Perfumy Kleopatry ebook

Jina Bacarr

Perfumy Kleopatry

Rozdział 1

Ustronne miejsce nad jeziorem w pobliżu Berlina

29 kwietnia 1941 r.

Blondynki zawsze ściągały na niego kłopoty. Ona mogła sprowadzić na niego śmierć. Wysoka, z ciałem jak ze snu rzeźbiarza, z dużymi piersiami i uwodzicielskimi ruchami, jakich nie spotkał u żadnej innej kobiety. Szła lekko i zmysłowo, a biodra falowały jak w tańcu.

Postawny esesman z wydatnym nosem trzymał jej ramię w żelaznym uścisku.

– Rozbierz ją! – wrzasnął, popychając blondynkę ku niemu.

– Nie podniosę ręki na kobietę. – Nawet jeśli jest oszustką i kłamczuchą, dokończył w myślach. Przeszedł mu dreszcz po krzyżu, gdy oczy niemieckiego oficera przybrały groźny wyraz. Najchętniej rzuciłby się na niego, jednak stał nieruchomo z rękami na biodrach.

– Rozbierz ją! Teraz! – Nazista strzelił z pejcza tak blisko jego głowy, że prąd powietrza połaskotał skórę na karku. Poczuł, jak zalewa go fala gorąca. Przełknął, zakrztusił się śliną, która miała dziwny posmak. Jednak zachował zimną krew i odwagę. Bez wątpienia wielbiący siłę faszysta lubował się w okrutnych, wyuzdanych aktach, a teraz usiłował wywołać w nim zazdrość i sprowokować do rywalizacji. Dlaczego? Kto miałby ją wygrać?

– Jeśli nie chcesz posłuchać rozkazu niemieckiego oficera – powiedziała spokojnym, wyważonym głosem – sama ci pokażę, jak się rozbiera kobietę.

Rozpięła ozdobne guziki i otarła rękę, jakby wycierając lepki pot. Wężowym ruchem wyślizgnęła się z niebieskiej jedwabnej sukni, zrzuciła śnieżnobiałe czółenka, zdjęła nylonowe pończochy i podwiązki. Została w cielistej halce. Oddychała nierówno, mrużyła oczy w jaskrawym świetle słonecznym i czekała na jego reakcję.

– Chcesz, żebym cię przeleciał – stwierdził z niedowierzaniem.

– Tak.

– Więc po co te głupie gierki?

– Jest ciekawiej – odparła z uśmiechem.

– Zwariowałaś.

– Ja? To ty jesteś szalony, jeśli nie skorzystasz z okazji.

– Nie rozumiem. Po tym, co się stało w Kairze...

– To przeszłość – ostrzegła go spojrzeniem, by nie kontynuował tematu, a jednocześnie zwilżyła językiem wargi, co wyglądało jak wyraźna zachęta do pocałunku.

Wyciągnął ręce, by ją przygarnąć do siebie, ale zanim sięgnął talii, puściła się biegiem do jeziora i wspięła na wielki granitowy głaz tuż nad brzegiem wody. Tam jasnowłosa piękność wygięła się niczym syrena podczas słonecznej kąpieli. Piersi zakołysały się, a ona kusicielską pozą obiecywała, że pokaże mu wszystko. Odpowiedział uśmiechem. Prawdziwa nimfa, miękka, mokra i pachnąca morską wodą. Nie miał wątpliwości, że zanim skończy się ta dziwaczna wyprawa, będzie uprawiał seks z tą kobietą.

Uniosła ręce, jakby chciała sięgnąć nieba i rozpędzić wiszące nad nimi ciężkie chmury wojny. Rzuciła na niego urok i już nie byłby w stanie wycofać się, uciec. W tym zapomnianym przez ludzi zakątku panował niczym niezmącony spokój, jakby bogowie postanowili spełnić kaprys tej najady. Nie na długo.

Na palcu wskazującym nosiła pierścień z wielkim rubinem otoczonym perłami. Kamień zamigotał, gdy przesuwała dłonią po sobie, jakby już była naga. Koszulka przylegała do ciała jak druga skóra.

– Ostrzegam. – Zsunęła ramiączko z białego jak kość słoniowa ramienia. – W przeciwieństwie do tego, w co wierzy nasz niemiecki przyjaciel, nigdy nie spotkałam mężczyzny, który by mnie zdołał zaspokoić.

– Już kiedyś mi to powiedziałaś. Wtedy udowodniłem ci, jak bardzo się mylisz. Teraz też to zrobię.

