Goebbels. Dzienniki. Tom 3: 1943-1945 ebook

Tytuł oryginału: Die Tagebücher von Joseph Goebbels, K.G.Saur Verlag, München 1987, 1997–2006

Wydawca: Daria Kielan, Magdalena Hildebrand Redaktor prowadzący: Tomasz Jendryczko Redakcja i indeks: Ryszarda Witkowska-Krzeska Fotoedytor: Martyna Turska Korekta: Maciej Korbasiński

Projekt okładki i strony tytułowych: PEKAESZ Ilustracja na okładce: Ullstein Bild/Getty Images

Copyright © for the Goebbels Diaries by Cordula Schacht Copyright © for the Polish edition by Dressler Dublin Spółka z o.o., Ożarów Mazowiecki 2021 Copyright © for the Polish translation by Eugeniusz Cezary Król, 2013, 2021

ISBN 978-83-11-16959-3 Wydanie II

Wydawnictwo Bellona ul. Hankiewicza 2 02-103 Warszawa tel. +48 22 620 42 91 www.bellona.pl www.facebook.com/Wydawnictwo.Bellona

Księgarnia internetowa: www.swiatksiazki.pl

Dystrybucja Dressler Dublin sp. z o.o. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Mazowiecki tel. (+48 22) 733 50 31/32 e-mail: [email protected] www.dressler.com.pl

Słowo do tomu trzeciego DziennikówJosepha Goebbelsa

Schyłkowy okres II wojny światowej to czas niezwykłej aktywności diarystycznej Josepha Goebbelsa. Aż dziw bierze, że znajdował czas i wytrwałość, aby z dużą regularnością spisywać sążniste notatki, obejmujące często kilkadziesiąt stron dziennie. A przecież lata 1943–1945 obfitują w wiele ważnych wydarzeń natury politycznej i militarnej. Spotyka się Wielka Trójka (Teheran, Jałta), odbywają się gorączkowe konsultacje w łonie państw osi, koalicja antyhitlerowska odnotowuje niemałe sukcesy na europejskim i dalekowschodnim teatrze działań wojennych. Szczególne znaczenie mają z jednej strony postępy kolejnych ofensyw Armii Czerwonej na Wschodzie, z drugiej zaś inwazja aliantów zachodnich na południu Włoch i otwarcie drugiego frontu w północnej Francji.

Te wszystkie sprawy w coraz większym stopniu angażowały autora Dzienników, uporczywie zabiegającego o jak najsilniejszą pozycję w nazistowskiej elicie władzy. Próbował przy tym realizować nieodzowne jego zdaniem cele strategiczne. Przede wszystkim skupiał swoją uwagę na maksymalnym zintensyfikowaniu wysiłku wojennego Rzeszy, który został zawarty w natrętnie propagowanym postulacie wojny totalnej. Czytelnik Dzienników może obserwować, jak minister propagandy i oświecenia narodowego usiłował nakłonić prominentów Trzeciej Rzeszy, a przy ich pomocy samego Führera, do nałożenia na społeczeństwo niemieckie obowiązku ponoszenia ofiar i wyrzeczeń. Będzie to w głównej mierze forsowanie coraz to większej liczby powołań na front, a w dalszej kolejności ograniczeń w niemal każdej dziedzinie życia, od kurczących się racji żywnościowych do całkowitego wyrugowania kultury i rozrywki z życia publicznego.

Nadzwyczaj wiele miejsca zajmują w trzecim tomie wyboru z Dzienników relacje ze spotkań z Hitlerem; te sprawozdania są zarówno pasjonującym przyczynkiem do wiedzy o tym, co dzieje się na szczytach władzy w Trzeciej Rzeszy, jak i do portretów psychologicznych rozmówców. Można założyć, że zapisy Goebbelsa to nie tylko coraz bardziej drobiazgowy efekt wysiłku skrzętnego kronikarza, ale także swoista kreacja wizerunku Führera, niezmiernie przydatna z punktu widzenia „być albo nie być” ministra propagandy. Im bliżej końca wojny, tym coraz wyraźniej Goebbels dostrzegał nieuchronny bieg rzeczy i na swój sposób przygotowywał się na najgorsze: w jego wypadku na samobójczą śmierć u boku wodza. Od czasu do czasu oddawał się jednak złudzeniom, a to że na wypadki wojenne wpłynie decydująco użycie „cudownej broni”, a to że Führer znowu wykona jakiś zaskakujący i skuteczny manewr, a to że partnerzy koalicji antyhitlerowskiej skoczą sobie do gardeł i zniknie koszmar walki na kilku frontach.

Takich dogodnych okoliczności Goebbels upatrywał przede wszystkim w odkryciu zbrodni katyńskiej. Te kilkadziesiąt zapisków w Dziennikach na ten temat to przerażające studium cynicznej manipulacji, widziane od strony kulis propagandowej sceny. Szef RMVP do rozpadu koalicji antyhitlerowskiej nie doprowadził, ale przyczynił się jednak do potężnego zaognienia, a następnie trwałego zerwania stosunków dyplomatycznych między władzami ZSRR a rządem RP na obczyźnie; od kwietnia 1943 roku Stalin przystąpił do realizacji planu budowy „nowej Polski”, rządzonej po wojnie przez komunistów uzależnionych od dyspozycji płynących z Kremla.

Z kolei inne ważne polonicum w trzecim tomie polskiego tłumaczenia Dzienników Goebbelsa odnosi się do wybuchu, przebiegu i skutków Powstania Warszawskiego. Autor zapisków, chłodno komentując docierające do Berlina wiadomości o wyzwoleńczym zrywie Polaków, nie miał złudzeń co do intencji polskich sojuszników, zarówno tych ze Wschodu, jak i z Zachodu. Radziecki dyktator celowo powstrzymał ofensywę Armii Czerwonej, amerykański prezydent i brytyjski premier świadomie przedłożyli interesy koalicji z ZSRR nad poparcie uprawnionych aspiracji niepodległościowych Polaków, skądinąd przecież wiernych sojuszników. Według Goebbelsa latem 1944 roku dokonał się taki sam akt zdrady jak we wrześniu 1939 roku, kiedy to mimo istnienia formalnych sojuszy i solennych zapewnień sprzymierzeńcy pozostawili Polskę na pastwę losu.

Z tej samej perspektywy autor Dzienników śledził i rejestrował stopniowe, niejako „pełzające” zniewalanie przez ZSRR średnich i małych państw Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej. Polska była w tym kontekście traktowana jako pars pro toto całego procesu, który po zakończeniu wojny przyniósł Związkowi Radzieckiemu pozycję dominującą na znacznej części kontynentu europejskiego.

Kiedy wrogowie zbliżali się do bram Berlina, Goebbels jako gauleiter i mianowany w kwietniu 1944 roku przez Hitlera prezydent stolicy Rzeszy, a nade wszystko od lipca tego roku pełnomocnik Führera do spraw wojny totalnej, dwoił się i troił, aby stawić czoło coraz bardziej beznadziejnej sytuacji politycznej i militarnej, a zwłaszcza strasznym skutkom wojny powietrznej przynoszącym zagładę dobrom materialnym Berlina i całej Rzeszy. Zapiski z ostatnich miesięcy wojny to dramatyczna kronika agonii miasta i państwa. Można odnieść wrażenie, że minister propagandy, mimo ewidentnych oznak nadchodzącego końca, mimo stwierdzonej „zdrady i nikczemności generałów” oraz zmowy „światowego żydostwa”, czego kluczowym dowodem miało być współdziałanie armii koalicji, ciągle wierzył w działanie sił nadprzyrodzonych. Uderzał przy tym w tony parareligijne: jeśli nie nadejdzie oczekiwany cud, Führer zginie honorową śmiercią w berlińskiej „twierdzy”. I jeśli nawet Europa zostanie wydana na pastwę komunizmu, sprzymierzonego z pozbawionym elementarnej wyobraźni zgniłym Zachodem, to Hitler i narodowy socjalizm staną się mitem, który nada katastrofie Trzeciej Rzeszy sens metafizyczny, rozświetlając drogę kolejnym pokoleniom Niemców. Przy tym wszystkim Goebbels kierował się do końca osobliwą mieszanką braku złudzeń i transcendentnej nadziei. Jak zapisał w notatce z 5 marca 1945 roku: „Czynimy właściwie, rozliczając się ze wszystkiego i zrywając za sobą mosty. W ten sposób będzie można najszybciej doprowadzić nasz sztandar do zwycięstwa”.

Decyzja o pozostaniu u boku Führera aż do jego samobójczej śmierci przywiodła Goebbelsa do największego, choć iluzorycznego i krótkotrwałego triumfu. Nad ranem 29 kwietnia 1945 roku podpisał jako jeden ze świadków testament polityczny Hitlera, w którym Führer mianował go kanclerzem Rzeszy. Teraz już nie musiał obawiać się rywali w rodzaju Otto Dietricha, Joachima von Ribbentropa, Alfreda Rosenberga i im podobnych. Cóż z tego jednak, skoro domena nowego kanclerza obejmowała kilka kilometrów kwadratowych i ciągle malała w związku z nieuchronnym zbliżaniem się do Kancelarii Rzeszy oddziałów Armii Czerwonej. Zanim do tego doszło, należy z uwagą odnotować obecne na ostatnich zachowanych kartach Dzienników opanowanie, z jakim Goebbels podejmował dramatyczne decyzje zarówno co do jego sytuacji osobistej (los rodziny, a zwłaszcza dzieci), jak i losu beznadziejnie oblężonego Berlina. To niezmiernie interesujące i pełne tragicznej wymowy studium sytuacji bez wyjścia, w której znalazły się miliony berlińczyków i mieszkańców całej Rzeszy.

Minister propagandy i jego do końca uwielbiany szef znaleźli wyjście z tej sytuacji, popełniając samobójstwo. Ocalałym mieszkańcom pokonanych i zdruz-gotanych Niemiec przyszło płacić gorzki i bardzo wysoki rachunek za wiarę i bezkrytyczne – przynajmniej w społecznej masie i w długim odcinku czasu – wprzęgnięcie się do rydwanu totalitarnego systemu. Oprzytomnienie było niezwykle bolesne, ale też w dłuższej perspektywie – przy zaistnieniu w latach 50. XX wieku korzystnych uwarunkowań geostrategicznych – dawało szansę na diametralną odmianę losu. Już po kilku latach po powstaniu Republiki Federalnej Niemiec (pozostała część Niemiec znalazła się za „żelazną kurtyną”) okazywało się coraz wyraźniej, że Niemcy wprawdzie przegrały z wielkim kretesem straszliwą wojnę, ale wygrywały pokój...

Podkreślono już wcześniej, że Joseph Goebbels nie ustawał w wysiłkach, aby stale rozszerzać swój obszar posiadania jako minister RMVP, prezydent RKK i kierownik RPL. Liczne zapiski w Dziennikach poświadczają te dążenia. Wprawdzie wszystkich swoich ambicji nie zaspokoił, ale z pewnością i tak rozbudował gestię swojego resortu i instytucji pokrewnych do rozmiarów niespotykanych w najnowszych dziejach światowej polityki. Gdyby szukać odpowiedników Goebbelsa w innych państwach o podobnym systemie politycznym, to jedynie bladym odbiciem jego pozycji byli kolejni szefowie Ministerstwa Kultury Popularnej, stanowiącego w faszystowskich Włoszech swoiste odwzorowanie nazistowskiego RMVP. Urzędujący kolejno w latach 1935–1945 Galeazzo Ciano, Dino Alfieri, Alessandro Pavolini, Gaetano Polverelli i Ferdinando Mezzasoma nie dorównywali w najmniejszym stopniu Goebbelsowi ani pod względem osobowości, ani też roli w elicie władzy swojego państwa. Podobnie, choć z zachowaniem należytych proporcji, było w stalinowskim i poststalinowskim Związku Radzieckim. Tamtejsze centralne urzędy, odpowiedzialne za propagandę partyjną i państwową (cywilną i wojskową), były zarządzane na ogół przez bezbarwnych funkcjonariuszy, często zresztą wymienianych, a nierzadko też eksterminowanych. Spośród nich jedynie Lew Mechlis – redaktor „Prawdy”, wpływowy kierownik Wydziału Wydawnictw KC WKP(b), a potem przez kilka lat szef Głównego Zarządu Politycznego Armii Czerwonej – silniej zaznaczył swoją obecność. Można się też zastanawiać, czy przynajmniej do pewnego stopnia zbliżonej pozycji w aparacie władzy totalitarnego ZSRR nie odgrywał przez niemal trzy dekady Michaił Susłow – kontrolujący z ramienia rządzącej partii komunistycznej sferę ideologii, propagandy i kultury.

Bez względu na trafność takich czy innych porównań, jedna kwestia zdaje się nie ulegać wątpliwości: niezwykle obszerne i regularnie prowadzone zapiski dzienne Josepha Goebbelsa nie znajdują żadnej analogii w domenie totalitarnych propagandystów, przynajmniej w świetle aktualnego stanu wiedzy. Trzeba też podkreślić, że ta wielotomowa (w edycji polskiej jedynie trzytomowa) publikacja jest czymś więcej niż tylko diarystycznym zapisem osoby o wprawnym piórze, odgrywającej ważną, choć złowrogą rolę w dziejach najnowszych Niemiec, a pośrednio w dwudziestowiecznej historii całego świata. To także sugestywna, choć nie zawsze podana otwarcie drobiazgowo sporządzona kronika przygotowań i realizacji niewyobrażalnych zbrodni popełnionych przez narodowy socjalizm.

Dzienniki są dziełem nowoczesnego, sprawnego intelektualnie, a przy tym ułomnego moralnie mordercy „zza biurka”, będącego po dziś dzień symbolem cynicznej, bezwzględnej manipulacji, niestroniącego w imię obłędnych idei od zachęt do popełniania najbardziej nikczemnych uczynków. I choćby z tego powodu warto zaglądać do tego źródła historycznego. Nie widać żadnych przesłanek, że totalna, sprawnie realizowana propaganda (czy jak kto woli: czarny PR albo marketing polityczny), nawołująca do nienawiści wszelkiego rodzaju (ideologicznej, etnicznej, religijnej itp.), należy już do bezpowrotnej przeszłości. Chyba wręcz przeciwnie: ciągle doskonalące się technologie masowego oddziaływania w powiązaniu z nasilającym się ekstremizmem w życiu publicznym w wielu krajach, również demokratycznych, stanowią prawdziwe pole minowe. Aby je umieć rozbrajać, należy także poznawać świadectwa niepowodzeń na tym polu, pochodzące z nieodległej przecież przeszłości.

I to jest, ujmując w skrócie, najważniejszy powód, dla którego trzeba czytać Dzienniki Josepha Goebbelsa.

* * *

Zamykając pracę nad niniejszą edycją, autor poczuwa się do miłego trybutu wobec Osób, bez których udziału koniec nie zwieńczyłby dzieła. Słowa gorącej podzięki zechcą przyjąć Pani Redaktor Daria Kielan i Pan Redaktor Tomasz Jendryczko, a zwłaszcza – last but not least – Pani Redaktor Ryszarda Krzeska; jej wspaniała erudycja i zaangażowanie dopomagały w znacznym stopniu przezwyciężać różne przeszkody na drodze do celu, obecności na polskim rynku wydawniczym wyboru z Dzienników Josepha Goebbelsa. Oby posłużył polskiemu Czytelnikowi do poszerzenia wiedzy i pogłębienia refleksji na ten jakże ważny i ciągle aktualny temat: jak umiejętnie bronić się przed ciągle narastającą inwazją wiadomości różnych, ale nie zawsze dobrych, szlachetnych i potrzebnych.

Eugeniusz Cezary Król

Wykaz ważniejszych skrótów

AA

Auswärtiges Amt (Urząd/Ministerstwo Spraw Zagranicznych)

AO

Auslandsorganisation der NSDAP (Organizacja Zagraniczna NSDAP)

APA

Außenpolitisches Amt der NSDAP (Urząd Polityki Zagranicznej NSDAP)

BAK

Bundesarchiv Koblenz (Archiwum Federalne RFN w Koblencji)

BDM

Bund Deutscher Mädel (narodowosocjalistyczny Związek Niemieckich Dziewcząt)

CDU

Christlich-Demokratische Union (Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna)

DAF

Deutsche Arbeitsfront (Niemiecki Front Pracy)

DNB

Deutsches Nachrichtenbüro (Niemieckie Biuro Informacyjne)

DVL

Deutsche Volksliste (Niemiecka Lista Narodowa)

EK

Eisernes Kreuz (Krzyż Żelazny)

FDP

Freie Demokratische Partei (Wolna Partia Demokratyczna)

FHQ

Führerhauptquartier (Kwatera Główna Führera)

Freikorps

Militärische Freiwillingen Verbände (wojskowe oddziały ochotnicze w Niemczech po 1918 r.)

Gestapa

Geheime Staatspolizeiamt (Centralny Urząd Tajnej Policji Państwowej)

Gestapo

Geheime Staatspolizei (Tajna Policja Państwowa)

GG

Generalgouvernement (Generalne Gubernatorstwo)

GPO

Generalplan Ost (Generalny Plan Wschód)

GPU

Gosudarstwiennoje politiczeskoje uprawlenije (Państwowy Zarząd Polityczny, od 1934 r. NKWD)

HJ

Hitlerjugend (narodowosocjalistyczna organizacja młodzieży męskiej)

INC

ang. Indian National Congres (Indyjski Kongres Narodowy, partia)

KdF

Kraft durch Freude (Siła przez Radość)

KGB

Komitiet gosudarstwiennoj biezopasnosti pri Sowietie Ministrow SSSR (Komitet Bezpieczeństwa Państwowego przy Radzie Ministrów ZSRR)

KL, KZ

Konzentrationslager (obóz koncentracyjny)

Napola, NPEA

Nationalpolitische Erziehungsanstalten (Narodowopolityczne Zakłady Wychowawcze)

NDH

Nezavisna Država Hrvatska ( Niezależne Państwo Chorwackie)

NKWD

Narodnyj komisariat wnutriennich dieł (Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych)

NSDAP

Nationalsozialistische Deutsche Arbeiter Partei (Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza)

NSDStB

Nationalsozialistischer Deutscher Studentenbund (Narodowosocjalistyczny Niemiecki Związek Studentów)

NSV

Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (Narodowosocjalistyczna Opieka Społeczna)

OKH

Oberkommando des Heeres (Naczelne Dowództwo Wojsk Lądowych)

OKM

Oberkommando der Kriegsmarine (Naczelne Dowództwo Marynarki Wojennej)

OKW

Oberkommando der Wehrmacht (Naczelne Dowództwo Sił Zbrojnych)

OrPo

Ordnungspolizei (Policja Porządkowa)

OSAF

Oberste SA-Führung (Naczelne Dowództwo SA)

PK

Propaganda-Kompanie der Wehrmacht (Kompania Propagandowa Wehrmachtu)

PKWN

Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego

PNF

Partito Nazionale Fascista (Narodowa Partia Faszystowska)

RAD

Reichsarbeitsdienst (Służba Pracy Rzeszy)

REM

Reichserziehungsministerium, Reichsministerium für Wissenschaft, Erziehung und Volksbildung (Ministerstwo Nauki, Wychowania i Oświaty Narodowej)

RFK

Reichsfilmkammer (Izba Filmowa Rzeszy)

RKBK

Reichskammer der bildenden Künste (Izba Sztuk Pięknych Rzeszy)

RKK

Reichskulturkammer (Izba Kultury Rzeszy)

RMK

Reichsmusikkammer (Izba Muzyki Rzeszy)

RMVP

Reichsministerium für Volksaufklärung und Propaganda (Ministerstwo Oświecenia Narodowego i Propagandy)

ROA

Russkaja oswoboditielnaja armija (Rosyjska Armia Wyzwoleńcza)

RP

Rzeczpospolita Polska

RPA

Reichspropagandaamt der NSDAP (Urząd Propagandy Rzeszy)

RPK

Reichspressekammer (Izba Prasy Rzeszy)

RPL

Reichspropagandaleitung der NSDAP (Kierownictwo Propagandy Rzeszy)

RRK

Reichsrundfunkkammer (Izba Radiowa Rzeszy)

RSHA

Reichssicherheitshauptamt (Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy)

RSK

Reichsschrifttumskammer (Izba Piśmiennictwa Rzeszy)

RTK

Reichstheaterkammer (Izba Teatru Rzeszy)

SA

Sturmabteilungen der NSDAP (Oddziały Szturmowe NSDAP)

Schupo

Schutzpolizei (Policja Ochronna)

SD

Sicherheitsdienst der SS (Służba Bezpieczeństwa SS)

Sipo

Sicherheitspolizei (Policja Bezpieczeństwa)

SPD

Sozialdemokratische Partei Deutschlands (Socjaldemokratyczna Partia Niemiec)

SS

Schutzstaffeln der NSDAP (Sztafety Ochronne NSDAP)

Ufa

Universum Film-AG

„VB”

„Völkischer Beobachter”

WHW

Winterhilfswerk (Akcja Pomocy Zimowej)

WKP(b)

Wsiesojuzna kommunisticzeskaja partija (bolszewikow) Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików)

Dzienniki

1939–1943

1943

2 marca 1943

Wczoraj: [...] Ostatecznie usuwamy Żydów z Berlina. W zeszłą sobotę [27 lutego 1943 roku] zgromadziliśmy ich bez uprzedzenia, a teraz w możliwie najkrótszym czasie przesunie się ich na Wschód. Niestety znowu się okazało, że te lepsze koła, w szczególności intelektualiści, nie rozumieją naszej polityki w sprawie Żydów i po części stają po ich stronie. Wskutek tego nasza akcja została przedwcześnie zdradzona, tak iż cała masa Żydów się nam wymknęła. Ale ich jeszcze dostaniemy. W każdym razie nie spocznę, aż przynajmniej stolica Rzeszy będzie całkowicie uwolniona od Żydów. [...]

Po południu o godz. 4 jadę na górę [na Obersalzberg] do Göringa. [...]. Sam Göring przyjmuje mnie bardzo przyjaźnie i z otwartym sercem. Ma na sobie trochę barokowe ubranie, które, jeśli się go [Göringa] nie zna, może sprawiać nieco komiczne wrażenie. Ale taki już jest i trzeba się pogodzić z jego oryginalnościami, które mają przecież czasami w sobie coś bezsprzecznie sympatycznego. W każdym razie [...] wytworzyła się właściwa atmosfera zaufania, w której da się kuć żelazo, póki gorące.

Po wymianie uprzejmości przechodzimy od razu in medias res[1]. Przedstawia mi on [Göring] ogólny obraz sytuacji, który wydaje się trochę powierzchowny, jednakże generalnie biorąc, oddaje istotę rzeczy. Uznaje sytuację na Wschodzie za stabilną, jakkolwiek jest oczywiście dla niego jasne, że ciągle jeszcze stoimy tam na niepewnym gruncie. Trochę się również martwi tym, że my, aby ochronić się na Wschodzie, dość mocno odsłoniliśmy nasz obszar zachodni. A co się stanie, jeśli Anglicy i Amerykanie spróbują nagłej inwazji; tego w tym momencie w ogóle nie można przewidzieć. Również w Tunezji sprawy nie potoczyły się tak, jak on sobie to wyobrażał. Chce na kilka dni pojechać do Włoch, aby tam ponownie zatroszczyć się o zaopatrzenie. Placówki organizacyjne wojsk lądowych wiele w tych sprawach znowu napsuły, a zdaniem Göringa również Rommel nie dorósł całkiem do swoich zadań. Göring nie ma o Rommlu najlepszego zdania; sądzi, że jest on znakomity w natarciu, ale nie wytrzymuje silnych kryzysów i obciążeń. To może być prawdą. W końcu Rommel operuje już zbyt długo w warunkach niezwykle dużych przeciążeń na północnoafrykańskiej ziemi i te lata nie przeminęły dla niego bez śladu. Między innymi jednak Göring wyrobił sobie swój pogląd również na podstawie oceny Kesselringa, który był zawsze przeciwko Rommlowi. Jakkolwiek ta rzecz by się miała, Göring w każdym razie reprezentuje taki punkt widzenia, że albo musimy spróbować doprowadzić do przełomowego sukcesu w Tunezji, albo przełknąć gorzką pigułkę i wycofać się z północnej Afryki. Sądzi on, że północną Afrykę stracimy definitywnie na rzecz Amerykanów. Gdyby się nam jednak udało przebić na Wschodzie, to wtedy nie będzie to strata niepowetowana. W każdym razie Göring ciągle jeszcze bardzo wysoko ocenia siłę militarną i potencjał wojenny sił anglosaskich. Pod tym względem nie robi sobie żadnych złudzeń.

Co się tyczy Anglii, to nie może on [Göring] pojąć, dlaczego brytyjska plutokracja idzie na tak ścisły sojusz z bolszewizmem, jak pokazały to przede wszystkim obchody 25-lecia Armii Czerwonej. Göring postrzega te sprawy trochę naiwnie, nie umiejąc dostrzec różnicy między działaniami celowymi a właściwymi przekonaniami.

Również w odniesieniu do [oceny] obecnego potencjału Sowietów wydaje mi się on [Göring] trochę bezradny. Ciągle desperacko zadaje to samo pytanie: skąd bolszewizm bierze jeszcze broń i żołnierzy. Moim zdaniem to pytanie jest jednak mało istotne. Najważniejszy jest fakt, że ciągle jeszcze to ma i umie gromadzić nowe rezerwy. W tym względzie Göring zmienił jednak gruntownie swoje poglądy. Również on jest teraz przekonany, że musimy na Wschodzie nadal nastawiać się na walkę z bardzo silnym przeciwnikiem i że byłoby zupełnie nie na miejscu lekceważyć te sprawy. Oznacza to więc – i to jest jądro mojej argumentacji – że trzeba bezwzględnie eksploatować niemiecki potencjał wojenny. [...]

Po godzinnym referacie zgadza się on w pełni z moją prezentacją. Wydaje mi się, że Göring pozostawał zbyt długo z dala od właściwych sił rządzących polityką. Wskutek tego jego poglądy zawierają pewne błędne elementy, które jednak łatwo skorygować. Jego zaletą jest zdrowy rozsądek, który zawsze pozwoli mu przedrzeć się przez meandry zagmatwanej sytuacji. Ponieważ nie ma on już wewnętrzych powiązań z siłami politycznymi, jest on być może także trochę zmęczony i zrezygnowany. Tym bardziej więc wydaje mi się konieczne wciągnąć go znowu do szeregu. Przedstawia on bowiem sobą najwyższy autorytet i w ogóle nie można zainstalować na dłużej żadnego konsekwentnego przywództwa bez niego, a tym bardziej przeciwko niemu. [...]

Drobne niesnaski, które z biegiem czasu wkradły się do naszej pracy, nie dochodzą w ogóle do głosu. Wydają się całkowicie bez znaczenia w kontekście podstawowych tematów o historycznym znaczeniu, które stały się przedmiotem naszej rozmowy. Również i on nie przejawia żadnej chęci, aby w ogóle do tego nawiązywać. Doskonale wie, że w tej rozmowie chodzi o wszystko i że musimy podjąć działania, które obliczone są na przyszłość. Owe niesnaski kwituję machnięciem ręki, aby następnie przejść do rozmowy o kompletnym braku jasnego przywództwa w polityce wewnętrznej i zagranicznej. Także jemu leży bardzo na wątrobie „komisja trzech”; nikogo nie ceni spośród tych, jak mówi, „świętych trzech króli”. Lammersa z głębi duszy nienawidzi. Dostrzega w nim biurokratę, który próbuje przekazać znowu przywództwo Rzeszy w ręce ministerialnej biurokracji. Niestety Führer jeszcze całkiem go nie przejrzał i uważa tego arcyprawnika za nieprawnika oraz tego arcybiurokratę za niebiurokratę. Trzeba więc powoli otwierać Führerowi oczy na tę sprawę. Co się tyczy Bormanna, to Göring nie ma jasności co do jego właściwych zamiarów. Nie ulega jednak żadnej wątpliwości, że dąży on do realizacji bardzo ambitnych celów. Keitel jest również w oczach Göringa absolutnym zerem, które nie może być traktowane poważnie, ale którym pozostali dwaj [z „komisji trzech”] wysługują się po to, aby powstał choćby pozór uczestnictwa Wehrmachtu w ich przedsięwzięciach.

Göring wyrokuje bardzo surowo o Kwaterze Głównej Wodza. W szczególności dotyczy to Jodla, o którym mi donosi, że posunął się on do tego, iż stroi sobie żarty z Führera. Tego jeszcze brakuje. Führer za bardzo ufa tym ludziom. Stając z nim twarzą w twarz, zachowują się oczywiście bardzo przyjaźnie, ale w głębi duszy myślą co innego. [...]

Za jedyny otwarty i godny zaufania charakter w Kwaterze Głównej Wodza Göring uznaje generała Schmundta. Inni przedstawiciele generalicji, po części również tej frontowej, wykorzystują sytuację i piętrzą przed Führerem trudności. N[a] p.[rzykład] Manstein, jak mi mówi Göring, zapalił się nawet do tego stopnia, że nie krył się z zamiarem nakłonienia Führera do rezygnacji z naczelnego dowództwa. Wprawdzie mu [Mansteinowi] to wcześniej wyperswadowano, ale dowiedział się jednak o tym Führer i wyciągnie wobec Mansteina konsekwencje. Führer ma mianowicie zamiar zdymisjonować Mansteina podczas swojej podróży na front południowy, na razie jednak tego zamierzenia jeszcze nie zrealizował.

W każdym razie musimy się mieć na baczności przed starą generalicją z Wehrmachtu i Reichswehry. Dobrych przyjaciół mamy wśród nich jedynie bardzo niewielu. Próbują oni wygrywać nas jednych przeciwko drugim. Ja w każdym razie nie dam się do takiej osobliwej sprawy użyć.

Bardzo szczegółowo omawiamy również przypadek Paulusa, którego Göring poddaje najostrzejszej krytyce. Donosi mi, że także Führer doszedł dzisiaj do przekonania, iż Paulus oddał się tchórzliwie do radzieckiej niewoli. Göring spodziewa się, że ten wzięty do niewoli feldmarszałek bardzo szybko pojawi się jako mówca w moskiewskim radiu. To byłby najlepszy numer, jaki można sobie w ogóle wyobrazić.

Dla samego Führera Göring ma największe współczucie. Również jemu wydaje się, że Führer w ciągu trzech lat wojny postarzał się o piętnaście lat. Jest rzeczą tragiczną, że Führer tak się odcina od życia i wiedzie tak bezwzględnie niezdrową egzystencję. Nie wychodzi już na świeże powietrze, nie odpoczywa, siedzi w swoim bunkrze, działa i rozmyśla. Gdyby go można było przenieść do innego otoczenia! On jednak zamierzył prowadzenie wojny na swój spartański sposób i przypuszczalnie nie da się w tym nic zmienić. [...]

Göring jest całkowicie świadomy tego, co nam wszystkim grozi, jeśli okażemy się w tej wojnie słabi. Nie ma pod tym względem żadnych złudzeń. Przede wszystkim jesteśmy tak uwikłani w kwestię żydowską, że nie ma już dla nas żadnego wyjścia. No i tak jest też dobrze. Ruch i naród, które spaliły za sobą mosty, walczą, jak uczy doświadczenie, z dużo większą determinacją, niż gdyby miały jeszcze możliwość odwrotu.

Tłumaczę Göringowi, że byłoby rzeczą bezwzględnie konieczną prowadzenie wojny nie tylko pod względem militarnym, ale również politycznym. W tym kontekście przechodzę do sprawy proklamacji wschodniej. Co do konieczności jej wydania Göring jest równie mocno przekonany jak ja. Jednakże nie wierzy, aby można to było przeprowadzić z udziałem Rosenberga.

Na temat Rosenberga Göring ma jak najgorszą opinię. Również i on dziwi się, że Führer ciągle na niego stawia i udziela mu pełnomocnictw, których Rosenberg nie potrafi wykorzystać. Rosenberg nadaje się do stowarzyszenia uczonych, ale nie do ministerstwa, które administruje prawie stoma milionami ludzi. Führer wykoncypował sobie Ministerstwo Wschodnie nie [wyłącznie] jako organ administracji, lecz także jako instrument przywództwa. Rosenberg, zgodnie ze swoją dawną skłonnością do zajmowania się sprawami, na których się nie zna, uczynił z tego [ministerstwa] ogromny aparat, nad którym teraz nie panuje.

Göring ma również wiele do zarzucenia Ribbentropowi. Jak najostrzej krytykuje kompletny brak aktywnej polityki zagranicznej, który ciągle daje o sobie znać. Przede wszystkim gani Ribbentropa, że nie udało mu się przeciągnąć Hiszpanii na naszą stronę. Z pewnością Franco jest tchórzliwy i niezdecydowany, ale niemiecka polityka zagraniczna powinna przecież znaleźć sposób na pozyskanie go dla naszych celów. Ribbentrop nie umie też elegancko obchodzić się z ludźmi. Göring daje mi na to wiele przykładów, które działają doprawdy wstrząsająco. Jest nieodmiennie zdania, że ta wojna jest wojną Ribbentropa i że on nie podjął poważnej próby wypracowania modus vivendi w stosunkach z Anglią, a to po prostu z powodu kompleksu niższości. Nie ma jednak powodu, aby nad tym się dzisiaj zastanawiać. Musimy zajmować się samymi faktami, a nie przyczynami, które do nich doprowadziły. Na to będzie dość czasu po wojnie. [...]

Tu wreszcie przedstawiam moje propozycje. Jestem przekonany, że wykonamy najważniejszą robotę, jeśli uda się nam przesunąć polityczne zadania przywódcze Rzeszy z „komisji trzech” do Rady Ministrów do spraw Obrony Rzeszy. Instytucja ta musi zgromadzić mocnych ludzi, którzy już raz zrobili rewolucję z Führerem. Z pewnością zaangażują taką siłę, aby doprowadzić tę wojnę do zwycięskiego końca. [...]

[...] Ci ludzie, którzy organizują się tu w związek wierności Führerowi, nie mają żadnych innych ambicji jak tylko nawzajem się wspierać i budować wokół Führera solidny wał obronny. Führer, kiedy przedstawia mu się sprawę w różny sposób z różnych stron, jest w swoich decyzjach czasami nieco chwiejny. Nie zawsze też reaguje właściwie na ludzi. Trzeba temu trochę zaradzić.

Göring jest całkowicie świadomy, że jego aktualna pozycja jest słaba. Wie, że może tylko zyskać, jeśli dołączą do niego silne osoby i wezmą na siebie zadanie uwolnienia Führera od największych trosk. Wszyscy jesteśmy mocno zdeterminowani, aby w ten sposób dopisać nowy rozdział w dziejach tej wojny.

Sam Göring chce pozyskać Himmlera. Funka i Leya już ja sam pozyskałem. Speer to całkowicie mój człowiek. Mamy więc krąg osób, z którymi można coś zrobić. W każdym razie są wśród nich tacy, którzy w życiu politycznym cieszą się dzisiaj najwyższym poważaniem i autorytetem. [...]

Rozmowy z Göringiem trwały łącznie blisko pięć godzin; sądzę jednak, że to się opłaciło.

Robię mały odpoczynek u Speera. Idziemy razem w góry i wszyscy jesteśmy szczęśliwi, że ten dzień upłynął tak nadzwyczaj obiecująco. [...]

3 marca 1943

Już w drodze [z Monachium] do Berlina, w Halle, dowiaduję się, że w nocy odbył się ciężki nalot lotniczy na Berlin. Skali tego nalotu nie dało się jednak jeszcze rozpoznać na podstawie pierwszych raportów. Problem ten dociera jednak do mojej świadomości, kiedy pociąg powoli dojeżdża do Berlina. Mamy ponad godzinę spóźnienia. Tory są pozrywane. Ze sprawozdania, które już na dworcu przedstawia mi Schach, wnoszę, że chodzi tu o najcięższy atak lotniczy, jaki dotąd dotknął stolicę Rzeszy. Jest ogromna liczba zniszczonych miejsc. Ciężko trafione zostały także zakłady przemysłowe i budynki użyteczności publicznej. Kościół św. Jadwigi jest całkowicie wypalony, poza tym jeszcze cztery inne kościoły, wiele szpitali, domy starców etc. Postawę ludności przedstawiono mi jako wzorową. Jednakże do pewnego stopnia zawiodła cywilna obrona przeciwlotnicza, berlińczycy zbyt długo siedzieli w piwnicach, a tymczasem dopalały się ich domy. W pewnym stopniu zawiodła partia. Nie była całkiem świadoma swoich zadań przywódczych i nie umiała dopasować się elastycznie do wyjątkowych okoliczności. Od razu podejmuję właściwe działania. W żadnym razie nie może powstać wśród ludności wrażenie, że partia nie dorosła do zadań, które są skutkiem tych ciężkich nalotów. [...]

Trochę dostało się również Schwanenwerder, wypadły szyby; jednak Bogu dzięki złowieszcza bomba eksplodowała dwieście metrów od domu. Gdyby spadła na dom, to prawdopodobnie zginęłaby cała rodzina. Teraz muszę oswoić się z myślą, że rodzina powróci do Berlina, choć będą się z tym wiązać bardzo duże trudności, przede wszystkim z chodzeniem do szkoły. [...]

4 marca 1943

Wczoraj: [...] Polski rząd emigracyjny jest nad wyraz zaskoczony, że Sowieci postępują z nim tak arogancko. Stalin w ogóle o tym nie myśli, aby czuć się związany postanowieniami Karty Atlantyckiej, a wszelkie zaklęcia Anglików na nic się nie zdają. Zmierza prostą drogą do swojego celu, do bolszewizacji Europy, i chce najpierw zacząć od byłych polskich obszarów. [...]

5 marca 1943

Wczoraj: [...] Spór między Związkiem Radzieckim a polskim rządem emigracyjnym rozwija się niepowstrzymanie nadal, grożąc ewentualnie poważnym poróżnieniem sił anglosaskich i bolszewickich. Radykalniejsze pisma w Londynie udzielają teraz Polakom przyjaznej rady, aby jednak dalej nie drażnić Sowietów. Widać więc, czego mogą spodziewać się małe państwa, gdy Sowieci chcą je połknąć, a Anglicy nie mają żadnej możliwości wojskowej, aby im się przeciwstawić. [...]

Po południu ma miejsce uroczystość z okazji 25-lecia Ufy. Klitzsch ma długie, ale interesujące przemówienie o historii Ufy. Wynika z niego, jak nadzwyczaj ciężka była walka grupy patriotów przeciwko żydowskiemu wyobcowaniu niemieckiego filmu w okresie systemu[2]. Mogę podać informację o pewnych wyróżnieniach honorowych przyznanych przez Führera. Hugenberg otrzymuje Orlą Tarczę[3], Klitzsch i Winkler – Medal Goethego, a Liebeneiner i Harlan – nominacje profesorskie. Ponieważ te honory były trzymane w tajemnicy, wyróżnieni nie posiadają się z radości. W szczególności dotyczy to Hugenberga, wręcz porażonego publicznym uhonorowaniem, które stało się tu jego udziałem. Traktuję go z uprzedzającą grzecznością, co wywiera na nim głębokie wrażenie. [...]

6 marca 1943

Wczoraj: [...] Akurat w tym momencie SD uważa za stosowne, aby kontynuować ewakuację Żydów. Przed żydowskim domem starców rozegrały się niestety nieco niemiłe sceny. Ludność zebrała się w dużej liczbie, a po części nawet stanęła trochę po stronie Żydów. Wydaję SD polecenie, aby nie przeprowadzać ewakuacji Żydów akurat w tak krytycznym momencie[4]. Lepiej odczekajmy jeszcze parę tygodni, potem możemy całą sprawę przeprowadzić tym bardziej gruntownie. Trzeba wszędzie interweniować, aby zapobiec szkodom. Pewne placówki są w swoich działaniach tak niemądre politycznie, że nie można ich pozostawić samym sobie na dziesięć minut. [...]

9 marca 1943

Wczoraj: [...] Około godz. 13 przylatujemy na lotnisko w Winnicy. Cała masa samolotów z frontu, które znalazły się tutaj do przeglądu technicznego. Czuje się już trochę frontowej atmosfery. [...]

Jazda do Winnicy. Kraj sprawia dość beznadziejne wrażenie. Wszędzie panuje bieda i zaniedbanie. To nie do opisania, w jakiej odzieży i w jakich butach prezentują się mieszkańcy. Ludzie, których tu widać na każdym kroku, mogliby zostać w Berlinie potraktowani jako wyjątkowe zjawisko. Można więc stwierdzić, że w istocie bolszewizm wpędził naród rosyjski w nędzę, aby realizować swoją obłędną politykę zbrojeniową. Furmanki zaprzężone w konie zwożą drzewo z lasu do mieszkań. Wszędzie brakuje opału, w tym celu wycina się lasy. Również i tutaj panuje odwilż. Śnieg niemal całkowicie zniknął. Ziemia to jedno wielkie pole błota.

