Iskry na wiatr ebook i audiobook

Jesteśmy jak iskry na nieznanym wietrze.

ERICH MARIA REMARQUE

Sierpień–grudzień 1914, Warszawa

ROZDZIAŁ I

1.

Dlaczego tatko, zanim się powiesił, nie pomyślał, co stanie się z nami?

Pola Kellerówna często zadawała sobie to pytanie. Nawet teraz, stojąc w długiej kolejce wijącej się przed wejściem do Banku Handlowego, próbowała znaleźć przyczyny nieszczęść, które od kilku miesięcy, jedno po drugim, spadały na nią i bliskie jej osoby.

Bankructwo rodzinnej firmy. Śmierć ojca. Utrata całego majątku. Zajęcie willi zbudowanej jeszcze przez dziadka oraz letniskowego świdermajera w Józefowie. Przeprowadzka z eleganckich Alej Ujazdowskich do czynszowej kamienicy na obrzeżach Śródmieścia.

Choć serce nadal ją bolało, zaczynała godzić się z losem, przekonana, że nic gorszego nie może ich już spotkać – istniała chyba jakaś sprawiedliwość, a one wszak nie zrobiły nikomu krzywdy – kiedy na początku sierpnia wybuchła wojna.

Zanosiło się na nią od kilku tygodni, właściwie od dnia zamachu w Sarajewie, w którym zginął książę Franciszek Ferdynand, bratanek i następca cesarza Franciszka Józefa. Austria nie mogła puścić płazem tak okropnej zbrodni i postanowiła ukarać Serbię, ale nawet wtedy, gdy oba kraje zamieniły noty dyplomatyczne na karabiny, ludzie wciąż wierzyli, że to tylko lokalny zatarg, który uspokoi się szybciej, niż wybuchł, a życie wróci na zwykłe tory.

Nie wróciło. Decyzję Austro-Węgier o wypowiedzeniu wojny poparły sprzymierzone z nimi państwa centralne, za Bośnią stanęli zaś sojusznicy z ententy. Niemcy zagroziły Rosji, a zaraz potem do konfliktu przystąpiły Francja, Wielka Brytania i Belgia. Świat stanął na głowie.

Przygnębiona tą myślą Pola westchnęła i spojrzała na kolejkę, która sunęła do przodu w żółwim tempie. Ostatnio, ku przerażeniu klientów, wszystkie banki w Warszawie zaprzestały wypłacania oszczędności, ale ludzie i tak czekali, chcąc rozmienić choć kilkadziesiąt rubli. W mieście ogarniętym gorączką mobilizacji i strachem przed niepewną przyszłością zaczynało brakować drobnych, w związku z czym zrobienie codziennych zakupów urastało do rangi cudu; nawet w aptekach nie wydawano lekarstw, jeśli klient nie mógł zapłacić za nie odliczoną kwotą w gotówce.

Kolejka nagle szybko ruszyła – zapewne w środku otworzono dodatkowe stanowiska – i panna Kellerówna, która nigdy samodzielnie nie załatwiała spraw finansowych, pożałowała, że tu przyszła. Nie mogła jednak pozwolić, aby wszystkim zajmowała się ciotka i starsze siostry.

– Pola!

O wilku mowa... Odetchnęła z ulgą, a potem odwróciła się i szybko dostrzegła zgrabną sylwetkę Niny, która zgodnie z umową przyszła, aby ją zmienić. Do południa brakowało jeszcze pół godziny, więc siostra nieco się pospieszyła.

– Już blisko. – Nina, zarumieniona i zgrzana, poprawiła kapelusz nieustannie zsuwający się na oczy. W głębokiej czerni wyglądała bardzo mizernie i niepozornie.

– Ponoć rozmieniają tylko po dwadzieścia rubli.

– Dobre i tyle – mruknęła starsza Kellerówna. – Trzeba w końcu zrobić zakupy. Katarzyna lamentuje, że nie ma co włożyć do garnka. Chcesz wracać do domu czy zaczekasz ze mną?

– Zaczekam. – Bała się sama gnieść w tramwaju, a na fiakra nie miała pieniędzy.

A jeszcze kilka miesięcy temu było inaczej – dysponowały własnym powozem, zaś w ubiegłym roku ojciec kupił najnowszy automobil. Dziś tamte luksusy pozostawały tylko wspomnieniem.

Wybiła dwunasta, kiedy Nina weszła wreszcie do banku. Opuściła go już po kwadransie bardzo zadowolona: zapewne przekonała urzędnika i rozmieniła większą kwotę. Od zawsze miała dar perswazji, którego zmagająca się z nieśmiałością młodsza siostra ogromnie jej zazdrościła.

– Chodźmy – powiedziała Pola. – Może Katarzyna zdąży zrobić zakupy jeszcze dzisiaj.

