sPokolenie, czyli Gniew ebook

© Co­py­ri­ght by An­drzej Te, 2013

© Co­py­ri­ght by Ji­ra­fa Roja, 2013

Re­dak­cja: Ja­ro­sław Cze­cho­wicz

Ko­rek­ta: Ja­ro­sław Cze­cho­wicz

Ła­ma­nie: Tat­su tat­su@tat­su.pl

Zdję­cie au­to­ra: Wik­tor Mo­ty­lew­ski

ISBN 978-83-63879-10-5

www.ji­ra­fa­ro­ja.pl

Wy­da­nie I 

War­sza­wa 2013

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Stra­co­ne­mu Po­ko­le­niu bez­ro­bot­nych ab­sol­wen­tów.

Obu­rzo­nym.

Prze­bie­głym spa­wa­czom i Pre­mie­ro­wi Pań­stwa Pe.

Ojcu…

De­dy­ku­ję.

Osoby

Dy­rek­tor Któ­re­goś Urzę­du (póź­niej Ex-Dy­rek­tor) – dy­rek­tor Któ­re­goś Urzę­du mia­sta Esz; po przy­mu­so­wym przej­ściu na eme­ry­tu­rę Ex-Dy­rek­tor; pry­wat­nie – Ju­rek.

Hu­bert Ha– twór­ca ka­ło­kul­tu­ry i gów­no­tek; kan­dy­dat w wy­bo­rach na Pre­zy­den­ta Mia­sta Esz, zma­sa­kro­wa­ny przez tłum po prze­gra­nej. Póź­niej zwa­ny rów­nież Pa­nem Bar­bie. Ka­tem Dzie­ci; osta­tecz­nie czło­nek PiP-y.

Ja­kub (Kuba) – bez­płod­ny le­karz on­ko­log, mąż Mo­ni­ki, twór­ca PiP-y.

Mo­ni­ka (Mo­nia) – bez­płod­na pie­lę­gniar­ka, żona Ja­ku­ba, twór­czy­ni PiP-y.

Ma­ło­lat – na­sto­la­tek; di­ler, pra­cu­ją­cy dla PiP-y; współ­pra­cow­nik Ex-Dy­rek­to­ra.

Adam (A.) – di­ler ma­ri­hu­any.

Bia­ły Skur­wiel (BS) – psy­cho­pa­tycz­na pro­jek­cja umy­słu Hu­ber­ta Ha; su­per­an­ty­bo­ha­ter lub anty-su­per­bo­ha­ter.

Pani… se­kre­tar­ka – se­kre­tar­ka Dy­rek­to­ra Któ­re­goś Urzę­du.

„dwu­dziest­ka” – dwu­dzie­sto­let­nia pro­sty­tut­ka.

Pre­zy­dent Pierw­sze­go Urzę­du – Pre­zy­dent Mia­sta Esz.

Nowy Pre­zy­dent Pierw­sze­go Urzę­du – Ta­de­usz, Ta­dzio, Ta­dzik.

Na­pier­ski – kie­row­nik wy­dzia­łu w Pierw­szym Urzę­dzie Mia­sta Esz.

Spe­cjal­ski – mło­dy Za­stęp­ca Pre­zy­den­ta Pierw­sze­go Urzę­du Mia­sta Esz.

Nowy Dy­rek­tor Któ­re­goś Urzę­du – na­stęp­ca Dy­rek­to­ra Któ­re­goś Urzę­du.

Dziec­ko, dziew­czyn­ka – jed­na z ofiar Pana Bar­bie.

Po­li­cjan­ci – roz­ma­wia­ją pod­czas oglę­dzin zwłok dziec­ka, ofia­ry Pana Bar­bie.

Po­li­cjant – funk­cjo­na­riusz prze­słu­chu­ją­cy Ex-Dy­rek­to­ra.

Je­den i dru­gi w ogrod­nicz­kach – wiej­scy męż­czyź­ni znę­ca­ją­cy się nad Hu­ber­tem Ha.

Wiki– Wi­ki­pe­dia.

Część IWładza, czyli zrzędy i urzędy

Lu­bił się za­kła­dać. Czę­sto.

– Uwiel­biam, jak mnie do­ty­kasz – szep­nę­ły ciem­ne usta za­nu­rzo­ne w cie­płym cie­niu wnę­trza… jego wnę­trza.

Był w niej. Skoń­czył. Było… mmm… tro­chę nud­no.

