Buduj życie odpowiedzialnie i zuchwale ebook i audiobook

spis treści

PRZEDMOWA

Wstęp

1. Jakie są twoje wartości?

2. Jak wygląda twoje życie z innej perspektywy?

3. Twoje wymarzone życie

4. Ponieważ w życiu liczy się tylko twoja odpowiedź

5. Jakie role pełnisz w życiu?

6. Pozostawaj poza trójkątem

7. Jesteś tym, z kim najczęściej przebywasz

8. Twoje życie jest odzwierciedleniem twoich myśli i ich kierunku

9. Twój umysł jest jak ogród, ty jesteś jego ogrodnikiem

10. Koncentruj swoje myśli wokół swoich celów

11. wytyczaj cele skutecznie

12. Buduj swoje życie zuchwale!

13. Przekrocz bariery osiągania swoich celów

14. Twoja wymarzona pasja

Zakończenie

Dziękuję!

Mojemu mężowi Rafałowi – za nieocenione wsparcie i bezgraniczną wiarę w moje możliwości. Za przeznaczanie naszego wspólnego czasu na moją pasję, czytanie pierwszych pomysłów i cierpliwe wykonywanie ćwiczeń. Za towarzyszenie w nauce i wdrażanie zmian.

Mojemu synowi Olafowi – za to, że jest moją motywacją do tego, aby z każdym dniem się doskonalić. Za świeże spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość. Za wspólne modlitwy i sesje wdzięczności.

Karolinie Kozielskiej i Adamowi Balionowi – za śledzenie rozdziałów ze szczególną uwagą, celem wyszukania spraw istotnych, godnych zamieszczenia w podsumowaniu. Za lekturę jeszcze przed korektą.

Elizie Szwarc i Annie Krupińskiej – za eksperckie informacje zwrotne i pomoc, abym w samej sobie uzyskała zgodę na podzielenie się prywatną sferą mojego życia.

Nie sposób wymienić wszystkich wspaniałych osób, które przyczyniły się do powstania tej książki.

Moja rodzina, przyjaciele, znajomi, klienci i czytelnicy strony rowinskabusinesscoaching.com, w szczególności: Jolanta Żak, Edyta Kurek, Maurycy Turek, Jarosław Zych, Agata Miętek, Izabela Graf, Renata Wiglusz, Anna Urbańska, Maria Baranowska, Maciej Stodolak, Krystyna Szydłowska, Magdalena Stach, Anna Sitkowska, Katarzyna Wirkijowska, Magdalena Saganowska, Aneta Rydz, Anna Górka, Ewa Jura, Anna Donica, Krystyna Bożek, Violetta Zając, Magdalena Mojska, Paulina Pawluczak, Anna Sitkowska, Marta i Mateusz Chłodniccy, Joanna Podhorodecka, Paweł Janus, Magdalena Grzebalska, Michał Czuba, Paweł Mazur – wszyscy razem i z osobna jesteście dla mnie inspiracją do tego, aby dzielić się wiedzą i przemyśleniami. Niesamowita więź i zaufanie, jakim obdarzacie mnie w trakcie sesji coachingowych, szkoleń i korespondencji, powodują, że znajduję w sobie pokłady energii niezbędne do pisania i realizowania się w pasji, którą jest wspieranie innych w rozwoju.

Dziękuję wam za nią!

Życzę inspirującej lektury, pełnej przemyśleń, budujących wniosków i wiary we własną siłę.

Kamila Rowińska

PRZEDMOWA

Śmierć. Samotność. Guzy piersi. Rozwód. Kamila Rowińska jest dla mnie cichym bohaterem. Kobietą, która odnalazła to, co ważne w życiu. Po trzęsieniu ziemi, jakie znienacka wdarło się w jej życie, stanęła mocno na nogach.

