Klub mało używanych dziewic ebook i audiobook

www.wydawnictwosol.pl

Copyright © Monika Szwaja 2007

www.monikaszwaja.pl

Redakcja:

Elżbieta Tyszkiewicz

Korekta:

Monika Kołakowska

Okładka:

Leszek Żebrowski

Warszawa 2012

ISBN 978-83-62405-62-6

Wydawca:

Wydawnictwo SOLMonika Szwaja • Mariusz Krzyżanowski05-600 Grójec, Duży Dół [email protected]

ePub i Redakcja techniczna:

Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châ[email protected]

Mariuszowi i Sławkowi– na dobry początek

 A te­raz jesz­cze nie­zbęd­ne po­dzię­ko­wa­nia za kon­sul­ta­cje oraz in­spi­ra­cje:

An­drze­jo­wi Grze­li vel Qni, Mać­ko­wi Ję­drzej­ce oraz ho­wi­czo­wi, czy­li bar­dzo po­waż­nym Pa­nom Dok­to­rom – za cier­pli­wość w udzie­la­niu mi wy­ja­śnień w te­ma­cie, jak wia­ry­god­nie uszko­dzić na zdro­wiu bo­ha­ter­kę po­wie­ści…

mo­jej przyja­ciół­ce, Ani – psy­cho­loż­ce, za pro­wa­dze­nie mnie po psy­cho­lo­gicz­nych oraz od­wy­ko­wych (he, he…) me­an­drach…

pa­nu Wojt­ko­wi Łęc­kie­mu za hi­sto­ryj­ki ogrod­ni­cze...

jazz­ma­nom za jazz…

Ir­land­czy­kom za bal­la­dy…

pew­ne­mu znaw­cy li­te­ra­tu­ry ame­ry­kań­skiej za nie­za­wod­ne wspar­cie mo­ral­ne…

i szcze­gól­nie czu­le – Jar­ko­wi Ma­ren­dzia­ko­wi, mo­je­mu sym­pa­tycz­ne­mu ko­le­dze re­dak­to­ro­wi z TV Szcze­cin – za mes­ser­sch­mit­ta bom­bar­du­ją­ce­go…

– Ta­ta­ta­ta­ta! Ta­ta­ta­ta­ata! – Ka­ra­bi­ny ma­szy­no­we na skrzy­dłach my­śliw­skie­go sa­mo­lo­tu za­ter­ko­ta­ły wście­kle i do ta­le­rza Mi­cha­li­ny Hart po­sy­pał się deszcz po­ci­sków. Ści­ślej mó­wiąc, ob­fi­ty deszcz pie­przu i so­li.

Pie­prz­nicz­ka i sol­nicz­ka (w tym przy­pad­ku groź­na broń) spo­czy­wa­ły w pew­nych dło­niach Ja­sia Na­ręb­skie­go, w cy­wi­lu dy­rek­to­ra po­waż­nej pań­stwo­wej fir­my o du­żym zna­cze­niu dla go­spo­dar­ki kra­ju, chwi­lo­wo peł­nią­ce­go obo­wiąz­ki pi­lo­ta sa­mo­lo­tu i jed­no­cze­śnie strzel­ca po­kła­do­we­go. Wła­ści­wie nie spo­czy­wa­ły, bo od­kąd Ja­sio zo­stał my­śliw­cem, to jest od ja­kichś dzie­się­ciu mi­nut, nie da­wał so­bie ani chwi­li lu­zu. Kur­so­wał mię­dzy sto­li­ka­mi i ob­fi­cie ostrze­li­wał ko­lej­ne ce­le, nie­za­leż­nie czy by­ły to por­cje pi­kant­nych sa­ła­tek, czy so­lid­ne ka­wa­ły tor­tu orze­cho­we­go. Po­nie­waż o tej po­rze w sa­li gim­na­stycz­nej, za­mie­nio­nej na ban­kie­to­wą, nie by­ło już ani jed­ne­go trzeź­we­go, nikt Ja­sio­wi spe­cjal­nie nie prze­szka­dzał, tyl­ko wła­ści­cie­le tor­tu sta­ra­li się usu­nąć ta­le­rzy­ki spod ostrza­łu sol­nicz­ko­we­go. Pieprz w na­zbyt słod­kim kre­mie był na­wet in­te­re­su­ją­cym do­dat­kiem.

– Ja­siek, zwa­rio­wa­łeś kom­plet­nie! – Agniesz­ka Bo­row­ska, śmie­jąc się, za­ma­cha­ła gwał­tow­nie rę­ka­mi. – Nie syp mi te­go świń­stwa do oczu!

– Opp, prze­pra­szam! Ce­le cy­wil­ne są dla nas świę­te! – Ja­sio mok­nął ją w czu­bek gło­wy i hoj­nie syp­nął so­li do jej sa­łat­ki śle­dzio­wej. – Ta­ta­ta­ta! Tyl­ko woj­sko­we! Ta­ta­ta! Je­stem mes­ser­sch­mit­tem. Bom­bar­du­ją­cym! –   ko­le­żan­ki, po­su­nął se­rią gdzie po­pad­nie i wziął kurs na pół­noc­ny za­chód, na sto­lik pod prze­ciw­le­głym oknem, za­ję­ty przez daw­ne cia­ło pro­fe­sor­skie i za­rzą­dy kla­so­we.

Ca­ły ten na­lot miał miej­sce na po­wtór­ce ze stud­niów­ki, zor­ga­ni­zo­wa­nej przez czte­ry daw­ne kla­sy ma­tu­ral­ne jed­ne­go ze szcze­ciń­skich li­ce­ów w dwu­dzie­sto­le­cie tej pierw­szej i za­sad­ni­czej. Stud­niów­ka głów­na od­by­ła się w ro­ku 1986 czy­li „w sta­nie po­wo­jen­nym”, jak go na­zy­wał szkol­ny hi­sto­ryk i by­ła ra­czej po­nu­ra. Dzie­więt­na­ście lat póź­niej daw­na go­spo­dy­ni kla­sy „c”, Agniesz­ka Bo­row­ska, de­mon or­ga­ni­za­cji, a obec­nie dy­rek­tor­ka no­wiut­kie­go pry­wat­ne­go li­ceum spo­tka­ła przy­pad­ko­wo w cen­trum za­ku­po­wym Krzysz­to­fa Ło­sia, go­spo­da­rza kla­sy „a” – obo­je bar­dzo ucie­sze­ni, po­szli na ka­wę i na tej ka­wie syn­chro­nicz­nie wpa­dli na po­mysł zor­ga­ni­zo­wa­nia ri­ple­ja po­nu­rej stud­niów­ki. Za­sta­na­wia­li się przez chwi­lę nad ba­lem ma­tu­ral­nym, ale do­szli do wnio­sku, że stud­niów­ka lep­sza, bo w kar­na­wa­le.

No i tym ra­zem ab­so­lut­nie nie ma pra­wa być smęt­na.

Co naj­mniej rów­nie do­brą za­ba­wą jak prze­wi­dy­wa­ne ba­le­ty, sta­ły się co­mie­sięcz­ne po­sie­dze­nia ko­mi­te­tu or­ga­ni­za­cyj­ne­go, w któ­re­go skład Agniesz­ka i Krzysz­tof po­wo­ła­li czo­łów­kę in­te­lek­tu­al­no-roz­ryw­ko­wą swo­je­go rocz­ni­ka. W re­zul­ta­cie po­wstał plan ba­lu, na któ­ry wstęp przy­słu­gi­wał wy­łącz­nie daw­nym abi­tu­rien­tom, bez żad­nych współ­mał­żon­ków i in­nych osób po­stron­nych, plus, oczy­wi­ście, wy­bra­nym oso­bom spo­śród cia­ła pro­fe­sor­skie­go. Na­mięt­ne dys­ku­sje wzbu­dził wy­bór miej­sca ba­lu: ko­mi­tet po­dzie­lił się na zwo­len­ni­ków wy­pa­sio­nej knaj­py (osta­tecz­nie ma­tu­rzy­ści do­ro­śli i też się tro­chę wy­pa­śli) oraz en­tu­zja­stów kli­ma­tycz­nej po­tań­ców­ki w sa­li gim­na­stycz­nej z pro­wian­tem przy­go­to­wa­nym przez tro­skli­we ma­my.

Zwy­cię­żył kom­pro­mis – praw­do­po­dob­nie z po­wo­du bra­ku en­tu­zja­zmu tro­skli­wych mam co do przy­go­to­wa­nia fu­ra­żu. Po­sta­no­wio­no wy­ko­rzy­stać sa­lę gim­na­stycz­ną – dla kli­ma­tu ude­ko­ro­wa­ną w sty­lu lat mi­nio­nych, z por­tre­tem to­wa­rzy­sza Pierw­sze­go Se­kre­ta­rza włącz­nie – oraz za­mó­wić pro­fe­sjo­nal­ny ca­te­ring. Kli­mat mia­ła stwo­rzyć Ma­ryl­ka Wą­sik, ab­sol­went­ka Aka­de­mii Sztuk Pięk­nych w Kra­ko­wie i ce­nio­na sce­no­graf­ka te­atral­na. Sze­ro­ko po­ję­tą wy­żer­kę wraz z wy­twor­ną za­sta­wą i kel­ne­ra­mi obie­cał za­ła­twić Mi­rek Lip­ko, dy­rek­tor or­bi­sow­skie­go ho­te­lu.

Obo­je spra­wi­li się zna­ko­mi­cie, po­dob­nie jak ca­ła resz­ta ko­mi­te­tu, od­po­wie­dzial­na za od­na­le­zie­nie wszyst­kich ab­sol­wen­tów i ulu­bio­nych na­uczy­cie­li, po­zbie­ra­nie pie­nię­dzy i tak da­lej. Kur­tu­azyj­nie za­pro­szo­no obec­ną dy­rek­cję, któ­ra wpraw­dzie mia­ła w no­sie hu­lan­ki i swa­wo­le daw­nych uczniów i naj­chęt­niej nie da­ła­by ze­zwo­le­nia na ca­ły ten ba­ła­gan w mu­rach szko­ły – tyl­ko ba­ła się pod­sko­czyć ak­tu­al­ne­mu wi­ce­ku­ra­to­ro­wi… nie­ste­ty, jed­ne­mu z fi­la­rów ko­mi­te­tu or­ga­ni­za­cyj­ne­go. Nie tyl­ko więc ze­zwo­li­ła, ale po­szła na ca­łość i ja­ko jed­na z pierw­szych strą­bi­ła się po­ka­zo­wo… a na­wet za­tań­czy­ła kan­ka­na na chwie­ją­cym się sto­le – ku ra­do­ści wi­ce­ku­ra­to­ra, któ­ry jej szcze­rze nie lu­bił.

Ge­ne­ral­nie jed­nak na ba­lu pa­no­wa­ła at­mos­fe­ra szczę­ścia i sło­dy­czy, ogól­nej ra­do­ści ze spo­tka­nia, życz­li­wo­ści, po­go­dy i we­se­la. Od­na­la­zły się daw­ne sym­pa­tie, od­ży­ły za­po­mnia­ne przy­jaź­nie, od­ku­rzo­no licz­ne nie­śmier­tel­ne aneg­do­ty z ży­cia uczniow­skie­go, a śro­dek sa­li za­ro­ił się od par, gru­pek i so­li­stów tań­czą­cych dy­na­micz­ne tań­ce mło­dzie­żo­we sprzed lat dwu­dzie­stu.

Pod jed­nym z wy­so­kich, za­kra­to­wa­nych okien mie­ści­ła się kwa­te­ra głów­na, czy­li ob­szer­ny i do­sko­na­le wy­po­sa­żo­ny we wszyst­kie do­bra sto­lik ko­mi­te­tu. Skład oso­bo­wy zmie­niał się tu jak w ka­lej­do­sko­pie, a od mniej wię­cej kwa­dran­sa sie­dzia­ły przy nim czte­ry in­te­re­su­ją­ce da­my, do­sta­tecz­nie już wy­tań­czo­ne i ucha­cha­ne, że­by wresz­cie móc nie­co od­po­cząć i po­ga­dać o ży­ciu.

Agniesz­ka Bo­row­ska, za­do­wo­lo­na z wy­ni­ku swo­ich wie­lo­mie­sięcz­nych tru­dów – o ile tru­da­mi moż­na na­zwać ra­do­sne po­sie­dze­nia ko­mi­te­tu – sta­now­czym ru­chem (na ogół ru­chy mie­wa­ła sta­now­cze) się­gnę­ła po bu­tel­kę szam­pa­na.

– Daj­cie jesz­cze tro­chę tych bą­bel­ków, dziew­czy­ny. Głu­pi Ja­siek do­so­lił mi śle­dzia, mu­szę go czymś za­pić. To co, Mar­cy­sia, kie­dy wy­cho­dzisz za ten mąż?

– Tyl­ko nie Mar­cy­sia! – Mar­ce­li­na He­ska, ład­nie za­ru­mie­nio­na, pod­sta­wi­ła jej wła­sny kie­li­szek. – Po­dob­no na wio­snę. Tak twier­dzi mój na­rze­czo­ny. Słu­chaj­cie, czy by­ły w ogó­le mes­ser­sch­mit­ty bom­bar­du­ją­ce?

– Mat­ko świę­ta, a kto wie ta­kie rze­czy! Le­piej po­wiedz, jak on się na­zy­wa, ten twój na­rze­czo­ny, bo za­po­mnia­łam – Ali­na Gro­sik, dla od­mia­ny bez śla­du wy­pie­ków, któ­re za­wsze uwa­ża­ła za okrop­nie nie­wy­twor­ne, się­gnę­ła po tort. – Ja­koś tak bar­dziej ślicz­nie, Kor­ko­ciąg… czy Graj­ca­rek?

Mi­sia Hart, sko­ra dziś do nie­opa­no­wa­nych chi­cho­tów, roz­chi­cho­ta­ła się po raz ko­lej­ny.

– Kor­ko­ciąg… nie mo­gę! Al­ka, ko­bie­to, on się na­zy­wa Fir­lej! Mar­ce­la mó­wi­ła dzie­sięć ra­zy! Al­bo sto. To jest pięk­ne, szla­chec­kie, sta­ro­pol­skie na­zwi­sko! Trze­ba by­ło czy­tać „Pa­ziów Kró­la Zyg­mun­ta”!…

– Nie by­ło w lek­tu­rze – wzru­szy­ła ra­mio­na­mi Ali­na. – Słu­chaj­cie, dziew­czyn­ki, to na­wet faj­nie bę­dzie: Mar­ce­li­na He­ska-Fir­lej! Ce­sia, nie zmar­nu­jesz swo­je­go na­zwi­ska, co? Bę­dziesz mia­ła po­dwój­ne?

– Mo­ja ma­ma na ta­ką drew­nia­ną beł­tacz­kę do ja­jek mó­wi­ła „fir­lej­ka” – po­wie­dzia­ła z za­sta­no­wie­niem Agniesz­ka. – To mo­że nie tak głu­pio ci się sko­ja­rzy­ło z kor­ko­cią­giem, Al­cia?

– No wi­dzisz. – Ala by­ła za­do­wo­lo­na. – Ty słu­chaj, Ce­lia­kio. Z ta­kim na­zwi­skiem, a wła­ści­wie z ta­ki­mi dwo­ma na­zwi­ska­mi po­win­naś mieć pięk­ny ślub. Z eks­tra wy­pa­sem. Z wiel­kim tor­tem, ko­niecz­nie ró­żo­wym. Z li­mu­zy­ną. I z druh­na­mi. Chcesz, bę­dzie­my two­imi druh­na­mi, co, dziew­czyn­ki?

– Kie­dy to ma być skrom­ny ślub – pró­bo­wa­ła pro­te­sto­wać Mar­ce­li­na, ale oczka jej świe­żo od­zy­ska­nych ko­le­ża­nek już zdą­ży­ły za­bły­snąć bla­skiem zdro­we­go, dam­skie­go pod­nie­ce­nia.

– Ge­nial­ne! – Mi­cha­li­na zno­wu by­ła ca­ła roz­ra­do­wa­na. – Bę­dzie­my sy­pać kwiat­ki!

– Urżnę­łaś się – wy­pro­wa­dzi­ła ją z błę­du Agniesz­ka. – Kwiat­ki to na pro­ce­sji. Bę­dzie­my mia­ły ró­żo­we su­kien­ki i bu­kie­ty. Jak na tych de­bil­nych fil­mach ame­ry­kań­skich.