– Obiecujesz?

Drugie ramiączko zsunęło się. Te powolne i dobrze zaplanowane ruchy miały sprawić, by wrząca krew odebrała mu zdolność racjonalnego myślenia. Kusiła go jak odaliska, ścisnęła piersi rękami, podkreślając piękny rowek między nimi. Zabrakło mu słów, ale nie zapominał, co o niej wie. Była kobietą obdarzoną precyzyjnym, niebezpiecznym umysłem. Używała mężczyzn do zaspokajania własnych żądz.

Gniew pulsował mu w żyłach, jakby płynęła w nich rtęć, na myśl o wyuzdaniu tej kobiety czuł metaliczny posmak w ustach, ale nie odpowiedział, gwizdnął tylko przeciągle. Uśmiechnęła się. Nie widać było po niej ani odrobiny zażenowania czy speszenia swoją zuchwałością.

– Wielu mężczyzn próbowało zaspokoić mój głód, ty też... – Przerwała, wiedząc, że oboje wrócili myślą do tamtej szalonej nocy w zadymionym nocnym klubie. – Żadnemu się nie udało.

– Nie rozumiem. Jaką, do diabła, prowadzisz grę? – Nabrał powietrza i ruszył w jej stronę, ale zanim zdołał ją pochwycić, ześlizgnęła się ze skałki z gracją mitycznej boginki i teraz stała przed nim w całej krasie, półnaga, długonoga, ekscytująca.

Odwróciła się plecami.

– Pomożesz? – spytała głosem gorącym jak pustynny wiatr.

Zamek wzdłuż kręgosłupa zapraszał, by go rozpiąć. Uwodziła go, pewna, że jej się nie oprze. Wróciła obsesyjna myśl o sprowadzeniu tej pięknej kobiety do roli erotycznej niewolnicy, na klęczkach obsługującej pana. Pragnienie, które prześladowało go od dwóch lat; od tamtej chwili, gdy ją po raz pierwszy zobaczył w Kairze. Piękność bez serca; nienawidził jej za to. Udowodniła mu to ponownie, gdy spotkali się w Londynie przed kilkoma tygodniami. Zadrżał, od jeziora powiało chłodem. Przypomniał sobie, że nie są sami. Obserwowała ich para niebieskich oczu, lodowatych i głodnych, śledząc każdy intymny gest. Przyczajony drapieżnik.

– Cała przyjemność po mojej stronie. – Rozpiął jednym szybkim ruchem. – I po twojej.

Odwróciła się powoli, poruszając ramionami, jakby tańczyła shimmy. Koszulka zsunęła się z piersi i bioder i opadła na ziemię jak jedwabna kałuża. Blondynka była wysoka, choć w tej chwili stała przed nim na bosaka. Pomyślał, jak dobrze będą wyglądały jej długie nogi, gdy obejmie go nimi w talii. Zrobiła krok w bok i przyjęła pozę modelki. Ręce na biodrach, jedna noga przed drugą, palcem stopy narysowała w powietrzu linię, jakby rzucając mu wyzwanie, by ją przekroczył.

Wstrzymał oddech. Była naga. Piękne, duże piersi, krągłe i jędrne. Duże sutki, brązowe i sterczące. Wąskie biodra. Płaski brzuch. Pochyliła głowę z pozorną wstydliwością. Przypomniał sobie, że często to robiła. Z jej spojrzenia wyczytał, że jest zadowolona z wrażenia, które na nim wywiera. To rozgrzało go do białości, podsyciło pożądanie w niepojęty wprost sposób. Dotąd uważał, że żądza jest jak letnia burza, rozpłomienia się w jednej chwili i równie łatwo przechodzi.

Teraz było inaczej. Mężczyzna mógł się zatracić w pożądaniu tej kobiety. Doskonale wiedziała, jak utrzymać go całymi godzinami w takim stanie. Długie włosy spadające na ramiona połyskliwą falą, ruchy pełne lekkości i gracji, jakby była tancerką na scenie. Jedną z tych dziewczyn, które tańczą w świetle reflektorów, przysłonięte tylko wachlarzami z piór. Budzą w mężczyznach najdziksze pragnienia, choć są tylko sceniczną iluzją.

Zrobiła parę tanecznych ruchów. Mógłby przysiąc, że jej skóra połyskuje, jakby była pokryta luminescencyjną substancją, jakby zapalił się nad nimi niewidzialny reflektor i oświetlił primabalerinę na scenie.

