Nawiedzony dom ebook

Heather Graham

Nawiedzony dom

Tłumaczenie: Ewa

PROLOG

Przed wielu laty

Darcy Tremayne w najśmielszych snach nie przypuszczała, że ten wieczór, a raczej noc będzie jedną z najważniejszych w jej życiu; zarazem cudowna, pełna niezapomnianych wrażeń, ale i straszna, będąca początkiem koszmaru, który już nigdy nie miał jej opuścić.

Bal maturalny... to powinno być wspaniałe i warte wspominania wydarzenie. Szczerze mówiąc, nawet już nie pamiętała, od czego właściwie to wszystko się zaczęło. Potem, gdy starała się sobie jeszcze raz przypomnieć kolejne sceny, była przekonana, że od kłótni z Hunterem. Naprawdę nie pamiętała już, o co im właściwie poszło, ale wiedziała na pewno, że zachował się wyjątkowo niestosownie i okazał się zwyczajnym głupkiem. Najbardziej wkurzył ją jego upór, i to w takim dniu, jakby nie mógł zostawić sobie podobnych utarczek na kiedy indziej. W końcu bal maturalny zdarza się tylko jeden jedyny raz w życiu! Pamiętała doskonale wyraz twarzy Huntera, jego wszystkie miny, bo pamięć ochoczo podsuwała jej niezwykle barwne i żywe obrazy. Jeszcze dzisiaj na myśl o tym odczuwała złość. Hunter powiedział, że jeśli go nie przeprosi, przestanie się do niej odzywać. Kazał jej dokładnie przeanalizować wszystkie wady charakteru, a przede wszystkim dziwaczną niechęć przyznawania się do błędów. Może i trochę na wyrost odparła mu na to, że może się do niej nie odzywać nie tylko teraz, ale i do końca życia, jeśli tak mu wygodniej. Nie miała zamiaru go przeprosić, bo niby z jakiego powodu? No cóż, zwyczajnie nie czuła się winna, a co za tym idzie, uznała jego żądania za pozbawione sensu. W końcu to on zachował się jak prostak, więc czemu miałaby żebrać o przebaczenie? To on publicznie, na oczach całej szkoły pocałował prosto w usta tę bezczelną lafiryndę, z którą ostatnio coraz lepiej się dogadywał. Nie chodziło o żaden niewinny, przyjacielski gest, lecz o żarliwą i namiętną pieszczotę. Doprawdy zapracował sobie na żałosne miano gwiazdy Hollywood, o czym zresztą od dawna marzył. Oczywiście liczyła na to, że zadzwoni do niej i poprosi o wybaczenie, lecz nie doczekała się żadnego ruchu z jego strony. Za to już wkrótce poinformował ją, raczej dość chłodnym tonem, że to nie z nią pójdzie na bal, ale z tą wstrętną, podstępną Cindy Lee. Wiadomość spadła na nią jak grom z jasnego nieba, tego było już za wiele! Jak mógł jej coś podobnego zrobić? A przecież jeszcze niedawno zapewniał, jak bardzo jest dla niego ważna, jak wiele dla niego znaczy. Załamała się, a nawet wpadła w depresję. Nie miała najmniejszej ochoty z nikim rozmawiać na ten temat ani z nikim się widzieć. Unikała nawet dobrych znajomych, nie chcąc, by traktowali ją jak ofiarę losu. Wiedziała, że trudno byłoby jej to znieść. Bezpośrednio po tej obrzydliwej rozmowie z Hunterem pozwoliła sobie za to na niekontrolowany wybuch rozpaczy, w nocy zaś nie zmrużyła oka nawet na sekundę, a potem zadręczała się jeszcze przez cały dzień. O co mu chodziło, przecież tak cudownie było im ze sobą i takie mieli wspaniałe plany! No tak, może i wspaniałe, ale bynajmniej nie wspólne. Zaraz po maturze Hunter miał wyjechać do Kalifornii, by spróbować swoich sił w Hollywood, a ona do Nowego Jorku na studia, gdzie udało jej się uzyskać świetne stypendium. Wtedy, to znaczy gdy się o tym dowiedziała, wiadomość ta wprawiła ją w prawdziwą euforię, ale potem... Potem nagle przestało jej na tym zależeć. Na piekielną chandrę nie pomagał nawet argument, że wkrótce i tak od ukochanego dzieliłyby ją tysiące kilometrów, ani to, że od jakiegoś czasu Hunter oglądał się za innymi dziewczynami. Nie pomagało nic, bo przecież była w nim zakochana już od dziewiątej klasy i nie potrafiła wyobrazić sobie życia bez niego. Czy to takie dziwne? Za nic nie chciała się z nim rozstawać, nie chciała i już! Choć może krótka rozłąka dobrze by im zrobiła, może gdy zabraknie jej u jego boku, Hunter uświadomi sobie, jak wiele dla siebie znaczą. Tyle pięknych wspólnych lat, tyle szczęścia i co? Tak po prostu miało się wszystko skończyć?

W końcu jednak zadzwonił do niej i nawet ją przeprosił. Łgał i kręcił, próbując tłumaczyć, że nie ma wyjścia, że się głupio wpakował i teraz już musi pójść na ten bal z Cindy. Niewiele z tego zrozumiała, bo niby dlaczego nie mógł się wykręcić? Wzięli ślub czy co? A może tamta spodziewała się z nim dziecka? Przecież to ona była jego dziewczyną, ona, Darcy, a nie jakaś durna Cindy. Przeprosiny jednak przyjęła, jakżeby inaczej, przecież tak długo na nie czekała. Ostatecznie udało jej się przełamać nerwowe załamanie, postanowiła, że nie wpadnie w rozpacz, lecz zaprosi na bal swojego najlepszego przyjaciela – Josha. Właściwie to jej mama wpadła na ten pomysł, widząc rozpacz córki. I choć Darcy nie do końca miała na to ochotę, bo Josh był strasznym odludkiem, to jednak za nic w świecie nie chciała iść na bal bez osoby towarzyszącej. Zrobię na złość Hunterowi, niech ten baran zobaczy, że nie jestem taka ostatnia, pomyślała ze złością. Przecież Josh to prawdziwy geniusz, pocieszała się nieporadnie. Jeśli chodzi o komputery, matematykę i w ogóle nauki ścisłe, w całej szkole nie miał sobie równych. Co z tego, że jest chorobliwie nieśmiały i trochę niezręczny. Gdy zaproponowała mu wspólne wyjście na bal, nie ukrywał radości. Wiedziała, że czuje się przy niej całkowicie swobodnie, bo od dziecka byli sąsiadami, znali się niemal od kołyski. Oboje mieszkali poza miastem, właściwie już na wsi, i choć obracali się w zupełnie innych kręgach, to jednak jej znajomi, chociaż z niejakim trudem, w końcu zaakceptowali Josha. Dołożyła zresztą wszelkich starań, aby tak się stało, bo było to dla niej naprawdę bardzo ważne. Uważała się bowiem za jego prawdziwą przyjaciółkę. Zresztą, co tu dużo mówić, gdyby nie on, spotkałoby ją jeszcze więcej przykrości. Pewnego razu powiedział jej ot tak, od niechcenia: „Idź dziś z Hunterem na lody i pod żadnym pozorem nie zostawiaj go zbyt długo samego”. Posłuchała tej rady i bardzo dobrze zrobiła, bo ta podstępna Cindy ponownie próbowała zagiąć parol na Huntera i flirtowała z nim jak oszalała. Josh często doradzał ludziom i czasem można było odnieść wrażenie, że ma dar jasnowidzenia. Kiedyś na przykład nalegał, by ojciec Darcy nie wsiadał do samochodu, no a potem okazało się, że hamulce były niesprawne. Tak więc Josha od dziecka otaczała dziwna, trochę niesamowita aura, i z tego względu wielu ludzi wystrzegało się jego towarzystwa. Tak jakby nie chcieli usłyszeć, co ich czeka. Nie wiadomo, skąd Josh wiedział o niektórych rzeczach. Na przykład o tym, że pani Shuhmacher, która mieszkała na tej samej ulicy co oni, jest chora na raka i niedługo umrze. Albo na przykład, co zadziwiło całą okolicę, że Brad Taylor złamie nogę podczas meczu piłki nożnej. Co poniektórzy mówili nawet, że Josh to wariat i powinien się leczyć. Jednak Darcy znała go zbyt dobrze, by tak sądzić. Wiedziała też, że gdy weźmie go ze sobą na zabawę, wszyscy to jakoś zaakceptują i nie będą mu dokuczać. Może i gadali coś na ich temat za jej plecami, ale nic jej to nie obchodziło. Po scenie, jaką ostatnio urządziła w szkole i tak wygadywali o niej niestworzone rzeczy. O Huntera nie dbała, zbyt boleśnie ją zranił, toteż nie miała zamiaru przejmować się jego reakcją. Na szczęście wkrótce skończą szkołę i to, co dzisiaj wydaje się dramatem, już za kilka dni zamieni się w niezbyt przyjemne wspomnienie.

Wracając zaś do Josha, choć ucieszył się z zaproszenia Darcy i cenił sobie jej przyjaźń, nie krył też dręczących go wątpliwości, a niektóre pomysły przyjaciółki traktował bardzo sceptycznie.

– Darcy, wyglądam przecież jak jakaś łamaga albo przebieraniec! – protestował zwykle, gdy prosiła go, by włożył coś bardziej młodzieżowego. – To bez sensu! Zobacz tylko, jak ja w tym wyglądam!

Ale ona tylko się śmiała i zapewniała go ze wszystkich sił, że świetnie się prezentuje.

– Przestań marudzić, Josh, jesteś naprawdę przystojnym facetem, wysokim, szczupłym i masz śliczne niebieskie oczy. Jeżeli chcesz, to pójdę z tobą do sklepu i kupimy ci inne ciuchy. A jeżeli zupełnie nie masz ochoty na ten bal, to możemy po prostu posiedzieć razem w domu i pogadać albo pooglądać coś w telewizji, albo pójść do kina... pod warunkiem – spojrzała na niego pytająco – że masz ochotę spędzić ten wieczór w moim towarzystwie.

