Kiedy śpią anioły ebook

Kiedy śpią anioły

Notka biograficzna

Nazywam się Tomasz Ziubiński, mam 47 lat, z zawodu jestem psychologiem klinicznym i terapeutą w nurcie psychodynamicznym. Kiedy ostatni pacjent opuszcza mój gabinet, niczym szpieg z Krainy Deszczowców, pomimo późnej pory zakradam się do kuchni, gdyż uwielbiam gotować. Wtedy jest czas tylko dla mnie i mojego partnera. Godzinami mogę stać przy garach, siekać pomidory, paprykę, pietruszkę, piec mięsa z odrobiną czosnku i majeranku. Zdarza się, że gdy gotuję, moi przyjaciele stoją tuż za mną i wyrywają z mojej dłoni solniczkę i pieprzniczkę, drąc się wniebogłosy: „Starczy!”. Robię wtedy zdziwioną minę i pytam: „Dlaczego?”. Przecież mdłe jedzenie, tak samo jak mdłe życie, jest po prostu nie do zniesienia i zwyczajnie można się zanudzić na śmierć. Inna sprawa, że kiedy rozpoczynałem moją przygodę z gotowaniem, notorycznie dania były przesolone i zbyt pikantne.

Ciągle szukam nowych wyzwań, przy których mógłbym wykazać się kreatywną dłonią i okiem. Ta moja wewnętrzna ciekawość świata wepchnęła mnie w kolejną pasję, którą jest podróżowanie. O ile czas pozwala, a tanie bilety lotnicze są dostępne w sieci, wymykam się z mojego fajnego, niczym klocki Lego dopasowanego do każdego kolejnego elementu, życia, aby chociaż przez chwilę poobcować z inną kulturą, poznać nowych ludzi i karmić swoją duszę innością tak mocno deficytową na polskiej ulicy. Jedenaście lat temu po powrocie z kolejnej podróży postanowiłem zaprosić ten kawałek świata także do siebie. Wpadłem na pomysł otworzenia w Warszawie hostelu, który stał się moją kolejną pasją.

Jestem terapeutą nie dlatego, że ten zawód przynosi dobre pieniądze, bo wbrew pozorom i ogólnie ukutej plotce, tak wcale nie jest. Ja zwyczajnie kocham słuchać ludzi. Nie staram się być dla nich drogowskazem, a raczej pochodnią oświetlającą im ciemną jaskinię ich nieświadomych impulsów i wewnętrznych konfliktów. Słuchając, poznaję ich historie, a kiedy wyrażają na to zgodę, przelewam je na papier. Tak właśnie powstała książka „Kiedy śpią anioły”, którą z wielką pokorą oddaję w Państwa ręce. Pisanie stało się moją kolejną pasją, którą chciałbym się z Państwem podzielić.

Warszawa 2017

OD AUTORA

To historia o doświadczaniu traumy, upokorzeń, deprecjacji wartości i molestowania seksualnego, opowiedziana przez mojego pacjenta podczas sesji terapeutycznych. Kiedy po pięciu latach od zakończenia terapii zaproponowałem mu upublicznienie jego przeżyć, zgodził się bez momentu zawahania. Jedynym warunkiem było przedstawienie jego historii życia przy zachowaniu daleko idącej anonimowości. Trzon psychopatologii pozostawiłem nienaruszony, a cierpień głównego bohatera nie umniejszyłem.

Moja książka jest opowieścią o wieku dorastania, odkrywaniu własnej seksualności, pierwszej miłości na tle degeneracji wartości rodzinnych, która jak rak wpływa na życie jej potomków, niszcząc kolejne komórki ich egzystencji w świecie dorosłych. Świadomie nie użyłem słowa „pociech” tudzież „dzieci”. Byłaby to pozytywna ewaluacja wartości biologicznej rodziny, od której mój bohater nie otrzymał niczego prócz bólu. Jego dziecięce doświadczenia nie korelują ze słowem „pociecha”, natomiast mocno łączą się z poczuciem bycia niechcianym, odrzuconym czy wyobcowanym.

Bohaterem książki jest chłopak, nastolatek. Zabiera ciebie, mamo lub tato, w podróż przez trzynaście lat swojego życia. Poprzez wspomnienia kreśli kolejne zdarzenia: od traumatycznych do lepszych, szczęśliwszych, poprzez śmiech i łzy. W swoich rozważaniach podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie, gdzie jest granica tolerancji i czy taka w ogóle istnieje.

Tę historię opowiedział homoseksualny chłopak, ale spisał ją homoseksualny terapeuta. Codziennie stawiam czoła homofobii, nie tylko tej doświadczanej na ulicy, ale – co jest bardziej bolesne – także od bliskich. Słowa nie muszą być wypowiedziane wprost, żeby dotknęły wnętrza twojego dziecka. Nieroztropne dewaluowanie homoseksualizmu w obecności pociechy może zamknąć przed tobą jego wnętrze na wiele lat, a może i na zawsze. Nie wystarczy być poprawnym politycznie, tolerancyjnym na pokaz rodzicem, bo tak wypada przed znajomymi. Tę fałszywą nutę twoje dziecko, mamo lub tato, wyczuje, zanim zdołasz dokończyć zdanie.

To w domu Twoje dziecko uczy się bycia w relacji poprzez obserwację najbliższych osób, mam i ojców. To, czy jako rodzic darzysz siebie miłością wzajemną, wpływa na psychikę Twojej pociechy i formuje dobre lub złe wzorce relacji rodziców w strukturze jej osobowości.

Bezspornie najważniejszym obiektem jesteś ty, mamo, ale nie wolno zapominać o roli dla ciebie, tato. Dobre, męskie wzorce, szczególnie dla dorastającego chłopaka, są jak tlen dla komórek jego ciała. Co takiego dzieje się z dzieckiem, kiedy nie ma wzorca miłości i jej miejsce zastępuje przemoc, niekiedy sadyzm, o których słucham niemalże każdego dnia w zaciszu mojego gabinetu? W książce nie odpowiadam wprost na zadane pytanie, jednak obnażam mechanizmy i uwidaczniam schematy, które jak gen złych albo dobrych wzorców relacji twoje dziecko zaszczepi w dorosłych związkach czy małżeństwie swoim partnerom.

Głównym bohaterem napisanej przeze mnie historii mógłby być Twój syn: cukierkowy, wręcz przelukrowany, uwielbiający różowy kolor chłopak, przedstawiony na tle obezwładniającej patologii. Aby wyrwać się z sadomasochistycznego uścisku z ojcem, poszukuje męskich wzorców poza domem. Dostaje prezent od losu – miłość swojego życia, która przytrafia mu się jak ślepej kurze ziarno. Mimo to zaczyna niszczyć tę relację. W tobie, mamo, Rafał prawdopodobnie wzbudzi litość, a w tobie, ojcze, może wyzwolić nienawiść. Przecież tak wiele razy słyszałeś, że bycie gejem nie oznacza bycia ciotą, że to właśnie przez androgynicznych chłopców jesteśmy postrzegani negatywnie w społeczeństwie.

Niezależnie od sposobu postrzegania własnej płci Rafał nieświadomie niszczy bliski, intymny związek. Ani wiek, ani orientacja seksualna, tym bardziej jego płeć i poziom testosteronu nie są czynnikami, które mogłyby mieć wpływ na jego zachowania autodestrukcyjne. Te zachowania jak wirus zostały wszczepione do jego osobowości przez ciebie, ojcze, i przez ciebie, matko, i wyniesione jako wzorzec relacji z domu rodzinnego.

Droga mamo lub drogi tato, nie zmienisz orientacji seksualnej swojego dziecka, ale nie pozwól, aby homofobia wyrwała z Twoich dłoni drogowskaz, bo przecież taka jest twoja rola – bycie dla swojej pociechy drogowskazem do przystanku „szczęście”. Jeśli pozwolisz na to, w sposób masywny odbije to piętno na waszych wzajemnych relacjach w przyszłości. Każde dziecko, bez względu na to czy jest hetero- czy homoseksualne, potrzebuje jedynego uczucia – twojej miłości, drogi czytelniku.

Mamo lub tato, życzę ci przyjemnej lektury.

Tomasz Ziubiński

Zanim, drogi czytelniku, sięgniesz po moją książkę, mniej na uwadze fakt, że język jest niewybredny, czasem mocno wulgarny, jak to między mężczyznami, tymi hetero- i nieheteronormatywnymi, w życiu bywa.

Wszystkie postaci jak również opisane sytuacje są oparte na faktach, ale na prośbę bohatera zostały tak zmienione, aby oddalić je od jakiekolwiek podobieństwa do realnych osób i zdarzeń.

Autor

Matka, mama, mamusia... Takie proste i takie ciężkie, nieodparte pragnienie przytulenia się, a jednocześnie przymus ucieczki.

WSTĘP

Targówek, dzielnica Warszawy. Dzisiaj nie ma we mnie przymusu degradowania tego miejsca do przymiotnika „gówniany”. Mimo to nawet teraz, kiedy mijam Stadion Narodowy, aby skręcić w lewo w Targową, a tuż za dworcem Warszawa Wileńska ponownie w prawo, moje serce zaczyna bić szybciej, a ciśnienie już nie tak mocno jak kiedyś, ale jednak szybuje w górę.

Parkuję samochód przed dziesięciopiętrowym wieżowcem z wielkiej płyty. Przez szybę oglądam wejście do klatki schodowej, z której kiedyś wybiegałem z posiniaczoną i zakrwawioną twarzą. Otwieram drzwi, wysiadam. Wiatr unosi pożółkłe liście z trawnika, a stare kobiety z ławeczki rozpoznają we mnie tamtego Rafała sprzed lat.

– Dzień dobry – odpowiadam.

