Black Mirror. Czy to już się dzieje? ebook

WSTĘP

HISTORIE Z TEGO ŚWIATA

Poranek jak każdy inny. Tuż przed pobudką Bingham Madsen leży skulony na łóżku w pomieszczeniu pełnym wyłączonych ekranów. Domyślamy się, czym są te czarne, lustrzane powierzchnie – zaciemnione na noc, dając jedyną chwilę wytchnienia – to jego całe życie. W ciągu dnia będą go nieustannie rozpraszały, udzielały informacji, wprawiały w stan ekscytacji i manipulowały. Pokażą mu bezkresny horyzont o świcie, piejącego koguta o poranku, reality show wczesnym wieczorem oraz najmodniejszy i najbardziej ogłupiający format telewizyjny. Stworzyły kult celebrytów i zniszczyły szarych śmiertelników.

Absorbują jego uwagę zwłaszcza podczas codziennych, rutynowych czynności. Jego praca, najważniejszy obowiązek? Pedałuje. Pedałuje bez przerwy, zbierając punkty za każdy obrót korby, i widzi na ekranie, jak ich suma rośnie.

Punkty służą do zakupu jedzenia. Można za nie nabyć akcesoria dla swojego awatara i sprawić, że na tle innych będzie wyglądał lepiej. Będzie godnie reprezentował swojego właściciela, podkreślał jego unikatowość. Punkty to nagroda za jego syzyfową pracę: Bing – przekształcony w ludzki generator – produkuje energię dla świata. Być może, pewnego dnia, zdoła wymienić punkty na szansę odzyskania wolności.

Otwiera oczy i wymachując ręką w powietrzu, odgania awatar opierzonego krzykacza. Wstaje z łóżka, wydaje kilka punktów na pastę do zębów i jeszcze parę po to, żeby wyłączyć tę przeklętą, natrętną reklamę pornosa, która nie daje mu spokoju.

Bing nie wydaje swoich punktów na głupoty.

Naciąga na siebie podkoszulek i szare spodnie dresowe – w jednakowym uniformie pojawiają się również pozostali – i oto jest już w windzie. Upodlone niedorzecznością sytuacji, wyrzeźbione z brązu ciało wciśnięte pomiędzy inne nieestetyczne ciała. To oni, więźniowie zamknięci w klatkach pełnych świateł i ekranów: identyczne stroje, identyczne pokoje. Na zewnątrz mogą poruszać się w jedynym możliwym kierunku – w stronę większej klatki, bardziej rozświetlonej i zasobnej w jeszcze więcej ekranów, w której każdy wsiada na swój rowerek treningowy i pedałuje, pedałuje ile sił.

Bing zasiada na swoim miejscu, przez chwilę przesuwa obrazki pojawiające się na ekranie przed nim, aż wreszcie wybiera animację z drogą pośrodku niczego, po której szusuje jego cyfrowa kopia, i z nieszczęśliwą miną zabiera się do pracy.

Wciąż marzy o magicznej chwili, w której gasną wszystkie ekrany, jedynej, błogosławionej chwili ciszy, kiedy pojawia się komunikat o stanie jego konta – w rzeczywistości wcale nie jest tak źle, ma ponad piętnaście milionów punktów! Mógłby kupić sobie bilet do Hot Shot, reality show, które pozwala swoim uczestnikom zatańczyć z przeznaczeniem. A jeśli trzej sędziowie będą na tak, odzyska wolność i będzie mógł stąd wyjść. Z perspektywą pracy i bardziej satysfakcjonującego życia – najwyraźniej Bing nie potrafi sobie tego nawet wyobrazić.

Obok niego pedałuje w niezłym tempie zlany potem mężczyzna przy kości o pobladłej, świńskiej twarzy. Wpatrzony jest w skecz, w którym trzech grubasów w kostiumach kąpielowych pod naporem mocnych strumieni wody nie jest w stanie utrzymać się na nogach przy zaśmiewającym się do rozpuku prezenterze.

Nie spuszcza wzroku z ekranu, koła roweru kręcą się coraz szybciej, a koszulka ciemnieje na plecach od potu.

Wygląda na szczęśliwego.

Podnoszę oczy znad monitora, wagon jest pusty. Jestem sam w ten kwietniowy wieczór, w pociągu mknącym do domu, po długim dniu pracy niedającej satysfakcji pomimo moich starań.

Jednym z wielu. Takim samym, jak wiele innych.