Szły wolno ulicą hrabiego Berga. Od nagrzanych słońcem murów buchało ciepło, a one nosiły żałobne sukienki zbyt ciężkie na gorący sierpniowy dzień. W tym roku, po raz pierwszy od wielu lat, nie sprawiły sobie letnich strojów, gdyż pieniądze należało oszczędzać na ważniejsze potrzeby.

– Pojedziemy tramwajem – zdecydowała Nina, kiedy dotarły do Krakowskiego Przedmieścia.

Młodsza siostra kiwnęła głową. Ruszyły w stronę przystanku. Widoczna z daleka duża grupa oczekujących wskazywała na to, że ostatnio nie pojawił się tam żaden wóz. Na szczęście one mogły wsiąść do każdego, który jechał w kierunku Marszałkowskiej, więc istniała nadzieja, że nie będą czekać zbyt długo.

Mijały zdenerwowanych ludzi przemierzających ulicę szybkim krokiem. Pola nie mogła przywyknąć do tego nadzwyczajnego ruchu. Nie dość, że wszędzie było pełno wojska, to jeszcze chyba wszyscy letnicy postanowili wrócić do miasta jednocześnie. Wielu mieszkańców zapragnęło zaś czegoś wręcz przeciwnego – jak najszybciej stąd wyjechać w jakieś bezpieczne miejsce. Musieli oczywiście ustępować pierwszeństwa rosyjskim instytucjom ewakuującym się w popłochu na wschód i urzędnikom uciekającym do Rosji z całymi familiami.

Węzłów kolejowych strzegły kordony wojska. Ciotka Klara, która ostatnio odbierała z Dworca Petersburskiego jedną ze swoich przyjaciółek, twierdziła, że rozgrywające się tam sceny toczka w toczkę przypominały Bitwę pod Grunwaldem autorstwa pana Matejki, którą wielokrotnie oglądały w Zachęcie.

Dziewczęta zatrzymały się na krawędzi chodnika. Krakowskim Przedmieściem z rykiem silników pędziły – jeden za drugim – wojskowe samochody; tymczasowo zakazano korzystania z prywatnych automobilów. Na każdym rogu wisiały bijące po oczach krzykliwą czerwienią rosyjskie obwieszczenia o powszechnym poborze do armii. Przed punktem mobilizacyjnym zorganizowanym na terenie Uniwersytetu Warszawskiego kłębił się tłum zdenerwowanych kobiet i zapłakanych dzieci. Widok ten mocno kontrastował z panującą wokoło nieledwie świąteczną atmosferą – rekruci szli do wojska z prawdziwym zapałem. Nic dziwnego, po ostatnich wieściach dotyczących zniszczenia Kalisza nienawiść do teutońskich najeźdźców sięgnęła zenitu.

– Dzień dobry paniom.

Siostry odwróciły się jak na komendę. Tuż za nimi stał ciemnowłosy młody mężczyzna w oficerskim mundurze. Nina przyglądała mu się niepewnie, ale Pola rozpoznała go w mgnieniu oka.

– Dzień dobry – powiedziała z uśmiechem. – Co pan tu robi?

– Ledwo wróciłem z Zurychu i już zostałem zmobilizowany. Jutro wyjeżdżam do pułku. – Spoglądał na nią, lekko mrużąc jasne oczy. Poczuła, że się rumieni. – Ależ pani wyrosła, panno Apolonio... Panno Janino – zwrócił się do starszej z sióstr – pani mnie chyba nie poznaje?

Zawstydzona Ninka właśnie w tym momencie doznała olśnienia.

– Panie Witoldzie, przepraszam. – Złożyła ręce. – To chyba przez ten mundur.

Witold Tarłowski był siostrzeńcem i spadkobiercą Edmunda Richtera, właściciela wielkiej fabryki wyrobów żelaznych i dobrego znajomego ojca. A także niedoszłym narzeczonym ich najstarszej siostry Zofii.

Jakieś cztery lat temu panowie Richter i Keller wpadli na genialny w swej prostocie pomysł, aby połączyć obie firmy i rodziny. Tarłowski, posłuszny woli wuja, nie protestował, ale problemy zaczęły się, gdy Zosia, która lubiła robić wszystko po swojemu, nie zgodziła się na zaręczyny i wykorzystując fakt, że przedwcześnie zmarła matka zostawiła jej w spadku specjalny fundusz, pospiesznie wyjechała do Krakowa na studia. Znajomość przemysłowców nie przetrwała takiego afrontu i od tamtej pory upokorzony Richter robił wszystko, aby wyprzeć niedoszłego wspólnika z rynku.

Pola nie spuszczała wzroku z Witolda. Za nic nie przyznałaby się do tego głośno, ale miała do niego słabość, od kiedy była czternastoletnią pensjonarką, a on chudym i nieśmiałym studentem, nieporadnie zalecającym się do Zosi. Nieustannie wodziła za nim wzrokiem i, w przeciwieństwie do siostry, która nader chętnie wykorzystywała ją jako przyzwoitkę, z wypiekami na twarzy słuchała jego pełnych pasji opowieści o wytopie stali, budowie mostów tudzież produkcji dynamitu.

