Ja i moja Rilidia ebook

Dragona Rock

Ja i moja Rilidia

Copyright © by Karolina Janik 2016 Copyright © by Wydawnictwo Witanet 2016

Wszelkie prawa zastrzeżone

Projekt okładki: Karolina Janik

Skład tekstu, konwersja: Ryszard Maksym

ISBN: 978-83-65482-42-6

Wydawca:

Wydawnictwo WITANET

tel.: #48 601 35 66 [email protected]

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Książka ani żadna jej część nie mogą być publikowane ani w jakikolwiek inny sposób powielane w formie elektronicznej oraz mechanicznej bez zgody wydawcy.

Skład wersji

Amber i Roark

Usiadłam na ławce w parku, z muzyką nastawioną na pełny regulator i nie słyszałam nic innego oprócz wokalu dobiegającego ze słuchawek. Wyciągnęłam książkę z cytatami i zeszyt, żeby móc zapisać te, które najbardziej mi się podobały i które mogłam wykorzystać do swojej pracy.

Och, przepraszam – nie przedstawiłam się.

Nazywam się Amber Donovan. Z pochodzenia jestem Polką – chociaż, jak widać, nazwisko zupełnie nie pasuje – i mieszkam obecnie w Japonii. Przyjechałam tu, bo dostałam tu szansę, którą wykorzystuję już od dobrych paru lat. Jest to szansa, która sprawiła, że moje marzenia się ziściły.

Pracuję dla faceta, który nazywa się Samuel General – wszyscy w firmie pieszczotliwie nazywamy go Generałem. Jest to cudowny mężczyzna po czterdziestce, którego kocham jak ojca. I co najmocniejsze – wiem, że on czuje do mnie to samo.

Ach, nie powiedziałam, co to za firma.

No cóż, firma Generała jest bardzo… elastyczna. Zajmuje się wszystkim – od wytwarzania płyt, po bronienie prawa. Ja pracowałam tam na dwóch etatach – byłam agentką, ale już z tego zrezygnowałam, a drugim moim zajęciem, dla którego się tu przeprowadziłam, była możność pisania książek. Miałam już ich trochę na swoim koncie i wszystkie, ku mojemu zdziwieniu, okazały się hitem – mój szef był ze mnie dumny.

Zerknęłam na zegarek – była ósma rano. Z westchnieniem pomyślałam, że jeszcze parę lat temu wstawanie o tej godzinie było dla mnie niewykonalne – dopiero gdy zaczęłam pracować dla Sama nauczyłam się wstawać rano.

Wróciłam do swoich cytatów. Zanotowałam jeden w zeszycie, który leżał obok mnie na ławce i nagle poczułam, jak ktoś trąca moją nogę. Podniosłam głowę i zobaczyłam najsympatyczniejszego dzieciaka jakiego w życiu poznałam.

– Dzień dobry pani Amber! – powiedziała dziewczynka z ogromnym uśmiechem, na który nie mogłabym nie odpowiedzieć.

– Cześć Mira – roztrzepałam jej włosy. – Co tu robisz? Nie jesteś w szkole?

– Dzisiaj sobota! – odparła z uśmiechem. – Co pani robi? Znowu pisze w zeszycie? – zapytała z ciekawością godną ośmioletniego dziecka.

– Tak – potwierdziłam z uśmiechem.

– A zaśpiewa mi coś pani? – zapytała słodkim tonem. – Bardzo proszę.

Pokręciłam głową z uśmiechem.

– Plosię, plosię – zaczęła jeszcze bardziej słodko.

– Jak chcesz, to dam ci posłuchać – powiedziałam i wyciągnęłam słuchawki z odtwarzacza.

Rozległa się muzyka.

– Jaki to język? – zapytała zaciekawiona.

– Polski.

– Polski?

– Polska leży w środkowej Europie – wyjaśniłam.

Zamyśliła się.

– To stamtąd pani jest? – domyśliła się.

Pokiwałam głową.

– Ale fajnie! – klasnęła w dłonie. – Chcę posłuchać, jak pani śpiewa w swoim języku!

Była taka słodka, że chwilę trzymałam ją w niepewności. W końcu zaczęłam śpiewać razem z wokalistką, a Mira zaczęła tańczyć. Była taka zadowolona, że zrobiło mi się ciepło na sercu. Nawet nie zauważyłam, że ludzie w parku przystanęli i też słuchają.

Nagle usłyszałam:

– Mira, znowu przeszkadzasz pani Amber – była to matka dziewczynki.

Mira podbiegła do niej i złapała za nogę.

– Pani Amber pięknie śpiewa, prawda? Niech zaśpiewa coś jeszcze!

– Nie powinnaś tak jej wykorzystywać – spojrzała na mnie niepewnie, a ja odpowiedziałam:

– Naprawdę mi to nie przeszkadza. Bardzo lubię Mirę, jest słodziutka. Ma pani szczęście.

