Funny Story ebook i audiobook

Bri, która ode­brała mnie z lot­ni­ska

tego wie­czoru, gdy się po­zna­ły­śmy, i za­wio­zła mnie

przez śnie­życę, nie oglą­da­jąc się za sie­bie.

Je­steś moim skar­bem.

1

ŚRODA, 1 MAJA

108 DNI DO CHWILI, GDY BĘDĘ MO­GŁA WY­JE­CHAĆ

Nie­któ­rzy są uro­dzo­nymi ga­wę­dzia­rzami. Wie­dzą, jak opi­sać scenę, jak obrać od­po­wied­nią per­spek­tywę, kiedy za­milk­nąć, bu­du­jąc te­atralne na­pię­cie, albo tylko na­po­mknąć o nie­wy­god­nych szcze­gó­łach.

Nie zo­sta­ła­bym bi­blio­te­karką, gdy­bym nie prze­pa­dała za opo­wie­ściami, ale ni­gdy nie po­tra­fi­łam świet­nie przed­sta­wić swo­jej hi­sto­rii.

Gdyby pła­cili mi za każ­dym ra­zem, kiedy prze­ry­wa­łam wła­sną aneg­dotę, za­sta­na­wia­jąc się, czy wy­da­rze­nia miały miej­sce we wto­rek, a może tak na­prawdę był to czwar­tek, wtedy za­ro­bi­ła­bym przy­naj­mniej kilka gro­szy, przy czym nie opła­ca­łoby mi się mar­no­wać tyle czasu za tak drobną opłatę.

Na­to­miast Pe­ter nie miałby nic na kon­cie, za to cie­szyłby się za­chwy­co­nym au­dy­to­rium.

Uwiel­bia­łam, kiedy opo­wia­dał hi­sto­rię o tym, jak się po­zna­li­śmy.

Było to przed trzema laty pod ko­niec wio­sny. Miesz­ka­li­śmy wtedy w Rich­mond. Tylko pięć prze­cznic dzie­liło jego ele­ganc­kie miesz­ka­nie w od­re­stau­ro­wa­nej ka­mie­nicy w stylu wło­skim od mo­jego skrom­niej­szego, choć sta­ran­nie urzą­dzo­nego lo­kum.

Tego dnia wra­ca­łam z pracy do domu okrężną drogą przez park, czego za­zwy­czaj nie ro­bi­łam, ale po­goda była ide­alna. No i mia­łam na gło­wie ka­pe­lusz z du­żym mięk­kim ron­dem, któ­rego do­tąd nie no­si­łam, ale mama przy­słała mi go przed ty­go­dniem i czu­łam, że po­win­nam przy­naj­mniej spró­bo­wać. Czy­ta­łam, idąc – choć przy­rze­kłam, że prze­stanę to ro­bić, po­nie­waż pra­wie spo­wo­do­wa­łam wy­pa­dek ro­we­rowy kilka ty­go­dni wcze­śniej – kiedy na­gle po­wiew cie­płego wia­tru ze­rwał mi z głowy ka­pe­lusz, który prze­le­ciał nad krze­wem aza­lii i upadł u stóp przy­stoj­nego wy­so­kiego blon­dyna.

Pe­ter po­wie­dział, że wy­glą­dało to jak za­pro­sze­nie. Za­śmiał się nie­mal z sie­bie, kiedy do­dał: „Ni­gdy wcze­śniej nie wie­rzy­łem w prze­zna­cze­nie”.

Je­śli rze­czy­wi­ście było to prze­zna­cze­nie, to na­le­żało za­ło­żyć, że tro­chę mnie ono nie­na­wi­dzi, bo kiedy nie­zna­jomy po­chy­lił się, by pod­nieść moją zgubę, ko­lejny po­dmuch wia­tru po­de­rwał ka­pe­lusz w po­wie­trze, a ja rzu­ci­łam się w po­ścig za na­kry­ciem głowy pro­sto do śmiet­nika.

Ta­kiego me­ta­lo­wego, przy­mo­co­wa­nego do ziemi.

Ka­pe­lusz wy­lą­do­wał na ster­cie resz­tek chiń­skiego da­nia lo mein, kra­wędź po­krywy wbiła mi się w klatkę pier­siową, a ja upa­dłam z rzę­że­niem na zie­mię. Pe­ter opi­sał zaj­ście jako „uro­czo nie­zdarne”.

Po­mi­nął fakt, że rzu­ci­łam wią­zankę prze­kleństw.

„Za­ko­cha­łem się w Da­phne, gdy tylko pod­nio­słem wzrok znad jej ka­pe­lu­sza” – po­wie­dział, nie wspo­mi­na­jąc o ma­ka­ro­nie ze śmieci na mo­ich wło­sach.

Kiedy spy­tał, czy nic mi nie jest, od­po­wie­dzia­łam py­ta­niem: „Za­bi­łam ja­kie­goś ro­we­rzy­stę?”.

My­ślał, że ude­rzy­łam się w głowę. (Nie, po pro­stu zro­bi­łam złe pierw­sze wra­że­nie).

Przez mi­nione trzy lata Pe­ter od­ku­rzał Na­szą Hi­sto­rię przy każ­dej moż­li­wej oka­zji. By­łam pewna, że wple­cie ją za­równo w ślubne przy­sięgi, jak i mowę wy­gła­szaną na we­selu.

Ale nad­szedł jego wie­czór ka­wa­ler­ski i wszystko się zmie­niło.

