A między nami ocean… ebook

Susan Wiggs

A między nami ocean...

Przełożyła Barbara Kośmider

CZĘŚĆ PIERWSZA

Nieszczęśliwy wypadek

Nieszczęśliwy wypadek: Niezaplanowane lub nieoczekiwane wydarzenie, którego skutkiem jest choroba zawodowa, śmierć, strata materialna lub szkoda. Również jakikolwiek wybuch, niezależnie od jego rezultatów.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lotniskowiec Dominion (CVN-84)

Położenie: 0037 Północ 17820 Zachód

Szybkość: 33 węzły

Godzina: 10:25 wieczorem

Steve Bennett zerknął na ekran komputera i stwierdził, że o tej porze powinien już dawno smacznie spać na swojej koi. A tymczasem nadal siedział przy biurku. Oparł stopy o jego kant, splótł dłonie na karku i wlepił wzrok w kalendarz ze zdjęciami z pięknego stanu Waszyngton. Wciąż myślał o Grace.

Był piętnaście tysięcy kilometrów od domu, na lotniskowcu, i miał do czynienia z nieoficjalną przerwą w kontaktach, zainicjowaną właśnie przez Grace. Jego własną żonę. Matkę jego dzieci. Kobietę, która z własnej woli nie odezwała się do niego ani razu, od kiedy wysłano go w morze.

Utrzymywała ciszę w eterze jak dobry szpieg w czasie wojny. Owszem, przesyłała komunikaty na temat dzieci oraz czasami jakieś sprawozdania, lecz były takie zdawkowe, że Steve wolałby nigdy nie dawać jej legalnego upoważnienia do zarządzania wszystkim podczas jego nieobecności.

Rejs dobiegał końca i Steve po raz pierwszy myślał z niechęcią o powrocie do domu. Nie miał pojęcia, czy uda się im uratować ich małżeństwo.

– Kapitanie Bennett? – W drzwiach stanął oficer administracyjny. W jednej ręce trzymał notatnik, a w drugiej małego laptopa.

– Słucham, poruczniku Killigrew?

– Panna Francine Atwater chce się z panem widzieć.

Bennett ukrył zniecierpliwienie. Prawie zapomniał o tym spotkaniu. W głębi wielkiego lotniskowca nie istniały dnie i noce – wszystko było stale skąpane w sztucznym świetle jarzeniówek, mechanicznie oczyszczane powietrze miało zawsze ten sam zatęchły zapach, a cały okręt trząsł się z powodu niemal bezustannie startujących i lądujących samolotów.

– Proszę ją wprowadzić. – Bennett wstał i przyjął sztywną postawę nabytą w ciągu dwudziestu sześciu lat służby w marynarce, a Killigrew po chwili wrócił z reporterką. Steve wolałby spotkać się z nią w sali konferencyjnej na pokładzie numer 1, lecz panna Atwater najwyraźniej miała ochotę poznać wszelkie aspekty życia na pokładzie lotniskowca. W tych czasach dziennikarze pchali się wszędzie. Nawet na pole bitwy.

Francine Atwater. Francine. Członkini „nowych mediów”, która aż się paliła, żeby wykorzystać rozluźnienie przepisów w zakresie rozpowszechniania informacji dotyczących wojska. Została oficjalnie przetransportowana na pokład i podobno zamierzała spędzić dwa tygodnie w tym pływającym mieście z własnym lotniskiem. Osobiście powitał ją zarówno szyper Dominiona, jak również kapitan Mason Crowther, dowódca Grupy Lotniczej, po czym obaj szybko się dziewczyny pozbyli. Teraz musiał się nią zająć Steve.

– Panno Atwater, jestem kapitan Steve Bennett, zastępca dowódcy. – Steve usiłował nie pożerać jej wzrokiem, ale od wielu miesięcy nie widział kobiety cywila. A na dodatek w spódnicy. W myśli złożył gratulacje geniuszowi, który wynalazł nylonowe pończochy i szminkę w malinowym kolorze.

– Miło mi pana poznać, kapitanie Bennett. – Lśniące od błyszczyku wargi rozchyliły się w uśmiechu.

Czarująca, pomyślał Bennett, gdy lekko przechyliła głowę i spojrzała na niego spod długich rzęs. Dostrzegł też lekkie cienie pod jej starannie umalowanymi oczami, dobitnie świadczące o zmęczeniu. Prawie każdy, kto niedawno przybył na lotniskowiec, zazwyczaj cierpiał z powodu hałasu na bezsenność oraz zmagał się z chorobą morską.

– Witam panią na pokładzie.

– Widzę, że już pana oświecono na mój temat. – Ruchem głowy wskazała plik notatek przyniesionych przez porucznika.

– Oczywiście.

– Co za niespodzianka. Chyba już wszyscy na tym okręcie wiedzą o mnie więcej niż moja własna matka. Znają moją grupę krwi, numer buta, wygląd zewnętrzny, stopień z biologii na pierwszym roku studiów...

– To standardowa procedura, proszę pani. – Nawet z uszminkowanymi ustami i w nylonowych pończochach, media nie wywierały na wojsku wielkiego wrażenia. Steve musiał jednak przyznać, że imponuje mu postawa panny Atwater, zwłaszcza w tych pantoflach na siedmiocentymetrowych obcasach. Cywilom polecano, aby na pokładzie nosili praktyczną odzież i obuwie, lecz najwyraźniej nikt nie chciał, aby Francine zdjęła szpilki.

Nagle rozległ się ogłuszający hałas, a zaraz po nim wielki huk i okręt zadygotał. Panna Atwater lekko się zachwiała i Steve odruchowo ją przytrzymał.

– Proszę mi powiedzieć, że do tego przywyknę.

– Lepiej, żeby tak się stało. Samoloty startują i lądują bez przerwy, dzień i noc. Nic tu się nie zmieni. – Steve wyjął z szuflady biurka plastikowy woreczek. – Proszę. Zawsze mam duże zapasy.

– Korki do uszu? – Francine schowała woreczek do teczki. – Dzięki.

Steve gestem zaprosił ją, aby usiadła. Panna Atwater zajęła miejsce z boku biurka, postawiła obok niego teczkę i wyjęła z niej malutki cyfrowy magnetofon. Następnie oszacowała całe pomieszczenie uważnym spojrzeniem, jakby w pamięci notowała wszystkie przedmioty osobiste należące do Steve’a. Zupełnie jak radar, przemknęło mu przez myśl.

– Ma pan piękną rodzinę.

– Dziękuję.

– W jakim wieku są dzieci?

– Brian i Emma to bliźniaki. Są w maturalnej klasie. Katie jest w dziewiątej. A to Grace, moja żona. – Pod przykrywką tych zwięzłych zdań kryło się morze cierpienia i nadziei, lecz Bennett starał się tego nie ujawnić. Codziennie patrzył na tę fotografię i usiłował wymyślić jakieś sensowne rozwiązanie. Do tej pory nigdy niczego przed żoną nie ukrywał, więc teraz nie miał pojęcia, jak naprawić wyrządzoną przez siebie szkodę. Każdy inny mąż po prostu wróciłby do domu, zabrał żonę na elegancką kolacją i powiedział: „Słuchaj, kochanie, prawda jest taka, że...”. Ale takie rozwiązanie nie wchodziło w grę, gdy człowiek jest pośrodku wielkiego oceanu.

Bennett zresztą czasami się zastanawiał, czy w ogóle chce wszystko naprawić. Do licha, przecież uczynił to, co należało, aby Grace nie zranić, a ona wcale tego nie doceniła.

To zdjęcie zostało zrobione na wyspie Mustang, gdy stacjonował w Corpus Christi. Cała ich czwórka, o twarzach zarumienionych świeżą opalenizną, radośnie uśmiechała się od ucha do ucha.

– Wspaniałe ujęcie – pochwaliła panna Atwater. – Wyglądają jak ludzie, których nigdy nie spotyka nic złego.

Interesujące stwierdzenie, pomyślał. Aż do tego ostatniego rejsu pewnie by się z nią zgodził. Grace i dzieciaki wyglądali jak typowa amerykańska rodzina, taka prosto z telewizyjnej reklamy.

– Jak to jest być tak daleko od nich przez całe długie miesiące?

A jak się jej, u diabła, wydawało? Że to piknik?

– Jest ciężko. Na pewno usłyszy to pani od wielu marynarzy. Przykro, gdy człowiek widzi pierwsze kroki swojego dziecka lub jego wygrany mecz tylko na ekranie komputera. – Steve żałował, że nie przygotował się lepiej do pytań tej panny ciekawskiej. Nie powinien ujawniać żadnych emocji. Zdaniem Grace był w tym mistrzem.

Panna Atwater przyjrzała się kolejnemu zdjęciu, w lekko zdeformowanej ramce, zrobionemu prawie dwadzieścia lat temu.

– Ale powroty są słodkie – mruknęła, patrząc na wyblakłą fotografię.

Nie mógł sobie przypomnieć, kto ją zrobił, ale z bolesną jasnością pamiętał tamtą chwilę. Właśnie wrócił z pierwszego rejsu po ślubie. W tle rysowała się szara sylwetka lotniskowca, a marynarze, oficerowie i cywile tworzyli zwartą grupę ludzi splecionych powitalnymi uściskami. Ta nieopisana radość była zrozumiała tylko dla rodzin, których członkowie należeli do sił zbrojnych. Na pierwszym planie on i Grace obejmowali się tak mocno, że nadal, po tylu latach, niemal czuł ją w ramionach. Przygarnął ją do siebie tak gwałtownie, że aż uniósł w powietrze i jeden z pantofelków na wysokich obcasach zsunął się z jej wąskiej stopy. Nadal pamiętał, jak Grace wtedy pachniała.

Od tamtego dnia miało miejsce wiele rozstań i powrotów. Pamiętał je wszystkie po kolei. Grace w ciąży z bliźniakami, tym razem w adidasach, których nie mogła zasznurować, bo miała takie spuchnięte nogi. Grace popychająca podwójny wózek, który nie mieścił się w drzwiach. W tym czasie pachniała głównie środkami do pielęgnacji niemowląt oraz przeciwkaszlowymi dropsami. W późniejszych latach poświęcała prawie cały czas dzieciom – woziła je na lekcje muzyki, zajęcia sportowe i zbiórki skautów. Ale zawsze zjawiała się na molo, aby powitać męża po powrocie z rejsu. A przecież były takie żony, które zdradzały swoich partnerów, gdy przebywali na morzu. Niejeden taki biedny frajer najpierw długo sterczał na przystani, czekając na żonę, a później zarzucał marynarski worek na ramię i pogwizdując, z udawaną nonszalancją ruszał prosto do najbliższego baru.