Kobieta zarumieniła się i powiedziała:

– Dziękuję. Ale pani zawsze jest zajęta, a ona przeszkadza…

– Naprawdę nie – powiedziałam ciepło. – Bardzo lubię dla niej śpiewać – jest cudowną widownią.

Kobieta uśmiechnęła się nieśmiało.

– A… zaśpiewałaby pani coś jeszcze? Nie słyszałam wszystkiego…

Zaśmiałam się lekko, kiedy nagle usłyszałam innych ludzi, jak proszą bym zaśpiewała. Trochę podenerwowana zaczęłam szukać jakiejś piosenki na odtwarzaczu. Kiedy znalazłam w końcu ładną piosenkę, która była właśnie po polsku, zaczęłam śpiewać.

Kiedy skończyłam zobaczyłam, że ludzie klaszczą – było mi bardzo miło. Wtedy jednak melodia zmieniła się i spięłam się troszkę. Ta muzyka nie była na ich uszy, dlatego wstałam i pożegnałam się. Włożyłam słuchawki do wejścia w odtwarzaczu i włożyłam do uszu. Tą piosenkę śpiewał mój brat… też miałam w niej swój udział, ale bynajmniej nie głosowy.

Doszłam do wieżowca, w którym było biuro Generała. Miałam przez chwilę wrażenie, że jestem obserwowana, ale zaraz odegnałam te myśli, bo weszłam do budynku. Pojechałam na najwyższe piętro, gdzie znajdowała się firma. Przywitałam się ze wszystkimi wołając – Dzień dobry – i usłyszałam zaraz chóralne: – Cześć!

Zaśmiałam się serdecznie i poszłam do swojego biura.

Jako pisarka pracowałam w domu, ale coś stało się z moim komputerem i wiecznie się zawieszał. Na szczęście nic się nie stało moim plikom z książkami, ale na wszelki wypadek skopiowałam je na pendrive i wzięłam do pracy. Od dobrych dwóch tygodni pisałam w swoim gabinecie, siedząc w nim do późna w nocy. Denerwowało mnie to, ale nie miałam innego wyjścia.

Nagle ktoś zapukał do moich drzwi. Oderwałam wzrok na sekundę od tekstu i bąknęłam:

– Proszę.

– Ambi? Przeszkadzam? – rozpoznałam głos Aiki, która była asystentką szefa, ale nie patrzyłam w jej stronę zbyt zajęta pisaniem. Znów bąknęłam:

– Tak.

– Przepraszam, ale to ważne, Generał cię wzywa.

Oderwałam wzrok od komputera i zmarszczyłam brwi.

– A interkom?

– W nocy było spięcie, wszystkie padły martwe. Naprawią je jutro.

Stłumiłam westchnienie i zapisałam co wystukałam przez te paręnaście minut. Wstałam.

– Dobra, już idę.

Poszłam za Aiką, która przy drzwiach gabinetu szefa miała biurko. Kiedy usiadła weszłam do niego, bo drzwi były otwarte. Wyminęłam kogoś, ale nie zwróciłam na niego uwagi, bo zobaczyłam, jak szef siedzi zamyślony wpatrując się w okno. Zamknęłam za tym kimś drzwi i oparłam się o biurko szefa.

– Co jest, Sam? – zapytałam.

Spojrzał na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– No cóż... właśnie coś się wydarzyło w związku z tobą.

– Co? – zapytałam.

– Dostałaś propozycję kontraktu… a właściwie My dostaliśmy propozycję.

Spojrzałam na niego zdziwiona.

– Nie rozumiem.

– Był u mnie pewien bardzo znany i popularny wydawca. Chce podpisać z nami umowę na wyłączność wydawania twoich książek do końca twojej kariery.

Patrzyłam na niego tępo.

– Co? – wydukałam w końcu.

– Facet jest twoim fanem, gdy o tobie mówił miałem wrażenie, że ma bzika na punkcie twoich książek – zaśmiał się. – Powiem ci, że jeśli się zgodzimy, twoje honorarium za książki wzrośnie o dwieście procent.

– Ile?! – wydarłam się.

Zaśmiał się.

– Nie przesłyszałaś się. Facet jest bogaty i uwielbia twoja twórczość.

– Ja… – zachwiałam się. – Dwieście procent… – nie mogłam uwierzyć. – Podpisałeś już umowę?

– Chciałem najpierw porozmawiać z tobą. Ale widzę, że nie masz obiekcji.

– Nie. Jezu…

– Ale jest warunek. On go postawił.

– Jaki?

– Chce cię poznać – nagle zrobił minę, jakby chciał mi coś przekazać. – I sądzę, że powinnaś się zgodzić. Facet jest zaskakujący.

– Czemu? – zapytałam, dochodząc do siebie.

