Gniazda ebook

1

Czternastego maja. Południowa dzielnica miasta, zapomniana, oszczędzana przez zgiełk i hałas metropolii, zasypiała w strugach ciepłego, wiosennego deszczu. Stary park, brylant, założony dwieście lat temu, w ciągu dnia tętniący życiem, powoli pustoszał. Ostatni, najwytrwalsi, pojedynczo lub parami opuszczali park, kierując się do pozostawionych niedaleko samochodów.

Ulicą Zacisze biegła wysoka, szczupła dziewczyna. Kaptur sportowej bluzy naciągnęła na głowę. Uważnie obserwowała chodnik. Biegnąc, rozmyślała o porannej scysji. Nie czuła się winna, lecz sumienie nie dawało jej spokoju.

Już niedaleko, jeszcze kilkaset kroków i będę mogła wysuszyćsię, wykąpać, by w końcu położyć się, sama. Jak długo będęwracała myślami do kłótni z Richardem? Czy to moja wina, żenie wiem, co ze sobą zrobić? Chciałby, abym podjęła decyzję,wybrała. „Jak możesz w wieku dwudziestu dwóch lat nie wiedzieć, cobędziesz robiła w życiu” – o to ma pretensje. A ja nie jestempewna.

Ulica tonęła w strugach deszczu, gdzieniegdzie kałuże rozlewały się na nierównym chodniku. Lampy rzucały niemrawe światło, ciszę przerywał ledwie słyszalny odgłos butów rozbryzgujących wodę, to znowu uderzających płyty chodnika.

Dziewczyna postanowiła przeskakiwać rozlewiska, widać, że sprawiało jej to przyjemność. Kolejny skok i kolejna przeszkoda ominięta. I znowu. Biegła swobodnie, pewnie, z wielką lekkością. Następna przeszkoda, wydłużyła krok i upadła.

Cholera, niech to szlag trafi. Skręciłam nogę… znowu… co za ból… tota sama stopa. Cholera, cholera. A mówił mi, abym nie biegała ponocy, ostrzegał… Gdzie jesteś, Richard, skoro byłeś taki przewidujący,gdzie jesteś, do cholery… Jak boli… Dwa, trzy miesiące kuśtykania…niech to szlag. Teraz będziesz szczęśliwy, mając mnie uziemioną. Zarazcię obudzę… gdzie mój telefon?

Siedziała na krawężniku, usiłując znaleźć komórkę, wyjęła ją i znowu głośno zaklęła.

Musiała się potłuc, niech to szlag, jak pech, to na całej linii.A niech to, co ja teraz zrobię?

– Czy mogę pani pomóc?

Gwałtownie podniosła głowę, zrzucając kaptur bluzy. Rude, kręcone, wilgotne włosy prawie całkowicie zasłoniły jej oczy. Zdołała jednak dojrzeć przemokniętego, przyglądającego się jej mężczyznę o dużych niebieskich oczach.

– Skręciłam stopę, znowu będę co najmniej dwa miesiące chodziła o kulach. Za miesiąc mam urodziny, jak ja będę tańczyła na przyjęciu?

Mężczyzna uważnie spojrzał na dziewczynę.

– Potrzebna jest pomoc. Ma pani telefon? Ja nie biegam z komórką, nie używam ich.

– Miałam, ale rozbił się podczas upadku.

– Mieszkam tuż obok. – Wskazał jakiś ciemny budynek, znajdujący się nieopodal. – Proszę wybaczyć, nie chciałem pani przestraszyć, musimy dotrzeć do telefonu, aby powiadomić pogotowie albo kogoś z pani rodziny.

– Nie mam rodziny… jeszcze… mam … znajomego, do którego chciałabym zadzwonić.

Wyciągnął rękę, z wahaniem podała swoją. Gdy ich dłonie spotkały się, przez ułamek sekundy, mgnienie poczuła delikatny dreszcz. Trwało to krótko, prawie nie zauważyła, lecz jednak utkwiło w jej podświadomości. Spostrzegła nagły błysk w błękitnych oczach nieznajomego. Zauważył jej reakcję.

– Dziwne uczucie – uśmiechnął się. – Czuję, jakbyśmy się kiedyś spotkali – zażartował. – Ale to zapewne niemożliwe – uspokoił ją. – Będę musiał panią ponieść. Wiem z własnego doświadczenia, co znaczy ból skręconej stopy. Prawdę mówiąc, trochę znam się na tego rodzaju urazach. To naprawdę parę kroków, czy widzi pani ten budynek? Nie wygląda interesująco, ale jest tam ciepło i bezpiecznie.

Pomimo zapewnień nie wzbudził jej zaufania, rozejrzała się dookoła, szukając pomocy. Panował mrok, deszcz nie ustępował. Byli sami. Wahała się, to był nieznajomy, ale z drugiej strony zaciekawił ją. Przyglądała mu się, ukrywając swoje zainteresowanie. On natomiast skupił się na stopie.

– Wymaga założenia opatrunku – stwierdził.

– Jest pan lekarzem?

– W pewnym sensie.

– Co znaczy „w pewnym sensie”?

– To znaczy, że nie mam dyplomu lekarskiego, ale… ale trochę studiowałem medycynę i potrafię udzielić pierwszej pomocy.

– Ja też… trochę studiowałam medycynę, ale nie potrafię wykonać żadnych praktycznych, użytecznych czynności. Więc nie wiem czy mogę polegać na pana umiejętnościach.

– Mam na imię Jack.

– Rose.

– Piękne imię, właściwie jedyne odpowiednie – uśmiechnął się.

– Boli jak cholera.

Jack nachylił się i lekko podniósł dziewczynę. Zarzuciła mu ręce na szyję, pozwoliła nieść się do domu. Nie czuła bólu, jakby zmalał.

Dziwne, gdy mnie trzyma ból… znika– pomyślała.

– Jaki to adres?

– Zacisze sto dwadzieścia cztery.

– Mieszkasz sam?

– Nie.

– Tylko „nie”?

– Mieszkamy w czwórkę.

– Czterech facetów?

Uśmiechnął się.

– Jeden facet i trzy dziewczyny.

– To ma mnie uspokoić?

– A może powinno przerazić? – Uśmiech nie znikał z jego twarzy. – Nie ma ich w tej chwili w mieszkaniu, gdzieś buszują, trudno mi za nimi nadążyć. Są niezależne, nieuchwytne i mocno postrzelone.

Zbliżyli się do budynku. Rose z zainteresowaniem obserwowała otoczenie. Sprawdziła adres, zgadzał się. Posesja ogrodzona z frontu żelaznym, kutym płotem, osadzonym między kamiennymi słupkami. Szeroka brama wjazdowa, za którą ujrzała duży plac. W oddali majaczyły jakieś kształty, prawdopodobnie drzewa; trudno było rozpoznać w panującym półmroku. Przy drzwiach wejściowych mały kinkiet. Żadnego dzwonka, tylko kołatka wykuta w kształcie podkowy.

Jack nacisnął klamkę i pchnął ciężkie drzwi, jednocześnie trzymając dziewczynę.

Obym tego nie pożałowała.

Przedsionek zalewało ciepłe światło, żadnych mebli, jedynie stylowe lustro. Kolejne pomieszczenie sporych rozmiarów. Na środku okrągły stół, a wokół pięć wyglądających na bardzo wygodne kanap z poduszkami, przy każdej mały stolik. Kształt pokoju trudny do określenia, ni to okrąg, ni to elipsa z licznymi drzwiami. Dużo, stanowczo za dużo. Kominek wpasowany w środkową ścianę, wygaszony. W powietrzu unosił się zapach świeżo ściętego drewna. Na podłodze rozpostarty gruby dywan.

Jack posadził Rose na pierwszej z brzegu kanapie. Ponownie ból się nasilił.

– Zaraz wracam, przyniosę bandaż.

Zniknął, wymykając się z pokoju. Zdążyła jedynie zauważyć, że wszedł do kolejnego, w którym stało biurko zastawione fajkami. Nie zdążyła zapytać o telefon, była zajęta poznawaniem otoczenia. Teraz intensywnie go szukała. Stał na kominku. Stylowy, starodawny, czarny, ebonitowy, z tarczą numerową.

Ciekawe, czy działa?

Próbowała wstać, ból ponownie zaatakował.

Poczekam.

Wrócił Jack, trzymając małą podręczną apteczkę.

– Czy możesz mi podać telefon? Chcę zadzwonić do Richarda.

– To ten znajomy, o którym wspomniałaś?

– Tak.

Jack skierował się do kominka i podniósł telefon. Okazało się, że ma bardzo długi sznur, nie był to telefon bezprzewodowy. Podał dziewczynie. Podziękowała i zaczęła wykręcać numer.

– Na obudowie masz napisany numer – poinformował i wycofał się z pokoju, zostawił ją samą.

– Richard, obudź się… miałam mały wypadek. Czy mógłbyś teraz po mnie przyjechać?

– Gdzie jesteś, dlaczego dzwonisz o tak późnej porze? Co się stało? Czy nic ci nie jest?

– Trochę biegałam i… skręciłam nogę. Tę samą.

– Mówiłem ci, żebyś nie biegała, szczególnie po nocach. Gdzie jesteś? Skąd dzwonisz? Nie wyświetliła mi się twoja komórka.

– Zacisze sto dwadzieścia cztery. Zapisz adres. Powtarzam: Zacisze sto dwadzieścia cztery. Przyjedź po mnie. Telefon… zaraz… podam ci numer… pięć, pięć zapisujesz? – Rose dwukrotnie podała dziewięć cyfr. – Ostatnie cyfry to sześć i pięć. Zapisałeś? Pytam: czy masz mój numer?

– Tak, mam. Będę za pół godziny.

– Do zobaczenia i… wybacz.

Do pokoju wszedł Jack. Dopiero teraz przyjrzała mu się dokładnie. Wysoki, nienaganna wysportowana sylwetka. Szatyn o dużych, przenikliwych, niebieskich oczach. Przystojny, lecz nie typ modela z okładek czasopism. Twarz pociągła, sympatyczna.

Zapewne często się uśmiecha – pomyślała.

– Przyjedzie? – zapytał.

– Tak, za jakieś pół godziny.

– To świetnie, a teraz pokaż stopę.

– Na pewno wiesz, co trzeba zrobić? Mój lekarz mówił mi, żebym się oszczędzała, ale to było ponad rok temu i ja już nie odczuwałam żadnych dolegliwości. A dzisiaj ten wypadek, musiałam na coś skoczyć.