Wczoraj minęły czterdzieste urodziny Grace. Steve zatelefonował, lecz ona nie odebrała, więc tylko zostawił wiadomość. Grace zresztą była ostatnio taka przewrażliwiona na punkcie swojego wieku. Pewnie nawet wolałaby, aby jej o nim nie przypominano.

Reporterka zaczęła wypytywać Steve’a o jego pochodzenie, karierę w marynarce oraz rolę na lotniskowcu. Słuchała uważnie, robiła notatki w małym notesie z żółtymi kartkami oraz nagrywała odpowiedzi. Steve w pewnej chwili zerknął na zegarek i ze zdumieniem stwierdził, że rozmawiał z nią o swojej rodzinie prawie przez godzinę. Zastanawiał się, czy nie ujawnił zbyt wiele. Czy Amerykanie naprawdę musieli się dowiedzieć, że jego życie zaczęło się sypać?

– Podobno mam panią zapoznać z przebiegiem nocnych lotów. – Steve nie miał pojęcia, jakim cudem uzyskała zgodę na obserwowanie operacji z pokładu startowego, i to na dodatek w nocy. Ten reportaż widocznie był bardzo ważny dla dowództwa.

– Czekam na to z niecierpliwością.

Panna Atwater ożywiła się w sposób specyficzny dla ludzi, którzy uwielbiają lotnictwo – im bardziej wyrafinowane technicznie i niebezpieczne, tym lepiej. A lotnicze operacje na pokładzie lotniskowca zaliczały się do tych najbardziej niebezpiecznych.

Steve był wykończony, lecz mimo to się uśmiechnął, bo dziennikarka niewątpliwie podzielała jego entuzjazm.

– Kiedyś zamierzałam iść do wojska i nauczyć się latać. – Jej oczy zalśniły. – Ale okazało się to za dużym wyzwaniem.

– Bywa tak w przypadku wielu ludzi. – Powiedział to bez cienia przygany lub dumy. Po prostu stwierdził fakt. Marynarka Stanów Zjednoczonych wymagała od człowieka połowy jego życia. On sam należał do niej od dnia swoich osiemnastych urodzin. I połowę swojej dwudziestosześcioletniej służby spędził na morzu. Takie poświęcenie miało swoje plusy, lecz także wielkie minusy. Niedawno właśnie zaczął zdawać sobie z tego sprawę.

Przy drzwiach zauważył kątem oka, że dostał mejla. Nie zamierzał jednak sprawdzać teraz, od kogo. Wolał, aby reporterka nie czytała przez jego ramię, gdyby chodziło o sprawę osobistą.

Poprowadził pannę Atwater wąskim przejściem wykafelkowanym na niebiesko. Uprzedził, aby uważała na wystające z podłogi metalowe blokady między poszczególnymi przegrodami. Na ścianach korytarza wisiały niezliczone czerwone szafki ze sprzętem przeciwpożarowym i odzieżą ochronną. Najmniejsza iskra mogłaby spowodować kolosalny pożar, który pochłonąłby połowę okrętu, gdyby ogień pojawił się w trudnym do kontrolowania miejscu.

Steve mówił przez ramię, ale nie był pewien, ile z jego słów trafiało do uszu reporterki, ponieważ wszystko zagłuszał ryk silników, hałasy dochodzące z maszynerii oraz niesamowity huk i zgrzyt, ilekroć lądował kolejny samolot. Prowadzenie normalnej rozmowy było w tych warunkach niemożliwe. Marynarze, którzy akurat mieli przerwę, patrzyli na Francine Atwater ze zdumieniem. Gapiły się na nią nawet kobiety – inaczej niż mężczyźni, bez ich nieskrywanego pragnienia w oczach, lecz jakby z żalem i odrobiną pogardy. W służbie dla ojczyzny kobiety musiały obywać się bez makijażu, lakieru do włosów oraz bez cienia próżności.

Panna Atwater bez wahania wdrapała się po stalowej drabince, choć chyba żałowała, że nie ma na sobie spodni i butów na grubych zelówkach.

– Musimy się przebrać – oznajmił Steve, gdy minęli hangar z zaparkowanymi samolotami o złożonych skrzydłach i znaleźli się pod sterownią pokładu startowego. Ryk silników był tutaj jeszcze bardziej ogłuszający. – Proszę. – Podał jej kombinezon i trzewiki.

– Przeszłam szkolenie w zakresie bezpieczeństwa. – Panna Atwater usiadła i zsunęła z nóg pantofle, na moment odsłaniając drobne stopy w nylonowych pończochach. – Przez wiele godzin wbijano mi do głowy mnóstwo przepisów.

– Marynarka uwielbia szkolić – przyznał Steve. Dobrze pamiętał niekończące się wykłady i całe litanie instrukcji, które musiał sobie przyswoić w ciągu wieloletniej służby. – Ale w tym przypadku mam nadzieję, że słuchała pani uważnie. – I zaraz uznał, że pewnie nie słuchała, więc wyrecytował listę potencjalnych zagrożeń na pokładzie startowym. Człowiek może zostać wessany do silnika samolotu. Potężny wydmuch z silnika mógł wyrzucić człowieka nawet za burtę. Steve na własne oczy widział dobrze zbudowanych mężczyzn odbijających się jak piłki od pokładu aż do jego krawędzi. Drut zaczepiający o hak w ogonie samolotu mógł się zerwać i smagnąć z taką siłą, że obciąłby komuś nogi. Kołujące po pokładzie samoloty, szybkojezdne żółte traktorki, pękające blokady startowe – wszystko to było potencjalnym zagrożeniem.

Steve odruchowo dotknął szyi. Zawsze nosił medalik ze świętym Krzysztofem. I natychmiast sobie przypomniał, że zgubił ten przynoszący szczęście amulet, choć od pierwszego rejsu nigdy się z nim nie rozstawał. Trudno. Dobrze, że przynajmniej już nie latał.

Aby zmienić tok myślenia, spojrzał na tablicę z wiadomościami dla jednej z eskadr. Były na niej drobne ogłoszenia o przedmiotach do wymiany lub sprzedaży, godziny wyświetlania filmów, a nawet zaproszenie na piknik, podczas którego miało wystąpić kilka zespołów muzycznych. Personel pokładowy usiłował egzystować normalnie w wysoce nienormalnych warunkach.

Nie zawsze się to udaje, pomyślał Steve.

Po zmianie odzieży Francine Atwater wyglądała zupełnie inaczej niż przedtem. Lśniący szary kombinezon, biała trykotowa bluza i buty o stalowych czubkach zamaskowały urodę reporterki. Teraz piękne były tylko jej wielkie, piwne oczy.

Steve pokrótce wyjaśnił, jak działa kamizelka ratunkowa. W skład wyposażenia wchodziła latarka sygnalizacyjna, paczka chemicznego barwnika do znakowania wody, raca oraz gwizdek.

– A to jest urządzenie dla CZB – dodał, wskazując nadajnik wielkości telefonu komórkowego z malutką antenką.

– Niech zgadnę... Dla człowieka za burtą.

– Odrobiła pani lekcje.

– Już mówiłam, że mnie przeszkolono. Ale o czymś pan zapomniał.

– O czym?

– Nie zamierzam pływać o północy.

– Ja też nie. – Steve wsunął urządzenie do woreczka z barwnikiem i zamknął zapięcie na rzepy. – Dodam tylko, że każdy nadajnik ma indywidualny kod. W razie wypadku mostek natychmiast zna położenie i tożsamość osoby. Pokazać pani, jak wszystko pozapinać?

– Poradzę sobie.

Steve podprowadził ją do tablicy z listą nocnych ćwiczeń. Zawierała informacje o tym, kto startował, kto lądował, kto należał do załogi danego samolotu oraz jakie były cele konkretnej operacji.

– Dwa nazwiska podkreślono na czerwono – zauważyła panna Atwater. – Co to oznacza?

– Ci dwaj piloci są nowi. Tak zwani zieloni. To ich pierwszy rejs.

– Podporucznik Joshua Lamont – przeczytała na głos panna Atwater.

Nazwisko podziałało jak cios w żołądek, lecz Steve nawet nie drgnął. Ciekawe, czy kiedykolwiek przywyknie do tego, że ma Lamonta pod swoją komendą. Samolot transportowy C-2 przetransportował go na pokład lotniskowca i Lamont zasilił jedną z załóg eskadry samolotów patrolowych o nazwie Prowler.

– Lamont pilotuje Prowlera numer 623 – zauważyła panna Atwater. – Mój kamerzysta sfilmował tę załogę podczas przygotowań do nocnego lotu.

– Kręci pani film? – Steve nie wierzył własnym uszom.

– Oczywiście.

Nie powinno go to zdziwić. Czasopisma już nie były tylko materiałami drukowanymi. Obecnie każda publikacja musiała zaistnieć w internecie, a władze wojskowe najwyraźniej dały swoje błogosławieństwo artykułowi autorstwa panny Atwater. W patriotycznych czasach media – całkiem nieoczekiwanie – stały się łaskawe dla sił zbrojnych, choć na ogół bywało inaczej.

– Lamont jest w powietrzu od godziny i czterdziestu pięciu minut – potwierdził. – Wkrótce będzie lądował.

– A ta druga załoga? Nazwisko Sean Corn też jest podkreślone.

– Porucznik Corn ma lądować zaraz po Prowlerze. Pilotuje jeden z Tomcatów.

– I obaj są nowi?

– Tak, ale obaj mają za sobą intensywne szkolenie. – Steve szybko przeszedł na mowę w stylu oficjalnym. – Lądowanie na lotniskowcu to w zasadzie lądowanie awaryjne na pasie o długości stu czterdziestu czterech metrów. Margines błędu w podejściu wynosi tylko czterdzieści pięć centymetrów. Jeśli hak ogonowy natychmiast nie zaczepi o specjalny drut, samolot musi błyskawicznie iść w górę i pilot robi kolejne podejście. Sukces zależy od zbiorowego wysiłku całego zespołu. Każdy musi robić to, co trzeba w odpowiedniej chwili oraz wykonywać rozkazy. Wziąwszy wszystko pod uwagę, mamy bardzo mało wypadków.