Od jakiegoś czasu mam nieprzyjemne wrażenie, że gonię własny ogon. Pedałuję bez chwili wytchnienia, popychany do przodu przez strach przed zatrzymaniem się, wciąż nie wiedząc, w jakim kierunku zmierzam. Jak dostawca pizzy, dźwigam na swoich barkach ciężar, tylko po to, żeby pozbyć się go jak najszybciej, wręczyć klientowi za kilka euro. I wtedy następny, następny, proszę – chociaż jestem całkowicie świadomy, że mój wysiłek w żadnym stopniu nie przekłada się na uczucie szczęścia na chwilę przed zamknięciem oczu wieczorem.

Czyżby była to powszechna przypadłość pośród nas, intelektualnych gońców, w tym zuberyzowanym świecie? – pytam sam siebie i wolę pozostawić swoje pytanie bez odpowiedzi.

Wiem, wiem. Powinienem rozpiąć guzik koszulki, wypuścić powietrze z płuc, zająć swoją uwagę książką, przyjrzeć się światu przesuwającemu się za oknem. Ale zupełnie mi to nie wychodzi. Może uda się z następnym mailem. Może oczy właściwej osoby natkną się na mój kolejny tweet. Myślę: żyjemy w iluzji, w której kariery zaczynają się lub kończą za sprawą garstki liter, memu lub trafnego posta. W której szczęście i przyszłość kreuje się wyłącznie poprzez sieć – natarczywy, totalizujący napływ dzieł i myśli ludzkości w czasie rzeczywistym. Ja, parafrazując zdanie z Podziemnego kręgu, jestem bezkresnym uosobieniem samego siebie – pracującego, starającego się siebie, który miewa coś inteligentnego do powiedzenia, spotyka się z odpowiednimi osobami, bywa tam, gdzie należy bywać.

Jestem migawkową narracją o sobie samym.

Jestem bazą swoich własnych danych.

Być może nie wszyscy się nad tym zastanawiają. Może to tylko mój problem. Pozostali pasażerowie zdają się zajęci myślami o kolacji, w zaciszu własnych domów lub w restauracji, być może z przyjaciółmi, a być może sami – z własnego wyboru. Dla nich najwyraźniej dni mają głębsze znaczenie, istnieje coś więcej niż poniedziałek rano. Nie zawsze trzeba pedałować. Koniec końców, pewnie można znaleźć odpowiedź na moje pytanie. Tyle że mnie ona nie zadowala.

Czuję, że też potrzebuję się zatrzymać. Odłączyć się. A jednak to nie takie proste. Nie dlatego, że jestem uzależniony od mojego smartfona – nie, odłączenie się to kosztowna sprawa, to luksus, którego moja świadomość chyba nie chce do siebie dopuścić.

Popracuj jeszcze z godzinkę, podpowiada mi ze złośliwym chichotem, jak zły duch albo troll z portali społecznościowych. Pracuj, pracuj, bez wytchnienia, nie rozłączaj się, nie przerywaj. Tylko w ten sposób możesz zdobyć więcej punktów.

Wagon jest pusty, chociaż sam nie wiem, jak to się stało. Nie zauważyłem, kiedy opustoszał, zajęty oglądaniem 15 milionów. Bing zakochuje się w Abi, w jej głosie, który słyszy przypadkiem w toalecie, w jej życzliwości i pokorze, w niewinnych oczach. Ich historia to próba odzyskania wolności przed jurorami Hot Shota. Przede wszystkim jednak to sprawozdanie z poniesionej przez nich klęski.

Ten obraz wciąż stoi mi przed oczami i wraz z nim nie potrafię pozbyć się wrażenia, że wiem, co czują. Wracam myślami do pustego wagonu i chwili, którą Charlie Brooker postanowił przemilczeć – tej, w której wszystkie ekrany gasną, kiedy wreszcie, przed zamknięciem oczu, Bing odnajduje spokój.

Przez chwilę moje poczucie rzeczywistości zaczyna chwiać się w posadach.

Gdzie jestem?

Podnoszę wzrok znad odcinka Czarnego lustra i wciąż nie widzę. W moim pociągu w miejsce rowerów wstawiono siedzenia, ale rozpraszający moją uwagę ekran jest tam, gdzie powinien być – choć mniejszy i bezgłośny, to w kółko nadaje te same idiotyczne reklamy, które prześladują Binga. Jednakowo bezmyślna rozrywka. Kolejny ekran znajduje się tuż przede mną, to pulpit mojego laptopa. Obok jeszcze jeden, czarna tafla smartfona. Trzy monitory konkurujące o moją uwagę. Fikcja serialu w starciu z rzeczywistością wydaje się wręcz ostrożną wizją.

Czuję, jakbym przeniósł się do pokoju Binga – otaczają mnie migoczące ledowe światła, których zadaniem jest sprawić, bym przetrwał kolejny dzień pedałowania i zbierania punktów przeznaczonych na odległy i nieokreślony cel. Jestem więźniem złotej iluzji, cyfrowego mirażu, który upiększa moją rzeczywistość. Bez niego byłaby powtarzalna, pozbawiona znaczenia i perspektyw.

