Czerwień krwi ebook

(frag­ment)

Prze­ło­żył: Prze­my­sław Ryba

Dla Pau­la Wit­co­ve­ra i Jo­shuy Bil­me­sa. Dzię­ku­ję za wy­pra­wie­nie mnie w tę po­dróż.

WSTĘP

Znam was.

Lu­bi­cie fik­cję.

Ro­zu­mie­cie, co was łech­ce i nie po­trze­bu­je­cie re­cen­zen­ta, żeby mó­wił wam, co po­win­no wam się po­do­bać.

Lu­bi­cie roz­ryw­kę.

Wie­cie, że prze­kleń­stwa się zda­rza­ją.

Nie prze­szka­dza wam, że się tro­chę… po­bru­dzi­cie.

Wi­tam w domu.

Je­śli pierw­szy raz bu­szu­je­cie ze mną na sia­nie, pi­szę fan­ta­stycz­no-na­uko­wy-gro­zo-thril­ler. Mam na kon­cie ta­kie po­wie­ści jak: In­fek­cja, Za­ka­że­nie i Trans­plan­ta­cja1. Wy­da­ję rów­nież peł­ną na­pię­cia se­rię dla mło­dzie­ży o ko­smicz­nej, za­wo­do­wej li­dze fut­bo­lo­wej, sko­rum­po­wa­nej przez prze­stęp­czość zor­ga­ni­zo­wa­ną.

Sie­dem opo­wia­dań z tego zbio­ru uka­za­ło się jako dar­mo­wy au­dio­bo­ok na mo­jej stro­nie in­ter­ne­to­wej: scot­t­si­gler.com. Po­nie­waż ebo­oko­wa re­wo­lu­cja trwa, po­my­śle­li­śmy, że faj­nie bę­dzie, je­śli je zbie­rze­my i wsa­dzi­my w ten słod­ki elek­tro­nicz­ny for­mat.

Po każ­dej hi­sto­rii za­ser­wo­wa­łem wam in­for­ma­cje, jak po­wsta­wa­ła i czym się in­spi­ro­wa­łem. Je­śli chce­cie za­py­tać: „skąd czer­piesz po­my­sły?”, tam znaj­dzie­cie od­po­wiedź.

Na­dal wy­da­ję dar­mo­wą, czy­ta­ną prze­ze mnie au­dio­fik­cję, w każ­dą nie­dzie­lę na scot­t­si­gler.com. Cze­ka tam na was nie­zli­czo­na gru­pa fa­nów.

Kto wie? Może po prze­czy­ta­niu tego zbio­ru sami do­łą­czy­cie do mo­ich Jun­kies2. Mam na­dzie­ję, że hi­sto­rie wam się spodo­ba­ją i do zo­ba­cze­nia.

CZERWONY CZŁOWIEK

Ktoś zno­wu się na mnie gapi ze sto­li­ka w rogu.

Ma już swo­je lata, na oko czter­dzie­ści pięć, a może to cięż­kie ży­cie spra­wi­ło, że tak wy­glą­da. Tu wie­lu lu­dzi nie ma lek­ko. Nie ma co się dzi­wić – to re­stau­ra­cja w Hun­ters Po­int.

Ko­bie­ta ma brą­zo­we, strą­ko­wa­te wło­sy i mimo że w po­miesz­cze­niu jest dość cie­pło, na­dal sie­dzi opa­tu­lo­na w nędz­ny, żół­ty płaszcz. Wnę­trze knaj­py wy­peł­nia­ją brzdęk­nię­cia, skro­ba­nia, siorb­nię­cia i gwar kla­sy ro­bot­ni­czej; gru­py, do któ­rej kie­dyś na­le­ża­łem. Ko­bie­ta nie zwra­ca na to uwa­gi. Tak jak­by wy­ci­szy­ła wszyst­ko oprócz mnie. Je­stem ce­lem nie­na­wi­ści zro­dzo­nej z agre­syw­ne­go, opie­kuń­cze­go stra­chu o jej dziec­ko.

Jej mały ru­dzie­lec jest nie­świa­do­my tego wzro­ku. Ma uma­za­ną twarz, mlasz­cze, po­chła­nia­jąc mi­skę Co­coa Puffs. Ko­lor wło­sów mu­siał odzie­dzi­czyć po ojcu. Za­sta­na­wiam się, czy suka w ogó­le wie, kto jest oj­cem chło­pa­ka.

Więk­szość lu­dzi tyl­ko na mnie zer­ka albo przy­glą­da się ką­tem oka. Gdy na nich spoj­rzę, od­wra­ca­ją wzrok. Ale nie ona. Za chwi­lę wy­pa­trzy mi dziu­rę w gło­wie. Już dwa razy jej od­po­wie­dzia­łem, raz uśmie­chem, dru­gi raz naj­bar­dziej obu­rzo­nym gry­ma­sem, na jaki mnie stać. Trwał za­le­d­wie kil­ka se­kund, po­tem się pod­da­łem. Jej nie­na­wist­na ma­ska na­wet nie drgnę­ła.

Ona przy­naj­mniej zo­sta­ła w ja­dal­ni, żeby do­koń­czyć po­si­łek; dru­ga mat­ka z dziec­kiem wsta­ła i wy­szła, le­d­wo zdą­ży­łem usiąść przy ba­rze. Rzu­ci­ła dwu­dziest­kę za kawę i baj­gla, na­wet się nie za­trzy­mu­jąc. To tyl­ko dwa do­la­ry na­piw­ku. Nie­du­żo, ale nie wy­da­je mi się, żeby ko­bie­ta w ogó­le przej­mo­wa­ła się uczu­cia­mi kel­ner­ki.

W sto­łów­ce jest jesz­cze kil­ka osób, mam wra­że­nie, że część wie, kim je­stem. Zna­ją pew­nie moją twarz, była we wszyst­kich wia­do­mo­ściach nada­wa­nych pięć lat temu. Nie­któ­rzy wie­dzą, że zo­sta­łem nie­słusz­nie ska­za­ny, wie­dzą, że nie je­stem pe­do­fi­lem. Jed­nak fakt po­wo­li za­ni­ka w spo­łecz­nej świa­do­mo­ści. Co­raz czę­ściej ob­rzu­ca­ją mnie spoj­rze­nia­mi albo zo­sta­wia­ją na wpół zje­dzo­ne­go baj­gla i wy­cią­ga­ją z ja­dal­ni swo­je pię­cio­let­nie dziec­ko za uma­za­ny se­rem to­pio­nym rę­kaw.

Prze­glą­dam menu. Na la­dzie wy­świe­tla­ją się zdję­cia róż­nych po­traw. Na jej dol­nej kra­wę­dzi miga re­kla­ma Rol-Aids, wy­ni­ki spor­to­we ra­zem z no­to­wa­nia­mi gieł­dy prze­wi­ja­ją się wzdłuż gór­nej. Moi Gi­gan­ci prze­gra­li dwa me­cze z Oakland, tym sa­mym po­no­sząc po­raż­kę pią­ty i szó­sty raz z rzę­du. Nie­któ­re rze­czy się nie zmie­nia­ją. Gen­Tel sko­czy­ło 2 i 3/8 punk­tu pro­cen­to­we­go. Cie­ka­we, co by po­wie­dzia­ła ga­pią­ca się ko­bie­ta, gdy­by wie­dzia­ła, że wła­śnie za­ro­bi­łem ko­lej­ne sto ty­sia­ków na tym ma­łym wzro­ście. Ni­g­dy by mi nie uwie­rzy­ła, na­wet gdy­bym jej po­wie­dział, ale wąt­pię, żeby była w na­stro­ju na po­ga­du­chy.

Nikt nie ma ocho­ty na roz­mo­wę z Czer­wo­nym Czło­wie­kiem.

Na po­ry­so­wa­nym szkle lady wi­dzę nie­wy­raź­ne od­bi­cie. Moja twarz sta­no­wi kon­tra­punkt dla ob­ra­zów je­dze­nia/wia­do­mo­ści/spor­tu mkną­cych po­ni­żej. Wiej­ski sma­żo­ny stek wy­glą­da nie­źle, mimo że wy­świe­tlacz jest lek­ko roz­ogni­sko­wa­ny, bra­ku­je mu też kil­ku pik­se­li. Prze­wi­jam da­lej, sku­pia­jąc się bar­dziej na swo­im ob­li­czu niż po­sił­kach.

Przy­glą­dam się pa­som na skó­rze – czer­wo­ny ko­lor wska­zu­je na to, że je­stem prze­stęp­cą sek­su­al­nym, pier­ście­nie wo­kół oczu, jak u szo­pa, do­da­ją, że gwał­ci­cie­lem, a po­szar­pa­ne ze­brze pasy bie­gną­ce od jed­ne­go po­licz­ka do dru­gie­go oraz w po­przek nosa – że pe­do­fi­lem. Pró­bu­ję pa­trzeć na ze­staw hot doga z chi­li, ale je­dy­ne, na czym mogę się sku­pić, to moja twarz. W pew­nym sen­sie je­stem taki sam jak tam­ta ko­bie­ta – też nie mogę ode­rwać od sie­bie wzro­ku.

Da­lej nie po­tra­fię wyjść z po­dzi­wu, że w cią­gu za­le­d­wie ośmiu lat, od­kąd rząd wy­ko­rzy­stał Wi­rus Zna­ku­ją­cy Abi­ga­il Du­ers­son do iden­ty­fi­ka­cji ska­za­nych prze­stęp­ców, każ­dy zdą­żył za­pa­mię­tać wszyst­kie ko­lo­ry i wzo­ry ko­do­we w ta­kim stop­niu, że tyl­ko małe dzie­ci mu­szą py­tać, czym są te dziw­ne sym­bo­le. Ta wie­dza wro­sła w zbio­ro­wą psy­chi­kę Ame­ry­ka­nów jak ko­lo­ry fla­gi albo poza Sta­tuy Wol­no­ści – nikt ja­koś nie pa­mię­ta, że moje ozna­cze­nia to po­mył­ka.

Ta suka da­lej się gapi. To miej­sce pu­blicz­ne. Mam ta­kie samo pra­wo do je­dze­nia tu­taj, jak każ­dy inny. Nie mogę już tego znieść, wsta­ję i wy­cho­dzę. Mimo że nie pa­trzę na ko­bie­tę, przez całą dro­gę do drzwi czu­ję na so­bie jej świ­dru­ją­cy wzrok. Wy­cho­dzę na zim­ny, stycz­nio­wy deszcz. Gdy drzwi knaj­py po­wo­li się za­my­ka­ją, sły­szę ze środ­ka echo aplau­zu, a na­wet kil­ka ci­chych gwiz­dów zwy­cię­stwa. Za­ci­skam moc­no oczy, igno­ru­ję dźwię­ki, do­pó­ki drzwi się nie za­trza­sną. Na­stęp­ne co sły­szę, to ner­wo­we trą­bie­nie tak­sów­ka­rzy, zgrzy­ta­ją­ce przy­spie­sza­nie sa­mo­cho­dów po­wietrz­nych i cią­gły syk ha­mul­ców. Gdy za­mknę po­wie­ki wy­star­cza­ją­co szczel­nie i je­dy­nie słu­cham, mogę nie­mal uda­wać, że wszyst­ko jest w po­rząd­ku, pra­wie uda­wać, że lu­dzie z na­prze­ciw­ka nie wle­pia­ją we mnie spoj­rzeń, tyl­ko idą da­lej.

***

We­wnątrz Elvi­sa za­wsze jest le­piej. Elvis to moja duma i ra­dość: za­byt­ko­wy Ca­dil­lac Ro­ad­ster rocz­nik ‘19, ostat­ni na­ziem­ny luk­su­so­wy sa­mo­chód. Oczy­wi­ście ka­za­łem go do­sto­so­wać, te­raz osią­ga sto pięć ki­lo­me­trów na go­dzi­nę na pu­ła­pie sześć­dzie­się­ciu me­trów, jak każ­dy inny po­jazd kla­sy luk­su­so­wej. Ma przy­ciem­nia­ne, pra­wie czar­ne szy­by; ze środ­ka wi­dzę bez pro­ble­mu, na­to­miast z ze­wnątrz wszy­scy do­strze­ga­ją je­dy­nie ciem­ne, mgli­ste od­bi­cia ich sa­mo­cho­dów i swo­je wła­sne, nor­mal­ne twa­rze.

Faj­nie jest mknąć na wy­so­ko­ści sześć­dzie­się­ciu me­trów. Przy­jem­nie być nad cię­ża­rów­ka­mi, tak­sów­ka­mi i śred­niej wiel­ko­ści sa­mo­cho­da­mi tło­czą­cy­mi się pół­to­ra me­tra po­ni­żej oraz – broń Boże, że­bym ni­g­dy wię­cej nie mu­siał tam jeź­dzić – war­cze­niem ma­łych sa­mo­cho­dów kla­sy eko­no­micz­nej, prze­py­cha­ją­cych się trzy­dzie­stu me­trów nad uli­cą. Tam jest kosz­mar. Po­dróż z Sa­cra­men­to do San Fran­ci­sco zaj­mu­je pra­wie czter­dzie­ści mi­nut. Jest o wie­le szyb­ciej, gdy stać cię na luk­su­so­wą li­cen­cję – tę samą tra­sę po­ko­nu­ję w dwa­na­ście mi­nut, je­śli tyl­ko uni­kam szczy­tu o sie­dem­na­stej, któ­ry wy­sy­pu­je wszyst­kich pra­cow­ni­ków tech­nicz­nych.

Sły­szę trą­bie­nie z pra­wej. Nowy Lin­coln Town Car rocz­nik ‘42. Kie­row­ca trą­bi, ma­cha do mnie, po­ka­zu­jąc kciuk w górę. Czę­sto tak mam. Lu­dzie ko­cha­ją Elvi­sa. Bar­dzo rzad­ko moż­na zo­ba­czyć praw­dzi­we­go ro­ad­ste­ra w jed­nym ka­wał­ku, a już na pew­no nie ta­kie­go zdol­ne­go do po­dró­ży na wy­so­ko­ści. Lu­dzie, wi­dząc mój sa­mo­chód, wie­dzą, że kie­row­ca nie tyl­ko jest bo­ga­ty, ale też jest rów­nym go­ściem.

Elvis ma styl. Trą­bię i od­ma­chu­ję. Wiem, że kie­row­ca lin­col­na mnie nie wi­dzi, jed­nak miło jest na­wią­zać z kimś więź, miło zo­ba­czyć uśmiech skie­ro­wa­ny w moją stro­nę.

Dużo cza­su spę­dzam w sa­mo­cho­dzie.

Przy­sto­so­wa­nie Elvi­sa kosz­to­wa­ło for­tu­nę. Pie­nią­dze mam. W bród. Po­sta­rał się o to mój praw­nik po tym, jak uchy­lo­no wy­rok. Po­zew nie opusz­czał na­głów­ków na ca­łym świe­cie. Uży­li Wi­ru­sa Zna­ku­ją­ce­go na set­kach groź­nych prze­stęp­ców – to żad­na no­wość. To, że trwa­le zmie­ni­li pig­men­ta­cję mo­jej skó­ry, na za­wsze zna­cząc mnie jako bru­tal­ne­go prze­stęp­cę sek­su­al­ne­go, a oka­za­ło się, że je­stem nie­win­ny – to już tak. Ława przy­się­głych spoj­rza­ła na do­wo­dy – po­tem na moją twarz – i spra­wa była za­mknię­ta. Za­in­ka­so­wa­łem oko­ło 400 mi­lio­nów do­la­rów od­szko­do­wa­nia. Tak jak po­wie­dzia­łem, pie­nię­dzy mi nie bra­ku­je.

***

Nie zro­zum mnie źle. To nie jest tak, że mam coś prze­ciw­ko pro­gra­mo­wi na­zna­cza­nia prze­stęp­ców. Lu­dzie mają pra­wo wie­dzieć, czy ich są­sie­dzi albo na­wet współ­pra­cow­ni­cy zo­sta­li ska­za­ni. W szcze­gól­no­ści na tle sek­su­al­nym. Sta­ty­sty­ki po­ka­zu­ją sie­dem­dzie­się­cio­pię­cio­pro­cen­to­wy współ­czyn­nik re­cy­dy­wi­stów przy po­waż­nych prze­stęp­stwach sek­su­al­nych. Do cho­le­ry, lu­dzie po­win­ni wie­dzieć, kto co zro­bił. Po­win­ni mieć pra­wo do bez­pie­czeń­stwa, do ochro­ny swo­jej ro­dzi­ny, sa­mych sie­bie.

