Latarnia z Kiss River ebook

Tytuł oryginału

KISS RIVER

Copyright © 2003 by Diane Chamberlain

All rights reserved

Projekt serii

Olga Reszelska

Opracowanie graficzne okładki

Ewa Wójcik

Zdjęcia na okładce

© Judy Davidson/Arcangel Images; Paul Daniels/Shutterstock.com

Redaktor prowadzący

Monika Kalinowska

Redakcja

Joanna Habiera

Korekta

Katarzyna Kusojć

Grażyna Nawrocka

ISBN 978-83-8123-587-7

Warszawa 2017

Wydawca

Dla Haseeny i wszystkich dzieci, które czekają

Więź, która zespala twoją prawdziwą rodzinę,

nie jest więzią krwi, ale szacunkiem

i radością z istnienia drugiego człowieka.

Rzadko kiedy członkowie tej samej rodziny

wyrastają pod jednym dachem1.

RICHARD BACH

Rozdział pierwszy

Klimatyzacja w starym samochodzie dogorywała, wydając z siebie ciepłe, zalepiające krtań podmuchy, które biły prosto w twarz kobiety za kierownicą. Gdyby Gina była w stanie choć na chwilę skupić się na czymś innym niż zadanie, które miała do wykonania, to ścierpłaby jej skóra na samą myśl o kosztach naprawy. A tak otworzyła tylko okna, by wpuścić do środka nagrzane powietrze, gęste i słone. Odetchnęła głęboko. Tutaj morski zapach był zupełnie inny niż na wybrzeżu Pacyfiku. Jej długie włosy nasiąknięte wilgocią zaczęły się kłębić i plątać, a czoło oblepiły cienkie, ciemne kosmyki. Inna kobieta pewnie by je odgarnęła, przygładziła dłońmi. Gina nie dbała o to. Jechała przez sześć dni, a sześć nocy przespała w ciasnym aucie, kąpała się ukradkiem w klubach fitness, do których nie należała, i osiemnaście razy zjadła tani fastfoodowy posiłek – a teraz wreszcie zbliżała się do celu, do Kiss River, w powietrzu było już czuć zapach tej miejscowości.

Wjechała na bardzo długi, prosty i kompletnie zakorkowany most. Właściwie należało się tego spodziewać w końcu czerwca, w piątkowy wieczór w drodze do Outer Banks2 – regionu na atlantyckim wybrzeżu Karoliny Północnej, który z roku na rok przyciągał coraz więcej turystów. Obawiała się problemów ze znalezieniem noclegu. Wcześniej o tym nie pomyślała, przyzwyczajona do warunków panujących na Wybrzeżu Północno-Zachodnim, gdzie fale Pacyfiku rozbijają się na skałach, a woda jest tak zimna, że nie da się w niej pływać; tam znalezienie pokoju na noc nie stanowi zazwyczaj najmniejszego problemu.

Sznur samochodów przemieszczał się na tyle powoli, że Gina mogła swobodnie śledzić rozłożoną na kierownicy mapę. Za zjazdem z mostu pełznący w żółwim tempie korek ciągnął się jeszcze półtora kilometra. Po drodze minęła szkoła i kilka pawilonów handlowych, aż wreszcie większość aut skręciła w prawo, na szosę numer dwanaście. Gina pojechała w przeciwną stronę. Z mapy wynikało, że tutaj zaczyna się już okolica o nazwie Southern Shores.

Okna były otwarte, wyraźnie słyszała ocean. Gdzieś po prawej, za niejednolitą zabudową, złożoną z budynków z płaskim dachem, nowszych, większych willi oraz starych nadmorskich domków letniskowych, fale uderzały miarowo w piasek. Chociaż drogą toczyła się leniwie rzeka samochodów, ta część regionu Outer Banks wydawała się otwarta, rozległa i opustoszała. Z pamiętnika, który przeczytała, pamiętała coś innego, ale pamiętnik nie opisywał Southern Shores, więc jechała dalej, a w końcu pobocza krętej drogi otuliła ją dzika roślinność i zimozielone dęby.

Przed nią rozciągało się miasteczko o osobliwej nazwie Duck, która mogła wskazywać, że nie każdego stać, aby tam zamieszkać. Dalej miała minąć Sanderling, potem rezerwat przyrody, a zaraz za nim napotkać drogowskaz do latarni morskiej w Kiss River. Wiedziała, że przed nią jeszcze kawał drogi, lecz mimo to co chwilę spoglądała w niebo, szukając między drzewami majaczącej w oddali wieży. Była to najwyższa latarnia morska w całym kraju, ale z takiej odległości nie było szans, żeby ją dostrzec. Zdawała sobie z tego sprawę, ale i tak jej wypatrywała.

Miała dość czasu, aby obejrzeć witryny małych sklepów w miasteczku Duck, bo auta wlokły się niemalże zderzak w zderzak. Jeśli korek zaraz się nie rozładuje, to dotrę do Kiss River po zmroku, westchnęła w duchu. Planowała dotrzeć tam przed piątą, tymczasem dochodziła już siódma i słońce wisiało coraz niżej nad horyzontem. Czy latarnię zamyka się na wieczór? I czy w ogóle jest otwarta dla zwiedzających? O której włączają światło? A może już się tego nie robi? To byłby dla niej duży zawód. Chciała zobaczyć sygnały z Kiss River, lampę zapalaną co cztery i pół sekundy. Ale jeśli nawet do latarni można było wejść, do samej laterny raczej nie wpuszczano nikogo. Gina jednak musiała się tam dostać za wszelką cenę. Odkryła niedawno, że potrafi całkiem dobrze kłamać. Przez całe życie hołdowała takim wartościom jak uczciwość i prawość, a teraz nagle zmieniła się w manipulatorkę, mistrzynię oszustwa. W razie potrzeby umiała omijać zasady i przepisy. Gdy pierwszy raz na trasie swojej podróży na wschód wchodziła nielegalnie do klubu fitness na prysznic, trzęsła się ze strachu. Bała się, że zostanie złapana, a poza tym czuła niesmak, iż dopuszcza się nieuczciwości. Tymczasem już kilka dni później w Norfolk w Wirginii wmaszerowała do klubu spokojnie, bez nerwów, i na chwilę zapomniała nawet, że nie ma tutejszej karty. Cel uświęca środki, powtarzała sobie.

Była zatem pewna, że jeśli laterna jest zamknięta dla zwiedzających, ona znajdzie sposób, aby się dostać do środka. To był cel tej podróży. Poszuka miejscowego przewodnika albo pilota wycieczek, porozmawia z nim i przekona, że musi zobaczyć to pomieszczenie. Powie, że pisze o latarniach morskich i aktualnie gromadzi dokumentację. Albo że jest fotografką. Dotknęła dłonią pożyczonego aparatu zawieszonego na szyi. Był ciężki i robił wrażenie. Trzeba tylko wymyślić przekonującą historyjkę. Tak czy inaczej, Gina musiała dostać się do laterny i zobaczyć zainstalowaną w niej soczewkę Fresnela, potężną szklaną kulę z koncentrycznych pryzmatów.

Droga przez rezerwat ciągnęła się w nieskończoność, ale przynajmniej jechało się już swobodniej, bo większość samochodów skręcała w kierunku plaży. Reszta mknęła żwawo biegnącą przeważnie prosto szosą. Gina łatwo mogła czytać mapę podczas jazdy. Znak prowadzący do latarni powinien być już niedaleko, pomyślała. Do Kiss River jechało się na prawo, drogą biegnącą w cieniu czerwonych dębów i sosen taeda. Od czasów opisanych w pamiętniku okolica mogła, rzecz jasna, się zmienić. Gina zauważyła w pobliżu sporo nowych dużych domów, więc całkiem możliwe, że nie było tam już drzew, tylko kolejne wille dla turystów.

Wreszcie wypatrzyła wąską drogę skręcającą pomiędzy drzewa, na wschód. Zjechała na pobocze i zatrzymała samochód tak blisko lasu, na ile starczyło jej odwagi, po czym uważnie studiowała mapę. To musiało być tu, chociaż jak okiem sięgnąć nie było żadnego znaku, najmniejszej wskazówki, że droga prowadzi do jakiegoś szczególnego miejsca. Na mapie skrawek lądu na końcu wbijał się w wodę. W Kiss River, wbrew poetyckiej nazwie3, nie było żadnej rzeki, tylko niewielki cypel, na którym wznosiła się strzelista wieża latarni morskiej. Taka latarnia musiała być atrakcją turystyczną, czemu więc nikt nie zadbał o drogowskaz?

Być może powinna jechać dalej główną drogą i wypatrywać innej, bardziej obiecującej odnogi. Po namyśle Gina pokręciła głową, bo doszła do wniosku, że znak kiedyś stał tutaj, ale przewrócił go wiatr albo skosił samochód. Postanowiła zaufać mapie i skręciła w prawo.

Za zjazdem droga natychmiast odbiła w lewo, niknęła w lesie. Tłuczniowa nawierzchnia była zryta i w kiepskim stanie, a kolejne zakręty spowijała niemalże całkowita ciemność. Powietrze wydawało się mętne, jakby przydymione, a drzewa rosły tak gęsto i nie przepuszczały światła. Przez otwarte okna wpadało cykanie świerszczy, rechot żab i nawoływania leśnych stworzeń, im dalej zagłębiała się w las, tym były donośniejsze.

Droga urywała się nagle ślepym zaułkiem w środku lasu. Gina zatrzymała wóz i włączyła światło w kabinie. Na mapie widać było dokładnie to miejsce; druga, cieńsza kreska prowadziła stamtąd prosto do latarni. Wyjrzawszy przez okno, dostrzegła wąską drogę wysypaną żwirem i zagrodzoną ciężkim, zardzewiałym łańcuchem, na którym wisiała tabliczka z grubym czerwonym napisem: WSTĘP WZBRONIONY.

To nie może być tutaj, pomyślała. Nawet jeśli latarnia jest zamknięta, to z całą pewnością można zwiedzać okolicę oraz dom latarnika.

Jeszcze raz przyjrzała się mapie. Żadna inna droga w pobliżu nie kończyła się ślepo. Czy tego chciała, czy nie, to musiało być tutaj. Jeszcze raz przyjrzała się wąskiej dróżce zagrodzonej łańcuchem, która niknęła w mrocznej gęstwinie drzew, budząc złe przeczucia.