– Na kulę bilardową, nie mam pojęcia, jakim cudem tam się znalazła. Pokaż stopę. Naprawdę wiem, jak obandażować i przyłożyć kompres.

Ujął kontuzjowane miejsce w dłonie, ból ustąpił. Zaczął delikatnie obwiązywać, jednocześnie polewając tkaninę jakąś miksturą.

– Co to za bandaż? Miałam już do czynienia z różnymi opatrunkami, ale takiego jeszcze nie widziałam.

– To jest taki… jakby powiedzieć… specjalny, który można nasączyć i nie będzie przemakał, a jednocześnie stworzy odpowiedni ucisk. Nie będziesz czuła bólu. Opuchlizna jest spora, ale bandaż poradzi sobie z tym problemem.

Minęło kilka minut i miała precyzyjnie zabandażowaną stopę. Nie czuła bólu. Bała się jednak postawić nogę. Pamiętała, jak to było rok temu.

– Wszystko gotowe. Teraz czekamy na znajomego, radzę skorzystać z łazienki. Nie ma żadnych przeciwwskazań, możesz się wykąpać, woda nie zaszkodzi opatrunkowi.

Po tych słowach spojrzała na siebie. Wyglądała koszmarnie. Cała ubłocona, rozczochrana. Na kanapie zostały mokre plamy, zawstydziła się. Spostrzegł jej reakcję i się uśmiechnął.

– Nie przejmuj się, weź prysznic, a ja ogarnę pokój, bo jak wrócą dziewczyny, to będę musiał się ewakuować. Przyniosę ci kule. Zaraz wracam. Łazienka jest za tą sypialnią – wskazał sąsiednie drzwi pokoju, w którym znikał.

Odebrała od niego kule i ostrożnie wstała. Ból ustąpił, lecz nie odważyła się postawić stopy. Pokuśtykała i weszła do wskazanego pokoju. Był duży. To był na pewno pokój przeznaczony dla kobiety. Cały wystrój o tym świadczył. Nie zauważyła jednak śladów pobytu. Rozejrzała się.

Tam zapewne jest łazienka.

Weszła i znowu niespodzianka. Duża, z wanną i prysznicem. Gotowa na przyjęcie gościa, kosmetyki, wszystko na miejscu.

Postanowiła się wykąpać, zostało niewiele czasu do przyjścia Richarda. Napełniła wannę wodą, dodała kosmetyków; powstała gęsta, pachnąca piana. Rozebrała się i ostrożnie zanurzyła, ciągle oczekiwała na jakiś symptom bólu, nic. Po piętnastu minutach wykąpana, odświeżona stała o kulach przed lustrem.

Jak tu się ubrać w te brudne ciuchy. Szkoda, że nie powiedziałamRichardowi, by przywiózł coś do ubrania, może sam na to wpadnie. Notak, ale co wtedy sobie pomyśli?

Rozejrzała się, chwyciła szlafrok. Nie namyślając się, założyła go. Po chwili była w salonie. Kanapa, na której poprzednio siedziała, nie nosiła już żadnych śladów. Jack stał w pobliżu kominka.

– Widzę, że kąpiel dobrze ci zrobiła, zaraz pożyczę coś od dziewczyn, abyś mogła się ubrać. Czy strój sportowy, czy może kreację wieczorową? – zażartował.

– Wolę sportowy. Skąd wiesz, czy rozmiar będzie pasował?

Tylko uśmiechnął się i zniknął za następnymi drzwiami. To już były trzecie, które otwierał w jej obecności. Powrócił, niosąc komplet bielizny i dres.

– Chyba oberwiesz od właścicielki – zaśmiała się.

– Nie będzie tak źle.

Podziękowała i powróciła do „swojego” pokoju. Bielizna idealnie pasowała. Na pewno nie była używana, posiadała metki. Oderwała je.

Skąd on ją wytrzasnął? – pomyślała. – Minęło pół godziny.Dlaczego nie ma Richarda?

– Czy mogę ponownie zadzwonić? Richard powinien już tu być. Nic z tego nie rozumiem.

Rose wykręciła numer, ale tym razem nikt nie odpowiadał. W słuchawce powtarzał się sygnał dzwonienia.

– Nie odbiera.

– Może po twoim telefonie tak szybko się zbierał, że zapomniał go zabrać.

– Ma inny, drugi telefon w samochodzie. Zadzwonię.

Kilkakrotnie wybierała numer, coraz bardziej zdenerwowana.

– Tego też nie odbiera. Dziwne. To do niego niepodobne.

– Nie wiem, jak ci to powiedzieć, Richard powinien już tu być od paru minut. Nie tego oczekiwałem. Płyn, którym nasączyłem opatrunek, po godzinie zadziała jak środek usypiający. Miałem nadzieję, że będziesz już w tym czasie w domu. Wybacz. Najlepiej, gdy udasz się teraz do sypialni. Nie bój się. Drzwi mają zamek od wewnątrz, jeżeli ma cię to uspokoić. Rano na pewno pojawi się Richard i będzie po kłopocie, a noga powinna być w porządku… to znaczy w stanie umożliwiającym spacerowanie.

Wyraz twarzy Rose dawał wyraźnie do zrozumienia, co myśli o Jacku i całym tym zdarzeniu, lecz poczuła pierwsze symptomy ogarniającej ją senności. Nie czekała, aż uśnie w tym miejscu. Bez słowa wstała i zamknęła się w pokoju. Po chwili leżała na łóżku. Dla poczucia bezpieczeństwa nie rozebrała się. Dwie minuty później spała.

Rano obudziła się w pełni wypoczęta. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie jest, po sekundzie cały wczorajszy wieczór, jak w kinie, przemknął jej przed oczami. Spojrzała na stopę – nadal była obandażowana, lecz opuchlizna wyraźnie zmalała. Wszystko sprawiało wrażenie normalności. Poruszyła palcami. OK. Delikatnie postawiła nogę na dywanie – nic. Podniosła się – nadal nic. Nie eksperymentowała dalej. Ujęła kule i powędrowała do łazienki. Odświeżona, odważyła się opuścić sypialnię, mocno trzymając kule, gotowa w każdej chwili do ich użycia.

W salonie nie zastała Jacka.

– Zapraszam na śniadanie. Mała przekąska i będziesz mogła w pełni sił powrócić do życia.

Odwróciła się na głos Jacka. Stał w czwartych już drzwiach – tam musiała być kuchnia. Miał na sobie koszulę i spodnie jeansowe. Wykonał zapraszający gest. Przekroczyła próg. Kuchnia zrobiła na niej wrażenie. Nie była to typowa nowoczesna zabudowa. Sprawiała wrażenie średniowiecznej, wszędzie porozwieszane przyprawy, patelnie, na półkach słoje. Jednakże sprzęt jak najbardziej nowoczesny. Ściany bez tynku, stare, wiekowe cegły, nierówne, nadawały kuchni specyficzny klimat. Na środku stół, tym razem prostokątny, pięć krzeseł. Blat z grubych desek, dębowych, na nim ustawiona stara klepsydra. W kilku miejscach ślady po nożu, krawędzie lekko wytarte. Krzesła drewniane, na siedzisku poduszki, oparcie także wyłożone miękkim materiałem. Podłoga ułożona ze starych, szerokich, mocno podniszczonych desek.

Mieszkają podobno w czwórkę, ale wszystko przygotowane dlapięciu osób. Intrygujące – pomyślała.

Skromne śniadanie. Jajko po wiedeńsku, kilka kromek pieczywa, ser, parę plasterków wędliny, masło i kawa. Jedli w milczeniu.

– Ciągle nie możesz darować mi tego snu – uśmiechnął się.

– Mogłeś mnie wcześniej uprzedzić.

– Mogłem, ale nie zrobiłem tego. Powinnaś odespać i nie nadwyrężać stopy. Teraz jest już wszystko w porządku z twoją nogą. Uwierz mi.

– Jak na niedouczonego lekarza jesteś bardzo pewny co do efektów swojego leczenia.

Skwitował jej wywód uśmiechem. Często się uśmiechał. Za często w jej odczuciu. Zapadła chwila milczenia, którą przerwało kołatanie do drzwi.

– To zapewne Richard – stwierdził, opuszczając kuchnię.

Rose podreptała za nim. Nim dotarła do pokoju, usłyszała ostre słowa Richarda:

– Czy jest tu moja znajoma?

– Tak, zapraszam do środka.

Zobaczyła, jak Richard przepycha Jacka i szybkim krokiem wchodzi do pokoju.

– Dlaczego spędziłaś tu noc? Dlaczego podałaś mi zły adres? Czy na tym ci zależało?

– Przecież jesteś, więc jak mogłam ci podać zły adres. A ty dlaczego nie odbierałeś kolejnych telefonów?

– Chodź, wracamy do domu.

– Zachowuj się jak człowiek, a nie jak pajac. Podziękuj Jackowi za to, że mi pomógł, gdy ciebie zabrakło.

– Nie kpij sobie. Dzięki, Jack. Żegnam, a właściwie żegnamy.

Obydwoje opuścili mieszkanie. Rose zostawiła swój dres i bieliznę. Zabrała ze sobą kule. Gdy wyszli, Jack jak zwykle uśmiechnął się i był to uśmiech człowieka niesamowicie szczęśliwego; człowieka, któremu kamień spadł z serca.

No to dotarliśmy do celu, teraz wszystko zależy od moich dziewczyn – pomyślał, domykając drzwi.

2

– Co to za facet?

– Poznałam go wczoraj przypadkowo, gdy skręciłam nogę, pomógł mi.

– Zaciągając cię do łóżka. Ładna mi pomoc. Wykorzystał cię pod pozorem pomocy. Cwaniaczek.

– Żaden cwaniaczek, zachowywał się fair i wcale z nim nie spałam.

– To dlaczego tam nocowałaś?

– Bo mnie uśpił.

– Co? Uśpił i mówisz, że nie spał z tobą.

– Nie, nie spał. Odwieź mnie do lekarza. Chcę wiedzieć, co z moją stopą.

Przez dalszą drogę obydwoje milczeli. Rose zaczęła się zastanawiać, co się z nią działo, gdy spała. Starała sobie wszystko przypomnieć – co robiła, gdy się dowiedziała o środku nasennym, jak zamykała pokój, jak go otwierała po przebudzeniu. Była pewna, że nic się nie wydarzyło. Uspokoiła się. Teraz przypomniała sobie o pozostawionej bieliźnie i dresie. Będzie musiała odebrać swoje rzeczy, ale obawiała się ponownego spotkania z Jackiem, a przede wszystkim reakcji Richarda. Spojrzała na niego. Był nachmurzony. Niewątpliwie przystojny, brunet o brązowych oczach. Niejedna dziewczyna zazdrościła jej tej znajomości… no, nie tylko znajomości.

