Syreny z Cat Island ebook

Edward Guziakiewicz

Syreny z Cat Island

mikropowieść SF

Co­py­ri­ght © 2015 Edward Gu­zia­kie­wicz

All ri­ghts re­se­rved

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Roz­po­wszech­nia­nie i ko­pio­wa­nie ca­ło­ści lub czę­ści pu­bli­ka­cji za­bro­nio­ne bez pi­sem­nej zgo­dy au­to­ra.

ISBN 978-83-64865-17-6 (EPUB)

Ob­raz na okład­ce li­cen­cjo­no­wa­ny przezDe­po­sit­pho­tos.com/Dru­kar­nia Chro­ma

Tytułem wprowadzenia

Edward Gu­zia­kie­wicz prze­no­si mi­tycz­ne sy­re­ny z wysp Mo­rza Egej­skie­go na dru­gą pół­ku­lę, na Ka­ra­iby, wpla­ta­jąc w swą opo­wieść o wa­bią­cych śpie­wem pięk­nych ko­bie­tach z ry­bim ogo­nem wą­tek fan­ta­stycz­no-na­uko­wy. Pi­sarz roz­po­czął pra­cę nad tym utwo­rem SF póź­ną je­sie­nią 2009 roku, a ukoń­czył go w lu­tym 2010 roku. Mie­ści się on w obej­mu­ją­cym wcze­śniej sześć mi­kro­po­wie­ści zbio­rze „Przy­lo­ty na Zie­mię” jako naj­now­sza siód­ma z ko­lei po­zy­cja z pro­po­no­wa­ne­go tam cy­klu.

Ak­cja to­czy się współ­cze­śnie na Cat Is­land na Ba­ha­mach, a na­stęp­nie w Mia­mi na Flo­ry­dzie. Za­fa­scy­no­wa­ny od dziec­ka mi­tem o sy­re­nach Pa­trick od­kry­wa, że te ta­jem­ni­cze isto­ty na­praw­dę ist­nie­ją. Co wię­cej, za­ko­chu­je się w jed­nej z nich. Ni­czym mi­tycz­ny Or­fe­usz do­cie­ra za swo­ją uko­cha­ną do za­klę­te­go krę­gu, któ­rym wła­da­ją ko­smi­ci. Do­cho­dzi do zdu­mie­wa­ją­ce­go wnio­sku, że za­gad­ko­wi obcy od wie­ków mo­ni­to­ru­ją ży­cie na Zie­mi. Czy uda mu się spro­wa­dzić do Mia­mi pięk­ną sy­re­nę o imie­niu Athe­na­is?

Rozdział pierwszy

Lu­dzie wi­dy­wa­li sy­re­ny od nie­pa­mięt­nych cza­sów. We­dług sta­ro­żyt­nych po­dań te pół-ko­bie­ty, pół-ryby za­miesz­ki­wa­ły małe wy­spy na Mo­rzu Śród­ziem­nym, a tam urze­ka­ją­cym śpie­wem wa­bi­ły że­gla­rzy i za­bi­ja­ły ich z zim­ną krwią. Na­tknął się na nie po­noć Ody­se­usz, król Ita­ki, bio­rą­cy udział w woj­nie tro­jań­skiej. Or­fe­usz miał ura­to­wać ar­go­nau­tów, za­głu­sza­jąc śpiew nimf wła­sną pie­śnią i grą na li­rze. Jed­nak w dwu­dzie­stym wie­ku opo­wie­ści o nich mało kto trak­to­wał po­waż­nie. Tym bar­dziej mało kto łą­czył te mi­tycz­ne stwo­ry z przy­by­sza­mi z da­le­kich stron ko­smo­su. A może po pro­stu sy­re­ny ze­szły lu­dziom z oczu i dla­te­go ich nie szu­ka­no?