Bardzo zmienił się od tamtej pory. Zmężniał i wyprzystojniał – choć może to ostatnie było kwestią pasującego mu wyjątkowo uniformu – ale nadal uśmiechał się do niej tym samym łagodnym uśmiechem, który tak dobrze zapamiętała.

– Dobiegły mnie wieści o śmierci pana Maksymiliana – powiedział. – Moje najszczersze kondolencje.

– Dziękujemy bardzo – odparła Nina tonem, który jasno sugerował, że nie chce kontynuować tematu.

– Zaręczam też honorem – ciągnął niezrażony tym Witold – że wuj nie ma nic wspólnego z sytuacją, w jakiej panie się znalazły. Co prawda lubi rywalizację, ale zawsze walczy z otwartą przyłbicą.

– Nigdy nie kwestionowałyśmy uczciwości pana Edmunda.

Tu akurat siostra mijała się z prawdą. Pola niejednokrotnie słyszała, jak ciotka Klara odsądza od czci i wiary właścicieli wszystkich konkurencyjnych firm, z Richterem na czele.

– A co słychać u pana? – Nina postanowiła definitywnie zmienić temat, zanim sytuacja stanie się niezręczna. – Oprócz, oczywiście, tego. – Wskazała na mundur.

– Zaręczyłem się kilka dni temu z panną Sabiną Dresslerówną.

– Wspaniała nowina! Znam Sabinę doskonale, chodziłyśmy razem na pensję. To urocza dziewczyna i doskonała partia.

Tarłowski wyglądał na nieco zakłopotanego entuzjazmem starszej Kellerówny, zaś Pola milczała; nie potrafiła zdobyć się na to, aby mu pogratulować. Dotarło do niej za to z całą ostrością, że właśnie zyskała kolejny powód do zmartwień.

2.

– Uważaj! – Nina chwyciła siostrę za ramię i przytrzymała: gdyby nie jej interwencja, nieobecna duchem dziewczyna weszłaby na ulicę wprost pod kopyta kawaleryjskiego wierzchowca.

– Przepraszam – powiedziała Pola, po czym zatrzymała się na środku chodnika z takim wyrazem twarzy, jakby wyrwano ją z nieprzyjemnego snu.

Starsza Kellerówna westchnęła; czasem odnosiła wrażenie, że siostra żyje we własnym świecie, który nie ma żadnych punktów stycznych z otaczającą ją rzeczywistością.

Nie mogły przejść na drugą stronę, aby dostać się na przystanek linii tramwaju „O”, ponieważ Marszałkowską, w kierunku alei Jerozolimskiej, ciągnęły niekończące się pułki wojska. Zmobilizowani rezerwiści. Warszawiacy.

Szli i szli, a obie panny obserwowały ich w milczeniu wraz z rosnącą z każdą chwilą grupą rozentuzjazmowanych przechodniów.

„Nasze wojsko! – niosło się wśród tłumu. – Obrońcy!”

Mężczyźni częstowali żołnierzy papierosami, kobiety rzucały im kwiaty pod nogi i posyłały pocałunki. Nina przez chwilę myślała, że uczestniczy w uroczystej paradzie ku czci cara Mikołaja. Wrażenie spotęgowało się, gdy orkiestra zaczęła grać Na sopkach Mandżurii.

– Myślisz, że Austro-Węgry i Niemcy robią teraz to samo? – zapytała Pola, gdy muzyka na chwilę ucichła.

– Co takiego? – Nina spoglądała na dziarskich piechurów; wciąż miała wrażenie, że dostrzega wśród nich znajome twarze.

A może były to tylko omamy po niespodziewanym spotkaniu z Tarłowskim, który musiał wdziać rosyjski mundur? Współczuła mu, kiedy Zosia potraktowała go w tak bezceremonialny sposób, a teraz dawny postępek siostry złościł ją jeszcze bardziej: gdyby nie jej lekkomyślność, może ojciec uniknąłby bankructwa i żył do tej pory. Na dodatek jakiś czas temu przestała do nich pisać i nie pokazała się nawet na pogrzebie, mimo niezliczonych telegramów, które wysyłała do niej ciotka.

– Czy biorą Polaków do swojego wojska? – kontynuowała tymczasem Pola, odprowadzając wzrokiem czoło kolumny, które zdążyło właśnie minąć Dworzec Wiedeński i skręcało w aleję.

– Oczywiście.

– W takim razie i nasi, i tamci będą walczyć przeciwko sobie...

Ostatni żołnierze przemaszerowali obok nich. Kurz unoszący się nad ulicznym brukiem powoli opadał.