Podmuch targa moje długie, jasne włosy. Unoszę w górę twarz, spoglądam na ósme piętro. W oknie stoi ta sama lampka, co dziesięć lat temu. W przeciwieństwie do mnie ściany pamiętają więcej, niż ja sam bym tego chciał. Przekraczam próg klatki schodowej. Ten sam smród wydobywający się z piwnicy. Obskurne ściany, z których odlatuje tynk, brudne schody, których nikt nie sprząta. Ludzie tutaj są biedni. Nie stać ich na płacenie czynszu, więc administracja budynku nie zatrudnia dozorcy. Nic się nie zmieniło.

Wsiadam do windy. Te same grafiki namalowane czarnym flamastrem przez dzieciaki sąsiadów. Moja ulubiona: „HWDP”, a poniżej, tuż pod lustrem, ta pozostawiona jedenaście lat temu przeze mnie „R+M=?”. Dotykając dłonią literki „M”, uśmiecham się do swojego odbicia w lustrze. Im bliżej ósmego piętra, tym bardziej mój puls szaleje.

Stara winda szarpie z impetem, aby po chwili całkowicie zatrzymać się w bezruchu. Otwieram drzwi na korytarz. Wiem, że kiedy je puszczę, ponownie dotkną zapadki, a winda natychmiast ruszy w dół.

Tuż przy drzwiach, w kwietniku na trzech stalowych, oprószonych rdzą prętach, stoi ta sama paprotka. Wypuściła mnóstwo nowych liści. Tamte, które ja pamiętam, obeschły i zostały wyrwane przez matkę. Ten kwiat był jej oczkiem w głowie, chociaż wielokrotnie lądował na posadzce, kiedy ojciec wracał pijany do domu.

Sięgam po klucze do jasnej, zamszowej torby na ramię. Wkładam do zamka, próbuję przekręcić. Idzie gładko, chociaż byłem pewien, że zmienił zamki w drzwiach. Czuję ciężki zapach odsmażanych ziemniaków.

– Mamo?

Wchodzę niepewnie w głąb korytarza. Tutaj nie czuję się jak u siebie, wręcz przeciwnie. Jestem intruzem, który mierzy się z koszmarem swojego dzieciństwa.

– Mamo…?

Po prawej stronie wejście do mojego pokoju. Idę dalej. Tuż za nim były pokój Damiana. Zaglądam. Nic się nie zmieniło. W przedpokoju ten sam bieżnik na podłodze, lustro w obskurnej ramie tuż przy drzwiach do łazienki. Idę do kuchni.

– Mamo…? Jesteś?

Na lodówce dostrzegam przytwierdzoną magnesem kartkę. Rozpoznaję charakter pisma matki. To charakterystyczne „S” z zawijasem u dołu: „Synku, pojechałam w odwiedziny do cioci Hani, ściskam, o nic się nie martw, wracam jutro”.

– Wpada na kawkę do ukochanej mamusi.

Przysiadam na krześle, rozglądam się dookoła. Ten sam stół, ten sam mały taborecik, na który sadowiłem swoją pupę, pomagając matce przy obieraniu ziemniaków. Kiedy wyprowadzaliśmy się z domu babci Marysi, ojciec w pijackim amoku chwycił siekierę i chciał napalić nim w piecu. Matka uratowała mój taborecik.

Wstaję i idę do gościnnego. Te same fotele, ława, nawet zasłony i firany te same, pożółkłe od dymu z caro, które mu podkradałem i ukradkiem paliłem przy zsypie na śmieci. Jakby czas stanął w miejscu.

Wycofuję się. Przechodzę korytarzem. Łapię za klamkę, z biciem serca otwieram drzwi do mojego pokoju. Łzy same cisną mi się do oczu. Uświadamiam sobie ubogość mojego dzieciństwa, ból, którego nikt nie wyrwie z mojego serca, nawet Maciek.

Mój tapczan, moja szafa, moja lampka, biurko, podłoga bez dywanu. Siadam na tapczanie, rzucam torbę, patrzę na wprost, gdzie na drzwiach szafy wisi lustro, w którym tyle razy oglądałem swoją twarz, a patrzenie na nią bolało, rozrywało gdzieś od środka.

Wybierałem ból fizyczny zamiast psychicznego. Nacinałem lekko skórę żyletką, posypywałem solą, bo chociaż w ten sposób mogłem poczuć łzy na policzkach. Kiedy ból ustępował, zasypiałem. Płytko, krótko. Często budziłem się zlany potem, gotowy do zrywu.

Zatrzymuję wzrok na odbiciu. Przez moment dostrzegam tego pogubionego małolata z dziwnym nazwiskiem. Jedni, kiedy się przedstawiał, szydzili z niego, inni z powagą, acz lekkim niedowierzaniem podawali mu rękę. Nawet swojego imienia nie lubiłem, chociaż dawało siłę, kiedy było wypowiadane pieszczotliwie... Miłość, którą powinienem był czuć jako szczerą, miała się nijak do tego dzieciaka, który bał się, nie miał prawa zasnąć, był skazany na czuwanie. Każdego dnia musiałem udowadniać, że jestem wartością samą w sobie. Kimś więcej niż workiem treningowym dla tego bandyty. Przecież nie mógł kochać własnego dziecka, a jednocześnie tak nienawidzić!

– Dawno się nie widzieliśmy, panie Działo…

Pięćdziesięciotrzyletni trep w randze pułkownika, który ożenił się z zastraszoną przez babcię kurą domową. Dzisiaj ma czterdzieści dziewięć lat. Była uległa, całkowicie podporządkowana władzy. Moja matka.

Od trzynastego roku życia prowokowałem ojca do bycia większym zbrodniarzem, szczególnie kiedy finezyjnie pokręciłem tyłkiem lub kobieco odgarniałem włosy z czoła. Matka mnie nie broniła. Moje pragnienie ciepła rodzinnego i ucieczki od koszmaru nie były bytem stałym, jedynie emanacją zbrodniarza, który dzierżył mój los w swoich łapskach. Czy mogłem być ponad to i czekać na łaskę? Czy to byłby mój własny, wybrany przeze mnie los? Czy ułaskawieniem byłaby śmierć?

Jak to dobrze, że dzisiaj nie muszę odpowiadać na te pytania, chociaż wtedy wkurwiały mnie frazesy o szczęściu, radości i prawdzie.

Za oknem zrobiło się ciemno. Pada spokojny deszcz. Krople uderzają o szybę, a ja czuję dreszcze na całym ciele. Wstaję z tapczanu i idę do kuchni wstawić wodę na herbatę. Zaglądam do lodówki.

– Pusto jak kiedyś.

Górna półka była zarezerwowana dla Damiana. Tam były najlepsze smakołyki: prawdziwa szynka, wiejskie kiełbasy, jogurty, słodycze. Mnie nie wolno było tam zapuścić żurawia, a co dopiero uszczknąć cokolwiek. Ojciec tylko czekał na pretekst. Na dolnej królowało światło i szron. Czasem pojawiał się kefir, jakaś bułka, a w odruchu dobrego dnia dla gnębionych pedałów kawałek podwawelskiej czy mortadeli. Do dnia, kiedy wybiegłem zakrwawiony z tego mieszkania, nie znałem smaku śniadania.

Rzucam okiem na suszarkę z naczyniami. Wszystkie talerze są pedantycznie poukładane, jeden za drugim.

– Cała matka! – mruczę pod nosem.

Pstryk. Woda przestała wałować się w czajniku. Zalewam herbatę wrzątkiem, wciskam resztki z cytryny znalezionej w lodówce. Nie grzeszy świeżością. Podtrzymując dłonią spodek, na której stoi szklanka, idę do gościnnego. Stawiam szklankę na ławie i siadam w fotelu. Po kilku łykach, kilku spojrzeniach na regał, który pamięta czasy Gierka, obrazy dopadają moją głowę jak czarny wyżeł powłóczący zagryzionego lisa przez łąki. Cisną się do środka z każdym łykiem herbaty, z każdym spojrzeniem na ten pokój, miejsce bólu i cierpienia…

Wyrywał mnie ze snu, ciągnął za włosy, wlokąc ciało po podłodze, a potem zaczynał kopać. Bez krzyku, bez jęku, bez łez. Patrzyłem prosto w jego oczy. Wyzywał mnie od ciot, pedałów, cwelów i lachociągów. Kiedy warczał, piana leciała mu z ryja. Kiedy kończył, poobijany wracałem do łóżka, słysząc w dali głos matki:

– Mam nadzieję, synku, że już więcej nie popełnisz błędu i nie sprowokujesz taty.

Musiałbym przestać oddychać, wtedy z lubością zgasiłby kolejnego peta na mojej dłoni – taki psychopatyczny rodzaj resuscytacji. Kiedy serce jest na pograniczu aktywności, lekarze dokonują iniekcji epinefryny, powodując natychmiastowe przyspieszenie akcji, wzrost ciśnienia tętniczego, rozszerzenie oskrzeli, a także źrenic. To wszystko powoduje, że wracasz z krawędzi życia i śmierci... do życia. Ten sam efekt osiągał, gasząc peta na mojej dłoni, czasem klatce piersiowej.

Pomimo takiej ilości bólu i upokorzeń wszystko pamiętam. Każdą sekundę, każdy kopniak, policzek, uderzenie, każdy siniak, uczucie stłamszenia, sponiewierania, wyklęcia, przeklęcia. Każdy krzyk, zamach jego nogi do skopania, każdy mars na twarzy… ojca. Każde przekleństwo. Wyzwiska huczą mi w głowie jak fantazja o rozbijanym talerzu przez matkę o posadzkę podłogi w obronie poniewieranego syna.

– Bękarcie, łachmyto, debilu, koniobijco z małym chujem...

To była tylko fantazja, tylko fantazja. Kończyła wycierać talerz, chowała do szafki. Wykonywała tę czynność z takim samym namaszczeniem i niewzruszeniem, jak w czasie delektowania się kawą w jadalnym przy czytaniu artykułu o wydarzeniach z Bliskiego Wschodu, które wzbudzały w niej tyle samo zainteresowania, co zeszłoroczny śnieg na trawniku przed blokiem.