Gina uważała się za osobę raczej ostrożną, chociaż ostatnio odkryła w sobie odwagę, o której istnieniu nie miała pojęcia. Wysiadła powoli z samochodu i zamknęła drzwi pilotem. Gdzieś w bagażniku była latarka, ale baterie siadły jeszcze w Kentucky, więc zabrała tylko mapę i aparat, który wciąż wisiał jej na szyi. Przecięła ślepy zaułek i stanęła przed łańcuchem, jednym końcem zaczepionym o drzewo, a drugim przypiętym kłódką do niskiego słupka. Obeszła słupek i ruszyła przed siebie. Pod jej stopami chrzęścił żwir.

Co mi szkodzi spróbować?, powtarzała sobie w duchu. Pewnie, mogła skręcić nogę w jakiejś koleinie albo potknąć się o korzeń, bo tych było w bród: pod żwirem biegła nieregularna niczym rysunek żył na skórze siatka wypukłości. Bardziej prawdopodobne jednak, że w tym ustronnym zakątku ktoś mieszka, a droga prowadzi do domu. W takim wypadku Gina zamierzała grzecznie przeprosić i zapytać o latarnię. Nagle przypomniała sobie o koniach. Podobno żyły tutaj dzikie konie. I dzikie świnie. W pamiętniku przeczytała, że bywają groźne. Wyobraziła sobie, jak ucieka przed napaścią na jakieś niskie drzewo. Z bijącym mocno sercem nasłuchiwała, obawiając się głuchych uderzeń końskich kopyt albo trzasku łamanych gałązek, ale uświadomiła sobie, że w tym miejscu, daleko w lesie, nie słychać już nawet samochodów, tylko to osobliwe, zalepiające uszy brzęczenie świerszczy oraz innych owadów. A potem przypomniała sobie, że musi tędy wrócić, a wtedy będzie jeszcze ciemniej.

Ile mogła przejść do tej pory? Uznała, że najwyżej pół kilometra. Przystanęła i usiłowała przebić wzrokiem leśną gęstwinę. Na mapie droga wyglądała na krótką, więc przynajmniej wierzchołek latarni wyłoni się zaraz z mroku. Jeszcze kilka kroków i w jej uszy uderzył świszczący szum zmieszany z głuchym dudnieniem. Dopiero po chwili rozpoznała ten odgłos: to był ocean. Blisko. Bardzo blisko.

Zauważyła, że droga przed nią skręciła lekko w prawo. Drzewa się przerzedziły, a spomiędzy gałęzi przebijało się trochę światła. Przyspieszyła kroku i nagle wyszła z lasu. Stała na małym parkingu, zasypanym nadmorskim piaskiem. Czyżby parking dla zwiedzających? Teraz do niej dotarło: latarnia w Kiss River była zamknięta.

Za drzewami i zaroślami otaczającymi parking Gina dostrzegła wypukłą białą ścianę. To musiała być latarnia. Natychmiast zorientowała się, że coś jest nie tak. Ruszyła wąską ścieżką pomiędzy drzewami. Gałęzie ocierały się o jej nagie ramiona. Po kilku krokach stanęła jak wryta.

– Nie – jęknęła. – Och, nie.

Wieża latarni wznosiła się wysoko nad jej głową, ale brakowało górnej części. Zniknęła laterna, a cała budowla miała najwyżej trzy czwarte pierwotnej wysokości. Kiedy Gina wyciągnęła szyję, zdołała dostrzec kilka stalowych stopni wystających ponad wyszczerbioną krawędź przełamanego na pół muru.

Zamarła. Trudno nawet mówić o rozczarowaniu: to była czysta rozpacz. Nic dziwnego, że nikt tutaj nie zaglądał. Gina nie miała wątpliwości, że to ocean zniszczył latarnię, bo nawet w tej chwili fale kłębiły się u podnóża wieży, a zbity, wilgotny piasek pod stopami wskazywał, że przypływ jeszcze nie nastąpił. Sztorm, pomyślała. To robota cholernego sztormu.

Ogarnęła ją panika. Spędziła w samochodzie tyle dni. Przejechała setki kilometrów. Wszystko na nic. Nadzieja prysła. Poczuła nagłe zawroty głowy i zamknęła oczy. Jej uszy wypełnił szum fal obmywających białą wieżę, a słona mgiełka szczypała w policzki.

Ruszyła w stronę latarni. Po kilku krokach, jakieś trzydzieści metrów dalej, zobaczyła z lewej budynek. Dom latarnika. Najprawdopodobniej od dawna niezamieszkany, chociaż okien nie zabito deskami, a na szerokiej werandzie stały dwa drewniane fotele klasycznego wzoru Adirondack. Dziwne, pomyślała.

Spojrzała na wieżę, po czym zdjęła sandały i chwyciwszy je za paski, weszła do płytkiej wody. Była zimniejsza, niż się spodziewała, przebiegł ją dreszcz i aż wstrzymała oddech. Stopy zapadły się w piasek, a woda w pewnym momencie sięgnęła jej prawie do kolan, by po chwili opaść z powrotem na wysokość kostek.

Pokonała trzy schodki prowadzące do przedsionka latarni. Pomimo rozczarowania, które sprawił jej widok nieodwracalnego zniszczenia, możliwość wejścia do środka była dla niej niezwykle emocjonująca. Znała przecież to miejsce. O, i to dobrze! Wiedziała na przykład, że kiedyś przedsionek miał własne drzwi, chociaż teraz nie został po nich ślad. Wiedziała, że w wieży są ptaki, i rzeczywiście, jeszcze w przedsionku, zaledwie krok dalej, usłyszała nad głową trzepot skrzydeł.

Gdy znalazła się w okrągłym wnętrzu, owiało ją chłodne powietrze. Posadzka składała się z ośmiokątnych, czarno-białych kafelków, a naprzeciwko miejsca, gdzie stała, białą ceglaną ścianę przecinał ukośnie zygzak stalowych schodów. Podeszła do nich, upuściła sandały na podłogę i wsunęła w nie stopy, aby ruszyć w górę.

Przez stopnie zbudowane z kratownicy wyraźnie widziała sinoszare niebo, a gdy weszła nieco wyżej – tonącą w półmroku posadzkę. Stalowa spirala stopniowo się zwężała, a Ginie szybko zaczęło brakować oddechu. Nie czuła się komfortowo na wysokości. Na kolejnych podestach przystawała, by oprzeć się o zimny, biały mur. Przez wysokie, wąskie okna oświetlające każdy z podestów widziała dom latarnika, rozmyty za grubą, nierówną szybą. Po chwili odpoczynku Gina szła dalej, z dłonią kurczowo zaciśniętą na poręczy. Gdy dotarła wysoko, nie miała już odwagi spoglądać w dół.

Urwane schody wznosiły się kilka metrów ponad krawędź muru, wystrzeliwały prosto w wieczorne niebo. Oparła się o ścianę. Serce biło jej mocno, choć bardziej ze strachu niż z wysiłku. Zastanawiała się, czy da radę pokonać tych kilka ostatnich, nieosłoniętych stopni. Mogłabym usiąść tam, na szczycie, pomyślała, skąd widać ocean. A gdyby okazało się, że soczewka z latarni leży gdzieś w pobliżu, w płytkiej wodzie u stóp wieży?

Sunąc obiema dłońmi po poręczy, zmusiła się do kolejnego kroku w górę. I jeszcze do jednego. Na ostatnim stopniu odwróciła się i powoli usiadła. Cały świat miała pod sobą. Ocean rozpościerał się przed nią niczym gigantyczny dywan w odcieniu głębokiej purpury, obszyty białymi frędzlami. Latarnia wyglądała tak, jakby olbrzymi potwór odgryzł jej wierzchołek: krąg grubego ceglanego muru miał krzywą, poszarpaną krawędź.

I co ja teraz zrobię? – pomyślała Gina.

Ostrożnie, żeby nie stracić równowagi, przechyliła się lekko na lewo, aby wyjąć z tylnej kieszeni szortów małą fotografię. Położyła ją na kolanie i przyklepała dłonią. Był to portret dziewczynki, wyjątkowo małej, nawet jak na swój wiek, a miała przecież dopiero rok, kiedy zrobiono zdjęcie. Króciutkie czarne włoski. Oczy tak olbrzymie i ciemne, że większych i ciemniejszych chyba już nie można mieć. Był w tych oczach smutek. I nadzieja.

Gina zacisnęła powieki, czując pierwsze ukłucia nadchodzących łez.

– Znajdę jakiś sposób, kochanie – powiedziała na głos. – Przysięgam, że znajdę.

Przez długi czas siedziała tak bez ruchu na schodach, przyglądając się, jak z nieba znikają resztki dziennego światła. Wszystkie jej myśli krążyły wokół dziecka na zdjęciu. Nie zaprzątała sobie głowy tym, w jaki sposób zejdzie po ciemku na dół kręconymi schodami, jak trafi do samochodu, który został w ciemnym lesie, ani też jak w piątkowy wieczór znajdzie nocleg w miejscowości oblężonej przez turystów.

W pewnym momencie musiała chyba obrócić głowę odrobinę w lewo, bo coś przyciągnęło jej uwagę i kazało obejrzeć się za siebie. A to, co zobaczyła, dosłownie zaparło jej dech w piersi.

We wszystkich oknach domu latarnika lśniły kolorowe witraże.

Rozdział drugi

Clay O’Neill zatrzymał swojego jeepa przed samym łańcuchem. Wyjął zza daszka przeciwsłonecznego klucz, wysiadł z samochodu i otworzył kłódkę, po czym rzucił łańcuch obok drogi. Zastanawiał się, czy jego siostra wróciła już do domu. Był piątek, a Lacey w piątkowe wieczory jeździła na spotkania grupy Al-Anon. Postanowił więc nie wieszać kłódki z powrotem, żeby nie musiała już otwierać.

Gdy wsiadł do jeepa, zauważył samochód zaparkowany po przeciwnej stronie ślepo zakończonej drogi. Dziwne, pomyślał. Ktoś musiał zostawić tutaj swoje auto i pójść dalej na piechotę przez las w kierunku plaży. Zapomniał jednak o tym, gdy sam wjechał na żwirową drogę, gdzie musiał uważnie i bardzo powoli omijać dobrze mu znane koleiny; przed kilkoma tygodniami niemalże złamał oś na jakimś korzeniu. Gałęzie też prosiły się o przycięcie i wiedział, że niedługo będzie musiał to zrobić, bo drapały dach jeepa, kiedy przeciskał się pod nimi w tym niskim tunelu.

