Modlitwa Wstawiennicza. Teologia i praktyka ebook

Opracowanie redakcyjne Monumen Sp. z o.o.

Projekt okładki Ewelina Zarosa

Zdjęcia Fotolia: yudhistirama, jokerpro

Skład wersji elektronicznej Bartek Maciejewski

Korekta Izabella Rak

Imprimatur: ks. bp dr Marian Rojek Biskup Zamojsko-Lubaczowski Zamość, 24 września 2018r. L.dz. 457/Gł/18

Copyright© 2018 by Wydawnictwo Monumen All rights reserved

ISBN ePub 978-83-66133-16-7 ISBN Mobi 978-83-66133-17-4

Wydawnictwo Monumen os. Przemysława 16A/6 61-064 Poznańwww.miesiecznikegzorcysta.pl

Zamówienia Księgarnia ludzi wolnych tel. 22 266 80 [email protected]

 „Duch Święty skłania nas do tego, byśmy idąc drogami wiary «nieśli ubogim dobrą nowinę»: ubogim w rzeczy materialne, ubogim w dary duchowe, ubogim na duszy i na ciele. Duch Święty daje nam odwagę i moc, aby iść do wszystkich, którzy w szczególny sposób są maluczkimitego świata. A każdy z nas odpowiada na to wezwanie w sposób niepowtarzalny, według otrzymanych talentów i darów. Nasza odpowiedź będzie pełna i autentyczna jedynie wtedy, gdy będzie w nas mocno zakorzeniony duch modlitwy”.

św. Jan Paweł II przemówienie do uczestników pielgrzymki Ruchu Odnowy Charyzmatycznej, Grottaferrata, 15.05.1987 r.

Wspólnota ludzi wiary nie jest zbiorowiskiem indywiduów, którzy żyją obok siebie, ale tak na prawdę nie mają ze sobą nic wspólnego. Prawdziwa wspólnota powstaje przez budowanie relacji i dialogu, pewnego rodzaju wzajemności, komunii interesów, podobieństwo postaw i wspólny cel działań. Uczniowie Chrystusa, realizując przykazania Boże i gromadząc się na głos Pana, by sprawować kult i liturgię, są ewidentnym przykładem, jak należy przeżywać swoje życie w duchu wspólnoty i braterstwa. Jest wiele czynników wspólnototwórczych; dla chrześcijan jeden z ważniejszych stanowi modlitwa przeżywana zarówno indywidualnie, jak też z drugim człowiekiem.

Człowiek, który obcuje z Bogiem, nie jest sam. Po pierwsze spotyka się z Osobą Boga. Po drugie jego wołanie wpisuje się w głos milionów ludzi żyjących we współczesnym świecie lub tych, którzy przeszli już do życia wiecznego. Znajdują się w rzeczywistości nadprzyrodzonej, w samym Bogu (święci i błogosławieni). Co więcej, okazuje się, że potrzebujemy drugiej osoby dla przekazu i wyjaśnienia prawd wiary, dla sprawowania liturgii i sakramentów, do rozmowy o Chrystusie i do dawania świadectwa. Potrzebujemy również drugiego, by wstawiał się za nami do Pana, by wypraszał dla nas wiarę, łaskę, by położył na nas ręce w geście błogosławieństwa i oddania chwały Bogu, zwłaszcza gdy już nie radzimy sobie z własnymi problemami, a czasem sami ze sobą. Tym właśnie jest modlitwa wstawiennicza, której została poświęcona ta niewielka praca.

