Przystanek ebook

An Wer

Przystanek

dla zakochanych i samotnych

© An Wer, 2017

Twórczość, która pozwoliła przetrwać chwile samotności, tęsknoty i żalu, dała radość tworzenia i satysfakcję. Czasem smutna, nieraz zabawna, momentami erotyczna, emocjonalna, osobista.

ISBN 978-83-947761-1-4

Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

Czekam na przystanku życia

na ostatniego przewoźnika,

co sprzeda bilet za dwa złote

i zabierze mnie w tę samą stronę.

W słowa święte wierzę,

a Ty mówisz jak bóg,

wiem, że dzisiaj nie odjadę,

ani nie odejdę…

Mówisz, że za rzeką

zasnąć też jest ciężko,

w rączkach zamiast piłki

kulę świata musi trzymać.

Myślisz, że gdy będziesz stary

wszystko będzie prostsze,

usta omijasz jak kierowca

pijanego na drodze.

Czułość jest prawdomówna,

wierzę w tę pustkę i ciszę,

w jej nieme słowa święte,

wciąż stoję na przystanku

czekając na Ciebie…

Zimą wspinasz się na górę,

idziesz nocą czarnym lasem,

niebo dźwigasz na ramionach

lecz przyklękasz tylko czasem.

Gwiazda spada tuż za Wozem,

taki Wielki, szybko jedzie może?

Pod ich Twórcy nieopamiętaniem

ktoś uwierzył w zmartwychwstanie.

Ty chłopaku, wolny strzelcu

niedowiarkiem długo byłeś,

idąc nocą pod gwiazdami

odzyskałeś wiarę w miłość.

Możesz unieść każdy ciężar,

droga trudna lecz przyjemna.

Gdy uczucie jest prawdziwe

nie zabiera, daje siłę.

Znów ciemności błyszczą oczy,

mróz aż szczypie rozpalony,

noc zaprasza do wolnego tańca

sadza na pól nagich kolanach.

Wytańczona czarna dama,

cała się rozpływa z rana,

a on dalej ściska, trzyma

tak jak w Tobie, jest w nim siła.

Opuszczamy białe niebo

przed nadejściem nocy

wielki, czarny koń już ciągnie

gwiazd pełniutkie wozy.

Jadą nocą Drogą Mleczną

przez krainę ciszy wieczną,

stojąc gdzieś pomiędzy nimi

by nie zgasły, też milczymy.

Nie uciszy noc strumieni

nie jesteśmy tu potrzebni,

szumią o miłości wielkiej,

przeglądają się w nich czaple.

Nie potłuką się na szczęście

z lawinowym jej nadejściem

drzew zgarbionych wiatrem czasu

odjeżdżamy w sen spokojny,

Twoja dłoń na mojej dłoni

ogniem płoną horyzonty.

Stanęła na skale świątynia samotna,

tylko jednemu swoje mury podda.

Na widok budowli zlecieli się bogowie

jeden zamieszkał jej święte podwoje.

Odtąd świątyni już nikt nie zbezcześci,

Bóg skarbów pilnuje i wzrokiem pieści,

samotność złożyła miłości w ofierze

Boga w sercu nikt jej nie odbierze.

Tylko śmierć tak potężne mury powala,

ciepłe światło wnętrz żywcem wykrada,

ucisza serca roztańczonych dzwonów

pokrywa patyną głowy lśniących kopuł.

Kiedy Bóg odchodzi z jakiejś świątyni

może ona runąć już w każdej chwili,

gdy trwa na skale dumna, choć samotna

ma swego Boga, który ją wciąż kocha.

Pośród wspomnień wykopalisk

dawnych związków niewypały,

na gruzach przeszłości

niewybuchy miłości.

dźwięków, by się z nocą splatać,

lecieć do lepszego świata,

tam gdzie „wszystko lśni jak diament”

i „zieleńsza trawa”.

Tak wiele miły chcę Ci powiedzieć…

to czego pragniesz i nie chcesz wiedzieć,

może i lepiej, że Ciebie nie ma,

bo gdy się zjawiasz, mowę mi odbiera.

A ja się lubię dzielić dobrym słowem

i potrzebuję mieć Cię stale przy sobie

więc nie mam pojęcia na czym to polega

że gdy przychodzisz, dech mi zapiera.

Jeśli nie chcesz bym była kaleką

trzymaj się proszę ode mnie z daleka,

poznasz myśli moje najszczersze

gdy będę pisać o miłości wiersze.

Lecz ja uwielbiam Cię jak czereśnie,

choć jestem pełna, chciałabym jeszcze.

Co będzie jeśli zamieszkamy z sobą?

Z całą pewnością zostanę niemową!

Otworzyłam oczy pod zielonym niebem

już umarłam, czy leżę pod drzewem?

Śmiechy naszych dzieci słyszę w oddali

z piłką, gitarami wniebowzięci cali…???

Bierzesz mnie za rękę, idziemy do drzewa,

opieramy się o nie, miłości się nie da,

zanim ptak wyleci, żołędzie opadną

wszystkie jego listki aż po czubek zadrżą.

Skoro to niebo, to i niebiańska zabawa,

przy ognisku pijemy, śpiewamy do rana!

Może to nie raj i jeszcze nie umarłam,

ale tu granica gdzieś się już była zatarła…

Przyszła wieczorem

usiadła ostrożnie

przy okrągłym stole,

oczami nocy

ale dusza nadal pragnie,

szuka ciepła dłoni,

na granicy życia

w mgle swych uczuć błądzi.

Brama, ścieżka, drzwi do domu

wejść nie wolno już nikomu,

a w ogrodzie studnia stoi,

co nikogo już nie poi…

w albumach przechowuję

pożółkłe zaświadczenia.

Była miłość i szczęście!

Mam zdjęcie…

Wkładał do ręki chleb i młotek

mówił: „Każdy córko musi

odwalić tu swoją robotę”.

Przychodzi we śnie

Miłość w ziemi zakopana

wzrasta w nas każdego rana.

Wbijam gwóźdź i kroję chleb

wiem, że nie jestem sama.

Wybuduję wiersz

jak łódź, naszą Arkę,

zamieszkamy w słowach

najpiękniejszych na stałe