Po przyjeździe do szpitala pokuśtykała do lekarza. Richard szedł w milczeniu obok niej, nie starał się jej pomóc. Nie liczyła na tę pomoc. Była przyzwyczajona do chodzenia o kulach i nie stanowiło to dla niej żadnego problemu. Radziła sobie doskonale. Pod gabinetem czekali dobre pół godziny. Gdy dr Sanders zaprosił ją do siebie, wstała, Richard również podniósł się, chcąc jej pomóc. Odmówiła.

– Witam panią ponownie. Znowu skręciła pani nóżkę. Widzę, że ktoś już się nią zajął.

– Tak, ale to była amatorszczyzna. Czy może pan obejrzeć ją dokładnie?

– Oczywiście. Proszę tu usiąść i pokazać stopę. Hmmm, bandaż profesjonalnie zawinięty, mówiła pani „amatorszczyzna”… ciekawe, a zwłaszcza ciekawy jest ten bandaż. Kiedyś czytałem o tym materiale… gdzieś w jakimś artykule o eksperymentalnych tkaninach wykorzystywanych w medycynie. Odwiniemy i popatrzymy. Brak opuchlizny. Kiedy pani ją zwichnęła?

– W nocy, dokładniej około północy.

– Pozwoli pani, że lekko poruszam stopą. Czuje pani coś, jakiś ból?

– Nie, kompletnie nic, żadnego bólu, tylko pana zimne dłonie.

– Zimne? Czyli ma pani lekko podniesioną temperaturę. Zbadajmy ją zatem.

Skierował czujnik termometru na jej czoło.

– Temperatura w normie.

Po wykonaniu kilku coraz szerszych ruchów poprosił, aby wstała i oparła stopę o ziemię. Nic nie poczuła, wszystko w normie.

– Dla świętego spokoju zrobię prześwietlenie.

Po kilkunastu minutach doktor Sanders trzymał w rękach kliszę z prześwietleniem. Przyglądał się z zainteresowaniem.

– Nie widzę żadnych śladów stwierdzających przebyty uraz. Nie ma też śladów po pierwszym skręceniu stopy, chociaż na poprzednim badaniu kontrolnym były drobne zniekształcenia. Jest pani całkowicie zdrowa a stopa w stanie idealnym. Kto zrobił ten opatrunek?

– Przypadkowy znajomy, nazywa się… Jack, ma na imię Jack. Twierdził, że trochę studiował medycynę.

– Ładne mi trochę. Z tego, co widziałem, to był bardzo profesjonalny opatrunek. Według mnie, pani nie skręciła stopy. Nie widzę tutaj żadnej ingerencji lekarskiej. Gdybym zobaczył, powinienem złożyć zawiadomienie o nielegalnej praktyce. Musiałaby pani składać zeznania. Jest pani zdrowa, a to chyba jest najważniejsze.

– Dziękuję, kule nie są mi już potrzebne. Do zobaczenia… mam nadzieję, że poza gabinetem.

Po opuszczeniu przychodni obydwoje nadal milczeli. Rose oddała kule Richardowi.

– Musisz mi więcej opowiedzieć o tym tajemniczym Jacku –rozpoczął. – Powiedz, dlaczego podałaś mi zły adres, Zacisze dwadzieścia cztery, gdy naprawdę to było sto dwadzieścia cztery. Całą noc chodziłem od domu do domu, starając się trafić do ciebie. W końcu się udało.

– Podałam sto dwadzieścia cztery, to ty źle zrozumiałeś.

– Przy tej ulicy było tylko kilkanaście budynków mieszkalnych, a pod dwudziestym czwartym jakieś magazyny.

– Dlaczego zatem nie odbierałeś telefonów?

– Komórkę zostawiłem w domu, spiesząc się do ciebie.

– A w samochodzie? Przecież tu masz drugą.

– Szukałem cię i nie siedziałem w samochodzie, mogłaś zostawić wiadomość.

– Właściwie powinnam, ale… już zasypiałam.

– Dlaczego ciebie uśpił?

– Powiedział, że powinnam spać, aby stopa wyzdrowiała, chyba miał rację.

– Bronisz tego cwaniaczka. Sprawdzę, co to za jeden.

– Sprawdzaj sobie, ale gdy go spotkasz, to przeproś za swoje zachowanie i podziękuj za opiekę nade mną.

– Niedoczekanie twoje.

Kolejny przejaw nieuzasadnionej zazdrości – pomyślała.

To jest to, co ją najbardziej denerwowało u Richarda. Zazdrość z byle powodu; zazdrość, która niszczy związek. Spojrzała na niego z wyrzutem, lecz powstrzymała się od komentarza. Nie chciała kolejnej awantury. Pragnęła dotrzeć do swojego mieszkania, chciała wszystko na spokojnie przemyśleć.

Podjechali pod dom, w którym mieszkała, ostatnio przez większość czasu raczej sama. Po każdej awanturze Richard znikał na kilka dni, by po długich przeprosinach powrócić. Te przerwy w ich związku były coraz częstsze. Dzisiaj nie powinien wchodzić razem z nią, nadal czekała na kolejny bukiet. Wysadził ją, podał kule i poinformował, że tym razem ma coś do załatwienia. Nie oczekiwała od niego niczego więcej. Z ulgą odebrała dwa kije i ruszyła coraz pewniejszym krokiem do mieszkania. Kule zostawiła w kącie przy drzwiach i wpadła do sypialni. Rzuciła się na łóżko. Dzisiejsze zajęcia na uczelni odpuściła sobie, lecz jutro musi zaliczyć ćwiczenia z informatyki.

Informatyka. To była jej pasja od roku. Pasja podobna do tej, jaka ją opanowała trzy lata temu na medycynie, a rok później na biotechnologii. Medycyna zaczęła ją nudzić na drugim roku, wtedy poznała Richarda. Była dumna, że tak interesujący mężczyzna zwrócił na nią uwagę. Tworzyli dobraną parę do pierwszych objawów jego zaborczości. Nie dawała mu żadnych podstaw, ale związek powoli się rozpadał. Już nie była pewna swoich uczuć, zaczęła dostrzegać jego wady. Nie miała jednak nikogo innego. Szybko musiała radzić sobie sama. Jedyną pamiątkę po rodzicach, wyblakłe zdjęcie, straciła jeszcze przed studiami. Do tej pory trzymała na szafce przy łóżku pustą ramkę po fotografii. Teraz znowu na nią spojrzała, tak bardzo jej brakowało. Przypomniała sobie, jak ją utraciła. Mieszkała wtedy z Formanami. Pewnego dnia wróciła do domu, a fotografia zniknęła. Pytała przybranych rodziców, co się z nią stało, nie otrzymała odpowiedzi. Po kilku tygodniach kolejny raz uciekła. Miała wtedy siedemnaście lat. Od tego czasu była sama, ale dała sobie radę. Była przecież nieprzeciętnie inteligentna, jedna z najwyższych wartości IQ, znacznie powyżej stu pięćdziesięciu. Gdy mając dwanaście lat, przeszła test, stwierdzono, że oszukała. To jej wystarczyło, nie poddała się kolejnemu.

Usnęła.

Obudziła się późnym wieczorem. Stwierdziła, że za późno na składanie wizyt. Richard nie zadzwonił. Postanowiła się wykąpać. Gdy się rozbierała, przypomniała sobie o bieliźnie. Ta, którą teraz zdjęła, idealnie na nią pasowała. Stanik podkreślał jej jędrne, kształtne piersi.

Skąd on wiedział, jaki noszę rozmiar?

Weszła do wanny i powoli obmyła ciało. Nie odczuwała bólu w stopie. Przeleżała pół godziny. Przyjrzała się sobie w lustrze. Fryzura lekko potargana. Wzięła grzebień i zaczęła rozczesywać bujne, rude włosy. Nie chciały się ułożyć. Zrezygnowała. Spojrzała na piersi. Znamię w kształcie róży umiejscowione na prawej piersi było jakby wyraźniejsze. Niedobrze. Czyżby to był objaw raka? Krawędzie jednak równe, rysunek delikatny, widoczne płatki. Dawno nie przyglądała się sobie, więc może to tylko naturalny proces. Przecież ma już dwadzieścia dwa lata. Niedługo, konkretnie za miesiąc, kolejne urodziny. Czy jest ładna? Raczej przeciętna, z tymi licznymi piegami, jakie są nieodzownym atrybutem rudzielca. Jedynie co do sylwetki nie może mieć zastrzeżeń, na pewno jest zgrabna, przecież oglądają się za nią faceci. Próżność. Która kobieta nie jest próżna?

Ja nie.

Noc przespała spokojnie. Rano kąpiel, szybkie śniadanko i biegiem na uczelnię. Nawet nie zajrzała do książek i notatek.

Dam radę – stwierdziła.

Miała rację. Kilkugodzinne ćwiczenia przebiegły bez zgrzytów. Zaliczyła je tak, aby się nie wyróżnić, lecz i tak był to najlepszy wynik. Wiedziała, że mógł być wyższy, specjalnie zaliczyła kilka potknięć. Po zajęciach poleciała do biblioteki, w której przesiedziała do późnych godzin. Richard milczał. A niech się wypcha. Kolejny dzień przebiegł według utartego schematu. Zajęcia na wydziale, biblioteka, powrót do domu. Zbliżał się weekend. Nie lubiła tych dni. Dotychczas większość z nich spędzała w samotności – do czasu, gdy poznała Richarda. Zaczęła odczuwać jego brak. Nie odzywał się już trzy dni.

W sobotę postanowiła zrobić porządki. Zaczęła od przedpokoju i od razu spostrzegła kule.

O kurczę, powinnam je oddać i odebrać swoje ciuchy. Odszukała bieliznę, którą otrzymała od Jacka, spakowała pozostałe rzeczy, zabrała kule i popędziła na Zacisze sto dwadzieścia cztery. Zbliżając się do budynku, postanowiła dokładnie obejrzeć otoczenie. Dość długo szukała bili, była wciśnięta między płyty chodnikowe, jedna z nich miała oderwany róg. Była czarna i nie odbiegała zbytnio kolorem od płyty.

