Nie opuszczaj mnie ebook

Pamięci Any Maríi Matute, która przyniosła mi wiosnę.

Trzeba samemu wymyślić sobie życie, a w końcu okaże się prawdą.

Ana María Matute

Wiatr wieje tak... Może będzie deszcz.

Coś wisi w powietrzu, ktoś poczuł to też.

Nie wiem, co będzie, co przygna ten wiatr.

Powiem, co wiem na pewno: zna tę opowieść świat.

Mary Poppins (przeł. Artur Warski)

Nad Paryżem leci ptak, który przed kilkoma minutami uciekł z klatki. Szuka sobie miejsca na dachach Saint-Germain-des-Prés. Z niektórych kominów wydobywa się dym, a wiatr bawi się nim i tworzy najróżniejsze kształty. Kobieta wygląda przez okno, żeby sprawdzić pogodę. Szaro – jak zwykle. Ptak przysiada na markizie nad wejściem do Café de Flore i obserwuje wchodzących i wychodzących. Gdzieś dalej zaczyna się życie. Otwiera się brama, młoda dziewczyna podnosi walizkę, dwóch mężczyzn zapala papierosy, policjant poprawia marynarkę, kobieta zamyka okno, a kiedy przewraca się krzesło przed Café de Flore, ptak, który uciekł z klatki, umyka spłoszony i szuka innego, bardziej gościnnego miejsca.

W kwiaciarni zawsze ładnie pachnie.

L’Étoile Manquante to jedno z miejsc, przed którymi warto się zatrzymać i poczekać, aż otworzą się drzwi i ktoś wejdzie albo wyjdzie. Dziś wchodzimy.

Pierwsza klientka to emigrantka z Hiszpanii. Tuż po przyjeździe autobusem do Grenoble świeżo poślubiony małżonek porzucił ją dla opartej o bar w kafejce Francuzki z rozpiętym górnym guzikiem bluzki. Mercedes uznała, że skoro już musi od niego uciec, to najlepiej do Paryża. I tam już została, bez znajomości języka i bez męża.

Od tamtej pory mieszka pod numerem 14 w starej kamienicy przy rue Visconti, o bramie w kolorze błękitu pruskiego prowadzącej na wewnętrzny dziedziniec, ze spękanymi ścianami, posadzkami z piaskowca i dozorcą o nienagannych manierach, w towarzystwie pieska. Niemal tak stary jak jego pani, prawie nie szczeka i całe dnie przesypia pod oknem. Okno się nie domyka. Myślę, że pies jest już jedną łapą w grobie. Jego pani ma dwa pokoiki, marmurowy kominek, na posadzce częściowo terakotę – mocno zniszczoną tysiącami stóp, które deptały płytki na przestrzeni wieków – a częściowo parkiet, przez co powstał niebezpieczny występ. Nic dziwnego: pierwszy dokument dotyczący tego budynku sporządzono 7 marca 1580 roku, kiedy to Sédille Martin sprzedał go Louisowi Claude’owi Bertrandowi z małżonką. Po licznych perypetiach spadkowych dom trafia w ręce kuzynów i pod koniec 1691 roku zostaje ponownie sprzedany przez jednego z nich, Jeana-Baptiste’a Hallora de Serranville albo Ferranville (nie wiadomo na pewno). Kilka lat później kupuje go radca parlamentarny, właściciel numeru 16 przy tej samej ulicy. Z Louvencourtów. Budynek zostaje wówczas przekształcony w hotel dla pierwszej kompanii muszkieterów gwardii królewskiej, tak jak inne budynki w dzielnicy. Po śmierci właściciela, około roku 1772, zaczyna się walka o schedę pomiędzy jego dziećmi, aż 9 maja 1777 roku dom kupuje Pierre Elie Barraux Desgranges. I tak budowla przechodzi z rąk do rąk, od spadkobiercy do spadkobiercy, sprzedawana i kupowana, zamieszkana i niezamieszkana przez malarzy i marszandów. Ostatni właściciele zasłyną skąpstwem, mimo posiadania nieprzebranych bogactw. Do pana Frémonta, zarozumiałego snoba, należała kiedyś niemal cała miejscowość Bormes-les-Mimosas, zaś pani Frémont dekoruje katedry, przyjaźni się z wielkimi malarzami i nigdy nie zapomina, że w tej okolicy mieszkał Delacroix. Wbrew temu, czego można by się po tej parze spodziewać, żałowali każdego grosza na budynek. Zdarzało im się na przykład wyjmować ze śmietnika zwiędłe kwiaty i sadzić je w ogródku.

Tak mijały lata, aż do dziś.

Pod tym niedomykającym się oknem, przez które widać dachy i kominy Paryża, doña Mercedes ulokowała okrągły stolik i ustawiła na nim wazon na kwiaty. Dziś jest pusty. O tej porze bukiet suchych liści i płatków spoczywa już w worku w kuble na dziedzińcu, a dozorca wepchnął go na dno kijem od szczotki.

– Bonjour madame.

– Bonjour Julien. Piękny dziś dzień.

– Ostatnie promienie letniego słońca. Ale proszę uważać na wodę przy wejściu, przed chwilą podlewałem wężem. To nie deszcz, to ja.

– Tak, widzę... Miłego dnia.

Dwa ptaki pijące wodę z kałuży wzbiły się do lotu, kiedy doña Mercedes wyszła przez bramę na ulicę.

Pewna kobieta kupowała czasem kwiaty w kwiaciarni Dominique’a Brulégo i wychodziła z nosem zanurzonym w bukiecie. Z początku Brulé zastanawiał się, kim może być i czy kwiaty do kogoś trafią. Teraz jej nieobecność stała się jedną z wielu niewiadomych, jakie wypełniają każdy dzień w kwiaciarni. Gdzie podziały się kwiaty? A kobieta? Skoro śmierć nierozerwalnie wiązała się z tym zawodem, to uważał, że robi coś więcej niż tylko wiązanki. To wszystko, jak powie potem Violeta, to „tajemnicza rozgrywka między bólem a życiem”.

Dzwonek nad wejściem zabrzmiał dwukrotnie. Dominique klęczał na podłodze, jakby się modlił, do reszty pochłonięty nagietkami. Mercedes weszła do kwiaciarni obładowana torbami zakupów i utkwiła w nim wzrok, jakby mogła spojrzeniem wyrwać go z transu, odciągnąć od wymagającego niezwykłej precyzji zadania. Postanowiła jeszcze raz otworzyć i zamknąć drzwi, żeby znów zabrzęczały metalowe rurki. Nic. Spróbowała głośniej się odezwać.

– Proszę... Proszę pana, może mnie pan obsłużyć? Dzień dobry!

– Ach, oczywiście, przepraszam! Właśnie pani weszła?

Klientka skinęła głową, ale na jej usta wypełzł złośliwy uśmieszek.

