Tuwim. Inspiracje ebook

Miłosz Kamil Manasterski

TUWIM

iNSPiRACJE

© Copyright by Miłosz Kamil Manasterski & e-bookowo

Na okładce: portret Juliana Tuwima pędzla Stanisława Ignacego Witkiewicza

ISBN 978-83-7859-192-4

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2013

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

z dnia 7 grudnia 2012 r.

w sprawie ustanowienia roku 2013

ROKIEM JULIANA TUWIMA

W 2013 roku przypadają sześćdziesiąta rocznica śmierci i stulecie poetyckiego debiutu Juliana Tuwima. Obie rocznice stanowią okazję do oddania hołdu temu wielkiemu Poecie, który kształtował język, wyobraźnię i społeczną wrażliwość wielu pokoleń Polaków, ucząc ich zarazem poczucia humoru i ukazując optymizm codziennego życia. Julian Tuwim to wybitny pisarz, autor wierszy dla dorosłych i dzieci, słów piosenek, tekstów dla kabaretów, rewii, operetek, ale także redaktor i tłumacz poezji obcojęzycznej. Współzałożyciel grupy poetyckiej „Skamander” i stały współpracownik „Wiadomości Literackich”, jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego, którego twórczość wpłynęła na następne pokolenia.

Poezja Juliana Tuwima jest jedną z najważniejszych w XX wieku propozycji uprawiania sztuki słowa. Bogata i różnorodna twórczość autora „Kwiatów polskich” stanowi żywotną i atrakcyjną propozycję dla odbiorców w każdym wieku.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekonany o szczególnym znaczeniu dorobku Poety dla dziedzictwa narodowego, ogłasza rok 2013 Rokiem Juliana Tuwima.

MARSZAŁEK SEJMU Ewa Kopacz

Julian Tuwim.Biogram

Julian Tuwim ur. 13 września 1894 w Łodzi. Dzieciństwo i młodość spędził w Łodzi, w 1916 r. przeniósł się do Warszawy, aby podjąć studia. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim (1916–1918), ukończył jedynie po jednym semestrze. Nieukończone studia nie przeszkadzały mu w niezwykłej karierze literackiej. Zadebiutował w 1911 przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa. Jego własny wiersz Prośba ukazał się w 1913 r. w „Kurierze Warszawskim”. W 1918 założył kabaret literackiego Pikador, a następnie współtworzył słynną grupę poetycką Skamander, w której był jedną z najjaśniejszych gwiazd. Jako autor tekstów i piosenek kabaretowych tworzył dla wieli warszawskich kabaretów, m. in. Miraż, Czarny Kot, Argus, Sfinks, Sfinks, Qui Pro Quo, Cyganeria, Stara Banda, Cyrulik Warszawski. Współpracował z pismami satyrycznymi „Cyrulik Warszawski” i „Szpilki”, teksty satyryczne drukował też na łamach „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”.

30 kwietnia 1919 poślubił Stefanię Marchew.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego.

Należał od 1919 do członków założycieli ZAiKS-u (zalegalizowanego w 1921), od 1932 był członkiem zarządu. Od 1920 członek ZZLP (Związek Zawodowy Literatów Polskich), należał także do PEN Clubu.

W czasie II wojny światowej przebywał na emigracji - w Rumunii, Francji, Portugalii i Brazylii, skąd w 1942 przybył do Nowego Jorku. W czerwcu 1946 wraz z żoną wrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Po powrocie z emigracji Tuwimowie adoptowali córkę Ewę, która w 2006 założyła „Fundację im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim”. Celem Fundacji jest udzielanie pomocy niepełnosprawnym i nieuleczalnie chorym dzieciom oraz niepełnosprawnej i nieuleczalnie chorej młodzieży, a także sprawowanie opieki nad dorobkiem artystycznym poety oraz jego siostry.

W ostatnich latach życia Tuwim stworzył niewiele wierszy. Zajmował się przede wszystkim tłumaczeniami i zbieraniem kuriozów literackich, które publikował w miesięczniku „Problemy” w cyklu „Cicer cum Caule”. Prowadził prace literackie, przekładowe i edytorskie. Publikował w „Kuźnicy”, „Odrodzeniu”, „Przekroju”, „Szpilkach”. W latach 1948-1949 był dyrektorem artystycznym, a w 1951 kierownikiem literackim Teatru Nowego. Wyróżniony Złotym Wawrzynem PAL za wybitną twórczość (1935), nagrodą literacką miasta Łodzi (1928 i 1949), doktoratem honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego, nagrodą polskiego PEN Clubu za przekłady z Puszkina (1935) i nagrodą państwową (1951). Julian Tuwim zmarł na atak serca 27 grudnia 1953 r. w Zakopanem, w pensjonacie “Halama” należącym do ZAiKS.

Twórczość Juliana Tuwima:

„Czyhanie na Boga”, Warszawa 1918

„Sokrates tańczący”, Warszawa 1920

„Pracowita Pszczółka. Kalendarz encyklopedyczno-informacyjny na r. 1921”(współautorem był Antoni Słonimski), Warszawa 1921

„Siódma jesień”, Warszawa 1922

„Wierszy tom czwarty”, Warszawa 1923

„Czarna Msza. Z cyklu satanistycznego”, Warszawa 1925

„Tysiąc dziwów prawdziwych”, Warszawa 1925

„Słowa we krwi”, Warszawa 1926

„Tajemnice amuletów i talizmanów”, Warszawa 1926

„Polityczna szopka Cyrulika Warszawskiego” (współautorzy: Marian Hemar, Jan Lechoń, Antoni Słonimski), Warszawa 1927

„Rzecz czarnoleska”, Warszawa 1929

„Szopka polityczna” (współautorzy: Hemar, Lechoń, Słonimski), Warszawa 1930

„Szopka polityczna” (współautorzy: Hemar, Lechoń i in.), Warszawa 1931

„Biblia cygańska i inne wiersze”, Warszawa 1933

„Jarmark rymów”, Warszawa 1934

„Bal w operze”, (powst. 1936, drukowany we fragmentach w różnych pismach; druk całości: „Szpilki”, 1946; wyd. osobne: Warszawa 1982)

„Treść gorejąca”, Warszawa 1936

„Lokomotywa. Rzepka (według starej bajeczki). Ptasie radio”, Warszawa 1938

„O panu Tralalińskim i inne wierszyki”, Warszawa 1938

„Słoń Trąbalski”, Warszawa 1938

„Zosia Samosia i inne wierszyki”, Warszawa 1938

„Kwiaty polskie”, Warszawa 1949

„Cicer cum