Krüger IV. Lis ebook

MARCIN CISZEWSKI

Krüger IV Lis

© 2017 Marcin Ciszewski

© 2017 WARBOOK Sp. z o.o.

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja i korekta językowa: Karina Stempel-Gancarczyk

Projekt graficzny, skład, eBook:Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châteaux, [email protected]

Okładka: Paweł Gierula

ISBN 978-83-645-2374-8

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.

ul. Bładnicka 65

43-450 Ustroń, www.warbook.pl

Czerń nocy jest nie­prze­nik­nio­na. Tem­pe­ra­tu­ra ma ide­al­ną wy­so­kość: nie czu­ję ani chło­du, ani cie­pła. Po­tęż­ne góry ota­cza­ją nas cia­sno, do­li­na z ko­lei zda­je się cią­gnąć w ot­chłan­ną nie­skoń­czo­ność. Po­tę­ga na­tu­ry nie przy­tła­cza jed­nak. Nie je­stem in­tru­zem, je­stem jej czę­ścią.

– To było dłu­gie dzie­więt­na­ście lat – mówi Sta­rzec. Nie od­czu­wa po­trze­by snu, pra­gnie­nia czy gło­du. Jesz­cze so­bie nie uświa­da­miam, że bio­rę z nie­go przy­kład. Że sta­ję się co­raz bar­dziej czę­ścią jego nie­re­al­nej, ale jak­że ma­te­rial­nej obec­no­ści.

– Bar­dzo wie­le się pod­czas nich wy­da­rzy­ło – stwier­dzam.

– Krüger ob­jął pro­wa­dze­nie gru­py.

– I już go nie od­dał. Jak­bym nie ta­so­wał kart, za­wsze na wierz­chu le­żał as pik.

– To na­tu­ral­ne. W sta­dzie przy­wódz­two przej­mu­je naj­sil­niej­szy osob­nik.

– Z ulgą od­da­łem mu tron – mó­wię lek­kim to­nem. – Ni­g­dy mi na nim nie za­le­ża­ło.

– Opo­wiedz mi o so­bie.

My­ślę. O czym tu mó­wić?

– Nie oże­ni­łem się, choć nie było to moim za­mie­rze­niem – szep­czę. – Była w moim ży­ciu ko­bie­ta. Z bar­dzo wy­so­kich sfer.

– Za wy­so­kich?

Śmie­ję się ser­decz­nie. Jak­że pięk­nie uda­je nie­wie­dzę ten mój nie­spo­dzie­wa­ny roz­mów­ca.

– Nie. – Krę­cę gło­wą. – Moja ro­dzi­na po­cho­dzi­ła z ga­li­cyj­skiej szlach­ty. Oj­ciec nie miał wiel­kich po­trzeb ma­te­rial­nych, ale umiał za­pew­nić do­stat­ni byt swo­im bli­skim. Ode­bra­łem sta­ran­ne wy­kształ­ce­nie. Ro­dzi­ce, za­rów­no moi, jak i tej… dziew­czy­ny… byli ca­łym ser­cem za mał­żeń­stwem. Ja jed­nak nie­co wcze­śniej wsią­kłem w dzia­łal­ność kon­spi­ra­cyj­ną. Or­ga­ni­za­cje nie­pod­le­gło­ścio­we wy­ra­sta­ły we Lwo­wie jak grzy­by po desz­czu. Bar­dzo mnie to po­chło­nę­ło, do tego stop­nia, że uzna­łem wal­kę o Pol­skę za waż­niej­szą niż oso­bi­ste szczę­ście.

– Szla­chet­ne po­bud­ki.

– Tyle że szla­chet­ne po­bud­ki ozna­cza­ją czę­sto zła­ma­nie czy­je­goś ser­ca.

– Nie­kie­dy nie ma do­bre­go wy­bo­ru.

– Za­pew­ne – przy­ta­ku­ję gor­li­wie. – Or­ga­ni­za­cja uzna­ła, że moje ta­len­ty do­ty­czą­ce zmia­ny toż­sa­mo­ści i oszu­ki­wa­nia lu­dzi są na tyle wy­so­kiej mia­ry, iż może po­wie­rzyć mi za­da­nie za­opa­trze­nia w środ­ki fi­nan­so­we. Zdo­by­wa­ne nie­le­gal­ną dro­gą. Szyb­ko do­sze­dłem do wnio­sku, że po­trze­bu­ję do po­mo­cy dwóch mło­dych lu­dzi, in­te­li­gent­nych i bez­względ­nych, naj­le­piej wy­ko­rze­nio­nych ze swo­ich śro­do­wisk, któ­rych ukształ­tu­ję tak, jak będę chciał. Ktoś po­le­cił mi Zda­now­skie­go. Tak tra­fi­łem na Krüge­ra. I po­my­li­łem się. On bar­dzo szyb­ko po­szedł wła­sną ścież­ką. ■

8.00 – 10.00

– Jest pan zwy­kłym ban­dy­tą, Krüger.

– Nie, pa­nie dy­rek­to­rze. Je­śli w ogó­le, je­stem ban­dy­tą nie­zwy­kłym.

Kel­ler­mann uśmiech­nął się grzecz­nie. Był czło­wie­kiem uprzej­mym i do­brze wy­cho­wa­nym. Daw­no wpadł na to, że są to ce­chy, któ­re zu­peł­nie nie prze­szka­dza­ją mu w wy­ko­ny­wa­niu co­dzien­nych obo­wiąz­ków. Prze­ciw­nie: nie­jed­no­krot­nie oka­zy­wa­ły się bar­dzo po­moc­ne.

Na­tu­ral­nie, gdy­by Re­gie­rungs- und Kri­mi­nal­di­rek­tor Max Kel­ler­mann zo­stał wy­po­sa­żo­ny przez na­tu­rę wy­łącz­nie w uprzej­mość, a po­przez sta­ran­ne wy­cho­wa­nie – w nie­na­gan­ne ma­nie­ry, w spo­sób oczy­wi­sty nie nada­wał­by się na swo­je sta­no­wi­sko. Jed­nak o czym wie­lo­krot­nie, acz po­nie­wcza­sie, prze­ko­ny­wa­li się lu­dzie, któ­rych ści­gał, nada­wał się, i to wy­śmie­ni­cie. Jego ka­rie­ra za­wo­do­wa skła­da­ła się z ogro­mu suk­ce­sów, któ­re w licz­nych przy­pad­kach moż­na by na­zwać spek­ta­ku­lar­ny­mi, oraz z na­der rzad­kich, w do­dat­ku sta­ran­nie za­mie­cio­nych pod dy­wan, po­ra­żek.

– Pre­cy­zyj­nie rzecz uj­mu­jąc: czło­wiek, o któ­rym pan opo­wia­da, jest ban­dy­tą nie­zwy­kłym – po­wie­dział Wil­helm Krüger. – Nie­ste­ty, mnie to nie do­ty­czy, po­nie­waż nie je­stem tym czło­wie­kiem.

– Mam w tej ma­te­rii cał­ko­wi­cie od­mien­ne zda­nie – od­parł z po­waż­ną miną Kel­ler­mann.

– Mam na­dzie­ję, że nie umy­ka panu fakt, iż rzu­ca pan bar­dzo po­waż­ne oskar­że­nie. Zwłasz­cza w kon­tek­ście orze­cze­nia sądu, któ­re, je­stem prze­ko­na­ny, zna pan do­sko­na­le.

– Nie sta­wiam panu for­mal­nych za­rzu­tów. Jesz­cze nie.

Krüger ro­ze­śmiał się z nie­wy­mu­szo­ną we­so­ło­ścią. Wy­glą­dał na czło­wie­ka, któ­re­go spo­tka­nie za­czy­na­ło na­praw­dę ba­wić.