– Przepraszam, najmocniej przepraszam... – powtórzył i odłożył nożyce na ladę. – Długo pani czekała? Boże, ale ze mnie cham! I do tego głuchy! Zaczynam się zajmować podlewaniem, przycinaniem łodyg, i w końcu zapominam o najważniejszym: że po coś tu jestem.

– Mówiłam już przecież w zeszłym tygodniu, że powinien pan częściej wymieniać baterie w aparacie, bo w końcu ktoś wejdzie i coś ukradnie, kiedy pan będzie zajęty kwiatami. Nawet pan nie zauważy, kiedy otworzą kasę, zabiorą pieniądze i uciekną z całym utargiem... Zresztą, żeby tylko z utargiem! Po drodze zwiną jeszcze bukiet stokrotek... A pan się nie zorientuje.

– Że co?

– Że wejdą... Że pana okradną! O-krad-ną!

– Jeśli nie zauważę, że ktoś mnie okradł, to tak, jakby mnie nie okradł.

– Na miłość boską!

– Większość problemów pojawia się tylko wtedy, kiedy zdajemy sobie z nich sprawę. Gdyby więc ktoś wszedł i mnie okradł, a ja bym tego nie zauważył, to widocznie to, co skradziono, nie było dla mnie nic warte.

– Zobaczymy! Rozgłoszę wszystkim, że tutaj wolno kraść!

– Tylko to, za czym tęsknimy, sprawia nam ból. Zgadza się pani ze mną, pani Mercedes?

– Chodzi o to, że... – Poddała się. – Boję się o pana.

– Nie ma się czego bać. Nie jestem groźny.

– Nie boję się pana. W naszym wieku dla nikogo nie jesteśmy już groźni. Ale boję się, co z panem będzie. Wiecznie zajmuje się pan tymi swoimi kwiatami... Nieraz widziałam już, jak młodzi chłopcy wynosili stąd bukiety.

– Pewnie zakochani.

Sapnęła z frustracją i przewróciła oczami:

– Niepoprawny romantyk! – zawołała.

– Tak to jest z miłością... Nie sądzi pani? Nigdy nie zerwała pani polnych kwiatów dla ukochanej osoby?

– Owszem, z pola czy łąki, ale nie kradłam ich ze sklepu.

– Jako mały chłopak zawsze zrywałem kwiaty z doniczek dozorczyni mojego budynku, hodowała piękne. Ale najczęściej kręciłem się po targu kwiatowym i tam, podczas gdy mama kupowała nasiona, ja kradłem, tak szybko i niezdarnie, że kwiatki nie nadawały się na bukiet. Rozpadały mi się w dłoni. – Poruszył palcami w geście sypania opadających płatków. – W końcu przekonałem dozorczynię, żeby posadziła róże. Cała ulica jej zazdrościła, ludzie przystawali je podziwiać, kiedy zostawiała uchyloną bramę, żeby pozamiatać czy przynieść wodę. No i stało się to, co musiało się stać: wszyscy zaczęliśmy podkradać jej kwiatki.

– Biedaczka. Złapała was?

– Skąd! Była dumna ze swoich kwiatów, które pięły się po ścianie aż do trzeciego piętra. A jeśli czasem nas przyłapywała, przymykała ogromne, wyłupiaste oczy i udawała, że zagląda do skrzynek na listy.

– I widać, co z pana wyrosło...

– To nie takie proste, ukształtowały mnie różne okoliczności... Ale faktycznie, kwiaty pozostały częścią mojego życia, na dobre i na złe.

Brulé wiedział, że może brzmieć to nieco dziwnie. I tak rzeczywiście było, ale wiedział też, że Mercedes sama wiele przeszła w życiu i nic jej nie zdziwi.

– Czego to dzieci nie wyczyniają... – powiedziała, żeby przerwać ciszę.

– Musiałem blednąć jak ściana, kiedy dozorczyni wbijała we mnie te swoje wielkie, wytrzeszczone niebieskie oczy. Nieco niespokojne, tak jak my. Tak się śpieszyłem, że zawsze kłułem się kolcami i musiałem dusić w sobie krzyk, żeby nie wyszła z bramy i dalej patrzyła na te skrzynki.

– Kobiety zawsze udają, że nie widzą.

– Ach tak?

– Jestem przekonana.

– Zazwyczaj zdawała sobie sprawę, że kradliśmy jej te róże, ale wiedziała, że to z miłości. A w miłości wszystko jest dozwolone. Ta dobra kobieta poucinała w końcu wszystkie kolce, żeby żaden chłopak się nie pokłuł... I proszę, gdyby ta biedaczka wiedziała, że dziś nie czuję żadnego ukłucia... Nigdy. – Westchnął, aż zadźwięczały dzwonki przy drzwiach. A może w ruch wprawił je trzepot skrzydeł anioła? – Co to ja mówiłem? – Pstryknął palcami. – Zgubiłem się.

– Na pewno chciał mi pan powiedzieć, że ból jest nieodłączną częścią życia. Ale nie mamy teraz czasu ani ochoty na bolera.

– No dobrze, słucham.

– Przyszłam po prostu po kwiaty.

– Domyślam się, że nie po to, by prosić mnie o rękę.

– Na miłość boską, zawsze się przez pana rumienię. Jak tak dalej pójdzie, znajdę sobie inną kwiaciarnię. Gdyby nie to...

– Gdyby nie to, że czytam klientom w myślach i zawsze wiem, jakich kwiatów potrzebują i z jakiej okazji. Słucham.

Dominique Brulé lubi przychodzić do swojego sklepu jeszcze przed świtem. Otwiera drzwi kluczem zawieszonym na szyi i zawsze prawą stopą przekracza próg L’Étoile Manquante. Zanim zapali światło i podniesie żaluzje, zamyka na chwilę oczy. W milczeniu porozumiewa się z wszystkimi odmianami kwiatów i wyobraża sobie nadchodzący dzień. Zostawia im dość czasu, żeby wróciły na swoje miejsca, bo podejrzewa, że przez całą noc mieszały się ze sobą, a on oczekuje, że kiedy naciśnie włącznik, wszystkie będą tkwiły w swoich wazonach pełnych czystej wody. Nigdy jeszcze nie przyłapał ich w ruchu, ale nadejdzie taki dzień. Jego kwiaciarnię, najpiękniejszą w Saint-Germain-des-Prés, wielokrotnie nagradzano – zawsze za piwonie. Ma siedemdziesiąt cztery lata i jest zodiakalnym Wodnikiem, a w dniu, w którym otworzył sklep, chciał zamknąć się w środku i umrzeć. Kiedy jednak zobaczył, jak nieśmiałe rojniki potrafią przetrwać wiele tygodni bez wody i opieki, porzucone i zapomniane w żałobnej ciemności, zrozumiał, że i on zdoła przeżyć bez swojej miłości. Julie umarła, niech żyje L’Étoile Manquante.