Będzie ścigał swoją rozkoszną ofiarę cierpliwie i bez pośpiechu. Cóż z tego, że stoją nad jeziorem, a każdy ich gest obserwowany jest przez czujne oko esesmana. Wokół rozciągają się lasy, nikt niepowołany nie przerwie tej wyrafinowanej gry seksu i kłamstw. Za Republiki Weimarskiej spotykali się tu naturyści, ale to było wcześniej, zanim brunatne koszule i wyznawcy swastyki położyli kres podobnym niewinnym igraszkom.

– Twoja kolej – rozkazała, kładąc mu ręce na ramionach, a rubin błysnął w słońcu.

Niezwykły pierścień znowu przypomniał mu o Kairze i o nieszczęsnym draniu, który go jej ofiarował. Nigdy nie poznał historii z tym związanej. Czy był jedną z ofiar, dał się ponieść pożarowi krwi, uległ kusicielce i przegrał? Czy obarczał ją winą za własne niepowodzenie? Czy każdego mężczyznę musiała doprowadzić do upadku?

A może tylko jego?

Spotkali się przypadkowo w hotelu „Adlon” w Berlinie. Kulił się w fotelu w lobby, zastanawiając się, w jaki sposób uniknąć aresztowania, gdy zobaczył ją na szerokich schodach prowadzących do głównego wejścia. Powołał się na dawną znajomość. Udała, że nie widzieli się nigdy w życiu.

– Jestem Amerykanką – stwierdziła. – Pomylił pan osoby.

Nie mogła wiedzieć, że groziło mu zatrzymanie przez gestapo, tortury, najpewniej śmierć. Czyby się tym przejęła? Wątpliwe. Później natknął się na nią w barze, gdzie piła drinki w towarzystwie oficera SS. Zdecydował się podejść do niej jeszcze raz. Przedstawiła go Niemcowi jako amerykańskiego kochanka, którego musi wyekspediować z Berlina przed powrotem szwedzkiego narzeczonego.

– Czemu nie uda się po prostu do amerykańskiej ambasady na Pariser Platz? – dopytywał esesman.

– Nie może wrócić do Stanów – wyjaśniała, prężąc się tak, by piersi uwydatniały się lepiej pod obcisłą jedwabną sukienką. – Grozi mu oskarżenie o morderstwo.

Niemiec odwrócił się i zmierzył go wzrokiem z dziwnym, taksującym uśmieszkiem na wydatnych bezkrwistych ustach. Odniósł wrażenie, że oficer interesuje się bardziej nim niż jego rzekomą kochanką, ale przypisał to własnej paranoi. Liczyło się tylko to, że zdawał się przełknąć wyjaśnienia o powiązaniach Amerykanina z przemysłem ciężkim, tak chętnie inwestującym w Niemczech, stąd ochrona jego dobrego imienia byłaby w gruncie rzeczy działaniem dla dobra Trzeciej Rzeszy. Esesman zasugerował, że jako pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych może użyć swoich wpływów i załatwić wizę w ambasadzie argentyńskiej, jeśli Amerykanka zgodzi się na postawione warunki.

Amerykanka? Przecież była poddaną brytyjską.

Chuck Dawn poznał ją jako angielską arystokratkę, zimną, wyrachowaną istotę, która zmienia kochanków jak rękawiczki. Ona wiedziała o nim niewiele, tylko tyle, że jest amerykańskim lotnikiem i szczerze jej nienawidzi. A zaczęło się tak dobrze. Spotkali się w klubie dla wybranej klienteli, dyskretnie schowanym w jednej z bocznych uliczek Kairu. Nie ukrywała, że pragnie się znaleźć w jego ramionach, natychmiast, jeśli to możliwe, i koniecznie bez odzieży. Sprawy przybrały fatalny obrót, gdy został oskarżony o brutalne morderstwo. Działał w stanie wyższej konieczności, ratując jej życie, ale policja nie dała mu wiary. Teraz, w Berlinie, groziła mu śmierć. To nie był dobry moment, by zajmować się prywatną wendetą. Gestapo deptało mu po piętach i nie powinien odkładać ucieczki na później. A jednak, wbrew zdrowemu rozsądkowi, został. Chciał się o niej czegoś dowiedzieć, a w gruncie rzeczy – choć sam przed sobą wolał się do tego nie przyznawać – chciał pójść z nią do łóżka. Pragnął jej. Znowu.