Około godz. 13.30 znajdujemy się już w Kwaterze Głównej Wodza. Oczekuje tam Speer, aby poinformować mnie co do przebiegu jego odbytych już rozmów z Führerem. Opisuje mi Führera jako osobę w świetnej formie, co zapewne wiąże się z faktem, że front wschodni już się całkowicie ustabilizował, a nawet mamy tam do odnotowania znaczące sukcesy.

Niestety sytuacja w Tunezji nie jest tak pomyślna. Natarcie Rommla nie spowodowało wprawdzie dużych strat, ale przecież trafiło w próżnię. Anglicy zorientowali się na czas w jego zamiarach i dlatego mogli się na nie przygotować. [...]

W tym momencie Führer ma bardzo wielkie zmartwienie, przede wszystkim w związku z wojną powietrzną. Jest niezadowolony z posunięć, których dokonał w tym zakresie Göring. Te posunięcia nie tworzą żadnego systemu i nie przeprowadza się ich w wielkim stylu. Göring niejednokrotnie otrzymuje od swojej generalicji błędne informacje. Sądzi, że nastroje narodu niemieckiego nie pogorszą się również po dalszych ciężkich atakach z powietrza. Można się z tym zgodzić jedynie z pewnymi zastrzeżeniami. Wojna powietrzna jest bowiem jeszcze niezbadanym terenem i musimy być tu przygotowani na każdą niespodziankę.

Niestety wielki zawód, który uczyniła Luftwaffe, spowodował, że nie tylko pod tym, ale również pod każdym innym względem kolosalnie ucierpiał u Führera prestiż Göringa. To trochę udaremnia mój plan silnego wyeksponowania jego osoby w rozmowie z Führerem. Jak mi doniósł Speer, Führer jest w tym momencie dla Göringa niedostępny. Również z tego powodu Speer dalej nie forsował sprawy. Mimo to uważam, że nie wolno nam porzucić naszego planu. Göring jest przecież silnym autorytetem politycznym i wojskowym, który nie wykształcił się w ciągu jednego roku i z pewnością nie może zaniknąć w ciągu jednej nocy. Trzeba poczekać na korzystniejszy czas dla niego, ale także taki korzystniejszy czas wykreować.

Führer jest nadzwyczaj nieprzychylnie nastawiony do Fromma. Zauważa także, że Fromm nie jest zdolny przeprowadzić z powodzeniem planu [pozyskania] 800 000 ludzi[5]. Miał on już także pierwsze trudności z Guderianem, co Führera szczególne irytuje.

Führer jest nadal bardzo zadowolony z Zeitzlera, który obecnie służy mu jak najbardziej efektywną pomocą w dowodzeniu kampanią wschodnią. Keitel odgrywa właściwie jedynie bardzo podrzędną rolę. Führer go jednak trzyma, ponieważ nie chciałby przez zmiany personalne wywoływać sensacji, a poza tym nie ma w tym momencie nikogo, kim mógłby go zastąpić. Deficyt przywódczych głów w Wehrmachcie jest doprawdy zastraszający. To zapewne w gruncie rzeczy wiąże się z całkowicie błędną selekcją przywódców. Wybiera się ich bardziej według stanu, majątku i wykształcenia niż naturalnych predyspozycji i kwalifikacji charakteru. Taki system może wystarczyć na czas pokoju, podczas wojny jednak prędzej czy później srodze się zemści. Teraz musimy płacić za poprzednie zaniedbania. [...]

O godz. 14 przychodzi Führer po naradzie sytuacyjnej. Bogu dzięki, prezentuje się pod względem zdrowotnym znakomicie. Wygląda wprawdzie na trochę zmęczonego, ale poza tym robi wrażenie człowieka bardzo aktywnego. Cieszy się bardzo, że przyjechałem do Kwatery Głównej na cały dzień. Zrezygnował w tym dniu z innych narad, aby móc w spokoju porozmawiać ze mną o całokształcie sytuacji i wynikających z niej problemach.

Przedstawiam mu najpierw szczegółowy raport na temat ostatnich nalotów na Berlin, i to nie tylko w sensie materialnym, ale również ideowym. Słucha tego raportu z wielką uwagą i dokładnością. Już w tym momencie widzę, że ma on silne podejrzenie[6] co do Göringa, iż nie orientuje się on zupełnie w zasięgu wojny powietrznej. Generalicja Luftwaffe oszukuje go na okrągło, w związku z czym kreuje on sobie obraz nad wyraz optymistyczny, aby nie powiedzieć: iluzjonistyczny.

Na temat generalicji Führer wyrokuje jedynie negatywnie. Wprowadza go [ona] w błąd, gdzie tylko może. Poza tym jest niewykształcona i nie zna się na swoim wojennym rzemiośle, czego jako minimum należałoby od niej oczekiwać. To, że generalicja nie ma wyższej kultury, nie może być powodem do zarzutów, ponieważ nie była pod tym względem wychowywana. Ale fakt, że ma tak słabą wiedzę w zakresie czysto materialnych problemów wojny, przemawia absolutnie przeciwko niej. Jej wychowanie było od pokoleń błędne. Efekty tego wychowania widzimy dzisiaj przed sobą w postaci korpusu wyższych oficerów. Mogę do tego dołączyć przykłady z własnego doświadczenia, które stanowią dla Führera jedynie potwierdzenie jego poglądów. Jest on nadzwyczaj wzburzony istnieniem wielu nieudaczników w Wehrmachcie. Przede wszystkim gniewa go fakt, że OKW w żaden sposób nie zostało wysprzątane podczas najnowszej akcji wyczesywania. Tu generał von Unruh asolutnie zawiódł. Opowiadam Führerowi szczegóły mojego starcia z Unruhem, które go bardzo rozśmieszają. Bawi się po królewsku niezdarną próbą Unruha zapędzenia mnie w kozi róg. Opowiada, że miał tych panów u siebie i przedstawił im swój pogląd według wszelkich prawideł sztuki. M.[iędzy] in.[nymi] oświadczył Unruhowi, że po części to mnie zawdzięcza fakt, iż dzisiaj może w ogóle nosić mundur. Dlatego musi mu wyjaśnić, jak ma traktować jednego z najważniejszych ludzi w państwie. Unruh zrobił się w trakcie tej rozmowy bardzo malutki i ciągle podkreślał, że osobiście ma mnie głęboko w sercu. To jednak nie odwiodło Führera, aby unaocznić mu [Unruhowi] z całą wyrazistością problem kulturalnej opieki nad naszym narodem. Mimo to oficerowie naturalnie tego nie zrozumieli, ponieważ nie są do tego zdolni. Znamienne jest tylko to, że Unruh nie ma charakteru niezbędnego do przeczesania placówek Wehrmachtu. Dlatego nawet placówki służbowe Führera pozostały niemal nietknięte przez obecne działania totalizacyjne[7]. [...]

Jeśli chodzi o sytuację na froncie wschodnim, to Führer sądzi, że jest ona do całkowitego ustabilizowania za dziesięć dni. Nadzwyczajnie sprawdziły się dywizje SS, w dużej części w ogóle ratując front wschodni. Dzisiaj może się wydawać prawie nieprawdopodobnym cudem fakt, że w stosunkowo krótkim czasie udało się ponownie zespolić front, rozciągnięty na przestrzeni 650 km. Jest to dowód na to, że bolszewicy nie są tacy silni, jak początkowo się obawiano. Klęskę tej zimy spowodował zapewne głównie fakt, że kompletnie zawiedli nasi sojusznicy. Teraz mamy front w porządku. To ogromne osiągnięcie militarne, którego nie sposób dostatecznie wysoko oceniać. Führer nie chce już widzieć sojuszników na froncie wschodnim. Dla niego jest całkowicie jasne, że rozprawić się z bolszewikami mogą jedynie nasi żołnierze. [...]

Ocena Führera moralnych kwalifikacji generalicji, i to wszystkich rodzajów broni, jest druzgocąca. A priori nie wierzy on żadnemu generałowi. Wszyscy go oszukują, starają się o wytworzenie dobrego nastroju, przychodzą z liczbami, które może zakwestionować dziecko, występują z insynuacjami na temat inteligencji Führera, które są wręcz obrażające. [...] W każdym razie Führer nie da się już więcej zwodzić w kwestii wojny powietrznej. Wie, o co dokładnie chodzi, i nie spocznie, aż Göring zajmie klarowne stanowisko na ten temat. [...]

W obliczu takiego, a nie innego nastawienia uważam za rzecz niedogodną, aby przedkładać Führerowi problem politycznego przywództwa Göringa; to teraz niewłaściwy moment. Musimy tę sprawę odłożyć na potem. [...]

Przedstawiam Führerowi niektóre kwestie dotyczące terenów okupowanych, które on w dużym stopniu już zna. W tym kontekście podejmuję również rozmowę na temat generalnego gubernatora dr. Franka. Nie cieszy się on już u Führera poważaniem. Z całą powagą sugeruję jednak Führerowi, że albo usunie on Franka, albo musi przywrócić jego autorytet; w tych krytycznych czasach generalny gubernator, t[o]zn.[aczy] wicekról w Polsce, jest nie do pomyślenia bez autorytetu. Do tego jeszcze Frank ma obecnie przykrą historię rozwodową, w której akurat niezbyt elegancko się zachowuje. Führer zabronił mu tak upragnionego rozwodu. Również i to wprowadza duży zamęt do stosunków Führera z Frankiem. Mimo to chce on w najbliższych dniach wezwać Franka do siebie, aby ustalić, czy da się go jeszcze uratować, a jeśli tak, to jak można by raz jeszcze umocnić jego autorytet. W tej całej sprawie Frank zachowuje się niezbyt fair. Miota się w porywczych wybuchach złości bądź przechodzi do stanu swoistego duchowego samoumartwiania. Tak oczywiście nie można przewodzić narodowi; do tego trzeba mieć konieczną pewność siebie, bo tylko ona może także promieniować pewnością na zewnątrz. [...]

