Burza słoneczna ebook

Ro­śnie za moim czo­łem jak drze­wo wście­kło­ści o czer­wo­nych, iskrzą­cych li­ściach, li­ściach si­nych, bia­łych! Drze­wo, co jesz­cze drży na wie­trze

I roz­kru­szę twój dom, i nic nie bę­dzie mi obce, na­wet to, co ludz­kie

Jak drze­wo od środ­ka roz­sa­dza i kru­szy dom czasz­ki

I świe­ci ni­czym la­tar­nia w le­sie po­śród mro­ku

Göran Son­ne­vi, wiersz z to­mi­ku Det oavslu­ta­de språket (Nie­do­koń­czo­ny ję­zyk)

KIE­DY WIK­TOR STRAND­GÅRD umie­ra, tak na­praw­dę nie jest to jego pierw­sza śmierć. Leży na wznak w świą­ty­ni Źró­dła Mocy, pa­trząc do góry przez ogrom­ne okna w da­chu. Zda­wać by się mo­gło, że nic nie dzie­li cia­ła od ciem­ne­go, zi­mo­we­go nie­ba.

Bli­żej nie mo­żesz po­dejść, prze­cho­dzi przez myśl Wik­to­ro­wi. Gdy do­cie­rasz do ko­ścio­ła na wznie­sie­niu, u kre­su świa­ta, nie­bo jest pra­wie na wy­cią­gnię­cie ręki, wy­star­czy tyl­ko do­tknąć.

Wśród mro­ku nocy ni­czym smok wije się zo­rza po­lar­na. Gwiaz­dy i pla­ne­ty roz­stę­pu­ją się przed roz­iskrzo­nym mon­strum, któ­re z wol­na to­ru­je so­bie dro­gę przez nie­bo­skłon.

Wik­tor Strand­gård śle­dzi spoj­rze­niem wę­drów­kę zo­rzy.

Cie­ka­we, czy ona śpie­wa? – za­sta­na­wia się. Tak jak sa­mot­ny wie­lo­ryb w mor­skiej głę­bi?

Jak­by do­się­gnię­ta jego my­ślą, zo­rza za­trzy­mu­je się na chwi­lę. Prze­ry­wa nie­stru­dzo­ną po­dróż. Spo­glą­da na Wik­to­ra Strand­går­da chło­dem zi­mo­wych oczu. Bo za­praw­dę pięk­ny jest jak iko­na, gdy tak leży. Ciem­na krew roz­la­na ni­czym au­re­ola wo­kół dłu­gich, ja­snych wło­sów. Ogar­nia go sen­ność. Wła­śnie tra­ci czu­cie w no­gach. Już nic nie spra­wia mu bólu.

To dziw­ne, ale le­żąc i wpa­tru­jąc się w oko smo­ka, my­śli o swo­jej po­przed­niej śmier­ci.

Zjeż­dżał wte­dy z góry na ro­we­rze. To było na przed­wio­śniu, zbli­żał się wła­śnie do skrzy­żo­wa­nia ulic Adol­fa He­di­na i Hjal­ma­ra Lund­boh­ma. Ra­do­sny, pe­łen świę­tej wia­ry, z gi­ta­rą na ple­cach. Pa­mię­ta, jak koła ro­we­ru bez­rad­nie śli­zga­ły się po lo­dzie, gdy roz­pacz­li­wie pró­bo­wał ha­mo­wać. Jak ką­tem oka do­strzegł nad­jeż­dża­ją­cą z pra­wej stro­ny ko­bie­tę w czer­wo­nym fia­cie uno. Jak spoj­rze­li na sie­bie i po­ję­li. Świa­do­mość, że oto suną śli­zgaw­ką ku śmier­ci.

Z tym ob­ra­zem na siat­ków­ce Wik­tor Strand­gård umie­ra po raz dru­gi w swo­im ży­ciu. Już nie sły­szy zbli­ża­ją­cych się kro­ków. Jego oczy nie mu­szą po­now­nie oglą­dać lśnią­ce­go noża. Jego cia­ło jest tyl­ko pu­stą łu­pi­ną na pod­ło­dze zbo­ru. Prze­bi­ja­ną raz po raz, pod­czas gdy smok nie­wzru­sze­nie ru­sza w po­dróż po fir­ma­men­cie nie­ba.