Jak zwy­kle zresz­tą, od dnia, gdy po­czuł, że seks, wła­ści­wie wszel­kie współ­ży­cie, kon­tak­ty z in­ny­mi oso­ba­mi obrzy­dły mu zu­peł­nie. No, pra­wie zu­peł­nie! Przy­najm­niej na ja­kiś czas. No, do­bra, może do przy­szłe­go ty­go­dnia. Ok! Do ju­tra?

Ona od­dy­cha­ła cięż­ko, zmę­czo­na swo­im od­gór­nym wy­sił­kiem, ryt­micz­nym ru­chem ma­syw­nych, dwu­dzie­sto­let­nich bio­der. On, w dole, w po­zy­cji ho­ry­zon­tal­nej, przy­po­mniał so­bie za­kład, któ­ry kie­dyś zro­bił z li­ce­al­ną ko­le­żan­ką Anną Ka. Cho­dzi­ło o inną jesz­cze kla­so­wą ko­le­żan­kę, rów­nież Annę, Anię Wu.

Mie­li na­ście lat. Byli na wy­ciecz­ce szkol­nej. Były to jed­ne z pierw­szych dni w ich ży­ciu, w któ­rych pró­bo­wa­li no­wo­ści, eks­pe­ry­men­to­wa­li i tym po­dob­ne. Tego wie­czo­ru, pod świe­tli­cą ośrod­ka, w pacz­ce, w któ­rej zwy­kle trzy­ma­li się w kla­sie, wy­pi­li pół li­tra wód­ki na kil­ka osób i może jed­no piwo, może dwa, albo trzy. Cała ta ilość al­ko­ho­lu roz­ło­ży­ła się na kil­ka dziew­czyn i paru chło­pa­ków. Niby nie­wie­le, ale jak na je­den z pierw­szych ra­zów – aku­rat. Tak, by za­szu­mia­ło, a do głów po­wpa­da­ły inne, mniej grzecz­ne niż zwy­kle, po­my­sły.

Mię­dzy Anną Ka a… wy­wią­za­ła się dys­ku­sja, po­tem spór, na koń­cu za­kład. Za­ło­ży­li się, że… nie uda mu się uwieść Anny Wu, oty­łej ko­le­żan­ki z ogrom­nym biu­stem i ład­ną bu­zią. We­wnętrz­nie czuł, że nie­raz był ukrad­kiem ob­ser­wo­wa­ny przez Wu; wte­dy ob­ra­cał się w jej stro­nę, a ona ru­mie­ni­ła się, cza­sem uśmie­cha­ła, cza­sem. Rzad­ko ze sobą roz­ma­wia­li, lecz on wie­dział, że ona. To się po pro­stu cza­sem czu­je, się wie. Za­ło­żył się więc o prze­ko­na­nie. Był pi­ja­ny, pod­nie­co­ny. Lu­bił wy­gry­wać. Są­dził, że za­wsze bę­dzie górą. W tam­tej chwi­li i w ko­lej­nych, w przy­szło­ści tak­że.

Ania Wu sie­dzia­ła w gru­pie swo­ich ko­le­ża­nek. Cał­kiem bli­sko ich sto­li­ka. Pod­szedł i za­ga­dał. Po­pro­sił, by z nim po­szła, prze­szła się, czy ma ocho­tę zer­k­nąć w gwiaz­dy? Tak, to ba­nal­ne, ale nie­bo ta­kie pięk­ne, może piwo? Tak, chęt­nie, cze­mu nie, bo co mi tam, nig­dy nie pod­cho­dzi­łeś, nie roz­ma­wia­łeś ze mną, cze­mu te­raz? A tak, wiesz, je­stem nie­śmia­ły. Nie wy­glą­dam, ale je­stem, wierz mi, za­wsze się… ba­łem.