– Nagietki. Dziś wyjdzie stąd pani z bukietem nagietków. Zapraszam. Dobrze pani zrobią. Podobno potrafią zmienić nastrój.

Mercedes lubi jadać sama w kuchni. Czyta miesięczniki i sprawdza, czy w skrzynce nie ma pocztówek z Hiszpanii – nigdy nie przychodzą. Każdego ranka kupuje gazety, karmę dla psów i kwiaty, a wcześniej, w kawiarni, popija filiżanką kawy dwa herbatniki przyniesione w torebce i przegląda nekrologi w dzienniku. Cieszy się, że nigdy nie trafia na swoje imię. W Paryżu nie ma żadnej innej Mercedes, więc w dniu, w którym je zobaczy, będzie wiedziała, że teraz już tylko jej duch pije bez płacenia kawę w Café de Flore i wędruje samotnie po mieście. Jeszcze bardziej samotnie. Drze paragony na maluteńkie skrawki i jak Blanche Dubois wierzy w uprzejmość nieznajomych, bo dużo chodzi do kina, w każdy poniedziałek, i zapamiętuje dialogi. Akcja wszystkich jej ulubionych filmów toczy się w Paryżu. Lubi rozpoznawać na ekranie Montmartre, plac Pigalle, Moulin Rouge, plac des Vosges, Ogrody Luksemburskie, Operę, Luwr, łodzie na Sekwanie... A sprawia jej to przyjemność dlatego, że rzeczywistość zawsze ładniej wygląda na zdjęciach, tak jak we wspomnieniach. Wciąż jeszcze nie przyzwyczaiła się do tego miasta. Choć przybycie do Paryża było przełomowym momentem w jej życiu, Mercedes pozostała taka sama. Oczywiście zwiedziła go już w całości, ale z każdym nowym krokiem, czy to w szerokich alejach, czy wąskich uliczkach, na nowo czuje się wolna, a także – w jakimś sensie – osierocona. Podoba jej się to. Kupuje pocztówki i ogląda francuskie filmy. W ten sposób przywołuje wszystko, czego sama nigdy nie przeżyła. Pozostaje żoną mężczyzny, który został w Grenoble, pal licho w jakich okolicznościach. A zdjęcie ślubne nadal wisi na ścianie w salonie, tyle że twarz tego przystojnego, postawnego i eleganckiego mężczyzny zasłania zegarek kieszonkowy przyczepiony do ramki.

Jedynym mężczyzną, z którym rozmawia, jest Dominique Brulé, kwiaciarz.

Czasem, kiedy pyta ją o przeszłość, odpowiada, że jest Hiszpanką pozbawioną pamięci, że tak jak wielu innych poczuła się w obowiązku ją stracić. Że pamięta tylko numer telefonu domowego z dzieciństwa i kod do domofonu w Paryżu. „Wystarczy!” Żartuje z tortilli francuskiej, że wcale nie jest francuska, lubi malować paznokcie w piątek po obiedzie i zawsze nastawia telewizor bardzo cichutko, żeby móc przespać sjestę z psem zwiniętym w nogach. Chodzi na mszę. Ale nie słucha. Lubi to, bo msza przypomina jej o babci i wiosce, w której się urodziła – kiedy była mała, podawała dalej wiklinowy koszyk, żeby staruszki wrzuciły monety na ofiarę. Mercedes pali nerwowo, odkąd uciekła od tamtej kobiety w niedopiętej bluzce i mężczyzny, który nie odrywał od niej wzroku, a teraz, kiedy coraz częściej widzi, że młodzi używają tytoniu do skręcania, kusi ją, żeby pójść w ich ślady, bo pamięta z dzieciństwa, jak ojciec sam robił papierosy smukłymi palcami, profesjonalnie niczym hawanka z wytwórni cygar, idealnie. Mercedes jest szczęśliwa, ale często denerwuje się, że nie przychodzą żadne listy, i dlatego potrzebowała dziś nagietków.

– Potrafią zmienić nastrój, pani Mercedes.

– Co pan wie, panie Dominique’u!

– Wiem dużo różnych rzeczy, na przykład że nie zjadła dziś pani ciastek do kawy i że niedługo przyjdą deszcze.

– Dopiero początek września... To jedyne, do czego chyba nigdy nie zdołam się tu przyzwyczaić. Wiele bym dała za słońce w kolorze owoców pigwy, takie jak w domu.

– Nostalgia?

– Czasem ogarnia mnie melancholia, ale od razu ją przeganiam. Smutek jest jak stary mebel, nie ma żadnej wartości. Chybocze się. Nocą trzeszczy i nie tylko nie przynosi pożytku, ale jeszcze ściąga pluskwy.

– To mi się podoba.

– Tak pięknie tu dziś pachnie! – zmieniła temat. – Jakieś nowe kwiaty?

Mercedes siada na swoim miejscu i kładzie torebkę na kolanach. Zawsze czeka na tym niebieskim krześle, aż Dominique przygotuje dla niej bukiet.

– A tak swoją drogą...

– Tak?

– Skąd pan wiedział, że nie byłam dziś jeszcze w kawiarni?

– Jestem detektywem.

– Proszę się ze mną nie droczyć... Wystarczy, że wezmę te stokrotki, co to pan mówi, że poprawiają nastrój...

– Nagietki.

– Słusznie. Nagietki. A tak naprawdę, mówiąc między nami, jeśli chcę poprawić sobie humor, wypijam po przyjściu do domu kieliszeczek białego wina i od razu mam humorek. Mówię, jak jest. Nie jestem z tych, co nie umieją się zabawić.

Mercedes skłamała. Choć rzeczywiście trzyma w spiżarce alkohol „do gotowania i duszenia”. I często, częściej, niż powinna, nalewa sobie kieliszek, żeby zdusić niechciane uczucia.

Czasem myślała, że Dominique to wariat, bawiący się nie tylko kwiatami, lecz także uczuciami swoich klientów. Nie bez powodu przepuszczała przed sobą stałych bywalców, żeby zobaczyć, jak ich traktuje i jak przekonuje, które kwiaty powinni wybrać, bardziej jak prestidigitator niż kwiaciarz. Z początku sądziła, że po prostu chce się pozbyć roślin sezonowych i tych zaczynających już więdnąć, ale nie miała racji. Dominique Brulé był świadkiem miłości uzyskanych i utraconych, podbojów i pożegnań, prezentów i niespodzianek. Czy kwiaty i serce rzeczywiście tak wiele łączy? Mówi się, że kwiaty towarzyszą nam od dnia narodzin. I zostają z nami przez całe życie, nieprzerwanie, aż do samego końca.

– Wezmę może te...

– Oczywiście. Proszę wziąć dalie. A jeśli pani pozwoli, sam napiszę liścik.