Mi­cha­li­na za­ma­cha­ła rę­ka­mi.

– Tyl­ko nie ró­żo­we! Ja nie mo­gę ró­żo­we­go! Zie­lo­ne…

– Fak­tycz­nie – zmar­twi­ła się Ali­na. – Po­żresz się. A mo­że się prze­far­buj… tyl­ko na ten ślub? Druh­ny po­win­ny być ró­żo­we…

Mi­cha­li­na z obu­rze­niem po­trzą­snę­ła ru­dą czu­pry­ną.

– Na pew­no nie! Wiesz, co to jest kicz? Wiesz! To, co w owa­lu. A co jest tan­de­ta? Ró­żo­we. No.

Agniesz­ka do­la­ła wszyst­kim ro­syj­skie­go szam­pa­na.

– Miś­ka, ty nic nie ro­zu­miesz! Ma być tan­de­ta i kicz! Ró­że, zło­to i ko­lie w trwa­łej on­du­la­cji! Bry­lan­ty jak ku­rze ja­ja al­bo i więk­sze! Fal­ban­ki i tiu­le! Du­żo fal­ba­nek…

– I od za­rą­ba­nia tiu­li – wtrą­ci­ła krnąbr­nie Mar­ce­li­na. – Żad­nych tiu­li! Osza­la­ły­ście! Ja je­stem es­tet­ka! A wręcz ar­tyst­ka! Nie za­mie­rzam wy­glą­dać jak kró­lo­wa tor­ci­ków bez­owych! Je­śli się uprze­cie, pro­szę bar­dzo, mo­że­cie wy­stą­pić ja­ko druh­ny. Ale jak zo­ba­czę cho­ciaż jed­ną fal­ban­kę, to was nie wpusz­czę za próg…

– O co się tak ład­nie kłó­ci­cie, dziew­czyn­ki? Nie cho­waj­cie ta­le­rzy­ków, tu już i tak wszyst­ko zbom­bar­do­wa­łem i wi­dzę sa­me ru­iny…

Istot­nie, w pią­tej go­dzi­nie im­pre­zy ta­le­rze z wy­twor­nej ho­te­lo­wej za­sta­wy nie wy­glą­da­ły re­pre­zen­ta­cyj­nie. Zmor­do­wa­ny na­lo­ta­mi Ja­sio przy­siadł na wol­nym krze­śle i na­lał so­bie szam­pa­na do ja­kiejś pu­stej szklan­ki, po czym wy­chy­lił go dusz­kiem.

– Strasz­nie się pić chce przy tej ro­bo­cie – wy­znał. – A mo­że ja so­bie zro­bię prze­rwę i po­tań­czę? Czy któ­raś z was mnie za­szczy­ci? Agniesz­ko, kwiat­ku? Nie? Alin­ko, skar­bie? Wy też nie? Mi­sia? Mar­cy­sia? Ro­zu­miem. Wo­li­cie da­lej się kłó­cić. To ja le­cę. Wwww­wum, www­wum!

Za­pu­ścił sil­ni­ki i już pra­wie wy­star­to­wał, ale jesz­cze się za­wa­hał.

– A nie po­wie­dzia­ły­ście mi, o co się bi­je­cie, gwiaz­decz­ki! Czy do­brze sły­sza­łem, że wy­cho­dzi­cie za mąż?

– Mar­ce­li­na wy­cho­dzi – od­po­wie­dzia­ła Ali­na. – Na nas nie by­ło chęt­nych. Mo­że chcesz się z na­mi oże­nić?

– Zbio­ro­wo? – ucie­szył się Ja­sio. – Bar­dzo chęt­nie. Ma­ły, ko­cha­ny ha­re­mik! Za­wsze chcia­łem być Tur­kiem!

Do­lał so­bie szam­pa­na i na­gle po­smut­niał.

– A nie, jed­nak się z wa­mi nie oże­nię. Coś so­bie przy­po­mnia­łem: mam żo­nę. Hen­drycz­kę – Han­drycz­kę. Nie mo­gę wam te­go zro­bić, bo ona by was wy­koń­czy­ła. Mnie wła­śnie wy­kań­cza. Mo­je bie­dac­twa – roz­czu­lił się na­gle. – Nikt was nie chciał? Na­praw­dę? To mo­że cho­ciaż za­łóż­cie ja­kąś wspól­no­tę, ko­mun­kę ma­lut­ką, bę­dzie wam raź­niej… Sto­wa­rzy­sze­nie wyż­szej ko­niecz­no­ści. Wyż­szej uży­tecz­no­ści, chcia­łem po­wie­dzieć. Bę­dzie­cie się mo­gły sta­rać o do­ta­cje. Na­wet unij­ne. Ma­sa szma­lu.

– Ja­kie sto­wa­rzy­sze­nie? – Czte­ry ko­bie­ty pę­ka­ły ze śmie­chu, wi­dząc au­ten­tycz­ne za­an­ga­żo­wa­nie życz­li­we­go ko­le­gi.

Ja­sio – no­men omen Na­ręb­ski – za­sta­no­wił się dwie se­kun­dy.

– Klub dzie­wic – rzekł. Po czym, spoj­rzaw­szy na nie kry­tycz­nym wzro­kiem, po­pra­wił: – Klub uży­wa­nych dzie­wic. No, po­wiedz­my, ma­ło uży­wa­nych dzie­wic.

Mi­cha­li­na, czo­ło­wa kla­so­wa chi­chot­ka, po­pła­ka­ła się z ra­do­ści.

– Ja­sień­ku ko­cha­ny, z cze­go wno­sisz, że ma­ło uży­wa­ne?…

– Nie mo­gę ci te­go po­wie­dzieć – oświad­czył god­nie i po­now­nie za­pu­ścił sil­ni­ki. – Www­wum. Mu­szę wra­cać do obo­wiąz­ków, służ­ba nie druż­ba, mo­je ko­cha­ne. Spo­tka­my się po woj­nie. Wwwummmmm! Czy wa­szym zda­niem po­wi­nie­nem udać się te­raz zbom­bar­do­wać Lon­dyn, czy ra­czej po­le­cieć na Do­oooouuuver?

– Leć na Do­oouuuver – po­wie­dzia­ła Mi­cha­li­na sta­now­czo i z tym sa­mym bar­dzo an­giel­skim ak­cen­tem. – Daj im po­pa­lić.

– Je­ste­ście słod­kie – oświad­czył Ja­sio i od­le­ciał.

Słod­kie i też już nie­co za­la­ne ko­le­żan­ki spoj­rza­ły po so­bie.

– Ja nie wiem – po­wie­dzia­ła z wa­ha­niem Ali­na – czy to do­brze, że ma­ło uży­wa­ne, czy źle…

– Prze­stań – za­żą­da­ła Agniesz­ka. – W na­szym wie­ku!

– No tak – wes­tchnę­ła Mar­ce­li­na. – Te­raz to po­dob­no już w trze­ciej kla­sie szko­ły pod­sta­wo­wej wstyd się przy­znać, że się jesz­cze nie mia­ło fa­ce­ta. Mo­że na­praw­dę pój­dzie­my po­tań­czyć, za­nim ko­lej­ni mą­dra­le przyj­dą nam tu ro­bić afron­ty?

Na par­kie­cie sza­lał dzi­ki tłum, ba­wią­cy się do­sko­na­le przy dźwię­kach prze­bo­jo­wej gru­py U2. Czte­ry ma­ło uży­wa­ne dzie­wi­ce do­łą­czy­ły do nich i już po chwi­li ha­sa­ły ra­do­śnie w po­tęż­nej ko­edu­ka­cyj­nej gru­pie rów­no­la­tek i rów­no­la­tów. Nie wia­do­mo dla­cze­go, bab, jak zwy­kle, by­ło wię­cej.

Po dwóch mu­zycz­nych ka­wał­kach gru­pę U2 za­stą­pi­ła gru­pa Qu­een, a po­tem Han­na Ba­na­szak, sek­sow­nie szem­rzą­ca o tym, co ma w swo­im ma­gicz­nym do­mu. Gru­pa na par­kie­cie po­dzie­li­ła się na pod­gru­py dam­sko-mę­skie, po­przy­tu­la­ne jak w naj­lep­szych cza­sach pry­wat­ko­wych.

Spo­śród na­szych czte­rech przy­ja­ció­łek tyl­ko Ali­na po­zo­sta­ła bez part­ne­ra. Nie za­mie­rza­ła się tym przej­mo­wać, wy­mi­nę­ła roz­ma­rzo­ne pa­ry i po­że­glo­wa­ła w stro­nę Ro­ber­ta Sój­ki, dwa­dzie­ścia lat te­mu wy­róż­nia­ją­ce­go się buj­ny­mi lo­ka­mi do pa­sa, a dzi­siaj kom­plet­nie ły­se­go (co mu jed­nak nie uję­ło ani odro­bi­ny wdzię­ku, ja­kim cza­ro­wał wszyst­kie ko­le­żan­ki i co młod­sze na­uczy­ciel­ki). Ro­bert pra­co­wał w ra­diu ja­ko re­ali­za­tor, znał się za­tem na wsze­la­kiej apa­ra­tu­rze gra­ją­cej i obec­nie fa­cho­wo peł­nił funk­cję di­dże­ja, uży­wa­jąc na prze­mian no­wych płyt kom­pak­to­wych i sta­rych, czar­nych wi­ny­lo­wych krąż­ków.

– Cześć, Rob­ciu – za­ga­iła Ali­na ma­ło ory­gi­nal­nie – co tam jesz­cze masz z tych sta­ro­ci?

– Róż­ne mam – od­parł Rob­cio, po­pi­ja­jąc fin­lan­dię roz­cień­czo­ną so­kiem z grejp­fru­ta (co do drin­ków, po­sta­no­wio­no nie trzy­mać się kur­czo­wo tra­dy­cji, uzna­jąc zde­cy­do­wa­ną wyż­szość al­ko­ho­lo­wej te­raź­niej­szo­ści). – A co byś chcia­ła, anioł­ku?

Za­nim jed­nak Ali­na zdą­ży­ła za­żą­dać wcze­snych Be­atle­sów, po któ­rych przy­szła, na schod­kach wio­dą­cych na di­dżej­ski   po­ja­wi­ła się jesz­cze jed­na oso­ba. Oso­ba mia­ła wy­raź­ne   z ujarz­mie­niem trzech schod­ków, ale za­mie­rza­ła trud­no­ści po­ko­nać, nie ba­cząc na ewen­tu­al­ne stra­ty. Dżen­tel­men Rob­cio wy­cią­gnął ku niej po­moc­ną dłoń i na po­dest wto­czy­ła się, omal nie prze­wra­ca­jąc sto­ja­ków z apa­ra­tu­rą, pa­ni dok­tor Eu­ge­nia Bia­łuń, od sze­ściu lat dy­rek­tor­ka li­ceum, oso­ba szczu­pła do gra­nic ano­rek­tycz­nej chu­do­ści, odzia­na w wi­szą­ce na niej smęt­nie fio­le­to­we sza­ty, bo­ga­to zdob­ne w sztra­sy i sztucz­ne pe­reł­ki. Ol­brzy­mi de­kolt od­sła­niał oboj­czy­ki tak spi­cza­ste, że Rob­cio w pierw­szym od­ru­chu (spo­wo­do­wa­nym za­pew­ne du­żą ilo­ścią fin­lan­dii z so­kiem) cof­nął się gwał­tow­nie, że­by so­bie nie wy­bić oka.

Pa­ni dok­tor Bia­łuń, wdarł­szy się na pod­wyż­sze­nie, po­sta­ła chwi­lę bez ru­chu, od­zy­ska­ła rów­no­wa­gę i wy­cią­gnę­ła w stro­nę Ro­ber­ta ko­ści­stą pra­wi­cę.

– My się jesz­cze nie zna­my – po­wie­dzia­ła uprzej­mie. – A prze­cież pan tu­taj jest naj­waż­niej­szy na tej sa­li, nie­praw­daż, zga­dza się pan ze mną?

– Praw­daż – zgo­dził się po­słusz­nie Ro­bert. – Je­stem naj­waż­niej­szy. A to jest Ala, ona jest też naj­waż­niej­sza.

– Ach! – Pa­ni dok­tor dy­rek­tor uści­snę­ła Ali­nie rę­kę, nie­omal gru­cho­cząc jej ko­ści. Kto by się spo­dzie­wał ta­kiej krze­py w chu­dzi­nie? – Jak­że się cie­szę, pa­ni Alu. Pro­szę mi wie­rzyć, bar­dzo sza­nu­ję wa­sze po­ko­le­nie, bar­dzo. Ty­le prze­ży­li­ście. Praw­dzi­wa mar­ty­ro­lo­gia. Ale cóż, ja wła­ści­wie je­stem z te­go sa­me­go po­ko­le­nia… – Przez chwi­lę za­du­ma­ła się, za­pew­ne nad swo­ją oso­bi­stą mar­ty­ro­lo­gią. – No, mo­że mam kil­ka lat wię­cej, ale też mło­do za­czę­łam stan wo­jen­ny. Pa­mię­tam, pa­mię­tam… te kon­spi­ra­cje, po­wie­la­cze, in­ter­no­wa­nia na każ­dym kro­ku… Bo­że, co to był za kraj…

Ali­na słu­cha­ła jed­nym uchem, za­sta­na­wia­jąc się, czy pa­ni Bia­łuń prze­wró­ci się na Rob­cio­we kon­so­le, czy nie.

– To by­ło zbrod­ni­cze pań­stwo i na do­brą spra­wę na­le­ża­ło­by wszyst­kich wy­strze­lać – oznaj­mi­ła tym­cza­sem pa­ni Bia­łuń. – Wszyst­kich jak le­ci. Oprócz tych, co wal­czy­li, oczy­wi­ście. Po­rząd­ni lu­dzie wal­czy­li. Ta­cy jak wy. Jak ja. I dro­go za to za­pła­ci­li.

Gib­nę­ła się nie­bez­piecz­nie i za­da­ła Rob­cio­wi dra­ma­tycz­ne py­ta­nie:

– Co się sta­ło z wa­szą kla­są?!

– Nic się nie sta­ło – od­po­wie­dział, lek­ko zdzi­wio­ny. – Pra­wie wszy­scy tu są. Ja by­łem z „b”.

– Nie wszy­scy, tyl­ko ci, któ­rym się uda­ło – po­pra­wi­ła go pa­ni Bia­łuń. – Któ­rzy prze­ży­li. Któ­rych nie zła­ma­ła es­be­cja, któ­rzy nie wy­je­cha­li do Izra­ela, któ­rzy nie ode­bra­li so­bie ży­cia…

– Co ona bre­dzi? – Rob­cio po­chy­lił się do ucha Ali­ny.

– Mo­im zda­niem cy­tu­je Kacz­mar­skie­go al­bo ko­goś z tej pacz­ki – mruk­nę­ła Ali­na. – Jak jej stąd nie usu­niesz, za­cznie śpie­wać „Mu­ry”. Al­bo „Że­by Pol­ska”.

Wy­czu­cie słusz­nie jej pod­po­wia­da­ło. Pa­ni Bia­łuń się­gnę­ła po mi­kro­fon, któ­re­go na szczę­ście nie po­tra­fi­ła włą­czyć.

– Czy to nie jest do­bra chwi­la, że­by­śmy wszy­scy za­śpie­wa­li jed­ną z tych pie­śni, co nam kie­dyś do­da­wa­ły sił do prze­trwa­nia złe­go cza­su?

– Nie – po­wie­dział Ro­bert sta­now­czo i ode­brał jej mi­kro­fon. – Ale mo­gę pa­ni pu­ścić „Ima­gi­ne” Len­no­na. To też jest ide­olo­gicz­ne. Po­zwo­li pa­ni, że po­mo­gę zejść?

– Ja po­mo­gę, a ty da­waj te­go Len­no­na. – Ali­na de­li­kat­nie, choć z de­ter­mi­na­cją po­pchnę­ła pa­nią Bia­łuń w stro­nę schod­ków. Uda­ło się ja­kimś cu­dem bez ofiar w lu­dziach. – Je­zu, Rob­ciu, pra­wie wy­trzeź­wia­łam z wra­że­nia. Co ona ma za szaj­bę?