– Chodźmy wreszcie. – Zniecierpliwiona Nina pociągnęła siostrę za sobą. Nie zamierzała dyskutować o takich trudnych sprawach. Nie na ulicy.

Dotarły na przystanek dokładnie w momencie, gdy przyjechał tramwaj. Z trudem wepchnęły się do środka, gdzie panował nieznośny ścisk. Zapewne przez to, że po zmobilizowaniu motorniczych zmniejszono liczbę wozów wyjeżdżających na miasto.

Podróż trwała kilkanaście minut, ale z powodu okropnej duchoty dziewczęta miały wrażenie, że ciągnęła się całe godziny. Gdy pojazd zatrzymał się przy Żelaznej, z ulgą opuściły zatłoczony wagon i wolnym krokiem ruszyły w stronę miejsca, które obecnie nazywały domem.

To właśnie tam, w ogromnej i ponurej kamienicy, usytuowanej u zbiegu Złotej, Żelaznej i Twardej, wynajęły mieszkanie za radą adwokata rodziny, mecenasa Finkiela. Choć od przeprowadzki minęło już kilka tygodni, Nina nie umiała polubić ani tego budynku, ani trzypokojowego lokalu, w którym musiały gnieździć się w sześć osób, wliczając w to służącą Katarzynę.

Tęskniła za białą willą w Alejach Ujazdowskich, którą rodzina Kellerów zajmowała przez prawie pięćdziesiąt lat. Dziadek August najpierw zbił majątek na produkcji drutu, gwoździ, łańcuchów i tym podobnych metalowych rzeczy, a potem wybudował dom dla nowo poślubionej żony.

Nina nie mówiła tego głośno, ale żywiła żal do ojca, że nie opowiadał o sprawach fabryki i nigdy nie wspomniał o problemach finansowych. Pożyczając pieniądze od swej matki i siostry, tłumaczył, że potrzebuje kapitału na inwestycje, a kredyty bankowe są zbyt wysoko oprocentowane. Ciotka Klara i babcia Adela wierzyły w jego zapewnienia, w końcu spełniał każde ich życzenie, a pogłoski o słabej kondycji przedsiębiorstwa – bo i takowych nie brakowało – brały za przejaw niechęci i złej woli konkurencji. Wieść o bankructwie spadła na nie niczym grom z jasnego nieba.

W bramie dziewczęta minęły zapuchniętą od płaczu stróżkę – wiedziały, że jej najstarszego syna zaraz po ogłoszeniu mobilizacji wcielono do wojska i wysłano w nieznane – a kiedy dotarły na trzecie piętro, Nina już w progu mieszkania poczuła zapach świeżo parzonej kawy. Z największego pokoju, który pełnił funkcję salonu, dochodziły czyjeś głosy, ale ona zamiast przywitać się z gośćmi, poszła najpierw do kuchni, gdzie urzędowała Katarzyna Guziorówna, jedyna służąca, która zgodziła się dzielić z nimi niedolę; dziewczyna była młoda i niezbyt doświadczona, mogły więc pozwolić sobie, aby zatrudniać ją nadal bez poczucia, że żyją ponad stan.

– Niech Katarzyna zrobi zakupy. – Nina wyjęła portmonetkę i odliczyła kilka monet.

– Polecę. Zaraz jak goście pójdą. Może co jeszcze dostanę.

– A kto przyszedł? – zapytała Pola, która też zajrzała do kuchni.

Odpinając kapelusz, tak niezręcznie powyciągała szpilki, że popsuła fryzurę, którą rano ułożyła jej Julia. Brązowe kosmyki wiły się niedbale wokół drobnej twarzy, a Nina ze zdumieniem stwierdziła, że siostra wygląda nader korzystnie, zrezygnowała więc ze zwrócenia jej uwagi.

– Pani Zapiórkiewiczowa i pani doktorowa Łapińska – odparła służąca.

A więc pani Marii udało się wrócić szczęśliwie z kuracji w Ciechocinku. Ciotka Klara, która od początku wojny pilnie studiowała lokalne wiadomości w gazetach, ubolewała ostatnio, że przez problemy na kolei jej najlepsza przyjaciółka utknie na Kujawach co najmniej do Bożego Narodzenia.

3.

– Dzień dobry – powiedziała Nina, kiedy obie z Polą, nieco odświeżone, weszły do pokoju, w którym za stołem rozsiadły się obie przybyłe z wizytą damy, a także ciotka Klara i Julia. Uwadze Ninki nie umknęło, że młodsza siostra ma na sobie jedną ze swoich najelegantszych białych sukienek z muślinu. Nie było w tym nic dziwnego, gdyż Julia za nic nie chciała pogodzić się z faktem utraty dawnej pozycji towarzyskiej i koniecznością oszczędzania. Na szczęście, choć zrezygnowała z żałobnego stroju, miała na tyle taktu, aby nie wystroić się w coś kolorowego.