Dy­rek­tor uważ­nie przyj­rzał się ubra­ne­mu z wy­stu­dio­wa­ną, ar­ty­stycz­ną nie­dba­ło­ścią go­ścio­wi. Bia­ła ko­szu­la bez kra­wa­ta. Lek­ki, ja­sny gar­ni­tur. Gu­stow­nie do­bra­ny szal, któ­re­go koń­ce spa­da­ły na ko­la­na sie­dzą­ce­go w fo­te­lu wła­ści­cie­la. Ogo­rza­ła cera, wą­si­ki, bród­ka, oku­la­ry w ro­go­wej opra­wie, gro­te­sko­wo osten­ta­cyj­ny sy­gnet na środ­ko­wym pal­cu pra­wej dło­ni i siwa, po­dob­na do lwiej grzy­wa sta­now­czo zbyt dłu­gich wło­sów nada­wa­ły mu wy­gląd czło­wie­ka, za ja­kie­go Krüger pra­gnął ucho­dzić: za­przy­jaź­nio­ne­go z eli­ta­mi III Rze­szy ma­la­rza por­tre­ci­sty, two­rzą­ce­go po­do­bi­zny wyż­szych ofi­ce­rów Szta­bu Ge­ne­ral­ne­go i We­hr­mach­tu, do­stoj­ni­ków par­tii czy SS. Po mie­ście krą­ży­ły upo­rczy­wie po­wta­rza­ne plot­ki, ja­ko­by wiel­kim ma­rze­niem Krüge­ra było na­ma­lo­wa­nie por­tre­tu Wo­dza. I po­noć Füh­rer nie był temu pro­jek­to­wi nie­przy­chyl­ny.

Ma­ska­ra­da, po­my­ślał po­li­cjant. Sku­tecz­na, nie­ste­ty.

Kel­ler­mann wstał zza im­po­nu­ją­ce­go dę­bo­we­go biur­ka, bu­dzą­ce­go sza­cu­nek dzie­ła sły­ną­cych z pre­cy­zji i so­lid­ne­go kunsz­tu gdań­skich rze­mieśl­ni­ków. Pod­niósł z bla­tu kar­to­no­wą tecz­kę. Nie spie­sząc się, roz­wią­zał blo­ku­ją­cą do­stęp ko­kar­dę, po czym wziął do ręki gru­by plik gę­sto za­pi­sa­nych i opa­trzo­nych licz­ny­mi zdję­cia­mi kar­tek.

– To tyl­ko część do­ssier na pana te­mat – po­wie­dział, pa­trząc wprost w oczy go­ścia. – I za­le­d­wie uła­mek pań­skich wy­czy­nów.

Krüger wy­pu­ścił z płuc dym. Nim roz­mów­cy prze­szli do kon­kre­tów, pierw­sze dzie­sięć mi­nut spo­tka­nia upły­nę­ło na wy­szu­ka­nych uprzej­mo­ściach oraz czę­sto­wa­niu go­ścia cy­ga­rem i lamp­ką cu­rvo­isie­ra. Uwa­gi go­spo­da­rza nie umknął fakt, że sie­dzą­cy na­prze­ciw męż­czy­zna nie tknął al­ko­ho­lu, z praw­dzi­wą przy­jem­no­ścią de­lek­to­wał się na­to­miast won­nym dy­mem cy­ga­ra.

– Sza­le­nie cie­ka­we. Wręcz in­try­gu­ją­ce.

– Ma pan tu­pet. Ujmę to w ten spo­sób: za­war­te w tecz­ce dane do­ty­czą naj­bar­dziej zu­chwa­łe­go i bez­względ­ne­go prze­stęp­cy w Niem­czech. Jego sko­ki na ban­ki i kon­wo­je z pie­niędz­mi sta­ły się nie­mal le­gen­dar­ne, o ich prze­bie­gu uczą w szko­łach po­li­cyj­nych, a każ­dy sza­nu­ją­cy się funk­cjo­na­riusz sta­wia so­bie za punkt ho­no­ru zła­pać go na go­rą­cym uczyn­ku. Nie­ste­ty, po­mi­mo roz­licz­nych wy­sił­ków bar­dzo wie­lu lu­dzi, ni­ko­mu się do tej pory to nie uda­ło. Ban­dy­ta jest śli­ski jak wąż, na miej­scu prze­stęp­stwa ni­g­dy nie zo­sta­wia śla­dów, ewen­tu­al­ni świad­ko­wie giną bez wie­ści lub ze­zna­ją, że ni­cze­go nie wi­dzie­li, wspól­ni­cy prze­stępstw na­to­miast nie żyją albo po­zo­sta­ją nie­uchwyt­ni.

Krüger za­ło­żył nogę na nogę. Z uwa­gą śle­dził zmie­rza­ją­cy ku su­fi­to­wi, eso­wa­to wi­ją­cy się ob­ło­czek dymu. Zza okna do­cho­dził po­tęż­nie­ją­cy gwar wiel­kie­go mia­sta. Nic dziw­ne­go. No­wo­cze­sny, od­da­ny do użyt­ku do­słow­nie przed ty­go­dniem gmach pre­zy­dium ber­liń­skiej Kri­mi­nal­po­li­zei mie­ścił się przy Alek­san­der Platz, w ści­słym cen­trum sto­li­cy. Ber­liń­czy­cy zdą­ży­li już nadać temu mo­nu­men­tal­ne­mu bu­dyn­ko­wi mia­no „die Burg”. Twier­dza. Było w tym spo­ro oba­wy i sza­cun­ku za­ra­zem.

Go­spo­darz za­uwa­żył, że gość po­chy­lił się nie­co do przo­du.

– To już prze­sta­je być śmiesz­ne, pa­nie Kel­ler­mann – po­wie­dział Krüger, jak na za­wo­ła­nie po­zby­wa­jąc się z gło­su śla­dów roz­ba­wie­nia. Nie da­wał się zwieść po­zo­rom. Go­spo­darz ga­bi­ne­tu, do­bie­ga­ją­cy pięć­dzie­siąt­ki, nie­chluj­ny, spo­co­ny, oty­ły męż­czy­zna o na­la­nej twa­rzy i nie­ru­cho­mych oczach, był nie­zwy­kle spryt­nym czło­wie­kiem. I, z nie­ja­snych na ra­zie przy­czyn, wy­glą­dał na oso­bi­ście za­in­te­re­so­wa­ne­go uto­pie­niem go­ścia w od­le­głej o kil­ka­set me­trów rze­ce. – W swo­im do­ssier po­sia­da pan za­pew­ne wy­rok ber­liń­skie­go sądu, któ­ry nie­mal pół roku temu, tuż przed pięć­dzie­sią­ty­mi uro­dzi­na­mi Füh­re­ra, cał­ko­wi­cie oczy­ścił mnie z tych nie­do­rzecz­nych za­rzu­tów. Szcze­rze mó­wiąc, od­no­szę wra­że­nie, że ma pan na moim punk­cie ob­se­sję. Je­stem ma­la­rzem, człon­kiem Izby Kul­tu­ry Rze­szy, a tak­że sze­ro­ko zna­nym fi­lan­tro­pem. Sło­wem: z punk­tu wi­dze­nia pra­wa nie­win­nym oby­wa­te­lem.

Tym ra­zem uśmiech­nął się Max Kel­ler­mann. Jako po­li­cjant z bli­sko trzy­dzie­sto­let­nim sta­żem do­sko­na­le zda­wał so­bie spra­wę, jak względ­nym po­ję­ciem jest nie­win­ność. Zwłasz­cza z punk­tu wi­dze­nia pra­wa; zwłasz­cza w tych mu­rach.

– Oczy­wi­ście – mruk­nął, na­da­jąc swe­mu gło­so­wi pro­wo­ka­cyj­nie iro­nicz­ny od­cień.

Ale Krüger nie dał się spro­wo­ko­wać.

– Pro­szę za­się­gnąć opi­nii na mój te­mat u Adol­fa Zie­gle­ra.

Kel­ler­mann pod­niósł dłoń, da­jąc do zro­zu­mie­nia, że re­ko­men­da­cja ulu­bień­ca dr. Go­eb­bel­sa jest mu zna­na, ale nie sta­no­wi przed­mio­tu roz­mo­wy.

– Re­spek­tu­ję wy­rok sądu – od­parł. – Jak pan za­pew­ne za­uwa­żył, nie zo­stał pan aresz­to­wa­ny, a je­dy­nie za­pro­szo­ny na spo­tka­nie. O prze­ka­za­nie za­pro­sze­nia po­pro­si­łem jed­ne­go z na­szych naj­grzecz­niej­szych i naj­le­piej wy­cho­wa­nych funk­cjo­na­riu­szy. Chy­ba nie ma pan po­wo­du się na mnie uskar­żać. Ga­wę­dzi­my so­bie po pro­stu przy ko­nia­ku i cy­ga­rze. Jed­nak uwa­żam, że błą­dzić jest rze­czą ludz­ką...