– Chętnie spędzę wieczór w twoim towarzystwie, dobrze o tym wiesz, ale to wcale nie znaczy, że musisz iść ze mną na bal. Co najmniej połowa szkoły tylko czeka na twoje zaproszenie...

– Wątpię bardzo, a zresztą nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. Jeśli nie masz ochoty pójść, to i ja nie pójdę. Koniec, kropka.

– No, dobra – uśmiechnął się pod nosem Josh – skoro chcesz koniecznie iść na ten bal z klasowym maniakiem komputerowym, proszę bardzo, nie będę cię już dłużej przekonywał. W końcu wiesz, co robisz...

Darcy była bardzo zadowolona z takiego obrotu sprawy, zwłaszcza że kupili Joshowi całkiem niezłe ciuchy, dzięki którym zmienił się nie do poznania. I choć na co dzień ubierał się raczej niezbyt efektownie, teraz zaskoczył ją swoim nie najgorszym gustem. To było miłe popołudnie, wędrowali ulicami, trzymając się za ręce, oglądali wystawy sklepowe, a gdy coś wpadło im w oko, zaglądali do środka. Odwiedzili też przy okazji kilku znajomych Darcy. Wręcz nieopisaną radość sprawiały jej spojrzenia, jakimi wszyscy obrzucali Josha po jego ewidentnej metamorfozie. Trochę odpoczęli, a potem znowu ruszyli na obchód sklepów, tym razem w poszukiwaniu sukienki dla Darcy. Okazało się, że w sklepie, w którym przymierzała balowe kreacje, pracuje kolega Josha, który zaproponował jej spory rabat. Długo się zastanawiała, lecz w końcu, po długich i męczących rozterkach, wybrała odpowiednią kreację. Dopiero gdy trochę się uspokoiła po emocjach związanych z wyborem sukni, skojarzyła, że pracujący w sklepie kolega Josha to Riley O’Hare, który też chodzi do ich liceum. Przeprosiła, że go nie poznała i gdy opuścili już sklep, długo jeszcze rozwodziła się nad tym, jak mogła być aż tak mało spostrzegawcza i nietaktowna.

– Ależ skąd, wcale nie jesteś nietaktowna. Masz wielu przyjaciół, łatwo nawiązujesz kontakty, nie zadzierasz nosa. Dobrze wiesz, że cię kocham, i choć to bardzo wyświechtane słowo, oddaje istotę moich uczuć. Jesteś wyjątkową dziewczyną, naprawdę, nigdy nie powinnaś o tym zapominać. – Josh wyglądał teraz na bardzo zakłopotanego. Szybko więc zmienił temat. – No, ale musimy kupić także coś dla mnie, bo przecież w tych sportowych ciuchach, choć są świetne, nie pójdę na bal. Nie chciałbym przynieść ci wstydu.

Wkrótce przeglądał się w lustrze, podziwiając sam siebie.

– Wyglądam jak współczesny Mozart – powiedział w końcu z zadowoleniem.

Najwyraźniej wreszcie zaczął się sobie choć trochę podobać.

Właśnie mieli zamiar wyjść ze sklepu, gdy nagle z całym impetem ktoś otworzył drzwi. Josh, obładowany torbami, zachwiał się i przewrócił na podłogę.

– Co, łamago, nie potrafisz chodzić jak człowiek? – usłyszeli po chwili.

To był Mike Van Dam, silny, dobrze zbudowany chłopak, który stał teraz nad Joshem z wyciągniętą ręką. Zmieszany Josh przyjął pomoc, lecz wtedy Mike rozluźnił uścisk i Josh ponownie upadł na ziemię.

– Zwariowałeś? Co ci odbiło, Mike? – wkurzyła się Darcy.

– To ty do reszty zwariowałaś! – Chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie. – Nie powiesz mi, że zamierzasz zabrać tę kupkę nieszczęścia, pośmiewisko całej szkoły na bal!?

Darcy wyrwała dłoń z jego uścisku.

– Ale z ciebie idiota! Do końca życia będziesz tkwił w tym szkolnym piekiełku, pośród swoich przygłupich kolesi! A tymczasem kariera piłkarza nie trwa zbyt długo, w dodatku zdarzają się poważne kontuzje. I co wtedy? Wylądujesz na sofie przed telewizorem z toną chipsów i piwem, bo żeby robić coś lepszego, trzeba mieć choćby szczątkowy mózg – syknęła, zła jak osa. Nawet nie podejrzewała siebie, że stać ją na coś podobnego. – A tymczasem Josh będzie się wspinał po szczeblach zawodowej kariery. – Dobrze wiedziała, że trafiła w czuły punkt Mike’a, ale sam był sobie winien. Zachował się jak ostatni prostak.

W tym czasie Josh podniósł się z ziemi i pozbierał siatki z zakupami.

– Już jesteś martwy – wycedził Mike przez zęby i spojrzał na niego nienawistnym wzrokiem.

Jednak ku zdziwieniu Darcy Josh nie wyglądał na zbytnio przejętego tymi pogróżkami, a nawet uśmiechnął się pod nosem.

– Może i tak, ale ty też jesteś martwy – powiedział półgębkiem, na co Darcy rzuciła mu ponaglające spojrzenie i lekko popchnęła go w stronę drzwi.

– Chodźmy już, chodźmy stąd... – szepnęła.

– Jeszcze ci pokażę, cholerny głupolu, gdzie raki zimują! – odgrażał się rozzłoszczony Mike.

Więcej nie usłyszeli, bo drzwi sklepu zamknęły się za nimi, a Mike został w środku.

Gdy wsiadali do samochodu, Darcy zapytała zdziwiona:

– O co w tym wszystkim chodzi? Czyżbyś znów miał jakieś przeczucia?

– Nie, dlaczego? Skąd ci to przyszło do głowy? – zaśmiał się Josh.

Josh, którego znała przecież od wielu lat, wydał się jej nagle jakiś tajemniczy. Dopiero teraz do niej dotarło, że praktycznie prawie nic nie wiedziała o jego rodzinie. Matka Josha nie żyła już od dawna, a ojca, który zawodowo związany był z jakąś dużą firmą, niemalże nigdy nie było w domu. W sąsiedztwie uchodził za sympatycznego i trochę staroświeckiego człowieka. Darcy niewiele wiedziała o jego statusie zawodowym i dochodach. Dopiero gdy nadszedł dzień balu i Josh podjechał po nią nowiusieńkim sportowym volvo, które dostał w prezencie od ojca, zrozumiała, że to bardzo zamożny człowiek. No a ten bukiet kwiatów, którym obdarował ją Josh! Czegoś tak cudownego nie widziała nigdy z życiu. Jeszcze bardziej zaskoczyło ją to, że Josh okazał się wyśmienitym tancerzem. Jej znajomi byli równie zaszokowani, lecz musiała przyznać, że wykazali się tego wieczoru dużym taktem. Za to Hunter zachował się beznadziejne, czego się zresztą po nim spodziewała. Nie podszedł do niej ani razu i ani razu z nią nie zatańczył, właściwie przez cały wieczór jej unikał. Widziała jednak wyraźnie, że gdy wygrała z Joshem konkurs tańca, omal nie eksplodował ze złości.

– Dziękuję, Josh, naprawdę nie miałam pojęcia, że tak wspaniale tańczysz! – powiedziała z szerokim uśmiechem.

– Nie żartuj, Darcy, to ja tobie dziękuję! Byłaś wprost cudowna!

– Ale w sumie nie chodzi tylko o taniec... Dzięki tobie zdałam sobie właśnie sprawę, że moje życie nie kończy się na Hunterze, że...

– Tak, właśnie! – Josh chwycił ją niespodziewanie za ręce i przyciągnął nerwowo do siebie. – Nigdy o tym nie zapominaj, że tam, na zewnątrz jest świat, który należy do ciebie. Do ciebie, Darcy! – powiedział z ogniem. – Jesteś jedną z tych niewielu osób, które czynią wszystko wokół lepszym i piękniejszym. To bardzo cenny dar. Nie wolno ci się nigdy poddać! Rozumiesz?

– Josh, trochę mnie przerażasz... O co chodzi?

– Och, przepraszam cię, Darcy, naprawdę nie chciałem... – Rozluźnił uścisk dłoni i prędko zmienił temat. – Słyszysz, grają charlestona, zatańczysz?

– Jasne!

Dziwne zachowanie Josha trochę ją zdenerwowało, ale już po chwili zapomniała się w tańcu, a po kilku kolejnych drinkach poczuła się wspaniale. Zresztą wszyscy byli już nieźle wstawieni i nawet obawiała się o chłopców, którzy przyjechali na bal samochodami. Ale nie zamierzała się tym zbytnio przejmować, najważniejsze było to, że świetnie się bawiła, choć zaledwie kilka dni wcześniej rozstała się z Hunterem.

Gdy poczuła zmęczenie, było już bardzo późno. Na tę noc, jak zresztą wiele osób, wynajęła w pobliskim hotelu pokój. Josh nie odstępował jej oczywiście ani na krok, co więcej wpadł na pomysł, by na zakończenie tak udanego wieczoru obejrzeć jakiś film, a potem na przykład wschód słońca. Zgodziła się natychmiast, zwłaszcza że Josh prawie nic nie wypił.

– Mogę przejrzeć kompakty? – zapytała, gdy ruszyli z miejsca.

– Oczywiście, co za pytanie? – odparł Josh i nieco nerwowo obejrzał się za siebie, bo zdawało mu się, że coś stuknęło w zderzak auta.

– Co to? – zdziwiła się Darcy i spojrzała na Josha.