– Ale się zdarzają.

– Owszem. – Czyżby w skrytości ducha marzyła o tym, aby być świadkiem wypadku?

– Często pan lata, kapitanie Bennett?

– Wystarczająco, aby zachować kwalifikacje.

– Brakuje panu latania?

– Latanie było kiedyś całym moim życiem, ale po prawie tysiącu lądowań już mnie to nie bawi. – Na widok jej oszołomionej miny siłą woli powstrzymał się od uśmiechu. – Jeśli szuka pani tutaj dramatów, to rozmawia pani z nieodpowiednim człowiekiem.

– Dlaczego?

– Już nie jestem modelowym przykładem. Dawniej uchodziłem za kowboja, potrafiłem spojrzeć innemu pilotowi prosto w oczy i zapewnić go, że jest moim najlepszym przyjacielem, a później dołożyć mu podczas treningu.

– Już pan tak nie postępuje?

– Przedstawię panią paru facetom, którzy to robią – odparł po chwili wahania.

Włożyli słuchawki, gogle oraz pilotki oznakowane skrzyżowanymi paskami taśmy odbijającej światło. Steve odsunął się na bok i gestem wskazał drogę. Wdrapali się na górę po kilku stalowych drabinkach, Steve otworzył metalową klapę i minęli znak „Uwaga na podmuch z dysz silników i rotacje śmigieł”. Przeszli przez platformę, weszli po paru schodkach i znaleźli się na pokładzie startowo-lądowiskowym.

Natychmiast smagnął ich w twarze silny, zimny wiatr, niosący ze sobą odór paliwa i płynu hamulcowego, w policzki zakłuły iskry podwiane z chropawej powierzchni pokładu. W osłoniętych goglami oczach Francine odmalowało się oszołomienie. To był zupełnie nowy, zdumiewający świat – pod stopami wibrował stalowy pokład, personel uwijał się żwawo, porozumiewając się gestami, samoloty i traktorki sunęły szybko w różne strony. Mimo późnej pory miał tutaj miejsce z pozoru chaotyczny, lecz precyzyjnie zaplanowany balet lądowania. W ogłuszającym hałasie normalna rozmowa była niemożliwa, więc Steve tylko zatoczył ręką łuk, co oznaczało: „Witamy na ptasiej farmie”. Podmuch wiatru sprawił, że panna Atwater lekko się zachwiała, ale natychmiast uniosła kciuki.

Przeszli do wieżyczki. W centrum kontroli lotów dyżurny podoficer przesuwał malutkie modele samolotów po mapie, aby w każdej chwili było wiadomo, gdzie znajdują się oryginały. Po uzyskaniu pozwolenia na wejście na mostek, Steve wprowadził reporterkę na wyższy poziom, gdzie znajdował się rząd ciemnych przegród z okienkami z nietłukącego się szkła. Rządził tutaj dowódca, a w ekranach monitorów, szklanych panelach reagujących na dotyk oraz kontrolnych wyświetlaczach odbijały się twarze pracującego tutaj personelu. Na jednym z dużych ekranów widać było pozycje wszystkich okrętów wojennych oraz innych obiektów na morzu w najbliższej okolicy. Steve kolejno wskazał niszczyciele, statki patrolowe, okręt dostawczy i paliwowy.

– A to co takiego?

– Prawdopodobnie japońska łódź rybacka.

W półmroku pomieszczenia rozjaśnionego tylko światłem przesączającym się przez przyciemnione szyby, dowódca Shep Hardin szybko wydawał rozkazy personelowi na pokładzie startowym. Przerwał jednak na chwilę, aby ich przywitać.

– Szczęściara z pani – powiedział do panny Atwater. – Wycieczka ze sławnym samotnym wilkiem w charakterze przewodnika.

– Dzięki, chłopie. – W głosie Steve’a zabrzmiała nuta sarkazmu. – Możemy już iść. Hardin nie jest zabawny. Chce pani popatrzeć na wszystko z Pokładu Sępów?

– Myślałam, że nigdy pan nie spyta.

Ruszyli na obserwacyjny balkon, z którego rozciągał się widok na cały pokład.

– Dlaczego Hardin nazwał pana samotnym wilkiem?

Steve wolałby, żeby tego nie usłyszała.

– Załoga lotniskowca to ludzie młodzi, większość poniżej dwudziestki piątki. Ja, w wieku czterdziestu pięciu lat, uchodzę za staruszka. – Nie chciał wdawać się w szczegóły swojej kariery zawodowej. – To są Prowlery. – Wskazał dłonią rząd zaparkowanych i unieruchomionych łańcuchami samolotów. – Używa się ich do elektronicznego rekonesansu i zakłócania.

Francine osłoniła oczy dłońmi, zbliżyła twarz do szyby i wytężyła wzrok.

– Wyglądają na... sterane życiem.

Miała rację. Te samoloty w niewielkim stopniu przypominały swoje lśniące odpowiedniki ze zdjęć publikowanych przez marynarkę. Wyglądały tak, jakby trzymały się w całości tylko dzięki klejącej taśmie, drutowi do owijania bel siana oraz paście do maskowania uszkodzeń karoserii samochodowych.

– Te samoloty są w pełni funkcjonalne. Załoga pracuje całą dobę, aby utrzymać je w doskonałym stanie technicznym – zapewnił. Miał nadzieję, że reporterka nie zauważyła plam płynu hamulcowego na czarnym stalowym pokładzie. – Eskadra Prowlerów składa się tylko z czterech jednostek, więc są w częstym użyciu. Ten rejs prawie dobiega końca i ważne jest, aby samoloty były sprawne. Ładny wygląd jest bez znaczenia.

– A Lamont... ten „zielony”, jest w powietrzu na jednym z nich.

– Tak. Chce pani zobaczyć parę lądowań? – spytał, gdy zaczęła robić notatki.

– Za moment. – Francine szybko skończyła pisać w notatniku.

Steve polecił jej opuścić gogle, otworzył drzwi i oboje wyszli na zewnątrz. Wysoko nad dziobem na czarnym niebie pojawiły się dwie spadające gwiazdy i na moment pozostawiły za sobą dwie złociste, równoległe linie. Stało się to tak szybko, że Steve nie zdążył pokazać ich reporterce. Trudno. Spadające gwiazdy nie były tutaj największą atrakcją. Z nieba raz za razem spływały samoloty, lądując na pokładzie z hukiem i zgrzytem gumy o metal. Haki ogonowe wychwytywane przez hamujące druty wzniecały chmary iskier.

Steve wręczył reporterce lornetkę i wskazał Whiteya Love’a, jednego z kilku oficerów kierujących operacją lądowania. Przez lornetkę na podczerwień obserwował on nocne niebo i przez radio rozmawiał z pilotami. Jego zadaniem było sprowadzenie ponad dwudziestotonowego samolotu, lecącego z szybkością prawie dwustu kilometrów na godzinę, na pas o długości zaledwie stu czterdziestu czterech metrów.

Wzdłuż rzędu zielonych świateł na pasie pojawił się intensywnie pomarańczowy sygnał, co oznaczało, że podchodzący do lądowania samolot był na odpowiednim kursie. Gdyby jego hak ogonowy nie zaczepił o przynajmniej jeden z pięciu hamujących drutów, mogłoby to oznaczać utratę samolotu wartego sześćdziesiąt milionów dolarów oraz może i życie załogi.

Steve zauważył na pokładzie przewodnika w białej bluzie oraz trzech mężczyzn z mnóstwem sprzętu elektronicznego.

– To mój fotograf, kamerzysta oraz ich asystent – wyjaśniła panna Atwater.

Steve miał nadzieję, że też zostali przeszkoleni w zakresie bezpieczeństwa na pokładzie. Kamerzysta niestety zachowywał się jak ostatni ignorant, filmując samolot toczący się w stronę windy. Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z tego, że odrzut z dyszy silnika może wyrzucić człowieka na kilka metrów w powietrze. Przewodnik dosłownie w ostatniej chwili odciągnął kamerzystę na bezpieczną odległość i czteroosobowa grupa ruszyła w stronę mostka, gdzie Francine przedstawiła swoją ekipę Steve’owi. Po chwili do pomieszczenia wszedł jeden z podoficerów do spraw broni i amunicji. Jego czerwona koszula była poplamiona, a pół twarzy zasłaniały osmalone gogle, lecz Steve i tak rozpoznał Michaela Riverę.

– Wszystko w porządku? – Steve pytająco spojrzał na dymiącą ochronną rękawicę, którą Rivera parę razy trzepnął o udo. Kamerzysta i fotograf natychmiast wycelowali w niego obiektywy.

– Tak, sir. Mieliśmy tylko mały problem z racami. – Rivera zdjął gogle i znoszoną czerwoną pilotkę. – Już po kłopocie.

– Idźcie do ambulatorium. Niech zerkną na waszą rękę.

– Nie ma potrzeby, sir. Chciałem tylko na chwilę schować się przed wiatrem.

Steve cenił takich marynarzy, jak Rivera – pewnych siebie prawdziwych profesjonalistów. Pracowali z pełnym poświęceniem i nie dawali się zastraszyć przemądrzałym pilotom, którym kariera czasami uderzała do głowy. Rivera miał również ciepłą osobowość i filmowy uśmiech, dzięki czemu często brał udział w akcjach rekrutacyjnych. Teraz, po długiej wachcie, jego twarz była umazana smarem, lecz dzięki temu, przez kontrast, zęby wydawały się wyjątkowo białe.

Rivera natychmiast spodobał się pannie Atwater. Steve wyczytał to z jej twarzy i dokonał prezentacji, a Rivera najwyraźniej się ucieszył, prawdopodobnie zadowolony z tego, że na chwilę zostawił za sobą chaos pokładu startowego.

– Czym pan się tutaj zajmuje? – Panna Atwater wycelowała długopis w notatnik.

– Amunicją i uzbrojeniem, proszę pani. Podczas operacji powietrznych bomby i pociski są składowane między wieżyczką a relingiem. Stamtąd ładuje się je do samolotów.

– I był jakiś kłopot z racami?

Rivera skinął głową.

– Samoloty F-16 używają ich dla zmylenia pocisków naprowadzanych termicznie. Każda raca zawiera osiemnaście wewnętrznych jednostek, a każda jednostka spala się w temperaturze wyższej niż osiemset siedemdziesiąt stopni w skali Celsjusza, więc musimy bardzo uważać. Osobiście mam dodatkowy powód do szczególnej ostrożności. – Rivera uśmiechnął się radośnie. – Rano dostałem mejla od żony. Jej lekarz potwierdził, że będziemy mieć synka. Naszego pierworodnego. – Niemal pękał z dumy.