Po wyjechaniu z lasu Clay zobaczył dom latarnika i witraże płonące w oknach. Dzięki żywym kolorom rozpraszającym szary półmrok w jednej chwili dawało się zrozumieć, dlaczego Lacey nalegała, aby zainstalować zegar automatycznie włączający światła w domu. Mówiła, że nie lubi ciemnych okien, a musi je oglądać, ponieważ to ona zazwyczaj wraca pierwsza z pracy, ale Clay wiedział, o co naprawdę chodziło: uwielbiała patrzeć na swoje witraże, wylewające się jaśniejącymi barwami ze wszystkich okien. Próbował jej to wyperswadować, zwrócił uwagę, że w ten sposób marnuje się mnóstwo prądu, ale nie upierał się przy swoim ani zbyt stanowczo, ani zbyt długo. Zawdzięczał Lacey naprawdę wiele, więc nie zamierzał odbierać jej tego światła. Poza tym coś mu mówiło, że witraże dodają siostrze otuchy – i sam czuł podobnie, chociaż nigdy w życiu by się do tego głośno nie przyznał. Ich matka też robiła witraże. Widok okien grających barwami o zmroku był jak stara kołysanka.

Zatrzymał samochód w rogu parkingu, najbliżej domu, gdzie leżała odrobina piasku. Wysiadł i otworzył bagażnik jeepa, aby wyjąć torby z zakupami. Dziś była jego kolej: kupił na późną kolację grube, różowe filety z tuńczyka do upieczenia na grillu, a oprócz tego zapas mleka i płatków śniadaniowych na cały tydzień, owoce i trochę środków czystości. Dał radę unieść wszystkie cztery torby naraz i tak obładowany ruszył po piaszczystym gruncie w kierunku domu.

Stawiając zakupy na nowym, drewnianym blacie kuchennym, usłyszał, jak po schodach pędzi Sasza. Czarny labrador wpadł po chwili do kuchni i entuzjastycznie przywitał pana. Clay pochylił się i objął psa za szyję.

– Cześć, mały. – Podrapał go po szerokiej piersi. – Spacerek?

Sasza zrobił dwa kroki w stronę drzwi, po czym obejrzał się na niego. Biedny psiak, nikt o niego nie dba, pomyślał Clay, otwierając lodówkę.

– Tylko schowam to wszystko i idziemy – obiecał.

Przytulna kuchnia na planie kwadratu i z drewnianą podłogą była pierwszym pomieszczeniem, które pomógł Lacey odnowić, kiedy przed sześcioma miesiącami, tuż po Nowym Roku, zamieszkali w domu latarnika. Szafki zrobiono z sosnowych desek. Na środku znajdował się oryginalny stół z porcelanowym blatem, a wokół niego stały cztery dębowe krzesła. Kuchnię urządzono funkcjonalnie, choć może niezbyt elegancko, ale też nie o elegancję chodziło. Znacznie ważniejsza była wierność realiom historycznym.

Clay skończył układać zakupy w lodówce i szedł już z Saszą do drzwi, ale po drodze wyjrzał przez kuchenne okno wychodzące na tyły domu. Za szerokim witrażem zawieszonym na framudze majaczyła sylwetka latarni. Słońce zaszło już za horyzont, a niebo powlekło się mlecznoszarą barwą, lecz zarysy białej wieży widział dość wyraźnie. Wytężył wzrok. Coś było inaczej niż zwykle. Zmrużył oczy i wychylił się przez okno. Wiedział dobrze, jak wygląda latarnia. Znał krzywą linię przełamanego muru i kontur kręconych schodów wznoszących się nad nim. A teraz doszedł tam jakiś nowy element, zaburzający całość; dopiero po chwili Clay zrozumiał, że ktoś siedzi na ostatnim stopniu, na jego własnej prywatnej grzędzie, bo tak myślał o tym miejscu.

Czyżby Lacey wróciła? Nie, przecież parking był pusty. A zatem ktoś obcy. Rzadkość w tych stronach. Turyści dawno już zapomnieli o Kiss River, a drogę zamknięto łańcuchem dziesięć lat wcześniej, bo tyle czasu upłynęło od niszczycielskiego sztormu. Była jeszcze jedna droga, brzegiem, ale dość trudna, bo ocean wdarł się daleko w głąb plaży. Może więc ten ktoś przypłynął łodzią? Clay omiótł wzrokiem okolicę. Nie dostrzegł żadnego środka transportu, ale w tym mroku pewności nie miał. I wtedy przypomniał sobie o samochodzie zaparkowanym przed łańcuchem.

– Chodź, piesku. – Otworzył drzwi i wyszedł na werandę, gdzie zrzucił z nóg sandały, wziął latarkę, leżącą na jednym z drewnianych foteli, i tak wyposażony ruszył w stronę wieży. Sasza popędził do lasu, który dotykał podwórka przed domem; tam najczęściej załatwiał swoje potrzeby.

Na spiralnych schodach siedziała kobieta – niczego więcej Clay nie był pewien. Jej długie włosy powiewały na wietrze. Twarz miała zwróconą ku morzu. Chyba chce skręcić kark, pomyślał, wiedząc, że dla nieobytych te schody potrafią być po ciemku bardzo zdradliwe. Fale kłębiące się u stóp wieży jaśniały spienioną bielą. Clay wszedł do zimnej wody, starając się trzymać na tyle daleko od latarni, żeby nie stracić z oczu kobiety na schodach, chociaż musiał już mocno zadzierać głowę.

– Proszę pani! – zawołał, ale w tym samym momencie w plażę z hukiem uderzyła fala.

Ponieważ nawet nie odwróciła głowy, domyślił się, że morze go zagłuszyło. Uniósł do ust złożone dłonie.

– Hej! – krzyknął głośniej. – Proszę pani!

Na jego wołanie pod latarnią przybiegł Sasza, a nieznajoma opuściła głowę i wyjrzała nad krawędzią muru. Była tak wysoko, że nie widział rysów jej twarzy. Jeśli coś odpowiedziała, to nie usłyszał.

– Na górze jest niebezpiecznie! – zawołał. – Niech pani lepiej stamtąd zejdzie!

Kobieta podniosła się ze stopnia, a on natychmiast zmienił zdanie. W wieży było już zbyt ciemno.

– Proszę poczekać! – Uniósł rękę na znak, aby nie ruszała się z miejsca. – Wejdę tam i sprowadzę panią na dół. Mam latarkę.

Kazał Saszy zostać na plaży, a sam, brodząc w wodzie, dotarł do betonowych stopni przedsionka. W środku włączył latarkę i w jej świetle zobaczył znajomy zarys kręconych schodów i poręczy na tle łukowato zakrzywionej ściany, trochę niesamowity w zapadającym mroku nocy. Znał je dobrze, wchodził po nich bez wysiłku, nawet bez zadyszki. Wspinał się na górę prawie każdego dnia, czasem więcej niż raz. Wieża była doskonałym miejscem, aby uciec od wszystkiego.

Gdy wynurzył się ponad szeroki krąg przełamanego muru, twarz owiało mu słone morskie powietrze. Kobieta wstała i cofnęła się odrobinę, na ile mogła; pomyślał, że chyba się go boi. Nic zresztą dziwnego. Było ciemno, a ona nie miała dokąd uciec.

– Łatwo się potknąć, schodząc tędy po ciemku – powiedział szybko, pokazując jej swoją latarkę.

– Aha. Dziękuję. – Odgarnęła z twarzy ciemne włosy, porwane podmuchem.

Natychmiast rzuciła mu się w oczy jej wyjątkowa wręcz uroda. Nieznajoma była bardzo szczupła – może nawet za bardzo – miała długie, ciemne włosy i olbrzymie oczy, które w półmroku wydawały się niemalże czarne. Była w niej jakaś delikatność, kruchość, coś, co kazało myśleć, że silny podmuch wiatru bez trudu zdmuchnie ją z tej wieży.

Zakołysała się lekko, jak gdyby usłyszała jego myśli. Wyciągnęła rękę, aby złapać się poręczy. Clay dobrze znał to uczucie. Na tych schodach wiszących w powietrzu nad murem nietrudno o zawroty głowy. On sam miał na początku mdłości, kiedy zaczął tutaj przychodzić, jeszcze z Terri. Ale schody były solidne i mocne. Po prostu błędnik musiał się przyzwyczaić, co zazwyczaj wymagało czasu.

– Niech pani usiądzie – poradził. – Zejdziemy, kiedy poczuje się pani pewniej.

Kobieta usiadła bez słowa i przesunęła się do poręczy, której szybko chwyciła się obiema rękami. Clay też usiadł, stopień niżej.

– Czego pani tutaj szuka? – Lekko zadarł głowę, żeby spojrzeć na nieznajomą. Miał nadzieję, że w jego głosie nie było podejrzliwości. Włosy nieznajomej, wciąż szarpane wiatrem, powiewały na tle nieba, które powlekło się gęstniejącym mrokiem, skrywającym gwiazdy i księżyc.

– Ja tylko… – zająknęła się, błądząc wzrokiem gdzieś ponad jego głową, wpatrując się w niknący w ciemności horyzont. – Co się tutaj stało? – zapytała, opuszczając jedną dłoń zaciśniętą do tej pory na poręczy i obejmując szerokim gestem zniszczoną wieżę i całe Kiss River. – Co spotkało latarnię?

– Huragan – wyjaśnił Clay. – Ponad dziesięć lat temu.

– Dziesięć lat… – Kobieta pokręciła głową i zwróciła wzrok ku morzu. Wydawało mu się, że w jej oczach zalśniły łzy.

– Clay O’Neill – przedstawił się.

– Gina Higgins. – Odpowiedziała przelotnym uśmiechem i wskazała dłonią dom latarnika. – Tam jest teraz muzeum, coś w tym rodzaju?

– Nie. – Z tego miejsca budynek z kolorowymi oknami wyglądał jak kościół. – Przez wiele lat stał opuszczony – dodał. – Aż w końcu przejęła go grupa konserwatorska, do której należę. Dopóki trwają prace, mieszkam tu razem z siostrą. Pomagamy przy renowacji i ogólnie jesteśmy tutaj jako główni wykonawcy.

Prace posuwały się bardzo powoli, z czego był zresztą zadowolony. Żadnych terminów ani stresu wywołanego pośpiechem.

Gina jeszcze raz obejrzała się przez ramię.

– A te witraże…

– To dzieło mojej siostry – odparł. – Powiesiła je w oknach na czas, kiedy będziemy tutaj mieszkać. Nie mają związku z renowacją obiektu.

– Pańska siostra robi witraże?

– Tak.

– Ma talent – zachwyciła się. – Są piękne.

Clay skinął głową, przesuwając wzrokiem po oknach.

– Nieźle jej to wychodzi – przyznał.