Nie zdążył jednak odpowiedzieć, bo w tym momencie znowu rozległ się ten dziwny, metaliczny dźwięk i za chwilę obok nich pojawił się drugi wóz. Za kierownicą siedział Mike i z nonszalancją nastolatka popijał piwo. Po chwili odkręcił okno i pokazał jej na migi, by zrobiła to samo.

– Dupek – syknęła przez zęby Darcy.

Josh zdawał się być nieporuszony tym zajściem, nawet nie spojrzał w kierunku Mike’a, choć musiał go zauważyć.

– Nie przejmuj się nim – powiedziała cicho, jakby chciała dodać otuchy nie tylko jemu, ale również sobie.

Lecz Mike nie dawał za wygraną. Ku jej przerażeniu zbliżył się do nich na tyle, że niemal porysował karoserię ich wozu. Darcy krzyknęła, gdy rzuciło ją na Josha, który ze wszystkich sił próbował zapanować nad kierownicą.

– Przepraszam – jęknęła, lecz dobry nastrój prysł jak bańka mydlana. Wiedziała, że Mike’owi czasem odbija, ale nie spodziewała się, że jest aż tak nieodpowiedzialny i głupi.

Rozwścieczona spojrzała na niego wzrokiem bazyliszka, jednak nie wywarło to na nim najmniejszego wrażenia, nadal jechał dosłownie tuż obok nich. Okoliczne drogi były naprawdę koszmarne – źle oświetlone, pełne wybojów i kompletnie opustoszałe. Znikąd pomocy, pomyślała Darcy, coraz bardziej wystraszona. Raz jeszcze zerknęła w stronę prześladowcy i dopiero wtedy dostrzegła, że obok niego siedzi Hunter. Na twarzy Mike’a malował się sarkastyczny, wyjątkowo paskudny uśmieszek. Zdenerwowała się nie na żarty, bo nagle nabrała pewności, że tych dwóch chce ich skrzywdzić. Odkręciła okno i krzyknęła:

– Czego chcecie? Przestańcie się wygłupiać! – Ogłuszający pęd powietrza porywał jej słowa; obawiała się, że jej nie usłyszeli. – Hunter! – krzyknęła więc z całych sił – powiedz mu, żeby przestał, powstrzymaj go jakoś!

Hunter spojrzał w jej kierunku. Oczy miał wystraszone, a twarz białą jak kreda.

– Przecież próbuję! – odkrzyknął.

W tym momencie Mike znowu uderzył w bok ich samochodu.

– Josh, zatrzymaj się, po prostu się zatrzymaj – powiedziała szybko. – Hunter nie ma z tym nic wspólnego, stanie po naszej stronie. Mike sam sobie z nami nie poradzi...

Kątem oka zauważyła, że wóz Mike’a niebezpiecznie podskakuje na wybojach. Hunter próbował odbić w bok kierownicę, lecz Mike nie dawał za wygraną. Po krótkiej szamotaninie z całym impetem uderzyli w volvo, zaraz potem odrzuciło ich na bok, zrobili chyba ze dwa koziołki i wylądowali na dachu tuż przed maską volvo. Josh nie zdążył zahamować i wjechali prosto na przewrócony samochód Mike’a. Darcy poczuła przez moment, jak żołądek podjeżdża jej do gardła, potem otworzyła się poduszka powietrzna, uderzając ją w pierś. Na moment czas przyspieszył, w następnej sekundzie Darcy zobaczyła tysiące gwiazd, które wkrótce, jedna po drugiej, zaczęły gasnąć. Jeszcze później pogrążyła się w absolutnej ciemności.

– Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz...

Słowa wypowiadane przez księdza zabrzmiały w jej uszach dziwnie głucho. Musiała przyjść na pogrzeb Josha, choć sama jeszcze czuła się fatalnie. Wciąż jeszcze miała silne zawroty głowy i mdłości. Podobno gdyby jechali gorszym samochodem, Darcy też pożegnałaby się z życiem. Pogrzeb Mike’a miał się odbyć za dwa dni, zaś Hunter, choć poturbowany, przeżył jakimś cudem, a teraz stał nieopodal grobu i płakał jak dziecko. Wbrew oczekiwaniom na pogrzebie pojawiło się bardzo dużo ludzi, prawie cała szkoła, jakby dopiero teraz wszyscy przejrzeli na oczy i zrozumieli, że Josh był wyjątkowo porządnym i dobrym człowiekiem. Wielu przybyłych zrozumiało, że młodość nie oznacza jeszcze nieśmiertelności. Życie jest bardzo wątłe, a śmierć zjawia się nieproszona i zazwyczaj całkiem niespodziewanie. Dla wielu to tragiczne zdarzenie było prawdziwym szokiem, bo przecież Mike nie chciał nikogo zabić, zamierzał tylko trochę podokuczać nielubianemu koledze. Ojciec Josha, zasępiony, przygarbiony człowiek, czule pocałował trumnę i położył na niej kwiaty. W oczach miał łzy i ból; ból ojca, który stracił syna.

Gdy przebrzmiały ostatnie słowa księdza, pan Harrison podszedł do Darcy i ujął ją za dłoń. Na jego twarzy malowała się rozpacz, lecz uśmiechnął się do Darcy, jakby chciał jej za coś podziękować. Dostrzegła w jego spojrzeniu wdzięczność i bardzo ją to zmieszało. Przecież nigdy nie zrobiła nic dla tego człowieka, nigdy mu w żaden sposób nie pomogła... Ten uścisk dłoni połączył ich w bólu po stracie bliskiej osoby i stali tak przez dłuższą chwilę, zapatrzeni w trumnę, która zniknęła już w otchłani wykopanego grobu. Dzień był, jakby na przekór sytuacji, wyjątkowo piękny. Darcy wsłuchała się na moment w świergot ptaków, próbując odnaleźć w sobie słowa, które nie zabrzmią banalnie i nie spotęgują bólu.

– Był moim wielkim przyjacielem, najlepszym – wykrztusiła z siebie drżącym głosem. – Zawsze był przy mnie, kiedy go potrzebowałam, a teraz czuję się tak bardzo winna... – załamał jej się głos i na chwilę umilkła. – Gdyby nie ten mój pomysł z balem...

– Darcy, nie obwiniaj się, proszę, on był bardzo szczęśliwy, że mógł ci towarzyszyć, darzył cię wielką przyjaźnią. Byłaś dla niego kimś nadzwyczaj ważnym... Nie ma w tym twojej winy, wierz mi.

Pocieszał ją, chociaż przed chwilą pochował ukochanego syna. Skąd brał siły?

– Bardzo panu współczuję... Nie wiem, co powiedzieć – wyszeptała.

– Może to zabrzmi dziwnie, ale Josh nie był stworzony do tego świata, czułem, że wkrótce go stracę. Odszedł tam, gdzie będzie szczęśliwy, ale pamiętaj, że ci, których kochamy, na zawsze pozostają w naszych sercach. Był taki delikatny, wrażliwy, wiecznie zamyślony... Znałaś go przecież dobrze i musisz się ze mną zgodzić.

Stał nieruchomo i wciąż się uśmiechał, nadal nie wiedziała, skąd czerpie taką siłę. Po chwili wręczył jej wizytówkę.

– Zapewne tu nie zostanę, byłoby to zbyt bolesne, ale jeśli będziesz mnie kiedyś potrzebowała albo zechcesz ze mną porozmawiać, zadzwoń bez wahania, Darcy. Mam nadzieję, że twoi bliscy pomogą przejść ci przez ten trudny okres. Jest wielu wspaniałych ludzi...

Spojrzał na nią z taką czułością, jakby była jego córką, i pogłaskał ją po głowie, a potem odwrócił się i odszedł, zostawiając ją samą nad grobem Josha. A wokół ten otumaniający świergot ptaków i nieskazitelny błękit na niebie – co za ironia losu. Poczuła na twarzy delikatny powiew wiatru, odwróciła się i dostrzegła na końcu alejki swoich rodziców, którzy cierpliwie na nią czekali. Nieopodal stał też Hunter, wsparty na kulach, ale wiedziała, że nie będzie w stanie z nim teraz rozmawiać. Już nigdy nie zobaczy Josha, nigdy nie usłyszy jego głosu...

– Boże, dopomóż mi – wyszeptała i zamknęła oczy.

Darcy, nie bądź taka surowa dla Huntera, to nie jego wina, że Mike był durniem...

Głos był tak wyraźny, tak realny, zupełnie jakby Josh stał tuż obok niej. Zszokowana otworzyła oczy i rozejrzała się. Wokół jednak nic się nie zmieniło, ptaki nadal wyśpiewywały swoje trele, wiał lekki wiatr, a rodzice stali na końcu alejki. Poczuła, jak do oczu napływają jej łzy.

Raz jeszcze spojrzała w stronę grobu.

– O, Boże – westchnęła. – Josh, nigdy cię nie zapomnę i tak jak powiedział twój ojciec, na zawsze zostaniesz w moim sercu.

Obtarła oczy i ruszyła alejką w dół. Dzięki Joshowi, bo słowa jego wydały jej się całkowicie rzeczywiste, udało jej się przełamać własną niechęć. Podeszła do Huntera, po którego policzkach nieustannie płynęły łzy, i położyła mu rękę na ramieniu.

– Próbowałeś... – powiedziała łagodnie.

– O, Darcy...

– Próbowałeś – powtórzyła dobitnie – i pewnego dnia będziemy mogli znowu porozmawiać.

To dziwne, ale zaraz potem poprawił jej się nastrój, zresztą wiedziała, że Hunter naprawdę ciężko przeżywa to, co się stało. Rany na jego nodze już wkrótce się wygoją, ale te w sercu pozostaną na zawsze. Do końca życia Hunter będzie pamiętał tę straszną noc i będą go dręczyć wyrzuty sumienia – nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Był może trochę nieodpowiedzialny, lecz z pewnością nikt nie nazwałby go potworem.