– Zdąży pan do domu na narodziny?

– Nie, ale ona ma w domu sporo ludzi, którzy ją wspierają.

– A gdzie jest dom?

– W bazie marynarki wojennej na wyspie Whidbey w stanie Waszyngton. Żona kapitana Bennetta jest bliską przyjaciółką mojej Patricii. – Rivera z wdzięcznością spojrzał na Steve’a.

Nie patrz tak na mnie, pomyślał Steve. Nie miał pojęcia, co porabia Grace, ale nie zdziwił się, że pomaga żonie młodego marynarza. Aby ukryć zmieszanie, spojrzał na zewnątrz, podczas gdy przewodnik eskortujący reporterów włączył się do rozmowy z Riverą.

A na zewnątrz... coś się działo. Steve spędził na lotniskowcu wystarczająco dużo lat, aby natychmiast wyczuć, że coś jest nie tak. Załoga przyjmująca kolejny samolot zaczęła zachowywać się trochę inaczej. Zmiana była subtelna, praktycznie niezauważalna nie tylko dla reporterki, lecz nawet dla większości załogi na pokładzie.

Steve pod byle pretekstem oddalił się od grupy i natychmiast spostrzegł, że oficer Bud Forster mówi coś szybko do mikrofonu. Bud włączał się do akcji przyjmowania samolotów tylko wtedy, gdy działo się coś złego.

– Prowler sześć dwa trzy – powtórzył Bud, a jego twarz była jak z kamienia.

Steve dobrze znał taką minę. I wiedział, o który samolot chodzi. Miał nim lądować Lamont i sytuacja najwyraźniej była groźna. Steve nie zamierzał wchodzić w kompetencje Buda. Chciał tylko wszystko obserwować, lecz nagle zauważył, że Francine Atwater wraz z fotografami idzie za Riverą do zbrojowni, a ich wojskowy przewodnik gdzieś się zapodział.

Żaden z cywilów jeszcze nie zdawał sobie sprawy z rosnącego napięcia, ale Steve już je wyczuł i szybko podążył na pokład. Zamierzał zgarnąć gości i zapędzić ich w jakiś kąt jak stado owiec. Rivera, pomyślał gniewnie. Już ja dam ci popalić.

I zaraz przypomniał sobie, że to on miał zajmować się reporterami, ale ich zostawił. Idąc w stronę zbrojowni, odniósł wrażenie, że przy wyrzutni rac za Riverą i cywilami zamigotały iskry i pojawiła się smuga dymu.

Zamrugał i przejechał rękawicą po goglach i znów zobaczył iskry. Wiedział, że jest za daleko, aby go ktoś usłyszał, lecz mimo to wykrzyczał ostrzeżenie, i jednocześnie gestami zasygnalizował, aby włączono alarm przeciwpożarowy. Podczas operacji lotniczych na pokładzie zawsze znajdował się wóz strażacki oraz zespół strażaków gotowych gasić ogień wodą oraz specjalną pianą.

Rivera, który znajdował się najbliżej wyrzutni, błyskawicznie się odwrócił. Przez moment szukał wzrokiem źródła ognia i Steve’owi przemknęło przez myśl, że Rivera nie zauważy dymu. Ale natychmiast chwycił płonący cylinder i ruszył do brzegu pokładu. Rozległ się głośny trzask przypominający strzał ze strzelby, smuga iskier gwałtownie rozdarła ciemność nocy, Rivera upadł. Całe jego ramię wyglądało jak płonąca pochodnia.

Steve pognał w jego stronę, padł przy nim na kolana i zerwał z siebie kamizelkę ratunkową. Stłamsił nią płomienie na ramieniu i plecach Rivery, jednocześnie wołając o pomoc, choć wiedział, że nikt go nie usłyszy. Ale teraz już nie miało to znaczenia, bo wszyscy na pokładzie zobaczyli, co się dzieje. Steve chciał zostać z Riverą, aby go trzymać i dodawać otuchy, lecz cylinder nadal dymił, a jego zawartość paliła się z intensywnością, którą Steve czuł nawet na odległość metra.

Jeśli coś dymi, należy się tego jak najszybciej pozbyć. Taka była podstawowa zasada ochrony przeciwpożarowej, każdy rekrut to wiedział.

Steve chwycił rączkę cylindra i ryknął z bólu, bo ochronna rękawica natychmiast zajęła się ogniem. Piekielny pojemnik ważył chyba tonę, lecz Steve jakoś zdołał dobiec z nim do brzegu pokładu.

Poczuł, jak ogarnia go fala przeraźliwego żaru i światła, a pod stopami nagle pojawiła się próżnia. Miał wrażenie, że jest wsysany w dzikie tornado. Gdzie, u licha, podziała się ochronna siatka? Była to jedyna sensowna myśl, jaka przemknęła Steve’owi przez głowę, gdy został wyrzucony w powietrze. A jedyny dźwięk, jaki dotarł do jego uszu mimo porywu wiatru, był ostrym, urywanym sygnałem dochodzącym z mostka nawigacyjnego. Ten sygnał rozbrzmiewał tylko w sytuacji, której wszyscy na lotniskowcu obawiali się najbardziej. Oznaczał „człowiek za burtą”.

ROZDZIAŁ DRUGI

Prowler 623/Numer 163530

Godzina 00:15

Lądowanie w egipskich ciemnościach na pokładzie płynącego lotniskowca było cholernym koszmarem. A Josh Lamont uwielbiał ten rodzaj strachu tak bardzo, że czasami martwiło to jego załogę. Na widok swojego nazwiska w rozkładzie lotów poczuł znajomy przypływ adrenaliny. Nocne ćwiczenia, kilka samolotów, każda sekunda na pograniczu śmierci – świat naprawdę nie mógł być lepszy.

Odprawa przed lotem była równie rutynowa, jak mycie zębów. Nocne niebo oferowało wspaniałą widoczność i zza owiewki Prowlera Josh mógł podziwiać całą galaktykę. Tuż przed nim, wysoko na nieboskłonie, nagle pojawiły się dwie spadające gwiazdy. W błyskawicznym tempie przesunęły się w dół i znikły.

Za maską hełmu Josh uśmiechnął się radośnie, bo przecież zobaczył coś nadzwyczajnego. Dzięki euforii z powodu latania skutecznie ignorował fakt, że od dwóch godzin siedział przymocowany pasami do fotela katapulty i wkrótce miał zejść na pokład „kwoki”, ledwie widoczny na tle ciemnej powierzchni morza. Zmienił częstotliwość radia i usłyszał, jak siedzący z jego prawej strony oficer Ron Hatch nuci sprośną piosenkę o Mary Ann Barnes, królowej wszystkich akrobatek. Wtórowali mu dwaj pozostali członkowie załogi siedzący z tyłu – Newman i Turnbull. Obaj byli starsi i bardziej doświadczeni niż Josh. Newman wyglądał prawie tak staro, jak Bennett.

Josh także zaczął nucić, a głosy tego małego chóru brzmiały w słuchawkach piskliwie i wesoło. Przebywanie na pokładzie lotniskowca przypominało siedzenie w więzieniu na wyspie Alcatraz – żadnej ucieczki, żadnego miejsca, aby się schować. Spotkanie z gwiazdami było dwugodzinną odskocznią.

Josh uważnie spojrzał na niebo. Na zewnątrz kabiny Prowlera niebo było nie czarne, lecz w różnych, intensywnych odcieniach fioletu, całe usiane gwiazdami. Josh marzył o czymś takim przez całe swoje dotychczasowe życie. Od dziecka pragnął zostać pilotem. I to nie byle jakim – pilotem wojskowego odrzutowca. Aby tego dokonać, stoczył prawdziwą batalię ze swoimi rodzicami i w końcu dopiął celu. Wychował się w zamożnej dzielnicy Atlanty i nie powinien mieć wojskowych aspiracji. Jego dzieciństwo upłynęło pod znakiem eleganckich i niesłychanie cichych posiłków w domu, gdzie chodziło się na paluszkach. Josh często zazdrościł kolegom tego typowego dla wielodzietnych rodzin specyficznego chaosu, tak bardzo różniącego się od jego uładzonej i samotnej egzystencji. Studia w akademii morskiej wyzwoliły go spod sztywnych, niewidocznych ograniczeń, które tak bardzo doskwierały mu w latach chłopięcych.

A teraz ho, ho – żył w wymarzony sposób, tak, jak zawsze tego pragnął. A mimo to, dziwnym zrządzeniem losu, podczas tego rejsu musiał znów zmierzyć się ze swoją przeszłością. Tą skrywaną. Musiał stanąć twarzą w twarz ze Steve’em Bennettem, człowiekiem, którego nigdy nie spodziewał się poznać.

No i była jeszcze Lauren. Nigdy nie przypuszczał, że zasłuży na taką kobietę. Była kimś więcej niż przelotną przygodą. Zajęła znaczące miejsce w jego sercu. Stała się powietrzem, którym oddychał, ucieleśnieniem jego marzeń. Kochał ją bardziej niż latanie.

Wyobraził sobie, jak się budzi, myśli o nim, sprawdza mejle, aby przeczytać króciutkie, zabawne wiadomości, które przesyłał jej z lotniskowca. Tuż przed odprawą napisała do niego: „Zadzwoń jak najszybciej. Muszę z tobą porozmawiać”. Nie miał czasu, aby skontaktować się z nią przed lotem, ale zamierzał się odezwać zaraz po lądowaniu. Nie będzie czekać ani trochę dłużej. Pragnął usłyszeć, jak ona mówi to jedno upragnione słowo: „Tak”.

Poczuł, że drży mu kciuk, więc pewniej oparł go o przycisk na dźwigni, aby mieć całkowitą pewność, że odrzutowiec w odpowiednim czasie gładko przejdzie w lot ślizgowy. Mimo intensywnej koncentracji na przyrządach znów pozwolił swoim myślom powrócić do Lauren. Do tego, jak lubiła być dotykana, do dźwięku jej głosu, smaku jej ust.

Powinien nalegać, aby mu odpowiedziała przed wyjściem w morze. Ale... czy naprawdę chciał usłyszeć jej odpowiedź? Latanie wojskowym odrzutowcem było sprawą znacznie mniej skomplikowaną niż miłość do kobiety... lecz mimo wątpliwości przecież kupił w Tajlandii ten pierścionek.