– Ach tak? To stwier­dze­nie w pań­skich ustach brzmi jak obe­lga.

– Skąd­że. Jest do­kład­nie od­wrot­nie. Nie chcę pana ura­zić, w związ­ku z czym w dal­szej czę­ści na­szej roz­mo­wy po­słu­żę się pew­ną hi­po­te­zą. Pew­ną hi­po­te­tycz­ną kon­struk­cją. Przyj­mij­my, że mó­wi­my o czło­wie­ku, któ­re­go dane za­war­te są w tym oto do­ssier, ale nie wy­mie­nia­my jego na­zwi­ska. Czy mo­że­my się tak umó­wić?

Krüger de­mon­stra­cyj­nie spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Pod wa­run­kiem, że nie zaj­mie to zbyt dużo cza­su – od­parł.

Przez twarz Kel­ler­man­na prze­biegł cień. Dy­rek­tor z wi­docz­nym wy­sił­kiem sta­rał się za­pa­no­wać nad mi­mi­ką.

– Spie­szy się pan?

– Ow­szem. Mam za­pla­no­wa­nych kil­ka spo­tkań z no­wy­mi klien­ta­mi. Bar­dzo zna­czą­cy­mi klien­ta­mi. – Krüger nie ak­cen­to­wał spe­cjal­nie żad­ne­go z wy­po­wie­dzia­nych słów; nie mu­siał. Kon­tekst był oczy­wi­sty.

Dy­rek­tor cał­ko­wi­cie od­zy­skał pa­no­wa­nie nad sobą. Gra po­zo­rów, któ­rą obaj upra­wia­li, za­czy­na­ła być mę­czą­ca, bez­względ­nie jed­nak po­win­na zo­stać do­pro­wa­dzo­na do koń­ca.

– Po­sta­ram się stresz­czać.

– Słu­cham za­tem.

– Wy­obraź­my so­bie więc, że ów czło­wiek, ten groź­ny ban­dy­ta, pew­ny sie­bie, fa­cho­wy, spryt­ny i umie­ją­cy się ma­sko­wać, któ­ry jest w do­dat­ku męż­czy­zną nie­zwy­kle in­te­li­gent­nym, wie do­sko­na­le, że do­bra pas­sa nie może trwać wiecz­nie. Oczy­wi­ście, nie moż­na od­mó­wić mu pro­fe­sjo­na­li­zmu, co ja, jako za­wo­do­wiec z prze­ciw­nej stro­ny ba­ry­ka­dy, mu­szę z nie­chę­cią przy­znać. Ale tyle sko­ków, tyle lat dzia­łal­no­ści... – Dy­rek­tor te­atral­nie zer­k­nął do le­żą­cej przed nim tecz­ki, cze­goś przez chwi­lę w niej szu­kał, w koń­cu, od­na­la­zł­szy po­żą­da­ny do­ku­ment, rzu­cił nań okiem, a po­tem pod­niósł wzrok i spoj­rzał zza oku­la­rów na roz­mów­cę. Krüger mógł­by się za­ło­żyć, że cała ta pan­to­mi­ma była cał­ko­wi­cie zbęd­na. Kel­ler­mann wy­glą­dał na czło­wie­ka, któ­ry zna na pa­mięć każ­de sło­wo i każ­dą licz­bę z do­ssier. – ...Mój Boże, od ty­siąc dzie­więć­set dwu­dzie­ste­go dru­gie­go... sie­dem­na­ście lat nie­ustan­ne­go ry­zy­ka i ner­wów. Do­mnie­my­wam, że ów prze­stęp­ca, ten praw­dzi­wy ar­ty­sta w swo­im fa­chu, ma już odło­żo­ną nie­złą sum­kę. Ra­por­ty mó­wią, że w oma­wia­nym okre­sie ukradł bli­sko sześć mi­lio­nów ma­rek. To praw­dzi­wa for­tu­na, na­wet je­śli się za­ło­ży, że czło­wiek ten mu­siał prze­cież po­no­sić nie­ma­łe kosz­ty dzia­łal­no­ści: za­ku­pu sa­mo­cho­dów, wy­naj­mu lo­ka­li, opła­ce­nia wspól­ni­ków i in­for­ma­to­rów, być może na­wet przed­sta­wi­cie­li władz...

Kel­ler­mann po­now­nie urwał, po czym wes­tchnął, jak­by ubo­le­wa­jąc, że są na tym świe­cie przed­sta­wi­cie­le władz tak bar­dzo nie­od­por­ni na po­ku­sy ma­te­rial­ne, i spoj­rzał prze­pra­sza­ją­co na wi­szą­cy na ścia­nie por­tret Bi­smarc­ka. Że­la­zny kanc­lerz su­ro­wym okiem pa­trzył na obec­ne­go przy­wód­cę na­ro­du, któ­re­go mo­nu­men­tal­na po­do­bi­zna zaj­mo­wa­ła miej­sce po prze­ciw­le­głej stro­nie, nie­mal do­kład­nie nad gło­wą go­spo­da­rza ga­bi­ne­tu.

– Sie­dem­na­ście lat. No, no…

– Praw­da? To tyl­ko w Niem­czech. Za­da­łem so­bie nie­co tru­du i za­się­gną­łem in­for­ma­cji za na­szą wschod­nią gra­ni­cą. Otóż czło­wiek ten ma rów­nież nie­złą kar­to­te­kę w Pol­sce. Za­czy­nał w cza­sach Wiel­kiej Woj­ny. Pol­ska po­li­cja chęt­nie by się z nim spo­tka­ła i po­ga­da­ła, na przy­kład o na­pa­dzie na Bank Za­chod­ni w War­sza­wie. O dwóch tru­pach, któ­re zo­sta­ły na jego dro­dze. I wie­lu in­nych prze­stęp­stwach.

Krüger wy­god­nie roz­siadł się na krze­śle. Nie spra­wiał wra­że­nia czło­wie­ka nad­mier­nie za­in­te­re­so­wa­ne­go te­ma­tem roz­mo­wy.

Zza okna do­bie­gał war­kot po­tęż­nych sil­ni­ków au­to­bu­so­wych oraz zgrzy­ta­nie kół wa­go­nów krzy­żu­ją­cych się na Alek­san­der Platz li­nii tram­wa­jo­wych.

Dy­rek­tor chrząk­nął. Mu­siał się sku­pić. Za­czy­na­ła go bo­leć gło­wa. Wie­dział, że je­śli mi­gre­na się roz­wi­nie, bę­dzie ozna­czać cał­ko­wi­cie zmar­no­wa­ny dzień. A dzi­siej­szy dzień nie mógł zo­stać zmar­no­wa­ny.

– Pew­ne jest więc, że po­sia­da for­tu­nę. Mógł­by już nie pra­co­wać do koń­ca ży­cia. Idę o za­kład, że za­czął się za­sta­na­wiać: czy aby na pew­no war­to jesz­cze ry­zy­ko­wać? Czy war­to na­ra­żać zdo­by­ty ma­ją­tek, wol­ność, a kto wie, czy nie ży­cie, dla jesz­cze jed­ne­go sko­ku, któ­ry prze­cież za­wsze może skoń­czyć się po­raż­ką? No do­brze, może uda się jesz­cze je­den. Ale na­stęp­ny? Nikt nie może prze­wi­dzieć, kie­dy wy­czer­pie się li­mit szczę­ścia. Py­ta­nie za­tem jest na­stę­pu­ją­ce: czy nie war­to przy­pad­kiem za­szyć się w ja­kimś spo­koj­nym, uro­czym miej­scu i po pro­stu ko­rzy­stać z owo­ców z ta­kim tru­dem zdo­by­tych pie­nię­dzy? Nie war­to?

Krüger po­ki­wał gło­wą. Roz­wa­ża­nia, istot­nie, czy­sto teo­re­tycz­ne, ale wnio­ski god­ne roz­wa­że­nia.