Rodzice okazali jej naprawdę dużo zrozumienia i ciepła. Mama nakłoniła ją do zażycia tabletek nasennych, gdyż odkąd zginął Josh, Darcy spała mało i niespokojnie. Tej nocy jednak miała przedziwne, zaskakujące sny, co początkowo przypisała działaniu środków nasennych. Śniło jej się, że wróciła na cmentarz. Niebo nie było jednak już tak błękitne, nie słychać było śpiewu ptaków. Całą okolicę spowijała srebrzysta poświata, przypominająca gęstą mgłę. Darcy spacerowała jakiś czas pomiędzy starymi grobami, z bukietem kwiatów w dłoni, aż nagle dojrzała pod sędziwym dębem, pod którym pochowany był Josh, młodego, szczupłego mężczyznę w eleganckim, czarnym garniturze. Zadrżała w pierwszej chwili ze strachu, ale gdy podeszła bliżej, ze zdziwieniem stwierdziła, że to Josh.

– Josh, to ty?

– Moja biedna Darcy...

Spojrzała na niego wciąż jeszcze trochę przerażona i dostrzegła na jego twarzy ten sam blady, spokojny uśmiech, jakim dziś obdarzył ją jego ojciec.

– Nie obawiaj się, wszystko jest w porządku... – dodał po chwili, jakby znał jej myśli.

– Przecież nie żyjesz, więc nic nie jest w porządku, a co więcej – ze zdziwieniem zauważyła, że podniosła głos – wiedziałeś o tym, że zginiesz, dobrze o tym wiedziałeś! Pamiętam przecież dokładnie, co powiedziałeś wtedy do Mike’a. To była przepowiednia, która się spełniła! Dlaczego mi to zrobiłeś?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jamy Maison Thomas przeciągnęła się rozkosznie, a na jej twarzy pojawił się błogi uśmiech. Łoże z baldachimem, śnieżnobiała, satynowa pościel... Ach, cudownie było leżeć tu, w pokoju generała w Melody House. Roger cicho pochrapywał u jej boku. Ech, ci mężczyźni, pomyślała z czułością, cokolwiek by się działo, oni zawsze mogą spać. Ale nie ona! Ona analizowała teraz każdą minutę poprzedniego dnia, dnia, w którym pożegnała się z dawnym życiem i została mężatką.

Rankiem zapanował zwykły harmider, a do tego jej matka dosłownie co pięć minut wybuchała płaczem i uważała za stosowne nieustannie wygłaszać mowy na temat małżeństwa i seksu. Jakby nie wiedziała, że to zupełnie zbyteczne, bo przecież czasy się zmieniły... Alice, jak zwykle trochę roztrzepana, złamała sobie dwa nowiusieńkie akrylowe paznokcie, gdy upinała Jamy welon. Cindy, kolejna druhna, wypiła trochę za dużo szampana w czasie, gdy państwo młodzi przebierali się do nabożeństwa i miała atak histerii. Kilka osób przez bite pół godziny nie mogło jej uspokoić. Nadszedł czas, by ruszać w drogę, a tymczasem limuzyna się spóźniała. Jakby tego było mało, Jamy poinformowano telefonicznie, że pierwszy sopran rozłożył się na gardło i w ostatniej chwili trzeba było szukać zastępstwa. Tylko dzięki pomocy księdza udało się znaleźć zupełnie niezłego tenora rodem z Irlandii. Wprawdzie to nie to samo, ale i tak skończyło się lepiej, niż można się było spodziewać. Poza tym wszystko potoczyło się jak po maśle i zgromadzeni goście zgodnie uznali, że to najwspanialszy ślub, jaki kiedykolwiek widzieli.

Ojciec panny młodej był majestatyczny i szarmancki, matka zaś piękna i zadbana, a oboje niezwykle wzruszeni. Brat i siostra oblubienicy, którzy także brali udział w ceremonii, fantastycznie wprost wywiązywali się z przydzielonych im obowiązków, zabawiając gości i troszcząc się o ich dobre samopoczucie.

Roger, uroczy pan młody, był wysokim, przystojnym mężczyzną o ciemnej karnacji. Doskonale prezentował się w czarnym smokingu i śnieżnobiałej koszuli – bardzo męsko i bardzo seksownie.

Ich wspólny, pierwszy taniec był czymś niezwykłym, nieskończenie romantycznym i magicznym. Jamy z rozkoszą zatonęła w ramionach swego wybranka. Jednak dopiero podczas tańca z ojcem uświadomiła sobie, że ma wokół wspaniałych ludzi, którzy z całego serca życzą jej jak najlepiej i wtedy dotarło do niej, jak cudownie jest mieć tak oddaną rodzinę i tak nadzwyczajnego męża. Poczuła się najszczęśliwszą istotą pod słońcem.

Irlandzki tenor przyłączył się do zespołu i dzięki temu zabawa była naprawdę udana; zgromadzeni goście mogli się nacieszyć bardzo różnorodną muzyką: od klasycznej, poprzez pop aż po rock. Jedzenie także było wyśmienite, a tort oszałamiająco duży. Nic więc dziwnego, że cała uroczystość i przyjęcie weselne były głównym tematem rozmów jeszcze przez wiele następnych miesięcy.

Po przyjęciu para młoda przeniosła się do Melody House. Seks nie był dla nich niczym nowym, lecz tej nocy po raz pierwszy kochali się jako mąż i żona i może właśnie dlatego było im tak cudownie, tak rozkosznie. Śmiali się, zrzucając z siebie ubrania, ale potem aż zaiskrzyło między nimi zmysłowością i erotyzmem. Zdarzyło im się kilka zabawnych wpadek, pośliznęli się pod prysznicem, a potem sturlali z łóżka. W przerwie dopili butelkę szampana, skubnęli kilka truskawek oblanych czekoladą, a także odrobinę kawioru z chrupiącą bagietką i znowu oddali się bez reszty miłosnym uniesieniom. Jakże cudownie było móc się na ten wieczór, a raczej na tę noc, całkowicie zapomnieć. W dodatku Melody House słynął z luksusowych wnętrz i perfekcyjnej obsługi. Świadczone tu usługi były na najwyższym poziomie. Śniadanie można było zamówić do pokoju lub zjeść na hotelowym tarasie. Można było spędzić miło czas w podgrzewanym basenie lub wybrać się na przejażdżkę konną po okolicznych polach i łąkach.

Na myśl o tym wszystkim Jamy raz jeszcze przeciągnęła się słodko i z niejakim wyrzutem spojrzała na śpiącego obok niej męża. Postanowiła jednak wielkodusznie wybaczyć mu to niedociągnięcie. Wzięła się ostatnio trochę za gimnastykę, jej ciało nabrało większej sprężystości i giętkości i wyglądało teraz, tak, musiała to przyznać, przecudnie w promieniach wschodzącego słońca. Apartament, który wynajęli na tę noc, był niezwykle komfortowy. Właściciel hotelu, pan Stone, niezbyt chętnie oddawał go do dyspozycji gości. Zrobił to tylko dlatego, że potrzebne mu były pieniądze na utrzymanie pensjonatu, gdyż ostatnio nie dopisywała zbytnio koniunktura. Być może jednak na decyzję Stone’a, którego nie bez przyczyny nazywano czasem upartym osłem, wpłynął także urok osobisty Jamy. Nieważne, w każdym razie ona i Roger spędzili noc poślubną w niezwykle eleganckim i historycznym miejscu, toteż zapewne zapamiętają te chwile do końca życia.

Jamy odsunęła zasłony i w tej samej chwili poczuła na twarzy delikatny podmuch wiatru. Z zachwytem patrzyła przez okno na tysiące wciąż świecących jeszcze gwiazd, a po jej głowie błądziły słodkie myśli. A więc była już mężatką, panią Thomas.

Nagle to wspaniałe, zapierające dech w piersiach uczucie znikło gdzieś bez śladu, a jego miejsce zajął jakiś dziwny niepokój. Wstrząsnął nią gwałtowny dreszcz. Obejrzała się, ale nie dostrzegła niczego, kompletnie niczego, co mogłoby wywołać to nieprzyjemne uczucie. Ani w łazience, z której wydobywało się światło, ani w pokoju, do którego przez otwarte drzwi balkonowe przenikał słaby blask księżyca. Stała tak przez chwilę, a o jej ciało ocierały się powiewające na wietrze zasłony. Poczuła strach, irracjonalny, przejmujący strach. Podeszła do uchylonych drzwi balkonowych i zamknęła je, zerkając przy tym na Rogera. Starała się zapanować nad sobą. Przecież w każdej chwili mogła po prostu wrócić do łóżka, przytulić się do męża i poskromić niezrozumiały lęk. Nic się nie dzieje, wszystko jest w porządku... Tak właśnie zamierzała zrobić, ale wtedy z przerażeniem zauważyła, że jakaś dziwna, srebrzysta poświata porusza się po pokoju. Nie było to ani odbicie świateł z zewnątrz, ani żadna rzecz, z jaką miałaby kiedykolwiek do czynienia. Poruszała się całkowicie bezszelestnie, zmierzając teraz na Jamy. Stała jak wryta, nie mogąc uczynić kroku ani wydusić z siebie choćby jednego słowa. W pewnej chwili miała wrażenie, że coś delikatnie muska ją po policzku i gładzi po włosach. Zdawało jej się przez moment, że od nadmiaru wrażeń postradała zmysły, gdy usłyszała nagle ten cichy, jakby kpiący szept: „Ale z ciebie głupia, mała dziewczynka, przecież on cię zabije”. I znowu to muśnięcie po twarzy, i znowu czyjś dotyk na włosach. Całkiem niespodziewanie wszystko nagle ucichło i istota, która spowodowała tak wielki zamęt w jej myślach, znikła bez śladu. Trwało jeszcze chwilę, nim Jamy była w stanie ruszyć się z miejsca. Szła przed siebie z histerycznym krzykiem, ale nie skierowała się w stronę łóżka, na którym wciąż smacznie chrapał Roger, lecz do wyjścia. Szarpnęła z taką siłą za gałkę u drzwi, że prawie ją wyrwała. Otwarte drzwi uderzyły z hukiem o ścianę, ale Jamy tego nie słyszała. Krzyczała tak głośno, że niemal drżały ściany w całym hotelu.