Zgodził się na jej grę. Wiza wyjazdowa za jedno popołudnie seksu. Znakomity sposób na wymknięcie się z pułapki, i to pod nosem Abwehry, niemieckiego wywiadu. Zanim się obejrzał, był już w drodze do miejsca potajemnych schadzek niemieckich naturystów, usytuowanego nad jednym z jezior w bezpośrednim sąsiedztwie Berlina. Mała plaża z trzech stron osłonięta była lasem, a od strony wody wysoką trzciną. Doprowadziła ich tu piaszczysta droga, w którą zjechali z szosy, tuż za urzędem pocztowym w jednej z anonimowych wiosek, tak podobnych jedna do drugiej. Było ciepło, więc okna samochodu – czarnego mercedesa z tablicami rejestracyjnymi świadczącymi o tym, że wóz jest własnością gestapo – były otwarte, a wiatr bił pasażerów po twarzy. Za przydrożnym straganem z owocami skręcili ponownie, przejechali pod wiaduktem, a potem przez bramę w płocie z drutu kolczastego. Tutaj Niemiec kazał im wyskoczyć z samochodu i z ubrań. Dodał jeszcze, że Chuck ma wyjątkowe szczęście.

– Akurat jestem w nastroju do takich zabaw. Bo inaczej...

Cóż, wiele osób usiłujących wydostać się z Berlina kończyło na gestapo. Nie było to miejsce przyjazne dla takich, którzy mają coś do ukrycia.

Chuck nie poznawał siebie. Musiał być szalony, że w ogóle się na to zgodził, a teraz było już za późno, by się wycofać. Przekonanie esesmana, że są kochankami gotowymi zrobić wszystko w zamian za wizę, było brawurowym posunięciem, ale wystawiło oboje na wielkie niebezpieczeństwo. Instynkt podpowiadał mu, że cała eskapada zamieni się w samobójczą misję, jeśli nie wykonają planu co do joty i będą się opierać przed uprawianiem seksu. Nie spodziewał się po partnerce takiej gotowości do zainicjowania erotycznej sceny, a teraz po prostu musiał podążyć w jej ślady. Inaczej nazista zastrzeli ich oboje.

Chuck potrzebował czegoś więcej niż szczęście, żeby wyjść z tego cało. Tymczasem wpatrywał się jak zaczarowany w partnerkę. W ciepłym popołudniowym słońcu wyglądała jak świetlista zjawa. W rozmowie z niemieckim oficerem deklarowała, że seks jej zobojętniał, ale w rzeczywistości pragnęła go z dziką żądzą i dążyła do niego z obsesyjnym uporem, zupełnie jak mężczyzna.

Nachylił się nad nią, przyciągnięty zapachem. Była to intensywna i zupełnie niepowtarzalna woń, od której kręciło się w głowie, przemawiająca silnie do zmysłów. Zapach korzenny i słodki, wabił go jak syreni śpiew.

W tej kobiecie są dwie sprzeczne istoty: płochliwa, ulotna fatamorgana oraz rozpustna, zmysłowa, nieokiełznana jawnogrzesznica. Jak jej dotrzymać kroku?

Przycisnął twarz do platynowych włosów i głęboko wciągnął rozkoszną woń. Obsypał delikatnymi pocałunkami kark, nie przestając szeptać lubieżnych słówek, zapowiedzi, co z nią zrobi za chwilę. Tymczasem badał palcami wilgotne wejście, gorące i śliskie. Ta kobieta była jak dojrzały do zerwania owoc. Podniósł rękę, połyskiwała w złocistym słońcu, jej soki były jak najsłodszy miód. Położył palce na jej suchych czerwonych wargach, a potem sam je oblizał, aby oboje mogli skosztować tej esencji.

Już zaraz wtargnie w nią i spełni wszystkie jej najdziksze fantazje, będzie ją ujeżdżał, aż zapłonie, będzie żebrała o więcej i więcej z zagryzionymi wargami, z lśniącym potem pokrywającym skórę. Wreszcie zacznie błagać, by już kończył, a on nie posłucha. Każe jej płacić za wszystko, co mu zrobiła. Serce mu się ścisnęło. Dlaczego właściwie to go niepokoi? Wyrwała mu bebechy i wywlokła z niego głęboko ukrytą delikatną cząstkę jego męskiej natury, której nigdy nie ujawnił żadnej kobiecie, bo poprzysiągł sobie, że nikomu nie ujawni własnej słabości. Lecz oto ta kobieta zdemaskowała go bez wysiłku. Pokazała mu, kim jest.

Desperatem.