– Je­śli już ba­wi­my się w teo­re­ty­zo­wa­nie, są­dzę, że ta­kie po­my­sły w isto­cie mo­gły temu bez­względ­ne­mu ra­bu­sio­wi przyjść do gło­wy – przy­tak­nął.

– Sam pan wi­dzi. – Kel­ler­mann wy­glą­dał na au­ten­tycz­nie ucie­szo­ne­go. Za­bęb­nił pulch­ny­mi pal­ca­mi o blat biur­ka. – To są lo­gicz­ne wnio­ski. Je­dy­ne lo­gicz­ne, ośmie­lił­bym się na­wet po­wie­dzieć. Ale idź­my da­lej. Spójrz­my na spra­wę okiem przed­sta­wi­cie­li sił od­po­wie­dzial­nych w na­szym kra­ju za ład i po­rzą­dek. Nie mu­szę chy­ba spe­cjal­nie pod­kre­ślać, że siły te są głę­bo­ko za­nie­po­ko­jo­ne ist­nie­ją­cym sta­nem rze­czy. Tak osten­ta­cyj­ne ła­ma­nie pra­wa nie może być prze­cież to­le­ro­wa­ne. I wła­dze do­kła­da­ją wszel­kich wy­sił­ków, by ukró­cić dzia­łal­ność prze­stęp­cy. Prze­słu­chu­ją świad­ków, ba­da­ją śla­dy, in­wi­gi­lu­ją śro­do­wi­sko kry­mi­na­li­stów, nad­zo­ru­ją wzmoc­nie­nie ochro­ny kon­wo­jów prze­wo­żą­cych go­tów­kę i pla­có­wek ban­ko­wych. To są rze­czy, o czym za­pew­ne nie mu­szę panu mó­wić, sza­le­nie ab­sor­bu­ją­ce i nie­zwy­kle kosz­tow­ne. Po­chła­nia­ją­ce czas dzie­sią­tek i se­tek funk­cjo­na­riu­szy, a tak­że masę, na­praw­dę masę pie­nię­dzy.

– Do­my­ślam się. – Krüger po raz ostat­ni za­cią­gnął się cy­ga­rem, po czym sta­ran­nie zga­sił je w pod­su­nię­tej przez go­spo­da­rza po­piel­nicz­ce. – Im więk­sza ope­ra­cja, tym wię­cej kosz­tu­je. Jest to praw­da z ga­tun­ku tru­izmów. Może skoń­czy­my na dziś?

– Jesz­cze chwi­lecz­kę. – Kel­ler­man wład­czym ge­stem pod­niósł rękę. – Zmie­rzam do pu­en­ty, pro­szę się nie nie­po­ko­ić. Wo­bec po­wyż­szych wnio­sków mógł­bym za­ry­zy­ko­wać twier­dze­nie, że siły pra­wa i po­rząd­ku by­ły­by nie­zwy­kle za­in­te­re­so­wa­ne tym, by ów ban­dy­ta do­szedł do wnio­sku, iż dal­sze ry­zy­ko się nie opła­ci, w związ­ku z czym czło­wiek ten de­cy­du­je się za­koń­czyć ka­rie­rę wła­my­wa­cza i zło­dzie­ja. Na­by­wa nie­wiel­ki do­mek nad je­zio­rem Wan­n­see, za­trud­nia miłą star­szą pa­nią do sprzą­ta­nia oraz ogrod­ni­ka, któ­ry bę­dzie pie­lę­gno­wał szma­rag­do­wy traw­nik i przy­ci­nał won­ne róże, żeni się z ja­kąś uczci­wą pa­nien­ką z do­bre­go domu, pło­dzi dzie­ci... Cze­mu mi się pan tak przy­glą­da?

Kel­ler­mann, sku­pio­ny na swo­im ora­tor­skim po­pi­sie, do­pie­ro te­raz za­uwa­żył, że jego gość, prze­chy­liw­szy gło­wę i mru­żąc oczy, od dłuż­szej chwi­li wpa­tru­je się w nie­go z na­tę­żo­ną uwa­gą.

– My­ślę, że ta­kie świa­tło jest naj­lep­sze, by pana por­tret, pa­nie dy­rek­to­rze, naj­wier­niej od­zwier­cie­dlał rze­czy­wi­stość – w za­my­śle­niu od­po­wie­dział Krüger, nie prze­sta­jąc wni­kli­wie stu­dio­wać szcze­gó­łów twa­rzy Kel­ler­man­na. – Tak wła­śnie po­wi­nien pan sie­dzieć… a słoń­ce ko­niecz­nie musi pa­dać z le­wej stro­ny. Pań­ski pra­wy pro­fil ma nie­co, pro­szę wy­ba­czyć sfor­mu­ło­wa­nie, mniej szla­chet­ny wy­raz. Lewy jest znacz­nie lep­szy. Tak. Do­kład­nie o to cho­dzi. Lewy pół­pro­fil. I ko­niecz­nie po­zy­cja sie­dzą­ca, może na­wet za biur­kiem, tak jak te­raz. Nie­któ­rzy wolą stać, ale, szcze­rze po­wie­dziaw­szy, efek­ty po­tem są cza­sa­mi po­ża­ło­wa­nia god­ne. To...

– Żar­ty pan so­bie robi? – pod­niósł głos Kel­ler­mann. Z nie­sma­kiem stwier­dził, że od­kąd Krüger prze­kro­czył próg ga­bi­ne­tu, sko­czy­ło mu ci­śnie­nie, a żo­łą­dek po­brzmie­wał nie­przy­jem­nym bó­lem. Do tego do­szła cho­ler­na mi­gre­na. Po­żal się Boże ma­larz dzia­łał na nie­go jak płach­ta na byka. Jed­nak w naj­le­piej po­ję­tym in­te­re­sie dy­rek­to­ra kry­mi­nal­ne­go, SS-Stan­dar­ten­füh­re­ra Maxa Kel­ler­man­na oraz re­pre­zen­to­wa­nej przez nie­go in­sty­tu­cji było kon­se­kwent­ne do­pro­wa­dze­nie tej roz­mo­wy do koń­ca.

– Nie, pa­nie dy­rek­to­rze. – Krüger, sta­ran­nie ma­sku­jąc roz­ba­wie­nie, po­pra­wił się na krze­śle. – Po pro­stu oce­niam pana fi­zjo­no­mię z pro­fe­sjo­nal­ne­go punk­tu wi­dze­nia. Ale pro­szę się nie nie­po­ko­ić, nie na­ma­wiam pana na za­mó­wie­nie por­tre­tu.

– Pro­szę?

– Skoń­czył pan na tym, że ży­czył­by pan so­bie, by ten hi­po­te­tycz­ny mistrz zło­dziej­skie­go fa­chu za­prze­stał dzia­łal­no­ści. To wła­śnie pan ostat­nio po­wie­dział.

Tak, ten po­ra­nek zde­cy­do­wa­nie wy­ma­gał od Kel­ler­man­na ogrom­nych po­kła­dów cier­pli­wo­ści. Dy­rek­tor pod­jął ko­lej­ny, nie­ma­ły wy­si­łek, by nie wy­buch­nąć.

– Rze­czy­wi­ście, tak po­wie­dzia­łem – wy­ce­dził przez zęby. Mimo wcze­snej pory dzień był dusz­ny i go­rą­cy. W ga­bi­ne­cie co­raz bar­dziej bra­ko­wa­ło po­wie­trza. Szef ber­liń­skiej po­li­cji otarł czo­ło wy­cią­gnię­tą z kie­sze­ni chu­s­tecz­ką. – Otóż mogę stwier­dzić, że gdy­by temu czło­wie­ko­wi przy­szło do gło­wy po­wstrzy­mać się od na­stęp­nych na­pa­dów, wła­dze mo­gły­by za­ak­cep­to­wać taki stan rze­czy. Przejść do po­rząd­ku dzien­ne­go nad tym, co się wy­da­rzy­ło, a do­ce­nić fakt, iż nie mu­szą być dłu­żej po­sta­wio­ne w stan naj­wyż­szej go­to­wo­ści. Umo­wa by­ła­by pro­sta: męż­czy­zna zni­ka, a do­ssier na jego te­mat lą­du­je na sa­mym dnie ar­chi­wum w ja­kiejś za­po­mnia­nej piw­ni­cy. Jak się panu po­do­ba taki sce­na­riusz?