Hi­sto­ria się wy­ko­le­iła. Zna­la­zła nową per­spek­tywę. I w no­wej wer­sji nie by­łam już główną bo­ha­terką, ale tyci kom­pli­ka­cją, która za­wsze bę­dzie wspo­mi­nana, by pod­krę­cić inną opo­wieść.

Da­phne Vin­cent, bi­blio­te­karka, którą Pe­ter wy­ło­wił ze śmiet­nika, pra­wie wy­szła za niego za mąż, ale ran­kiem po jego wie­czo­rze ka­wa­ler­skim na­gle zo­stała po­rzu­cona na rzecz jego „pla­to­nicz­nej” „naj­lep­szej” „przy­ja­ciółki”. Pe­try Co­mer.

Ale po co w ogóle miałby opo­wia­dać ich hi­sto­rię?

Wszy­scy w oto­cze­niu Pe­tera Col­linsa i Pe­try Co­mer znali tę opo­wieść: jak po­znali się w trze­ciej kla­sie, gdy po­sa­dzono ich obok sie­bie zgod­nie z ko­lej­no­ścią al­fa­be­tyczną na­zwisk, a po­łą­czyła ich wspólna mi­łość do po­ke­mo­nów. O tym, jak nie­wiele póź­niej ich matki się za­przy­jaź­niły, pil­nu­jąc dzieci pod­czas wy­cieczki do oce­ana­rium, a ich oj­co­wie po­dą­żyli śla­dem żon.

Przez ostat­nie ćwierć wieku Col­lin­so­wie i Co­me­ro­wie spę­dzali ra­zem wa­ka­cje. Wspól­nie ob­cho­dzili uro­dziny, je­dli bo­żo­na­ro­dze­niowe brun­che, ozda­biali swoje domy zdję­ciami w ram­kach ręcz­nej ro­boty, na któ­rych twa­rze Pe­tera i Pe­try ilu­stro­wały slo­gan „Naj­lepsi przy­ja­ciele na za­wsze”.

To, jak za­pew­nił mnie Pe­ter, czy­niło jego i naj­cu­dow­niej­szą ko­bietę, jaką zna­łam, „ra­czej ku­zy­no­stwem niż przy­ja­ciółmi”.

Jako bi­blio­te­karka na­prawdę po­win­nam przy­po­mnieć so­bie Mans­field Park lub Wi­chrowe Wzgó­rza, wszyst­kie te hi­sto­rie mi­ło­sne i po­krętne go­tyc­kie opo­wie­ści, w któ­rych dwoje bo­ha­te­rów naj­pierw wy­cho­wuje się ra­zem, a po­tem wcho­dzi w do­ro­słość i na końcu wy­znaje so­bie do­zgonną mi­łość.

Ale nie przy­szło mi to do głowy.

Dla­tego sie­dzę te­raz w swo­jej klitce, skro­luję ogól­nie do­stępne konta me­diów spo­łecz­no­ścio­wych Pe­try, ob­ser­wu­jąc każdy szcze­gół jej no­wego związku z moim by­łym na­rze­czo­nym.

Z są­sied­niego po­koju roz­lega się All By My­self w wy­ko­na­niu Ja­miego O’Ne­ala wy­star­cza­jąco do­no­śnie, żeby sto­lik u mnie drżał. Pan Do­rner, są­siad z miesz­ka­nia obok, wali w ścianę.

Pra­wie go nie sły­szę, bo wła­śnie do­szłam do zdję­cia Pe­tera i Pe­try wci­śnię­tych po­mię­dzy swo­ich ro­dzi­ców na wy­brzeżu je­ziora Mi­chi­gan – oto sze­ścioro nad­zwy­czaj atrak­cyj­nych lu­dzi uśmie­cha się, pre­zen­tu­jąc nad­zwy­czaj białe zęby po­nad pod­pi­sem: „Na naj­lep­sze rze­czy w ży­ciu warto po­cze­kać”.

Mu­zyka na­ra­sta jak na za­wo­ła­nie.

Za­trza­skuję lap­topa i zbie­ram się z ka­napy. Miesz­ka­nie to za­pro­jek­to­wano przed glo­bal­nym ocie­ple­niem, kiedy miesz­kańcy pół­noc­nego Mi­chi­gan nie po­trze­bo­wali kli­ma­ty­za­cji, więc choć jest do­piero maj, to już około po­łu­dnia miesz­ka­nie za­mie­nia się w pie­kar­nik.

Prze­cho­dzę ko­ry­ta­rzem pro­wa­dzą­cym do sy­pialni i pu­kam do drzwi Mi­lesa. Nie sły­szy mnie, bo zo­staję za­głu­szona przez Ja­miego. Prze­staję pu­kać, za­czy­nam wa­lić.

Sły­szę zbli­ża­jące się po­włó­cze­nie no­gami. Drzwi otwie­rają się, ze środka wy­pływa chmura dymu po tra­wie.

Brą­zowe oczy mo­jego współ­lo­ka­tora są za­czer­wie­nione. Mi­les ma na so­bie tylko bok­serki i śmieszny, zro­biony na dru­tach ko­lo­rowy pled, który po­sęp­nie zwisa z jego ra­mion ni­czym pe­le­ryna. Bio­rąc pod uwagę ogólny kli­mat pa­nu­jący w na­szym miesz­ka­niu-sau­nie, mogę się tylko do­my­ślać, że za­rzu­cił to na sie­bie tylko z przy­zwo­ito­ści. To chyba prze­sada ze strony fa­ceta, który po­przed­niego wie­czoru po­my­ślał, że miesz­kam z nim wy­star­cza­jąco długo, by mógł wziąć prysz­nic z go­łym tył­kiem przy sze­roko otwar­tych drzwiach.