Jedno jej słowo zmieniło jego życie, wytrąciło z równowagi i pozbawiło poczucia bezpieczeństwa, choć przecież wcale nie wiedziała, nie mogła wiedzieć, że był gotów wyrzec się pragnień i pójść na wojnę, a nawet umrzeć, gdyby było trzeba. W jakiś niesamowity, niewytłumaczalny sposób rozumiała go, a przecież wcale go nie znała. Nie mogła wiedzieć, że od dzieciństwa cała jego odwaga brała się z ryzykanckiego igrania ze śmiercią, a nie z radości życia. Miał ochotę złapać ją i pieprzyć zawzięcie, aż nie będzie mogła oddychać, a on zyska pewność, że już nigdy żaden mężczyzna nie zawładnie nią w taki sposób.

Jedno słowo, powiedziała tylko jedno słowo, ale strąciła go w środek piekła. Już raz się wydostał. Zrobi to znowu. Teraz nie miał ochoty się nad tym zastanawiać. Patrzył tylko na wielki rubin osadzony między dwoma opalizującymi perłami i myślał, jak bardzo przypomina czerwień łechtaczki skrytą między dwoma połyskującymi wilgocią wargami.

Musiała wyczuć te obleśne myśli, bo bezwstydnie potarła podbrzuszem o jego brzuch. Spodnie nagle wydały mu się za ciasne, a erekcja niemal bolesna. Nie protestował, gdy stanęła na palcach i otarła się o niego biustem. Zdjął marynarkę, potem koszulę. Szło mu to niezdarnie. Patrząc na jej piersi, opuścił dwa ostatnie guziki. Zlitowała się nad nim i sama rozpięła mu spodnie.

– Przysługa za przysługę – szepnęła, ściągnęła mu majtki i przesunęła rękami po biodrach. Miał wrażenie, że zaraz eksploduje. Najpierw zdjęła mu spodnie, potem spodenki, a teraz obmacywała go, jakby był rozpłodowym bykiem. Czy nie to polecił jej hitlerowiec? Ku jego uciesze mają prowadzić wyuzdane gierki, a gdyby go nie zadowolili, wylądują na przesłuchaniu w siedzibie gestapo.

Schyliła się i rozwiązała mu buty. Podnosząc się, musnęła wargami jego członek, język przylgnął na chwilę do żołędzi w wyrafinowanym pocałunku podobnym do liźnięcia płomienia.

Poderwał się do działania. Odrzucił koszulę i krawat. Nie mógł napatrzyć się na to doskonałe kobiece ciało. Nie była młodziutką dziewczyną, z pewnością skończyła trzydzieści lat, ale jej ciało otaczane troską i poddawane wszelkim kosmetycznym zabiegom łączyło urodę z dojrzałością. Z pewnością na dobre jej wyszła przynależność do brytyjskiej arystokracji, choć teraz podawała się za Amerykankę. W odległości kilku metrów od nich oficer SS czekał cierpliwie na swoją kolej.

Chuck nie miał w sobie ani krztyny cierpliwości, nie ze spodniami spuszczonymi do kolan i piękną kobietą pochyloną u jego stóp.

– Widownia się niecierpliwi. – Wskazał brodą Niemca, który siedział na dużym głazie i od niechcenia uderzał pejczem o granit. Szeroka klatka piersiowa, niemal białe włosy obcięte na wojskową modłę, umięśnione ramiona, silne uda. Funkcjonariusz elitarnej straży przybocznej Hitlera obserwował ich seksualne igraszki z sadystycznymi pomrukami. Przechadzał się wokół nich w oficerkach, na palcu lewej ręki połyskiwał sygnet z trupią główką, uderzał pejczem o udo, wreszcie powiedział wyraźnie, czego po nich oczekuje. Mają się pieprzyć. Mocno i głośno. On będzie się im przyglądać. Rozpiął kołnierzyk czarnego munduru i świsnął rzemieniem w powietrzu.

Chuck uniósł ją gwałtownie. Wsunęła kolano między jego uda, zarzuciła mu ręce na szyję, stopą przydeptała spodnie.

– Pokażmy mu to, co chce zobaczyć – szepnęła.

– Nie słucham rozkazów kobiet, nawet tak pięknych jak ty. – Sięgnął ręką między jej uda, zwilżył palec i odnalazł pulsujący punkt.

– Twoje męskie ego musi poczekać na dopieszczenie. Mam zadanie do wykonania i nie dbam o to, czy ci się podobają moje metody.

Komenderujący ton w najmniejszym stopniu nie przypominał głosu kobiety na granicy orgazmu. Zadanie? Ta lwica salonowa? Jaką grę prowadziła? Miał na końcu języka ostrą ripostę, ale uznał, że woli się z nią kochać, niż kłócić.

– Cieszę się, że tak dobrze się rozumiemy – szepnęła zmysłowym, zdyszanym głosem.

– Nie lubię, kiedy ktoś mną manipuluje. Czemu tak łatwo zrzucasz ciuchy i oddajesz się pierwszemu lepszemu facetowi z twardym kutasem? – Teraz głaskał ją wolniej. – Czy jesteś aż tak spragniona mężczyzny, jakiegokolwiek, który zapali ciemne światło w twoim brzuchu i zmusi do żebrania o mocne rżnięcie? Tak nisko cenisz samą siebie, swoje ciało, swoją duszę?

Nie miał pojęcia, dlaczego to powiedział.

– Nie twoja sprawa. – Przez moment wydawało mu się, że w jej oczach dostrzega wrażliwość i smutek, jakby ktoś zerwał z bladej twarzy zasłonę iluzji, ale musiało to być złudzenie. – Gdybyś mnie nie rozpoznał, byłabym już w drodze z Niemiec. Teraz nie wiadomo, czy ujdziemy z życiem.

A więc ona także podejrzewała hitlerowca o najgorsze.

– Jeśli mi się nie uda... – zawahała się – ...przeszukaj podróżny kufer w hotelu „Adlon” i odzyskaj mój pamiętnik ukryty w podwójnym dnie. Dostarcz go do rąk własnych pani Wills w Londynie. – Zdyszanym szeptem podała mu numer pokoju. – Powiedz jej, żeby oddała dziennik pewnemu dżentelmenowi w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, będzie wiedziała, komu, zanim hitlerowcy odkryją cel mojej podróży do Berlina. I koniecznie zabierz z sobą perfumy. Niewykluczone, że będziesz ich potrzebować.

– Perfumy?

– Perfumy Kleopatry. Teraz nie ma czasu na wyjaśnienia.

– W co właściwie jesteś wplątana? Tylko powiedz prawdę... – próbował jeszcze.

– Twój kraj nie przystąpił do wojny z Niemcami, ale ludzie, których nie znasz ani ty, ani ja, są zakładnikami w rękach tego szaleńca, opętanego planem „ostatecznego rozwiązania”. – Gdy uszczypnęła się boleśnie, zorientował się, że chce opóźnić szczytowanie, by przekazać coś ważnego. – Mam szansę udowodnić, że nie żyłam na próżno, że zrobiłam coś dobrego. Nie pytaj już o nic więcej.

– Czego nie chcesz mi powiedzieć? – szepnął, nie przestając drażnić jej łechtaczki.

– Nie przestawaj... – Przymknęła oczy, jej rysy złagodniały, jakby w chwili szczytowania spadła z nich maska twardej, niezależnej kobiety, na moment odsłaniając wrażliwe, subtelne wnętrze, skrywane przed bezdusznym światem.

Jej uroda zaparła mu dech w piersiach.

Po chwili odzyskała samokontrolę i znowu miał przed sobą typową jasnowłosą kusicielkę, pożeraczkę mężczyzn. Zaczęła pieścić swoje piersi, pojękując i zachęcając go, oznajmiając całą sobą: „Zerżnij mnie, teraz, już”.

To nie był scenariusz brukowego romansidła, ale jego życie, i nie zamierzał go stracić. Wziął ją na ręce i położył na białym piasku. Serce mu waliło, czuł, jak drżała przygnieciona do ziemi jego ciężarem. Palcami odnalazł wilgotne wejście, droczył się z nią, wycofując się, zanim jeszcze zdążył znaleźć się wewnątrz. Czuł, że wyolbrzymiała emocje, odgrywała je na użytek esesmana, a jednocześnie cały czas się kontrolowała. Zmienił pozycję, zsunął się i zaczął ssać łechtaczkę, skubać wargami, drażnić koniuszkiem języka. Przywarł ustami do jej ciała, a kiedy wstrząsnął nią niekontrolowany dreszcz, wiedział, że ma ją w swojej mocy.

