Anioł stróż ebook i audiobook

KIEDY MIŁOŚĆ ZMIENIA SIĘ W OBSESJĘ…

Julie Barenson zostaje wdową w wieku dwudziestu pięciu lat. Wraz z listem pożegnalnym od męża otrzymuje nieoczekiwany prezent – doga niemieckiego, któremu nadaje imię Śpiewak.

Mijają cztery samotne lata. Julie stopniowo dojrzewa do nowej miłości i zaczyna przyjmować zaproszenia na randki. O jej względy zabiega przystojny i pewny siebie Richard, w którym dziewczyna dostrzega pokrewną duszę – mimo że ukochany pies reaguje na niego z wrogością. Wielką przyjaźnią zwierzę darzy natomiast nieśmiałego Mike’a, który skrycie kocha się w Julie.

W zachowaniu jednego z wielbicieli Julie odkrywa coś niepokojącego i daje mu kosza. Opętany zazdrością mężczyzna, którego przeszłość skrywa mroczną tajemnicę, nie rezygnuje i zamienia jej życie w prawdziwy koszmar…

NICHOLAS SPARKS

Współczesny amerykański pisarz, którego książki o łącznym nakładzie przekraczającym 105 milionów egzemplarzy ukazały się w ponad 50 językach. Serca czytelników podbił w 1997 roku swoim debiutem – powieścią Pamiętnik. Kolejne – m.in. Noce w Rodanthe, Anioł Stróż, Ślub, Prawdziwy cud, I wciąż ją kocham, Wybór, Ostatnia piosenka, Szczęściarz, Bezpieczna przystań orazDla ciebie wszystko – znajdowały się przez wiele miesięcy w czołówce światowych rankingów sprzedaży. Kolejne powieści, Najdłuższa podróż, Spójrz na mnie, Z każdym oddechem i Powrót wkrótce po ukazaniu się trafiły na pierwsze miejsca list bestsellerów. Większość książek Sparksa została przeniesiona na duży ekran, a w filmowych adaptacjach wystąpiły takie gwiazdy amerykańskiego kina, jak: Rachel McAdams i Ryan Gosling (Pamiętnik), Diane Lane i Richard Gere (Noce w Rodanthe) czy Robin Wright i Kevin Costner (List w butelce). W 2016 roku swoją premierę miała ekranizacja książki Wybór.

nicholassparks.com

Tego autora

PAMIĘTNIK

ŚLUB

LIST W BUTELCE

JESIENNA MIŁOŚĆ

NOCE W RODANTHE

NA RATUNEK

NA ZAKRĘCIE

ANIOŁ STRÓŻ

TRZY TYGODNIE Z MOIM BRATEM

PRAWDZIWY CUD

OD PIERWSZEGO WEJRZENIA

SZCZĘŚCIARZ

WYBÓR

I WCIĄŻ JĄ KOCHAM

OSTATNIA PIOSENKA

BEZPIECZNA PRZYSTAŃ

DLA CIEBIE WSZYSTKO

NAJDŁUŻSZA PODRÓŻ

SPÓJRZ NA MNIE

WE DWOJE

Z KAŻDYM ODDECHEM

POWRÓT

JEDNO ŻYCZENIE

Tytuł oryginału:

THE GUARDIAN

Copyright © Nicholas Sparks 2003

All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2017

Polish translation copyright © Elżbieta Zychowicz 2004

Redakcja: Barbara Syczewska-Olszewska

Projekt graficzny okładki: Justyna Nawrocka/Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

Zdjęcia na okładce:

Ivanova Ksenia/Shutterstock (dziewczyna); Andrew Hobbs/Getty Images (pies);

raquel arocena torres/Getty Images (skały i morze); Ernest Brillo/Unsplash (niebo)

ISBN 978-83-6733-862-2

Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.

Hlonda 2A/25, 02-972 Warszawa

wydawnictwoalbatros.com

Facebook.com/WydawnictwoAlbatros|Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Konwersja do formatu EPUB oraz MOBI

Katarzyna Rek

woblink.com

Spis treści:

Larry’emu Kirshbaumowi i Maureen Egen, wspaniałym ludziom, wspaniałym przyjaciołom.

Podziękowania

Na wstępie pragnę podziękować Cathy, mojej żonie od prawie czternastu lat. Jesteś najmilszą osobą, jaką znam, i kocham cię bardziej, niż potrafisz sobie wyobrazić.

Oczywiście, żadna książka nie mogłaby się obejść bez podziękowania dla moich dzieci. Miles, Ryan, Landon, Lexie i Savannah bywają niesforni, mimo to jednak są dla mnie źródłem nieustannej radości. Moje życie byłoby bez was niepełne.

Theresa Park z Sanford Greenburger Associates również zasługuje na wyrazy mojej wdzięczności. Thereso, jesteś moją agentką i menedżerem, ale też dobrym duchem i życzliwą słuchaczką. Zaliczasz się do grona moich najukochańszych przyjaciół. Trudno uwierzyć, że współpracowaliśmy już przy siedmiu powieściach, i mam nadzieję, że będzie ich o wiele więcej w przyszłości.

Jamie Raab, mój redaktor, jest po prostu najlepszy w swojej branży, a ta książka, bardziej od innych wymagała jego cierpliwej pomocy. Jamie, nie ukończyłbym tej powieści bez ciebie, to dla mnie zaszczyt pracować z kimś tak mądrym i życzliwym jak ty.

Denise DiNovi, producentka Listu w butelce orazJesiennej miłości, stała się dla mnie kimś szczególnym. Denise, dziękuję ci za to, że zmieniłaś moje życie na lepsze. Nie wiem, czy zdołam ci się kiedykolwiek odwdzięczyć.

Julie Barer, agentka w Sanford Greenburger, była tak uprzejma, że przeczytała podczas urlopu mój maszynopis i podsunęła mi pewne propozycje. Julie, brak mi słów podziękowania za to, co dla mnie zrobiłaś, i mam nadzieję, że spodobała ci się główna bohaterka.

Chciałbym również podziękować Howiemu Sandersowi i Richardowi Greenowi, moim agentom filmowym w UTA, za ich wkład pracy nie tylko w odniesieniu do tej powieści, lecz do wszystkich moich książek. Są najlepsi w tym, co robią.

Scott Schwimer, mój prawnik, który fantastycznie zna się na swoim fachu, jest również przyjacielem i ogromnie ułatwia mi życie. Dzięki za to, że zawsze stoisz u mego boku.

Dave Park, mój telewizyjny agent w UTA, cierpliwie prowadził mnie przez zawiłości świata telewizji i należą mu się moje podziękowania za pracę, jaką włożył w realizację Na ratunek.

Wyrazy wdzięczności za ogromne zaangażowanie niech przyjmą również Lorenzo De Bonaventura i Courtenay Valenti z Warner Brothers, Lynn Harris z New Line Cinema oraz Mark Johnson, Hunt Lowry oraz Ed Gaylord II.

Jennifer Romanello, Emi Battaglia, Edna Farley, pracujący w reklamie, redaktor John Aherne oraz Flag, pomogli mi wszyscy stać się tym, kim jestem. Serdeczne dzięki.

I na koniec chciałbym podziękować Toddowi Robinsonowi za tak gorliwą pracę nad telewizyjnym serialem. Miałem szczęście, że mogłem być w jednym zespole z tobą.

Prolog

Wigilia Bożego Narodzenia, 1998

Dokładnie czterdzieści dni po tym, gdy po raz ostatni trzymała męża za rękę, Julie Barenson siedziała przy oknie, wyglądając na spokojne ulice Swansboro. Było zimno. Od tygodnia niebo miało złowieszczy wygląd, deszcz stukał cicho o szyby. Nagie gałęzie drzew kurczyły się w lodowatym powietrzu jak powykręcane artretyczne palce.

Wiedziała, że z pewnością chciałby, by posłuchała dzisiaj muzyki – z głębi pokoju dobiegały ją dźwięki White Christmas w wykonaniu Binga Crosby’ego. Przystroiła też dla męża choinkę, choć zanim się zdecydowała na jej kupno, w supermarkecie zostały już tylko same drapaki, wyłożone na zewnątrz do wzięcia za darmo. Nie miało to najmniejszego znaczenia. Nawet gdy skończyła dekorowanie drzewka, nie potrafiła wykrzesać z siebie dość energii, żeby się nim interesować. Od czasu gdy guz mózgu odebrał życie Jimowi, trudno jej było odczuwać cokolwiek.

W wieku dwudziestu pięciu lat została wdową i całym sercem nienawidziła tego słowa – jego dźwięku, wszystkiego, co oznaczało, sposobu, w jaki poruszały się jej usta, gdy je wymawiała. Unikała go za wszelką cenę. Kiedy ludzie pytali, jak się czuje, wzruszała po prostu ramionami. Czasami jednak, ale tylko czasami, miała wielką ochotę zareagować. Jesteście ciekawi, jak się czuję po stracie męża? – chciała odpowiedzieć pytaniem. Proszę bardzo, posłuchajcie więc.

Jim umarł, a teraz, gdy go nie ma, czuję się, jak gdyby ze mnie również uszło życie.

Czy to właśnie, zastanawiała się Julie, chcą usłyszeć ludzie? A może woleliby komunały? „Poradzę sobie. Jest mi ciężko, ale jakoś przez to przebrnę. Dziękuję za zainteresowanie”. Przypuszczała, że potrafiłaby się zdobyć na żołnierską dzielność, nigdy jednak nawet nie próbowała. Łatwiej i uczciwiej było tylko wzruszyć ramionami i nic nie mówić.

Przecież wcale nie miała wrażenia, że wszystko będzie dobrze. Często wydawało jej się, że nie zdoła przeżyć dnia do końca, nie załamując się. A już zwłaszcza takiego wieczoru jak dzisiejszy.

Julie przycisnęła dłoń do szyby, w której odbijały się kolorowe lampki świątecznej choinki, czując chłód szkła.