Przypuszczam, że wielu z nas nie wyobraża sobie, jak można podnieść się po tylu nieszczęściach. Tymczasem kiedy pierwszy raz spotykam Kamilę, widzę kobietę pełną energii i radości życia. Otwartą, szczerą, zuchwałą. Właśnie tak – zuchwałą. To określenie idealnie do niej pasuje. Kobieta zuchwała, która odważnie myśli i działa. Konsekwentna i inspirująca. Jak to możliwe, że po takich przeżyciach potrafi być szczęśliwa? Że znalazła w sobie siłę, aby nie tylko stanąć na nogi, lecz także podążać nową, nieznaną ścieżką?

Kiedy staram się znaleźć odpowiedź na to pytanie, myślę o moich dzieciach. Dzieciach, którym na co dzień pomagam. Dzieciach w potrzebie. Dzieciach, które mają za sobą trudne historie: chorobę w rodzinie, dysleksję, ADHD, padaczkę, rozwód rodziców, śmierć mamy lub taty, ciągłe porażki w szkole i poczucie bycia zdołowanymi. Takie momenty zamykają je na otaczający świat i ludzi. Niejeden z nas nie udźwignąłby podobnych doświadczeń. Kiedy jednak zapraszam dziecko do Akademii Przyszłości, mówię mu: „Jesteś wartościowy! Tak, właśnie ty!”. W akademii dziecko często po raz pierwszy nie jest przezroczyste; ktoś pyta je o zdanie, pomaga mu nazwać jego emocje, zamiast odbierać mu prawo do ich odczuwania, i docenia każdy mały sukces, który udało mu się osiągnąć.

I kiedy myślę o Kamili i prawie 1500 moich dzieci, wiem jedno: każdy z nas potrzebuje impulsu, aby zmienić swoje życie, a może wręcz przestać wegetować i zacząć żyć.

Moje dzieci potrzebują obok siebie mądrego dorosłego, który dostrzeże w nich dobro i zainspiruje je do wzrastania. Kamila mówi o przyjaciołach, którzy przypominali jej, że ma skrzydła i dzięki nim może polecieć w górę. Ale mówi też o ćwiczeniach, które jej samej pomogły odnaleźć życiowy kierunek.

Ta książka to prezent dla mnie, dla ciebie, dla nas wszystkich, którzy chcą żyć pełnią życia, chcą latać, nawet jeśli zapomnieli, że mają skrzydła. Od nas zależy, czy wystarczy nam odwagi, aby wzbić się w powietrze.

Książka Kamili to trening przed pierwszym lotem, który pomaga przyjrzeć się samemu sobie. Kim jesteś? Na czym ci zależy? Po co żyjesz? Dokąd chcesz polecieć? O czym marzysz? Gdzie jest źródło twojej odwagi, aby zmieniać swoje życie?

Ćwiczenia nie załatwią wszystkiego, ale doprowadzą cię do prawdy o samym sobie. O ile dopuścisz do siebie tę prawdę. Najpierw przeczytasz zadania, a twój wewnętrzny krytyk je oceni. Potem (jeśli znajdziesz w sobie pokłady wytrwałości i otwartości) sięgniesz po kartkę i ołówek. Po wykonaniu ćwiczeń być może poczujesz się gorzej, bo zobaczysz, że twoje życie nie wygląda tak, jak byś tego chciał. Pomyślisz: „Jestem beznadziejny!”. Życzę ci, aby w tym momencie pojawiła się w tobie wściekłość. Złość, irytacja są idealnym punktem startu, jeśli chcesz zmienić swoje życie. Życzę ci też, abyś tę złość przeniósł na działanie. Jeszcze dziś zmień w swoim życiu coś, co cię irytuje. Jeszcze dziś zapewnij sobie poczucie sukcesu ze zrobienia pierwszego kroku.

Jeśli czytasz to zdanie, istnieje spora szansa, że naprawdę odmienisz swoje życie. Większość ludzi niecierpliwi się; po dwóch stronach odkładają książkę i zapominają o niej. Jeśli czytasz tę przedmowę (90% czytelników tego nie robi), oznacza to, że podchodzisz do książki całościowo, czytasz od deski do deski, jesteś zdeterminowany. Gratuluję! Pierwszy sukces na twoim koncie!