Zaczęli podchodzić do lądowania i jego załoga spoważniała.

– Nie funduj nam żadnych dodatkowych atrakcji – powiedział Hatch. – Rób tylko to, co trzeba. Lepiej liczyć na umiejętności, niż na szczęście.

– Jasne – przyznał Josh. – Ale szczęście czasem jest ważniejsze niż umiejętności.

– Licz na nie z inną załogą.

Okręt znajdował się gdzieś na dole, jeszcze zbyt daleko, aby go dostrzec. Josh spojrzał na sztuczny horyzont i wskaźnik wysokości, by się upewnić, że samolot trzyma się kursu. Wysokość prawie trzy tysiące metrów. Szybkość czterysta węzłów. Sprawdził jeszcze inne dane i odruchowo dotknął zapiętej na rzepy kieszonki kombinezonu. Trzymał w niej, jako talizman, pierścionek dla Lauren. W kokpicie każdy przedmiot, nieprzymocowany do czegoś lub nieschowany, podczas lądowania zamieniał się w rozszalały pocisk.

Kontroler lotu podał ostateczne dane i Prowler z rykiem silników zszedł o tysiąc metrów niżej. Josh omiótł spojrzeniem panel ze wskaźnikami. Powietrzny system nawigacyjny wskazywał, że okręt płynął z szybkością trzydziestu węzłów na północny zachód. Josh przyhamował i samolot na moment zawisł niemal bez ruchu, spowity w dziwnej i jednocześnie magicznej ciszy. Josh następnie skręcił gwałtownie w lewo, aby skierować się na pas lotniskowca. Nadal było za ciemno, aby dostrzec jasną smugę wody za rufą, ale przyrządy pokładowe wykonały swoją robotę i wskazały, że podejście jest prawidłowe.

Po kilku minutach kontroler lotu polecił Joshowi przygotować się do lądowania. Josh zmniejszył gaz, przesunął dźwignię w dół i wypuścił lotki, skrzela, podwozie oraz klapy przednie. Następnie uwolnił hak ogonowy i znów spojrzał na wskaźniki przyrządów.

Był teraz w pełni skupiony, oddychał szybko, a jego percepcja sięgnęła zenitu. Wyraźnie czuł nylonową sieć uprzęży fotela katapulty, gąbczaste wypełnienie słuchawek, zarys maski osłaniającej nos i usta.

– Prowler sześć dwa trzy, odległość siedem kilometrów, podaj dane.

Josh porównał wskaźniki przyrządów z informacjami kontrolera. Czuł lekkie drżenie swoich rąk na dźwigniach. Maleńki samolocik na sztucznym horyzoncie przechylił się w lewo, więc Josh dokonał korekty lotu.

– Lista danych sprawdzona – potwierdził, a adrenalina zapulsowała w jego żyłach. Powinien latać bardziej sprawnie. W takiej chwili nie należało wątpić w swoje siły, ale nic nie mógł poradzić na to, że to robił.

Przeniósł wzrok z panelu przyrządów i spojrzał na zewnątrz. Praktycznie nie widział lotniskowca, dostrzegł jedynie zamglone, żółtawe światło. Nic więcej. Był w odległości zaledwie pół kilometra od niego i musiał przerzucić się z obserwowania wyraźnych wskaźników na kontakt wzrokowy z czymś prawie niewidocznym. Równie skuteczne byłoby włożenie okularów na nos kogoś, kto jest prawie ślepy.

– Idziesz dobrze. To takie łatwe, jak przejście wielbłąda przez ucho igielne. Potwierdź widoczność świateł.

– Prowler sześć dwa trzy, potwierdzam, stan dwa tysiące. – Lamont poinformował oficera naprowadzającego, że widzi pionowy strumień światła oznaczającego ścieżkę podejścia oraz ile samolot ma paliwa.

Lądowanie na będącym w ruchu lotniskowcu wymagało utrzymania idealnego lotu ślizgowego, określonej szybkości i pozycji pośrodku ścieżki podejścia. Pływające miasto z pięcioma tysiącami mieszkańców, oświetlone jak dziecięca zabawka Lite-Brite, wydawało się na tle czarnego morza strasznie małe. Fakt, że poruszało się z prędkością trzydziestu węzłów, także wcale nie ułatwiał sprawy.

Lamont poczuł strumyczki potu między łopatkami. Ciekawe, czy doświadczeni piloci kiedyś przestają się stresować podczas lądowań. Jeśli podejdzie za wysoko, to nie zaczepi hakiem o drut i będzie musiał poderwać samolot, aby wykonać kolejną rundę, a paliwa ledwie by na to starczyło. Najmniejsze zboczenie w jedną stronę mogło spowodować kolizję z jednym z zaparkowanych na pokładzie samolotów. Zboczenie w drugą stronę oznaczało niezaplanowaną kąpiel i utratę samolotu wartego sześćdziesiąt dwa miliony dolarów. Naprowadzanie z wieży mogło polecić poderwanie samolotu w ostatnich dwóch sekundach przed lądowaniem. Gdyby podszedł za nisko, uderzyłby w rampę i samolot wraz z załogą zmieniłby się w ognistą kulę.

Niezła zabawa, pomyślał.

Nie mógł powstrzymać drżenia nóg na pedałach. Był pewien, że podchodzi prawidłowo, lecz zaraz usłyszał beznamiętny głos oficera naprowadzającego:

– Jesteś za nisko, Prowler sześć dwa trzy.

Josh gwałtownie pchnął dłoń do przodu, aby wyrównać, a niechętnie reagujący nos samolotu przypomniał mu o tym, że jako pilot Josh Lamont jest prawie zielony, bo zaliczył mniej niż pięćdziesiąt lotów, z czego tylko kilka nocnych.

– Spokojnie – powiedział kojący głos w słuchawkach.

Nagle zabrzmiał sygnał alarmowy, a następne polecenie oficera naprowadzającego już nie było kojące:

– Pokład czerwony! Pokład czerwony! Cała moc!

Pionowe światło zapaliło się jak świąteczna choinka.

Josh zaatakował dźwignie przepustnic, aby zmaksymalizować moc silnika. Czerwony pokład, czyli zamknięty dla lądujących samolotów, nawet dla tych, które miały lądować w najbliższych sekundach. Josh odpadł z dotychczasowego kursu i wzniósł Prowlera w niebo. Samolot dygotał jak wielkie, żywe stworzenie.

– Uważaj na oscylację – ostrzegł Hatch.

– Wiem. – Josh skupił uwagę na wznoszeniu samolotu, który zaczął przechylać się raz w prawo, raz w lewo. – Prowler się odchyla – zameldował.

– Komputer to skoryguje – powiedział Hatch.

– Co się stało na dole?

– Schrzaniony pokład. Czekaj na instrukcje.

Schrzaniony pokład mógł oznaczać różne problemy – wypadek z samolotem, jakiś sprzęt pozostawiony w nieodpowiednim miejscu, personel w strefie lądowania. W tej chwili Josh musiał się martwić tylko wprowadzeniem Prowlera w nowy kurs i monitorowaniem zapasu paliwa. Wykonując polecenia oficera naprowadzającego, zdołał dostrzec helikopter ratunkowy, który wzniósł się z pokładu i zaczął dziwnie manewrować. Czyżby kogoś szukano?

– Skończ z tą oscylacją – powtórzył Hatch. – Mamy mały kłopot, matko – powiedział do wieży. – Może i nam wyślecie helikopter ratunkowy? Na wszelki wypadek, gdyby nasz Prowler nas nie dostarczył?

– To nie moja wina – stwierdził Josh. – Jezu, ten samolot nawala. – Wcale nie szukał wymówek. Komputer pokładowy nie dokonywał odpowiednich korekt. Prowler ostro ściągał w prawo, wykonywanie manewrów było prawie niemożliwe. Josh nigdy przedtem czegoś takiego nie doświadczył.

– Szybkość wznoszenia maleje – zameldował Hatch.

Josh też już zauważył, co się dzieje. Malejąca szybkość wznoszenia oznaczała, że należy wziąć pod uwagę katapultowanie się z samolotu. Wezwanie pomocy zabrzmiało surrealistycznie.

Radio piskliwie powtarzało sygnał, a Josh spróbował zrealizować kolejno trzy cykle.

– Nie panuję nad sterami – zameldował lodowato spokojnym tonem. Nadal się wznosili i cała załoga w kokpicie rozumiała, dlaczego. Bezpieczne katapultowanie wymagało odpowiedniej wysokości.

Kolejna fala adrenaliny zapulsowała w jego żyłach. Spadek wznoszenia był tylko jednym z zagrożeń. W każdej chwili samolot mógł zanurkować albo wpaść w korkociąg, a wtedy pilot już nie mógł o niczym decydować. Może za parę sekund czekało załogę katapultowanie i lot na spadochronach, z imponującym widokiem na szalenie kosztowną kulę ognia.

Ale Prowler nadal leciał. Josh zdołał wyprowadzić go na trzy tysiące metrów. Nie stracił całkowitej kontroli. Po prostu jej nie miał. Nacisnął pedał gazu, aby spróbować zwiększyć prędkość i wysokość.

Słyszał, jak Hatch zwięźle opisuje sytuację kontrolerowi lotu. W słuchawkach znów zabrzmiał głos kapitana Buda Fortera. Za parę minut cała grupa bojowa będzie wiedzieć, co się dzieje.

Samolot przekroczył pułap trzech tysięcy metrów i nos poderwał się w górę. Josh bezskutecznie usiłował to skorygować, ale stery odmawiały posłuszeństwa.

Nikt z załogi jeszcze nie powiedział tego, co każdy myślał – nie mieli szansy na bezpieczne lądowanie.

Nawigator gorączkowo sprawdzał listę możliwości – uszkodzenie sterów, zaburzenia pracy przyrządów pokładowych, rozwiązania alternatywne, aby znaleźć jakieś magiczne rozwiązanie.

– Nic – stwierdził Newman. – Zaczekaj. Zanim stwierdzimy, co jest, musimy wyciągnąć bezpieczniki. Rany, zawsze to robię, gdy w domu nawala zmywarka.

Po wyciągnięciu dwóch pierwszych odchylenie z kursu trochę się zmniejszyło.