Znał dobrze ten wyraz twarzy u kobiet. Widywał go na rumianych buziach wiejskich dziewczyn, które kochały się z nim w stodole na sianie, gdy przemierzał kraj niewielkim dwupłatowcem, albo na zadbanych twarzyczkach dziewcząt z towarzystwa, z ich perfumami, czerwoną szminką i przezroczystymi pończochami. Ona była inna. Należała do brytyjskiej arystokracji, a jednak nie wstydziła się okazywać, jak bardzo pożąda mężczyzn, wszystko jedno, czy będą to ich języki, czy penisy. Była nienasycona, wiecznie głodna pulsowania w brzuchu, które sprawiało, że stawała się tak rozkosznie wilgotna i gotowa na jego przyjęcie.

Nie czekał dłużej. Rozepchnął szerzej jej uda i wtargnął w głąb, poruszając się z początku wolno, aż zaczęła go ponaglać i domagać się siły i tempa. Wkrótce odnaleźli właściwy rytm, poruszali się jak w tańcu, odpowiadała na każdy jego ruch, nie ustępując mu w niecierpliwej żarliwości. Nie mógł oderwać wzroku od twarzy swej partnerki. Wargi przypominały czerwienią rubin na pierścieniu i tak samo połyskiwały.

Jej źrenice rozszerzały się, gdy wsuwał się głębiej, ciało falowało i zamykało się wokół niego, aż wreszcie osiągnął ten punkt, poza którym nie ma już odwrotu. Im głębiej docierał, tym bardziej się otwierała. Tylko jej oczy pozostały niezbadane i tajemnicze. Zimne zielone oczy, które przyprawiały go o lodowate dreszcze, choć ciało spływało potem. Oczy jak głębokie jeziora, zazdrośnie kryjące tajemnice duszy. Musi dotrzeć do głębi, musi zobaczyć, co się kryje za kolejną zasłoną, inaczej nie będzie w stanie usatysfakcjonować ani jej, ani siebie.

Przytrzymywał ją za biodra, z trudem miarkując swoją siłę, by nie zostawić na ciele fioletowych śladów. Dobrze wiedział, że osiągnęła już ten poziom szaleństwa, przy którym pozwala się na wszystko, ale nie chciał zatracić się bez reszty. Za taką przyjemność płaci się wysoką cenę.

Kolejne trzaśnięcie pejcza zadźwięczało mu w uszach znacznie bliżej. Wyraźnie podniecony esesman stał nad nimi. Czy był już gotów przyłączyć się do zabawy?

Wyślizgnął się jednym zdecydowanym ruchem. Zaprotestowała głośno. Była tak blisko kolejnej fali rozkoszy, a on odwrócił kierunek przypływu.

– Ty draniu! – wrzasnęła, nie hamując emocji.

Tak, jest draniem i w tym momencie niemal nienawidził samego siebie. Czuł zapach jej soków zmieszany z odurzającym aromatem perfum i aż się trząsł z pragnienia, by znowu zanurkować. Co miały znaczyć te bzdury o perfumach Kleopatry? I ta dziwna prośba o odzyskanie pamiętnika z pokoju hotelowego. Nie umiał jej rozgryźć. Czy była tylko egoistyczną hedonistką, za jaką się podawała? Z wielkim wysiłkiem cofnął się, wiedząc, że nieuchronną rozkosz przemienił w nieuchronny ból, ale nie widział innego sposobu, by przeżyć.

– Co, do diabła, robisz?

– Rozgrzałem cię. Dla niego.

Bezwstydnie rozłożył jej uda, otworzył dolne wargi połyskujące jak wnętrze różowej muszli i zaprezentował esesmanowi, który świśnięciem pejcza co i rusz akcentował swoją obecność.

– To piękna kobieta. Zasługuje na to, żeby ją pieprzył oficer Trzeciej Rzeszy – powiedział ciężką angielszczyzną. – Gdybym miał ku temu inklinację.

Chuck odwrócił się w jego kierunku, nagle zaniepokojony. Instynkt krzyczał, że grozi mu niebezpieczeństwo. Co, do licha, ten szkop insynuował?

– Będzie zaszczycona, jeśli dogodzi członkowi SS – stwierdził, starając się panować nad głosem.

– Wolę patrzeć, jak pan jej dogadza, natomiast ja będę się oddawał całkiem innej rozrywce.

Duża ręka ześlizgnęła się na udo i niedwuznacznie zaczęła je ugniatać. Stali tak blisko, że czuł intensywny zapach tego czystej krwi Aryjczyka, zapach pożądania z domieszką perwersji. Zasady gry zmieniły się i zdecydowanie mu się to nie podobało.

