Cztery ciotki i trup ebook

Bły­sko­tliwa, po­krę­cona i za­bój­czo śmieszna.Andi Osho, Asking for a Friend

Cu­dow­nie po­krę­cony kry­mi­nał (z nutą ro­mansu), przy któ­rym bę­dziesz par­skać śmie­chem.„Red”

Cztery ciotki i trup to jedna z naj­za­baw­niej­szych, naj­in­te­li­gent­niej­szych, naj­bar­dziej in­try­gu­ją­cych ksią­żek, ja­kie ostat­nio czy­ta­łam; nie mo­głam się wprost ode­rwać.Lucy Vine, Hot Mess

Roz­ko­szuj­cie się Czte­rema ciot­kami i tru­pem. „Elle”

Trzy­ma­jąca w na­pię­ciu fa­buła i ko­miczne zwroty ak­cji spra­wiają, że książka Cztery ciotki i trup in­try­guje do ostat­niej strony.Lau­ren Ho, Ostat­nia praw­dziwa sin­gielka

Na nowo zde­fi­nio­wała, czym jest lek­tura, od któ­rej nie spo­sób się ode­rwać, dzięki pro­wo­ku­ją­cemu do śmia­nia się na głos po­czu­ciu hu­moru i in­try­gu­ją­cym zwro­tom ak­cji na każ­dym kroku.Buz­z­feed

Sza­lona jazda! i ciąg ka­ta­strof, które spra­wiły,że pra­wie umar­łam ze śmie­chu.Abi­gail Mann, The Lo­nely Fa­jita

Ta prze­za­bawna lek­tura to praw­dziwy po­wiew świe­żego po­wie­trza.Fa­bu­lous

Ko­me­diowy strzał w dzie­siątkę! Ory­gi­nalna, za­bawna, wspa­niała.Kir­sty Eyre, Cow Girl

Bę­dzie­cie śmiać się w głos.Bella

Au­ten­tycz­nie śmieszna do roz­puku.Frost

Dla Mamy i Taty,

któ­rzy na pewno po­mo­gliby mi

po­zbyć się ciała.

DROGA CZY­TEL­NICZKO

Z ca­łego serca dzię­kuję, że się­gnę­łaś po Cztery ciotki i trupa. Ta książka to list mi­ło­sny do mo­jej ro­dziny – nie­do­rzecz­nie wiel­kiej grupy osób z długą hi­sto­rią emi­gra­cyjną. Moi dziad­ko­wie z obu stron prze­nie­śli się z Chin do In­do­ne­zji w trze­ciej de­ka­dzie XX wieku, a po prze­pro­wadzce zmie­nili chiń­skie na­zwi­ska na in­do­ne­zyj­skie, aby unik­nąć kse­no­fo­bii. I tak Chen stało się Su­tanto, a Ho – Wi­jaya. Cał­ko­wi­cie się za­sy­mi­lo­wali, po­dob­nie jak ich po­tom­stwo. Moi ro­dzice po­słu­gi­wali się in­do­ne­zyj­skim jako swoim pierw­szym ję­zy­kiem, a man­da­ryń­skim jako dru­gim.

Nasi ro­dzice wy­słali mnie i moje ku­zy­no­stwo do Sin­ga­puru, że­by­śmy unik­nęli nie­po­ko­jów spo­łecz­nych lat dzie­więć­dzie­sią­tych XX wieku – wy­stą­pień prze­ciwko chiń­skiej spo­łecz­no­ści w In­do­ne­zji. Na szczę­ście obec­nie In­do­ne­zja to cu­dow­nie róż­no­rodny kraj, je­śli więc cho­dzi o po­cho­dze­nie i re­li­gię, mo­żemy się cie­szyć swo­bodą, ja­kiej nasi ro­dzice nie do­świad­czali. W Sin­ga­pu­rze ku­zy­no­stwo i ja szybko przy­swo­ili­śmy an­giel­ski jako nasz pierw­szy ję­zyk. Nie­któ­rzy z nas (ekhm, ja) nie­mal cał­ko­wi­cie za­po­mnieli, jak to jest mó­wić po in­do­ne­zyj­sku. Pod­czas wi­zyt ro­dzi­ców mia­łam trud­no­ści w po­ro­zu­mie­wa­niu się z nimi.

Skut­kiem tych wszyst­kich prze­pro­wa­dzek jest ję­zy­kowy misz­masz. Moja ro­dzina jest teo­re­tycz­nie trój­ję­zyczna, ale każdy z trzech ję­zy­ków, któ­rymi się po­słu­gu­jemy, jest w ja­kiś spo­sób ułomny. Mnie naj­wy­god­niej jest z an­giel­skim, na­stęp­nie z man­da­ryń­skim, po­nie­waż uczy­łam się go przez dzie­sięć lat w Sin­ga­pu­rze, a na końcu z in­do­ne­zyj­skim. Moi ro­dzice bie­gle wła­dają in­do­ne­zyj­skim i man­da­ryń­skim, ale ich an­giel­ski jest ła­many. Kiedy ze sobą roz­ma­wiamy, zda­nia są po­szar­pane, po­pę­kane, czę­sto nie po­tra­fimy prze­ka­zać, o co nam na­prawdę cho­dzi. To cena, jaką moi ro­dzice mu­sieli za­pła­cić za to, że je­ste­śmy z bra­tem zdrowi i bez­pieczni.

Nie­które po­staci w książce po­słu­gują się ła­maną an­gielsz­czy­zną po­ko­le­nia mo­ich ro­dzi­ców. Sto­pień opa­no­wa­nia przez nich an­giel­skiego nie jest od­zwier­cie­dle­niem ich po­ziomu in­te­li­gen­cji, lecz po­świę­ce­nia, ja­kie po­nie­śli dla swo­ich dzieci. W prak­tyce są trój­ję­zyczni, a ja je­stem bar­dzo dumna z tego dzie­dzic­twa. Mam świa­do­mość, że pod­czas pi­sa­nia kro­czę wą­ziutką ścieżką po­mię­dzy au­ten­tycz­no­ścią a ste­reo­ty­pem, ży­wię jed­nak na­dzieję, że ta książka obala to dru­gie. Nie jest to pod żad­nym wzglę­dem opis re­pre­zen­ta­tywny dla spo­łecz­no­ści azja­tyc­kiej jako ca­ło­ści, ża­den po­je­dyn­czy ty­tuł nie byłby bo­wiem w sta­nie wła­ści­wie przed­sta­wić tak du­żej spo­łecz­no­ści zło­żo­nej z jed­no­stek.

Go­rąco wie­rzę jed­nak, że ta książka po­zwoli Ci do­strzec wielką mi­łość, z jaką by­łam wy­cho­wy­wana i jaka chroni nas aż po dziś dzień.

Z naj­lep­szymi ży­cze­niami

Jesse

PRO­LOG

Osiem lat temu

Nad moją ro­dziną ciąży klą­twa. Przy­wę­dro­wała za nami aż z Chin, gdzie za­brała mo­jego pra­dziadka (dzi­waczny wy­pa­dek na roli, w któ­rym udział wzięły cię­żarna lo­cha i nie­for­tun­nie sto­jące gra­bie), i In­do­ne­zji, gdzie upo­mniała się o mo­jego dziadka (udar w wieku trzy­dzie­stu lat, nie tak fil­mowe oko­licz­no­ści jak u pra­dziadka, ale rów­nie przy­kre). Mama i ciotki wtedy uznały, że chiń­ska klą­twa nie po­gna za nimi na Za­chód, więc kiedy po­wy­cho­dziły za mąż, prze­nio­sły się do San Ga­briel w sta­nie Ka­li­for­nia. Oka­zało się jed­nak, że klą­twa je nie tylko od­na­la­zła, ale też i sama zmu­to­wała. Za­miast za­bi­jać męż­czyzn w mo­jej ro­dzi­nie, ka­zała im w ten czy inny spo­sób od­cho­dzić, co jest o wiele gor­sze. Yeye[1] zmarł przy­naj­mniej, na­dal ko­cha­jąc moją Na­inai. Pierw­szy od­szedł Star­szy Wu­jek, po­tem Drugi Wu­jek, na końcu mój tata, który znik­nął w środku nocy bez słowa ni­czym duch. Obu­dzi­łam się pew­nego ranka, za­py­ta­łam, gdzie jest, na co mama wal­nęła mi­ską con­gee w stół i po­wie­działa: „Jedz”. Od razu zro­zu­mia­łam, że upo­mniała się o niego klą­twa. Kiedy moi ku­zyni po­koń­czyli szkoły śred­nie, też po­od­cho­dzili. Wy­bie­rali stu­dia na NYU i Penn State[2], za­miast za­do­wo­lić się świet­nymi uczel­niami w Ka­li­for­nii.

– Och, Nat, ty szczę­ę­ę­ściaro – po­wie­działa Star­sza Ciotka, kiedy moja mama oświad­czyła, że zło­ży­łam pa­piery na osiem uczelni, wszyst­kie w Ka­li­for­nii. Naj­da­lej było Ber­ke­ley; po­sprze­cza­ły­śmy się o to z ty­siąc razy. Mama uwa­żała, że wszystko poza UC Irvine[3] to za da­leko, bo nie mo­głaby wpa­dać nie­za­po­wie­dziana, sprzą­tać mi aka­de­mika i truć mo­jej współ­lo­ka­torce, żeby się wcze­śnie kła­dła spać i piła dużo wody. Syn Star­szej Ciotki, Hen­dra, do­stał się na Bo­ston Col­lege i igno­ro­wał 99,999 pro­cent jej te­le­fo­nów. Od­bie­rał, kiedy koń­czyły mu się pie­nią­dze i mu­siał pro­sić o wię­cej.