– Bo właśnie nie wiem, co napisać...

– Urodziny? Już drugie?

– Pamięta pan, jak mówiłam, że...

– Ależ oczywiście! Proszę mi zaufać. Ma pani ochotę na cukierka? Proszę się poczęstować, tam stoi miska, a ja tymczasem przygotuję bukiet.

– Taki pan miły, wykształcony...

– I tu się pani myli, tu się pani myli... Jestem po prostu tłumaczem kwiatów.

– W takim razie niech pan przetłumaczy, co chcą mi powiedzieć...

– Spodobają mu się. Spodobają.

– Tak?

– Pani też mu się podoba... Proszę mi wierzyć.

Kiedy za klientką zamknęły się drzwi, doña Mercedes uśmiechnęła się porozumiewawczo.

– Flirciarz. Podręcznikowy przykład lizusa.

– Bzdura. To piękna dziewczyna i dziś ktoś powinien jej to powiedzieć. Dziś ktoś jej powie, że ją kocha.

W dniu ślubu małej Brigitte postanowił wypełnić kaplicę w Saint-Germain białymi goździkami. „Nie wykosztowuj się już bardziej” – powiedział. Młodzi pojechali w podróż poślubną, porobili zdjęcia i wykąpali się w wodach Morza Karaibskiego, bo zawsze marzyła o tym, żeby rysować serca na białym piasku, zbierać korale i nurkować wśród żółwi i rekinów. Goździki stanowiły jedyny prosty i niewyszukany element bizantyjskiego wesela państwa Bannaleców. Trafił w dziesiątkę. Dwa miesiące później małżeństwo się rozpadło, bo objęcia nie dosięgnęły serca. Albo – inaczej to ujmując – bo miłość to coś więcej niż objęcia. Słusznie więc postawił na umiar w kwestii kwiatów.

Od pierwszego dnia, gdy wszedł do tego starego warsztatu numizmatycznego przerobionego na kwiaciarnię, Dominique postawił sobie za cel uszczęśliwianie ludzi. Jeśli jemu szczęście nie było dane, niech będzie dane innym. A w swoim instynktownym zrozumieniu tego wszystkiego, co przydarza nam się w życiu, zachowywał niemal zegarmistrzowską precyzję.

– No dobrze, drogi detektywie, skąd pan wie, że nie wstąpiłam na śniadanie... Że po drodze nie wstąpiłam jak zwykle do bistra.

– Zauważyłem to od razu.

– ...?

– Kiedy tylko pani weszła i położyła torebkę...

– Nadal nie rozumiem.

– Cóż... Coś w środku zachrupało.

– Mój Boże! W ogóle nie pomyślałam. Teraz mam na pewno w środku pełno okruchów. Tak to jest, jak się myśli o niebieskich migdałach...

Opróżniła zawartość torebki na ladę, a tymczasem Dominique zabrał się do porządkowania dalii zdobiących wystawę.

Mieszkanie doñi Mercedes to istne muzeum tanich antyków, które wynajduje na targu ze starociami przy Saint-Paul. Ognisko domowe buduje się na przedmiotach i przedmiocikach. A ona wciąż się obawia, że każdy, kto odwiedza jej mieszkanko przy rue Visconti – a rzadko się to zdarza – od razu widzi, że lokatorka nie ma przeszłości. Kupuje więc portrety obcych ludzi na targu Marché des Enfants Rouges i wymyśla im biografie, żeby mieć jakieś towarzystwo. Zbiera zepsute, połamane lalki i szyje im nowe ubranka ze starych sukni. Ma niemiecki zegar z parą baletników tańczących o każdej pełnej godzinie. Twierdzi, że to po dziadku. „To wielkie, nadprzyrodzone szczęście, że udało mi się zachować tyle drobiazgów” – mawia, bo jak również twierdzi, podczas wojny jej rodzinę wygnano z pałacowej niemal rezydencji nieopodal Oviedo, otoczonej łąką pełną pasących się krów, i musieli zadowolić się gorszymi mieszkaniami w mieście. Całe szczęście, że nadal miała „te drobiazgi”. Ponieważ należy do rannych ptaszków, już od samego rana rusza na łowy, wypatrując na stoiskach prawdziwe skarby, dzięki którym za jedyne cztery euro może uchodzić za fantastycznie bogatą damę. Po południu przegląda jeszcze raz swoje zdobycze i z lubością odkrywa przeznaczenie każdego przedmiotu. Nie mówiąc już o tym, że wprost fascynują ją popielniczki zdobione pejzażami i kwiatami.

Dominique dobrze o tym wiedział. I zawsze obdarowywał ją kwiatami.

– Boże święty! Całą podszewkę mam pełną okruszków z ciastek, będę musiała opróżnić wszyściutkie kieszenie... A potem, co gorsza, zanieść torebkę do pralni, bo to maślane herbatniki, takie jak sprzedają w metalowych puszkach, i teraz wszystko mam w tłuszczu i cukrze. O ja głupia, bezmyślna... – powtarzała bez przerwy, jednocześnie tłumacząc stare plamy na torebce, przywodzące na myśl mapę ze szkolnego atlasu, z wyspami i półwyspami.

Dominique zaoferował swój składzik środków czystości na ratunek jedwabnej kartografii, w zamian prosząc Mercedes, by wypisała ładnym, kobiecym charakterem pisma (tak to ujął) kartkę, którą chciał powiesić w witrynie. Doña Mercedes przystała na to oczywiście bez wahania, licząc na więcej rozmów. On więc szorował i pocierał, a ona pisała:

ZATRUDNIĘ POMOC DO KWIACIARNI

SZCZEGÓŁY NA MIEJSCU

NAZYWAM SIĘ DOMINIQUE BRULÉ

PS MILE WIDZIANE IMIĘ POCHODZĄCE OD NAZWY KWIATU

1

Następnego dnia doña Mercedes siedziała u Tilde z kartami w dłoni, gotowa do partyjki brisca. Można powiedzieć, drogi czytelniku, że to jedyna tradycja, jaką kultywują hiszpańscy imigranci w Paryżu. Woń żadnych perfum nie utrzymuje się dłużej niż zapach kawy, a żadne wspomnienie nie przetrwa próby czasu. Wszystko przemija. Kwiaty tracą zapach, a fotografie – ostrość barw. Tymczasem najdrobniejsze zwyczaje zachowują siłę, jako ostatnie, czego można się chwycić. Emigranci nigdzie nie czują się dobrze: dostosowują się, szukają, zderzają ze sobą, wymyślają na nowo, ale pozostają im tylko wyblakłe wspomnienia. Jakże zawodna jest pamięć!