– Kontynuuj – polecił Josh. Wyjęcie trzeciego bezpiecznika nie wywołało zauważalnego skutku, lecz po czwartym przyrządy pokładowe oszalały. – Wsadź go z powrotem! – ryknął Josh.

Za późno. Nos samolotu poderwał się dziko w górę. To moja wina, pomyślał Josh, usiłując zapanować nad zbuntowanymi przyrządami. Ja jestem pilotem i ja za wszystko odpowiadam. Komputer pokładowy zwariował. Josh usiłował sobie przypomnieć, czy go wyłączył przed pierwszym podejściem do lądowania. Może komputer włączył się automatycznie i zaczął korygować działania pilota. Ale teraz już nie miało to żadnego znaczenia. Prowler nie dawał sobą kierować.

Wszyscy w kokpicie to wiedzieli. Cztery pary rąk w rękawicach zacisnęły się na czterech dźwigniach katapult. Każdy fotel ważył pięćdziesiąt pięć kilogramów i był wyposażony w rakietową wyrzutnię. Skuteczność wynosiła ponad dziewięćdziesiąt procent, lecz mimo to Josh nie czuł się całkiem pewnie.

Spojrzał na lodowato srebrzyste gwiazdy i pożałował, że nie ma na sobie pod kombinezonem cieplejszej odzieży. Jednocześnie myślał i działał w maksymalnym tempie, szybciej, niż kiedykolwiek, choć miał wrażenie, że się guzdrze. Rozszczepienie czasu. Analizował tę teorię na kursie fizyki. Czas w poruszającym się obiekcie będzie sprawiać wrażenie upływającego wolniej dla obserwatora, który jest nieruchomy...

Był teraz tym nieruchomym obserwatorem, a Prowler – obiektem w ruchu. Podróżnik mierzy czas na swój własny sposób, ponieważ odbywa podróż od jej początku do końca.

W ciemnawym kokpicie odblask z tablicy instrumentów rzucał nierzeczywiste światło na twarze załogi, gdy każdy z mężczyzn przygotowywał się do kontrolowanego wypadku. Tutaj, w górze, byli całkiem sami, lecz jednocześnie łączyła ich więź z ich czterema rodzinami, których los zależał od wielkiego kawałka szmelcu zawieszonego wysoko nad ziemią.

Lauren, pomyślał Josh. Jeszcze przed chwilą nie był pewien swoich uczuć do niej, lecz teraz z całą jasnością wiedział, czego pragnie. Lauren. Ona była początkiem i końcem jego podróży.

Odetchnął głęboko i wydał nieunikniony rozkaz.

– Katapultuj się!

ROZDZIAŁ TRZECI

Wyspa Whidbey, stan Waszyngton

Godzina 7:30 rano

Lauren Stanton obudziła się w takim samym nastroju, w jakim poszła spać – myśląc o Joshu. Przebywał na morzu tylko kilka tygodni, lecz jej się wydawało, że to całe wieki.

Chwyciła jego poduszkę i z zamkniętymi oczami przytuliła ją do siebie. Miała wrażenie, że zaraz pęknie jej serce.

– Oh, Josh – szepnęła w pierzastą miękkość, niemal pewna, że poduszka nadal emanuje jego zapachem.

Kto jak kto, ale ona, Lauren, powinna mieć więcej rozumu i nie zakochać się w facecie z marynarki.

Z jękiem protestu wyplątała się spod kołdry i wstała z łóżka. W ten piękny, wiosenny dzień zima wydawała się tylko szarym, niemiłym wspomnieniem. Rozsuwane szklane drzwi tworzyły obramowanie dla szafirowych wód Zatoki Pugeta oraz widocznych w oddali masywów górskich. Wschodzące słońce oblewało różową łuną biały szczyt Baker.

Lauren włożyła szlafrok i przystanęła przy oknie, aby popatrzeć na czaplę, która z wielką ostrożnością kroczyła wzdłuż brzegu, trzymając w dziobie pęk trawy. Nadeszła pora budowy gniazd.

Lauren posłała łóżko, co było prostym zadaniem. Zawsze spała spokojnie i pościel była tylko lekko zmierzwiona z jednej strony. Co innego, gdy spędzał tu noc Josh – wtedy łóżko wglądało jak sklepowy eksponat po wielkiej wyprzedaży. Rogi prześcieradeł były wywleczone spod materaca, poduszki leżały porozrzucane dosłownie wszędzie. Josh kochał się i spał tak samo, jak robił wszystko inne – bez najmniejszych zahamowań, z imponującą i zaraźliwą energią.

Lauren bardzo za nim tęskniła i było to bolesne, lecz na wspomnienie łączącej ich intymności poczuła w sercu ciepło. Zupełnie jakby Josh zdołał jej pieszczotliwie dotknąć mimo dzielącej ich odległości.

– Wariatka z ciebie – mruknęła Lauren, idąc do łazienki. W kubeczku nadal znajdowała się szczoteczka do zębów Josha. Zostawił ją tam po pierwszej nocy, którą tutaj spędził, zupełnie, jakby brał to miejsce w posiadanie. Niezachwiana pewność siebie tego mężczyzny irytowała Lauren i jednocześnie działała na nią ekscytująco. „Pamiętaj”, powiedział do niej przed wyjściem w morze. „Ja tutaj wrócę”.

Szybko ubrała się w strój do ćwiczeń – czarne elastyczne szorty i turkusowy podkoszulek. Prysznic zamierzała wziąć dopiero po sesji. Sprawdziła też zawartość torby, aby się upewnić, że ma niezbędne rzeczy – dyski z muzyką, adidasy, ręcznik i butelkę z wodą. Po śmierci Gila stała się taka ostrożna i uważna. Aż do przesady. Robiła wszystko bardziej starannie i z rozwagą, począwszy od spania niemal bez ruchu, a skończywszy na ważeniu porcji organicznych płatków owsianych, miodu i orzechów, które codziennie jadła z jogurtem na śniadanie. Josh żartowałby z niej, gdyby tu był, straszyłby ją jajkami na bekonie, a ona rozpoczęłaby ten dzień, śmiejąc się sama z siebie.

Ach, Josh. Niezależnie od tego, gdzie się znajdował – razem z nią w łóżku lub tysiące kilometrów stąd – wciąż dominował nad jej życiem. Był jak płonące słońce, a ona – jak księżyc. Nawet gdy je zaćmiła, zakrywając jego środek, to słońce nadal było dużo większe i jaśniejsze, tworzyło wokół niej gorącą aureolę.

Nałożyła trochę świeżego jedzenia dla kota, który niedawno się tutaj przyplątał i już zachowywał się jak stały mieszkaniec. Następnie umyła naczynia – jedną miseczkę, jedną łyżkę i jedną szklankę po soku. Właśnie takie małe zrobiło się jej życie po wyjeździe Josha. Kiedy był tutaj, śniadanie stawało się twórczą eksplozją pomysłów i rozrywki. Josh mógł wykroić z całego wielkiego melona model myśliwca albo usmażyć tuzin placków, śmiejąc się z jej liczenia kalorii.

W trakcie wycierania kuchennego blatu Lauren zalała się łzami.

To wszystko nie powinno się jej przytrafić. Po śmierci Gila przez trzy lata walczyła z depresją i wreszcie zdołała zapanować nad emocjami oraz uporządkować swoje życie. I nagle pojawił się w nim Josh wraz ze swoimi wielkimi ambicjami, marzeniami i nienasyconym apetytem na wszystko – a zwłaszcza na nią.

– Ty idiotko – mruknęła buntowniczo, osuszając policzki dwoma higienicznymi chusteczkami. – Przestań przerabiać wszystko na tragedię. – Wymaszerowała na zewnątrz i z przyjemnością wciągnęła w płuca powietrze przesycone aromatem wczesnej wiosny na wyspie. Można było w nim wyczuć słonawy powiew bryzy, cudowny zapach młodej trawy oraz delikatną zapowiedź rozwijających się bzów.

Później miało padać. Prognoza przewidywała zmianę pogody i na niebie już pojawiły się pierwsze chmury.

Lauren podniosła z podjazdu gazetę w plastikowym worku i potrząsnęła nim, aby strzepnąć rosę. Pomachała do sąsiada z naprzeciwka, pana Carruthersa, który zawsze o tej samej porze co ona wychodził po swoją gazetę. Żeby pogapić się na ciebie w obcisłych szortach, jak kpiąco mawiał Josh.

Oświadczył się jej w ostatni wieczór przed wyjazdem i teraz nie potrafiła myśleć o niczym innym. Wtedy nie dała mu odpowiedzi. Sprawy tylko z pozoru wydawały się proste.

Josh nie był mężczyzną, z którym można się związać bez stuprocentowego przekonania. Chciał od niej wszystkiego, ona zaś nie miała pewności, czy zdoła żyć tak intensywnie, jak on. Nie wiedziała, czy jego ambicje i marzenia nie przerosną jej własnych.

Po trudnych przejściach wreszcie stworzyła sobie swój własny mały światek, który bardzo polubiła, bo był taki wygodny. Nie podzielała apetytu Josha na przygody, apetytu na wszystko. Czasami zastanawiała się, dlaczego. Może nie miała wielkich marzeń, bo obawiała się ciężaru ich spełnienia? A może po prostu wolała nie pragnąć zbyt wiele, bo tak było wygodniej? Nie miała pojęcia, co bardziej ją przerażało – ślub z Joshem czy jego utrata.

Przecież nawet nie powinna zadurzyć się właśnie w takim mężczyźnie. Połowa jego życia miała upłynąć na lotniskowcu, a druga połowa – na cygańskim przenoszeniu się z miejsca na miejsce. Taki facet to chodząca obietnica złamanego serca.

Lauren usłyszała dźwięk rowerowego dzwonka i zobaczyła pedałującą w jej stronę Patricię Riverę. Była uosobieniem powiedzenia, że niektóre kobiety w ciąży rozkwitają. Patricia miała cudownie zaróżowione policzki, jej ciemne włosy lśniły, a dobrze wykształcone mięśnie nóg rysowały się wyraźnie, gdy podjechała przed dom Lauren i zahamowała. Nawet sinawy żylak pod jej kolanem wydawał się całkiem na miejscu, tak samo odpowiedni jak wystający brzuszek.

– Wyglądasz na rozradowaną – stwierdziła Lauren.

– Mam dobrą wiadomość. – Patricia z uśmiechem przejechała dłonią po brzuchu osłoniętym podkoszulkiem, który wyglądał tanio, lecz mimo to podkreślał jej delikatną urodę.