– Och, ty szczę­ściaro – zgo­dziła się Druga Ciotka, kle­piąc się po piersi ze smut­nym uśmie­chem. Pew­nie my­ślała o moim ku­zy­nie Nik­kym w Fi­la­del­fii, który ni­gdy nie dzwo­nił, a przy­jeż­dżał naj­wy­żej raz w roku. Jej drugi syn – Axel – miesz­kał w No­wym Jorku. Ostatni raz wi­dzia­łam go dwa lata temu, kiedy się wy­pro­wa­dzał. „W końcu”, rzekł. „Kiedy na­dej­dzie twoja ko­lej, Meddy, ucie­kaj, gdzie pieprz ro­śnie, nie oglą­daj się za sie­bie”. – Córki ni­gdy cię nie zo­sta­wią. Dziew­czynka to ta­kie bło­go­sła­wień­stwo – do­dała, po czym wy­cią­gnęła rękę i uszczyp­nęła mnie w po­li­czek.

Na to Czwarta Ciotka stęk­nęła jakby twier­dząco, nie prze­ry­wa­jąc łu­pie­nia pra­żo­nych w soli pe­stek dyni. Mama to jej naj­więk­sza ne­me­zis, wo­la­łaby udła­wić się pestką dyni, niż zgo­dzić, że ro­dzi­cielka jest z nich wszyst­kich naj­więk­szą szczę­ściarą. Kiedy Ma nie pa­trzyła, zer­k­nęła na mnie jed­nak i pu­ściła oko. „Je­stem z cie­bie dumna, mała”.

Uśmiech­nę­łam się słabo. Bo to tak, jak­bym okła­mała mamę. Zło­ży­łam pa­piery na osiem uczelni w Ka­li­for­nii, ale też na dzie­wiątą. Na Co­lum­bię[4]. Nie wiem, dla­czego to zro­bi­łam; prze­cież i tak się nie do­stanę, a poza tym jak niby mia­ły­by­śmy opła­cić ko­smiczne cze­sne?

Kiedy po kilku mie­sią­cach do­sta­łam list in­for­mu­jący mnie o przy­ję­ciu na Co­lum­bię, wpa­try­wa­łam się w niego w oszo­ło­mie­niu bez końca...

Zmię­łam go w kulkę, a na­stęp­nie wy­rzu­ci­łam do śmieci. Nie by­łam taka jak ku­zyni. Nie by­łam taka jak oj­ciec i wuj­ko­wie. Nie mo­głam ot tak po pro­stu po­rzu­cić ro­dziny. Zwłasz­cza mamy. Nie by­łam na tyle głu­pia, by wie­rzyć, że klą­twa o mnie za­po­mni. Wie­dzia­łam, że za kilka lat, kiedy przy­szły mąż odej­dzie w siną dal, zo­staną mi tylko mama i ciotki. Za­po­wie­dzia­łam im więc, że wy­bie­ram się na UCLA[5]. Mama się po­pła­kała. Ciotki (na­wet Czwarta) wi­wa­to­wały, przy­tu­lały mnie, kle­pały po po­licz­kach i na­rze­kały na to, że nie mają có­rek.

– Masz ta­kie szczę­ście – po­wtó­rzyła Star­sza Ciotka, zwra­ca­jąc się do mamy po raz ty­sięczny. – Ona zo­sta­nie z tobą na za­wsze. Za­wsze bę­dziesz mieć to­wa­rzy­stwo.

Czy to prawda? – po­my­śla­łam. Czy je­stem ska­zana na zo­sta­nie z nimi na za­wsze tylko dla­tego, że jako je­dyna nie mam serca ich zo­sta­wić? Zmu­si­łam się jed­nak do uśmie­chu i kiedy one się wo­kół mnie krzą­tały, ja po­ki­wa­łam po­słusz­nie głową, wy­obra­ża­jąc so­bie resztę swego ży­cia w tym sa­mym domu z mamą i ciot­kami.

CZĘŚĆ PIERW­SZA

DZIEW­CZYNAPO­ZNAJECHŁO­PAKA

(Po­ten­cjal­nie: mi­łość od pierw­szego wej­rze­nia i trup.To się okaże)

ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

Te­raz

Za­nim pchnę wa­ha­dłowe drzwi, biorę głę­boki od­dech. Z wnę­trza, kiedy od­su­wam się na bok, aby Ma mo­gła wejść pierw­sza, wy­lewa się ha­łas, ka­ko­fo­nia man­da­ryń­skiego i kan­toń­skiego. Nie dla­tego, że je­stem miła... to zna­czy, je­stem, ale je­stem też roz­sądna. Ma do­ra­stała w dża­karc­kim Chi­na­town, bar­dzo gę­sto za­lud­nio­nym, więc wie, jak so­bie to­ro­wać drogę przez tłum. Każdy tłum. Gdy­bym to ja pro­wa­dziła, pisz­cza­ła­bym: „Prze­pra­szam!... Och, prze­pra­szam! Ah Yi[6]... czy mo­gła­bym... Mam re­zer­wa­cję...”. Nikt by mnie nie usły­szał w tym ha­ła­sie i utknę­ły­by­śmy przed re­stau­ra­cją na wieki. Albo przy­naj­mniej do chwili, w któ­rej mi­nę­łaby go­rączka dim sum[7], czyli mniej wię­cej tak do czter­na­stej.

Lu­dzie ci­sną się za Ma, która prze ta­ra­nem na­przód przez mro­wie ro­dzin cze­ka­ją­cych na sto­liki – ani chybi by nas roz­dzie­lili, gdy­bym nie trzy­mała jej mocno za rękę, jak wtedy, gdy mia­łam trzy lata. Ma nie za­wraca so­bie głowy pod­cho­dze­niem do ob­sługi. Kro­czy dum­nie, jakby to był jej lo­kal, i so­ko­lim wzro­kiem lu­struje dużą salę.

Jak opi­sać ten chaos pa­nu­jący w re­stau­ra­cji z dim sum w sercu San Ga­briel Val­ley o je­de­na­stej rano? Stoi tu pra­wie sto okrą­głych sto­li­ków, każdy zaj­muje inna ro­dzina, wiele z nich to ro­dziny trzy- i czte­ro­po­ko­le­niowe – po­si­wiałe i po­marsz­czone Ah Ma[8] trzy­mają na ko­la­nach pu­co­ło­wate bo­basy. Kel­nerki pchają wózki z dy­mią­cymi po­tra­wami, ale je­śli za­wo­łasz „kel­nerka!”, na pewno nikt się obok cie­bie nie za­trzyma. Na­leży wo­łać na nie Ah Yi – cio­ciu – i wy­ma­chi­wać przy tym go­rącz­kowo rę­kami, kiedy cię mi­jają, tylko wtedy za­uważą. Kiedy przy­staną, klienci ob­le­gają je ni­czym sępy i wsz­czy­nają bój o bam­bu­sowe ko­szyki do go­to­wa­nia na pa­rze. Lu­dzie po­krzy­kują, wy­py­tu­jąc nie­cier­pli­wie, czy jest siu mai, har gow i lo mai gai, a Ah Yi ja­kimś cu­dem na­mie­rzają wła­ściwe da­nia na swo­ich wóz­kach.

Mój man­da­ryń­ski jest straszny, a kan­toń­ski jesz­cze gor­szy. Ma i cio­cie czę­sto pró­bują mi po­móc po­sze­rzyć wie­dzę, roz­ma­wia­jąc ze mną po man­da­ryń­sku albo in­do­ne­zyj­sku, ale szybko się pod­dają i prze­rzu­cają na an­giel­ski, bo ro­zu­miem może po­łowę tego, co mó­wią. Ich an­giel­ski nie jest per­fek­cyjny, ale na pewno lep­szy niż mój man­da­ryń­ski czy in­do­ne­zyj­ski. To ko­lejny po­wód, dla któ­rego tak trudno mi zło­żyć za­mó­wie­nie w ba­rze dim sum. Bar­dzo czę­sto naj­lep­sze kę­ski zni­kają, za­nim Ah Yi w ogóle mnie za­uważy albo zro­zu­mie moje za­mó­wie­nie. I zo­stają tylko naj­gor­sze rze­czy, ta­kie jak gu­mo­wate pie­rożki we­ge­ta­riań­skie albo bok choy z pary.

Ale dzi­siaj, ach! dzi­siaj jest do­bry dzień. Udało mi się do­rwać dwa ze­stawy har gow, które Star­sza Cio­cia na pewno do­ceni, a na­wet lop cheung bao – chiń­skie bu­łeczki z kieł­basą. Może to całe za­mie­sza­nie z przy­cho­dze­niem co ty­dzień do ja­dło­dajni dim sum jest coś jed­nak warte?

Star­sza Cio­cia kiwa z apro­batą głową, kiedy Ah Yi prze­kłada ko­szyki na śro­dek na­szego stołu, a mnie obez­wład­nia nie­omal po­kusa, by trium­fal­nie ude­rzyć się w pierś i gromko huk­nąć coś w stylu „to ja zdo­by­łam te pie­rożki z kre­wet­kami! ja! ja! ja!”.

