Angielski szpieg ebook

Daniel ‌Silva

Angielski szpieg

TłumaczenieBarbara ‌Budrecka

Jeśli chcesz ‌wymazać ślad ‌ołówka, musi stać ‌się on niewidzialny.

Nigdy ‌bowiem dość ‌ostrożności, kiedy chodzi o zachowanie ‌tajemnicy.

Graham Greene, „Ministerstwo strachu”

Dość ‌już ‌łez. ‌Nadszedł czas ‌zemsty.

Maria, ‌królowa Szkocji

Część ‌pierwsza

ŚMIERĆ KSIĘŻNEJ

1

Gustavia, Saint ‌Barthélemy

Nigdy by się to ‌nie wydarzyło, gdyby Spider ‌Barnes ‌nie zabalował ‌u Eddy’ego dwa dni ‌przed ‌wyjściem ‌Aurory w morze. Ten szalony ‌geniusz ‌w białej marynarce pod ‌nakrochmalonym fartuchem uchodził za ‌najlepszego z kucharzy ‌pływających po ‌wodach Karaibów. ‌Wybuchowy, obraźliwy i niezastąpiony, szczycił ‌się klasycznym wyszkoleniem. No ‌bo przecież ‌praktykował ‌w Paryżu. I w Londynie. ‌A także w Nowym ‌Jorku ‌i w San ‌Francisco, zanim ‌po nieszczęsnym ‌przestoju w Miami na dobre ‌porzucił restauracyjny biznes i wybrał ‌wolność na morzu. ‌Teraz pracował na ‌wielkich czarterowanych ‌jachtach ‌– ‌takich, jakie ‌wynajmują ‌gwiazdy filmowe, raperzy, magnaci ‌prasowi ‌i różni szpanerzy, gdy chcą ‌wywrzeć ‌wrażenie. A jeśli nie stał ‌przy kuchni, niezmiennie okupował ‌któryś z lepszych ‌stołków ‌barowych na lądzie.

Bar u Eddy’ego ‌był jednym z pięciu najwyżej ‌przez niego cenionych w Basenie ‌Karaibskim, a może na całym ‌świecie. ‌Tego wieczoru ‌zaczął około siódmej od ‌kilku ‌piw, o dziewiątej w mroku ogrodu ‌wypalił jointa, a o dziesiątej ‌delektował ‌się pierwszą szklanką ‌waniliowego rumu. ‌Wszystko ‌dobrze się układało. Spider ‌był wstawiony i wniebowzięty.

Ale ‌wtedy dostrzegł Weronikę ‌i nagle ‌sprawy przybrały niebezpieczny ‌obrót. ‌Była ‌Europejką nieokreślonego pochodzenia, zagubioną dziewczyną, która niedawno pojawiła się na wyspie i serwowała miejscowym drinki w sąsiednim barze. Śliczna jak kwiatuszek, orzekł, zwracając się do bezimiennego kompana, który siedział obok. Kiedy upłynęło kolejne dziesięć sekund, zupełnie stracił głowę. Natychmiast się oświadczył, jak to miał w zwyczaju, a gdy odmówiła, zasugerował w zamian figielki w pościeli. O dziwo, podziałało, i o północy oboje chwiejnym krokiem wyszli w ulewny deszcz. Wtedy to widziano go ostatni raz – trzy minuty po północy w deszczową noc w Gustavii, przemoczonego do nitki, pijanego i zakochanego.

Kapitanem Aurory, luksusowego 46-metrowego jachtu motorowego zarejestrowanego w Nassau, był Reginald Ogilvy, emerytowany oficer Marynarki Królewskiej. Ten dobroduszny dyktator nie rozstawał się z regulaminem i odziedziczoną po dziadku Biblią króla Jakuba, którą trzymał na stoliku nocnym. Spider Barnes niewiele go obchodził. Ale nazajutrz o dziewiątej rano nie uszło jego uwagi, że kucharz nie pojawił się na odprawie załogi i służby pokładowej. Bo nie była to zwykła odprawa. Aurora przygotowywała się na przyjęcie bardzo ważnej osoby i tylko Ogilvy wiedział, kim ona jest. Wiedział również, że przybędzie w asyście ochrony i że, najoględniej mówiąc, jest bardzo wymagająca. To wyjaśniało, dlaczego nieobecność słynnego szefa kuchni mocno go zaniepokoiła.

Poinformował o sytuacji komendanta portu, a ten zgodnie z procedurami przekazał sprawę miejscowej policji. Dwaj funkcjonariusze zapukali więc niebawem do drzwi położonego na wzgórzu małego domku Weroniki. Nie znaleźli tam jednak nikogo. Przystąpili zatem do przeszukiwań licznych miejsc na wyspie, gdzie po nocnych ekscesach kurowali się zazwyczaj pijani i zawiedzeni w miłości. W Le Select jakiś Szwed o czerwonej twarzy twierdził, że rano postawił Spiderowi heinekena. Ktoś inny zapewniał, że widziano go na plaży w Colombier. Napłynęło też nigdy niepotwierdzone doniesienie, że jakaś nieszczęsna istota wyje do księżyca na pustkowiach Toiny.

Policjanci starannie sprawdzali każdą pogłoskę, a potem metr po metrze przeszukali wyspę z północy na południe. Bez rezultatu. Tuż po zachodzie słońca Reginald Ogilvy poinformował załogę Aurory, że Spider Barnes zaginął i w krótkim czasie należy znaleźć zastępstwo. Załoga rozbiegła się po wyspie, odwiedzając miejsca od nadbrzeżnych barów Gustavii do plażowych bud Grand Cul-de-Sac, i przed dziewiątą wieczorem, w najmniej prawdopodobnym z miejsc, znalazła odpowiedniego człowieka.

-------------------------

Pojawił się na wyspie w szczytowym sezonie huraganów i zamieszkał w oszalowanym domku na odległym krańcu plaży w Lorient. Jego cały majątek stanowił płócienny worek marynarski, sterta podniszczonych książek, krótkofalówka i rozklekotany skuter, który nabył w Gustavii za uśmiech i kilka wymiętych banknotów. Książki były grube, ciężkie i uczone, a radio należało do rzadko już spotykanych. Późnym wieczorem, gdy siedział na walącym się ganku, czytając w świetle lampy na baterie, nad palmami i delikatnym szumem przybrzeżnych fal unosił się dźwięk muzyki. Z dalekich stacji docierały na zmianę jazz i klasyka, czasem fragmenty reggae. Co godzina odkładał książkę i uważnie słuchał wiadomości BBC. Potem, gdy się kończyły, kręcił gałką, szukając czegoś, co lubił, a morze i palmy znów zaczynały tańczyć w rytm jego muzyki.

Początkowo nie było jasne, czy jest na wakacjach, w drodze do innego celu, czy też się ukrywa. Może zresztą zamierzał osiedlić się na stałe na tej wyspie. Wyglądało na to, że pieniądze nie stanowią dla niego problemu. Kiedy rano wpadał do piekarni na wiejski chleb i kawę, zawsze zostawiał dziewczętom hojny napiwek, a gdy popołudniem zatrzymywał się na ryneczku koło cmentarza, by kupić niemieckie piwo i amerykańskie papierosy, nigdy nie zabierał reszty, która z grzechotem wypadała z automatu.

Mówił po francusku nieźle, lecz z akcentem, którego nikt nie umiał rozpoznać. Jego hiszpański, gdy rozmawiał z Dominikańczykiem sprzedającym w JoJo Burger, był jeszcze lepszy, ale też brzmiał w nim obcy akcent. Dziewczyny z piekarni uznały go za Australijczyka, ale chłopcy z JoJo Burger twierdzili, że to Afrykaner. Na Karaibach spotykano ich wszędzie. Z reguły zachowywali się przyzwoicie, choć nie zawsze prowadzili legalne interesy.

Jego dni nie wyróżniały się niczym szczególnym, jednakże nie były pozbawione celu. Jadał śniadania w miejscowej piekarni, kupował sterty wczorajszych amerykańskich i angielskich gazet na stoisku w Saint-Jean, systematycznie gimnastykował się na plaży, a potem czytał opasłe tomy literatury i historii, naciągając na czoło kapelusz. Kiedyś wynajął nawet łódź wielorybniczą i przez całe popołudnie nurkował wokół wysepki Tortu. Jego bezczynność nie sprawiała wrażenia dobrowolnej, lecz wymuszonej. Przypominał rannego żołnierza, który pragnie wrócić na pole bitwy, lub wygnańca stęsknionego za utraconą ojczyzną, gdziekolwiek by ta była.

Według Jeana Marca, urzędnika celnego w porcie, przyleciał z Gwadelupy, legitymując się ważnym paszportem wenezuelskim wystawionym na Colina Hernandeza. Podobno był owocem krótkiego małżeństwa Irlandki z Hiszpanem. Matka uważała się za poetkę, zaś ojciec prowadził podejrzane interesy. Colin nienawidził starego, ale zdjęcie matki nosił w portfelu i mówił o niej z takim nabożeństwem, jakby jej kanonizacja była tylko czczą formalnością. I choć blondynek na jej kolanach niezbyt go przypominał, trzeba pamiętać, że czas robi swoje.

Zgodnie z paszportem miał trzydzieści osiem lat, co wydawało się możliwe, a w rubryce „zawód” wpisał: biznesmen, co może wiele sugerować. Dziewczęta z piekarni uważały go za pisarza, który poszukuje natchnienia. Jak bowiem tłumaczyć fakt, że niemal nie rozstawał się z książkami? Ale dziewczęta z targu wymyśliły niczym niepopartą teorię, że na Gwadelupie zabił jakiegoś mężczyznę i ukrywał się na Saint Barthélemy, czekając, aż burza ucichnie. Dominikańczyk z JoJo Burger, który sam się ukrywał, wyśmiał tę hipotezę, twierdząc, że Colin Hernandez jest po prostu leniwym obibokiem i utrzymuje się z funduszu powierniczego, który zostawił mu znienawidzony ojciec. Posiedzi na wyspie dopóty, dopóki się nie znudzi lub nie wyczerpią mu się pieniądze. Wtedy przeniesie się gdzie indziej i za dzień lub dwa z trudem przypomną sobie, jak się nazywał.

W końcu jednak, miesiąc od przybycia na wyspę, w rutynie Hernandeza nastąpiła niewielka zmiana. Po lunchu w JoJo Burger udał się do fryzjera w Saint-Jean, a gdy od niego wyszedł, jego długie, zmierzwione czarne włosy były lśniące i starannie ostrzyżone. Nazajutrz pojawił się w piekarni świeżo ogolony, w spodniach khaki i sztywno wyprasowanej białej koszuli. Jak zwykle zamówił na śniadanie kawę ze śmietanką i gruboziarniste wiejskie pieczywo, po czym pochylił się nad londyńskim „Timesem” z ubiegłego dnia.

Na koniec, zamiast wrócić do swego domku, wsiadł na skuter i ruszył do Gustavii. Jeszcze tego samego dnia w południe stało się jasne, dlaczego niejaki Colin Hernandez przybył do Saint Barthélemy.

-------------------------

Najpierw udał się do okazałego starego hotelu Carl Gustaf. Gdy jednak menedżer usłyszał, że brak mu udokumentowanego przeszkolenia, nie chciał z nim nawet rozmawiać. Właściciele Maya’s uprzejmie go spławili, podobnie jak szefowie Wall House, Ocean i La Cantina. Spróbował zatem w La Plage, ale też nie byli zainteresowani. Podobnie jak w Eden Rock, Guanahani, La Crêperie, Le Jardin i Le Grain de Sel, samotnej placówce z widokiem na słone bagna Saline. Nawet w La Gloriette, należącej do uchodźcy politycznego, nie chciano się z nim zadawać.

Niezrażony dalej próbował szczęścia wśród ukrytych klejnotów wyspy – w portowym barze, kreolskiej spelunce po przeciwnej stronie ulicy i w małym stoisku z pizzą i panini, które przycupnęło na parkingu supermarketu L’Oasis. I to tam właśnie los w końcu do niego się uśmiechnął. Dowiedział się bowiem, że kucharz z Le Piment odszedł z firmy po gorącej dyskusji dotyczącej zarobków i czasu pracy. O czwartej po południu, po prezentacji swych umiejętności w małej kuchence Le Piment, został zatrudniony. Jeszcze tego wieczoru objął zmianę i zyskał entuzjastyczne opinie.

Niebawem jego talenty kulinarne stały się głośne na całej wyspie. Le Piment, ongiś przybytek stałych miejscowych bywalców, wkrótce zaczął pękać w szwach od nowej klienteli, która opiewała talenty tajemniczego szefa kuchni o dziwacznym anglo-hiszpańskim imieniu i nazwisku. Teraz Carl Gustaf próbował go podkraść, podobnie jak Eden Rock, Guanahani i La Plage. Bez skutku. Dlatego kapitan Reginald Ogilvy nie miał zbyt wielu złudzeń, gdy w dzień po zniknięciu Spidera Barnesa wszedł bez rezerwacji do Le Piment.

Musiał przez pół godziny koić wzburzone nerwy w barze, nim w końcu zaprowadzono go do stolika. Zamówił trzy aperitify i trzy przekąski, a po ich degustacji poprosił szefa kuchni. Minęło dziesięć minut, nim doczekał się spełnienia prośby.

– Głodny? – spytał go facet nazywający się Colin Henrandez, patrząc na liczne talerzyki.

– Nie bardzo.

– To po co pan tu przyszedł?

– Chciałem sprawdzić, czy jesteś taki dobry, jak mówią.

Ogilvy wyciągnął rękę i się przedstawił, wymieniając swą rangę, nazwisko i nazwę statku. Colin Hernandez ze zdziwieniem uniósł brwi.

– Na Aurorze pracuje Spider Barnes, czy tak?

– Znasz go?

– Chyba kiedyś wypiłem z nim drinka.

– Nie ty jeden.

Kapitan otaksował spojrzeniem stojącego przed nim mężczyznę. Był wysportowany i muskularny, budził respekt. Doświadczone oczy Anglika dostrzegły w nim kogoś, kto nie raz żeglował po wzburzonych morzach. Patrząc na ciemne gęste brwi i mocny kształt szczęki, Ogilvy pomyślał, że ten człowiek nie ugnie się pod ciosem.

– Jesteś Wenezuelczykiem – powiedział.

– Kto tak mówi?

– Każdy, kto nie przyjął cię do roboty, kiedy jej szukałeś.

Wzrok Ogilvy’ego przesunął się z twarzy na rękę, która spoczywała na oparciu krzesła po drugiej stronie stolika. Nie dostrzegł na niej tatuażu, co uznał za dobry znak. Tę współczesną modę uważał za formę samookaleczenia.

– Pijesz?

– Nie tak jak Spider.

– Żonaty?

– Tylko raz.

– Dzieci?

– Boże, nie!

– Słabostki?

– Coltrane i Monk.

– Zabiłeś kogoś?

– Nie przypominam sobie.

Powiedział to z uśmiechem, a Reginald Ogilvy uśmiechnął się w odpowiedzi.

– Zastanawiam się, jak mógłbym cię skusić – zaczął, rozglądając się po skromnej sali. – Jestem gotów dobrze zapłacić, a kiedy nie będziemy na morzu, będziesz miał mnóstwo wolnego czasu, żeby robić to, co lubisz, kiedy nie gotujesz.

– Jak dobrze?

– Dwa tysiące tygodniowo.

– Ile miał Spider?

– Trzy – odparł Ogilvy po chwili wahania. – Ale on był ze mną dwa sezony.

– Tyle że teraz go nie ma, prawda?

Ogilvy ostentacyjnie się zastanawiał.

– No dobra, trzy. Ale zaczniesz zaraz.

– Kiedy wypływacie?

– Jutro rano.

– W takim razie – oświadczył mężczyzna zwany Colinem Hernandezem – będziesz musiał zapłacić cztery.

Kapitan Aurory spojrzał na talerze z daniami, po czym ciężko wstał.

– Ósma rano – powiedział. – Tylko się nie spóźnij.

-------------------------

François, porywczy Marsylijczyk i właściciel Le Piment, nie przyjął wiadomości ze spokojem. Najpierw w rozgorączkowanej gwarze południa wyrzucił z siebie stek obelg, potem zagroził zemstą. A na koniec chwycił butelkę niezłego rocznika bordeaux, zresztą pustą, i rzucił nią w ścianę małej kuchni, rozbijając szkło w tysiące szmaragdowych odłamków. Wprawdzie później zaprzeczał, że mierzył w niewiernego szefa kuchni, ale Isabelle, kelnerka, która była świadkiem tej sceny, podważała jego wersję. Przysięgała, że François cisnął butelką jak sztyletem wprost w głowę monsieur Hernandeza. A monsieur Hernandez, dodawała, uchylił się tak zręcznie, że nie zdołała nawet mrugnąć. Potem spojrzał zimno na François, jakby się zastanawiał, czy skręcić mu kark, ale w końcu zdjął swój śnieżnobiały fartuch, wsiadł na skuter i odjechał.

Resztę nocy spędził w domku na plaży, czytając na ganku w świetle lampy sztormowej, a z wybiciem każdej godziny kładł książkę na kolanach i słuchał wiadomości BBC, podczas gdy fale na przemian uderzały w brzeg lub się cofały, a wachlarze palm szumiały w nocnym wietrze. Rano, po orzeźwiającej kąpieli w morzu, wziął prysznic, ubrał się i spakował do marynarskiego worka cały swój dobytek – ubrania, książki oraz radio. Wsunął tam ponadto jeszcze dwa przedmioty, które zostawiono mu na wysepce Tortu – pistolet stieczkina kaliber 9mm z przykręconym do lufy tłumikiem i prostokątną paczkę o wymiarach trzydzieści na pięćdziesiąt centymetrów i wadze trochę ponad siedem kilogramów. Umieścił ją w środku worka, tak by był równo obciążony.

Opuścił plażę w Lorient o wpół do ósmej i trzymając worek na kolanach, wyruszył skuterem do Gustavii. Aurora lśniła w głębi portu. Za dziesięć ósma wszedł na pokład, gdzie jego podkomendna, szczupła młoda Angielka, która przedstawiła się jako Amelia List (co za nazwisko!), zaprowadziła go do kajuty. Wsunął swoje rzeczy do szafy, łącznie z pistoletem oraz siedmiokilową paczką, po czym włożył pozostawione mu na koi spodnie i bluzę szefa kuchni. Amelia List czekała na korytarzu, gdy wyłonił się z kajuty. Zaprowadziła go do kambuza, a następnie pokazała magazyn suchych artykułów spożywczych, chłodnię z mrożonymi produktami i pomieszczenie, w którym przechowywano wina. To tam, w jego chłodnej ciemności, po raz pierwszy pomyślał o seksie z tą Angielką w sztywnym białym uniformie. Nie próbował się opamiętać. Od tylu miesięcy żył w celibacie, że prawie zapomniał, co się czuje, dotykając kobiecych włosów i pieszcząc delikatną skórę bezbronnych piersi.

Kilka minut przed dziesiątą interkom wezwał wszystkich członków załogi do stawienia się na pokładzie rufowym. Mężczyzna nazywający się Colin Hernandez ruszył za Amelią List i stał obok niej, gdy dwa czarne range rovery zahamowały przed rufą Aurory. Z pierwszego wysiadły trzy osoby: dwie rozchichotane opalone dziewczęta i bladoskóry, około czterdziestoletni mężczyzna z zaczerwienioną twarzą. W jednej ręce trzymał różową torbę plażową, a w drugiej otwartą butelkę szampana. Z drugiego auta wyskoczyli dwaj atletycznie zbudowani mężczyźni, a za nimi po chwili wyłoniła się kobieta, która wydawała się pogrążona w głębokiej melancholii. Miała na sobie suknię brzoskwiniowej barwy, co sprawiajało wrażenie,że kobieta jest częściowo naga, kapelusz z szerokim rondem, który przesłaniał jej szczupłe ramiona, i wielkie nieprzezroczyste okulary słoneczne, kryjące niemal w całości jej porcelanową twarz. Ale mimo wszystkich prób kamuflażu była natychmiast rozpoznawalna. Zdradzał ją profil tak uwielbiany przez fotografów mody i paparazzich, którzy śledzili każdy jej ruch. Jednak tego ranka ich nie było. Najwyraźniej choć raz zdołała zmylić trop.