Matt Stone spędził noc w swoim niewielkim domu, położonym jakieś sto metrów od głównego budynku. Mieszkał tam od dzieciństwa i kochał to miejsce ponad wszystko. Ostatnio jednak przeprowadził się do Melody House, który odziedziczył po dziadku. Zdecydował się na taki krok, by mieć lepszy nadzór nad całością. Na swoje mieszkanie wybrał po namyśle duży apartament z sypialnią i garderobą. Bardzo polubił to miejsce, ale nic nie mogło zastąpić starego, poczciwego domu, który niestety był już w opłakanym stanie. Matt postanowił go wyremontować, wprowadzając jednocześnie szereg wygód i unowocześnień. Ten dom można było uznać za prawdziwe dzieło sztuki. Właściwie wytrzymywał porównanie nawet z tak uznanym zabytkiem jak Melody House, gdzie wszelkich remontów dokonywano bardzo ostrożnie, zawsze pod nadzorem konserwatora.

Jamy i Rogerowi zależało bardzo, by spędzić poślubną noc w apartamencie Lee, dlatego też Matt musiał przenieść się na ten czas gdzie indziej. Oczywiście wybrał swoją ulubioną chatę. Dopiero przeraźliwy krzyk panny młodej postawił go na równe nogi. Jednym susem przemierzył trawnik dzielący jego siedzibę od głównego hotelowego budynku, trzymając w ręku klucz od ogromnych, zabytkowych, dębowych drzwi. Wbiegł do środka mniej więcej po dwóch minutach od momentu, gdy rozległ się ten straszny krzyk. Był szybki i wiedział o tym, ale cóż w tym dziwnego, skoro sprawował funkcję szeryfa w Stoneville. Na ganku jak zawsze paliło się światło. Przechodząc przez drzwi, był przygotowany na wszystko, a przynajmniej tak mu się zdawało. Gdy wpadł do środka, zobaczył zbiegającą po schodach Jamy, która wyglądała na skrajnie roztrzęsioną i przerażoną. Nie mógł się powstrzymać, by, mimo niezręcznej sytuacji, nie zerknąć na nią jak na kobietę. A była naprawdę wyjątkowo urodziwa i miała nienaganną figurę. Rozejrzał się dokoła, próbując odgadnąć, co spowodowało u niej tak silny wybuch paniki, ale wszędzie panował całkowity spokój. Przez moment zaczął podejrzewać nawet pana młodego o jakieś niewłaściwe zachowanie, jednak już po chwili uznał to za absolutnie nieprawdopodobne.

Na jego widok Jamy zatrzymała się gwałtownie, ale nie przestała krzyczeć. Najprościej byłoby podejść do niej, przytulić ją i zapytać, co się stało, lecz jak miał to zrobić, skoro stała tam prawie naga?

– Jamy, co się stało? – zawołał, marząc, by się wreszcie opamiętała.

Po chwili zbiegł po schodach jej świeżo poślubiony mąż. Doprawdy, ten facet nie wygląda na brutala, pomyślał odruchowo Matt.

– Jamy! – wykrzyknął zszokowany Roger. – Co ty wyprawiasz?

Matt ściągnął kapę z sofy i narzucił ją na ramiona panny młodej. Przestała krzyczeć, ale nadal trzęsła się jak w febrze. Kapa spadła na podłogę.

– Jamy, co się stało? – zapytał pan młody już nieco spokojniej.

– Naprawdę nic nie widziałeś? – Patrzyła na niego olbrzymimi, okrągłymi ze strachu oczami. – Nie poczułeś tego?

– Czego?

W drzwiach wejściowych pojawiła się Penny Savier, niewielka staruszka o siwych, kręconych włosach, okalających drobną twarz.

– Co tu się, na Boga, dzieje?

Od lat zarządzała Melody House, prowadziła wszystkie rachunki i oprowadzała wycieczki. Kochała to miejsce ponad wszystko, może nawet bardziej niż Matt. Jeszcze za czasów dziadka Matta pracowała tu jako kustosz, a zaraz po jego śmierci objęła stanowisko dyrektora. Była dla Matta niczym ciotka i nie zgadzali się tylko w jednej kwestii, która w tej właśnie chwili zdawała się mieć decydujące znaczenie.

– Może naszej pannie młodej przyśnił się jakiś koszmar? – powiedziała jakby nigdy nic, uśmiechając się wyrozumiale.

– Koszmar? – wykrzyknęła piskliwym głosem Jamy. – Nie spałam! – dodała po chwili.

– A zatem w czym problem? – zapytał nieco poirytowany Roger.

– Chodź, dziecino, napijesz się odrobinę brandy, to ci pomoże – zaproponowała Penny.

– Myślę, że Jamy powinna się najpierw ubrać – oznajmił z naciskiem Roger.

Jamy spojrzała po sobie i z przerażeniem stwierdziła, że nie ma na sobie nic poza całkowicie prześwitującą, krótką koszulką.

– Przygotuję herbatę z dodatkiem brandy – powiedziała stanowczo Penny i obróciła się na pięcie.

– Świetnie, może pójdziesz w tym czasie na górę i ubierzesz się. – W głosie Rogera można była wyczuć zniecierpliwienie. – A potem nam wyjaśnisz, co to wszystko ma znaczyć.

– Co to ma znaczyć? – zapytała z niedowierzaniem Jamy. – Nie pojmujesz, że jestem śmiertelnie przerażona?

– Aż tak, że biegasz nago po hotelu? – Teraz był już wyraźnie poirytowany.

Matt westchnął ciężko.

– Nie powinienem był wyrażać zgody, by spędzili tę noc w pokoju Lee – wycedził przez zęby, spoglądając przy tym z wyrzutem na Penny. To ona go do tego nakłoniła, tłumacząc, że potrzebują pieniędzy na utrzymanie Melody House.

Penny lekceważąco wzruszyła ramionami, ale dobrze wiedziała, jaka plotka krąży na temat Melody House. Otóż powszechnie uważano, że to nawiedzony dom, w którym straszy. No cóż, budynek miał bogatą przeszłość i liczył sobie ponad dwieście lat, a prawie wszyscy uwielbiają takie romantyczne historyjki z dreszczykiem. Matt nie wierzył w duchy. Dopiero po wielu latach pracy w Melody House zaczął interesować się tą sprawą. Poza tym uważał, że ludzie czasami zachowują się jak pozbawieni skrupułów barbarzyńcy i ich dokonania bledną w porównaniu ze szkodami wyrządzanymi przez rzekome duchy. Przecież ci, którzy zmarli, już nie są w stanie nam zaszkodzić.

– Nie stój tak! – Roger zwrócił się do żony podniesionym głosem. – Idź już na górę i włóż coś na siebie, na litość boską!

Jamy spojrzała na niego ze zdziwieniem, a potem z oburzeniem.

– Wyjaśnijmy sobie jedno, mój drogi. Nie mam zamiaru wracać do tego pokoju, czy ci się to podoba, czy nie. Tam coś jest, coś, co mnie śmiertelnie przeraziło, rozumiesz?

Matt potrząsnął głową, modląc się o cierpliwość. Spojrzał spod oka na nowożeńców. Jakże szybko pojawiły się na ich wielkiej miłości pierwsze rysy i pęknięcia.

– Jamy – zaczął spokojnie – nie ma czegoś takiego jak duchy, których istnienie, jak rozumiem, sugerujesz. Spędziłem tu większość swojego życia, na początku jeszcze bez elektryczności, często w całkowitej ciemności i wiem to na pewno: tu nie ma żadnych duchów!

– Widzisz, co narobiłaś? Przecież to miał być nasz cudowny miesiąc miodowy... – wycedził z wyrzutem Roger.

– Posłuchaj – Matt zwrócił się raz jeszcze do panny młodej – masz za sobą wspaniały, ale i wyczerpujący dzień, oboje wypiliście niejednego drinka... W końcu był to ślub stulecia, czyż nie? Nie musicie wracać do tego pokoju, naprawdę, przeniesiemy was gdzie indziej i będzie po sprawie. Możecie spędzić te dni w domku dozorcy, który jest pięknie odnowiony i równie wygodny. Co wy na to? Wszystko da się załatwić w piętnaście minut, kiedy będziecie pić herbatę.

– Dlaczego nikt z was nawet nie zasugerował, by pójść na górę i sprawdzić, co się tam dzieje? – zapytała oburzona Jamy.

– W porządku, ja to zrobię – odezwał się Matt.

Kiedy przechodził obok Rogera i Jamy, usłyszał, jak młody małżonek syknął zjadliwie do ucha swej wybranki:

– Pięknie! Duchy, powiadasz? Lubimy zwracać na siebie uwagę, co?

– Jak możesz, Roger! – wyszeptała z oburzeniem Jamy. – Nie, dziękuję, szkoda twojej fatygi – powiedziała do Matta, wyraźnie rozżalona. – Nie będziemy się nigdzie przenosić, wracam do domu, do mojej rodziny.

– Spokojnie – odezwała się Penny pojednawczo – wszyscy jesteśmy zmęczeni, ale z pewnością uda się nam jakoś załagodzić sytuację. Wprawdzie Matt jest wielce sceptyczny i wszyscy w okolicy doskonale o tym wiedzą – spojrzała znacząco na Rogera – ale wielu ludzi od dawna uważa, że ten dom jest naprawdę nawiedzony.

Zgodnie z wcześniejszymi przypuszczeniami Matt nie zobaczył niczego szczególnego w pokoju na górze. Tylko drzwi na balkon były otwarte, a zasłony unosiły się leciutko, poruszane przez wiatr. Zamknął drzwi balkonowe, a następnie sięgnął do szafy po szlafrok z wyszytym na kieszeni napisem „Melody House”. To Penny nalegała, by ich gościom niczego nie brakowało.