– Niech zgadnę. Jesteś w ciąży. – Lauren powiedziała to lekkim tonem, lecz w głębi duszy skręciła się z zazdrości.

– Bardzo śmieszne. – Patricia otworzyła butelkę wody i wypiła duży łyk. – Pogratuluj mi. To chłopiec. Wreszcie podczas USG odwrócił się w odpowiednią stronę.

– Wspaniale, Patricia. – Mimo bolesnego ukłucia w sercu Lauren uśmiechnęła się, zadowolona ze szczęścia przyjaciółki. – Moje gratulacje.

– Dzięki. – Patricia umieściła butelkę w uchwycie na ramie roweru. – Zdaniem lekarza mogę nadal chodzić na aerobik, ale mam się oszczędzać. Kierować się zdrowym rozsądkiem.

Lauren jeszcze raz jej pogratulowała i popatrzyła za odjeżdżającą Patricią. Przyjaciółka miała męża, którego uwielbiała, i dziecko w drodze. Na dodatek wyglądała jak Catherine Zeta-Jones, lecz mimo to nie sposób było jej nie lubić. Była dobra i bystra i Lauren natychmiast poczuła do niej sympatię, gdy po raz pierwszy przyszła jesienią na aerobik. Patricia też miała powody do smutku. Jej mąż przebywał daleko, na tym samym lotniskowcu co Josh, ona zaś tak bardzo pragnęła podzielić się wieścią o dziecku.

Lauren opuściła wzrok i ze zdumieniem stwierdziła, że trzyma dłonie na brzuchu. Pokręciła głową i wróciła do domu, a telefon zadzwonił natychmiast, gdy weszła do kuchni.

Spojrzała na zegar. W części świata, gdzie przebywał Josh, był teraz środek nocy. Podniosła słuchawkę po czwartym sygnale.

– Pani Stanton? – Kobieta o znajomym głosie zwróciła się do Lauren, używając nazwiska jej męża. W ostatnich czasach Lauren słyszała je rzadko i teraz niemal się wzdrygnęła.

– To ja.

– Łączę panią z doktorem Hendlerem.

Lauren niemal upuściła słuchawkę. Tak bardzo czekała na ten telefon – pełna obaw i jednocześnie nadziei.

Wszystko wokoło nieoczekiwanie nabrało wyrazistości. Różowawy zarys gór na tle porannego nieba, idealny klucz mew lecących nad plażą, subtelna muzyka dolatująca z sypialni – obrazy i dźwięki nagle się wyostrzyły.

– Dziękuję. – Z trudem rozpoznała swój głos.

– Mamy wyniki pani badań – oznajmił lekarz.

– Tak? – Rozpaczliwie usiłowała wyczytać coś z jego tonu i bezwiednie wstrzymała oddech.

– Niestety nie są takie, jakich pragnęliśmy. Lauren, tak mi przykro...

ROZDZIAŁ CZWARTY

Wyspa Whidbey, stan Waszyngton

Godzina 2:30 po południu

Grace Bennett zjechała z promu z Seattle i skierowała auto na drogę tworzącą długi, nieco wykrzywiony kręgosłup wyspy Whidbey. Wielkie krople deszczu sunęły w górę przedniej szyby, zupełnie jak łzy na twarzy smaganej wiatrem.

Deszcz i wiatr stopniowo ustawały i gdy Grace podjechała do swojej skrzynki na listy, aby wyjąć pocztę, przez chmury zaczęło nieśmiało przeświecać słońce. Zatrzymała samochód na podjeździe i przez chwilę siedziała w aucie, patrząc na swój dom. W ciągu tych wielu lat, gdy była żoną oficera marynarki, mieszkała w wielu miejscach, lecz naprawdę pokochała dopiero to. Był to nieduży pawilon na wysokim nadbrzeżu, z otoczoną różanymi krzakami altanką i z widokiem na zatokę. Domek pamiętał lepsze czasy i wyglądał trochę kiczowato, lecz dla Grace nie miało to znaczenia. Był to bowiem jej dom.

Niewiarygodne, że kupiła go samodzielnie, bez udziału Steve’a. Ostatnio robiła wiele zaskakujących rzeczy, a osobą, którą zadziwiała najbardziej, była ona sama.

Zwłaszcza dzisiaj. Z lekkim dreszczykiem zadowolenia wzięła z przedniego siedzenia torebkę oraz plik poczty i wysiadła z samochodu. Pochyliła głowę, aby uniknąć kropli spadających z liści wiekowych cedrów i pomknęła ścieżką, starannie omijając kałuże, bo miała na sobie nowiutkie pantofle na skórzanych zelówkach oraz drogą spódnicę i blezer. Jedyny strój, który kosztował ją więcej niż ten, to jej suknia ślubna.

Przystanęła na ganku, aby rzucić okiem na pocztę. Kilka rachunków, listy z różnych uczelni do jej dzieci, plus zwyczajowy nadmiar reklam.

Dawniej dosłownie rzucała się na pocztę, spragniona listu od Steve’a, ale w dzisiejszych czasach prawie nikt ich już nie wysyłał. Ich miejsce zajęły mejle. Internet oferował większą częstotliwość i szybkość przekazywania wiadomości, ale odbywało się to kosztem intymności, którą zawierał list napisany ręcznie.

Listy od Steve’a zawsze odzwierciedlały jego wyrazistą osobowość. Potrafił przekazać swoje myśli i uczucia zwięźle, lecz czarująco, i stosował znaki interpunkcyjne w charakterystyczny tylko dla siebie sposób. Grace zawsze z uśmiechem patrzyła na te wszystkie serduszka i wykrzykniki. Niemal słyszała głos męża, gdy czytała zabawnie sformułowane zdania.

Miała zwyczaj spać z tymi listami pod poduszką.

I każdego wieczora z radością na nie odpisywała. Wkładała swoją miłość w każde słowo, które trafiało na cienkie, niebieskie kartki aerogramu. Z mejlami było inaczej. Podróżowały niewspółmiernie szybciej niż listy, ale jakoś nie nadawały się do korespondencji od serca. I zupełnie nie mogły pomóc naprawić tego, co oddaliło ich od siebie. Zresztą dzisiaj nie miało to znaczenia, ponieważ Grace już wiedziała, co ma zrobić. Musiała tylko powiedzieć o tym Steve’owi.

Otworzyła drzwi, usiłując nie upuścić poczty, torebki i kluczy, i natychmiast została powitana przez Daisy. Mała suczka tak radośnie merdała puszystym ogonkiem, jakby jej pani zjawiła się po dziesięciu latach nieobecności. Na stoliku w holu stał kryształowy wazon z różami, które emanowały słodkim, delikatnym zapachem. Zostały dostarczone wczoraj, na czterdzieste urodziny Grace. Powinny zostać przysłane przez Steve’a.

Ale nie pochodziły od niego.

Pantofle na skórzanych zelówkach przy każdym kroku przyjemnie stukały o drewniany parkiet, a automatyczna sekretarka kliknęła kilka razy, co oznaczało, że są jakieś wiadomości. Grace zamierzała je sprawdzić dopiero za chwilę.

Najpierw poszła do kuchni i wypuściła psa na zewnątrz. Zamykając drzwi, zerknęła na swoje odbicie w szybie i przelotnie zdumiała się na widok tego, co zobaczyła. Stała się inną osobą, a po dzisiejszym dniu miało nastąpić jeszcze więcej zmian. Spotkanie z Rossem Cameronem spełniło jej wszelkie oczekiwania.

Nadal nie mogła uwierzyć, że się na nie zdecydowała. To zdumiewające, że ona, Grace McAllen Bennett zrobiła coś takiego. Wszystko zaczęło zmierzać w zaskakującym kierunku od dnia, w którym Josh Lamont nieoczekiwane wylądował w ich życiu. To wydarzenie zburzyło dotychczasową egzystencję Grace i pchnęło ją na zupełnie nieznane terytorium. Steve przebywał na morzu, więc sama wytyczyła sobie nową drogę.

Odłożyła plik poczty, zdjęła płaszcz i na moment zadumała się, wieszając na haczyku przy drzwiach pęk kluczy ze srebrnym breloczkiem w kształcie kotwicy. Dostała go od Steve’a całe wieki temu.

W domu panował spokój, ale od kuchennych drzwi do piwnicy prowadziła ścieżka świadcząca o tym, że mieszkają tutaj dzieci. Dawniej, gdy były małe, składała się z kolorowych plastikowych zabawek. Obecnie szlak znaczyły sprzęty sportowe i podręczniki.

Grace spojrzała na zegar. Dzieciaki miały wkrótce wrócić. Ciekawe, czy zauważą jej nowy strój, nową fryzurę i makijaż. Katie pewnie tak i zaraz zacznie się martwić. Cała Katie, nieodmiennie zmartwiona. Zmiany zawsze ją rozstrajały, co było bardzo niefortunną cechą, zważywszy na fakt, że ich rodzina przeprowadzała się z miejsca na miejsce przynajmniej raz na trzy lata. Teraz Katie pewnie uzna, że w matkę wstąpiło coś złego.

Brian oczywiście niczego nie dostrzeże. Jako osiemnastolatek był obojętny na wszystko, co nie miało związku z baseballem i rysowaniem. Liczyły się tylko te dwie rzeczy. Na szczęście dzięki nim mógł zostać przyjęty na studia, więc Grace nie zamierzała narzekać. Początkowo trochę się niepokoiła, jak Steve zareaguje, gdy dowie się o planach Briana, ale wkrótce przestała się tym przejmować. Sama przechodziła metamorfozę i już nie zamierzała robić z własnej rodziny dodatku do kariery męża.

A Emma? Grace czasami sądziła, że jej starsza córka gdzieś umknęła i zamiast siebie zostawiła tutaj tajemniczą nieznajomą. Wraz z Brianem, swoim bratem bliźniakiem, miała wyjechać na studia, lecz Grace niekiedy odnosiła wrażenie, że Emma wyprowadziła się już kilka miesięcy temu, zaraz po tym, gdy małżeństwo rodziców zaczęło się rozpadać.

Nagle zrobiło się jej gorąco. Przez chwilę oddychała z trudem, oszołomiona władzą, jaką Steve nadal miał nad jej sercem. Nawet teraz, po spotkaniu z Rossem, gdy myślała, że już wie, czego naprawdę chce. Ale wątpliwości nadal się pojawiały i przesączały się przez pęknięcia oraz szczeliny w fundamentach jej życia.