Trzy­dzie­ści, czter­dzie­ści mi­nut póź­niej ca­ło­wał ją, jej ciem­ne, mięk­kie usta w cie­niu… mo­kre śli­ną, oczy wil­got­ne stra­chem, pro­si­ła, by prze­stał, że to za szyb­ko, tak nie moż­na, że chce ją oszu­kać, na­pił się i chce wy­ko­rzy­stać, że ona nig­dy. On rów­nież nig­dy – od­parł. Nig­dy w ży­ciu, jest pierw­sza. Nie, że pierw­sza w ca­ło­wa­niu, ale tak pierw­sza pierw­sza, w sen­sie, pierw­szeń­stwa, w sen­sie ab­so­lut­nym, sek­su­al­nym. Prze­stra­szy­ła się tego sło­wa, na­wet bar­dzo. Chwy­ci­ła go za rękę, wy­rwa­ła ją spod sta­ni­ka, za­czę­ła za­pi­nać bie­li­znę, nie mo­gła scho­wać tłu­stej pier­si pod pa­ję­czy­ną ma­te­ria­łu; wresz­cie się uda­ło, za­pię­ła się z tyłu, na ple­cach. Prze­pro­si­ła, że musi iść, za­czę­ła od­cho­dzić, chciał ją po­wstrzy­mać, przy­cią­gnąć do sie­bie. Mia­ła łzy w oczach tej ład­nej, krą­głej twa­rzy, pulch­ne dło­nie ode­pchnę­ły go de­li­kat­nie, usta po­ca­ło­wa­ły, po­wie­dzia­ły, że chce iść, jest śpią­ca, ale ju­tro od rana może się spo­tkać, zo­ba­czyć, ty też chcesz, co? – spy­ta­ła. No… – pa­dła od­po­wiedź. Zo­ba­czy­my. Po­szła w stro­nę swo­je­go dom­ku, w któ­rym spa­ła z dwie­ma ko­le­żan­ka­mi, tymi naj­bliż­szy­mi w kla­sie.

…od­cze­kał jed­ną, dwie, trzy mi­nu­ty i ru­szył w miej­sce, w któ­rym zo­sta­wił Annę Ka i resz­tę. Pod­szedł, po­chwa­lił się, nie chcie­li uwie­rzyć. W koń­cu ich prze­ko­nał, ko­niec koń­ców za­kład był o prze­ko­na­nie. Kil­ka mi­nut póź­niej wia­do­mość do­tar­ła do Ani Wu. Za­ła­ma­ła się, prze­pła­ka­ła całą noc. Nig­dy nie ode­zwa­ła do… Nic poza tym, poza jej upo­ko­rze­niem, a jego wy­gra­ną.

Po­da­jąc pie­nią­dze dziew­czy­nie, z któ­rą spę­dził go­dzi­nę, w tym po­ło­wę w łóż­ku, my­śla­mi był przy Ani Wu. Na­wet po tylu la­tach nie było mu jej żal. Tak samo jak tej, co wy­cho­dzi­ła. To były tyl­ko ma­szy­ny. Nie­czu­łe au­to­ma­ty. One uda­wa­ły, że im za­le­ży, że czu­ją. One nie czu­ły. To były au­to­ma­ty ro­zum­ne, o du­żej sile prze­bi­cia. In­a­czej nie by­ły­by w sta­nie zno­sić dnia co­dzien­ne­go. I prze­trwać.

– Mało! Jesz­cze na tak­sę daj – dwu­dziest­ka syk­nę­ła przy drzwiach, cho­wa­jąc bank­no­ty.

– Na pie­cho­tę nie mo­żesz?

– A ty so­bie zwa­lić nie mo­żesz?

– Mogę.

– A ja nie mogę. Da­waj, nie pier­dziel. Znam swo­je pra­wa.

– Co ty nie po­wiesz… – po­dał po­mię­tą dy­chę.

– Mało!

– Spa­daj.

Wy­pchnął ją. Za­mknął drzwi na klucz, za­suw­kę, łań­cuch. Gdy skoń­czył, od­cze­kał aż ucich­ną dźwię­ki kop­nięć i krzy­ków po dru­giej stro­nie bez­piecz­nej gra­ni­cy. W koń­cu po­szła.

Spoj­rzał na ze­ga­rek. Skrzy­wił się. Usta­wił alarm na rano. Po­szedł. Mi­nął sy­pial­nię. Padł na ka­na­pę i włą­czył te­le­wi­zor. Przy­krył się ko­cem. Chwy­cił szklan­kę z nie­do­pi­tym drin­kiem ze śla­dem szmin­ki. Przy­mknął oczy. Nie chciał spać w łóż­ku, nie chcia­ło mu się zmie­niać po­ście­li po.

– Fuj – wy­pluł, odło­żył szklan­kę, wy­łą­czył te­le­wi­zor i spró­bo­wał za­snąć. Jak co noc. Pró­bo­wał.

Robota robota

Nie ukry­wał (głów­nie przed sobą). Nie lu­bił przy­cho­dzić do biu­ra. Pra­co­wał w Któ­rymś Urzę­dzie. Był dy­rek­to­rem od… nudy.