Babcia Adela, jak zwykle spowita w wytworną czerń i koronki, rezydowała na sofie, wachlując się ozdobnym wachlarzem, który w swoim czasie kosztował więcej niż miesięczny czynsz za obecne mieszkanie, i spod zmrużonych powiek obserwowała koleżanki Klary. Stara pani Kellerowa, która jeszcze niedawno tryskała energią i z godnością zniosła zarówno śmierć syna, jak i bankructwo firmy, od dnia przeprowadzki do wielkiej czynszowej kamienicy wyraźnie podupadła na duchu. Nie pomagały jej nawet, przyjmowane regularnie, spore dawki koniaku.

– Cieszę się, że was widzę, moje drogie. – Zapiórkiewiczowa, bawiąc się od niechcenia perłowym naszyjnikiem, przyjrzała się uważnie bratanicom przyjaciółki. – Wyglądacie kwitnąco. Absolutnie kwitnąco! Prawda, Leokadio?

– Tak, tak – potwierdziła szybko doktorowa Łapińska, ledwo zaszczycając je spojrzeniem.

– Mój Boże, wszystkie jesteście takie dorosłe. I takie ładne. Całkiem jak wasza ciocia w młodości. – Dama zerknęła na Julię, która nie byłaby sobą, gdyby nie zamrugała kokieteryjnie. Za to Pola w żaden sposób nie zareagowała na miłe słowa; zapewne doszła do wniosku, że ta uwaga jej nie dotyczy.

– Powinny szukać odpowiednich mężów – zaczęła posępnie ciotka Klara, która, obdarzona jasną, eteryczną urodą, wciąż mogła się podobać. – A nie gnieździć się na trzecim piętrze czynszówki. – Jakby na poparcie swych słów, duszkiem opróżniła szklankę.

Nina natychmiast podeszła do samowara i zaczęła przygotowywać świeżą herbatę dla niej oraz dla siebie i najmłodszej siostry. Myślała przy tym, że gdyby tatko nie upierał się, że córki muszą wychodzić za mąż według z góry ustalonej kolejności, ciotkę trapiłoby o wiele mniej zmartwień. Julia, a możliwe, że nawet i ona, założyłyby już własne rodziny i miałyby zapewnioną bezpieczną przyszłość. A tak, musiały czekać w nieskończoność, aż Zofia wreszcie się wyszumi i pozwoli jakiemuś szczęśliwcowi zaprowadzić się do ołtarza.

Choć z drugiej strony Nince wcale nie było spieszno do zamążpójścia. Nie cieszyła się szczególnym powodzeniem, zaś mężczyźni, którzy okazywali jej zainteresowanie, skuszeni wyłącznie sutym wianem, wzbudzali w niej instynktowną niechęć.

Inaczej miały się sprawy z Julią, która zamierzała niezwłocznie zająć należne jej miejsce w towarzystwie i z każdym miesiącem traciła i tak skąpe pokłady cierpliwości, gdyż przez matrymonialną politykę ojca opuściło ją kilku interesujących adoratorów. Ci, którzy pozostali, zniknęli jak sen złoty, kiedy w mieście gruchnęła wieść, że Kellerówny nie mają nawet jednego rubla posagu.

– Spotkało was wielkie nieszczęście – oświadczyła pani Maria. – Ale nie ma co roztrząsać go bez końca. Czasu nikt nie cofnie. Teraz, kiedy trwa wojna, trzeba myśleć o innych rzeczach. I działać! Mężowie znajdą się w odpowiednim momencie. Prawda, Leokadio?

– Oczywiście. – Kiwnęła głową zapytana.

– Nie zdążyłam wam wspomnieć, ale od kilku dni mamy w Warszawie Komitet Obywatelski – kontynuowała Zapiórkiewiczowa. – Gubernator Żyliński już go zatwierdził, a sam książę Lubomirski zgodził się stanąć na jego czele. Oczywiście zgłosiłam się do pracy zaraz po powrocie z Ciechocinka. Leokadia także. – Spojrzała znacząco na przyjaciółkę. – Zaczynamy działać i będzie nam potrzebna pomoc.

– Zaraz, zaraz! – zastanawiała się głośno ciotka. – Czytałam o tym w „Kurierze Warszawskim”. Nie rozumiem tylko, czym ten komitet miałby konkretnie się zajmować.

– Między innymi pomocą dla najbiedniejszych – odparła pani Maria. – Sprzedażą żywności... Ceny u kupców rosną jak szalone i za chwilę nikogo nie będzie stać na chleb. Są jeszcze rodziny rezerwistów, którzy poszli na wojnę, a ich żony i dzieci zostały bez środków do życia. Nie wszystkie kobiety mogą zastąpić mężów jak żony woźniców. Ach, będzie mnóstwo pracy. – Zapiórkiewiczowa złożyła ręce jak do modlitwy. – Myślę, że dziewczęta powinny się włączyć. I ty, Klaro, także.