Jego cze­ko­la­do­wo­brą­zowe włosy ster­czą na wszyst­kie strony. Pa­su­jąca do nich broda jest w sta­nie to­tal­nego cha­osu. Od­chrzą­kuje.

– Co tam?

– Wszystko gra? – py­tam, po­nie­waż przy­wy­kłam do roz­czo­chra­nego i roz­cheł­sta­nego Mi­lesa, ale nie przy­zwy­cza­iłam się do tego, by pusz­czał na cały re­gu­la­tor naj­smut­niej­szą pio­senkę świata.

– Taaa – mówi. – Wszystko gra.

– Mógł­byś tro­chę ści­szyć mu­zykę?

– Nie słu­cham mu­zyki – od­po­wiada śmier­tel­nie po­waż­nie.

– Hm, za­trzy­ma­łeś ją – stwier­dzam, na wy­pa­dek gdyby był na zbyt du­żym haju, by pa­mię­tać, co stało się nie da­lej niż przed trzema se­kun­dami. – Ale jest na­prawdę gło­śna.

Dra­pie się po brwi wierz­chem knykci, marsz­cząc czoło.

– Oglą­dam film, ale mogę ści­szyć. Sorki.

Nie ma­jąc ta­kiego za­miaru, zer­kam nad nim, by móc le­piej oce­nić sy­tu­ację.

W prze­ci­wień­stwie do reszty na­szego miesz­ka­nia, gdzie pa­no­wał wzo­rowy po­rzą­dek, kiedy się tu wpro­wa­dzi­łam, i na­dal jest ide­al­nie czy­sto, jego po­kój to ob­raz nę­dzy i roz­pa­czy. Po­łowa płyt pię­trzy się na skrzyn­kach po mleku, gdzie rze­komo jest ich miej­sce. Łóżko jest nie­za­słane, leży na nim roz­be­be­szona koł­dra, a prze­ście­ra­dło wy­łazi spod ma­te­raca. Dwie znisz­czone ko­szule fla­ne­lowe zwi­sają z prze­waż­nie za­mknię­tych szu­flad ko­mody ni­czym du­chy, które ktoś uwię­ził w po­ło­wie ucieczki.

Sta­no­wiąc zu­pełne prze­ci­wień­stwo beży i kawy z mle­kiem z mo­jego po­koju, jego wnę­trze jest cha­otyczną, ale przy­tulną mie­szanką rdza­wych, musz­tar­do­wych i zie­lo­nych od­cieni z lat sie­dem­dzie­sią­tych. Pod­czas gdy moje książki stoją schlud­nie w bi­blio­teczce i na półce, którą za­mon­to­wa­łam nad oknem, jego (nie­liczne) leżą ze sfa­ty­go­wa­nymi grzbie­tami roz­rzu­cone na pod­ło­dze. In­struk­cje ob­sługi sprzę­tów elek­tro­nicz­nych, po­je­dyn­cze na­rzę­dzia, otwarta paczka kwa­śnych żel­ków po­nie­wie­rają się na bla­cie biurka, a na pa­ra­pe­cie pa­ty­czek ka­dzi­dła pali się mię­dzy kil­koma za­ska­ku­jąco peł­nymi ży­cia ro­śli­nami do­nicz­ko­wymi.

Mój wzrok przy­kuwa te­le­wi­zor. Na ekra­nie wid­nieje trzy­dzie­sto­let­nia Re­née Zel­l­we­ger, odziana w czer­woną pi­żamę i do­no­śnie wy­śpie­wu­jąca pio­senkę w zwi­nięte w tubę cza­so­pi­smo.

– O mój Boże, Mi­les – mó­wię.

– Co? – pyta.

– Oglą­dasz Dzien­nik Brid­get Jo­nes?

– To do­bry film! – woła, nieco obron­nie.

– To świetny film – przy­znaję – ale ta scena trwa ja­kąś mi­nutę.

Po­ciąga no­sem.

– No i?

– No to dla­czego le­ciała przy­naj­mniej – tu zer­kam na te­le­fon – przez ostat­nie osiem mi­nut?

Marsz­czy czoło, łą­cząc przy tym ciem­no­brą­zowe brwi.

– Po­trze­bu­jesz cze­goś, Da­phne?

– Mógł­byś to ści­szyć? – py­tam. – Wszyst­kie ta­le­rze w szaf­kach dud­nią, a pan Do­rner pró­buje prze­bić się przez ścianę do sa­lonu.

Znów po­ciąga no­sem.

– Chcesz po­oglą­dać? – za­pra­sza.

W tym po­koju?

Zbyt duże ry­zyko tężca. To nie była wiel­ko­duszna myśl, ale już wy­czer­pa­łam swoje za­pasy wiel­ko­dusz­no­ści. Tak się dzieje, gdy twój ży­ciowy part­ner zo­sta­wia cię dla naj­mil­szej, naj­po­god­niej­szej, naj­ład­niej­szej ko­biety w sta­nie Mi­chi­gan.

– Dzię­kuję, nie – od­po­wia­dam.

Sto­imy chwilę bez słowa. Zwy­kle na­sza in­te­rak­cja nie trwa dłu­żej. Za­raz po­biję re­kord. Gry­zie mnie w gar­dle i pieką oczy.

– I czy mógł­byś nie pa­lić w domu? – do­daję.