Wyzuta z ludzkiego wymiaru. Na ekranie zawieszonym nad automatycznymi drzwiami mojego przedziału wyświetla się reklama – uśmiechają się do mnie cyfrowe ludziki. Wyglądają jak awatary żywcem wyjęte z rowerowej dystopii Brookera, satyryka i twórcy całego serialu.

W ciszy szybkobieżnego pociągu ogarnia mnie lęk. Od kiedy pierwszy raz zobaczyłem Czarne lustro, nie potrafię pozbyć się poczucia dyskomfortu i pewnej otuchy zarazem. Świat odzwierciedlony w serialu to nie mój świat, powtarzam sobie za każdym razem, to tylko cyniczna wizja Brookera, który przekomarza się z rzeczywistością. Przypomina nasz świat, ale nim nie jest.

Czy to już się dzieje?

Tu, gdzie jestem i istnieję, nie ma błękitnych wirtualnych misiów kandydujących w wyborach ani dziwnego ustrojstwa, które przyczepia się do skroni i przekształca oczy w dwie kamerki rejestrujące wszystko dookoła, a pamięć w twardy dysk z nieograniczonym miejscem.

W mojej rzeczywistości mam wybór. Mogę wyłączyć laptop, smartfon i tablet; mogę nie odpisywać na maile, nie kupować produktów sugerowanych mi przez spersonalizowane algorytmy na Facebooku czy Amazonie, mogę ignorować kod, który uwalnia mnie od ciężaru decyzji: co przeczytać, z kim się spotykać, co należy mówić, a czego nie. W Czarnym lustrze z kolei jest zbyt późno na wolną wolę. Wolnością cieszy się technologia, a my jesteśmy jej niewolnikami.

Kiedy do technologicznej sieci podłączony jest twój mózg, twój umysł, jedynym sposobem na przejście w tryb offline, na odłączenie się od jej administratora, jest śmierć. O ile jest to w ogóle możliwe. O ile włamanie się do sieci połączeń mózgowych nie prowadzi automatycznie do tworzenia cyfrowych kopii zapasowych świadomości, czyli nas samych, zdolnych do życia w wieczności, w jednym z wirtualnych światów, które Czarne lustro opisuje z obsesyjną wręcz dokładnością. O ile postęp nie zdołał jeszcze przedłużyć nam życia tak bardzo, że będziemy mogli żyć już zawsze.

Niewiele trzeba, na samą myśl o tym powraca niepokój zapierający dech w piersiach.

Czy to już się dzieje?

To jak moment objawienia, jak gdy w serialowym intro czarny ekran pęka i powraca rzeczywistość. Fantazja filmowców jest nie do zniesienia, przytłaczająca i niewygodna. A z każdym kolejnym kadrem, jak to bywa w sennych koszmarach, coraz bardziej wytrzeszczamy oczy i jedziemy bez trzymanki aż do wielkiego finału.

Dyskomfort i poczucie otuchy – utożsamiamy się z fikcją Czarnego lustra do tego stopnia, że nie możemy powstrzymać empatii wobec dziwacznych mieszkańców zaludniających te przerażająco realistyczne iluzje i dajemy się wciągnąć w ich otchłań. Jednocześnie, ostatkiem sił, walczymy o utrzymanie się na powierzchni, balansując na cienkiej linii oddzielającej koszmar od naszej rzeczywistości. Identyfikujemy się z Bingiem tylko po to, żeby uświadomić sobie, że nim nie jesteśmy. Niepokój i ulga. Czy to możliwe, żeby odczuwać je równocześnie?

Tak, to możliwe.

Ponieważ z siecią łączy nas to, że i my jesteśmy mieszanką dobra i zła, ambiwalencją w czystej postaci.

Tamtego wieczoru, w pociągu, mam za sobą dziwny dzień. Po raz pierwszy od wielu lat wykorzystałem swój limit danych na smartfonie przed końcem miesiąca. Mój telefon przeszedł w tryb offline. Nie jest łatwo opisać hipotetycznemu czytelnikowi w przeszłości czy przyszłości uczucie dopadające nas w teraźniejszości, w momencie kiedy połączenie zostało przerwane i nie mamy dostępu do sieci. Nagle przypominamy sobie o wszystkich niewysłanych mailach, nieprzeskrolowanych tweetach, wiadomościach, na które nie odpisaliśmy, mapach, które mieliśmy przestudiować. Wszystko to znika. Ogarnia nas poczucie porzucenia i pustki, podobne do tego, które najpewniej odczuwają Bing i jego nieszczęśni kompani w chwili, którą Brooker pozostawia naszej wyobraźni – kiedy pod koniec dnia gasną migoczące monitory, oczy zamykają się zmorzone snem, a w ciemnościach pod powiekami włącza się nowy ekran, niczym rozprawa sądowa, na której zapada wyrok w sprawie naszego przerażającego uzależnienia od wszystkiego tego, co nas rozprasza i dekoncentruje.

Zaczynam zdawać sobie z tego sprawę nazjutrz rano. Czeka mnie kolejna podróż i kolejny dzień pracy. Muszę doładować telefon. Myślę o tym jak ktoś, kto sięga po następnego papierosa, jakbym potrzebował wymówki, która usprawiedliwia mój nałóg – nie mogę się bez tego obyć. Kupuję doładowanie, nie zwracając uwagi na to, ile będzie mnie kosztował brak powściągliwości w obrocie danymi.

We wspomnianym odcinku Bing działa w ten sam sposób – jak telefon na kartę. Kiedy pedałuje, jego życiowa punktacja wzrasta. Paradoksalnie jednak odejmowanie punktów kosztuje go więcej niż ich gromadzenie. Tak jak i my, bohater funkcjonuje w epoce zbytku, w której prawdziwym problemem jest nadmiar bodźców, a nie ich brak. W epoce, w której środki na naszym koncie służą również temu, żeby widzieć mniej, pozwolić sobie na luksus zakochania się bez konieczności oglądania natrętnych reklam, żeby skupić się na jednej treści naraz, na jednej myśli naraz. A może nawet skupić się wyłącznie na sobie.

Oczywiście dla Binga jest to nieosiągalna perspektywa. Rozważni i przewidujący zarządcy antyutopijnych fikcji z zasady wiedzą, że nie ma w nich miejsca na ludzką samotność. Wykluczenie jej z idealnego społeczeństwa jest niezbędne, aby utrzymać władzę – w ciszy i poczuciu osamotnienia ludzie stają się niebezpieczni. Nie tylko uświadamiają sobie swoją sytuację, ale zaczynają ją porównywać z sytuacją uprzywilejowanych elit. Snują plany rewolucji. Poświęcają się sztuce i poszukiwaniu prawdy, dobra i sprawiedliwości. Uczą się rozumieć własne uczucia, stawiają się w cudzej sytuacji i odkrywają, że słabość to wspólna cecha wszystkich ludzi. Empatia jest nieosiągalna, kiedy nieustający napływ obrazów odwraca naszą uwagę, przyciąga nasz wzrok. Inteligencja, człowieczeństwo, świętość i szósty zmysł poczucia końca i ulotności znikają w tej samej chwili, gdy na ekranie pojawia się reklama, od której nie sposób oderwać oczu, choćbyśmy chcieli zająć się czymś innym.

Tak jak Bing, tamtego wieczoru w pustym przedziale próbuję wykorzystać nazbierane punkty. On wydaje je oszczędnie, może kupić za nie wolność od idiotycznych i mdłych spotów reklamowych, ja rozporządzam nimi z rozwagą, by rozproszyć się na tyle, na ile trzeba, by zapomnieć o nieznośnym ciężarze raczej bezowocnego dnia pracy, by oderwać się od moich najgłębszych myśli. Otucha zaczyna ustępować miejsca niepokojowi. Pewność zmienia się w pytanie.

Czy to już się dzieje?

Czy to dworzec główny, czy scenografia Czarnego lustra, ten nieprzerwany ciąg ruchomych obrazków wyświetlanych na wielkich telebimach, słupach z ekranami, ekranach zajmujących całe powierzchnie ścian, na których mimowolnie zatrzymuję wzrok? Jaka jest różnica, pytam samego siebie, maszerując w stronę taksówki, pomiędzy plastikowymi uśmiechami modeli z reklamy a tymi cyfrowymi, przyklejonymi piksel po pikselu na bezmyślnych twarzach awatarów? Zaniepokojony zauważam wejście na stację na samym końcu schodów prowadzących do głównej hali. Wysoko, pod samym sufitem, wśród prężnych łuków opowiadających historię papierowej dyktatury, królestwa fikcji pamiętającego czasy faszyzmu, wisi ogromny papierowy billboard. Przez chwilę jest jak balsam dla mojej duszy, jak wspomnienie letniego dnia pełnego miłości, kiedy zasypia się nad brzegiem morza, jak lek na rany, jak przeważający argument w ciągnącej się kłótni, jak sposób poradzenia sobie z osobistą porażką. To przeszłość, nadająca człowiekowi dobrze znaną formę i kształt – znajoma i bezpieczna. Przez chwilę Bing powraca do świata science fiction. Upojny moment nie trwa jednak długo – w jednej sekundzie moje oczy przyciąga produkt, który te gigantyczne kartonowe powierzchnie usiłują sprzedać. Smartfon z „potrójnym aparatem fotograficznym”, w dodatku „ulepszony dzięki sztucznej inteligencji”. To „nowy renesans fotografii” oznajmia billboard, zwięźle przekazując definicję marketingu na miarę naszych czasów – nadchodzący świat różni się od tego, który znaliśmy dotychczas. Jest lepszy, inteligentny, jest smart. Każdy przedmiot zostanie obdarzony sztuczną inteligencją. W każdym podobnym urządzeniu skryje się cyfrowy system nerwowy.