– Zjedz coś, Meddy – od­zywa się Star­sza Cio­cia po man­da­ryń­sku. – Mu­sisz na­brać sił na ju­tro. – To rze­kł­szy, przy­stę­puje do prze­ło­że­nia dwóch ka­wał­ków du­szo­nych że­be­rek wie­przo­wych na mój ta­lerz, kiedy ja pie­czo­ło­wi­cie roz­kła­dam pie­rożki na ta­le­rze wszyst­kich ze­bra­nych i na­le­wam her­batę. Druga Cio­cia prze­cina każde char siu bao na pół i roz­daje po po­łówce. Sto­lik jest okrą­gły, co ozna­cza, że wszyst­kie mamy taki sam do­stęp do dań, ale po­si­łek chiń­skiej ro­dziny nie byłby po­sił­kiem chiń­skiej ro­dziny, gdyby wszy­scy nie ob­słu­gi­wali wszyst­kich, gdyż gest ten do­wo­dzi mi­ło­ści i sza­cunku, co z ko­lei ozna­cza, że wszyst­kie mu­simy to czy­nić, przy­ku­wa­jąc przy tym jak naj­wię­cej uwagi. Jaki jest sens od­da­wa­nia Star­szej Cioci naj­więk­szego siu mai, skoro nikt tego nie za­uważy?

– Dzię­kuję, Star­sza Cio­ciu – mó­wię po­słusz­nie, umiesz­cza­jąc tłu­sty har gow na jej ta­le­rzu. Za­wsze od­po­wia­dam po an­giel­sku, nie­za­leż­nie od tego, w ja­kim ję­zyku zwraca się do mnie ro­dzina, Druga Cio­cia bo­wiem twier­dzi, że moje męki z in­do­ne­zyj­skim i man­da­ryń­skim pod­no­szą jej ci­śnie­nie. – Ty też jedz. Li­czymy na cie­bie ju­tro. I na cie­bie, Druga Cio­ciu. – Drugi naj­więk­szy har gow lą­duje na ta­le­rzu Dru­giej Cioci. Trzeci na ta­le­rzu Czwar­tej Cioci, a ostatni na ta­le­rzu Ma. To zdra­dza, że Ma mnie do­brze wy­cho­wała: naj­pierw dbamy o in­nych, a na końcu o sie­bie.

Star­sza Cio­cia zbywa moje słowa mach­nię­ciem upier­ście­nio­nej dłoni.

– Wszyst­kie li­czymy na wszyst­kie. – Trzy głowy zwień­czone na­ta­pi­ro­wa­nymi ko­afiu­rami po­ta­kują. Czwarta Cio­cia ma naj­więk­szą fry­zurę, na co Ma za­wsze skry­cie na­rzeka.

– Aten­cyjna kura – oznaj­miła kie­dyś Ma. Było to straszne i śmieszne za­ra­zem. Kiedy za­py­ta­łam, gdzie usły­szała to okre­śle­nie, za­częła się upie­rać, że od na­szej są­siadki, Cioci Liy­ing. Oczy­wi­ście kła­mała, ale miesz­kam z nią już dwa­dzie­ścia sześć lat i do­brze wiem, że nie na­leży się w ta­kich ra­zach z nią kłó­cić. Od­par­łam tylko, że mu­siała coś źle zro­zu­mieć i nie po­winna tego po­wta­rzać, na co po­ki­wała tylko głową i wró­ciła do sie­ka­nia sza­lotki.

– Do­brze. – Star­sza Cio­cia klasz­cze w dło­nie. Wszyst­kie się pro­stu­jemy. Star­sza Cio­cia jest star­sza od Dru­giej Cioci o dzie­sięć lat, w za­sa­dzie to ona wy­cho­wy­wała sio­stry, kiedy Na­inai szła do pracy. – Włosy i ma­ki­jaż?

Druga Cio­cia kiwa głową, sięga po te­le­fon i wkłada oku­lary. Stuka w ekran pal­cem wska­zu­ją­cym, mam­ro­cząc:

– Apa ya[9], jak się na­zywa ta apka?... Meddy każe mi jej uży­wać do wło­sów. Pin-coś tam.

– Pin­te­rest – pod­po­wia­dam. – Po­mogę zna­leźć...

Star­sza Cio­cia po­syła mi sro­gie spoj­rze­nie, od któ­rego się kur­czę.

– Nie, Meddy. Nie bę­dziesz po­ma­gać. Je­śli Druga Cio­cia nie znaj­dzie apki ju­tro, kiedy bę­dzie z panną młodą, stra­cimy twarz. Po­dobno je­ste­śmy pro­fe­sjo­na­list­kami – mówi. Albo przy­naj­mniej tak mi się wy­daje, że mówi. Bo wy­rzuca z sie­bie słowa tak szybko, że trudno za nią na­dą­żyć, ale na pewno wy­ła­pa­łam man­da­ryń­ski fra­ze­olo­gizm „stra­cić twarz”, to jej ulu­biona fraza.

Druga Cio­cia za­ci­ska usta, mię­sień w jej le­wym po­liczku drży. Czwarta Cio­cia działa Ma na nerwy, ale po­dobne tar­cia zda­rzają się też mię­dzy Drugą Cio­cią a Star­szą Cio­cią. Nie py­taj­cie dla­czego, może ma to coś wspól­nego z tym, że są naj­star­sze? A może w grę wcho­dzi ich skom­pli­ko­wana prze­szłość? Nie wiem. Hi­sto­ria ro­dziny mamy ob­fi­tuje w dra­maty, zwłasz­cza w okre­sie dża­karc­kim. Sły­sza­łam przez lata różne rze­czy, głów­nie od Ma.

– Ha! – pieje Druga Cio­cia, wy­ma­chu­jąc te­le­fo­nem z ak­tyw­nym Pin­te­re­stem niby mie­czem, który wła­śnie wy­cią­gnęła z ka­mie­nia. – Mam. Taką fry­zurę wy­brała panna młoda. Ćwi­czy­łam ją na wło­sach Meddy, wy­glą­dała wspa­niale. – Od­wraca się do mnie i prze­łą­cza na an­giel­ski: – Meddy, masz zdję­cie swo­ich wło­sów?

– Mam. – Się­gam mi­giem po te­le­fon. Wy­świe­tlam zdję­cie, a cio­cia przy­kłada swój te­le­fon do mo­jego.

– Wah[10] – mówi Ma. – Bar­dzo po­dob­nie do mo­delki! Bar­dzo do­brze, Er Jie[11].

Druga Cio­cia uśmie­cha się do niej cie­pło.

Czwarta Cio­cia kiwa głową i wtrąca po an­giel­sku:

– Tak, są pra­wie iden­tyczne. Im­po­nu­jące. – Jej an­giel­ski jest naj­lep­szy z nich wszyst­kich; to ko­lejna rzecz, któ­rej Ma ni­gdy jej nie wy­ba­czy, choć an­gielsz­czy­zna Ma jest lep­sza niż an­gielsz­czy­zna jej star­szych sióstr. Ma utrzy­muje, że Czwarta Cio­cia ma sła­bość do nad­uży­wa­nia wiel­kich słów (zna­czy ta­kich, które li­czą wię­cej niż dwie sy­laby) i robi to po to, by ją wku­rzyć. Może mieć ra­cję, ale jest to jedna z tych kwe­stii, co do któ­rych ni­gdy się nie zy­ska pew­no­ści.

– Loki nie wy­glą­dają do­brze na azja­tyc­kich wło­sach – za­uważa Star­sza Cio­cia. Fakt, że używa an­giel­skiego, ozna­cza, że bura jest po czę­ści skie­ro­wana do mnie. Za­czy­nają mnie zże­rać wy­rzuty su­mie­nia, choć to nie moja wina. – Dla­czego wy­bie­rać ucze­sa­nie dla blon­dynki?

Druga Cio­cia mie­rzy ją gniew­nym spoj­rze­niem.

– Nie ja wy­bie­ra­łam. Panna młoda wy­bie­rała. Klient za­wsze ra­cja, pa­mię­tasz? – Dźga swo­jego har gow i gniew­nie od­gryza kęs.

– Hmm. – Star­sza Cio­cia wzdy­cha. – Trzeba jej było po­wie­dzieć: wy­gląda ina­czej na azja­tyc­kich wło­sach niż blond – do­daje. Druga Cio­cia wy­gląda, jakby miała eks­plo­do­wać. – Nie­ważne. Za późno. Pod­miana te­matu...

– Zmiana – wtrąca Czwarta Cio­cia.

– He?

– Zmiana. Mówi się: zmiana te­matu, a nie pod­miana te­matu. Pod­mie­nia się ukrad­kiem.

– Zmiana te­matu. Do­brze. – Star­sza Cio­cia uśmie­cha się do Czwar­tej, a ta roz­pro­mie­nia tak, jakby znów była dziec­kiem. Ma mówi, że Czwarta jest ulu­bie­nicą Star­szej Cioci, bo była naj­młod­sza w ro­dzi­nie i tak za­chłanna, że skra­dła Star­szej serce z piersi.

„Po pro­stu je po­rwała” – na­rze­kała Ma nie­raz. Na­wet nie chcę py­tać, czy ona sama, jako dru­gie naj­młod­sze dziecko w ro­dzi­nie, była ulu­bie­nicą Star­szej, póki nie uro­dziła się Czwarta.

– A kwiaty? – pyta Star­sza znów po man­da­ryń­sku. Od­dy­cham z ulgą.

Ma pro­stuje plecy.

– Wszystko go­towe. Li­lie, róże, pi­wo­nie. Ah Guan rano za­wie­zie wszyst­kie na wy­spę.