Krüger spra­wiał wra­że­nie czło­wie­ka, któ­ry za­pa­lił­by jesz­cze jed­no cy­ga­ro. Naj­wy­raź­niej po­śpiech prze­stał być jego prio­ry­te­tem.

– Z pana punk­tu wi­dze­nia jest nie­wąt­pli­wie bar­dzo ko­rzyst­ny – od­rzekł po­wo­li. Mó­wił sta­ran­ną, li­te­rac­ką niem­czy­zną. Ni­ski głos z lek­ką chry­pą brzmiał wy­raź­nie w wy­peł­nio­nym dy­mem ga­bi­ne­cie.

Ma trzy­dzie­ści dzie­więć lat, po­my­ślał Kel­ler­mann. Ale wy­glą­da na mniej. Przy­naj­mniej pięć lat mniej. Po­mi­mo si­wi­zny. Na pew­no po­do­ba się ko­bie­tom. I na pew­no nie po­do­ba się mnie.

– Praw­da? – od­rzekł dy­rek­tor. – My­ślę, że ko­rzyść by­ła­by obo­pól­na.

– Za­pew­ne. Nie za bar­dzo na­to­miast po­tra­fię wy­obra­zić so­bie po­wód, dla któ­re­go pan mi to opo­wia­da.

Ci­sza w ga­bi­ne­cie była tym ra­zem nie­co inna niż przed­tem. Jak­by bar­dziej po­god­na. Dy­rek­tor po raz pierw­szy szcze­rze się ro­ze­śmiał.

– Roz­wa­żam po pro­stu teo­re­tycz­ny sce­na­riusz roz­wo­ju sy­tua­cji – od­rzekł.

Krüger wstał. Nie cze­ka­jąc na re­ak­cję go­spo­da­rza, pod­szedł do wie­sza­ka i zdjął z nie­go dłu­gi, do­sko­na­le do­pa­so­wa­ny do gar­ni­tu­ru płaszcz, któ­ry nie­spiesz­nie za­ło­żył, nie­dba­le za­wią­zu­jąc pa­sek.

– Miło się ga­wę­dzi­ło – po­wie­dział, po­pra­wia­jąc na gło­wie ele­ganc­ki ka­pe­lusz. – Teo­re­tycz­ne roz­wa­ża­nia na pierw­szy rzut oka wy­da­ją się stra­tą cza­su, ale moim zda­niem sta­no­wią po­ży­tecz­ne ćwi­cze­nie umy­słu, o ile się do nich po­dej­dzie we wła­ści­wy spo­sób. Jed­nak są­dzę, że wy­star­czy na dziś.

– Cie­szę się, że nie uwa­ża pan na­szej po­ga­węd­ki za stra­co­ne chwi­le. – Kel­ler­mann rów­nież wstał i pod­szedł do go­ścia. Wy­ciąg­nął dłoń, któ­rą ten moc­no uści­snął.

– Jed­na rzecz przy­szła mi do gło­wy – po­wie­dział Krüger, gdy już nie­mal zna­lazł się za drzwia­mi. Od­wró­cił się i zmie­rzył po­li­cjan­ta za­my­ślo­nym spoj­rze­niem. – Są­dzę, oczy­wi­ście rów­nież czy­sto hi­po­te­tycz­nie, że gdy­by owe­mu czło­wie­ko­wi przy­szło jed­nak do gło­wy wy­ko­nać na­stęp­ny ruch, na­stęp­ny skok, jak pan to na­zy­wa, i spra­wy po­szły­by źle, czło­wiek ów żywy w ręce po­li­cji ni­g­dy się nie odda. Po pro­stu nie po­zwo­li się zła­pać, ro­zu­mie pan? Śmierć bę­dzie jego osta­tecz­nym zwy­cię­stwem, wię­zie­nie by­ło­by cał­ko­wi­tą po­raż­ką. Tak mi się wy­da­je. Usza­no­wa­nie, pa­nie dy­rek­to­rze.

***

Kel­ler­mann za­mknął drzwi, po czym pod­szedł szyb­kim kro­kiem do biur­ka. Pod­niósł słu­chaw­kę jed­ne­go ze sto­ją­cych na biur­ku te­le­fo­nów.

– So­phie? – po­wie­dział to­nem, z któ­re­go znik­nął ja­ki­kol­wiek ślad nie­pew­no­ści czy chę­ci za­war­cia kom­pro­mi­su. Ból gło­wy da się opa­no­wać, gdy ak­cja po­chło­nie my­śli. Dy­rek­tor wie­dział o tym z do­świad­cze­nia. Zresz­tą i tak nie za­mie­rzał mar­no­wać cza­su. Nie mógł so­bie na to po­zwo­lić. – We­zwij do mnie gru­pę spe­cjal­ną. Na­tych­miast.

– Tak jest, pa­nie dy­rek­to­rze, już za­wia­da­miam. – Głos So­phie Mer­ste­ger, trzy­dzie­sto­let­niej cho­dzą­cej do­sko­na­ło­ści, brzmiał jak zwy­kle chłod­no i pro­fe­sjo­nal­nie. Pan­na Mer­ste­ger ni­g­dy nie tra­ci­ła zim­nej krwi. Punk­tu­al­na, per­fek­cyj­nie zor­ga­ni­zo­wa­na, dys­po­no­wa­ła wprost nad­ludz­ką pa­mię­cią. Sta­no­wi­ła jed­no­oso­bo­we za­ple­cze lo­gi­stycz­no-or­ga­ni­za­cyj­ne Kel­ler­man­na, za­wsze przy­go­to­wa­ne do cze­ka­ją­cych je za­dań. Była nie­oce­nio­ną po­mo­cą.

A ostat­nio, co­raz czę­ściej, muzą uskrzy­dla­ją­cą do wzno­sze­nia się na wy­ży­ny pro­fe­sjo­nal­nej sku­tecz­no­ści. Oraz, nie­ste­ty, przy­czy­ną ro­sną­cej fru­stra­cji.

– I pro­szę przyjść rów­nież. Z no­te­sem – pod­kre­ślił dy­rek­tor. Cał­ko­wi­cie zby­tecz­nie. Pan­na Mer­ste­ger no­tes z pew­no­ścią trzy­ma­ła już w ręku. Od wie­lu mie­się­cy peł­ni­ła nie­for­mal­ną rolę se­kre­ta­rza gru­py.

– Oczy­wi­ście.

Kel­ler­man usiadł przy biur­ku i za­czął prze­glą­dać no­tat­ki. Po raz ko­lej­ny prze­biegł wzro­kiem li­stę bę­dą­cych do jego dys­po­zy­cji lu­dzi, ka­ta­log sprzę­tu, środ­ków łącz­no­ści, sa­mo­cho­dów.

Dzi­siej­szy dzień miał przy­nieść wiel­kie zwień­cze­nie za­kro­jo­nej na ogrom­ną ska­lę ope­ra­cji.

Chwi­lę póź­niej drzwi ga­bi­ne­tu otwo­rzy­ły się bez­gło­śnie i do środ­ka we­szło kil­ka­na­ście osób, pro­wa­dzo­nych przez im­po­nu­ją­cą blon­dyn­kę o po­są­go­wej fi­gu­rze i chłod­nej, nor­dyc­kiej uro­dzie. Ko­bie­ta mia­ła nie­bie­skie oczy, pro­sty nos i nie­co zbyt wą­skie usta, któ­re tyl­ko do­da­wa­ły jej uro­ku. Kel­ler­mann już daw­no do­szedł do wnio­sku, że jego se­kre­tar­ka jest po­sta­cią ze snu – tak wy­jąt­ko­we isto­ty nie ist­nie­ją bo­wiem w rze­czy­wi­sto­ści.