Pa­trick szczy­cił się, że ma umysł ści­sły, ni­g­dy nie był zwo­len­ni­kiem po­glą­dów Eri­cha von Däni­ke­na i nie prze­sa­dzał z wia­rą w mity, tym nie­mniej wie­dział swo­je. Był zda­nia, że nie na­le­ży lek­ce­wa­żyć z po­zo­ru wąt­pli­wych i kru­chych do­wo­dów w imię na­iw­ne­go hoł­du dla obiek­ty­wi­zmu na­uki. Skąd zaś do­wie­dział się o tej wy­spie? Któ­re­goś po­po­łu­dnia usły­szał o niej od zna­jo­me­go. Za­uwa­żył go i przy­siadł się do jego sto­li­ka w po­rze lun­chu. Ko­le­ga aku­rat wró­cił z Ka­ra­ibów i szu­kał ko­goś, z kim mógł­by po­dzie­lić się wra­że­nia­mi. Zre­la­cjo­no­wał mu opo­wieść sta­re­go ry­ba­ka, któ­ry za kil­ka pu­szek piwa sprze­nie­wie­rzał się tu­byl­czej spo­łecz­no­ści i zdra­dzał jej se­kre­ty.

Sy­re­ny po­noć wy­cho­dzi­ły z wody, kie­dy zbli­żał się ich czas. Tyl­ko przy peł­ni księ­ży­ca. I szu­ka­ły fa­ce­ta. A pięk­ne były! Ta­kie, że dech za­pie­ra!

Pa­trick bla­do się uśmie­chał i przy­ta­ki­wał mu z uda­wa­ną obo­jęt­no­ścią. Nie chciał, by zna­jo­my się do­my­ślił, że ma ob­se­sję na punk­cie sy­ren. Przed ni­kim nie zdra­dzał się ze swą pa­sją. Gdy­by znu­dzo­ny kum­pel wdep­nął do jego miesz­ka­nia, od­krył­by ze zdu­mie­niem, że ze­brał mnó­stwo ga­dże­tów, któ­re się z nimi wią­za­ły, ksią­żek, wy­cin­ków pra­so­wych, zdjęć, pla­ka­tów i fil­mów wi­deo. Miał lek­kie­go świ­ra na punk­cie tych ta­jem­ni­czych istot, a in­te­re­so­wał się nimi od dziec­ka.

Czy więc mógł po­stą­pić ina­czej w ob­li­czu ta­kich re­we­la­cji? Po­mi­mo tego, że ob­ło­żo­no go pra­cą, nie­zwłocz­nie wziął urlop i po­le­ciał z Mia­mi do Na­ssau, sto­li­cy Ba­ha­mów. Tam prze­siadł się na lot do Ar­thur’s Town, by zna­leźć się na Cat Is­land. Aku­rat zbli­ża­ła się peł­nia księ­ży­ca. Wiatr sze­le­ścił tu w li­ściach palm, fa­scy­no­wa­ły rafy ko­ra­lo­we, a tro­pi­kal­na ro­ślin­ność obie­cy­wa­ła uda­ny wy­po­czy­nek.

Sie­dzia­ła w ką­cie sali, odzia­na w tro­chę na nią za luź­ną żół­tą blu­zę i wy­pło­wia­łe ba­weł­nia­ne spodnie, ścią­gnię­te par­cia­nym pa­skiem. Była dziw­nie smut­na i za­gu­bio­na, jak­by mimo słoń­ca i pla­ży zna­la­zła się w oto­cze­niu, któ­re jej nie cie­szy­ło. Sta­ra­ła się nie tra­cić wzro­ko­we­go kon­tak­tu z mo­rzem i kie­dy ktoś przy­my­kał ba­ro­we drzwi, na­tych­miast się pod­no­si­ła, by zno­wu je otwo­rzyć. Twarz mia­ła miłą i uj­mu­ją­cą, bez śla­du ma­ki­ja­żu, jed­nak jej blond wło­sy daw­no nie wi­dzia­ły grze­bie­nia. Sta­ło przed nią piwo, któ­re­go na­wet nie tknę­ła. Nie wy­glą­da­ła na wię­cej niż na dzie­więt­na­ście lat.