Ta wy­spa to Santa Lu­cia – jest duża, pry­watna, leży u wy­brzeża Po­łu­dnio­wej Ka­li­for­nii i szczyci się nie­ska­zi­tel­nymi zło­tymi pla­żami, wy­so­kimi kli­fami i od mie­siąca jed­nym z naj­bar­dziej luk­su­so­wych, eks­klu­zyw­nych ośrod­ków wy­po­czyn­ko­wych na świe­cie, Ay­ana Lu­cia. Ju­tro za­czyna się tam dwu­dniowa ślubna eks­tra­wa­gan­cja Ja­cqu­eline Wi­jayi, córki wła­ści­ciela naj­więk­szej in­do­ne­zyj­skiej firmy odzie­żo­wej. Wy­cho­dzi za – nie żar­tuję – Toma Cru­ise’a.

Su­topo. Tak, pan młody na­prawdę na­zywa się Tom Cru­ise Su­topo. Spraw­dzi­łam. Chiń­sko-in­do­ne­zyj­scy ro­dzice uwiel­biają tak wła­śnie na­zy­wać swoje dzieci: na cześć sław­nych osób, ma­rek (mam ku­zyna o imie­niu Gucci, który wy­pro­wa­dził się bar­dzo da­leko stąd, na­tych­miast gdy zgod­nie z pra­wem zy­skał taką moż­li­wość) albo znie­kształ­co­nymi za­chod­nimi imio­nami. Do­wód: Med­de­lin. Moi ro­dzice ce­lo­wali w Ma­de­le­ine.

Ro­dzice Toma Cru­ise’a Su­topo są wła­ści­cie­lami... cze­goś. Cze­goś du­żego. Plan­ta­cji palm ole­jo­wych, ko­palni wę­gla, cze­goś w tym ro­dzaju. Jest to więc ślub po­mię­dzy dwiema ro­dzi­nami mi­liar­de­rów w nowo wy­bu­do­wa­nym ośrodku i dla­tego wła­śnie Star­sza Cio­cia i my wszyst­kie je­ste­śmy ta­kie po­de­ner­wo­wane. Nie mam po­ję­cia, jak nam się udało zdo­być ta­kich klien­tów. No do­bra, ja­kieś mam. Mąż Czwar­tej Cioci jest – daj­cie mi chwilę... – bra­tem te­ścia ku­zyna Ja­cqu­eline. W su­mie wszy­scy je­ste­śmy ro­dziną. Tak wy­gląda cała chiń­sko-in­do­ne­zyj­ska kul­tura, każdy jest z kimś spo­krew­niony, a tar­gów do­bija się dla­tego, że czyjś teść zna ko­legę czy­je­goś ku­zyna.

My­śla­łam, że pie­kiel­nie tan­detne motto na­szej ro­dzin­nej firmy, z któ­rego sły­nie Star­sza Cio­cia (i jest z niego sza­le­nie dumna): W tym naj­waż­niej­szym dla cie­bie dniu nie szczę­ścia łut, lecz Cha­nów ród! – od­stra­szy pań­stwa mło­dych, ale nic po­dob­nego, oni uznali je za za­bawne. Po­dobno wzmoc­niło w nich ono prze­ko­na­nie, że to nas wła­śnie po­winni za­trud­nić do ob­sługi naj­waż­niej­szego dnia w ich ży­ciu.

Ma da­lej mówi o tym, że udało jej się zdo­być naj­rzad­sze kwiaty.

– Bu­kiety wy­glą­dają... jak to się mówi po an­giel­sku, Meddy? Wy­ra­fo­wa­nie?

– Wy­ra­fi­no­wa­nie? – pod­po­wiada znów Czwarta Cio­cia. W od­po­wie­dzi Ma po­syła jej naj­bar­dziej mor­der­cze spoj­rze­nie w hi­sto­rii mor­der­czych spoj­rzeń.

– Bar­dzo do­brze – chwali Star­sza Cio­cia w po­śpie­chu, aby sy­tu­acja nie eska­lo­wała. – I na ko­niec mu­zyka, tak?

Lo­do­waty gry­mas na twa­rzy Czwar­tej Cioci zmie­nia się w uśmiech za­do­wo­le­nia.

– Oczy­wi­ście, ćwi­czy­li­śmy z ze­spo­łem ca­łymi dniami i no­cami. Wie­cie, lu­dzie wcho­dzili do stu­dia, żeby po­słu­chać, jak śpie­wam.

Ist­nieją dwie wer­sje hi­sto­rii ży­cia Czwar­tej Cioci. W pierw­szej była cu­dow­nym dziec­kiem mu­zyki, o gło­sie, który ga­zety opi­sy­wały jako „aniel­ski” i „na­ro­dowy skarb”. Bę­dąc na naj­lep­szej dro­dze do sławy, po­sta­no­wiła rzu­cić to wszystko w dia­bły, gdy jej sio­stry uzgod­niły, że prze­pro­wa­dzają się do Ka­li­for­nii. W wer­sji dru­giej była taką so­bie pio­sen­karką, która pod­stęp­nie prze­ko­nała całą ro­dzinę do ze­rwa­nia z do­tych­cza­so­wym ży­ciem i prze­pro­wadzki do Ka­li­for­nii, aby tam móc urze­czy­wist­nić mrzonki o ka­rie­rze w Hol­ly­wood. Wer­sję pierw­szą roz­po­wszech­nia Czwarta, wer­sję drugą – Ma.

– A cia­sta? – pyta Druga, zer­ka­jąc z ukosa na Star­szą. – Tort musi być per­fek­cyjny, nie jak to pe­chowe coś, co upie­kłaś na ślub córki Moch­tar Ha­lim. – Roz­lega się dra­ma­tyczne wes­tchnie­nie. – Nikt już nie twa­rzy. – Nie, coś jest nie tak. Po­woli ana­li­zuję ten ko­mu­ni­kat w gło­wie. Chyba po­wie­działa, że przez Star­szą Cio­cię wszyst­kie stra­ci­ły­śmy twarz. Na­prawdę mu­szę po­pra­co­wać nad man­da­ryń­skim.

Sens jest taki, że Druga za­dała na­prawdę podły cios. Ślub Che­riss Ha­lim to jej ulu­biony te­mat, bo Che­riss za­ży­czyła so­bie on­giś sza­le­nie skom­pli­ko­wa­nego tortu, pię­cio­war­stwo­wej od­wró­co­nej wieży, gdzie dolna war­stwa jest naj­węż­sza, a górna naj­szer­sza. Star­sza Cio­cia, wie­lo­let­nia główna cu­kier­niczka Ritz-Carl­ton w Dża­kar­cie, za­rze­kała się, że po­doła. Nie­stety coś po­szło nie tak. Nie wiem co, może nie wzmoc­niła do­sta­tecz­nie kon­struk­cji, a może to było nie­moż­liwe do zre­ali­zo­wa­nia na plaży w środku ka­li­for­nij­skiego lata. Dość że przy wtó­rze prze­ra­żo­nych po­ję­ki­wań go­ści wiel­gachna wieża za­drżała, prze­chy­liła się w zwol­nio­nym tem­pie i ru­nęła na jedną z dziew­czy­nek sy­pią­cych kwiaty. Było to na­sze je­dyne pięć mi­nut sławy w in­ter­ne­cie, od tam­tej pory Druga nie po­zwala Star­szej za­po­mnieć o tym ubo­le­wa­nia god­nym in­cy­den­cie.

Noz­drza Star­szej drgają.

– Je­stem tu­taj tylko po to, aby ku­pić sos so­jowy – oznaj­mia.

Okej, na pewno coś źle zro­zu­mia­łam. Po­chy­lam się do Ma i szep­czę:

– Dla­czego Star­sza Cio­cia chce ku­pić sos so­jowy?

– Phi. Cią­gle po­wta­rzam: za­cznij uwa­żać na lek­cjach chiń­skiego! Star­sza Cio­cia ka­zała Dru­giej Cioci pil­no­wać wła­snego nosa.

– Dzię­kuję za tro­ooskę, Me­imei – mówi Star­sza. Fiu, fiu, jest na­prawdę wku­rzona. Zwraca się do po­zo­sta­łych me­imei, młod­sza sio­stro, tylko kiedy chce im przy­po­mnieć, kto tu jest naj­star­szy. – Oczy­wi­ście wszystko go­towe. Tort bę­dzie ide­alny, nie mu­sisz się o mnie mar­twić. – Po­syła Dru­giej uśmiech, który można opi­sać tylko jako „za­bój­czo uro­czy”, po czym sku­pia się na mnie.

Od­czu­wam dys­kom­fort. Star­sza Cio­cia jest, oględ­nie mó­wiąc, więk­sza niż sio­stry. To za­pewne za­sługa dwu­dzie­stu lat pracy w cu­kier­nic­twie. Na­wet pa­suje jej ten roz­miar, wy­daje się prze­zeń jesz­cze bar­dziej ma­je­sta­tyczna, jesz­cze bar­dziej prze­ko­nu­jąca. Jest po­wód, dla któ­rego to ona się spo­tyka z po­ten­cjal­nymi klien­tami. Nie chcia­ła­bym roz­cza­ro­wać Ma, ale na myśl, że mo­gła­bym roz­cza­ro­wać Star­szą Cio­cię, nie śpię po no­cach. Może to przez to, że więk­szość ży­cia spę­dzi­łam w tym sa­mym domu co mama i jej sio­stry. Prze­pro­wa­dzi­ły­śmy się z Ma na swoje za­le­d­wie rok temu, kiedy ro­dzinny biz­nes za­czął przy­no­sić stały zysk. Na­dal wszyst­kie miesz­kamy w tej sa­mej oko­licy, dzie­sięć mi­nut spa­cer­kiem od sie­bie, a ja czuję na so­bie cię­żar ich ocze­ki­wań tak, jak­bym miała cztery matki, które wiążą ze mną wszyst­kie swoje na­dzieje i ma­rze­nia. Mie­sza­nina ko­fe­iny i cór­czy­nego po­czu­cia winy to moje stałe pa­liwo.