– Kom­ba­tanc­ką – wy­ja­śnił Ro­bert. – Ujaw­nia jej się pod wpły­wem na­po­jów wy­sko­ko­wych. Mam na­dzie­ję, że ta ciot­ka re­wo­lu­cji nie uczy dzie­ci hi­sto­rii.

– Nie mam po­ję­cia, cze­go ona uczy. Po­każ, co tu jesz­cze masz. Ale faj­ne! To te­raz daj Si­mo­na i Gar­fun­ke­la, ja ich lu­bię. Patrz, Ro­ber­to, ona or­ga­ni­zu­je wiec?

Istot­nie, pa­ni dok­tor Bia­łuń dzia­ła­ła te­raz na środ­ku sa­li, a wo­kół niej zbie­rał się co­raz więk­szy tłu­mek. Nie mi­nę­ły dwie mi­nu­ty, a „Scar­bo­ro­ugh Fa­ir” zo­sta­ło nie­mal za­głu­szo­ne, ocho­czo, acz fał­szy­wie wy­ko­ny­wa­nym re­fre­nem:

– „Wy­rwij mu­rom zę­by krat, ze­rwij kaj­da­ny, po­łam bat”…

Pa­ni Bia­łuń, szczę­śli­wa, sta­ła wśród śpie­wa­ją­cych jak praw­dzi­wa „Wol­ność wio­dą­ca lud na ba­ry­ka­dy”. Lud śpie­wał na­der ocho­czo – wy­łącz­nie re­fren, bo­wiem sło­wa ca­ło­ści zna­ło tyl­ko kil­ka osób, a te nie mia­ły szans przedar­cia się z mi­kry­mi ra­czej gło­sa­mi so­lo­wy­mi przez po­tęż­ny chór.

W pew­nym mo­men­cie zak­ty­wi­zo­wał się Pa­weł Szu­mi­las z kla­sy „c”, ka­pi­tan że­glu­gi wiel­kiej, do­wo­dzą­cy po­tęż­ny­mi ma­sow­ca­mi, a dwa­dzie­ścia lat te­mu naj­lep­szy tan­cerz li­ceum, któ­ry nic a nic ze swych umie­jęt­no­ści nie stra­cił i od po­cząt­ku był kró­lem te­go ba­lu.

– To jest walc – wrza­snął i prze­krzy­czał chór. – Wszyst­kie pa­ry tań­czą! Pa­ni po­zwo­li!

Po­rwał opie­ra­ją­cą się nie­co pa­nią Bia­łuń i ru­szył z nią w po­su­wi­sty ta­niec. Po chwi­li tań­czy­li wszy­scy, wsku­tek cze­go, kiep­skie od uro­dze­nia, ma­so­we wy­ko­na­nie prze­bo­ju do resz­ty stra­ci­ło zna­mio­na sztu­ki.

Nie prze­szka­dza­ło to ba­lo­wi­czom w naj­mniej­szym stop­niu i nie wia­do­mo, jak dłu­go trwał­by ten walc z fi­gu­ra­mi (Pa­weł wziął na sie­bie ro­lę wo­dzi­re­ja), gdy­by w sam śro­dek tań­czą­cych nie wkro­czył na­gle Ja­sio Na­ręb­ski. Sol­nicz­kę i pie­prz­nicz­kę gdzieś po­siał, za to ca­ły owi­nię­ty był srebr­ny­mi i zło­ty­mi łań­cu­cha­mi, a z uszu zwi­sa­ły mu dwie róż­no­barw­ne bomb­ki. Naj­wy­raź­niej po­ży­czył so­bie tro­chę ozdób z cho­in­ki sto­ją­cej do tej po­ry w ho­lu i już pra­wie po­zba­wio­nej igli­wia.

Wi­dok bo­ga­to zdo­bio­ne­go Ja­sia spo­wo­do­wał na­głe znie­ru­cho­mie­nie ba­le­tu.

Ja­sio, za­do­wo­lo­ny z efek­tow­ne­go en­trée, roz­ło­żył sze­ro­ko ra­mio­na i za­sze­le­ścił łań­cu­cha­mi.

– Pa­nie i pa­no­wie, wy­gra­li­śmy tę woj­nę! Już nie je­stem my­śliw­cem. Ani bom­bow­cem. – Za­chwiał się lek­ko, ale za­raz od­zy­skał pion. – Je­stem Taj­ta­ni­kiem w dzie­wi­czym rej­sie – oznaj­mił, wy­wo­łu­jąc okrzy­ki po­dzi­wu oraz zro­zu­mie­nia dla swe­go przy­bra­nia. „Taj­ta­nik” w dzie­wi­czym rej­sie do­praw­dy miał pra­wo tak wy­glą­dać. – Za chwi­lę roz­bi­ję się o gó­rę lo­do­wą. Czy ktoś z was, ko­le­dzy, ze­chciał­by być mo­ją gó­rą lo­do­wą?

– Ja­siu! Dla cie­bie wszyst­ko! Bę­dę ci gó­rą! – Ura­do­wa­ny swo­imi ta­necz­ny­mi suk­ce­sa­mi Pa­weł wy­stą­pił z tłu­mu i na­tych­miast te­go po­ża­ło­wał. Taj­ta­nik w dzie­wi­czym rej­sie roz­pę­dził się bo­wiem, po­chy­lił i ude­rzył dzio­bem w lód, to jest wy­rżnął go gło­wą pro­ściut­ko w splot sło­necz­ny.

Hi­sto­rycz­nie rzecz wy­glą­da­ła ina­czej, ale tym ra­zem uto­nę­li obaj. I Taj­ta­nik, i gó­ra lo­do­wa.

•

– Jak­bym wi­dzia­ła two­je­go oj­ca. Tak sa­mo pa­skud­nie wy­glą­dał za każ­dym ra­zem, kie­dy się po­na­pi­jał jak głu­pi. Te oczka czer­wo­ne. Te wor­ki pod ocza­mi. Ca­ły ta­tuś. Ca­lut­ki. Wła­ści­wie to chy­ba na­wet le­piej, że wy­je­chał, bo jak­bym tak sta­le mia­ła mu ro­soł­ki go­to­wać…

– Masz ro­so­łek, ma­mo?

Mi­cha­li­na spoj­rza­ła na mat­kę z na­dzie­ją, ale ta za­śmia­ła się iro­nicz­nie.

– Ro­so­łek. Barsz­czyk. Kwa­śna ka­pust­ka i ogó­recz­ki ki­szo­ne. I co jesz­cze? Trze­ba by­ło my­śleć, za­nim za­czę­ło się pić. Jest gro­chów­ka od przed­wczo­raj… o ile two­ja wą­tro­ba dzi­siaj znie­sie gro­chów­kę.

Mi­cha­li­na po­czu­ła bar­dzo wy­raź­nie, że nie znie­sie ani trzy­dnio­wej gro­chów­ki – sa­ma myśl o niej spra­wi­ła jej du­żą przy­krość – ani, przede wszyst­kim, ga­da­nia wła­snej mat­ki. Je­że­li trzy­dzie­ści pięć lat te­mu mat­ka mia­ła tak sa­mo… trud­no dzi­wić się oj­cu, że wy­brał wol­ność w ro­dzin­nej Ir­lan­dii. Mi­cha­li­na chęt­nie na­tych­miast wy­je­cha­ła­by do Ir­lan­dii al­bo gdzie­kol­wiek in­dziej, nie by­ło to jed­nak moż­li­we.

Za bar­dzo rą­ba­ła ją gło­wa.

Wol­nym kro­kiem uda­ła się do kuch­ni, zna­la­zła w szu­fla­dzie swo­je ulu­bio­ne zup­ki z pa­pier­ka i nie mo­gąc się zde­cy­do­wać, co jej zro­bi le­piej, spo­rzą­dzi­ła ku­bek ro­soł­ku i dru­gi ku­bek barsz­czy­ku. Sta­ran­nie wy­ło­wi­ła mi­nia­tu­ro­we grza­necz­ki i wy­rzu­ci­ła je do śmie­ci. Żad­ne grza­necz­ki. Za du­żo żu­cia. Tyl­ko pły­ny.

Ma­ka­ro­nik się nie li­czy, ma­ka­ro­nik sam prze­le­ci.

Mat­ka wciąż coś tam nada­wa­ła, ale Mi­cha­li­nie uda­ło się wy­łą­czyć. Kwe­stia wpra­wy. Gdy­by oj­ciec tro­chę po­ćwi­czył, za­miast od ra­zu ucie­kać, też by się na­uczył. Tyl­ko czy to jest ży­cie?

Ni­by jest. We­wnętrz­ne.

Bo­że je­dy­ny. Ta­kie ży­cie we­wnętrz­ne jest do­bre dla śli­ma­ka win­nicz­ka, a nie dla czło­wie­ka.

Te­le­fon.

Te­le­fo­nu nie od­bie­ra­my, o nie.

– Mi­cha­li­no, te­le­fon ci dzwo­ni. Nie masz za­mia­ru ode­brać? Prze­cież to nie­grzecz­nie! Ja od­bio­rę. Ha­lo!… Nie, to mat­ka. Mi­cha­li­na źle się czu­je, za du­żo wczo­raj wy­pi­ła… Prze­pra­szam, co?… Pa­ni też za du­żo wy­pi­ła? I też zmu­sza pa­ni sta­rą, scho­ro­wa­ną mat­kę, że­by spe­cjal­nie dla pa­ni go­to­wa­ła barsz­czy­ki?

Mat­ka naj­wy­raź­niej za­mie­rza­ła się roz­wi­nąć, ale Mi­cha­li­na bez sło­wa ode­bra­ła jej słu­chaw­kę.

– Ha­lo. Je­stem. Słu­cham.

– Mi­sia?

Głos Agniesz­ki był naj­wy­raź­niej udrę­czo­ny, nie­mniej gdzieś tam z bar­dzo da­le­ka prze­bi­ja­ły w nim iskier­ki do­bre­go hu­mo­ru. Sła­biut­kie, lecz wy­raź­ne. Mi­cha­li­nie na­tych­miast zro­bi­ło się le­piej. Nie ona jed­na cier­pi.

– Ja. Ży­jesz, Agnie­cha? Bo ja ra­czej nie.

– Ja też nie. Okła­dam się ko­tem, ale na ra­zie nie po­ma­ga.

– Ja­kim ko­tem?

– Mo­im. On jest bar­dzo du­ży. Po­dob­no kot kła­dzie się tam, gdzie czło­wiek ma ja­kieś ku­ku. Ja mam wszę­dzie. On się prze­miesz­cza. To mą­dry kot. Na­zy­wa się Ram­bo.

– O mat­ko. Kot? Ram­bo?

– Bo to ban­dy­ta. Ale mnie ko­cha. Ty, Miś­ka… ty masz do­brze, ma­mu­nia o cie­bie dba…

– Za­po­mnij. Mo­ja mat­ka tyl­ko tak ga­da. Pro­po­no­wa­ła mi przed­wczo­raj­szą gro­chów­kę. Nie­wy­klu­czo­ne, że na do­bi­cie…

Przed­wczo­raj­sza gro­chów­ka roz­śmie­szy­ła Agniesz­kę do te­go stop­nia, że ta za­ry­zy­ko­wa­ła bar­dzo de­li­kat­ny chi­cho­cik. Nie wy­szedł jej na zdro­wie.

– Bo­że, jed­nak nie mo­gę się śmiać. Mi­sia, ty pa­mię­tasz, uma­wia­li­śmy się na ja­kieś spo­tka­nie, ale ja do koń­ca nie wiem, z kim i kie­dy…

– Oho­ho­ho, to ze mną nie jest tak naj­go­rzej. Z ko­mi­te­tem, oczy­wi­ście. Za ty­dzień u jazz­ma­nów. Ma­ją być wszy­scy, tym ra­zem z ro­dzi­na­mi. Mar­ce­la, Ala, Krzy­chu z Ma­ryl­ką, An­drzej z Ka­sią, Ja­sio z Heń­ką, Ma­re­czek z Mi­recz­kiem… Aga… czy ty też od­nio­słaś wra­że­nie, że Ma­re­czek z Mi­recz­kiem?…

– Że co? Że są ra­zem? Nie mu­sia­łam od­no­sić ni­cze­go. Sa­mi po­wie­dzie­li, bar­dzo za­do­wo­le­ni. Tyl­ko chęt­nie by mie­li ja­kieś dziec­ko, a to się jak­by nie mo­że udać, ro­zu­miesz. Chcie­li ad­op­to­wać, ale ich wy­śmia­no.

– Kur­czę, to wła­ści­wie szko­da, nie? Oni są obaj strasz­nie faj­ni.

– Dziec­ko ma mieć ma­mu­się, nie wiesz?

– To chy­ba le­piej że­by mia­ło dwóch ta­tu­siów niż nic wca­le? Dwóch faj­nych ta­tu­siów, za­uważ. Ja się prze­waż­nie cho­wa­łam bez żad­ne­go ta­tu­sia i na pew­no z tej przy­czy­ny nie mam te­raz żad­ne­go chło­pa. Mo­ja ma­mu­sia nie­na­wi­dzi chło­pów i mo­że mi coś tam prze­ka­za­ła. Ma­re­czek z Mi­recz­kiem mo­gli­by za­adop­to­wać dziew­czyn­kę, mia­ła­by kró­lew­skie ży­cie. Po­dob­no có­recz­ki są za­wsze ta­tu­sio­we, wiesz. Ja przez chwi­lę by­łam.

– Daj spo­kój. Mój ta­tuś mnie nie zno­sił. Ma­mu­sia też. Jak by­łam ma­ła, to po­dob­no by­łam brzyd­ka jak nie­szczę­ście…

– Prze­stań. Ty, brzyd­ka?

Agniesz­ka by­ła smu­kłą, wy­so­ką blon­dyn­ką, o ab­so­lut­nie kla­sycz­nych ry­sach twa­rzy, przy któ­rych mo­gła spo­koj­nie ścią­gać wło­sy do ty­łu bądź, jak te­raz, strzyc je pra­wie po mę­sku. Wiel­kie fioł­ko­we oczy mia­ły wy­raz ta­jem­ni­czo­ści, być mo­że dla­te­go, że Agniesz­ka nie lu­bi­ła swo­ich oku­la­rów, któ­re, ja­ko krót­ko­widz, po­win­na no­sić na co dzień. Jesz­cze bar­dziej nie zno­si­ła so­cze­wek kon­tak­to­wych. Pod­da­wa­ła się tyl­ko, pro­wa­dząc sa­mo­chód, bo wte­dy już brak oku­la­rów gro­ził jej śmier­cią lub ka­lec­twem. No i cza­sem, kie­dy czy­ta­ła coś wy­dru­ko­wa­ne na­praw­dę ma­ły­mi li­ter­ka­mi… ale sta­ra­ła się to ro­bić bez nie­po­trzeb­nych świad­ków. Ja­ko dy­rek­tor­ka szko­ły mia­ła z tym cza­sa­mi pro­blem.

– By­łam ohyd­nym dziec­kiem – po­wie­dzia­ła sa­mo­kry­tycz­nie. – Tłu­sta jak Chrusz­czow. I ogól­nie po­dob­na. Mor­dę mia­łam pra­wie ta­ką jak on.

– Kto to jest Chrusz­czow?

– Był. To­wa­rzysz se­kre­tarz, ge­ne­ral­ny czy jak tam, Ko­mu­ni­stycz­nej Par­tii Związ­ku Ra­dziec­kie­go. Daw­no, jesz­cze przed pie­rie­stroj­ką. Po­dob­no dzię­ki nie­mu tak na­praw­dę mo­że­my tu­taj miesz­kać.

– Gdzie, w Zdro­jach? – Mi­cha­li­na z mat­ką miesz­ka­ły w nie­wiel­kim dom­ku w pra­wo­brzeż­nej dziel­ni­cy Szcze­ci­na.

– Też. Ale ge­ne­ral­nie tu, na Zie­miach Za­chod­nich. Za­parł się. Kie­dyś ci to wszyst­ko opo­wiem.