Jak zwy­kle na jej wi­dok po­czuł de­li­kat­ne mro­wie­nie w dole krę­go­słu­pa. Za ja­kiś czas mro­wie­nie za­cznie prze­su­wać się wy­żej, aż w koń­cu się­gnie kar­ku. Kel­ler­mann znał już na tyle swo­je re­ak­cje, by wie­dzieć, że w tym mo­men­cie bę­dzie mu­siał szyb­ko za­koń­czyć spo­tka­nie. Nie mógł bo­wiem do­pu­ścić do utra­ty kon­tro­li nad wła­sny­mi po­czy­na­nia­mi. Na oka­zy­wa­nie emo­cji wo­bec współ­pra­cow­ni­ków po­zwa­lał so­bie tyl­ko wte­dy, gdy uwa­żał to za nie­zbęd­ne. I z całą pew­no­ścią nie cho­dzi­ło o ta­kie emo­cje.

Po­zo­sta­łą część gru­py sta­no­wi­li wy­łącz­nie męż­czyź­ni, wszy­scy bez wy­jąt­ku bę­dą­cy po­li­cjan­ta­mi z co naj­mniej dzie­się­cio­let­nim sta­żem i udo­ku­men­to­wa­ną li­stą suk­ce­sów za­wo­do­wych. Stwo­rze­nie ze­spo­łu zło­żo­ne­go ze spe­cja­li­stów ścią­gnię­tych z ca­łych Nie­miec kosz­to­wa­ło Kel­ler­man­na spo­ro za­cho­du i ner­wów. Ża­den bo­wiem sza­nu­ją­cy się prze­ło­żo­ny nie chce od­da­wać naj­lep­szych lu­dzi, zwłasz­cza aro­ganc­kie­mu sze­fo­wi aro­ganc­kiej ber­liń­skiej po­li­cji, któ­ra i bez tego uwa­ża się za pę­pek świa­ta. Kel­ler­man­no­wi jed­nak, czło­wie­ko­wi do­sko­na­le świa­do­me­mu, jak w rze­czy­wi­sto­ści prze­bie­ga­ją li­nie po­dzia­łu wła­dzy, praw­dzi­wej wła­dzy, uda­ło się prze­ko­nać Ar­thu­ra Nebe, swe­go zwierzch­ni­ka i naj­wyż­sze­go sze­fa Kri­po, że spra­wa jest z ga­tun­ku tych, któ­re ude­rza­ją w pre­stiż pań­stwa. Strzał był cel­ny: Nebe przej­rzał pod­su­nię­te przez Kel­ler­man­na do­ssier, z wy­jąt­ko­wą jak na sie­bie cier­pli­wo­ścią wy­słu­chał ar­gu­men­tów, po czym zgo­dził się, że plan za­pro­po­no­wa­ny przez za­stęp­cę ko­men­dan­ta ber­liń­skiej Kri­po ma szan­se po­wo­dze­nia; spra­wę na­le­ży jak naj­szyb­ciej i bez oglą­da­nia się na kosz­ty za­koń­czyć. Wy­dał więc po­le­ce­nie, by sze­fo­wie re­gio­nal­ni udo­stęp­ni­li Kel­ler­man­no­wi każ­de­go funk­cjo­na­riu­sza, któ­re­go ten za­żą­da, oraz słu­ży­li wszel­ką in­for­ma­cją i po­mo­cą, jaka oka­że się nie­zbęd­na. W ten oto spo­sób Kel­ler­mann zo­stał wy­po­sa­żo­ny w środ­ki umoż­li­wia­ją­ce prze­pro­wa­dze­nie naj­bar­dziej wy­ra­fi­no­wa­nej ope­ra­cji po­li­cyj­nej w hi­sto­rii III Rze­szy.

Przed­ostat­nim eta­pem sta­ran­nie opra­co­wa­ne­go har­mo­no­gra­mu było dzi­siej­sze po­ran­ne spo­tka­nie z czło­wie­kiem przed­sta­wia­ją­cym się jako Wil­helm Krüger.

– Sia­daj­cie – po­wie­dział Kel­ler­mann. Funk­cjo­na­riu­sze za­ję­li miej­sca przy dłu­gim sto­le znaj­du­ją­cym się w dru­giej czę­ści ga­bi­ne­tu. So­phie Mer­ste­ger usia­dła na sa­mym koń­cu, otwo­rzy­ła no­tes i za­sty­gła w bez­ru­chu. Kel­ler­mann nie ru­szył się zza biur­ka. Sta­rał się nie pa­trzeć na je­dy­ną w tym gro­nie ko­bie­tę, choć nie było to pro­ste. Szcze­rze mó­wiąc, oka­za­ło się czyn­no­ścią wy­ma­ga­ją­cą wiel­kie­go wy­sił­ku. Mro­wie­nie w dole ple­ców na­si­li­ło się. Do­sko­na­le czuł, co się z nim dzie­je. Za­czę­ła w nim wzbie­rać fala fru­stra­cji.

– Spo­tka­nie od­by­ło się zgod­nie z pla­nem – po­wie­dział bez żad­nych wstę­pów. Wszy­scy funk­cjo­na­riu­sze do­sko­na­le orien­to­wa­li się, o czym mówi. Wstęp sta­no­wił­by zbęd­ny ozdob­nik. – Ryb­ce spodo­ba­ła się przy­nę­ta za­wie­szo­na na ha­czy­ku. Jest wy­so­ce praw­do­po­dob­ne, że wkrót­ce ją po­łknie.

– Skąd taki wnio­sek? – za­py­tał Her­mann Fe­ge­le­in, naj­młod­szy w tym gro­nie. Kel­ler­mann nie lu­bił go, ale za­pro­sił do ze­spo­łu, po­nie­waż miał pew­ność, że ostry jak brzy­twa umysł dwu­dzie­sto­ośmio­let­nie­go czło­wie­ka może oka­zać się przy­dat­ny. To przy­pusz­cze­nie było wię­cej niż traf­ne: Fe­ge­le­in szyb­ko stał się jed­ną z klu­czo­wych po­sta­ci śledz­twa. Rów­nie ry­chło wy­szło jed­nak na jaw, że po­sia­da jesz­cze jed­ną cen­ną, choć iry­tu­ją­cą ce­chę: ni­g­dy nie po­dą­ża za sta­dem, ma za­wsze wła­sny po­gląd na spra­wę, cał­ko­wi­cie też zda­je się igno­ro­wać py­ta­nie, czy po­gląd ów jest zgod­ny ze spo­so­bem my­śle­nia prze­ło­żo­nych. Nie przy­spa­rza­ło mu to po­pu­lar­no­ści. Kel­ler­mann po­tra­fił jed­nak wznieść się po­nad co­dzien­ne am­bi­cyj­ki i do­ce­nić nie­kon­wen­cjo­nal­ny spo­sób my­śle­nia mło­de­go po­li­cjan­ta.

– No cóż, ob­ser­wa­cja i zna­jo­mość ludz­kiej psy­chi­ki – od­parł dy­rek­tor.

W kil­ku zda­niach stre­ścił prze­bieg za­koń­czo­ne­go przed pię­cio­ma mi­nu­ta­mi spo­tka­nia.

– Jest bar­dzo pew­ny sie­bie, a ja w nim tyl­ko tę pew­ność wzmoc­ni­łem – za­koń­czył. – Da­łem do zro­zu­mie­nia, że je­ste­śmy jak dzie­ci we mgle: dużo po­dej­rze­wa­my, ale nie mamy ni­cze­go po­nad to, co od­rzu­cił sąd.

– Czy in­for­ma­tor już dzwo­nił? – za­py­tał je­den ze star­szych funk­cjo­na­riu­szy.

Kel­ler­mann po­słał mu osten­ta­cyj­nie złe spoj­rze­nie.

– Jak do­tąd nie. Być może nie zna jesz­cze szcze­gó­łów.

Za­pa­dła ci­sza. Po­li­cjan­ci spoj­rze­li po so­bie. Dez­orien­ta­cja więk­szo­ści była aż nad­to wi­docz­na. W koń­cu ode­zwał się Fe­ge­le­in.

– Mamy in­for­ma­to­ra bli­sko gru­py? – za­py­tał.

Kel­ler­mann udał, że się waha. W koń­cu pod­jął de­cy­zję.

– Mamy in­for­ma­to­ra we­wnątrz gru­py.

Mil­cze­nie sta­ło się jesz­cze bar­dziej wy­mow­ne niż przed­tem.