Biz­nes star­to­wał o 7. On usta­wiał alarm w te­le­fo­nie na po siód­mej. W koń­cu był sze­fem – miał pra­wo. Miał nie­nor­mo­wa­ny czas pra­cy na umo­wie o pra­cę, któ­ry nor­mo­wał zgod­nie z wła­sną wolą i za­pa­łem do po­ko­ny­wa­nia na­rzu­co­nych obo­wiąz­ków.

Zwy­kle oko­ło 9. za­jeż­dżał pod bu­dy­nek Któ­re­goś Urzę­du. Wspi­nał się po scho­dach. Trze­cie pię­tro. Brak win­dy. Wcho­dził do se­kre­ta­ria­tu. Wi­ta­ła go ona, pani. Jak jej było? Za­sta­na­wiał się przez chwi­lę, gdy py­ta­ła o to, czy po­dać kawę, czy jak zwy­kle czar­ną bez cu­kru, czy może inną tym ra­zem? Nie – ta sama, co za­wsze. Ta sama, co każ­de­go dnia przez ostat­nich pięć lat, dro­ga pani. Jak ona mia­ła?… Sta­ra? Brzyd­ka?… Nie… bli­sko, ale to nie było tak. Ja­koś.

– Słu­cham pa­nią? – wy­rwa­ła go z za­du­my.

– Pan Iks Igrek zo­sta­wił panu wy­cin­ki z ga­zet. Pra­sów­ka I jesz­cze.

– Uhm. I co tam pi­szą, pani…?

– Nie wiem, pa­nie dy­rek­to­rze, jesz­cze nie zdą­ży­łam prze­czy­tać. Wie pan jak to jest! – za­czę­ła po­ran­ną man­trę ma­ru­dze­nia (wła­śnie! To za to za nią nie prze­pa­dał!). – By­łam już za dzie­sięć. Pa­trzę, a tu zno­wu tyle pra­cy, że nie mogę tego od razu ogar­nąć, a jak bym mia­ła za­cząć jesz­cze czy­tać to wszyst­ko, co przy­no­si pan Iks i resz­ta, to – za­trza­snął drzwi swo­je­go po­ko­ju; głos pani… ucichł, na­stał ab­so­lut­ny spo­kój.

Drzwi były bar­dzo so­lid­ne i szczel­ne. Zo­sta­ły wsta­wio­ne za jego ka­den­cji. Na jego proś­bę, na wnio­sek. Drzwi peł­ne w wer­sji przy­lgo­wej, wy­po­sa­żo­ne w próg opa­da­ją­cy, po­sia­da­ły naj­wyż­szą izo­la­cję aku­stycz­ną. Co wię­cej – ścia­ny za­byt­ko­we­go bu­dyn­ku mia­ły gru­bość kil­ku me­trów, wy­ko­na­ne z pru­skiej ce­gły. Tak przy­najm­niej lu­bił so­bie wy­obra­żać. To samo okna – pla­sti­ki naj­now­szej ge­ne­ra­cji. Po­miesz­cze­nie było więc nie­mal w peł­ni dźwię­kosz­czel­ne. Mu­sia­ło być. Gdy­by było in­a­czej, zre­zy­gno­wał­by z pra­cy. No! – może bez prze­sa­dy. Ale!

Miał sześć­dzie­siąt czte­ry lata. I miał dość ży­cia, któ­re wiódł. Tro­chę dość. Nie aż tak bar­dzo, by je nie wia­do­mo jak zmie­niać. Ale jed­nak dość. Nuda wy­kań­cza­ła go tak, jak żad­na ko­bie­ta czy na­łóg. Poza tym ery i jed­ne­go, i dru­gie­go sko­czy­ły się już w jego ży­ciu. Na­stał czas abs­ty­nen­cji mi­ło­snej (w sen­sie mi­ło­ści psy­chicz­nej, oczy­wi­ście, nie fi­zycz­nej) i ni­ko­ty­no­wej, któ­rej mu­siał się trzy­mać, je­śli chciał żyć względ­nie nor­mal­nie, a nie jako kar­dio­lo­gicz­ny ka­le­ka. To iry­to­wa­ło tym bar­dziej, że na świe­cie sza­lał kult mło­do­ści, zdro­wia, fi­zycz­nej przy­jem­no­ści, he­do­ni­zmu, ero­ty­zmu. Skan­da­licz­nie iry­tu­ją­cy gów­nia­rze, dwu­dzie­sto i trzy­dzie­sto­lat­ko­wie, peł­ni sił wi­tal­nych, en­tu­zja­zmu i po­zy­tyw­nej mo­ty­wa­cji pę­ta­li się na­wet w jego naj­bliż­szym oto­cze­niu. Mniej­sza o pa­nien­ki. One były jesz­cze do przy­ję­cia, były uży­tecz­ne, miło było cza­sem po­pa­trzeć, czę­ściej wy­ko­rzy­stać, skosz­to­wać, po­słu­chać ich kom­ple­men­tów, pod­li­zy­wa­nia się, po­uczest­ni­czyć w ich… roz­wo­ju, ta­kim czy in­nym. Jed­nak ład­ne, mło­do­cia­ne mę­skie gęby – co to, to nie To wzbu­dza­ło w nim gniew, tro­chę lęk, może Wklę­słe brzu­chy, umię­śnio­ne uda i łyd­ki, bia­łe kły, gład­ka skó­ra, mod­ne ciu­chy, lśnią­ce wło­sy – tych nie chciał wi­dzieć, te wy­wo­ły­wa­ły ne­ga­tyw­ne uczu­cie de­pre­sji, znu­dze­nia, przej­ścia w stan spo­czyn­ku.