Dla każdej po trzy karty i po dużej filiżance kawy. Wiedziała, dlaczego tam poszła. Odkryto przed nią nowy powód, by żyć. Od niemal dwóch lat nic się im nie przydarzyło. Ostatnimi czasy ich życie wypełniała pustka. W końcu zaczęły tęsknić do niewidzialnych mężów, bo kiedy nie ma się nikogo, potrzeba choćby przeciwnika, jak w partii kart. Na zmianę ciągnęły z talii, aż wystygła im kawa.

Wygrała Tilde.

Mercedes się zamyśliła.

– Dobrze się czujesz? Wyglądasz, jakby coś cię bolało.

– Nie... Nie, wszystko w porządku. Przynajmniej tak mi się wydaje. Bo jak pójdziesz do lekarza, to na pewno coś znajdzie. Dlatego nie chodzę. Wolę spacerować.

– A co ma lekarz do spacerów? – zapytała zaskoczona.

Tilde uważała, że dzięki Mercedes czuje się lepiej, bo ta była od niej jeszcze bardziej szalona i jeszcze bardziej samotna. A szalone i samotne (lub vice versa) dobrze się dogadują, traktują się delikatnie. One odgrywały szacowne starsze panie, przyjaciółki, a rywalki tylko w grze.

– Przyniosę ci ibuprofen.

– Aj, nie! Lepiej paracetamol. Tamto podobno strasznie szkodzi.

– Mnie tam wszystko jedno. Jak chcesz, to sobie wierz, że którejś z nas może zaszkodzić jakaś mała tabletka, skoro tyle ich już w siebie pakujemy... Żadna z nas nie jest hipiską, chemia nam niestraszna.

– To daj mi najpierw omeprazol.

– Już. Podlicz mnie. Co ci jest?

Czasem gdy chcemy coś powiedzieć, nie udaje nam się wyrazić tego, o co nam chodzi, a kiedy inni próbują pomóc nam wydobyć to, co leży nam na sercu, całą przygotowaną mowę, zacinamy się jeszcze bardziej i nie potrafimy zacząć od nowa. Żeby dotrzeć do sedna, do obranego celu, potrzebny jest nieraz długi objazd, zwłaszcza po sześćdziesiątce. I tak działo się czasami w przypadku dwóch przyjaciółek, Mercedes i Tilde.

Zapięcie guzika swetra sygnalizowało zainteresowanie tym, co miało zostać opowiedziane. Trochę jak w niektórych scenach Domu Bernardy Alba, ale bez całej dramaturgii, bez czerni i pozamykanych okien. Te dwie kobiety żyły zwrócone twarzą ku słońcu i ku ulicom, w całej dzielnicy komentowano ich przyjaźń i to, jak często stawały nagle obie na chodniku, niemal jak wryte, i jednocześnie wybuchały śmiechem. Wigoru dodawały im nowinki, niespodzianki, młodość innych. Tilde miała wyższą emeryturę niż Mercedes, ale ta radziła sobie świetnie, wręcz genialnie. Z resztek materiału szyła kołnierzyki, które przymocowywała agrafkami do swetra albo płaszcza, co sprawiało wrażenie, że ciągle ma na sobie coś nowego. Masz rację, jeśli myślisz, że nigdy nie mogła się rozebrać. Jej imponująca prezencja, drogi czytelniku, kazała wierzyć, że te kołnierzyki w groszki, paski, kwiatki czy rzucik ciągną się od szyi przez pierś aż po rękawy i pas. Otóż nie. Mercedes miała tylko „to, co widać”. Jak oka w głowie strzegła „tego, co widać”, i trzymała to w pierwszej szufladzie komody. W drugiej przechowywała pościel, a w trzeciej – ręczniki, haftowane i obrębione koronkami, którymi uzupełniła robótki pozostawione przez matkę.

Tak, Mercedes była uosobieniem delikatności. Elegancka, dystyngowana i przytłaczająco czuła.

Tilde, bardziej żywa, zachowała subtelność wyniesioną ze szkół prowadzonych przez zakonnice, specyficzną mieszankę finezji i zołzowatości.

Obie zaś wybredne i godne powieści lub filmu, z tych najchętniej wybieranych przez Mercedes: francuskich i najlepiej z Catherine Deneuve w roli głównej.

Mercedes przyglądała się Tilde ze zmarszczonym czołem, jakby szukała odpowiednich słów, żeby zacząć. Poza tym, że w kuchni przerzuciła się z oliwy na masło, Hiszpanka niespecjalnie się zmieniła.

– Wydusisz to z siebie wreszcie?

– Wydaje mi się, że pan Dominique Brulé szuka żony – wyjąkała.

Tilde wybuchnęła śmiechem.

– No tak – stwierdziła Mercedes. – Wszyscy stwierdzą, że oszalał. Możesz w to uwierzyć?

– W co?

– W jego wieku...

– Raczej w naszym wieku.

Nie mogło być inaczej: pierwsza dziewczyna, która weszła do kwiaciarni, oznajmiła, że ma na imię jak kwiat. Normalna, elegancka dziewczyna, ubrana tak samo jak inne w dzielnicy. Ostatnimi czasy można było odnieść wrażenie, że wszystkie zeszły na ulicę z jednej wystawy sklepowej i niełatwo przychodziło je odróżnić. Dyktat powszechnie dostępnej mody i kolorowych magazynów przemienił chodniki w wybiegi pełne identycznych dziewczyn, które w niewyjaśniony sposób omijały latarnie i inne przeszkody, jednocześnie nie odrywając wzroku i palców od ekranów telefonów. „Starzeję się – pomyślał Dominique. – A wcale tego nie chcę”.

– Ale myślisz, że chodzi o miłość czy o towarzystwo?

– A co to za różnica, Tilde?

Mój plan na życie od śmierci Julie zakładał, że będę szczęśliwy za nas dwoje. Próbowałem. Ona nie opuściłaby gardy. Płacz wydawał mi się nie na miejscu, bo w niej nie było smutku. Tylko pęd, śmiech, zuchwałość, szaleństwo... Życie. Nigdy nie pozwoliłaby go zmarnować na żałobę, ból, czarną rozpacz. I to właśnie tak mi się spodobało w miejscu wybranym przez jej rodziców na ostatnie pożegnanie. Dom pogrzebowy, gdzie sześć rodzin jednocześnie żegnało się z bliskimi, tłum znajomych i nieznajomych, mniej lub bardziej wystrojonych na tę ponurą okazję. Ja, pan młody Dominique, zniknąłem na krześle, które postawili mi przed dzielącą ją ode mnie szybą. Czułem odrętwienie, nic nie mówiłem. I tam, wśród odgłosów pocałunków w policzki, poklepywania po ramieniu i trzasku drzwi, otwieranych i zamykanych przez kolejnych gości, powiedziałem sobie: nie. Przytłoczony ogromem tragedii nawet nie zapłakałem, nie mogłem jeść, nie mogłem się ruszać. Bezwładny jak ona, lustrzane odbicie jej odejścia do „lepszego świata”, jak powtarzała za księdzem moja matka. Do lepszego życia. Tak mówiła. Lepsze życie. Jakby to, co dzieliliśmy, było złe. Odrzucałem tak absurdalną, irracjonalną i nielogiczną pociechę. Choć przeżyłem wielki wstrząs. Młody chłopak, świeżo po ślubie, szczęśliwy, spragniony życia...