– A kiedy ukończycie renowacje?

– Nie wiadomo. – Wstał, chwytając się mocno poręczy, po czym wyjrzał za krawędź muru w poszukiwaniu Saszy. Pies miał się dobrze i obwąchiwał na dole wielki kłąb morskich wodorostów, więc Clay usiadł z powrotem. – Zapewne powstanie tutaj kameralne muzeum – podjął. – Albo pensjonat. A może nawet ktoś tutaj zamieszka. Sytuacja jest trochę nietypowa, bo nie wolno wchodzić na ten teren, więc nie wiadomo, czy przyciągać tutaj ludzi, czy może lepiej nie. Zdziwiłem się, gdy zobaczyłem panią na wieży. Jak się pani tu dostała?

– Przyszłam od strony drogi zamkniętej łańcuchem. Nie posłuchałam zakazu na tabliczce. – Uśmiechnęła się z uroczym zmieszaniem. – Przepraszam.

– Zakaz wstępu obowiązuje dlatego, że tutaj jest niebezpiecznie, co chyba widać – wyjaśnił Clay. – Ale ponieważ udało się pani nie zabić, nie ma problemu. Przyjechała pani na wycieczkę? A może na wyprawę krajoznawczą? Większość ludzi już zapomniała o tej latarni.

– Jestem historykiem amatorem, badam dzieje latarni morskich – odparła Gina, kładąc palce na aparacie, który wciąż miała na szyi. – Zaciekawiła mnie latarnia z Kiss River i przyjechałam zrobić trochę zdjęć. Gdzie jest teraz górna część muru? I soczewka Fresnela?

Wymówiła nazwisko francuskiego inżyniera po amerykańsku: „Freznel” zamiast „Frenel”, z akcentem na ostatnią sylabę, co dziwnie zabrzmiało w ustach pasjonatki latarni morskich. No cóż, pomyślała, mówiłam przecież, że zajmuję się tym po amatorsku, mogłam widzieć to nazwisko wyłącznie w druku i nigdy nie słyszeć jego poprawnej wymowy.

– Soczewka Fresnela leży gdzieś na dnie oceanu. – Clay dyplomatycznie użył właściwego brzmienia tego nazwiska i chociaż było ciemno, dostrzegł, jak jego rozmówczyni oblewa się rumieńcem.

– Dlaczego jej nie wydobyto? – zapytała. – Jest bardzo cenna, prawda?

– Prawda – przytaknął. – Ale wiele osób sprzeciwiało się temu pomysłowi.

Kampanię przeciwko wydobyciu soczewki z oceanu prowadził jego własny ojciec, niegdyś gorliwy działacz na rzecz ochrony latarni w Kiss River.

– Miejscowe biuro podróży oraz stowarzyszenie przyjaciół latarni morskich były za tym, żeby ją znaleźć – powiedział. – Ale według miejscowych taka jest naturalna kolej rzeczy i nie należy się wtrącać. Poza tym, jak pewnie się pani domyśla, nie zależy im wcale, aby przyjeżdżało tutaj jeszcze więcej turystów. Zresztą, kto wie, sztorm mógł roztrzaskać soczewkę w drobny mak.

– Możliwe jednak, że spoczywa w wodzie w stanie nienaruszonym albo pękła tylko na kilka części i da się z powrotem złożyć w całość – zauważyła Gina, pokazując mu zadziorną stronę swojego charakteru. – Moim zdaniem to niedopuszczalne, aby obiekt o tak olbrzymiej wartości historycznej zostawić na dnie oceanu. Powinien trafić do muzeum.

Clay wzruszył ramionami. Zaginiona soczewka nie budziła w nim żadnych emocji. Właściwie w ogóle nie zaprzątał sobie tym głowy.

– To była soczewka pierwszej klasy, prawda? – zapytała Gina.

– Tak. Ważyła co najmniej trzy tony. Niezależnie od tego, czy pękła na sto kawałków, czy w ogóle, wydobycie jej byłoby trudne. Musiałaby pewnie moczyć się dobrych parę miesięcy w roztworze elektrolitowym, żeby metalowe części nie rozpadły się na powietrzu.

– Nie musiałaby – zaprzeczyła. – Obudowa była mosiężna, prawda? A mosiądzu nie trzeba konserwować elektrolitami.

Miała rację. Przyłapała go na błędzie. I nawet mu trochę zaimponowała.

– A skoro ważyła trzy tony – dodała Gina – to nie mogła spaść daleko od latarni, prawda?

Clay odwrócił wzrok ku mrocznej połaci oceanu, otwierającej się przed nimi niczym czarna pieczara. Dawno temu przyjeżdżał do Kiss River razem z Terri, siadali sobie na tych schodach i jeśli akurat był odpływ, próbowali wypatrzyć soczewkę na dnie. Myśleli, że będzie wystawała z wody. Nigdy im się to nie udało.

– To był straszliwy sztorm – powiedział. – A od tego czasu zdarzyło się jeszcze kilka takich. Linia brzegowa w okolicy mocno się zmieniła. Przed tamtym sztormem woda nigdy nie sięgała aż tak wysoko, a teraz pochłonęła całą plażę. Soczewka może w tej chwili być dosłownie wszę…

– Hej! – przerwał mu kobiecy głos. Okrzyk dobiegł z plaży, niesiony nadmorskim wiatrem. Clay wychylił się za mur i zobaczył na dole światło latarki.

– Hej, Lace! – odkrzyknął. – Już schodzimy!

Odwrócił się w stronę Giny.

– To moja siostra – wyjaśnił. – Poradzi sobie pani na schodach?

Skinęła głową. Kiedy wstawała, wyciągnął do niej rękę, ale nie skorzystała z jego pomocy. Ruszył przodem, starając się świecić latarką za siebie, żeby dobrze widziała stopnie.

– Proszę uważać – ostrzegł. – Po ciemku jest znacznie trudniej.

Szedł powoli, czując, że Gina kurczowo trzyma się poręczy. Trochę to trwało, zanim stanęli na posadzce i wyszli do przedsionka. Trzy betonowe schodki zaprowadziły ich prosto do wody, a fale obmyły im stopy. Po chwili przybiegł Sasza, który ochlapał im dodatkowo uda i ręce. Tak dotarli na suchy piasek, gdzie stała Lacey.

Gina niemalże nie zwróciła na nią uwagi, bo kucnęła, żeby pogłaskać psa, czym od razu zapunktowała u Claya. Sasza rozłożył się na piasku i odsłonił brzuch, chociaż miał do czynienia z całkiem obcą osobą; Gina nie dała się prosić i z czułością podrapała go w tym miejscu.

– Widzę, że Saszę już poznałaś – powiedział Clay. – A to moja siostra Lacey. Lacey, to Gina…? – zająknął się, bo nazwisko wyleciało mu z pamięci.

– Higgins. – Gina wyprostowała się, wytarła zapiaszczoną dłoń o spodnie i wyciągnęła ją do Lacey.

– Znacie się z Clayem? – zapytała młoda kobieta, gdy uścisnęła jej dłoń. Uwagi Claya nie uszedł pełen nadziei ton siostry. Znał żarliwe pragnienie Lacey, by w jego życiu pojawiła się już nowa kobieta.

Gina uśmiechnęła się do Lacey.

– Nie – odpowiedziała lekko rozbawionym głosem. – Tak naprawdę jestem po prostu intruzem. Weszłam na latarnię, zrobiło się ciemno, a twój brat mnie uratował. To wszystko.

– Naprawdę? – Lacey obejrzała się na Claya, unosząc brwi.

– Pani przyszła tutaj na piechotę, od drogi – wyjaśnił.

– Obeszłam łańcuch – przyznała Gina. – Przepraszam. Chciałam tylko zobaczyć…

– Nic się nie stało – przerwała jej Lacey, machając w powietrzu wyłączoną latarką. Jej długie rude włosy były związane, żeby wiatr ich nie rozwiewał, a jasna cera lśniła w ciemności czystą bielą. – Nie jesteśmy właścicielami.

Wodziła wzrokiem od Giny do Claya, a on niemalże słyszał jej myśli: „Wiek w sam raz, bardzo atrakcyjna, idealna dla niego”.

– Przyjechałaś na wakacje z rodziną? – spytała. – A może z koleżankami?

Clay ostatkiem sił powstrzymał jęk. Dość miał już tych podchodów Lacey. Może powinna zapytać Ginę wprost, czy ma ochotę na związek z jej beznadziejnym bratem?

– Sama – odparła Gina. – Na kilka dni.

– Pani bada historię latarni morskich – wtrącił Clay.

– Amatorsko – wyjaśniła szybko, nie patrząc na niego. Wciąż nie mogła sobie darować, że błędnie wymówiła nazwisko Fresnela.

– Posłuchaj… – Lacey trzepnęła się dłonią po nagim ramieniu, na którym usiadł komar. – Jesteś już po kolacji? A może zjesz z nami?

– O, nie, to za duży kłopot – zaprotestowała Gina.

– My o latarni wiemy absolutnie wszystko – namawiała ją Lacey. – Powiemy ci, co tylko chcesz wiedzieć.

Clay był pewny, że siostra nie da za wygraną. Rozumiał jej sposób myślenia. W sumie nie chodziło aż tak bardzo o swatanie brata z Giną ani o podzielenie się wiedzą na temat latarni w Kiss River. Lacey po prostu nie mogła znieść myśli, że ktoś zostanie sam.

– Kupiłem świeżego tuńczyka. Zapraszamy – odezwał się ku własnemu zaskoczeniu. Widział, że Lacey też jest zdziwiona jego gościnnością. – A potem któreś z nas podrzuci panią do samochodu.

Prawdę mówiąc, on też wolał, żeby została. Chciał się jej przyjrzeć w świetle, w domu, w kuchni. Przekonać się, że ta twarz jednak nie jest bez zarzutu.

Gina spojrzała na Saszę. Pies stał oparty o jej nogę. Podrapała go między uszami.

– No dobrze – zgodziła się. – Dziękuję. To miło z waszej strony. Przyznam, że trochę się bałam wracać po ciemku przez las. W końcu są tutaj dzikie konie, świnie i tym podobne.

Clay i Lacey wytrzeszczyli na nią oczy, a potem wybuchnęli śmiechem.

– Świnie? – powtórzyła Lacey. – Dzikie świnie?

– Słyszałam, że można tutaj spotkać dzikie świnie – przytaknęła Gina. – To znaczy dziki.