Mabel zaproponowała jej, żeby zjadła z nią dzisiaj kolację, Julie jednak grzecznie odmówiła. Nie przyjęła też zaproszenia Mike’a, Henry’ego i Emmy. Wszyscy ją zrozumieli, a raczej udawali, że rozumieją, ponieważ jasne było, że każde z nich uważa, iż nie powinna spędzić tego wieczoru sama. I może mieli rację. Wszystko w domu, co widziała, czego dotykała, zapachy, które wdychała, przypominało jej Jima. Jego ubrania zajmowały pół szafy, maszynka do golenia nadal leżała obok mydelniczki w łazience, wczoraj nadeszła w poczcie prenumerata „Sports Illustrated”. W lodówce stały dwie butelki Heinekena, jego ulubionego piwa. Gdy zobaczyła je na półce wcześniej tego wieczoru, szepnęła do siebie „Jim nigdy ich już nie wypije”, zatrzasnęła drzwiczki, oparła się o nie i przepłakała w kuchni całą godzinę.

Była tak zatopiona w myślach, że widok za oknem rozmazywał jej się przed oczami, dobiegał ją tylko cichy stuk gałęzi o ścianę domu. Dźwięk był uporczywy, ciągły i niemal w tej samej chwili zdała sobie sprawę, że się myli, że to wcale nie gałąź.

Ktoś puka do drzwi.

Julie wstała, poruszając się jak na zwolnionym filmie. Zatrzymała się przed drzwiami, przeczesała palcami włosy, mając nadzieję, że uda jej się uspokoić. Jeśli to wpadł ktoś z jej przyjaciół, nie chciała sprawiać wrażenia osoby, która potrzebuje wsparcia i chce, żeby dotrzymać jej towarzystwa. Jednakże gdy otworzyła drzwi, okazało się, że stoi za nimi młody mężczyzna w żółtym błyszczącym płaszczu przeciwdeszczowym. W rękach trzymał duże, owinięte w papier pudło.

– Pani Barenson? – spytał.

– Tak.

Nieznajomy postąpił niepewnie krok do przodu.

– Mam to pani dostarczyć. Mój ojciec powiedział, że to bardzo ważne.

– Pański ojciec?

– Chciał być pewien, że dostanie to pani dzisiaj wieczorem.

– Czy ja go znam?

– Nie wiem. Bardzo nalegał, żebym dostarczył przesyłkę właśnie dziś. To prezent od kogoś.

– Od kogo?

– Ojciec powiedział, że wszystko stanie się jasne, gdy rozpakuje pani prezent. Tylko proszę nie potrząsać pudłem i trzymać je tą stroną do góry.

Młody mężczyzna wcisnął jej paczkę w ramiona, zanim zdołała go powstrzymać, po czym odwrócił się i ruszył przed siebie.

– Chwileczkę – powiedziała Julie. – Nie rozumiem…

Chłopak obejrzał się przez ramię.

– Wesołych Świąt! – zawołał.

Julie stała na progu, patrząc za nim, gdy wsiadał do furgonetki. Wróciła do środka i postawiła pudło na podłodze przed choinką, po czym uklękła przy nim. Szybka inspekcja potwierdziła brak wizytówki oraz jakichkolwiek innych wskazówek co do nadawcy. Rozwiązała wstążkę, następnie podniosła pokrywę, owiniętą oddzielnie w kolorowy papier, i dosłownie odebrało jej mowę. Wpatrywała się bez słowa w prezent.

Był pokryty meszkiem i przypominał karzełka, ważył około dwóch kilogramów. W rogu pudła kulił się szczeniak tak brzydki, jakiego nigdy w życiu nie widziała. Miał nieproporcjonalnie duży łeb w stosunku do reszty ciała. Spoglądał na nią, skomląc cicho, w kącikach oczu zebrała mu się bladawa wydzielina.

Ktoś, pomyślała, kupił mi szczeniaka. Brzydkiego szczeniaka.

Do wewnętrznej ściany pudła była przyklejona taśmą koperta. Gdy po nią sięgnęła, zaświtało jej w głowie, że pismo jest jej znajome – i zamarła. Nie, pomyślała, to niemożliwe…

Znała je z listów miłosnych, które do niej pisał z okazji kolejnych rocznic, z pośpiesznie nabazgranych liścików zostawionych obok telefonu, z papierów piętrzących się na biurku. Trzymała kopertę przed oczyma, odczytując w kółko swoje imię. Następnie wyjęła drżącymi palcami list. Jej oczy powędrowały do słów, napisanych w lewym górnym rogu.

Najdroższa Jules!

Tak nazywał ją pieszczotliwie Jim. Julie zamknęła oczy, mając wrażenie, że jej ciało skurczyło się nagle. Wzięła głęboki oddech i zaczęła czytać od nowa.

Najdroższa Jules!

Skoro czytasz ten list, to znaczy, że nie ma mnie już na tym świecie. Nie wiem, kiedy odszedłem, ale mam nadzieję, że potrafisz się jakoś otrząsnąć. Zdaję sobie sprawę, że gdybym znalazł się na Twoim miejscu, byłoby to dla mnie bardzo trudne, pamiętasz jednak, że zawsze uważałem, iż z nas dwojga Ty jesteś silniejsza.

Jak sama widzisz, kupiłem Ci psa. Harold Kuphaldt był przyjacielem mojego ojca. Prowadzi hodowlę dogów niemieckich od czasów, gdy byłem dzieckiem, ponieważ jednak nasz dom był bardzo mały, mama nie zgadzała się na to, byśmy trzymali psa. Zgoda, są to duże psy, ale Harold twierdzi, że również najmilsze na świecie. Liczę na to, że on (a może ona) przyniesie Ci wiele radości.

W głębi duszy chyba zawsze byłem świadomy, że nie uda mi się pokonać choroby. Odsuwałem jednak od siebie tę myśl, ponieważ wiedziałem, że nie masz nikogo, kto pomógłby Ci przejść przez to wszystko. To znaczy rodziny. Serce mi się kraje, gdy pomyślę, że zostaniesz sama. Nie mając pojęcia, co zrobić, poczyniłem starania, żebyś dostała psa.

Oczywiście, jeśli Ci się nie spodoba, nie musisz go zatrzymać. Harold powiedział, że bez problemu przyjmie go z powrotem. (W załączeniu powinnaś znaleźć numer jego telefonu).

Wierzę, że jakoś sobie radzisz. Od kiedy zachorowałem, nieustannie się o to martwiłem. Kocham Cię, Jules, naprawdę bardzo Cię kocham. Od momentu twojego pojawienia się w moim życiu byłem najszczęśliwszym facetem na świecie. Serce pękłoby mi z bólu, gdybym przypuszczał, że Ty nigdy już nie będziesz szczęśliwa. Proszę więc, zrób to dla mnie. Ciesz się życiem. Znajdź kogoś, kto Cię uszczęśliwi. Może to być trudne, możesz uważać, że to w ogóle niemożliwe, ale pragnę, żebyś spróbowała. Świat jest piękniejszy, kiedy się uśmiechasz.

I nie obawiaj się. Gdziekolwiek się znajdę, będę Cię strzegł. Zostanę Twoim aniołem stróżem, kochanie. Możesz mi zaufać, postaram się, żebyś zawsze była bezpieczna.

Kocham Cię

Jim

Ze łzami w oczach Julie zajrzała znowu do pudła i sięgnęła do środka. Szczeniak przytulił się do jej dłoni. Wyjęła go i przysunęła bliżej do twarzy. Był malutki i drżał na całym ciele, wyczuwała pod skórą delikatne żebra.

Pomyślała, że to naprawdę małe brzydactwo. A gdy dorośnie, będzie wielkości niedużego konia. Co, u licha, pocznie z takim psiskiem?

Czemu Jim nie załatwił dla niej szarego brodatego sznaucera miniatury albo jeszcze lepiej cocker-spaniela ze smutnymi okrągłymi oczami? Posłusznego, miłego psiaka, który od czasu do czasu sypiałby zwinięty w kłębek na jej kolanach?

Szczeniak zaczął skomleć, dźwięk wznosił się i opadał niczym echo gwiżdżącego w oddali pociągu.

– Cśś… wszystko będzie dobrze – wyszeptała Julie. – Nie bój się, nie zrobię ci krzywdy…

Nie przestawała mówić cicho do szczeniaka, chcąc, żeby się do niej przyzwyczaił i próbując pogodzić się z myślą, że Jim zrobił to dla niej. Szczeniak skowyczał dalej, niemal jak gdyby dostrajając się do melodii płynącej ze stereo, i Julie podrapała go pod brodą.

– Śpiewasz dla mnie? – spytała, uśmiechając się łagodnie po raz pierwszy od dawna. – Tak to brzmi, wiesz?

Pies przestał na chwilę skomleć i popatrzył na nią, wytrzymując jej spojrzenie. Potem rozkwilił się znowu, choć tym razem nie wydawał się już tak bardzo przerażony.

– Śpiewak – powiedziała szeptem. – Myślę, że dam ci na imię Śpiewak.

Rozdział 1

Cztery lata później

Przez lata, które upłynęły od śmierci Jima, Julie Barenson udało się jakimś cudem znaleźć sposób, żeby zacząć znowu żyć. Nie nastąpiło to od razu. Pierwsze dwa lata po jego śmierci były trudne i samotne, ale czas uczynił w końcu cud dla Julie, łagodząc poczucie straty. Mimo że kochała Jima i wiedziała, że na zawsze pozostanie w jej sercu, ból nie był już tak ostry jak kiedyś. Pamiętała swoje łzy i kompletną pustkę, jaką stało się jej życie, gdy Jim odszedł na zawsze, ale przejmujący ból tamtych dni był już za nią. Teraz wspominała męża z uśmiechem, wdzięczna, że przez pewien czas był częścią jej życia.

Była mu również wdzięczna za Śpiewaka. Jim postąpił słusznie, kupując jej psa. W pewnym sensie to Śpiewak sprawił, że udało jej się jakoś przejść przez to wszystko.

W tej chwili, leżąc w łóżku pewnego wczesnego wiosennego poranka w Swansboro, w Karolinie Północnej, Julie nie koncentrowała się bynajmniej na tym, jak cudownym wsparciem był dla niej Śpiewak podczas minionych czterech lat. Przeklinała natomiast jego niezwykle namacalną obecność, próbując schwytać oddech i powtarzając w myśli: Nie mogę uwierzyć, że umrę w taki właśnie sposób.

Rozgnieciona na placek przez własnego psa.