Uważam, że dokonałeś dobrego wyboru, gdy wziąłeś do ręki książkę „Buduj życie odpowiedzialnie i zuchwale”. Powodów jest wiele, ale wymienię tylko trzy z nich.

Pierwszy jest taki, że Kamila wie, o czym pisze. Jest coachem, więc metody, które opisuje, sprawdzają się w jej praktyce zawodowej. Wielu klientów otwarcie przyznaje, że dzięki pracy z Kamilą odnalazło się na nowo. To nie wszystko. Kamila sama przeszła przez zmianę. Jeżeli podczas wykonywania kolejnych ćwiczeń przeklniesz pod nosem: „To wcale nie jest takie proste…!”, przypomnij sobie historię Kamili. Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo.

Drugi powód zamyka się w słowie „coaching”. Jestem orędowniczką tej metody pracy z człowiekiem. Coaching bazuje na odkrywaniu potencjału w kliencie i podążaniu za nim. Bo to klient wie najlepiej, którą drogę powinien wybrać, choć nie zawsze jest jej świadomy lub wypiera ją ze świadomości. Coaching nie gwałci psychiki, nie decyduje za ciebie, nie koncentruje się na twoich brakach, przez które wpadasz w kompleksy. Zamiast tego pozwala ci spojrzeć w przyszłość i potraktować poważnie siebie i swoje potrzeby. Pomaga nadać kierunek twojemu życiu. Wiele ćwiczeń i przykładów zawartych w tej książce czerpie swoje źródło właśnie z coachingu.

Trzeci powód to prostota. Język, którym posługuje się Kamila, oraz ćwiczenia, które proponuje, mają niezwykle prostą formę. Aby zacząć, potrzebujesz jedynie spokojnego miejsca, kartki i ołówka.

Ta książka jest dla każdego, ale nie oznacza to, że dzięki niej każdy zmieni swoje życie; postawiona na półce stanie się kolejnym nosicielem kurzu. Przepisem na sukces jest aktywne podążanie w głąb siebie, odkrywanie nowych perspektyw oraz krok po kroku wprowadzanie realnych zmian w codziennym życiu.

Na zakończenie poruszę kwestię słów przekornie zestawionych w tytule książki. „Odpowiedzialnie” i „zuchwale” – pojęcia, które pozornie się wykluczają. Z „odpowiedzialnie” kojarzą się rozsądek, rozwaga, zobowiązania. Z „zuchwałością” – bezczelność, odwaga i brawura.

Autorka mówi o odpowiedzialności za to, co spotyka nas w życiu, a raczej o umiejętności odpowiadania na to, co nas spotyka. W psychologii mówi się o nawykach, które stają się naszą siłą lub słabością. Siłą, gdy nie musimy świadomie koncentrować się na czynności, którą doskonalimy (wyobraź sobie, że za każdym razem, gdy wsiadasz na rower, musisz od nowa uczyć się na nim jeździć. To byłby dramat!).

Ale nawyki są też naszymi wrogami. I nie chodzi jedynie o nawykowe nadużywanie niektórych substancji (na przykład nikotyny czy kofeiny); chodzi o nawyki w myśleniu, które nie pozwalają nam iść dalej. Które usztywniają nas w raz przyjętej roli. Które ograniczają. Oczywiście, że łatwiej jest, gdy nie tracimy czasu na myślenie, co zrobić w danej sytuacji, i działamy zgodnie z wypracowanym nawykiem. Ale wtedy tracimy coś innego: świadomą odpowiedź na sytuację. Odpowiedzialność za własne życie. Dajemy ponieść się temu, co przynosi los. Pozwalamy, aby inni decydowali za nas.

Przerwanie tej pętli wymaga odwagi. Trzeba odkryć w sobie zuchwałość i zacząć odważnie budować swoje życie oraz spełniać swoje marzenia. Odważnie poszukiwać prawdy o sobie i stawiać sobie wyzwania.

Książka „Buduj życie odpowiedzialnie i zuchwale” jest zaproszeniem w podróż. Mam nadzieję, że będzie to najlepsza przygoda twojego życia. Powodzenia!

Anna Wilczyńska

psycholog, dyrektor Akademii Przyszłości

www.akademiaprzyszlosci.org.pl

W skali od 1 do 10 (gdzie 1 oznacza najmniej, 10 – najwięcej), określ, na ile zależy ci na świadomym budowaniu swojego życia

1 2 3 4 5 6 7 89 10

Jeśli twoja odpowiedź znalazła się poniżej 7, zadaj sobie pytanie: „Co musiałoby się wydarzyć, aby zależało mi bardziej?”.

W książce znajdują się ćwiczenia, dlatego przekartkowanie jej nie przyniesie ci korzyści. To nie jest „Harry Potter”, który mógłby wprowadzić cię do cudownej krainy. Cudowna kraina jest w tobie. Zobaczysz ją, gdy wykonasz ćwiczenia.

Informuję cię o tym już teraz. Możesz albo odłożyć książkę i zaoszczędzić kilka godzin swojego cennego czasu, albo sumiennie wykonać zaproponowane przeze mnie ćwiczenia. Dla siebie. W ramach odpowiedzialnego budowania swojego życia.

Z czytaniem tej książki jest jak z czytaniem Kamasutry – tylko dzięki wykonywaniu ćwiczeń w pełni doświadczysz radości z tego, o czym piszę.

Wstęp

Zastanawiam się, w jakich okolicznościach sięgasz po tę książkę. Być może znamy się osobiście, brałeś udział w moich szkoleniach, książkę polecił ci znajomy lub trafiłeś na nią zupełnie przypadkiem.

Możliwe, że jesteś w takim punkcie swojego życia, w którym zastanawiasz się, co dalej. Pragniesz zmiany, harmonii, wypełnienia, wglądu lub szukasz czegoś, czego jeszcze nie potrafisz nazwać.

Jaki jest twój cel? Czego spodziewasz się w sobie odnaleźć po lekturze? Co takiego wydarzyło się w twoim życiu – albo nie wydarzyło – że zastanawiasz się nad zmianą?

W 2008 roku kończę 28 lat. Od 10 lat prowadzę własną firmę. Osiągam sukcesy, żyję z dnia na dzień, pędzę przed siebie, realizuję swoje cele. Do dnia, w którym wykonuję pierwsze badanie USG.

Leżę. Pani doktor mniej lub bardziej delikatnie informuje mnie, że mam guza. Nie dowierzam. Płaczę. Przygotowuję się do biopsji. Kilka dni później otrzymuję skierowanie na operację.

„Rany, to tylko zabieg – ktoś powie. – Od razu trzeba tak rozmyślać o życiu…?!”.

Może nie trzeba, jednak podczas spaceru po raz pierwszy dopuszczam do siebie myśl, że przecież nic nie zostało nam dane na zawsze.

Czekam na wyniki. Przyglądam się swojemu życiu i zadaję sobie pytanie: „Czy naprawdę żyję tak, jak pragnę żyć?”. Wspominam mamę, która zmarła dwa lata wcześniej. Miała 45 lat. Czy zdążyła zrobić to, co było dla niej najważniejsze? Czym się kierowała w życiu? Czy kiedykolwiek żyła dla siebie? Jeszcze nie wiem, że za dwa lata umrze również mój ojczym. W głowie kłębią mi się myśli: „Kim dzisiaj jestem?”, „Ile z moich marzeń doczekało się spełnienia?”, „Które z ważnych dla mnie wartości pielęgnuję?”, „Za czym podążam?”, „Czy właśnie o to mi chodzi?”, „Czy jestem szczęśliwa?”.

Wcześniej wielokrotnie zadawałam sobie podobne pytania i żyłam w przekonaniu, że żyję świadomie. Tego dnia jednak przywołałam je wszystkie.

Każdy z nas dostał niezwykły prezent, jakim jest życie, i pielęgnuje je na własny sposób. W jaki sposób ty to robisz?