Życia z nią.

Jak mówiłaś? Gdziekolwiek, byle z tobą.

Musiałem schronić się w jej zamkniętych oczach, świadom, że już nigdy ich nie otworzy. I, co gorsza, odbijać się w szybie, w ponurej grze luster życia i śmierci wywołanej przez tę mieszankę wciąż wchodzących i wychodzących aktorów i widzów. Wspominałem cię w tamtym domku w górach, dokąd pojechaliśmy pierwszy raz jak do wyśnionej krainy, leśnej oazy spokoju w samym środku Pirenejów, pojechaliśmy po miłość. „Chcę, żeby to była nasza pierwsza podróż jako pary” – mówiłaś. Wszystko pokrył śnieg – to zupełnie inny chłód niż ten, który odczuwam teraz – i przez dwa dni nie wychodziliśmy z chaty, skończyły się drwa do kominka, więc tuliliśmy się z całej siły pod kocami przy dogasającym węglu... To był znak. Jakby ostrzegali mnie, że to nie z naszej winy zabraknie ciepła. Wyglądałaś tak pięknie, pogrążona w głębokim śnie, przypominałaś Ofelię Millaisa.

Ktoś wszedł do sali numer pięć domu pogrzebowego i oznajmił: „To wszystko zły sen”.

Przyniósł kwiaty. „Piwonie, jej ulubione” – powiedział.

A ja nie wiedziałem, co to piwonie, bo do tej pory jedyny zapach, jaki mi się podobał, to zapach mojej ukochanej. Jej perfumy. Nie znałem się na kwiatach. „Jeszcze jeden bukiet piwonii”. „Połóż je tutaj” – mówiła jej matka kolejnym żałobnikom. „To jakiś koszmar” – powtarzali.

I tak pokój wypełniał się kwiatami. „Jeszcze więcej piwonii”.

Piwonie.

Piwonie.

Piwonie.

Wszyscy wiedzieli, że piwonie to jej ulubione kwiaty, oprócz mnie. Wszyscy przynieśli jej kwiaty, wszyscy.

Wszyscy wiedzieli – oprócz mnie.

Czego nie dowiadujemy się o tych, których kochamy? Co gubi się gdzieś po drodze? Czego nigdy sobie nie mówimy? Piwonie. Właśnie tego. Nasze szczęście było tak wielkie, że teraz zostały mi po nim tylko te wszystkie piwonie. Pospolite, proste i okrutnie piękne. To kwiat szczęśliwych małżeństw. Dwunastej rocznicy ślubu. Kwitnący dokładnie w miesiącu twojego odejścia. Pajeon, lekarz bogów z Iliady, zamienił się w kwiat piwonii, żeby uniknąć śmierci. Wszystkie te bajki opowiadał mi półgłosem twój brat i jak dobrze mi one wtedy robiły, razem z rozwodnioną kawą z automatu przy wejściu do zakładu pogrzebowego... I pomyślałem sobie – przerażająca wizja – że ty też zamieniałaś się w piwonię, żeby nie musieć odchodzić. To przeoczenie, które zaczynało mnie dusić, miało stać się moim jedynym zbawieniem: od tej pory zawsze będę się otaczał piwoniami. Dbać o nie tak, jak nie mogłem już zadbać o ciebie.

– No dobrze, to nie jest najlepszy weekend naszego życia – przyznała – ale pobiliśmy właśnie rekord w kategorii najdłuższego przytulania w historii. Ile godzin tak leżymy? Taka okazja już się raczej nie powtórzy... Trzeba szukać dobrych stron tej sytuacji.

– W porządku – odparłem. – Przyjmijmy za cel pobicie tego rekordu. Musisz zawsze wybierać domy bez ogrzewania, żebyśmy mogli nie wychodzić spod koca.

– Ucięłam sobie chyba niezłą drzemkę, nie boli cię ramię?

Bolało.

– Nic a nic.

– Wygląda, jakby zdrętwiało...

– Moje ramię? Też coś! Moje ramię nigdy nie drętwieje. Zapytaj je sama. No dalej, zapytaj i sama się przekonasz.

Julie uśmiechnęła się szelmowsko. Dobrze wiedziała, że próbuję rozruszać rękę po dobrych kilku godzinach podtrzymywania jej głowy na swojej piersi. Choćbym odrąbał sobie teraz ramię siekierą, nie uroniłoby nawet kropli krwi. Miałem nawet zaproponować jej, żeby mnie ugryzła, ale zamiast tego wstałem z łóżka i upadłem przed nią na kolana z wyciągniętą ręką, a ona wybuchnęła śmiechem.

– Jesteś pewny?

– Moje ramię należy do ciebie.

– O wielu rzeczach słyszałam, ale nie spodziewałam się, że ktoś ofiaruje mi ramię jako dowód miłości – stwierdziła i wystawiła język. – To bardzo hojna oferta, ale jak założysz mi obrączkę, jeśli oddasz mi swoją rękę? Wyobraź sobie tylko tę scenę! Kościół, rodzice, krewni, chór, goście... A tu ja z twoim ramieniem w ręku. Przepraszam, może pan potrzymać? I ksiądz zawoła ministranta, który podejdzie z obrzydzeniem i będzie musiał wziąć twoje ramię ze srebrną obrączką na palcu... Oczywiście odmówi, przyjdzie zakonnica i zakryje je serwetką... Brr!

– Rozumiem więc, że dama odmawia mojego ramienia?

– Owszem, odmawia. Zostaw je sobie.

– A ty co mi dasz? – zapytałem cię.

Zapadła ta cudowna cisza między zakochanymi, którzy dobrze znają pytanie i odpowiedź.

Raz...

Dwa...

Trzy...

– Swoje serce – odparłaś.

A ja wybrałem najgorszą odpowiedź, na jaką mógłby zdecydować się ktoś tak beznadziejnie zakochany jak ja:

– Jeśli oddasz mi serce, umrzesz.

Spojrzałem na ciebie i zmieniłaś zdanie.

– To może lepiej buziaka?

Dziś, gdy siedzę przed twoim ciałem, czuję, że trzymam w dłoniach serce rozpadające się na płatki piwonii.

– Co teraz zrobisz, Dominique’u?

Twojej matce zawsze świetnie wychodziło pytanie o oczywistości. Potrząsnąłem głową. Nie rozpłakałem się. Wziąłem głęboki wdech, wyprostowałem plecy i odparłem: „Nie wiem”.