Cóż, z rozwiązaniem problemów należało poczekać aż do powrotu Steve’a. Dopiero wtedy oboje będą mogli wszystko przeanalizować i podjąć decyzję.

Grace powoli wypuściła powietrze z płuc. Oddychaj, nakazała sobie w myśli zgodnie z poleceniami swojej trenerki od aerobiku, Lauren. Oddychanie to podobno sztuka sama w sobie. Wykonywane prawidłowo mogło – zdaniem Lauren – dotlenić spragnione płuca nawet przez cieniutkie naczynia włosowate.

Grace poszła do gabinetu, aby sprawdzić nagrane wiadomości. Na wyświetlaczu widniała złowroga liczba trzynaście. Coś takiego. Wystarczy wyjechać do miasta tylko na jeden dzień i nagle wszyscy człowieka potrzebowali. Skrzynka z mejlami pewnie też pękała w szwach.

Usiadła przy starym, dębowym biurku służącym jako siedziba jej firmy, wzięła długopis i wcisnęła przycisk z napisem „Odtwórz”.

Kilka pierwszych wiadomości dotyczyło spraw służbowych. Grace aktualnie organizowała przeprowadzkę trzech rodzin i usiłowała zgrać terminy oraz ustalić tonaż przesyłek.

Później odezwała się Katie.

– Mamo, wieczorem pójdę do Melanie, dobrze?

– Nie – mruknęła do siebie Grace. Katie miała do wykonania kilka domowych prac.

– No dobrze – jęknęła Katie, jakby usłyszała odpowiedź matki. – Wpadnę po szkole.

Melanie. Córka Corpuzów. Miała stół do ping-ponga i starszego brata, którego Katie uważała za zabójczo przystojnego. Katie rozpaczliwie chciała mieć chłopaka. Grace podejrzewała, że często bywa tak w przypadku superinteligentnych dziewczynek, których starsze siostry są najładniejsze w całej szkole.

– To chłopiec! – zabrzmiał dźwięczny głos Patricii Rivery. – Lekarz właśnie potwierdził. Zadzwoń i wybij mi z głowy te wszystkie okropne imiona, które zaczynam wymyślać...

W słuchawce rozległo się kilka trzasków i po chwili zabrzmiał głos Steve’a dzwoniącego przez telefon satelitarny na lotniskowcu.

– Cześć.

Grace ścisnęła pióro w palcach. Dźwięk głosu Steve’a nadal na nią działał. Rozjuszał i jednocześnie sprawiał, że od wspomnień zakręciło się jej w głowie.

– Dzwoni wasz staruszek, z innej strefy czasowej. Wiecie co? Będę oprowadzał reporterkę z „Newsweeka”.

Reporterkę? To ciekawe, pomyślała Grace.

– Brian – kontynuował Steve. – Chyba wkrótce dostaniesz zawiadomienie o spotkaniu w Akademii Morskiej. Popieram cię, chłopie.

– Emma, dziecinko, sprawdź swoje mejle. Wysłałem ci kilka cyfrowych zdjęć stada wielorybów. A jak twój szkolny projekt, Katie? Jak ci poszło? Na pewno dostałaś piątkę z plusem. Grace... wybacz, ale cię nie zastałem w twoje urodziny. Dzwoniłem, jednak nikt nie odbierał. Mam nadzieję, że to był udany dzień. Dzieciaki, uściskajcie mamę ode mnie. Przy okazji uściskajcie się nawzajem, dobrze? Bardzo za wami tęsknię. To na razie.

Grace pomasowała szczękę z obu stron, aby trochę się odprężyć.

Kolejna wiadomość znów dotyczyła pracy – opieczętowany kontener z dobytkiem całej rodziny wypadł w Seattle za burtę. Spory problem, ale nic w porównaniu z aktualnymi zawirowaniami w rodzinie Bennettów.

Następnie odezwała się Lauren Stanton. Albo miała zapchany nos, albo płakała.

– Grace, cześć... tu Lauren. Słuchaj... musiałam odwołać swój dzisiejszy aerobik i nie znalazłam zastępstwa. Przepraszam.

Grace bez trudu wyczuła cierpienie w jej głosie. Josh przebywał na morzu dopiero kilka tygodni, a Lauren już zaczęła się sypać.

Grace dobrze rozumiała, co obecnie przeżywa. Obie miały za sobą różne przejścia, lecz ostatnie nieprzewidziane okoliczności uczyniły z Lauren i Grace niemal siostry, które mają podobne nadzieje i zmagają się z podobnymi obawami.

Ostatnia wiadomość pochodziła z biura adwokata.

– Witaj, Grace, tu Peggy z kancelarii prawniczej Buskirka. Chciałam tylko dać znać, że wysłałam do ciebie pakiet przez kuriera. – Peggy na moment zawiesiła głos, jakby w trakcie nagrywania stereotypowej wiadomości nagle zdała sobie sprawę z jej szczególnej wagi. – Dokumenty są gotowe do podpisania. Powodzenia, Grace.

Powodzenia. Grace nagle ogarnął dziwny lęk. Na litość boską, co zamierzała zrobić? Na co się zdecydowała?

Odłożyła słuchawkę, chwilowo niezdolna do rozmowy z Lauren – ani z nikim innym. Usiłowała przeanalizować swoje uczucia, ponieważ była bliska zrobienia kroku, który na zawsze miał zmienić jej życie. Była tak zatopiona w myślach, że ledwie usłyszała trzaśnięcie drzwi samochodu na podjeździe. I zaraz drugie trzaśnięcie. Nie spodziewała się gości, więc poszła do holu, aby sprawdzić, kto przyjechał. Mijając lustro, znów spojrzała na swoje odbicie i machinalnie wygładziła wąską spódniczkę w malinowym kolorze.

Przez osłoniętą koronkową firanką szybę zobaczyła czarny samochód marynarki wojennej. W bazie takie auta widywało się często, ale tutaj prawie nigdy się nie pojawiały.

Ktoś otworzył frontową bramę w płocie i na dróżce między pnącymi różami pojawiło się dwóch mężczyzn.

Na ich widok Grace nagle otrzeźwiała, jej zmysły wyczuliły się do granic możliwości. W tej chwili słyszała nawet kapanie z kranu w odległej części domu oraz Daisy skrobiącą w tylne drzwi. W powietrzu wisiał zapach róż i środka do polerowania drewnianych mebli. Delikatna firaneczka rozmywała kontury, lecz Grace i tak wiedziała, na co patrzy. Na koszmar, którego obawia się każda żona marynarza.

Uosobiony przez wojskowego kapelana i oficera do spraw strat osobowych.

CZĘŚĆ DRUGA

Początki

Początek: rozpoczęcie nowego etapu, inicjacja, zaciąg do wojska, nowa inwestycja.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Dziewięć miesięcy wcześniej

– A ten, mamo? – W przegrzanej przebieralni modnego butiku Szalona Dziewczyna głowa Katie Bennett wysunęła się z dekoltu zielonego swetra.

Grace pomogła córce go włożyć i wygładziła moherową dzianinę. Przeprowadzka z Teksasu do stanu Waszyngton oznaczała, że dzieciaki potrzebowały ciepłego ubrania. Obróciła Katie w stronę lustra i zerknęła na metkę z ceną. Sześćdziesiąt cztery dolary i dziewięćdziesiąt dziewięć centów. Nieźle, pomyślała z przekąsem.

– Dobrze ci w tym kolorze. Szkoda tylko, że ten sweterek nie sięga nawet do pępka.

Katie wykonała kilka póz, odsunęła z karku proste, kasztanowe włosy i przyjrzała się sobie superwrażliwym, zbyt krytycznym spojrzeniem czternastolatki. Grace chciała zapewnić córkę, że wyglądałaby ślicznie nawet w worku, lecz Katie na pewno zaprotestowałaby. Zawsze lubiła się sprzeczać i zazwyczaj wygrywała takie werbalne starcia.

Przeglądając inne odłożone na bok stroje, Grace zerknęła na lustrzane odbicie sylwetki jakiejś kobiety. Zapuszczone włosy, zbyt szerokie biodra, sflaczałe ramiona. Grace bezwiednie się wyprostowała i odruchowo poprawiła grzywkę.

Pulchna kobieta zrobiła to samo.

Grace opuściła rękę.

Kobieta w lustrze wykonała taki sam gest.

Grace poruszyła biodrami.

Tamta także...

– Mamo, co ty wyprawiasz?

– Kontempluję samobójstwo. – Grace zaśmiała się, aby Katie wiedziała, że chodzi o żart. W głębi duszy była jednak wstrząśnięta swoim nieapetycznym wizerunkiem. Ale czego innego się spodziewała? Przecież już dawno zauważyła, że trochę tyje, ale wolała specjalnie się sobie nie przyglądać. Chowała głowę w piasek, a biodra rosły. Jak mogła do tego dopuścić? I na dodatek ta grawitacja... wszystko nagle wydawało się takie obwisłe. Nie wiedzieć kiedy dawna Grace zmieniła się w kogoś mało atrakcyjnego. W zaniedbaną żonę z przedmieścia, która weszła w wiek średni, a wygląda jeszcze starzej. Co za niespodzianka.

– Coś nie tak, mamo?

– Nie, skarbie. – Grace z westchnieniem sięgnęła po torebkę. – Nie wiem, co strzeliło mi do głowy, żeby włożyć dzisiaj te beżowe szorty.

– Dobrze ci w nich – zapewniła Katie.

Dla dzieci matka powinna wyglądać po prostu jak mama. I Grace była bardzo dobra w tej roli. Gdy Steve wykonał dobrą robotę, dostawał medal albo odznaczenie. A ona, Grace... Ciekawe, dlaczego nikt nigdy nie wynagradzał w jakiś szczególny sposób kobiet, które były wspaniałymi matkami.

– To ja mam problem, mamo – jęknęła Katie. – Nic na mnie nie pasuje. – Z ciężkim westchnieniem ściągnęła zielony sweterek i rzuciła go w ręce Grace.

– A te dżinsy o obniżonej talii? Wyglądałaś w nich doskonale.

– Do takich dżinsów najpierw trzeba mieć talię. – Katie wciągnęła przez głowę podkoszulek.

– Będziesz ją mieć. – Grace poklepała córkę po ramieniu, starannie unikając swojego odbicia w lustrze. – Niebiosa się o to zatroszczą.