Śpiewak leżał na niej, przygważdżając ją swoim ciężarem do materaca, i Julie widziała już oczyma wyobraźni, jak wargi zaczynają jej sinieć z powodu braku powietrza.

– Złaź ze mnie, ty wstrętne leniwe psisko – wyrzęziła. – Mordujesz mnie.

Chrapiący głośno Śpiewak nie słyszał jej, toteż Julie zaczęła się wiercić, próbując wyrwać go ze snu. Dusząc się pod ciężarem psa, czuła się, jak gdyby owinięto ją w koc i wrzucono do jeziora, jak to bywa podczas mafijnych porachunków.

– Mówię serio – wymówiła z trudem. – Nie mogę oddychać.

Śpiewak podniósł w końcu ogromny łeb i uniósł powieki, patrząc na nią półprzytomnym wzrokiem. „O co ten cały krzyk? – zdawał się pytać. – Nie widzisz, że próbuję odpoczywać?”.

– Złaź! – wychrypiała Julie.

Pies ziewnął, przytulając zimny nos do jej policzka.

– Tak, tak, dzień dobry – wymówiła z trudem. – A teraz spadaj.

Parsknął i zaczął gramolić się na łapy, nie przestając przygniatać podczas procesu wstawania różnych fragmentów ciała Julie. Wyżej. I wyżej. Po chwili stał, górując nad nią potężnym cielskiem niczym potwór z niskobudżetowego filmu grozy, smużka śliny lśniła na jego wargach. Dobry Boże, pomyślała Julie, ależ on jest wielki. Chyba powinnam była już się do tego przyzwyczaić. Zaczerpnęła tchu i zmierzyła go groźnym spojrzeniem, marszcząc brwi.

– Czy pozwoliłam ci włazić na moje łóżko? – spytała.

Śpiewak zwykle sypiał w nocy w kącie jej pokoju, jednakże przez ostatnie dwie noce tarabanił się za nią do łóżka. A ściślej mówiąc, kładł się na niej. Zwariowany pies.

Teraz pochylił łeb i polizał ją po twarzy.

– Nie, nie wybaczyłam ci. – Julie odepchnęła psa. – Nie próbuj nawet się wymigać. Mogłeś mnie zabić. Ważysz dwa razy więcej ode mnie, wiesz przecież doskonale. A teraz wynocha z łóżka.

Śpiewak zakwilił jak nadąsane dziecko, po czym zeskoczył na podłogę. Julie usiadła, masując obolałe żebra, i zerknęła na zegar, myśląc, już? Oboje przeciągnęli się w tym samym momencie, zanim Julie odrzuciła kołdrę.

– Chodź – powiedziała. – Wypuszczę cię na dwór, a potem wezmę prysznic. Ale pamiętaj, nie wolno ci kręcić się znowu przy pojemnikach na śmiecie naszych sąsiadów. Zostawili mi nieprzyjemną wiadomość na automatycznej sekretarce.

Pies popatrzył na nią wymownie.

– Wiem, wiem, to tylko śmiecie, ale niektórzy ludzie mają takie dziwactwa.

Śpiewak wyszedł z pokoju, kierując się w stronę drzwi wyjściowych. Julie podążyła za nim, obejmując się ramionami i zamykając na chwilę oczy. Poważny błąd. Wychodząc z sypialni, walnęła się z całej siły w duży paluch o komodę. Ostry ból przeszył jej nogę od czubka palca aż do uda. Krzyknęła głośno, po czym zaczęła kląć, łącząc przekleństwa w najrozmaitsze wymyślne wiązanki. Skacząc na jednej nodze w różowej piżamie, pomyślała, że musi wyglądać jak zepsuty reklamowy króliczek baterii Energizer. Śpiewak posłał jej tylko spojrzenie, które zdawało się mówić: „Co cię zatrzymało? Kazałaś mi przecież wstać, pośpiesz się więc. Mam sprawy do załatwienia na dworze”.

– Nie widzisz, że się uderzyłam? – jęknęła Julie.

Pies ziewnął znowu i Julie roztarła palec, po czym pokuśtykała za nim do drzwi.

– Dzięki, że pośpieszyłeś mi na ratunek. Jesteś wprost nieoceniony w nagłych wypadkach.

Śpiewak wybiegł na dwór, następując przedtem Julie na obolały palec – była pewna, że zrobił to naumyślnie. Zamiast skierować się do pojemników ze śmieciami, powędrował w stronę niezabudowanej zalesionej działki, przylegającej z jednej strony do jej domu. Julie śledziła wzrokiem psa, który kręcił potężnym łbem we wszystkie strony, jak gdyby chciał się upewnić, że nikt nie zasadził nowych drzew ani krzewów poprzedniego dnia. Wszystkie psy lubią zaznaczać swój teren, ale Śpiewak uważał chyba, że jeśli znajdzie jakimś sposobem wystarczająco dużo miejsc, żeby się załatwić, zostanie namaszczony jako Psi Król Całego Świata. Dzięki temu przynajmniej na króciutką chwilę oderwie się od swojej pani.

Dzięki niebiosom za drobne łaski, pomyślała Julie. Przez kilka ostatnich dni Śpiewak doprowadzał ją do szału. Chodził za nią trop w trop, nie spuszczał jej z oczu nawet na dwie minuty, chyba że wyprowadzała go na dwór. Nie mogła nawet pochować naczyń, żeby nie wpaść na niego po drodze kilkanaście razy. Jeszcze gorzej było w nocy. Wczorajszego wieczoru warczał przez godzinę, od czasu do czasu urozmaicając tę czynność szczekaniem, aż w końcu Julie zaczęła marzyć o nabyciu dźwiękoszczelnej budy lub strzelby dużego kalibru.

Faktem jest, że zachowanie Śpiewaka nigdy nie było, powiedzmy sobie… normalne. Poza siusianiem, pies zachowywał się tak, jak gdyby sądził, że jest człowiekiem. Nie chciał jeść z psiej miski, nigdy nie musiał chodzić na smyczy, a gdy Julie oglądała telewizję, wskakiwał na kanapę i gapił się w ekran. Kiedy mówiła coś do niego – a właściwie, kiedy ktokolwiek coś do niego mówił – wpatrywał się w tę osobę z natężeniem, przechylając łeb na bok, jak gdyby wszystko rozumiał. W większości przypadków chyba rzeczywiście tak było. Bez względu na to, co kazała mu zrobić, nieważne, jak idiotyczne było polecenie, Śpiewak je wypełniał. „Czy możesz przynieść moją torebkę z sypialni?”. Po chwili pies nadbiegał, niosąc ją w pysku. „Zgaś światło w sypialni”. Śpiewak stawał na dwóch łapach i pstrykał wyłącznik nosem. „Wstaw tę puszkę z zupą do spiżarni, dobrze?”. Brał puszkę w zęby i stawiał ją na półce. Oczywiście, inne psy też bywają dobrze wyszkolone, ale nie tak. Poza tym Śpiewak nie potrzebował szkolenia. Wystarczyło, że tylko raz pokazała mu, co ma robić, a natychmiast już to potrafił. Znajomym wydawało się to zdecydowanie dziwne, ale ponieważ dzięki temu Julie czuła się jak współczesny doktor Doolittle, nawet jej się to dość podobało.

Chociaż oznaczało to, że mówiła do swojego psa pełnymi zdaniami, kłóciła się z nim i od czasu do czasu pytała go o radę.

Przecież nic w tym dziwnego, prawda? – pomyślała Julie. Przebywamy ze sobą tylko we dwoje od śmierci Jima, i na ogół Śpiewak jest świetnym kompanem.

Dziwne zachowanie psa zaczęło się, gdy znowu umawiała się na randki. Nie polubił żadnego faceta, który stanął na progu jej domu w ciągu dwóch ostatnich miesięcy. Julie właściwie się tego spodziewała. Od swoich szczenięcych czasów Śpiewak warczał na każdego obcego mężczyznę, gdy widział go po raz pierwszy. Julie myślała często, że pies ma szósty zmysł, który pozwala mu odróżnić porządnych facetów od tych, których powinna unikać, ostatnio jednak zmieniła zdanie. Nie potrafiła oprzeć się myśli, że jest to po prostu wielka futerkowa wersja zazdrosnego mężczyzny.

To zaczyna stanowić problem, stwierdziła. Będą musieli odbyć poważną rozmowę. Śpiewak nie chce, żeby spędziła życie w samotności, prawda? Jasne, że nie. Być może upłynie sporo wody w rzece, zanim przyzwyczai się do czyjejś obecności, ale w końcu zrozumie. Do licha, kiedyś będzie prawdopodobnie cieszył się jej szczęściem. Ale jak ma to wszystko najprzystępniej mu wytłumaczyć?

Stanęła, zastanawiając się nad tym, zanim zdała sobie sprawę z tego, co sugeruje tok jej myślenia.

Wytłumaczyć mu to wszystko? Dobry Boże, pomyślała, naprawdę tracę rozum.

Pokuśtykała do łazienki, by przygotować się do pracy. Po drodze zdjęła piżamę. Stojąc nad umywalką, wykrzywiła się do swego odbicia w lustrze. No proszę, pomyślała, mam dwadzieścia dziewięć lat i kompletnie się rozpadam. Żebra bolały ją przy każdym oddechu, palec rwał, a widok w lustrze bynajmniej nie wpłynął na poprawę jej nastroju. W ciągu dnia brązowe włosy były długie i proste, teraz jednak, po całej nocy, wyglądały, jak gdyby zaatakowały je poduszkowe gnomy, niszczące grzebienie. Były potargane i nastroszone, „jakby trafił w nie piorun” (tak określał to kiedyś czule Jim). Na jednym policzku widniały smugi tuszu do rzęs. Czubek nosa był zaczerwieniony, zielone oczy zapuchnięte z powodu wiosennego uczulenia na pyłki. Prysznic powinien pomóc na te kłopoty, prawda?

Cóż, chyba nie na alergię. Otworzyła apteczkę i połknęła tabletkę claritinu, po czym znowu spojrzała w lustro, jak gdyby liczyła na natychmiastową poprawę.

Fu!

Może wcale nie musiała dokładać zbyt wielu wysiłków, żeby zniechęcić Boba, który się nią zainteresował. Od roku strzygła mu włosy, a raczej to, co z nich zostało. Dwa miesiące temu Bob wreszcie zdobył się na odwagę, żeby umówić się z nią na randkę. Szczerze mówiąc, Boba trudno raczej uznać za adonisa – łysiejący, z okrągłą twarzą, zbyt blisko osadzonymi oczami oraz zaczątkami brzucha – ale był kawalerem i dobrze mu się powodziło, a Julie od śmierci Jima nie umówiła się z nikim ani razu. Pomyślała, że to okazja, żeby przekroczyć pewien próg i zacząć znowu się umawiać. Myliła się. Nie bez kozery Bob był samotny. Poza tym, że nie grzeszył urodą, był tak nudny podczas randki, że nawet ludzie siedzący przy sąsiednich stolikach w restauracji spoglądali na nią ze współczuciem. Potrafił rozmawiać wyłącznie o rachunkowości. Nie wykazywał najmniejszego zainteresowania niczym innym – ani nią, ani kartą dań, pogodą czy sportem lub małą czarną, w którą się wystroiła na spotkanie. Tylko rachunkowością. Przez trzy godziny słuchała, jak Bob ględzi bez chwili wytchnienia o odliczeniach wyszczególnionych, dystrybucji i amortyzacji zysku kapitałowego, i tak dalej, i tak dalej. Gdy pod koniec kolacji pochylił się nad stolikiem i wyznał, że zna „ważne persony z urzędu skarbowego”, oczy Julie były tak szkliste jak tafla lodu.

Nie trzeba dodawać, że Bob bawił się wspaniale. Od tamtego spotkania dzwonił trzykrotnie w ciągu tygodnia, pytając, „czy mogliby spotkać się na drugą konsultację, chi, chi, chi”. Był bez wątpienia wytrwały. Denerwujący jak diabli, ale wytrwały.

Następnym facetem, z którym się umówiła, był Ross. Ross lekarz. Ross przystojniak. Ross zboczeniec. Wystarczyła jedna randka, żeby się na nim poznała. Serdeczne dzięki.

Nie można pominąć poczciwca Adama. Powiedział jej, że pracuje w administracji hrabstwa, że lubi swoją pracę. Po prostu równy gość.

Wkrótce odkryła, że Adam jest kanalarzem.

Nie czuła od niego brzydkiego zapachu, nie miał pod paznokciami substancji nieokreślonego pochodzenia ani tłustych włosów, Julie wiedziała jednak, że do końca życia nie zdoła pogodzić się z ewentualnością, że któregoś dnia mógłby stanąć w progu, wyglądając właśnie tak. „Miałem wypadek w pracy, kochanie. Przykro mi, że wracam do domu w takim stanie”. Na samą myśl o tym dostawała dreszczy. Nie potrafiła też wyobrazić sobie, że po czymś takim bierze od niego rzeczy do prania. Ich związek był skazany od początku na niepowodzenie.

Właśnie gdy zaczęła wątpić, czy w ogóle jeszcze istnieją tacy normalni mężczyźni jak Jim, kiedy zaczęła się zastanawiać, co ma w sobie takiego, że zdaje się przyciągać różne dziwolągi męskiego rodzaju niczym neon ze świecącymi literami: JESTEM DO WZIĘCIA! NORMALNOŚĆ NIE JEST KONIECZNYM WARUNKIEM!, w jej życiu pojawił się Richard.

I dziw nad dziwy, nawet po pierwszej randce, nadal sprawiał wrażenie… normalnego. Konsultant w J.D. Blanchard Engineering z Cleveland, w firmie remontującej most łączący nabrzeża po obu stronach kanału, zawarł z nią znajomość, gdy przyszedł do salonu, żeby się ostrzyc. Na randce otwierał przed nią drzwi, uśmiechał się w odpowiednich chwilach podczas rozmowy, podał kelnerowi jej zamówienie, gdy byli na kolacji, i nie próbował nawet jej pocałować, kiedy odwiózł ją do domu. A w dodatku był przystojny w artystycznym stylu – miał mocno zarysowane kości policzkowe, szmaragdowe oczy, czarne włosy i wąsy. Gdy wysiadła z jego samochodu, miała ochotę wykrzyknąć: „Alleluja! Widzę światełko w tunelu!”.

Śpiewak natomiast nie wydawał się wcale taki zachwycony. Gdy Julie pożegnała się z Richardem, odegrał jedną ze swoich ról z cyklu „Ja tu jestem panem!”. Warczał, dopóki Julie nie otworzyła frontowych drzwi.

– Och, przestań – skarciła go. – Nie bądź dla niego taki surowy.

Śpiewak usłuchał jej, ale wycofał się do sypialni, gdzie dąsał się przez całą noc.

Gdyby mój pies był jeszcze odrobinę bardziej cudaczny, pomyślała Julie, moglibyśmy stworzyć zespół i znaleźć pracę w wesołym miasteczku, gdzie występowalibyśmy tuż obok faceta, który zjada żarówki. Ale wtedy moje życie też nie byłoby normalne.

Julie odkręciła kurek i weszła pod prysznic, próbując powstrzymać napływające wspomnienia. Po co wracać myślą do trudnych chwil? Często myślała, że jej matka miała zgubny pociąg do dwóch rzeczy: alkoholu oraz toksycznych mężczyzn. Już jedno byłoby złe, ale ta kombinacja stała się dla Julie wręcz nie do zniesienia. Matka używała mężczyzn, tak jak dzieci używają papierowych ręczników, a gdy Julie wkroczyła w wiek dojrzewania, w obecności niektórych czuła się bardzo nieswojo. Ostatni próbował się do niej dobierać. Kiedy Julie powiedziała o tym matce, ta w napadzie pijackiej płaczliwej wściekłości oskarżyła ją, że to ona go prowokowała. Nie minęło wiele czasu, a matka wyrzuciła ją z domu.

Mieszkanie na ulicy było straszliwym doświadczeniem, nawet przez te pół roku, zanim poznała Jima. Prawie wszyscy, z którymi się stykała, brali narkotyki i żebrali lub kradli… albo jeszcze gorzej. Przerażona, że niebawem zacznie przypominać udręczonych uciekinierów, których widywała co noc w schroniskach i w bramach, szukała gorączkowo dorywczych prac. Dzięki temu nie rzucała się w oczy i miała coś do jedzenia. Kiedy po raz pierwszy spotkała Jima w taniej restauracji w Daytona, siedziała nad filiżanką kawy, na którą wysupłała ostatnie drobniaki. Jim kupił jej śniadanie, a kierując się do drzwi, obiecał, że jutro też jej zafunduje, jeśli Julie tu przyjdzie. Przyszła, ponieważ zmusił ją do tego głód, a gdy podała w wątpliwość jego intencje (przypuszczała, że zna prawdziwe powody, którymi mężczyzna się kieruje, i pamięta, że wygłosiła raczej żenującą publiczną tyradę na temat facetów lubiących młode dziewczęta, jak również odpowiedzialności karnej), Jim zapewnił ją, że w jego zainteresowaniu nią nie ma nic zdrożnego. Pod koniec tygodnia, gdy szykował się do wyjazdu do domu, przedstawił jej propozycję: jeśli Julie postanowi przenieść się do Swansboro, w Karolinie Północnej, on pomoże jej zdobyć pełnoetatową pracę i załatwi miejsce, gdzie mogłaby się zatrzymać.

Pamięta, że gapiła się na niego, jak gdyby zobaczyła, że z uszu wyłażą mu robaki.

Po miesiącu, zwłaszcza że raczej nie miała zaplanowanego kalendarza towarzyskiego, zjawiła się w Swansboro. Wysiadła z autobusu, myśląc, co ja, u diabła, robię w tej zapadłej mieścinie. Niemniej jednak odwiedziła Jima, który – mimo jej wiecznego sceptycyzmu – zaprowadził ją do salonu i przedstawił swojej ciotce Mabel. I rzeczywiście, od tej pory zamiatała podłogi, otrzymywała wynagrodzenie od godziny i mieszkała w pokoju nad salonem.

Z początku Julie odczuwała ulgę z powodu braku zainteresowania Jima. Później, o dziwo, zaczęło ją to irytować. W końcu, gdy mimo iż ciągle na niego „przypadkowo” wpadała i robiła – według niej – bezwstydne aluzje, nadal nie zwracał na nią uwagi, nie wytrzymała i zapytała Mabel, czy jej zdaniem jest dla Jima mało atrakcyjna. Chyba dopiero wówczas poszedł po rozum do głowy. Umówili się na randkę, potem kolejną, a po miesiącu spotkań hormony zagrały. Potem nie trzeba było długo czekać na miłość. Oświadczył się jej, stanęli na ślubnym kobiercu w kościele, w którym odbył się kiedyś chrzest Jima, a później przez kilka pierwszych lat małżeństwa Julie rysowała bezwiednie uśmiechnięte buźki, rozmawiając przez telefon. Czy ktoś mógłby sobie wymarzyć lepsze życie? Czego tu jeszcze chcieć?

Wkrótce zdała sobie, niestety, sprawę, że o wiele więcej. Kilka tygodni po ich czwartej rocznicy ślubu Jim dostał ataku w drodze z kościoła do domu i został przewieziony karetką do szpitala. Po dwóch latach choroby zmarł na nowotwór mózgu i nagle okazało się, że dwudziestopięcioletnia Julie musi zaczynać wszystko od nowa. Gdy dodać jeszcze do tego nieoczekiwane pojawienie się Śpiewaka, młoda kobieta znalazła się w takim momencie życia, kiedy już nic nie było w stanie jej zdziwić.

Obecnie, pomyślała, w życiu liczą się drobiazgi. O ile w jej przeszłości nadawały mu ton najważniejsze wydarzenia, to teraz codzienne zdarzenia stanowią o tym, kim jest. Poczciwa Mabel okazała się aniołem. Przyszła jej z pomocą w zdobyciu uprawnień, dzięki czemu Julie mogła strzyc włosy i zarabiać całkiem wystarczająco, a może nawet lepiej, na życie. Henry i Emma, dwoje dobrych przyjaciół Jima, nie tylko pomogli jej znaleźć własne miejsce w miasteczku, gdy się tu sprowadziła, ale utrzymywali z nią bliskie kontakty po śmierci jej męża. No i był Mike, młodszy brat Henry’ego i najlepszy przyjaciel Jima od czasów dzieciństwa.