Nie dziwię się, że jej nie zauważyłam, musiała jednak być nakrawędzi i sama ją wcisnęłam

Podniosła ją, zważyła w ręce i schowała do kieszeni. Zrobiła to odruchowo, myśląc już o budynku. Stał, lekko wgłębiony, szary, bez wyrazu. Na pierwszy rzut oka trudno było uznać go za zamieszkały. Podjazd do bramy raczej rzadko używany. Brama solidna, sprawiająca wrażenie ciężko się otwierającej. Dobrze wtedy rozpoznała za nią plac z drzewami. Nie były to jednak typowe drzewa – ale gatunki raczej ozdobne, dość rzadko występujące w tym rejonie. Świadczyły jednak o tym, że w przeszłości ktoś zadał sobie dużo trudu, sprowadzając je tutaj i sadząc. Zasadzono je według określonego schematu. Przez chwilę zaczęła go analizować. Gdy poznała zasadę, uśmiechnęła się. Właściciel czy też właściciele wiedzieli, co czynią. Wzbudzili jej sympatię.

Sam budynek stanowił mieszankę różnych stylów architektonicznych, co wyraźnie konfliktowało z parkiem, o ile tak można było go nazwać. Starała się zrozumieć, dlaczego powstał taki kontrast. Dla zwykłego obserwatora była to brzydota. Dla niej ta odpowiedź była zbytnim uproszczeniem. To było coś więcej. Stała zafascynowana, analizowała każde wgłębienie, każde okno.

Jednokondygnacyjna budowla z wysokim strychem. Od frontu stosunkowo wąska, lecz czuło się wyraźnie, że sięga głęboko w ogród. Przód tylko miał za zadanie zamaskowanie jej ogromu, nie miała co do tego wątpliwości. Nie miała szans, aby obejść fasadę z boku. Front blokował drogę, a za podjazdem stał parkan. Parkan, którego praktycznie nie widać z ulicy.

No cóż, trzeba wejść do środka.

Energicznym ruchem chwyciła kołatkę i zastukała trzy razy. Cisza. Odczekała pół minuty i chwyciła ponownie. Nagle drzwi otworzyły się, za nimi stała dziewczyna.

– Witaj. Ty pewnie jesteś Rose, Jack mówił, że wpadniesz do nas. Wejdź, proszę. Przepraszam za mój wygląd, ale ja dzisiaj odwalam tu robotę sprzątaczki. Stąd ten fartuszek i lateksowe rękawiczki. Wejdź, zaraz przywitamy się jak należy.

Rose przez chwilę przyglądała się „sprzątaczce”. Śliczna blondynka o kręconych, bujnych włosach. Podobnie jak u Jacka, duże, niebieskie oczy.

Czyżby byli rodzeństwem?

Powoli przekroczyła próg. Gdy tylko znalazła się za nim, wpadła w ramiona „sprzątaczki”, która przytuliła ją do siebie i pocałowała w oba policzki. Pocałunki trwały trochę dłużej, niż by wypadało w takich okolicznościach. Rose poczuła lekki dreszczyk przebiegający przez jej ciało.

Co jest grane? To samo uczucie – pomyślała.

– Anne – przedstawiła się tamta, uwalniając ją z uścisku. – Proszę, wejdź do saloniku, pogadamy sobie. Jak poznałaś Jacka?

– Nie opowiedział? – zapytała lekko zdziwiona.

– Powiedział tylko, że do nas wpadniesz i że nie mamy cię przestraszyć, boś płochliwą jest istotką. Mamy ciebie mile powitać. Tego nie musiał nam mówić, zawsze jesteśmy miłe i uprzejme – odpowiedziała z uśmiechem.

Zaprowadziła Rose do salonu i posadziła na tej samej kanapie, na której siedziała poprzednio. Po chwili do pokoju wpadła druga dziewczyna. Równie śliczna brunetka, tak przynajmniej można było ocenić na podstawie kilku kosmyków włosów wystających spod turbana. Ubrana w szlafrok. Nie zdążyła się wytrzeć, na smukłych nogach pozostały krople wody. Musiała szybko zakończyć kąpiel.

– Monica.

Ledwo podniosła się z kanapy, już tkwiła w ramionach Moniki. Dwa delikatne, trochę dłuższe pocałunki i lekki dreszczyk.

To już staje się niebezpieczne i co najmniej dziwne. Jest jeszczejedna. Wykrakałam.

– Zeni.

Wysoka, najwyższa z nich, o hebanowej skórze, powoli zbliżała się do Rose.

– Nie bój się mnie.

Biel zębów uwydatniała idealnie skrojone usta.

– Nie uciekniesz przede mną, i tak cię uściskam.

Rose zrezygnowała, pozwoliła się wycałować i kolejny raz poczuć dreszcz. Dreszczyk, na którym się skupiła. Teraz wyraźne wyczuła, że kierował się do jej znamienia na piersi. Powoli, lekko oszołomiona, padła na kanapę. Rozejrzała się po nieznajomych – a właściwie już znajomych. Przez chwilę wszystkie przyglądały się sobie z wyraźnym zaciekawieniem, by po chwili usiąść naprzeciwko.

– A więc to jest Rose – rozpoczęła Zeni. – Witamy w naszej oazie.

– Przyszłam zwrócić rzeczy, które dał mi Jack. Chciałam mu podziękować osobiście. Przepraszam, że tak późno. Czy jest tutaj?

– Jacka nie ma.

– Nie wiemy, gdzie się znowu włóczy.

– Jest nieobliczalny.

– Postrzelony – dodała trzecia.

– To samo powiedział o was.

– No to sama widzisz, że jest nieobliczalny, skoro takie głupoty o nas opowiada. Przecież jesteśmy rozważne, urocze, miłe i wiesz… same superlatywy o nas można powiedzieć – stwierdziła Zeni.

– Opowiedz nam, jak go poznałaś, w jakich okolicznościach? – kolejny raz zapytała Anne.

– Biegałam w nocy i przed tym budynkiem skręciłam nogę. Jack akurat był w pobliżu i pomógł mi. To wszystko, najzwyklejszy w świecie przypadek.

– Miał szczęście – stwierdziła Monica.

– Chyba ja miałam.

Skwitowały jej słowa uśmiechami. A potem zaczęły się pytania i odpowiedzi. Coraz swobodniej czuły się w swoim towarzystwie. Rose pozbyła się uprzedzeń i chętnie opowiadała o sobie. Po pewnym czasie zorientowała się, że opowiedziała im całą historię swojego życia, w zamian zdobywając jedynie ogólne informacje na temat zajęć lokatorek. Jednak nie przeszkadzało jej to. Czuła się bardzo dobrze. Jedynym tematem, którego nie dotknęły, był Jack. Umiejętnie zmieniały wątek rozmowy, jakby on w ogóle tu nie mieszkał, jakby ich nie interesował. Nim się zorientowała, minęła północ.

Zaproponowały jej, aby po raz drugi spędziła tu noc. Zaoferowały pokój, który już znała. Nie odmówiła. Poczuła, jakby odzyskała coś, co utraciła dawno temu. Wiedziała już, co kryje się za poszczególnymi drzwiami. To były sypialnie. Każda miała swoją. Najdalszą, jeżeli można to tak określić, zajmowała Zeni, obok niej Monica, w środku była sypialnia Jacka, następnie „jej” i Anne. Co się kryło za pozostałym drzwiami, pozostało tajemnicą.

W pokoju odnalazła umieszczoną w szafkach bieliznę, idealnie wypraną. Na dresie nie była śladu po wypadku. Wykąpała się i położyła spać. Po raz pierwszy nie rozmyślała o Richardzie. Usiłowała zrozumieć „delikatny dreszczyk”. Nie zdążyła rozwiązać zagadki, zanim usnęła. Spała głębokim, spokojnym snem.

Rano obudził ją rwetes dobiegający z kuchni. Szybko umyła się i udała na śniadanie. Nie miała wyrzutów sumienia. Poczuła się jak domowniczka, więc poranny posiłek jak najbardziej jej się należał; no chyba powinna się do niego przyłożyć. Gdy weszła do jadalni, na stole stały już cztery nakrycia. Brakowało ostatniego – Jack był nieobecny. Dziewczyny ubrały się w stroje domowe: luźne spodnie i bluzki. Czuły się swobodnie i nie zauważyły wejścia Rose, przynajmniej doskonale to ukrywały.

– Dzisiaj śniadanie przygotowała Anne – stwierdziła Monica – więc będzie trochę… trochę… będziesz mogła sama je ocenić.

– Wczoraj sprzątaczka, dzisiaj kucharka. Czy tylko ja prowadzę ten dom? – zapytała lekko zirytowana. – Im mniej zjecie, tym więcej dla tych, co potrafią docenić mój kunszt – dodała z promiennym uśmiechem.

– Czyli dla ciebie – zripostowała Zeni.

Wbrew zapowiedziom śniadanie było wykwintne. Dziewczyny pałaszowały, aż im się uszy trzęsły. Nie zostało nic. Anne mogła teraz z figlarnym uśmiechem ogłosić:

– Nareszcie z czystym sumieniem mogę stwierdzić, iż dyżur pomywaczki obejmuje… Zeni.

– Może ja pozmywam – wtrąciła Rose.

– Ty jesteś tu gościem i… milcz, dziewczyno – wtrąciła Anne.

– Na razie – cichutko szepnęła Monica.

Dziewczyny szybko spojrzały po sobie. Mimo ich starań nie umknęło to uwadze Rose.

Co one mają na myśli? Faktem jest, że wszystkie pomyślały tosamo. Nie zwiodą mnie.

– Dziewczyny, miło było, ale na mnie już czas. Dzisiaj muszę posprzątać w domu, tam mam zapewnione wszystkie etaty, i to bez zwolnień czy zastępstw.

– Więc sama widzisz, że tutaj jest łatwiej – zripostowała Anne, okraszając swoją wypowiedź niewinnym uśmiechem.

Wszystkie trzy odprowadziły gościa do drzwi. Na koniec każda ucałowała ją, ale tym razem Rose nie poczuła żadnego dreszczyku, nic, pomimo że bardzo się starała. Normalny pocałunek przyjaciółek.