Co jednak możemy dostrzec w „czarnym lustrze”, w zbiorowym odbiciu całej cywilizacji pozującej do zdjęcia w epoce masowych mediów społecznościowych? Czego możemy dowiedzieć się o nas samych? Analizując podobieństwa pomiędzy pustym wagonem a więzieniem, w którym ekrany nieustannie domagają się naszej uwagi, docieramy do prawdziwego źródła naszej przyjemności. Pośród nieusatysfakcjonowanych podróżników epoki prekariatu i wieku niepewności oraz anonimowych postaci pedałujących bez wytchnienia na rowerze, żeby dostarczyć energii w dystopijnym świecie, wspólne jest pragnienie poznania odległej koncepcji prawdziwego, pełnego życia.

To, co widzimy, i to, co przeraża nas bardziej od jakiejkolwiek innej wizji, to próżność i miałkość naszych pragnień. Chęć buntu ściera się z niezdolnością do podjęcia działania. Biorąc pod uwagę to, jak proste i wygodne jest poddańcze życie, tęsknota za czymkolwiek innym zdaje się niemożliwa.

Radykalne ruchy od dawna uzmysławiają nam, jak ideologia wpływa na kształt naszych marzeń. Uświadamiają, że prawdziwą władzą jest umiejętność panowania nad kierunkiem społecznych wyobrażeń i dążeń, jak również to, w jaki sposób sami zarządzamy sferą symboli i odniesień czerpiących z rzeczywistości, oraz to, jak kształtuje się nasza zdolność jej rozumienia.

Filozofowie Frederic Jameson i Slavoj Žižek podsumowują rozważania myśli radykalnej stwierdzeniem, że łatwiej jest wyobrazić sobie koniec świata niż koniec kapitalizmu. Obecnie możemy dorzucić tu jeszcze jeden narzucający się wniosek: łatwiej wyobrazić sobie koniec świata niż koniec Facebooka. Łaskawsza zdaje się apokalipsa niż życie w świecie, w którym nie istnieją media społecznościowe. Siła ich nakazów i obietnic jest w stanie unicestwić nie tylko każdą alternatywną wizję rzeczywistości, lecz także nasze pragnienie posiadania takiej wizji. Nie mamy żadnego innego wyboru – chociaż to nie szkodzi, bo przecież niczego innego byśmy nie chcieli. Poza tym nasuwa się pytanie, czym są przyszłość i postęp, jeśli nie tym, co jako przyszłość i postęp określa Dolina Krzemowa?

Oto nasza odpowiedź: Czarne lustro usiłuje nas przekonać, że fikcja wielkiego ekranu to nasza rzeczywistość, że przedstawiona w nim opowieść opisuje nasz świat, ten świat. Sukces serialowej historii wynika z umiejętności zaprezentowania przez zniekształcający pryzmat satyry tego, jaką siłą jest ideologia przykuwająca nas do rowerka stacjonarnego, do bezustannego pedałowania z nadzieją na kolejną szansę odzyskania wolności przed jury-publicznością, która paradoksalnie miałaby umożliwić nam ucieczkę przed kłamstwem ekranów, punktami i awatarami, miałaby otworzyć przed nami podwoje prawdy.

O to samo prosi Bing, kiedy, z ostrzem na gardle, staje na scenie programu Hot Shot, reality show, które miałoby go ocalić i pomścić jego miłość, zdradzoną i zaprzepaszczoną przez fikcję widowiska. Błaga o coś „prawdziwego” na ideologicznej pustyni. O coś ludzkiego pośród tłumu gamerów.

Przystaje bez wahania na propozycję jurorów. Poprowadzi program telewizyjny, w którym co tydzień – z ostrzem na gardle – będzie krytykował otaczającą go rzeczywistość.

W świecie, w którym nie istnieje żadna alternatywa, nawet najbardziej radykalny akt oskarżenia staje się widowiskiem samym w sobie. Oto i on, nasz bohater ogarnięty szaleństwem, który w każdy piątek grozi, że odbierze sobie życie, bo system jest przegniły, a my – skazani na zagładę. Możesz obejrzeć go na jednym ze swoich ekranów, pedałując za garść punktów. Możesz zaspokoić kolejną ze swoich potrzeb.