– Nie, dzię­ku­ję. – Mi­cha­li­na by­ła oso­bą ahi­sto­rycz­ną, w prze­ci­wień­stwie do Agniesz­ki, po­sia­dacz­ki dy­plo­mu Wy­dzia­łu Hi­sto­rii Uni­wer­sy­te­tu imie­nia Mic­kie­wi­cza w Po­zna­niu, gdzie swe­go cza­su jeź­dzi­ło na stu­dia pół Szcze­ci­na. Nie prze­szka­dza­ło jej to pa­sjo­no­wać się bie­żą­cą po­li­ty­ką, choć tyl­ko bier­nie. – Wi­szą mi luź­niut­ko wszyst­kie par­tie świa­ta te­go. Z ra­dziec­ki­mi na cze­le. Na­sze też. Nie wiesz, jak tam ko­le­żan­ki?

– Al­ka i Mar­ce­la? Przy­pad­kiem wiem. Dzwo­ni­łam do nich w pierw­szej ko­lej­no­ści. Ro­zu­miesz, al­fa­be­tycz­nie je­steś trze­cia. A, Ma, Mi. Cier­pią, bie­dacz­ki. Ale Ali­nę pie­lę­gnu­je Wi­sia, ta jej cór­ka, a Mar­ce­lę oso­bi­sty Fir­le­tek. Fir­le­jek. Kur­czę, wy to jed­nak ma­cie do­brze, każ­da z was ko­goś w do­mu ma, że­by ra­to­wał w po­trze­bie, a choć­by i wy­słu­chał, a ja mam tyl­ko mo­je­go Ram­bu­sia.

•

Agniesz­ka by­ła w błę­dzie.

Mat­ka Mi­cha­li­ny, jak już wie­my, by­ła jak naj­dal­sza od pie­lę­gno­wa­nia ska­co­wa­nej cór­ki i nie omiesz­ka­ła te­go wie­le ra­zy po­wie­dzieć, wy­po­mi­na­jąc jej przy oka­zji po­do­bień­stwo do ta­tu­sia, Ir­land­czy­ka, któ­ry kie­dyś, daw­no te­mu przy­je­chał do Pol­ski, aby w Kra­ko­wie, na Ujo­cie, stu­dio­wać sla­wi­sty­kę. Na tym sa­mym Ujo­cie Bo­że­na Ko­nik stu­dio­wa­ła ru­sy­cy­sty­kę, któ­rej zresz­tą nie lu­bi­ła i sa­ma nie wie­dzia­ła, dla­cze­go na nią po­szła. Zda­je się, że sto­sun­ko­wo ła­two by­ło się do­stać na ten wy­dział, a Bo­że­na bar­dzo chcia­ła się wy­rwać ze Szcze­ci­na i uciec jak naj­da­lej od ro­dzi­ców, pio­nie­rów te­go mia­sta. Mia­ła im za złe obrzy­dli­wą asce­zę w za­kre­sie po­trzeb ży­cio­wych, a zwłasz­cza to, że mo­gąc w la­tach pio­nier­skich za­jąć ob­szer­ną po­nie­miec­ką wil­lę na Po­god­nie, za­do­wo­li­li się dom­kiem w Zdro­jach. Bo ja­cyś przy­ja­cie­le miesz­ka­li obok. A cóż to za po­wód?!

Ro­dzi­ce pa­ni Bo­że­ny by­li pa­rą ła­god­nych na­uczy­cie­li ma­te­ma­ty­ki, któ­rzy we Lwo­wie ja­kimś cu­dem unik­nę­li po­dró­ży na bia­łe niedź­wie­dzie, a nie­dłu­go po woj­nie, na fa­li tak zwa­nej re­pa­tria­cji, z trzy­let­nim dzie­cię­ciem na rę­kach przy­by­li do Szcze­ci­na. Dwa mie­sią­ce wcze­śniej za­miesz­ka­ło tu, wła­śnie w dziel­ni­cy Zdro­je, za­przy­jaź­nio­ne mał­żeń­stwo pań­stwa Du­szyc­kich i wła­śnie ze wzglę­du na nich pan An­to­ni Ko­nik zre­zy­gno­wał z wil­li na Po­god­nie. Jak rów­nież dla­te­go, że le­wo­brze­że ra­zem z re­pre­zen­ta­cyj­nym Po­god­nem by­ło mniej bez­piecz­ne niż pra­wo­brzeż­ny Szcze­cin. Wciąż jesz­cze sły­chać tam by­ło strza­ły. Pan An­to­ni nie­na­wi­dził strza­łów. Po­tem jesz­cze dłu­gie la­ta wszy­scy by­li przy­go­to­wa­ni na to, że „przyj­dzie chwi­la” i bę­dą mu­sie­li na gwałt pa­ko­wać wa­liz­ki i wy­jeż­dżać… Bóg je­den wie, do­kąd tym ra­zem. De­ner­wo­wa­li się tak czter­na­ście lat, aż wi­zy­ta Ni­ki­ty Sier­gie­je­wi­cza w Szcze­ci­nie w pięć­dzie­sią­tym dzie­wią­tym ro­ku, ozna­cza­ją­ca, że Wiel­ki Brat osta­tecz­nie przy­kle­pał Szcze­cin ja­ko mia­sto pol­skie, spo­wo­do­wa­ła, że ode­tchnę­li z ulgą i od­sta­wi­li wa­liz­ki na paw­la­cze.

Ty­le lat ży­cia w ner­wach spo­wo­do­wa­ło jed­nak spo­re spu­sto­sze­nia w do­brych ser­cach oboj­ga pań­stwa Ko­ni­ków, a po­nie­waż kar­dio­lo­dzy nie po­tra­fi­li jesz­cze wte­dy ro­bić wie­lu rze­czy, któ­re dzi­siaj są dla nich dro­biażdż­kiem – pan An­to­ni opu­ścił nasz pa­dół w ro­ku sie­dem­dzie­sią­tym dru­gim, a je­go mał­żon­ka, pa­ni Ne­la, rok póź­niej.

Za­nim jed­nak do­szło do tych smut­nych wy­da­rzeń, Bo­żen­ka zdą­ży­ła do­ro­snąć, zwiać do Kra­ko­wa, roz­po­cząć stu­dia, po­znać cza­ru­ją­ce­go sla­wi­stę in spe, za­ko­chać się w nim i nie­spo­dzie­wa­nie uro­dzić mu ślicz­ną ma­lut­ką có­recz­kę Mi­cha­lin­kę.

Nie­ste­ty, uro­dzi­ła mu tę có­recz­kę na trze­cim ro­ku i mu­sia­ła wziąć dzie­kan­kę, któ­ra sta­ła się po­cząt­kiem koń­ca jej edu­ka­cji. Cza­ru­ją­cy No­el Hart ro­bił wła­śnie dy­plom, wy­słał więc mło­dą ma­mę z dzie­cię­ciem przy pier­si do ro­dzi­ców, a sam obie­cał do nich do­łą­czyć nie­ba­wem.

Był to rok ty­siąc dzie­więć­set sześć­dzie­sią­ty siód­my, już za­po­wia­da­ją­cy burz­li­we wy­da­rze­nia mar­co­we, a po­nad­to od­zna­cza­ją­cy się tym, że przy­szła wów­czas na świat po­nad set­ka nie­mow­la­ków, któ­re w od­po­wied­nim cza­sie spo­tka­ły się w mu­rach jed­ne­go ze szcze­ciń­skich li­ce­ów, a ja­ko ma­tu­rzy­ści mie­li by­le ja­ką stud­niów­kę, więc po dwu­dzie­stu la­tach zor­ga­ni­zo­wa­li so­bie dru­gą, o wie­le lep­szą.

Dziad­ko­wie Ko­ni­ko­wie wnu­czu­nią by­li za­chwy­ce­ni, szczę­ściem na­pa­wał ich rów­nież po­wrót cór­ki, któ­rą uzna­li już nie­mal za stra­co­ną dla sie­bie.

Bo­żen­ka nie by­ła za­chwy­co­na ani po­sia­da­niem dziec­ka, ani prze­rwa­niem stu­diów. Za­no­si­ło się na dłu­gi i nud­ny okres ma­cie­rzyń­stwa. A cho­ler­ny No­el ni­cze­go nie za­mie­rzał prze­ry­wać, ko­nik po­lny ir­landz­ki. Bo­że je­dy­ny, co ona w nim wi­dzia­ła?! Te ru­de wło­sy… ciem­no­ru­de, je­śli ma­my być do­kład­ni, brą­zo­we oczy, pie­gi na gę­bie… Głos. No pew­nie, wszyst­kie fi­lo­loż­ki się w nim ko­cha­ły z po­wo­du gło­su i rzew­nych bal­lad, któ­re śpie­wał przy gi­ta­rze. Jej rok po­dzie­lił się wte­dy na dwie gru­py: tych, co bie­ga­li do Piw­ni­cy pod Ba­ra­na­mi i tych, któ­rzy by­li sta­ły­mi go­ść­mi w aka­de­mi­ku, gdzie No­el śpie­wał te dur­no­wa­te pio­sen­ki. Znał ich chy­ba z ty­siąc. Ir­landz­kie, szkoc­kie, wa­lij­skie, an­giel­skie, bre­toń­skie i nie wia­do­mo ja­kie jesz­cze.

Pań­stwo Ko­ni­ko­wie z cie­ka­wo­ścią cze­ka­li na przy­szłe­go zię­cia, ale cór­ka szyb­ko ochło­dzi­ła ich ser­decz­ne za­pa­ły do uro­czy­stych po­wi­tań, ślu­bu i tak da­lej. Mia­ła ab­so­lut­ną pew­ność, że chwi­la, kie­dy ru­dy No­el że­gnał je oby­dwie na dwor­cu głów­nym w Kra­ko­wie by­ła ostat­nią oka­zją do po­pa­trze­nia w te łaj­dac­kie oczka. Wy­ra­ża­ła to prze­ko­na­nie so­czy­ście i z du­żą czę­sto­tli­wo­ścią.

Nie by­ły to cza­sy po­wszech­ne­go po­sia­da­nia ko­mó­rek, a na­wet te­le­fo­ny sta­cjo­nar­ne sta­no­wi­ły ra­ry­tas. No­el zaś nie­na­wi­dził pi­sa­nia li­stów. Wie­ści od nie­go nie przy­cho­dzi­ły żad­ne.

Dziad­ko­wie da­li się za­su­ge­ro­wać i też stra­ci­li na­dzie­ję na ta­tu­sia dla Mi­cha­lin­ki.

Mi­cha­lin­ka mia­ła pół ro­ku, zwąt­pie­nie jej dziad­ków i zgorzk­nie­nie mat­ki się­ga­ło szczy­tu, ma­rzec sześć­dzie­siąt osiem stał u wrót kra­ju, kie­dy do drzwi dom­ku w Zdro­jach za­stu­kał No­el Hart, sza­le­nie za­do­wo­lo­ny, z du­żym bu­kie­tem kwia­tów i ty­tu­łem ma­gi­stra (acz­kol­wiek obro­nił się dość kiep­sko, bo na chyb­ci­ka – je­go pro­mo­tor, któ­ry też bie­gał do aka­de­mi­ka na im­pro­wi­zo­wa­ne kon­cer­ty, zro­zu­miał nie­cier­pli­wość mło­de­go oj­ca stę­sk­nio­ne­go za pra­wie nie­wi­dzia­nym dzie­ciąt­kiem, przy­spie­szył mu eg­za­min dy­plo­mo­wy i nie cze­piał się szcze­gó­łów).

Dziad­ko­wie omal się nie roz­pły­nę­li ze szczę­ścia, a Bo­że­na z tru­dem po­wstrzy­ma­ła się od strze­le­nia uko­cha­ne­go Ir­land­czy­ka w dziób. Uwa­ża­ła, że mu się słusz­nie na­le­ży.

No­el w Szcze­ci­nie przy­jął się bar­dzo do­brze i dość szyb­ko zna­lazł so­bie pra­cę w ja­kiejś nie­miec­kiej spół­ce że­glu­go­wej, gdzie gwał­tow­nie po­trze­bo­wa­no lu­dzi zna­ją­cych ję­zy­ki. Ślub z Bo­żen­ką wziął w naj­szyb­szym moż­li­wym ter­mi­nie, na­zwi­sko Mi­cha­li­nie dał już na star­cie, więc z tym pro­ble­mów nie by­ło, w có­recz­ce za­ko­chał się nie­przy­tom­nie od pierw­szej chwi­li, a po­tem tyl­ko mu się to po­głę­bia­ło, star­szych pań­stwa Ko­ni­ków ocza­ro­wał bez naj­mniej­sze­go tru­du (a oni je­go), na­to­miast sto­sun­ki ze świe­żo po­ślu­bio­ną mał­żon­ką po­zo­sta­wia­ły wie­le do ży­cze­nia.

Pół­rocz­ne ocze­ki­wa­nie na No­ela po­łą­czo­ne z in­ten­syw­nym sa­mo­na­pę­dza­niem się w prze­ko­na­niu o je­go pod­łej rej­te­ra­dzie spo­wo­do­wa­ły u Bo­że­ny przy­krą re­ak­cję.

Prze­sta­ła go ko­chać, mia­no­wi­cie.

Praw­do­po­dob­nie od sa­me­go po­cząt­ku jej uczu­cie by­ło śred­niej pró­by. Ow­szem, to faj­nie, że uwiel­bia­ny przez wszyst­kie stu­dent­ki Ir­land­czyk wy­brał wła­śnie ją, Bo­że­nę Ko­nik, skrom­ną ru­sy­cyst­kę. Mi­ło by­ło, kie­dy śpie­wał te głu­pie pio­sen­ki spe­cjal­nie dla niej i w nią wle­piał te swo­je oczy, pod­czas gdy resz­ta obec­nych dziew­czyn pa­trza­ła na to z nie­ukry­wa­ną za­wi­ścią. Prze­rwa­nie jed­nak stu­diów, ocze­ki­wa­nie mie­sią­ca­mi na przy­by­cie aman­ta, go­to­wa­nie w ko­cioł­ku pie­lu­szek te­tro­wych (cza­sy, cza­sy…), wy­wie­sza­nie ich dzie­siąt­ka­mi, set­ka­mi, ty­sią­ca­mi i mi­lio­na­mi w ogró­decz­ku przy­do­mo­wym… ooo, to mo­gło zja­do­wić naj­ła­god­niej­szą!

No i zja­do­wi­ło Bo­żen­kę nad po­dziw.

Gdy­by No­el nie był tak cięż­ko za­ko­cha­ny w có­recz­ce, gdy­by dziad­ko­wie Ko­ni­ko­wie nie sta­li przy nim mu­rem i nie trak­to­wa­li go jak naj­mil­sze­go sy­na, praw­do­po­dob­nie nie wy­trzy­mał­by w Szcze­ci­nie dłu­żej niż rok, dwa. Wy­trzy­mał sześć lat. Pół ro­ku po śmier­ci bab­ci Ne­li Ko­ni­ko­wej z bó­lem ser­ca zwiał od uko­cha­nej nie­gdyś żo­ny Bo­że­ny.

Nie da­ła mu żad­nych szans.

Któ­re­goś dnia po­pły­nął jed­nym ze stat­ków spół­ki, w któ­rej pra­co­wał, do Bel­fa­stu i stam­tąd za­wia­do­mił Bo­żen­kę, że ma ser­ce roz­dar­te z po­wo­du Mi­cha­lin­ki, ale nie wra­ca, bo jesz­cze mu ży­cie mi­łe.

Bo­żen­ka do­sta­ła ata­ku dzi­kiej fu­rii i od­cię­ła nie­wier­ne­mu wszel­kie kon­tak­ty z có­recz­ką. Nie obu­dzi­ły się w niej żad­ne skru­pu­ły – rów­nież wte­dy, kie­dy re­gu­lar­nie co trzy mie­sią­ce po­ja­wiał się w Zdro­jach co­raz to in­ny pra­cow­nik daw­nej fir­my No­ela i prze­ka­zy­wał jej przy­zwo­itą su­mę w fun­tach. No­el Hart do­sta­tecz­nie dłu­go miesz­kał w Pol­sce Lu­do­wej, że­by nie wy­głu­piać się z prze­ka­za­mi ban­ko­wy­mi i ofi­cjal­nym prze­licz­ni­kiem sil­nej an­giel­skiej wa­lu­ty na so­cja­li­stycz­ne zło­tów­ki.