Julie uśmiechnęła się pod strugami wody z prysznica. Mike.

To jest facet, który pewnego dnia uszczęśliwi jakąś kobietę, nawet jeśli czasami wydaje się nieco zagubiony.

Po kilku minutach, wytarłszy się do sucha ręcznikiem, Julie umyła zęby i wyszczotkowała włosy, umalowała się dyskretnie i ubrała. Ponieważ jej samochód był w naprawie, musiała iść do pracy piechotą – około półtora kilometra – toteż włożyła wygodne buty. Zamykając drzwi na klucz, zawołała Śpiewaka, omal nie przeoczywszy tego, co dla niej zostawiono.

Kątem oka zauważyła kartkę wetkniętą w szparę skrzynki na listy, tuż przy drzwiach wejściowych.

Otworzyła ją z ciekawością i przeczytała, stojąc na werandzie, gdy tymczasem Śpiewak wypadł z lasu i podbiegł do niej.

Droga Julie!

Wspaniale spędziłem czas w sobotę. Nie mogę przestać myśleć o Tobie.

Richard

A więc to dlatego Śpiewak wariował wczorajszej nocy.

– Widzisz – powiedziała, pokazując kartkę psu – mówiłam ci przecież, że to sympatyczny facet.

Śpiewak odwrócił pysk.

– Nie rób mi tego. Mógłbyś przyznać, że się myliłeś. Myślę, że jesteś po prostu zazdrosny.

Śpiewak zaczął się do niej łasić.

– O to chodzi? Jesteś zazdrosny? – Julie nie musiała schylić się tak jak w przypadku innych psów, żeby pogłaskać go po grzbiecie. Był wyższy niż ona w czasach, gdy rozpoczynała naukę w szkole średniej.

– Nie bądź zazdrosny, dobrze? Ciesz się moim szczęściem.

Śpiewak obszedł Julie dookoła i spojrzał na nią.

– No, chodźmy. Musimy iść piechotą, ponieważ Mike nie skończył jeszcze naprawiać dżipa.

Słysząc imię Mike’a, Śpiewak pomachał ogonem.

Rozdział 2

Teksty piosenek Mike’a Harrisa pozostawiały wiele do życzenia, a głos nie sprowadzał szefów firm nagraniowych pod drzwi jego domu w Swansboro. Mimo to grał na gitarze, ćwicząc codziennie w nadziei, że jego wielki dzień jest tuż-tuż. Od dziesięciu lat pracował z kilkunastoma różnymi zespołami – zarówno długowłosymi facetami grającymi hałaśliwego rock and rolla lat osiemdziesiątych, jak i kapelami uprawiającymi muzykę w stylu country, słuchaną chętnie przez kierowców ciężarówek. Na scenie wkładał na siebie wszystko, poczynając od skórzanych spodni i węża boa, a kończąc na skórzanych ochraniaczach na spodnie i kowbojskim kapeluszu, i chociaż grał z ogromnym entuzjazmem, a członkowie zespołu nie mogli go nie lubić, zwykle rozstawano się z nim po kilku tygodniach, tłumacząc, że z jakiegoś powodu im nie wyszło. Zdarzyło się to tyle razy, że nawet Mike zrozumiał, że nie wynika to raczej z niezgodności charakterów, choć nadal nie odważył się przyznać, że być może nie jest taki dobry.

Mike miał notatnik, w którym zapisywał w wolnym czasie swoje myśli z zamiarem wykorzystania tych impresji w przyszłej powieści, jednak sztuka pisania okazała się znacznie trudniejsza, niż przypuszczał. Rzecz nie polegała na tym, że brakowało mu pomysłów, raczej miał ich za dużo i nie potrafił zadecydować, co powinno, a co nie powinno znaleźć się w książce. W ubiegłym roku próbował napisać powieść kryminalną, której akcja dzieje się na statku wycieczkowym, coś w stylu Agaty Christie, u której zwykle występuje kilkunastu podejrzanych. Fabuła nie wydawała mu się dość intrygująca, toteż starał się ją ubarwić, wykorzystując każdy pomysł, jaki mu kiedykolwiek przyszedł do głowy, wliczając w to głowicę nuklearną, ukrytą w San Francisco, nieuczciwego policjanta, który był świadkiem zabójstwa Johna Kennedy’ego, irlandzkiego terrorystę, mafię, chłopca oraz jego psa, niegodziwego inwestora dostarczającego kapitału wysokiego ryzyka, jak również uczonego podróżującego w czasie, który uciekł przed prześladowaniami Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W rezultacie prolog osiągnął objętość stu stron, a główni podejrzani nie pojawili się jeszcze na scenie. Nie trzeba dodawać, że na tym się skończyło.

W przeszłości próbował również swoich sił w rysunku, malowaniu, układaniu witraży, ceramice, rzeźbił w drewnie, wykonywał prace techniką makramy. Obecnie, w przypływie twórczej inspiracji, stworzył dzieło sztuki o nieregularnej formie, co oderwało go od pracy na tydzień. Zespawał i umocował drutem fragmenty starych samochodów, komponując trzy ogromne chwiejne konstrukcje, a gdy zakończył pracę, usiadł na stopniach werandy, przyglądając się z dumą efektowi i czując całym sercem, że wreszcie odnalazł swoje powołanie. To uczucie nie opuszczało go przez tydzień, dopóki rada miejska na pośpiesznie zwołanym zebraniu nie wydała rozporządzenia, zakazującego zaśmiecania podwórek. Podobnie jak wielu ludzi, Mike Harris marzył i pragnął zostać artystą. Niestety, nie miał talentu.

Potrafił za to naprawić praktycznie wszystko. Był niezastąpioną „złotą rączką”, prawdziwym rycerzem w lśniącej zbroi, gdy pod kuchennym zlewem tworzyły się kałuże albo nawalały młynki do rozdrabniania odpadków. O ile jednak Mike był dobry w naprawach sprzętu domowego, to można go nazwać współczesnym Merlinem, kiedy szło o cokolwiek, co wiązało się z czterema kółkami i silnikiem. On i jego brat Henry byli właścicielami najbardziej obleganego warsztatu naprawczego w miasteczku. Do Henry’ego należała przede wszystkim papierkowa robota, Mike natomiast wykonywał właściwą pracę. Potrafił naprawić każdy samochód, czy to zagraniczny, czy krajowy, od czterocylindrowych fordów escortów do porsche 911 z turbosprężarką. Słyszał stukanie i brzęki w silniku, gdy inni ich nie słyszeli, i zazwyczaj potrzebował niecałych dwóch minut, żeby wykryć usterkę. Znał się na kolektorach, zaworach wlotowych, amortyzatorach, popychaczach i tłokach, chłodnicach i regulacji kolumny kierownicy, umiał ustawić z pamięci zapłon właściwie w każdym samochodzie, który kiedykolwiek wjechał do jego warsztatu. Potrafił złożyć z powrotem silnik bez zaglądania do instrukcji. Palce miał wiecznie poplamione smarem i chociaż zdawał sobie sprawę, że jest to całkiem niezły sposób zarabiania na utrzymanie, czasami marzył o tym, żeby móc zastosować cząstkę tego talentu w innych dziedzinach swego życia.

Mike’a ominęła tradycyjna sława bawidamka, towarzysząca mężczyznom, wykonującym zawody mechanika czy muzyka. Miał w życiu dwie dziewczyny, z którymi chodził na poważnie, a ponieważ pierwszy z tych związków sięgał czasów liceum, a drugi, z Sarą, zakończył się trzy lata temu, można by wyciągnąć wniosek, że Mike nie chce się wiązać na dłuższą metę, a nawet choćby na lato. Mike też się nad tym czasami zastanawiał. Bez względu na to, jak bardzo sobie życzył, żeby było inaczej, większość randek kończyła się pocałunkiem w policzek, gdy kobieta dziękowała mu za to, że jest takim dobrym przyjacielem. W wieku trzydziestu czterech lat Mike Harris był niemal ekspertem w subtelnej sztuce obdarzania braterskimi uściskami kobiet, podczas gdy one wypłakiwały mu się na ramieniu, skarżąc się, jakim palantem był ich poprzedni chłopak. Nie chodziło o to, że Mike był nieatrakcyjnym facetem. Był przystojny w typowo amerykańskim stylu: miał ciemnoblond włosy, niebieskie oczy, miły uśmiech i szczupłą budowę ciała. Nie można też powiedzieć, żeby kobiety nie lubiły przebywać w jego towarzystwie, ponieważ lubiły. Jego brak szczęścia wiązał się raczej z faktem, że kobiety, z którymi się spotykał, wyczuwały, iż Mike’owi tak naprawdę wcale na nich nie zależy.

Jego brat Henry doskonale wiedział, czemu tak się dzieje, jego bratowa Emma również. Mabel też znała przyczyny, jak zresztą właściwie wszyscy znajomi Mike’a Harrisa.

Wszyscy oni wiedzieli, że jest zakochany w kimś innym.

*

– Hej, Julie, zaczekaj.

Julie, która dotarła właśnie na peryferie dzielnicy handlowej, wybudowanej w starodawnym stylu, obejrzała się, słysząc wołanie Mike’a. Śpiewak popatrzył na nią, zadzierając łeb do góry. Julie pokiwała przyzwalająco głową.

– Leć – powiedziała.

Śpiewak pogalopował, spotykając Mike’a w pół drogi. Mężczyzna, nie zatrzymując się, pogłaskał go po głowie i po grzbiecie, a następnie podrapał za uszami. Gdy Mike zabrał rękę, pies zaczął trącać go nosem, domagając się więcej pieszczot.

– Na razie dosyć, wielkoludzie – rzekł Mike. – Pozwól mi porozmawiać z Julie.

Po chwili zrównał się z Julie, a Śpiewak usiadł obok niego, w dalszym ciągu podstawiając łeb pod jego dłoń.

– Cześć, Mike – powiedziała Julie z uśmiechem. – Co się stało?

– Nic szczególnego. Chciałem ci tylko powiedzieć, że dżip jest gotów.

– Co to było?

– Alternator.