Moje działania dotyczące wojny totalnej Führer całkowicie aprobuje. W tym kontekście pozwala sobie na coś, co jest najbardziej pochlebne dla mnie w związku z moim ostatnim przemówieniem w Pałacu Sportu, a mianowicie określa je jako psychologiczny i propagandowy majstersztyk. Śledził je uważnie od początku do końca, czytał też zagraniczne opinie i doszedł do wniosku, że postaraliśmy się o superszlagier. Jest wprost zachwycony jego oddziaływaniem. Kazał sobie też przygotować pochodzące z różnych stron raporty o atmosferze panującej w Pałacu Sportu i te raporty bardzo go ucieszyły.

Führer w pełni aprobuje moją propagandę antybolszewicką. To najlepszy koń w naszej stajni. Aprobuje on [Hitler] także moją taktykę, aby wypuszczać w świat bolszewickie meldunki o zwycięstwach bez polemicznych komentarzy. Europie powinny spokojnie chodzić ciarki po plecach; szybciej nabierze ona rozsądku. Poza tym nasza propaganda jest kością niezgody we wrogim obozie.

Jednakże sprawy proklamacji wschodniej Führer nie chce na razie podejmować; jego zdaniem sytuacja na Wschodzie nie jest jeszcze dostatecznie ustabilizowana i nie rokuje sukcesu. Poza tym sądzi, że bolszewizm jest tak znienawidzony i wywołuje taki strach wśród narodów wschodnich, że antybolszewicka tendencja naszej propagandy w zupełności wystarczy. Próbuję wyperswadować to Führerowi, ale bez skutku. Przypuszczam jednak, że prawdziwą przyczyną jest chyba to, że nie chce on w tym obecnie trudnym okresie wykonywać gestu, który mógłby zostać uznany za oznakę ustępliwości. Gdy sytuacja na Wschodzie trochę się wyklaruje, zwrócę się do niego [z tą sprawą] ponownie. [...]

Rozmowy Ribbentropa w Rzymie przyniosły pełny sukces[8]. Duce chce teraz zrobić porządek zarówno pod względem politycznym, jak i militarnym. Führer jednak wątpi, czy przyniesie mu to powodzenie. Duce nie ma wcale tak wiele władzy, jak się wydaje. Arystokracja i dwór [królewski] torpedują jego wszystkie decyzje. Duce chce ewentualnie utrzymać Tunis również z powodów wewnątrzpolitycznych. A co się stanie, jeśli z wyższej konieczności będziemy zmuszeni opuścić Tunis? Dla faszyzmu będzie to oznaczać ciężki wstrząs. [...]

Führer staje się pod koniec rozmowy nadzwyczaj szczery i uderza w osobiste tony. Z niczego już nie robi tajemnicy. Takie spotkania w cztery oczy to prawdziwe pokrzepienie serca. Führer zapewnia mnie po raz któryś, że jest z mojej pracy nie tylko zadowolony, ale wręcz ją podziwia. Niemiecka propaganda wojenna stanowi pod każdym względem arcydzieło. Mogę więc być dumny z uznania, które przypada mi w udziale. [...]

Führer jest bardzo oburzony postawą feldmarszałka Paulusa. Sądzi podobnie jak i ja, że Paulus zachował się tak, jak przedstawiają to wrodzy sprawozdawcy. Chce Paulusa wraz z jego generałami postawić po wojnie przed sądem wojennym [sic!], ponieważ nie wykonał wyraźnego rozkazu, aby stawiać opór aż do ostatniego naboju. Tego rodzaju generałowie nienawidzą Führera, ponieważ są niewykształceni, ponieważ widzą w nim parweniusza i ponieważ pozbawieni są intuicji umożliwiającej im rozpoznanie jego geniuszu.

To dotyczy również generalicji Luftwaffe. Bardzo boli Führera, że Göring okazuje jej zbyt wiele zaufania. [...]

W kwestii żydowkiej aprobuje moje postępowanie i przekazuje mi dobitne polecenie całkowitego usunięcia Żydów z Berlina. Zadbam o to, aby nie dochodziło do przypadków konkubinatu między berlińskimi Żydami a zagranicznymi robotnikami. Nie będzie w tej wojnie spartakusowskich związków[9] w stolicy Rzeszy. [...]

10 marca 1943

Wczoraj: Wyjeżdżamy już o godz. 6.30 z Kwatery Głównej. [...] Krótko po godz. 7 startujemy z lotniska [w Winnicy]. [...]

Krótkie międzylądowanie w Warszawie. Na miasto nie zwracam uwagi. Tylko bym się zdenerwował. [...]

11 marca 1943

Wczoraj: [...] Ewakuacja Żydów z Berlina doprowadziła jednak do pewnych nieporozumień. Niestety aresztowano również Żydów i Żydówki z małżeństw uprzywilejowanych[10], co wywołało strach i zamieszanie. Decyzja o tym, aby aresztować Żydów jednego dnia, okazała się uderzeniem w próżnię, gdyż wskutek krótkowzrocznej postawy przemysłowców Żydzi zostali na czas ostrzeżeni. W sumie nie udało się nam pochwycić 4000 Żydów. Teraz wałęsają się bez mieszkania i meldunku po Berlinie i stanowią oczywiście duże zagrożenie dla porządku publicznego. Zarządzam, aby policja, Wehrmacht i partia uczyniły wszystko, żeby tych Żydów możliwie szybko wyłapać.

Aresztowanie Żydów i Żydówek z małżeństw uprzywilejowanych wywołało szczególną sensację w kręgach artystycznych. Akurat w środowisku aktorskim istnieją jeszcze w pewnej liczbie te uprzywilejowane małżeństwa. Nie mogę obecnie okazać tym ludziom nadmiernie wielu względów. Jeśli niemiecki mężczyzna pozostaje jeszcze nadal w legalnym związku małżeńskim z Żydówką, to fakt ten absolutnie przemawia przeciwko niemu, a wojna to już nie czas, aby traktować ten problem zbyt sentymentalnie.

Generalny gubernator dr Frank wykorzystał mój dekret o traktowaniu narodów wschodnich do tego, aby wprowadzić nową politykę wobec Polaków. To nie jest zgodne z sensem tego dekretu, który w gruncie rzeczy odnosi się do narodów Związku Radzieckiego. Otrzymuję w tej sprawie dalekopis od Bormanna. Umawiam się z nim, że przekaże on również w moim imieniu właściwą odpowiedź Frankowi na jego wyskok. [...]

13 marca 1943

Wczoraj: [...] Bardzo duża niejasność panuje jeszcze w kwestii tego, co jest w zakładach fryzjerskich dozwolone, a co nie. Kontaktuję się z Funkiem, aby spowodować wydanie klarownego rozstrzygnięcia. Nie może być tak, że w jednym okręgu wojnę totalną traktuje się luźno, a w innym surowo. To doprowadziło już do takiego stanu, że w określonych okręgach farbowanie i ondulowanie włosów dla pań jest zabronione, podczas gdy w innych jest dozwolone. W rezultacie lepszy damski świat jeździ z jednego okręgu do innych, aby sobie załatwić swój make-up. Naturalnie to nie mieści się w sensie wojny totalnej. [...]

Wieczorem są u mnie z wizytą Speer, Funk i Ley. [...]

O północy wstaje nagle Funk i składa mi powinszowania z okazji dziesiątej rocznicy objęcia przeze mnie Ministerstwa Propagandy. A więc minęło już dziesięć lat od chwili, kiedy zacząłem budować i praktycznie wykorzystywać nowy instrument niemieckiego przywództwa narodowego. Sądzę, że nie potrzebuję się wstydzić tej dziesięcioletniej pracy. Ministerstwo, które wówczas stanowiło poniekąd niezapisaną wizytówkę, zapełniło w tym czasie tę wizytówkę pismem wyraźnym i klarownym, które zarówno w kraju, jak i za granicą jest bardzo łatwo czytelne. Sądzę, że nie ma nikogo na świecie, kto chciałby wątpić w ogromne znaczenie Ministerstwa Propagandy dla niemieckiej polityki państwowej w ostatnich dziecięciu latach. Mogę to zaksięgować z dumą jako sukces mojej pracy, przy którym swój udział miała duża liczba najlepszych i najbardziej niezawodnych współpracowników. Jestem szczęśliwy, że mogę świętować dziesiątą rocznicę powstania mojego Ministerstwa w momencie tak samo poruszającym jak we właściwym dniu utworzenia [resortu], który wypadł w samym środku zawirowań rewolucji narodowosocjalistycznej. Będę się starał, aby w nadchodzących latach realizować nasze zadania z taką samą intensywnością pracy i z takim samym najwyższym idealistycznym zaangażowaniem. [...]

14 marca 1943

Wczoraj: [...] Raport z terenów okupowanych nie wnosi nic nowego; jedynie tylko to, że w Generalnym Gubernatorstwie znacząco zwiększyły się terror i działalność sabotażowa. [...]

17 marca 1943

Wczoraj: [...] Niestety nie posunąłem się naprzód w sprawie propagandy odnośnie do zajętych obszarów wschodnich i Związku Radzieckiego. Führer w odpowiedzi na raport Lammersa w kwestii mojego konfliktu kompetencyjnego z Rosenbergiem podjął decyzję kompromisową, na mocy której mój wpływ na propagandę wschodnią ma przedstawiać się tak samo jak mój wpływ na całą propagandę zagraniczną, a mianowicie przez działalność attaché[11]. Nie obiecuję sobie po tego rodzaju procedurach zbyt wiele, mimo to chcę jednak na razie tak organizować pracę i zobaczyć, jak daleko zajdę. Przy najbliższym spotkaniu z Führerem powrócę jeszcze raz do tego zagadnienia[12]. [...]

Przychodzi z wizytą Berndt i przedstawia mi aktualną sytuację w północnej Afryce. Jest ona bardziej niż budząca niepokój. Dysponujemy w północnej Afryce około 75 000 ludzi, Włosi mają ich około 200 000. To jest już sama w sobie znaczna koncentracja oddziałów; nie ma jednak broni, benzyny, brakuje też wyżywienia. Zaopatrzenie do Tunisu dochodzi jedynie w 60%, pozostałe 40% trzeba spisać na straty. Prawie nie da się określić tego, co idzie na dno morza; tego nam oczywiście brakuje w kluczowych punktach frontu wschodniego. Mimo to Führer zdecydował, że Tunis musi być broniony tak długo, jak to możliwe, i że należy odrzucać wszelkie propozycje kompromisowe.