– Nie jestem pewna – powiedziała ciotka, która najwyraźniej uważała, że tego typu działalność nie jest odpowiednia dla panien z porządnej rodziny. Nawet takiej, która zbankrutowała. – To znaczy, ja chętnie wam pomogę...

– Ja też – wtrąciła się szybko Julia.

Nina upiła łyk herbaty i ze zdumieniem spojrzała na siostrę. Jej entuzjazm wyglądał podejrzanie, gdyż do tej pory wcale nie interesowała się dobroczynnością.

– Zobaczymy – rzuciła ciotka, która nie chciała dyskutować z upartą bratanicą przy gościach.

– Mam dwadzieścia jeden lat, jestem pełnoletnia. Chcę wyjść do ludzi.

A więc siostrze chodziło przede wszystkim o rozrywkę. Ostatnio narzekała, że w domu nie dzieje się nic interesującego.

– Zobaczymy – powtórzyła Klara niczym echo.

– Proszę cioci... – jęknęła Julia i w poszukiwaniu wsparcia zerknęła na panią Zapiórkiewiczową.

I może otrzymałaby je, gdyby do rozmowy nie dołączyła babcia.

– Julciu... – zaczęła tonem, którego nie znosiła żadna z jej wnuczek, gdyż zawsze zwiastował jakąś nieprzyjemną, acz przeważnie słuszną uwagę. – Jak wspomniałaś, masz dwadzieścia jeden lat, a zachowujesz się niczym pacholę z freblówki. Brakuje tylko, żebyś zaczęła tupać nogami. Dobroczynność wymaga namysłu. Nie można angażować się w nią pochopnie, tym bardziej gdy brakuje doświadczenia. Myślę – spojrzała znacząco na przyjaciółki córki – że pani Maria i pani Leokadia zgodzą się ze mną w tym względzie.

– Ależ oczywiście – potwierdziła gorliwie Zapiórkiewiczowa, która trochę bała się starszej damy, a potem dyplomatycznie zmieniła temat: – Całkiem eleganckie to wasze mieszkanie. Nieprawdaż, Leokadio?

Mimo najszczerszych chęci Nina nie mogła zgodzić się z tą opinią. Lokum było co prawda czyste i prawie nowe, ale w porównaniu z dawną willą było ciasne i przerażająco ubogie.

Tyle dobrego, że mogły zabrać ze sobą część mebli i wyposażenia. Niektóre z tych rzeczy sprzedały – w ich sytuacji liczyła się każda kopiejka – a zatrzymały to, co uznały za niezbędne. Niestety, zapału do urządzania wnętrz nie wystarczyło im na długo i większość przedmiotów czekała zmiłowania upchnięta w paczkach i kufrach.

– Cieszę się, że tak uważacie – powiedziała ciotka Klara, zaś babcia skrzywiła się jak po cytrynie.

– Czynsz wynosi tylko dwadzieścia pięć rubli – rzuciła nagle Pola, która ocknęła się ze swej zwykłej zadumy. – Mecenas Finkiel twierdzi, że w tak niskiej cenie nie znajdziemy nic lepszego.

Klara zakrztusiła się herbatą, a Julia spojrzała na siostrę ze zgrozą; cóż, nie dość, że obnażyła publicznie całą biedę, w jakiej przyszło im wegetować, to na dodatek poruszyła temat, o którym dobrze wychowana młoda dama nie powinna mieć pojęcia. Obie jednak zapomniały, że dobrze wychowane młode damy bezmyślnie przestrzegające form przeważnie nie muszą myśleć o pieniądzach i martwić się niepewną przyszłością.

4.

Ledwo drzwi zdążyły zamknąć się za jej przyjaciółkami, ciotka Klara spojrzała na Polę i zapytała ze zgrozą:

– Skąd, na miłość boską, przyszło ci do głowy, żeby opowiadać o czynszu w tej kamienicy?

– Myślałam, że... – Siostra skuliła się na krześle w taki sposób, że Nince zrobiło się jej żal. To oczywiste, że dziewczyna nie nadążała za zmianami zachodzącymi w ich życiu. – Myślałam, że to dobrze, że jesteśmy oszczędne.

– Dziecko! Zdradziłaś obcym osobom, jakie jesteśmy biedne.

– Przecież to nie są obce osoby, tylko cioci przyjaciółki – rzuciła ze zdumieniem Pola.

Klara nie wiedziała, co powiedzieć. Spojrzała bezradnie na babcię Adelę, która jednym, pełnym wdzięku ruchem złożyła wachlarz.

– Chodź tutaj, kochanie – powiedziała łagodnie do najmłodszej wnuczki, wskazując jej miejsce obok siebie.

Pola posłusznie klapnęła na sofę.

– Przepraszam – powiedziała płaczliwie. – Nie wiedziałam, że tak nie wypada.