– Mamy in­for­ma­to­ra we­wnątrz gru­py? – upew­nił się Fe­ge­le­in.

– To wła­śnie po­wie­dzia­łem przed chwi­lą, mło­dy czło­wie­ku.

– Dla­cze­go nic o tym nie wie­my?

– Po­nie­waż ta­kie są re­gu­ły gry. Zresz­tą: te­raz już wie­cie.

Naj­wy­raź­niej była to ko­lej­na kwe­stia, jed­na z wie­lu, o któ­rej współ­pra­cow­ni­cy Kel­ler­man­na nie mie­li po­ję­cia. Taka za­sa­da obo­wią­zy­wa­ła od po­cząt­ku funk­cjo­no­wa­nia ze­spo­łu: jego po­szcze­gól­ni człon­ko­wie od­po­wie­dzial­ni byli tyl­ko za małe frag­men­ty śledz­twa. Ob­raz ca­ło­ści miał wy­łącz­nie szef oraz jego za­stęp­ca. A tak­że ktoś, o kim Kel­ler­mann my­ślał ostat­nio co­raz czę­ściej.

– Mimo wszyst­ko jed­nak jest to ma­te­ria, w któ­rej po­win­ni­śmy mieć przy­naj­mniej pod­sta­wo­wą orien­ta­cję. Uła­twi­ła­by nam pra­cę. Nie mu­sie­li­by­śmy bez sen­su spraw­dzać pew­nych tro­pów. – Fe­ge­le­in naj­wy­raź­niej wziął na sie­bie obo­wią­zek wy­po­wia­da­nia się w imie­niu resz­ty gru­py. Kil­ku funk­cjo­na­riu­szy kiw­nę­ło gło­wa­mi.

– No więc pod­sta­wo­wą orien­ta­cję już ma­cie. – Kel­ler­mann nie za­mie­rzał się tłu­ma­czyć ani Fe­ge­le­ino­wi, ani ko­mu­kol­wiek.

Na wi­dok wy­ra­zu twa­rzy sze­fa mło­dy po­li­cjant po­sta­no­wił od­pu­ścić. Na ra­zie nie po­trze­bo­wał spo­ru o pryn­cy­pia, zwłasz­cza że nie on je usta­lał. Trzy­mał się w ży­ciu że­la­znej za­sa­dy, by pod żad­nym po­zo­rem nie ata­ko­wać, nie bę­dąc pew­nym wy­gra­nej. Jak do­tąd za­sa­da ta oka­za­ła się sku­tecz­na: za­wio­dła go z za­po­mnia­ne­go przez Boga i lu­dzi ko­mi­sa­ria­tu w naj­gor­szej dziel­ni­cy Ham­bur­ga do sa­me­go cen­trum naj­więk­szej ope­ra­cji pro­wa­dzo­nej przez ber­liń­ską Kri­mi­nal­po­li­zei.

– Skąd pew­ność, że ak­cja od­bę­dzie się dzi­siaj? – za­py­tał ko­lej­ny z po­li­cjan­tów.

– Krüger wczo­raj za­rzą­dził go­to­wość gru­py. Ni­g­dy nie ro­bił tego wcze­śniej niż dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny przed sko­kiem.

Py­ta­ją­cy za­milkł. Dy­rek­tor chrząk­nął nie­znacz­nie, wy­cią­gnął z kie­sze­ni chu­s­tecz­kę i po­wol­nym ru­chem otarł spo­co­ne czo­ło. Miał wra­że­nie, że za chwi­lę się udu­si. Nad­wa­ga, po­my­ślał. Za dużo jem, cały czas spę­dzam za biur­kiem i za bar­dzo się tym wszyst­kim przej­mu­ję.

– In­for­ma­cję do­sta­nie­my z wy­prze­dze­niem. Ni­niej­szym za­rzą­dzam stan naj­wyż­szej go­to­wo­ści. Ma­cie za­kaz wy­cho­dze­nia z bu­dyn­ku, kon­tak­to­wa­nia się z kim­kol­wiek spo­za ze­spo­łu, a zwłasz­cza z oso­ba­mi po­stron­ny­mi. – Kel­ler­mann po­ło­żył na ostat­nim sło­wie nie­znacz­ny ak­cent. – Sprawdź­cie broń i środ­ki łącz­no­ści.

Ze­bra­ni po­ki­wa­li gło­wa­mi. Przy­go­to­wy­wa­li się od tak dłu­gie­go cza­su, ana­li­zo­wa­li plan tyle razy, prze­dys­ku­to­wa­li tyle moż­li­wo­ści...

Po­zo­sta­ło ocze­ki­wa­nie.

Kel­ler­mann kiw­nął gło­wą, da­jąc do zro­zu­mie­nia, że na ra­zie nie ma nic wię­cej do po­wie­dze­nia. Funk­cjo­na­riu­sze wsta­li i skie­ro­wa­li się ku wyj­ściu. Rad­ca od­pro­wa­dził wzro­kiem mo­nu­men­tal­ne ple­cy i ku­szą­ce bio­dra So­phie.

Gdy drzwi za­mknę­ły się, mi­nę­ła dłuż­sza chwi­la, nim Kel­ler­mann po­czuł, że się uspo­ka­ja. Pod­niósł słu­chaw­kę te­le­fo­nu.

– Strumph – usły­szał.

– Kel­ler­mann.

– Dzień do­bry, sze­fie. – Mę­ski głos po dru­giej stro­ny był mło­dy i nie­co prze­stra­szo­ny.

– Wy­ko­na­łeś za­da­nie?

– Tak jest, pa­nie dy­rek­to­rze. Wszy­scy mają za­ło­żo­ne pod­słu­chy w służ­bo­wych apa­ra­tach.

– A w do­mach pry­wat­nych?

– Ci z Ber­li­na. Resz­ta w ho­te­lu.

– I co?

– Na ra­zie nic. Wy­ko­ny­wa­li tyl­ko te­le­fo­ny zwią­za­ne ze śledz­twem.

– Po­pro­szę wy­kaz.

– Tak jest.

– A na­stęp­ne co pół go­dzi­ny.

– Oczy­wi­ście.

– Dzi­siej­szy dzień jest kry­tycz­ny, ro­zu­miesz? To się skoń­czy przed wie­czo­rem.

– Ro­zu­miem, sze­fie.

– Nie po­ża­łu­jesz. Umiem do­ce­nić lo­jal­ność.

Mło­dy czło­wiek po dru­giej stro­nie li­nii prze­łknął gło­śno śli­nę.

***

Po wyj­ściu z pre­zy­dium po­li­cji Krüger skrę­cił w pra­wo. Szyb­ko zna­lazł się na Frak­fur­ter Stras­se. Szedł mia­ro­wym kro­kiem i nie oglą­dał się za sie­bie. Choć miał obo­jęt­ną, na­wet nie­co zbla­zo­wa­ną minę, in­ten­syw­nie my­ślał.

Bia­ła fla­ga? Nie­wąt­pli­wie. Po kil­ku la­tach wy­sił­ków sfi­na­li­zo­wa­nych kom­pro­mi­ta­cją pod­czas pro­ce­su, co wię­cej, kom­pro­mi­ta­cją ma­ją­cą miej­sce w bla­sku fle­szy, a po­tem omó­wio­ną sze­ro­ko przez pra­sę, Kel­ler­mann da­wał do zro­zu­mie­nia, że po­sta­no­wił rzecz za­koń­czyć. Z jego punk­tu wi­dze­nia roz­sąd­ne po­su­nię­cie: kie­dy nie da się ugrać ca­łej puli, trze­ba wy­zna­czyć so­bie bar­dziej re­ali­stycz­ny cel, a z resz­ty się wy­co­fać.