– Sama się dowiesz, jak go zobaczysz. A więc jak? Zgadzasz się?

–Tak. Niech przyjdzie kiedy będzie chciał, mi to bez różnicy – wzruszyłam ramionami.

– Ach, kochanie – zaśmiał się. – Dobre zagranie – niech sam przyjdzie jeśli chce cię poznać.

– Nie miałam na myśli… – ale on już wyganiał mnie z gabinetu mamrocząc, że musi do niego zadzwonić.

Westchnęłam i poszłam do siebie.

Pisałam tak długo, dopóki nie poczułam, że bolą mnie palce – był to znak, że czas na przerwę. Wzięłam swoją torebkę i poszłam na dach budynku – była piękna pogoda. Wlazłam na jego najwyższy punkt, czyli nad drzwi i oparłam się o komin. Znów włączyłam muzykę na odtwarzaczu, tyle że słuchałam nie na słuchawkach, tylko normalnie i wzięłam się za to samo co robiłam rano. Nim spostrzegłam zaczęłam śpiewać.

Po pewnym czasie wydawało mi się, że słyszę przytłumione głosy i otwierają się drzwi, ale nie byłam pewna. Wtedy usłyszałam głos Generała:

– Amber, co robisz?

– Szukam cytatów – odparłam, przerywając śpiew.

– Spójrz tutaj. – Odłożyłam zeszyt i nachyliłam się patrząc w dół, trzymając krawędzi daszku.

Zobaczyłam Generała i dwóch mężczyzn. Jeden był równie wysoki jak on, z czarnymi włosami i okularami, a drugi… zapomniałam języka w gębie i patrzyłam się na niego wielkimi oczami. On też zdumiony na mnie patrzył, jakby nie mnie się spodziewał…

– Amber, to wydawca o którym ci mówiłem – powiedział.

– Och – nie wiedziałam co powiedzieć. – Dzień dobry – powiedziałam w końcu.

Na twarzy młodszego, na tego którego się gapiłam, zagościł szeroki uśmiech. I wtedy zdałam sobie sprawę, że już go dziś widziałam… ale nie byłam pewna, czy mi się to nie śni.

– Dzień dobry – przywitał się i przyjrzał mi się z ciekawością. – W życiu bym nie pomyślał, że to Pani.

Zobaczyłam zaskoczenie Generała. Mężczyzna kontynuował:

– Myślałem, że jest pani ukrywającą się piosenkarką z innego kraju, a nie uwielbianą przeze mnie pisarką – uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– Znacie się? – zapytał zdumiony Generał.

– No cóż, nie osobiście. Ale wiele razy widziałem panią Amber w parku – przyjrzałam mu się zdumiona. Napotkał mój wzrok i wyjaśnił: – Zawsze siedzi pani na tej samej ławce – wzruszył ramionami. – Zresztą można by rzec, że…

– Starczy Roark – zaśmiał się jego towarzysz, kładąc rękę na jego ramieniu. Spojrzał na mnie z sympatią. – Dużo o pani słyszałem od Roarka – wyznał, a ja się zawstydziłam.

Ten piękny mężczyzna, który tak przypominał postać z mojej książki, zwrócił na mnie uwagę, jak siedzę w parku?! Zarumieniłam się na tę myśl.

– Kochanie, może zejdziesz do nas? – zaproponował Generał.

– Och. Już schodzę – wzięłam wszystko do ręki i zaczęłam schodzić po drabince. Ciągle leciała muzyka z mojego odtwarzacza. Chciałam ją wyłączyć palcem, ale wtedy wyślizgnął mi się z rąk.

– Nie! – krzyknęłam.

Roark złapał go w ostatniej chwili.

– Dziękuję – wysapałam gdy zeszłam. Ze zdenerwowania serce waliło mi młotem.

Chciałam ją od niego wziąć, ale on zabrał rękę i podniósł do góry.

– Wystaw dłoń – polecił.

Zrobiłam co powiedział i położył swoją dłoń z odtwarzaczem na mojej. Zarumieniłam się, gdy poczułam jego ciepłą rękę.

– A więc panno Amber… – zaczął, ale przerwał.

– Amber – powiedziałam ciepło. Wydawał się bardzo sympatyczny.

Uśmiechnął się.

– W takim razie ty mów mi Roark – powiedział łagodnie.

Serce mi się rozstroiło na ten ton.

– Więc… ty zaproponowałeś mi kontrakt? – zapytałam.

Pokiwał głową.

– Tak i chciałbym go omówić… – zerknął dyskretnie na swego kolegę i ledwo zauważalnie wskazał Generała.

– Panie Samuelu, chciałbym z panem coś omówić… – ten zareagował od razu.

Gdy odeszli spojrzałam mu w oczy.

– Spławiłeś mojego szefa.

Udawał niewiniątko.