Wstaję z fotela. Ocieram łzy. Podchodzę do okna. W odbiciu widzę moją twarz.

– Prześladujesz mnie…

Czułem się jak śnieg, czułem, że topnieję. Mając świadomość, że tego procesu nie da się zatrzymać, dawałem sobie przyzwolenie na odejście. Osuwałem się w otchłań czerni, a kiedy wchodziłem tam, odwrotu nie było. Gdyby wtedy jakimś cudem ocknęła się i rozbiła ten cholerny talerz o posadzkę, może nie byłoby za późno? Mogłaby mnie przytulić, powiedzieć, że wszystko będzie już dobrze. Mogłaby nawet poczytać bajkę na dobranoc. Zaśpiewać kołysankę do snu. Posiedzieć przy mnie, poczekać, aż zasnę. Nie musiałaby przepraszać.

– Dość! Dość! Nie ma cię już, Działo! Nie ma cię! Słyszysz?

Odwracam twarz od okna i obracam się na pięcie. W kuchni myję szklankę, odstawiam do suszarki. Wracam do swojego pokoju. Wyciągam z szafy koc i poduszkę. Kładę się w ubraniu, przykładając głowę do jaśka.

Po jakimś czasie budzi mnie walenie do drzwi sąsiadów. Patrzę na komórkę: dziesięć po drugiej. Sąsiad nie daje za wygraną, wali w drzwi jak opętany. Jak Maciek dziesięć lat temu, kiedy ojciec skatował mnie za to, że obciąłem włosy na krótko.

Ile lat musiało upłynąć, abym uświadomił sobie, jak mocno niszczyłem tego chłopaka. Kiedy go kochałem, był dla mnie jak tlen, a kiedy nienawidziłem – lustrem, w którym dostrzegałem odbicie ojca, choć to ja dzierżyłem narzędzie zbrodni w głowie. Nie biłem, nie kopałem, nie wyzywałem, ale upokarzałem Macieja oziębłością, odrzuceniem, fochami, nienawistnym spojrzeniem. Zabijałem słowem, które oddalało mnie od tej wymarzonej i wytęsknionej miłości z ławy gimnazjalnej. Upór i mądrość Macieja zatrzymywały mnie w swoistym tańcu z zimnym emocjonalnie tasakiem, którym było moje ciało – jak jadowity wąż. Każda próba zbliżenia, podjęta przez Macieja, groziła mu śmiertelnym ukąszeniem. Byłem wtedy nim, swoim ojcem. Odtwarzałem to, co znałem z autopsji popieprzonego dzieciństwa: tak bardzo go kochałem, że aż musiałem „zabić”.

Sięgam ręką po torbę, próbuję znaleźć zapalniczkę.

– Jak to się dzieje, że ja noszę ze sobą tyle pierdół?!

Nie mogą wyczuć jej dłonią, zrywam się z tapczanu, odwracam zamszowe dziadostwo do góry dnem i wszystko ląduje na łóżku. Także papiery, które przed wybiegnięciem z domu, na szybko, w nieładzie wrzuciłem do torby. Dostrzegam napisany grubą czcionką, kursywą, tuż pod datą dwudziestego sierpnia dwa tysiące dwunastego roku tytuł: Divorce settlement.

– Niech sobie w dupę wsadzi ten świstek papieru!

Żadnej ugody rozwodowej nie będzie, dopóki nie dowiem się prawdy.

Chwytam paczkę papierosów, wyciągam trzęsącą się ręką cieniasa i przypalam.

– Żadnej ugody nie będzie – powtarzam na głos, rozganiając dłonią dym tytoniowy.

Przez tyle lat wzbudzał mój podziw. Nie udźwignąłbym tej patologii nawet przez jeden tydzień, gdyby nie fakt, że on trwa przy mnie od trzynastu lat – wcześniej jako kumpel i przyjaciel, teraz jako partner – mimo tylu upokorzeń, których doznał ode mnie.

Może już były partner? Kurwa! – Łzy same cisną się do oczu.

Otrzymałem od losu kogoś, o kim inni mogą tylko marzyć. O kim mogą czytać w tanich romansidłach za grosze z moherowych dyskontów. Ja mam (czy mam?) go każdego dnia, każdego poranka z zapachem kawy…

Kiedy Maciej wstawał o siódmej, biegł do kibelka, włączał ten miałki program newsowy: „Wstajesz i wiesz” – chociaż on, żartem, witał mnie słowami: „Wstajesz i ssiesz!” – po czym wlewał wodę do czajnika. Pstryk – dwa tysiące watów wyżerało energię jak ojciec moją witalną, młodzieńczą radość i siłę.

Maciej rzucał w przestrzeń budzącego się dnia w naszym M-4 beztroskie:

– Misiek! Kawa?

– Herbata... – odpowiadałem z poranną deprechą w niewyspanym, zachrypniętym głosie.

Zwlekałem dupsko z łóżka. Ociężale posuwałem się naprzód w kierunku łazienki, jak sześćdziesięcioletni emeryt z BMI większym niż czterdzieści, któremu trzeba było wrzucić tabletkę Prozacu do herbaty tak, aby nabrał rozpędu na kolejny dzień, do następnej nocy bez bólu i przygnębienia.

Przekornie piłem czarną herbatę z cytryną. Może dlatego, że nigdy nie pamiętał o jej kupieniu i wtedy miałem powód do ataku? Biedak... Wytresowałem go jak psa, by idąc na spacer, pamiętał o szacunku dla pana.

Czasem wykrzesywałem z siebie siłę na to, aby postawić garnek na gazie, wlać mleko, wsypać owsiankę, dołożyć trzy łyżki brązowego cukru, stać i mieszać, aby po chwili, tuż przed końcem gotowania, dosypać garść świeżych malin lub kilka kawałków brzoskwiń. Najlepiej jednak smakowała ze świeżymi truskawkami.

Pomimo tego że ojciec dość sprawnie zaorał mój czerep, w przeciwieństwie do Maćka odżywiam się zdrowo. Od zawsze dbałem o lekką kuchnię. Na obiad warzywa gotowane na parze, czasem pieczone z chudym indykiem w rękawie. Kolacja maksymalnie do dziewiętnastej. Lekkie kanapki z razowym pieczywem, posmarowane twarożkiem z jogurtem, a na nim starannie ułożone rzodkiewki. Wszystko posypane siekaną pietruszką lub koperkiem.

Kiedy spociłem się przy kuchni, czułem ból rąk od mieszania chochlą w garach, nie przypaliłem mleka, a indyk nie był zbyt suchy, podawałem do stołu. Maciej na widok zdrowego jedzenia zazwyczaj uśmiechał się przez jeden kęs, drugi… z kreacją aktorską, godną niejednego mistrza sceny teatralnej, udawał, że mu smakuje. Dziamał, przełykał, połykał, uśmiechał się porozumiewawczo, ale wiem, że robił to tylko dla mnie. Stanąłby na głowie i zatańczył oberka, gdyby miało to sprawić, że się uśmiechnę. Z każdym nowym kęsem na jego twarzy malował się obraz pobliskiej budki z kebabem.

Ależ ja byłem żałosny… – pomyślałem, mając coraz cięższe powieki. Opadały w takt uderzeń ciężkich kropel deszczu o szybę.

Moje noce były długie, samotne, bezsenne. Próbowałem zasypiać o północy, aby obudzić się o trzeciej nad ranem. Kręciłem się po mieszkaniu, robiłem herbatę, wyglądałem przez okno. Czasem paliłem Maćkowego cieniasa. Zasypiałem ponownie około piątej. O siódmej budzik w telefonie niemiłosiernie wyrywał mnie ze snu, który dopiero rankiem był głęboki. Z kolejnymi dźwiękami cholernego ustrojstwa dochodziło do mnie, że muszę wstać, odlać się, wyszczotkować zęby, wziąć prysznic. Wciągnąć na dupę spodnie. Musiałem wyjść z domu, wsiąść do autobusu, spędzić w nim czterdzieści pięć minut. Musiałem nanieść poprawki do tłumaczeń, które wykonywałem dla stałych klientów. Dzięki nim miałem poczucie, że moja egzystencja z Maciejem nadaje naszemu związkowi jakiś sens. Chociaż te parę groszy, które dokładałem do wspólnego gara z jedzeniem, rachunkami za wodę, prąd, gaz, kablówkę z Internetem. Oto był cel mojego życia – płacenie rachunków wbrew oczekiwaniom zaradnego Macieja, który przecież wszystko ogarniał. Zarabiał tyle, że wystarczało na życie, podróże i cokolwiek tam jeszcze, w przeciwieństwie do mnie, kolesia, który był ubogim cherubinkiem wyrwanym patologii z paszczy. Pacholęciem z gównianego Targówka, lekko nadgryzionym, nadtrawionym, rachitycznym, które leżało, pachniało, marudziło, wzniecając histeryczne wojny o byle gówno.

Czasem wpadły dwa tysiące miesięcznie, czasem trzy. Opłacałem te jebane rachunki. Byłem ogarniętą patologią. Byłem choleryczną pindą, która zna kilka języków obcych. Poznałem je, aby chronić się przed ciągłym lękiem, nurkowałem w książki, a że nauka języków obcych pochłaniała cały wolny czas, dawało mi to alibi, chroniło przed biciem.

Znam sześć języków: angielski, niemiecki, francuski, hiszpański, włoski i rosyjski.

Jednego Maciejowi nie można odmówić: jest zorganizowanym typem, dosłownie zaprogramowanym na pracę. Jego rozkład dnia do dzisiaj jest stały. Kiedy stary zegar jego pradziadka, zabrany z rodzinnego, przedwojennego dworku w Dobrzeńcu, wybijał dziewiątą, siedział przy laptopie, sprawdzając ilość zamówień, które spływały przez całą noc na pocztę e-mail. Miał ich zawsze w cholerę. Był jednym z najlepszych sprzedawców, tym, co to w Internecie wzbudzają zaufanie na pierwszy rzut oka na zielone komentarze. Pakował te chińskie świecidełka w bąbelkowe koperty. Przed czternastą wrzucał pedantycznie opakowane szarym papierem pudełeczka do wielkiej, czarnej torby na ramię i biegł na pobliską pocztę. Po piętnastej podliczał kwity, a zaraz potem wysyłał dumnego SMS-a z informacją o obrotach. Szampana piliśmy przy pięciu tysiącach – zdarzało się, nierzadko.

Nie przepadam za bąbelkami. Mój ojciec pysznił się jak paw, kiedy świętował awans. Kupował najdroższego szampana, kiedy matka często nie miała co do gara włożyć. Na jednej butelce nigdy się nie kończyło, a kiedy opróżnił kilka, rozpoczynał polowanie…

Siadam na tapczanie. Sen odszedł, a za oknem ciągle pada deszcz. Zatraciłem się we wspomnieniach. Chowam twarz w dłonie, biorę głęboki oddech, po czym odgarniam włosy do tyłu. Wstaję, idę do kuchni, nalewam wody do szklanki. Wypijam duszkiem. Patrzę na przedpokój, gdzie często jako dzieciak z wielkimi, przerażonymi oczami stałem jak nieruchome cielę, które czuje, że koniec jest bliski. Kat trzymał w ręku narzędzie bólu i było tylko kwestią czasu, kiedy skończy tyradę werbalną, aby przejść do tej fizycznej, podczas której ból ciała był przerywnikiem bólu duszy – towarzysza mojego życia, odkąd pamiętam.

Przystaję tuż przy drzwiach wyjściowych z mieszkania przed tym starym lustrem, którego ramy pokrywa biała, odpryskująca od drewna farba.

– Jeszcze parę lat i czeka cię kwas hialuronowy, panie Woronowicz – mówię do swojego odbicia, naciągając lekko poliki dłońmi, po czym rozwieram paszczę od ucha do ucha. – Podobno ładnie się uśmiecham… Odruch wyuczony jak żonglerka w cyrku.

Gaszę światło w przedpokoju. Rozbieram się do bokserek i wskakuję pod koc. Próbując zasnąć, wlepiam wzrok w moje okno, które kiedyś wydawało się jedynym, symbolicznym substytutem wolności i fantazji o wielkim świecie, który gdzieś tam czekał na mnie...

Dziesięć lat temu moje wnętrze było puste, pełne lęku, konfliktów, sprzecznych emocji, których nie potrafiłem okiełznać. Jedynie Maciej mnie rozumiał, chociaż kiedy zbierały się masy złych emocji i podpływały pod sam czubek korka, wybuchałem jak wulkan. Nic nie było w stanie mnie zatrzymać. Bał się mnie... jak ja się bałem, będąc niszczonym pięciolatkiem, którego ojciec katował sznurem od żelazka po całym ciele. Za nic. Tylko za to, że chciał być kochanym dzieckiem, zbliżyć się, przytulić, poprosić o bajkę na dobranoc.

– Boże! – Zrywam się na równe nogi. – Po co ja tutaj przyjechałem!? W tym domu nigdy nie odnajdę spokoju ani tym bardziej zrozumienia!

Zaczynam wciągać spodnie i wybiegam do przedpokoju po buty. Kiedy je ubieram, kątem oka, przez otwarte drzwi do pokoju matki, dostrzegam dwie fotografie stojące na komodzie.

Jej pokój był jak niedostępne sacrum. Przekroczenie progu groziło unicestwieniem. W jej szufladach ojciec trzymał najbardziej wyuzdane, obleśne pornole, które podkradałem i zabierałem do domu Maćka, gdzie pod nieobecność jego rodziców urządzaliśmy seans.

W rozpiętych spodniach, z jednym butem na prawej stopie kuśtykam do pokoju matki. Siadam na jej łóżku, zapalam nocną lampkę. Kładę głowę na poduszce. Coś uwiera. Spod poduszki wyciągam zeszyt, gdzie są wklejone zdjęcia z moich sesji fotograficznych.

– Hmm… Jakimś cudem zdobyła nawet te z japońskiego Vogue’a...

Odkładam zeszyt na szafkę. Zamykam oczy i na progu snu i jawy widzę Macieja, który próbuje zawiesić pięćdziesięciopięciocalowego samsunga na ścianie sypialni, walcząc z wiertarką udarową, która nijak nie daje się mu okiełznać.

Kiedy po maturze przeprowadziliśmy się do Legionowa, ja miałem zaplanowaną ścieżkę edukacji na kolejne pięć lat, w przeciwieństwie do Macieja, który wzruszył ramionami i trzymając w prawym ręku niesforną wiertarkę, oświadczył beztrosko:

– A do czego one są mi teraz potrzebne?

Z każdą sekundą wzbierała we mnie lawa braku akceptacji dla jego decyzji. Odwróciłem się na pięcie i wyrwałem do kuchni jak oparzony.

Odłożył wiertarkę na podłogę, pobiegł za mną jak ratlerek za swoim panem, próbując tonować to, co było nieuchronne:

– Powiedziałem, że się zastanawiam...

Zerwałem się wtedy z krzesła, które siłą podrywu straciło stabilizację i walnęło o podłogę. Widziałem kątem oka zrezygnowaną twarz Macieja. Zastygł w bezruchu.

Kiedy zakładałem płaszcz, stanął za plecami, próbował mnie przytulić. Obruszony, sztywny wymsknąłem się z uścisku. Trzasnąłem drzwiami. Wyskoczyłem jak oparzony przez drzwi klatki schodowej i skierowałem się ku głównej ulicy.

Na przystanku autobusowym triumfowałem! Zostawiłem go. Osadziłem w głowie Macieja tyle winy, ile dało się pomieścić. Nie było we mnie zawahania, że mógłbym zawrócić, wejść na górę, przeprosić. To przecież ja wiedziałem najlepiej... wszystko!

Zanim laur zwycięstwa opadł, a mój wewnętrzny kat w głowie przygasł, zanim dotarło do mnie, że Maćko dba nie tylko o siebie, stoczyłem w wewnętrznym dialogu kilkanaście bitew z samym sobą, na przemian idealizując i dewaluując chłopaka i jego decyzje. W jednej minucie jawił się jako ten zaradny, zarabiający z całą masą najlepszych pomysłów, stawiający siebie na piedestale głowy pedalskiej rodziny. W drugiej minucie przeżywałem siebie samego jako ogarniętą patologię, zgodną i uległą, bez wyjścia awaryjnego, skazaną na łaskę pana.

– Jest dość późno, nie mam bladego pojęcia, o której skończę te tłumaczenia dla twojej matki, więc przyjedź po mnie o drugiej.

– A gdzie „poproszę”?

Rozłączyłem się. Cisnąłem telefonem o biurko. Musiałem wyglądać komicznie. Zawsze, kiedy coś nie szło po mojej myśli, zakładałem nogę na nogę i bujałem nią to w przód, to w tył, nie zwracając uwagi na to, kto dostanie w zęby.

– Poproszę.

– Nie przekonujesz.

Pogrywał ze mną, ale mnie trzeba było temperować jak burą sukę. Gdybym był na jego miejscu, dawno bym jebnął drzwiami, zostawił kartkę na stole: „Jak się ogarniesz, matole, to zadzwoń” i tyle by mnie widział. Facet nie dość, że miał anielską cierpliwość, to jeszcze niewygórowane wymagania – jedynie prosił o zwykłe „proszę”. Hm, o czułe „proszę”...

– To ja bardzo proszę – wydusiłem w końcu z siebie.

– Okey, będę – odpowiedział, uchachany po same pachy.

Przypominam sobie o zdjęciach, które stoją na komodzie. Wstaję i biorę ramkę do ręki. Miałem wtedy może z siedem lat, Damian najwyżej roczek. Nowy Świat i Krakowskie Przedmieście…

To tam było zrobione, tak, pamiętam to dobrze… – myślę.

Uwielbiam te ulice o każdej porze roku. Każdego dnia ciut wcześniej wychodzę z naszego mieszkania w Legionowie i wysiadam dwa przystanki przed uniwerkiem. Podczas porannego spaceru delektuję się historią mojego miasta. Fantazjuję o przeszłości. Widzę przystojnych, zadbanych mężczyzn w surdutach. Dostrzegam ich nienaganne maniery w przeciwieństwie do tej kloszardowej nowomody z porozciąganymi chińskimi sweterkami i przetartymi dżinsami z wyszarpanymi dziurami na dupsku. Przysiadam na kawie u Bliklego, zjadam pączka. Epoka nienagannych manier jest zdecydowanie bliższa memu sercu.

– Zaraz, zaraz… A to gdzie było zrobione? Ach tak, u babci Marysi w Ossowie.

Wtedy to były zimy! Oszronione gałęzie drzew. Kiedy całe miasto było takie czyste i białe, nakrywałem się kołdrą po sam czubek nosa jak berbecie, co to budują w babcinych chatach norki z koców i krzeseł, udając niewidzialnych. Nawet zimą uwielbiałem, kiedy okno było lekko uchylone tak, aby rześkie powiewy smagały moje wynurzone spod kołdry stópki. Jako dziecko zawsze spałem przy otwartym oknie. Dopiero podczas terapii dotarło do mnie, że w ten sposób prowokowałem przeziębienia. Tylko wtedy mogłem liczyć na jakiekolwiek zainteresowanie z ich strony.

Może zabiorę te zdjęcia ze sobą do naszego domu? Postawię na kominku, naprzeciwko mojej ukochanej sofy, i pijąc herbatę z cytryną, będę miał ich wszystkich chociaż na fotografiach? Każdy ma przecież jakąś matkę, jakiegoś ojca.