– Szlag! – szep­nął, gdy roz­le­gło się pu­ka­nie do drzwi. – Tak? Pro­szę! – wy­pluł gło­śnym, aniel­skim gło­sem.

– Kaw­ka.

– Dzię­ku­ję pani…?

– Pro­szę, pa­nie dy­rek­to­rze – wy­dzium­dzia­ła do zrzy­ga­nia słod­ko pod­sta­rza­ła se­kre­tar­ka, któ­rej czar­ne wło­sy wa­la­ły się po pro­stu w każ­dym ką­cie! – Pa­nie dy­rek­to­rze.

– Tak?

– Pan Spe­cjal­ski przy­szedł. Cze­ka na spo­tka­nie.

– Niech wej­dzie.

Jako Dy­rek­tor Któ­re­goś Urzę­du za­rzą­dzał in­sty­tu­cją pod­le­głą Pierw­sze­mu Urzę­do­wi. Mu­siał słu­chać Pierw­sze­go we wszyst­kim i po­le­ce­nia prze­ka­zy­wać ni­żej, do swo­ich kie­row­ni­ków. Kie­row­ni­cy prze­sy­ła­li je pod­wład­nym spe­cja­li­stom, a spe­cja­li­ści ro­bi­li, co trze­ba lub spusz­cza­li jesz­cze ni­żej, do młod­szych spe­cja­li­stów, in­spek­to­rów, po­mo­cy biu­ro­wych i tak da­lej. Na koń­cu tego zło­żo­ne­go, wie­lo­seg­men­to­we­go pro­ce­su był zno­wu on – wy­cią­gał dłu­go­pis, skła­dał pod­pis. Cza­sa­mi czy­tał, co na­ba­zgra­li na kart­ce. Cza­sem nie mu­siał, bo. Nu­uuda! I te ma­ile. Tego to już nie mógł po pro­stu znieść! Łeb mu puchł od świa­tła mo­ni­to­ra, gdy ga­pił się w nie dłu­żej niż. W ogó­le czuł, że do­sta­je raka mó­zgu od tej tech­no­lo­gii, któ­rej skraj­nie nie­na­wi­dził za to, że jest tak szyb­ka i się roz­wi­ja jak pa­pier w ki­blu, któ­re­go za­pa­sów ad­mi­ni­stra­tor­ka bu­dyn­ku nie była w sta­nie na czas uzu­peł­nić..sta­rał się nie pić kawy. Wy­pi­jał dwie, trzy dzien­nie, w pra­cy. Jed­nak kie­row­ni­cy, kie­row­nicz­ki, spe­cja­li­ści, spe­cja­list­ki, in­spek­to­rzy i kon­ser­wa­to­rzy!… Te gno­je – my­ślał – chle­ją to kaw­sko jak ja­cyś ni­sko­ci­śnie­niow­cy, któ­rzy bez ko­fe­iny pa­da­ją na pysk w kra­inę snu i nie mogą się wy­próż­nić! Ile razy wy­cho­dził z po­ko­ju, szedł do wspól­nej dla wszyst­kich to­a­le­ty, otwie­rał drzwi, za­pa­lał świa­tło, ma­jąc na­dzie­ję, że przy zga­szo­nym nikt tam nie sie­dzi, że za­mknię­te okno ozna­cza, iż jest pu­sto, że za­mknię­ta ka­bi­na to nie jest wca­le zły znak, pod­ły omen, i na­ci­skał klam­kę do – i! Za­wsze, ale to za­wsze ktoś tam (kur­na!) sie­dział i… Spo­koj­nie, uspo­kój się – …po­wta­rzał so­bie w my­ślach. Spe­cjal­ski przy­szedł. Mu­sisz za­cho­wać zim­ną krew, być cool jak ci ma­ło­la­ci o moc­nych ner­wach z bia­łym prosz­kiem pod no­sem, rę­ka­mi w kie­sze­niach, ob­ci­słych spodniach typu rur­ki, do­pa­so­wa­nym ga­je­rze zna­nej mar­ki, wy­szpe­ra­nym w któ­rymś z (te­raz tren­dy) lum­pek­sów z ciu­cha­mi na wagę. Wcze­śniej osra­ny­mi, oplu­ty­mi, ob­la­ny­mi kawą i, lecz przez rącz­ki pań­ci lub mam­ci ta­kie­go mło­de­go wy­pra­ny­mi, od­pra­so­wa­ny­mi, wy­chu­cha­ny­mi i.

– Cześć dy­rek­to­rze!

– Wi­taj Wi­tol­dzie! – od­parł au­to­ma­tycz­nie uśmiech­nię­ty od ucha do ucha jak ja­kaś sik­sa na oral­nej ma­tu­rze. – Cóż cię do mnie spro­wa­dza o tak wcze­snej po­rze?

– Wcze­snej? Nie śpię już od pią­tej – rzu­cił, roz­glą­da­jąc się po wnę­trzu.

– Ran­ny pta­szek… – wark­nął w spo­sób kon­tro­lo­wa­ny i ugryzł się w ję­zyk, by nie do­dać cze­goś, co ci­snę­ło się na usta. – To się chwa­li. Kto rano wsta­je.

– Wia­do­mo!

– Ta.

– Tak jest, pa­nie dy­rek­to­rze!

– Nie in­a­czej. Sia­daj, śmia­ło pa­nie pre­zy­den­cie. Nie mu­sisz się krę­po­wać, czuj się jak.

Albo spier.! – tak już tyl­ko po­my­ślał, choć bar­dzo chciał to wy­po­wie­dzieć. A nie mógł! Co go po­wstrzy­my­wa­ło? Za­wsze się nad tym za­sta­na­wiał. Cho­ciaż do­brze wie­dział. Tyl­ko uda­wał, że nie wie.

– Więc cóż cię spro­wa­dza?

– Same do­bre wie­ści, pa­nie dy­rek­to­rze! – wy­krzy­czał ener­gicz­nie, uśmiech­nię­ty jesz­cze sze­rzej niż. Po pro­stu, sze­rzej.

– Więc cie­szy­my się? – Dy­rek­tor wo­lał do­py­tać.

– Na­wet bar­dzo! – pa­dło po­twier­dze­nie.

Uf – od­sap­nął, po­cze­kał, aż tam­ten usią­dzie, uło­ży się wy­god­nie w nie­wy­god­nym krze­śle dla in­te­re­san­tów (któ­re tak jak i drzwi za­mó­wił z pre­me­dy­ta­cją na swój for­mal­ny, dy­rek­tor­ski wnio­sek) i za­czął słu­chać… jed­nym uchem, a dru­gim.

Spe­cjal­ski był Za­stęp­cą Pre­zy­den­ta Pierw­sze­go Urzę­du. Na­le­żał do ener­gicz­nej gru­py z mle­kiem pod no­sem, albo – bar­dziej współ­cze­śnie – z mle­kiem w prosz­ku pod no­sem. Gru­py trzy­dzie­sto­lat­ków, któ­rzy od­nie­śli suk­ces dzię­ki sile prze­bi­cia, cha­ry­zmie, ukła­dom, pro­tek­cji, ko­nek­sjom w naj­wyż­szych pań­stwo­wych in­sty­tu­cjach, Osta­tecz­nych In­stan­cjach. Mó­wił szyb­ko, wy­raź­nie, był kom­pe­tent­ny, miał po­czu­cie hu­mo­ru. W kon­tak­cie z nim czu­ło się, że ży­cie trak­to­wał lek­ko, z iro­nią, w spo­sób nie­wy­mu­szo­ny, wręcz chłod­ny. Ze swo­ich źró­deł, czy­li od osób tzw. życz­li­wych Dy­rek­tor do­wie­dział się, że Spe­cjal­ski nie po­sia­da żony. O tym świad­czył rów­nież brak ob­rącz­ki na pal­cu. Nie miał na­rze­czo­nej, dziew­czy­ny. Miał za to duże gro­no lu­bią­cych go zna­jo­mych i przy­ja­ciół. Tak przy­najm­niej było do mo­men­tu, w któ­rym świe­żo upie­czo­ny rad­ny Spe­cjal­ski, wy­róż­nia­ją­cy się czło­nek swo­jej par­tii, zo­stał po­wo­ła­ny na sta­no­wi­sko wi­ce­pre­zy­den­ta Pierw­sze­go Urzę­du. Wów­czas – jak to zwy­kle bywa – za­wsze życz­li­wych mu i za­pa­trzo­nych w nie­go roz­bo­la­ły oczy od tego pa­trze­nia, a sym­pa­tia po­dą­ży­ła w swo­ją, czy­li inną stro­nę, a ję­zy­ki za­czę­ły mie­lić i mie­lić, i mie­lić, i.