Po­pro­si­ła­bym o to wcze­śniej, ale teo­re­tycz­nie miesz­ka­nie na­leży do niego. Wy­świad­czył mi wielką przy­sługę, kiedy po­zwo­lił mi tu za­miesz­kać.

Choć nie miał zbyt wielu opcji. Jego dziew­czyna wła­śnie się wy­pro­wa­dziła.

Do mo­jego miesz­ka­nia.

Z moim na­rze­czo­nym.

Po­trze­bo­wał ko­goś, kto bę­dzie pła­cić po­łowę czyn­szu, którą re­gu­lo­wała Pe­tra. Ja po­trze­bo­wa­łam miej­sca do spa­nia. Po­wie­dzia­łam: do spa­nia? Chyba do szlo­cha­nia.

Miesz­kam tu już trzy ty­go­dnie i mam dość tego, że przy­cho­dzę do pracy, śmier­dząc tak, jak­bym wra­cała pro­sto z kon­certu naj­mniej zna­nego ze­społu kon­ty­nu­ują­cego tra­dy­cję ka­peli Gra­te­ful Dead.

– Wy­sta­wię głowę za okno – obie­cuje Mi­les.

– Co? – do­py­tuję się.

Na­tych­miast wy­obra­żam so­bie cze­ko­la­do­wego la­bra­dora ja­dą­cego w sa­mo­cho­dzie, z otwar­tym py­skiem i zmru­żo­nymi od wia­tru oczami. Wła­śnie ta­kiego psiaka przy­po­mi­nał mi Mi­les, gdy wcze­śniej kilka razy spo­tka­li­śmy się na nie­zręcz­nych po­dwój­nych rand­kach z na­szymi obec­nie spa­ro­wa­nymi part­ne­rami. Przy­ja­znego i umię­śnio­nego pu­pila z za­dar­tym no­sem, przez co wy­glą­dał tro­chę psot­nie, i zę­bami, które ja­kimś cu­dem były zbyt ide­alne w po­rów­na­niu z jego tro­chę nie­chlujną twa­rzą.

Trzy ostat­nie ty­go­dnie od­ci­snęły na nim piętno w po­staci pew­nej dzi­ko­ści – był to la­bra­dor ugry­ziony przez wil­ko­łaka i pod­rzu­cony z po­wro­tem do schro­ni­ska. W tym ry­so­pi­sie, szcze­rze mó­wiąc, wi­dzia­łam też sie­bie.

– Wy­sta­wię głowę za okno, jak będę pa­lił – wy­ja­śnia.

– Do­bra – mó­wię. Nie mam do niego nic wię­cej. Zbie­ram się do wyj­ścia.

– Je­steś pewna, że nie chcesz obej­rzeć filmu?

O Boże.

Prawda jest taka, że Mi­les wy­daje się mi­łym go­ściem. Na­prawdę mi­łym! I wy­obra­żam so­bie, że to, co te­raz czuje, musi być po­rów­ny­walne z moją emo­cjo­nalną ka­torgą. Mo­gła­bym sku­sić się na jego pro­po­zy­cję, po­sie­dzieć w jego po­koju na nie­za­sła­nym łóżku i obej­rzeć ko­me­dię ro­man­tyczną, jed­no­cze­śnie wchła­nia­jąc pół­tora ki­lo­grama zioła przez pory w skó­rze. Może na­wet by­łoby miło po­uda­wać przez chwilę, że nie je­ste­śmy ob­cymi so­bie ludźmi uwię­zio­nymi w kosz­ma­rze roz­sta­nia.

Ale mam lep­sze po­my­sły na spę­dze­nie śro­do­wego wie­czoru.

– Może in­nym ra­zem – za­pew­niam i wra­cam przed kom­pu­ter, by szu­kać no­wej pracy, z dala od Pe­tera, Pe­try i Wa­ning Bay w sta­nie Mi­chi­gan.

Za­sta­na­wiam się, czy na An­tark­ty­dzie po­trze­bują bi­blio­te­karki w dziale dzie­cię­cym.

Sto osiem dni, a po­tem stąd zni­kam.

2

MI­NIONY KWIE­CIEŃ

ZA­NIM WIE­DZIA­ŁAM, ŻE MU­SZĘ WY­JE­CHAĆ

Tak oto brzmi reszta hi­sto­rii, gdy to ja ją opo­wia­dam: Pe­ter Col­lins i ja za­ko­cha­li­śmy się w so­bie pew­nego dnia w parku, kiedy wiatr ze­rwał mi ka­pe­lusz z głowy.

Praw­do­po­dob­nie je­stem naj­gor­sza na świe­cie w po­ga­duszki o po­go­dzie, ale on nie chciał roz­ma­wiać o bzdu­rach.

Kiedy po­wie­dzia­łam mu, że ka­pe­lusz do­sta­łam w pre­zen­cie od mamy, za­py­tał, czy je­ste­śmy so­bie bli­skie, gdzie mieszka, z ja­kiej oka­zji był to pre­zent i rzekł: „Wszyst­kiego naj­lep­szego! Lu­bisz ob­cho­dzić uro­dziny?”. A kiedy od­par­łam: „Tak, lu­bię i dzię­kuję”, do­po­wie­dział, że on też prze­pada za ta­kimi oka­zjami i jego ro­dzina za­wsze trak­tuje ko­lejne uro­dziny jak ogromny suk­ces oso­bi­sty, a nie tylko znak upły­wa­ją­cego czasu. A kiedy przy­zna­łam, że to brzmi pięk­nie, uro­dziny i jego ro­dzina, do­dał: „To dla­tego za­wsze chcia­łem pew­nego dnia za­ło­żyć dużą ro­dzinę”, w tam­tej chwili już i tak bym prze­pa­dła, na­wet gdyby nie spy­tał, tak jakby śmieci nie wy­sta­wały z mo­ich kasz­ta­no­wych wło­sów: „A ty chcesz mieć dużą ro­dzinę?”.