Dzisiaj się ich nie wstydzę, pogodziłem się z faktem, że moja matka, w przeciwieństwie do matki Maćka, nie jest bizneswoman, nie budowała firmy latami, osiągając taki poziom, że mogłaby zarządzać biznesem z każdego zakątka świata. Pogodziłem się nawet z tym, że nigdy nie była czułą i dobrą kobietą, a gdy byłem podrostkiem, to mama Maćka dbała o moje kieszonkowe, dając drobne prace do wykonania w swojej firmie. Nienawidzę swojego ojca, ale czy to jego wina, że nie jest panem Andrzejem? Mocno zasadniczym, dystyngowanym architektem?

Choć tata Maćka nie jest tyranem, to ten zawsze narzekał na ojca. Mówił o nim „stary zgred, który niczego nie rozumie”. Chłopak miał taki podjazdowy, wkurzający styl pogrywania z rodzicami. Zawsze czuł się bardziej dojrzały, niż faktycznie był. Jako nastolatek uzurpował sobie prawo do niezależności, nie liczył się ze zdaniem rodziców. Uświadamianie kretyna o nieszanowaniu staruszków wywoływało uśmiech na twarzy szelmy.

– Nie mieszkasz tutaj, nie zabieraj głosu.

Niemniej jednak na temat funkcjonowania Woronowiczów miałem mocno ugruntowany pogląd.

Kiedyś, gdy mieliśmy po piętnaście lat i jak zwykle siedzieliśmy w pokoju Maćka, jego rodzice w gościnnym oglądali właśnie polski film dokumentalny ośmieszający politykę otwartości rządu Szwecji wobec środowisk homoseksualnych. Maciej wstał od monitora i jak to było w jego stylu, oświadczył, że idzie się odlać, pytając przy tym, czy nie przynieść czegoś z kuchni. Zostawił uchylone drzwi. Rodzice dyskutowali po obejrzanym dokumencie. Mama dość stanowczo wyraziła swoje zdanie. Pamiętam, że powiedziała coś takiego, co dawało nadzieję. Tato nie oponował, potwierdził, że ci ludzie mają prawo do własnych wyborów. Maciej słyszał dyskusję i krocząc powoli do swojego pokoju, rzucił do matki:

– Świetnie! Ostatecznie masz dwóch synów. Jest szansa, że któryś jest pedałem, prawda?

Wszedł do pokoju i energicznie klepnął drzwi dłonią, które siłą rozpędu zamknęły się tuż za nim.

– Czemu to powiedziałeś? – Zaciekawiłem się.

– Bo matka wkurwia tą pseudotolerancyjnością!

Wściekle odsunął krzesło, pacnął czterema literami przy biurku i pogrążył się w Counter Strike’u.

Odłożyłem podręcznik do włoskiego na bok łóżka. Położyłem się. Wlepiłem wzrok w plecy Maćka. Ech, ty durna jełopo, moi nie zrozumieliby połowy słów z tego filmu, a o dyskusji nie byłoby mowy! – pomyślałem.

Poduszka matki jest taka miękka, a kołdra taka przyjemna. Patrzę na zdjęcia, które przed chwilą odstawiłem na komodę. Za oknem pada, krople deszczu coraz mocniej i mocniej uderzają o szybę. Przez lekko uchylone okno wpada wiaterek, który owiewa moje wysunięte spod kołdry stopy. Czuję zmęczenie. Gaszę lampkę…

Rozdział I

CHERUBINEK

Odpowiedź szesnastolatka na żądania trepa była rzeczowa: skoro zbyt długie, słońcem kręcone loki są dla ciebie zadrą w oku, to nie będzie ich w ogóle!

Wiosna, czas przemian, nowych narodzin Rafała.

Po szkole jak zwykle wylądowaliśmy u Macieja na penthousie. Jego rodzice nigdy nie pojawiali się przed osiemnastą.

Usiadłem na kibelku, robiąc swoje, i rozglądałem się po ogromnej łazience Woronowiczów. Po paru minutach krzyknąłem:

– Masz elektryczną golarkę?

– Co ty chcesz, chłopie, golić? – Wszedł do łazienki, gdzie stałem przed lustrem z rozpuszczonymi włosami. – Serio?

Skinąłem głową. Chwilę pomyślał.

– No dobra. – Wyciągnął maszynkę z górnej półki. Wetknął wtyczkę do gniazdka, zabzyczało. – Jesteś pewny?

– Po prostu zrób to!

– Na pewno? – dopytywał, trzymając maszynkę w dłoni.

Kiwnąłem głową. Nachyliłem łeb nad umywalką. Energicznie przesuwał ostrze od nasady głowy wprzód. Kosmyki włosów spadały jeden po drugim.

– Byłeś cherubinek, teraz będziesz skinek… – recytował, ścinając bezlitośnie blond loki. – No, pokaż się, chłopaku! Ech… Tego chciałeś? – Objął moją twarz obiema dłońmi, obracając w stronę lustra.

– Chyba tak...

– To co? Skoro już i tak jesteś brzydki jak noc, to może do zera? – Maćko najwyraźniej odnalazł się w roli szalonego barbera.

– Nie! – krzyknąłem, wystraszony gwałtowną zmianą, którą sobie fundowałem.

– Okej!

Dobrą chwilę nieruchomo staliśmy przed lustrem, wpatrując się w moją twarz. Maciej raz po raz uśmiechał się głupkowato. Dla niego to była dobra zabawa, nie rozumiał przemiany, swoistego przywdziania barw wojennych, plunięcia w twarz oprawcy z przesłaniem o paru wygranych bitwach...

Ale wojna trwała!

– Dres by się przydał – rzuciłem do lustra.

– Chodź za mną.

Zanurkował w swojej sypialnianej szafie, przekopując przepastne półki i najgłębsze zakamarki.

– To będzie na ciebie za małe... Pumy ci nie dam... Nie, to też nie... Adidas jest passé.

No proszę, stylista „dresiarz”. Nie poznawałem przyjaciela. Ten błysk w oku przyjaciela, zachęcał do dalszej przemiany, ale też niepokoił.

– Adik jest okej! – krzyknąłem, wyrywając upatrzone wdzianko przyjacielowi z rąk. – Te typy noszą adidasy... Mogę? Znaczy... mogę tylko wziąć, bo nie mam kasy, żeby ci zapłacić.

– Luz. Jest twój.

„Byłeś cherubinek, teraz jesteś skinek” – przejąłem recytowanie Maćka, nicując na lewą stronę podarowany dres.

– Ściągaj te łachy!

– Co? – Wyrwał mnie z recytacji w myślach.

– No, ściągaj spodnie i nakładaj adika! – Nie dawał za wygraną. – Obczaimy to dzieło przemiany!

– Pójdę do łazienki – odpowiedziałem zmieszany.

– Ej, co ty za ściemę walisz?

Stałem lekko osłupiały nie faktem, że za chwilę zdejmę spodnie przy moim kumplu, a raczej tym, jak wyglądałem, jaką przemianę sobie fundowałem wbrew mojej naturze, wbrew temu, co mi w środku grało. Ta melodia... była trochę skomponowana na wyrost, niekoniecznie tego chciałem ani do tego nie dorosłem. Nie była dla mnie, a raczej przeciwko mnie.

Popatrzyłem na kumpla, rozpiąłem spodnie i zsunąłem je w dół. Zupełnie zapomniałem, że nie ubrałem bokserek. Zostały wilgotne na kaloryferze.

– Gdzie zgubiłeś naszki? – zapytał rozbawiony.

– Nie wyschły do rana – odpowiedziałem, zasłaniając przyrodzenie.

– Dam ci swoje. Poczekaj.

Wyciągnął z szafy czerwone bokserki w żółte słonie.

– Trzymaj! Nie lubię ich... Za dużo trąb. – Roześmiał się. – Są twoje!

Nałożyłem. Pasowały jak ulał, pomimo że Maciek jest trochę wyższy ode mnie i jednak ciut więcej waży.

– No, a teraz spodnie od dresu... Ziomek, wrzucaj je na siebie! Teraz bluza. Całkiem, całkiem… I to się nazywa przemiana! Czekaj, czegoś tu brakuje. Czarnuchu! Buty! – krzyknął z euforią w głosie. – No buty! Oczywiście! Musisz mieć oryginalne adiki. Czekaj! – Pobiegł do przedpokoju, zaczął z zapałem przekopywać szafkę, a po chwili wywalił na przedpokój wszystkie pary, które znajdowały się na półkach. – Masz! – Wrócił z nowiusieńkimi adikami w ręku. – Babcia szarpnęła się na gwiazdkę. Kompletnie nie rozumiem, czemu uparła się na tego Adidasa, no ale wiesz, jak to babcie, nie mają równo pod sufitem, wiek robi swoje. Idą do pierwszego lepszego sklepu, kupują to, co im się podoba, albo co sprzedawca im wciśnie na siłę... Są twoje!

– Jesteś pewien? – Podszedłem do przyjaciela, objąłem go ramieniem i przytuliłem do klaty.

– A przestań! Zakładaj! – Uśmiechnął się. – No, no... Teraz, stary, to nawet jesteś groźny!

Maciej poklepał mnie po ramieniu. Nie zajarzyłem. Nabijał się, czy może jednak rozumiał, że chciałem tej zmiany?

– No to teraz gadaj, komu chcesz przypierdolić? – zapytał poważnie.

– Wszystkim... Ha, ha, ha. – Zaśmiałem się, by uniknąć odpowiedzi. Myśli jednak krążyły dookoła gównianego Targówka.

Powrót w tym stroju, z tymi włosami niechybnie skończy się wpierdolem.

Obróciłem głowę i zobaczyłem swoje odbicie w lustrze. Chyba zwariowałem do reszty! A co mi tam. Niech się dzieje! – pomyślałem.

– Gdybyś jednak potrzebował pomocy, no wiesz, jakbyś chciał komuś przypierdolić, to wal śmiało jak w dym.