Nawet bunt przybiera kształt telewizyjnego formatu.

Ponadto utopia, w której każde pragnienie jest zaspokajane, przestaje być utopią.

Autorem tej sugestii jest sam Brooker, który objaśnia ją, dokładniej wyrażając swoje zdanie na temat Czarnego lustra. Należy przyjrzeć się uważnie scenie z jednego z odcinków Strefy mroku, serialu z 1959 roku, którym Brooker otwarcie się inspiruje. Odcinek opowiada o urzędniku bankowym zakochanym w literaturze, który, wiecznie zaczytany, nagminnie doprowadza do szaleństwa klientów przy okienku. Pewnego dnia, pogrążony w lekturze Davida Copperfielda, naraża się swoim przełożonym, którzy w pierwszym odruchu go upokarzają, po czym wyrywają mu książkę z ręki i drą ją na kawałeczki. Mimo to urzędnik, Henry Bemis, nie daje się tak łatwo. Następnego dnia zamyka się jak zawsze w bankowym skarbcu, gdzie zamierza zjeść obiad i w świętym spokoju oddać się lekturze. Jego wzrok ledwo prześlizguje się po tytule artykułu z dziennika: Bomba H narzędziem totalnej destrukcji, kiedy skarbcem wstrząsa eksplozja, a mężczyzna traci przytomność. Odzyskawszy ją, Bemis stopniowo uświadamia sobie, że jest jedynym człowiekiem, który ocalał z katastrofy nuklearnej. Zdezorientowany i przerażony perspektywą niekończącej się samotności, zaczyna zastanawiać się nad samobójstwem, kiedy jego wzrok pada na pozostałości budynku biblioteki publicznej. Henry jest o krok od znalezienia wyjścia z sytuacji – może czytać przez resztę życia, w ciszy i spokoju, i wreszcie nikt nie będzie mu przeszkadzał. A jednak w chwili gdy sięga po pierwszy tom, potyka się i rozbija grube okulary, bez których jest prawie całkiem niewidomy.

I tak, w wywiadzie dla Channel 4 z 2014 roku[1], Brooker oznajmia, że „właśnie takie rzeczy powinny częściej pojawiać się w telewizji”. W tym tkwi duch i dowcip całego serialu: gadżety, które miały ocalić twoje życie od nudy, krzywdy, upokorzeń, alienacji i samotności, w ostatecznym rozrachunku są dożywotnim wyrokiem – zwłaszcza kiedy przerodzą się w obiekt całkowitego uzależnienia.

„Jeśli technologia zaspokaja każde nasze pragnienie – mówi twórca Czarnego lustra, wykrzywiając się w okrutnym angielskim uśmieszku – zaspokojenie naszych pragnień jest zwykłą iluzją”.

Nie zapominajmy, że w którymś momencie system operacyjny wyłączy się na zawsze. A przedmioty, nieożywione i niedziałające, na nowo staną się zwykłymi przedmiotami, zamykając wrota do nieskończonych światów. Wyłączony monitor to tylko plastikowa ramka i trochę metalu. „Kiedy odcinamy dopływ prądu – wyjaśnia Brooker – ekran zmienia się w czarne lustro, zimną i przerażającą powierzchnię”.

Pół wieku po perypetiach Bemisa, w momencie kiedy pęka szkło naszych okularów, soczewek, przez które możemy obserwować teraźniejszość i które krystalizują nasze pragnienia, osacza nas to samo poczucie opuszczenia i samotności. Tym bardziej dotkliwe, że nie potrafimy ich naprawić.

Bez technologii czujemy się ślepi. Samotni. Zagubieni.

Naszym jedynym pragnieniem, tak jak urzędnika ze Strefy mroku, był czas, który pozwoliłby nam zaspokoić nasze pragnienia. A przecież wystarczy tylko spojrzeć, nadstawić uszu i usłyszeć szyderczy ton narratora, odwieczny i zarazem współczesny: nie jesteśmy niczym więcej, jak tylko „częścią krajobrazu po zagładzie”. Skrajnie spolaryzowana polityka. Społeczeństwo – wszyscy przeciwko wszystkim. Własne „ja” w ciągłej walce z samym sobą. Ruiny, szczątki, fragmentaryczność i niekompletność.

Odrzucamy od siebie myśl o własnej ślepocie i zagubieniu, w momencie gdy wszyscy mamy na nosach nasze okulary. Kiedy wychodząc poza nawias metafory, jesteśmy zintegrowani, „dostosowani”, nawiązując do trafnego określenia Umberta Eco.