Wracając do domu, dużo rozmyślała o wieczorze spędzonym z dziewczynami. Przyjęły ją z otwartymi sercami. Potrafiły słuchać i umiejętnie sterowały rozmową, uzupełniały się bezbłędnie. Rozumiały się bez słów. Gdy jedna gdzieś się zapędziła, dwie pozostałe natychmiast jej pomagały. Cały czas były jednak czułe i wyrozumiałe. Na pewno są inteligentne, bardzo inteligentne. Nie miała dotychczas do czynienia z takimi dziewczynami. Poczuła, że stanowią dla niej pewne wyzwanie. Wyzwanie? Czy to na pewno wyzwanie, czy potrzeba rywalizacji, a może zrozumienia? Nie zaproponowały jednak kolejnego spotkania. Dlaczego? Czyżby nie pasowała do nich? Nie była taka piękna, taka kobieca jak one. Każda z nich to szczyt urody w swoim typie. Anne to Słowianka, Zeni – śliczna czarnoskóra dziewczyna, a Monica – urocza Latynoska. Podejrzewała Anne, że jest siostrą Jacka – teraz była już pewna swojej pomyłki. Co je połączyło? Czyżby Jack? O nim nic nie mówiły. Chroniły go. Wyraźnie chroniły go przed nią. Czyżby były zazdrosne? Nie, przecież nie miały o co być zazdrosne. Znowu zazdrość, ta okropna cecha, to źródło wszelkiego zła. Wyraźnie uczucie to prześladuje ją, ale to wynik doświadczenia, efekt utrzymywania kontaktu z Richardem. Zazdrość i one? Nie, to niemożliwe. Ich zachowanie to pełne wzajemne zaufanie, miłość. Miłość? Czyżby to była miłość? Jeżeli miłość, to jaka? Siostrzana? Pochodzą z różnych kultur, więc jak tu można mówić o miłości siostrzanej. Są piękne i tajemnicze. Na pewno mają coś do ukrycia. I skąd te sugestie o jej miejscu w tamtym domu? Właściwie nie sugestie, lecz jedno wyrwane słowo, komentarz.

Gdy dotarła pod swoje drzwi, zastała siedzącego na schodach Richarda.

– Dlaczego tu siedzisz, a nie w mieszkaniu?

– Bo zgubiłem klucz.

– Coś za dużo ostatnio tych twoich zgub. Najpierw telefon, no tak, telefonu nie zgubiłeś, ale zostawiłeś.

– Gdzie spędziłaś noc? Znowu u Jacka? A może powinienem powiedzieć z Jackiem?

– Skończ już z tymi oskarżeniami. Tak, spędziłam noc u Jacka, ale go nie było, wyjechał gdzieś. Była za to jego trzy współlokatorki i zostałam u nich.

– O Boże, tylko nie to. Wiesz, co robiłem przez ostatnie dni? Usiłowałem ustalić, co to za facet. I wiesz, czego się dowiedziałem? Niczego. Kompletnie niczego. Nikt go nie zna osobiście. Każdy tylko coś słyszał. Jakieś plotki, niesprawdzone informacje. Ten facet nie istnieje, a właściwie istnieje niebytem. Mieszka z jakimiś trzema lesbijkami, o których też niewiele wiadomo poza tym, że kręcą się po bibliotekach i knajpach. Ekskluzywnych knajpach, drogich. Knajpach, które nie są dostępne dla plebsu, lecz dla bardzo bogatych. Doskonale wiesz, jaki typ kobiet bywa w takich lokalach. To są ekskluzywne prostytutki.

– Tak? Ekskluzywne prostytutki? A od kiedy to ekskluzywne prostytutki bywają w bibliotekach?

Richard zaniemówił. Nie znalazł żadnej sensownej odpowiedzi.

– Powiedziałeś plotki i na ich podstawie wysuwasz wnioski. Powiedz mi, ile kosztują te prostytutki?

– Nie wiem.

– Nie wiesz? Ale wiesz, że to prostytutki. Znasz facetów, którzy im płacili?

– Nie znam.

– Ja je poznałam i nie sądzę, aby były prostytutkami.

– To są lesbijkami.

Rose nie zripostowała. Zastanawiała się.

– Widzisz, nie zaprzeczasz. Są lesbijkami.

– A jeśli nawet są, to co z tego? Co z tolerancją? Wiesz w ogóle, co oznacza to słowo? Wiesz?

– Jack ma powiązania z mafią. Nikt nie wie, skąd ma majątek, a ma, tego wszyscy są pewni. Ma duże pieniądze, nie wiadomo, jak je zdobył. Ukrywa swój dobytek.

– Znowu jacyś „wszyscy”. Kto konkretnie naopowiadał ci tych bzdur i co właściwie o nim wiadomo?

– Czyżby wzbudził twoje zainteresowanie? Po co ci te informacje. Powinno ci wystarczyć to, co ja mówię. To człowiek mafii i masz z nim zerwać!

– Po pierwsze, nie mam czego zrywać, bo niczego nie ma, a po drugie, nie będziesz mi mówił, co mogę, a czego nie mogę. Wyrosłam już z tego. A teraz daj mi spokój, muszę lecieć na zajęcia.

– Dobrze, rób, co chcesz, ale dopóki z całą tą bandą nie zerwiesz, nie licz na mnie i nie wydzwaniaj po nocach, gdy stanie ci się jakaś krzywda. – Odwrócił się i szybko oddalił.

Rose przez chwilę patrzyła za nim, a następnie otworzyła drzwi i z hukiem je zatrzasnęła. To, co powiedział jej Richard, pozostawiło ślad. Postanowiła jednak nie analizować usłyszanych słów. Pozbierała swoje materiały i pobiegła na uczelnię.

3

– No i jakie są wasze wrażenia?

Tymi słowami Jack powitał trzy dziewczyny siedzące w salonie. Gdy go zobaczyły, odłożyły książki, których stosy stały przed każdą, i rzuciły się na niego. Kilka minut trwało wzajemne przytulanie, całowanie, w czym szczególnie brylowała Anne. Po przywitaniu zajęły miejsca.

– I? – dopytywał się Jack.

– Tak, masz rację, to jest ONA. Wszystkie to sprawdziłyśmy. Wybacz, nie mogłyśmy się oprzeć. I chyba to poczuła, ale jeszcze nie rozumie – zapewniła Zeni.

– Jest surowa, nie zna swoich możliwości i chyba długo będzie je poznawać. Wiemy, że liznęła wszystkie trzy dziedziny wiedzy, lecz żadna nie wzbudziła jej zainteresowania – oceniła Monica.

– Dobrze. Tak myślałem, że te trzy. Te same trzy. No cóż, musicie z nią popracować.

– My? – zapytały chórem.

– A kto? Oczywiście, że wy, ja umywam ręce.

– Drań, nam pomagałeś.

– Wasza kolej, moje śliczne. Teraz dopiero poznacie, jak to jest uczyć i wtajemniczać oporne, niezdyscyplinowane uczennice… to znaczy uczennicę – poprawił się z figlarnym uśmiechem.

– My byłyśmy niezdyscyplinowane? Uparte? – agresywnie zapytała Anne.

– I poznacie tę gorycz, gdy się zorientujecie, że uczennica przerosła już mistrza – dodał, śmiejąc się w głos.

Teraz nie zaprzeczyły. Umiał je pogłaskać. A potem opowiedziały o Rose. Zrobiła na nich piorunujące wrażenie. Szybko zorientowały się, że dysponuje niesamowitą inteligencją, ukrytymi możliwościami i niezwykłym potencjałem. Nie pominęły także jej wyglądu. Była prześliczną rudą dziewczyną o bardzo delikatnej urodzie. Niesamowicie zgrabna, a jednocześnie fizycznie sprawna. Dalszą rozmowę można określić kryptonimem „Obudzenie”.

Po zaliczeniu zajęć Rose skierowała kroki do biblioteki. Postanowiła teraz odwiedzić największą, jaka była do dyspozycji studentów w mieście. Była tu kilka razy, ale ze względu na bardzo specjalistyczne materiały tam zgromadzone nie odczuwała potrzeby szperania w jej zasobach. Wiedziała, że nie spotka tutaj znajomych z roku, a pragnęła samotności. Przez kilka minut poszukiwała czegoś na temat najnowszych technologii. Ostatnio zainteresował ją tematyka podzespołów, podstaw wszelkich urządzeń. Gdy w końcu znalazła to, co chciała, udała się do czytelni, a raczej niewielkich pokoi, mieszczących zaledwie po parę stolików. Trochę pobłądziła, aż dotarła do stosunkowo dużej salki, w której stały trzy stoły. Dwa były wolne, na trzecim ujrzała wysokie stosy książek.

Chyba jakiś podręczny magazyn – oceniła, siadając przy pierwszym.

Powoli zagłębiła się w lekturze. Nie mogła się jednak skupić. W jej głowie miotały się słowa usłyszane od Richarda, i nie tylko. Coś jej wyraźnie przeszkadzało. Zaczęła nasłuchiwać. Spojrzała na zastawiony stół. Mignęła jej jasna czupryna. Wstała i powoli skradała się do sterty. To, co zobaczyła, zaskoczyło ją. Na krześle bujała się Anne, przeglądając jakiś atlas. Na podłodze leżały na karimatach Monica i Zeni – obie również powoli przewracały strony opasłych tomów.

– Co wy tu robicie? – zapytała dość obcesowo.

– Zdobywamy wiedzę – odparła Anne, podnosząc wzrok.

– Przewracając kartki?

– Nie przewracamy, tylko czytamy – wyjaśniła Monica.

– Wolne żarty. Jeżeli myślicie, że nie wiem, co to jest czytanie całymi stronami, to się mylicie. Czytanie a przewracanie to coś innego.

– Umiesz czytać stronicami? – zapytała Anne.

– Nie, raczej nie.

– No to najwyższy czas się nauczyć.

– Jesteśmy zbyt młode, aby tracić czas na żmudne czytanie, zabraknie go nam na zabawę.

– Zabawę w drogich klubach?

– Czyżbyś zdobyła jakieś informacje na nasz temat? – zapytała z rozbawieniem Zeni.

– No dobrze, powiemy ci prawdę. Przez kilka godzin dziennie uczymy się, potem „dbamy o Jacka”, a może najpierw bawimy się w knajpach, a potem dopiero dbamy o Jacka. W międzyczasie wykonujemy obowiązki sprzątaczkowo-piorące oraz prasująco-gotujące.

– No i kochamy się – dodała rozbawiona Anne.

– Wracając do sedna naszego pobytu, ponowię pytanie, czy umiesz czytać stronicami? I czy chcesz się nauczyć? – Poważny ton Zeni zasugerował zakończenie żartów.

– Już powiedziałam: nie umiem.

– To pora rozpocząć naukę. Zatem do dzieła.