Spe­cjal­ski oka­zał się być ge­jem. Mało kto o tym wie­dział. Dy­rek­tor miał jed­nak swo­je uszy tu i tam, więc po­siadł tę cen­ną in­for­ma­cję. Szcze­gól­nie cen­ną w kra­ju o tak mało to­le­ran­cyj­nym spo­łe­czeń­stwie (przy­najm­niej w prak­ty­ce, nie w an­kie­tach imien­nych), któ­re­go czę­ścią był Dyro i pe­dzio-Spe­cjal­ski. Dla­te­go wi­zy­ty mło­dzień­ca nie sta­no­wi­ły spe­cjal­nie mro­żą­ce­go krew w ży­łach even­tu. Były one po czę­ści ro­dza­jem kon­tro­li pra­cy pod­le­głe­go Dy­rek­to­ra Któ­re­goś Urzę­du. Dyro miał haka, więc – przy­najm­niej pod tym wzglę­dem – mógł (w ro­bo­cie) spać spo­koj­nie.

Gość wy­szedł kil­ka­dzie­siąt mi­nut póź­niej. Wła­ści­wie nie po­zo­sta­wił żad­nej osza­ła­mia­ją­co po­zy­tyw­nej wia­do­mo­ści. Nic, cze­go Dy­rek­tor by nie wie­dział od swo­ich życz­li­wych.

In­for­ma­cje! Tak, to były cza­sy pry­wat­nej, se­lek­tyw­nej wie­dzy i ko­mu­ni­ka­cji oraz od­po­wied­nie­go do­bo­ru jej ka­na­łów. Kto je po­sia­dał – ten ist­niał, utrzy­my­wał się na po­wierzch­ni, po pro­stu Był!

Na przy­kład taki Na­pier­ski. Był waż­nym kie­row­ni­kiem w Pierw­szym Urzę­dzie. Mógł wie­le po­móc, za­ła­twić, miał doj­ścia do Se­kre­ta­rza, czy­li oso­bi­stej mę­skiej se­kre­tar­ki sa­me­go Pre­zy­den­ta Pierw­sze­go Urzę­du, or­ga­ni­zu­ją­cej każ­de for­mal­ne spo­tka­nie, przyj­mu­ją­cej i zwal­nia­ją­ce­go każ­de­go bar­dziej zna­czą­ce­go pra­cow­ni­ka sa­mo­rzą­du. To jest coś! Mó­wi­ło się na­wet, że Na­pier­ski ma na nie­go/na nią haka. Po­nad­to po­sia­dał swo­ją naj­star­szą la­to­rośl na bar­dzo wy­so­kim stoł­ku – ćśśś! – rzą­do­wym [sic!]. Co wię­cej – nie było haka na nie­go sa­me­go, Na­pier­skie­go, przy­najm­niej nikt go nie znał, nig­dy nie wi­dział. Ża­den IPN, żad­ne CBŚ czy CBA! No nikt! Ab­so­lut­nie, żad­na żywa czy mar­twa du­sza! Poza.