Wstąpiła na pokład Aurory, jakby wchodziła do otwartego grobu, i w milczeniu, ze spuszczoną głową, przeszła obok znieruchomiałej załogi, mijając Colina Hernandeza tak blisko, że musiał stłumić w sobie pragnienie, by jej dotknąć. Mógłby wtedy sprawdzić, czy jest istotą żywą, a nie tylko wytworem jego wyobraźni. Pięć minut później Aurora wypłynęła z portu, a w południe czarująca wyspa Saint Barthélemy była już zaledwie zielonkawobrunatną grudką na horyzoncie. Na dziobie jachtu, z drinkiem w dłoni, ułożyła się topless najsłynniejsza kobieta świata, wystawiając do słońca swą nieskazitelną skórę. Zaś pokład niżej, przygotowując tatara z tuńczyka, ogórka i ananasa, krzątał się mężczyzna, który miał ją zabić.

2

U wybrzeży Wysp Leewarda

Każdy znał tę historię. I nawet ci, którzy udawali, że nic ich nie obchodzi bądź traktowali z pogardą jej światowy rozgłos, pamiętali wszystkie brudne szczegóły. Ona wywodziła się z klasy średniej i pochodziła z hrabstwa Kent, gdzie mieszkali jej rodzice. Była bardzo nieśmiałą, choć piękną dziewczyną, która cieżką pracą dostała się na studia w Cambridge. On zaś był przystojnym i nieco od niej starszym następcą tronu Anglii. Poznali się na uniwersyteckim kampusie podczas jakiejś debaty na temat środowiska i, jak głosi legenda, przyszły król natychmiast stracił głowę.

Nastąpiły długie, utrzymywane w dyskrecji zaloty. Dziewczynę obserwowali ludzie przyszłego króla, a z kolei jego oceniali jej ludzie. W końcu jeden z bardziej skandalizujących tabloidów uzyskał zdjęcie pary wychodzącej z dorocznego letniego balu u księcia Rutland w Belvoir Castle. Buckingham Palace wydał lapidarne oświadczenie potwierdzające rzecz oczywistą, a mianowicie, że przyszły król i dziewczyna, w której żyłach nie było nawet kropli błękitnej krwi, regularnie się spotykają. Zaledwie miesiąc później, w atmosferze jazgotu rozpalonych od plotek i spekulacji tabloidów, pałac poinformował, że następca tronu zamierza pojąć za żonę dziewczynę z klasy średniej.

Ich ślub odbył się w Katedrze Świętego Pawła pewnego czerwcowego poranka, kiedy niebo południowej Anglii zasnuły deszczowe chmury. Później, gdy wszystko się rozpadło, w brytyjskiej prasie pojawiały się głosy, że był to zły omen. Dziewczyna ze względu na swe wychowanie i temperament była zupełnie nieprzystosowana do życia na królewskim piedestale, zaś przyszły król z tych samych powodów zupełnie nie nadawał się do małżeństwa.

Miał liczne romanse, zbyt wiele, by można je zliczyć, a ona postanowiła go ukarać, biorąc za kochanka jednego z ochroniarzy. Na wiadomość o tym przyszły król zesłał ochroniarza na odludną placówkę w Szkocji, a zrozpaczona dziewczyna próbowała popełnić samobójstwo. Przedawkowała wprawdzie środki nasenne, lecz błyskawicznie przewieziono ją do Szpitala Świętej Anny i odratowano. Pałac Buckingham poinformował, że cierpi na odwodnienie spowodowane atakiem grypy. Prośbę o wyjaśnienie, dlaczego mąż nie odwiedził jej w szpitalu, pokrętnie tłumaczono napiętym planem zajęć. Oficjalne oświadczenie wywołało tylko więcej pytań.

Po jej wyjściu ze szpitala dla obserwatorów królewskiej rodziny stało się jasne, że piękna żona następcy tronu nie jest najszczęśliwszą z kobiet. Mimo to wypełniła swe obowiązki, obdarzając małżonka dwójką następców, synem i córką, którzy przyszli na świat po trudnych ciążach i przedwczesnym rozwiązaniu.

Przyszły król okazał swą wdzięczność, powracając do łoża kobiety, którą kiedyś poślubił, ona zaś zaangażowała się w szczytne inicjatywy, zdobywając światowy rozgłos, który przyćmił nawet świętość królewskiej matki. Jeździła po świecie wszędzie, gdzie tylko mogła, wspierała szlachetne cele, a hordy reporterów i fotografów śledziły każdy jej ruch i komentowały każde słowo. Przez cały ten czas nikt wszak nie zauważył, że księżna pogrąża się w chorobie psychicznej. W końcu z jej cichym przyzwoleniem cała historia została przelana na karty książki. Opowiadając o swoim życiu, księżna mówiła o zdradach męża, atakach depresji, próbach samobójczych i zaburzeniach łaknienia wywołanych nieustanną presją opinii publicznej i prasowej.

Przyszły król zapłonął oburzeniem i w odwecie uaktywnił liczne prasowe przecieki na temat nieobliczalnych zachowań żony. Wkrótce też nastąpił cios ostateczny – ujawnienie nagrania namiętnej rozmowy telefonicznej między księżną i jej kochankiem. W tym momencie cierpliwość królowej się wyczerpała. Widząc zagrożenie dla monarchii, zażądała, by para niezwłocznie przeprowadziła rozwód. Nastąpiło to miesiąc później, a Buckingham Palace w pozbawionym cienia ironii oświadczeniu określil rozwiązanie królewskiego małżeństwa mianem „przyjaznego”.

Księżna zachowała prawo do swych apartamentów w Pałacu Kensington, natomiast pozbawiono ją tytułu Jej Królewskiej Wysokości. Królowa zaproponowała jej drugorzędny tytuł honorowy, lecz ona odmówiła, powracając do własnego imienia. Zrezygnowała również z ochrony przysługującej członkom rodziny królewskiej, gdyż widziała w funkcjonariuszach szpiegów, nie opiekunów. Pałac dyskretnie śledził jej ruchy oraz kontakty, podobnie jak brytyjski wywiad, który traktował ją bardziej jak kłopot niż zagrożenie dla królestwa.

Publicznie demonstrowała promienną twarz globalnego współczucia. Ale za zamkniętymi drzwiami zbyt wiele piła i otaczała się ludźmi, których jeden z królewskich doradców określił mianem „eurośmieci”. W tej podróży miała świtę mniej liczną niż zwykle. Dwie opalone dziewczyny były przyjaciółkami z czasów dzieciństwa, a mężczyzną, który wszedł na pokład Aurory z otwartą butelką szampana, był Simon Hastings Clarke, groteskowo bogaty wicehrabia, który zapewniał jej styl życia, do jakiego przywykła. To on oddał do jej dyspozycji flotę swych prywatnych odrzutowców, by mogła latać po świecie, i to on opłacał rachunki za jej ochronę. Dwaj mężczyźni, którzy im towarzyszyli podczas pobytu na Karaibach, byli zatrudnieni przez prywatną agencję ochroniarską w Londynie. Przed opuszczeniem Gustavii nader powierzchownie przeszukali Aurorę i niedbale sprawdzili załogę. Mężczyźnie o nazwisku Hernandez zadali jedno pytanie:

– Co mamy dziś na lunch?

-------------------------

Na żądanie księżnej miał to być zimny bufet, ale ani ona, ani jej towarzysze nie wydawali się tym zainteresowani. Tego dnia dużo pili i smażyli się w słońcu dopóty, dopóki ich nie przegnał ulewny deszcz. Dopiero wtedy ze śmiechem ukryli się w kabinach.

Pozostali tam do dziewiątej wieczór, kiedy to wyłonili się odświeżeni i wystrojeni, jakby wybierali się na ogrodowe przyjęcie w Somerset. Spędzili chwilę na pokładzie rufowym, gdzie serwowano koktajle i kanapki, po czym przeszli na kolację do jadalni. Podano im sałatę w sosie vinaigrette z truflową nutą, risotto z homara i żeberka z karczochami, a potem sorbet cytrynowy, cukinie i piment d’argile. Eksksiężna i jej towarzysze, zachwyceni posiłkiem, domagali się spotkania z kucharzem. Gdy w końcu się pojawił, powitali go z dziecięcym entuzjazmem.

– Co przygotuje pan dla nas jutro? – dopytywała się księżna.

– To niespodzianka – odparł z tym swoim dziwnym akcentem.

– Och, wspaniale! – wykrzyknęła, posyłając mu ten sam uśmiech, który widział na niezliczonych okładkach magazynów. – Uwielbiam niespodzianki.

Nieliczna służba kuchenna składała się zaledwie z ośmiu osób. Szef i jego asystentka odpowiadali za porcelanę, szkła, srebra, garnki, patelnie i urządzenia kuchenne. Stali tuż obok siebie przy zlewie jeszcze długo po tym, gdy księżna i jej świta opuścili jadalnię. Ich dłonie od czasu do czasu stykały się z sobą w ciepłej wodzie z pianą, a kościste biodra kobiety ocierały się o uda mężczyzny. W pewnej chwili, gdy przeciskali się obok siebie przy szafie z obrusami, poczuł na plecach dotyk jej twardych sutek. Przeszył go dreszcz, rozpalając w trzewiach ogień.

Powrócili do swych kabin osobno, ale po chwili usłyszał pukanie delikatne jak szelest motylich skrzydeł. Gdy spletli się z sobą, nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Jakby odbył miłosny akt z niemową.

– Może to był błąd – szepnęła mu później do ucha.

– Dlaczego tak mówisz?

– Bo będziemy razem pracować jeszcze długi czas.

– Nie taki długi.

– Nie zamierzasz tu zostać?

– To zależy.

– Od czego?

Nie odezwał się więcej. Położyła mu głowę na piersi i zamknęła oczy.

– Nie możesz tu zostać – powiedział.

– Wiem – odparła sennie. – Jeszcze tylko chwilę.

-------------------------

Leżał potem nieruchomo przez długi czas, opracowując szczegóły tego, co miało nastąpić. Aurora wznosiła się i opadała, Amelia List spała na jego piersi. W końcu o trzeciej nad ranem podniósł się z koi i przeszedł cicho do szafy. Bezszelestnie wciągnął czarne spodnie, wełniany sweter i ciemny sztormiak. Potem zdjął opakowanie z paczki o wymiarach trzydzieści na pięćdziesiąt centymetrów i wadze siedmiu kilogramów, a następnie podłączył zasilanie i zegar do detonatora. Znów schował paczkę w szafie i sięgnął po pistolet Stieczkina, gdy usłyszał, że dziewczyna się porusza. Wolno się obrócił i patrzył na nią w ciemnościach.

– Co to było? – zapytała.

– Śpij.

– Widziałam czerwone światło.

– To moje radio.

– Dlaczego słuchasz radia o trzeciej w nocy?

Nim zdołał odpowiedzieć, rozbłysła lampka nocna. Szybko objęła spojrzeniem jego ciemny strój i pistolet z tłumikiem, który wciąż trzymał w ręku. Otworzyła usta, chcąc krzyknąć, ale on ciężko położył dłoń na jej twarzy, nim zdołała wydać jakikolwiek dźwięk. Gdy walczyła, próbując się uwolnić, szepnął jej kojąco do ucha:

– Nie bój się, kotku. Nie będzie bardzo boleć.

Jej oczy rozszerzyły się ze zgrozy, on zaś gwałtownie przekręcił jej głowę w lewo, przerywając rdzeń kręgowy, a potem delikatnie ją objął, gdy umierała.

-------------------------

Reginald Ogilvy nie zwykł spędzać samotnych godzin na nocnej wachcie, tym razem jednak troska o bezpieczeństwo sławnej pasażerki już przed świtem zawiodła go na mostek. Z filiżanką parującej kawy w dłoni sprawdzał prognozę pogody na komputerze pokładowym, gdy nagle w zejściówce pojawił się mężczyzna nazywany Colinem Hernandezem. Był ubrany na czarno. Ogilvy spojrzał na niego ostro i zapytał:

– Co tu robisz?

Odpowiedziały mu dwa strzały z wyciszonego stieczkina. Kule przedziurawiły przód munduru kapitana i przeszyły serce.

Filiżanka z kawą głośno upadła na podłogę. Ogilvy zwalił się ciężko obok niej. Zabójca podszedł cicho do konsoli, zmienił nieco kurs, po czym wycofał się zejściówką na dół. Główny pokład był pusty. Nikt z załogi nie pełnił wachty. Mężczyzna znany jako Colin Hernandez opuścił jedną z szalup marki Zodiac na czarne morze, zeskoczył i odwiązał linę.

Uwolniony kołysał się na falach pod baldachimem roziskrzonych gwiazd, patrząc, jak Aurora – niczym pozbawiony sternika statek widmo – przesuwa się na wschód w kierunku morskich szlaków Atlantyku. Zerknął na fosforyzującą tarczę zegarka. A potem, gdy wskazówka dotarła do zera, znów podniósł wzrok. Po upływie kolejnych piętnastu sekund zaczął się zastanawiać, czy z jakiegoś powodu mechanizm nie zawiódł. Ale wtedy horyzont zapalił się oślepiająco białym światłem potężnej eksplozji, po której nastąpiły kolejne wybuchy i w niebo wystrzeliły pomarańczowożółte płomienie.

Towarzyszył im odgłos dalekiego grzmotu. Potem był już tylko plusk fal uderzających o burtę łodzi i szum wiatru. Przyciskiem włączył silnik i patrzył, jak Aurora rozpoczyna swą podróż na dno. Na koniec skierował szalupę na zachód i ruszył na pełnym gazie.

3

Karaiby – Londyn

Pierwszy sygnał zapowiadający kłopoty pojawił się, gdy Pegasus Global Charters w Nassau powiadomił, że rutynowy komunikat przeznaczony dla jednej z jego jednostek, 46-metrowego luksusowego jachtu Aurora, nie uzyskał odpowiedzi. Centrum operacyjne Pegasusa zwróciło się natychmiast o pomoc do wszystkich statków handlowych i wycieczkowych w okolicy Wysp Leewarda i w ciągu kilku minut załoga tankowca pływającego na liberyjskiej banderze zgłosiła, że widziała w tym akwenie silną eksplozję światła mniej więcej o trzeciej czterdzieści pięć nad ranem.

Wkrótce potem załoga dostrzegła jedną z szalup Aurory. Była pusta i dryfowała jakieś sto mil na południowy-południowy wschód od Gustavii. Jednocześnie prywatny żaglowiec dostrzegł koła ratunkowe i inne pływające szczątki kilka mil na zachód. Obawiając się najgorszego, kierownictwo Pegasusa skontaktowało się telefonicznie z Wysokim Komisarzem Brytyjskim w Kingston i poinformowało konsula honorowego, że Aurora zaginęła, a przypuszczalnie zatonęła. Kierownictwo wysłało zaraz kopię listy pasażerów, która zawierała również imię byłej księżnej.

– Powiedzcie, że to nie ona… – rzekł konsul honorowy z niedowierzaniem. Ale szefostwo Pegasusa potwierdziło, że pasażerka była naprawdę eksżoną następcy tronu.

Konsul natychmiast zatelefonował do zwierzchników w ministerstwie spraw zagranicznych w Londynie, gdzie uznano, że sytuacja jest wystarczająco poważna, by obudzić premiera Jonathana Lancastera. Od tej chwili kryzys zaczął się pogłębiać.

Premier telefonicznie przekazał wiadomość następcy tronu o świcie, ale czekał aż do dziewiatej, by podać ją Brytyjczykom i światu. Stojąc z ponurą twarzą na tle czarnych drzwi Downing Street 10, odtworzył fakty do tej pory znane. Była żona następcy tronu wyjechała na Karaiby w towarzystwie Simona Hastingsa-Clarke’a i dwóch długoletnich przyjaciółek. Na wyspie Saint Barthélemy całe towarzystwo wsiadło na luksusowy jacht motorowy o nazwie Aurora, by zgodnie z wcześniejszym planem odbyć tygodniową wycieczkę morską. Niestety w nocy utracono kontakt z tą jednostką, a na powierzchni morza odnaleziono jej szczątki.

– Mamy nadzieję i modlimy się o to, by odnaleziono księżnę żywą – dodał z powagą premier. – Musimy jednak przygotować się na najgorsze.

Pierwszy dzień poszukiwań nie przyniósł żadnych skutków – nie znaleziono szczątków statku ani ocalonych rozbitków. Podobnie jak dzień drugi i trzeci. Po naradzie z królową premier Lancaster złożył oświadczenie, że jego rząd działa z założeniem, iż umiłowana księżna nie żyje. Na Karaibach zespoły ratownicze bardziej skupiały wysiłki na poszukiwaniu wraku niż ciał pasażerów.

Nie trwało to długo. Zaledwie czterdzieści osiem godzin od katastrofy bezzałogowa łódź podwodna francuskiej marynarki odnalazła Aurorę na głębokości sześciuset metrów. Ekspert, który obejrzał nagranie wideo, nie miał wątpliwości, że jednostkę spotkało jakieś gwałtowne wydarzenie o charakterze kataklizmu, i że niemal na pewno nastąpiła tam eksplozja.

– Pozostaje pytanie – zakończył – czy był to wypadek, czy zamach.

-------------------------------

Wedle wiarygodnych statystyk większość obywateli nie chciała uwierzyć w jej śmierć. Czerpali nadzieję stąd, że odnaleziono tylko jedną z dwóch szalup ratunkowych. Trwali w przekonaniu, że księżna dryfuje gdzieś na otwartym morzu bądź też zniosło ją na bezludną wyspę. Jakaś podejrzana strona internetowa posunęła się nawet do stwierdzenia, że widziano ją na Montserrat, zaś inna zapewniała, że żyje sobie spokojnie nad morzem w Dorset. Konspiracyjne teorie różnego pochodzenia stały się inspiracją dla szokujących opowieści o spisku na życie księżnej. Miał powstać z inicjatywy Tajnej Rady Jej Królewskiej Mości, a jego realizację rzekomo zapewnił brytyjski wywiad MI6. W tej sytuacji nasilały się naciski na szefa tajnych służb Grahama Seymoura, by publicznie zaprzeczył podobnym zarzutom, ale on zdecydowanie odmawiał.

– To nie są zarzuty – oświadczył ministrowi spraw zagranicznych w czasie pełnego napięcia spotkania w potężnej siedzibie MI6 nad brzegiem rzeki. – To są bujdy fabrykowane przez osoby niespełna rozumu i nie zamierzam ich nobilitować swoimi zaprzeczeniami.

Prywatnie jednak Seymour doszedł do wniosku, że eksplozja Aurory nie była dziełem przypadku. Podobne zdanie miała DGSE[1], nader kompetentna francuska agencja wywiadu wojskowego. Analiza nagrania wideo ukazującego wrak potwierdziła, że katastrofa Aurory nastąpiła z powodu wybuchu umieszczonej pod pokładem bomby. Ale kto przemycił ją na statek? I kto zdetonował? Wedle DGSE głównym podejrzanym był człowiek zatrudniony przed rozpoczęciem rejsu w miejsce zaginionego szefa kuchni. Francuzi przekazali MI6 niewyraźny obraz wideo zarejestrowany w chwili jego przybycia do portu w Gustavii, a także kilka zamazanych zdjęć wykonanych przez prywatne kamery. Pokazywały mężczyznę, który najwyraźniej nie chciał być fotografowany.

– Nie robi wrażenia faceta, który mógłby zatonąć ze statkiem – oświadczył Seymour wobec zgromadzonego kierownictwa. – On się gdzieś ukrywa. Trzeba sprawdzić, gdzie, i kto to naprawdę jest. Zanim zrobią to żabojady.

Był niczym szept w mrocznej kaplicy, luźna nitka z rąbka porzuconego stroju. Porównali fotografie z komputerowymi bazami danych. A gdy nie znaleźli tam odpowiedzi, zaczęli poszukiwania starymi metodami – za pomocą woreczków i kopert z pieniędzmi, oczywiście amerykańskimi, gdyż w podziemiach szpiegowskiego świata dolary wciąż stanowiły walutę rezerwową.

Człowiek MI6 w Caracas nie wpadł na żaden trop poszukiwanego. Nie znalazł również śladu jego anglo-irlandzkiej matki o poetyckim usposobieniu ani ojca, hiszpańskiego biznesmena. Adres w paszporcie zaprowadził go do opuszczonej rudery w slumsach Caracas, a ostatni znany numer telefonu był dawno nieaktualny. Płatny informator w tajnej policji wenezuelskiej słyszał rzekomo pogłoski o powiązaniach z Castro, ale inny, bliski kubańskiemu wywiadowi, napomknął o kolumbijskich kartelach.

– Może kiedyś tak było – rzekł pewien nieprzekupny policjant z Bogoty – ale już od dawna przestał się zadawać z narkotykowymi baronami. Kiedy ostatnio o nim słyszałem, podobno mieszkał w Panamie z jedną z byłych kochanek Noriegi. Miał kilka milionów zdeponowanych w brudnym panamskim banku i apartament nad morzem w Playa Farallón.

Ekskochanka Noriegi zaprzeczyła, jakoby go znała, a kierownik rzeczonego banku po przyjęciu korzyści w wysokości dziesięciu tysięcy dolarów nie mógł znaleźć śladu jakiegokolwiek rachunku na jego nazwisko.

Co do nadmorskiego apartamentu w Farallón, to jeden z sąsiadów nie pamiętał wprawdzie, jak mężczyzna wyglądał, ale przypominał sobie jego głos.

– Mówił z jakimś dziwnym akcentem – powiedział. – Jakby pochodził z Australii. A może z Afryki Południowej?

Graham Seymour nadzorował poszukiwania nieuchwytnego podejrzanego ze swego luksusowego biura, nieporównywalnego z żadnym innym w całym szpiegowskim królestwie. Angielski ogród w atrium, potężne mahoniowe biurko, za którym zasiadali jego wielcy poprzednicy, strzeliste okna z widokiem na Tamizę i majestatyczny stary zegar szafkowy skonstruowany przez samego sir Mansfielda Smitha Cumminga, pierwszego „C”[2] brytyjskich służb specjalnych. Cały ten splendor wytrącał go z równowagi. W odległej przeszłości działał w terenie i miał liczne zasługi – jednak nie w służbie MI6, lecz MI5, nieco mniej efektownych brytyjskich służbach bezpieczeństwa wewnętrznego, gdzie cieszył się wielkim uznaniem, nim odbył krótką podróż z Thames House do Vauxhall Cross.

Byli w MI6 tacy, którzy przyjęli z niechęcią nominację człowieka z zewnątrz. Większość jednak uznała przejście do Vauxhall Cross za swego rodzaju powrót do domu. Ojciec Seymoura był bowiem legendarnym agentem MI6, asem antynazistowskiego wywiadu, a także aktywnym uczestnikiem wydarzeń na Bliskim Wschodzie. A teraz syn, mężczyzna w kwiecie wieku, zasiadał za biurkiem, przed którym Seymour Starszy stawał ongiś, zdejmując czapkę.

Władzy jednak często towarzyszy poczucie bezradności. Seymour – szpieg biurokrata, agent z sali konferencyjnej – wkrótce miał to odczuć. W miarę trwania bezowocnych poszukiwań, podczas gdy naciski ze strony Downing Street i pałacu coraz bardziej się nasilały, jego nastrój się pogarszał. Zdjęcie podejrzanego leżało na biurku obok wiktoriańskiego kałamarza i wiecznego pióra marki Parker, którego zwykł używać, podpisując dokumenty. Coś w tej twarzy wydawało mu się znajome. Przypuszczał, że kiedyś, na innym polu walki i w innym kraju, ich ścieżki się przecięły. I nic go nie obchodziło, że nie potwierdzały tego służbowe bazy danych. Bardziej ufał własnej pamięci niż wszystkim rządowym komputerom.

Tak więc gdy agenci w terenie błądzili wśród fałszywych tropów i utykali w ślepych zaułkach, prowadził prywatne poszukiwania ze swej pozłacanej klatki na szczycie Vauxhall Cross. Zaczął od przeszukania swej przepastnej pamięci, a gdy nie przyniosło to rezultatu, zażądał dostępu do swych starych akt w MI5 i gruntownie je sprawdził. Ale i tym razem nie trafił na żaden trop. Tymczasem rano dziesiątego dnia poszukiwań cicho zamruczał telefon na konsoli na jego biurku. Charakterystyczny sygnał zapowiadał Uzi Navota, szefa słynnego wywiadu izraelskiego. Seymour zawahał się, po czym ostrożnie podniósł słuchawkę. Jak zwykle izraelski superszpieg nie bawił się w wymianę uprzejmości.

– Myślę, że znaleźliśmy człowieka, którego szukacie.

– Kto to jest?

– Stary przyjaciel.

– Wasz czy nasz?

– Wasz – odparł Izraelczyk. – My nie mamy przyjaciół.

– Możesz podać mi jego dane?

– Nie przez telefon.

– Kiedy przylecisz do Londynu?

Połączenie zostało przerwane.

4

Vauxhall Cross, Londyn

Uzi Navot przybył do Vauxhall Cross jeszcze tego wieczoru tuż przed jedenastą. Pneumatyczna kapsuła windy błyskawicznie przewiozła go do apartamentów kierownictwa. Miał na sobie szary garnitur, który dobrze leżał na jego masywnych ramionach, białą koszulę rozpiętą pod szeroką szyją i szkła bez oprawek na bokserskim nosie. Na pierwszy rzut oka niemal nikt nie brał go za Izraelczyka, a nawet za Żyda, co wielokrotnie okazało się przydatne w karierze zawodowej. W swoim czasie pełnił funkcję kaisa, którym to terminem jego służby określały tajnych agentów terenowych.

Władający wieloma językami i uzbrojony w stertę fałszywych paszportów Navot penetrował siatki terrorystyczne i werbował szpiegów oraz informatorów w różnych częściach świata. W Londynie znany był jako Clyde Bridges, europejski dyrektor marketingu tajemniczej firmy handlującej oprogramowaniami. Przeprowadził na brytyjskiej ziemi kilka udanych operacji w czasie, gdy do obowiązków Seymoura należało zapobieganie tego rodzaju działalności. Seymour nie miał mu tego za złe. Taka jest bowiem natura szpiegowskich relacji, że dzisiejsi adwersarze stają się jutro sprzymierzeńcami.

Jako częsty bywalec Vauxhall Cross Navot nie skomentował wystroju imponującego gabinetu szefa. Nie poświęcił też ani chwili zwyczajowym plotkom zawodowym, które z reguły poprzedzały spotkania członków tajnego świata. Seymour znał powód milczącego nastroju Izraelczyka. Jego pierwsza kadencja dobiegała końca i na prośbę premiera miał ustąpić miejsca innemu funkcjonariuszowi, legendarnemu oficerowi tajnych służb, z którym Seymour wielokrotnie współpracował. Mówiono, że kandydat na nowego szefa zrobił wiele, by nie utracić tak cennego pracownika jak Navot. Łamał swym podejściem stereotypy, gdyż byli szefowie nigdy nie zostawali w starym miejscu pracy. On jednak nie uznawał stereotypów. Lubił ryzykować. I było to jego największą siłą, choć czasem, pomyślał Seymour, prowadziło do zguby.

W potężnej ręce Navota kołysała się lekko zamknięta na kodowane zamki aktówka ze stali nierdzewnej. Wyjął z niej po chwili cienki folder i położył go na mahoniowym biurku. Wewnątrz znajdował się dokument długości jednej strony – Izraelczycy szczycili się zwięzłością. Seymour przeczytał jego treść, a potem podniósł wzrok na fotografię leżącą obok kałamarza i cicho zaklął. Uzi Navot stojący po przeciwnej stronie imponującego biurka pozwolił sobie na krótki uśmiech. Nieczęsto udawało się zaskoczyć dyrektora generalnego MI6.

– Kto jest źródłem tej informacji?

– Możliwe, że Irańczyk – odparł niejasno Navot.

– Czy MI6 ma z nim regularne kontakty?

– Nie – zaprzeczył Navot. – To wyłącznie nasz człowiek.

MI6, CIA oraz wywiad izraelski ściśle współpracowały przez ponad dekadę, by opóźnić dostęp Iranu do broni jądrowej. Te trzy służby wspólnie zwalczały irański łańcuch dostaw materiałów nuklearnych i wspólnie korzystały z potężnych zasobów danych technicznych oraz informacji. Nie ulegało wątpliwości, że Izraelczycy mieli najlepsze osobowe źródła informacji w Teheranie i że, ku niezadowoleniu Amerykanów i Brytyjczyków, zazdrośnie ich strzegli. Opierając się na sformułowaniach raportu, Seymour podejrzewał, że szpieg Navota był pracownikiem irańskiego wywiadu VEVAK[3].

Źródła VEVAK nie poddawały się weryfikacji. Czasem nabyte za zachodnią gotówkę informacje okazywały się prawdziwe. Kiedy indziej znowu stanowiły owoc taqiyya, perskiej praktyki wyrażania intencji sprzecznych z rzeczywistymi.

– Wierzysz mu?

– Inaczej nie byłoby mnie tutaj. – Navot urwał, po czym dodał: – I coś mi mówi, że ty też mu wierzysz.

Nie doczekawszy się odpowiedzi, wyjął z aktówki drugi dokument i położył go na biurku obok pierwszego.

– To kopia raportu, który wysłaliśmy do MI6 trzy lata temu – wyjaśnił. – Wiedzieliśmy już wtedy o jego powiązaniach z Irańczykami. Wiedzieliśmy również, że pracował dla Hezbollahu, Hamasu, al-Kaidy i każdego, kogo było na to stać – dodał. – Twój przyjaciel nie jest szczególnie wybredny, jeśli chodzi o towarzystwo.

– Nie było mnie tu wtedy – mruknął Seymour.

– No to teraz masz problem. – Navot wskazał fragment przy końcu dokumentu. – Jak widzisz, sugerowaliśmy, by go zlikwidować. Zgłosiliśmy nawet gotowość wykonania tego zadania. I jak myślisz, co twój poprzednik odpowiedział na naszą propozycję?

– Najwyraźniej ją odrzucił.

– Z głęboką odrazą. W gruncie rzeczy zdecydowanie nas ostrzegł, żebyśmy nie ważyli się go tknąć. Bał się, że otworzy to puszkę Pandory. – Wolno potrząsnął głową. – No i teraz proszę.

W pokoju zapadła cisza, którą zakłócało tylko tykanie starego zegara. W końcu Navot cicho się odezwał:

– Gdzie byłeś tego dnia, Grahamie?

– Którego dnia?

– Piętnastego sierpnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem.

– Mówisz o zamachu bombowym?

Navot skinął głową.

– Cholernie dobrze wiesz, gdzie byłem – odparł Seymour. – W Piątce.

– Jako szef sekcji antyterrorystycznej.

– Tak.

– Co oznacza, że to była twoja odpowiedzialność.

Seymour milczał.

– Co się stało, Grahamie? Jak on się wymknął?

– Popełniono błędy. Wielkie błędy. Na tyle poważne, żeby zrujnować kariery, po dziś dzień. – Seymour podniósł z biurka oba dokumenty i zwrócił je Navotowi. – Czy twoje irańskie źródło wyjaśnia, czemu to zrobił?

– Możliwe, że podjął swoją dawną walkę. Możliwe również, że działał z czyjegoś polecenia. Tak czy owak trzeba z nim zrobić porządek. Jak najszybciej.

Seymour nie odpowiedział.

– Nasza oferta jest wciąż aktualna, Grahamie.

– Jaka to oferta?

– Możemy się nim zająć – odparł Navot. – I zakopać go tak głęboko, że żaden ze starych problemów nigdy nie wypłynie na powierzchnię.

Seymour się zamyślił.

– Jest tylko jedna osoba, której powierzyłbym to zadanie – odezwał się w końcu.

– To może być trudne.

– Z powodu ciąży?

Navot skinął twierdząco.

– Kiedy jest termin?

– Obawiam się, że to informacja zastrzeżona.

Seymour zdobył się na krótki uśmiech.

– Sądzisz, że da się go nakłonić?

– Wszystko jest możliwe – odparł Navot wymijająco. – Chętnie zwrócę się do niego w twoim imieniu.

– Nie – odrzekł Seymour. – Zrobię to sam.

– Jest jeszcze jeden problem – dodał po chwili Navot.

– Tylko jeden?

– On nie orientuje się najlepiej w tej części świata.

– Znam kogoś, kto posłuży mu za przewodnika.

– Nie będzie pracował z kimś, kogo nie zna.

– W gruncie rzeczy bardzo dobrze go zna.

– To ktoś z MI6?

– Nie – odparł Seymour. – Jeszcze nie.

5

Rzym, lotnisko Fiumicino

– Jak myślisz, dlaczego odlot się opóźnia? – spytała Chiara.

– Może jest jakiś problem techniczny – odparł Gabriel.

– Może – powtórzyła bez przekonania.

Siedzieli w cichym kącie sali odlotów dla pasażerów pierwszej klasy. Bez względu na miasto, myślał Gabriel, wszystkie wyglądają tak samo. Nieprzeczytane gazety, butelki letniego pinot grigio o podejrzanym smaku, program CNN International na wielkich płaskich ekranach przyciszonych telewizorów. Obliczył, że w takich miejscach jak to spędził jedną trzecią swojego życia zawodowego. W odróżnieniu od żony bardzo dobrze znosił czekanie.

– Idź spytać tę śliczną dziewczynę w informacji, dlaczego wciąż nie ogłaszają boardingu – poprosiła.

– Nie chcę rozmawiać z tą śliczną dziewczyną w informacji.

– Dlaczego?

– Bo ona też nic nie wie i powie mi coś, co jej zdaniem chciałbym usłyszeć.

– Dlaczego zawsze musisz być takim fatalistą!

– Bo dzięki temu unikam rozczarowań.

Chiara uśmiechnęła się i zamknęła oczy, on zaś nadal oglądał telewizję. Brytyjski reporter w hełmie i kamizelce kuloodpornej mówił o najnowszym ataku powietrznym na Gazę. Gabriel zastanawiał się, dlaczego CNN tak upodobała sobie brytyjskich reporterów. Przypuszczał, że ze względu na akcent. Wiadomości zawsze brzmią bardziej wiarygodnie, jeśli podaje się je z brytyjskim akcentem, nawet jeśli nie ma w nich słowa prawdy.

– Co on mówi? – spytała Chiara.

– Naprawdę chcesz wiedzieć?

– Wypełni mi to czas.

Zmrużył oczy, by przeczytać podpis.

– Mówi, że izraelski samolot bojowy zaatakował szkołę, w której ukryło się kilkuset Palestyńczyków. Mówi, że co najmniej piętnaście osób zginęło, a kilkadziesiąt odniosło rany.

– Ile kobiet i dzieci?

– Wyłącznie one.

– Czy ta szkoła była rzeczywistym celem nalotu?

Gabriel wystukał krótki esemes na BlackBerry i wysłał go do siedziby izraelskich służb wywiadu zagranicznego przy Bulwarze Króla Saula. Ta długa i celowo myląca nazwa miała niewiele wspólnego z prawdziwą działalnością instytucji, którą jej pracownicy nazywali po prostu Biurem. To było wystarczające.

– Rzeczywistym celem – odparł, patrząc na ekran BlackBerry – był dom po przeciwnej stronie ulicy.

– Kto tam mieszka?

– Muhammad Sarkis.

– Ten Muhammad Sarkis?

Skinął głową.

– I wciąż żyje?

– Obawiam się, że nie.

– A co ze szkołą?

– Nienaruszona. Jedyne ofiary to Sarkis i członkowie jego rodziny.

– Może ktoś powinien uświadomić tego reportera?

– I co to da?

– Znów ten fatalizm.

– Za to bez rozczarowań.

– Proszę, sprawdź, czemu mój lot się spóźnia.

Znów napisał coś w BlackBerry. Odpowiedź nadeszła po chwili.

– Jedna z rakiet Hamasu uderzyła w pobliżu Ben- Guriona.

– Jak blisko?

– Za blisko, żeby to zlekceważyć.

– Czy ta ślicznotka w informacji wie, że kierunek mojego lotu jest pod ostrzałem rakietowym?

Gabriel milczał.

– Na pewno chcesz się w to wdawać? – zapytała.

– W co?

– Nie zmuszaj mnie do odpowiedzi.

– Pytasz, czy chcę być szefem takiej firmy w takich czasach?

Przytaknęła.

– W takich czasach – odparł, patrząc na obrazy walk i eksplozji migające na ekranie – chciałbym być w Gazie i walczyć razem z naszymi chłopcami.

– Myślałam, że nie znosisz wojska.

– Tak było.

Przechyliła ku niemu głowę i otworzyła oczy. Miały barwę karmelu i złoty połysk. Czas nie odcisnął śladu na jej pięknej twarzy. Gdyby nie zaawansowana ciąża i złota obrączka na palcu, byłaby tą samą dziewczyną, którą spotkał przed laty w starożytnym getcie Wenecji.

– Tak wypada, prawda?

– Co?

– Żeby dzieci Gabriela Allona urodziły się w czasie wojny.

– Przy odrobinie szczęścia do ich narodzin wojna się skończy.

– Nie jestem tego pewna. – Zerknęła na tablicę. Status lotu 386 do Tel Avivu nadal brzmiał: Opóźniony. – Jeśli ten samolot szybko nie odleci, urodzą się tu, we Włoszech.

– Wykluczone.

– Co w tym złego?

– Mieliśmy pewien plan. I będziemy się go trzymać.

– W gruncie rzeczy – odparła filuternie – naszym planem był wspólny powrót do Izraela.

– To prawda. – Uśmiechnął się. – Ale okoliczności go zmieniły.

– Jak zawsze.

Siedemdziesiąt dwie godziny wcześniej w zwykłym parafialnym kościele w pobliżu jeziora Como wspólnie odkryli jeden z najsłynniejszych w świecie skradzionych obrazów – „Boże Narodzenie ze św. Franciszkiem i św. Wawrzyńcem” Caravaggia. Katastrofalnie zniszczone płótno znajdowało się teraz w Watykanie, oczekując na prace renowacyjne. Gabriel pragnął sam przeprowadzić ich wstępny etap. Łączył w sobie zdumiewająco sprzeczne talenty. Był artystą, malarzem i konserwatorem dzieł sztuki, a zarazem superszpiegiem i zabójcą, legendarnym dowódcą kilku największych operacji w historii wywiadu izraelskiego. Wkrótce miał ponownie zostać ojcem, a potem nowym szefem izraelskich służb wywiadowczych. Pomyślał, że nikt nie pisze o szefach operacji. Piszą tylko o tych, których szefowie wysyłają do akcji, by wykonali brudną robotę.

– Nie rozumiem, czemu tak się upierasz z tym obrazem – powiedziała Chiara.

– Znalazłem go i chcę uratować.

– Ściśle mówiąc, znaleźliśmy go oboje. Nie zmienia to jednak faktu, że nie ma szansy, żebyś skończył, zanim urodzą się dzieci.

– To bez znaczenia, czy go skończę czy nie. Chciałem tylko…

– Zostawić ślad?

Wolno skinął głową.

– To może być ostatni obraz, jaki restauruję. A poza tym jestem mu to winien.

– Komu?

Nie odpowiedział. Czytał znowu tekst na pasku ekranu telewizora.

– O czym teraz mówią? – spytała Chiara.

– O księżnej.

– I co?

– Sugerują, że eksplozja, która zatopiła statek, była przypadkowa.

– Wierzysz w to?

– Nie.

– Więc po co mówią takie rzeczy?

– Myślę, że chcą zyskać na czasie.

– W jakim celu?

– Żeby znaleźć faceta, którego szukają.

Zamknęła oczy i oparła mu głowę na ramieniu. Jej ciemne włosy z kasztanowym połyskiem intensywnie pachniały wanilią. Gabriel delikatnie je pocałował, wdychając ich woń. Nagle poczuł, że nie chce, by sama wsiadała do samolotu.

– Co jest na tablicy odlotów? – spytała.

– Nadal opóźniony.

– Nie mógłbyś jakoś tego przyspieszyć?

– Przeceniasz moje możliwości.

– Z fałszywą skromnością nie jest ci do twarzy, skarbie.

Znów wystukał krótki esemes i wysłał go na Bulwar Króla Saula. Chwilę później urządzenie zawibrowało w odpowiedzi.

– No i? – Chiara spojrzała pytająco.

– Patrz na tablicę.

Otworzyła oczy. Status lotu 386 nie uległ zmianie: Opóźniony. Ale trzydzieści sekund później napis zamrugał i pojawiło się słowo Boarding.

– Szkoda, że nie możesz równie łatwo powstrzymać wojny – powiedziała.

– Tylko Hamas może to zrobić.

Wzięła torbę i plik kolorowych magazynów, po czym ostrożnie wstała.

– Bądź grzeczny – rzuciła. – A jeśli ktoś poprosi cię o przysługę, przypomnij sobie te trzy uprzejme słowa.

– Poszukaj kogoś innego…

Uśmiechnęła się, a potem namiętnie go pocałowała.

– Wracaj do domu, Gabrielu.

– Już niedługo.

– Nie. – Pokręciła głową. – Wracaj teraz.

– Lepiej się pospiesz, Chiaro, bo nie zdążysz.

Pocałowała go po raz ostatni, a potem odwróciła się i bez słowa ruszyła do samolotu.