Prze­sył­ki przy­cho­dzi­ły do mo­men­tu, kie­dy Mi­cha­li­na skoń­czy­ła stu­dia na war­szaw­skiej SGGW, na kie­run­ku ar­chi­tek­tu­ra kra­jo­bra­zu. Ta­tuś No­el miał nie­zły wy­wiad. Mu­siał się nim po­sił­ko­wać, po­nie­waż oso­bi­ste kon­tak­ty zo­sta­ły mu unie­moż­li­wio­ne.

Mi­cha­li­na po­cząt­ko­wo tę­sk­ni­ła za ko­cha­nym ta­tuś­kiem, dla któ­re­go by­ła kró­lew­ną, wróż­ką i el­fem z wrzo­so­wisk (nie­zu­peł­nie ro­zu­mia­ła, co miał na my­śli, kie­dy ją tak na­zy­wał), ale po ja­kimś cza­sie, słu­cha­jąc re­gu­lar­nych opo­wie­ści Bo­że­ny na te­mat, ja­ką to No­el był świ­nią – zwąt­pi­ła. Za­pa­mię­ta­na po­stać oj­ca śpie­wa­ją­ce­go uwiel­bia­nej có­recz­ce na do­bra­noc ślicz­ne bal­la­dy nie­mal za­tar­ła się w jej świa­do­mo­ści. Ku ta­jo­nej zło­ści Bo­że­ny, Mi­cha­li­na ni­g­dy jed­nak nie da­ła się wcią­gnąć w roz­pa­mię­ty­wa­nie je­go pod­łych uczyn­ków.

Po stu­diach za­mie­rza­ła rzu­cić się z gło­wą w wir ży­cia. Nie­ste­ty, prze­szko­dzi­ło jej w tym odzie­dzi­czo­ne po dziad­kach, względ­nie po ta­tu­siu, do­bre ser­ce. Jej mat­ka, któ­ra wła­śnie prze­szła na ren­tę in­wa­lidz­ką z ty­sią­ca, do­praw­dy, po­wo­dów, nie po­dej­mo­wa­ła się miesz­kać sa­ma. Tak to wła­śnie okre­śli­ła.

– Nie po­dej­mu­ję się – prze­ma­wia­ła do te­le­fo­nu, na któ­re­go dru­gim koń­cu, w da­le­kiej sto­li­cy wi­sia­ła zde­ner­wo­wa­na do sza­leń­stwa Mi­cha­li­na. – Nie po­dej­mu­ję się i już. Je­stem zbyt cho­ra, że­by wziąć na sie­bie tru­dy utrzy­ma­nia te­go do­mu… te­go do­mu, któ­re­go zresz­tą nie zno­szę, jak wiesz, Mi­cha­li­no…

– No to mo­że sprze­daj­my go i się prze­pro­wadź. – Mi­cha­li­na sta­ra­ła się mó­wić to­nem bez­tro­skim, ale sła­bo jej to wy­cho­dzi­ło. Mat­ka swo­im, la­ta­mi tre­no­wa­nym, uchem wy­czu­ła fałsz.

– Gdzie, two­im zda­niem, mam się prze­pro­wa­dzić? – spy­ta­ła lo­do­wa­to. – Do do­mu opie­ki spo­łecz­nej? Że­by ja­kaś nie­czu­ła pie­lę­gnia­ra nie po­da­ła mi na­wet szklan­ki wo­dy, kie­dy jej bę­dę po­trze­bo­wać? Czy mo­że pod most? Al­bo od ra­zu na Ku Słoń­cu…

Na­zwę uli­cy, przy któ­rej mie­ści się prze­pięk­ny, roz­le­gły, za­byt­ko­wy cmen­tarz, wy­mó­wi­ła ze szcze­gól­nym ja­dem. Wie­dzia­ła do­sko­na­le, jak to po­dzia­ła na Mi­cha­li­nę.

– No, ma­mo, co ty mó­wisz, prze­cież ja nic ta­kie­go nie mia­łam na my­śli! Cho­dzi­ło mi o to, że ja te­raz mam szan­sę na faj­ną pra­cę, i gdy­by­śmy rze­czy­wi­ście sprze­da­ły cha­łup­kę, to mo­gły­by­śmy ku­pić ja­kieś miesz­kan­ko w War­sza­wie. I tam by­śmy za­miesz­ka­ły. Ra­zem, ma­mo!

– Ty mnie jed­nak nie­na­wi­dzisz. – To zda­nie Bo­że­na wy­gło­si­ła z du­żą przy­jem­no­ścią; daw­no już je so­bie przy­go­to­wa­ła, tyl­ko nie mia­ła do­tąd oka­zji go użyć. – Chcesz mnie ode­rwać od te­go miej­sca, gdzie prze­ży­łam pra­wie ca­łe ży­cie. Gdzie są gro­by mo­ich ro­dzi­ców. Gdzie przez krót­kie la­ta dzie­ciń­stwa by­łam szczę­śli­wa… Tak. Ty mnie nie­na­wi­dzisz. To zro­zu­mia­łe. Je­steś cór­ką swe­go oj­ca. Wszy­scy mnie nie­na­wi­dzi­cie. Ta­ki mój los. Trud­no. Ale że­by wła­sna cór­ka?… Nie ob­cho­dzi cię mat­ka, któ­ra zruj­no­wa­ła so­bie krę­go­słup, dźwi­ga­jąc cię, kie­dy by­łaś ma­ła… za­wsze by­łaś o wie­le za gru­ba, to przez to two­je ła­kom­stwo… Te­raz za­pew­ne cze­ka mnie wó­zek in­wa­lidz­ki, ale cie­bie to nie ob­cho­dzi. Wie­dzia­łam, że w koń­cu tak bę­dzie, cho­ciaż łu­dzi­łam się, że wró­cisz… łu­dzi­łam się przez te szyst­kie la­ta, kie­dy ty so­bie stu­dio­wa­łaś na mój koszt…

Kosz­ty po­no­sił No­el, ale dla Bo­że­ny był to dro­biazg nie­wart wzmian­ki.

– Wi­docz­nie tak mu­si być. Mat­ka ro­dzi, wy­cho­wu­je, ko­cha… ko­cha, po­wia­dam, bo nikt tak nie ko­cha dziec­ka jak je­go mat­ka! I w re­zul­ta­cie za­wsze, po­wia­dam, za­wsze zo­sta­je sa­ma.

Za­mil­kła znie­nac­ka, cze­ka­jąc na efek­ty prze­mo­wy.

Nie roz­cza­ro­wa­ła się. Ciąg dal­szy roz­mo­wy świad­czył o tym, że wzbu­dzi­ła w Mi­cha­li­nie po­tęż­ne po­czu­cie wi­ny.

Nie by­ło już wię­cej mo­wy ani o sprze­da­ży roz­pa­da­ją­ce­go się dom­ku w Zdro­jach, ani o wspól­nym za­miesz­ka­niu w War­sza­wie. Mi­cha­li­na za­ci­snę­ła zę­by, spa­ko­wa­ła wa­liz­ki, wzię­ła swój bez­cen­ny dy­plom z wy­róż­nie­niem i wró­ci­ła na sta­re śmie­cie.

Nie zwie­rza­ła się mat­ce z roz­cza­ro­wa­nia, ja­kie­go do­zna­ła, nie mo­gąc sko­rzy­stać z róż­nych pięk­nych per­spek­tyw za­wo­do­wych, ja­kie się przed nią otwie­ra­ły w War­sza­wie. Nie opo­wie­dzia­ła jej rów­nież o nie­ja­kim Dar­ku Ju­rec­kim, świe­żym ab­sol­wen­cie pra­wa, z któ­rym od ja­kie­goś cza­su mia­ła coś w ro­dza­ju ro­man­su. Mi­ły ro­mans był­by się prze­ro­dził w coś po­waż­niej­sze­go, a mo­że na­wet za­koń­czył mał­żeń­stwem – nie­ste­ty, Da­rek, syn dy­plo­ma­ty, szy­ko­wał się do wiel­kiej ka­rie­ry, a ta­ką, jak wia­do­mo, moż­na ro­bić wy­łącz­nie w sto­li­cy. Nie w Szcze­ci­nie. Mi­cha­li­na na­wet nie żą­da­ła te­go od swe­go no­mi­nal­ne­go „chło­pa­ka”. Po­wia­do­mi­ła go o swo­jej de­cy­zji, po­że­gna­ła z pew­nym ża­lem i za­ra­zem po­że­gna­ła ma­rze­nia o wiel­kiej, szczę­śli­wie za­koń­czo­nej mi­ło­ści. W Szcze­ci­nie zna­la­zła pra­cę w fir­mie utrzy­mu­ją­cej zie­leń na te­re­nie te­goż cmen­ta­rza, któ­rym stra­szy­ła ją mat­ka. Mi­cha­li­na od daw­na lu­bi­ła ogrom­ną, prze­pięk­ną ne­kro­po­lię, któ­rą cza­sem od­wie­dza­ła, że­by wy­szu­ki­wać ory­gi­nal­ne ga­tun­ki drzew i krze­wów, więc od­ża­ło­wa­ła swo­je per­spek­ty­wy. Od cza­su do cza­su tra­fia­ła jej się ja­kaś nie­du­ża fu­cha, prze­waż­nie za­ła­twia­na przez Mar­ce­lę He­ską, któ­ra skoń­czy­ła po­dob­ne stu­dia na szcze­ciń­skiej uczel­ni, pra­co­wa­ła w ma­gi­stra­cie i mia­ła sze­ro­kie zna­jo­mo­ści śro­do­wi­sko­we.

Oczy­wi­ście mat­ka da­wa­ła Mi­cha­li­nie nie­źle w kość. Cięż­ko prze­ży­wa­ne kli­mak­te­rium, któ­re daw­no po­win­no się skoń­czyć, cią­gnę­ło się la­ta­mi i za­pew­ne po­sta­no­wi­ło po­zo­stać z nią na za­wsze. Mia­ła ty­siąc do­le­gli­wo­ści, ho­do­wa­ła je pie­czo­ło­wi­cie i wy­kłu­wa­ła ni­mi cór­ce oczy przy każ­dej oka­zji. Szcze­gól­nie po­ży­tecz­ne by­ły bó­le krę­go­słu­pa, bo mo­gła się na nie w każ­dej chwi­li po­wo­łać i na przy­kład unie­moż­li­wić Mi­cha­li­nie wyj­ście po po­łu­dniu gdzie­kol­wiek… z przy­ja­ciół­mi, do knajp­ki, do ki­na, czy ulu­bio­ne­go przez nią te­atru.

Być mo­że pan­na Hart (pan­na co­raz da­lej w la­tach po­su­nię­ta, na­wia­sem mó­wiąc) po­win­na się ja­koś uod­por­nić, utwar­dzić, ska­mie­nieć zgo­ła – w obro­nie wła­snej – ale nie po­tra­fi­ła. Nie wia­do­mo, ja­kim cu­dem za­cho­wa­ła po­go­dę i do­bry hu­mor oraz skłon­ność do śmie­chu, mo­że po pro­stu ge­ny odzie­dzi­czo­ne po oj­cu by­ły ja­kiejś nad­zwy­czaj­nej ja­ko­ści.

•

Mar­ce­li­na He­ska rów­nież ła­two się uśmie­cha­ła i pre­zen­to­wa­ła świa­tu nie­odmien­nie po­god­ne ob­li­cze. W prze­ci­wień­stwie do swo­jej ko­le­żan­ki po ogrod­ni­czo-kra­jo­bra­zo­wym fa­chu, nie by­ła jed­nak w tej po­go­dzie do koń­ca szcze­ra.

Wy­cho­wa­ła się w licz­nej ro­dzi­nie na pod­ko­sza­liń­skiej pe­ge­erow­skiej wsi i je­dy­na z sze­ścio­oso­bo­we­go ro­dzeń­stwa (czte­ry sio­stry i dwaj bra­cia) do­szła do tak im­po­nu­ją­cych wy­ni­ków w ka­rie­rze na­uko­wej. Jej dwaj bra­cia skoń­czy­li tech­ni­kum rol­ni­cze i od ra­zu za­czę­li pra­cę w spół­dziel­ni rol­ni­czo-pro­duk­cyj­nej, dwie sio­stry zo­sta­ły pie­lę­gniar­ka­mi i za­trud­ni­ły się w sa­na­to­rium w Po­łczy­nie Zdro­ju, trze­cia nie mia­ła gło­wy do na­uki, więc ska­pi­tu­lo­wa­ła po dru­giej kla­sie li­ceum, po czym po­szła do pra­cy w skle­pie spo­żyw­czym. I tam zo­sta­ła na do­bre.

Mar­ce­li­na wy­bi­ła się z fa­mi­lii dość szyb­ko, nie wia­do­mo po kim odzie­dzi­czyw­szy du­żą in­te­li­gen­cję. Zło­śli­wi plot­ka­rze wsio­wi twier­dzi­li, że ja­ko naj­młod­sza po­zbie­ra­ła wszyst­kie sza­re ko­mór­ki nie­wy­ko­rzy­sta­ne przez ro­dzeń­stwo. Ist­nia­ła też prost­sza hi­po­te­za – że to IQ po księ­dzu wi­ka­rym, któ­ry ja­koś tak nie­dłu­go po przyj­ściu na świat dziew­czyn­ki zo­stał prze­nie­sio­ny do in­nej pa­ra­fii. Po­nie­waż jed­nak po­dob­na by­ła do mat­ki, więc nie bar­dzo da­ło się zło­śli­we plo­ty uwia­ry­god­nić. Ba­dań DNA jesz­cze wte­dy po­wszech­nie nie sto­so­wa­no, zresz­tą ta­tuś Mar­ce­li­ny nie zgła­szał re­kla­ma­cji. Cór­ka by­ła mu do­sko­na­le obo­jęt­na, po­dob­nie jak jej trzy sio­stry. Ser­ce miał tyl­ko do sy­nów. Mat­ka usi­ło­wa­ła ko­chać wszyst­kie dzie­ci po rów­no, ale by­ła zbyt za­ro­bio­na kar­mie­niem i opie­ra­niem dzie­wię­ciu osób (do­cho­dzi tu nie­do­łęż­na bab­cia z da­le­ko po­su­nię­tą miaż­dży­cą) – nie mia­ła w tym za­kre­sie wspar­cia żad­nych au­to­ma­tów i ro­bo­tów, z wy­jąt­kiem pral­ki wir­ni­ko­wej „Fra­nia” i ma­szyn­ki do mie­le­nia mię­sa na korb­kę.

Na swo­je szczę­ście, Mar­ce­li­na mia­ła nie tyl­ko in­te­li­gen­cję. Mia­ła też mat­kę chrzest­ną, któ­ra za­pew­ne przez przy­pa­dek by­ła ciot­ką wi­ka­re­go, a po­za tym po­sia­da­ła w Szcze­ci­nie miesz­ka­nie, w któ­rym nie lu­bi­ła miesz­kać sa­ma. Kie­dy Mar­ce­la do­szła do wie­ku li­ce­al­ne­go, mat­ka chrzest­na za­pro­po­no­wa­ła jej, że­by za­miesz­ka­ła ra­zem z nią w wie­żow­cu na­prze­ciw­ko ki­na „Ko­smos”, na Woj­ska Pol­skie­go, czy­li w pryn­cy­pial­nym punk­cie mia­sta.

Pa­ni He­le­na Ja­błoń­ska by­ła do­ży­wot­nią pan­ną i nie mia­ła żad­nych dzie­ci. Z Mar­ce­li­ną do­ga­dy­wa­ły się zna­ko­mi­cie – obie spo­koj­ne, in­te­li­gent­ne, za­zwy­czaj za­głę­bio­ne w książ­kach i po­zor­nie po­god­ne.

Dla­cze­go tyl­ko po­zor­nie?

Pa­ni He­le­na ca­łe ży­cie ba­ła się cho­ro­by i przed­wcze­snej śmier­ci. Za­miast jed­nak dbać o sie­bie, cho­dzić do le­ka­rzy i ro­bić ba­da­nia, ku­po­wa­ła mnó­stwo ksią­żek o zdro­wym try­bie ży­cia, pra­wi­dło­wym od­ży­wia­niu, wpły­wie psy­chi­ki na kon­dy­cję, wi­ta­mi­nach, gim­na­sty­ce i czar­nej ma­gii. Za­czy­ty­wa­ła się w nich i co­raz bar­dziej by­ła prze­ko­na­na, że umrze na dniach. Je­dy­ną roz­ryw­ką, ja­kiej od­da­wa­ła się na­mięt­nie, by­ło co­ty­go­dnio­we wy­peł­nia­nie ku­po­nów to­to­lot­ka. W przy­pad­ku tra­fie­nia czwór­ki – na wię­cej nie li­czy­ła – by­ło­by ją stać na przy­zwo­ity po­grzeb i ślicz­ny na­gro­bek z wy­ry­ty­mi w mar­mu­rze kwia­ta­mi li­lii.