Nie żartował. Mówił zupełnie serio. Przemilczałem.

PANI BASIA

Ubierając buty w przedpokoju, spojrzałem w to wielkie, osadzone na drzwiach szafy wnękowej Woronowiczów lustro. Zniknęły blond loki, moja twarz stała się mniej chłopięca, bardziej męska. Adik trochę za duży. Brakowało reklamówki przy boku i mógłbym spokojnie wylądować na Centralnym.

On zawsze powtarzał:

– Koryto masz do ukończenia LO, a potem won z domu!

Czyżbym przygotowywał się do roli kloszarda?

Moje rozmyślania przerwał dźwięk klucza przekręcanego w zamku drzwi wejściowych.

– Dzień dobry... Czy my się znamy? – Kobieta ze zdziwieniem zareagowała na nową twarz w swoim mieszkaniu.

– Tak, pani Basiu, to ja, Ralfi! – odpowiedziałem jak zwykle grzecznie dorosłym spoza domu.

– Rafał? Co się z tobą stało, dziecko? – Odłożyła torebkę na półkę, a zdziwienie nie schodziło jej z twarzy.

– Wpadł pod kosiarkę marki skin, mamuś! – Maciej przerwał klikanie i wyjechał na fotelu niemalże na środek korytarza.

– Rafał, co się stało? Dlaczego? Co zrobiłeś ze swoimi pięknymi włosami!? – Pani Basia wyraźnie zaniepokoiła się.

– Pani Basiu, przepraszam, muszę już iść... – Energicznie chwyciłem za klamkę.

Była szybsza. Przytrzymała mi rękę.

– Poczekaj, poczekaj, nie tak szybko, chłopcze! Musimy poważnie porozmawiać! Chodź! Zrobię ci herbatę z cytryną, jak lubisz, usiądziemy i opowiesz, skąd ta przemiana... i ten nieszczęsny dres… Rafał! To nie ty, chłopcze! Poza tym co to za nowomoda, żeby nosić dresy na co dzień, zamiast do biegania?!

Nie dawała za wygraną. Chwyciła mnie za ramię i do kuchni. Była wyraźnie zaniepokojona.

Ileż bym dał, żeby oni przeprowadzili ze mną taką rozmowę! Niepokoili się, pytali: „Dlaczego? Co się stało? Skąd taka decyzja?”. Słuchając, nie mogłem nasycić się jej troską o mnie. Piłem sobie gorącą herbatkę z cytryną, siedziałem przy stole w ich ogromnym salonie, patrzyłem w oczy tej kobiecie i słuchałem, słuchałem, słuchałem...

Moja mama – pomyślałem. Chciałbym, żeby pani...

– No dobrze, oby ta potrzeba zmiany nie zagościła zbyt długo na twojej głowie! Szczerze? Te loczki były obłędne! – Uśmiechnęła się, posmyrała dłonią po szczecinie. – Chodź, pomożesz zrobić kolację. Na Maćka nie mam co liczyć, a ty pomimo groźnego wyglądu chyba dalej potrafisz kroić chleb i siekać warzywa, hm? – Zachęcała cieplutko z twarzą pełną zrozumienia i takiej zwykłej akceptacji.

Powróciłem ze świata fantazji do rzeczywistości. Staliśmy w ogromnej kuchni, a ja kroiłem chleb na blacie wyspy. Pani Basia tuż obok mieszała sos winegret. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się. Mógłbym pójść do łazienki, zdjąć ciuchy, oddać Maćkowi adiki, wrócić do kuchni i powiedzieć: „Miała pani rację, to przecież nie byłem ja…”.

Zjadłem kolację, podziękowałem za wspaniałą sałatę z winegretem, którego nauczyła mnie przygotowywać, pożegnałem się i wyszedłem.

Uderzył mnie. Mocno. Moje ciało przeturlało się z przedpokoju do gościnnego. Dopadł mnie przy fotelu, złapał swoim ohydnym łapskiem za bluzę od podarowanego dresu i przyciągnął do ryja, pytając:

– W co ty, kurwa, ze mną pogrywasz, mały chujku? W co, kurwa, się pytam!

Patrzyłem mu prosto w oczy, nawet na chwilę nie zdjąłem wzroku...

Kopał tak mocno. Nie mogłem oddychać. Wiedział, jak bić, żeby nie było widocznych śladów. W twarz przypierdalał tylko wtedy, kiedy były ferie lub wakacje. Siniaki pod ubraniami były niewidoczne. Pewnie dlatego rozważałem wybranie sportowego LO. Musiałbym często przebierać się w szatni, chodzić z chłopakami pod prysznic... Ktoś zauważyłby wybroczyny na całym ciele. Uświadomiono mi jednak, że nie jestem typem sportowca, a humanisty – depresyjnego humanisty... Typem introwertyka, mola książkowego, co to może zanurzyć się w Perfettamente! na całe godziny i zapomnieć o otaczającym go świecie. Dobrze, że znalazł się ktoś, kto potrafił wskazać mi drogę edukacji i wsunął w dłoń podręcznik do włoskiego.

Nie pamiętam, ile razy mnie kopał. Wkładał w to ogrom emocji, jego wykrzywiona twarz zdradzała nienawiść, jaką czuł do mnie. Może to było pięć, może dziesięć razy. Pamiętam jedynie twarz matki. Co jakiś czas pojawiała się w drzwiach, trzymając w ręku ścierę i talerz, i patrzyła na mnie. Miała tępy wyraz twarzy, żadnych emocji – on mnie kopał, a ona patrzyła, wycierając ten pieprzony talerz pieprzoną ścierą. To bolało bardziej niż te kopniaki! Myślałem wtedy o pani Basi, o tej cudownej kobiecie, pełnej ciepła i takiej normalnej dobroci, i troski o własnych synów… I o mnie.

– Nie graj ze mną w chuja, pedale! Nie wygrasz! Albo będziesz, kurwa, mężczyzną, albo cię zajebię! – Kopniakiem z kolana przyładował w krocze. Zawyłem i skuliłem się z bólu. Puścił. Upadłem.

– Wypierdalaj do swojej nory! Won, cioto!

Czołgałem się do łóżka jak zbity pies do własnej budy, który niebacznie przeskakując susłem ulicę, został potrącony przez samochód.

Jeszcze parę metrów. Dam radę. Jeszcze parę kroków...

Pchnąłem głową drzwi. Walnęły o szafę, która stała po lewej stronie. Wczołgałem się przez próg. Nie miałem siły podciągnąć obolałego ciała na tyle, aby położyć je na tapczanie. Zostałem do rana na podłodze. Nie pamiętam, czy zasnąłem, czy może straciłem przytomność. Pamiętam jedynie panią Basię. Tę uśmiechniętą, rozumiejącą kobietę.

– Zamknij się, kurwa, i liż rany, pedale!

DREWNIAK

Nowy dzień. Promienie letniego słońca na chama przeciskały się przez zasłony, oświetlając na tyle mocno twarz, że pomimo ogromnego pragnienia pozostania po drugiej stronie rojenia zmuszały do otworzenia oczu. Pochylając się nad poduszką, czule szeptały:

– Rafałku, już czas. Czas do szkoły. Wstawaj, skarbie...

Późnym porankiem spiąłem mięśnie na tyle, aby resztkami sił, co krok podpierając obolałe ciało o ścianę, przejść kilka metrów do kibla. Sikałem na czerwono. Miałem to w dupie. Chciałem umrzeć, ale tak, żeby nie bolało. A bolało! Jak cholera...

Maciek dobijał się do mieszkania. Słyszałem jego głos na pograniczu jawy i snu. Darł się, waląc pięściami w drzwi:

– No otwórz te cholerne drzwi! Słyszysz?!

Nawet gdybym był w stanie je otworzyć, co miałbym powiedzieć? Że własny… mnie katuje? Uwierzyłby? A nawet gdyby? Kto podniósłby rękę na trepa? Chyba wariat! Nawet pani Basia nie dałaby mu rady.

Co chwilę traciłem przytomność albo większość czasu spałem, majacząc. Pamiętam, że Damian przynosił jedzenie – jakieś nędzne kromki czerstwego pieczywa, na które były rzucone w nieładzie kawałki parszywego sera topionego. Pewnie mu kazali. Nie mieli odwagi wejść i sprawdzić, czy żyję? Musieli użyć młodego?

Nie wiem. Może... Jebać to!

W końcu po kilku dniach wstałem obolały, ubrałem adiki, zarzuciłem plecak na ramię i wyszedłem z pustego mieszkania.

Pewnie wrócą, gdy okaże się, że żyję.

Przez dobrą godzinę siedziałem przed szkołą na murku okalającym wejście do budynku. Nie miałem odwagi wejść na zajęcia.

Maciek dostrzegł mnie z okna klasy.

– Co jest z tobą?! – zapytał mocno podkurwiony.

– Nic. Grypa.

Raczej nie uwierzył. W każdym razie jego wyraz twarzy nie wskazywał na to.

– Waliłem do drzwi, nikt nie otwierał.

– Grypa na wyjeździe – zapierdoliłem historyjkę.

– Na pewno dotarłeś na miejsce? Wyglądasz, jakbyś po drodze wpadł pod autobus.

Czułem, że z nim nie będzie łatwo.

– Najważniejsze, że wróciłem.

– Na pewno wszystko okej?

– Przestań niańczyć! Możemy już iść?!

I tak niczego by nie zmienił, a ja czułem się jeszcze gorzej, niż gdyby powiedział: „Chuj ci w dupę. Nie chcesz, to nie mów!”.

* * *

Kosa chodził do trzeciej LO. Dilował marychą na terenie budy. Był typowym, klasycznym drecholem. Ani łysym, ani ładnym, ale też nie burym i nie szarym. Ciężko umieścić go było na jakiejkolwiek półce. Przeciętny koleś, który nie grzeszył wyglądem, ale zdecydowanie nadrabiał kontaktami.