Potem już o nic nie pytała. Jak zwykle się nie liczyłem. Nie potrafiłem nic z tym zrobić. Poczułem dziwną ulgę. Przez jej twarz przemknął cień zaskoczenia, ale zaraz zaczęła rozmawiać z jakimś nieznajomym, który przysunął sobie krzesło. Mimo to nadal słyszałem głośne bicie swojego serca, wymuszone uderzenia. Mechaniczne. Powolne. Wręcz irytujące. Nigdy nie spodziewałem się, że nadejdzie dzień, gdy będę słyszał bicie tylko jednego serca – swojego. Wiedziałem jednak, że nie powinienem cię opłakiwać, bo czułem, że figlarnie puszczasz do mnie oko zza szyby.

Narrator nie miał już nic do dodania, bo wyobraził sobie tę scenę dokładnie tak, jak opisał ją bohater. Poczuł bliski dreszcz i zapragnął go przytulić.

Od dnia twojej śmierci zaczęli zachowywać się tak, jakbym nagle, w jednej chwili, stał się im zupełnie obcy. Zauważyłem, że przecięli wszelkie łączące nas więzy.

Znajomi namawiali twoich rodziców, żeby gdzieś wyjechali, „nie zostawali zamknięci w czterech ścianach” – to miało sprawić, że ból stanie się „bardziej znośny”. Bardziej znośny ból? A co to takiego? Dokąd można wyjechać, żeby uciec przed bólem? Na którym dworcu sprzedają bilety? Krewni sypali truizmami jak z rękawa:

– Tak będzie najlepiej.

– Powinniście to zrobić.

– Choroba już i tak odcisnęła na was piętno.

– Nie powinniście dłużej pogrążać się w żałobie.

– Wystarczy.

– Nic już nie możecie zrobić.

– Wasza córka chciałaby...

„Pomyślę o tym jutro” – powiedziałem, próbując uciec od bólu w spontaniczną prokrastynację, tak jakby odłożenie płaczu na następny dzień mogło mi w jakimkolwiek stopniu pomóc.

W tej chwili matka Julie zamilkła, a choć spodziewałem się błogosławieństwa czy chociaż dobrego słowa, czekał mnie tylko widok gruzłów na jej mocno zaciśniętych szczękach. Owinęła się szczelniej żakietem, wtuliła w jego poły i w końcu nieśmiało zaproponowała mi pomoc, gdybym jej potrzebował. Potem wstała, poklepała mnie po kolanie i podeszła do pozostałych członków rodziny, zajętych przywoływaniem półgłosem wspólnych wspomnień.

Ja byłem sam. Zostałem zupełnie sam. Nikt nie zwracał na mnie uwagi.

Pokonałem kilka metrów do drzwi, idąc szpalerem z dziesiątków bukietów piwonii, i wyszedłem na zewnątrz. Już w progu puściłem do ciebie oko, tak by nikt nie zauważył. Znów poczułem, jakby twoje serce rozpadało się w moich dłoniach na płatki.

„Kocham cię” – powiedziałem wyraźnie.

„Wycałowałem już wszystkich krewnych” – pomyślał Dominique Brulé, rozpoznając niektóre spośród twarzy, których właściciele gestykulowali jak w niemym filmie. „Powinienem już stąd iść... Jestem piątym kołem u wozu, nie należę już do rodziny. Moja obecność to niepotrzebny element układanki”.

Próbował sobie wmówić, że to dlatego wyszedł z domu pogrzebowego, choć brzmiało to raczej jak wymówka niż rzetelny argument. Nikt nie potrafi poradzić sobie z bólem po pierwszej stracie, a w jego przypadku debiut dotyczył najważniejszej osoby jego życia: jej.

I w takich właśnie okolicznościach znalazł się Dominique, dwudziestoparoletni chłopak z wielodniowym zarostem. Popatrzył na żałobników i pomyślał: „No dobra, wystarczy, do widzenia. Mnie zależało tylko na Julie, a dla was zawsze byłem obcy, teraz pewnie jeszcze bardziej niż przedtem”, a potem ruszył dalej krokiem linoskoczka, który polega tylko na własnych stopach, żeby dostać się na drugi koniec przepaści. Do bezpiecznego miejsca. Bezbronność na kilka sekund spętała mu nogi, ale w końcu siła samotności przywróciła go do życia. Zaczął iść. Dominique ekwilibrysta uciekał od bólu.

„Czy robię to, co należy?” – zastanawiał się, gdy mijał ostatni bukiet piwonii i zalała go fala szczęśliwych wspomnień.

„Muszę zawsze patrzeć przed siebie, jakby mogła pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie – myślał. – Będę żył tak, jakby Julie wyjechała w daleką podróż, i chcę czekać na nią z jednym jasnym celem: znowu ją pocałować. Przeminą dni, tygodnie i lata, zestarzeję się, ale zawsze – gdy będę bez niej spędzał święta czy samotnie spacerował po ulicach, kiedy usiądę przed ogniem trzaskającym w kominku – będę pamiętał, co robię. Czekam. A gdy ten dzień już nadejdzie, chcę powitać ją z uśmiechem. Nie dopuszczę do tego, żeby zaskoczył ją widok przygnębionego, wypalonego starca, który jakoś dociągnął do końca”.

Dominique szedł przed siebie, nieobecny, mijany przez taksówki, głodny, rozmarzony i z głową pełną aromatycznego, ale też osobliwego zapachu piwonii.

Każdej zimy piwonie znikają i każdej wiosny pojawiają się na nowo.

Picie pomaga. Dużo wtedy pił. Sądząc po tym, jak opierał się o bar, można by uznać, że na kogoś czeka. Na nią. Nigdy jednak nie upijał się aż tak, żeby wyobrazić sobie spotkanie z nią. Mimo wszystko czekał na to jak głupi. Szukał właśnie następnej knajpy, kiedy zdarzyło się coś niezwykłego: zobaczył chłopca, który pisał „Kocham cię” na starych drzwiach do opuszczonego warsztatu numizmatycznego w Saint-Germain. Na widok Dominique’a maluch wystraszył się, że ktoś go przyłapał, i z piłką pod pachą rzucił się do ucieczki, gubiąc po drodze kawałek gipsu, którym pisał. Nie zdążył nawet domknąć narysowanego serca.

„Julie” – pomyślał. Podszedł i podniósł kredę. W tej samej chwili jakaś staruszka wytknęła głowę przez kraty w oknie sutereny i zaczęła krzyczeć, jakby schwytała rzezimieszka:

– Wstydu nie ma? Tak mazać po ścianie?

– Przepraszam... Chciałem...

– Wynocha! – wrzasnęła kobieta.