Wstawiennictwo, obecne od momentu stworzenia i objawienia się Boga człowiekowi, jest bardzo ważną sprawą w życiu wierzącego. Modląc się za innych, okazujemy im miłość, miłosierdzie, szacunek, dajemy świadectwo wiary i pokazujemy, że przez życzliwe zainteresowanie trudnościami i problemami ludzi żyjących obok nas, naprawdę żyjemy Ewangelią. Tak jak Jezus obchodził liczne wsie, osady i miasta, i pomagał tym, którzy tego potrzebowali, tak my, Jego uczniowie, przez liturgiczne wstawiennictwo Kościoła, przez posługę modlitwy wstawienniczej i osobistej kontynuujemy Jego misję – wszak modlitwa wstawiennicza, liturgiczna czy prywatna, wpisuje się w wielkie dzieło ewangelizacji świata. Jest to głęboko personalistyczny wymiar chrześcijaństwa. Troska o braci w wierze.

Modlitwa wstawiennicza polega na ufnym wypraszaniu miłosierdzia Boga dla drugiego człowieka. Nie jest czymś nowym w Kościele, ale od początków jego istnienia (a nawet wcześniej, bo już w czasach patriarchów, proroków i królów Izraela) znajduje swoje szczególne miejsce w jego misyjnym powołaniu. Może mieć charakter bezpośredni, np. z gestem nałożenia rąk przez kapłana, lub pośredni, kiedy omadlanych osób nie ma wokół mnie, ale ja na ich prośbę czy z własnej pobudki wstawiam się za nimi do Boga w konkretnych potrzebach.

Niniejsza książeczka nie jest odkrywaniem przed czytelnikami nowości w omawianym temacie, lecz skromną próbą syntezy i uporządkowania kwestii związanych z tą posługą. Dzisiaj w różnych kręgach, zwłaszcza grupach i wspólnotach ewangelizacyjnych czy charyzmatycznych, temat modlitwy wstawienniczej budzi spore zainteresowanie i emocje. Mając doświadczenie udziału w różnych typach formacji występujących we wspólnotach katolickich, chciałbym przedstawić to, czego sam się nauczyłem poprzez lekturę, wykłady i posługę. Bez wątpienia potrzeba jeszcze wielu badań i rzetelnych teologicznych wypowiedzi, które będą rozstrzygać poszczególne kwestie, ja jednak ze swojej strony mam nadzieję, że tą pracą daję zachętę do gorliwej i kompetentnej posługi (i jeszcze większej odpowiedzialności za nią), a także do lektury dzieł poświęconych modlitwie wstawienniczej.

Teologia katolicka wskazuje na różne oddziaływania Boga na człowieka. Stwórca, udzielając ludziom swego miłosierdzia i pragnąc nieustannie obdarzać i uszczęśliwiać swoje stworzenie, okazuje mu miłość, troskę i pomoc; pragnie świętego, osobowego zjednoczenia jednostki ludzkiej z Nim samym – w harmonii i łasce oraz pełni wolności. Dlatego bardzo konkretnie wspiera nas i, udzielając potrzebnych darów, prowadzi ku sobie i wiecznemu zbawieniu. Teolodzy wypracowali modele, tłumaczące działanie łaski Bożej i zachowanie względem niej wolnej woli człowieka. Wyróżniono więc: synergizm– polega na jednakowym działaniu Boga i człowieka (jako równych sobie, całkowicie wolnych pod względem współpracy podmiotów); monergizm– tylko Bóg jako wszechmogący działa na zewnątrz i w wewnątrz człowieka, a człowiek może jedynie przyjąć Jego łaskę i nic więcej ponad to uczynić nie może, gdyż wola i natura ludzka jest za słaba; energizm– całkowicie wolny człowiek znajduje się w samym wnętrzu wolnego działania Boga, który udziela łaski. Ten ostatni wariant w oparciu o Pismo Święte i Tradycję należy uznać za najwłaściwszy z tego powodu, iż ukazuje pełne działanie i współpracę osób Boga i człowieka (przy zachowaniu ich wolności) oraz pokazuje, jak Bóg działa we wnętrzu człowieka1. W charytologii (nauce o łasce Bożej) wyróżniamy następujące rodzaje łaski, którą Bóg nas obdarza (na potrzeby tej pracy szczególnie skupimy się na łasce charyzmatycznej)2: