Dziewczyna z Kellers Way ebook

TYTUŁ ORYGINAŁU: The Girl in Kellers Way

Copyright © Megan Goldin, 2017 All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone

First puplished by Penguin Random House Australia Pty Ltd. This edition published by arrangement with Penguin Random House Australia Pty Ltd.

Copyright © for the Polish edition and translation by Wydawnictwo Bukowy Las Sp. z o.o., 2020

ISBN 978-83-8074-261-1

PROJEKT OKŁADKI: Paweł Cesarz FOTOGRAFIE NA OKŁADCE: Marina Vitale / Unsplash, Bobby Stevenson / Unsplash REDAKCJA: Urszula Śmietana KOREKTA: Urszula Włodarska REDAKCJA TECHNICZNA: Adam Kolenda

WYDAWCA: Wydawnictwo Bukowy Las Sp. z o.o. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Mazowiecki ADRES DO KORESPONDENCJI: ul. Sokolnicza 5/21, 53-676 Wrocławwww.bukowylas.pl

WYŁĄCZNY DYSTRYBUTOR: Dressler Dublin Sp. z o.o. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Mazowiecki tel. (+ 48 22) 733 50 31/32 e-mail: [email protected] www.dressler.com.pl

Skład wersji elektronicznej: [email protected]

Prawda rzadko bywa czysta i nigdy prosta.

Moim synom, których bezgraniczne uwielbienie dla moich dziwnych bajek opowiadanych na dobranoc

ROZDZIAŁ 1   Julie

Gdyby kierować się kalendarzem, mamy już wiosnę, jednak zima nadal trzyma nas w swoich lodowatych objęciach. Podobno to najostrzejsza zima od lat. Szczerze mówiąc, niewiele z niej pamiętam: wszystko tonie we mgle otępienia i leków.

Boję się pomyśleć, co by ze mną było, gdybym nie znalazła przypadkiem swoich butów do biegania, zapakowanych w pudło, schowanych w głębi szafy. Uświadomiły mi, że stać mnie na więcej. Że jestem wojowniczką. Włożyłam je i po raz pierwszy od wielu miesięcy poszłam pobiegać. Od tamtej chwili biegam codziennie.

Dzisiaj także, chociaż siąpi i jestem wykończona. Jogging to jedyny znany mi sposób na złagodzenie przerażenia, które nie daje mi spokoju od wczoraj wieczorem, odkąd pokłóciłam się z Mattem. To była toksyczna awantura, napastliwa i przykra, miałam po niej wrażenie, że nasze małżeństwo wisi na włosku. A kiedy w końcu udało mi się zasnąć, śniły mi się dziwne, niepokojące rzeczy, a do snu przenikał przeszywający wiatr z zewnątrz i deszcz uderzający o chodnik. Obudziłam się wyprana z energii.

Ledwo otworzyłam oczy, dostałam się w sidła porannej rutyny.

Dzień jak zwykle zaczął się chaosem. Alice wpadła w lekki szał, ponieważ skończyły się jej ulubione płatki. Matt szybko usmażył jajecznicę na toście, żeby ją uspokoić. Zaplotłam jej ciemne włosy, podczas gdy ona wierciła się nieustannie przed lustrem. A potem oboje ruszyliśmy na poszukiwanie muszli, którą uparła się zabrać do szkoły jako rekwizyt na lekcję. Mimo gorączkowej akcji porannej atmosfera była lodowata. Nie zamieniliśmy z Mattem ani słowa.

Gdy w końcu udało mi się zapakować Alice do samochodu, wróciła nocna burza. Deszcz walił w przednią szybę nieprzerwanym strumieniem, szydząc ze mnie, gdy jechałam znajomą trasą, mijając główną ulicę z kawiarniami i sklepami sprzedającymi bezużyteczne nowości od uznanych projektantów. Patrzyłam, jak nasze miasteczko z klocków znika pomiędzy rozpędzonymi wycieraczkami i pomyślałam sobie: „Ach, gdyby niedoskonałości mojego życia też można było tak łatwo wymazać”. Włączyłam radio, jednak muzyka mi nie pomogła. Nie potrafiłam przestać myśleć o kłótni.