A potem zaczęły serię wykładów. Nie było jednak mowy o czytaniu. Rozmawiały o postrzeganiu, o tym, na co patrzymy, a co rzeczywiście widzimy, a co chcemy zobaczyć. O oddziaływaniu otoczenia, o oczyszczeniu umysłu, a przede wszystkim o skupieniu myśli i wzroku, ich wzajemnych relacjach. Tłumaczyły w sposób jednoznaczny, czytelny. Nie naciskały, lecz sugerowały. Poszukiwały najlepszej techniki. Stwierdziły, że każda z nich doszła do tej umiejętności inną drogą. Zapewniały Rose, że też znajdzie swoją ścieżkę. Po kilku godzinach dały jej do „przeczytania” pierwszą stronę z książki, którą przyniosła ze sobą. Pozwoliły jej na nią spojrzeć, a następnie zakryły. Rose zdążyła przeczytać całą, więc ze spokojem zreferowała jej treść. Uśmiech zagościł na ich twarzach.

– Z czego się cieszycie? Przecież miałam dość dużo czasu, aby ją przeczytać.

Teraz śmiały się już w głos.

– Masz rację. Widziałaś ją dziesięć milisekund.

Nie mogła uwierzyć. Patrzyła z rozdziawionymi ustami. Nagle poczuła pocałunek Anne.

– Możesz już zamknąć usta, są takie ponętne, nie mogłam się oprzeć – wyjaśniła. – Aha, trwał pięć sekund – dodała.

Wybuchnęły śmiechem. Zaczerwieniła się, czym jeszcze bardziej rozbawiła dziewczyny.

– No to teraz możemy się zabawić. Kierunek: „Pod palmami”.

Do Rose powoli docierała rzeczywistość. Podobno przeczytała stronę w dziesięć milisekund. Całowała się przez pięć sekund z Anne, a teraz mają udać się do klubu „Pod palmami”. Była tam raz, na początku znajomości z Richardem. Pamięta, że ponad miesiąc Richard załatwiał wejściówkę. W końcu mu się udało. Dostali stolik w rogu głównej sali. To był klub karaoke. Bawiła się dość przeciętnie. Richard nie pozwolił jej zaśpiewać, chociaż uwielbia śpiew. Wtedy po raz pierwszy poczuła u niego zazdrość.

Pod klub podjechały taksówką. Zeni wynajęła ekskluzywną limuzynę. Przed wejściem jak zwykle tłum oczekujących na swoją szansę. Dziewczyny ominęły kolejkę i pewnym krokiem zbliżyły się do portiera. Ten ukłonił się, zapraszając gestem do środka i wymownie spojrzał na Rose.

– Ta pani jest z nami – wyjaśniła Anne.

– Oczywiście.

Po wejściu na główną salę ruszyły pewnym krokiem w stronę loży znajdującej się blisko estrady. Menadżer sali stojący przed drzwiami rozsunął je, przepuszczając dziewczyny. Drzwi pozostały szeroko otwarte. Mogły swobodnie obserwować salę, same pozostając niewidoczne. Wokół niskiego stolika rozstawiono siedzisko. Wygodnie mogło na nim zająć miejsce dziesięć osób.

– Mamy karty stałego klienta – poinformowała Rose Monica.

– I nieograniczony wstęp do naszej loży – dodała Anne.

– Kto tutaj bywa?

– Ludzie lubiący śpiew, dobrą zabawę i… ekskluzywne panienki.

– Ale nam te ostatnie nie przeszkadzają.

– Nie zawsze tak było – dodała Monica.

– Teraz nikt nas nie zaczepia… no poza nielicznymi przypadkami nadzianych, zamiejscowych gości… a wtedy do akcji wkracza Zeni.

– Koniec tych bzdur, już czas coś przekąsić.

Na te słowa czekał kelner. Dziewczyny zamówiły po drinku dla każdej, zestawy lodów oraz ciast. Nie były to porcje niskokaloryczne, wręcz przeciwnie.

Na estradzie pojawił się zespół. Po chwili rozpoczął koncert, grając największe współczesne przeboje i nie tylko. Prowadzący zachęcał do występów. Pierwsza odważyła się dość korpulentna blondynka. Zaśpiewała, dosyć czysto, przebój Tiny. Po jej występie utworzyła się kolejka oczekujących na własne popisy wokalne. Dziewczyny słuchały z zainteresowaniem, od czasu do czasu krzywiąc usta, gdy usłyszały fałszywe nuty.

– Rose, powtórz to, co przeczytałaś w bibliotece – poleciła Zeni.

– Teraz, czy wyście nie powariowały? Jak mam zapamiętać coś, co widziałam dziesięć milisekund. A poza tym teraz nie pora.

– Nigdy nie wiadomo, kiedy jest ta pora – wtrąciła się Anne. – Powtórz!

Rose przyjrzała się im, wiedziała, że nie żartują. Postanowiła przypomnieć sobie tekst. Zaczęła powtarzać. Kilka razy każda po kolei poprawiała ją.

Jak one to zapamiętały? Przecież tylko ja czytałam.

– Skąd możecie wiedzieć, czy się pomyliłam?

– My też przeczytałyśmy – wyjaśniła Anne. – Razem z tobą – dodała, po chwili.

– Widzisz przeczytać to jedna rzecz, zapamiętać druga, zrozumieć trzecia, a wykorzystać wiedzę w odpowiednim momencie to czwarta. To są cztery kroki, to tak jak my – cztery – wyjaśniała Zeni.

– Po pierwsze, jesteście trzy – zripostowała.

– Na razie – ze szczerym uśmiechem odpowiedziały chórkiem.

Nie odpuściły. Ponownie rozpoczęły wykład na temat techniki zapamiętywania i, do czego zdążyła już się przyzwyczaić, mówiły o wszystkim, tylko nie o samym zapamiętywaniu. Sedno ich wywodów dotyczyło umysłu i jego „poznania”. Poznania własnych możliwości. Uczenia się myślenia, jego istoty. Nie opierały wywodów na żadnych przykładach, tylko na abstrakcji myślenia, skupieniu się na „drodze” myślenia.

Nagle rozmowę przerwała Anne.

– Nasza piosenka. Czas na zaprezentowanie wdzięków. Stali bywalcy czekają z utęsknieniem – mrugnęła szelmowsko.

Jak na komendę cała trójka zerwała się z kanapy i wbiegła na estradę. Anne szepnęła do ucha kapelmistrzowi, ten pokiwał głową i orkiestra zagrała melodię. Na sali zapanowała kompletna cisza.

Znają je, nie da się ukryć, są tu powszechnie znane – pomyślała Rose.

Już po pierwszych taktach poznała utwór. To pieśń o miłości, o niespełnionej miłości i o nadziei. Utwór sprzed kilku lat, lecz ciągle wzbudzający emocje. Wykonywały go trzy śpiewaczki operowe i jeden tenor. Solo tenora to ulubiony kawałek Rose.

Czy to przypadek?

Pieśń rozpoczęła Anne. Miała czysty, głęboki głos. Niczym nie różnił się od pierwowzoru. Sala w podziwie obserwowała śliczną blondynkę, ubraną w zwiewną sukienkę. W trakcie śpiewu powoli tańczyła, poddając się melodii.

Monica była równie wspaniała, a całości dopełniła Zeni. Nadchodził moment, w którym powinien zaśpiewać tenor, lecz na scenie były tylko trzy dziewczyny.

Nie wytrzymam – jęknęła Rose i wbiegła na podest. Mikrofon podała jej Anne.

Pierwsze słowa wywołały konsternację, by następnie zmienić się w wielką owację na stojąco. Rose śpiewała czystym tenorem. Całe lata ukrywała swoją zdolność zmieniania głosu, a właściwie możliwość operowania pełną skalą. Teraz wykorzystała tę chwilę. Śpiewała i czuła niesamowitą radość. Nie pomyliła się, nie popełniła żadnego fałszu, kochała to. Sala po owacjach natychmiast ucichła, by wybuchnąć znowu kilka sekund po zakończeniu śpiewu Rose. Ta ukłoniła się i spojrzała na przyjaciółki. Nie kryły łez, otoczyły ją i porwały do loży. Tutaj wyściskały, wycałowały, poprzytulały, by w końcu pozwolić jej opaść na siedzisko.

– Skąd wiedziałyście, skąd?

Nie odpowiedziały, tylko Anne mrugnęła. A potem występowały solo. Najczęściej wypychały Rose. Po każdym powrocie do loży musiały przepychać się przez tłumy wielbicieli, wejścia do ich loży strzegło teraz trzech ochroniarzy. Po kilku godzinach postanowiły powrócić do domu. Przed klubem czekała limuzyna. Gdy do niej wsiadły, wylądowały na stosie kwiatów.

– Tylko tyle? – zażartowała Anne.

– Drogie panie, szef klubu powiedział, że podniesie wam składkowe, bo będzie musiał zatrudnić dodatkowych ochroniarzy. Reszta kwiatów powędrowała do innych pań na sali – wyjaśnił kierowca.

W szampańskich nastrojach powróciły do domu. Rose nawet się nie spostrzegła, gdy znalazła się w salonie.

– Dzisiaj, niestety, nie będziemy zabawiać Jacka. Znowu gdzieś się szwenda – podsumowała dzień Anne.

Po kilkunastu minutach spały już w swoich pokojach. Każda, oprócz Rose, która usiłowała sobie przypomnieć, co też przeczytała przez dziesięć milisekund i czy to zrozumiała. Nie miała problemów, ale to była pierwsza strona książki, nic trudnego do zrozumienia.

Rose obudziło stukanie talerzy w kuchni. Zaciekawiona wbiegła i stanęła jak wryta. Dziewczyny siedziały przy stole i uderzały pustymi talerzami.

– Co jest grane? – zapytała.

– Czekamy na śniadanie. Twój dyżur.

– Mój? No dobrze. Szkoda tylko, że mi nie powiedziałyście.

– Powiedziałyśmy, każda z nas poinformowała cię o śniadaniu.

– O nie, nie wrobicie mnie, nikt mi nic nie mówił, nie byłam pijana. Niby kiedy?

– Wieczorem, gdy już leżałaś w łóżku.

– Musiałam spać.

– Nie spałaś, rozmyślałaś o pierwszej stronie – wyjaśniła Monica.

– Skąd wiesz?

– Myślałaś tak głośno, że każda z nas to usłyszała, i żeby oderwać cię od tych myśli, powiedziałyśmy, że robisz śniadanie, którego nawet jeszcze nie zaczęłaś – spokojnie kontynuowała Monica

– Dobrze, powiedzcie, o co wam chodzi?

– Zacznij przyrządzać śniadanie, a my postaramy się wyjaśnić. Wiesz, co to jest telepatia, jak działa? Porozumiałyśmy się z tobą telepatycznie. Poprosiłyśmy, abyś poczuła się doceniona i zrobiła śniadanie.

– Doceniona? Wy mi nic nie mówicie.

– Mówimy, i to dużo. Wszystko, co tylko chcesz usłyszeć.