Pozostałą trójkę zastał w kuchni przy herbacie, a także kilka innych osób, goszczących aktualnie w Melody House, które obudził przeraźliwy krzyk panny młodej. Był tam również Clint, kuzyn Matta, który mieszkał tak jak Penny w pomieszczeniach nad stajnią. Pojawił się oczywiście Sam Arden, stary i chudy dozorca, który potrząsnął nerwowo głową i przewrócił teatralnie oczami, gdy zobaczył Matta. Zjawił się też Carter, przyjaciel Clinta z college’u, który kupił jakiś czas temu stojący nieopodal dom. Jako że budynek był nadal w remoncie, Carter wynajął małe mieszkanie nad stodołą.

Matt podał Jamy szlafrok i usiadł przy stole.

Penny rozprawiała z wielkim entuzjazmem o duchach, a Roger przekonywał żonę, że w pokoju nie działo się zupełnie nic, co najwyżej Jamy miała bardzo realistyczny sen.

– Ja tam wiem swoje. Ta istota, cokolwiek to było, zamierzała mnie skrzywdzić – upierała się naburmuszona Jamy.

– Tyle nocy spędziłem w tym pokoju – zagaił ostrożnie Clint – ale nic podobnego mi się nie przytrafiło. A wierz mi – mrugnął do Jamy – spędziłem tam wiele szalonych chwil.

– Nie ma o czym mówić – przeciął dyskusję Matt. – Zabiorę tylko z chaty kilka rzeczy i możecie się tam od razu wprowadzić.

– Proszę nie robić sobie kłopotu... – Roger spojrzał karcąco na Jamy.

– Nie chcę tu zostać... nie mogę! – W oczach Jamy pojawiły się łzy.

– To żaden kłopot, proszę mi wierzyć – odparł uprzejmie Matt, zwłaszcza że marzył o szybkim zakończeniu sprawy, bo nie miał ochoty na wysłuchiwanie opowiastek Penny. Te historyjki o duchach działały mu na nerwy, zresztą słyszał je chyba setki razy. Uważał się za niezwykle wyrozumiałego, gdyż zgodził się na piątkowe i sobotnie spotkania amatorów takich bzdur. Wtedy Penny czuła się wreszcie w swoim żywiole. Opowiadała najdziwniejsze legendy związane z Melody House i co gorsza, wyglądało na to, że w nie wierzy. Prawdą jest, że ściągnęła w ten sposób wielu turystów, nawet z bardzo daleka, bo przecież świat pełen jest naiwniaków.

– Idź już, połóż się, my się wszystkim zajmiemy – odezwał się Clint, który nie robił sobie wiele z całego zajścia.

Po niespełna godzinie wszyscy rozeszli się do swoich sypialni. Matt prawie już zasnął, gdy nagle usłyszał głos dzwonka. To telefon, skojarzył po chwili, wstał i nieco chwiejnym krokiem ruszył przed siebie. Trochę nieprzytomnie przypomniał sobie wydarzenia ostatniej nocy, a potem siłą woli skoncentrował myśli na teraźniejszości. Kiedy szedł do telefonu, przypomniało mu się też, co powiedział kiedyś dziadek, kiedy Matt jako dziecko bał się wejść na teren starego cmentarza: Ludzie umarli są całkowicie nieszkodliwi, to żyjący stanowią największe zagrożenie. Miej przez cały czas oczy i uszy szeroko otwarte. Nigdy o tym nie zapominaj!

Matt otrząsnął się i skoncentrował myśli na czekających go dzisiaj obowiązkach. Najpierw powinien odwiedzić Klickmarów, bo stary Harry groził nieustannie żonie, że ją zabije. Oskarżał biedną kobietę o liczne romanse, a dzieci wyzywał od bękartów.

Harry wpuścił Matta do domu, dopiero gdy szeryf mu obiecał, że się razem napiją. Po chwili rozmowy nawet się trochę uspokoił i bez sprzeciwu oddał Mattowi broń. Ze zrozumieniem kiwał głową, podczas gdy Matt opowiadał mu o prostych badaniach na ustalenie ojcostwa. Obłaskawiony jak baranek Harry potulnie pozwolił się zabrać na posterunek.

Przez cały tydzień Matt miał masę roboty, a gdy w wolnym czasie siedział w salonie, dobiegały go niejednokrotnie, zarówno w dzień, jak i w nocy głosy świetnie bawiących się nowożeńców. Jamy osobiście mu podziękowała za wyrozumiałość, jaką jej okazał tamtego feralnego wieczoru. Już prawie zapomniała o incydencie z duchem i doszła do wniosku, że widocznie wówczas za dużo wypiła.

Jedynie Penny zmartwiła się takim obrotem sprawy. Ona nieustannie marzyła o wizytach duchów. Gdyby udało się w jakikolwiek sposób udowodnić ich istnienie, do Melody House zaczęłoby przyjeżdżać jeszcze więcej turystów. Więcej gości, to oczywiście więcej pieniędzy...

Nowożeńcy wkrótce wyjechali i wszystko wróciło do normy. Lecz Penny, święcie przekonana o swoich racjach, nie dawała za wygraną. Pewnego dnia zaczęła namawiać Matta na zorganizowanie seansu spirytystycznego, lecz kategorycznie odmówił. Na razie postanowiła więc dać sobie spokój i zadowoliła się oprowadzaniem wycieczek.

Matt ucieszył się z takiego obrotu sprawy, bo miał już dość wiecznych dyskusji i utarczek na ten temat. Niestety, jego dobry nastrój nie trwał zbyt długo, bo pewnego dnia Penny przyniosła mu list od Adama Harrisona. Otóż pan Harrison, znajomy Matta, miał firmę zajmującą się wyjaśnianiem zagadko

wych i niewytłumaczalnych zjawisk. Matt wrzucił list do szuflady, tylko pobieżnie zapoznając się z jego treścią.

Lecz najwyraźniej los mu nie sprzyjał, bo gdy w jakiś czas później, Klarze, jednej z pokojówek pracujących w Melody House, przytrafiła się podobna historia jak Jamy, na nowo rozgorzała bezsensowna dysputa o duchach.

Był przepiękny, słoneczny poranek, a pokój Lee wyglądał jak zwykle: łoże z baldachimem było równiutko zaścielone i przykryte narzutą, stara mahoniowa komoda starannie wypolerowana, a telewizor wyłączony. Drzwi na balkon zostawiono otwarte, bo i dzień był wyjątkowo ciepły, białe, muślinowe firanki powiewały leciutko na wietrze. Powietrze przesycone było świeżością, co, jak każdy wiedział, Klara wprost uwielbiała. To właśnie ona przy każdej okazji z pasją przeciwstawiała się uruchomieniu klimatyzacji, którą i tak zawsze wyłączano na całe lato. Pokój sam w sobie był zatem taki jak zawsze, lecz Klara mimo to stała już od jakiegoś czasu z szeroko otwartymi ustami i wpatrywała się w coś, co poruszało się w jej kierunku od strony łóżka. Jakiś dziwny, niezbyt wyraźny kształt... Zjawa zbliżyła się do niej i nagle Klara, już i tak nieprzytomna ze strachu, poczuła czyjś dotyk na policzku. Dotyk śmierci, pomyślała, drżąc, a jej ręce, mocno zaciśnięte na kiju od szczotki, stały się zimne jak lód. Usłyszała szept, ale nie zrozumiała ani jednego słowa. Krzyknęła przeraźliwie i wybiegła z pokoju. Dotarła do półpiętra, ale nikogo tam nie spotkała. Ruszyła więc w stronę drugich drzwi, znajdujących się po przeciwnej stronie schodów. Dopiero gdy zobaczyła Matta, odetchnęła z ulgą i z płaczem rzuciła mu się w objęcia.

– Klaro, co się stało? – zapytał zszokowany. Miała jakieś pięćdziesiąt pięć lat, a więc około trzydziestu więcej od niego.

– Odchodzę! – wykrztusiła z siebie z trudem.

– Ale co się stało?

– Matt, ty wiesz, ta panna młoda, wtedy – mówiła, co chwila łapiąc powietrze. – Wcale nie zwariowała, w tym pokoju naprawdę jest duch!

– Och, myślałem, że to coś poważnego – jęknął zawiedziony. – Klaro, oboje znamy te historyjki na wylot, proszę... Penny od lat nie marzy o niczym innym, jak o paru duchach, które przysporzyłyby Melody House jeszcze więcej rozgłosu. Jednak oboje dobrze wiemy, że duchy nie istnieją.

– Wiem, wszystko to wiem, ale w pokoju Lee z całą pewnością jest duch i nawet mnie dotknął! Znasz mnie od lat, zawsze się z tobą zgadzałam, ale teraz... tam coś jest! Musisz mi uwierzyć! Chodź zresztą i sam się przekonaj.

Westchnął głęboko.

– Chodźmy zatem i zobaczmy – zgodził się dla świętego spokoju.

Dużymi krokami przemierzył dzielące ich od pokoju Lee schody i wszedł do środka. Klara dreptała tuż za nim, spięta i wystraszona. Matt rozejrzał się dokoła, ale niczego szczególnego nie dostrzegł.

– Stałam dokładnie tu, gdzie teraz leży szczotka – powiedziała Klara z przejęciem.

– To pewnie przez te powiewające na wietrze zasłony... – Starał się za wszelką cenę zachować cierpliwość, bo bardzo lubił i cenił Klarę.

– Nie sądzisz chyba, że nie rozróżniam zasłon od ducha? – wymamrotała wciąż zdenerwowana.

– Zupełnie nie wiem, co mam ci na to powiedzieć. Przecież tu naprawdę niczego nie ma! – Nerwowo przeczesał palcami włosy. Miał dość tych wiecznych histerii.

– Bo już znikło! Ale to dokładnie to samo, co kilka miesięcy temu przestraszyło panią Thomson. – Klara przygryzła wargę. – Przyznaję, wtedy trochę się z niej podśmiewałam, ale teraz tego gorzko żałuję.