Cio­cia zwraca się do mnie twa­rzą, a ja in­stynk­tow­nie pro­stuję się jak struna. Może wy­czuwa, że się de­ner­wuję przed ju­trem, bo uśmie­cha się do mnie za­chę­ca­jąco i prze­łą­cza na an­giel­ski.

– Meddy, wszystko okej z apa­ra­tem, ya[12]? Go­towa na wielki dzień?

Ki­wam głową. Spraw­dzi­łam do­kład­nie apa­rat, apa­rat za­pa­sowy i wszyst­kie pięć obiek­ty­wów już wczo­raj. Kilka ty­go­dni temu cały sprzęt prze­szedł kon­trolę tech­niczną i po­rządne czysz­cze­nie w ra­mach przy­go­to­wań do tego dnia. Nie zno­szę do­ku­men­to­wa­nia cięż­kiej pracy mo­jej ro­dziny – im­po­nu­ją­cych tor­tów Star­szej Cioci, skom­pli­ko­wa­nych fry­zur i nie­ska­zi­tel­nych ma­ki­jaży Dru­giej, cu­dow­nych aran­ża­cji kwia­to­wych Ma i dy­na­micz­nych wy­stę­pów Czwar­tej – lecz wszystko to spada na moje barki. Przy każ­dym ślu­bie pró­buję uchwy­cić każdy szcze­gół i za każ­dym ra­zem coś mi umyka. Ostat­nio za­po­mnia­łam sfo­to­gra­fo­wać Czwartą Cio­cię „od tej do­brej strony, tej, z któ­rej na­dal wy­gląda na dwa­dzie­ścia lat”, a wcze­śniej za­po­mnia­łam o kwia­tach na sto­liku sie­dem­na­stym, które po­dobno znacz­nie się róż­niły od wszyst­kich in­nych de­ko­ra­cji.

– Sprzęt jest w ide­al­nym sta­nie – in­for­muję wszyst­kich. – Na­uczy­łam się też na pa­mięć li­sty ujęć, które mu­szę zro­bić do na­szych me­diów spo­łecz­no­ścio­wych.

– Do­bra z cie­bie córka, Meddy – oświad­cza Star­sza, a ja się zmu­szam do uśmie­chu. Ach! to cór­czyne od­da­nie, pod­stawa azja­tyc­kiego ro­dzi­ciel­stwa. Od­kąd pa­mię­tam, uczono mnie, by star­szych, to zna­czy Ma i cio­cie, sta­wiać na pierw­szym miej­scu. To dla­tego tylko ja spo­śród sied­miorga dzieci w moim po­ko­le­niu za­an­ga­żo­wa­łam się w ro­dzinny biz­nes, choć roz­pacz­li­wie pra­gnę się z niego wy­rwać. To dla nich udaję, że ko­cham to wszystko, ten cały fer­wor, to za­mie­sza­nie, te wiel­kie re­ali­za­cje i tak da­lej, choć nisz­czy to z wolna moją mi­łość do fo­to­gra­fii. Od wielu mie­sięcy my­ślę o opusz­cze­niu branży ślub­nej i po­wro­cie do tego, co ko­cham w ro­bie­niu zdjęć. Nie chcę się spie­szyć, wolę się ra­czej ba­wić obiek­ty­wami, świa­tłem i ką­tami, niż gnać od zdję­cia do zdję­cia tych sa­mych rze­czy. Ale nie mogę zdra­dzić tego ro­dzi­nie.

– Tak, je­steś do­brą córką – wtrąca Ma po in­do­ne­zyj­sku. Ma i cio­cie płyn­nie po­słu­gują się man­da­ryń­skim i in­do­ne­zyj­skim, po­tra­fią gładko prze­łą­czać się po­mię­dzy nimi. Mama uśmie­cha się na­prawdę aniel­sko. Oho. Dla­czego się uśmie­cha? – I dla­tego mam dla cie­bie nie­spo­dziankę.

Te­raz wszyst­kie się do mnie słodko uśmie­chają. Kulę się na krze­śle, siu mai w mo­ich ustach zgęsz­cza się w ka­mień.

– Co się dzieje? – py­tam jesz­cze sła­biej niż zwy­kle.

– Zna­la­złam dla cie­bie ide­al­nego męża! – ob­wiesz­cza Ma.

– Nie­spo­dzianka! – wo­łają rów­no­cze­śnie ciotki.

Mru­gam po­wo­lutku.

– Prze­pra­szam, ale co zna­la­złaś? – Prze­ły­kam z wy­sił­kiem.

– Ide­al­nego męża! – pieje Ma.

Oglą­dam się za sie­bie w oba­wie, że stoi za mną ja­kiś fa­cet, któ­rego Ma przy­dy­bała w mar­ke­cie Ranch 99.

– Aiya[13], nie ma go tu­taj, głup­ta­sie – za­pew­nia mnie Ma.

– Leży zwią­zany w ba­gaż­niku two­jego sa­mo­chodu?

– Nie żar­tuj, Meddy – cmoka na mnie Star­sza Cio­cia. – Twoja mama robi to wszystko, że­byś miała do­bre ży­cie.

Po­ta­kuję ze skru­chą. Je­stem do­ro­słą ko­bietą, a wy­star­czy bura od Star­szej Ciotki, a już czuję się jak trzy­latka.

– Prze­pra­szam, Ma. Ale nie...

– Ale nie to, ale nie tamto – prze­rywa mi nie­cier­pli­wie Ma. – Dla­czego tak trudno ci się umó­wić na randkę? Pró­bo­wa­łam cię umó­wić z sy­nem wujka Awaia, ale mi nie po­zwo­li­łaś. Pró­bo­wa­łam umó­wić cię z moim do­stawcą li­lii Ah Gu­anem, chło­pa­kiem na­der przy­stoj­nym, ale też od­mó­wi­łaś. Nie chcia­łaś go na­wet po­znać.

– Meddy jest ostrożna za­pewne z po­wodu tego razu, kiedy pró­bo­wa­łaś ją umó­wić z sy­nem Wanga Zhi­xianga, który oka­zał się... No wiesz... – wtrąca Czwarta Cio­cia.

Ma zbywa ją po­iry­to­wa­nym mach­nię­ciem.

– Dla­czego cią­gle wspo­mi­nasz syna Zhi­xianga? Oka­zało się, że to ja­kiś ma­niak. Skąd to mia­łam wie­dzieć?

– Klep­to­man – mam­ro­czę pod no­sem. Za­nim na­sza randka do­bie­gła końca, ukradł mi ko­sme­tyczkę z to­rebki i ja­kimś cu­dem je­den but. Ko­niec koń­ców, oka­zał się pa­lan­tem, ale trzeba mu przy­znać, że umie kraść.

– W każ­dym ra­zie, say­angku[14] – mówi Ma, po­słu­gu­jąc się piesz­czo­tli­wym in­do­ne­zyj­skim okre­śle­niem, które zo­sta­wia so­bie na na­prawdę wy­jąt­kowe oka­zje, jak dzień, kiedy ukoń­czy­łam UCLA – ten czło­wiek jest taki do­bry. Mó­wię ci, nie ma lep­szego od niego. Jest przy­stojny, miły i mą­dry! A do tego...

O Boże! oto on. Ostatni gwóźdź do trumny. Co to bę­dzie tym ra­zem? Z moim szczę­ściem okaże się ku­zy­nem w dru­giej li­nii czy czymś w tym ro­dzaju.

– Jest wła­ści­cie­lem ho­telu! – wy­krzy­kuje z em­fazą Czwarta.

Ma pio­ru­nuje ją gniew­nym spoj­rze­niem.

– Ja chcia­łam to po­wie­dzieć. Ubie­głaś mnie!

– Za długo to trwało.

Wszyst­kie cztery znów ob­ra­cają na mnie wzrok i uśmie­chają się wy­cze­ku­jąco.

– Uch. – Od­kła­dam pa­łeczki. – Hm... Mam się z tego cie­szyć? Brzmi to jak ja­kiś ogrom­nia­sty cię­żar. Mam wam przy­po­mnieć, jak źle mi idzie rand­ko­wa­nie? Na ja­kiej za­sa­dzie jest to do­bry po­mysł?

– Ha. – Mama uśmie­cha się z dumą. – Wiem, że ci nie idzie rand­ko­wa­nie...

– To dla­tego, że je­steś taką do­brą dziew­czyną – wtrąca Star­sza lo­jal­nie.

Druga po­ta­kuje na to głową.

– Tak, nie je­steś dziwką, i dla­tego ci nie idzie.

– Cio­ciu! Czy mo­gły­by­śmy nie ob­ra­żać ko­biet!?

– Tak czy ina­czej – kon­ty­nu­uje Ma – nie ma to zna­cze­nia. To nic, że ci nie idzie rand­ko­wa­nie, bo ten chło­piec, och! on jest w to­bie taki za­ko­chany, Meddy. Zna wszyst­kie twoje wady, wie, jaka je­steś wsty­dliwa i w ogóle, ale twier­dzi, że cię przez to jesz­cze bar­dziej lubi!

– Hola! hola! – Pod­no­szę ręce. – Za­raz. Chwi­leczkę. – Biorę głę­boki od­dech. – Tyle tego jest. Mo­żemy prze­rzu­cić się na an­giel­ski? Bo coś mi się wy­daje, że źle cię zro­zu­mia­łam. Co to zna­czy, że zna wszyst­kie moje wady? Co do... dia­ska, Ma? Skąd on może wie­dzieć o mnie ta­kie rze­czy?

– Po­znała go w sieci! – wy­krzy­kuje znów Czwarta trium­fal­nie. Ten se­kret mu­siał ją wi­dać roz­sa­dzać od środka, bo cała wręcz pro­mie­nieje z pod­eks­cy­to­wa­nia. – Twoja matka we­szła na por­tal rand­kowy i wdała się z nim w ko­re­spon­den­cję, i to trwa od kilku ty­go­dni!

– Co ta­kiego?! – O mój Boże, nie! Czyli to nie kwe­stia błęd­nego prze­kładu. Na­prawdę to zro­biła, na­prawdę zna­la­zła przy­pad­ko­wego fa­ceta, który zgo­dził się ze mną umó­wić. – Ma, se­rio?

– Tak, bar­dzo do­bry po­mysł, prawda? Dzięki temu po­zna­li­ście przed randką, która dzi­siaj.

– Dzi­siaj!? – pisz­czę cała w emo­cjach. – Ależ ja go nie znam! Nic o nim nie wiem, poza tym, że od kilku ty­go­dni roz­ma­wia na cza­cie z moją matką. Boże drogi, to jest na­prawdę po­rą­bane, Ma.

– Dla­tego mó­wię ci to te­raz – od­po­wiada moja nie­wzru­szona ro­dzi­cielka. Po­liczki tak mi płoną, że prak­tycz­nie za­raz się zwę­glą. – Och, to taki do­bry chło­piec, i och! pe­łen sza­cunku do star­szych.

– Skąd to wiesz? – Uświa­da­miam so­bie na­gle, jak gło­śno mó­wię, kiedy ob­ra­cają się ku mnie lu­dzie przy sto­liku obok. To nie­mal nie­moż­liwe osią­gnię­cie w re­stau­ra­cji dim sum w go­dzi­nach szczytu, co po­ka­zuje, jak bar­dzo je­stem wku­rzona.

– Ku­puje dom ro­dzi­com! Po­sia­dłość w San Ma­rino, bar­dzo do­bra lo­ka­li­za­cja.

Trzy ciotki uro­czy­ście ki­wają gło­wami. San Ma­rino jest w mo­jej ro­dzi­nie jak święty Graal, na tyle bli­sko San Ga­briel Val­ley, by późną nocą wy­pić taj­wań­ską bub­ble tea, i na tyle da­leko, by ota­czali cię nie­imi­granci. Ma i jej trzy sio­stry mają San Ma­rino na oku, od­kąd prze­pro­wa­dziły się do Sta­nów.

– Do tego uwiel­bia go­to­wać. – Ma zerka na mnie zna­cząco. – Bar­dzo do­brze, bo nie­ważne, ile razy pró­bo­wa­łam cię na­uczyć, ty na­dal nic nie umiesz. Jak masz być do­brą żoną, skoro na­wet ryżu nie po­tra­fisz ugo­to­wać?

– Trzy­maj się głów­nego wątku – za­zna­cza Czwarta Ciotka.

Ma wy­jąt­kowo jej słu­cha.

– Ma dwa psy – cią­gnie. – Za­wsze chcia­łaś pies. Te­raz mo­żesz mieć dwa. Są bar­dzo do­brze wy­cho­wane. Patrz! – Bły­ska­wicz­nie wy­naj­duje zdję­cie dwóch pięk­nych gol­den re­trie­ve­rów, tak zło­tych i tak ide­al­nie ukształ­to­wa­nych, że mo­głyby wy­stą­pić na ła­mach cza­so­pi­sma o zwie­rzę­tach. – Mó­wię mu, że je­stem fo­to­grafką ślubną, a on mi na to: „ojej, im­po­nu­jące!”. Mó­wię, że...

– Za­raz. – To nie od razu do mnie do­ciera. – Czy ty wła­śnie... Ma... Czy ty za­lo­go­wa­łaś się na ten por­tal jako ja? – Otwie­ram usta ze zdu­mie­nia, nie od­dy­cham, na­wet nie mru­gam.

– Oczy­wi­ście, że tak! – woła ra­do­śnie Druga Cio­cia. – A jakże ina­czej mia­łaby po­znać tego chłopca? Je­śli mówi swój praw­dziwy wiek, pięć­dzie­siąt sześć...

– Pięć­dzie­siąt trzy – po­pra­wia ją Ma z god­no­ścią.

Czwarta Ciotka par­ska śmie­chem.

– Je­śli mówi swój praw­dziwy wiek, to por­tal sko­ja­rzy ją z męż­czy­znami w jej wieku – wy­ja­śnia Druga Cio­cia bar­dzo po­woli, ki­wa­jąc przy tym głową i uśmie­cha­jąc się za­chę­ca­jąco. – Wi­dzisz? Temu musi uda­wać, że ona to ty.

Nie wie­rzę. Tak wy­gląda moje ży­cie? Kręci mi się w gło­wie, kiedy pró­buję na­dą­żyć za roz­wo­jem sy­tu­acji, a Ma ra­czy mnie ko­lej­nymi głę­bo­kimi, wzru­sza­ją­cymi wia­do­mo­ściami, które prze­słał mi Jake, wła­ści­ciel ho­telu. Wi­dział moje zdję­cia i po­dobno uważa, że je­stem „osza­ła­mia­jąca”.

– A ty masz ja­kieś jego zdję­cia?

– Py­tam go, ale chyba jest tro­chę nie­śmiały – wy­ja­śnia Ma.

– Wiesz, co to zna­czy? Że wy­gląda jak troll! – wtrąca Czwarta.

Ma ma­cha na nią ręką.

– My­ślę, że bo taki przy­stojny, nie chce po­ka­zy­wać zdję­cie, chce, że­byś się za­ko­chała w nim, a nie w jego twa­rzy.

– Do tego jest Taj­wań­czy­kiem, więc świet­nie zna man­da­ryń­ski – do­daje Druga Cio­cia. – Mo­żesz przy nim po­ćwi­czyć. Za każ­dym ra­zem, kiedy za­czy­nasz mó­wić po man­da­ryń­sku, aduh[15], do­staję ból głowy.

– Prze­pra­szam – mam­ro­czę. Je­stem taka zbita z tropu tym wszyst­kim, czym mnie ata­kują, że nie wiem, jak za­re­ago­wać. – Mu­szę... Czy mogę zo­ba­czyć te wia­do­mo­ści?

– Aduh, nie ma na to czasu – oświad­cza Ma. – Ufasz mi, do­brze, to jest bar­dzo do­bry chło­piec. Bar­dzo do­bry. Nie pój­dziesz, po­ża­łu­jesz.

Ku mo­jemu prze­ra­że­niu, mimo okrop­no­ści tego wszyst­kiego, ja­kaś część mnie ulega, co musi chyba ozna­czać, że cał­kiem po­stra­da­łam ro­zum.

Ale ostatni raz by­łam na randce...

La­tem ze­szłego roku? Je­sie­nią? Chry­ste. Moż­liwe, żeby to było taki wiek temu? Na­wet nie chcę my­śleć o tym, kiedy ostat­nio się bzy­ka­łam. Jak lubi mi przy­po­mi­nać moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka Se­lena: „Dziew­czyno, mu­sisz ko­rzy­stać, za­nim twoja ta za­ro­śnie na do­bre”. Zer­kam od­ru­chowo na swoje ko­lana i na „tę”. Dla­czego Se­lena nie po­wie po pro­stu „wa­gina”? Nie za­ro­śniesz, prawda?

Okej, jak­kol­wiek na to spoj­rzeć, wła­śnie za­czę­łam roz­ma­wiać ze swoją wa­giną. Może Ma ma ra­cję? Może na­prawdę po­win­nam pójść na randkę? Co z tego, że umó­wi­łam się na nią w naj­dziw­niej­szy, naj­bar­dziej upo­ka­rza­jący z moż­li­wych spo­sób?

– Musi iść, ya – mówi Ma, nie wie­dząc, że w du­szy prze­ko­na­łam już samą sie­bie (i swoją wa­ginę) do zgody.

– Nie musi od­wo­łać – do­daje Star­sza. – Je­śli od­woła w ostat­niej chwili, to bar­dzo nie­grzeczne.

– Bar­dzo nie­grzeczne – zga­dza się Druga. – Ale wiemy, że tego nie zrobi. Je­steś do­bra dziew­czyna.

– Po­psu­ła­byś cały week­end – oświad­cza Czwarta. – Mu­sisz iść i być uro­czą, słodką sobą. Na pewno się w to­bie za­ko­cha.

Wo­dzę wzro­kiem od matki do cio­tek. One pa­trzą na mnie, uśmie­chają się roz­kosz­nie i ki­wają gło­wami jak koty, które za­pę­dziły mysz w kozi róg.

– No do­bra. – Wzdy­cham ciężko. – Po­wiedz mi, Ma, wszystko, co po­win­nam wie­dzieć o fa­ce­cie, z któ­rym się dziś spo­ty­kam.

ROZ­DZIAŁ DRUGI

Drugi rok stu­diów, sie­dem lat temu

– Chyba nie za­mie­rzasz do­ło­żyć pa­ró­wek i kim­chi do swo­jego? – mó­wię, marsz­cząc nos.

– Ja­sne, ty mo­żesz do­ło­żyć do swo­jego tę całą pandę, ale ja nie mogę do­ło­żyć do mo­jego pa­ró­wek i kim­chi?