Rand­ko­wa­nie tuż przed trzy­dziestką to było pie­kło. Kiedy py­ta­łam – zwy­kle przez te­le­fon – fa­ce­tów, czy chcą mieć ro­dzinę, za­zwy­czaj zni­kali. Tak jakby była to ofi­cjalna pro­po­zy­cja: „Może po­win­ni­śmy od­pu­ścić so­bie kawę i za­mro­zić za­rodki, tak na wszelki wy­pa­dek?”.

Pe­ter był inny. Sta­bilny, ustat­ko­wany, ży­ciowy. Czło­wiek, któ­remu – jak so­bie wy­obra­ża­łam – mo­gła­bym za­ufać, choć prze­waż­nie nie przy­cho­dziło mi to ła­two.

W ciągu pię­ciu ty­go­dni za­miesz­ka­li­śmy ra­zem, zgra­li­śmy na­sze ży­cie, grupy przy­ja­ciół i gra­fiki. Na pierw­szej hucz­nej im­pre­zie uro­dzi­no­wej, jaką mu wy­pra­wi­łam, naj­lep­szy przy­ja­ciel Pe­tera i moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka, Co­oper i Sa­die, wpa­dli so­bie w oko i też za­częli się spo­ty­kać.

Po roku Pe­ter mi się oświad­czył. Po­wie­dzia­łam „tak”.

Rok póź­niej, kiedy pla­no­wa­li­śmy we­sele, za­czę­li­śmy roz­glą­dać się za do­mem na sprze­daż. Jego ro­dzice, dwoje naj­uko­chań­szych lu­dzi, ja­kich kie­dy­kol­wiek po­zna­łam, wy­słało mu na­miary na śliczny stary dom sto­jący nie­da­leko od nich, w nie­wiel­kim mie­ście na wy­brzeżu je­ziora Mi­chi­gan, gdzie Pe­ter się wy­cho­wał.

Za­wsze chciał tam wró­cić, a te­raz, kiedy jego praca pro­gra­mi­sty prze­szła w tryb zdalny, nic go nie po­wstrzy­my­wało.

Wtedy moja mama miesz­kała w Ma­ry­land. Mój tata, choć po­win­nam ująć ten ty­tuł ra­czej w cu­dzy­słów, osie­dlił się na po­łu­dniu Ka­li­for­nii. Sa­die i Co­oper roz­wa­żali prze­pro­wadzkę doDe­nver.

Choć uwiel­bia­łam swoją pracę w Rich­mond, to tak na­prawdę chcia­łam – a na­wet pra­gnę­łam – zo­stać bi­blio­te­karką dla dzieci. Do­wie­dzia­łam się, że bi­blio­teka pu­bliczna w Wa­ning Bay szuka osoby na to sta­no­wi­sko. Ku­pi­li­śmy więc dom w Mi­chi­gan.

Cóż, on go ku­pił. Ja mia­łam kre­dyt nie do prze­sko­cze­nia i nędzne oszczęd­no­ści. On po­krył za­liczkę i uparł się, że bę­dzie spła­cać raty.

Za­wsze był hojny, ale wy­da­wało mi się, że to zbyt wiele. Sa­die nie ro­zu­miała mo­ich roz­te­rek. – „Po­zwo­li­łam Co­ope­rowi za­pła­cić do­słow­nie za wszystko – po­wie­działa – za­ra­bia górę forsy wię­cej ode mnie”, ale Sa­die nie do­ra­stała u boku Holly Vin­cent.

Nie było mowy, by twar­dzielka i moja su­per­nie­za­leżna matka po­chwa­lała to, że tak bar­dzo po­le­gam na Pe­te­rze, więc ja też tego nie po­chwa­la­łam.

Pe­ter za­pro­po­no­wał kom­pro­mis: ja ume­bluję dom, stop­niowo uzu­peł­nię ze­staw me­bli, który przy­wieź­li­śmy z Rich­mond, tym­cza­sem on bę­dzie pła­cił ra­chunki.

Więk­szość jego roz­le­głego grona przy­ja­ciół miała już cie­płe po­sadki na kie­row­ni­czych sta­no­wi­skach, więc było ich stać nie tylko na wie­czór ka­wa­ler­ski, ale też na ka­wa­ler­ski wy­pad. Tym­cza­sem Sa­die i reszta mo­ich przy­ja­ció­łek by­ły­śmy prze­waż­nie bi­blio­te­kar­kami – albo księ­gar­kami czy aspi­ru­ją­cymi pi­sar­kami – które nie mo­gły so­bie po­zwo­lić na dwie od­dzielne po­dróże: na wie­czór pa­nień­ski, a po­tem na ślub. Za­tem ona i Co­oper mieli przy­le­cieć kilka dni przed let­nią uro­czy­sto­ścią i pla­no­wa­ły­śmy wtedy urzą­dzić mój wie­czór pa­nień­ski.

Trzy ty­go­dnie temu, na po­czątku kwiet­nia, Pe­ter wy­szedł z ko­le­gami na mia­sto, a ja zo­sta­łam w na­szym żół­tym wik­to­riań­skim domu, żeby po­czy­tać. Pe­ter prze­sy­łał mi uro­cze gru­powe zdję­cia z kilku pierw­szych przy­stan­ków tej nocy. To­wa­rzy­szyli mu jego brat, Ben, który przy­je­chał z Grand Ra­pids, i jego ko­lega z li­ceum Scott, z któ­rym w końcu udało mi się na­wią­zać nić po­ro­zu­mie­nia dzięki prze­czy­ta­niu pierw­szych czte­rech po­wie­ści z se­rii Diuna, a także kilku jego przy­ja­ciół z Rich­mond. Obej­mo­wali się ra­mio­nami uwie­szeni na so­bie, Pe­ter wci­śnięty w sam śro­dek – na każ­dym zdję­ciu – ze smu­kłą bo­gi­nią o pla­ty­no­wych wło­sach i ko­cich oczach, naj­lep­szą przy­ja­ciółką Pe­trą Col­lins u boku.

Mi­les, chło­pak Pe­try, nie zo­stał za­pro­szony na wie­czór ka­wa­ler­ski. To nie tak, że Pe­ter go nie­na­wi­dził. Tyle że nie są­dził, by Mi­les był wy­star­cza­jąco do­bry dla Pe­try, po­nie­waż ja­rał zioło i nie skoń­czył stu­diów.

Pe­tra też ja­rała zioło i nie skoń­czyła stu­diów, ale do­my­ślam się, że to inna sprawa, gdy jest się ide­alną dzie­siątką z fo­to­ge­niczną ro­dziną i pę­ka­ją­cym w szwach kon­tem ban­ko­wym. Wtedy nie masz pro­ble­mów z używ­kami, ale je­steś wol­nym du­chem.

Wbrew wszel­kiej chęci mu­szę wspo­mnieć o jesz­cze jed­nym: Pe­tra jest nad­przy­ro­dze­nie miła.

Jest tą ko­bietą, która od razu ze wszyst­kimi się do­ga­duje, i to w taki spo­sób, że każdy czuje się wy­brany. Chwyta cię za ra­mię, śmieje się z two­ich żar­tów, na­ma­wia na prze­te­sto­wa­nie jej błysz­czyka w ła­zience, po czym na­lega, że­byś go za­trzy­mała, bo „bar­dziej pa­suje do two­jej kar­na­cji”.

Na­prawdę nie chcia­łam być o nią za­zdro­sna. To miało sens, że przy­szła na jego wie­czór ka­wa­ler­ski. Była jego naj­lep­szą przy­ja­ciółką. To miało sens, że ja nie po­szłam. Wła­śnie tak działa ta tra­dy­cja.

Mia­łam na­dzieję, że nie zmrużę oka, za­nim nie wci­snę szklanki wody i ibu­promu w rękę pi­ja­nego Pe­tera po jego po­wro­cie do domu, ale za­snę­łam na ka­na­pie.

Kiedy ze­rwa­łam się na dźwięk otwie­ra­nia drzwi wej­ścio­wych, w sa­lo­nie było ja­sno, więc mo­głam zo­ba­czyć zdu­mie­nie Pe­tera, gdy mnie w nim za­stał.

Wy­glą­dał, szcze­rze mó­wiąc, jakby na­tknął się na ko­bietę, która wła­mała się mu do domu i ugo­to­wała jego ulu­bio­nego pu­pila, kró­lika, a nie na ko­cha­jącą na­rze­czoną zwi­niętą w kłę­bek na ka­na­pie. Ale wów­czas jesz­cze nic mnie nie za­nie­po­ko­iło.

Trudno było pa­ni­ko­wać, kiedy Pe­ter znaj­do­wał się w po­bliżu, wy­glą­dał zresztą jak dość do­słowne przed­sta­wie­nie ar­cha­nioła Mi­chała. Sto dzie­więć­dzie­siąt trzy cen­ty­me­try wzro­stu, zło­ci­ste blond włosy, zie­lone oczy i wy­raź­nie za­ry­so­wany rzym­ski nos.

Nie że­bym miała ja­kie­kol­wiek po­ję­cie o tym, jak wy­gląda rzym­ski nos. Ale za każ­dym ra­zem, gdy au­torka ro­mansu hi­sto­rycz­nego wspo­mi­nała o ta­kim, my­śla­łam o Pe­te­rze.

– Wró­ci­łeś – po­wie­dzia­łam za­chry­płym gło­sem i wsta­łam, żeby się przy­wi­tać.

Ze­sztyw­niał w mo­ich ob­ję­ciach, więc od­su­nę­łam się, na­dal trzy­ma­jąc za­ple­cione dło­nie na jego karku. Ujął mnie za nad­garstki, roz­plótł moje palce i przy­trzy­mał ręce mię­dzy na­szymi klat­kami pier­sio­wymi.

– Czy mo­żemy chwilę po­roz­ma­wiać? – spy­tał.

– Oczy­wi­ście? – po­wie­dzia­łam, jakby to było py­ta­nie. Bo było.

Za­pro­wa­dził mnie na ka­napę i po­sa­dził. Póź­niej, z tego, co zdo­ła­łam się do­my­ślić, kilka płyt tek­to­nicz­nych mu­siało się ze sobą zde­rzyć, po­nie­waż cały świat za­chwiał się w po­sa­dach, za­częło dzwo­nić mi w uszach tak gło­śno, że do­cie­rały do mnie tylko strzępki tego, co mó­wił. To nie mo­gła być prawda. To nie miało sensu.