Pamiętała, że dokładnie to samo powiedział jej w piątek, gdy zostawiała samochód w warsztacie.

– Trzeba było zamontować nowy?

– Tak. Twój kompletnie wysiadł. Drobiazg, diler miał ich mnóstwo w magazynie. Przy okazji zlikwidowałem też wyciek oleju. Musiałem wymienić uszczelkę przy filtrze.

– Wyciekał olej?

– Nie zauważyłaś plam na podjeździe?

– Nie, ale prawdę mówiąc, nie przyglądałam się.

Mike uśmiechnął się.

– Cóż, jak powiedziałem, to również naprawione. Czy chcesz, żebym podrzucił ci kluczyki?

– Nie, odbiorę je po pracy. Dopiero później będą mi potrzebne. Przez cały dzień mam klientów. Wiesz, jakie są poniedziałki – wyjaśniła z uśmiechem. – A jak ci poszło w Clipper? Żałuję, że nie udało mi się przyjść.

Mike przez cały weekend grał grunge rocka z zespołem chłopaków, którzy rzucili naukę w szkole średniej i nie mieli większych marzeń niż podrywanie dziewczyn, popijanie piwa i oglądanie ciurkiem MTV. Mike był od nich starszy o kilkanaście lat i gdy pokazał Julie workowate spodnie i złachany podkoszulek, które zamierzał włożyć na występ, Julie pokiwała głową i powiedziała: „O, fajne”, co naprawdę znaczyło: „Będziesz w tym wyglądał absolutnie idiotycznie”.

– Chyba dobrze – odpowiedział.

– Tylko dobrze?

Mike wzruszył ramionami.

– Nie jest to raczej mój szczególnie ulubiony rodzaj muzyki.

Julie przytaknęła ze zrozumieniem. Mimo że bardzo lubiła Mike’a, jego śpiew nie budził jej zbytniego zachwytu. Śpiewak najwyraźniej był innego zdania. Uwielbiał go. Zawsze gdy Mike śpiewał dla przyjaciół, pies wtórował mu, wyjąc głośno. Zgodnie z lokalną opinią trudno przewidzieć, który z nich pierwszy zdobędzie rozgłos.

– Ile jestem winna za naprawę? – spytała.

Mike zdawał się rozważać to pytanie, drapiąc się z roztargnieniem po brodzie.

– Myślę, że dwa strzyżenia będą w sam raz.

– Daj spokój. Pozwól, że tym razem zapłacę. Przynajmniej za części. Mam pieniądze.

W ciągu ostatniego roku jej dżip, starszy model CJ7, był trzykrotnie w naprawie. Mike’owi udawało się jakimś sposobem utrzymywać go w dobrej formie między kolejnymi wizytami.

– Przecież płacisz – zaprotestował Mike. – Chociaż moje włosy lekko się przerzedziły, potrzebują od czasu do czasu dobrego strzyżenia.

– Ale dwa strzyżenia to chyba niespecjalnie dobry interes.

– Naprawa nie zajęła mi dużo czasu, a części dostałem tanio. Facet był mi winien przysługę.

Julie zadarła lekko brodę.

– Czy Henry wie, że to robisz?

Mike rozłożył ręce z niewinną miną.

– Oczywiście, że wie. Jestem przecież wspólnikiem. Poza tym to był jego pomysł.

Jasne, pomyślała Julie.

– No cóż, dzięki – powiedziała wreszcie. – Jestem ci bardzo wdzięczna.

– Cała przyjemność po mojej stronie. – Mike umilkł. Miał ochotę porozmawiać z nią dłużej, ponieważ jednak nic nie przychodziło mu do głowy, spojrzał na Śpiewaka. Pies przyglądał mu się bacznie, z przekrzywionym na bok łbem, jak gdyby go ponaglał: „No, Romeo, zbierz się na odwagę. Obaj znamy prawdziwy powód, dla którego z nią rozmawiasz”. Mike przełknął ślinę. – Jak ci poszło z… eee… – Starał się ze wszystkich sił, żeby zabrzmiało to całkiem swobodnie.

– Z Richardem?

– Tak, z Richardem.

– Było sympatycznie.

– Aha.

Mike pokiwał głową, czując, że na czoło występuje mu kroplisty pot. Dziwiło go, że wczesnym rankiem może być tak gorąco.

– A więc… eee… Dokąd się wybraliście? – spytał.

– Do Slocum House.

– Bardzo szykowne miejsce jak na pierwszą randkę – zauważył.

– Miałam do wyboru to albo Pizza Hut. Pozwolił mi zadecydować.

Mike przestąpił z nogi na nogę, czekając, czy Julie powie coś więcej. Nie powiedziała.

Niedobrze, pomyślał. Richard różnił się zdecydowanie od Boba, romantycznego pożeracza liczb, czy Rossa, maniaka seksualnego. A także Adama z wnętrzności Swansboro. Mike uważał, że wytrzymuje konkurencję z facetami tego pokroju. Ale Richard? Slocum House? „Było sympatycznie”?

– Czyli… spędziłaś miło czas? – spytał.

– Tak, oboje bawiliśmy się dobrze.

Bawili się? Jak dobrze? Nie podoba mi się to ani trochę, pomyślał.

– Cieszę się – skłamał, starając się jak najlepiej udawać entuzjazm.

Julie położyła mu dłoń na ramieniu.

– Nie przejmuj się, Mike. Wiesz, że i tak ciebie będę zawsze kochała najbardziej.

Mike wepchnął ręce do kieszeni.

– To dlatego, że naprawiam twój samochód.

– Masz o sobie zbyt niskie mniemanie – zaprotestowała Julie. – Pomogłeś też załatać mój dach.

– I doprowadziłem do stanu używalności twoją pralkę.

Julie wspięła się na palce i pocałowała go w policzek, a następnie poklepała po ramieniu.

– Cóż mogę powiedzieć, Mike? Jesteś po prostu porządnym facetem.

*

Julie czuła na sobie wzrok Mike’a, gdy szła w kierunku salonu, choć nieco inaczej niż w przypadku innych mężczyzn, którzy się nią interesowali. Ani trochę nie irytowało jej, że się na nią gapił. Jest dobrym przyjacielem, pomyślała, po czym szybko dodała w myślach: nie, nie dobrym, lecz naprawdę dobrym, kimś, kogo nie zawahałaby się poprosić o pomoc w trudnej sytuacji. Przyjacielem, dzięki któremu jej życie w Swansboro jest znacznie łatwiejsze, ponieważ wie, że może na niego liczyć teraz i w przyszłości. Rzadko ma się takich przyjaciół, dlatego też czuła się podle, nie wtajemniczając go w bardziej prywatne aspekty swojego życia – jak na przykład ostatnia randka.

Nie miała serca opowiadać o niej ze szczegółami, ponieważ Mike… cóż, uczucia Mike’a do niej nie były raczej tajemnicą i nie chciała sprawić mu przykrości. Co miała powiedzieć? „W porównaniu z poprzednimi facetami, z którymi się umawiałam, Richard jest fantastyczny! Jasne, że znowu się z nim spotkam!”. Wiedziała, że Mike chce się z nią umówić przynajmniej od dwóch lat. Ale jej uczucia do niego – poza tym, że uważała go za najlepszego przyjaciela – były skomplikowane. Jak mogły nie być? Jim i Mike przyjaźnili się od dziecka. Mike był drużbą na ich weselu, a potem to on pocieszał ją po śmierci Jima. Traktowała go raczej jak brata i trudno jej było przestawić się nagle na inny układ.

Ale to nie wszystko. Ponieważ Jim i Mike byli bardzo bliskimi przyjaciółmi, a Mike stanowił część ich życia, nawet myśl o randce z nim pozostawiała jej niejasne poczucie zdrady. Gdyby zgodziła się z nim umówić, czy nie oznaczałoby to, że w głębi duszy zawsze tego pragnęła? Co powiedziałby na to Jim? A ona, czy potrafiłaby patrzeć na Mike’a, nie myśląc o Jimie i o tamtych czasach, kiedy byli jeszcze wszyscy razem? Nie miała pojęcia. A co by się stało, gdyby się umówili, ale z jakichkolwiek powodów randka by się nie udała? Ich stosunki zmieniłyby się, a Julie nie zniosłaby utraty takiego przyjaciela. Będzie lepiej, jeśli wszystko pozostanie między nimi po staremu.

Przypuszczała, że Mike również zdaje sobie z tego sprawę, i prawdopodobnie właśnie dlatego nigdy nie zaproponował jej spotkania, mimo że najwyraźniej miał na to wielką ochotę.

Jednakże czasami – tak jak ubiegłego lata, gdy popłynęli łodzią z Henrym i Emmą, żeby pojeździć na nartach wodnych – miała wrażenie, że Mike zbiera się na odwagę, żeby to zrobić. Zachowywał się trochę komicznie, gdy wpadł w taki nastrój. Mike, zwykle dusza towarzystwa, beztroski facet, który śmieje się pierwszy z dowcipów, nawet robionych jego kosztem, i który chętnie skacze po piwo do sklepu wtedy, gdy nikomu innemu się nie chce, niespodziewanie stał się milczący, jak gdyby podejrzewał, że cały jego problem z Julie bierze się stąd, iż ona nie uważa go za dość odlotowego faceta. Zamiast śmiać się z tego, co mówili inni, krzywił się, robił miny albo przyglądał się swoim paznokciom, a gdy uśmiechnął się do niej na łódce, wyglądało to tak, jak gdyby próbował powiedzieć: „Hej, dziecinko, a może rzucimy to wszystko w diabły i pójdziemy się naprawdę zabawić?”. Jego starszy brat był bezlitosny, kiedy Mike zachowywał się w ten sposób. Zauważywszy tę nagłą zmianę nastroju, Henry spytał go, czy nie zjadł za dużo fasoli na obiad, ponieważ nie wygląda najlepiej.

Mike natychmiast popadł w przygnębienie.

Julie uśmiechnęła się na to wspomnienie. Biedny Mike.