Wszystko zaczęło się przy kolacji, kiedy Matt rzucił przy głównym daniu, takim samym pozbawionym emocji tonem jak wówczas, gdy prosi mnie o podanie soli, że nie zostałam zaproszona na uroczysty obiad ku pamięci Laury. Próbował uśpić moją czujność, przedstawiając to tak, jakby w rzeczywistości oddawał mi przysługę. Ach, jak nudne będzie słuchanie tych wszystkich przydługawych przemówień. Jak to się będzie ciągnęło, a przecież robię się szybko senna z racji zażywanych leków. Na końcu wyciągnął kartę z napisem „Alice”.

– Skarbie – powiedział. – Ktoś musi zostać z Alice. Ona jeszcze nie czuje się komfortowo z nową opiekunką.

Nie mogłam w to uwierzyć – nadal nie mogę. Naprawdę ma tak niskie zdanie o mojej inteligencji, iż sądzi, że nie wiem, dlaczego nie mam tam wstępu? Oczywiście, że wiem. Trudno byłoby mu udawać cierpiącego wdowca ze mną u boku, trudno byłoby klaskać uprzejmie przy rozdawaniu stypendiów na cześć jego pierwszej żony. Drogiej Laury, pierwszej w jego łóżku i pierwszej w sercu, gdzie już na zawsze pozostanie. Laura nigdy się nie zestarzeje, nie przytyje, nie pokryje się zmarszczkami. Nie rozczaruje go tak, jak to robię ja. Mimo upływu lat wszyscy mówią o niej w samych superlatywach. Mnie ledwo zauważają.

– Cudownie, Matt. – Próbowałam obrócić to w żart. – Nie zdawałam sobie sprawy, że jestem twoim trupem z szafy. Niewygodna druga żona, skrywana przed opinią publiczną.

– Nie bądź prostacka, Julie – odparował. – Nie cierpisz takich uroczystości. Gdybym cię poprosił, żebyś ze mną poszła, wymyśliłabyś jakąś wymówkę, żeby się tylko wykręcić. Czyż nie tak to z tobą wygląda? Jedna wymówka za drugą.

– A jednak mogłeś mnie zapytać, zanim podjąłeś decyzję w moim imieniu. Mam prawo do wyboru. – Pobiegłam na górę i zatopiłam zalaną łzami twarz w narzucie pokrywającej łóżko. W głębi duszy wiedziałam, że Matt ma rację. I tak bym nie poszła. Ostatnio unikam spotkań towarzyskich.

Podobno bieganie to sport samotników. Jestem biegaczką długodystansową – zarówno pod względem budowy ciała, jak i temperamentu. Czuję się najszczęśliwsza, gdy pędzę samotnie przez wiatr, który huczy mi w uszach i zagłusza wszystko dookoła.

Ze wszystkich tras, którymi biegam, moją ulubioną jest Kellers Way – same strome wzgórza i głęboka cisza. Nieważne, co mówią inni, żadna siłownia, żaden sprzęt sportowy nie dadzą mi poczucia wolności, które towarzyszy mi podczas biegu przez las. Nawet wypasiona bieżnia, którą dostałam od Matta na urodziny dwa lata temu. Stoi w pokoju gościnnym na dole i tylko zbiera kurz. Korzystałam z niej zaledwie dwukrotnie, w obu przypadkach wtedy, gdy potężna śnieżyca zamknęła nas w czterech ścianach.

Matt nie lubi, kiedy biegam po ulicach. Nie mówi dlaczego, ale ja wiem. Żyjemy w cieniu tragedii, jaka przytrafiła się Laurze. Chciałby, żebym ćwiczyła w domu albo wykorzystała podarowaną mi przez niego platynową kartę na siłownię.

Czy on nie widzi, że wszystko to jedna wielka ściema? Tryskająca energią instruktorka – przecież nikt nie może być aż tak szczęśliwy! Trener osobisty bezwstydnie flirtujący z klientkami, żeby dostać większe napiwki. I te matki-kury domowe dyskretnie mierzące wzrokiem odstępy między udami innych ćwiczących. Te kobiety oceniają i jednocześnie zazdroszczą.

Po zajęciach siedzą w barze fitness klubu, sączą sok warzywny i są podekscytowane niczym gimnazjalistki upijające się drinkiem na domówce. Nie mogę uwierzyć, że kiedyś do nich dołączałam. Że też sączyłam mój własny witaminowy koktajl, przypominając żałosną kandydatkę do klubu studenckiego, tak bardzo pragnącą się dopasować. I ponoszącą tak sromotną klęskę.

Ostatnio wolę samotny bieg, zimne powietrze smagające mnie w policzki tak mocno, że aż zaczynają szczypać; deszcz uderzający we mnie z wielką siłą, aż przemakam na wylot. Dzisiaj poranne powietrze jest lodowate, mój oddech zostawia obłoczki pary kłębiące się przede mną niczym dziwne zjawy. Ale gdy tylko przez nie przebiegam, rozpraszają się dookoła.

Skręcam z głównej drogi na Kellers Way. Deszcz osłabł, teraz tylko lekko mży. Biegnę tak długo, aż ogłuszający szum blokuje wszystko inne, nawet nagły, przeszywający ból. Przez dłuższy czas nie słyszę absolutnie niczego, aż w końcu jak przez mgłę docierają do mnie głośne, spazmatyczne oddechy. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że pochodzą ode mnie. Z trudem łapię powietrze. Niezdarnie wyjmuję z kieszeni aerozol na astmę i wdycham, czekając, aż zmniejszy się ucisk w klatce piersiowej.

Za plecami słyszę trzask gałązek. Okręcam się na pięcie. Jak okiem sięgnąć, otaczają mnie drzewa, większość pozbawiona liści. Wreszcie ją zauważam. Wbite we mnie spojrzenie łagodnych oczu sarny, przerażenie, niemal oskarżenie z niej bijące, a potem ucieczka.

Gdy docieram na uczelnię, wykład Matta już trwa. Wszyscy słuchają z zainteresowaniem – zawsze podziwiałam to, jak bez większego wysiłku potrafi zaangażować całą salę. Granatowa koszula z podwiniętymi rękawami i delikatny cień zarostu na brodzie nadają mu wygląd rewolucjonisty planującego powstanie, a nie profesora psychologii.

Siadam niezauważona w kącie i obserwuję, jak klub jego fanek zakłada nogę na nogę, by za chwilę zrobić to w odwrotną stronę. Poruszają się niespokojnie na swoich miejscach, wsłuchane w głęboki ton jego głosu. Widzę pragnienie w ich wymalowanych oczach.

Na forum uniwersyteckim znalazłam komentarze na temat Matta, które wywoływały rumieniec na mojej twarzy. Czego te dziewczyny nie wypisywały o moim mężu! On jednak udaje, że nie zauważa pastelowych majtek kuszących go spod krótkich spódniczek.

– Pragnienia. – Zapisuje to słowo czerwonym markerem na białej tablicy i dwukrotnie podkreśla. – Wszyscy je mamy. Niektóre dzielimy ze zwierzętami, na przykład głód. To jedna z naszych najbardziej podstawowych potrzeb. Bywają też inne, bardziej wyszukane, odzwierciedlające kondycję ludzkości. Żądza władzy. Żądza posiadania albo osiągnięcia sukcesu. Czy też sławy…

Milknie na chwilę, jakby zbierał myśli.

– Gdyby każda osoba na tej sali miała teraz poddać się swoim pragnieniom, zapanowałby kompletny chaos. – Zawiesza głos i czeka, aż ucichnie nerwowy śmiech. – Opieranie się żądzom i pragnieniom – to właśnie odróżnia nas od naszych człekokształtnych kuzynów. To czyni nas ludźmi. To, mówiąc poważnie, nadaje naszej społeczności cywilizowany charakter.

Matt czeka ze skrzyżowanymi rękoma, aż jedynym dźwiękiem słyszalnym w auli będzie szmer oczekiwania na ciąg dalszy. Jego studenci wytężają słuch, żeby poznać kolejne zdanie.

– Jak udowodniono, umiejętność opierania się pokusie uzyskania natychmiastowej nagrody i czekanie na lepszą nagrodę później prowadzą do większego sukcesu. Lepszych wyników egzaminacyjnych. Bardziej prestiżowego zawodu. Wyższych zarobków. Pytanie, dlaczego sukces odnoszą osoby, które potrafią odsunąć w czasie gratyfikację? Ktoś spróbuje odpowiedzieć?

Zgłasza się chłopak siedzący z tyłu.

– To oznaka samokontroli – mówi.

– Zgadza się. Chodzi o samokontrolę. Nieustannie ją wykorzystujemy. – Matt zawiesza głos. – W każdej godzinie naszego życia opieramy się pokusom. Czekolada. Papierosy. Kawa. – Przerywa na moment. – Seks.

Zawiesza się na tym ostatnim słowie, patrząc prosto na dziewczynę z długimi czarnymi włosami przerzuconymi na plecy. Zapowietrzam się. Podobieństwo jest uderzające, nic dziwnego, że Matt nie może oderwać od niej wzroku. Ze wszystkich studentek, które mógł pieprzyć w tym semestrze, musiał wybrać akurat tę, która wygląda jak Laura.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.

PODZIĘKOWANIA

Ta książka nie powstałaby bez mojej rodziny, dzięki której miałam czas i przestrzeń na pisanie oraz siłę, by przetrzymać wątpliwości i zniechęcenie. Dziewczyna z Kellers Way nadal leżałaby w szufladzie mojego biurka, gdyby nie Sarah Fairhall, która zgodziła się przeczytać rękopis i zaproponowała, że go wyda – w momencie, w którym byłam już bliska rezygnacji.

Dziękuję także Johannesowi Jakobowi i Ali Wattsom, a podziękowania chciałabym rozszerzyć na niedocenianą, ogromną pracę wszystkich wspaniałych redaktorów i wydawców, a także podziękować im za wsparcie i słowa zachęty. Chloe Davies, Louise Ryan oraz reszta ekipy Penguin Random House Australia – dziękuję Wam za opiekowanie się mną.

Pisząc tę książkę, zagłębiłam się w badania nad pamięcią – fascynujące, ale momentami budzące niepokój. Na szczególną wzmiankę zasługuje dogłębna analiza podatności pamięci na manipulacje, dokonana przez dr Elizabeth F. Loftus, najbardziej wpływową badaczkę pamięci w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat.

Wydawnictwo Bukowy Las poleca

Oto świat finansów Wall Street i jego najlepsi gracze: Vincent, Jules, Sylvie oraz Sam. Są ambitni i pozbawieni skrupułów. Ubijają miliardowe interesy i żyją w niedorzecznym luksusie. Liczy się dla nich tylko pieniądz – i zrobią wszystko, by go zdobyć.

Jednak gdy tych czworo zostaje uwięzionych w windzie, pełniącej funkcję escape roomu – sprawy przybierają dla nich fatalny obrót. Muszą odłożyć na bok biurowe niesnaski i wspólnie pracować nad rozwiązaniem, otwierającym drogę na wolność.

W klaustrofobicznej atmosferze wszystkie ich brzydkie tajemnice wychodzą na jaw. Czy w końcu odpowiedzą za grzechy swojej profesji: oszustwa, zastraszanie i molestowanie seksualne?

Czas mija, nastroje są coraz bardziej napięte, w dusznym powietrzu windy wisi zapowiedź katastrofy oraz ostateczne pytanie: kto spośród nich jest zabójcą?