Podszedłem, rzuciłem plecak obok niego na ławkę, gdzie siedział, i zapytałem zdecydowanym głosem, czy wciągnie mnie na spotkania w Drewniaku. Popatrzył spode łba, nie odrywając paluchów od ekranu smartfona. Jego wyraz twarzy zdradzał zamiar wykorzystania frajera, który sam nawijał się pod rękę. Słyszało się to tu, to tam, że Kosa niekoniecznie równa się kasa. Można było przyćpać w wymianie towarowej, tyle że moim celem nie była gandzia, ale Drewniak, o którym krążyły legendy.

– Spadaj, leszczu.

Usiadłem na murku otaczającym wejście na teren szkoły, tuż przy ławce. Negocjacje muszą trwać, wiadomo. Milczenie to zawsze dobry sprzymierzeniec, daje czas przeciwnikowi na wystosowanie lepszej oferty niż zwykłe „nie”. Wszystko miało swoją cenę. Nawet Drewniak.

– Robisz loda i możemy pogadać.

Koleś ma, kurwa, tupet! – pomyślałem.

– Tobie, lamusie? Chyba cię pojebało! – Zaśmiałem się pod nosem, spluwając na chodnik.

Znowu ta cisza. Typ nawet nie oderwał palca od ekranu. Dobry był. Większość po takim tekście odwróciłaby się na pięcie. Przypierdolić Kosie to tak, jakby wydać na siebie wyrok. Szkoda dłoni i późniejszego stresu. Dałem się złapać jak szprotka w licho tkane sieci.

– Najpierw Drewniak. Tylko taki dil wchodzi w grę. Inaczej zapomnij!

Kosa był biznesmenem. Wiedział, że pole do negocjacji jest otwarte, ale przeciwnik nie w ciemię bity.

Nagle oderwał palce od telefonu, wstał, stanął naprzeciwko mnie w rozkroku i chowając telefon do kieszeni spodni od dresu, zakończył negocjacje.

– Dobra, leszczu, to wspólna zwałka, no... jako zaliczka, kumasz?

– Gdzie? – zapytałem zdecydowanym głosem, nie spuszczając wzroku z jego twarzy.

– Na tyłach tej rudery za nami. – Mówiąc to, Kosa chwycił mnie za rękaw i pociągnął za sobą.

Rozpiąłem spodnie, lekko opuściłem, tuż przed kolana. Kosa stanął za mną, jedną ręką objął w biodrach, a drugą zaczął masować. Nie mój typ, ale dil to dil – musiałem dostać to, co zaplanowałem, a w tamtej chwili tylko on dzierżył w dłoni klucz do Drewniaka.

Momentalnie poszedł w górę. Szarobury Kosa też facet. Robił to bez zbędnych ceregieli, po męsku i energicznie. Czułem, że długo to nie potrwa, co zresztą napawało optymizmem. Po dwóch, maksymalnie trzech minutach wpadłem w spazmy orgazmu, obydwaj sapaliśmy, a koleś nie ukrywał podniecenia, zresztą po co.

– Twoja kolej – rzucił bez ogródek, pchając się przede mnie.

Dokładnie ten sam schemat: Kosa, ja za nim. Rozpiął spodnie, wywalił nabiał na wierzch, najpierw z wolna, potem kilka szybkich ruchów, trzy minuty sapania i po sprawie.

– Dzięki, gamoniu. Było spoko. Dzisiaj o dziewiętnastej przy wejściu głównym. Postaram się.

Podciągnął spodnie, upewniając się przy tym, że jego smartfon jest bezpieczny i nie leży na glebie tuż obok.

– Postarasz się?! Kurwa, stary! Właśnie dostałeś zaliczkę!

– I dlatego mówię, że się postaram! – odszczekał jak wściekły pies, co to zamiast kości z mięsem dostał same ochłapy.

Czułem, że może mnie wykiwać, jebaniec!

Drewniak był kiedyś fabryką mebli. Czasem z Maćkiem odwiedzaliśmy to miejsce, lubiliśmy takie klimaty – ruiny niczym upiory z czasów komuny aż rwały się do opowiedzenia historii o swojej świetności. W jednym miejscu samotna obrabiarka do drewna, przy której pewnie kiedyś stał jakiś ojciec i zapierdalał po osiem godzin dziennie, żeby utrzymać swoją rodzinę. W innym pomieszczenia biurowe i stare, zdezelowane biurka z zardzewiałymi lampkami, pamiętającymi czasy Gomułki. Siedziały pewnie przy nich panie w średnim wieku, plotkując o koleżankach z innych działów, szamając gotowane, śmierdzące jaja na twardo i popijając herbatą ze szklanek osadzonych w takich śmiesznych, wiklinowych koszyczkach, jakie pamiętałem z babcinego mieszkania. Szatnia męska z natryskami, gdzie chłopaki po skończonej robocie wskakiwały pod ciepłą wodę, obmywając oblepione wiórami ciała.

Ciekawe, czy pod gorącym prysznicem im stawały? Pewnie tak, to byłoby naturalne, mój by stanął...

Byłem o umówionej godzinie. Kosa dostrzegł mnie z daleka. Uniósł rękę na znak przywitania. Podszedł, powiedział, że zaprowadzi mnie do Jerby, który był tam szefem i decydował, czy ktoś nadaje się do tej roboty.

Weszliśmy na halę. Z daleka widziałem palące się ognisko. Dookoła paleniska dziesięciu facetów w wieku od dwudziestu do maksymalnie trzydziestu lat.

– To jest Rafał – przedstawił mnie.

Wykrztusiłem z siebie ogólne „cześć”, które pozostało bez odzewu. Jakoś tak dziwnie patrzyli na mnie. Miałem wrażenie, że albo mnie wypierdolą, albo mi wpierdolą! Jedno z dwojga. Moja fantazja nie mogła w tamtym momencie uruchomić trzeciej opcji, a to świadczyło o tym, że jestem mocno w dupie!

– Jerba, Ralfi chce popracować z nami – wyjaśnił Kosa.

– Co, do chuja!? – zagrzmiał. – Kurwa, Kosa, ciebie już pojebało do reszty!? Przyprowadzasz jakiegoś bachora, który na gówno woła papu i udaje dresa?! Co jest!?

Ups... chyba nie to miejsce, nie ten czas, panie Rafale, pora szukać wyjścia ewakuacyjnego… – pomyślałem.

– Jerba, spokojnie. – Kosa spokojny nie był, wręcz przeciwnie.

– Wypierdalaj!

Czułem, jak za chwilę moje gacie wypełni ciepły kał! Jerba był stanowczy, wyglądał na nieprzejednanego.

Kosa spojrzał na mnie. Nie musiał wypowiadać słowa, jasne było, że zarządza pełen odwrót!

– Młody zostaje.

Zamarłem.

– Kosa, ty wypierdalasz, młody zostaje.

O kurwa, no to po mnie! Zajebią, zakopią i odleją się na mój grób! Przecież tak właśnie robią!

Kosa wyszedł z hali. Stałem jak wmurowany w glebę. Tych dziesięciu kolesi gapiło się na mnie i czekało na dalsze wytyczne szefa. Trząsłem portkami, pełen niepokoju o to, co za chwilę może nastąpić. Czekałem na „Brać go!”, by oni, jak charty pana, rzucili się, aby rozszarpać moje wątłe ciało na strzępy.

– Młody, co potrafisz? – Jerba zwrócił się do mnie spokojnym, wyważonym głosem.

Pomyśleć, że wystarczyło wypierdolić tego pojeba i onanistę!

– Niewiele – odpowiedziałem z wyczuwalnym niepokojem.

– Okej, zostajesz. Meldujesz się w każdy piątek. Odezwiesz się tylko wtedy, kiedy dam ci głos. A jeśli przywleczesz za sobą jakąś gnidę albo psa...

Kurwa! Mam to na czole wypisane?!

– …to cię zajebiemy, zakopiemy i odlejemy się na twój grób!

A nie mówiłem?

– Verstehen?! – krzyknął Jerba po niemiecku.

– Jawohl, Herr Jerba! Zakopiecie, zajebiecie i odlejecie się na mój grób. Verstehen! – wydarłem się jak nieopierzony aktywista Hitlerjugend.

– Znasz niemiecki, młokosie? – zapytał zdziwiony.

– Niemiecki, rosyjski, włoski, hiszpański, francuski i angielski! – wykrzyczałem, kiedy reszta chłopaków patrzyła na mnie z lekkim uznaniem.

– Ile ty masz, kurwa, lat, młody? – wycedził z niedowierzaniem.

– Prawie siedemnaście! – odkrzyknąłem jak szeregowy, który dostał się do karnej kompanii za przypalone ziemniaki.

– Chwytam, chwytam... I nie drzyj tego ryja, jajogłowy! Słyszę cię wyraźnie... – W moje nozdrza uderzył odór alkoholu z ust Jerby.

– I jeszcze jedno. Podstawowa maksyma, którą musisz wyryć w tej infantylnej mózgownicy to to, że nienawidzimy czarnuchów, gejuchów i wszystkich pojebanych pedofilskich transciot, z lewakami i banksterami włącznie! Tak, panowie!?

– Taaak! – odkrzyknęła zgodnym chórem cała dziesiątka pojebów.

– Jasne! – zapiszczałem cieniutkim głosikiem, bardziej ze strachu niż z przekonania, nie wierząc, kurwa, w to, co przed chwilą moje własne usta wypierdziały przez zęby.

***

Zapalam lampkę.

– Ja pierdolę. Spanie to nie jest mój największy problem teraz…

Podchodzę do okna, uchyliłem je. Z zamszowej torby wyjmuję paczkę elemów. Wkładam cieniasa do ust, przypalam go zapalniczką. Nabieram powietrza wraz z dymem.

Tak. Tego mi było potrzeba.

Kiedy wydmuchuję przez uchylone okno dym, dostrzegam mężczyznę z psem. Pan Leonard też nie może spać. Nic się tutaj nie zmieniło.