Coś, co kry­ło się pod we­so­ło­ścią Mar­ce­li­ny i prze­szka­dza­ło jej na­praw­dę cie­szyć się ży­ciem, spo­wo­do­wa­ne by­ło chy­ba tą kon­se­kwent­ną obo­jęt­no­ścią oj­ca. Kie­dy by­ła dziec­kiem, wy­cho­dzi­ła po pro­stu ze skó­ry, że­by wresz­cie się nią za­in­te­re­so­wał. Nie mo­gła znieść, że oj­ciec za­cho­wu­je się, jak­by nie ist­nia­ła, że kie­dy mu prze­szka­dza, od­su­wa ją po pro­stu od sie­bie jak krze­sło. I przy­wią­zu­je do niej ty­leż wa­gi co do krze­sła.

Bez ta­pi­cer­ki.

Tak. Mar­ce­li­na w do­mu czu­ła się jak sta­re, nie­po­trzeb­ne krze­sło bez ta­pi­cer­ki.

Gdy za­miesz­ka­ła z ciot­ką wi­ka­re­go, tak jak­by przy­by­ła jej owa ta­pi­cer­ka. Wciąż jed­nak by­ła tyl­ko krze­słem, ty­le że cie­szą­cym się sym­pa­tią pa­ni He­le­ny. Sym­pa­tia nie ozna­cza­ła praw­dzi­we­go za­in­te­re­so­wa­nia. Zbyt ab­sor­bu­ją­ce by­ło wer­to­wa­nie mnó­stwa ksią­żek i po­rad­ni­ków oraz co­ty­go­dnio­we cze­ka­nie na wiel­ką for­sę.

Któ­re­goś dnia stał się cud. Pa­ni He­le­na tra­fi­ła szóst­kę. By­ła to wy­jąt­ko­wo tłu­sta szóst­ka, bo od czte­rech ty­go­dni nie no­to­wa­no du­żych wy­gra­nych.

Mar­ce­li­na by­ła wte­dy na trze­cim ro­ku Aka­de­mii Rol­ni­czej.

Po ode­bra­niu ja­kiejś ko­smicz­nej ilo­ści for­sy pa­ni He­le­na prze­sta­ła na­gle czy­tać swo­je po­rad­ni­ki. Uda­ła się do biu­ra po­dró­ży Or­bis i wy­ku­pi­ła naj­bar­dziej eks­tra­wa­ganc­ką wy­ciecz­kę, ja­ką jej za­ofe­ro­wa­no. Spa­ko­wa­ła ku­fry i po­je­cha­ła do Egip­tu.

I stam­tąd już nie wró­ci­ła.

Ależ nie, broń Bo­że, nie dla­te­go, że­by ją do­pa­dły te wszyst­kie cho­ro­by, na któ­re cze­ka­ła. Prze­ciw­nie. Ta pięć­dzie­się­cio­pię­cio­let­nia, nie­po­zba­wio­na uro­dy da­ma spo­tka­ła tam naj­zu­peł­niej­szym przy­pad­kiem męż­czy­znę swe­go ży­cia, któ­rym oka­zał się po­dró­żu­ją­cy in­dy­wi­du­al­nie i dla przy­jem­no­ści zan­gielsz­czo­ny Po­lak, syn lot­ni­ka RAF, któ­ry to lot­nik wziął udział w Bi­twie o An­glię, ze­strze­lił sześć sa­mo­lo­tów wro­ga, a po woj­nie nie za­ry­zy­ko­wał po­wro­tu do oj­czy­zny. Na­stą­pi­ło kla­sycz­ne ocza­ro­wa­nie i pa­ni Ja­błoń­ska wy­je­cha­ła z Egip­tu z no­wiut­kim pier­ścion­kiem na ser­decz­nym pal­cu. Nie do Szcze­ci­na. Do Van­co­uver, gdzie po­to­mek dziel­ne­go pi­lo­ta miał nie­wiel­ki do­mek, nie­wiel­ki sklep z dzie­ła­mi sztu­ki i cał­kiem spo­ry ma­ją­te­czek. Po­to­mek nie oka­zał się ani oszu­stem, ani zbo­czeń­cem, ani bi­ga­mi­stą, więc w krót­kim cza­sie pa­ni Ja­błoń­ska zmie­ni­ła na­zwi­sko na Vtor­ko­vsky.

Mar­ce­li­na ucie­szy­ła się za­rów­no szczę­ściem ciot­ki wi­ka­re­go, jak i miesz­ka­niem, któ­re otrzy­ma­ła w pre­zen­cie. Mrs Vtor­ko­vsky za­ła­twi­ła wszyst­ko per­fek­cyj­nie, tak że Mar­ce­li­nie po­zo­sta­ło już tyl­ko zmie­nić ta­blicz­kę na drzwiach.

Mo­że jed­nak coś by­ło w plot­kach o wi­ka­rym?

A mo­że po pro­stu pa­ni He­le­na na­praw­dę ko­cha­ła swo­ją chrzest­ną cór­kę, któ­ra przez sie­dem lat dzie­li­ła jej sa­mot­ność.

Mar­ce­li­na skoń­czy­ła stu­dia i za­le­gła na śred­nio am­bit­nym sta­no­wi­sku w miej­skim biu­rze pla­no­wa­nia prze­strzen­ne­go. Nie­na­wi­dzi­ła biu­ro­wych ry­go­rów, przy­cho­dze­nia i wy­cho­dze­nia na go­dzi­ny, ry­tu­al­nych ka­wek i her­ba­tek, imie­ni­nek wszyst­kich współ­pra­cow­ni­ków, po­ża­ło­wa­nia god­nych dow­ci­pów sze­fa. Nie­na­wi­dzi­ła te­go z ca­łe­go ser­ca, a jed­nak ba­ła się po­rzu­cić wy­god­ny i sta­bil­ny etat. Jej ze­wnętrz­na po­go­da by­ła pod­szy­ta nie­wi­docz­ną war­stwą smut­ku. Czymś, co na­si dziad­ko­wie na­zy­wa­li bó­lem ist­nie­nia, ewen­tu­al­nie bar­dziej ele­ganc­ko – we­ltsz­mer­cem.

Mo­że ten we­ltsz­merc od­stra­szał od Mar­ce­li­ny wiel­bi­cie­li? Bo mie­wa­ła ich, ow­szem. Trwa­ło to za­zwy­czaj kil­ka mie­się­cy, cza­sem kil­ka lat. Kie­dy ko­lej­ny ko­chaś do­cie­rał do owe­go pod­skór­ne­go po­kła­du, zwi­jał się ra­czej szyb­ko i pry­skał do mniej re­flek­syj­nych ko­bi­tek.

Mi­ko­ła­jo­wi Fir­le­jo­wi nic w Mar­ce­li­nie nie prze­szka­dza­ło. Ten nie­po­zor­ny urzęd­nik, a wła­ści­wie na­wet kie­row­nik wy­dzia­łu lo­ka­lo­we­go w ra­tu­szu, zda­wał się ak­cep­to­wać ją z ca­łym do­bro­dziej­stwem in­wen­ta­rza. Od pół­to­ra ro­ku miesz­kał już z nią w wie­żow­cu na Woj­ska Pol­skie­go, wła­sne miesz­ka­nie wy­na­jąw­szy za cał­kiem nie­złą su­mę. Być mo­że ko­muś mniej wiel­ko­dusz­ne­mu niż Mar­ce­li­na wy­da­ło­by się nie­zu­peł­nie w po­rząd­ku, że nie do­kła­dał się do żad­nych opłat do­mo­wych, cza­sem tyl­ko da­jąc jej drob­ne kwo­ty na bie­żą­ce za­ku­py spo­żyw­cze – pod­czas kie­dy wła­sne po­bo­ry i wszyst­ko, co do­stał od swo­je­go lo­ka­to­ra, skła­dał pie­czo­ło­wi­cie w ban­ku na wła­sne, nie­na­ru­szal­ne kon­to. Mar­ce­li­nie ani w gło­wie by­ło ro­bić Mi­ko­łaj­ko­wi wy­rzu­ty. Osta­tecz­nie, nie­ba­wem ślub, a wte­dy je­go pry­wat­ne kon­to sta­nie się kon­tem ro­dzin­nym.

A mo­że on zbie­ra pie­nią­dze na ja­kąś obłęd­ną po­dróż po­ślub­ną? To już nie te cza­sy, kie­dy Egipt ciot­ki He­le­ny ro­bił za bó­gwi­co. Te­raz moż­na je­chać wszę­dzie, na naj­bar­dziej nie­praw­do­po­dob­ne Wy­spy Szczę­śli­we.

Mi­ko­łaj nie za­prze­czał. Uśmie­chał się w spo­sób przy­wo­dzą­cy na myśl Pier­ce’a Bro­sna­na w cha­rak­te­rze Ja­me­sa Bon­da, do­bie­ra­ją­ce­go się wła­śnie do ja­kiejś szcze­gól­nie ape­tycz­nej gwiazd­ki fil­mo­wej. Oczy­wi­ście nie był ta­ki za­bój­czy jak Bro­snan, ale Mar­ce­li­nie ja­koś tam go przy­po­mi­nał.

Wiel­ka jest po­tę­ga uczu­cia.

•

Kie­dy Agniesz­ka zo­ba­czy­ła Mi­ko­ła­ja Fir­le­ja wcho­dzą­ce­go do jaz­zo­wej piw­nicz­ki na Sta­rów­ce, sko­ja­rzył jej się ra­czej ze szczur­kiem. Nie był to ża­den szcze­gól­nie obrzy­dli­wy szczur, ra­czej je­den z tych trzy­ma­nych w do­mu, w klat­ce, któ­rym po­zwa­la się bie­gać po koł­nie­rzu. Agniesz­ka prę­dzej by sko­na­ła, za­nim by wpu­ści­ła na­wet naj­pięk­niej­sze­go szczu­ra na swój koł­nierz – i te­go Fir­le­ja ca­łe­go też by tam nie wpu­ści­ła. Ze wzglę­du jed­nak na ko­le­żan­kę po­sta­no­wi­ła (chwi­lo­wo nie­sku­tecz­nie) nie zwra­cać uwa­gi na je­go szczur­ko­wa­tość, wy­ra­ża­ją­cą się rów­nież w pew­nej cha­rak­te­ry­stycz­nej przy­mil­no­ści. Po­dob­ną pre­zen­tu­ją nie­któ­rzy fry­zje­rzy sta­rej da­ty oraz kel­ne­rzy w re­stau­ra­cjach kiep­skiej ka­te­go­rii.

– Uprze­dzi­łaś się – szep­nę­ła jej na bo­ku Mi­cha­li­na, kie­dy Agniesz­ka na tym­że bo­ku zwie­rzy­ła jej się ze swo­ich od­czuć w sto­sun­ku do na­rze­czo­ne­go ko­le­żan­ki. – Wca­le nie jest ta­ki, jak mó­wisz. Nor­mal­ny, uprzej­my fa­cet. I nie ro­zu­miem, dla­cze­go szczu­rek?

– Szczu­rek, mó­wię ci, szczu­rek – sy­cza­ła nie­prze­jed­na­nie Agniesz­ka. – Ząb­ki ma, zo­bacz…

– Każ­dy ma ząb­ki!

– Ale je­mu wy­sta­ją!

– Prze­stań! Gdzie wy­sta­ją? Śmie­je się, to mu je wi­dać!

– A ja ci mó­wię, że on ty­mi ząb­ka­mi mo­że chla­snąć…

– O czym tak szep­cze­cie, dziew­czyn­ki? – Nie­za­wod­ny Ja­sio Na­ręb­ski spie­szył wy­mie­nić im szkla­necz­ki pu­ste na peł­ne. – To sa­mo pi­je­cie, ro­zu­miem? No więc o czym by­ło szep­ta­ne?

– To sa­mo. A szep­ta­ne by­ło o chło­pach, oczy­wi­ście. Daw­no was nie wi­dzia­ły­śmy, ba­lu nie li­czy­my, bo i tak wszy­scy się na­bom­ba­li, te­raz się za­sta­na­wia­my, któ­ry z was naj­ślicz­niej­szy…

– Pro­szę, nie mów­cie mi o żad­nym bom­ba­niu – po­pro­sił Ja­sio trosz­kę ża­ło­śnie. – I co, na któ­rym miej­scu je­stem w wa­szym ran­kin­gu? Bo nie ukry­wam, że je­stem odro­bi­nę próż­ny…

– W ści­słej czo­łów­ce, Ja­siu, w ści­słej czo­łów­ce – za­śmia­ła się Mi­cha­li­na, któ­ra prze­pa­da­ła za Ja­siem od pierw­szej kla­sy li­ceum. – Nie ma się co dzi­wić, że ta­ka pięk­na ko­bie­ta na cie­bie po­le­cia­ła…

Istot­nie, Hen­drycz­ka-Han­drycz­ka, jak ją na­zwał ko­cha­ją­cy mąż w sta­nie wzmo­żo­nej szcze­ro­ści, po­sia­da­ła uro­dę zbli­żo­ną do Miss Uni­ver­sum (ko­ło czter­dziest­ki). Ani jej się śni­ło han­dry­cze­nie się na ża­den te­mat, prze­ciw­nie, pre­zen­to­wa­ła zna­ko­mi­ty hu­mor i sia­ła wo­kół sie­bie roz­licz­ne per­ły dow­ci­pu. Obec­ni pa­no­wie – wy­łą­cza­jąc mo­że Mi­recz­ka z Ma­recz­kiem – by­li ocza­ro­wa­ni i da­wa­li te­mu wy­raz, co z ko­lei po­wo­do­wa­ło po­wsta­wa­nie cha­rak­te­ry­stycz­nych bły­sków w oczach ich ślub­nych żon. Ali­na, Mi­cha­li­na i Agniesz­ka ob­ser­wo­wa­ły zja­wi­sko z pew­nym roz­ba­wie­niem, Mar­ce­la z nie­co mniej­szym, bo­wiem jej oso­bi­sty Mi­ko­łaj ad­o­ro­wał ho­żą Hen­ry­kę z praw­dzi­wym za­an­ga­żo­wa­niem.

– Ład­na to ona jest, fak­tycz­nie – przy­znał Ja­sio, ki­wa­jąc gło­wą zgo­dli­wie. – Ale po­wiem wam, dziew­czyn­ki, że wca­le nie je­ste­ście od niej gor­sze. Gdy­bym był wte­dy ta­ki mą­dry jak te­raz, to bym się oże­nił z któ­rąś z was. A pro­pos, zda­je się, że na stud­niów­ce na­szej na­ga­da­łem wam ja­kichś strasz­nych im­per­ty­nen­cji. Czy do­brze pa­mię­tam?

– Ka­za­łeś nam za­ło­żyć Klub Ma­ło Uży­wa­nych Dzie­wic – za­wia­do­mi­ła go, chi­cho­cząc, Agniesz­ka. Ja­sio zbladł, sczer­wie­niał i zła­pał się za gło­wę.

– Je­zus Ma­ria – jęk­nął. – Ależ ze mnie cham… Oraz idio­ta. Dziew­czyn­ki ko­cha­ne, czy je­ste­ście w sta­nie mi to wy­ba­czyć?

Dziew­czyn­ki – z wy­jąt­kiem Mar­ce­li­ny, któ­ra za­ję­ta by­ła ob­ser­wo­wa­niem spod oka swo­je­go na­rze­czo­ne­go, ob­ska­ku­ją­ce­go przy­stoj­ną pa­nią Na­ręb­ską – pę­ka­ły ze śmie­chu.

– Nie rycz, ma­ły – po­wie­dzia­ła li­to­ści­wie Ali­na. – My ci wy­ba­czy­my, bo to chy­ba wca­le nie jest ta­kie głu­pie, jak by się mo­gło wy­da­wać. Oso­bi­ście mam wra­że­nie, że wszyst­kim nam czte­rem cze­goś bra­ku­je…

– Chło­pa – wtrą­ci­ła kon­kret­na Agniesz­ka. – Mar­ce­li nie bra­ku­je. Ma swo­je­go Fir­lej­ka.