– Posłuchaj, kochanie, i zapamiętaj. – Adela pogłaskała ją po głowie. – Nie każdy, kto podaje się za przyjaciela, jest nim naprawdę. Niektóre osoby cieszą się z tego, co nas spotkało. Dlatego nigdy nie mów o sobie więcej, niż musisz.

– Czy pani Zapiórkiewiczowa... – zaczęła niepewnie Pola.

– Pani Zapiórkiewiczowa jest prawdziwą przyjaciółką cioci. Doktorowa także. Nie wiadomo jednak, czy nie opowiedzą komuś o naszym nieszczęściu. To krępujące.

– Zapamiętajcie to sobie wszystkie – oświadczyła twardo Klara, która wreszcie odzyskała rezon. – Nie działajcie na swoją szkodę, gdyż w razie nieszczęścia nikt was nie obroni. Żaden mężczyzna!

Ciotka, niestety, mówiła prawdę. Jej bratanice nie miały ani stryja, ani wuja, ani brata. Pradziadek, Georg Keller, który ponad osiemdziesiąt lat temu przyjechał do Warszawy z Lipska, doczekał się tylko jednego syna, Augusta. Babcia Adela wcześnie została sierotą, zaś jedyny brat ich zmarłej matki pod koniec lat osiemdziesiątych minionego stulecia poszedł na Syberię za socjalizm i ponoć umarł tam na gruźlicę wyniesioną z Cytadeli. Mogły więc liczyć tylko na siebie.

Nina, kiedy o tym myślała, z trudem powstrzymywała płacz. Znowu wrócił do niej ten straszny moment, kiedy to weszła do gabinetu i znalazła tam ciało tatki. Spuściła szybko głowę, gdyż nie chciała, aby któraś z domowniczek dostrzegła jej łzy; przecież to ona była najdzielniejszą z sióstr, której nerwy nigdy nie zawodziły.

Ciszę przerwała wreszcie Julia.

– Uważam, że powinnam zająć się dobroczynnością – oświadczyła poważnie. – Dlatego żeby pokazać wszystkim, że nie jest z nami tak źle.

– A mogłabyś wytłumaczyć, od kiedy interesuje cię pomaganie innym? – zapytała Nina. – Sama nie sięgam pamięcią aż tak daleko.

– Od tego samego dnia, co ciebie oszczędzanie – odparła zdenerwowana Julia. – Nie rozumiesz mnie, tylko wiecznie krytykujesz. Nic nie poradzę, że nie mogę przywyknąć do tej biedy.

Rzeczywiście, Nina nie potrafiła pojąć, jak można, będąc naprawdę bystrą osobą, interesować się tylko swoim wyglądem, balami, plotkami i wielbicielami.

– To nie moja wina, że ojciec zbankrutował – rzuciła. – Uspokój się wreszcie!

– Nie będę udawać tak jak ty, że wszystko jest w porządku. Powinnam bywać teraz w świecie, a nie siedzieć w czynszówce i skąpić sobie wszystkiego. Jak można tak żyć?

– Damy radę – wtrąciła się cicho Pola. – Razem.

– Nie chcę dawać sobie rady! – Julia spojrzała wściekle na młodszą siostrę. – Chcę żyć jak wcześniej! Nie mam zamiaru tu mieszkać!

– Wolisz w parku? Czy pod mostem?

– Chcę w naszym domu!

– Dom nie jest już nasz – oświadczyła Nina. – Przyjmij to w końcu do wiadomości.

– Ci ludzie nie mieli prawa... Boże, chcę stąd wyjść! Coś robić.

– W takim razie znajdź sobie pracę.

– A czemu sama tego nie zrobisz? – Siostra wbiła w nią oskarżycielskie spojrzenie. – Zakasz rękawy i daj dobry przykład.

Kiedy kilka lat temu Nina z doskonałym wynikiem skończyła pensję, poprosiła ojca, aby zatrudnił ją u siebie w biurze. On jednak odmówił kategorycznie. Maksymilian Keller szczerze kochał matkę, siostrę i wszystkie córki, ale żadnej z nich nie traktował poważnie. Liczył, że w porę znajdzie odpowiedniego zięcia, choćby takiego jak Witold Tarłowski, któremu będzie mógł przekazać zarząd nad fabryką. Ewentualnie rozważy powtórne małżeństwo, aby jeszcze doczekać się syna.

Nince poradził wtedy, aby zajęła się czymś odpowiednim dla kobiety. Zaproponowała więc studia ekonomiczne, ale o nich ojciec też nie chciał słyszeć: zachowanie Zofii wyczerpało jego cierpliwość w tym względzie. Tak więc zła i zawiedziona w swych nadziejach młodsza Kellerówna, postanowiła pojechać do Paryża i tam ukończyć najbardziej kobiecą szkołę, jaką tylko zdoła znaleźć. Padło na tę działającą przy Szpitalu Salpêtrière, w której nauczano pielęgniarstwa.

