Karma nigdy nie gubi adresu ebook

– Chciałem zaprosić cię jutro na spotkanie w moim gabinecie o dwunastej – oznajmił.

– Dobrze, będę – odpowiedziałam, marząc już o tym, żeby znaleźć się na swoim stanowisku pracy. Jego aparycja przyprawiała mnie o dreszcze. Uśmiechał się lubieżnie, spoglądając na moje nogi. Lubię krótkie, eleganckie spódnice i taki mam styl, ale to nie powód, aby taksować mnie wzrokiem, jakby chciał mnie przelecieć jeszcze w korytarzu.

– Idealnie – wycedził i oddalił się w stronę windy.

Głęboko odetchnęłam. Dzisiejszy dzień już pewnie nie będzie gorszy, ale jutrzejszy też nie zapowiadał się zbyt ciekawie – pomyślałam. Coraz częściej nachodziła mnie myśl, że niepotrzebnie aplikowałam na stanowisko kierownika. Po co słuchałam Marka, który powtarzał, abym w siebie wierzyła i spróbowała? Trzeba było się nie wychylać i spokojnie wykonywać swoją pracę. Chciałam jednak zaryzykować i teraz mam za swoje…

Tego dnia odpuściłam zajęcia z aerobiku, na który zapisałam się kilka tygodni temu. Jakoś mnie nie porywała ta forma aktywności, ale chciałam się trochę poruszać, gdy za oknem pogoda nie zachęcała do biegania.

Jeśli liczyłam, że w domu będę mogła odpocząć, to mocno się przeliczyłam. Dotarłam do mieszkania ponad godzinę wcześniej niż zazwyczaj, do tego porządnie zmęczona i miałam nadzieję, że przykryję się kocem, naleję sobie wina i obejrzę jakiś film w ramionach Marka, aby się zrelaksować.

Gdy zmierzałam schodami na drugie piętro, do moich uszu dotarł hałas. Z lekkim niepokojem szłam dalej. Kiedy znalazłam się już bezpośrednio pod drzwiami, dotarło do mnie, że te głośne dźwięki wydobywają się z mojego mieszkania.

Zaskoczona nacisnęłam klamkę, drzwi od razu się otworzyły, więc weszłam do mieszkania. Nie zdejmowałam ani butów, ani płaszcza. Zdziwiło mnie, że poczułam dym papierosowy. Przecież Marek nie pali? Coraz bardziej zdziwiona ruszyłam w stronę pomieszczenia, z którego dochodziła głośna muzyka. Weszłam do sypialni i to, co tam ujrzałam, przeszło moją wyobraźnię. Mój partner uprawiał seks z moją niegdyś najlepszą koleżanką z pracy – Alicją.

Stałam jak słup soli. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Jak to jest w ogóle możliwe?

W tym momencie wzrok mojego partnera spotkał się z moim spojrzeniem. Mężczyzna skoczył na równe nogi, nie zwracając uwagi na zdziwioną Alę.

– Martyna, to nie tak, jak myślisz – powiedział.

To chyba najbardziej banalny tekst, jakim mógł mnie uraczyć w takiej sytuacji.