Zmarła w 1989 r. brytyjska pisarka, autorka wielu bestsellerowych książek, z których kilka doczekało się pamiętnych ekranizacji dokonanych przez największych mistrzów kina. Uważana za prawdziwą wirtuozkę w operowaniu literackim klimatem, bezbłędnie budującą w swoich narracjach duszna atmosferę grozy. Chociaż największą sławę przyniosły jej powieści, m.in. wielokrotnie przenoszona na ekran i scenę Rebeka, Moja kuzynka Rachela czy Oberża na pustkowiu, ma w swoim dorobku także Daphne du Maurier opowiadania, z których do najbardziej znanych należą Ptaki, będące inspiracją jednego z najwybitniejszych dzieł Alfreda Hitchcocka.
Daphne du Maurier na świat przyszła w 1907 r. w Londynie w ustosunkowanej, artystycznej rodzinie. Zarówno jej ojciec, Sir Gerald du Maurier, jak i matka, Muriel Beaumont, byli uznanymi aktorami i przyszła pisarka dorastała wśród artystycznej elity tamtych czasów, co miało ogromny wpływ na kształtowanie się osobowości i zainteresowań zarówno Daphne, jak i jej sióstr, z których jedna również próbowała swoich sił w literaturze, a druga została malarką. Sama Daphne du Maurier książki zaczęła pisać dość wcześnie i jej debiutancka, inspirowana klimatem twórczości sióstr Bronte, powieść pt. Loving Spirit ukazała się już w 1931 r. Mimo że dziś jej narracje powszechnie doceniane są za mistrzostwo w budowaniunastroju i napięcia, a także grozy, przy użyciu niezwykle subtelnych środków, jej twórczość, jako kobieca, była początkowo lekceważona i określana mianem romantycznej i wdzięcznej. Z czasem jednak udało jej się zbudować reputacje, a sukces jej tytułów oraz inspirowanych nimi filmów uczynił ją jedną z czołowych autorek XX w.
Większość życia pisarka spędziła w Kornwalii, gdzie osadziła także akcję wielu swoich fabuł, należała nawet do Mebyon Kernow, kornwalijskiej partii nacjonalistycznej. Daphne du Maurier książki pisała do późnej starości, zajmowała się również literaturą faktu. Ponad dwie dekady po śmierci autorki w jej dokumentach odkryto nigdy nie publikowane młodzieńcze opowiadania, dobrze ukazujące niezwykłość jej wyobraźni i talentu.
Chociaż sławę przyniosły Daphne du Maurier książki, przede wszystkim powieści, w jej dorobku znaleźć można także trzy sztuki teatralne. Pierwsza z nich to sceniczna adaptacja najpopularniejszej powieści Daphne du Maurier. Rebeka na deskach teatru po raz pierwszy pojawiła się 5 marca 1940 r. w londyńskim Queen’s Theatre. Dwie kolejne sztuki jej autorstwa, Moje młode lata i September Tide, również pochodzą z lat 40-tych i były wystawiane z sukcesem w tej dekadzie.
Po udanym debiucie początkująca pisarka postanowiła iść za ciosem i już w 1932 r. do księgarń trafiła jej druga powieść, Nigdy nie będę młody. Po blisko czterech latach oddała w ręce czytelników Daphne du Maurier Oberżę na pustkowiu, swoją kolejną większą narrację. Główna bohaterka tej osadzonej na początku XIX w. opowieści, młoda Mary, przybywa do położonej wśród kornwalijskich torfowisk gospody Jamajka, by spełniając ostatnią wolę swojej matki, zobaczyć się z ciotką. Dziewczyna nie ma pojęcia, co ją czeka w tym omijanym przez ludzi i zapomnianym przez boga miejscu, gdzie twardą ręką rządzi i prowadzi ciemne interesy mąż (będącej wrakiem człowieka) ciotki, inaczej z pewnością jej noga nigdy by tam nie postała. Na stronach powieści autorka udowadnia, że jak nikt potrafi budować niespieszną, jednak mocno trzymającą w napięciu narrację, co stanie się jej znakiem firmowym. Nic dziwnego, że talent ten docenił sam mistrz suspensu, Alfred Hitchcock, który kilkukrotnie ekranizował książki Daphne du Maurier. Oberża na pustkowiu była pierwszą zaadaptowaną przez niego fabułą autorki, a film reżysera na jej podstawie do kin wszedł w 1939 r.
Rok wcześniej premierę miała najbardziej chyba znana powieść Daphne du Maurier, Rebeka, która uczyniła z niej prawdziwą literacką gwiazdę. Pełna tajemnic i niesamowitego, dusznego klimatu opowieść o młodej kobiecie zmuszonej do konfrontacji z unoszącym się wciąż nad życiem jej męża duchem jego pierwszej żony to dziś absolutna klasyka literatury światowej. Wielokrotnie wznawiana, tłumaczona na kilkadziesiąt języków doczekała się także licznych adaptacji, zarówno filmowych, jak i scenicznych. Pierwszą z nich był nakręcony już w 1940 r. i nagrodzony Oscarem film Alfreda Hitchcocka pod tym samym tytułem. Najwybitniejszą narrację pisarki w ostatnich latach przypomniał także Netflix, który w 2020 r. wyprodukował oparty na niej film.
Adaptacji filmowej w gwiazdorskiej obsadzie, choć niezbyt lubianej przez autorkę, doczekała się także inna wybitna powieść Daphne du Maurier, Moja kuzynka Rachela, kolejny świetny dreszczowiec w jej dorobku. Także na motywach jej prozy Hitchcock nakręcił Ptaki, swój najsłynniejszy, stanowiący prawdziwą legendę kina, obraz. Na ekrany trafiło także inne opowiadanie jej pióra, Nie oglądaj się oraz powieści Zatoka Francuza i Hungry Hill.