– Ja nie o tym. Po­wiedz­cie mi, ko­cha­ne, kie­dy ostat­ni­mi cza­sy zaj­mo­wa­ły­ście się czymś po­ży­tecz­nym?

– Puk­nij się w czół­ko. – Mi­cha­li­na za­de­mon­stro­wa­ła jak Ali­na po­win­na to zro­bić. – Bez prze­rwy ro­bię coś po­ży­tecz­ne­go. Jak tyl­ko fir­ma mnie wy­pu­ści z łap, do­bie­ra się do mnie mo­ja ma­mu­nia. Siu­siu nie mam kie­dy zro­bić. To­bie cho­dzi o ja­kieś sa­mo­do­sko­na­le­nie, Al­ka?

– Nie­zu­peł­nie…

– No to o co? – chcia­ła wie­dzieć Agniesz­ka. – Ko­bie­to, jak ty wy­glą­dasz, za­dbaj o sie­bie, jedź do spa, daj się wy­ma­so­wać go­rą­cy­mi ka­mie­nia­mi? Upra­wiaj spor­ty, leć do si­łow­ni, bądź fit?

– Też nie. Kie­dyś na­wet pró­bo­wa­łam, ale ja­koś bra­ko­wa­ło mi do te­go ser­ca. Mia­łam wra­że­nie, że usi­łu­ję pod­nieść swo­ją war­tość to­wa­ro­wą, je­śli wie­cie, co mam na my­śli. Po­czu­łam się par­szy­wie i da­łam spo­kój.

– Nie ro­zu­miem – wtrą­cił się do dys­ku­sji Ma­re­czek, po­dob­nie jak je­go part­ner Mi­re­czek, im­po­nu­ją­cy kla­tą, ba­ra­mi oraz do­sko­na­łą ce­rą. – Odro­bi­na wy­sił­ku fi­zycz­ne­go, wła­ści­wie skie­ro­wa­ne­go, mo­że zdzia­łać cu­da, ko­cha­na Alin­ko. Nie twier­dzę, że to­bie aku­rat jest to po­trzeb­ne.

– Dzię­ku­ję ci, mój dro­gi. Sa­ma wiem, gdzie mam nad­mia­ry, a gdzie mi się zmarszcz­ki ro­bią. Mo­że tra­fił mnie wła­śnie ja­kiś kry­zys wie­ku śred­nie­go czy coś w tym ro­dza­ju, ale na­praw­dę, mam wra­że­nie, że mar­nu­ję ży­cie.

– Prze­cież masz cór­kę – bąk­nę­ła nie­pew­nie Ka­sia Szu­mi­las, żo­na An­drze­ja i mat­ka troj­ga uda­nych dzie­ci. Uwa­ża­ła, że po­sia­da­nie cho­ciaż­by jed­ne­go dziec­ka stwa­rza aż nad­to oka­zji do by­cia po­ży­tecz­nym w co­dzien­nym ży­ciu. Wła­sne có­recz­ki da­wa­ły jej nie­źle do wi­wa­tu, a sy­nek do­kła­dał, jak po­tra­fił.

– No mam. Na­wet nie­źle nam idzie ra­zem, ale Wi­śnia prze­cho­dzi ko­lej­ny etap ne­ga­cji i ne­gu­je wszyst­ko, jak le­ci, ze mną na cze­le. Chy­ba mu­szę to prze­cze­kać.

– Prze­cze­ka­nie nic ci nie da – za­uwa­ży­ła pew­nym sie­bie to­nem Hen­ry­ka Na­ręb­ska. – Jak jej nie weź­miesz za twarz w sto­sow­nym mo­men­cie, to ci wle­zie na gło­wę. Gdy­bym po­zwo­li­ła Jan­ko­wi wy­cho­wy­wać na­sze dzie­ci je­go me­to­dą, to już daw­no pi­sa­li­by o nas w ga­ze­tach. W kon­tek­ście kry­mi­nal­nym. Wie­cie: w pry­wat­nej wil­li na Bez­rze­czu po­li­cja zna­la­zła dziś ra­no zwło­ki mał­żeń­stwa N  Z go­spo­dar­stwa do­mo­we­go wy­pa­ro­wa­ły dwa may­ba­chy i czte­ry ki­lo kosz­tow­no­ści. Oraz tro­je ma­ło­let­nich dzie­ci.

– Ma­cie dwa may­ba­chy?

– Ma­cie czte­ry ki­lo bry­lan­tów?

Dwu­głos Mi­recz­ka i Ma­recz­ka za­brzmiał z ide­al­ną syn­chro­ni­za­cją. Ja­sio spoj­rzał na żo­nę z wy­rzu­tem.

– He­nia, co ty ga­dasz za bzdu­ry. Ja­kie may­ba­chy. Dwie to­yo­t­ki. Jed­na po przej­ściach, bo He­nia kil­ka ra­zy sie­dzia­ła z nią na słu­pie. Nie lu­bi jed­ne­go ta­kie­go za­krę­tu i cza­sem mu­si dać te­mu wy­raz.

– Mój mąż to świ­nia – oznaj­mi­ła żo­na. – Do­brze zro­bi­ły­ście, dziew­czy­ny, że­ście za ni­ko­go nie po­wy­cho­dzi­ły. Mógł­by wam się tra­fić ta­ki Na­ręb­ski…

Mi­cha­li­nie prze­mknę­ło przez gło­wę, że gdy­by nie trze­ci po­dwój­ny dżin z to­ni­kiem, trud­no by jej by­ło wy­trzy­mać dłu­żej po­dob­ne dia­lo­gi. Za­czę­ła się za­sta­na­wiać, czy przy­pad­kiem słyn­ny ri­plej stud­niów­ki nie był tak uda­ny z po­dob­nych przy­czyn. Czymś zu­peł­nie in­nym by­ły po­sie­dze­nia ko­mi­te­tu, wte­dy ba­wi­li się świet­nie, na­wet bez­al­ko­ho­lo­wo (wbrew te­mu, co są­dzi­ła o niej mat­ka, Mi­cha­li­na nie mia­ła za­dat­ków na al­ko­ho­licz­kę, a im­pre­zy opar­te wy­łącz­nie na szam­pań­skim szwun­gu ra­czej ją nu­dzi­ły). Dzi­siej­szy, dość bez­barw­ny w su­mie wie­czór w gro­nie ko­mi­te­to­wym, świad­czył o tym, że sa­ma tyl­ko wspól­no­ta prze­żyć z lat mło­do­ści, wspól­nej szko­ły i tak da­lej – to za ma­ło, że­by stwo­rzyć ja­kąś głęb­szą więź lu­dzi do­ro­słych.

Przy­jem­nie gra ten ły­sy sak­so­fo­ni­sta… ca­ły je­go ze­spół faj­nie gra, pro­szę, ta­kie mło­de chło­pa­ki, a ma­ją ta­kie wy­czu­cie do sta­rych stan­dar­dów… Jazz jest w ogó­le w po­rząd­ku.

No więc co się ty­czy daw­nych ko­le­gów, to jed­nak kra­wat sta­rej szko­ły nie wy­star­cza.

Na­to­miast to, o czym za­czę­ła mó­wić Ali­na, mo­gło­by mieć sens. Oczy­wi­ście te­raz już się o tym po­waż­nie po­ga­dać nie da, ale za dzień, dwa… Mi­cha­li­na też mia­ła wra­że­nie, że do­brze by­ło­by zna­leźć so­bie za­ję­cie in­ne niż to wszyst­ko, co zaj­mo­wa­ło ca­ły jej czas przez ostat­nich kil­ka­na­ście lat i po­wo­do­wa­ło, że dzień od dnia co­raz mniej się róż­nił. Oczy­wi­ście, pró­bo­wa­ła już sa­ma pa­ru moż­li­wo­ści, ale ja­koś nie tra­fi­ła na tę wła­ści­wą. Po­li­ty­ka nie   w grę, cho­ciaż Mi­cha­li­na do­sta­wa­ła już pro­po­zy­cje od miej­skich ko­mi­te­tów dwóch prze­ciw­staw­nych par­tii – jed­nej le­wi­co­wej, dru­giej pra­wi­co­wej. Mi­cha­li­na by­ła na­mięt­ną oglą­dacz­ką i słu­chacz­ką pro­gra­mów po­li­tycz­nych (lu­bi­ła wie­dzieć na bie­żą­co, jak się ukła­da ka­rie­ra Dar­ka Ju­rec­kie­go), jed­nak trak­to­wa­ła je ja­ko skrzy­żo­wa­nie kry­mi­na­łu z ka­ba­re­tem i moż­li­wość wej­ścia w ten świat bu­dzi­ła w niej zde­cy­do­wa­ny sprze­ciw. Po­dob­nie za­re­ago­wa­ła na za­pro­sze­nie do sto­wa­rzy­sze­nia się z moc­no ide­ową or­ga­ni­za­cją zie­lo­nych, a ja­kiś czas póź­niej – wal­czą­cych fe­mi­ni­stek.

Ni­g­dy nie lu­bi­ła ży­cia wiel­ko­stad­ne­go.

Co in­ne­go ka­me­ral­ne stad­ko czte­ro­oso­bo­we, w któ­rym na do­da­tek każ­dy dzia­ła na wła­sną rę­kę. Trze­ba bę­dzie spo­tkać się z dziew­czy­na­mi w ja­kiś in­ny dzień i po­ga­dać w ści­słym gro­nie. Ja­sio miał ra­cję – ma­ły, in­te­li­gent­ny klu­bik, to­wa­rzy­stew­ko wza­jem­nej ad­o­ra­cji… ad­o­ra­cyj­ki.

Na­gły gwar nie­mal za­głu­szył sak­so­fo­no­we pro­duk­cje mło­de­go ły­se­go. Mi­cha­li­na, wy­rwa­na ze swo­je­go za­my­śle­nia, stwier­dzi­ła, że ca­ły ko­mi­tet z przy­le­gło­ścia­mi wy­ko­nu­je dziw­ny ba­let, to zry­wa­jąc się z krze­seł, to sia­da­jąc na po­wrót i wy­da­jąc przy tym mnó­stwo ra­do­snych okrzy­ków. Nie bra­li w tym udzia­łu je­dy­nie Mar­ce­la i Mi­ko­łaj Fir­lej, ona wy­raź­nie zmie­sza­na, on dum­ny i go­tów do przyj­mo­wa­nia gra­tu­la­cji.

– Kie­dyż ma na­stą­pić to ra­do­sne wy­da­rze­nie? – Mi­re­czek za­glą­dał Mar­ce­li cie­ka­wie w oczy, pod­czas gdy Ma­re­czek pań­skim ge­stem przy­wo­ły­wał kel­ne­ra aby za­mó­wić szam­pa­na dla wszyst­kich.

Mi­cha­li­na za­czę­ła się do­my­ślać przy­czy­ny ca­łe­go przed­sta­wie­nia.

– Po­dob­no we wrze­śniu – ogło­sił Fir­lej, kry­gu­jąc się nie­mi­ło­sier­nie. – Mar­ce­lecz­ka mo­ja pój­dzie do ślu­bu w sze­ro­kiej su­kien­ce, cha, cha!

Ły­sy sak­so­fo­ni­sta za­niósł się sak­so­fo­no­wym łka­niem.

•

Ja­dwi­ga Gro­sik, zwa­na przez swo­ją mat­kę Wi­sią, Wi­nią, Wi­śnią al­bo zgo­ła Wi­sien­ką, nie­na­wi­dzi­ła swo­je­go idio­tycz­ne­go imie­nia i wszyst­kich tych zdrob­nień. Ży­czy­ła so­bie być Ja­gą i by­łą nią wszę­dzie po­za do­mem. Dom ją uwie­rał mię­dzy in­ny­mi z tej przy­czy­ny. Ale nie je­dy­nie.

Cze­ka­ła wła­śnie na mat­kę z za­mia­rem wy­gar­nię­cia jej pa­ru prawd pro­sto w oczy. By­ło ich kil­ka mniej waż­nych, jak na przy­kład cał­ko­wi­cie re­al­na per­spek­ty­wa po­zo­sta­nia na dru­gi rok w pierw­szej kla­sie li­ceum czy ko­niecz­ność po­kry­cia dwu­stu­zło­to­we­go dłu­gu za­cią­gnię­te­go u ko­le­żan­ki ce­lem na­tych­mia­sto­we­go na­by­cia tor­by imi­tu­ją­cej słyn­ną „bir­kin”, za któ­rą sza­le­je ca­ły sty­lo­wy Za­chód (tak w każ­dym ra­zie na­pi­sa­no w jed­nym z pism ko­lo­ro­wych dla wy­twor­nych ko­biet). By­ła też jed­na na­praw­dę istot­na: Ja­ga doj­rza­ła do po­zna­nia praw­dy o swo­im oj­cu i tę praw­dę chcia­ła po­znać jak naj­szyb­ciej – sko­ro już się na to zde­cy­do­wa­ła.

Ja­ga Wi­śnia Gro­si­ków­na nie zno­si­ła cze­ka­nia.

Nic więc dziw­ne­go, że kie­dy póź­nym wie­czo­rem Ali­na prze­krę­ci­ła klucz w zam­ku Ger­da Ty­tan (ja­ko stu­pro­cen­to­wy ban­ko­wiec pre­fe­ro­wa­ła so­lid­ne za­bez­pie­cze­nia) – jej cór­ka znaj­do­wa­ła się sta­nie wrze­nia. Ali­na roz­po­zna­wa­ła ten stan bez­błęd­nie, cho­ciaż u Ja­gi nie da­wał on żad­nych ob­ja­wów.

Brak ob­ja­wów świad­czył o tym, że dzi­siej­sze­go wie­czo­ru Ja­ga ki­pi z wście­kło­ści.

Przez chwi­lę Ali­na za­sta­na­wia­ła się, czy uciec jak naj­szyb­ciej do ła­zien­ki, wsko­czyć pod prysz­nic i szu­mem wo­dy za­głu­szyć co się da, czy mo­że ra­czej prze­zwy­cię­żyć sła­bość cha­rak­te­ru i wziąć by­ka za ro­gi.

Su­mie­nie mat­ki zwy­cię­ży­ło.

Na­sta­wi­ła wo­dę w elek­trycz­nym czaj­ni­ku i za­brzę­cza­ła fi­li­żan­ka­mi. – Ro­bię so­bie her­ba­tę, zro­bić w dzban­ku? Bę­dziesz pi­ła?

Ali­na zdzi­wi­ła­by się, gdy­by usły­sza­ła od­po­wiedź. Cór­ka sie­dzia­ła na ka­na­pie i ka­mien­nym wzro­kiem wpa­try­wa­ła się w ekran wy­łą­czo­ne­go te­le­wi­zo­ra. Ale mat­ka zna­ła te nu­me­ry.

– To ci zro­bię – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła po­god­nie. – Cy­try­no­wą? Po­ma­rań­czo­wą? Bo ja dzi­siaj zwy­kłe­go lip­ton­ka na szel­kach. Nie bę­dę kom­bi­no­wać.

Ci­sza.

– Wi­sien­ka, nie na­dy­maj się. Po­ma­rań­czo­wą ci dam, cy­try­na mo­gła­by po­głę­bić to, co cię drę­czy.

Ze­ro re­ak­cji.

Ali­na po­sta­wi­ła na sto­li­ku dwie za­chę­ca­ją­co pa­ru­ją­ce fi­li­żan­ki w nie­bie­ski wzo­rek. Ja­ga ze­rwa­ła się na rów­ne no­gi, omal nie prze­wra­ca­jąc sto­li­ka.

Tu już Ali­nę tro­chę tąp­nę­ło, opa­no­wa­ła się jed­nak.

– Chcia­łam, że­by to by­ła na­sza faj­ka po­ko­ju – po­wie­dzia­ła ła­god­nie. – Dla­cze­go na­ra­żasz mo­je uko­cha­ne fi­li­żan­ki na ta­kie stre­sy?

Zu­peł­nie nie­chcą­cy tra­fi­ła.