Rommel przedstawił szczegółowo Führerowi swoje trudności z Włochami. Można na tej podstawie zrozumieć, dlaczego Rommla dotknęła choroba. W północnej Afryce działa faktycznie obok siebie pół tuzina różnych stanowisk dowódczych: Rommel, Kesselring, Arnim[13], Commando Supremo w Rzymie, miejscowi dowódcy włoscy itd. To okropne, że trzeba prowadzić wojnę przy takiej niejasności rozkazodawczej i kompetencyjnej. [...]

Czytam w jednym z raportów, że w Hiszpanii doszło do kompletnego odwrócenia się sytuacji w propagandzie. Miniony kryzys zimowy otworzył hiszpańskiej opinii publicznej oczy na niebezpieczeństwo bolszewizmu i jeśli Anglicy wcześniej dysponowali najlepszym argumentem propagandowym w postaci tezy o wspólnym marszu ze Związkiem Radzieckim, to teraz ten argument już nie działa na hiszpańską opinię publiczną. Zamiast szeroko rozpowszechnionej anglofilii szerzy się teraz w hiszpańskiej opinii publicznej strach przed bolszewizmem, co może być i także jest wykorzystywane przez naszą propagandę według wszelkich prawideł sztuki. W Hiszpanii i Portugalii istnieje nadal głębokie przekonanie co do konieczności dalszego zachowania neutralności bądź nieprowadzenia wojny. Jednakże ostre stanowisko antybolszewickie pozostało bez zmian. To, że oba te autorytarne państwa chciałyby trzymać się od wojny z daleka, jest zrozumiałe. Pozostaje jednak kwestią otwartą, czy to się długo uda. W każdym razie istnieje zdecydowana gotowość do aktywnego przystąpienia do wojny w razie dalszych sukcesów radzieckiego przywództwa wojennego. Widać nadto gotowość do przystąpienia do walki przeciwko Anglii, o ile podejmie ona próbę wciągnięcia do wojny jednego czy drugiego kraju. W każdym razie ani Hiszpania, ani Portugalia nie chcą stać się terenem przemarszu [na wojnę] przeciwko państwom osi. To, że w Hiszpanii ma się apetyt na Algier, jest zrozumiałe. Na razie jednak nie rysuje się żadna praktyczna możliwość objęcia w posiadanie Algieru. Chyba że chciałoby się przystąpić do wojny. A tego właśnie Hiszpanie chcieliby uniknąć. [...]

Po południu zbiera się „komisja trzech”. Rozgorzała ożywiona dyskusja. [...]

Następnie odbywa się czytanie projektu dekretu Führera, przygotowanego przez Lammersa, w którym wzywa się prominentów państwa i partii do stylu życia właściwego dla czasu wojny. Ten dekret jest całkowicie niewystarczający, gdyż tak naprawdę żąda rzeczy niemożliwych. Postuluję ostrzejszy dekret. Członkowie grupy oponują przeciwko temu, ale na podstawie materiału o przypadku Nöthlinga[14], który przedłożył mi Helldorf, mogę nadać moim argumentom dużą siłę uderzenia. W ten proceder spekulowania żywnością jest zamieszanych wielu prominentów państwa i partii, m.[iędzy] in.[nymi] dr Frick, Rust, Darré i nawet Hierl, a do tego jeszcze Brauchitsch i Raeder. Materiał jest bardzo obciążający i prawdopodobnie będę go musiał przedłożyć Führerowi. To skandal, że dostojnicy państwowi, partyjni i Wehrmachtu zachowują się jak sabotażyści wojenni. Można sobie teraz wytłumaczyć, dlaczego naród ciągle podaje sobie z ust do ust wiadomość o [kartkowych] racjach dla dyplomatów. [...]

Komisarz Rzeszy do spraw umacniania niemieckości wręczył sprawozdanie na temat dotychczasowych akcji przesiedleńczych. Chodzi o największą wędrówkę ludów, jaką kiedykolwiek oglądała historia. Przy wszelkich niedogodnościach, które się przy tej okazji wyłoniły, można mówić tu o znakomitym osiągnięciu. W każdym razie Himmler może być bardzo dumny z tego, czego dokonał[15]. [...]

18 marca 1943

Wczoraj: [...] Podczas obiadu prowadzę w towarzystwie Speera, Leya i Funka trzygodzinną rozmowę z Göringiem. W trakcie tej rozmowy nabieramy jasności co do drogi, którą należy teraz kroczyć w związku z przywództwem w polityce wewnętrznej. Göring przedstawia nam najpierw swój szczegółowy pogląd dotyczący obecnej sytuacji we władzy. Generalnie biorąc, identyfikuje się z moimi argumentami, które mu wyłożyłem na Obersalzbergu. Wnoszę z tego z dużą satysfakcją, że moje wywody wywarły na nim jak najgłębsze wrażenie. Dołącza do tego uwagi na temat psychiki Führera, z których wynika, że przede wszystkim chodzi o to, że trzeba go należycie traktować i przy składaniu wniosków zwracać się do niego z właściwymi argumentami i we właściwym czasie. Niestety na tym polu dopuściliśmy się zaniedbań, podczas gdy Bormann, Lammers i Keitel postępowali o wiele zręczniej. To musi zostać zmienione. Göring nie ceni tych trzech zbyt wysoko. Co się tyczy ich pozycji we władzy, to kolejność znaczenia układa się [zdaniem Göringa] następująco: Bormann, Lammers i Keitel, przy czym ten ostatni jest absolutnym zerem. To lokomotywa bez ognia w piecu, która wypuszcza ostatni kłąb pary i potem nagle staje. Nie da się jednak zaprzeczyć, że ci trzej mają zamiar stworzyć swego rodzaju rząd gabinetowy i postawić [w ten sposób] ścianę między Führerem i ministrami. Tego pod żadnym pozorem nie wolno tolerować. [...] Göring popełnił ciężki błąd, pozwalając na uśpienie Rady Ministrów do spraw Obrony Rzeszy, ponieważ przysparzała mu wielu trudności w stosunkach z Lammersem i Führerem. Gdyby tę Radę zdecydowanie zaktywizował od początku wojny, to niemiecka polityka wewnętrzna nigdy nie zboczyłaby na złą drogę, na której dzisiaj faktycznie się znajduje. Göring może na swoje usprawiedliwienie powiedzieć, że nie miał do dyspozycji właściwych, mocnych ludzi, reprezentujących prawdziwy, a nie tylko pozorny autorytet. Rada Ministrów do spraw Obrony Rzeszy musi teraz zostać na nowo zaktywizowana. Istotnym warunkiem jest uzupełnienie jej składu o niektóre silne osobowości. Myślimy przede wszystkim o Speerze, Leyu, Himmlerze i o mnie. [...] Chcemy tak procedować, żeby Göring przy najbliższym spotkaniu z Führerem wniósł propozycję pewnego ożywienia przywództwa w ojczyźnie, a w tym celu zaktywizowania i uzupełnienia Rady Ministrów do spraw Obrony Rzeszy. „Komisję trzech” coraz bardziej wciągalibyśmy w tryby działalności Rady Ministrów do spraw Obrony Rzeszy, t[o] zn.[aczy] problemy, którymi dzisiaj zajmuje się „komisja trzech”, powinny stać się przedmiotem obrad Rady Ministrów do spraw Obrony Rzeszy wzg.[lędnie] powinny one, jeśli zajmuje się nimi „komisja trzech”, być omawiane w ramach Rady Ministrów do spraw Obrony Rzeszy. Göring chce przeprowadzić swoją rozmowę z Führerem już bardzo niedługo, prawdopodobnie w najbliższych dniach, kiedy Führer będzie przebywał na Obersalzbergu, a Göring z okazji wizyty Duce znajdzie się tam również. Następnie chcemy zaraz bez zbędnej zwłoki przystąpić do pracy i zająć nie tak bardzo pertraktacjami i intrygami, ale raczej praktycznymi przedsięwzięciami. Göring jest pełen zapału do realizacji moich planów. Ma pełną świadomość faktu, że tak, jak działo się do tej pory, nie może być dalej. Trzeba zrobić coś o znaczeniu podstawowym, jeśli ma zostać uratowany jego autorytet i stanowisko, ale również jeśli niemiecka polityka wewnętrzna ma zostać znowu skierowana na właściwe tory. Gdyby Göring nie mógł kierować Radą Ministrów do spraw Obrony Rzeszy, która powinna zbierać się raz na tydzień, to chciałby przekazać to kierownictwo mnie. [...]

Jeśli stworzymy klarowne przywództwo w polityce wewnętrznej, to już nie będzie trudno trzymać na wodzy gauleiterów, którzy zrobili się trochę krnąbrni. Myślimy m.[iędzy] in.[nymi] również o tym, żeby pozywać przed oblicze Rady Ministrów do spraw Obrony Rzeszy takiego gauleitera, który okazuje całkowite nieposłuszeństwo i któremu trzeba otworzyć na to oczy. W ten sposób przynajmniej stopniowo będziemy odtwarzać jasne i świadome celu przywództwo w polityce wewnętrznej, czego dzisiaj zupełnie brak. Musimy jednakże być bardzo ostrożni, aby członkowie „komisji trzech” nie zorientowali się przedwcześnie w naszych zamiarach. [...]

Następnie rozmawiamy szczegółowo o wojnie powietrznej. Göring ciągle jeszcze nie zdaje sobie sprawy z rozmiarów zaistniałych strat w ludziach i materialnych. Na przykład dziwi się bezgranicznie, kiedy mu komunikuję, że mamy w Berlinie blisko 700 zabitych. Również nie są mu znane w pełnym zakresie szkody [materialne], które powstały w Berlinie. [...] Także on ma teraz świadomość, że angielskie ataki powietrzne mogą zostać powstrzymane jedynie za pomocą kontrterroru. Nie ma żadnego sensu atakować angielskich miast przemysłowych i portowych. Trzeba ugodzić Anglików tam, gdzie objawia się największa skłonność do defetyzmu, t[o] zn.[aczy] w dzielnice mieszkaniowe i plutokratyczne. [...]