W tej chwili stało się tylko to, co musiało się stać. W półmroku bólu nawet najlżejszy promień światła może zamienić pomieszczenie w kwiaciarnię. Staruszka nosiła masę pierścionków, bo – jak mówiła – wolała wszystko mieć przy sobie: dzięki temu nie musiała zamykać drzwi na wszystkie spusty, kiedy wychodziła z domu. Gdy zaprosiła Dominique’a do środka, grała właśnie w chińczyka. Sama poruszała się pionkami wszystkich graczy, bo postanowiła pożreć siebie samą, za każdym razem wygrywać i przegrywać. Jakby miała więcej żyć.

– Nie rozumiesz, młody?

– Ale to chyba trochę nudne...

– Ha! Nie, nie, nie. Nuda to dopiero by była, jakbym musiała wytrzymać z trzema takimi starymi jak ja, co to mylą się przy liczeniu i co dwie minuty wstają od stołu, żeby iść się wysikać. A tak to jestem sobie we własnym domu, gram sama ze sobą, dobrze liczę oczka i wygrywam.

– Albo pani przegrywa...

– Z kim? Gram sama.

– Tak, ale – Dominique podjął absurdalną próbę wytłumaczenia, o co mu chodzi – skoro gra pani też innymi kolorami, to trzy z czterech zawsze przegrywają...

– Ale to ja wygrywam. Głupiś czy co? Nikt mi przecież nie każe wybierać przegranego koloru.

Potem przedstawiła się jako Paulina i oznajmiła, że ma dziewięćdziesiąt lat, a gdyby sąsiad nie zalewał jej mieszkania, pozostawałaby w wyśmienitym zdrowiu. Jakby jedno z drugim miało cokolwiek wspólnego.

– Skaranie boskie z tym z góry! Już tyle lat nie naprawił tego przecieku... Widzisz?

Oboje spojrzeli na sufit.

– Tak. To kółko koło lampy?

– Tak jest bez przerwy, nie rośnie ani nie znika. Jakby ta przeklęta plama mnie pilnowała. Ostatnio kropla wpadła mi prosto do kawy. Pomyślałam sobie, że jeśli jeszcze jedna trafi do tego samego celu, to zmienię się we wróżkę z bajki.

– I co?

– Ech, kawalerze... Widzisz, żebym miała skrzydła?

Zaczęła śmiać się do rozpuku, a Dominique myślał sobie, jaki z niego żałosny typ, że nawet dziewięćdziesięcioletnia wariatka w butach na obcasie i upierścieniona jak Cyganka jest od niego bystrzejsza.

– Wyglądałabym tak, jakbym była wróżką? Jestem taka jak zawsze, ani nie skapnęło już więcej wody z sufitu, ani nie wyrosły mi skrzydła na plecach. To zresztą jakiś obłęd: wyobraź sobie, jak niewygodnie siedziałoby się na krześle, a spać musiałabym zawsze na brzuchu, tak jak wtedy, kiedy operowali mi siatkówkę. Odwarstwiła mi się, wiesz? Kazali mi siedzieć po ciemku i tak już zostało. W końcu przyzwyczaiłam się, że mam tu mało światła, i już nawet nie zapalam lamp... Kiedy zapada zmrok, po prostu idę spać. Mam dobry sen. A kawaler dobrze sypia? Nie wygląda najlepiej...

– Ja?

– Pewnie, że tak. A jest tu kto inny?

„Plama nad naszymi głowami zdaje się rosnąć” – pomyślał Dominique, jakby symbolizowała tę czarną chmurę przeznaczenia, która prześladowała go od kilku dni. Z zamyślenia wyrwał go głośny gwizd kawiarki.

– Przypominasz mi mojego męża.

– To on jest na tym zdjęciu?

– Antoine. O, ten tu żołnierz. Dobry i na czas wojny, i pokoju. Porządny człowiek. Wpadł pod samochód. Potrącił go w drodze z kiosku do domu. Od tamtej pory zawsze czuję się dziwnie, kiedy widzę, jak ktoś kupuje gazetę. Ogarnia mnie wtedy taki smutek... Nigdy nie interesowałam się wiadomościami, bo zawsze podają tylko te złe. On też tak mówił: „Piszą o tym, co najgorsze, wszyscy tylko giną i się zabijają”. Racja. A Antoine był moją ostatnią wiadomością.

Na te słowa wszyscy zamilkli, a cisza zdawała się nie mieć końca. Wszyscy, czyli Dominique i kawiarka, która przestała wreszcie syczeć.

– Napijesz się? Powiedz no mi... – Nadal milczał. – No dobrze – stwierdziła Paulina i nalała sobie kawy do filiżanki, wyszczerbionej, ale z wciąż widocznymi złoceniami, pamiętającymi lepsze czasy. – Powinnam zmyć ci głowę za bazgranie po drzwiach starego sklepu, ale wyglądasz mi jeszcze na dziecko, a skoro jestem wróżką, której nie wyrosły skrzydła, to powiem ci tak: możesz go sobie wziąć.

– Ale pani Paulino... – zaprotestował Dominique. – Pytałem tylko, czy jest na sprzedaż albo do wynajęcia.

– Mnie tam wszystko jedno. Jestem staruszką, co gra w chińczyka i zawsze wygrywa.

– To prawda.

– No więc jako stara kobieta, która zawsze wygrywa, chciałabym, żebyś znów go otworzył, omiótł ściany z pajęczyn, odmalował i na nowo wprawił w bicie serce tego budynku. Dzięki tobie może nawet zniknie ta ciemna chmura, która wisi mi nad głową...

– Ale nie mogę przyjąć...

– Pewnie, że możesz. Umiesz przebiec przez pole na bosaka? A to jest jeszcze prostsze. Nieważne, czerwony, zielony, żółty czy niebieski, i tak wygram. Antoine wiązał wielkie nadzieje ze swoim sklepikiem, chociaż powtarzałam mu, że nie będzie miał klientów, że nikt nie kupuje starych znaczków i monet... Ale on uparł się, żeby żyć ze swojej pasji. A życie... Życie nigdy się nie kończy.

Dominique niemal bezgłośnie powtórzył ostatnie zdanie Pauliny.

– Tak, Dominique’u, życie nigdy się nie kończy. Toczy się dalej, nawet bez nas. To tak jak z kwiatami: kiedy jeden bukiet zwiędnie, możemy zastąpić go kolejnym. I tak zawsze, bez końca...

Wybuchnąłem płaczem tak rzewnym jak jeszcze nigdy w życiu, jakby kamień ciążący mi w piersi od chwili wyjścia z czuwania przy Julie właśnie teraz spadł mi z serca. W tym ciemnym, ale szczęśliwym domu poczułem się znów jak dziecko, które biegało z nią boso po polu. Ze zduszonego bólu, uwięzionego w sali numer pięć zakładu pogrzebowego, wypłynął nieprzerwany potok łez.

– W końcu wyrosną mi skrzydła, Dominique’u... To wszystko leci do kawy. Po tylu latach...