Ale Krüger zbyt dłu­go żył i zbyt wie­lu Kel­ler­man­nów tego świa­ta po­znał, by wziąć dzi­siej­sze za­pro­sze­nie za do­brą mo­ne­tę. Ot, choć­by kon­se­kwen­cje praw­ne: prze­stęp­stwa za­war­te w do­ssier nie ule­gły przedaw­nie­niu i nie­pręd­ko ule­gną. Są ści­ga­ne z urzę­du. Za kil­ka mie­się­cy Ar­thur Nebe, prze­ło­żo­ny Kel­ler­man­na, za­py­ta, co da­lej z tą spra­wą. Je­że­li przy­jąć, że Nebe za­ak­cep­to­wał pro­po­zy­cję dy­rek­to­ra, ma prze­cież swo­je­go prze­ło­żo­ne­go, wszech­wład­ne­go Re­in­har­da Hey­dri­cha. Krüger wie­dział, że na­pa­dy, o któ­rych mó­wił Kel­ler­mann, były sze­ro­ko na­gła­śnia­nie i ko­men­to­wa­ne. In­te­re­so­wa­li się nimi naj­wyż­si po­li­cyj­ni dy­gni­ta­rze. Uję­cie spraw­cy sta­ło się rze­czy­wi­ście spra­wą wagi pań­stwo­wej, przy­naj­mniej ofi­cjal­nie.

Więc co?

Pu­łap­ka, któ­rej na­le­ża­ło unik­nąć, nie tra­cąc z oczu głów­ne­go punk­tu dzi­siej­sze­go pro­gra­mu.

Krüger pod­szedł do bud­ki te­le­fo­nicz­nej, ro­zej­rzał się dys­kret­nie, po czym pod­niósł słu­chaw­kę. Wy­krę­cił nu­mer.

Po kil­ku sy­gna­łach ode­zwał się mięk­ki ko­bie­cy głos.

– Tu kwia­ciar­nia Ber­thel i Klug­man.

– Dzień do­bry. Dzwo­ni­łem wczo­raj. Moje na­zwi­sko Krüger.

– Ach tak, dzień do­bry. Przy­po­mi­nam so­bie.

– Skła­da­łem za­mó­wie­nie.

– Oczy­wi­ście.

– Chciał­bym po­twier­dzić do­star­cze­nie wią­zan­ki zna­jo­me­mu, o któ­rym roz­ma­wia­li­śmy.

– Miał pan dzwo­nić wcze­śniej.

– Za­szły pew­ne nie­prze­wi­dzia­ne oko­licz­no­ści.

– Ro­zu­miem. Jaka jest nowa go­dzi­na do­star­cze­nia wią­zan­ki?

– Dzie­wią­ta pięć­dzie­siąt.

– Tak jest. Za­mó­wie­nie zo­sta­nie zre­ali­zo­wa­ne.

– Pa­mię­ta pani ad­res?

– Sta­ran­nie go za­pi­sa­łam.

– Dzię­ku­ję.

– Do wi­dze­nia.

Krüger, nie od­kła­da­jąc słu­chaw­ki, na­ci­snął wi­deł­ki. Usły­szaw­szy cią­gły sy­gnał, wy­krę­cił na­stęp­ny nu­mer. Tym ra­zem po dru­giej stro­nie ktoś za­re­ago­wał nie­mal na­tych­miast.

– Tak?

Mę­ski, ostry, gar­dło­wy głos. Pew­ny sie­bie wła­ści­ciel. Wła­dza.

– Tu Krüger. Dzień do­bry.

– Wi­tam. Ma pan coś dla mnie?

– Ow­szem. Pro­po­nu­ję krót­kie spo­tka­nie.

– O czter­na­stej. W tym sa­mym miej­scu co ostat­nio.

– Będę.

Trzask.

Krüger za­klął bez­gło­śnie. Wła­ści­wie nie pa­mię­tał, kie­dy po raz ostat­ni po­peł­nił błąd tego ka­li­bru. Moż­li­we, że ni­g­dy.

Nie cho­dzi­ło o jego ostat­nie­go roz­mów­cę.

Po pro­stu Krüger uświa­do­mił so­bie – zbyt póź­no, nie­ste­ty – że jest ob­ser­wo­wa­ny.

***

Szef ze­spo­łu in­wi­gi­la­cyj­ne­go, sta­ry wyga na­zwi­skiem Klop­pe, za­czy­nał pra­cę w po­li­cji jesz­cze za cza­sów kaj­ze­ra Wil­hel­ma. Do wy­ko­na­nia na­ło­żo­ne­go na nie­go za­da­nia sfor­mo­wał gru­pę skła­da­ją­cą się, oprócz nie­go, z troj­ga funk­cjo­na­riu­szy: męż­czy­zny i dwóch ko­biet, któ­rych oso­bi­ście do­brał i wy­szko­lił. Pra­co­wał na bez­po­śred­nie zle­ce­nie Maxa Kel­ler­man­na i tyl­ko jemu skła­dał ra­por­ty, co sta­no­wi­ło fakt zgo­ła nie­zwy­kły, po­nie­waż zwy­kle pod­le­gał funk­cjo­na­riu­szo­wi sto­ją­ce­mu w po­li­cyj­nej hie­rar­chii dwa pię­tra ni­żej od dy­rek­to­ra. Klop­pe był jed­nak zbyt do­świad­czo­nym czło­wie­kiem, by py­tać o przy­czy­ny ta­kie­go sta­nu rze­czy. Sko­ro szef za­de­cy­do­wał o ra­dy­kal­nym skró­ce­niu zwy­kłej dro­gi służ­bo­wej, mu­siał za­pew­ne mieć wy­star­cza­ją­ce po­wo­dy.

Kie­dy siwy męż­czy­zna w sza­rym pro­chow­cu i ka­pe­lu­szu opu­ścił Twier­dzę, po­li­cjant nie ru­szył się z prze­ciw­le­głej stro­ny uli­cy, po­chło­nię­ty lek­tu­rą po­ran­ne­go wy­da­nia ga­ze­ty. Jed­na z jego współ­pra­cow­ni­czek szła tro­tu­arem, za­słu­cha­na w sło­wa to­wa­rzy­sza, ro­ze­śmia­ne­go męż­czy­zny po czter­dzie­st­ce. Para mi­nę­ła za­mknię­tą jesz­cze cu­kier­nię Me­in­la, nie zwra­ca­jąc na Krüge­ra naj­mniej­szej uwa­gi, po czym znik­nę­ła za ro­giem. Krüger oczy­wi­ście nie mógł mieć po­ję­cia, że obo­je na­tych­miast przy­spie­szy­li kro­ku, skrę­ci­li w naj­bliż­szą uli­cę i za­czę­li po­su­wać się rów­no­le­gle do śle­dzo­ne­go obiek­tu. Bez­po­śred­nio za Krüge­rem ru­szy­ła dru­ga z ko­biet, z po­zo­ru po­świę­ca­jąc znacz­nie wię­cej uwa­gi mi­ja­nym wy­sta­wom niż męż­czyź­nie w sza­rym płasz­czu.

W ten spo­sób człon­ko­wie ze­spo­łu do­tar­li do bud­ki te­le­fo­nicz­nej, po czym za­ję­li ukry­te po­zy­cje, bacz­nie ob­ser­wu­jąc roz­ma­wia­ją­ce­go przez te­le­fon męż­czy­znę, a przy tym zwra­ca­jąc bacz­ną uwa­gę na to, czy ma on ja­kie­kol­wiek szan­se za­uwa­żyć któ­reś z nich.

Nic na to nie wska­zy­wa­ło.

Po skoń­cze­niu roz­mo­wy Krüger za­czął szyb­kim kro­kiem od­da­lać się od bud­ki te­le­fo­nicz­nej. Obie ko­bie­ty i je­den z męż­czyzn po­dą­ży­li za nim w bez­piecz­nej od­le­gło­ści. Szef gru­py na­to­miast pod­szedł do apa­ra­tu, pod­niósł słu­chaw­kę i wy­krę­cił sze­ścio­cy­fro­wy nu­mer. Po chwi­li usły­szał głos Kel­ler­man­na.

– Tu Klop­pe. Je­stem w bud­ce te­le­fo­nicz­nej na skrzy­żo­wa­niu Frank­fur­ter i Schil­ling. Obiekt przed chwi­lą dwu­krot­nie dzwo­nił. War­to spraw­dzić do kogo.

– Do­bra ro­bo­ta, Klop­pe. Zle­cę spraw­dze­nie.

– Będę w kon­tak­cie, pa­nie dy­rek­to­rze.

Szef ze­spo­łu odło­żył słu­chaw­kę, po czym…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej