Dolina Radości ebook

Stefan Chwin

Dolina Radości

© Copyright by Wydawnictwo „TYTUŁ” © Copyright by Stefan Chwin

Niniejszy utwór ani żaden jego fragment nie może być reprodukowany, przetwarzany i rozpowszechniany w jakikolwiek sposób za pomocą urządzeń elektronicznych, mechanicznych, kopiujących, nagrywających i innych oraz nie może być przechowywany w żadnym systemie informatycznym bez uprzedniej pisemnej zgody właściciela praw.

Wydanie w formacie ePUB: ISBN 978-83-89859-24-2

Plik wygenerowany dnia: 6-12-2017

Spis treści

Rynek w Monachium

Kaspar obnażony

Ucieczka

Pan Rasermann

Chórzystka

Syn kamienia

Garderoba miss Wellington

Atlas twarzy

Taniec zastępcy burmistrza

Figury prarodziców

Zdrada we śnie

Max Schreck

Nieznajomy z deszczu

Marlena, Sternberg

Wstyd

Horst W.

Obłąkani

Głowa chłopca

Zeppelinfeld

Rezydencja

Doktor Brandheimer

Twarz głowy państwa

Trybuna

Freudental

Biało-czerwony tatuaż

Poczta Polska

Powierzchnia i głębia

Gerda F.

Moich dwudziestu sześciu ojców

Droga do Bazylei

Swat

Moich czterdziestu synów

Zegar biologiczny doktora Liebermanna

Przygoda w Warschau

Mówi pułkownik Hartmann

Stalingrad

Niewidzialność

W rosyjskiej niewoli

Porucznik Rumiancew

Gumbajew

Willa w sosnowym lesie

Chusta

Plac Czerwony

Szklana trumna

Głowa w teczce

Czarna noc

Anna na wojnie

Powrót do Polski

Hotel Bristol

W teatrze, w Stadttheater

Grudzień

Kołyska

Książki Stefana Chwina

Książki wydane nakładem Wydawnictwa „TYTUŁ”

Życie każdego człowieka jest baśnią napisaną przez Boga.

Hans Christian Andersen

Życie jest formą istnienia białka.

Włodzimierz Iljicz Lenin

Najbardziej interesującą powierzchnią w świecie jest twarz ludzka.

Georg Christoph Lichtenberg

Rynek w Monachium

Człowieka, który ma stanąć jutro przed sądem, ujrzałem po raz pierwszy, trzynastego września koło godziny dwunastej na rynku w Monachium, gdzie właśnie przechodziłem w drodze na posterunek policji cesarskiej przy Salzburgerstrasse.

Stał w słońcu na drewnianej skrzynce, patrząc w błękitną głębię ulicy, ale jego oczy wyglądały tak, jakby nie widział niczego. Wyobraża pan to sobie, pułkowniku Hartmann? Wyjść na ulicę z białą twarzą pokrytą pudrem, z potarganymi włosami na głowie, w długiej, staroświeckiej kapocie z grubego sukna, obsypanej błyszczącym, srebrnym proszkiem, stanąć na skrzynce w starych, popękanych butach z cholewami pomalowanymi srebrną farbą i jeszcze na dodatek w wyciągniętej dłoni trzymać jakiś pognieciony list, a wszystko tylko po to, by ktoś łaskawie wrzucił parę monet do kapelusza!

Gdy go ujrzałem po raz pierwszy, wyglądał zupełnie jak Kaspar Hauser – pamięta pan – ten tajemniczy znajda ze starej niemieckiej legendy, którego – jak nam w dzieciństwie opowiadano – jakiś nieznany mężczyzna najpierw trzymał przez całe lata w ciemnej piwnicy, bo chciał sprawdzić, czy chłopiec oddzielony od ludzi będzie umiał mówić sam z siebie i dopiero pewnego słonecznego ranka wypuścił go na rynek w starym mieście książęcym Ansbach.

Pyta pan, co ten „Kaspar” robił na placu przed ratuszem? Zawodem człowieka, który stał na rynku w Monachium, było, pułkowniku Hartmann, milczenie. Jak ustalono w toku śledztwa, człowiek ten wynajmował za marne grosze mansardę w czteropiętrowej kamienicy Gruberów przy Landstrasse 12, gdzie mieszkał od paru tygodni, nie zakłócając nikomu spokoju. Hedwiga Klosterheim, stara służąca, która czasem u niego sprzątała, powiedziała nam coś niecoś o zajęciach, jakim się oddawał. Codziennie rano – mówiła na przesłuchaniu w trzecim komisariacie – gdy promienie wschodzącego słońca rozjaśniały niebo nad Monachium, siadał przed lustrem i z polakierowanej na biało kasety, ozdobionej srebrnym monogramem „E. S.”, wyjmował pędzle, gąbki, puderniczki, kłębki waty, szklane słoiczki, flakony, puzderka, rozkładał to wszystko starannie na blacie mahoniowego stolika, odkręcał jedną po drugiej perłowe nakrętki z francuskimi i angielskimi napisami, po czym przystępował do pracy, o ile, rzecz jasna, to, czemu się oddawał, można nazwać pracą.

Najpierw na czoło i szyję nakładał gruby podkład z kremu marsylskiego o mocnym, migdałowym zapachu, od którego Hedwiga Klosterheim – jak wyraziła się podczas przesłuchania – dostawała zawrotów głowy. Po każdym dotknięciu wilgotnej gąbki twarz, zaróżowiona promieniami wczesnego monachijskiego słońca, nabierała chłodnego, wapiennego odcienia, jakby z wolna opuszczało ją ciepłe jeszcze od snu życie, które w nocy każdemu z nas nieprzyjemnie zabarwia policzki gorącym rumieńcem. Potem na biały podkład szedł cielisty puder, którego drobiny skrzyły się w słońcu jak szron na jesiennych astrach. Wreszcie, gdy skóra na twarzy i szyi miała już barwę białego popiołu, Kaspar z rynku sięgał po miękką, smolistą kredkę, przykładał ją do powieki, po czym śledząc każdy swój ruch w lustrze, tłustym czubkiem miękkiego grafitu obrysowywał mocno kontur oczu, tak że po chwili obie źrenice na tle białej, wapiennej twarzy wyglądały – proszę mi wybaczyć to porównanie – jak ciemne sadzawki obramowane czarnym sitowiem rzęs.

A gdy już oczy były gotowe, wskazującym palcem delikatnie wybierał odrobinę tłustej purpury z tureckiego słoiczka, na którym widniał rysunek błękitnej mątwy z czerwonym okiem, po czym kilkoma kolistymi ruchami rozprowadzał gęsty róż tak, że po chwili na wapiennych policzkach zakwitały karminowe stygmaty, które większość z nas z pewnością uznałaby za oznakę nieuleczalnej gorączki. Nawet ludzie o najtwardszym sercu musieli zmięknąć na widok nieszczęścia, które najpierw przed lustrem starannie ozdabiało swoje policzki karminowymi znamionami udręki, a potem, odpowiednio przystrojone w łachmany, wychodziło na rynek i stawało bezczelnie na swojej drewnianej skrzynce.

Zawodem Kaspara z rynku było jednak, pułkowniku Hartmann, nie tylko milczenie. Było nim także trwanie w bezruchu. Kupiec Dohrn i kaletnik Gesternheim, których przesłuchaliśmy dwa dni po Hedwidze Klosterheim, zeznali, że na monachijskim rynku zjawiał się zwykle koło południa, gdy przy straganach zbierało się coraz więcej ludzi, wchodził na swoją pomalowaną srebrną farbą skrzynkę, po czym zastygał w pozie tajemniczego znajdy ze starej niemieckiej legendy i trwał tak przez całe godziny w słońcu i na wietrze.

W jasne dni, gdy lato dopalało się w cieple wrześniowego upału, wiejąc po ulicach żółtym pyłem przekwitłych drzew, stał na swojej srebrnej skrzynce z pogniecioną kartką w palcach niczym kamienna rzeźba, widoczny z daleka nad głowami przechodniów, którzy nadchodzili od strony bramy miejskiej. Podziwiano go za umiejętność trwania w wymownych pozach, zazdroszczono mu cierpliwości w bezruchu, ale – powiedzmy to otwarcie – trochę też nim pogardzano, bo któż nie odczuwa pogardy, a nawet odrazy na widok każdego znieruchomienia.

Kim był naprawdę Kaspar z rynku, nie wiedział nikt. Kogo to zresztą obchodziło? Może ów mistrz cierpliwego bezruchu – jak czasem mówiono w piwiarni Hansona – przybył do Monachium, szukając łatwego zarobku w żebraczej wędrówce przez całe Niemcy, a może był to któryś z mieszkańców miasta, z sobie tylko wiadomych powodów ukrywający tożsamość. Nikt też nie zastanawiał się nad tym, czy Kaspar boleśnie odczuwa upokorzenia, jakich mu nie szczędzono.

Zawodem Kaspara z rynku było bowiem, niestety, nie tylko milczenie i trwanie godzinami w bezruchu. Było nim także znoszenie razów. Ileż to wściekłej inwencji wykazywali złośliwi przechodnie, by wytrącić go z równowagi, gdy tak całymi godzinami, w starannie wystudiowanej pozie, stał na srebrnej skrzynce, wpatrzony w błękitną głębię ulicy. Widziałem, co z nim wyprawiali podpici, rozbestwieni korporanci, którzy stawali przed nim na rozstawionych nogach z kaszkietem zsuniętym na tył głowy, palcami rozciągali usta w diabelskim grymasie, wywalali pół języka na brodę i wywracając białkami oczu, z jadowitą drwiną wykonywali nieprzyzwoite gesty, by zmusić go do sprzeciwu, a najlepiej po prostu do ucieczki z żałosnego, pomalowanego na srebrno piedestału.

Cóż zaś mówić o podrostkach, wściekle złośliwych chłopakach, synach urzędników pocztowych, oficerów kawalerii, pułkowników artylerii, którzy koło pierwszej, gdy nadchodziła pora obiadu, w rozpiętych kurtkach szkolnych wbiegali z hałasem na rynek od strony bramy miejskiej i jak rój szerszeni kąsali przechodniów swoim wrzaskiem, bezczelnie pewni, że nikt im nic nie zrobi. Ci byli najgorsi.

Ale Kaspar znosił to wszystko w milczeniu. Jego pokryta bielidłem i różem twarz nawet nie drgnęła, gdy za rojem złośliwych słów leciały garście piasku, rzucane prosto w oczy, tylko gdy widział uniesioną chłopięcą rękę z zaciśniętą pięścią, przymykał białe powieki, dobrze wiedząc, że pieniądze, które wpadały do blaszanego pudełka po herbacie, stojącego u jego stóp, dostawał nie tylko za to, że zręcznie udawał sławnego Kaspara z Ansbach, lecz także za to, że z pokorną cierpliwością znosił poniżenia i udręki, których z pewnością nie zniósłby żaden z aptekarzy, kupców zbożowych, bankierów, właścicieli młynów i browarów – solidnych mieszkańców Monachium, którzy wyszli sobie na spacer i przechadzali się po rynku w towarzystwie dobrze odżywionych żon i czeredy wymytych do czysta dzieci.

Bo Kaspar był mistrzem cierpliwości. Któryż to z żołnierzy, stojących godzinami na warcie przed bramą wjazdową pałacu książęcego w Ansbach, mógł mu dorównać duchową odpornością na zaczepki i zniewagi?

Któregoś słonecznego dnia, gdy na polecenie kapitana Horovitza udałem się z papierami do kancelarii burmistrza Noldena, spostrzegłem, że Kaspar nie jest sam. Naprzeciw niego, po drugiej stronie przejścia między straganami, jakaś dziewczyna, ubrana w strój podobny do stroju Panienki z Fatimy albo księżniczki z jakiejś baśni Grimmów, w błękitnej chuście, z blaszanym wiankiem srebrnych gwiazd na głowie, w długiej niebieskiej sukni, stała na zrobionej z drewna, pomalowanej na granatowo kuli ziemskiej, oplecionej złotymi splotami biblijnego węża. Obok kuli stało naczynie z wodą, w której błyszczało parę monet. Gdy przechodnie wrzucali do naczynia monetę, spod wody na znak wdzięczności tryskała mała fontanna, co przyjmowano z wyrozumiałym uśmiechem jako wzruszająco naiwną sztuczkę, która miała zachęcić dzieci do rzucenia grosika. Twarz dziewczyny była biała od pudru tak jak twarz Kaspara, tylko na wpół przysłonięte powiekami oczy lśniły wilgotnym blaskiem.

Gdy po raz pierwszy ujrzałem ich razem, tam, w przejściu między straganami, nie mogłem powstrzymać się od uśmiechu. Mistrzowie w sztuce bezruchu, czekający na brzęk monety, rzuconej litościwą ręką. Ona po jednej stronie przejścia. On po drugiej. Rozdzieleni rzeką przechodniów i spacerowiczów, stali naprzeciw siebie pod słońcem monachijskiego września na swoich piedestałach i nie zmieniając starannie wystudiowanych póz, patrzyli z góry na przystrojone kwiatami szerokie kapelusze dam, słomkowe kapelusze panów, kaszkiety policjantów, pikelhauby oficerów, dziecięce czapki z gazetowego papieru, kolorowe chusty i haftowane czepce wieśniaczek, które przepływały przed nimi od strony bramy miejskiej w stronę kamienicy Kreutzów, by potem popłynąć przez rynek w głąb miasta. Ich twarze jaśniały nad głowami ludzi wapienną bielą, a srebrny proszek, którym z przemyślną starannością przyprószyli swoje ubrania, wyglądał jak pył z tysiąca dróg przebytych w niekończącej się żebraczej wędrówce przez świat. Ze swoich małych piedestałów patrzyli na siebie z pewnego oddalenia. Cierpiący, samotny, porzucony przez wszystkich Kaspar, tajemniczy znajda, który większą część swego życia spędził w wilgotnej piwnicy i smutna Panna, rozłożonymi rękami błogosławiąca biedny świat.

Ale oczy? Któregoś dnia spostrzegłem, że jego oczy, początkowo zupełnie obojętnie wpatrzone w błękitną przestrzeń ulicy, zaczęły szukać jej oczu i chwilami – muszę przyznać, pułkowniku Hartmann, że spostrzeżenie to sprawiło mi przyjemność, choć zawsze wystrzegałem się nierozsądnych sentymentów – zaczęły odnajdywać w jej oczach przychylny odzew. Ilekroć przechodziłem przez rynek, tylekroć chętnie patrzyłem na nich oboje, jak nie zmieniając wyrazu twarzy, cierpliwie nieruchomi, pozornie obojętni na wszystko, co działo się wokół nich, co jakiś czas łączyli się ponad głowami wędrującego tłumu krótkimi spojrzeniami, jakby wzrokiem łowili iskrę dobrego uśmiechu ukrytą gdzieś głęboko na dnie źrenic.

I kiedy tak mijały godziny słonecznego dnia, dwie nieruchome postacie stały na swoich piedestałach ponad płynącym tłumem, nie zmieniając teatralnych póz, tylko chwilami jakiś zbłąkany gołąb przysiadał to na głowie Panny, to na głowie Kaspara, jakby ich wziął za kamienne figury, nie wiedzieć czemu ustawione właśnie tu, na pełnym ludzi monachijskim rynku, nie zaś w parku nad rzeką, ale Kasparowi, gdy poczuł miękkie dotknięcie gołębich skrzydeł na włosach, nawet nie drgnęła brew, tylko w jego zmrużonych oczach zabłysło żartobliwe światło, znak cichej satysfakcji, że przy pomocy swoich pudrów, szminek i podkładów udało mu się dokonać rano w małym pokoju na Landstrasse tak zręcznego przeistoczenia, że nawet ptaki straciły wyczucie różnicy między tym, co żywe i tym, co martwe i bez niepokoju siadały na jego wyciągniętej, białej dłoni z tajemniczym listem, jakby to nie była dłoń żywego człowieka, tylko zimna dłoń marmurowego posągu.

Gdy nadchodził zmierzch Kaspar schodził ze swojej skrzynki, a Panna ze swojej kuli oplecionej splotami biblijnego węża. Zabierali ze sobą swoje rzeczy – on, pomalowaną na srebrno skrzynkę, ona, swoją kulę ziemską i naczynie na wodę z małą fontanną – i spokojnym krokiem odchodzili, on – na Landstrasse, ona – jak zeznali kupiec Marienfeld i owocarz Mehrenhoff – do żółtej kamienicy przy Goethestrasse, gdzie oprócz niej mieszkało podobno jeszcze paręnaście takich jak ona dziewcząt, zagubionych, bez pieniędzy, szczęścia i przyszłości.

Niech mi pan wybaczy pewną egzaltację, z jaką o tym wszystkim mówię, ale gdybyż pan widział, jak oni ładnie wyglądali, gdy tak wracali do swych domów wieczornymi ulicami trzymając się za ręce, w tych swoich cudacznych, posypanych srebrnym proszkiem ubraniach, z twarzami pokrytymi bielidłem, na których w świetle zapalających się lamp gazowych skrzyły się drobiny paryskiego pudru, a przechodnie uśmiechali się do nich, jakby się wstydzili, że przyłapali in flagranti na spacerze dwa piękne, marmurowe posągi, młodego mężczyzny i młodej kobiety, które samowolnie zeszły z cokołów ustawionych gdzieś w nadrzecznym parku i szły teraz bez lęku przez wieczorne miasto pod zapalającymi się latarniami gazowymi, świecąc wszystkim w oczy swoją trochę straszną, białą urodą.

A potem była sobota, którą miałem zapamiętać na długo. Kaspar i dziewczyna jak co dzień stali bez ruchu w teatralnych pozach na swoich postumentach, oddzieleni od siebie rzeką przechodniów płynącą między straganami, wsłuchani w gwar miasta, zmieszany z głosami ludzi, którzy przybywali na plac targowy zza rzeki, spragnieni taniej, niewyszukanej rozrywki i – niech to będzie jasno powiedziane – odrobiny rozweselającego okrucieństwa. Bo któż z nas, pułkowniku Hartmann, wolny jest od pragnienia odrobiny rozweselającego okrucieństwa? Zna pan kogoś takiego?

Widziałem, jak przechodzą koło Kaspara, wrzucają mu co jakiś czas monetę do blaszanego pudełka, machają do niego ręką, ciesząc się, że widzą upudrowaną twarz cudaka, bez którego żaden prawdziwy dzień targowy nie miałby swojego aromatu. Dzień był spokojny, słoneczny, ciepły, sprzyjający lenistwu i pogodnej zabawie. Prawdziwa, chłodna jesień ociągała się z nadejściem od strony gór, październikowe chmury, które zwykle o tej porze roku groziły deszczem, leniwie drzemały za horyzontem, jakby zapomniały o swoich obowiązkach. Dopiero koło drugiej coś poruszyło się w tłumie. Szedłem właśnie od strony bramy miejskiej z papierami dla burmistrza Noldena, skręciłem koło fontanny, ale gdy dochodziłem już do straganów z artykułami żelaznymi, spostrzegłem w głębi przejścia paru młodych mężczyzn w korporanckich kaszkietach, którzy nagle wyłonili się z tłumu i hałaśliwie szli przejściem wśród straganów, potrząsając w powietrzu okutymi laskami.

Potem usłyszałem podniesiony głos. – „Hans, ty mi powiedz, czy ty widzisz to, co ja? – wołał gruby blondyn w zielonej, sukiennej kurtce ze znaczkiem korporacji „Germania” wpiętym w klapę, wyciągniętą laską wskazując dziewczynę w stroju Panny, która stała na kuli ziemskiej oplecionej splotami biblijnego węża. – Czy mnie oczy moje zawodzą? Święty obraz ktoś tu udaje?”. Podbiegli do dziewczyny, stanęli przed nią na rozkraczonych nogach i zaczęli kręcić laskami z dziką nonszalancją, pewni siły swoich zdrowych łydek, opiętych czarnymi pończochami, a ona stała przed nimi na swojej kuli oplecionej splotami biblijnego węża, łagodnie rozkładając ręce, z twarzą ukrytą pod białym pudrem, licząc pewnie, że znudzeni okrutną zabawą zaraz sobie pójdą, bo jak długo można kręcić laskami w powietrzu, ale twarze korporantów tylko pociemniały na widok jej niewzruszonego spokoju. Najmłodszy z bandy, szczupły piegowaty chłopak w bawarskich portkach na szelkach, z nastroszoną rudawą czupryną, zrobił krok do przodu i z miną, jakby chciał przekonać wszystkich, że niczego się nie boi, splunął do naczynia z wodą, na którego dnie lśniło parę monet. Dziewczyna z wieńcem srebrnych gwiazdek na głowie nie poruszyła się, choć oczy jej pociemniały. Wtedy drugi korporant, wysoki brunet z czarnym wąsem, uniósł laskę, przez chwilę kołysał nią w powietrzu jak grecką włócznią, po czym z rozmachem uderzył w naczynie, które rozprysło się na kawałki. Dziewczyna krzyknęła, zasłaniając dłonią usta, a oni zaczęli szarpać błękitną suknię, by strącić ją z kuli oplecionej splotami biblijnego węża i przepędzić z rynku.

Właśnie w tamtej chwili – pamiętam to dobrze, bo stałem wtedy pod fontanną, więc widziałem wszystko z dość bliska – Kaspar zeskoczył ze swojej skrzynki. Miał w ręku krótki nóż z lekko zakrzywionym ostrzem, mocny, krótki nóż z drewnianą rączką, jakiego ogrodnicy używają do szczepienia jabłoni, a malarze do ostrzenia ołówków. Pochylone żelazo błysnęło w słońcu, raniąc dłoń chłopaka z rudymi włosami. Ot, drobne, przypadkowe draśnięcie, nic więcej. Ale korporanci, rozwścieczeni tym, co się stało, unieśli okute laski nad głową człowieka, który ośmielił się podnieść rękę na jednego z nich. To, co zrobił, nie mogło ujść mu płazem. I pewnie te uniesione, okute laski spadłyby za chwilę na głowę Kaspara, gdyby nie policjant Herbst, który właśnie przechodził przez rynek w swoim świeżo odprasowanym mundurze, wracając z trzeciego komisariatu i znalazł się w przejściu między straganami. Usłyszałem jego stanowczy krzyk, którym osadził wszystkich na miejscu. Olbrzymi, czerwony na twarzy, z wątrobianymi plamami na rękach, z wysoko podgolonym, ogorzałym karkiem, policjant Herbst wyglądał bardziej na zapaśnika niż na kancelistę z komisariatu przy Salzburgerstrasse, do którego obowiązków należało prowadzenie kartoteki meldunków. Jego piwne oczy, osadzone płytko pod jasnymi brwiami, w jednej chwili ogarnęły całą sytuację.

Zresztą, pułkowniku Hartmann, cóż tu było do ogarniania? Wszyscy widzieli, kto był napastnikiem, a kto ofiarą. Przechodnie, którzy zbiegli się ze wszystkich stron na miejsce zajścia, gromko pomstowali na bandę korporantów, których karygodne zachowanie niejeden raz dało się we znaki spokojnym mieszkańcom Monachium. Policjant Herbst wzburzony i rozwścieczony, bo napaść była bezczelna, dokonana w biały dzień i to w centralnym punkcie miasta, podbiegł do chłopaka ze zmierzwioną, rudą czupryną, chciał go chwycić za kołnierz i bez ceregieli zaciągnąć na najbliższy posterunek policji, w ostatniej chwili jednak coś powstrzymało jego pokrytą wątrobianymi plamami dłoń, która zawisła nad chłopięcym karkiem. Policjant Herbst nagle – jak o tym później opowiadał – w jasnym rozbłysku porażającej świadomości pojął, że chłopak, który zręcznie napluł do naczynia z monetami na dnie, to nikt inny, jak tylko Hans Jurgen Nolden, młodszy syn Petera Dietricha Noldena, samego burmistrza Monachium. To wystarczyło. Wielka, mocna dłoń policjanta Herbsta pokryta wątrobianymi plamami, która za moment miała spaść na kark piegowatego chłopaka, zmieniła kierunek i twardym uderzeniem powaliła na ziemię Kaspara. Na nic się zdały protesty przechodniów. Policjant Herbst skuł Kaspara kajdankami i przy akompaniamencie okrzyków osób postronnych pociągnął go za sobą w stronę posterunku przy Salzburgerstrasse. Gdy rozejrzałem się po placu, spostrzegłem, że podczas całej awantury dziewczyna w stroju Panny na szczęście znikła w tłumie. Tylko po bruku toczyła się potrącana nogami biegnących ludzi drewniana kula ziemska opleciona splotami biblijnego węża.

Pewnie zapyta mnie pan, dlaczego nie interweniowałem, widząc, co się dzieje? Pułkowniku Hartmann, przecież doskonale pan rozumie, że było to w najwyższym stopniu niewskazane. Powiem wyraźnie: nawet gdyby zachowanie policjanta Herbsta należało uznać za nie całkiem zgodne z regulaminem, a chyba, jak myślę, nie całkiem było zgodne, uważałem, że w miejscu publicznym nie wolno mi podważać autorytetu cesarskiej policji, od której zależał nie tylko spokój w Monachium, lecz i w całym kraju. Drobne błędy zdarzają się wszystkim i nie ma co ich wyolbrzymiać. Kto o błędach policji mówi zbyt wiele, w istocie występuje przeciwko porządkowi publicznemu, a to nigdy nie prowadzi do niczego dobrego. Więc popatrzywszy na oddalającego się policjanta Herbsta, który ciągnął skutego kajdankami Kaspara na trzeci posterunek przy Salzburgerstrasse, ruszyłem w stronę ratusza, bo czas już był najwyższy, by oddać papiery, które kapitan Horovitz polecił mi przekazać urzędnikom kancelarii burmistrza.

Kaspar obnażony

Z pewnością nie muszę panu, pułkowniku Hartmann, objaśniać, jak wyglądają sale przesłuchań w dzielnicowych komisariatach, gdzie każdy z nas zaczynał swoją policyjną karierę, by – jak mówią nasi przełożeni – liznąć trochę życia, którego smak – jak wiadomo – nie zawsze bywa słodki. Z tych niezbyt jasnych pomieszczeń, malowanych zwykle, nie wiedzieć czemu, na zielono, bije trudno uchwytna nuta beznadziei, chociaż ściany są względnie czyste, żelazny stół zwykle umyty, a betonowa posadzka wysprzątana. Może tylko szyby, z uwagi na grubą siatkę, która przysłania zakratowane okno, nie przepuszczają zbyt wiele słonecznego światła, ale przecież miejsca, w których sprawiedliwość dosięga przestępców, winny zachować surowy charakter, przyzna to każdy rozsądny człowiek.

Gdy policjant Herbst wprowadził Kaspara do sali przesłuchań na komisariacie przy Salzburgerstrasse, ten stanął pośrodku, nie bardzo wiedząc, co zrobić z rękami, których wapienna biel świeciła bezczelnie w półmroku, jakby przed chwilą przyłapano go na kradzieży mąki we młynie. Policjant Oldenburg z trudem powstrzymał się od śmiechu na widok tej dziwacznej figury. Cóż za staromodny surdut z poobrywanymi guzikami, połatany i obsypany srebrnym proszkiem, do tego stare buty z cholewami pomalowane srebrną farbą, popękane i porysowane, i jeszcze spodnie szerokie, postrzępione, całe w łatach, a na głowie ta rozczochrana peruka!

Prawdziwy Piotruś Rozczochraniec. Policjant Herbst dobrze pamiętał Piotrusia Rozczochrańca, bo wierszy o nim musiał się uczyć na pamięć w dzieciństwie, gdy matka wiele razy mu powtarzała, że jeśli będzie krnąbrny, na głowie zrobi mu się tak jak u Piotrusia Rozczochrańca straszne kłębowisko włosów, paznokcie zmienią mu się w krzywe szpony i nie będzie go chciała żadna dziewczynka. Małego policjanta Herbsta widok Piotrusia Rozczochrańca prześladował po nocach i czasem mały policjant Herbst w bezsilnej rozpaczy chciał Piotrusia po prostu zarąbać siekierą, którą dziadek Wolfgang Herbst ostrzył na okrągłym kamieniu w warsztacie za drewutnią.

Teraz Piotrusia Rozczochrańca miał przed sobą. O, to było dość okropne, ale też i prawdziwie przyjemne uczucie, mieć tak w zasięgu ręki widmo z czasów dzieciństwa, teraz dziwnie bezbronne i bezradne. I jeszcze ta twarz, ta okropna, biała, wpadająca w trupią siność twarz, wyrazista do bólu, napięta w oczekiwaniu, zupełnie martwa pod warstwą pudru. A do pudru policjant Herbst miał awersję od dzieciństwa, kiedy to któregoś dnia, gdy miał lat siedem czy osiem i bawił się łódką na stawie w parku, podszedł do niego nieznajomy, siwy pan i zaczął go głaskać po policzku, a potem delikatnie, czubkami palców dotknął jego szyi, mówiąc: „Bardzo ładna łódka. A pływa szybko?”, a kiedy siwy pan zbliżył do policzka swoją różową twarz, by złożyć czuły pocałunek koło dziecięcych ust, mały policjant Herbst poczuł tak silny zapach perfum i pudru – jasnego, różowego pudru pokrywającego twarz siwego pana – że ogarnęły go mdłości. I teraz, mając przed sobą Kaspara, a raczej Piotrusia Rozczochrańca, duży już policjant Herbst poczuł coś zupełnie podobnego, co poczuł wtedy – fizyczną odrazę do upudrowanych mężczyzn, która wydała mu się nie tylko uczuciem najzupełniej sprawiedliwym, lecz nawet obowiązkowym. Swoją twarz policjant Herbst mył i golił dokładnie każdego dnia, uważnie przycinając nożyczkami pęczek włosów pod nosem, albowiem wąsy – czego dowodził choćby portret cesarza zawieszony w sali przesłuchań – sprzyjają męskiej urodzie i mają w sobie coś, co – mówiąc słowami kapitana Horovitza – przyciąga prawdziwe kobiety.

I te dwie twarze – gładko wygolona twarz policjanta Herbsta oraz pokryta białym pudrem twarz Kaspara – zderzyły się nagle w sali przesłuchań jak dwa rozpędzone w locie ptaki. Widok twarzy Kaspara był dla policjanta Herbsta zniewagą, domagał się naprawy świata, w którym takie twarze są możliwe, bo przecież kto zaczyna od pudrowania twarzy, zakładania potarganej peruki i malowania starych butów na srebrno, kończy na buncie przeciwko państwu, rodzinie i Bogu, a poza tym zagraża chłopcom bawiącym się łódkami w parku, chociaż z pozoru może najzupełniej niewinnie wyglądać na podwórkowego artystę.

Jakże korzystnie prezentowała się w porównaniu z twarzą Kaspara twarz policjanta Oldenburga, jasna, przestronna jak dobrze umeblowany pokój, przecięta we właściwym miejscu czarną kreską zrośniętych brwi, z mocnym podbródkiem wysuniętym do przodu. Osadzona na dość grubej szyi, przynosiła ze sobą obietnicę uporządkowanego życia i regularnych poborów.

„Jak się nazywasz?” – zapytał policjant Herbst Kaspara. „Eryk Stamelmann” – odpowiedział Kaspar, ale policjant Herbst tylko parsknął śmiechem. – „Też coś – pokręcił wyrozumiale głową, jakby przyłapał dziecko na głupim kłamstwie.

Wszystko to, pułkowniku Hartmann, działo się przed moim powrotem na posterunek. Gdy koło czwartej po załatwieniu spraw w ratuszu wszedłem znów do budynku na Salzburgerstrasse, w głębi korytarza usłyszałem czyjś podniesiony głos, który dobiegał zza uchylonych drzwi do sali przesłuchań.

„Zrzucaj te śmierdzące łachy!” – krzyczał rozwścieczony policjant Herbst z żyłą nabrzmiałą na czole. Skulony Kaspar, przerażony tym wrzaskiem, cofał się w kąt sali, zasłaniając głowę rękami, bo pięść z rudawymi plamkami w każdej chwili mogła spaść na jego kark. Ja jednak, pułkowniku Hartmann, nie byłem w stanie szerzej otworzyć uchylonych drzwi, przy których stanąłem, jakby mnie coś przykuło do podłogi. Może przeraził mnie okropny widok spoconych, czerwonych z wściekłości twarzy moich podwładnych, które ujrzałem przez szparę. Na wapiennej twarzy Kaspara, rysował się strach tak wyrazisty, że aż śmieszny, ale w tamtej chwili nie miałem dla niego żadnego współczucia, bo jakież to można mieć współczucie dla cyrkowego pajaca z wapienną twarzą, który nie jest podobny do człowieka, choć z pewnością ma w sobie coś żałosnego, a nawet wołającego o ratunek.

Zawsze podziwiałem mądre, stanowcze, wymuszające posłuch twarze biskupów, oficerów, prezydentów, kardynałów, cesarzy, generałów, papieży, burmistrzów, doktorów i profesorów. Tak mnie wychował mój ojciec, kapitan Johann Kluge z siódmego pułku drezdeńskiego artylerii konnej. Ale – niech mi to będzie wybaczone, pułkowniku Hartmann – zawsze też obok szczerego podziwu dla takich twarzy, wpojonego mi przez ojca, czułem podstępny zachwyt na widok twarzy aktorów, śpiewaków operowych, cyrkowych klaunów, a nawet jaskrawo wymalowanych prostytutek, co było – wiem – uczuciem w najwyższym stopniu nagannym.

W domu i na policji uczono mnie, że twarz policjanta powinna być symbolem sprawiedliwej potęgi państwa. Tylko ktoś, kto ma prawdziwie policyjną twarz, może skutecznie bronić ładu i porządku. Cesarz rządzi państwem tylko wtedy, kiedy ma cesarską twarz. Biskup rządzi Kościołem tylko wtedy, kiedy ma twarz biskupią. Panowanie nad twarzą jest obowiązkiem każdego uczciwego człowieka.

Tymczasem ilekroć byłem w teatrze, miałem wrażenie, że ci dziwni ludzie, występujący na scenie, nie bacząc na powagę miejsca z dziką swobodą grają swoimi twarzami jakąś mimiczną, pożal się Boże, symfonię bezczelnego wdzięku. Zachwyt i wstyd! Teraz, gdy tak patrzyłem przez uchylone drzwi na to, co moi podwładni wyprawiali z Kasparem w sali przesłuchań, te dwa rodzaje uczuć zderzały się we mnie gwałtownie. Zapędzona w kąt celi twarz Kaspara z oczami grubo obrysowanymi czarną kredką była biała jak rysunek kredą na czarnym murze. Nabrzmiałe gniewem twarze policjantów Herbsta i Oldenburga, fioletowo-czerwone, krwiste, lśniły jak zatrute, czerwone jabłka, które za chwilę trysną sokiem nienawiści. Zabawiali się z pajacem, uczyli go porządku, tresowali pedała, Cygana, Żyda, artystę, przypominali mu, gdzie jego miejsce. A ja, patrząc przez uchylone drzwi na to, co z nim wyprawiali, czułem dokładnie to samo co oni.

Chciałem tak jak oni walnąć w tę bezczelną, wyzywającą twarz, bo ta bezczelna wapienna twarz, elastyczna, giętka, zdolna do wszelkich grymasów, wystawiała na pośmiewisko nasze policyjne twarze, poważne, rozsądne, odpowiedzialne, ona sobie z tych naszych twarzy drwiła bezczelnie i teraz musiała za to zapłacić. Gdyby mnie ktoś z taką twarzą zobaczył na ulicy, umarłbym ze wstydu. A on, ten bezczelny Kaspar, wcale nie bał się wyjść z taką twarzą na rynek i stanąć oko w oko z tłumem. I właśnie dlatego ja i policjanci Herbst i Oldenburg chcieliśmy ujrzeć w jego oczach strach.

„No – krzyczał policjant Herbst do Kaspara – zrzucaj z siebie wszystko!” – i widząc, że jego groźby nie skutkują, popchnął Kaspara na ścianę. Kaspar uderzył o brudny mur celi, kropla krwi pojawiła się na małżowinie lewego ucha, a oni dwaj, policjant Herbst i policjant Oldenburg, widząc tę małą czerwoną kroplę krwi wędrującą jak biedronka po różowej krawędzi ucha, rozwścieczeni widokiem tej czerwonej, wędrującej kropli, zaczęli zdzierać z niego ubranie, popychając go, bijąc i kopiąc. Powalili go na ziemię jak barana gotowego do strzyżenia, zdarli z niego starą, sukienną kurtę, koszulę, potem spodnie i buty, odrzucając wszystko w przeciwległy kąt sali, a potem policjant Herbst ryknął: „No wstawaj! Na co czekasz!”.

Przyznam pułkowniku Hartmann, że dopiero w tamtej chwili ścisnęło mi się serce – gdy ujrzałem to chude, posiniaczone ciało, które kuliło się w kącie sali przesłuchań. Kaspar drżąc z przerażenia zasłonił dłonią przyrodzenie, na co oni ryknęli śmiechem: „Tam też sobie powinieneś upudrować! Noża ci się zachciało, draniu? Chłopca pana burmistrza chciałeś nożem zabić?!” A kiedy on nic nie odpowiadał, policjant Herbst wyciągnął z blaszanego wiadra mokrą ścierkę do podłogi, Kaspar odsunął głowę, przylegając plecami do ściany, ale policjant Oldenburg mocno przytrzymał mu tę głowę obiema rękami, jakby ją chwycił w stalowe imadło, a policjant Herbst zaczął mokrym kawałkiem brudnego płótna ścierać mu puder z białych policzków. Po kilku chwilach koło ucha i na szyi zostało tylko parę śladów rozmazanej bieli.

Pchnąłem drzwi i wbiegłem do celi. „Zostawcie go! – krzyknąłem. – Wyjdźcie stąd!” Dopiero teraz, kiedy biała warstwa pudru została starta z twarzy, dotarło do mnie, kim jest młody mężczyzna stojący w kącie sali przesłuchań. Był to Eryk Stamelmann, syn samego radcy Stamelmanna, powszechnie szanowanego członka monachijskiej palestry, którego parę razy widziałem na spotkaniach w gabinecie burmistrza. „Przynieście mu natychmiast ubranie! – krzyknąłem przerażony do Herbsta i Oldenburga. – Zachowujecie się jak zwierzęta!”. Musiało być we mnie coś okropnego, bo bez szemrania wykonali mój rozkaz. „Niech się pan ubierze – powiedziałem do Stamelmanna, starając się mówić jak najspokojniej. Podałem mu czystą, płócienną koszulę z więziennym nadrukiem, którą przyniósł Oldenburg. Młody Stamelmann ubrał się z trudem, wciąż drżąc. „Przynieście mu wody. Niech się umyje”. Policjant Herbst z zaciśniętymi ustami przyniósł ręcznik, na stołku przy drzwiach postawił miednicę, nalał wody z blaszanego dzbana. Eryk Stamelmann umył ręce, które nie przestawały mu drżeć, a potem starannie opłukał twarz, na której wciąż widać było rozmazane ślady wapiennej bieli. Dopiero po dłuższej chwili, odetchnął głęboko, jakby zrzucał z ramion jakiś przygniatający ciężar. Podałem mu ręcznik. „To, co się stało przed chwilą, zapewniam pana, nigdy więcej już się nie powtórzy. Musi pan jednak u nas zostać czas jakiś do wyjaśnienia sprawy”. – „Miał nóż…” – zaczął się tłumaczyć policjant Herbst. „Wiem – uciąłem zdecydowanie. – To nic nie znaczy. Nie jest żadnym kryminalistą. To syn radcy Stamelmanna”.

W całym tym zamieszaniu zupełnie zapomniałem, że miałem być o piątej w komendzie na naradzie w sprawie obchodów rocznicy założenia gildii kupców korzennych. Powiedziałem do Herbsta: „Jeśli spróbujecie postępować z aresztantem niezgodnie z regulaminem, wystąpię o zwolnienie was ze służby. To się nie może powtórzyć”. Młodego Stamelmanna umieściłem w jasnej celi na końcu korytarza. Klucz wręczyłem policjantowi Herbstowi. „I pamiętajcie! Żadnych głupstw!”. Potem opuściłem trzeci komisariat i razem z gońcem od kapitana Horovitza udałem się na posiedzenie komitetu.

To, co się stało na trzecim komisariacie godzinę po moim wyjściu, znam tylko z zeznań świadków. Sprawa ta, pułkowniku Hartmann, przykra dla mnie z różnych względów, wymaga z pewnością dokładniejszych wyjaśnień, na razie jednak niech mi pan pozwoli, że przedstawię ją krótko. W komisariacie na Salzburgerstrasse, z którego wyszedłem po czwartej, koło godziny piątej zjawiła się moja żona, Helga Luisa Kluge. Dla policjanta Herbsta i Oldenburga równało się to trzęsieniu ziemi. Już nie dręczyli Stamelmanna. Zamknęli się w pokoju biurowym na parterze i grali sobie w karty, licząc, że pod moją nieobecność są zupełnie bezkarni. Tymczasem teraz zjawił się na Salzburgerstrasse gość zupełnie niespodziewany. Być przyłapanym na grze w karty w godzinach służby na posterunku w centrum miasta i na dodatek przez żonę przełożonego to dla policjanta mniej więcej tyle co śmiertelny postrzał podczas akcji z użyciem broni palnej, więc w chwili, gdy żona moja, Helga Luisa Kluge, stanęła w drzwiach do pokoju biurowego, w którym moi podwładni grali w karty i uprzejmie powitała ich słowami „Dzień dobry, panowie”, policjant Herbst i policjant Oldenburg zerwali się zza stołu, po czym trzaskając obcasami przybrali postawę zasadniczą. Żona moja, Helga Luisa, którą ujrzeli w drzwiach, była ubrana – jak zapamiętał policjant Herbst – w długą suknię jedwabną koloru błękitnego w żółte kwiaty, na głowie miała duży niebieski kapelusz z gęstą woalką, przysłaniającą twarz, a przy ustach trzymała batystową chusteczkę, co nie dziwiło nikogo, bo mówiła nieco schrypniętym, zmienionym głosem. „Znowu ma chrypkę” – pomyślał wtedy policjant Herbst, który znał zwyczaje mojej żony, która co rano, gdy nad rzeką stoją jeszcze zimne mgły, lubi schodzić z werandy do ogrodu, by naciąć świeżych irysów do chińskiej wazy stojącej na konsoli w kącie naszego salonu. Policjant Herbst tę chrypkę dobrze zapamiętał na całe życie. Potem śniła mu się wiele razy.

Żona moja, widząc przerażone twarze funkcjonariuszy przyłapanych na grze w karty w godzinach służby, skinęła głową, by usiedli, lecz oni nadal stali przed nią wyprężeni jak dwie kariatydy przed wejściem do banku Hansena, przekonani, że wcześniej czy później poinformuje mnie o tym, co zobaczyła na komisariacie, z czego będę musiał wyciągnąć stosowne konsekwencje. Dlatego prawdziwie odetchnęli z ulgą, gdy usłyszeli, po co przyszła naprawdę. Oto ona, Helga Luisa Kluge, żona komisarza Kluge, ma do nich małą prośbę: potrzebuje na jakąś godzinkę lub dwie do pilnej roboty w ogrodzie kogoś młodego i silnego, a mąż jej, komisarz Kluge, powiedział przez telefon, że w celi przebywa właśnie młody i silny aresztant, syn znanego jej dobrze radcy prawnego Rudolfa Stamelmanna, który nie jest żadnym kryminalistą, tylko raczej ofiarą fatalnego zbiegu okoliczności i z całą pewnością zostanie niebawem po koniecznych wyjaśnieniach zwolniony. Policjant Herbst nie zawahał się nawet przez chwilę. Od razu poszedł do celi na końcu korytarza, wyprowadził stamtąd aresztanta, zgodnie z przepisami skuł kajdankami jego prawą rękę ze swoją lewą ręką, rzucił na pożegnanie parę słów do policjanta Oldenburga, wyszedł z aresztantem przed komisariat, przywołał machnięciem dłoni dorożkę, wsadził aresztanta do dorożki i usiadł przy nim na tylnym siedzeniu. Robił to wszystko, jak myślę, z dziką satysfakcją, przekonany, że spełnia nielegalne polecenie swego zwierzchnika, który – jak pewnie sądził – chce użyć aresztanta do celów prywatnych, co jest niezgodne z prawem. Być może obiecywał sobie, że fakt ten będzie mógł kiedyś wykorzystać przeciwko mnie, by zemścić się za upokorzenia, jakich rzekomo doznał z mojej strony podczas służby na trzecim komisariacie.

Naprzeciwko niego, na przednim siedzeniu dorożki usiadła moja żona Helga Luisa. Kiedy zajechali przed naszą willę przy Kratauerstrasse, nie byłem tam obecny, gdyż – jak już wspomniałem – brałem właśnie udział w posiedzeniu komitetu, więc o tym, co się stało, dowiedziałem się dopiero wieczorem po powrocie do domu.

Gdy dorożka zatrzymała się przed naszą willą, wysiedli z niej moja żona Helga Luisa, policjant Herbst oraz aresztant Stamelmann. Służąca wpuściła ich do domu, po czym udała się do kuchni. Gdy weszli do holu, moja żona skinęła głową, by policjant Herbst zdjął aresztantowi kajdanki, co też on uczynił bezzwłocznie, bo nie widział żadnych przeciwwskazań, po czym troje – ona, Eryk Stamelmann i policjant Herbst – przeszli do salonu. Policjant Herbst cały czas miał aresztanta na oku. Moja żona powiedziała: „Panie Herbst, niech pan nastawi coś na patefonie”. Policjant Herbst przeszedł do drugiej części salonu, nastawił płytę, po czym w salonie rozległy się dźwięki sławnego szlagieru Sandry Mendes Serce moje łka diamentami. Policjant Herbst usłyszał, jak moja żona nuci tę pieśń pod nosem, zapytał, czy może zapalić, otrzymał odpowiedź, że może, wyjął pudełko papierosów, pstryknął zapalniczką, zaciągnął się błękitnym dymem, szlagier Serce moje łka diamentami dobiegł końca, igła patefonu zaczęła podskakiwać z trzaskami na wirującej płycie, policjant podszedł do gramofonu, zdjął płytę, odwrócił się, by zapytać, jakiego szlagieru chce posłuchać jeszcze żona jego przełożonego, ale gdy spojrzał na drugą część salonu odgrodzoną od reszty kolumnami, w salonie nie zobaczył już nikogo. Natychmiast sięgnął do kabury po służbowy rewolwer, ale w otwartych szeroko drzwiach na taras powiewała już tylko unoszona podmuchami wiatru biała firanka. Moja żona i aresztant Stamelmann zniknęli bez śladu wśród ogrodowych drzew. Policjant Herbst dmuchnął wściekle w służbowy gwizdek, ale to było wszystko, co mógł zrobić.

Oczywiście – jak się pan z pewnością domyśla – kobieta, która wyprowadziła aresztanta Stamelmanna przez taras do ogrodu i pomogła mu zbiec, nie była żadną moją żoną, Helgą Luisą.

W toku dalszego postępowania nie udało się, niestety, ustalić, kim była ta kobieta naprawdę i dokąd zbiegła z aresztantem.

Za Erykiem Stamelmannem tymczasem zostały rozesłane listy gończe.

Ucieczka

A dużo, dużo później, pułkowniku Hartmann, gdy na polecenie majora Breitensteina z komendy głównej szukałem w paru miastach południowych Niemiec człowieka, za którym zostały rozesłane listy gończe, w Konstancji wpadł mi w ręce brudnopis listu dość niewyraźnie napisany na błękitnym papierze ze znakiem firmowym hotelu „Continental”, którego treść sporo, jak myślę, wnosiła do sprawy. Znalazł go w hotelowym pokoju portier, który od dawna był informatorem policji cesarskiej i zwykle przeglądał bagaże hotelowych gości, co może wydać się niestosowne, ale, cóż, dla dobra ogólnego jest konieczne. Od tamtego czasu noszę ten list przy sobie, bo choć jego treść nie jest dla mnie przyjemna, rzuca światło na sprawę, która jutro będzie rozpatrywana przed sądem. Pozwolę sobie teraz ten list odczytać panu w pełnym brzmieniu.

„Anno, droga moja, najmilsza,

piszę do Ciebie po raz trzeci, bo nie wiem, gdzie jesteś, a żyć bez Ciebie po prostu nie mogę.

Jakżeś mnie ubawiła i uszczęśliwiła, gdy tak niespodziewanie zjawiłaś się w komisariacie na Salzburgerstrasse w pięknej błękitnej sukni, w uwodzicielskim kapeluszu z gęstą woalką jako elegancka żona komisarza Klugego, Helga Luisa Kluge i głosem nie znoszącym sprzeciwu poprosiłaś obecnych tam policjantów Herbsta i Oldenburga, by nieszczęsnego aresztanta Eryka Stamelmanna przysłali do prac w ogrodzie przy willi komisarza na Kratauerstrasse. Biedny komisarz Kluge ma teraz pewnie kłopoty i nie myśli o nas najlepiej, ale cóż, tak to już jest, raz ktoś w życiu wygrywa, raz przegrywa, a tym razem to właśnie my wygraliśmy.

O, jakież piękne było twoje wejście na ten przeklęty komisariat, gdzie ci dwaj okropni policjanci dręczyli mnie, jakbym był jakimś mordercą. Po awanturze z korporantami, po której ten głupi Herbst stanął najpierw po mojej stronie, a potem, gdy tylko zobaczył, że w sprawę jest zamieszany synalek burmistrza Noldena, od razu zmienił front. Cóż się dziwić, tchórzostwo jest matką wszelkiej nikczemności.

Śmiać mi się chce, gdy tylko pomyślę sobie o tym, jak pobiegliśmy przez ogród komisarza Kluge do samochodu, który zostawiłaś za drzewami. I jakże Ci nie dziękować za to, że wzięłaś dla mnie nie tylko ubranie, ale też moją kasetę z przyborami, którą dostałem od pana Rasermanna. Muszę powiedzieć, że panią Kluge odegrałaś znakomicie. Przyznaj się, czy nieodżałowany pan Rasermann i Ciebie przypadkiem nie uczył sztuki makijażu? Jeśli tak, może być dumny z nas obojga. Powinienem mu położyć na grobie bukiet czerwonych róż. Pomysł z woalką i chusteczką bardzo udany, głos też dobrze naśladowałaś, chociaż ja po tym głosie od razu cię poznałem. Cały czas drżałem, że coś się nie uda, a wtedy wpadniemy oboje. Nie wybaczyłbym sobie tego nigdy. Ale oni byli przerażeni, że ich złapałaś przy kartach! Byłaś cudowna. Wciąż nie mogę zapomnieć, jak wyglądali w chwili, kiedy tam weszłaś!

Pamiętasz naszą ucieczkę do Szwajcarii? Zajeżdżaliśmy do gasthausów, nieźle ubrani, wypoczęci, pogodni, zajmowaliśmy najlepszy pokój z oknem od frontu, piękne łóżko z białymi falbankami, łazienka, śniadanie, gadaliśmy do północy przy winie, a następnego dnia, gdy nadchodziła nieubłagana pora regulowania rachunku, sięgałem do mojej kasety, nakładałem na nasze policzki podkład, puder, szminkę, by nasze twarze trochę się zmieniły. Wkładaliśmy nowe ubrania i tak odmienieni, jak gdyby nigdy nic wychodziliśmy z hotelu głównym wyjściem, każde osobno – ty, jako samotna stateczna dama w wieku lat pięćdziesięciu, wdowa po oficerze kawalerii albo właścicielu fabryki likierów, w ciemnej sukni i staromodnym kapeluszu z fiołkami na rondzie, ja brzuchaty rentier w wymiętej, kraciastej marynarce, ze złotym monoklem w prawym oku. A potem prosto na dworzec i szukaj wiatru w polu. Żyć bez pieniędzy i nie być głodnym! Czyż nie o tym właśnie marzą wszyscy? Przyznaj, że hotele były niezłe. Choćby ten „Continental” w Konstancji, „Malherbe” w Bazylei czy ten pensjonat na wzgórzu pod Zurychem.

Dostałem od ciebie tylko jeden list, który prawdziwie przywrócił mnie do życia. Ale teraz nie wiem, gdzie jesteś, bo nie dajesz żadnego znaku. Co to znaczy, że czekasz na mnie, ale na razie nie możesz się ze mną spotkać? Nic nie rozumiem. Jakże tak możesz mnie zwodzić? Każdy dzień z tobą wspominam jak największe szczęście. Nasza podróż przez Szwajcarię była tak piękna. Na szczęście nikt nas nie rozpoznał. Przecież nie zaprzeczysz, że bawiło nas to przeistaczanie się w kogoś innego. Cóż, mieliśmy na sumieniu drobne grzechy, ale któż ich nie ma?

Piszesz, że dzięki hrabinie W. znalazłaś dobrą pracę. Ale co to za praca? I gdzie pracujesz? Na cóż te tajemnice? I jeszcze tak nagle wyjechałaś z tego pensjonatu pod Zurychem, zostawiając uroczy list, jakby nic się nie stało. Co to znaczy, że o wszystkim dowiem się za jakiś czas? Ja chcę o Tobie wiedzieć wszystko już teraz. Jakieś dziwne zajęcie sobie wybrałaś, skoro nie możesz o tym pisać. Może lepiej to rzucić?

Ja po prostu żyć bez Ciebie nie mogę, a ty sobie ze mnie żartujesz. Ja chcę być z Tobą, a Ty mi mówisz, że są jakieś sprawy ważniejsze, więc na razie nie możesz się spotkać ze mną. Co to niby za sprawy? Co Ty właściwie robisz i gdzie jesteś, że tak do mnie piszesz i żadnego adresu na odwrocie koperty nie zostawiasz. To przykre, a nawet nieprzyzwoite. Piszesz, że nikogo sobie nie znalazłaś, ale jakże ja mogę w to uwierzyć po tym wszystkim? Czemu tak się mną bawisz?

Pytasz, co u mnie? Ach, nic. Wróciłem do Monachium. Dziwisz się? Nie bój się, wiem, co robię. Oczywiście już nie mieszkam tam, gdzie dawniej. Zmieniłem też nazwisko.

Mam nowy paszport – i to bardzo dobry! Załatwił mi go J. A moja twarz? Możesz być spokojna. Potrafię ją zmieniać. Nikt mnie nie rozpozna. A czym się zajmuję? Ależ tym, co zawsze. Podkład, puder, szminka. Żebyś wiedziała, ilu mam teraz klientów. I wszyscy nadzwyczaj dyskretni. Każdy chce wyglądać lepiej, niż wygląda, więc płacą mi nieźle. Mądry, stary pan Rasermann! Ileż ja się od niego nauczyłem. Na razie nie mam kłopotów, oczywiście muszę się mieć na baczności, bo na pewno szuka nas ten komisarz Kluge, którego wystrychnęliśmy na dudka, więc i Ty też uważaj. Jak o Tobie myślę, umieram z niepokoju. Parę razy o mały włos nie wpadłbym w ręce tego Klugego. Dosłownie już mnie miał. Ale się wymknąłem. Mam nadzieję, że może za jakiś czas przestaną nas tropić. W końcu nie jestem jakąś grubą rybą, tylko – jak lubię o sobie mówić – skromnym pracownikiem piękna. Mają przecież na głowie sprawy dużo ważniejsze.

A wieczorami wciąż rozmyślam o tamtych dniach, gdyśmy stali naprzeciwko siebie na monachijskim rynku. Ja na swojej pomalowanej na srebrno skrzynce, Ty na swojej kuli owiniętej splotami szatańskiego węża. Piękne, piękne dni! Gdy stanęłaś naprzeciwko mnie po drugiej stronie przejścia między straganami, zupełnie nie miałem pojęcia, że dziewczyna w wieńcu srebrnych gwiazd to Ty. Przyznam się, że na początku ogarnęła mnie zazdrość. Błękitna Panna rozdająca łaski z Nieba! Cóż za pomysł! Myślałem, że przestaną mi rzucać pieniądze, bo będą je rzucać tylko Tobie. Na szczęście rzucano nam monety w miarę sprawiedliwie, raz Tobie, raz mnie. Widać jedni w dzieciństwie śnili o Panience, która rozdaje łaski, a inni o Kasparze, który przypomina światu o trudnym losie zaginionych dzieci. Ale serce chyba domyślało się, kim jesteś. O, czujne, przebiegłe serce! A ty się bawiłaś moją niewiedzą.

A potem, któregoś wieczora podszedłem do Ciebie. Najpierw byłaś trochę spłoszona, chciałaś szybko odejść, ale potem roześmiałaś się i wtedy poznałem twój głos. Boże drogi, cóż to była za chwila. „Dlaczego tu stoisz? – zapytałem – Przecież możesz wrócić do teatru i robić to, co robiłaś dotąd. To przecież bez sensu”. „A ty?” – odpowiedziałaś pytaniem. „Ja? Ja to co innego. Ja do teatru wrócić nie mogę”.

„Daj spokój – uśmiechnęłaś się. – Wolę być tutaj z tobą, niż tam bez ciebie”.

Piękne to były dni.

Potem zamieszkaliśmy na mansardzie przy Korperstrasse. To wtedy powiedziałaś, że dostałaś list i musisz szybko wyjechać do Danzig. Wróciłaś po tygodniu, mówiąc, że byłaś u krewnych. Ale czy tak było rzeczywiście? Nigdy nie dowiedziałem się, co tam robiłaś naprawdę.

Żyliśmy życiem jarmarcznych artystów, w końcu nie było źle, choć zdarzały się dni, gdy uderzała w nas ulewa i musieliśmy uciekać przed deszczem pod dach, bo krople zmywały z naszych twarzy róż i bielidło. Trzymając się za ręce biegliśmy ulicą do naszej mansardy, a potem klęcząc przed sobą, przemoczeni, szczęśliwi, ścieraliśmy z naszych twarzy mokry puder – ty mnie, ja tobie.

Potem była ta awantura z korporantami na rynku, moje aresztowanie, nasza ucieczka. Zatrzymaliśmy się w Zurychu i wtedy znowu powiedziałaś mi, że musisz wyjechać. Nazajutrz odprowadziłem Cię na dworzec. Nie chciałem jechać z Tobą do Niemiec, bałem się, że dopadnie mnie ten Kluge. Teraz przeklinam tę małoduszność. I czekam tylko na Twoje listy. Proszę Cię napisz, tak jak się umawialiśmy, na adres tego hotelu w S.

Zawsze Twój Eryk”.

Taki to napisany na brudno list, zgubiony, pułkowniku Hartmann, przez Eryka Stamelmanna w jednym z hoteli w Konstancji, trafił w moje ręce dzięki informatorowi, który pracował od dawna dla cesarskiej policji. Ale jak pan widzi, nawet ten list, który wiele wnosi do sprawy, został napisany tak, żeby wszystkie ślady pozostały zatarte.

Pan Rasermann

W dniu, w którym Eryk został zatrzymany na monachijskim rynku przez policjanta Herbsta, a potem umieszczony w celi na komisariacie przy Salzburgerstrasse, jego ojciec nie żył już od paru miesięcy. Radca Stamelmann zmarł wkrótce po śmierci żony, która rozstała się z tym światem w szpitalu św. Benedykta na Lehrnerstrasse, cierpiąc na ciężką niewydolność nerek, schorzenie, jak pan wie, na razie nieuleczalne. Po śmierci rodziców Eryk, niczym królewicz na opuszczonych włościach, został zupełnie sam w dziesięciopokojowej willi, zresztą bardzo pięknej, która to willa, jak się wkrótce miało okazać, obciążona była od dawna potężnym długiem hipotecznym, co zaskoczyło go niemile, a nawet – nie bójmy się prawdy – boleśnie.

Nagle z dnia na dzień dowiedział się, że nie ma nic. W niemym odrętwieniu przyglądał się licytacji mebli i kuchennych utensyliów, na którą ściągnęły z całego miasta drobne hieny, spragnione łatwych zysków. Nowi właściciele domu, państwo Raben ze Stuttgartu (on kupiec drzewny, ona była guwernantka, która wyszła za mąż dla pieniędzy), najpierw pozwolili mu spać w małym pokoju na mansardzie, gdzie dotąd mieszkał ogrodnik, miły zresztą syn pastora z Dolnej Bawarii, potem jednak nadszedł czas na bardziej stanowcze rozstrzygnięcia i Eryk – mówiąc popularnie – wylądował na bruku. Po prostu wyproszono go za drzwi uprzejmie, lecz stanowczo, co przyjął spokojnie, doskonale wiedząc, że wszelkie protesty nie zdadzą się na nic. Zresztą powinien się cieszyć, że nowi właściciele willi w dniu, w którym opuszczał dom swego ojca definitywnie, pozwolili mu zabrać ze sobą ładny, pamiątkowy kuferek z rzeźbionym wiekiem i mosiężną rączką, w którym upchał cały swój niewielki dobytek.

Przez pierwsze godziny błąkał się po ulicach Monachium, jak pies, którego nagle wyrzucono z pociągu w obcym mieście. Wszystko, co dotąd było znajome, stało się obce i złe. Cóż za paskudna przemiana czasu i przestrzeni. Dopiero pod wieczór skierował swoje kroki w stronę gmachu opery na Maximilianstrasse. Zżerał go wstyd. Dotąd zmieniał garnitury przy byle okazji, ciesząc się delikatną fakturą wełen i kortów ze składu Kellermanna, teraz pojął, że musi ze swoim strojem obchodzić się ostrożnie, by marynarka i spodnie starczyły na długo.

W operze zamieszkał na strychu, wysoko pod blaszanym dachem, w ciemnym pokoju z dwoma małymi oknami, który od niepamiętnych czasów zajmował pan Rasermann, charakteryzator teatralny – jak o nim mówiono w gospodzie „Pod Dzikiem” – mistrz pędzla, pudru i szminki, szczupły, siwiejący mężczyzna z ostrą grdyką na chudej szyi, zawsze nienagannie ubrany w ciemny surdut i śnieżnobiałą koszulę z frankfurckiego płótna, w teatrze zresztą bardzo szanowany przez wszystkich. Przygarnął Eryka tak, jak się przygarnia psa z ulicy. Była to znajomość dobra i ciekawa. Eryk znalazł się w swoim ulubionym teatrze, a ściślej – jak potem mówił – zagnieździł się w jego wnętrznościach i już nazajutrz najął się do pracy jako chłopak do wszystkiego.

Od pierwszego dnia ze skrytą radością wyzyskiwali go wszyscy. Czyż ten nonszalancki, zadzierający nosa, świetnie ubrany młodzieniec, który od miesięcy, wolny, swobodny, wałęsał się bezczelnie po całym teatrze, grając na nerwach samym swoim eleganckim wyglądem, nie zasługiwał na utarcie nosa? Eryk przyjął swój nowy los z nadzieją, a raczej rezygnacją, wdzięczny był panu Rasermannowi za wszystko, czemu trudno się dziwić zważywszy, że stary charakteryzator – człowiek zresztą bezdzietny – darzył go szczerym uczuciem, w którym to uczuciu przy dobrej woli można było dopatrzyć się dalekiego refleksu niespełnionych ojcowskich sentymentów.

W teatrze pan Rasermann był żywą legendą.

Mówiono, że pochodzi z Petersburga, że urodził się w rodzinie niemieckich emigrantów, która przeniosła się do Rosji jeszcze za Katarzyny Drugiej, a może nawet za Piotra Pierwszego, że spędził tam swoje dzieciństwo, że potem pojechał do Monachium studiować rzeźbę i malarstwo, ale się studiami zniechęcił, wrócił więc znów do Petersburga i został asystentem i to nie byle kogo, bo samego Maxa Factora.

Słowa „Max Factor” wymawiano w monachijskiej operze z nabożnych podziwem, co Eryka uderzyło już pierwszego dnia, gdy znalazł się za kulisami. Mówiono, że Max Factor, ambitny człowiek z polskiego miasta Łódź, który robił właśnie w Rosji wielką karierę, zatrudnił pana Rasermanna od razu, bo w jednej chwili pojął, z kim ma do czynienia. Sam miał zresztą drogę niełatwą. Najpierw w sklepie na przedmieściach Moskwy sprzedawał ręcznie robione przez siebie róże do policzków, kremy i perfumy. Po jakimś czasie dzięki poparciu pewnych osobistości z najwyższych sfer rosyjskiej arystokracji został makijażystą Cesarskiego Baletu i oficjalnym ekspertem kosmetycznym samej rodziny cesarza Rosji.

Pan Rasermann nie mógł więc trafić lepiej. Jako asystent Maxa Factora robił w Petersburgu makijaż rosyjskim baletnicom i księżniczkom, poznając z bliska świat rosyjskiej arystokracji. Gdy w roku 1904 jego pracodawca wyemigrował z Rosji do Nowego Yorku, pan Rasermann został w Petersburgu, gdzie pracował w teatrze na Morofiejnej.

Max Factor tymczasem przeniósł się z Nowego Yorku do Saint Luis w stanie Missouri, założył tam małą perfumerię, osiągnął nawet – o czym donosił z dumą w swoich listach nadsyłanych zza oceanu – pewien sukces na Wystawie Światowej, a cztery lata później, gdy wyjechał do Los Angeles, trafił na prawdziwą żyłę złota, bo w Kalifornii zaczęły właśnie powstawać jedna po drugiej wytwórnie filmowe. Właśnie wtedy postanowił ściągnąć pana Rasermanna do siebie.

Pan Rasermann na uprzejme zaproszenie swego pracodawcy przybył do Los Angeles po paru miesiącach i zaczął pracować nie tylko w jego laboratorium, lecz i w make-up roomach. Był to czas wielkich zmian, więc nie narzekał na brak zajęcia. To właśnie wtedy pan Rasermann – jak o tym szeptano z podziwem w monachijskiej operze – zrobił pierwszy eksperymentalny makijaż nowego typu sławnej Samancie Fay, a także wpadł na pomysł „makijażu kompletnego” – oczy, cera, usta, kolor włosów – opartego na idei kolorystycznej harmonii, co było w tamtym czasie prawdziwą rewelacją. „Prawdziwy makijażysta, mój drogi Eryku – mawiał potem do młodego Stamelmanna – jest po trosze artystą. Nigdy o tym nie zapominaj”.

To właśnie według pomysłu pana Rasermanna Max Factor zbudował w swoim laboratorium „The Beauty Calibrator”, specjalne urządzenie ze śrubami i pokrętłami, złożone z kilku metalowych obręczy nakładanych na głowę, które wyglądało jak średniowieczne narzędzie tortur, a służyło do szczegółowego pomiaru twarzy. Pan Rasermann, jak Grecy z epoki Peryklesa i Platona, przekonani o nieomylności matematycznych sprawdzianów piękna, wierzył bowiem, że najsubtelniejsze sekrety urody można opisać w precyzyjnym języku liczb.

Dlaczego jednak pan Rasermann nie został w Ameryce, tylko wrócił do Monachium, nikt nie potrafił powiedzieć. Jak szeptano w teatrze, podobno przyczyną była nieszczęśliwa miłość.

Ten starszy już, siwiejący mężczyzna o długich delikatnych palcach wiolonczelisty, w nienagannie skrojonej marynarce z białą chusteczką w butonierce, traktował każdą, nawet najpośledniejszą aktorkę monachijskiego teatru tak, jakby była rosyjską księżniczką w diamentach, za co one wszystkie go uwielbiały, bo miał w swoich gestach salonową ogładę, jakiej nabył w petersburskich buduarach, gdzie w świetle kryształowych żyrandoli malował samą księżnę Wołkońską i hrabiankę Sacewicz, a swoją pracę nad makijażem traktował jak prawdziwą opowieść o przemianie, dalekie echo Metamorfoz Owidiusza.

Pan Rasermann przeżywał w owym czasie coś w rodzaju wewnętrznego kryzysu na widok stopniowych zmian, jakie dokonywały się w teatralnym świecie, wpływając źle, jak to oceniał, na jego pracę. Bokami, zakolami, skrytymi przejściami przenikała do teatrów idea charakteryzacji nowego typu – znów proszę mi wybaczyć to słowo – ekspresyjnej, która wywracała fundament przekonań mu najbliższych. Pan Rasermann był zwolennikiem charakteryzacji – to jego określenie – niewyczuwalnej, którą przemądrzali krytycy nazywali „werystyczną”, lubił więc, by zabiegi, jakim poddawał twarz aktora, zmieniały jej wygląd niedostrzegalnie, łudząc widzów, że wyglądała ona zawsze tak, jak wygląda teraz po skomplikowanych zabiegach z użyciem pudru i podkładu, które dla świata powinny pozostać zupełną tajemnicą.

Teraz, przyjmując do swego pokoju młodego Eryka, wystawiał swoją tajemnicę na niebezpieczeństwo, zresztą od razu spostrzegł, z jak żarłoczną ciekawością młody syn radcy Stamelmanna spoglądał na jego okuty miedzianymi listwami kufer, stojący pod oknem, zamknięty na pokaźnych rozmiarów kłódkę, w którym w nienagannym porządku stały i leżały zakorkowane buteleczki, pudełka, słoiczki, szczotki, pędzle i porcelanowe pojemniki, bez których trudno sobie wyobrazić pracę charakteryzatora.

Któregoś dnia pan Rasermann zdał sobie z bólem serca sprawę, że przecież – była to skądinąd oczywista prawda, choć w tamtej chwili wydała mu się olśniewająco przykrym odkryciem – nie ma swego następcy i gromadzone z taką zaciekłą przemyślnością zbiory puzderek, butelek i pojemników z tajemniczymi specyfikami zostaną po jego śmierci rozgrabione przez przypadkowe osoby, przy czym wspaniała kolekcja – pan Rasermann nie wahał się użyć tych słów – ulegnie tragicznemu rozproszeniu, a nawet pochopnemu zniszczeniu, o ile – co wydawało mu się całkiem prawdopodobne – trafi w ręce kogoś, kto nie będzie świadom jej unikalnej wartości.

Tak, pułkowniku Hartmann, na każdego przychodzi taka chwila. Coś robiłeś przez całe życie w szlachetnym natchnieniu i nagle spostrzegasz, że nie masz dziedzica. Odkrycie przykre i bolesne, a nawet porażające, szczególnie wtedy, gdy jesteś bezdzietny i właśnie takie uczucie – jak domniemywam – dopadło serca pana Rasermanna w czasie, gdy Eryk po śmierci swoich rodziców siedział zdruzgotany w willi ojca, nie wiedząc, co zrobić ze swoim życiem. Choć pan Rasermann już od dawna lubił młodego Stamelmanna, teraz to solidne i zrównoważone uczucie nabrało barw intensywniejszych. Pan Rasermann zajął się Erykiem szczerze, a nawet z pewnym oddaniem, na jakie pozwalało, trzeba przyznać, jego dość chłodne z urodzenia usposobienie.

Po jakimś czasie zdradził mu nawet parę sekretów, które Eryka wprawiły w zdumienie. Otóż pan Rasermann miał odłożoną w banku Hansena pewną sumę, kto wie, może nawet dość znaczną, co mogło zaskoczyć każdego, kto znał wysokość uposażeń teatralnych charakteryzatorów, inspicjentów i maszynistów. Któregoś wieczora, gdy pan Rasermann odczuł potrzebę zwierzeń – nie zdarzało się to często – Eryk dowiedział się, że – jak to zostało powiedziane – pan Rasermann „dorabia poza teatrem”. Eryk pomyślał, że pan Rasermann oddaje się po godzinach pracy jakimś sprawom tajemnym, żeby wzmocnić swój budżet, po chwili jednak pan Rasermann wyznał, że dorabia poza teatrem jako, że się tak wyrażę, charakteryzator w cywilu, to znaczy świadczy swoje usługi w różnych miejscach na mieście, raczej nie reklamując swoich uzdolnień w gazetach. Nie było powiedziane jasno, jakie to były miejsca, bo przecież pan Rasermann nie był skłonny do odsłaniania wszystkich sekretów, ale – jak się można było domyśleć z pewnych wzmianek, a nawet dość brutalnych określeń – dorabiał także w sferach popularnie określanych jako występne, a mówiąc dobitnie językiem mężczyzn dorosłych – dorabiał za duże pieniądze poprawiając wygląd monachijskich kurew.

Jak wiadomo, głównym wrogiem miłości jest czas, ale ten sam czas, którego tak nienawidzą kobiety, jest wielkim sprzymierzeńcem każdego mistrza makijażu i pan Rasermann pojął to z wielką siłą, gdy któregoś dnia zgłosiła się do niego całkiem prywatnie pewna primabalerina z Frankfurtu, która zapragnęła wyglądać dużo młodziej niż na to pozwalała jej metryka. Osoba ta miała jednak na myśli nie proste malowanie ust, przyczernianie rzęs i różowanie policzków przed każdym przedstawieniem, lecz – jak to określiła – makijaż stabilny, niezmywalny, a raczej zmywający się z trudem, taki który dawałby kobiecie poczucie bezpieczeństwa nie tylko na scenie, lecz i w sytuacjach bardziej intymnych, gdy dotyk – ten bezlitosny, wścibski demon, który syci się zdzieraniem pozorów – mógł ją wystawić na prawdziwe niebezpieczeństwo, a chodziło jej o związek z mężczyzną bardzo bogatym, który skłonny był – oczywiście pod pewnymi warunkami – zaproponować jej małżeństwo czy choćby tylko dobre utrzymanie.

Chwila ta była dla pana Rasermanna prawdziwym wyzwaniem. Zawsze z pewnym uciskiem w sercu obserwował, gdy aktorki i aktorzy wracali ze spektaklu do swoich pomieszczeń, gdzie przed lustrami z prawdziwą przykrością ścierali ze swoich policzków, ust i powiek arcydzieła makijażu, które stworzył na potrzeby przedstawienia, tak jakby po trzech godzinach spędzonych na scenie zdejmowali z głowy swoje lepsze twarze i wrzucali je po prostu do kubła na śmieci. Paskudne uczucie! Wkładał tyle pracy, by Brunhilda była zachwycająca nawet dla widzów z ostatnich rzędów, a Zygfryd męski do upojenia, tymczasem po trzech godzinach wszystko, co stworzył, znikało bez śladu.

Czyż może być coś bardziej ulotnego niż sztuka makijażu, nawet jeśli osiąga ona szczyty artystycznego kunsztu? Byle łza zabija czarną tajemnicę tuszu, a róż blednie pod mocniejszym pocałunkiem. Och, gdyby tak stworzyć twarz wieczną, piękniejszą niż cokolwiek, odporną na niszczycielską robotę czasu, zmiany pogody, trzęsienia ziemi, wojny i potopy.

Gdy w swoim małym pokoju na mansardzie pod wspaniałą kopułą monachijskiej opery, sięgającą nieba obsypanego gwiazdami, mieszał w probówkach i retortach wielobarwne płyny, przypominał trochę średniowiecznych alchemików. Pochylony nad kamienną misą do późnej nocy ucierał proszki, dodawał mikstury, ugniatał w palcach plastyczne masy, ubijał w moździerzu szlachetne okruchy alabastru, wiórki kokosa i strużyny białych migdałów, a wszystko po to, by w cierpliwym dążeniu zgłębić tajemnicę organicznych barwników, które obiecywały, że przemiana cery, o jakiej marzy każda aktorka, może być trwalsza niż jednodniowy makijaż, znikający po paru godzinach.

I trzeba przyznać, że jego wysiłki nie poszły na marne. Po jakimś czasie pan Rasermann w swoich pracach nie ograniczał się już tylko do stosowania kremów, pudrów i podkładów. Na specjalne życzenie powlekał twarze aktorów i aktorek cieniutką warstwą lekkiej substancji swojego wynalazku, w której mleczko kauczukowe łączyło się z tkliwym barwnikiem z pewnego gatunku małży śródziemnomorskich, dzięki czemu nie tylko uzyskiwał mocniejszy niż dotąd efekt, lecz także mógł dyskretnie ulepszać kształt nosa, czoła, a nawet warg, nieznacznie poszerzając rozstaw kości policzkowych, delikatnie powiększając usta czy powieki, nie mówiąc już o czułej naprawie architektury czoła czy nadmiernie zapadniętych skroni. W takich chwilach czuł się nie tyle charakteryzatorem, ile rzeźbiarzem żywych twarzy, co – jak uważał Eryk – nie było wcale przesadą.

Wchodząc do pokoju na mansardzie Eryk pojął w jednej chwili, że stanął na progu – że się wyrażę patetycznie – komnaty tajemnic, do której miał go wprowadzić stary mistrz. Początkowo nie doceniał szansy, która się przed nim otwarła, chciał tylko – jak mówił – posiąść samą technikę makijażu, ale po jakimś czasie zrozumiał, że trafił na złotą ścieżkę wiodącą do niespodziewanych odkryć. Lubił asystować mistrzowi przy charakteryzowaniu aktorów, co pan Rasermann przyjmował z tajoną radością, szorstkim obejściem maskując uczucie szczęścia, które rozpierało mu serce, gdy widział, jak pod jego ręką rodzi się prawdziwy następca. Eryk stał przy nim, podawał stosowne puzderka i buteleczki, robił gorące okłady, zabarwiał włosy miksturą Manheima, karbował je gorącymi rurkami, wchodząc coraz głębiej w sekretny świat tajemniczych receptur.

Stawało się jasne, że Eryk ma naturalne zdolności malarza, a nawet rzeźbiarza, i czeka go z pewnością wielka przyszłość, o ile będzie podążać drogą ćwiczeń równie pilnie jak dotąd, nie dając się ponosić zbytniej pewności siebie, która zwykle zabija twórczą swobodę, bowiem mistrzostwo wcale nie oznacza – jak czasem sądzimy – poczucia nieomylności, lecz raczej daleko posuniętą otwartość na poszukiwania, a nawet gotowość na błędy, których wystrzegają się tylko ludzie przeciętni.

Chórzystka

I gdyby nie pewien incydent, który wszystko wywrócił do góry nogami, sprawy potoczyłyby się tak, jak sobie pan Rasermann wymarzył. Cóż, wola ludzka nie potrafi jednak zapanować nad zdarzeniami, jeśli tylko zły los zechce wetknąć w delikatną strukturę życia swoje trzy grosze, zwykle, jak się pan pewnie domyśla, pod postacią kobiety.

W operze Eryk nie był sam. Któregoś dnia, gdy wbiegał po żelaznych schodach na piętro maszynowni zderzył się na trzecim czy czwartym stopniu dość mocno z niejaką Anną Marią Koschnick, aktorką zaróżowioną i zdyszaną, która właśnie zbiegała z góry, pędząc na scenę w powiewnej sukni ze złotą harfą w ręku. Do Monachium Anna Maria Koschnick przyjechała parę miesięcy wcześniej z miasta Danzig, mówiła tak jak Eryk nie tylko po niemiecku, lecz i po polsku. Trafiła do monachijskiej opery – jak mówiono – jadąc za polskim malarzem Siemaneckim, którego podobno bardzo kochała, a który rzucił ją po trzech miesiącach burzliwego pożycia w małym hotelu w Heilbronn, decydując się wyruszyć po prawdziwe szczęście prosto do Paryża przez Frankfurt. Od tego czasu chórzystka Anna Maria – bo to była chórzystka – znajdowała się w stanie ducha, który nasz lud określa słowem „fatalny”. Co prawda bardzo dobrze śpiewała partie chóralne Lohengrina, stojąc ze swoją złotą harfą w drugim rzędzie chórzystek pod starogermańską kolumną, lecz po rozstaniu w nikczemnikiem Siemaneckim nie ujawniała najmniejszej ochoty na jakiekolwiek życie towarzyskie, od razu po każdym spektaklu znikając w żółtym domu przy Landstrasse, gdzie znajdowało się coś w rodzaju pensjonatu dla niezamożnych panien.

W chwili, w której Eryk zderzył się z piersiami Anny, wszystko było już w zasadzie przesądzone, bo cierpliwy los, jak wszyscy wiemy, choć nie lubi nadmiernego pośpiechu i woli raczej, by rzeczy toczyły się naturalnym biegiem, jeśli się tylko na kogoś zaweźmie, postawi na swoim, czy to nam się podoba czy nie. Krótkie zderzenie dwojga młodych ludzi na żelaznych schodach wiodących do maszynowni teatralnej to z pewnością drobny epizod w historii świata, niemniej w obliczu tego z pozoru drobnego zderzenia, zważywszy na dalsze dzieje Eryka, los powinien choćby trochę się zastanowić, czy warto sprawy popychać dalej.