– To było kiedyś, dawno temu – wyjaśnił Clay, zastanawiając się, skąd Gina ma takie informacje. Korzystała najwyraźniej z naprawdę starych źródeł. Nie wiedziała, że latarnię w Kiss River zniszczył sztorm, a słyszała o dzikach.

– Konie umieszczono w zamkniętym rezerwacie za Corollą – dodała Lacey. – Za dużo ich ginęło na drogach, pod kołami samochodów. A tutaj kiedyś były otwarte pastwiska, pełne krów i świń. Trochę ich uciekło i zdziczało. Opowiadała mi o tym Mary Poor, dawna latarniczka z Kiss River. W pobliskim rezerwacie są chyba jeszcze jakieś dziki.

– Znasz Mary Poor? – zainteresowała się Gina. Widać było, że to nazwisko nie jest jej obce.

– Znałam – poprawiła ją Lacey. – Zmarła kilka lat temu, ale często odwiedzałam ją w domu opieki.

– Bardzo bym chciała czegoś się o niej dowiedzieć – powiedziała Gina.

– Nie ma sprawy. – Skinęła dłonią w kierunku domu. – Weźmiemy się do szykowania kolacji i wszystko ci o niej opowiem.

Ruszyli razem, wszyscy troje. Piasek lepił się do ich mokrych stóp. Gina ściskała w palcach paski od sandałów. Była wysoka i miała długie nogi. Clay tak się na nią zapatrzył, że prawie zapomniał o grillu.

– To ja pójdę rozpalić – powiedział i skręcił do komórki, gdzie trzymał węgiel drzewny. I nie dziwiło go zbytnio, że Sasza wolał zostać z Giną, niż iść z nim. Jego pies umiał manipulować człowiekiem równie dobrze jak jego siostra.

* * *

Kiedy przyniósł gotowe, upieczone steki do kuchni, w garnku gotowały się kolby kukurydzy, a Lacey i Gina robiły sałatkę, gawędząc przy tym w najlepsze, jak to kobiety. Takie rozmowy, dla nich całkiem naturalne, były poza zasięgiem mężczyzn pokroju Claya. Tematy krążyły wokół historii latarni morskiej: Lacey zabawiała gościa opowieściami o Poorach, ostatnich latarnikach z Kiss River. Wiedziała znacznie więcej od brata, ponieważ interesowała się tym i utrzymywała znajomość z Mary Poor. Gina wpatrywała się w nią jak urzeczona i słuchała z uwagą, rwąc liście sałaty rzymskiej.

W kuchennym oświetleniu Lacey i Gina wyglądały jak dwie kobiety na obrazie: jedna miała włosy barwy miedzianej, druga – kruczoczarnej. Obie piękne. Obie szczupłe, o jasnej cerze. Siostra Claya, przy swoich dwudziestu czterech latach, wyglądała jednak na silniejszą i bardziej wytrzymałą. Na jej ramionach i nogach wyraźnie rysowały się wyrobione mięśnie. Twarz miała pełniejszą. Odziedziczyła po matce nie tylko dziką burzę rudych loków oraz talent, ale także dołeczki w policzkach i bladą, piegowatą cerę, wymagającą starannej ochrony przed słońcem. Gina też miała jasną skórę, ale była raczej z tych kobiet, które się dobrze opalają. Clay miał jednak wrażenie, że jej skóra już od wielu lat nie widziała słońca. Była starsza, niż mu się początkowo wydawało: miała ze dwa lata więcej od niego. Może trzydzieści. Jej włosy zdążyły już nasiąknąć morską wilgocią i teraz były szaleńczo rozwiane, zupełnie jak u Lacey, kiedy nosiła je luźno, zamiast związać.

Clay postawił talerz z mięsem na porcelanowym blacie stołu. Gina przyniosła sałatkę, a Lacey – półmisek z kukurydzą.

– Gdzie pani mieszka? – zapytał, siadając do stołu, i podsunął gościowi tuńczyka.

– W Bellingham – odpowiedziała. – W stanie Waszyngton, na północ od Seattle.

– Mieszkasz tak daleko?! – zawołała Lacey. – I co cię tu sprowadza?

– Mam teraz wolne. – Gina sięgnęła po sałatkę. Clay miał wrażenie, że waży każde słowo. – Uczę w szkole, więc latem zaczynam wakacje razem z uczniami. Znam już latarnie morskie nad Pacyfikiem, na Wybrzeżu Północno-Zachodnim, i chciałam zobaczyć, jak to wygląda na wschodzie. Pomyślałam, że zacznę tutaj.

Clay, który nakładał sobie stek na talerz, zaśmiał się pod nosem.

– To początek miała pani nie najlepszy – powiedział. – Jutro polecam latarnię Currituck w Corolli. Jest w świetnym stanie i otwarta dla zwiedzających.

– Wyspa Bodie też jest w sumie niedaleko – dodała Lacey. – A do Hatteras jedzie się najwyżej dwie godziny. Pewnie wiesz, że kilka lat temu przestawiono latarnię w Hatteras, bo groziło jej to samo, co tej tutaj. – Skinęła głową w kierunku okna wychodzącego na plażę. – To może cię zainteresować. Wyświetlają tam film dokumentalny.

Gina skinęła głową.

– Dzięki. – Nabiła kolbę kukurydzy na uchwyty ze szpikulcami. – Na pewno odwiedzę wszystkie po kolei, ale przyznam, trochę mnie zmartwiło, że latarnia w Kiss River popadła w ruinę. I nie rozumiem, dlaczego nikt nie sprawdził, w jakim stanie jest soczewka.

– Zgadzam się – powiedziała Lacey, ku zaskoczeniu brata. – Moim zdaniem powinno się zachować przynajmniej soczewkę.

– Musiałabyś przekonać tatę, a to będzie trudna przeprawa – zauważył Clay.

– Waszego ojca? Dlaczego? – Gina spojrzała na niego, a potem na nią.

– Bo to maniak. – Lacey błysnęła uśmiechem, który pogłębił dołeczki w jej policzkach. – Zawsze musi mieć jakąś obsesję. Kiedyś był przewodniczącym komitetu przyjaciół latarni w Kiss River. A gdy zniszczył ją huragan, dostał obsesji w drugą stronę i teraz walczy o to, żeby wszystko zostało tak, jak jest. Soczewka ma leżeć na dnie oceanu i już. – Uniosła dłoń, by uprzedzić oczywiste w takiej sytuacji pytanie. – Nie, nie wyjaśnię ci, dlaczego mój ojciec taki jest. Nie umiem.

– Czy on jest… Czy ma jakiś wpływ na decyzje w sprawie latarni i soczewki? – zapytała Gina.

– Oficjalnie nie – odparła Lacey. – Ale kiedy ktoś pyta miejscowych o zdanie, wszyscy mówią to samo, co on.

Przy stole zapadła cisza, przerywana tylko chrupaniem przeżuwanych ziaren kukurydzy i brzękiem widelców o talerze. Gina wypiła łyk herbaty z lodem.

– Pierwszy raz jadłam świeżego tuńczyka – powiedziała, odstawiając szklankę. – Był przepyszny.

– Moja ulubiona ryba – wyznała Lacey.

– W pani stronach pewnie jest sporo łososi – odezwał się Clay.

– Mnóstwo. – Gina skinęła głową i odkroiła widelcem kolejny kęs filetu. Nie wzięła go jednak do ust. – A gdybym chciała zorganizować wydobycie soczewki z oceanu – drążyła jednak poprzedni temat – czy powinnam porozmawiać właśnie z waszym ojcem?

Clay nie mógł zrozumieć, czemu aż tak ją interesuje ta zaginiona soczewka, ale ponieważ miał takiego, a nie innego ojca, był przyzwyczajony do ludzi z niewytłumaczalną fiksacją na punkcie latarni w Kiss River. Skinął głową.

– Bez jego poparcia nic pani nie zdziała – potwierdził. – Ale… bez urazy… proszę pamiętać, że jest pani nietutejsza. Ludzi nie obchodzi pani zdanie. Chociaż może zyska pani w ich oczach trochę wiarygodności, kiedy usłyszą, że bada pani historię latarni morskich.

Gina odłożyła widelec, wpatrując się w niego swoimi dużymi ciemnymi oczami.

– Gdzie znajdę waszego ojca? – zapytała.

– Pracuje w przychodni dla zwierząt Beacon w Nags Head – odpowiedziała jej Lacey. – Jest weterynarzem.

– To daleko stąd?

– Pół godziny drogi – mruknął Clay. Oczyma wyobraźni zobaczył, jak Gina zjawia się bez uprzedzenia w przychodni i co zrobi jego ojciec, dowiedziawszy się, z czym nachodzi go ta nieznajoma kobieta. – Ale wcześniej go uprzedzę o pani wizycie. Tylko proszę nie robić sobie nadziei.

– Nie będę. – Uśmiechnęła się do niego, ale ten uśmiech był tak przelotny, że jakoś nie wypadł szczerze. – No dobrze – zmieniła temat. – Powiedzcie, czym się zajmujecie. Domyślam się, że pracujecie w budownictwie?

Lacey potrząsnęła głową.

– Ja mam pół etatu jako asystent weterynarza w przychodni taty – powiedziała. – A do tego robię witraże. To już na cały etat.

Clay pomyślał, że siostra jest zbyt skromna. Robiła znacznie więcej rzeczy niż asystowanie w przychodni weterynaryjnej i tworzenie witraży. Pracowała też jako wolontariuszka w kryzysowym telefonie zaufania, prowadziła zajęcia w miejscowej podstawówce, jeździła do domu opieki, w którym kiedyś mieszkała Mary Poor, żeby czytać pensjonariuszom, i towarzyszyła na spotkaniach grupy Al-Anon swojemu biologicznemu ojcu Tomowi Nestorowi, który był także jej nauczycielem witrażu oraz zdrowiejącym – nareszcie – alkoholikiem. Regularnie oddawała honorowo krew, a w zeszłym roku została dawcą szpiku kostnego. Jednym słowem, upodobniła się do swojej matki, o której miejscowi mówili „nasza święta Anna”. Clay z niepokojem obserwował, jak Lacey stopniowo staje się kopią Annie O’Neill.

– A ty? – zapytała Gina, spoglądając z kolei na niego.

– Architekt – odparł, dokończywszy przeżuwać porcję sałatki.

– Naprawdę? Co budujesz?

– Domy. Mam pracownię w Duck.

