała na mnie i uśmiechnęła się. Kto wie, może usłyszała moją odpowiedź.

Nieproszeni goście

Aa… Okropna