– Klaro, jak dobrze pamiętasz, Jamy przyznała potem, że po prostu za dużo wypiła. Poza tym nowożeńcy sami nalegali, by spać właśnie w tym pokoju. Panna młoda widocznie bardzo chciała spotkać istotę nie z tego świata i tak też się stało. Rozumiesz? Przecież jesteś wyjątkowo rozsądną kobietą i...

– Odchodzę!

– Och, Klaro, daj spokój. – Nie mógł sobie pozwolić na utratę pokojówki. – Mam dla ciebie propozycję: zostaniesz i nie będziesz musiała sprzątać tego pokoju. Już nigdy! Co ty na to?

– A kto tu będzie sprzątał?

– Penny zajmie się tym pokojem. Dla niej to niespełnione marzenie, wiesz, jak bardzo by chciała spotkać jakiegoś ducha. Może to ona płata nam figle? Sam już nie wiem... A może ktoś się tu włamał?

– A niby kto miałby się tutaj włamać? – Klara wsparła ręce na biodrach. – Kto odważyłby się włamać do domu, w którym mieszka szeryf?

– Naprawdę nie wiem, ale obiecuję ci, że zbadam tę sprawę.

Klara spojrzała na niego z powątpiewaniem.

– Ten pokój nie jest bezpieczny – dodała jeszcze desperacko.

– Teraz to już naprawdę przesadzasz, duchy nie są niebezpieczne.

– Nie są? A słyszałeś o czarownicy z Tennessee? Nawet stary Andy Jackson się jej bał. Ciągnęła ludzi za włosy, straszyła dzieci i przyczyniła się do śmierci pana domu. Nie możesz temu zaprzeczyć.

– To tylko ludzka wyobraźnia...

– W przypadku Andy’ego też?

– No nie wiem, musiałabyś mi dać na piśmie, że Andrew Jackson bał się duchów.

– Lepiej zrób coś, zanim te historie o duchach sprawią, że turyści będą się bali tu przyjeżdżać. Z pensji szeryfa nie utrzymasz tego domu...

– Penny jest zdania, że to tylko napędzi nam klientów. – Zmarszczył brwi i podszedł do niej. – Co ci się stało w twarz?

– W twarz? – Podeszła do lustra i aż krzyknęła. – I co, duchy nie zagrażają ludziom? A co to jest?

– Z pewnością uderzyłaś się, wybiegając z pokoju, przypomnij sobie.

– Matt... – Skarciła go wzrokiem. – Pamiętasz, jak niektórzy przysięgali na wszystkie świętości, że widzieli żołnierzy w salonie na dole i damę w bieli, unoszącą się nad podłogą? Od czasu śmierci twojego dziadka dzieją się tu jeszcze dziwniejsze rzeczy. Pamiętasz, jak Rendy Gustaw odszedł z pracy po jednej nocy spędzonej w pokoju Lee? Nie wyjaśnił nawet, co się stało.

– Ale duchów przecież nie ma... Proszę cię, chociaż ty jedna bądź rozsądna!

– Według ciebie zwariowałam? A kto w takim razie zrobił mi ten ślad na twarzy? – Podeszła bliżej i wyszeptała scenicznym szeptem: – Porządny z ciebie facet, więc zostanę, ale na twoim miejscu zamiast wszystkiemu zaprzeczać, coś bym z tym zrobiła, dopóki nie jest jeszcze za późno.

Tego wieczoru Matt wrócił z pracy bardzo zmęczony. Usiadł przy biurku i zaczął przeglądać korespondencję. Nagle usłyszał pukanie do drzwi.

– Proszę! – zawołał.

Penny nieśmiało zajrzała do środka.

– Nie przeszkadzam?

– Nie, proszę, wejdź.

Rozejrzała się szybko i cicho zamknęła za sobą drzwi. Przysiadła na brzegu biurka i spojrzała na Matta z wyraźnym ożywieniem.

– Co zamierzasz zrobić z tym incydentem, który miał dziś miejsce?

– O co ci chodzi?

– No, przecież Klara ma siniaka na policzku!

– Ach, Penny, daj spokój! Bardzo cenię Klarę i znam ją wiele lat, ale bez przesady, musiała się po prostu uderzyć. – Nagle zmarszczył brwi i zwrócił się do Penny ostrzej, niż zamierzał: – To chyba nie twoja sprawka? Czyżbyś nam wszystkim postanowiła udowodnić, że ten dom rzeczywiście jest nawiedzony?

Penny spojrzała na niego z niekłamanym oburzeniem i Matt natychmiast pożałował swoich słów.

– Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła! Ale kto wie, na co stać innych... Jesteś czasami zbyt ufny, a to w dzisiejszych czasach niebezpieczne – dodała niechętnie.

– No cóż, żyjemy w małej społeczności...

– To prawda, ale i u nas nie brakuje złych ludzi. Powiedz, dlaczego nie chcesz przyznać, że dzieje się tu coś dziwnego?

– Przestań, mam dosyć tej dyskusji. Rozumiem, marzysz, by ten dom był pełen duchów, ale...

– Ale dobrych, a ten tutaj z pewnością do takich nie należy. Czemu nie zadzwonisz do tego faceta z firmy badającej zjawiska nadprzyrodzone?

– No też coś – burknął pod nosem Matt.

– Sam sugerowałeś, że może ktoś się włamał... Pamiętasz, w zeszłym roku wyszło na jaw, że to nie duchy nawiedziły starą kopalnię złota, lecz dwóch rabusiów.

– Doskonale, zadzwonię po łowców duchów i stanę się pośmiewiskiem dla całego miasteczka. Równie dobrze mogę od razu szukać nowego lokum.

– Obiecaj chociaż, że się nad tym zastanowisz.

– W porządku, zastanowię się. – Kiwnął głową zniecierpliwiony.

Penny, już bez słowa, wyszła z pokoju i cicho zamknęła za sobą drzwi.

Na twarzy Klary rzeczywiście widniał jakiś znak, jakby ją ktoś uderzył, pomyślał Matt, gdy został wreszcie sam. Czy ktoś z domowników ważyłby się na taki głupi kawał? Matt zasępił się. Im dłużej się nas tym zastanawiał, tym mniej wierzył w taką wersję wydarzeń. Na wszelki wypadek postanowił jeszcze raz przeszukać dokładnie pokój Lee. Nic jednak nie udało mu się odkryć. Wrócił więc do swojego apartamentu i wybrał numer Harrisona.

– O, witaj, Matt, miło cię słyszeć.

– Cześć, akurat dziś nie byłbym tego taki pewien. Znasz moje zapatrywania na duchy, zjawy i inne tego typu zjawiska...

– Tak, oczywiście.

– Jednak mimo to chciałbym cię prosić, byś przyjechał do mnie i dowiódł, że w moim domu nie ma żadnych duchów. I to tak szybko, jak tylko możesz.

– Mam dosyć napięty harmonogram, ale coś wymyślę.

– Świetnie, a co do twojego listu, nie bardzo rozumiem... To ty chcesz mi płacić?

– Tak, oczywiście, dostajemy pieniądze na takie badania i jak już powiedziałem, jestem naprawdę bardzo zaniepokojony zajściami w twoim domu. Zaaranżuję spotkanie, jak tylko będzie to możliwe.

– W porze lunchu łatwo mnie znaleźć w przydrożnej gospodzie – dodał Matt.

– Dobrze, dla pewności zadzwonię do ciebie, gdy tylko uda mi się wyrwać.

– No, to do zobaczenia – mruknął Mat i odłożył słuchawkę. Popatrzył na telefon i nagle doszedł do wniosku, że właśnie popełnił jeden z największych błędów w życiu.

Gdy Adam Harrison odłożył słuchawkę, natychmiast popadł w głęboką zadumę. No, to może być najciekawsze zadanie w jego karierze. Nie ma to jak prawdziwy duch! Właściwie Adam zamierzał jeszcze uprzedzić Matta, że być może wyśle do niego swoją współpracowniczkę, ale Stone odłożył już słuchawkę. Darcy potrafi poradzić sobie z każdym człowiekiem, uznał po chwili namysłu. Nie ma znaczenia, czy jest on żywy, czy umarły.

ROZDZIAŁ DRUGI

Darcy weszła do gospody i natychmiast poczuła się jakoś nieswojo. To wnętrze wyglądało raczej jak stara stodoła i w niczym nie przypominało nowojorskich pubów, które tak kochała. Gdy otworzyła drzwi, dosłownie uderzyła w nią fala dymu papierosowego i kwaśny zapach piwa. Zrobiło jej się niedobrze. W tumanach dymu dojrzała po lewej stronie dwa stare stoły bilardowe, a pośrodku coś imitującego parkiet do tańca. Obok stolików stały spluwaczki dla tych, którzy żuli tytoń. W jednej chwili zapanowała absolutna cisza i wszystkie oczy skierowały się na Darcy. Nawet kobieta stojąca przy barze, z dziwacznie nastroszonymi, czerwonymi włosami i w opiętych hippisowskich ciuchach podniosła wzrok znad swego drinka.

Darcy stała przez chwilę w drzwiach, trochę speszona, i rozglądała się wkoło w poszukiwaniu Adama. Spodziewała się, że będzie ubrany w ulubioną flanelową koszulę i stare dżinsy, które akurat świetnie współgrałyby z otoczeniem. W pewnych sprawach Adam był wyjątkowo stanowczy i nie poddawał się żadnym presjom. Ona zaś, w swojej eleganckiej garsonce, czuła się teraz w tym wnętrzu jak przybysz z innej planety. No cóż, prawdziwa bizneswoman musi przecież dbać o prezencję. Nie spodziewała się pięciogwiazdkowego lokalu, ale szczerze mówiąc, nie oczekiwała też aż tak ponurej i podłej knajpy.

– W czym można ci pomóc, skarbie? – zawołała do niej kobieta z burzą czerwonych włosów na głowie.