Nazajutrz był znowu sobą. Tę wersję Mike’a lubiła zdecydowanie najbardziej. Uprzykrzyli jej się faceci, mający tak wysokie mniemanie o sobie, że uważają, iż każda kobieta powinna być szczęśliwa, że się nią interesują. Jak również tacy, którzy udają zimnych twardzieli albo wdają się w bójki w barach, żeby pokazać światu, że nie dadzą sobą dyrygować. Faktem jest, że bez względu na jej podejście do tej sprawy tacy mężczyźni jak Mike są w cenie. Ma dobre serce, jest miły i przystojny. Podobały jej się drobne zmarszczki, które tworzyły mu się wokół oczu, gdy się uśmiechał, uwielbiała dołeczki w jego policzkach. Zaczęła wysoko cenić sposób, w jaki otrząsał z siebie złe wiadomości zwykłym wzruszeniem ramion. Lubiła mężczyzn, którzy się śmieją, a Mike śmiał się bardzo często.

I naprawdę, naprawdę lubiła jego śmiech.

Jak zawsze, gdy zaczynała myśleć o tym, usłyszała natychmiast wewnętrzny głos, który ją ostrzegał: daj sobie spokój. Mike jest twoim przyjacielem, najlepszym przyjacielem, nie chcesz chyba tego zepsuć, prawda?

Gdy tak szła, pogrążona w myślach, Śpiewak trącił ją nosem, przywracając do rzeczywistości. Patrzył na nią wymownie.

– Tak, tak, leć, ty włóczykiju – powiedziała.

Śpiewak pobiegł przodem, minął piekarnię i skręcił w otwarte drzwi salonu Mabel. Dostawał od niej codziennie herbatnika.

*

– No i jak poszła jej randka? – spytał Henry, patrząc na brata znad plastikowego kubka. Stał oparty o framugę drzwi warsztatu, obok ekspresu do kawy.

– Nie pytałem jej o to – odpowiedział Mike. Jego ton sugerował, że już sam pomysł jest idiotyczny. Wciągał kombinezon, nie zdejmując dżinsów.

– Dlaczego?

– Nie przyszło mi to do głowy.

– Hm – mruknął Henry.

Trzydziestoośmioletni Henry był o cztery lata starszy od Mike’a i pod wieloma względami stanowił jego dojrzalsze alter ego. Był wyższy i potężniejszy, w miarę jak wkraczał w wiek średni, obwód w pasie zwiększał mu się mniej więcej w tym samym tempie, w jakim łysiał. W ciągu dwunastu lat małżeństwa Emma urodziła mu trzy córeczki, mieszkał we własnym domu, a nie w mieszkaniu, jego życie było ustabilizowane. W przeciwieństwie do Mike’a nigdy nie miał żadnych ciągot artystycznych. W college’u specjalizował się w finansach przedsiębiorstw prywatnych. Jak większość starszych braci, nie potrafił zapanować nad uczuciem, że musi czuwać nad młodszym braciszkiem, by mieć pewność, że wszystko u niego w porządku, że nie robi nic, czego by potem żałował. To jego braterskie wsparcie przejawiało się czasami w dokuczaniu, bezceremonialnych uwagach, a niekiedy nawet w złośliwościach, które miały sprowadzić Mike’a na ziemię, i mogło niektórym wydawać się nieczułością, ale jak inaczej miał postępować? Henry uśmiechnął się. Ktoś musi troszczyć się o Mike’a.

Mike’owi udało się wciągnąć poplamiony smarem kombinezon do pasa.

– Chciałem tylko powiedzieć jej, że samochód jest gotowy.

– Już? Zdawało mi się, że mówiłeś coś o wycieku oleju.

– Rzeczywiście.

– I tak szybko naprawiłeś?

– Zajęło mi to zaledwie kilka godzin.

– Uhm… – Henry pokiwał głową, myśląc: Gdybyś był jeszcze odrobinę bardziej rozpalony, braciszku, można by na tobie smażyć jajecznicę.

Nie powiedział tego jednak na głos i odchrząknął.

– No więc, co robiłeś podczas weekendu? Naprawiałeś jej samochód?

– Nie przez cały czas. Grałem też w Clipper, ale chyba o tym zapomniałeś, prawda?

Henry podniósł ręce obronnym gestem.

– Wiesz, że jestem raczej fanem Gartha Brooksa i Tima McGrawa. Nie podoba mi się ta nowoczesna muzyka. Poza tym rodzice Emmy przyszli na kolację.

– Mogłeś ich zabrać ze sobą.

Henry parsknął śmiechem, omal nie rozlewając kawy.

– Tak, jasne. Potrafisz wyobrazić sobie, że zapraszam tych dwoje do Clipper? Uważają, że muzyka, którą puszczają w windach, jest zbyt głośna, a muzyka rockowa to narzędzie szatana, umożliwiające mu zapanowanie nad ludzkimi umysłami. Dostaliby krwotoku z uszu, gdyby wybrali się do Clipper.

– Naskarżę Emmie, co powiedziałeś.

– Zgodzi się ze mną – odparł Henry. – To były jej słowa, nie moje. No więc, jak ci poszło? Mam na myśli Clipper.

– W porządku.

Henry pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Przykro mi to słyszeć.

Mike wzruszył ramionami, zapinając kombinezon na suwak.

– Ile policzyłeś Julie tym razem za naprawę samochodu? Trzy ołówki i kanapkę?

– Nie.

– Błyszczący kamyk?

– Cha, cha.

– Pytam poważnie. Po prostu jestem ciekaw.

– Jak zwykle.

Henry zagwizdał.

– Dobrze, że ja prowadzę księgi rachunkowe naszego warsztatu.

Mike rzucił mu zniecierpliwione spojrzenie.

– Wiesz dobrze, że ty potraktowałbyś ją tak samo.

– To prawda.

– Dlaczego więc się czepiasz?

– Ponieważ chcę wiedzieć, jak się jej udała randka.

– Co ma wspólnego to, ile jej policzyłem za naprawę, z jej randką?

Henry uśmiechnął się.

– Nie jestem pewien, braciszku. A ty jak sądzisz?

– Przypuszczam, że wypiłeś za dużo kawy dzisiaj rano i nie myślisz logicznie.

Henry odstawił kubek.

– Pewnie masz rację. Jestem pewien, że nic a nic nie obchodzą cię randki Julie.

– Właśnie.

Henry sięgnął po dzbanek z kawą i nalał jeszcze jeden kubek.

– Wobec tego prawdopodobnie nie interesuje cię też, co o tym sądzi Mabel.

Mike popatrzył na niego.

– Mabel?

Henry dodał hojną ręką cukru i śmietanki.

– Tak, Mabel. Widziała ich razem w sobotę wieczorem.

– Skąd wiesz?

– Ponieważ rozmawiałem z nią wczoraj po kościele i powiedziała mi o tym.

– Naprawdę?

Henry odwrócił się do Mike’a tyłem i skierował do kantorku, uśmiechając się pod nosem.

– Skoro twierdzisz, że nic cię to nie obchodzi, to lepiej dajmy temu spokój.

Siadając przy biurku, Henry wiedział z doświadczenia, że Mike długo jeszcze będzie stał jak słup soli za drzwiami.

Rozdział 3

Mimo że Andrea Radley zdobyła uprawnienia rok temu i została zatrudniona przez Mabel dziewięć miesięcy temu, nie była najlepszym pracownikiem. Nie tylko miała tendencję do brania bez uprzedzenia wolnych dni na załatwienie spraw osobistych – zazwyczaj nie zadawała sobie nawet trudu, żeby zadzwonić – ale w dni, kiedy udało jej się dotrzeć do pracy, rzadko bywała punktualna. Nie była też raczej mistrzynią w strzyżeniu i układaniu włosów i nie brała pod uwagę wskazówek klientów. Nawet jeśli klienci przynosili jej zdjęcie albo wyjaśniali jasno, powoli i precyzyjnie, o jaką fryzurę im chodzi, Andrea strzygła wszystkich dokładnie w taki sam sposób. Było to jednak bez znaczenia, bowiem Andrea miała prawie taką samą liczbę klientów co Julie, i to, jak można się było spodziewać, samych mężczyzn.

Dwudziestotrzyletnia blondynka o długich nogach, z których nigdy nie znikała opalenizna, wyglądała, jak gdyby przyjechała tu prosto z kalifornijskich plaż, a nie z małego górskiego miasteczka Boone, z Karoliny Północnej, gdzie dorastała. Robiła też co w jej mocy, żeby się odpowiednio do tego ubrać – bez względu na pogodę, nawet gdy było zimno, nosiła w pracy minispódniczki. Latem uzupełnieniem stroju były obcisłe trykotowe bluzki z odkrytymi plecami, zimą długie skórzane kozaki. Do każdego klienta zwracała się per „złotko”, trzepotała długimi, pogrubionymi tuszem rzęsami i bez przerwy żuła gumę. Julie i Mabel chichotały, widząc rozmarzone spojrzenia, które posyłali Andrei mężczyźni, gapiący się na jej odbicie w lustrze. Podejrzewały, że nawet gdyby Andrea przypadkiem ogoliła któregoś klienta do gołej skóry, i tak by do niej wracał.

Pomimo wyzywającego wyglądu Andrea była dość naiwna w kontaktach z mężczyznami. Owszem, myślała, że wie, czego chcą, i na ogół miała rację. Nie wiedziała natomiast, jak zatrzymać przy sobie mężczyznę. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że taki wygląd może przyciągać określony typ mężczyzn, a odstraszać innych. Andrea nie miała najmniejszego problemu z umawianiem się z wytatuowanymi harleyowcami, pijakami snującymi się po Clipper czy więźniami wypuszczonymi warunkowo, nigdy jednak nie udało jej się umówić z mężczyzną mającym stałą pracę. Tak przynajmniej twierdziła, gdy wpadła w nastrój użalania się nad sobą. W rzeczywistości Andreę regularnie zapraszali na randki solidni, pracujący mężczyźni, ale to nie oni, lecz ona błyskawicznie traciła nimi zainteresowanie, a potem natychmiast zapominała, że w ogóle chcieli się z nią spotkać.