– Uko­cha­ne fi­li­żan­ki! – roz­dar­ła się có­recz­ka. – Wiem, wiem, uko­cha­ne fi­li­żan­ki! Chi­na Blau! Ty­siąc ra­zy mi mó­wi­łaś! Za­byt­ki kla­sy świa­to­wej! To po co je na­ra­żasz? Ja mo­gę pić w kub­ku! Czy ja cię zresz­tą pro­si­łam o her­ba­tę?

Ali­na po­li­czy­ła do dzie­się­ciu.

Bę­dę spo­koj­na, bę­dę spo­koj­na, nie dam się spro­wo­ko­wać, jej tyl­ko o to cho­dzi…

– Czy to coś złe­go, że przy­nio­słam ci her­ba­tę?! – Nie chcia­ła te­go, na­praw­dę, jed­nak też wrza­snę­ła. – Czy to coś złe­go, że lu­bię te fi­li­żan­ki? Nie są kla­sy świa­to­wej, ale to ład­ne sta­ro­cie! Mo­gę lu­bić sta­ro­cie, nie uwa­żasz?

– Mo­żesz so­bie lu­bić, co chcesz! O wie­le pro­ściej jest lu­bić ja­kieś po­rą­ba­ne sko­ru­py niż wła­sne dziec­ko, praw­da? Fi­li­ża­necz­ki! Ta­le­rzycz­ki! Pół­mi­secz­ki w kwia­tecz­ki! Bo one wszyst­kie są ci­che i bez­won­ne! Nie stwa­rza­ją pro­ble­mów! Nie ru­szą się z pó­łecz­ki, że­by ci po­wie­dzieć praw­dę w oczy!

W mia­rę jak cór­ka się roz­pę­dza­ła, mat­ka od­zy­ski­wa­ła spo­kój. Po­pi­ła her­ba­ty i po­cze­ka­ła, aż Wi­siu­nia się za­tch­nie.

– Pro­szę cię uprzej­mie – po­wie­dzia­ła nie­co chłod­niej, niż za­mie­rza­ła. – Słu­żę ocza­mi. Je­stem go­to­wa na wy­słu­cha­nie praw­dy. Sią­dziesz ze mną, czy bę­dziesz tak sta­ła?

– Nie bę­dziesz mi dyk­to­wać, czy mam stać, czy sie­dzieć!

– Uwa­żaj, bo tą me­to­dą tyl­ko się za­pę­tlisz.

Nie­ste­ty, Ja­ga zda­ła so­bie spra­wę, że wła­śnie się za­pę­tli­ła. At­mos­fe­ra, któ­rą sa­ma stwo­rzy­ła tak sta­ran­nie, nie nada­wa­ła się ab­so­lut­nie do ne­go­cja­cji fi­nan­so­wych. Trud­no by­ło też wy­krzy­czeć w tych wa­run­kach dra­ma­tycz­ną praw­dę o wła­snych, po­ża­ło­wa­nia god­nych, wy­ni­kach z pol­skie­go, hi­sto­rii i, czę­ścio­wo rów­nież, bio­lo­gii oraz o tym, co wy­cho­waw­ca po­wie­dział na te­mat jej szans na przej­ście do dru­giej kla­sy.

Moż­na by­ło jed­nak wy­cią­gnąć oj­ca.

– Je­że­li wo­bec mo­je­go oj­ca by­łaś ta­ką sa­mą zim­ną…

Omal nie po­le­cia­ła tek­stem z ty­się­cy sce­na­riu­szy fil­mo­wych i nie po­wie­dzia­ła „su­ką”, nie od­wa­ży­ła się jed­nak.

– Ta­ką zim­ną, nie­czu­łą, obo­jęt­ną… ba­bą… to ja wca­le się nie dzi­wię, że cię zo­sta­wił… że nas zo­sta­wił! Cie­ka­wa je­stem, czy kie­dyś wresz­cie zdo­bę­dziesz się na to, że­by mnie wta­jem­ni­czyć w szcze­gó­ły mo­je­go, bądź co bądź, ży­cia ro­dzin­ne­go! Czy mo­że bę­dę mu­sia­ła dać kie­dyś ogło­sze­nie w pra­sie: „pan, któ­ry kie­dyś za­ry­zy­ko­wał mał­żeń­stwo z mo­ją mat­ką, uprzej­mie pro­szo­ny o kon­takt”!

Ali­na za­mro­zi­ła się już na amen. Nie chcia­ła, że­by cór­ka bra­ła ją za zim­ną su­kę (usły­sza­ła to, co mia­ło być po­wie­dzia­ne, cho­ciaż nie by­ło), ale chęć do­ko­pa­nia, tak do­sko­na­le wy­czu­wal­na w wy­stą­pie­niu Ja­gi, spra­wi­ła jej do­tkli­wą przy­krość. Mia­ła te­raz do wy­bo­ru: al­bo się pod­dać i roz­pła­kać, al­bo wła­śnie za­mro­zić.

– Mo­ja dro­ga. Prze­stań się ci­skać, bo w ten spo­sób ni­g­dy nie zdo­ła­my po­roz­ma­wiać nor­mal­nie. Pro­szę, przy­po­mnij so­bie, że kil­ka ra­zy chcia­łam z to­bą po­ga­dać o two­im oj­cu i że to ty ni­g­dy nie chcia­łaś mnie słu­chać.

– Mo­że nie by­łam jesz­cze go­to­wa!

– Ro­zu­miem, że te­raz je­steś.

Ja­ga za­sta­no­wi­ła się szyb­ko. Mia­ła ocho­tę jesz­cze po­wrzesz­czeć, tyl­ko że pew­nie wte­dy mat­ka zro­bi­ła­by to, co za­wsze – wsta­ła­by, sztyw­na jak ko­łek i ode­szła god­nie do swo­je­go po­ko­ju. Ja­ga nie mia­ła po­ję­cia, że by­ło to wy­ra­zem kom­plet­niej bez­sil­no­ści Ali­ny, któ­ra w kon­tak­cie z ja­ką­kol­wiek agre­sją wpa­da­ła w re­gu­lar­ną pa­ni­kę. Nie­wy­klu­czo­ne, że swe­go cza­su wy­bra­ła pra­cę w ban­ku z te­go wła­śnie po­wo­du – w ci­chych i do­brze chro­nio­nych sa­lach ban­ko­wych praw­do­po­do­bień­stwo wy­stą­pie­nia agre­sji wy­da­wa­ło się ra­czej nie­wiel­kie. Bar­dzo krót­ko zresz­tą pra­co­wa­ła w głów­nej ha­li, szyb­ko zna­la­zła so­bie lep­sze za­ję­cie, ostat­nio w tak zwa­nej ban­ko­wo­ści pry­wat­nej. Jej klien­ci by­li na ogół spo­koj­ni, do­brze wy­cho­wa­ni i ci­si.

De­mon­stra­cyj­nie i dra­ma­tycz­nie Ja­ga rzu­ci­ła się na fo­tel.

– Tak, te­raz je­stem. Od daw­na je­stem, tyl­ko ty te­go nie wi­dzisz – Co chcesz wie­dzieć?

– Wszyst­ko! Chy­ba że nie za­słu­gu­ję!

Ali­na wzię­ła głę­bo­ki od­dech.

Mę­ża mia­ła przez ja­kieś dwa la­ta. Ku­ba Gro­sik był wiecz­nym stu­den­tem Po­li­tech­ni­ki i obiek­tem wes­tchnień by­wal­czyń klu­bu „Pi­no­kio”, gdzie spę­dzał więk­szość wie­czo­rów. Dość pręd­ko Ali­na za­czę­ła po­dej­rze­wać, że jest tyl­ko jed­ną z wie­lu pod­ry­wek we­so­łe­go Ku­bu­sia. Je­dy­ną na­to­miast, któ­ra nie uwa­ża­ła do­sta­tecz­nie.

Jak to po­wie­dzieć do­ra­sta­ją­cej cór­ce, aby jej nie zra­nić? No i nie cho­dzi o to, że­by wziąć ca­łą wi­nę na sie­bie – o ile ma­my tu do czy­nie­nia z ja­ką­kol­wiek wi­ną.

– I co? Jed­nak wo­lisz jesz­cze po­cze­kać? Mo­że do mo­jej peł­no­let­no­ści, to w za­sa­dzie nie­dłu­go, ja­koś wy­trzy­mam!

– Nie, po­wiem ci wszyst­ko, co chcesz wie­dzieć. Za­sta­na­wia­łam się tyl­ko, od cze­go za­cząć…

– Naj­le­piej od po­cząt­ku!

Ali­na za­uwa­ży­ła, że Wi­sien­ka tro­chę jak­by sklę­sła, acz wciąż nad­ra­bia mi­ną.

– Do­brze. Bę­dzie od po­cząt­ku. Po­zna­łam two­je­go oj­ca w klu­bie stu­denc­kim…

– Wiem, w „Pi­no­lu” – mruk­nę­ło dziec­ko. – To już kie­dyś z sie­bie wy­du­si­łaś, pew­nie przez po­mył­kę. „Pi­nol” zwa­ny ogier­nią, tak?

– W nie­któ­rych krę­gach. Ja wte­dy stu­dio­wa­łam eko­no­mię, a twój przy­szły oj­ciec ob­cho­dził wła­śnie ju­bi­le­usz dzie­się­cio­le­cia stu­diów na lą­dów­ce. Wiesz, urlo­py dzie­kań­skie i tak da­lej. Ku­buś był kró­lem ży­cia, śpie­wał w Chó­rze Po­li­tech­ni­ki, ro­bił róż­ne ka­ba­re­ty, fil­my ama­tor­skie, ra­dio aka­de­mic­kie, Bóg wie co jesz­cze i miał mnó­stwo przy­ja­ciół… oraz przy­ja­ció­łek… a ja by­łam ta­ka sza­ra mysz­ka wte­dy, nie mam po­ję­cia jak to się sta­ło, że zwró­cił na mnie uwa­gę. Je­że­li na­praw­dę ko­niecz­nie chcesz wie­dzieć, jak to by­ło, to tak to by­ło, że się da­łam po­de­rwać…

Za­sta­no­wi­ła się przez chwi­lę, czy przy­znać się, że da­ła się po­de­rwać te­go sa­me­go wie­czo­ru, kie­dy po­zna­ła nadak­tyw­ne­go Ku­bu­sia. To chy­ba jed­nak by­ła­by szcze­rość zbyt da­le­ko po­su­nię­ta.

– No i po ja­kimś cza­sie oka­za­ło się, że je­stem w sta­nie bło­go­sła­wio­nym. Strasz­nie się wte­dy za­sta­na­wia­łam, co zro­bić, czy po­wie­dzieć Ku­bie, bo on już za­li­czał ko­lej­ne przy­ja­ciół­ki, ale osta­tecz­nie mu po­wie­dzia­łam, a on, ku mo­je­mu zdu­mie­niu oka­zał się dżen­tel­me­nem i za­pro­po­no­wał mał­żeń­stwo.

– To zna­czy, że wy­ście się wca­le nie ko­cha­li – po­wie­dzia­ła Ja­ga to­nem, któ­ry miał być spi­żo­wy. Nie wy­szło jej do koń­ca z tym spi­żem i głos jej za­drżał… odro­bi­nę.

– Na eta­pie ślu­bu chy­ba na­praw­dę nie. Z tym że ja się za­ko­cha­łam dość szyb­ko, Ku­ba miał ta­ki etap, kie­dy pró­bo­wał się ustat­ko­wać i był wte­dy sza­le­nie mi­ły, uwa­ża­ją­cy, usi­ło­wał na­wet dbać o mnie i o cie­bie, jak już się uro­dzi­łaś. No i wy­star­czy­ło mu te­go uczu­cia ro­dzin­ne­go na ja­kieś dwa la­ta. Skoń­czył wte­dy swo­je słyn­ne stu­dia, na­wia­sem mó­wiąc.

– I co? I wte­dy tak po pro­stu po­wie­dział „do wi­dze­nia”? Sko­ro by­ło do­brze?

– Ja nie wiem, czy by­ło do­brze. On się sta­rał… twój oj­ciec… al­bo przy­naj­mniej wy­wo­ły­wał ta­kie wra­że­nie. W dru­gą rocz­ni­cę na­sze­go ślu­bu zo­sta­wił mi na sto­le du­żą wią­zan­kę róż… na­wia­sem mó­wiąc, nie miał po­my­słu, że­by ją wsta­wić do wo­dy i one pra­wie zwię­dły, te ró­że… a do kom­ple­tu li­ścik, że prze­pra­sza, ale nie umie tak żyć, nie jest do te­go stwo­rzo­ny, pró­bo­wał, ale się nie uda­ło, je­śli za­żą­dam roz­wo­du, to on mi go da bez pro­ble­mu. Ży­czy nam szczę­ścia.

– Masz gdzieś ten list?

– Nie mam. Trzy­ma­łam go ja­kiś czas, na wy­pa­dek, gdy­by był po­trzeb­ny, na przy­kład przy roz­wo­dzie, aż w koń­cu go wy­rzu­ci­łam.

Tu Ali­na umyśl­nie roz­mi­nę­ła się z praw­dą. List w sta­nie nie­na­ru­szo­nym spo­czy­wał w jej oso­bi­stej szu­fla­dzie, na sa­mym dnie. Bez­sen­sow­ny ko­bie­cy sen­ty­men­ta­lizm, tak da­le­ce sprzecz­ny z przy­tom­no­ścią umy­słu ban­kow­ca, ka­zał jej za­cho­wać je­dy­ny ślad te­go, że ktoś ją jed­nak kie­dyś ko­chał. Krót­ko bo krót­ko, ale po­tem nie by­ło już ni­ko­go ta­kie­go.

– Nie po­my­śla­łaś, że mo­że kie­dyś po­win­naś dać mi go do prze­czy­ta­nia?

Ali­na po­my­śla­ła, ow­szem. List od Ku­by za­wie­rał jed­nak kil­ka zdań, któ­rych Wi­sien­ka nie mia­ła pra­wa ni­g­dy po­znać.

– To był list do mnie – po­wie­dzia­ła krót­ko. – In­te­re­su­je cię dal­szy ciąg?

Ja­ga po­nu­ro i le­d­wie do­strze­gal­nie ski­nę­ła gło­wą.

– Nie zdą­ży­li­śmy się roz­wieść, bo nam się nie spie­szy­ło, twój oj­ciec pew­nie miał do­brą wy­mów­kę dla swo­ich ko­lej­nych pań, że prze­cież się z ni­mi nie oże­ni, bo ma żo­nę i dziec­ko. A po­tem do roz­licz­nych swo­ich za­in­te­re­so­wań do­łą­czył ama­tor­skie raj­dy sa­mo­cho­do­we. Praw­do­po­dob­nie był do­brym kie­row­cą, ale kie­dyś cze­goś tam nie wziął pod uwa­gę i roz­bił się na ja­kimś gór­skim eta­pie. W Be­ski­dach. Zo­sta­ło mi po nim to miesz­ka­nie, przed­tem miesz­ka­li­śmy u mo­ich ro­dzi­ców na Ja­ro­wi­ta. Pa­mię­tasz miesz­ka­nie dziad­ków, praw­da? Mia­łaś sześć lat, kie­dy się prze­pro­wa­dza­ły­śmy.

– A cze­mu nie miesz­ka­li­ście od ra­zu tu­taj?

– Twój oj­ciec nie po­wie­dział mi, że to miesz­ka­nie ma. Do­wie­dzia­łam się, że do­stał je w spad­ku po ja­kichś krew­nych, któ­rzy wy­je­cha­li do Szwe­cji. Chy­ba trzy­mał je w ta­jem­ni­cy na wszel­ki wy­pa­dek. No i przy­da­ło mu się, kie­dy nas zo­sta­wił. Po­miesz­ki­wał tu so­bie z ko­lej­ny­mi ko­bie­ta­mi swo­je­go ży­cia.

– Skąd wiesz, że z ko­bie­ta­mi?!

– Tak so­bie my­ślę. Twój ta­tuś nie był asce­tą.

– Wiesz, co ja my­ślę? Że ty go nie­na­wi­dzi­łaś od po­cząt­ku i ucie­szy­łaś się, kie­dy od­szedł. A po­tem jesz­cze bar­dziej ucie­szy­łaś się, kie­dy zgi­nął.

Ali­na by­ła wstrzą­śnię­ta.

– Wi­sien­ko ko­cha­na, skąd ta­kie przy­pusz­cze­nia, na Bo­ga?