Anthony de Mello tak ujął ducha naszych czasów: „Życie jest jak przejażdżka autobusem przez piękną krainę ze wspaniałymi widokami za oknem. Ludzie jednak wolą ją przebyć z zasłoniętymi oknami, wciąż kłócąc się, kto będzie siedział z przodu autobusu1”.

A ty? Jak żyjesz? Podziwiasz widoki czy przez całą podróż walczysz o miejsce z przodu autobusu?

Dwa lata później, w 2010 roku, po długiej nieobecności napisałam na swoim blogu: „Wahałam się, czy tak po prostu tutaj nie wrócić i bez słowa wyjaśnienia pisać dalej. Po przemyśleniu postanowiłam jednak pozwolić sobie na luksus bycia sobą, czyli szczerą i prawdziwą”.

Dawno temu natknęłam się na tę sentencję:

Bądź dobry dla innych ludzi,

gdy się wspinasz,

ponieważ spotkasz ich,

gdy będziesz spadał.

Był to czas, kiedy sięgałam po marzenia, realizowałam swoje cele, jadłam życie dużą łyżką. „Jesteś szczęściarą” — słyszałam.

I wtedy życie zaczęło wystawiać mnie na próbę.

Zaczęło się od niespodziewanej śmierci mamy.

Po raz pierwszy w moim sercu pojawiła się tak wielka samotność. Wkrótce ogromne przerażenie i bezgraniczna panika. Guz w piersi. Biopsja. Decyzja. Wycięty. Oczekiwanie dłużące się w nieskończoność. Wyniki. Ulga. Chwila oddechu. Badania kontrolne i kolejna diagnoza: trzy guzy. Niedowierzanie, złość, strach. Słabość. Wycięte. Znów oczekiwanie na wyniki. Ulga. Bez chwili oddechu.

Rak taty. Bezradność. Cierpienie. Śmierć taty. Pytania o sens. Rezygnacja.

Rozwód. Smutek. Samotność. Brak wiary w miłość. Poczucie małżeńskiej porażki. Komplikacje. Leczenie. Kolejna diagnoza: cztery guzy. Łzy. Szczyt bezradności. Brak akceptacji.

Dwa guzy wycięte. Oczekiwanie…

Nie było mnie w takim wymiarze, do jakiego zdążyłam was przyzwyczaić. Może i jestem dzielna, ale nie aż tak. Potrzebowałam czasu, aby odnaleźć się w nowej sytuacji. Robiłam to w ciszy i w gronie najbliższych. O tych najbliższych i dalszych również chciałabym teraz napisać.

Na swojej drodze spotykasz wielu ludzi. Mam to szczęście, że spotykam wielu wspaniałych. Niektórym pomagasz, niektórzy tobie pomagają. Z czasem znajomości awansują do rangi przyjaźni – dopiero wtedy zdajesz sobie sprawę z tego, jak silna jest ta przyjaźń, kiedy nie masz do zaoferowania niczego poza kolejną smutną wiadomością.

Mówi się, że

przyjaciele są jak ciche anioły,

które podnoszą nas,

gdy nasze skrzydła zapomniały,

jak latać.

Moje skrzydła nie tylko zapomniały; wiele razy dawano mi odczuć, że mój czas już się skończył. Mimo to w szczególny sposób doświadczyłam daru przyjaźni.

Moi wspaniali przyjaciele przez cały czas byli przy mnie. Wspierali mnie, pomagali mi przeskakiwać kolejne przeszkody, a nawet przeskakiwali je razem ze mną. Przypominali o moim miejscu w świecie, o moich marzeniach, ideałach i wartościach. Dodawali otuchy, częstowali uśmiechem i wypełniali swoją obecnością trudne dni. Razem ze mną płakali, czekając na wyniki, poszukiwali nowych rozwiązań, aktywizowali, rozśmieszali, pomagali zrozumieć i zaakceptować nową rzeczywistość. Dzięki nim łatwiej mi było stawiać czoła codzienności i wierzyć w jutro.