– Pan­dan to jest nor­malny do­da­tek do ciast, ja­ski­niowcu. A ja­kie cia­sto z kubka za­wiera pa­rówki i kim­chi?

– Naj­lep­sze – od­po­wiada Na­than lekko. – Wiesz, że moje bę­dzie sma­ko­wać o wiele le­piej niż twoje i skoń­czy się tak, że je zjesz?

– Na pewno nie. No do­bra, moż­liwe.

Dzie­sięć mi­nut póź­niej wy­daję okrzyk fru­stra­cji, kiedy moja łyżka dzwoni o dno jego kubka.

– Nie ma wię­cej?

Wy­bu­cha śmie­chem.

– A nie mó­wi­łem? Choć przy­znaję, że panda jest pyszna.

– Pan-DAN. Nie jemy zwie­rzę­cia, tylko ro­ślinę.

– O! A ja przez cały ten czas my­śla­łem, że za­ja­damy się wy­dzie­liną z gru­czo­łów pandy czy czymś w tym ro­dzaju.

Te­raz to ja mu­szę się ro­ze­śmiać. Co za ko­leś!

– Dziwny je­steś. Co to za po­mysł... Z ja­kich znowu gru­czo­łów?

– Od­byt­ni­czych, wia­domo.

– Ohyda.

Uśmie­cha się tak, że jego oczy prak­tycz­nie się za­my­kają. Aż mi się zbiera na mdło­ści. Żeby było ja­sne: dla­tego że to ta­kie słod­kie i wy­czy­nia dziwne rze­czy z moim żo­łąd­kiem, a nie z od­razy. Kiedy po­wie­dzia­łam Se­le­nie o tym wy­wo­łu­ją­cym mdło­ści uśmie­chu, od­parła: „Hm, albo to grypa żo­łąd­kowa, albo je­steś za­ko­chana. Tak czy ina­czej, trzy­maj się ode mnie z da­leka. Nie mogę być te­raz chora”.

Za­ko­chana. Pa­trzę, jak Na­than wstaje, by po­dejść do lo­dówki i zro­bić mi na­stępne cia­sto w kubku z pa­rów­kami i kim­chi, i wiem, oczy­wi­ście wiem, że je­stem idio­tycz­nie, wku­rza­jąco w nim za­ko­chana. Do tego stop­nia, że co pół mi­nuty spraw­dzam te­le­fon. Po­zna­li­śmy się pod­czas ty­go­dnia ad­ap­ta­cyj­nego i prędko się za­przy­jaź­ni­li­śmy. To było coś jak prze­zna­cze­nie. No­simy na­wet to samo na­zwi­sko: Chan. Ja­kie jest praw­do­po­do­bień­stwo? Okej, no do­bra, może i jest to naj­po­pu­lar­niej­sze na­zwi­sko w Hong­kongu, skąd po­cho­dzi jego tata, i jedno z naj­po­pu­lar­niej­szych na­zwisk w Chi­nach, skąd po­cho­dzi z ko­lei mój dzia­dek, ale od­no­szę wra­że­nie, że to los tak chciał. Los, nie my. Spo­ty­kamy się nie­mal co­dzien­nie i ro­bimy ra­zem mnó­stwo rze­czy. Znaj­du­jemy na przy­kład naj­lep­sze miej­sca do drzemki w bi­blio­tece, wy­na­leź­li­śmy naj­lep­szą kom­bi­na­cję lo­dów w Diddy Riese (ciastko z białą cze­ko­ladą i ma­ka­da­mią plus ma­ślany pe­kan), a dzi­siaj przy­szedł do mo­jego aka­de­mika ro­bić cia­sto w kub­kach. To jak moja przy­jaźń z Se­leną, tyle że z re­wo­lu­cjami żo­łąd­ko­wymi po mo­jej stro­nie. A z jego strony...

No wła­śnie nie wiem. Cza­sami mi się wy­daje, że też mu się po­do­bam. Przy­ła­puję go na tym, że przy­gląda mi się ma­śla­nym wzro­kiem, aż mi się prze­wraca w brzu­chu (dzię­kuję ci, be­be­chu). A po­tem opiera ło­kieć na czubku mo­jej głowy, gdy cze­kamy na świa­tłach, i wtedy znów na­bie­ram pew­no­ści, że wi­dzi we mnie tylko ko­le­żankę. I spoko. Nie prze­szka­dza mi pla­to­niczna przy­jaźń, pew­nie. Je­stem wy­lu­zo­wana. To­talna czi­lerka.

Na­than kła­dzie dłoń na moim ra­mie­niu, a ja prak­tycz­nie spa­dam z krze­sła.

– Ej, w po­rządku?

Par­skam śmie­chem.

– No ja­sne, czemu nie? – Prze­cież nie prze­rwał mi w po­ło­wie snu na ja­wie o jego sze­ścio­paku, który, przy­się­gam, prze­bija się przez bluzę UCLA.

– Sły­sza­łaś, co mó­wi­łem?

– O czym?

– O im­pre­zie w Phi Kappa.

Wy­krzy­wiam twarz w na­głym gry­ma­sie.

– Im­preza w brac­twie? A o co cho­dzi?

– Hm, może się wy­bie­rzemy? Mój kum­pel na­leży do tego brac­twa, mówi, że ich im­prezy są su­per. Sam nie wiem, może być faj­nie.

– Wiesz, że na ta­kich spę­dach dzieją się wszyst­kie naj­gor­sze rze­czy? Za­tru­cia al­ko­ho­lem, gwałty na rand­kach, otrzę­siny...

– Do­bra! do­bra! – śmieje się Na­than. – Ro­zu­miem, nie mu­sisz iść.

Uch, dla­czego za­wsze mu­szę być taką sztyw­niarą? Chcę iść. Tylko że... No nie wiem, chyba po­twor­nie się boję, że Na­than so­bie uświa­domi, co do niego czuję – a to by­łoby na maksa że­nu­jące.

Na szczę­ście roz­lega się dźwięk mi­kro­fa­lówki. Na­than kon­cen­truje się na cie­ście w kubku. Tak swo­bod­nie po­ru­sza się po kuchni, że przy­po­mina tą płynną gra­cją du­żego kota. Lwa albo ry­sia. Po­sy­puje cia­sto świe­żym szczy­pior­kiem i po­daje mi ku­bek. Dzię­kuję, choć cał­kiem stra­ci­łam ape­tyt.

– Do­bra, mu­szę le­cieć. Obie­ca­łem Mat­towi, że sko­czę z nim na siłkę.

– Dzię­kuję za cia­sto – od­po­wia­dam na lu­zie. – Uda­nego tre­ningu! – wo­łam za nim jesz­cze i od razu tego ża­łuję. To za­brzmiało jak na­przy­krza­nie się.

Znów bły­ska tym swoim szel­mow­skim uśmie­chem i znika. Wra­cam do po­koju, po­włó­cząc no­gami. Se­lena na­wet nie od­rywa wzroku od pod­ręcz­nika do ma­te­ma­tyki, kiedy te­atral­nie osu­wam się na łóżko.

– I co? Na­dzieje da­lej nie­speł­nione? – pyta zło­śli­wie, za­pi­su­jąc coś w ze­szy­cie.

– Wiel­kie na­dzieje – ję­czę w po­duszkę.

– O, była chyba taka książka.

Pod­no­szę głowę, żeby zmiaż­dżyć ją spoj­rze­niem.

– Nie je­steś szcze­gól­nie em­pa­tyczna.

– Za­pro­sił cię na im­prezę w Phi Kappa?

– Skąd wiesz?

Prze­wraca oczami.

– Bo mam ży­cie to­wa­rzy­skie? A poza tym za­py­tał niby od nie­chce­nia, czy się wy­bie­rasz.

Ję­czę.

– Je­stem bez­na­dziejna na im­pre­zach. Zo­ba­czy mnie tam i so­bie uświa­domi, że je­stem naj­zwy­klej­szą la­ską na świe­cie.

– To dla­tego nie cho­dzisz na żadne im­prezki? – Se­lena wbija we mnie kar­cący wzrok. – Kurde, je­steś dziwna. Do­bra. Po­sta­no­wione. Na tę im­prezę idziesz.

– Nie.

– Tak.

– Nie, nie zmu­sisz mnie, nie idę. Nie idę!

W piąt­kowy wie­czór sta­jemy z Se­leną przed bu­dyn­kiem Phi Kappa, który do­słow­nie wi­bruje od mu­zyki. Wi­dać, że szyby w oknach trzęsą się w rytm głę­bo­kiego dud­nie­nia ba­sów.

– To zły po­mysł – ję­czę ci­cho. Za­zwy­czaj cho­dzę na im­prezy, na któ­rych gra się w plan­szówki.

– Skup się! – Se­lena chwyta mnie za ra­miona. – Wy­glą­dasz na maksa sek­sow­nie, więc wej­dziemy do środka, ty znaj­dziesz Na­thana, ja znajdę ja­kąś fajną la­skę albo fa­ceta, kto się pierw­szy na­pa­to­czy, i obie dziś za­li­czymy.

– Za­li­czymy!? – pisz­czę z nie­do­wie­rza­niem.

– No wiesz, puk­niemy?

Mrużę po­wieki, nie chcąc tego słu­chać.

– Seks, zbli­że­nie, bzy­kanko? Na­prawdę mu­szę po­wie­dzieć „akt płciowy”?

Mój głos wznosi się o kilka oktaw wy­żej niż głos nor­mal­nej ludz­kiej istoty.

– Nie pla­no­wa­łam... Nie je­stem go­towa...

Se­lena za­nosi się de­mo­nicz­nym śmie­chem.