„Za dużo al­ko­holu...

Wszy­scy po­szli do domu, ale my zo­sta­li­śmy, żeby wy­trzeź­wieć...

Tak ja­koś się to po­to­czyło i...

Boże, prze­pra­szam. Nie chcia­łem cię zra­nić, ale...”

– Zdra­dzi­łeś mnie? – W końcu wy­du­si­łam z sie­bie pi­skli­wym gło­sem, gdy on był w po­ło­wie ko­lej­nego nie­zro­zu­mia­łego zda­nia.

– Nie! To zna­czy to nie było tak. My... Wy­znała, że mnie ko­cha. A ja zda­łem so­bie sprawę, że też. Ko­cham. Ją. Kurwa, Da­phne, bar­dzo mi przy­kro.

Ko­lejne prze­pro­siny.

Ko­lejne dzwo­nie­nie w uszach.

Ko­lejne fra­zesy.

Nie. Nie, nie zdra­dził mnie? Nie, po pro­stu wy­znał mi­łość ko­muś, kto nie był mną? Pró­bo­wa­łam zło­żyć ele­menty tej ukła­danki, ale nie pa­so­wały do sie­bie. Żadne zda­nie, które wy­po­wie­dział, nie pa­so­wało do po­przed­niego.

W końcu usły­sza­łam coś, co zda­wało się ważne, gdy­bym tylko mo­gła do­my­ślić się kon­tek­stu: „ty­dzień”.

– Ty­dzień? – spy­ta­łam.

Przy­tak­nął.

– Ona te­raz na mnie czeka, że­by­śmy mo­gli od razu wy­je­chać. Żeby nie wcho­dzić ci w drogę, gdy bę­dziesz się za­sta­na­wiała, co da­lej.

– Ty­dzień – po­wtó­rzy­łam, na­dal nie ro­zu­mie­jąc.

– Zna­la­złem w in­ter­ne­cie. – Pod­niósł się nieco z ka­napy, żeby wy­jąć zło­żoną kartkę z tyl­nej kie­szeni spodni, i mi ją po­dał.

Na­prawdę się łu­dzi­łam, są­dząc, że będą to pi­semne prze­pro­siny, list mi­ło­sny, dzięki któ­remu to wszystko bę­dzie... może nie w po­rządku, ale do ura­to­wa­nia. Za­miast tego pa­trzy­łam na wy­druk na­mia­rów na miesz­ka­nia w oko­licy.

– Wy­pro­wa­dzasz się? – spy­ta­łam, krztu­sząc się.

Za­ru­mie­niła mu się szyja, wzrok po­wę­dro­wał na drzwi wej­ściowe.

– Hm, nie – od­parł. – Dom jest za­pi­sany na mnie, więc...

Za­wie­sił głos, ocze­ku­jąc, że ja do­po­wiem resztę.

W końcu to zro­bi­łam.

– Chyba so­bie, kurwa, żar­tu­jesz, Pe­ter! – Ze­rwa­łam się na równe nogi. Wtedy nie czu­łam się zra­niona. To przy­szło póź­niej. Naj­pierw była tylko wście­kłość.

On też wstał, pod­niósł brwi aż do ide­al­nej li­nii wło­sów.

– Nie pla­no­wa­li­śmy tego.

– Oczy­wi­ście, że ona to, kurwa, za­pla­no­wała! Miała dwa­dzie­ścia pięć lat, żeby po­wie­dzieć ci, że jest w to­bie za­ko­chana, i wy­brała na to ostat­nią noc!

– Nie zda­wała so­bie z tego sprawy. – Sta­nął w jej obro­nie. Chro­nił ją przed nie­przy­jem­nymi re­per­ku­sjami mo­jego emo­cjo­nal­nego wy­bu­chu, a ja by­łam sama jak pa­lec. – Do­póki nie zo­ba­czyła, że mnie straci.

– To ty mnie tu ścią­gną­łeś! – Pra­wie krzy­cza­łam. Na ko­niec wy­da­łam z sie­bie coś na kształt obłą­ka­nego śmie­chu. – Zo­sta­wi­łam przy­ja­ciół. Moje miesz­ka­nie. Moją pracę. Całe moje ży­cie.

– Pa­skud­nie się czuję – po­wie­dział. – Nie masz po­ję­cia.

– Nie mam po­ję­cia, jak pa­skud­nie ty się czu­jesz?! – wrza­snę­łam. – A gdzie ja mam się po­dziać?

Wska­zał na wy­niki wy­szu­ki­wa­nia miesz­kań le­żące na pod­ło­dze.

– Po­słu­chaj – za­czął. – Wy­jeż­dżamy z mia­sta, żeby dać ci prze­strzeń na prze­my­śle­nie tego wszyst­kiego. Bę­dziemy z po­wro­tem w przy­szłą nie­dzielę.

My.

Z po­wro­tem.

Och.

Och, Boże.

Nie tylko ocze­ki­wano, że się wy­pro­wa­dzę.

Ona się wpro­wa­dzała. Gdy już wrócą z po­nęt­nych wa­ka­cji, na któ­rych będą świeżą parą. I wci­śnięto mi, że to pre­zent dla mnie, sprze­dany w opa­ko­wa­niu uprzej­mo­ści. Pra­wie spy­ta­łam, do­kąd się wy­bie­rają, ale ostat­nia rzecz, ja­kiej po­trze­bo­wa­łam, to wy­obra­że­nie so­bie, jak ca­łują się przed wieżą Eif­fla.