Pierwszy raz tego wieczoru poczuł, jak ogarnia go i przytłacza ten znajomy mrok. Kiedyś zapytany, czym się zajmuje, najpierw mówił, że szkoli psy i ich właścicieli do zadań poszukiwawczo-ratowniczych, a dopiero potem dodawał, że jest też architektem. Szkolenie psów było jego ulubionym zajęciem, jego pasją, a tymczasem od śmierci Terri nie odbył z Saszą ani jednego treningu i przestał już nawet odpowiadać na telefony osób szukających tresera. Lacey z początku suszyła mu o to głowę, ale szybko się przekonała, że takie metody mogą przynieść wyłącznie odwrotny skutek. Złościło go to, bo musiał wtedy zadawać sobie pytanie: czy ja w ogóle kochałem Terri? Lacey mówiła, że jest dla niej bardziej siostrą niż bratową – czemu w takim razie nie mogła zrozumieć, że Clay po prostu nie ma ochoty robić niczego, co mu przypomina o żonie?

– Uczysz w szkole? – zainteresowała się Lacey.

– W gimnazjum – odparła Gina. – Przedmiotów ścisłych.

To by wyjaśniało, skąd wiedziała o właściwościach mosiądzu i elektrolitach, pomyślał Clay.

– Trudny wiek – skomentowała Lacey, a Clay mimo woli uśmiechnął się do siebie. Jego siostra uosabiała wtedy dokładnie najgorsze wady nastolatki.

– Bardzo lubię swoją pracę – powiedziała Gina. – I uwielbiam te dzieciaki.

– A masz własne? – dopytywała Lacey.

Gina nie odpowiedziała od razu. Przez chwilę grzebała widelcem w sałatce, turlając po talerzu małego pomidora winogronowego.

– Nie – przyznała wreszcie. – Ale mam nadzieję, że kiedyś będę miała.

– A męża? – drążyła z uporem Lacey. Boże, jęknął Clay w myślach, ależ ona jest wścibska. Sam jednak rzucił okiem na dłonie Giny, szukając obrączki. Nosiła dwa pierścionki: na prawej mały rubin w białym złocie albo platynie, a na lewej onyks osadzony w srebrze. Palce miała długie i szczupłe, o zadbanych paznokciach, różowych i zaokrąglonych.

– Nie mam męża. – Gina potrząsnęła głową.

Clay wstał i zabrał swój talerz, żeby zanieść go do zlewu. Nigdy nie umiał długo usiedzieć w miejscu, a zwłaszcza nie przepadał za pogaduszkami przy stole. Był w tym podobny do swojego ojca: rozsadzała go energia. Doprowadzał tym Terri do szału, a jego siostra już dawno przestała go prosić, żeby posiedział z nią chwilę po posiłku.

– No dobrze. – Gina spojrzała na zegarek, jak gdyby jego zachowanie odebrała jako wskazówkę, że się zasiedziała. – Czas się zbierać. Muszę jeszcze znaleźć nocleg.

– Chyba nie mówi pani poważnie? – rzucił Clay znad zlewu. W piątkowy wieczór pod koniec czerwca nie było najmniejszych szans, aby ktoś w okolicy miał wolną kwaterę.

– Owszem – odparła prostolinijnie. – Nie pomyślałam, żeby coś sobie zarezerwować. Kiedy zobaczyłam po południu korek na moście, wiedziałam, że powinnam, ale… – urwała, wzruszając ramionami. – Dam sobie radę. Przez całą podróż spałam w samochodzie. Wytrzymam jeszcze jedną noc.

– Bez sensu – skomentowała Lacey. – Zostaniesz u nas, a jutro znajdziesz pokój. Nie ma mowy, żebyś spała w samochodzie.

Nie patrzyła przy tym na brata, żeby nie widzieć dezaprobaty w jego oczach.

– O, nie, nie mogę. – Widać było, że Gina jest autentycznie zakłopotana zaproszeniem. – I tak już byliście bardzo mili dla nieproszonego gościa, który zwalił się wam na głowę wieczorową porą.

– Zostań – upierała się Lacey. – Wolne pokoje wprawdzie nie są jeszcze wyremontowane, ale można z nich korzystać i jest czysta pościel. Nie masz żadnego powodu odmawiać.

Clay wiedział, że powinien wyrazić własne zdanie. Zgodzić się, zapewnić, że zaprasza Ginę, ale z jakiegoś powodu nie był w stanie wykrztusić ani słowa.

Gina milczała, obracając palcami zmiętą serwetkę leżącą na stole.

– No cóż, dziękuję bardzo – odezwała się wreszcie, spoglądając na Lacey, a potem na Claya. – Aż trudno uwierzyć, że jesteście tacy uprzejmi dla kompletnie obcej osoby.

– Chodźmy po twój samochód. – Lacey wstała od stołu.

– Mogę najpierw skorzystać z łazienki? – poprosiła Gina. Clay pokazał jej, dokąd iść, a gdy zniknęła za drzwiami, Lacey ośmieliła się spojrzeć na brata.

– Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu – powiedziała.

– Nie – odparł. – W porządku.

Dręczyła go jednak dziwna obawa, gdy pomyślał, że przyjął pod swój dach, choćby tylko na jedną noc, tę nieznajomą kobietę, miłośniczkę latarni morskich, która nie wiedziała, jak się wymawia nazwisko Fresnel.

Rozdział trzeci

Gina znała ten pokój. Nigdy tu nie była, ale i tak znała go dobrze. Zatrzymała się na progu i stanęła w ciemności. Oddychała ciężko, chociaż bagaże, które wniosła po schodach – mała walizka, plecak i aparat – były raczej lekkie. Nie włączając światła, podeszła do okna. Dało się otworzyć, musiała przy nim tylko chwilę pomajstrować. Przez siatkę ochronną przelało się łagodne tchnienie wiatru. Niebo było teraz zupełnie inne, niż kiedy wchodziła pod dach: nigdy w życiu nie widziała tylu gwiazd. Na jego tle wyraźnie rysował się kształt wieży, niczym szary upiór tkwiący bez ruchu jakieś pięćdziesiąt metrów od domu.

Różnie wyobrażała sobie dzisiejszy dzień, ale w najbardziej szalonych fantazjach nie spodziewałaby się, że zobaczy od środka ten pokój, te kąty. Że zje kolację przy tamtym starym kuchennym stole, położy dłonie na tej gładkiej porcelanie… Przecież wiedziała o niej takie rzeczy, o których gospodarze nie mogli mieć pojęcia.

Jeszcze bardziej niespodziewane było to, że dwoje obcych ludzi przyjęło ją pod swój dach, choćby na jedną noc. Jak szybko nawiązali z nią znajomość! Przede wszystkim Lacey, która przypominała Ginie jedną z uczennic, dziewczynę o rudych włosach i serdecznym usposobieniu, potrafiącą z każdym rozmawiać, jakby go znała od urodzenia. Gina nie przyjechała jednak do Kiss River, aby poznawać ludzi. Na ogół nie miała introwertycznej natury, ale musiała uważać na słowa, bo od niej zależało powodzenie wyprawy. Oszukać obcego, kiedy czegoś się potrzebuje, to jedno, ale oszukać znajomego – to już zupełnie coś innego. A ona już zdążyła okłamać Claya i Lacey.

Fresnel. Zacisnęła powieki. Wciąż palił ją wstyd, że palnęła taką głupotę. „Badam historię latarni morskich”. Akurat. Tymczasem Lacey i Clay chyba przełknęli to gładko, skoro nie wyrazili żadnych wątpliwości. Jutro, postanowiła, znajdę sobie pokój, a potem porozmawiam z ich ojcem o wydobyciu soczewki z oceanu. A jeśli odmówi? Co wtedy zrobię? Nie wiedziała. Nie wszystko naraz.

Soczewka z latarni w Kiss River była tak blisko. Za oknem fale oceanu szumiały, uderzając o brzeg. Pod ciemnym nocnym niebem u stóp okrągłej wieży wirowały kłęby białej piany. Soczewka była na wyciągnięcie ręki, tuż pod powierzchnią wody. Musiał się znaleźć jakiś sposób.

Włączyła lampkę na nocnej szafce. Wyjęła z walizki T-shirt do spania i kosmetyczkę, w której była tylko szczoteczka, pasta i nitka do zębów oraz krem z filtrem przeciwsłonecznym. Do szkoły robiła lekki makijaż, ale w ostatnich dniach nie zaprzątała sobie głowy wyglądem.

W walizce na ubraniach leżał pamiętnik: różowy, z wytartymi rogami i zepsutym zameczkiem. Gina położyła go na łóżku, świeżo posłanym przez Lacey. Wiedziała, co tam jest napisane, znała go na pamięć.

Zdjęła szorty, po czym wyciągnęła z kieszeni zdjęcie maleńkiej dziewczynki i oparła je o lampkę nocną. Przebrawszy się do końca, położyła się i przykryła, sięgając po zdjęcie, aby obejrzeć je w tym świetle. Miała w życiu różne pragnienia. Chciała, żeby jej matka wyzdrowiała. Był czas, gdy marzyła o mężu i dobrym związku, co jednak się nie spełniło. Ale niczego w życiu nie pragnęła tak bardzo, jak znów wziąć to maleństwo na ręce.

Odstawiła zdjęcie, wyłączyła lampkę. Wyciągnęła się w dużym, starym łóżku z drewnianą ramą. Po ciemku widać było jeszcze gwiazdy na niebie. Przed laty światło latarni, przelane przez soczewkę Fresnela, wdzierało się do tego pokoju co cztery i pół sekundy, wydobywając z mroku ściany, sufit i pościel na łóżku.

Tak, Gina bardzo dobrze wiedziała, do kogo należał ten pokój.