W ciągu trzech minionych miesięcy zaliczyła różnych mężczyzn; trzydziestojednoletniego wytatuowanego, sześciu harleyowców, dwa pogwałcenia przepisów zwolnienia warunkowego oraz zero pracujących, toteż w tej chwili była w płaczliwym nastroju. W sobotę musiała zapłacić za kolację i kino, ponieważ jej partner był goły jak święty turecki, ale czy zadzwonił dzisiaj rano? Nie, oczywiście, że nie. Nie przyszło mu nawet do głowy, żeby zadzwonić. Jej faceci nigdy nie telefonowali, chyba że potrzebowali pieniędzy albo „czuli się trochę samotni”, jak wielu z nich lubiło to określać.

Za to Richard zadzwonił rano do salonu, pytając o Julie.

Co gorsza, Julie zapewne nie musiała fundować mu kolacji, żeby go do tego nakłonić. Dlaczego, zastanawiała się, do Julie lgną wszyscy fajni faceci? Przecież nawet się dobrze nie ubiera. Często wygląda po prostu pospolicie w tych swoich dżinsach, workowatych swetrach i – powiedzmy szczerze – brzydkich butach. Nie kiwnęła palcem, żeby dobrać stroje, w których byłoby jej do twarzy, nie robiła sobie manikiuru i nie była w ogóle opalona, chyba że w lecie, kiedy wszyscy są opaleni. Dlaczego więc spodobała się tak bardzo Richardowi? Były obie w salonie, gdy Richard przyszedł się ostrzyc w zeszłym tygodniu, obie miały akurat przerwę między kolejnymi klientami i obie jednocześnie powiedziały: „Dzień dobry”. Jednak Richard poprosił Julie, żeby go ostrzygła, a nie ją, i jakimś sposobem zaowocowało to randką. Andrea skrzywiła się na samo wspomnienie.

– Au!

Wyrwana tym okrzykiem z rozmyślań, Andrea spojrzała na odbicie swojego klienta w lustrze. Był prawnikiem, niedawno przekroczył trzydziestkę. Pocierał teraz głowę. Andrea cofnęła dłonie.

– Co się stało, złotko?

– Dziabnęłaś mnie nożyczkami.

– Naprawdę?

– Tak. Zabolało mnie.

Andrea zatrzepotała rzęsami.

– Przepraszam, złotko. Nie chciałam sprawić ci bólu. Nie jesteś na mnie wściekły, co?

– Nie… właściwie nie – powiedział w końcu prawnik, zabierając rękę. Spojrzał znowu w lustro, przyglądając się jej dziełu. – Nie sądzisz, że moje włosy są trochę nierówne?

– Gdzie?

– Tutaj. – Pokazał jej palcem. – Zanadto wystrzygłaś bak z tej strony.

Andrea zamrugała dwukrotnie, potem powoli przechyliła głowę z boku na bok.

– Lustro jest chyba krzywe.

– Lustro? – powtórzył.

Położyła mu dłoń na ramieniu i uśmiechnęła się.

– Myślę, że wyglądasz bardzo przystojnie, złotko.

– Doprawdy?

Siedząca przy oknie po drugiej stronie salonu Mabel podniosła głowę znad czasopisma. Zauważyła, że facet po prostu roztapia się w fotelu. Pokręciła głową, gdy Andrea puściła znowu w ruch nożyczki. Po chwili uspokojony mężczyzna usiadł prosto.

– Wiesz co, mam bilety na koncert Faith Hill w Raleigh za dwa tygodnie – powiedział. – Może wybrałabyś się tam ze mną?

Niestety, myśli Andrei krążyły znowu wokół Richarda i Julie. Mabel powiedziała jej, że byli w Slocum House. Slocum House! Wiedziała, choć nigdy tam nie była, że Slocum House jest wytworną restauracją, w której na stolikach stoją świece. Jeśli sobie zażyczysz, wieszają twój płaszcz w specjalnym pomieszczeniu. I są tam prawdziwe obrusy z materiału, a nie plastikowe w biało-czerwoną kratkę. Faceci, z którymi się umawiała, nigdy nie zabierali jej do takich eleganckich lokali. Przypuszczalnie nie mają nawet pojęcia, gdzie ich szukać.

– Przykro mi, ale nie mogę – odpowiedziała bezmyślnie.

Richard na pewno przysłałby też kwiaty. Może nawet róże. Czerwone róże! Widziała je wyraźnie oczyma wyobraźni. Dlaczego Julie dostają się ci najlepsi?

– Och! – Z ust mężczyzny wymknął się jęk zawodu.

Powiedział to takim tonem, że wyrwał ją z zamyślenia.

– Słucham? – spytała.

– Nic. Powiedziałem tylko: „Och”.

Andrea nie miała pojęcia, o czym on mówi. Jeśli masz wątpliwości, pomyślała, uśmiechaj się. Tak też uczyniła. Po chwili mężczyzna stopniał znowu jak śnieg.

Siedząca w kącie Mabel stłumiła śmiech.

*

Po chwili, gdy do salonu wpadł Śpiewak, Mabel zobaczyła Julie w drzwiach. Chciała się z nią przywitać, ale przeszkodziła jej w tym Andrea.

– Dzwonił Richard – powiedziała, nie starając się nawet ukryć niesmaku. Piłowała swoje idealnie wymanikiurowane paznokcie z taką zajadłością, jak gdyby usiłowała zetrzeć z nich niewidoczne mikroby.

– Naprawdę? – spytała Julie. – Czego chciał?

– Nie pytałam – odparła ostrym tonem Andrea. – Nie jestem twoją sekretarką.

Mabel pokręciła głową, jak gdyby chciała powiedzieć Julie, żeby się nie przejmowała.

Sześćdziesięciotrzyletnia Mabel była jedną z najbliższych przyjaciółek Julie – i fakt, że była zarazem ciotką Jima, niewiele miał z tym wspólnego. Jedenaście lat temu Mabel zaoferowała Julie pracę oraz kąt do mieszkania i młoda kobieta wiedziała, że nigdy jej tego nie zapomni, lecz jednocześnie był to na tyle długi okres, by Julie zdała sobie sprawę, iż towarzystwo Mabel cieszyłoby ją również, gdyby żadna z tamtych rzeczy nie miała miejsca.

Nie przeszkadzało jej, że Mabel była, łagodnie to ujmując, nieco ekscentryczna. Po wielu latach spędzonych w miasteczku Julie zdołała na tyle poznać wszystkich jego mieszkańców, że miała świadomość, iż każdy z nich jest barwną postacią. Jednakże Mabel była ekscentryczką przez duże „E”, zwłaszcza w tym małym konserwatywnym południowym miasteczku, i to wcale nie dlatego, że miała dwa nieszkodliwe dziwactwa. Mabel różniła się od innych i dobrze o tym wiedziała. Mimo dwóch propozycji małżeństwa nie wyszła za mąż i już choćby to wykluczało ją z rozmaitych klubów oraz kręgów towarzyskich osób w jej wieku. Jeśli nawet pominąć jej inne dziwne przyzwyczajenia – fakt, że jeździ motorowerem, nosi z upodobaniem ubrania w kropki i uważa swój zbiór pamiątek po Elvisie za dzieła sztuki – Mabel nadal uznawano by za osobę dość dziwną z powodu tego, co zrobiła ponad ćwierć wieku temu. Gdy miała trzydzieści sześć lat, po całym dotychczasowym życiu spędzonym w Swansboro, zniknęła nagle, nie mówiąc nikomu, dokąd wyjeżdża, a nawet, że w ogóle wyjeżdża. Przez kolejne osiem lat przysyłała swojej rodzinie widokówki z całego świata – Ayers Rock w Australii, Kilimandżaro w Afryce, fiordy w Norwegii, port w Hongkongu, Wawel w Polsce. Gdy wreszcie wróciła do Swansboro – zjawiając się w rodzinnym mieście równie niespodziewanie, jak kiedyś zniknęła – rozpoczęła dokładnie od tego miejsca, które opuściła, wprowadzając się z powrotem do tego samego domu i zaczynając znowu pracę w salonie. Nikt nie wiedział, dlaczego to zrobiła ani skąd zdobyła pieniądze na podróż albo na kupno salonu rok później, ona też nigdy nie odpowiedziała na to pytanie, gdy je zadawano. „To tajemnica” – mówiła, robiąc oko, co dolewało jeszcze oliwy do ognia i mieszkańcy miasteczka szeptali po kątach, że jej przeszłość nie tylko jest trochę podejrzana, ale że majątek Mabel jest znacznie większy niż parę skorup w serwantce z porcelaną.

Mabel nie przejmowała się tym, co myślą o niej ludzie, ale dla Julie stanowiło to część jej uroku – ubierała się, jak chciała, przestawała z tym, z kim chciała, i robiła to, co chciała. Julie zastanawiała się wiele razy, czy dziwactwa Mabel są prawdziwe, czy też starsza pani po prostu wymyśla je po to, żeby wiecznie intrygować ludzi. Tak czy owak, Julie uwielbiała w niej wszystko. Nawet skłonność do wścibiania nosa w nie swoje sprawy.

– A więc jak się udała randka z Richardem? – spytała Mabel.

– Szczerze mówiąc, martwiłam się trochę o ciebie przez cały czas – odparła Julie. – Obawiałam się, że możesz naciągnąć sobie mięsień szyi, jeśli będziesz dalej wykręcała głowę, próbując podsłuchać naszą rozmowę.

– Och, nie musiałaś tak się przejmować – uśmiechnęła się Mabel. – Tabletka tylenolu i nazajutrz czułam się jak nowo narodzona. Nie zmieniaj tematu. Jak było?

– Całkiem nieźle, biorąc pod uwagę, że dopiero się poznaliśmy.

– Stamtąd, gdzie siedziałam, wyglądało to prawie tak, jak gdyby cię już skądś znał.

– Dlaczego tak myślisz?

– Nie wiem. Może sprawiła to jego mina, a może sposób, w jaki się w ciebie wpatrywał przez cały wieczór. Odniosłam wrażenie, że jego spojrzenie jest przytwierdzone do twojej osoby niewidzialnymi sznurkami.

– To nie rzucało się chyba aż tak bardzo w oczy, co?

– Kochanie, on wyglądał jak marynarz, który uzyskał pozwolenie zejścia na ląd i ogląda kabaret z gołymi panienkami.

Julie roześmiała się, wkładając kitel.

– Przypuszczam, że musiałam zrobić na nim piorunujące wrażenie.

– Może.

Coś w tonie Mabel uderzyło Julie.