To świet­ny sys­tem. Przy­pnij go­ścia do sto­łu, na­nieś od­po­wied­ni wzór zna­ku­ją­cy i po­kryj od­kry­ty ob­szar pa­stą. Pa­sta jest po pro­stu po­żyw­ką aga­ro­wą, któ­ra za­wie­ra re­tro­wi­rus. To pro­ste, na­wet nie szczy­pie. Zaj­mu­je tyl­ko dwie go­dzi­ny. Przez ty­dzień nie wi­dać koń­co­we­go efek­tu, za to póź­niej je­steś na­pięt­no­wa­ny do koń­ca ży­cia.

Wi­rus wy­szu­ku­je che­micz­ne re­cep­to­ry w ko­mór­kach pig­men­to­wych na­skór­ka i do­da­je po­je­dyn­czą nić RNA. Od­wrot­na trans­kryp­ta­za w ko­mór­ce prze­kształ­ca RNA w DNA, któ­re sta­je się czę­ścią ge­no­mu ko­mór­ki. Za każ­dym ra­zem, gdy ko­mór­ka się dzie­li, nowe DNA znaj­du­je się we­wnątrz obu ko­mó­rek po­tom­nych. Ta nowa część DNA ko­du­je – zgad­nij – pig­men­ta­cję na­skór­ka.

Ko­lor okre­śla, co ska­za­ny zro­bił i co praw­do­po­dob­nie po­wtó­rzy. Czer­wo­ny dla prze­stęp­ców sek­su­al­nych, zie­lo­ny dla zło­dziei i oszu­stów, ja­skra­wy po­ma­rań­czo­wy dla bru­tal­nych prze­stępstw. Pasy i wzo­ry okre­śla­ją na­tu­rę zbrod­ni.

Mó­wią, że lu­dzie mają pra­wo wie­dzieć. Naj­wy­raź­niej nie mają pra­wa wie­dzieć, że je­stem nie­win­ny.

Gdy ko­mór­ki two­jej skó­ry przyj­mą nowe DNA, je­steś ozna­czo­ny. Dzia­ła to tak samo na każ­dej skó­rze: czar­nej, bia­łej, żół­tej czy brą­zo­wej. Je­śli spró­bu­jesz ją wy­ciąć, zo­sta­ną ci bli­zny – tego sa­me­go ko­lo­ru jak uszko­dzo­na skó­ra. Do­brze prze­pro­wa­dzo­ny prze­szczep skó­ry może usu­nąć ko­lor, ale prze­szcze­py skó­ry twa­rzy są bar­dzo skom­pli­ko­wa­ne, na­wet naj­lep­sze po­zo­sta­wia­ją okrop­ne ła­cia­te bli­zny. A je­śli twój dok­tor spie­przy to cho­ciaż tro­szecz­kę, skoń­czysz, wy­glą­da­jąc jak mon­strum Fran­ken­ste­ina. Rów­nież chi­rur­dzy pla­stycz­ni nie mają wpra­wy, po­nie­waż zmia­na skó­ry pod­da­nej Wi­ru­so­wi Zna­ku­ją­ce­mu jest nie­le­gal­na. Nie­wie­lu za­ry­zy­ku­je li­cen­cję i praw­do­po­dob­ny po­byt w wię­zie­niu – już nie wspo­mi­na­jąc, że sami mogą skoń­czyć z zie­lo­ny­mi sym­bo­la­mi – aby zdo­być do­świad­cze­nie.

Du­ers­son do bar­wie­nia uży­ła ge­nów pła­zów. Zie­leń po­cho­dzi z rze­kot­ki zie­lo­nej, po­ma­rańcz z sa­la­man­dry, a czer­wień z drze­wo­ła­za. Z DNA pła­zów ła­two się pra­cu­je, a do tego jest ono bar­dzo wy­trzy­ma­łe jako wpro­wa­dzo­ne me­dium. Przy­naj­mniej tak czy­ta­łem. Wie­le się do­wie­dzia­łem o pro­ce­du­rze; wszyst­kie­go, co się dało. Je­śli two­ja twarz krzy­cza­ła­by pe­do­fil, też byś był oczy­ta­nym skur­wy­sy­nem.

Co­raz czę­ściej my­ślę o prze­szcze­pie skó­ry, ale chciał­bym wyjść z tego z moją sta­rą twa­rzą oraz moją sta­rą skó­rą, a nie z ze­sta­wem blizn, jak­by na­pęd nad­prze­wo­dzą­cy Elvi­sa na­wa­lił, a ja spadł­bym z wy­so­ko­ści sześć­dzie­się­ciu me­trów i wy­le­ciał przez przed­nią szy­bę. Li­czę na to, że ktoś wy­my­śli le­kar­stwo na zmia­nę pig­men­ta­cji, ale nie­ste­ty na tym fron­cie spra­wy nie wy­glą­da­ją ró­żo­wo. Jak na ra­zie je­stem je­dy­ną oso­bą, któ­ra ma pra­wo do usu­nię­cia ozna­czeń – je­den czło­wiek nie jest wart dro­gie­go pro­gra­mu R&D.

Wy­da­łem znacz­ną część mo­jej for­tu­ny, pró­bu­jąc usu­nąć te pasy. Po­my­śli­cie, że po­win­ni wy­ko­nać po­dob­ny pro­ces, stwo­rzyć wi­rus, któ­ry ode­tnie część ko­du­ją­cą ko­lor czer­wo­ny i wsta­wi nor­mal­ny od­cień. Pro­blem w tym, że Du­ers­son wzmoc­ni­ła ja­koś wsta­wio­ny frag­ment kodu ge­ne­tycz­ne­go – jak na ra­zie ni­ko­mu nie uda­ło się wy­mon­to­wać zmo­dy­fi­ko­wa­nej czę­ści DNA.

Chcę się tego po­zbyć, ale nie za­mie­rzam eks­pe­ry­men­to­wać na mo­jej twa­rzy. Wi­dzia­łem pro­gra­my po­ka­zu­ją­ce bo­ga­tych eks-ska­zań­ców, któ­rzy pró­bo­wa­li nie­spraw­dzo­nych me­tod. Skoń­czy­li, wy­glą­da­jąc jak ofia­ry trą­du sprzed se­tek lat. Wolę już być Czer­wo­nym Czło­wie­kiem, niż mieć twarz peł­ną otwar­tych, ro­pie­ją­cych, gni­ją­cych wrzo­dów. Wy­da­je mi się, że Du­ers­son nie ży­czy­ła so­bie, aby kto­kol­wiek uciekł od hań­bią­cych ozna­czeń, ich wszech­obec­ne­go ostrze­że­nia dla spo­łe­czeń­stwa.

Je­dy­ną oso­bą, któ­ra mo­gła­by wy­my­ślić le­kar­stwo, jest sama po­czci­wa pani dok­tor, ale ona mil­czy. Nie żyje. Za­bi­ła się nie­dłu­go po tym, jak Wi­rus Zna­ku­ją­cy zo­stał wpro­wa­dzo­ny do stan­dar­do­wej pro­ce­du­ry ko­dek­su kar­ne­go. Po­win­ni­ście wi­dzieć, jak wście­kła się Ame­ry­kań­ska Or­ga­ni­za­cja Praw Czło­wie­ka, gdy Sąd Naj­wyż­szy uznał pro­ces za zgod­ny z kon­sty­tu­cją.

Wi­dzisz, dok­tor Du­ers­son stra­ci­ła swo­je je­dy­ne dziec­ko, sied­mio­let­nią dziew­czyn­kę, przez zwol­nio­ne­go wa­run­ko­wo prze­stęp­cę sek­su­al­ne­go. Wy­obraź so­bie, że miesz­kał na tej sa­mej uli­cy. Nikt nie znał jego kar­to­te­ki. Wszyst­ko wy­szło na jaw do­pie­ro po gwał­cie i mor­der­stwie sied­mio­let­niej Cas­sie. Du­ers­son uda­ło się w pew­nym sen­sie ze­mścić, za­gwa­ran­to­wać, że już żad­na ro­dzi­na nie pad­nie ofia­rą ta­kie­go sa­me­go błę­du. Nie moż­na już prze­oczyć eks-ska­zań­ca, to jest pew­ne. Po­dej­rze­wam, że po tym, jak Du­ers­son do­pra­co­wa­ła Wi­rus Zna­ku­ją­cy oraz zo­ba­czy­ła jego wdro­że­nie, nie mia­ła już po co żyć. Cza­sem na­praw­dę poj­mu­ję ro­zu­mo­wa­nie, któ­re pchnę­ło ją do osta­tecz­ne­go, tak kre­atyw­ne­go wy­ko­rzy­sta­nia skal­pe­la. Ostat­nio ro­zu­miem ją co­raz bar­dziej.

Co­raz bar­dziej.

Je­stem głod­ny. Na­praw­dę po­trze­bu­ję do­bre­go bur­ge­ra, tro­chę tłu­stych fry­tek i kub­ka kawy. Chcę usiąść, obej­rzeć na la­dzie naj­now­sze in­for­ma­cje o War­rior­sach. Chcę po­słu­chać, jak lu­dzie za­sta­na­wia­ją się, czy w tym stu­le­ciu Ni­ner­som uda się wy­grać mi­strzo­stwa NFL. Chcę się za­to­pić w stłu­mio­nych roz­mo­wach i ryt­micz­nym dzwo­nie­niu ta­nich sztuć­ców ude­rza­ją­cych o ta­le­rze. Chcę być nor­mal­ny. Ale, mimo że tak bar­dzo tego chcę, nie mam siły na ko­lej­ne wpa­try­wa­nie.

Wy­glą­da na to, że wró­cę do domu.

Zno­wu za­mó­wię coś z Do­mi­no.

Uwagi autora do Czer­wo­ne­go czło­wie­ka

Chciał­bym wam po­wie­dzieć, że Czer­wo­ny czło­wiek to so­cjo­po­li­tycz­ny ko­men­tarz do na­szej kul­tu­ry, w któ­rej nie po­tra­fi­my prze­ba­czyć prze­stęp­com, po­łą­czo­ny z po­trze­bą ochro­ny na­szych dzie­ci przed ludź­mi bio­lo­gicz­nie uwa­run­ko­wa­ny­mi to by­cia pe­do­fi­la­mi… ale wte­dy za­brzmiał­bym pre­ten­sjo­nal­nie. To może za­miast tego pój­dzie­my na piwo i po­wiem coś w sty­lu: „Sta­ry, zo­stać ska­za­nym za prze­stęp­stwo, któ­re­go się nie po­peł­ni­ło, a do tego nie móc uciec przed pięt­nem, musi być par­szy­wie, nie?”.

Cze­kaj­cie, „pięt­no” to też wy­szu­ka­ne sło­wo. A, pie­przyć to.

W 1997 roku po­sta­no­wi­łem pi­sać i koń­czyć jed­ną hi­sto­rię ty­go­dnio­wo, żeby przy­zwy­cza­ić się do for­my i na­uczyć dys­cy­pli­ny re­gu­lar­ne­go pi­sa­nia. Wy­trzy­ma­łem pięt­na­ście albo szes­na­ście ty­go­dni, nie pa­mię­tam. Czer­wo­ny czło­wiek był pierw­szym opo­wia­da­niem na­pi­sa­nym w ten spo­sób i po­zo­stał moim ulu­bio­nym.

Gdy ta hi­sto­ria po­wsta­wa­ła, trwa­ła za­żar­ta dys­ku­sja o re­je­stra­cji prze­stęp­ców sek­su­al­nych. Czy nie mamy pra­wa wie­dzieć, czy w oko­li­cy prze­by­wa dra­pież­nik? Może miesz­ka w po­bli­żu szko­ły? No tak. Ale je­do­cze­śnie, je­śli ktoś zo­stał ska­za­ny przez przy­się­głych i od­sie­dział wy­zna­czo­ną karę, to czy nie ma on pra­wa żyć swo­im ży­ciem? Do­stać szan­sę na po­now­ne sta­nie się war­to­ścio­wym człon­kiem spo­łe­czeń­stwa? No… Rów­nież tak.

Te dwa toki ro­zu­mo­wa­nia nie pa­su­ją do sie­bie jak cze­ko­la­da i ma­sło orze­cho­we. Są ze sobą sprzecz­ne. Re­jestr prze­stęp­ców sek­su­al­nych to pró­ba za­gwa­ran­to­wa­nia, że prze­szłość żad­ne­go męż­czy­zny (lub ko­bie­ty) nie zo­sta­nie za­po­mnia­na, aby uła­twić trwa­łe ozna­cze­nie, po­zwa­la­ją­ce wszyst­kim do­wie­dzieć się o ich wstręt­nych czy­nach. Czu­łem wte­dy, i na­dal czu­ję, że jest to jed­na z sy­tu­acji, w któ­rej obie stro­ny mają ra­cję. Nie ma pro­stej od­po­wie­dzi.

Opra­co­wa­nie sys­te­mu ozna­czeń było je­dy­nie roz­sze­rze­niem re­je­stru, spo­so­bem, aby zło­żo­na sy­tu­acja sta­ła się bar­dziej oso­bi­sta. Jest to rów­nież jed­no z nie­wie­lu mo­ich opo­wia­dań, w któ­rym nikt nie zo­sta­je po­strze­lo­ny, wy­sa­dzo­ny w po­wie­trze, prze­mie­nio­ny w coś nie­mi­łe­go i ni­ko­mu nie zo­sta­je zje­dzo­na pie­przo­na twarz, więc za­wsze to ja­kaś od­mia­na.

A to miłe.

Tak na mar­gi­ne­sie, Czer­wo­ny czło­wiek zo­stał od­rzu­co­ny osiem razy. Od 1997 do 2002 wy­sła­łem go do „The Ma­ga­zi­ne of Fan­ta­sy & Scien­ce Fic­tion”, „Ta­le­bo­nes”, Ta­les From the In­ter­net, „Abo­ri­gi­nal Scien­ce Fic­tion”, Al­ta­ir Pu­bli­shing, Ter­ra In­co­gni­ta, Deep Out­si­de SFFH: Scien­ce Fic­tion, Fan­ta­sy & Hor­ror, a na koń­cu do MOTA.

Zro­bi­łem z nie­go pod­cast w 2008. Wy­grał na­gro­dę Par­sec Award za naj­lep­sze opo­wia­da­nie.

WILK

W cza­sach przed czło­wie­kiem Ame­ry­ką rzą­dzi­ło jed­no zwie­rzę. Wilk. Sta­da prze­mie­rza­ły kon­ty­nent, po­lu­jąc, za­bi­ja­jąc i roz­mna­ża­jąc się. Były do­mi­nu­ją­cym ga­tun­kiem: cała wa­ta­ha mo­gła po­ko­nać każ­de­go dra­pież­ni­ka, na­wet wiel­kie­go niedź­wie­dzia griz­zly. Za­nim jed­nak wil­ki po­zna­ły śmierć cho­dzą­cą na dwóch no­gach, po­ja­wi­ło się zu­peł­nie inne za­gro­że­nie…

Czar­no­no­sy skra­dał się wśród drzew. Ci­cha sza­ra syl­wet­ka nik­nę­ła w krę­tych za­spach i gru­bych za­ro­ślach. Cza­sem po­kry­ta śnie­giem ro­ślin­ność ro­sła tak gę­sto, że mu­siał się przez nią prze­dzie­rać, strą­ca­jąc z pną­czy czy ga­łę­zi nie­wiel­kie bry­ły mo­krej bie­li. Nie wi­dział żad­nych ob­cych śla­dów, nie czuł ob­cych wil­ków.

Jed­nak coś zwę­szył.

Woń była zła. Bar­dzo zła.

Pysk Czar­no­no­se­go wy­krzy­wił się w mi­mo­wol­nym gry­ma­sie. Ten smród nie przy­po­mi­nał ni­cze­go. Wilk znał swąd pa­lo­ne­go drew­na – już raz wi­dział po­ma­rań­czo­we­go po­two­ra pod­czas ule­wy, gdy błysk świa­tła prze­mie­nił wy­so­kie drze­wo w drza­zgi. Znał aro­mat ży­wi­cy z po­ła­ma­nych ga­łę­zi. Znał rów­nież cięż­ki za­pach zru­szo­nej zie­mi, taki jak po ob­su­nię­ciu skał albo po­wo­dzi.

Na­to­miast tych no­wych nie znał. No­wych mar­twych za­pa­chów. No­we­go ży­we­go za­pa­chu.

No­we­go, ży­we­go za­pa­chu na te­re­nie jego sfo­ry.

Czar­no­no­sy po­dą­żał przez śnieg się­ga­ją­cy mu nie­mal pod­brzu­sza. Na otwar­tej prze­strze­ni był on zde­cy­do­wa­nie głęb­szy, tak głę­bo­ki, że tyl­ko gło­wa wil­ka wy­sta­wa­ła po­nad nie­koń­czą­ce się po­ła­cie bie­li. Tam mu­siał ska­kać, by prze­miesz­czać się do przo­du. Tu­taj, w le­sie, po­śród runa po­ru­szał się je­dy­nie z dźwię­kiem sła­be­go szep­tu wia­tru.

Nowy, żywy za­pach na te­re­nie jego sta­da.

Zbli­żał się do nie­go.

Wie­dział, że po­wi­nien za­wró­cić, po­biec po resz­tę, spro­wa­dzić Pół­py­ska. On pew­nie by tego chciał. Ale Czar­no­no­sy nie słu­chał już Pół­py­ska, nie tak jak kie­dyś. Czuł ostat­nio po­pęd. Pra­gnie­nia. Gniew. Wście­kłość na przy­wód­cę.

Za­trzy­mał się, aby po­li­zać małą ranę na le­wej przed­niej ła­pie. To Pół­pysk mu to zro­bił, gdy Czar­no­no­sy nie ustą­pił. Wcze­śniej za­wsze się wy­co­fy­wał, in­stynk­tow­nie war­czał, cho­wa­jąc się przed siłą star­sze­go wil­ka, jego okru­cień­stwem. To nie była pierw­sza rana po ich star­ciu. I na pew­no nie bę­dzie ostat­nia, Czar­no­no­sy po pro­stu nie mógł się już po­wstrzy­mać. Wal­czy­li wie­le razy. Pół­pysk za­wsze wy­gry­wał, a Czar­no­no­sy koń­czył na ple­cach, z pod­ku­lo­nym ogo­nem po­mię­dzy ła­pa­mi, od­sło­nię­tym gar­dłem, po­ko­na­ny. Pół­pysk za­wsze wy­gry­wał.

Jed­nak tym ra­zem Czar­no­no­sy nie był je­dy­nym po­ra­nio­nym. Ode­pchnął Pół­py­ska, na­pie­ra­jąc sil­ny­mi ła­pa­mi i wiel­kim, umię­śnio­nym tu­ło­wiem sze­ścio­mie­sięcz­ne­go sza­re­go wil­ka. Po­gryzł go, nad­ry­wa­jąc ucho zwie­rzę­cia. Po­sma­ko­wał jego krwi. Pół­pysk po­ru­szał się szyb­ko, tak szyb­ko, że ugryzł Czar­no­no­se­go w łapę, prze­wra­ca­jąc młod­sze­go wil­ka na grzbiet i za­ci­ska­jąc szczę­ki na gar­dle. To był ko­niec, tak po pro­stu.

Na­stęp­nie Pół­pysk wy­pę­dził go ze sta­da. Ka­pi­tu­la­cja nie wy­star­czy­ła, nie tym ra­zem, nie po tym, jak przez nie­go Pół­pysk krwa­wił. Czar­no­no­sy uciekł z pod­ku­lo­nym ogo­nem, czu­jąc zęby na swo­im boku. Wie­dział, że wciąż może wró­cić… przy­naj­mniej tym ra­zem mógł. Pew­ne­go dnia, nie­dłu­go, albo prze­pę­dzi Pół­py­ska i przej­mie wła­dzę, albo sam zo­sta­nie wy­gna­ny – na za­wsze. Czar­no­no­sy czuł nowe, wzbie­ra­ją­ce emo­cje. Nie­na­wiść. Gniew. Po­trze­bę ata­ku, po­trze­bę rzą­dze­nia.

Nowy, żywy za­pach na te­re­nie jego sta­da.

Nie po­trze­bo­wał po­mo­cy Pół­py­ska. Sam prze­pę­dzi albo za­bi­je na miej­scu i po­ży­wi się cia­łem in­tru­za.

Woń się na­si­li­ła. Nad­cho­dzi­ła zza wzgó­rza. Wark­nął, po­chy­la­jąc łeb. Za­nim zdą­żył się wspiąć, rzecz, któ­ra wy­dzie­la­ła nie­zna­ny fe­tor, do­tar­ła na szczyt pa­gór­ka.

Czar­no­no­sy po­czuł ude­rze­nie lo­do­wa­te­go stra­chu. Wy­krzy­wił be­stial­sko pysk, pod­ku­lił ogon głę­bo­ko mie­dzy ła­pa­mi, a uszy po­ło­żył po so­bie. Ni­g­dy nie wi­dział ni­cze­go ta­kie­go jak ta rzecz.

Nie wy­glą­da­ła jak je­leń, ani niedź­wiedź, ani puma, ani ptak, ani szop, ani co­kol­wiek co do tej pory wi­dział. Nie była tak duża jak griz­zly, co nie zmie­nia­ło fak­tu, że była znacz­nie więk­sza od Czar­no­no­se­go.

Sta­ła na dziw­nych tyl­nych ła­pach, wrzesz­cząc wy­zy­wa­ją­co. To nie ryk, nie wy­cie, coś in­ne­go. Coś jak za­wo­dze­nie pumy albo wie­le sów skrze­czą­cych ra­zem.

Sta­ła na szczy­cie pa­gór­ka, syl­wet­ka na tle noc­ne­go nie­ba. Gdy opa­dła na czte­ry koń­czy­ny, dziw­ne łapy ro­ze­rwa­ły zie­mię, wy­ry­wa­jąc ogrom­ne ka­wał­ki po­kry­tej śnie­giem gle­by. Zie­mia drża­ła przy każ­dym kro­ku, przy każ­dym ryk­nię­ciu.

Rzecz chcia­ła go prze­go­nić.

Ale Czar­no­no­sy już nie ucie­kał. Wście­kłość go­to­wa­ła się w nim, roz­pa­lo­na po wal­ce z Pół­py­skiem, pod­sy­ca­na przez wy­zwa­nie dziw­ne­go stwo­rze­nia. Ten te­ren na­le­żał do Czar­no­no­se­go i jego sta­da – ni­ko­go in­ne­go. Po­czuł ni­skie wark­nię­cie wzbie­ra­ją­ce się w gar­dle. Jego cia­ło za­drża­ło ze zło­ści. Gnie­wu. Po­trze­by do­mi­na­cji. Wy­do­był z sie­bie ochry­płe, pro­wo­ku­ją­ce szczek­nię­cie, a na­stęp­nie za­szar­żo­wał w górę wznie­sie­nia, z ob­na­żo­ny­mi kła­mi, wy­trzesz­cza­jąc wy­zy­wa­ją­co żół­te śle­pia.

Rzecz skie­ro­wa­ła się w dół, aby sta­wić mu czo­ło.

***

Nie­wy­raź­ny nowy żywy za­pach uno­sił się w lek­kim po­ran­nym wie­trze.

Wraz z no­wym mar­twym za­pa­chem.

Była jesz­cze jed­na woń, sil­na, za­rów­no nowa jak i zna­jo­ma.

Zna­na, bo na­le­ża­ła do Czar­no­no­se­go.

Nowa, bo był to Czar­no­no­sy cuch­ną­cy śmier­cią.

Wa­ta­ha po­czła­pa­ła na szczyt wzgó­rza; spoj­rze­li w dół, we­wnątrz za­głę­bie­nia.

Le­żał tam wilk, a ra­czej to, co z nie­go zo­sta­ło.

Czer­wień krwi zna­czy­ła bia­ły śnieg. Roz­bry­zga­na, jak­by uma­za­ne nią kró­li­ki, bie­ga­jąc w pa­ni­ce, zo­sta­wi­ły czer­wo­ne, ja­skra­we śla­dy. Nad tru­chłem uno­si­ły się kru­ki, szar­pa­ły je czar­no-czar­ny­mi dzio­ba­mi i od­la­ty­wa­ły z wil­got­nym sre­brem zwi­sa­ją­ce­go mię­sa.

Cy­ka­dy gra­ły swo­ją pieśń wśród drzew. Wal­ka się skoń­czy­ła, Czar­no­no­sy nie żył, a las miał to gdzieś.

Pół­pysk wę­szył w po­wie­trzu, ba­da­jąc oko­li­cę. Śla­dy krwi były na­wet na nie­któ­rych drze­wach, się­ga­ły wy­so­ko­ści dwóch sto­ją­cych wil­ków. Wnętrz­no­ści Czar­no­no­se­go roz­wle­czo­no na boku leja, jak­by wbiegł do środ­ka, cią­gnąc je za sobą. Z le­wej tyl­nej łapy zwie­rzę­cia nie zo­sta­ło nic prócz zmiaż­dżo­ne­go krwa­we­go ochła­pu.

Pięć do­ro­słych sam­ców, trzy do­ro­słe sa­mi­ce oraz czwo­ro mło­dych, któ­re prze­ży­ły pierw­szą zimę, pa­trzy­ło na oka­le­czo­ne szcząt­ki człon­ka sta­da.

Nie­ząb za­skom­la­ła. Po­chy­li­ła łeb, utkwiw­szy wzrok w cie­le syna. Pół­pysk przyj­rzał się to­wa­rzysz­ce. Za­wsze była sil­nie zwią­za­na ze swo­im mio­tem, na­wet gdy mło­de wy­ro­sły wy­star­cza­ją­co, aby wal­czyć o do­mi­na­cję. Praw­do­po­dob­nie nie wi­dzia­ła tego, co on – sil­ne­go, zdro­we­go sam­ca ro­ze­rwa­ne­go na ka­wał­ki. Wie­dział, że do­strze­ga je­dy­nie szcze­nia­ka, któ­rym się opie­ko­wa­ła, któ­re­go uda­ło się utrzy­mać przy ży­ciu, gdy pię­cio­ro z ośmiu ma­lu­chów nie prze­ży­ło pierw­szych śnie­gów. Te­raz zo­sta­ło tyl­ko dwóch, dwa sam­ce – Gry­zą­cy Sto­pę i Smar­kacz, któ­rzy rów­nież sta­li tu, pa­trząc na szcząt­ki. Pół­pysk mi­mo­wol­nie za­sta­na­wiał się, czy któ­ryś z nich nie­dłu­go nie spró­bu­je się­gnąć po wła­dzę w sta­dzie. Ale nie oba­wiał się, nie byli na­wet w po­ło­wie tak wa­lecz­ni jak ich brat.

Co za­bi­ło Czar­no­no­se­go?

Sfo­ra nie bała się ni­cze­go, ale sa­mot­ny wilk?

To już inna hi­sto­ria. Sa­mot­ny wilk mu­siał oba­wiać się pumy. Pumy zwy­kle ucie­ka­ły, ale cza­sem puma sta­wa­ła się głod­na. Wy­star­cza­ją­co, aby za­ata­ko­wać. Tyl­ko że ona za­cią­gnę­ła­by swo­ją zdo­bycz w las, a co­kol­wiek ro­ze­rwa­ło Czar­no­no­se­go, nic nie zja­dło.

Za­bi­ło go dla sa­me­go za­bi­cia.

Pół­pysk zbiegł sa­mot­nie ze wzgó­rza. Sta­do po­zo­sta­ło w tyle.

Spło­szo­ne kru­ki za­kra­ka­ły zi­ry­to­wa­ne.

Lek­ki wiatr prze­my­kał wśród drzew, wzbu­rza­jąc fu­tro, uno­sząc w po­wie­trze bia­ły, tań­czą­cy puch znad gład­kiej po­wierzch­ni śnie­gu. Wia­ło zza na­stęp­ne­go wznie­sie­nia, wraz z bry­zą niósł się nowy żywy za­pach. Zły za­pach. Pół­pysk po­czuł, że pod­ku­la ogon, a uszy lek­ko kła­dzie po so­bie. Usły­szał za­wo­dze­nie sfo­ry – jego strach pchnął resz­tę ku gra­ni­cy pa­ni­ki. Wilk przy­sta­nął, zmu­sił się do wy­pro­sto­wa­nia ogo­na, do po­sta­wie­nia uszu. Gry­zą­cy Sto­pę i Smar­kacz byli już do­ro­śli – nie mógł so­bie po­zwo­lić na oka­za­nie sła­bo­ści. Nie byli wy­star­cza­ją­co sil­ni, aby go po­ko­nać, mo­gli je­dy­nie li­czyć na szczę­śli­we ugry­zie­nie. W koń­cu on w ten spo­sób prze­jął wła­dzę czte­ry zimy temu, kie­dy za­to­pił zęby w go­rą­cej krwi Dłu­gie­go Ogo­na.

Pół­pysk do­tarł do Czar­no­no­se­go. Krew jego syna zda­wa­ła się być wszę­dzie. Na­wet po śmier­ci woń stra­chu, albo pa­ni­ki, przy­war­ła do zwłok. Ra­zem z nie­wy­raź­nym śla­dem wy­zwa­nia. Żo­łą­dek Czar­no­no­se­go był ro­ze­rwa­ny. Po­ła­ma­ne że­bra wy­sta­wa­ły jak su­che ga­łę­zie. Wy­rwa­no jed­no oko ra­zem z więk­szo­ścią fu­tra po jed­nej stro­nie gło­wy. Śla­dy pro­wa­dzi­ły do po­ło­wy wzgó­rza, gdzie spo­ty­ka­ły się z tro­pem cze­goś in­ne­go.

Tro­pem, któ­re­go Pół­pysk do­tąd nie wi­dział.

Czar­no­no­sy pró­bo­wał ucie­kać, lecz na trzech ła­pach było to trud­ne. Bra­ku­ją­ca noga, jak za­uwa­żył Pół­pysk, le­ża­ła ka­wa­łek da­lej. Od cia­ła do koń­czy­ny pro­wa­dzi­ła wy­raź­na ścież­ka krwi. Jego syn wal­czył, prze­grał, na­stęp­nie uciekł – co­kol­wiek to było, do­go­ni­ło go, a po­tem ro­ze­rwa­ło na strzę­py.

Pół­pysk za­czął war­czeć.

Po­pa­trzył na pa­gó­rek wzdłuż śla­dów wal­ki Czar­no­no­se­go z nie­zna­nym prze­ciw­ni­kiem. Wiatr za­wiał w pysk wil­ka, a ra­zem z nim do­tar­ły do nie­go nowe za­pa­chy.

Wśród nich ta sama woń, któ­ra po­kry­wa­ła cia­ło Czar­no­no­se­go.

Za­bój­ca jego syna był nie­da­le­ko.

Pół­pysk pod­niósł łeb i za­wył do­no­śnie. To było za­wo­dze­nie bólu po stra­cie jed­ne­go z nich. To był rów­nież okrzyk bi­tew­ny.

Za nim Nie­ząb wy­da­ła z sie­bie swój wła­sny la­ment, bar­dziej bólu niż gnie­wu. Gry­zą­cy Sto­pę ze Smar­ka­czem za­wy­li peł­ni wście­kło­ści. Przy­czaj­ka i Sta­ry Bia­ły, po­zo­sta­łe dwa sam­ce, rów­nież się ode­zwa­ły – Sta­ry Bia­ły wył zmę­czo­ny, lecz roz­ju­szo­ny, Przy­czaj­ka zły tyl­ko na po­kaz.

Sa­mi­ce, Skocz­ka i Brud­no­no­sa, do­łą­czy­ły. Pół­pysk czę­sto się za­sta­na­wiał, czy one nie opusz­czą sta­da, odej­dą, aby za­ło­żyć swo­je wła­sne. Już nie mu­siał się o to mar­twić.

Do za­wo­dze­nia wa­ta­hy do­łą­czył ko­lej­ny dźwięk – brzmiał jak ran­na puma albo wie­le sów skrze­czą­cych jed­no­cze­śnie.

Dźwięk do­bie­gał zza wzgó­rza.

Pół­pysk prze­stał wyć. Po­zo­sta­li wzię­li z nie­go przy­kład. Spoj­rzał na sta­do, szczek­nął krót­ko, na­stęp­nie ru­szył na szczyt, po­dą­ża­jąc za śla­da­mi łap i krwi. Wa­ta­ha do­go­ni­ła go – je­dy­nie Brud­no­no­sa zo­sta­ła w tyle, żeby pil­no­wać szcze­niąt.

***

Wy­glą­da­ło tak dziw­nie, jak śmier­dzia­ło.

Nie­ząb za­skom­la­ła ze stra­chu. Przy­czaj­ka czła­pał ner­wo­wo to w przód, to w tył, z usza­mi po­ło­żo­ny­mi pła­sko i pod­wi­nię­tym ogo­nem. Pysk Smar­ka­cza skrzy­wił się na chwi­lę, a po­tem wilk wy­dał z sie­bie po­tęż­ne kich­nie­cie. Ob­li­zał się raz, sta­nął wy­pro­sto­wa­ny, sztyw­ny tak jak jego brat, Gry­zą­cy Sto­pę, oraz jego dzia­dek, Sta­ry Bia­ły. Skocz­ka tyl­ko war­cza­ła ni­sko, nie­na­wist­nie.

Pół­pysk trzy­mał swój ogon pro­sto, ale mu­siał się moc­no na tym sku­pić.

Ni­g­dy jesz­cze cze­goś ta­kie­go nie wi­dział.

Spa­lo­ne, po­ła­ma­ne i roz­bi­te drze­wa le­ża­ły wzdłuż dłu­giej ścież­ki, sze­ro­kiej jak rze­ka. Tam gdzie kie­dyś ro­sły, roz­po­ście­ra­ła się wiel­ka, głę­bo­ka szra­ma zie­mi, skał i sczer­nia­łe­go drew­na. W słoń­cu coś mi­go­ta­ło, błysz­czą­ce jak ka­wał­ki lodu, tyl­ko sza­re jak fu­tro wil­ka. Ogrom­ny odła­mek, wiel­ki jak klif, wy­sta­wał z grun­tu, a przed nim pię­trzy­ło się wy­pchnię­te nowe wznie­sie­nie gle­by, śnie­gu, skał i drzew.

Wilk nie wi­dział żad­ne­go ognia, je­dy­nie czuł uno­szą­cy się w po­wie­trzu cięż­ki fe­tor pa­lo­ne­go drew­na. Przy­po­mi­nał mu ten po­twor­ny po­żar, któ­re­go do­świad­czył pierw­sze­go lata, gdy po­ma­rań­czo­wy po­twór na­zna­czył jego fu­tro, a zwie­rzę­ta ucie­ka­ły nie­sio­ne fa­la­mi pa­ni­ki. Swąd spa­le­ni­zny niósł strach, ale woń była sła­ba, sta­ra. Po­ma­rań­czo­wy po­twór ra­czej nie nad­cho­dził.

Za to po­ja­wił się nowy.

Zo­ba­czył ich. Za­skrze­czał wy­zy­wa­ją­co.

Miał łysą skó­rę ko­lo­ru mo­dro­sój­ki błę­kit­nej i był ogrom­ny, pra­wie jak niedź­wiedź. Czar­no­no­sy mu­siał być sza­lo­ny, żeby za­ata­ko­wać coś tak du­że­go. Na łbie znaj­do­wa­ło się czwo­ro czar­nych oczu, ale bra­ko­wa­ło py­ska. Gło­wa po­ru­sza­ła się na dłu­giej szyi, jak u węża, gru­bej jak kło­da. Na niej znaj­do­wał się dziw­ny, po­ru­sza­ją­cy się prą­żek, jak pier­ście­nie, któ­re się roz­cho­dzą, gdy sta­nie się na nie­ru­cho­mą wodę. Ten prą­żek, ta ob­ręcz, wi­sia­ła swo­bod­nie, jak­by stwo­rze­nie prze­ło­ży­ło przez nią gło­wę, a po­tem już ni­g­dy nie mo­gło jej zdjąć. Coś na ob­rę­czy rzu­ca­ło roz­my­te re­flek­sy słoń­ca, wy­da­wa­ło rów­nież ci­che od­gło­sy przy­po­mi­na­ją­ce dzwo­nie­nie so­pli spa­da­ją­cych z drzew na wio­snę.

Stwo­rze­nie ryk­nę­ło. Pół­pysk zo­ba­czył w koń­cu pasz­czę peł­ną krót­kich, za­krzy­wio­nych, czar­nych zę­bów – tkwi­ła ni­żej w tu­ło­wiu, po­mię­dzy dwie­ma dłu­gi­mi przed­ni­mi ła­pa­mi.

Moc­ne tyl­ne koń­czy­ny, tak duże jak u niedź­wie­dzia, utrzy­my­wa­ły obłe cia­ło. Sta­ło na tyl­nych ła­pach. Zro­bi­ło dwa kro­ki w kie­run­ku wa­ta­hy.

Przy­czaj­ka za­czął się co­fać z pod­wi­nię­tym ogo­nem. Pół­pysk pod­biegł do nie­go, ata­ku­jąc gło­wę. Przy­czaj­ka upadł na grzbiet, z ła­pa­mi w gó­rze i pod­wi­nię­tym ogo­nem, lecz to nie za­trzy­ma­ło na­past­ni­ka. Ugryzł wil­ka w pod­brzu­sze. Przy­czaj­ka za­skom­lał i kłap­nął zę­ba­mi. Po­łpysk z ła­two­ścią unik­nął nie­udol­nej obro­ny i za­ata­ko­wał po­now­nie, tym ra­zem gry­ząc w ucho. Przy­czaj­ka ze­rwał się i z opusz­czo­nym łbem, zna­cząc mo­czem swo­ja tra­sę, po­biegł scho­wać się za po­zo­sta­łe wil­ki.

W po­rząd­ku, mógł się cho­wać za in­ny­mi, tak dłu­go jak był z nimi. Ta rzecz znaj­do­wa­ła się na te­re­nie sta­da. Mu­sia­ła umrzeć. Pół­pysk wie­dział, że bę­dzie po­trze­bo­wał każ­de­go człon­ka wa­ta­hy, żeby to za­bić.

***

Sfo­ra sta­ła na szczy­cie wznie­sie­nia; wyła. Wil­ki war­cza­ły. Szcze­ka­ły. Fu­tro na ich grzbie­tach je­ży­ło się gę­sty­mi pa­sma­mi. Na­pu­sza­ły tu­ło­wie, zru­sza­ły zie­mię ła­pa­mi. Zbie­gły do po­ło­wy, na­stęp­nie wró­ci­ły.

Wszyst­kie te zna­ki ostrze­gaw­cze mia­ły prze­ka­zać nie­bie­skiej rze­czy, aby opu­ści­ła ich te­ry­to­rium.

Ale ona się nie ru­szy­ła.

Sta­ła przez kli­fem z sza­re­go lodu. Nie odej­dzie. Za­ry­cza­ła na nich, grze­biąc ła­pa­mi, wy­ko­pu­jąc ka­wał­ki gle­by, sy­gna­li­zu­jąc swo­je wła­sne wy­zwa­nie. Chcia­ła ich prze­stra­szyć, prze­go­nić.

Nie mia­ła szans, oni nie odej­dą.

To był ich te­ren. Nie po­zwo­lą na to.

Pół­pysk prze­stał war­czeć. Po­zo­sta­li rów­nież. Chciał, żeby ta rzecz ode­szła po do­bro­ci, a tak się nie sta­ło. Dał jej szan­sę. Na­de­szła ko­lej na siłę, na be­stial­stwo.

***

Wa­ta­ha po­gna­ła ze wzgó­rza. Sie­dem sil­nych syl­we­tek wzbu­rza­ło śnieg. Gło­wy ni­sko, uszy po­ło­żo­ne, oczy utkwio­ne w celu. Pę­dzi­li do przo­du. Pół­pysk pro­wa­dził ich w stro­nę wro­ga.

Rzecz bie­gła im na spo­tka­nie. Zie­mia drża­ła z każ­dym jej kro­kiem, jak­by prze­wra­cał się ran­ny łoś. Z czar­nych zę­bów w tu­ło­wiu spły­wa­ła żół­ta śli­na. Wę­żo­wa szy­ja utrzy­my­wa­ła gło­wę w tyle.

Ro­bi­li to set­ki razy, po­ko­nu­jąc je­le­nie, ło­sie, ota­cza­jąc pumy, na­wet od­ga­nia­jąc do­ro­słe­go niedź­wie­dzia. Pół­pysk po­śli­zgiem za­trzy­mał się przed stwo­rze­niem, szcze­kał za­ja­dle w cza­sie, gdy po­zo­sta­li ci­cho za­my­ka­li pier­ścień wo­kół. Rzecz na­gle sta­nę­ła na tyl­nych koń­czy­nach, przed­ni­mi ła­pa­mi pró­bu­jąc wcią­gnąć Pół­py­ska do zę­ba­tej pasz­czy. Wilk usko­czył, lecz pa­zu­rza­sta nie­bie­ska łapa zdą­ży­ła za­orać dłu­gą szra­mę wzdłuż jego bar­ku. Prze­le­ciał w po­wie­trzu, upa­da­jąc nie­zdar­nie, bru­nat­na krew zbru­ka­ła bia­ły śnieg.

Sta­ry Bia­ły na­tych­miast za­jął miej­sce na prze­dzie, szcze­ka­jąc, kła­piąc szczę­ka­mi sta­rał się za­jąć uwa­gę rze­czy. Za­ata­ko­wa­ła po­now­nie – pod­sta­rza­ły wilk nie był tak szyb­ki jak Pół­pysk. Dwa nie­bie­skie szpo­ny po­chwy­ci­ły go bru­tal­nie, cią­gnąc w kie­run­ku czar­nych sie­ka­ją­cych zę­bów.

Ugry­zie­nie było moc­ne. Je­den po­twor­ny sko­wyt, po­tem ci­sza.

Skocz­ka wy­bi­ła się w po­wie­trze, jej lśnią­ce, bia­łe kły głę­bo­ko za­to­pi­ły się w dłu­giej szyi rze­czy. Wy­ko­ny­wa­ła ten ma­newr czę­ściej, niż była w sta­nie pa­mię­tać, uży­wa­ła swo­je­go cię­ża­ru, aby prze­wró­cić je­le­nia, aby po­zo­sta­li mo­gli się zbli­żyć i za­dać śmier­tel­ne ugry­zie­nie. Już w cza­sie jej sko­ku Gry­zą­cy Sto­pę ra­zem ze Smar­ka­czem ata­ko­wa­li tyl­ne łapy in­tru­za, wil­got­ne zęby cię­ły w tań­cu śmier­ci.

Rzecz za­ry­cza­ła w pa­ni­ce. Ruch Skocz­ki dzia­łał tak nie­za­wod­nie, po­nie­waż je­leń nie mógł jej się­gnąć ani zła­pać. Ale to nie był je­leń. Łapy po­two­ra bły­ska­wicz­nie ją po­chwy­ci­ły, od­ry­wa­jąc od swo­jej szyi, jej za­ci­śnię­ta szczę­ka wy­rwa­ła ogrom­ny, bro­czą­cy zie­lo­ną krwią ka­wa­łek cia­ła. Jed­na nie­bie­ska łapa trzy­ma­ła Skocz­kę za bar­ki, a dru­ga owi­nę­ła się wo­kół, chwy­ta­jąc pod szczę­ką.

Ode­rwa­na gło­wa wil­czy­cy po­szy­bo­wa­ła w po­wie­trzu.

Prze­ciw­nik nie­spo­dzie­wa­nie się ob­ró­cił, pró­bu­jąc od­go­nić Gry­zą­ce­go Sto­pę i Smar­ka­cza – umy­ka­li bły­ska­wicz­nie w swo­ich mło­dych, szyb­kich cia­łach. Się­gnął po Gry­zą­ce­go Sto­pę, któ­ry z ła­two­ścią usko­czył, war­cząc wy­zy­wa­ją­co.

Nie­ząb i Przy­czaj­ka po­no­wi­li atak na po­ra­nio­ne tyl­ne koń­czy­ny stwo­rze­nia. Zno­wu się ob­ró­ci­ło, tym ra­zem szyb­ciej. Przy­czaj­ka zdą­żył je­dy­nie kłap­nąć zę­ba­mi. Jak za­wsze był go­to­wy do uciecz­ki – z ła­two­ścią unik­nął po­kry­tych krwią nie­bie­skich szpo­nów.

Nie­ząb zo­sta­ła, by spró­bo­wać szczę­ścia jesz­cze raz, jej szczę­ki ode­rwa­ły ka­wa­łek cia­ła, nie była jed­nak wy­star­cza­ją­co szyb­ka. Gdy pró­bo­wa­ła od­biec, do­się­gły ją pa­zu­rza­ste łapy.

Sil­ne szczę­ki Pół­py­ska za­ci­snę­ły się na jed­nej z łap po­two­ra. Zęby za­to­pi­ły się w gru­bej, nie­bie­skiej skó­rze, łu­piąc ko­ści, któ­re wy­da­wa­ły się sztyw­ne i jed­no­cze­śnie gięt­kie. Rzecz pró­bo­wa­ła się wy­rwać. Pół­pysk cią­gnął ze wszyst­kich sił, szar­piąc łbem to w jed­ną, to w dru­gą stro­nę, aby zwięk­szyć ob­ra­że­nia. Zie­lo­na krew obry­zga­ła mu gło­wę i tu­łów. Wol­na łapa stwo­rze­nia cof­nę­ła się, aby za­dać cios, ale Gry­zą­cy Sto­pę ze Smar­ka­czem za­to­pi­li w niej swo­je kły, za­nim zdą­ży­ła ude­rzyć.

Be­stia bez­sku­tecz­nie pró­bo­wa­ła się wy­rwać. Do­ro­sły wilk waży po­nad dzie­więć­dzie­siąt kilo – przy ca­łej swo­jej wiel­ko­ści i mor­der­czej szyb­ko­ści, rzecz nie mia­ła siły się uwol­nić.

Nie­ząb rzu­ci­ła się, wście­kle gry­ząc brzuch stwo­rze­nia. Przy­czaj­ka do­łą­czył do ata­ku. Pół­pysk ra­zem z sy­na­mi moc­no trzy­ma­li be­stię. Rzecz ry­cza­ła w wy­so­kich to­nach bólu, gdy Nie­ząb i Przy­czaj­ka za­głę­bia­li się w jej brzu­chu, wy­ry­wa­jąc ka­wa­łek po ka­wał­ku. Zie­lo­na krew wy­le­wa­ła się, pla­miąc śnieg.

Stwo­rze­nie za­mar­ło, na­stęp­nie cięż­ko upa­dło na jed­ną stro­nę.

Pół­pysk zwol­nił uścisk na uba­bra­nej zie­le­nią nie­bie­skiej ła­pie, prych­nął, a na­stęp­nie pod­biegł do czwo­ro­ocz­nej gło­wy. Za­ata­ko­wał, za­ci­ska­jąc na niej swo­ją po­tęż­ną szczę­kę. Szar­pał gło­wą w tę i z po­wro­tem, aż po­czuł, że coś zmiaż­dżył, że coś w środ­ku ustą­pi­ło.

Rzecz le­ża­ła bez ru­chu.

Pół­pysk da­lej cią­gnął i nisz­czył. Gry­zą­cy Sto­pę wark­nął, ugryzł dłu­gą szy­ję – dwa wil­ki cią­gnę­ły i tar­ga­ły, szar­piąc w prze­ciw­ne stro­ny, za­pie­ra­jąc się do tyłu ca­łym swo­im cię­ża­rem.

Gło­wa ode­rwa­ła się; jesz­cze wię­cej śmier­dzą­cej, zie­lo­nej krwi obry­zga­ło fu­tro Pół­py­ska.

Od­rzu­cił zdo­bycz. Sma­ko­wa­ła okrop­nie.

Za­wył, dłu­go i gniew­nie, wy­zy­wa­ją­co. To było ich te­ry­to­rium.

Ci, któ­rzy prze­ży­li, do­łą­czy­li do nie­go. Oca­la­li po­wą­cha­li Sta­re­go Bia­łe­go. Umarł szla­chet­ną śmier­cią, wal­cząc dla wa­ta­hy. Tak samo Skocz­ka. Nie­ząb po­de­szła do Pół­py­ska, za­czę­ła li­zać jego rany na bar­ku, chro­po­wa­ty ję­zyk ście­rał za­rów­no czer­wo­ną, jak i zie­lo­ną krew. Pół­pysk czuł się sła­by. A po­tem zo­ba­czył Gry­zą­ce­go Sto­pę pa­trzą­ce­go na nie­go, z gło­wą ni­sko, usza­mi po­ło­żo­ny­mi.

Czy Gry­zą­cy Sto­pę za­mie­rzał go wy­zwać? Osła­bio­ny bi­twą Pół­pysk nie wie­dział, czy da radę się obro­nić przed sil­nym sy­nem. Na­dal jed­nak znał kil­ka sztu­czek, więc nie za­mie­rzał od­dać wła­dzy.

Gry­zą­cy Sto­pę pa­trzył przed sie­bie; gło­wa ni­sko, cia­ło ema­nu­ją­ce agre­sją.

Ha­łas prze­stra­szył ich wszyst­kich. Dźwięk do­cho­dził z bry­ły sza­re­go lodu. Wil­ki się roz­bie­gły, a gdy zwol­ni­ły i za­trzy­ma­ły się, spoj­rza­ły za sie­bie.

Pół­pysk ru­szył do przo­du; gło­wa po­chy­lo­na, uszy z tyłu. Gry­zą­cy Sto­pę z Przy­czaj­ką po­dą­ży­li za nim. Szli w kie­run­ku kry­sta­licz­ne­go kli­fu.

Były tam pęk­nię­cia.

Z jed­ne­go z nich wy­do­by­wał się dźwięk.

Pół­pysk zo­ba­czył, że coś się tam ru­sza. Coś du­że­go. Więk­sze­go od stwo­rze­nia, któ­re wła­śnie za­bi­li.

Ko­lej­ny po­twór? Na­wet je­śli, to był na ich te­ry­to­rium.

Po­łpysk trzy­mał się bli­sko zie­mi, pod­kra­da­jąc się do rysy, jego oczy przy­sto­so­wa­ły się ze świa­tła dnia do mro­ku cie­ni.

Stwo­rze­nie. Więk­sze niż po­przed­nie. Sta­ło na swo­ich tyl­nych no­gach, jak cza­sem niedź­wiedź albo po­twór, któ­re­go wła­śnie za­bi­li. Z tym, że to nie opa­da­ło na przed­nie. Wy­glą­da­ło, jak­by mo­gło na tych tyl­nych ła­pach stać wiecz­nie.

Nie ru­sza­ło się, po­mi­ja­jąc dresz­cze stra­chu. Pół­pysk ni­g­dy nie wi­dział ta­kie­go fu­tra ani skó­ry – mia­ła inny ko­lor, była luź­na, jak­by nie na­le­ża­ła do stwo­rze­nia, tyl­ko wi­sia­ła na nim, jak su­chy liść leży na zie­mi, ale nie jest czę­ścią zie­mi.

Pół­pysk zo­ba­czył, że jed­na z koń­czyn była po­kry­ta czymś bia­łym. Bia­łym z wie­lo­ma mo­kry­mi kro­pla­mi zie­le­ni. Zie­le­ni jak krew po­two­ra, któ­re­go wła­śnie za­bi­li.

Nowe stwo­rze­nie było ran­ne.

I się bało.

Po­win­no się bać. To był te­ren sta­da.

Po­łpysk za­war­czał i po­biegł do przo­du. Sy­no­wie po­dą­ży­li za nim.

Nowy wróg krzyk­nął, ale krzyk nie był dłu­gi.

Wy­zy­wa­ją­ce wy­cie od­bi­ja­ło się echem.

Uwagi autora do Wil­ka

Ukoń­czy­łem tę hi­sto­rię w li­sto­pa­dzie 2002 roku. Głów­nie za­in­spi­ro­wa­łem się ar­ty­ku­łem o do­mi­na­cji wil­ków w Ame­ry­ce Pół­noc­nej przez ty­siąc­le­cia. W dzie­ciń­stwie nie­zmier­nie wpły­nę­ła na mnie twór­czość Jac­ka Lon­do­na. Prze­czy­ta­łem Whi­te Fang (Bia­ły kieł) wię­cej razy niż pa­mię­tam, A Dog Na­med Wolf3 i Call of The Wild (Zew krwi) co naj­mniej pięć. Sea Wolf (Wilk mor­ski) cał­ko­wi­cie zmie­nił moje ży­cie, ale to hi­sto­ria na inną oka­zję.

Je­stem pew­ny, że wła­śnie wpływ Lon­do­na po­pchnął mnie do wy­bra­nia zwie­rząt na mo­ich pro­ta­go­ni­stów. Za­nim lu­dzie przy­bi­li na ten kon­ty­nent, wil­ki sta­no­wi­ły prze­ra­ża­ją­cą siłę na ca­łym ob­sza­rze (i nie, przez „przy­by­cie czło­wie­ka” nie mam na my­śli Eu­ro­pej­czy­ków, ta hi­sto­ria dzie­je się znacz­nie wcze­śniej niż emi­gra­cja lu­dzi przez Cie­śni­nę Be­rin­ga, tych sa­mych lu­dzi, któ­rzy po­tem sta­li się ple­mio­na­mi rdzen­nych Ame­ry­ka­nów). Wil­ki były do­mi­nu­ją­cy­mi, stad­ny­mi my­śli­wy­mi, były zwie­rzę­ta­mi spo­łecz­ny­mi i praw­do­po­dob­nie naj­in­te­li­gent­niej­szy­mi w ca­łym eko­sys­te­mie. Za­sta­na­wia­łem się, co by się sta­ło, gdy­by taki do­mi­nu­ją­cy ga­tu­nek skon­fron­to­wać z czymś cał­ko­wi­cie dla nich ob­cym.

Jaki wy­nik? Jack Lon­don za­bie­ra H.G. Wel­l­sa na whi­skey, a o pią­tej rano kle­cą opo­wieść z dresz­czy­kiem o te­ry­to­ria­li­zmie i prze­trwa­niu. Po­tem Jack wali H.G po py­sku, bo Jack tak za­wsze koń­czy wie­czór.

TAJFUN W IOWA

Część pierwsza

Pa­mię­tam, jak śmia­łem się, kie­dy Bob­by po­wie­dział to po raz pierw­szy.

Bob­by to mój brat. Miesz­kam z jego ro­dzi­ną na Sul­li­van Stre­et. Po­wi­nie­nem na­zy­wać go Bob, tak woli, ale dla mnie za­wsze bę­dzie Bob­bym.

Brzmiał, jak­by żar­to­wał. To zna­czy, czy ktoś kie­dy­kol­wiek sły­szał o taj­fu­nie w Iowa? Ab­surd, czyż nie? Ale tak po­wie­dział, pa­mię­tam, cho­ciaż mgli­ście. Wy­da­je mi się, że im dłu­żej tu prze­by­wam, tym bar­dziej za­po­mi­nam o Prze­szło­ści – i co­raz bar­dziej chcę tu zo­stać. Po­dej­rze­wam, że ta dru­ga część – ta o zo­sta­niu, zna­czy się – to już pew­ne. Za bar­dzo mi się tu po­do­ba.

Fen­der’s Po­in­te to te­raz mój dom. Tak, mogę go tak na­zy­wać – mój dom. Nie wy­obra­żam so­bie ży­cia gdzie in­dziej. Ow­szem, cza­sem tę­sk­nię za Bo­sto­nem, ale ostat­nio co­raz sła­biej. Wła­ści­wie to nie wiem, czy prze­sta­łem za nim tę­sk­nić, czy ra­czej za­cie­ra­ją się wspo­mnie­nia o rze­czach, któ­rych mi bra­ku­je. Czy to ma sens? Nie wiem, ale nie ucie­kaj, to jest cie­ka­wa hi­sto­ria. Gu­bię fak­ty na po­tę­gę, rze­czy z Prze­szło­ści, za­nim jesz­cze za­miesz­ka­łem w Fen­der’s Po­in­te. Prze­pra­szam, mu­szę tak pa­plać, żeby to z sie­bie wy­rzu­cić. Z dru­giej stro­ny wy, re­por­te­rzy, uwiel­bia­cie słu­chać ta­kiej ga­da­ni­ny, praw­da? Mó­wisz, że je­steś z „Bo­ston Glo­be”? Przy­jem­nie zo­ba­czyć twarz z Be­an­town, cho­ciaż praw­dę mó­wiąc nie ko­ja­rzę już żad­nych zna­jo­mych twa­rzy z cza­sów, kie­dy tam miesz­ka­łem.

Po­my­ślisz, że mi to prze­szka­dza, za­po­mi­na­nie o wszyst­kim z Prze­szło­ści, ale nie. Przy­naj­mniej nie bar­dzo. Nie tak jak kie­dyś. „Za­czy­nasz tu nowe ży­cie, Ke­vi­nie”, tak mi po­wie­dzie­li. Nowe ży­cie. I wiesz co? Mie­li ra­cję. Wła­śnie do­sta­łem pra­cę w Ha­rvey’s Har­dwa­re. Młod­szy syn sta­re­go Ha­rvey’a, Ja­cob, tak mi się wy­da­je, miał wy­pa­dek pod­czas ostat­nie­go taj­fu­nu. Bra­ku­je go nam, ale chło­pa­ka już nie ma, a jest pra­ca do zro­bie­nia. Wiesz, wy­pad­ki się zda­rza­ją, zwłasz­cza w cza­sie Pory Desz­czo­wej.

Te­raz pew­nie po­my­ślisz, że za­peł­nia­nie pó­łek w skle­pie z na­rzę­dzia­mi jest nud­ne w po­rów­na­niu z pra­cą pro­fe­so­ra an­tro­po­lo­gii w Bo­ston Col­le­ge. Nie jest. Wiem, że cięż­ko w to uwie­rzyć, ale lu­bię swo­je nowe za­ję­cie. Wła­ści­wie bar­dziej niż po­przed­nie. Ce­ni­łem swój sta­no­wi­sko, ale to wy­da­je się tak daw­no temu, że już nie wiem, o co było tyle krzy­ku. Te­raz jest le­piej – pro­ściej. Je­stem tu szczę­śliw­szy. Moja żona, Mar­tha, też by była, gdy­by nie ode­szła, ale wiesz…

Wy­pad­ki się zda­rza­ją.

Tak jak mó­wi­łem, te­raz miesz­kam z Bob­bym w sta­rym po­ko­ju jego cór­ki, Vic­ky. Ja­sne, ta­pe­ta w klau­ny może być lek­ko de­ner­wu­ją­ca, ale, na mi­łość bo­ską, ten po­kój na­le­żał do dziec­ka, więc mi to nie prze­szka­dza. „Po­kój jest wol­ny”, po­wie­dział Bob­by, więc cze­mu miał­bym nie zo­stać na ja­kiś czas? No to zo­sta­łem. I nie sły­sza­łem na­wet pi­śnię­cia z Bo­sto­nu, do­pó­ki ty się nie zja­wi­łeś. Nie wiem, cze­mu prze­by­łeś taki ka­wal dro­gi, żeby po­roz­ma­wiać ze zwy­kłym pra­cow­ni­kiem skle­pu z na­rzę­dzia­mi. Jak wspo­mnia­łem, od daw­na na­zy­wam młod­sze­go bra­ta Bob­bym. Nie wiem, od ilu ty­go­dni czy mie­się­cy. Te sło­wa już nie­wie­le dla mnie zna­czą. Tu­taj mie­rzy­my czas w Po­rach Desz­czo­wych i Po­rach Su­chych. Ci, któ­rzy nie są stąd, tro­chę się gu­bią, ale miesz­kań­cy Fen­der’s Po­in­te wie­dzą, o co cho­dzi.

Mniej­sza z tym, za­dzwo­ni­łem do bra­ta i po­wie­dzia­łem, że chciał­bym go od­wie­dzić. Nie wi­dzia­łem go od lat, od po­grze­bu ojca. Wi­dzisz, to nie na­sza wina. Ko­cha­my się, lecz od­le­głość i inne za­ję­cia unie­moż­li­wia­ją spo­tka­nie. Bob­by pra­cu­je w ma­łym woj­sko­wym cen­trum ba­daw­czym w Fen­der’s Po­in­te (co po­win­no być ta­jem­ni­cą, ale i tak każ­dy o tym wie), a ja za­wsze by­łem za­ję­ty uczel­nią. Przez ostat­nie dzie­sięć lat wy­by­wa­łem na ko­lej­ne wy­ko­pa­li­ska, jak tyl­ko koń­czył się se­mestr. Nie pa­mię­tam gdzie, zwy­kle było tam nie­ziem­sko go­rą­co, z mnó­stwem pia­sku do­oko­ła. Tu jest znacz­nie przy­jem­niej, kli­mat wy­da­je się do cie­bie do­pa­so­wy­wać – oczy­wi­ście tak dłu­go, jak uni­kasz desz­czu, ale to tyl­ko sta­ry, do­bry, środ­ko­wo­za­chod­ni roz­są­dek.

Tego lata nie mia­łem za­pla­no­wa­nej pra­cy. Przy­po­mi­nam so­bie coś o od­cię­ciu do­fi­nan­so­wa­nia, jed­nak szcze­gó­ły są nie­ja­sne. Wiesz, to już Prze­szłość. Zu­peł­nie spon­ta­nicz­nie za­dzwo­ni­łem do Bob­by'ego i spy­ta­łem, czy chciał­by, że­by­śmy z Mar­thą przy­je­cha­li z wi­zy­tą.

– Przy­je­cha­li z wi­zy­tą? – za­py­tał Bob­by.

– Tak – po­twier­dzi­łem. – Nie wi­dzie­li­śmy cię od lat. Chcę zo­ba­czyć mo­je­go bra­cisz­ka Bob­by'ego i jego dzie­ci.

– Na­zy­waj mnie Bob – po­wie­dział od­ru­cho­wo, a ja jak za­wsze go zi­gno­ro­wa­łem. – Z ra­do­ścią was ugo­ści­my. Su­san z dzieć­mi się ucie­szą.

Po­tem po­wie­dział coś, cze­go ni­g­dy nie za­po­mnę. To mnie roz­ba­wi­ło, to, co już ci wcze­śniej mó­wi­łem; wiesz, to z cze­go się śmia­łem? Po­wi­nie­nem być mą­drzej­szy – Bob­by ni­g­dy nie miał zbyt du­że­go po­czu­cia hu­mo­ru, na­wet gdy by­li­śmy dzieć­mi.

– Cze­mu chce­cie przy­je­chać te­raz? – za­py­tał. – Je­ste­śmy w sa­mym środ­ku se­zo­nu taj­fu­nów.

Uzna­łem to za świet­ny żart, tak jak mó­wi­łem, i nic so­bie o tym nie po­my­śla­łem.

– Taj­fun sraj­fun – od­po­wie­dzia­łem, stwier­dza­jąc tym sa­mym, że wy­jeż­dża­my. Pa­mię­tam jesz­cze jed­ną rzecz, o któ­rej wspo­mniał. Po­win­no to wzbu­dzić moje za­nie­po­ko­je­nie, ale nie za­ła­pa­łem. Nie­wie­lu lu­dzi spo­za Fen­der’s Po­in­te wie­dzia­ło­by, o co cho­dzi.

– W po­rząd­ku – po­wie­dział. – Ale to twój po­grzeb.

Część druga

Po­mi­nę więk­szą część po­dró­ży. Nie ma o czym ga­dać. Zwie­dzi­li­śmy po dro­dze, co się dało. Za­baw­ne, że przez te wszyst­kie lata, w któ­rych nie wy­ściu­bia­łem nosa z pia­chu, ni­g­dy nie przy­szło mi do gło­wy, żeby za­in­te­re­so­wać się Ame­ry­ką. To przy­jem­ne miej­sce, jak już wy­do­sta­niesz się z wiel­ko­miej­skiej stre­fy. Dość fa­scy­nu­ją­ce. Zgo­dzi­li­śmy się z Mar­thą, że je­cha­ło nam się tu­taj wspa­nia­le. Mó­wi­łem już, że wi­dzie­li­śmy naj­więk­szą na świe­cie kulę z fo­lii alu­mi­nio­wej? Całą dro­gę po­ko­na­li­śmy sa­mo­cho­dem, za­trzy­mu­jąc się tak czę­sto, jak tyl­ko chcie­li­śmy, cza­sem je­dy­nie żeby się przejść, po­zbie­rać kwia­ty, in­nym ra­zem, aby usiąść w cie­niu drze­wa i po­trzy­mać się za ręce. To była przy­jem­na wy­ciecz­ka. Nie ro­bi­li­śmy cze­goś ta­kie­go od bar­dzo daw­na. Wpraw­dzie nie pa­mię­tam wie­lu szcze­gó­łów z tej wy­pra­wy, ale wiem, że Mar­tha jak za­wsze wy­glą­da­ła pięk­nie w let­nim słoń­cu.

Cho­ciaż tak na­praw­dę nie wie­dzie­li­śmy, czym jest pięk­no, do­pó­ki nie do­tar­li­śmy do Fen­der’s Po­in­te. Pta­ki ćwier­ka­ły na drze­wach. Małe, czy­ste chmur­ki ozda­bia­ły nie­ska­zi­tel­nie przej­rzy­ste błę­kit­ne nie­bo. Drze­wa eks­plo­do­wa­ły bursz­ty­no­wym bla­skiem wcze­sne­go lata. Wi­dok był ab­so­lut­nie osza­ła­mia­ją­cy, tęt­nią­cy ży­ciem, pe­łen uro­ku. Bar­dziej jak ob­raz z książ­ki niż praw­dzi­we mia­stecz­ko. Wiem, mój opis brzmi tro­chę pre­ten­sjo­nal­nie, ale po­patrz tyl­ko na to miej­sce! Z każ­de­go wy­do­bę­dzie po­etę.

A lu­dzie! O rany, są tacy mili. Mó­wi­my tu­taj, że to lu­dzie spra­wia­ją, że Fen­der’s Po­in­te to ta­kie wspa­nia­łe miej­sce (oczy­wi­ście wie­my, że to nie­praw­da, ale tak wy­pa­da).

Tyl­ko się ro­zej­rzyj. Nie mu­szę ci opo­wia­dać, jak jest pięk­nie, praw­da? Nie, kie­dy wi­dzisz to na wła­sne oczy. Aż dech za­pie­ra. Nie wi­dzie­li­śmy ma­łe­go ame­ry­kań­skie­go mia­sta od… chy­ba kil­ku de­kad. Zresz­tą, nie mie­li­śmy na­wet sa­mo­cho­du, gdy miesz­ka­li­śmy… ee… w Bo­sto­nie. Wy­ma­wia­łem sło­wo sa­mo­chód ina­czej, ale no­so­we gło­ski ze Środ­ko­we­go Za­cho­du są tak za­raź­li­we, że stra­ci­łem swój ak­cent.

Na­wet nie mia­łem auta, uwie­rzysz? Wy­po­ży­czy­li­śmy jed­no, żeby tu przy­je­chać. Za­wsze, gdy chcie­li­śmy się gdzieś do­stać w Bo­sto­nie, bra­li­śmy tak­sów­kę. Am­trak za­brał nas na lot­ni­sko. W ogó­le nie po­trze­bo­wa­li­śmy sa­mo­cho­du. Mó­wię ci, na­wet nie wie­dzie­li­śmy, z cze­go re­zy­gnu­je­my. Mar­cie się tu po­do­ba­ło. Bra­ku­je mi jej, ale wspo­mnie­nia za­ni­ka­ją i pew­ne­go dnia nie będę już czuł żad­ne­go bólu. By­ło­by miło.

Tra­fi­li­śmy do domu mo­je­go bra­ta – jego dzie­ci, jak one wy­ro­sły! Bob­by ju­nior zmie­nił się w po­staw­ne­go na­sto­lat­ka, od­kąd wi­dzia­łem go ostat­nio. Czar­ne wło­sy oka­la­ły twarz, na któ­rej zo­sta­ły je­dy­nie reszt­ki mło­dzień­czo­ści. Moc­no za­ry­so­wa­ne ko­ści po­licz­ko­we oraz szczę­ka wy­ra­sta­ły z po­tęż­nej szyi. Chło­pak – któ­ry prze­rósł już ojca – bły­ska­wicz­nie sta­wał się męż­czy­zną, po­zba­wio­ne tłusz­czu cia­ło i mię­śnie po­ka­zy­wa­ły, że jest w szczy­cie for­my. Wy­glą­dał do­kład­nie jak jego tato, gdy był w tym sa­mym wie­ku. Oczy­wi­ście obec­nie pulch­ną twarz Bob­by'ego se­nio­ra zna­czy­ły zmarszcz­ki, a bez­tłusz­czo­we dni daw­no prze­mi­nę­ły, jak koł­nie­rze ze stój­ką i di­sco.

Vik­tor, bliź­niak Vic­ky, wy­rósł z brzdą­ca na dzie­się­cio­let­ni kłę­bek ener­gii. Miał czar­ne oczy po ojcu, a blond wło­sy po mat­ce, tak nie­ska­zi­tel­ne jak pola psze­ni­cy roz­cią­ga­ją­ce się wo­kół Fen­der’s Po­in­te. Ści­ska­jąc znisz­czo­ne­go plu­szo­we­go mi­sia, nie mógł ustać w miej­scu choć­by na se­kun­dę. Oczy­wi­ście nie roz­po­znał nas, ale spo­tka­nie ro­dzin­ne bar­dzo go pod­eks­cy­to­wa­ło.

Boże, ja­kie te dzie­ci były pięk­ne. Z Mar­thą ni­g­dy nie chcie­li­śmy mieć dzie­ci. Te­raz, kie­dy już jej nie ma, może zmie­nię zda­nie – Bóg je­den wie, ile jest tu­taj wdów, wiesz o czym mó­wię. Oh, prze­pra­szam – to taki tu­tej­szy żart. Nie­waż­ne.

W każ­dym ra­zie, za­py­ta­łem, gdzie jest mała Vic­ky. I wiesz co? Bob­by tyl­ko się na mnie ga­pił, jak­by nie wie­dział, o kim mó­wię. Przy­po­mnie­nie so­bie cór­ki za­ję­ło mu kil­ka se­kund.

– Vic­ky? – za­py­tał. Pu­ste oczy pa­trzy­ły na mnie, jak­by jego mózg pró­bo­wał wy­do­być skądś imię. – Vic­ky? Ach tak! To moja cór­ka, praw­da?

Pa­mię­tam, że po­my­śla­łem, że świe­żo od­na­le­zio­ny hu­mor mo­je­go bra­ta po­pra­wia się z każ­dą chwi­lą, jed­nak to, co po­wie­dział po­tem, uświa­do­mi­ło mi, że coś jest bar­dzo nie tak.

– Vic­ky ode­szła – oświad­czył Bob­by, wła­ści­wie tak jak­by to nie było nic waż­ne­go.

– Jak to ode­szła? – za­py­ta­łem, za­sta­na­wia­jąc się, czy coś mi nie umknę­ło, po­nie­waż na jego pu­cu­ło­wa­tej twa­rzy da­lej go­ścił uśmiech. – Masz na my­śli, że…

– Nie żyje – do­koń­czył, a uśmiech ani na mo­ment nie zszedł z jego ust. – Ona nie żyje. Wy­da­je mi się, że od ja­kichś dwóch Pór Desz­czo­wych. Wy­pad­ki się zda­rza­ją, Ke­vi­nie, po­wi­nie­neś to wie­dzieć. Wejdź­cie do środ­ka i po­zwól­cie mi opro­wa­dzić was po domu. Su­san nie może się do­cze­kać, żeby was zo­ba­czyć.

Męż­czy­zna opo­wia­dał o swo­jej zmar­łej cór­ce tak bez­tro­sko, jak­by na­praw­dę pró­bo­wał uda­wać, że jej nie pa­mię­ta. Nie żyła, a on na­wet nie za­dzwo­nił, żeby po­wie­dzieć o po­grze­bie, na­wet mnie nie po­wia­do­mił.

Pa­mię­tam, że po­my­śla­łem o ko­le­gach z wy­dzia­łu psy­cho­lo­gii, któ­rzy mo­gli­by po­móc mo­je­mu ko­cha­ne­mu bra­tu po­go­dzić się ze stra­tą. Wy­pie­ra­nie przez nie­go tego fak­tu było oczy­wi­ste. Wy­mie­ni­li­śmy z Mar­thą spoj­rze­nia, któ­rych dłu­go nie za­po­mnę. Ten gest mó­wił wszyst­ko, a głów­nie to, że nie po­win­ni­śmy wspo­mi­nać wię­cej o odej­ściu ma­łej Vic­ky. Przy­naj­mniej na ra­zie. Bob­by opo­wie nam o tym w swo­im cza­sie.

Część trzecia

Su­san wy­glą­da­ła pro­mien­nie jak za­wsze, z jej spię­ty­mi w ogon dłu­gi­mi blond wło­sa­mi; za­wsze je tak no­si­ła, po­mi­ja­jąc jej ślub (sta­łem tam oczy­wi­ście jako druż­ba). Przy­zna­ję, że za­raz po Mar­cie, jest naj­pięk­niej­szą ko­bie­tą, jaką wi­dzia­łem. Bob­by wy­ha­czył ją w col­le­ge’u, kie­dy była che­er­le­ader­ką, a on roz­gry­wa­ją­cym (nie na­zwał­bym go „gwiaz­dą”, dru­ży­na skoń­czy­ła z wy­ni­kiem 2-9 na jego ostat­nim roku, jed­nak mimo wszyst­ko był roz­gry­wa­ją­cym). Para jak z książ­ki. Do dzi­siaj są tak szczę­śli­wi i ko­cha­ją­cy się, jak tyl­ko dwo­je lu­dzi po­tra­fi.

Praw­dę mó­wiąc cała ro­dzi­na wy­glą­da­ła na ra­do­sną. Szczę­śliw­szą, niż kie­dy­kol­wiek, gdy Bob­by pra­co­wał w Bo­sto­nie. Oraz na zdro­wą. Wszy­scy wy­glą­da­li wspa­nia­le, jak­by pro­mie­nio­wa­ło od nich świa­tło, błysz­czą­ce tak ja­sno jak Gwiaz­da Po­lar­na w czy­stą, bez­bu­rzo­wą noc. Wi­dok ich dwoj­ga, ta­kich szczę­śli­wych, był bar­dzo nie­po­ko­ją­cy, ale ra­zem z Mar­thą do­my­śla­li­śmy się, że to tyl­ko dla­te­go, że wła­śnie do­wie­dzie­li­śmy się o ma­łej Vic­ky. Bez wąt­pie­nia oni po­go­dzi­li się już z jej śmier­cią.

Cóż, po­dej­rze­wam, że chciał­byś już dojść do sed­na tej hi­sto­rii, co? Chcesz usły­szeć o taj­fu­nie, dla­cze­go po­rzu­ci­łem uczel­nię lub „wy­pa­ro­wa­łem”, jak to ują­łeś, i dla­cze­go tu za­miesz­ka­łem. Wszyst­ko w swo­im cza­sie, wszyst­ko w swo­im cza­sie. Już pra­wie je­ste­śmy u celu, więc cier­pli­wo­ści. Zrób przy­jem­ność sta­re­mu męż­czyź­nie i po­zwól opo­wie­dzieć swo­ją hi­sto­ryj­kę w ca­ło­ści.

W Fen­der’s Po­in­te za­ba­wi­li­śmy dwa dni. Po­nie­waż Bob­by ju­nior ra­zem z Vic­to­rem mie­li wa­ka­cje, spę­dzi­li­śmy cu­dow­ny czas z całą ro­dzi­ną. Roz­ko­szo­wa­li­śmy się wiel­kim gril­lo­wa­niem w so­bo­tę, a po­tem wspa­nia­łą nie­dzie­lą na Emer­son Be­ach. Pe­ach Lake jest na gra­ni­cy mia­sta, jed­nak to da­lej ob­szar Fen­der’s Po­in­te. Je­ste­śmy dum­ni z pla­ży. Jest bar­dzo czy­sta, set­ki me­trów pia­sku. Bez wąt­pie­nia do­da­je mia­stu uro­ku, nie są­dzisz?

Bob­by ju­nior to taki miły chło­piec, taki uprzej­my. Pa­mię­tam, jak Mar­tha sko­men­to­wa­ła, że lo­kal­ne dziew­czy­ny mu­szą się uga­niać za nim do­oko­ła mia­stecz­ka. A jaki za­baw­ny! Och, przez nie­go umie­ra­li­śmy z Mar­thą ze śmie­chu. Może i wy­glą­da jak Bob­by se­nior, ale ma roz­kosz­ne po­czu­cie hu­mo­ru, któ­rym jego oj­ciec ni­g­dy nie grze­szył.

Gdy mój brat miesz­kał w Bo­sto­nie, Su­san przy­jaź­ni­ła się z Mar­thą. Po­wró­ci­ły do sta­rej zna­jo­mo­ści, jak­by w ogó­le się nie roz­sta­ły, szep­cząc i chi­cho­cząc, jak­by zno­wu były na­sto­lat­ka­mi roz­ma­wia­ją­cy­mi mię­dzy lek­cja­mi. Su­san za­wsze była taka słod­ka. Da­lej nie mogę opo­wia­dać przy niej dwu­znacz­nych żar­tów, żeby się nie za­ru­mie­ni­ła albo nie wy­szła z po­ko­ju. To uro­cze, jak ła­two się pe­szy. Opo­wie­dzia­łem więk­szość Bob­by'emu ju­nio­ro­wi, któ­ry za­wsze od­po­wia­dał ja­kimś jesz­cze gor­szym. Pew­nie bym go upo­mniał, gdy­bym się tak moc­no nie śmiał. Chłop­cy zo­sta­ną chłop­ca­mi.

Moją ulu­bio­ną czę­ścią tego wspa­nia­łe­go week­en­du był mały Vic­tor. Boże, ja­kie to jest nie­zmor­do­wa­ne dziec­ko. Rzu­ca­li­śmy pił­ką go­dzi­na­mi, po­mo­głem mu zbu­do­wać mia­sto z kloc­ków Lego, czy­ta­łem jego ksią­żecz­kę z ob­raz­ka­mi, zbu­do­wa­li­śmy za­mek z pia­sku na pla­ży.

– Ko­cham cię, wuj­ku Ke­vi­nie – po­wie­dział Vik­tor swo­im cien­kim gło­si­kiem, opa­tu­lo­ny w pi­ża­mę, ob­ło­żo­ny zdję­cia­mi stra­ża­ków i wo­zów stra­żac­kich. – Tak bar­dzo cię ko­cham.

Pew­nie się do­my­ślasz, że moje ser­ce się roz­pły­nę­ło. To chy­ba była jego naj­dłuż­sza wy­po­wiedź, od­kąd przy­je­cha­łem do Fen­der's Po­in­te. Dzie­ciak dużo nie mó­wił, pew­nie z po­wo­du stra­ty sio­stry. Da­lej ba­wię się z nim co­dzien­nie. Po­mi­ja­jąc czas, kie­dy pada. Vik­tor cią­gle źle to zno­si.

Po trze­cim dniu zde­cy­do­wa­li­śmy z Mar­thą, że chce­my zo­ba­czyć wię­cej te­re­nów wiej­skich.

Za­ko­chi­wa­li­śmy się w so­bie po­now­nie. Nie, żeby kie­dyś nam prze­szło, wierz mi, nie­ste­ty by­łem tak za­ję­ty uczel­nią, a moja żona swo­ją prak­ty­ką me­dycz­ną, że nie spę­dza­li­śmy ze sobą cza­su od lat. Wy­my­śli­ła sza­lo­ną rzecz – je­chać na West Co­ast, zo­ba­czyć ple­ne­ry po dro­dze, do­trzeć do Ka­li­for­nii, a po­tem od­le­cieć do domu. Wte­dy brzmia­ło to jak zwa­rio­wa­ny, po­ryw­czy po­mysł, coś, cze­go mo­gło­by pró­bo­wać dwo­je stu­den­tów, a nie dys­tyn­go­wa­nych czter­dzie­sto­lat­ków. Wie­dzie­li­śmy, że nie je­ste­śmy już mło­dzi, ale nie by­li­śmy go­to­wi na sta­rość i ta spon­ta­nicz­ność wy­da­wa­ła się świet­nym spo­so­bem, żeby od­zy­skać tro­chę bez­cen­nej mło­do­ści.

Tego po­po­łu­dnia, gdy po­wie­dzie­li­śmy Bob­by'emu, że wy­jeż­dża­my, nie­bo po­ciem­nia­ło. Wy­glą­dał na za­nie­po­ko­jo­ne­go. Uwa­żał, że oczy­wi­ście po­dróż jest świet­nym po­my­słem, ale po­tem po­wie­dział coś dziw­ne­go.

– Po­mysł brzmi za­baw­nie, ale cze­mu, na mi­łość bo­ską, chcie­li­by­ście wy­jeż­dżać z Fen­der’s Po­in­te?

– Chce­my po­zwie­dzać – od­po­wie­dzia­łem mu. Pa­trzył na mnie tym pu­stym wzro­kiem, ta­kim sa­mym jak wte­dy, gdy pierw­szy raz za­py­ta­łem o Vic­ky. Nic nie od­po­wie­dział, tyl­ko wzru­szył ra­mio­na­mi, jak­by zwy­czaj­nie nas nie ro­zu­miał.

Pa­ku­jąc się, skra­dli­śmy so­bie kil­ka ca­łu­sów i czu­ło­ści w sta­rym po­ko­ju Vic­ky. Czu­li­śmy się w nim tro­chę nie­swo­jo, zwa­żyw­szy na to, że na­le­żał do na­szej zmar­łej bra­ta­ni­cy, lecz nie aż tak, że­by­śmy za­po­mnie­li o swo­ich cia­łach. Wy­bie­ra­li­śmy się do ho­te­lu. Wy­da­je mi się, że pla­no­wa­li­śmy ko­chać się całą noc, nie wy­cho­dzić z łóż­ka cały dzień, a je­dze­nie za­ma­wiać do po­ko­ju. Za­bie­ra­li­śmy wła­śnie swo­je ba­ga­że do przed­po­ko­ju, gdzie cze­ka­ła nas cała se­ria po­że­gnań, gdy zo­ba­czy­łem, jak Bob­by za­my­ka drzwi wej­ścio­we i prze­krę­ca co naj­mniej dzie­sięć zam­ków. W domu zro­bi­ło się ciem­no, nie tyl­ko przez za­chmu­rzo­ne nie­bo na ze­wnątrz. Każ­dą za­sło­nę i fi­ra­nę szczel­nie za­su­nię­to. Nie­któ­re były na­wet za­kle­jo­ne ta­śmą sa­mo­przy­lep­ną, aby nie wpusz­cza­ły świa­tła.

Część czwarta

By­łem bar­dziej niż za­nie­po­ko­jo­ny tym, dla­cze­go brat po­trze­bu­je tylu za­bez­pie­czeń, oraz fak­tem, że mo­głem wcze­śniej nie za­uwa­żyć tylu zam­ków. Nie za­uwa­ży­łem rów­nież bro­ni, któ­ra te­raz le­ża­ła w rząd­ku na ku­chen­nym sto­le (już wiem, że trzy­ma­my ją w sza­fie w holu). Jed­ną była groź­nie wy­glą­da­ją­ca strzel­ba, dru­gą – ja­kiś ka­ra­bin my­śliw­ski z gru­bą czar­ną lu­ne­tą za­mon­to­wa­ną na gó­rze. Przy każ­dej le­ża­ło kil­ka pu­de­łek z amu­ni­cją.

– Bob­by – za­py­ta­łem szyb­ko – co ty wy­pra­wiasz?

Ob­ró­cił się i spoj­rzał na mnie ze zdzi­wie­niem, jak na głup­ka.

– Za­my­ka­my – od­po­wie­dział. – Za­po­wia­da­li, że nad­cią­ga bu­rza.

Zda­łem so­bie spra­wę, że zgnia­tam dłoń Mar­ty, więc roz­luź­ni­łem uścisk.

– Czy mógł­byś od­blo­ko­wać drzwi? – za­py­ta­łem bra­ta. – Chcie­li­by­śmy z Mar­thą już je­chać.

– Och, nie chce­cie wy­cho­dzić – od­po­wie­dział. – Nie chce­cie być na ze­wnątrz w taki dzień jak dzi­siaj. – Jego oczy za­bły­sły. Mała iskier­ka we­wnątrz nich zga­sła, za­stą­pio­na czymś rów­nie po­tęż­nym, ale dużo mrocz­niej­szym. Moją uwa­gę zwró­cił szczęk zam­ka ła­dow­ni­cy; spoj­rza­łem w stro­nę ku­chen­ne­go sto­łu, gdzie Bob­by ju­nior ła­do­wał strzel­bę. Wło­sy za­sła­nia­ły mu twarz, ale na­dal mo­głem zo­ba­czyć w jego oczach ten sam mrok, któ­ry wi­dzia­łem u jego ojca. Mło­de ob­li­cze prze­szył gry­mas. Zo­ba­czy­łem lek­ko od­sło­nię­te zęby. Ju­nior wy­glą­dał jak dzi­kie zwie­rzę – jak dra­pież­nik.

– Ty pie­przo­na dziw­ko! – Usły­sze­li­śmy cien­ki gło­sik z sa­lo­nu. Od­wró­ci­li­śmy się z Mar­thą i uj­rze­li­śmy ob­raz, któ­ry spra­wił… Cóż… Chy­ba nie wie­dzie­li­śmy, co mamy my­śleć. Su­san przy­wią­zy­wa­ła ma­łe­go Vic­to­ra do krze­sła szorst­kim, włók­ni­stym, brą­zo­wym sznu­rem. Struż­ki krwi spły­wa­ły z ko­lan po sto­pach dziec­ka z miejsc, gdzie cia­sny sznur prze­ciął skó­rę. Vik­tor szar­pał się, pró­bu­jąc się uwol­nić. Pra­wą rękę miał jesz­cze wol­ną i usta­wia­jąc pal­ce jak szpo­ny, sta­rał się wy­kłuć mat­ce oko.

– Ty cho­ler­na suko! – krzyk­nął mały Vic­tor. Tak wul­gar­ny ję­zyk wy­do­by­wa­ją­cy się z dzie­się­cio­let­nich ust brzmiał sur­re­ali­stycz­nie.

Su­san nic so­bie z tego nie ro­bi­ła. Unio­sła rękę i bez li­to­ści wy­pro­wa­dzi­ła lewy pro­sty, ude­rza­jąc małą blond głów­kę. Nie spo­licz­ko­wa­ła syna, ude­rzy­ła go, jak bok­ser. Z nosa po­cie­kła mu krew. Gdy chło­pak do­cho­dził do sie­bie, przy­wią­za­ła jego rękę szorst­ką liną, któ­ra za­głę­bi­ła się znacz­nie w mło­dej, ró­żo­wej skó­rze. Od­dy­cha­jąc przez ka­pią­cą krew, Vic­tor za­czął wy­da­wać zwie­rzę­ce od­gło­sy. W oczach miał tyl­ko chęć mor­du za­kra­pia­ną nie­na­wi­ścią.

Pa­mię­tam, że spoj­rza­łem na mo­je­go bra­ta, któ­ry w naj­mniej­szym stop­niu nie przej­mo­wał się tym, że jego żona bije i przy­wią­zu­je do krze­sła jego syna.

– Oj, nie przej­muj się nim – po­wie­dział Bob­by se­nior z miną, jak­by coś ta­kie­go dzia­ło się tu co­dzien­nie. – Robi się tro­chę zu­chwa­ły, gdy zbli­ża się taj­fun. Stra­ci­li­śmy Vic­ky w cza­sie taj­fu­nu. Wy­da­je mi się, że się tak za­cho­wu­je, bo byli bliź­nia­ka­mi i da­lej czu­je z nią więź. Taj­fun na każ­de­go wpły­wa tro­chę ina­czej. Zwią­zu­je­my go, a kie­dy bu­rza przej­dzie, bę­dzie już w po­rząd­ku.

Po­czu­łem się, jak­bym wy­lą­do­wał w szpi­ta­lu psy­chia­trycz­nym, albo ja­kieś czub­ki wy­kra­dły mo­je­go bra­ta ra­zem z ro­dzi­ną, a po­tem pod­mie­ni­ły in­ny­mi czub­ka­mi wy­glą­da­ją­cy­mi do­kład­nie jak oni.

Pa­mię­tam, że mó­wi­łem bar­dzo ci­cho. Mar­tha scho­wa­ła się za mnie, przy­ci­ska­jąc się do mo­ich ple­ców.

– Bob­by – po­wie­dzia­łem. – Chce­my wyjść. Na­tych­miast. – Zde­ter­mi­no­wa­ny spoj­rza­łem w jego głę­bo­kie, czar­ne oczy. Pa­trzył na mnie tak twar­do, ze zło­ścią. Jak­bym nie był jego star­szym bra­tem, pod­po­rząd­ko­wu­ją­cym go so­bie, jego sze­fem przez tyle lat. Za­sta­na­wiam się, jak w ogó­le mo­głem wy­trzy­mać jego wzrok. Wte­dy nie wie­dzia­łem, co się dzie­je, ale nie ob­cho­dzi­ło mnie to. Je­dy­ne, o czym my­śla­łem, to żeby wy­pro­wa­dzić stam­tąd Mar­thę. W bu­dyn­ku znaj­do­wa­ła się na­ła­do­wa­na broń trzy­ma­na przez lu­dzi, któ­rzy, przy­naj­mniej wte­dy, tak to wi­dzia­łem, wy­da­wa­li się nie­zbyt po­czy­tal­ni.

– Zde­cy­do­wa­nie od­ra­dzam, Kevy-wevy, na­praw­dę – po­wie­dział Bob­by. Użył prze­zwi­ska, któ­re­go nie sły­sza­łem od cza­su, kie­dy by­li­śmy dzieć­mi i któ­rym brat pró­bo­wał mnie iry­to­wać.

Po­pa­trzy­łem mu głę­bo­ko w oczy. Nie mu­sia­łem nic mó­wić. Wie­dział, że jego star­szy brat nie żar­tu­je.

– Okee-do­kee, Kevy-wevy – rzu­cił Bob­by z drwi­ną, ob­ra­ca­jąc się, aby od­blo­ko­wać dzie­sięć po­tęż­nych zam­ków. – To twój po­grzeb. – Upo­rał się z za­bez­pie­cze­nia­mi, ale nie otwo­rzył drzwi. – Ju­nior, weź strzel­bę, ubez­pie­czaj wuj­ka Ke­vi­na i cio­cię Mar­thę, do­pó­ki nie wsią­dą do sa­mo­cho­du.

– Ale tato… – Bob­by ju­nior za­pro­te­sto­wał swo­im na­sto­let­nim to­nem. – Na­wet jesz­cze nie za­czę­ło grzmieć. Nie ma bły­ska­wic.

– Wiem, synu, ale nie bę­dzie­my ry­zy­ko­wać. Tu cho­dzi o ro­dzi­nę. Po pro­stu rób, co ci każę.

Bob­by ju­nior wziął strzel­bę, a na­stęp­nie jak ko­man­dos przy­lgnął ple­ca­mi do fra­mu­gi drzwi, cze­ka­jąc, aż jego oj­ciec je otwo­rzy. A my z Mar­thą tyl­ko sta­li­śmy z cią­żą­cy­mi nam w rę­kach ba­ga­ża­mi i otwar­ty­mi usta­mi, pa­trząc na psy­cho­tycz­ny sur­re­alizm przed nami.

– Ru­szaj­cie! – krzyk­nął Bob­by se­nior, szyb­ko otwie­ra­jąc drzwi. Ju­nior wy­padł na ze­wnątrz ze strzel­bą pod­nie­sio­ną prze­ciw­ko nie­zna­ne­mu, czy­ha­ją­ce­mu na pod­jeź­dzie za­gro­że­niu.

Pa­mię­tam, że sta­łem w miej­scu tyl­ko se­kun­dę, za­nim po­my­śla­łem, że to może być na­sza je­dy­na szan­sa na wy­do­sta­nie się stam­tąd w jed­nym ka­wał­ku. Po­bie­głem w stro­nę drzwi, cią­gnąc Mar­thę za sobą. Każ­de z nas trzy­ma­ło tyl­ko jed­ną wa­liz­kę – ba­ga­że i ubra­nia mało nas wte­dy ob­cho­dzi­ły. Chcie­li­śmy je­dy­nie uciec w cho­le­rę.

Część piąta

Do­tar­li­śmy do sa­mo­cho­du, wrzu­ci­li­śmy tor­by do ba­gaż­ni­ka i wsko­czy­li­śmy do auta. Na­wet nie spoj­rze­li­by­śmy za sie­bie, gdy­by nie to, że sa­mo­chód stał przo­dem w kie­run­ku domu. Gdy od­pa­la­łem sil­nik, ostat­ni raz na nie­go zer­k­ną­łem. Twarz bra­ta wy­glą­da­ła zza drzwi. Mój ro­sły bra­ta­nek usa­do­wił się jak snaj­per, jego oczy po­wo­li omia­ta­ły po­dwó­rze, lśnią­ca czar­na lufa strzel­by po­dą­ża­ła za nimi.

Z pi­skiem opon i swę­dem pa­lo­nej gumy wy­co­fa­łem sa­mo­chód z pod­jaz­du. Za­zgrzy­ta­łem bie­ga­mi, pró­bu­jąc wrzu­cić je­dyn­kę. Od­je­cha­li­śmy. Jesz­cze go­dzi­nę temu na­zwał­byś tę uli­cę „przy­tul­ną” albo „uro­czą”. Te­raz na nie­bie kłę­bi­ły się ciem­ne, bu­rzo­we chmu­ry. Dro­ga wy­glą­da­ła jak ską­pa­na w pur­pu­ro­wym pół­cie­niu. Wiatr ude­rzał nie wia­do­mo skąd, szar­piąc drze­wa­mi, roz­rzu­ca­ne li­ście two­rzy­ły fale i małe wiry.

Wte­dy sa­mo­cho­dem za­trzę­sło pierw­sze ude­rze­nie pio­ru­na.

Zna­la­zła się nad nami tak szyb­ko, ta bu­rza. A może po­wi­nie­nem po­wie­dzieć: taj­fun? Tak je tu­taj na­zy­wa­my, wiesz. Ach, prze­cież ci już mó­wi­łem, praw­da? Prze­pra­szam.

Wy­strze­li­li­śmy spod domu jak po­cisk, po raz pierw­szy Mar­tha nie ka­za­ła mi je­chać wol­no ani uwa­żać na dzie­ci. Jak się te­raz nad tym za­sta­na­wiam, to gdy­by­śmy się tyle nie ca­ło­wa­li przy pa­ko­wa­niu, to może by­śmy zdą­ży­li. Gdy­by­śmy nie byli wte­dy tak za­ję­ci sobą, wy­szli­by­śmy, za­nim Bob­by za­mknął drzwi. Za­nim ju­nior za­czął ła­do­wać ar­se­nał. Za­nim Su­san zno­kau­to­wa­ła Ma­łe­go Vik­to­ra Dziec­ko Sza­ta­na ude­rze­niem w nos.

Pra­wie do­tar­li­śmy do głów­nej dro­gi wy­jaz­do­wej z mia­sta, gdy pierw­sza bły­ska­wi­ca roz­świe­tli­ła nie­bo. Pa­mię­tam ją, bo nie była bia­ła, tyl­ko pur­pu­ro­wa. Nie ja­sno, ale głę­bo­ko, ja­skra­wo, gniew­nie, pur­pu­ro­wa, jak­by bły­ska­wi­cę zro­bio­no z czy­ste­go elek­trycz­ne­go ame­ty­stu. Wiem, że to brzmi tro­chę kwie­ci­ście, ale cięż­ko to opi­sać. Ża­łu­ję, że nie je­steś stąd, wte­dy nie mu­siał­bym nic wy­ja­śniać.

W każ­dym ra­zie, pierw­sze ude­rze­nie świa­tła było nie­wia­ry­god­ne. Pa­mię­tam, że mnie ośle­pi­ło. Pur­pu­ro­we po­wi­do­ki mi­go­ta­ły mi przed ocza­mi, tak że zje­cha­łem z dro­gi do rowu. Obo­je mie­li­śmy za­pię­te pasy, więc nikt nie ucier­piał, jed­nak sa­mo­chód nie był już w sta­nie ru­szyć. Z per­spek­ty­wy cza­su le­piej by­ło­by dla Mar­thy, gdy­by zgi­nę­ła pod­czas krak­sy.

Mój wzrok w koń­cu do­szedł do sie­bie i za­py­ta­łem ją, czy nie jest ran­na. Trzę­sła się, ale nic jej nie było. W tej sa­mej chwi­li za­czę­ło pa­dać. Nie ja­kaś mżaw­ka, wierz mi, ra­czej jak­by ktoś wia­dra­mi wy­le­wał wodę na szy­bę, jak­by­śmy par­ko­wa­li w No­wym Or­le­anie pod­czas hu­ra­ga­nu. Wiatr trząsł nami, jak­by­śmy byli w rę­kach Boga jed­nym z tych sa­mo­cho­dzi­ków-za­ba­wek, któ­re tak lu­bił Vic­tor. To do­bry chło­pak, przez więk­szość cza­su, chciał­bym że­byś to wie­dział – oczy­wi­ście oprócz cza­su, kie­dy pada.