– To wyjaśnijcie tę telepatię.

– OK. Powiedziałyśmy, że kontaktowałyśmy się z tobą telepatycznie. Ty jednak tego nie usłyszałaś, popracujemy zatem nad tą metodą komunikacji.

– Czy wy porozumiewacie się między sobą telepatyczne?

– Tak.

– A z Jackiem?

– Też.

– I w tej chwili też?

– Tak.

– To gdzie on jest?

– Na to pytanie on może odpowiedzieć tylko tej osobie, która pyta. Musisz sama go zapytać.

– A ty oczywiście nie możesz mi powiedzieć.

– Nie mogę.

– Czyli jeżeli miałabym do niego jakąś ważną sprawę, to mu nie przekażesz?

– Nie, jeżeli będzie to ważna sprawa dla ciebie czy dla niego, to przekażesz mu ją osobiście. Podobnie on, gdyby miał ważną sprawę do ciebie, to skontaktuje się, ale niestety musisz się nauczyć. Dasz radę.

– Skąd ta pewność?

Spojrzały po sobie, po kolei każda kiwnęła głową, abym tozauważyła.

– Jak zauważyłaś, porozumiałyśmy się i postanowiłyśmy odpowiedzieć ci na to pytanie, a brzmi ona tak: bo jesteś najlepsza z nas wszystkich, z nas czterech.

– Czy Jack też się zgodził?

– Powiedział, że decyzja należy do nas, a my zgodziłyśmy się odpowiadać na każde twoje pytanie. Pytaj, o co tylko chcesz.

– Czy jesteście lesbijkami?

Wybuchnęły śmiechem. Śmiały się głośno i szczerze.

– Czy Jack należy do mafii?

Anne spadła z krzesła i turlała się po podłodze, trzymając się za brzuch.

W życiu nie widziałam, aby ktoś tak się śmiał.

Po kilku minutach przestały. Głos zabrała Zeni.

– Odpowiem. W potocznym rozumieniu tego słowa: jesteśmy lesbijkami. Kochamy się i uprawiamy ze sobą tak zwany seks. Kochamy także faceta, każda z nas kocha i każda z nas uprawia z nim seks. Jesteśmy więc biseksualne.

– Jack nie należy do mafii. Żadna z nas nie należy do mafii. Zapewne zaraz zapytasz, z czego żyjemy. Odpowiedź jest prosta: gramy na giełdzie, a właściwie Zeni gra na giełdzie, na giełdach. To ona zdobywa dla nas fundusze. Jesteśmy, jak na współczesne kryteria, bardzo bogaci.

– Czym się zajmujecie? – nie rezygnowała Rose.

– Uczymy się, zdobywamy wiedzę, bardzo szeroką wiedzę.

– Studiujecie?

– Oficjalnie nie jesteśmy studentkami, przesiadujemy w bibliotece i tam pogłębiamy to, czego już się nauczyłyśmy. Można powiedzieć, że studiujemy eksternistycznie i nigdy nie otrzymamy oficjalnego tytułu naukowego.

– Nie zależy nam na stopniach naukowych – dodała Monica.

– Studiujecie to samo

– Nie, każda z nas specjalizuje się w innej dziedzinie, ja na przykład w medycynie.

– Co robi Jack?

– Najprościej można ująć to słowami: dba o nas, opiekuje się nami, uczył nas, a teraz chyba delikatnie steruje, ale o to musisz już zapytać Jacka.

– Czy wy go kochacie?

– Tak. – Po raz pierwszy odpowiedziały dzisiaj razem, jednocześnie.

– Czy… czy to…

– Tak. – Ponownie razem.

Rose miała już dość, zrezygnowała z dalszych pytań. Na razie. Zastukały talerzami. Zabrała się zatem za śniadanie. Nie przestała myśleć. Szybko zrobiła tosty, odszukała stosowne składniki w lodówce. Przyrządziła kawę i zasiadła do stołu. Przyjrzała się dziewczynom. Jadły śniadanie z apetytem. Cała ta rozmowa nie zrobiła na nich żadnego wrażenia. Dowcipkowały między sobą. Od czasu do czasu spojrzały na Rose. Odkryła, że tylko gdy jej myśli wracały do tego, co usłyszała, obserwowały ją.

One mnie podsłuchują.

– Wy mnie podsłuchujecie?

– Trudno nie słyszeć, jak się drzesz – stwierdziła Anne.

– Zaraz po śniadaniu musimy rozpocząć naukę ukrywania swoich myśli.

– Tak można?

– Oczywiście.

– To podstawa – dodała Zeni.

– A czy wy ukrywacie swoje myśli przed sobą?

– Nie.

– Ja myślę cały czas. Wy zapewne też. Wszystkie te myśli słyszycie. To przecież wielki harmider. Do tego jeszcze myśli innych, którzy są w pobliżu. Chyba niedługo zwariujecie.

– Nie, nie jest tak źle. Słyszymy wszystkie myśli, ale je segregujemy, odnotowujemy, a właściwie zwracamy uwagę tylko na te, które uznajemy za istotne. Cały szum gdzieś tam ląduje w naszej podświadomości, powiedzmy w śmietniku. Możemy z niego w dowolnym czasie pobrać interesujące nas informacje. Działamy jak jakiś potężny komputer. Nasze umysły są potężniejsze od największych komputerów.

– Jesteście osobami… nadprzyrodzonymi?

– Czy ty jesteś nadprzyrodzona?

– Nie, przynajmniej nie czuję się taka.

– No widzisz, a masz większe od nas możliwości – podsumowała Anne.

– Skąd o tym wiecie?

– Na to pytanie odpowie ci tylko Jack. My wiemy od niego.

– Chwileczkę. Powiedziałaś, że możecie segregować to, co słyszycie. Czy możecie wrzucić moje myśli do… śmietnika?

– Możemy.

– To zróbcie to.

– To nie jest dobry pomysł, nasze nauczanie będzie trudniejsze i powolniejsze.

– Zróbcie to.

– Dobrze, zrobione.

Rose wyraźnie odetchnęła. Wiedziała, że już jej nie podsłuchują, była tego pewna. To, co potem zrobiła, zaskoczyło ją samą. Podeszła do każdej i pocałowała w usta, i nie były to zwykłe, przyjacielskie pocałunki.

– Też jestem biseksualna – stwierdziła z uśmiechem. – Kolej na Jacka – dodała.

Ich śmiech jeszcze przez kilka dobrych minut rozbrzmiewał w kuchni.

4

Po śniadaniu Rose postanowiła wrócić na uczelnię. Nie miała jednak w planach uczestniczenia w zajęciach, lecz czytanie w bibliotece. Musiała się sprawdzić.

Przed uczelnią spotkała Richarda.

– Nie było ciebie w domu, ale to nie jest już dla mnie niespodzianką. Zapewne przebywałaś z tymi lesbijkami. Nie zaprzeczaj, widziałem cię „Pod palmami”.

– Byłeś tam?

– Tak i widziałem twoje wygłupy na scenie.

– Dla ciebie to były wygłupy, a dla mnie coś wspaniałego. Widzisz zatem, że nasze drogi się rozchodzą, dalsza znajomość nie ma sensu.

– Szybko rezygnujesz. Ciekawe dlaczego? Przecież znam ciebie i wiem, że nie jesteś lesbijką. Twoja aktywność w łóżku, jaką mi okazywałaś, zaprzecza temu. Zatem to coś innego. To Jack. To z nim teraz sypiasz. Tylko nie zaprzeczaj.

– Nie zaprzeczę. Tak, spałam z Jackiem. I pomimo tego, że nie jest tak przystojny jak ty, ale w łóżku jest dziesięć razy lepszy.

– Jesteś dziwką. A z nim to sobie poradzę w inny sposób. Będziesz miała kogo opłakiwać.

– Nie radzę, będziesz miał wtedy do czynienia z czterema bardzo wkurwionymi lesbami.

Wyminęła go i pobiegła do biblioteki. Richard przez chwilę stał oniemiały. Po raz pierwszy usłyszał wulgaryzm w ustach Rose. Zrozumiał, że to koniec ich związku. Nie spodziewał się, że jakaś kobieta może go porzucić, w życiu nie doznał takiego uczucia. Zacisnął zęby i postanowił się zemścić.

Rose po przekroczeniu progu biblioteki odetchnęła. Była zaskoczona swoim spokojem, ale nie żałowała wypowiedzianych słów. Poczuła się wolna. Nie przejmowała się groźbami Richarda. Był zbyt zapatrzony w siebie, aby podjąć jakiekolwiek działania, które mogłyby w efekcie tylko jemu zaszkodzić. Dbał tylko o siebie, a przede wszystkim o swój wizerunek. To, co powiedziała o Jacku, nie miało dla niej żadnego znaczenia, ani przez moment nie pomyślała o tym, aby mogło ją coś połączyć z Jackiem. Coś intymnego oczywiście. To, że spotka się z nim, nie ulegało najmniejszej wątpliwości. Miała zbyt wiele pytań, na które oczekiwała odpowiedzi; odpowiedzi, których tylko on mógł jej udzielić.

Po kilku minutach siedziała już przy stole w salce, którą poznała wczoraj. Poczuła ulgę – była sama, ale przecież opuściła dom przed dziewczynami i miała nadzieję, że tak szybko tu nie dołączą. Zaczęła czytać książkę. Skupiła się i przypomniała sobie wszystko to, co jej podpowiedziały. Nie zauważyła, a raczej nie odnotowała w pamięci momentu, gdy zaczęła przewracać kartki. Gdy dotarła do ostatniej strony, zamknęła oczy, przypominała sobie zawarte w niej informacje, a po chwili zaczęła je analizować. Dostrzegła pewne nieścisłości i błędne wnioski wysnute przez autora. Potrzebowała dodatkowych informacji. Wróciła do katalogu ksiąg i opracowań naukowych. Trochę czasu zajęło jej wyszukiwanie interesujących ją pozycji. Gdy je otrzymała, rozpoczęła studiowanie. Nim się spostrzegła, przestudiowała w ten sposób kolejne cztery pozycje. Miała teraz już pełny obraz problematyki, którą się zainteresowała. Spojrzała na zegar zawieszony w czytelni. Jej pobyt tutaj trwał niecałą godzinę. Nie mogła uwierzyć, była pewna, że zajęło jej to co najmniej dziesięć godzin. Uśmiechnęła się.

Nie jestem jednak takim nieukiem. Dziewczyny powinny być dumneze swojej uczennicy

– Co tam mruczysz pod nosem? – usłyszała pytanie rozbawionej Anne.