Pa­trick le­nił się już tu­taj dwa dni, włó­cząc się po pla­ży i za­glą­da­jąc w róż­ne kąty. In­tu­icja mu pod­po­wie­dzia­ła, że tra­fił bez pu­dła. Mi­lut­kiej dziew­czy­ny na pew­no nie było tu wcze­śniej i bez wa­ha­nia zbli­żył się do jej sto­li­ka.

— Hej! — życz­li­wie rzu­cił na po­wi­ta­nie, li­cząc, że zmy­sło­wa nim­fa go nie spła­wi.

Pod­nio­sła na nie­go nie­pew­ne spoj­rze­nie i py­ta­ją­co zaj­rza­ła mu w twarz. Po­ja­wił się w jej oczach cha­rak­te­ry­stycz­ny błysk, zdra­dza­ją­cy, że na­ga­bu­ją­cy ją fa­cet od­po­wia­da jej gu­stom. Ski­nę­ła przy­zwa­la­ją­co gło­wą. Przy­siadł się i za­czął do niej na­wi­jać, ale szyb­ko się zo­rien­to­wał, że pod­ry­wa­na la­ska nie zna an­giel­skie­go. W lot się po­ła­pał, że do­ga­dać się z nią może tyl­ko na migi.

Przy­ta­ki­wa­ła, wi­dząc, jak pró­bu­je jej rę­ka­mi wy­tłu­ma­czyć, że na wy­spach ba­ham­skich jest jak w raju. Spoj­rze­nie młód­ki było in­te­li­gent­ne, jed­nak bar­dziej od ge­stów, któ­re Pa­trick wy­ko­ny­wał, zaj­mo­wał ją owło­sio­ny tors chło­pa­ka. Po­żą­dli­wie wpi­ja­ła się wzro­kiem w do­brze umię­śnio­ne od­sło­nię­te ra­mio­na i chy­ba za­uwa­ży­ła to na­wet bar­man­ka, bo krzy­kli­wie przy­wo­ła­ła go do sie­bie.

Wy­jął port­fel, są­dząc, że po­wi­nien za­pła­cić i w jego pal­cach po­ja­wił się bank­not dwu­dzie­sto­do­la­ro­wy.

Mu­lat­ka po­krę­ci­ła prze­czą­co gło­wą, bo nie o to jej cho­dzi­ło.

— Sta­ry Sy­re­nus już nie żyje, on przyj­mo­wał te wy­cho­dzą­ce z mo­rza — z doj­mu­ją­cą szcze­ro­ścią rze­kła, nie przej­mu­jąc się, że blon­dy­necz­ka może ją usły­szeć. — Je­śli chcesz się nią za­jąć, weź ją do jego cha­ty. To na wzgó­rzu, na lewo od ścież­ki — po­ka­za­ła ręką nie­okre­ślo­ny kie­ru­nek.

— Sy­re­nus? — zdzi­wił się.

— Tak go na­zy­wa­no — rzu­ci­ła i na­gle umil­kła. Spu­ści­ła gło­wę, wra­ca­jąc do bu­te­lek i szkla­nek. Po­jął, że ni­cze­go wię­cej się nie do­wie. Zo­sta­wił na la­dzie bank­not i wró­cił do swo­jej pan­ny, nie cze­ka­jąc na resz­tę.

Cie­pło wy­cią­gnął do niej dłoń.

— Chodź! — mruk­nął za­chę­ca­ją­co. — Po­szu­ka­my tej cha­ty!

Po­słusz­nie się pod­nio­sła i dała się po­cią­gnąć. Wi­ją­ca się dro­ga była ob­sa­dzo­na z obu stron wy­so­ki­mi pal­ma­mi. Nie prze­szedł z dziew­czy­ną na­wet stu me­trów, gdy za­uwa­żył drew­nia­ną sie­dzi­bę. Wi­ta­ła ich sy­re­na, nie­udol­nie wy­ry­ta na wbi­tym w zie­mię pry­mi­tyw­nym dro­go­wska­zie.