– Boże, twoja mina. Prze­cież żar­tuję. Żad­nego pie­prze­nia dzi­siaj, okej? Ty i Na­than je­ste­ście jako para zbyt uro­czy, żeby wpaść w si­dła pi­jac­kiego jed­no­ra­zo­wego nu­merka. Znaj­dziemy go, spoj­rzy na cie­bie w tym stroju i tyle. Po pro­stu UMRZE.

– Nie do­słow­nie, mam na­dzieję – mam­ro­czę pod no­sem, w ra­zie gdyby klą­twa się przy­słu­chi­wała. Biorę głę­boki od­dech i idę za Se­leną, która pew­nie wkra­cza do za­tło­czo­nego brac­twa.

W środku jest jesz­cze go­rzej, niż my­śla­łam. Mu­zyka jest taka gło­śna, że zęby grze­cho­czą mi w jej rytm. Se­lena nur­kuje w tłum, prze­ci­ska się po­mię­dzy roz­grza­nymi, pul­su­ją­cymi cia­łami i cią­gnie mnie za sobą. Nie mam po­ję­cia, do­kąd idziemy, ani czy ona wie, do­kąd idzie. Ktoś wy­lewa lo­do­wa­tego drinka na ob­ci­słe dżinsy, które Se­lena po­ży­czyła mi na ten wie­czór. Z pi­skiem pusz­czam jej dłoń, ale wszel­kie dźwięki od razu giną w tym har­mi­drze. Ciała fa­lują i za­my­kają się za Se­leną. Krzy­czę za nią, ale nie sły­szę na­wet wła­snego głosu.

Zo­sta­łam sama. Biorę głę­boki od­dech. Błąd. Aka­de­miki za­zwy­czaj nie pachną ład­nie, ale w po­rze hucz­nej im­prezy uno­szący się za­pach jest wprost ra­dio­ak­tywny. Zbiera mi się na mdło­ści, ale je po­wstrzy­muję i za­nu­rzam się w tłum, na­wo­łu­jąc Se­lenę. Ja­kiś pi­jany ko­leś za­ta­cza się i wpada na mnie, od czego też się za­ta­czam. Za­raz mnie stra­tują, my­ślę. Nie, to nie bę­dzie do­bra śmierć...

– Ooo, hej! – woła ktoś, pod­ry­wa­jąc mnie z kle­ją­cej się pod­łogi.

– Na­than – szep­czę.

Zdzi­wiony mruga po­wie­kami.

– Meddy?... – Za­cho­wuje się tak, jakby mnie wi­dział po raz pierw­szy, jego oczy ogrom­nieją. – Wow.

Przy­gry­zam wargę. Se­lena by­łaby dumna z jego re­ak­cji, ale mnie jest głu­pio, jak­bym prze­brała się za ko­goś in­nego. W su­mie tak jest. Wci­snęła mnie w dżinsy tak do­pa­so­wane, że trzeba je bę­dzie roz­ci­nać, by mnie z nich wy­do­stać, i mi­go­czący top bez ple­ców, przez który nie mo­głam wło­żyć sta­nika. Zda­niem Se­leny to do­brze, bo sta­niki są tak na­prawdę tylko dla ko­biet z cyc­kami. Bru­talne, lecz praw­dziwe.

– O, cześć! – mó­wię, jak­bym się nie spo­dzie­wała, że go tu zo­ba­czę, jak­bym wcale nie przy­szła tu pół­naga tylko po to, żeby z za­sko­cze­nia na­kło­nić go do od­wza­jem­nie­nia mo­jej mi­ło­ści.

– Co?! – krzy­czy.

– Po­wie­dzia­łam „cześć”! – od­krzy­kuję.

– No cześć! – wrzesz­czy. Przy­naj­mniej tak mi się wy­daje.

– Co?

Oboje krę­cimy gło­wami ze śmie­chem, a wszel­kie skrę­po­wa­nie, które po­mię­dzy nami było, top­nieje ni­czym mała pianka nad ogniem. Bie­rze mnie za rękę, ści­ska ją i pro­wa­dzi przez po­kój. Moje serce też się bo­le­śnie ści­ska – uch, pew­nie za­uważy, jak spo­ciły mi się dło­nie, i pu­ści je, a ja go zgu­bię w tłu­mie tak, jak zgu­bi­łam Se­lenę. Ale Na­than trzyma mnie mocno za palce i to­ruje so­bie drogę przez tłum po­woli i co kilka kro­ków się od­wraca, by upew­nić się, że za nim idę. Na­gle wy­cho­dzimy na dwór, chłodny nocny wiatr smaga moją twarz i gołe plecy, od czego od razu wy­cho­dzi mi gę­sia skórka. Na­than za­myka za nami szklane drzwi i od­cina tym na­pływ ry­czą­cej mu­zyki, na szczę­ście.

– Przy­szłaś. – Wita się ze mną uści­skiem. – Gdzie Se­lena?

– Gdzieś w środku. – Biorę te­le­fon i pi­szę jej, że je­stem na ze­wnątrz.

Kiedy się ba­wię ko­mórką, Na­than wita się z ludźmi sto­ją­cymi nie­opo­dal. Jest ich tu cał­kiem sporo, wszy­scy mają czer­wone kubki jed­no­ra­zowe albo bu­telki z pi­wem IPA. Okej, dam radę. Na pla­cyku pa­nuje o wiele bar­dziej wy­lu­zo­wana at­mos­fera. Wci­skam dło­nie do kie­szeni. Zna­czy, pró­buję. Oka­zuje się, że te głu­pie dżinsy są zbyt ob­ci­słe na zmiesz­cze­nie w nich choćby ma­łego palca. Na­than przed­sta­wia mnie swoim zna­jo­mym, któ­rych imiona od razu za­po­mi­nam, ale kiedy ja po­daję swoje, dwoje z nich roz­pro­mie­nia się i zerka na Na­thana, który w od­po­wie­dzi ostrze­gaw­czo mruży oczy. Moje serce tłu­cze się o że­bra. Czy to zna­czy, że opo­wiada o mnie zna­jo­mym? CZY TO ZNA­CZY, ŻE KO­CHA MNIE, A NIE TYLKO LUBI?

Okej, uspo­kój się, wa­riatko. To nic nie zna­czy. Ja­kaś dziew­czyna po­daje mi bu­telkę piwa i otwie­racz.

– Po­wieś na ha­czyku, jak skoń­czysz. – Po­ka­zuje mi za­gięte coś przy­bite do drzewa po­środku pla­cyku.

Tak ro­bię, a kiedy od­wra­cam się od drzewa, wpa­dam pro­sto na Na­thana.

– Uch.

– Wszystko w po­rządku? Wy­bacz, my­śla­łem, że wiesz, że je­stem tuż za tobą.

Roz­cie­ram nos.

– Je­eezu, no­sisz na­pier­śniki pod tą ko­szulą?

Te­atral­nie na­pręża bi­ceps.

– Co mam ci po­wie­dzieć? Po pro­stu je­stem na­pa­ko­wany.

– Ra­czej ko­ści­sty. – Wcale nie. Ani tro­chę. Od­ry­wam na­pa­lony wzrok od jego torsu. Dla­czego tak mnie po­cią­gają mę­skie klaty? Wiel­bi­cielka cyc­ków, tyle że w mę­skim wy­da­niu. Mój wzrok pada na dło­nie Na­thana i my­ślę: mmm, ale ma ładne ręce. Może jed­nak je­stem wiel­bi­cielką dłoni. A może wiel­bi­cielką Na­thana.

Opie­ram się o pień drzewa, sta­ra­jąc się przy tym wy­glą­dać tak, jak­bym, no cóż, się nie sta­rała, ale oka­zuje się to po­twor­nym błę­dem. Mała pod­po­wiedź: nie opie­raj­cie się o pień drzewa w bluzce bez ple­ców.

– O cho­lera... – sy­czę, roz­ma­so­wu­jąc skórę. – Co po­ra­sta to głu­pie drzewo, ży­letki?

– Hm, to się na­zywa kora. Po­każ te plecy. – Za­nim zdążę za­re­ago­wać, palce Na­thana lą­dują na mo­jej na­giej skó­rze. Jego cie­pła mocna dłoń opiera się na mo­ich wy­chło­dzo­nych ple­cach. Mię­śnie mi top­nieją. Żo­łą­dek zmie­nia się w ka­łużę. Prze­ły­kam ślinę, przy­po­mi­na­jąc so­bie, że po­win­nam od­dy­chać. – To tylko za­dra­pa­nie. Prze­ży­jesz. – Ale nie od­suwa ręki. Za­miast tego roz­cza­pie­rza palce, a mnie prze­cho­dzi dreszcz. – Zimno ci?

Za­tyka mnie, kiedy zdej­muje kurtkę i otula mi nią ra­miona. Te­raz. Te­raz po­wiem mu, że mie­wam sny ero­tyczne z nim w roli głów­nej... Nie, ra­czej że bar­dzo mi się po­doba i moim zda­niem jest ide­alny. Kurtka jest tak duża, że zjeż­dża mi z bar­ków.

– Wiesz, że je­steś nie­do­rzecz­nie mała?

– O prze­pra­szam! mam metr pięć­dzie­siąt sie­dem...

– W do­bry dzień, na ob­ca­sach – wtrąca Na­than, uśmie­cha­jąc się z do­łecz­kiem. Otula mnie kurtką i szar­pie lekko, jakby nie chciał pu­ścić. Ja też tego nie chcę. – Hej. – Jego głos przy­po­mina ak­sa­mit.

Pod­no­szę wzrok, by uto­nąć w jego oczach.