Spojrzała w jej kierunku i zobaczyła wszystkie trzy w drzwiach, nie miały ze sobą żadnych książek.

– Nie czytacie dzisiaj?

– Dzisiaj jesteśmy nauczycielkami i mamy zajęcia z jedną niezbyt rozgarniętą uczennicą – odpowiedziała Anne.

– O nie, jestem rozgarnięta i zdolna, same zobaczcie. Przestudiowałam w godzinę cztery opasłe opracowania, a co najważniejsze, wyciągnęłam wnioski.

– E tam, to dopiero maleńki kroczek na twojej drodze edukacji – zaśmiała się Monica.

– Teraz dopiero zacznie się prawdziwa nauka i niech nas… Jack ma w opiece – dodała Zeni.

– A co u niego? Kiedy się pojawi?

– Niedługo, tylko tyle nam przekazał. Jak zwykle znika i nic nie mówi. Musimy się z nim w końcu rozmówić – stwierdziła Monica.

– Dobrze wiecie, jak kończą się te „rozmówki” – ostrzegła Zeni.

– Kończą się… wspaniale. – Głos i mina Anne wyjaśniły wszystko. – Tęsknię za nim – dodała po sekundzie.

Zeni i Monica przytuliły ją i coś szepnęły do ucha.

– Koniec przytulanek, zabieramy się do nauki – zadecydowała Anne.

– Mówiłyśmy ci o telepatii. Telepatia i wszystko, co jest z nią związane, zależy od możliwości naszego umysłu. To on stanowi o nas, o naszej sile i słabościach. On steruje naszymi zachowaniami i całą naszą egzystencją. Najważniejsze zatem jest poznanie własnego umysłu. Gdy go poznasz, będziesz mogła świadomie nim sterować. Musisz jednak poznać zarówno świadomość – to stosunkowo proste, jak i podświadomość – to jest trudniejsze i niebezpieczne. Gdy zaczniesz w niej grzebać, możesz zniszczyć siebie, zachwiać to, co teraz umysł wykonuje bez twojej świadomości. Gdy to opanujesz, będziesz mogła na przykład prowadzić wszystkie czynności życiowe świadomie i znacznie bardziej ekonomicznie z punktu widzenia całego organizmu. Dla przykładu, spowolnić pracę serca do niezbędnego minimum, zatrzymać inne funkcje życiowe, które w danym momencie są zbyteczne.

– I wy to wszystkie umiecie?

– Trochę, ale nie tak jak Anne – wyjaśniła Zeni.

– To jak?

– Wyjaśnię to tak. Załóżmy, że mamy do czynienia z wybitnym specjalistą w jakieś dziedzinie na przykład w medycynie. Genialny chirurg, który nigdy się nie myli, na wszystkim się zna, przeprowadzi każdą najbardziej skomplikowaną operację – oceniamy jego umiejętności na poziomie jedynki. Nasze możliwości oceniamy na dziesięć – dokładnie dwie z nas – możliwości Jacka to sto, a jedna z nas w konkretnej dziedzinie wiedzy posiada umiejętności na poziomie tysiąca. Każda z nas jest zatem w jednej dziedzinie dziesięciokrotnie lepsza od Jacka, on nie przekracza w żadnej dyscyplinie stu.

– A ja?

– Tobie wiele brakuje do… – zaśmiała się Anne. – Ale – szybko dodała – masz zdobyć poziom trzy razy po tysiąc.

– A gdy to osiągniesz, Jack będzie całował cię po stopach – dodała Monica, mrugając okiem.

– Najciekawsze jest to, że my mamy do tego doprowadzić. Jack się wymigał, a to on nas uczył.

– Domyślam się, że specjalnością Anne jest medycyna.

– Konkretnie wszystko to, co jest związane z życiem, naszym życiem – wyjaśniła Anne. – Nie osiągnęłam poziomu tysiąca, jeszcze nie. Muszę trochę się podszkolić i dlatego tu przesiaduję.

– Podobnie my – dodała Zeni.

– A jakie są wasze specjalności?

– Trudno je tak dokładnie sprecyzować, nie możemy jednoznacznie wskazać obszarów naszych zainteresowań, jak to ma miejsce w przypadku Anne. Monicę pasjonuje wszelka technologia, zarówno pospolicie rozumiana elektronika służąca ludzkości, jak i ta niszcząca ją. Mnie natomiast najprościej mówiąc: sztuka przetrwania.

Minęło kilka chwil, nim podjęły dalsze szkolenie. Dały czas Rose na przetrawienie tego, co usłyszała, a ta nie wiedziała kompletnie, co ma z tymi informacjami zrobić. Z jednej strony czuła się oszukana, wykorzystana z jakiegoś nieznanego powodu w jakimś celu. Poczuła się marionetką sterowaną przez Jacka i jego kochanki. A z drugiej strony osobą, której los wyznaczył tajemniczą misję do wykonania przy pomocy Jacka i trzech wspaniałych dziewczyn. Istniała też trzecia możliwość. To wszystko były kompletne bzdury i niesamowite fantazje. Nauczyła się jednak czytać.

Nauka nie przynosiła żadnych efektów. Prym wiodła Anne, której pomagały, jak tylko umiały, pozostałe dziewczyny. Bezskutecznie. Nie osiągnęły żadnego postępu. Nie ingerowały w jej umysł. Wiedziały, że nauka będzie trudna, lecz pozostały wierne złożonej obietnicy. W końcu doszły do wniosku, że Rose powinna zrelaksować się i oczyścić umysł. Tak więc pozostawiły ją samą z nadzieją na zbawienny wpływ jogi. Powróciły z wózkiem pełnym książek i wydawnictw akademickich. Rose oddawała się medytacjom na karimacie. Pomimo usilnych starań jej myśli krążyły wokół informacji przekazanych przez przyjaciółki i na nic zdały się próby całkowitego wyciszenia.

W drodze powrotnej do domu wszystkie udały się do mieszkania Rose. Pomogły jej się spakować i zabrać niezbędne rzeczy. Żadna z nich nie podnosiła tematu zamieszkania razem. Była to dla wszystkich sprawa całkowicie jednoznaczna, niepodlegająca dyskusji. Nawet Rose była pewna swojej decyzji przeprowadzenia się do domu Jacka, o ile to był jego dom. Wiedziała, że prędzej czy później pozna historię ich wspólnego życia. Teraz, gdy zerwała z Richardem, było to najrozsądniejsze rozwiązanie. Po spakowaniu każda dźwigała torbę.

– Czy zawsze poruszacie się pieszo?

– Nie, skądże. Mamy jakieś tam środki lokomocji, lecz rzadko z nich korzystamy – wyjaśniła Monica.

– Sprawy techniczne przedstawi ci Zeni, nasza… księgowa. Ona rządzi i… wymaga – z wdziękiem wtrąciła swoje trzy grosze Anne.

Po powrocie do domu pomogły Rose rozpakować się i poukładać rzeczy osobiste w szufladach, a potem zostawiły ją samą. Dopiero wtedy postawiła obok łóżka pustą ramkę. Rozejrzała się po swoim pokoju.

A więc to jest teraz moje mieszkanie, mój dom. Który to jużz kolei? Nieważne, ale zapewne ten najważniejszy.

Po chwili rozpłakała się.

– Rose, zapraszamy do salonu.

Anne i Monica siedziały na kanapach, a Zeni stała obok. Każda miała swoje miejsce.

– Rose – rozpoczęła Zeni – od tego momentu masz takie same prawa i obowiązki. Najpierw sprawy bytowe. To jest karta American Express na twoje nazwisko. Możesz się nią posługiwać w ramach… rozsądku oczywiście.

– Jaki jest na niej limit? – nie powstrzymała się od tego pytania, czym wzbudziła rozbawienie Anne.

– Wystarczający, jest to liczba sześciocyfrowa.

– Cooooo? Każda z was ma taką samą?

– Tak.

– Nie mogę jej przyjąć. Nie ma żadnego racjonalnego wytłumaczenia, abym dysponowała takimi środkami.

– Nie ma… poza jednym.

– Jestem ciekawa jakim?

– Ktoś musi pomóc nam… wydawać pieniądze – zażartowała Anne.

– Poważnie mówiąc, nic nie musisz. Jack wyjaśni ci to dokładnie. Położę kartę u ciebie na stoliku. Sama podejmiesz decyzję, czy jej używać, czy też nie.

– Nigdy nie posiadałaś samochodu, ale nie musisz go kupować, stoi w garażu. Później ci go pokażemy.

– Nic ciekawego – ze zdegustowaną miną rzekła Anne.

– Dlaczego nie kupisz sobie nowego, Anne?

– O nie, nie chcę oberwać bury od ciebie. Jakoś go przecierpię – dodała z uśmiechem.

A potem zapoznały ją z „obowiązkami”, a te dotyczyły między innym: zaopatrzenia w żywność i wszelkie środki higieniczne, dyżurów obejmujących gotowanie, sprzątanie, pranie itd. Rose zorientowała się, że grafik obejmował także Jacka, i to na niego spoczywała większość obowiązków.

Jak on to robi, skoro zawsze go nie ma? – zastanowiła się.

– Oczywiście istnieje także regulamin, obejmujący kary – kontynuowała Zeni.

Nie potrafiły jednak bliżej określić, na czym owe kary polegały. Musiało ją zadowolić jedynie to, że istnieją. Gdy już nie miały niczego do przekazania, udały się do garażu. Po raz pierwszy Rose zobaczyła, co kryje się za kolejnymi drzwiami. A był tam duży garaż, w którym stały cztery identyczne samochody. Dwa lekko przykurzone, pozostałe nosiły ślady użytkowania, jeden nawet był lekko wgnieciony.

– Ten jest mój – wyjaśniła Zeni.

– Ten z jedynką na końcu numeru rejestracyjnego jest twój.

Rose rozejrzała się, rejestracje pozostałych kończyły się na kolejne cyfry: dwójka – zakurzony, należał do Anne, trójka do Moniki, ten z czwórką był Zeni.

– Anne już trzy razy oblała egzamin na prawo jazdy.

– Nie oblała, tylko nie zdała, a to wielka różnica – zaperzyła się właścicielka dwójki. – I nie rozwijajmy tego tematu, bo i tak nie zrozumiecie istoty rzeczy.

– Ładna mi „istota” – skomentowała Zeni.

– Kluczyki są w stacyjce. Zapraszam do środka.

Nim się zorientowała, Anne z Monicą zajęły tylne siedzenie, Zeni obok kierowcy.

– Czas na małą przejażdżkę.

Rose nigdy nie prowadziła tak dużego samochodu.