Właśnie to pytanie stawia książka, którą macie w rękach i która docieka, czy to już się dzieje?, tylko po to, żeby zastanowić się, czy zaprzeczenie tej hipotezie będzie ucieczką od rzeczywistości, czy też odrzuceniem projekcji przyszłości możliwej, choć wciąż należącej do świata fantazji. To książka, która posługuje się Czarnym lustrem i bogactwem odniesień do współczesnej kultury popularnej, żeby zobrazować dwuznaczny stosunek ludzkości do technologii.

To właśnie technologia stała się fetyszem, który zdołał zastąpić nasze fobie i nadać kształt naszym marzeniom.

To właśnie ona stopniowo zastąpiła człowieka, mamiąc iluzją odpowiedzialności, wolnej woli, empatii i piękna.

Pozostaje pytanie: jesteśmy bardziej ślepi, bardziej samotni, bardziej zagubieni, filtrując rzeczywistość przez jej potężny pryzmat, czy też kiedy jesteśmy go pozbawieni?

Czy bardziej iluzoryczna wydaje się obietnica niekończącej się satysfakcji, czy groźba wiecznego niezaspokojenia bez odwołania?

Dlaczego bardziej zdają się nas ciekawić cudowne dzieci sztucznej inteligencji niż ludzka głupota?

Czego w istocie pragniemy, snując marzenia o przyszłości? Czy przyszłość w naszych wyobrażeniach i, tym samym, w naszych pragnieniach może jawić się jako wielka niewiadoma, coś zupełnie niespodziewanego?

Wokół tych pytań kręci się scenariusz Czarnego lustra. Nie podejmuje on kwestii technologii, lecz te związane z człowieczeństwem.

A zresztą, jak pisał Nikołaj Bierdiajew na początku zeszłego stulecia: „Wchodzimy w Nieznane i nawet Nieodgadnione, wchodzimy chmurni, bez nadziei i promiennej radości. Przyszłość jest mroczna”[2].

Nie, nasz los nie został jeszcze przesądzony.

Koniec końców, co jest tak przerażającego w technologii? Czy jest to strach płynący po prostu z ilości? Natłoku tweetów, nagrań na YouTubie, memów na Reddicie, słów na czacie, zdjęć na Snapie i Instagramie, wyników wyszukiwań w Google’u, zakupów na Amazonie, przejazdów Uberem czy zamówionych przez Internet kanapek. Z natłoku kontaktów, które tak naprawdę nie przekładają się na międzyludzkie relacje, natłoku „znajomych”, którzy znajomymi nie są, natłoku słabych więzów i niedoboru tych silnych.

Być może ma w tym swój udział przesyt autoreklamą. Ludzie przekształcili się w brandy, wygładzone za pomocą domyślnie ustawionych filtrów, ulepszone cyfrową magiczną różdżką, od której znikają oznaki zmęczenia i starości, która dorzuca parę nieistniejących okularów, króliczy nos i uszy, kwietny wianek albo królewską koronę. Ochoczo eksponujemy nadmiar szczęścia, zaklinamy los, obnosimy się z naszymi marzeniami, narzekamy na czym świat stoi i promujemy naszą własną osobę. Czy jeszcze lepiej, opowiadamy o sobie w najlepszy z możliwych sposobów podczas niekończącego się przedstawienia na deskach teatru mediów społecznościowych. Nasze codzienne życie staje się spektaklem, jak u Ervinga Goffmana, tyle że do entej potęgi. Nasza egzystencja definiuje się na nowo w każdej chwili, z postu na post, z instarelacji na instarelację, od jednego lubię to do drugiego.

Jasne, co minutę wymieniamy się 38 milionami wiadomości na WhatsAppie, oglądamy 4,3 miliona filmów na YouTubie, logujemy się 973 tysiące razy na Facebooka, wydajemy 862 tysiące dolarów online i przesuwamy 1,1 miliona profili na Tinderze.

A jednak moralne niepokoje związane z technologią znane są już z czasów znacznie poprzedzających wynalezienie Internetu. Czyżby problem tkwił w nadmiarze informacji, których ludzka jednostka nie jest w stanie przetworzyć? Jeśli odpowiedź na to pytanie jest twierdząca, to obawy te sięgają przynajmniej XVI wieku, jak przypomina nam Vaughan Bell na łamach czasopisma biznesowego „Slate”, powołując się na słowa szwajcarskiego naukowca Konrada Gesnera i jego obawę przed nowożytnym światem pogrążającym jemu współczesnych obfitością danych, „szkodliwych i wprawiających rozum w zakłopotanie”.