-------------------------

Czekał do chwili, gdy samolot bezpiecznie wzbił się w powietrze, po czym wyszedł z terminalu i skierował się w stronę chaotycznie zastawionego podziemnego parkingu lotniska Fiumicino. Jego anonimowy niemiecki sedan stał na dalekim końcu trzeciego poziomu, skierowany frontem do wyjazdu na wypadek, gdyby z jakiegoś powodu musiał w pośpiechu opuścić parking. Jak zawsze sprawdził, czy ktoś nie ukrył w podwoziu ładunku wybuchowego, po czym usiadł za kierownicą i zapalił silnik. Z radia ryknęła popularna włoska piosenka, jedna z tych, które nuciła Chiara, gdy myślała, że nikt nie słyszy. Przełączył stację na BBC, ale tam mówiono tylko o wojnie, więc ściszył dźwięk. Będzie jeszcze dość czasu na wojnę. Przez następne kilka tygodni chciał się zająć wyłącznie Caravaggiem.

Przejechał na drugi brzeg Tybru przez Most Cavoura i skierował się w stronę Via Gregoriana. Należące od lat do Biura bezpieczne mieszkanie znajdowało się na końcu ulicy, nieopodal szczytu Hiszpańskich Schodów. Wcisnął się sedanem w niewielką pustą przestrzeń przy krawężniku i zanim wysiadł, wyjął ze schowka pistolet, berettę 9mm. W chłodnym nocnym powietrzu unosiły się woń smażonego czosnku i delikatny zapach mokrych liści. Tak pachniał Rzym jesienią. Było w tym coś, co zawsze nasuwało mu myśl o śmierci.

Przeszedł obok wejścia do swojego budynku, minął markizy hotelu Hassler Villa Medici i dotarł do kościoła św. Trójcy. Chwilę później, pewien, że nikt go nie śledzi, zawrócił na miejsce. W holu słabo świeciła pojedyncza energooszczędna żarówka. Znalazłszy się poza jej zasięgiem, ruszył na górę pogrążonymi w mroku schodami. Gdy dotarł do podestu na drugim piętrze, zastygł. Drzwi do mieszkania były uchylone, a z wnętrza docierał odgłos otwieranych i zamykanych szuflad. Spokojnie wyciągnął berettę z tylnej kieszeni spodni i wolno pchnął lufą drzwi. Początkowo nie dostrzegł nikogo, lecz gdy drzwi otworzyły się nieco szerzej, kątem oka dostrzegł Grahama Seymoura, który stał przy kuchennym blacie z butelką gavi w jednej i korkociągiem w drugiej ręce. Gabriel wsunął broń do kieszeni płaszcza i wszedł do środka. W głowie brzmiały mu trzy uprzejme słowa:

„Znajdź kogoś innego…”

6

Via Gregoriana, Rzym

– Lepiej ty to zrób, Gabrielu, bo ktoś może ucierpieć.

Seymour odstawił butelkę wina oraz korkociąg i oparł się o kuchenny blat. Miał na sobie popielate flanelowe spodnie, marynarkę w jodełkę i błękitną koszulę z francuskimi mankietami. Brak obstawy wskazywał na to, że przyjechał do Rzymu incognito. Nie był to dobry znak. Szef MI6 podróżował w sekrecie tylko wtedy, gdy miał poważne kłopoty.

– Jak się tu dostałeś? – spytał Gabriel.

Seymour wyjął klucz z kieszeni spodni. Przyczepiono do niego prosty czarny medalion, ulubiony gadżet działu gospodarczego Biura, gdzie konstruowano i przechowywano urządzenia wykorzystywane w tajnych operacjach.

– Skąd to masz?

– Od Uziego. Był wczoraj w Londynie.

– A kod do alarmu? Pewnie też ci podał?

Seymour wyrecytował osiem cyfr.

– To pogwałcenie zasad Biura.

– Są okoliczności łagodzące. Poza tym – dodał Seymour – po wszystkich operacjach, które przeprowadziliśmy wspólnie, czuję się praktycznie członkiem rodziny.

– Nawet członkowie rodziny pukają, nim wejdą do pokoju.

– I kto to mówi…

Gabriel wyjął korek z butelki, napełnił winem dwa kieliszki i podał jeden Seymourowi.

– Za ojcostwo. – Anglik lekko uniósł go w górę.

– Nie należy pić za dzieci, które się nie urodziły, Grahamie. To przynosi pecha.

– Więc za co wypijemy?

Gdy Gabriel milczał, Seymour przeszedł do salonu. Z okien roztaczał się widok na dzwonnicę kościoła oraz szczyt Hiszpańskich Schodów. Stał przez chwilę, patrząc na dachy, jakby podziwiał falisty krajobraz wiejskiej posiadłości z tarasu własnej rezydencji. Ze swymi kręconymi rudawymi włosami i mocno zarysowaną szczęką Graham Seymour był modelowym przestawicielem brytyjskiej administracji publicznej, urodzonym, wychowanym i wyszkolonym na przywódcę. Przystojny, lecz nie ostentacyjnie, wysoki, lecz nie przesadnie, wprawiał innych, zwłaszcza Amerykanów, w poczucie niższości.

– Wiesz co – odezwał się po chwili – naprawdę powinieneś znaleźć jakieś inne miejsce, kiedy przyjeżdżasz do Rzymu. Wszyscy dobrze wiedzą o tym tajnym mieszkaniu, co oznacza, że od dawna przestało być tajne.

– Lubię ten widok.

– Wcale się nie dziwię.

Seymour ponownie objął spojrzeniem zapadające w mrok dachy. Gabriel czuł, że coś go dręczy. Wiedział, że w końcu, klucząc, mu to wyzna. Zawsze tak było.

– Słyszę, że twoja żona dziś wyjechała.

– Jakie jeszcze zastrzeżone informacje zdradził ci mój szef?

– Wspomniał o jakimś obrazie.

– To nie byle jaki obraz, Grahamie. To…

– Caravaggio – dokończył Seymour. A potem dodał z uśmiechem: – Masz naprawdę nosa do tych rzeczy, co?

– Czy to ma być komplement?

– Sadzę, że tak.

Seymour upił łyk wina.

– Dlaczego Uzi Navot przyjechał do Londynu? – spytał Gabriel.

– Chciał mi pokazać pewien tajny dokument. Muszę przyznać – dodał – że jak na człowieka w jego sytuacji był w nie najgorszym humorze.

– Jaka to sytuacja?

– Wszyscy przecież wiedzą, że jest na wylocie – odparł Seymour. – I że zostawia straszny bałagan. Cały Bliski Wschód stoi w ogniu, a sytuacja jeszcze się pogorszy, nim zaświta szansa na poprawę.

– To nie Uzi wywołał ten bałagan.

– Owszem – zgodził się. – To wina Amerykanów. Prezydent i jego doradcy zbyt szybko oddalili się od arabskich liderów. Teraz prezydent stoi w obliczu świata, który zupełnie oszalał, i nie ma pojęcia, co robić.

– A gdybyś ty miał mu doradzać?

– Powiedziałbym, żeby wskrzesił dyktatorów. Tak bylo dawniej, tak mogłoby być i teraz.

– Ani królewskie konie, ani rycerze…

– Twoja propozycja?

– Stary porządek upadł i nic nie zdoła go przywrócić. A poza tym – dodał Gabriel – pamiętajmy, że ten porządek zrodził bin Ladena i dżihadystów.

– A jeśli dżihadyści spróbują wyeksmitować żydowskie państwo z ojczyzny islamu?

– Oni przez cały czas próbują, Grahamie. I może zauważyłeś, że Zjednoczone Królestwo też nie ma z nich wielkiego pożytku. Czy ci się to podoba, czy nie, dotyczy to nas obu.

Zawibrował jego BlackBerry. Gabriel spojrzał na ekran i zmarszczył brwi.

– Co takiego? – zapytał Seymour.

– Kolejne zawieszenie broni.

– Ile może potrwać?

– Pewnie do chwili, gdy Hamas je zerwie. – Gabriel położył telefon na stoliku do kawy i z zaciekawieniem spojrzał na Seymoura.

– Miałeś mi powiedzieć, co robisz w moim mieszkaniu.

– Mam problem.

– Jak się nazywa?

– Quinn – odparł Seymour. – Eamon Quinn.

Gabriel przeszukał bazę danych swojej pamięci, ale nie znalazł tam niczego.

– Irlandczyk?

Seymour przytaknął.

– Republikanin?

– Najgorszego rodzaju.

– Na czym polega problem?

– Dawno temu popełniłem błąd. Zginęli ludzie.

– Sprawka Quinna?

– Quinn podpalił lont, ale odpowiedzialny byłem ja. To cudowna właściwość naszej roboty. Popełnione błędy zawsze zwracają się przeciwko nam, a wszystkie długi przychodzi w końcu spłacić. – Seymour uniósł kieliszek. – Wypijemy za to?

7

Via Gregoriana, Rzym

Niebo wyglądało groźnie przez całe popołudnie. W końcu, o wpół do jedenastej, gwałtowna ulewa zamieniła całą Via Gregoriana w kanał wenecki. Graham Seymour stał przy oknie, patrząc, jak ciężkie krople deszczu uderzają o taras, ale jego myśli powędrowały do pełnego nadziei lata 1998 roku. ZSRR stało się przeszłością. Gospodarki Europy i Ameryki kwitły. Dżihadyści z al-Kaidy stanowili najwyżej zagadnienie teoretyczne i śmiertelnie nudny przedmiot seminariów na temat przyszłych zagrożeń.

– Mamiliśmy się złudzeniem, że nastąpił koniec historii – zauważył. – Niektórzy parlamentarzyści proponowali nawet likwidację służb bezpieczeństwa oraz MI6 i spalenie nas wszystkich na stosie. – Zerknął przez ramię. – To były dni wina i róż. Czas iluzji.

– Nie dla mnie, Grahamie. Nie mogłem wtedy pracować.

– Pamiętam. – Seymour odwrócił się od Gabriela i obserwował deszcz bębniący o szyby. – Mieszkałeś wtedy w Kornwalii, prawda? W tym małym domku nad rzeką Helford. Twoja pierwsza żona przebywała w szpitalu psychiatrycznym w Stafford, a ty ją utrzymywałeś, przeprowadzając renowację obrazów dla Juliana Isherwooda. I był jeszcze ten chłopiec, który mieszkał w domu obok ciebie. Zapomniałem, jak się nazywał.

– Peel – odrzekł Gabriel. – Nazywał się Timothy Peel.

– Jasne, młody Peel. Nigdy nie mogliśmy zrozumieć, dlaczego spędzasz z nim tyle czasu. Aż zdaliśmy sobie sprawę, że był w wieku twojego syna, który zginął w wybuchu bomby w Wiedniu.

– Myślałem, że mówimy o tobie.

– Bo mówimy – odparł Seymour.

A potem bez potrzeby przypomniał Gabrielowi, że latem 1998 roku był szefem sekcji antyterrorystycznej MI5. I że jako taki odpowiadał za ochronę brytyjskiej ziemi przed terrorystami z IRA[4]. Wtedy nawet w Ulsterze, scenie zadawnionego konfliktu między protestantami i katolikami, pojawiały się oznaki nadziei. Wyborcy Irlandii Północnej ratyfikowali warunki Porozumienia Wielkopiątkowego , a IRA Tymczasowa respektowała zawieszenie broni. Jedynie IRA Prawdziwa, niewielki odłam radykalnych dysydentów, kontynuowała walkę zbrojną. Dowodził nimi Michael McKevitt, były kwatermistrz generalny IRA. Jego konkubina, Bernadette Sands McKevitt, kierowała politycznym skrzydłem o nazwie Ruch na rzecz Suwerenności 32 Hrabstw. Była siostrą Bobby’ego Sandsa, członka radykalnego odłamu IRA, który zagłodził się w więzieniu w Maze w 1981 roku.

– I wtedy – ciągnął Seymour – pojawił się Eamon Quinn. Planował operacje, budował bomby i niestety był w tym dobry. Bardzo dobry.

Nagły huk grzmotu wstrząsnął budynkiem i Seymour odruchowo się wzdrygnął, nim znów podjął wątek.

– Quinn był niezwykle uzdolnionym konstruktorem bomb i skutecznie podkładał ładunki wybuchowe. Ale nie wiedział, że mój agent nieustannie go śledził.

– Jak długo to trwało?

– To była kobieta – odparł. – I obserwowała go od początku.

Kierowanie agentką i sposób wykorzystania uzyskanych informacji, ciągnął Seymour, nie było prostym zadaniem. Jako osoba głęboko osadzona w strukturze organizacji kobieta ta wiedziała często z dużym wyprzedzeniem o planowanych atakach, ich celu, czasie i wielkości bomb.

– Co mieliśmy robić? – Spojrzał pytająco na Gabriela. – Przeciwdziałać atakom, narażając agenta na niebezpieczeństwo? Czy dopuszczać do nich, jednocześnie chroniąc życie ludzi?

– Oczywiście to drugie – odparł Gabriel.

– Tak mówi rasowy szpieg.

– Nie jesteśmy policją, Grahamie.

– I Bogu dzięki.

– W większości przypadków – kontynuował Seymour – była to strategia skuteczna. Kilka dużych bomb udało się rozbroić, kilka wybuchów nie pociągnęło za sobą ofiar, choć jeden, w lutym 1998, dosłownie zrównał z ziemią zabudowania High Street w Portadown, gdzie znajdowała się siedziba lojalistów. Ale pół roku później agentka MI5 poinformowała, że grupa przygotowuje się do poważnej akcji. Działanie zakrojono na dużą skalę. Miało storpedować Porozumienie Wielkopiątkowe. Co mieliśmy robić?

Niebo przeszyła nagła błyskawica. Seymour opróżnił kieliszek, po czym opowiedział resztę historii.

-------------------------------

Wieczorem 13 sierpnia 1998 roku kasztanowy vauxhall cavalier numer rejestracyjny 91 DL 2554 zniknął z osiedla w Carrickmacross w Republice Irlandii. Został przewieziony na odludną farmę nad granicą i zaopatrzony w fałszywe tablice Irlandii Północnej. Wtedy Quinn umieścił w nim bombę – ćwierć tony nawozu sztucznego, wypełniony silnym materiałem wybuchowym detonator, źródło zasilania ukryte w plastikowym pojemniku na żywność, przełącznik uzbrajający w schowku samochodowym. Niedzielnym rankiem 15 sierpnia przejechał tym samochodem przez granicę do Omagh i zaparkował przed centrum handlowym S.D.Kellsa przy Lower Market Street.

– Oczywiście – mówił Seymour – Quinn nie zrobił tego sam. W vauxhallu siedział jeszcze jeden mężczyzna, dwaj inni ubezpieczali ich opancerzoną terenówką, a jeszcze jeden prowadził samochód, którym mieli się ewakuować. Komunikowali się za pomocą komórek. A my słyszeliśmy każde słowo.

– Służby Bezpieczeństwa?

– Nie. – Pokręcił głową. – Nasze możliwości nasłuchu nie wykraczały poza granice Zjednoczonego Królestwa. Plan zamachu w Omagh powstał w Republice Irlandii i w tej kwestii musieliśmy się zdać na Rządową Centralę Łączności GCHQ.

GCHQ[5]) była brytyjską wersją NSA[6]. O godzinie 14.20 przechwyciła telefon mężczyzny, którego głos brzmiał jak głos Eamona Quinna. Padły tylko trzy słowa: „Cegły są w murze”. MI5 znało je z poprzednich operacji. Oznaczały, że bomba została podłożona. Dwanaście minut później telewizja ulsterska otrzymała anonimowe ostrzeżenie telefoniczne, że w gmachu sądu przy głównej ulicy Omagh jest ćwierćtonowa bomba. Wybuch miał nastąpić za pół godziny. Ulsterskie siły porządkowe zaczęły ewakuować ulice wokół sądu i gorączkowo szukały bomby. Nikt nie zdawał sobie sprawy, że szukają w niewłaściwym miejscu.

– Ostrzeżenie było mylące. – Gabriel pokiwał głową.

– Vauxhall nie stał w pobliżu sądu – wyjaśnił Seymour – lecz jakieś dwieście metrów dalej przy Lower Market Street. Rozpocząwszy ewakuację, policja nieświadomie kierowała ludzi w strefę wybuchu. – Zamilkł, a potem dodał: – Tego właśnie chciał Quinn. Chciał, żeby zginęli ludzie, dlatego zaparkował auto w innym miejscu. Oszukał własną organizację.

O 15.10 nastąpiła eksplozja. Zabiła dwadzieścia dziewięć osób i raniła dwieście. Był to najbardziej krwawy akt terroryzmu w historii tego konfliktu. Wzbudził tak straszliwe oburzenie, że IRA Prawdziwa poczuła się zmuszona do przeprosin. Jakimś cudem nie zdołało to powstrzymać procesu pokojowego. Po trzydziestu latach rozlewu krwi i zamachów bombowych społeczeństwo Irlandii Północnej miało w końcu dość.

– I wtedy prasa oraz rodziny ofiar zaczęły zadawać kłopotliwe pytania – opowiadał Seymour. – Jak to możliwe, żeby IRA Prawdziwa zdołała podłożyć bombę w centrum Omagh, tuż pod okiem policji i służb bezpieczeństwa? I dlaczego nikogo nie zatrzymano?

– I co zrobiłeś?

– To co zawsze. Zwarliśmy szeregi, spaliliśmy teczki i czekaliśmy, aż burza ucichnie.

Wstał, zaniósł kieliszek do kuchni i wyjął z lodówki butelkę gavi.

– Nie masz nic mocniejszego?- spytał.

– Na przykład?

– Czegoś destylowanego.

– Wolałbym pić aceton niż destylat.

– Aceton z wódką nie byłby zły. – Seymour wlał wino do kieliszka i postawił butelkę na blacie.

– Co się stało z Quinnem po Omagh?

– Zaczął działać na własną rękę. W skali międzynarodowej.

– Co robił?

– To co zawsze. – Seymour spojrzał w dal. – Ochraniał różnych zbirów i potentatów, uczył rebeliantów i fanatyków religijnych, jak budować bomby. Od czasu do czasu coś się o nim słyszało, ale najczęściej działał poza zasięgiem naszych radarów. I nagle szef irańskiego wywiadu zaprosił go do Teheranu. W tym momencie do akcji wkroczył Bulwar Króla Saula.

Seymour otworzył zamki w swej aktówce, wyjął kartkę papieru i położył ją na stoliku. Gabriel spojrzał na dokument i zmarszczył brwi.

– Kolejne pogwałcenie regulaminu Biura.

– Jakie?

– Przewóz poufnych informacji w niezabezpieczonej teczce.

Podniósł dokument i zaczął czytać. Wynikało z niego, że Eamon Quinn, były członek IRA Prawdziwej, mózg zamachu terrorystycznego w Omagh, został zaangażowany przez irański wywiad do produkcji nader groźnych bomb przydrożnych w celu wykorzystania ich przeciw brytyjskim i amerykańskim siłom w Iraku. Tenże Eamon Quinn oddał podobne przysługi Hezbollahowi w Libanie i Hamasowi w Strefie Gazy. Ponadto przebywał w Jemenie, gdzie pomagał Al-Kaidzie na Półwyspie Arabskim skonstruować małą płynną bombę, którą łatwo przemycić na pokład merykańskiego odrzutowca. Jest to – stwierdzał dokument w podsumowaniu – jeden z najbardziej niebezpiecznych ludzi na świecie i należy go niezwłocznie wyeliminować.

– Powinieneś był skorzystać z propozycji Uziego.

– Za późno – odrzekł Seymour. – Ale nie rozpaczajmy. W końcu Uzi i tak zleciłby to zadanie tobie.

Gabriel metodycznie podarł dokument na strzępy.

– To nie wystarczy – zwrócił mu uwagę Seymour.

– Później go spalę.

– Zrób mi uprzejmość i przy okazji spal również Quinna.

Gabriel przez chwilę milczał.

– Nie działam już w terenie – odezwał się w końcu. – Jestem teraz urzędnikiem, Grahamie, tak jak ty. A poza tym Irlandia Północna nigdy nie była moją specjalnością.

– Dlatego myślę, że musimy ci znaleźć wspólnika. Kogoś, kto zna ten teren i w razie potrzeby może uchodzić za tubylca. – Urwał, a potem dodał: – Znasz kogoś, kto się do tego nadaje?

– Nie – zaprzeczył Gabriel zdecydowanie.

– A ja znam – powiedział Seymour. – Jest tylko mały problem.

– Jaki?

Seymour się uśmiechnął.

– Taki, że on nie żyje.

8

Via Gregoriana, Rzym

– Naprawdę?