Rozdział czwarty

Sobota, 7 marca 1942

Dzisiaj w nocy znów nie było światła. Siedzę na łóżku i piszę przy lampce naftowej, tak jak kiedyś, gdy byłam młodsza, zanim do Kiss River doprowadzili prąd. Tata włączył w latarni awaryjny agregat – nie pozwoli, żeby tamto światło zgasło, choćby nie wiem co się działo. Ale tutaj, w domu, nie mamy rezerwowej prądnicy. „Rozpuściłaś się, Elizabeth, i zmiękłaś”, mówi mama. Być może ma rację. Ostatnio kłóci się ze mną o wszystko, gdy tylko otworzę usta. A może to ja wykłócam się z nią. Nie wiem. Nie układa nam się najlepiej. Dzisiaj, chociaż światła nie mamy często, ta nagła ciemność napawa mnie lękiem. A muszę dodać, że na ogół nie należę do strachliwych. Nie boję się ani sztormów przetaczających się przez tę wyspę, ani nawet dzikich świń, które mordują kury, czasami psa albo kota, a raz – słyszałam o tym, ale nie wiem, czy to prawda – zabiły starszą panią wieszającą pranie za domem. Nie umiem powiedzieć, skąd teraz bierze się mój strach. Może stąd, że dorośli też się boją. Nie przyznają się, oczywiście, ale czuję to wszędzie. Wszyscy rozmawiają o wojnie. W sklepie pana Tragera klienci mówią tylko o niej i nie słychać już wybuchów śmiechu ani żartów jak dawniej. U nas w domu rodzice siedzą w salonie i słuchają radia. Bez przerwy słuchają. W radio na razie puszczają jeszcze muzykę. Mam już po dziurki w nosie piosenki Pamiętajmy o Pearl Harbor, ale jeszcze bardziej nie cierpię innej, która ma tytuł Perfidia. Co to w ogóle znaczy? Czy to jest czyjeś imię? W radio słyszy się tylko muzykę Glenna Millera albo głos Gabriela Heattera i jego wiadomości „z ostatniej chwili, z całego świata”. Te wiadomości nigdy nie są dobre. Na czole mojej mamy zauważyłam głębokie bruzdy, których wcześniej nie było, i chociaż jestem na nią zła, że wymyśla mi mnóstwo nakazów i zakazów, to najchętniej głaskałabym ją po głowie, żeby te bruzdy wygładzić. Kiedy czuję coś takiego, wiem, że wciąż ją kocham, i tatę też. Czasem o tym zapominam!

Tutaj, na północnym wybrzeżu, nie ma żadnego poważnego zagrożenia, powiedział mi tato nie dalej jak wczoraj; mimo że blisko naszych plaż Niemcy storpedowali już kilka statków, to najczęściej atakują na wysokości Hatteras. Ale po tym, co wydarzyło się dzisiaj, będzie chyba musiał to odszczekać.

Rano poszłam do laterny, żeby wypolerować soczewkę. Pracy jest znacznie mniej niż przed elektryfikacją, kiedy przez całą noc należało pilnować, by lampa nie zgasła, nakręcać mechanizmy zegarowe i wnosić olej po schodach, dwieście siedemdziesiąt stopni pod górę. W innych latarniach pozwalniali wszystkich, ale tacie, nie wiedzieć czemu, pozwolili zostać w charakterze „cywilnego stróża”, pod warunkiem że zadba o konserwację. Więc mu pomagam – poleruję soczewkę, a przynajmniej jej dolną część, bo wyżej nie sięgam, a tato zabrania mi wchodzić na drabinę, bo tam wszystko jest ze szkła. W duchu nawet się cieszę, że mi zabrania, bo nie miałam pojęcia, jaka to ciężka praca. Wiele lat przyglądałam się, jak tato czyści soczewkę miękką irchą i różem polerskim – i marzyłam, że kiedyś sama będę to robić. Rok temu, kiedy skończyłam trzynaście lat, wreszcie mi pozwolił, a teraz już nie rozumiem, jak mogłam o tym marzyć. Trzeba strasznie uważać, żeby nie zrobić najmniejszej ryski na szkle. W ogóle nie wolno mi go dotykać. „Osiemnaście tafli pryzmatycznego szkła kronowego, wyprodukowanego i wypolerowanego fabrycznie w Paryżu, stolicy Francji! ”, uświadamia mój ojciec każdego, kto chce słuchać, a czasami nawet tych, którzy nie chcą. Ciągle powtarza, że ślady palców mogą osłabić światło, ale kiedy nie patrzył, to i tak ukradkiem dotykałam pryzmatów, bo były cudownie chłodne i śliskie. Cała soczewka jest ponaddwukrotnie większa od niego, w pionie, ma się rozumieć, a jeśli chodzi o obwód, to nigdy tak naprawdę nie zdawałam sobie sprawy z jej rozmiarów, dopóki nie musiałam sama jej wyczyścić. Zajęłaby chyba połowę tego pokoju (czyli mojego pokoju).

Zabawne, że przypomniałam sobie o tym pamiętniku. Dostałam go od Torii (mojej kuzynki) na czternaste urodziny, ale wtedy w ogóle nie myślałam o pisaniu. Miałam pod dostatkiem innych zajęć: łowiłam ryby, zbierałam kraby, jeździłam na rowerze i bawiłam się z psami. A teraz, ni z tego, ni z owego, ryby zaczęły mnie nudzić. W okolicy wszyscy tylko łowią i zbierają. Ryby, kraby, małże, ostrygi. Czas, który przedtem poświęcałam na siedzenie z wędką, teraz przeznaczam na rozmyślanie, i nic na to nie poradzę, chociaż wiem, że to mało pożyteczne zajęcie. Pamiętnik w każdym razie wrzuciłam po urodzinach do szuflady w komodzie, pod bielizną, i zupełnie o nim zapomniałam. Aż tu nagle tydzień temu sięgnęłam po coś do tej szuflady i poczułam pod palcami coś twardego. To był kluczyk w zameczku pamiętnika. Wyciągnęłam go i nagle słowa same przyszły mi do głowy. Zapragnęłam zapisywać swoje myśli i chować te zapiski w bezpiecznym miejscu, żeby nikt oprócz mnie nie mógł ich przeczytać. Nigdzie indziej nie mogę mówić tego, co myślę. Pani Cady (moja nauczycielka) nie chce mnie słuchać, mama i tato krytykują, kiedy tylko otworzę usta, jakby się bali, że moje słowa ich poparzą. Tak więc zaczęłam się cieszyć, że kuzynka Toria podarowała mi ten pamiętnik. Dalej trzymam go w szufladzie z bielizną, a po zamknięciu chowam kluczyk w łóżku, pod materacem.

Więc dzisiaj latarnia świeci dalej, a kiedy lampa się obraca, widzę za oknem jej białą wieżę. Żeby zobaczyć samo światło, muszę podejść bliżej i pochylić głowę, ale lubię patrzeć z łóżka, bo wtedy wieża jest dokładnie na środku okna. Światło zalewa cały mój pokój. Kiedy kuzynka Toria u nas nocuje, nie może zmrużyć oka. A ja tak przywykłam do tego światła, że bez niego chybabym nie zasnęła.

Ale dzisiaj rano zobaczyłam coś takiego, że aż mnie ciarki przeszły. Było tak: czyściłam soczewkę w laternie i nagle zobaczyłam coś daleko na morzu. Wiedziałam od razu, co to takiego – dym, wielki kłąb czarnego dymu, bijący w niebo na wysokości Kiss River, na horyzoncie. Wiedziałam też dobrze, skąd ten dym się tam wziął.

Tato ma na górze lornetkę, więc wyciągnęłam ją i wypatrywałam, ale statku nie dostrzegłam, tylko sam dym. Woda płonęła pomarańczowym ogniem, więc to musiał być tankowiec z ropą. Jeszcze nigdy nie zatopili statku tak blisko. To był pierwszy, który widziałam na własne oczy. Na poczcie wisi napis: jedno słowo za dużo – jeden statek mniej. To znaczy, że nie wolno nic głośno mówić o przybrzeżnym ruchu floty handlowej, bo ten, kto stoi obok, to może być szpieg. Moim zdaniem to głupie, bo przecież znam tutaj prawie wszystkich. Obcy, a zwłaszcza Niemiec, od razu rzucałby się w oczy. Niektórzy mówią na Niemców „szwaby”. Raz nawet tato tak powiedział – myślał, że nie słyszę. To był dla mnie szok, bo on i mama zawsze pilnują, żebym nie uważała się za lepszą od innych. Kiedy pomocnik w sklepie pana Tragera nazwał pana Sato „żółtkiem”, to mama tak mu nagadała do słuchu, że aż miło.

Pan Sato sprowadził się tutaj rok temu. Przedtem nikt z nas nie widział na oczy żadnego Japończyka. Pan Sato miał syna, który ożenił się z dziewczyną z naszych stron. Mieszkali we trójkę w Chicago. Rok temu syn umarł, a jego żona, nie pamiętam nazwiska, postanowiła wrócić tutaj i przywiozła ze sobą pana Sato, bo on jest inwalidą, jeździ na wózku i nie może być sam. Mieszkają nad cieśniną, po drugiej stronie wyspy. Po drodze do szkoły mijam ich dom i kiedyś często widywałam pana Sato, jak łowił ryby. Jego wózek stał na pomoście za domem, a on siedział tam z wędką w ręku. Machałam do niego, a on też zawsze mi odmachiwał. Było mi go żal, bo wszyscy za plecami nazywają go żółtkiem, a dzieciaki wyśmiewają się z niego. Ludzie nie odnoszą się do niego przyjaźnie, a po Pearl Harbor to chyba już w ogóle nikt z nim nie rozmawia. Zdziwiłabym się, gdyby było inaczej. Ostatnio w ogóle go nie widuję. Może się boi i nie wychodzi z domu, zresztą nic dziwnego. A przecież wygląda całkiem niegroźnie: malutki, siwy i zasuszony dziadek na wózku inwalidzkim. Można by pomyśleć, że się wyprowadził, ale wiem, że ludzie o nim szepczą: nie podoba im się, że mają Japońca za sąsiada.

No, ale ja znów o czym innym. Pani Cady ciągle zwraca mi na to uwagę. Mówi, że nieźle piszę, ale za bardzo skaczę po tematach. Dobrze, że nie może tego przeczytać!

Wracam do tamtego płonącego statku. No więc Niemcy czają się teraz tuż pod naszymi drzwiami i mordują nas na samym progu. Ich podstępne U-Booty wynurzają się z wody i atakują jak rekiny. Patrzyłam na czarną plamę rozlaną na morzu i zastanawiałam się, czy przypadkiem do załogi niemieckiej łodzi podwodnej nie dotarło to jedno słowo za dużo.

Nie widziałam jeszcze żadnego U-Boota, ale cierpliwie wypatruję ich na morzu, kiedy sprzątam laternę albo po powrocie ze szkoły: idę na górę, biorę lornetkę i obserwuję fale, szukając niemieckich łodzi podwodnych. Tak naprawdę to nie wiem dokładnie, czego mam szukać. Czy peryskop da się zobaczyć przez lornetkę, czy jest za mały? Fajnie by było mieć coś takiego. Peryskop, znaczy się. Żeby widzieć, co się dzieje tam, gdzie mnie nie ma. Móc oglądać innych, a samej nie być widzianą. Tak pewnie było dziś rano na morzu. Jakiś amerykański statek pełen ciężko pracujących ludzi pojawił się w peryskopie U-Boota i bach! – oberwał niemiecką torpedą. Pierwszy raz oglądałam to na własne oczy i mam nadzieję, że ostatni. Widok tamtego czarnego dymu odebrał mi wszelką radość. Znam kilku dorosłych, którzy są zgorzkniali i martwi w środku; ni stąd, ni zowąd poczułam się tak samo i wcale mi się to nie podobało.