19 marca 1943

Wczoraj: [...] Żydzi na całym świecie zadają sobie wiele trudu, aby upiększyć wizerunek bolszewizmu i przedstawić go jako mniejsze niebezpieczeństwo od narodowego socjalizmu. Hasła w żydowskich kręgach Londynu i Waszyngtonu głoszą teraz, że Związek Radziecki jest wybrany do tego, aby przewodzić Europie. Naturalnie jest to dla naszej antybolszewickiej propagandy nie byle jaka gratka. [...]

Nasze sukcesy na Wschodzie znowu wpływają bardzo silnie na opinię publiczną na terenach okupowanych. Istotnie zmniejszyła się nawet liczba aktów terroru i sabotażu w Generalnym Gubernatorstwie. [...]

Krąży bardzo wiele pogłosek, które również dotyczą osoby Führera. Tematem tych pogłosek jest przede wszystkim stan jego zdrowia. Dlatego jest konieczne, aby Führer zabrał głos w najbliższą niedzielę[16]. W ten sposób fala pogłosek zostałaby powstrzymana za jednym zamachem.

Jak to pięknie, że można przynajmniej przez jeden dzień trochę poczytać w Lanke; do tego w otoczeniu wiosny i lasu, czegóż lepszego można by sobie życzyć!

Wieczorem wracam do Berlina. Magda czuje się dzięki Bogu znowu lepiej. Jest nadzieja, że w końcu tygodnia będzie mogła przynajmniej na dwa dni przyjechać do domu.

Wieczorem trochę pracy z filmami. Oglądam bolszewickie kroniki filmowe z najnowszych walk w zimie. Można o nich powiedzieć wszystko, tylko nie to, że są przekonujące. W produkcji kronik filmowych wyprzedzamy o wiele długości wszystkie kraje prowadzące wojnę. Nie chcemy, aby tę przewagę ktokolwiek nam odebrał. [...]

20 marca 1943

Wczoraj: [...] Zarówno w Moskwie, jak i w Londynie zwracają się z werwą przeciwko polskiej klice emigranckiej, która przedstawiła wygórowane żądania terytorialne. Moskiewski żargon jest absolutnie bolszewicki. Mówi się tu tylko jeszcze o podupadłym ziemiaństwie i reakcjonistach. Przywódcy państw neutralnych mają tu więc mały przedsmak tego, co im się zaaplikuje, jeśliby faktycznie Sowieci doszli kiedyś do władzy. [...]

W odniesieniu do frontu wschodniego Führer jest bardzo szczęśliwy, że udało mu się go znowu całkowicie zaryglować. Sowieci nacierają teraz na niemieckie pozycje obronne, ponosząc niezwykle duże straty w ludziach i sprzęcie. Führer oczywiście nie wie dokładnie, jak długo Związek Radziecki może wytrzymać. Jest jednak zdania, że jeśli ten kolos raz zatrzęsie się w posadach, to dojdzie do jego historycznego upadku na skalę światową. Führer sądzi, że upadek zacznie się od wyczerpania rezerw ludzkich, a nie materiałowych. Sowieci ponieśli ubiegłej zimy tak wiele krwawych strat, że na dłuższą metę nie pozostanie to bez konsekwencji. Kiedy one dadzą o sobie znać, tego nie powie w tym momencie żaden człowiek. Musimy więc nadal walczyć zawzięcie, aż przeciwnik padnie na ziemię. Wojna weszła jednak dla nas w decydujące stadium. Mamy siły zbrojne, które można traktować jako najlepsze i najbardziej doświadczone na świecie, najlepiej uzbrojone i przede wszystkim mające najbardziej pewny zwycięstwa materiał ludzki. Nie potrzebujemy więc obawiać się także anglo-amerykańskiej inwazji, która teraz spędza sen z oczu co poniektórym z nas. [...]

Führer w pełni aprobuje przedsięwzięcia związane z wojną totalną. Skarży się tylko na opór, który wobec naszych posunięć stawia biurokracja. Na tym polu da się po części stwierdzić jak najdziwaczniejsze porządki, które, o czym z naciskiem informuję Führera, można wykorzenić jedynie za pomocą surowych kar. Biurokracja w Wehrmachcie przewyższa prawie jeszcze biurokrację w administracji, a w Wehrmachcie wyróżnia się pod tym względem szczególnie Luftwaffe. [...]

Führer jest szczęśliwy z tego powodu, że, jak mu raportuję, Żydzi zostali w większości ewakuowani z Berlina. Sądzi on słusznie, że wojna umożliwiła nam realizację spraw, których w normalnym czasie nie dałoby się załatwić. W każdym razie Żydzi wyjdą z tej wojny przegrani, tak czy owak.

Führer wypytuje szczegółowo o stan mojego zdrowia. On sam mówi o swoim zdrowiu niestety nie najlepiej. Ma coś z żołądkiem, ale doktorowi Morellowi udało się przynajmniej tyle, że uwolnił go od bólów i złego samopoczucia. Poza tym znajduje się on w świetnej formie, co mogę osobiście stwierdzić podczas tej rozmowy. [...]

Późnym wieczorem studiuję jeszcze dokumenty dotyczące świeżych statystyk Wehrmachtu. [...]

Można z nich wnosić, że dysponujemy jeszcze niezwykle dużymi siłami. Jeśli Wehrmacht zostanie właściwie przeczesany, to nie musimy się martwić o brak ludzi na froncie. Ale front zwykle tych ludzi nie dostaje, znikają oni na tyłach.

W tym kontekście jest rzeczą interesującą, że Wehrmacht domaga się 13 milionów racji żywnościowych dla zmobilizowanych żołnierzy, podczas gdy w rzeczywistości mobilizacją objęto w ogóle jedynie 9 milionów. Przedstawiłem również ten temat Führerowi, ponieważ być może tu rysuje się możliwość ograniczenia przydziałów na mięso. Führer nakazuje jeszcze zbadać tę sprawę bliżej. Na tej podstawie widać jednak, jak lekkomyślnie pewne kręgi obchodzą się z liczbami. Statystyki nie tylko dowodzą, one również kłamią. Kto zawierza wyłącznie statystykom, ten jest zgubiony. Na tym polega problem Sauckla. Stał się on adoratorem statystyki i tym należy tłumaczyć jego niepowodzenia. Akurat na wojnie jest rzeczą konieczną, aby różne jej uwarunkowania rozważać w sposób wyważony i trzeźwy. Kto nie jest do tego zdolny, będzie ciągle ulegał złudzeniom. [...]

Przypisy

1943

[1]in medias res (łac.) – do sedna.

[2] W propagandzie narodowosocjalistycznej tak określano czasy Republiki Weimarskiej (1919–1933).

[3] Adlerschild – odlany w brązie pamiątkowy medal dla ludzi kultury, nauki i gospodarki, ustanowiony przez prezydenta Friedricha Eberta w 1922 r. Po pewnych modyfikacjach napisu przyznawany również w Trzeciej Rzeszy. Ogółem wręczono 66 Orlich Tarcz, z czego 46 w latach 1933–1944.

[4] Tzn. po ciężkich nalotach bombowych.

[5] Zob. zapis z 28 lutego 1943 r., t. 2, s. 605.

[6] W oryginale: soupçon (fr.).

[7] Nie da się tu nie zauważyć swoistej hipokryzji Goebbelsa. Z jednej strony zapałał on wielkim oburzeniem, gdy przyszło wyczesywać jego resort. Z drugiej strony ma za złe von Unruhowi, że nie umie dokonać czystki w placówkach służbowych Wehrmachtu i urzędach związanych z Hitlerem.

[8] Ocena mija się z rzeczywistością. Kilkudniowa wizyta Joachima von Ribbentropa w Rzymie, rozmowy z Benito Mussolinim i królem Wiktorem Emanuelem III nie przyniosły żadnych konkretów; w tym sensie zawarte w Dziennikach przewidywania Hitlera okazały się słuszne. Za kilka miesięcy sojusz niemiecko-włoski się załamie, a Mussolini zostanie pozbawiony władzy.

[9] Aluzja do komunizującego Związku Spartakusa (Spartakusbund), działającego w Niemczech w latach 1916–1918. Według przekonania środowisk prawicowych, w tym również nazistowskich, miano tam propagować ideę wolnych związków między mężczyzną i kobietą oraz tzw. wolnej miłości.

[10]Privilegierte Ehen – takim eufemizmem określano w narodowosocjalistycznym żargonie małżeństwa mieszane, „aryjsko-żydowskie”. Przez pewien czas nie podlegały one przymusowi deportacji.

[11] Zob. t. 2, 1942, przyp. 131.

[12] Kontrowersje nie ustawały i dopiero w grudniu 1943 r. Goebbelsowi udało się ostatecznie postawić na swoim: Wydziały Propagandy w Komisariatach Rzeszy, podległych Ministerstwu Ziem Wschodnich Rzeszy, zostały podporządkowane RMVP, z wyjątkiem spraw polityki kulturalnej i prasy, które pozostały w gestii Alfreda Rosenberga.

[13] Hans-Jürgen von Arnim (1889–1962) – niemiecki wojskowy, uczestnik I wojny światowej, generał od 1938 r., dowódca 52. Dywizji Piechoty w wojnie z Francją w 1940 r., dowódca 17. Dywizji Pancernej i XXXIX Korpusu Pancernego w wojnie niemiecko-radzieckiej 1941–1942, dowódca 5. Armii Pancernej operującej w Tunezji. W latach 1945–1947 w niewoli brytyjsko-amerykańskiej.

[14] Chodzi o kupca Augusta Nöthlinga z berlińskiej dzielnicy Steglitz, który oferował luksusowe artykuły żywnościowe poza obowiązującym systemem kartkowym. Odbiorcami towarów była m.in. wymieniona w Dziennikach grupa prominentów Trzeciej Rzeszy. Hitler, dowiedziawszy się od Goebbelsa o tym procederze, postanowił jednak całą sprawę zatuszować, tym bardziej że Nöthling, główny świadek w tej sprawie, wtrącony do więzienia, popełnił tam samobójstwo.

[15] Warto przy tej okazji zauważyć, że właśnie w marcu 1943 r. kończył się na terenie Zamojszczyzny pierwszy etap realizacji Generalnego Planu Wschód (GPO), w ramach którego wysiedlono ok. 51 tys. Polaków i na ich miejsce osadzono ok. 10 tys. niemieckich kolonistów.

[16] Chodzi o 21 marca, Dzień Pamięci Bohaterów (Heldengedenkentag), obchodzony dorocznie w Trzeciej Rzeszy.