Cha­ty­na Sy­re­nu­sa wspie­ra­ła się o nie­rów­ną skal­ną ścia­nę z wi­docz­nym z jed­nej stro­ny ni­skim wej­ściem do bu­dzą­cej nie­po­kój ciem­nej pie­cza­ry. Z dru­giej stro­ny sta­ły na jej stra­ży reszt­ki roz­sy­pu­ją­ce­go się muru. Mia­ła okna z brud­ny­mi szyb­ka­mi i wi­szą­ce na skó­rza­nych za­wia­sach prze­krzy­wio­ne drzwi. Da­lej zna­czy­ły się mię­dzy drze­wa­mi po­ro­śnię­te dzi­ką ro­ślin­no­ścią śla­dy daw­nej wio­ski, za­miesz­ka­łej przed prze­szło stu­le­ciem przez czar­nych nie­wol­ni­ków, zmu­sza­nych do ka­torż­ni­czej pra­cy na plan­ta­cjach ba­weł­ny.

— No to je­ste­śmy na miej­scu! — mruk­nął z nie­ja­ką ulgą.

Chciał nie­zna­jo­mą prze­pu­ścić przo­dem, ale młód­ka trzy­ma­ła się jego ple­ców, więc zaj­rzał tam pierw­szy, po­chy­la­jąc gło­wę. Na lewo była kuch­nia, na pra­wo po­kój miesz­kal­ny, w któ­rym rzu­cał się w oczy duży tap­czan na­kry­ty kapą. Przy­wi­tał ich względ­ny po­rzą­dek, co zdzi­wi­ło Pa­tric­ka. Spo­dzie­wał się bo­wiem chle­wu, po­zo­sta­wio­ne­go przez ma­ją­ce­go w no­sie sprzą­ta­nie tu­byl­ca.

Ob­jął ją i za­chę­ca­ją­co wska­zał po­sła­nie, ale dziew­czy­na wy­wi­nę­ła się i po­krę­ci­ła prze­czą­co gło­wą, co go na mo­ment zbi­ło z tro­pu. Ze śmier­tel­nie po­waż­ną miną wy­ry­so­wa­ła mu przed oczy­ma okrąg, na­stęp­nie po­ka­zu­jąc pal­cem nie­bo, więc do­my­ślił się, że z amo­ra­mi mu­szą za­cze­kać, aż wzej­dzie księ­życ. Po­tem niby au­to­mat grzecz­nie sta­nę­ła pod ścia­ną. Po­jął, że jest go­to­wa wa­ro­wać tak do zmro­ku.

Cóż było ro­bić? Po­my­ślał, że się ro­zej­rzy. Szu­fla­dy ko­mo­dy były pra­wie pu­ste. W trze­ciej lub czwar­tej na­tra­fił jed­nak na coś in­te­re­su­ją­ce­go. Zna­lazł się w jego rę­kach opra­wio­ny w ram­kę dy­plom ab­sol­wen­ta Har­war­du. Szyb­ka była pęk­nię­ta. Strzep­nął kurz i przyj­rzał się na­zwi­sku. Nic mu nie mó­wi­ło. Za­raz jed­nak w na­głym prze­bły­sku uzmy­sło­wił so­bie, że ze­tknął się kie­dyś z ar­ty­ku­łem na te­mat sy­ren, za­miesz­czo­nym w sie­ci przez tak pod­pi­su­ją­ce­go się fi­zy­ka. Co tu jed­nak ro­bił ten urzę­do­wy do­ku­ment?

Chcia­ło mu się pić. W kuch­ni zna­lazł ka­ni­ster z wodą mi­ne­ral­ną. Na­lał jej so­bie do kub­ka. Blon­dyn­ka po­szła tam za nim. Nie opusz­cza­ła go ani na krok. Wcze­śniej za­le­ża­ło jej na wzro­ko­wym kon­tak­cie z mo­rzem, te­raz zaś sta­ra­ła się nie stra­cić z oczu po­zna­ne­go chło­pa­ka. Po­dał jej dru­gi ku­bek.

Wy­pi­ła dusz­kiem. Woda była jesz­cze świe­ża i chłod­na, więc wy­de­du­ko­wał, że ka­ni­ster mu­siał ktoś tu przy­tar­gać nie­daw­no, może tuż po po­łu­dniu, a może tro­chę póź­niej.