Jej głos był przyjazny i ciepły, więc Darcy uśmiechnęła się do niej, lecz zanim zdążyła coś odpowiedzieć, jeden z mężczyzn siedzących przy stole wstał i odwrócił się w jej kierunku.

– Szuka pani kogoś? – zapytał.

Był wysoki, raczej szczupły i gdy się uśmiechnął, stwierdziła z ulgą, że ma wszystkie zęby – pełny garnitur, a także słodki dołek w lewym policzku. Jego specyficzny akcent, jak i swoisty urok skojarzył się jej z ludźmi Południa.

– Tak, szukam człowieka o nazwisku Stone, Matt Stone. – Nie brała jakoś pod uwagę, że mógłby to być któryś z obecnych w lokalu mężczyzn. Zanim się tu znalazła, miała bardzo konkretne wyobrażenie na temat pana Stone’a: wysoki, dostojny, elegancki, ze szpakowatymi skroniami, w podeszłym wieku... W końcu był nie byle kim, bo przecież to jego przodkowie kazali wybudować sławny Melody House. Spodziewała się więc dżentelmena o nienagannych manierach i ujmującym, nieco staroświeckim sposobie bycia.

– Jeśli chcesz, skarbie, chętnie się z tobą spotkam – odezwał się jeden z mężczyzn grających w bilard.

– Zachowuj się, Carter – zrugał go kumpel, ale kilku innych wybuchło śmiechem.

W tym momencie od jednego ze stolików podniósł się kolejny mężczyzna i powiedział:

– Chodź, usiądź tutaj z nami.

Musiała przyznać, że nieźle się prezentuje: wysoki, barczysty. Może miał odrobinę za długie włosy, ale za to czyste i porządnie uczesane. Do tego obcisłe dżinsy i ciemne okulary. Mógł mieć jakieś trzydzieści, może trzydzieści pięć lat. Jednak jego maniery pozostawiały wiele do życzenia, w dodatku wydał się Darcy mocno podejrzany. Miała wrażenie, że nieznajomy jest czymś poirytowany i trochę zniecierpliwiony. Podeszła jednak do stołu, na co facet z dołkiem w policzku odsunął dla niej krzesło, a pozostali się podnieśli, ani na chwilę nie spuszczając z niej oczu.

– Powiedz, co tu robisz? – zapytał wreszcie ten niezbyt przyjemny przystojniaczek.

– Nazywam się Darcy Tremayne i miałam spotkać się tu dziś z Mattem Stone’em... przynajmniej wydaje mi się, że tu. Chyba nic nie poplątałam? – Rozejrzała się wokół. Czuła się coraz bardziej nieswojo. – Znacie go?

– Czy go znamy? Jakżeby inaczej... – odparł facet w okularach. – A co, jesteś jedną z tych psychicznych?

Wkurzyła ją ta gadka, ale przypomniała sobie słowa Adama: „Bądź uprzejma dla miejscowych”. Zagryzła więc tylko lekko wargi i powiedziała:

– Jestem z Harrison Investigations, jeśli o to ci chodzi. – Cholera, ależ to zapadła dziura, pomyślała. Co za odludzie... i co za ciemnogród. W Nowym Jorku nie spotykało się takich ograniczonych dziwadeł.

– Prawdziwy łowca duchów? – zażartował sobie facet z dołeczkiem.

– Łowca duchów? – Uniosła w zdziwieniu jedną brew i mocniej oparła się na krześle. Byle tylko nie dać się wytrącić z równowagi. – Harrison Investigations zajmuje się wyjaśnianiem niecodziennych zjawisk, także w starych domach. Najczęściej jednak mamy do czynienia ze zniszczonymi, skrzypiącymi podłogami i piszczącymi rurami, które nie dają właścicielom spać. – Uśmiechnęła się pobłażliwie. – Nie należy więc spodziewać się cudów, zwłaszcza że w przypadku Melody House już sama historia tego domu na pewno buduje niezwykłą atmosferę i prowokuje do zmyślania niesamowitych historyjek.

– Pani Tremayne, wielu było już tu śmiałków – odezwał się starszy gość z długimi, siwymi włosami. – Przywozili kamery i magnetofony, ale cały ten hokus-pokus niewiele dał, a właścicielom domu mocno działał na nerwy.

– Dlatego właśnie chętnie bym z nimi porozmawiała. Pan Stone poznał mego pracodawcę od najlepszej strony, wie, że nasza firma jest naprawdę solidna i zna się na rzeczy. Możemy poszczycić się olbrzymią wiedzą z zakresu sztuki, architektury i historii, a także psychologii. Potrafimy zachować przy tym całkowitą dyskrecję i nie chodzi nam tylko o to, by zbijać pieniądze na wyimaginowanych duchach.

– A co, może prowadzicie działalność charytatywną? – To był znowu ten facet w ciemnych okularach.

– Już mówiłam, jesteśmy badaczami. – Była z siebie dumna, bo udało jej się zachować cierpliwość.

– A jakimi to metodami się posługujecie i co chcecie przez to osiągnąć? – zapytał mężczyzna sarkastycznie. – Siatkami na motyle czy może lepem na muchy?

Nie miała ochoty na dalszy ciąg tej głupiej konwersacji, ale wiedziała, że tylko poprzez tych ludzi może dotrzeć do istotnych szczegółów. Zresztą Adam uprzedził ją, że będą kłopoty z miejscowymi. Pominęła pierwszą część prowokacyjnego pytania i skoncentrowała się na tej drugiej.

– Niektóre duchy to część historii, a z historii właśnie wywodzą się legendy, które fascynują potomnych. Nic dziwnego, że właściciele szczególnie tych starych, historycznych kamienic, chętnie gościliby u siebie od czasu do czasu ducha któregoś ze zmarłych przodków, by zainteresować sobą najpierw lokalną społeczność, a potem szeroką opinię publiczną i w ten sposób przyciągnąć więcej turystów. Nasza rola polega na tym, by wyjaśnić, czy faktycznie mamy do czynienia z jakimś nadprzyrodzonym zjawiskiem, czy ktoś po prostu robi sobie żarty. Pan Stone był zainteresowany ostatecznym wyjaśnieniem zjawisk, które mają miejsce w jego posiadłości i zwrócił się z tym do nas. Adam Harrison gotów jest przekazać panu Stone’owi całkiem pokaźną sumkę w zamian za możliwość przeprowadzenia badań w jego domu. – Po co ja tyle gadam, żachnęła się w duchu, przecież jestem tu po to, by rozmówić się ze Stone’em, a nie z tymi typami. A do tego dała się tym dzikusom na początku tak onieśmielić... Już od lat pracuje przecież w swoim fachu i jest cenionym specjalistą, skąd więc to zakłopotanie? Dość tego, przełoży spotkanie ze Stone’em na inny termin, a teraz się grzecznie pożegna.

– No cóż, skoro nie ma tu pana Stone’a, w takim razie już pójdę. Zadzwonię do niego i przesuniemy nasze spotkanie.

– Zaraz, zaraz – odezwał się nagle ten z dołeczkiem – ja ciebie skądś znam, tak, z całą pewnością gdzieś cię już widziałem.

– Jestem przekonana, że nigdy wcześniej pana nie spotkałam. Mam dobrą pamięć do twarzy. A teraz przepraszam...

– Już wiem! Oczywiście! Znam twoją twarz z billboardu reklamującego perfumy o nazwie Grzech. Przecież te plakaty porozwieszane są w całym mieście.

Cholera, zaklęła Darcy w duchu, zaraz dostanę za swoje. Ale co, miała im od razu powiedzieć, że pracowała kiedyś także dla firmy reklamowej?

– A więc jesteś modelką! – powiedział tryumfalnie ten ważniak w okularach.

Zabrzmiało to jednak mniej więcej tak, jakby chciał powiedzieć: od razu mi się wydawało, że coś tu śmierdzi, że jesteś słodką idiotką, milutką blondynką... I znowu poczuła się, jakby wymierzył jej policzek, a przecież rodzice wpajali jej przez całe życie szacunek dla wszystkich ludzi.

– Owszem, pracowałam kiedyś dla kilku firm kosmetycznych – odparła, zmuszając się do uprzejmego uśmiechu. – W tym czasie studiowałam historię i socjologię na uniwersytecie w Nowym Jorku.

– Sądziłem, że pan Adam Harrison sam się tu do nas pofatyguje – odezwał się znowu ten podejrzany typ, który najwyraźniej miał tu najwięcej do powiedzenia.

– Przyjedzie, ale nieco później, miał do załatwienia pilne sprawy w Londynie, które uniemożliwiły mu dzisiejszą podróż.

Zirytowało ją, że zaczyna im się tłumaczyć. Już chciała obrócić się na pięcie i wyjść wreszcie z tej rudery, gdy mężczyzna, który do tej pory milczał, uniósł się i wyciągnął do niej rękę.

– Przepraszam, od razu powinienem się pani przedstawić. Nazywam się David Jenner i jestem z Jenner Equipment. Zwróciliście się do mnie z prośbą o wypożyczenie sprzętu wideo.

– Miło cię poznać, Davidzie – powiedziała. – Faktycznie, Justin, to znaczy nasz menedżer, mówił mi, że już z tobą rozmawiał.

– Nie macie własnego sprzętu? – zapytał ze zdziwieniem.

– Naturalnie, że mamy, i to najwyższej jakości, ale pożyczając sprzęt, unikamy wszelkich podejrzeń o manipulację.

Przystojniaczek w okularach stał naprzeciwko niej z kpiarsko przechyloną na bok głową. Czuła, jak narasta w niej agresja. Wiele by dała, żeby ten facet przestał się na nią gapić.

– Mam nadzieję, że nasz sprzęt zaspokoi wasze oczekiwania...

– Pracowaliśmy w przeróżnych miejscach, w kraju i za granicą, i zawsze dobrze dogadywaliśmy się z ludźmi.

– No i świetnie, to brzmi naprawdę zachęcająco! – usłyszała za swoimi plecami.