Dlaczego Maciej chce zniszczyć moją karierę? Przez tyle lat go wspierałem, kiedy budował swoją firmę. Mam być jak ten pan Leonard? Życie przeciekło mu pomiędzy palcami i jedyne, co mu pozostało, to spacer z psem do nocnego po kolejną flaszkę. Nie!

Gaszę papierosa o parapet, a peta wyrzucam przez okno. Upada tuż przy stopach sąsiada.

– Proszę nie śmiecić! – drze się bełkotliwie pan Leonard. – To nieładnie, proszę państwa, tak zaśmiecać całe podwórko!

Szybko zamykam okno. Idę do mojego pokoju. Siadam na tapczanie.

Przez wiele powszednich wieczorów zastanawiałem się, leżąc tutaj samotnie, po jasną cholerę ja tam wtedy zostałem w tym Drewniaku. Po dłuższym namyśle doszedłem do wniosku, że to było źle postawione pytanie. Nie po co, a dla kogo. Wtedy nabiera sensu...

Uśmiecham się do siebie. Dla Jerby, oczywiście! Koleś miał około trzydziestki, łysy, zajebiście męskie rysy twarzy, kilkudniowy zarost, umięśnioną klatę, nogi jak sztachety od masywnego płotu podtrzymujące całą, nachalnie emanującą erotyzmem konstrukcję... No i te oczy... Oczy, które dawały jasny przekaz: „Byłem w Bośni, wiele widziałem”.

Wróć! On nie mógł być w Bośni i niewiele mógł tam widzieć, za młody! A tam... Gdzieś tam był i na pewno wiele widział... Oj, widział!

Tamtego dnia, poczułem w końcu, że gdzieś przynależę, a Jerba, pomimo tego, że pragnąłem go fizycznie, stał się dla mnie starszym bratem. Potem nawet ojcem.

– Panie! Zamknij się pan i daj ludziom spać. – Któryś z sąsiadów napomina pana Leonarda, który bełkocząc, nawołuje do znalezienia winnego zaśmiecania placu przed blokiem.

MOKOTOWSKA

Spotykałem się z chłopakami w każdy piątek od dziewiętnastej do dwudziestej trzeciej. Czasem dłużej. Nie było ważne, czy on mnie zajebie, czy oszczędzi. Miałem przecież Jerbę. Tam mentalność starego trepa nie miała prawa egzystencji. Tam liczyła się braterska, a raczej dresiarska więź krwi, choć potem okazało się, że nie tylko krwi. Czułem, że gdybym tylko pisnął jedno słówko, chłopaki stanęłyby za mną murem. Gdybym tylko szepnął, gdyby tylko zaszła taka potrzeba. Myśl, że mogliby mu wjebać w ciemniej ulicy, a ja stałbym i pastwił się wzrokiem nad jego zakrwawionym ryjem, tak jak moja matka nade mną, kiedy ten… mnie katował, dawała poczucie perwersyjnego i chyba, mimo wszystko, ułudnego bezpieczeństwa. Byłem „młodym”, chłopakiem, który dostawał masę atencji i prawdziwej męskiej przyjaźni. To było to! W tamtym okresie nie spotykałem się już z Maćkiem. Miałem chłopaków.

To, co mnie zaskoczyło, to fakt, że oni dużo gadali, a niewiele robili. Mówili o nienawiści, a jednocześnie z tych dresiarskich wnętrz biło ciepło, a szorstkość werbalna dodawała im tylko pikanterii i potęgowała moje napięcie seksualne. Napieprzali na pedziów, murzynów, transcioty, zielonych, lewaków i kogo tam tylko ślina na język przyniosła, ale czułem, że nawet muchy by nie skrzywdzili. Było w nich coś ujmującego, taka mieszanka braku pokory, chamstwa, arogancji, nawet prymitywizmu.

Te spotkania przybierały formę pikników. Dużo piwa, ognisko, kiełbaski, pieczone ziemniaki. Odnosiłem wrażenie, że w ich domach było piekło na ziemi, a tam mieli siebie. Drewniak był ich oazą względnego spokoju i przynależności do czegoś, czego chyba sami do końca nie rozumieli. Przynależeli do pewnego rodzaju maski społecznej, która dawała poczucie kontroli i tak jak mnie względne poczucie bezpieczeństwa. Może właśnie dlatego Jerba wyczuł mój strach? Może właśnie dlatego wtedy zatrzymał mnie, bo wydałem mu się podobny do wszystkich innych, a cwaniakowi, tej onanistycznej świni, jakiej ta dzielnica od dawna nie miała, kazał wypierdalać?

Bałem się, że będę zmuszany do dilerki czy włamów. Nic z tych rzeczy. Przez te dwa miesiące, od kiedy zacząłem spotykać się z chłopakami, nie było mowy o włamach, narkotykach, zielsku, dilerkach, czymkolwiek. Byłem „młodym”, o którego należało dbać, wręcz troszczyć się jak o młodszego brata. Oczywiście język był wulgarny. Kiedy wchodzisz między wrony, musisz krakać tak jak one! Czułem jak moje młode ego rosło w siłę.

Kiedy tropikalne wyże nad Europą Wschodnią rozbierały moich chłopaków, spotkania przybierały charakter mocno nasycony erotyzmem. Jerba bez koszulki, z mocnym owłosieniem, które w sposób niemalże zjawiskowy okrywało tors Adonisa. Adam, drugi najstarszy po Jerbie, w ciasnych, skórzanych, krótkich spodenkach noszonych na szelkach, które zmysłowo przylegały do nagiego, w przeciwieństwie do Jerby, gładkiego torsu. Chuć unosiła się w ciężkim, letnim, dusznym powietrzu! Miałem wrażenie, że wystarczyłaby jedna iskra, aby ta cała antypedalska hucpa zapłonęła i zanurzyła się w płomieniach męskiej orgii.

Nie miałem pojęcia, czym zajmowali się na co dzień. Niczego nie wiedziałem o ich życiu prywatnym. Czułem, że zadając te pytania, przekroczyłbym granicę. Zostałoby naruszone status quo męskiego azylu. Z każdym piątkiem moja ciekawość coraz bardziej przeradzała się w obsesję, a mimo to intuicyjnie wiedziałem, że moje pytania naruszyłyby tabu. Co prawda naruszone tabu wykreowałoby kolejne, co samo w sobie mogłoby być ciekawym doświadczeniem, jednak zabrakło mi odwagi.

Zastanawiało mnie, dlaczego Adam, jako jedyny podczas zbiórek w Drewniaku, używał prawdziwego imienia. Pewnego razu wypadł mu dowód z portfela. Podniosłem, podałem, ale kątem oka przylukałem imię i nazwisko. Adam Kukiel. Czyżby szef wszystkich szefów?

Osiemnastego sierpnia Jerba obchodził trzydzieste pierwsze urodziny. Szef wszystkich szefów z całą watahą Drewniaka zorganizowali stuningowany melanż. Zameldowali się wszyscy żołnierze. Do ostatniej chwili nie byłem pewien swojego udziału. Stałem pod bramą, przestępując z nogi na nogę, wyczekiwałem decyzji wierchuszki. Po dwudziestej pierwszej ujrzałem sylwetkę Adama w bramie. Niechętnie, ale zgodził się. Nie był wylewny. Nie odpowiedział na żadne pytanie.

– Co jest? Chcecie się mnie pozbyć?

– Nie pierdol. A jak cię przyuważę z więcej niż jedną puszką piwa w dłoni, to robisz wypad.

Morze browaru. Puszki walały się po całej hali. Co chwilę chłopaki odchodzili na bok, nawet trójkami i czwórkami. Im więcej puszek i butelek po piwie fruwało pod oszklonym dachem Drewniaka, tym większymi grupkami odlewali się na mury starej fabryki. Byłem ciekaw, czy zerkali jeden na drugiego.

Wyczekałem na moment, kiedy Jerba i Adam ruszyli odcedzić kartofelki i jak ten pętak zapytałem, czy mogę z nimi. Uśmiechnęli się pod nosem.

– Chodź.

Odeszliśmy jakieś pięćdziesiąt metrów. Stanęliśmy w rzędzie. Jerba wyciągnął pierwszy, potem Adam, na końcu ja. Laliśmy dobrą minutę. Jerba zerknął na mojego, zaraz po nim Adam. Czułem się nieco jak speszony, a zarazem podniecony rodzynek w oku cyklonu.

Jerba uśmiechnął się i rzucił:

– Młody, masz czym się pochwalić.

– Naprawdę? – Szukałem potwierdzenia.

Chłopaki pomachały fujarami, otrzepały z resztek moczu, zapięły rozporki i wróciliśmy do grupy.

Melanż zawijał ku końcowi. Jerba był mocno pod wpływem, Adam – trzeźwy jak świnia. Jako jedyny. Na placu boju dotrwali do końca oni, ja i jeszcze dwóch chłopaków wiekowo nieodbiegających od liderów. Nie upłynęła dłuższa chwila, kiedy dwójka kolesi zwinęła żagle. Adam, Jerba i ja – młodszy brat, ale już facet – przy ognisku. Coś szeptali, zerkając raz po raz w moim kierunku, a ja z boku, w lekkim przykucu słowiańskim, świadomy, że pierwszy nie powinienem zabierać głosu, czekałem. Mogłem opuścić towarzystwo jakiś czas temu, nikt nie miałby nic przeciwko, ostatecznie byłem niepełnoletni, jednak zostałem. Ciekawość, aby podejrzeć, co takiego dzieje się w Drewniaku, kiedy liderzy zostają sami, wzięła górę nad rozsądkiem.

– Młody! Podejdź do nas – zawołał Jerba.

Wstałem i wolnym krokiem podszedłem do ogniska.

– Co jest, młody? – zapytał. – Nie spieszno ci do domu?

– Nikt tam na mnie nie czeka – odparłem.