Już Sokrates upominał, że pismo osłabia ćwiczenie pamięci – to samo usłyszymy również dziś, zastanawiając się razem z Nicholasem Carrem, czy wszechwiedząca wyszukiwarka zawsze na wyciągnięcie ręki, taka jak Google, zwyczajnie nas ogłupia.

W epoce wynalezienia telefonu żywo dyskutowano nad tym, czy taka innowacja nie sprawi, że zaleje nas fala plotek i próżnego strzępienia języka. W epoce radia podejrzewano, że nadający odbiornik uniemożliwi uczniom skupienie się na nauce.

Kasety magnetofonowe dały w kość wydawcom płyt, kasety wideo zachwiały w posadach rynkiem kinematograficznym – trochę przypominając to, co ostatnio mówimy o piractwie internetowym i streamingach online.

Oraz to, że coraz częściej słyszymy o druzgocącym wpływie wiadomości tekstowych na pisany język angielski.

Przykładów jest nieskończenie wiele. I chociaż nie przestajemy wysysać z palca nowych terminów o wątpliwej użyteczności, takich jak: fake newsy zastępujące znaną dezinformację, postprawda w miejsce totalitaryzmu, trudno oprzeć się wrażeniu, że nie ma niczego oryginalnego w miłosno-nienawistnej relacji, którą człowiek od zawsze nawiązuje z technologią.

W rzeczy samej, jeśli mamy do czynienia z nową dynamiką korzystania z technologii i łączącymi się z tym konsekwencjami, to bardziej niż na różnice należy zwrócić uwagę na pewną stałą występującą niezmiennie na przestrzeni dziejów: to po stronie człowieka spoczywa odpowiedzialność za podporządkowanie sobie technologii i niepoddawanie się jej władzy.

Co więcej: jeśli jako ludzie nie jesteśmy do tego zdolni i dajemy się porwać jej wartkiemu nurtowi, to często dzieje się tak przez brak wewnętrznej równowagi, uprzedni w stosunku do wpływu, jaki wywiera na nas technologia. I ten czynnik znajduje się w Czarnym lustrze na pierwszym planie.

Całościowa wizja Brookera nasuwa pytanie: dlaczego cynizm, suma migawkowych dyktatur szaleństwa i oszustw zręcznych sprzedawców iluzji sportretowanych w serialu są tak wiarygodne, tak rzeczywiste? Czy to wina technologii, tego, kto niczym diabeł wodzi nas na pokuszenie, prowadzi najprostszą drogą i pomnaża zwodnicze ścieżki?

Nie, odpowiada Brooker: wina leży w nas samych. Leży w nieodpowiedzialności, skłaniającej nas ku temu, by uwierzyć w syreni śpiew i poddać się naszym najniższym instynktom. Leży w iluzji wygody, nieodłącznej towarzyszki współczesnego życia, która zdaje się podstawowym prawem człowieka. A jednak to prawa człowieka, te prawdziwe, giną pośród naszych prób walki o nią – nieustannej walki za wszelką cenę, walki, w której obdarzamy wygodę boską czcią i ulegamy jej tak, jak ulega się niepodważalnej ideologii.

A przecież wystarczy skonfrontować ułańską fantazję przygody „on the road” ze ślepym posłuszeństwem wobec mechanicznych komend instrukcji z Google Maps. Docenić to, ile wnieść może w nasze życie piosenka, która właśnie poleciała w radiu i którą nieudolnie usiłujemy odtworzyć na gitarze, zanim przeanalizuje ją algorytm Shazamu i sprawdzimy chwyty na jednym z niezliczonych tutoriali na YouTubie. Choćby nawet nasze wykonanie miało brzmieć gorzej od oryginału.

Właśnie do tego zachęca nas Czarne lustro. Zastanówmy się, jak piękne jest to, co trudne, niedoskonałe, przestarzałe.

Zastanówmy się również nad tym, jak trudno dostrzec oszustwo w gładkich obietnicach Doliny Krzemowej i możnych tego świata usiłujących przekonać nas, że świat został zbudowany na miarę naszych potrzeb, na miarę każdej ludzkiej jednostki, by nas wybawić i ocalić.

Książka ta jest próbą zagłębienia się w iluzję tych obietnic i odkrycia, na czym polega ich nieodparty i silny wpływ, jaki wywierają na człowieka.

Począwszy od najbardziej fundamentalnej i szlachetnej obietnicy – obietnicy miłości.

BIBLIOGRAFIA

WSTĘP. HISTORIE Z TEGO ŚWIATA

[1] Wywiad „Creator Charlie Brooker Explains... Black Mirror: White Christmas” (dostępny w serwisie YouTube) [dostęp 16.07.2019].

[2] Nikołaj Bierdiajew, Nowe średniowiecze. Los człowieka we współczesnym świecie, tłum. M. Reutt, Poznań 1984, s. 3.