Jola, Karolina, Magdalena, Rafał, Joasia, Grzegorz, Kasia, Edyta, Ryszard, Agnieszka, Bernard, Roman, Basia, Marcin, Ania, Tom, Małgosia, Kamil, Dorota, Bartek, Kornelia oraz inni życzliwi ludzie, którzy nawet nie zdawali sobie sprawy z tego, jak wiele w tym czasie znaczył dla mnie ich uśmiech… Niesamowici w swojej dobroci i wrażliwości. Wielkim szczęściem było spotkać ich na swojej drodze!

Pomagaliście również wy, drodzy czytelnicy. Bardzo dziękuję za wasze wiadomości. Sprawiły mi wiele, wiele radości.

Magnus Holm wysłał do mnie SMS o takiej treści: „God gifts are always wrapped in a big problem and the gift is that you will learn a lot about yourself”. Przez ostatnie trzy lata nauczyłam się o sobie więcej niż przez dwadzieścia siedem wcześniejszych. Dziś już potrafię docenić lekcję, którą dostałam, choć jestem świadoma tego, że jeszcze się nie skończyła.

Towarzyszą mi teraz spokój, silniejsza niż kiedykolwiek wiara we własne możliwości, nieprawdopodobny apetyt na życie i przekonanie, że sobie poradzę. Każdego dnia większe.

Możesz mieć piękny dom, najwspanialszy samochód i wszystkie materialne cuda świata, jednak największymi wartościami pozostają ludzie, którzy cię otaczają, oraz to, kim jesteś i co potrafisz.

Tak jest w moim życiu. Dzięki wam czuję się szczęściarą!

Dziękuję!

Gdy piszę tę książkę, jest 2012 rok. Zmieniłam niemal wszystko w swoim życiu. Umeblowałam je na nowo. Po swojemu. Świadomie. Nie tylko pod wpływem ośmiu guzów, które zostały usunięte. To pierwsza wizyta była początkiem zatrzymania się, powiedzenia sobie „Stop!” i sprawdzenia, gdzie jestem i dokąd zmierzam.

Dziś wiem i rozumiem, że trudne momenty są nam potrzebne. Dzięki nim możemy się ocknąć, zweryfikować to, co jest dla nas istotne, a przede wszystkim przekonać się, jak bardzo jesteśmy silni. Bo z reguły jesteśmy mocniejsi, niż nam się wydaje.

Ta książka może stać się dla ciebie próbą refleksji nad własnym życiem; tym, dokąd ono zmierza lub dokąd chcesz dotrzeć i co jest w nim ważne.

Aktywne czytanie nie jest najłatwiejszym zadaniem, bo to czas pracy nad sobą. Zwłaszcza teraz, gdy pędzimy, gdy wydaje się nam, że musimy o coś zabiegać, ścigać się z kimś o lepszą pracę, bardziej atrakcyjne wakacje czy niezwykłe wrażenia. Wierzę jednak, że zatrzymanie się to jedna z najlepszych inwestycji w jakość naszego życia.

Dziś pracuję jako coach. Pomagam innym odnaleźć ich własną drogę, wydobyć drzemiący w nich potencjał i realizować ich cele.

Napisałam tę książkę, aby dotrzeć do osób, których nie poznałam podczas sesji coachingowych, i dać im możliwość zastanowienia się nad swoim życiem.

Chociaż odczuwam pokorę wobec życia i mam świadomość, że w każdej chwili może się ono skończyć, planuję je tak, jakbym miała dożyć setki. Co jakiś czas pytam siebie: „Ile lat zostało mi do setki? Co zamierzam zrobić z tym czasem?”.

A tobie ile lat zostało do setki? Zaznacz na linii miejsce, w którym teraz się znajdujesz.

Co widzisz? Co zamierzasz zrobić z resztą swojego życia? Przeznaczysz ją na spełnianie społecznych oczekiwań czy zdecydujesz się poszukać własnej drogi?