– Nie. Chciałem po prostu porozmawiać z tobą na osobności – wyznał.

– Słucham.

– Dałabyś się namówić na kolację?

– Co? – zbił mnie z tropu.

– Chciałbym… poznać cię – powiedział niepewnie i podrapał się po karku. – Nie musi to być randka, możesz to nawet nazwać spotkaniem biznesowym… – dodał pospiesznie.

– Chcesz… chcesz się ze mną umówić? – nie wierzyłam własnym uszom.

Pokiwał głową niepewnie.

– Ja… kolację? – zapytałam.

Zerknął na zegarek, jakby coś sobie przypomniał.

– Albo co powiesz na obiad?

Znów nie wiedziałam co powiedzieć.

– Skoro nie kolacja to obiad. Bardzo proszę – dodał niskim tonem.

– Nie poddasz się łatwo, prawda? – zapytałam domyślnie.

Uśmiechnął się szeroko.

– Nie. Będę cię męczył póki się nie zgodzisz – wyznał. – Dlatego lepiej zgódź się prędko, żebym zbyt szybko nie sprawił, że będziesz miała mnie dość.

Pokonał mnie tym wyznaniem.

– A która godzina?

– Zbliża się trzecia.

– … Więc chodźmy.

Poszliśmy do szefa, żeby powiedzieć mu, że wychodzę. Sam przyjrzał się nam bez słowa, a podwładny Roarka powiedział do mnie słowa, które mnie zawstydziły:

– Niech pani da mu szansę – wyszeptał do mojego ucha. – Odkąd cię zobaczył, gada tylko o tobie.

Nadal byłam czerwona, gdy we dwójkę zjeżdżaliśmy windą na parking, co przykuło jego uwagę.

– Dlaczego jesteś taka zarumieniona?

Spojrzałam na niego niepewnie. Nie wiedziałam co odrzec.

– Czyżby Sai powiedział ci coś? – zapytał i westchnął. – Mówiłem mu, że sam dam radę.

– „Dasz radę?” – nie rozumiałam.

Wyglądał jakby się zawstydził. Weszliśmy na parking i poprowadził mnie do czarnego Peugeota – wyglądał na najnowszy i najsolidniejszy typ. Chciałam otworzyć sobie drzwi ale mnie ubiegł, podając jednocześnie dłoń by mi pomóc – znów się zarumieniłam.

Kiedy ruszyliśmy, w końcu wrócił do tematu.

– Widzisz… od jakiegoś czasu cię obserwowałem – spojrzałam na niego zaskoczona. Był skrępowany. – Przechodzę przez park codziennie i zawsze cię tam widuję w cieplejszą pogodę. Zawsze jesteś czymś pochłonięta i… zaciekawiłaś mnie. Zacząłem cię obserwować. Nim spostrzegłem, zacząłem specjalnie przystawać niedaleko ciebie, by móc podsłuchiwać twoje rozmowy z tą dziewczynką i słuchać jak śpiewasz – zaśmiał się niezręcznie. – Wiem, że to żałosne – powinienem do ciebie zagadać, a nie słuchać strzępków twoich rozmów z kimś innym.

Nie wiedziałam co powiedzieć. Wtedy zdałam sobie sprawę, że powinnam być co najmniej zaniepokojona, a tymczasem… podobało mi się jego zainteresowanie. Opacznie zrozumiał moje milczenie bo powiedział:

– Nie jestem jakimś zboczeńcem, naprawdę. Po prostu… byłem ciebie ciekaw.

– Śledziłeś mnie!? – domyśliłam się, ale jakoś nie umiałam się należycie oburzyć.

Uśmiechnął się zakłopotany.

– Można by tak powiedzieć.

Uznałam to za tak.

Zatrzymał samochód przed pizzerią, na której widok uniosłam brwi. Stał się jeszcze bardziej zakłopotany.

– Naprawdę… byłem tylko ciekaw – powiedział niezręcznie.

Parsknęłam śmiechem i wyszłam z samochodu. Roark otworzył drzwi do mojej ulubionej pizzerii i czekał aż wejdę.

Naprawdę, powinnam chyba jakoś uciec albo co, prawda? A tymczasem… czułam się mile połechtana – chyba moja próżność ze mnie wychodziła.

Usiadłam przy stoliku, a Roark usiadł naprzeciw mnie. Nadal wyglądał na zakłopotanego, więc uśmiechnęłam się do niego. Zmarszczył brwi.

– Nie ma co – interesujące – mruknął.

Nie rozumiałam o co mu chodzi, więc zapytałam:

– Co jest?

– Jak by to powiedzieć… – zaczął. – Spodziewałem się…

– Rozczarowany? – zapytałam od razu.

Spojrzał na mnie z autentycznym zdziwieniem.

– Skąd – powiedział prędko. – Spodziewałem się tylko… no