Za­nim Dy­rek­tor zo­stał dy­rek­to­rem był za­le­d­wie śred­nie­go szcze­bla urzęd­ni­kiem wy­dzia­łu kie­ro­wa­ne­go przez Na­pier­skie­go Pra­co­wał tro­chę od nie­chce­nia, tro­chę z obo­wiąz­ku, tro­chę dla ry­wa­li­za­cji z in­ny­mi śred­nie­go szcze­bla urzęd­ni­czy­na­mi, tro­chę, by nie zo­stać prze­go­nio­nym przez tych ni­żej, tro­chę, by do­go­nić tych po­wy­żej i nie la­tać dla nich na po­sył­ki, tak­że tro­chę z do­skwie­ra­ją­cej mu już wte­dy nudy, dla za­bi­cia cza­su pod­czas ośmiu go­dzin od-do, któ­re po­nie­dzia­łek-pią­tek na­le­ża­ło prze­ty­rać, prze­trwać względ­nie ja­koś – tak nor­mal­nie, jak każ­dy, któ­ry tro­chę chce, ale znacz­nie bar­dziej musi. Dla­te­go pił dużo kawy, cza­sem yer­ba mate (taki trend), by mieć siłę i mo­ty­wa­cję. Jadł spo­ro owo­ców, by nie utyć i nie zmar­nieć. To wszyst­ko spra­wia­ło, że jak na wy­ści­gi bie­gał za po­trze­bą. Bar­dziej tą po­chła­nia­ją­cą wię­cej cza­su i ener­gii, niż tą, co raz-dwa i po spra­wie.

Pan Na­pier­ski z ko­lei był nie­zwy­kle chu­dym, acz nie mniej żar­łocz­nym star­szym je­go­mo­ściem. Był wręcz ewe­ne­men­tem, je­śli cho­dzi o pe­ry­stal­ty­kę je­lit i – ogó­łem – tra­wie­nie. Wią­za­ło się to więc z jego czę­sty­mi wi­zy­ta­mi w ustę­pie, któ­ry był – co po­wszech­ne w pań­stwie czę­stych bra­ków, nie­do­ró­bek – tyl­ko je­den dla ca­łe­go wy­dzia­łu, przy­najm­niej dla tej mę­skiej, sam­czej jego czę­ści sku­pio­nej na dwóch pię­trach po­koi.

Tak przy­szły Dy­rek­tor po­znał ta­jem­ni­cę Na­pier­skie­go, po­sta­ci w mie­ście waż­nej, z ko­nek­sja­mi. Prze­cięt­ne­mu od­bior­cy nie­wy­mu­szo­nych ko­mu­ni­ka­tów może się to wy­dać in­for­ma­cją bła­hą, ba!, śmiesz­ną, że­nu­ją­cą, wła­ści­wie to żad­ną, lecz dla… było czymś waż­nym, istot­nym, po­sia­da­ją­cym od­po­wied­ni po­ten­cjał w rę­kach kre­atyw­ne­go umy­słu. Otóż – nie owi­ja­jąc w ba­weł­nę – Na­pier­ski miał swe­go ro­dza­ju zbo­cze­nie, hi­gie­nicz­ny de­fekt.

Za­wsze, ale to za­wsze, gdy we­szło się po nim do cuch­ną­cej ka­bi­ny, było się świad­kiem pły­wa­ją­ce­go w dole efek­tu wy­sił­ków jego je­lit. Moż­na było obej­rzeć go do­kład­nie i z bli­ska bez żad­nych prze­szkód. Było tak – co w lot po­jął przy­szły szef Któ­re­goś Urzę­du – po­nie­waż Na­pier­ski cho­ro­bli­wie nie­na­wi­dził pa­pie­ru to­a­le­to­we­go i nig­dy go nie uży­wał. Nig­dy też nie ko­rzy­stał ze spłucz­ki. Po za­ła­twie­niu swo­jej spra­wy w musz­li klo­ze­to­wej, po pro­stu wsta­wał, pod­cią­gał por­t­ki i od­cho­dził. Z tego po­wo­du nig­dy też nie mył po tym wszyst­kim dło­ni. Może to nic, ale.

W świe­cie po­li­ty­ki, do­bre­go PR-u, dzię­ki nie­po­szla­ko­wa­nej opi­nii i do­sko­na­łe­mu po­cho­dze­niu, ro­dzi­nie, wzo­ro­we­mu ojcu, za­słu­żo­ne­mu w by­łym sys­te­mie, dzię­ki któ­rym syn Na­pier­skie­go wspiął się na wy­ży­ny po­li­tycz­ne­go dra­pa­cza chmur, to była waż­na in­for­ma­cja. In­for­ma­cja, któ­ra od­po­wied­nio udo­ku­men­to­wa­na i sprze­da­na do me­diów oraz w inne, mniej me­dial­ne miej­sca, mo­gła za­szko­dzić, ze­szpe­cić ide­al­ny wi­ze­ru­nek rysą cuch­ną­cą z pew­no­ścią in­a­czej niż pach­ną wio­sen­ne fioł­ki.

Zbiór ta­kich oraz