(Po­myłka. Póź­niej do­wie­dzia­łam się, że ca­ło­wali się na Wy­brzeżu Amal­fi­tań­skim).

– Na­prawdę mi przy­kro, Daph. – Po­chy­lił się, żeby po­ca­ło­wać mnie w czoło ni­czym ja­kaś do­bro­tliwa fi­gura oj­cow­ska z ża­lem wy­pra­wia­jąca się na wojnę, by speł­nić pa­trio­tyczny obo­wią­zek.

Ode­pchnę­łam go, a on otwo­rzył sze­roko oczy ze zdu­mie­nia, tylko na se­kundę. Po­tem ski­nął i ru­szył do drzwi, nie za­bie­ra­jąc ni­czego ze sobą. Tak jakby miał wszystko, czego po­trze­bo­wał, i ani odro­bina tego nie znaj­do­wała się w tym domu.

Gdy drzwi się za­trza­snęły, coś we mnie pę­kło.

Chwy­ci­łam je­den z ogrom­nych po­jem­ni­ków wy­peł­nio­nych mig­da­łami w cze­ko­la­dzie i ko­lo­ro­wej cu­kro­wej otoczce, które pani Col­lins przy­nio­sła z ostat­niej wy­cieczki do Co­stco, wy­bie­głam na ze­wnątrz, wciąż w je­dwab­nej pi­ża­mie, którą Pe­ter ku­pił mi na ostat­nie Boże Na­ro­dze­nie.

Rzu­cił mi prze­stra­szone spoj­rze­nie przez ra­mię, zaj­mu­jąc fo­tel pa­sa­żera z przodu dżipa z od­sło­nię­tym da­chem. Pe­tra gwał­tow­nie od­wró­ciła twarz.

– Ale z cie­bie pie­przony du­pek! – Ci­snę­łam w niego garść draży mig­da­ło­wych.

Za­skom­lał. Rzu­ci­łam ko­lejną garść w tylne drzwi sa­mo­chodu. Pe­tra włą­czyła sil­nik.

Bie­głam za nimi po pod­jeź­dzie, po czym rzu­ci­łam całe wia­derko w auto. Ude­rzyło w koło, od­sko­czyło i po­to­czyło się na po­bo­cze, gdy oni po­dą­żali ku za­cho­dowi słońca.

Wscho­dowi. Nie­ważne.

– Gdzie ja się po­dzieję? – spy­ta­łam sła­bym gło­sem, opa­da­jąc na wil­gotny od rosy traw­nik przed na­szym, ekhm, ich do­mem.

Ga­pi­łam się na drogę pew­nie jesz­cze z dzie­sięć mi­nut, a po­tem we­szłam do środka. Pła­ka­łam tak bar­dzo, że mo­gła­bym zwy­mio­to­wać, gdy­bym zu­peł­nie nie za­po­mniała cze­goś zjeść po­przed­niego wie­czoru. Nie była ze mnie naj­lep­sza ku­charka, poza tym Pe­ter bar­dzo pil­no­wał diety. Ubo­giej w wę­glo­wo­dany, bo­ga­tej w białko. Szpe­ra­łam po na­szych kiep­sko za­opa­trzo­nych szaf­kach i za­czę­łam szy­ko­wać ma­ka­ron z se­rem.

Na­gle ktoś za­czął wa­lić do drzwi.

W swo­jej idiot­ko­wa­to­ści za­ło­ży­łam, że to Pe­ter wró­cił. Do­je­chał do lot­ni­ska i go olśniło, że musi pę­dzić do domu, do mnie.

Ale kiedy otwo­rzy­łam drzwi, zo­ba­czy­łam Mi­lesa z za­czer­wie­nio­nymi oczami albo od pła­czu, albo od ja­ra­nia. Wy­ma­chi­wał trzyz­da­niową wia­do­mo­ścią, którą Pe­tra zo­sta­wiła na sto­liku, jakby to były wi­dły albo może biała flaga.

– Czy ona tu jest? – spy­tał nie­wy­raź­nie.

– Nie. – Po­pa­dłam w odrę­twie­nie. – Ob­rzu­ci­łam ich dra­żami mig­da­ło­wymi i od­je­chali.

Ski­nął głową, smu­tek roz­go­ścił się na jego ob­li­czu, tak jakby do­kład­nie wie­dział, co to zna­czyło, i że nie było do­brze.

– Cho­lera – skwi­to­wał chra­pli­wym gło­sem, opie­ra­jąc się o fra­mugę drzwi.

Prze­łknę­łam gulę w gar­dle, która wy­da­wała się zwi­nięta z drutu kol­cza­stego. A może była to zdol­ność prze­ku­cia ne­ga­tyw­nych emo­cji w zro­bie­nie cze­goś po­ży­tecz­nego, wę­zeł prak­tycz­no­ści cha­rak­te­ry­stycz­nej dla ro­dziny Vin­cen­tów – ce­cha, którą odzie­dzi­czy­łam po matce.

– Mi­les – za­czę­łam.

Pod­niósł wzrok, miał zdzi­wioną minę, ale pro­mień na­dziei czaił się gdzieś po­mię­dzy jego brwiami. Tak jakby są­dził, że za­raz ogło­szę, iż cała sprawa była śmiesz­nym i wcale nie so­cjo­pa­tycz­nym żar­tem.

– Ile po­koi jest w wa­szym miesz­ka­niu? – spy­ta­łam.