Szybko odkryła, że nie ma powołania do opieki nad chorymi. Za to była konsekwentna i uparta, więc nie tylko dotrwała do końca zajęć, ale też celująco zdała wszystkie egzaminy.

– Teraz rozmawiamy o tobie – odparła twardo. – Powinnaś zająć się czymś pożytecznym, zamiast dla zabawy udawać anioła miłosierdzia. Po ilu dniach ci się znudzi? Dwóch? A może już po jednym?

– Nienawidzę cię!

– W jaki sposób odzywasz się do siostry?! – Ciotka, która dotąd w milczeniu przysłuchiwała się kłótni bratanic, była naprawdę zgorszona. – Straciłyśmy majątek, ale przynajmniej zachowajmy maniery.

– Niech ciocia jej powie, żeby dała mi spokój. Niech lepiej zajmie się sobą! – rzuciła Julia. – Wygląda jak ostatni kocmołuch.

Nina miała ochotę, tak jak w dzieciństwie, trzepnąć siostrę w ucho, nie zdążyła jednak ulec pokusie, gdyż babcia postanowiła zainterweniować. Nadszedł ku temu odpowiedni moment: ona była bliska rękoczynów, ciotka Klara trzęsła się ze zdenerwowania, a przerażona karczemną awanturą Pola walczyła ze łzami.

– Koniec tej kłótni! – rzuciła surowo Adela. – To zachowanie godne przekupek ze Starówki! Wasza matka przewraca się w grobie.

Nina wzięła głęboki oddech i zawstydzona spuściła głowę. Była jednak już strasznie zmęczona ciągłym udawaniem tej najdzielniejszej i martwieniem się o wszystkich dookoła.

– Już dobrze – powiedziała starsza dama, a potem spojrzała na Julię i stanowczo oświadczyła: – Prawdziwa dobroczynność to ciężka i odpowiedzialna praca, a nie zabawa towarzyska albo okazja do prezentowania sukienek.

– Nawet gdybym chciała, nie mam czego prezentować – odparła nadąsana dziewczyna. – Wszystkie moje stroje są już niemodne.

Oburzona Klara już otworzyła usta, aby udzielić reprymendy bezczelnej bratanicy, ale nie zdążyła tego zrobić, gdyż babcia podniosła uspokajająco rękę i powiedziała:

– Akurat temu można zaradzić. Wystarczy, że nauczysz się szyć na maszynie.

5.

Julia weszła do pokoju, który dzieliła z siostrami, przekręciła klucz w zamku i skuliła się na swoim posłaniu. Potrzebowała spokoju i samotności, które w tym mieszkaniu stanowiły rzadko spotykany luksus.

Brakowało jej słów, by wyrazić, jak bardzo nienawidziła tego miejsca. Z odrazą rozejrzała się po ciasnym wnętrzu, w którym stały trzy wąskie łóżka, szafa na ubrania, stare biurko ojca, z którym żadna z nich nie umiała się rozstać, i dwa krzesła. Przez okno wychodzące na Żelazną widać było tylko mur sąsiedniej kamienicy, tak samo okropnej jak ta, tylko nieco mniejszej. Na domiar złego musiała nieustannie wysłuchiwać zgrzytu kół i dzwonienia przejeżdżających obok tramwajów.

Tęskniła za białą willą z przeszklonym tarasem i kutymi balkonami, otoczoną wypieszczonym przez ciotkę ogrodem. Za unoszącym się w powietrzu zapachem nagrzanych słońcem kwiatów. Za obszernym salonem, w którym prawie w każdą sobotę bawili się goście z najwyższych sfer. Za dyskretnie krzątającą się służbą.

Boże, tak bardzo, wręcz do bólu serca, tęskniła za tatką.

Miała zaledwie dwadzieścia jeden lat i do niedawna wierzyła, że teraz zacznie się najlepszy okres w jej życiu. Nie zamierzała marnować czasu na studia ani na jakąkolwiek naukę jak starsze siostry. Chciała chodzić na przyjęcia, błyszczeć na balach i mieć mnóstwo wielbicieli. A potem – kiedy Zosia i Ninka wreszcie znalazłyby sobie mężów – poślubić tego, który podobał się jej najbardziej.

Tymczasem nawet nie spostrzegła, kiedy znalazła się poza towarzystwem. Dawne koleżanki spoglądały na nią podejrzliwie i traktowały niczym trędowatą, jakby bankructwo było zaraźliwą chorobą. Mężczyzna, z którym zapragnęła spędzić życie, zostawił ją i zniknął bez słowa.

Łzy napłynęły jej do oczu; wytarła je nerwowym gestem. Musiała szukać ratunku. Jedyne rozwiązanie, które przychodziło jej do głowy, to korzystne zamążpójście.