Sie­dzie­li­śmy tam, pa­trząc na sie­bie, pró­bu­jąc się uspo­ko­ić i po­ra­dzić coś na tę dziw­ną sy­tu­ację, gdy po­now­nie ude­rzył pio­run. Nie po­je­dyn­czym bły­skiem jak po­przed­nio, ale ka­ska­dą pur­pu­ro­wych fa­jer­wer­ków. Oświe­tli­ły wnę­trze sa­mo­cho­du jak stro­bo­skop.

Te bły­ski ja­koś na mnie wpły­nę­ły. Wbły­snę­ły mi do mó­zgu. Wi­dzia­łem je za­rów­no ocza­mi jak i umy­słem. Wiem, że to dziw­nie brzmi, ale tak po­wie ci każ­dy, kto jest stąd. Te roz­bły­ski pul­so­wa­ły w mo­jej gło­wie bez ustan­ku. Bez prze­rwy, bar­dzo szyb­ko, jak­by wszyst­ko dzia­ło się w ułam­ku se­kun­dy.

Wte­dy zda­rzył się wy­pa­dek.

Kie­dy pur­pu­ro­wa bły­ska­wi­ca mi­ga­ła mi w gło­wie.

Nie zmie­ni­łem się stop­nio­wo, wierz mi, to się sta­ło na­tych­miast. Bum, i już. My­ślę, że pio­run wpły­wa ina­czej na każ­de­go. Jed­ni re­agu­ją moc­niej od in­nych.

Spoj­rza­łem na Mar­thę. Czu­łem się ina­czej. Nie­sa­mo­wi­cie. Żywy. Jak na­bu­zo­wa­ny. Na­zwij to jak chcesz, mia­łem wra­że­nie, jak­bym po­łą­czył się z czę­ścią sie­bie, któ­rą stra­ci­łem lata temu – może na­wet za­nim się uro­dzi­łem, to nie ma sen­su, ale tak wła­śnie się czu­łem – z czymś za­po­mnia­nym ty­sią­ce lat temu.

Spoj­rza­łem na żonę po raz ostat­ni. Zo­ba­czy­ła moje oczy i mo­men­tal­nie się prze­stra­szy­ła. Nie po­wiem, że ją za to wi­nię, ale by­li­śmy mał­żeń­stwem po­nad dwa­dzie­ścia lat, więc jej re­ak­cja mnie co naj­mniej za­sko­czy­ła. Była mą­drą ko­bie­tą, tak jak już mó­wi­łem, nie ba­wi­ła się w te całe wrza­ski, któ­re za­wsze wi­dzisz w fil­mach; od razu rzu­ci­ła się do drzwi.

Deszcz prze­mo­czył ją w mgnie­niu oka – tak bar­dzo lało – nie za­szła jed­nak da­le­ko. Zła­pa­łem ja za wło­sy i wcią­gną­łem z po­wro­tem do sa­mo­cho­du. Wiem, że szarp­ną­łem moc­no, bo zo­sta­ły mi w dło­ni za­krwa­wio­ne kła­ki – do­bry Bóg nie my­ślał o trwa­ło­ści, gdy nas two­rzył. Opa­dła na sie­dze­nie, od razu pró­bo­wa­ła wstać i uciec.

Nie zdą­ży­ła.

Chwy­ci­łem ją za czo­ło i ude­rzy­łem jej gło­wą o za­głó­wek. Pró­bo­wa­ła ode­pchnąć moją rękę, jed­nak była tyl­ko drob­ną ko­bie­tą, więc nie mia­ła wie­le siły. Ja, z dru­giej stro­ny, czu­łem się sil­ny jak ni­g­dy w ży­ciu. Przy­szpi­li­łem jej gło­wę do fo­te­la, na­chy­li­łem się i za­ci­sną­łem zęby na jej gar­dle.

My­ślę, że pierw­sze ugry­zie­nie za­dzia­ła­ło, mimo to kon­ty­nu­owa­łem. Ta­tuś za­wsze po­wta­rzał mi i Bob­by'emu, że jak coś za­mie­rzasz ro­bić, to rób to po­rząd­nie. Jej go­rą­ca krew obry­zga­ła mi twarz i cie­kła po po­licz­kach. Chło­pie, ale ona mia­ła dużo krwi! Jak­by mia­ła kran w szyi czy coś. Ko­pa­ła i szar­pa­ła się cał­kiem żwa­wo jak na pięć­dzie­się­ciocz­te­ro­ki­lo­gra­mo­wą ko­biet­kę. By­łem z niej dum­ny. Nie­ste­ty osta­tecz­nie umar­ła, z czym wszy­scy mu­sie­li­śmy się po­go­dzić, po­nie­waż wy­pad­ki się zda­rza­ją.

Cze­mu pa­trzysz taki prze­ra­żo­ny? Wiem, to strasz­na hi­sto­ria, ale nie mu­sisz się ni­cze­go oba­wiać. Nie wi­dzę żad­nych chmur bu­rzo­wych, a ty? Więc się od­pręż i po­zwól mi skoń­czyć.

Pa­mię­tam, że wy­sia­dłem z sa­mo­cho­du, żeby pie­szo wró­cić do domu Bob­by'ego, któ­ry znaj­do­wał się tyl­ko kil­ka prze­cznic da­lej. Wiatr mną rzu­cał, trzą­słem się, prze­mo­czo­ny do ko­ści. Deszcz zmył mi z twa­rzy krew Mar­thy, ale czer­wień da­lej pla­mi­ła moją bia­łą ko­szu­lę. Wy­ła­do­wa­nia ude­rza­ły jed­no za dru­gim.

Mały chło­piec, chy­ba dzie­się­cio­let­ni, też miał wy­pa­dek. Zo­ba­czy­łem go na uli­cy, jak jego małe kciu­ki za­głę­bia­ły się w oczo­do­łach dal­ma­tyń­czy­ka, któ­ry skom­lał ża­ło­śnie. Cóż, co mo­żesz zro­bić? Psy też mają wy­pad­ki, prze­cież wiesz.

Ten dzie­ciak był tak za­afe­ro­wa­ny szcze­nia­kiem, że na­wet mnie nie za­uwa­żył. Pies ko­pał i pod­ska­ki­wał, jed­nak chło­pak trzy­mał go pew­nie. Wiesz, do dzi­siaj bar­dziej mi żal śmier­ci tego szcze­niacz­ka niż tego ma­lu­cha. Czy to źle? Nie po­wi­nie­nem tak my­śleć, ale co po­ra­dzę.

W ostat­niej chwi­li chłop­czyk mnie zo­ba­czył, nie­ste­ty było za póź­no, już sta­łem za nim. Zła­pa­łem obu­rącz jego gło­wę i uklęk­ną­łem mu na twa­rzy. Pa­mię­tam dźwięk miaż­dże­nia, wła­ści­wie to brzmiał jak roz­ry­wa­nie głów­ki sa­ła­ty na pół. Sły­sza­łem go mimo grzmo­tów, desz­czu i wia­tru. Po­czy­na­nia chło­pa­ka z psem mnie za­in­spi­ro­wa­ły, więc wy­łu­pi­łem ma­lu­cho­wi oczy kciu­ka­mi. Wił się, ale nie pła­kał. Na­wet, gdy go ośle­pi­łem, gdy krew i ga­la­re­to­wa­ta maź wy­pły­wa­ła z oczo­do­łów na moje ręce, pró­bo­wał mnie za­ata­ko­wać. Ro­dzi­ce by­li­by z nie­go dum­ni. Wal­czył aż do mo­men­tu, kie­dy za­ło­ży­łem mu nel­so­na i rzu­ca­łem na boki, aż usły­sza­łem trza­śnię­cie. Wi­dzisz tę bli­znę na grzbie­cie dło­ni? To od jego ma­łych pa­znok­ci. Co za dzie­ciak, nie? Ale był z nie­go wy­czy­no­wiec.

Wró­ci­łem do Bob­by'ego. Na szczę­ście uda­ło mi się do­trzeć tam mię­dzy bły­ska­mi świa­tła, więc mnie wpu­ści­li. Ju­nior sprząt­nął ko­goś ze strzel­by, gdy wbie­ga­łem do domu. Naj­wy­raź­niej go­nił mnie ja­kiś fa­cet, któ­ry do­padł­by mnie za kil­ka se­kund. Pa­mię­tam, jak ju­nior krzyk­nął „jak ci się po­do­bam te­raz, su­kin­sy­nu?!”, kie­dy po­cią­gał za spust. Mu­siał do nie­go strze­lić sześć razy. Cze­ka­ło nas po­waż­ne sprzą­ta­nie. Bar­dzo nie­chluj­ny wy­pa­dek.

Męż­czy­zna miał je­den z tych to­por­ków stra­żac­kich. Nic dziw­ne­go, na­stęp­ne­go dnia zi­den­ty­fi­ko­wa­li­śmy go jako Fran­ka Dre­snic­ka z ochot­ni­czej stra­ży po­żar­nej. Sta­ry Frank, bę­dzie nam go bra­ko­wać, za­pew­niam cię, każ­dy mó­wił, że był na­praw­dę mi­łym go­ściem.

Cóż, gdy bu­rza się uspo­ko­iła, czu­łem się w po­rząd­ku. Zdro­wy jak rydz. Le­piej niż kie­dy­kol­wiek. Tro­chę się mar­twi­łem Mar­thą oraz ma­łym chłop­cem, ale Bob­by po­wie­dział, że wy­pad­ki się zda­rza­ją.

– Nie przej­muj się tym – po­wie­dział mi, w jego gło­sie mo­głem wy­czuć mi­łość i tro­skę. – Wszy­scy kie­dyś zo­sta­li­śmy zła­pa­ni na ze­wnątrz przez deszcz. Taj­fu­ny przy­cho­dzą tak czę­sto, że nie spo­sób ich prze­wi­dzieć. Zda­rzy­ło się to każ­de­mu z nas. – Cała ro­dzi­na kiw­nę­ła gło­wa­mi, uśmiech­nę­ła się do mnie z tym ich cu­dow­nym we­wnętrz­nym bla­skiem. Wszy­scy byli tak wy­ro­zu­mia­li. Prze­cież to był tyl­ko wy­pa­dek, wiesz, a oni mnie wspie­ra­li. W koń­cu je­ste­śmy ro­dzi­ną.

Czu­łem się tak cho­ler­nie do­brze po bu­rzy, co tam, da­lej się tak czu­ję, więc ni­g­dy nie opusz­czę Fen­der’s Po­in­te. Może gdy­by Mar­tha nie mia­ła wy­pad­ku, to by­śmy wy­je­cha­li, na­wet te­raz. Ra­zem z Mar­thą zwie­dzi­li­by­śmy Ame­ry­kę, po­je­cha­li aż do West Co­ast i po­le­cie­li z po­wro­tem do domu do… Do…

Skąd do cho­le­ry mó­wi­łem, że je­stem?

Uwagi autora do Taj­fu­nu z Iowa

Zwy­kle pi­szę w trze­ciej oso­bie. Chcia­łem po­ba­wić się tro­chę pierw­szą oso­bą, spró­bo­wać zmie­nić tem­po i skoń­czy­łem z Taj­fu­nem w Iowa.

To bar­dziej sta­ro­mod­ne scien­ce-fic­tion niż więk­szość mo­ich hi­sto­rii. Weź nie­wy­ja­śnio­ne zja­wi­sko, do­daj szczyp­tę „na­uki” i po­zwól, żeby do­brym lu­dziom dzia­ły się złe rze­czy. Mo­że­cie pew­nie za­uwa­żyć lek­ki wpływ Ste­phe­na Kin­ga w tym opo­wia­da­niu – małe mia­stecz­ko, dzie­je się coś okrop­ne­go, a miesz­kań­cy nic so­bie z tego nie ro­bią, bo ta wstręt­na rzecz nie jest dla nich wca­le taka wstręt­na.

Jest krwi­ście, jest od­rzu­ca­ją­co, jest za­baw­nie. Chy­ba, że by­łeś tym szcze­niacz­kiem, wte­dy ta hi­sto­ria tro­chę ssie.

Taj­fun w Iowa po raz pierw­szy po­sma­ko­wał tu­szu jako do­dat­ko­wa hi­sto­ria z tyłu pierw­sze­go wy­da­nia An­ce­stor (Trans­plan­ta­cja), wy­da­ne­go przez Dra­gon Moon Press w 2007.

Scott Si­gler

Po­wie­ścio­pi­sarz, au­tor ta­kich be­st­sel­le­rów New York Ti­mes jak try­lo­gia „In­fec­ted” (In­fec­ted, Con­ta­gio­us, Pan­de­mic) czy po­wie­ści An­ce­stor i Noc­tur­nal. Jest współ­za­ło­ży­cie­lem wy­daw­nic­twa Emp­ty Set En­ter­ta­in­ment, w któ­rym pu­bli­ku­je swo­ją se­rię „Ga­lac­tic Fo­ot­ball Le­ague” (The Ro­okie, The Star­ter, The All-Pro i The MVP).

Scott, za­nim wy­da­no jego książ­ki, zdą­żył ze­brać gro­no in­ter­ne­to­wych fa­nów od­da­jąc za dar­mo w ich ręce na­gra­ny przez sie­bie au­dio­bo­ok, w po­sta­ci pod­ca­stu. Jego lo­jal­ni fani, na­zy­wa­ją­cy sie­bie „Jun­kies”, po­bra­li do tej pory po­nad osiem mi­lio­nów od­cin­ków jego hi­sto­rii.

Scott zmie­nił cał­ko­wi­cie spo­sób wy­da­wa­nia ksią­żek, gdy wy­pu­ścił Ear­th­co­re jako pierw­szą na świe­cie po­wieść wy­da­ną tyl­ko jako pod­cast. Wy­da­na w 20 od­cin­kach, Ear­th­co­re na­wią­zu­je do cza­sów słu­cho­wisk ra­dio­wych. In­no­wa­cyj­ne wy­ko­rzy­sta­nie tech­no­lo­gii przez Si­gle­ra sta­wia go w czo­łów­ce no­wo­cze­sne­go po­dej­ścia do wy­da­wa­nia i umoż­li­wi­ło mu sta­nie się mar­ką samą w so­bie wśród se­tek ty­się­cy fa­nów fan­ta­sty­ki i mi­ło­śni­ków tech­ni­ki.

Zna­lazł się na okład­kach Time Ma­ga­zi­ne, Wa­shing­ton Post, New York Ti­mes, San Fran­ci­sco Chro­nic­le, En­ter­ta­in­ment We­ekly, Pu­bli­sher's We­ekly, Huf­fing­ton Post, Bu­si­ness Week i Fan­go­ria. Wciąż na­gry­wa swo­je au­dio­bo­oki i roz­da­je każ­dą hi­sto­rię – za dar­mo – dla swo­ich Jun­kies na www.Scot­t­Si­gler.com.

Scott po­cho­dzi z ro­dzi­me­go Mi­chi­gan, miesz­ka w San Fran­ci­sco ale da­lej ki­bi­cu­je swo­im uko­cha­nym De­tro­it Lions.

Ty­tuł ory­gi­na­łu: BLO­OD IS RED

Co­py­ri­ght © 2011 by Scott Si­gler

Co­py­ri­ght © for Po­lish edi­tion by Wy­daw­nic­two GMORK Świąt­kow­ska Ryba sp.j. Wro­cław 2018

Co­py­ri­ght © for the Po­lish trans­la­tion by Prze­my­sław Ryba, 2018

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne.All Ri­ghts Re­se­rved.

Ko­rek­ta i re­dak­cja:DO­MI­NI­KA ŚWIĄT­KOW­SKA

Skład:DO­MI­NI­KA ŚWIĄT­KOW­SKA(ebo­ok) PRZE­MY­SŁAW RYBA

Pro­jekt okład­ki:PRZE­MY­SŁAW RYBA

Fragment książki

Wy­da­nie I

Wy­daw­nic­two Gmork Świąt­kow­ska Ryba Sp.j.ul. Do­mey­ki 16, 53-209 Wro­cławtel: 795 626 546www.gmork.plwy­daw­nic­two@gmork.pl

Przy­pi­sy

1. Do roku 2011 (przyp. red.)

2. Po­wszech­nie przy­ję­ta przez fa­nów Si­gle­ra na­zwa, na­wią­zu­ją­ca do uza­leż­nie­nia od pod­ca­stu i ocze­ki­wa­nia na ko­lej­ny od­ci­nek (dział­kę).

3. Au­to­rem Dog Na­med Wolf jest Erik Mun­sterh­jelm (przyp. tł.)