Cyklop ebook

Eurypides

Cyklop

przeł. Jan Kasprowicz

Armoryka

Sandomierz

Projekt okładki: Juliusz Susak

Na okładce: Guido Reni (1575–1642), Polyphemus (1640), Polyphemus (1640), licencjapublic domain,

źródło: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Guido_Reni_-_Polyphemus_-_Google_Art_Project.jpg

This file has been identified as being free of known restrictions under copyright law,

including all related and neighboring rights.

Tekst wg edycji:

Eurypides

Cyklop

Wyd. Akademia Umiejętności

Kraków 1918

Zachowano oryginalną pisownię.

© Wydawnictwo Armoryka

Wydawnictwo Armoryka

ul. Krucza 16

27-600 Sandomierz

http://www.armoryka.pl/

ISBN 978-83-7950-844-0

CYKLOP

Osoby dramatu.

SYLEN.

CHÓR SATYRÓW.

ODYSEUSZ.

CYKLOP.

Rzecz dzieje się na Etnie w jaskini Cyklopa Polyfema.

SYLEN.

Przez ciebie, Bromju, znoszę przetysiączne znoje —

Zarówno dziś, jak wówczas, kiedy ciało moje

Młodzieńczą kwitło siłą, gdy za Hery zdradą

Uciekłeś swym piastunkom, wdzięcznym Oreadom.

I w onej walce strasznej z olbrzymami ziemi

Jam wiernie służył tobie! Wszakże dłońmi temi

Zwaliłem Encelada: moja włócznia sroga

Przekłuła go wskroś tarczy! Majaczę? na boga!

Nie! dzisiaj duszy mojej żaden sen nie mroczy!

Toć Bromjos widział łup mój na swe własne oczy!

A dziś mnie jeszcze troska stokroć większa truje:

Bo kiedy przeciw tobie tyrsenijskie zbóje

Wysłała znowu Hera, byś uciekał dalej,

Ja, wieść powziąwszy o tem, nie bałem się fali.

Lecz razem ze synami skoczyłem do łodzi,

By szukać cię, o panie, na morza powodzi.

Na tyłach mego statku jam ster ujął w dłonie.

A zasię w te błękitne, pieniące się tonie

Synowie skwapliwemi uderzali wiosły.

A kiedy ku Malei wody nas poniosły,

Wiatr wschodni nas wyrzucił na Etny opoki —

O! tu, gdzie ludożerczy, straszny, jednooki

Cyklopów ród ma swoje ponure jaskinie.

Z tych dzieci boga morza oto jeden ninie

Przychwycił nas i w sługi zamienił w swym domu.

Polyfem zwie się pan nasz! O godzino-sromu!

Nie z Bacha dziś rozkoszy nasz się żywot składa:

Na paszę wyganiamy Cyklopowe stada!

Tam oto na tych zboczach moje syny młode

Jagnięta wypasają, a ja muszę wodę

Nalewać do koryta: na prostego chłopa

Przemienion, muszę izbę zamiatać Cyklopa

I jego przeohydne gotować mu jadło.

W tej oto właśnie chwili z służby mej wypadło,

Że trzeba mi się imać żelaznej motyki

I wymieść wszystkie kąty, aby pan mój dziki,

Pan Cyklop, mógł z owcami wejść do czystej groty.

Już, widzę, moje dzieci wrócą wnet z roboty —

Spędzają owce z stoków... A cóż to? tańczycie,

Jak ongi, gdy w uciechach upływało życie

Bachijskich? Gdy na czele rozbawionej zgraji

Przy dźwięku lir biegliście do domu Altaji?

CHÓR.

O zacnych ojców płodzie ty,

O płodzie zacnych matek,

Poco się błąkasz gdzieś śród skał,

Swój opuściwszy statek?

Ani tam świeży dmuchnie wiew,

Ni płynie strumień wody,

Ani cię słodki dojdzie bek

Twej latorośli młodej.

Rogaty koźle, idź-że precz,

Z tej rośnej idź uboczy!

Do Cyklopowej strągi wróć!

Coś taki dziś ochoczy?

Wróć, bo kamieniem palnę w łeb,

Aż ci się zaćmią oczy!

A ty wymiona pełne spuść,

Daj swojej trzodzie mleka,

Co, pobekując, w strądze tam!

Na swą maciorkę czeka.

Porzuć soczystych zieleń traw,

Bo skoro cię ukarzę,

I do swych śpiochów-koźląt spiesz

W etnijskiej tam! pieczarze.

Rogaty koźle, idź-że precz,

Z tej rośnej idź uboczy,

Do Cyklopowej strągi wróć!

Coś taki dziś ochoczy?

Wróć, bo kamieniem palnę w łeb,

Aż ci się zaćmią oczy!

Gdzieś, Bromjosie? gdzież jest tan

Bachantek z tyrsem w dłoni?

Już tympanonu nie brzmi głos

I ruczaj nam nie dzwoni!

Wina nie cieknie świeży zdrój!

Nysejskie gdzież boginie?

Już w Afrodyty naszej cześć

Jachijski hymn nie płynie —

W cześć Afrodyty, którą wraz

Goniłem z bachantkami!

O jasnowłosy Bromju nasz!

Zła dola władnie nami:

Zdala od twoich słodkich dróg

Błąka się