Ta wojna ma jedną, ale tylko jedną dobrą stronę: do Outer Banks zawitali chłopcy ze Straży Wybrzeża. Stacjonują w brzegowych stacjach ratowniczych. Jeden ładniejszy od drugiego! Pochodzą z całego kraju, a gdy słucham, jak każdy mówi z innym akcentem, to chce mi się wyjechać z Karoliny Północnej i zobaczyć świat. Byłam już w Elizabeth City i w Manteo, a raz nawet w Norfolk, ale poza tym nigdzie. Kiedy ci chłopcy są w pobliżu, czuję, że mama nie spuszcza ze mnie czujnego wzroku, więc udaję, że w ogóle nie zwracam na nich uwagi. Ale tak naprawdę jest inaczej. I wiem, że niektórzy z nich też na mnie popatrują.

Dzisiaj był u nas na obiedzie chorąży Bud Hewitt, komendant tutejszej jednostki Straży Wybrzeża. Zaprzyjaźnił się z moimi rodzicami i czasem do nas zagląda. Powiedział, że jego chłopcy wyciągnęli z wody kilku marynarzy z tamtego storpedowanego statku, ale około pięćdziesięciu zginęło, a morze wyrzuciło już na brzeg kilka ciał.

– Coraz gorzej, co? – westchnął tato, a pan komendant zrobił poważną i smutną minę.

– Tak – przyznał. – Jesteśmy po prostu nieprzygotowani. Przyzwyczailiśmy się, że na amerykańskiej ziemi panuje pokój, i nikt nie spodziewał się ataku. A już o Karolinie Północnej wcale się nie myśli. Wszyscy patrzą na Zachodnie Wybrzeże. Ale lepiej, żeby sobie o nas przypomnieli, zanim będzie za późno.

Komendant Hewitt powiedział, że należy wprowadzić u nas zaciemnienie, ale nie zarządzono tego. Był zły, że tak się sprawy mają, widziałam to wyraźnie. Na tle świateł na wybrzeżu, tłumaczył, załogi U-Bootów widzą sylwetki naszych statków jak na dłoni. Kiedy o tym mówił, miał dosłownie łzy w oczach.

Wyznałam komendantowi, że wypatruję przez lornetkę peryskopów na oceanie. Rodzice zaczęli się śmiać i było mi głupio, ale on wziął mnie w obronę. Ucieszył się, że to robię – tak powiedział – bo dobrze by było, gdyby więcej osób poważnie traktowało swoje obowiązki. Wyjaśnił jednak, że prędzej uda mi się zobaczyć nad wodą kiosk, czyli wieżyczkę okrętu podwodnego. Samego peryskopu nie sposób wypatrzyć, powiedział i dodał, że gdybym kiedyś naprawdę coś zobaczyła, to mam od razu przyjść do niego. Obiecałam, że tak zrobię. Posterunek Straży Wybrzeża znajduje się niespełna kilometr od mojego domu, ale wolałabym zadzwonić do komendanta. Szkoda, że nie mogę. Tam, gdzie mieszka kuzynka Toria, mają telefony na korbkę. W Kiss River nie ma jeszcze ani jednego, chociaż po drugiej stronie wyspy ludzie już je sobie zakładają. Podobno jeden z pierwszych pojawił się u synowej pana Sato. Tato zawsze mi mówi, że wkrótce będą i u nas.

Zapytałam komendanta Hewitta, czy tamten statek rano to był tankowiec, a on się uśmiechnął i potwierdził, a potem zapytał, skąd to wiem. Wyjaśniłam, że widziałam pomarańczowy ogień, więc to musiała być ropa płonąca na falach. Komendant powiedział, że jestem mądra. Lubię go. Zawsze rozmawia ze mną jak z dorosłą, nawet przy tacie i mamie. Wspomniał, że chłopcy ze Straży Wybrzeża mówią, że ładna ze mnie dziewczyna, a ja pomyślałam, że tato zaraz go uderzy. Ale nie, moi rodzice lubią komendanta Hewitta. „On ma Boga po swojej stronie”, mawia tato. O wszystkich aliantach tak mówi. Nawet pani Cady to powtarza, a kiedy raz ją zapytałam, czy Japończycy, Niemcy i Włosi też mówią swoim dzieciom, że mają Boga po swojej stronie, to mnie złajała, że niby nie jestem patriotką. A to nieprawda. Kocham moją ojczyznę i wiem, że to my mamy rację. Tylko założę się, że Niemcy też tak sądzą. Moim zdaniem Bóg nie opowiada się po żadnej ze stron. A kiedy widzę, co za Jego przyzwoleniem dzieje się z naszymi statkami handlowymi, to jestem tego wręcz pewna.

O wojnie dużo dowiedziałam się od Dennisa Kitteringa, nauczyciela z High Point, który przyjeżdża tutaj prawie w każdy weekend, czy to lato, czy zima, i nocuje pod namiotem na plaży niedaleko Kiss River. W styczniu, kiedy U-Booty zaczęły zatapiać statki, musiał wyrobić sobie specjalną przepustkę, żeby móc rozbijać tam namiot, ale dostał ją bez żadnych trudności. Lubię go, chociaż irytuje mnie niemożebnie, bo strasznie się mądrzy. Jak na nauczyciela jest bardzo młody, dopiero rok temu skończył studia, ma ciemne włosy, które zaczesuje z czoła do tyłu, i okulary w drucianych oprawkach, identyczne, jak nosi pani Cady. Utyka, bo urodził się z jedną nogą krótszą. Zupełnie jak komendant Hewitt, rozmawia ze mną tak, jakby moje zdanie naprawdę było ważne. To od niego wiem, co dzieje się na świecie. Dennis wytłumaczył mi, dlaczego toczy się ta wojna, i powiedział też, że powstały obozy internowania dla Japończyków przebywających na terenie Stanów. Mówił, że to są niewinni ludzie, którzy w trudzie i cierpieniu ledwie wiążą koniec z końcem. Objaśnił mi to w taki sposób, że miałam łzy w oczach. Kiedy zapytałam, dlaczego pana Sato nie zabrali do obozu, wyjaśnił, że tak robią tylko na Zachodnim Wybrzeżu, więc pomyślałam, że pan Sato ma sporo szczęścia, że mieszka właśnie tutaj, mimo że się go tak czepiają.

Dennis polecił mi powieść Serce to samotny myśliwy. Jestem najlepszą czytelniczką w naszej bibliotece. Nie znam nikogo, kto czyta tyle, co ja. Jestem pierwsza z całej szkoły, choć chyba nie ma się czym chwalić, bo u nas jest tylko dwudziestu trzech uczniów, i to przeważnie młodszych ode mnie. Ale w czytaniu prześcignęłam nawet starszych. Kiedy skończyłam całą serię o Nancy Drew, pani Cady powiedziała moim rodzicom, że mogę czytać, co mi się podoba. A oni się zgodzili, więc teraz czytam Serce to samotny myśliwy i opowiadania Eudory Welty, a w weekendy omawiam te lektury z Dennisem. Wczoraj czytałam przy stole w kuchni i robiłam notatki ołówkiem na blacie, bo nie miałam pod ręką papieru, a blat jest z porcelany i można to łatwo zmyć, ale mama i tak na mnie nakrzyczała.

Mama upomina mnie, że nie powinnam mówić Dennisowi po imieniu, tylko zwracać się do niego „panie Kittering”, jak do wszystkich dorosłych. Ale on śmieje się ze mnie, kiedy tak go nazywam, więc w cztery oczy mówię mu po imieniu, a mamie opowiadam o panu Kitteringu.

W lampie kończy się już nafta, więc zaraz ją zgaszę i pójdę spać. Boję się, że przez ten płonący statek przyśnią mi się koszmary, ale kiedy się obudzę, cała w strachu, to przynajmniej zobaczę, jak mój pokój wypełnia się światłem, i będę wiedziała, że jestem bezpieczna.

Rozdział piąty

Palce Giny muskały jego skórę. Clay leżał w swoim łóżku i czuł ciepło jej ciała tuż obok. Wstrzymał oddech, kiedy kobieca dłoń wsunęła się pod kołdrę i spoczęła na jego piersi, aby zaraz powędrować niżej. I jeszcze niżej. Drażniła się z nim. To sen, powtarzał sobie. To nie moja wina, bo przecież to tylko sen. Gina uśmiechnęła się do niego, błyskając pięknymi białymi zębami, a potem odrzuciła kołdrę na bok i pochyliła głowę ku miejscu, gdzie pragnął poczuć jej wargi, jej język. Czekał na to, lecz nagle coś wyrwało go ze snu; coś zimnego i wilgotnego dotknęło jego ramienia. Otworzył oczy. Przy łóżku stał Sasza i trącał go nosem. Clay jęknął i obrócił się na plecy.

Nie znosił weekendów, bo nie miał żadnego powodu, żeby wyjść z domu, pojechać do Duck i zatracić się w pracy. W tygodniu zjawiał się w pracowni z samego rana i zostawał do późna. Nie chodziło mu wtedy po głowie zbyt wiele ciężkich myśli. Weekendów się obawiał. Przy domu latarnika oczywiście też zawsze było mnóstwo roboty, ale w samotnej pracy miał stanowczo za dużo czasu na myślenie. Niekiedy umawiał się w weekend ze swoim starym kumplem Kennym Gallo i szli razem ponurkować. Dzisiaj Kenny musiał jednak pracować, więc Clay postanowił, że zabierze się do wymiany przegniłej klapy zbiornika na deszczówkę obok domu od południa. Zajmie mu to pewnie cały dzień: weźmie walkmana i włączy na słuchawkach jakiś jazz. Terri nie znosiła jazzu, więc muzyka nie będzie mu się z nią kojarzyć. Tak, to dobry plan. Każdego dnia, zanim wstał z łóżka, Clay planował cały dzień, aby dokładnie wypełnić sobie każdą minutę, a dzięki temu ustrzec się przed myślami o Terri i wyrzutami sumienia, które im towarzyszyły. Może później, kiedy klapa zbiornika będzie już gotowa, a Kenny wróci ze swojej pracy, spotkają się w Shorty’s Grill, posiedzą i pogadają trochę. Ostatnio Clay chętnie widywał się z Kennym, który nie miał wobec niego żadnych oczekiwań i wystarczyła mu rozmowa o wynikach ostatniego meczu.