Zapadła martwa cisza. Amerykanin stał jak rażony piorunem. Zaskoczenie, szok, strach? Jeśli strach, to nie o własne życie, lecz życie kobiety. Ostrzegawcze spojrzenia, które posyłała w jego kierunku, świadczyły o tym, że prowadziła jakąś bardziej skomplikowaną grę. O co w tym wszystkim chodzi?

Obejrzał się. Esesman zdążył zrzucić czarny mundur. Miał ochotę unieszkodliwić go kopniakiem w genitalia, ale rzucanie się z gołymi rękami na uzbrojonego przeciwnika nie byłoby mądrym ruchem. Niemiec miał pistolet. Walther P-38, świetna broń. Pasowała do ręki jak rękawiczka. Chuck zrozumiał, że nie ma szansy, gdy zobaczył, jak hitlerowiec odbezpieczył pistolet sprawnym ruchem. Muskularne ciało czuć było pożądaniem, pot połyskiwał na tatuażu w postaci dwóch bliźniaczych błyskawic.

Niemiec bez ogródek pokazał, czego od niego chce. Teraz paradował zupełnie nagi, tylko w oficerkach i czapce z trupią czaszką, od niechcenia strzelając pejczem.

Chuck starał się opanować przyśpieszony oddech. Schował ręce za plecami, by ukryć, jak bardzo mu się trzęsą. Dotyk mężczyzny wyprowadził go z równowagi. Był rozgrzany seksem, bliski orgazmu i czyjeś ręce na pośladku, czyjekolwiek, mogły go doprowadzić do eksplozji. Żadne inne wyjaśnienie nie miało sensu. Jeśli Niemiec spróbuje jeszcze raz, dostanie w zęby. Słyszał wcześniej plotki o upodobaniu niektórych nazistów do uprawiania seksu z mężczyznami. Wykreślali z niego jakąkolwiek zniewieściałość, woleli brutalne, zaprawione piwem zbliżenia, w których samiec znajdował zupełnie inną dziuplę do wystukania. Sama myśl o tym przyprawiła go o swędzenie całej skóry, jakby pokryła ją ropiejąca wysypka.

– Zabawimy się – powiedział esesman. – Jestem pewien, że się wam spodoba.

– A jeśli nie odpowiada mi ta zabawa? – prowokował go Chuck.

– Na pewno dostosujemy się do pana kapitana – wtrąciła pośpiesznie Angielka. – Będę się pieprzyła z wami jednocześnie.

– Nie – szczeknął hitlerowiec. – Wydupczę was oboje.

Chwycił za pośladek Chucka, a ten z całej siły wbił palce z jego rękę. Miał wrażenie, że zrobi w niej dziury.

– Przysięgam, że jeśli jeszcze raz mnie dotkniesz...

– Będziesz ją posuwał, mein Herr, a ja, jak mawiają Amerykanie, zabezpieczę tyły – stwierdził rechotliwie.

– A jeśli odmówię?

– Nie będzie wizy wyjazdowej. – Przejechał ręką po wewnętrznej stronie uda Chucka i trzasnął go z całej siły pejczem, gdy usiłował wyrwać mu pistolet.

Chuck stęknął i wciągnął powietrze, żeby nie wrzasnąć z bólu.

– Proszę nas zabrać z powrotem do Berlina. Ta gra zaszła za daleko – wydusił.

– Zabiorę was prosto do siedziby gestapo, żebyście wytłumaczyli powody pobytu w Berlinie – warknął nazista i wbił mu lufę pistoletu pod żebra.

– Nie zamierzam się z niczego tłumaczyć. Ameryka nie prowadzi wojny z Niemcami.

– Zapomniał pan o umowie? – Jej ton był chłodny i oficjalny, gdzieś przepadła cała kokieteria. Spojrzała na Chucka wymownie, dając mu do zrozumienia, że bierze na siebie tę rozmowę. Przestała odgrywać erotyczną fantazję, świadoma, że esesman nie jest nią zainteresowany.

– Za późno! – Skierował pistolet w jej stronę.

Chuck bezsilnie zacisnął pięści. Musiał pohamować chęć rzucenia się na Niemca, bo inaczej kobieta mogła stać się przypadkowym celem dla śmiercionośnych kul.

– Nie! – krzyknęła, a gwałtowny ruch ręki wywołał rozbłysk światła odbitego od wielkiego pierścienia, co na sekundę oślepiło hitlerowca.

Chuck błyskawicznie nabrał garść piachu i czekał na dalszy rozwój wypadków.

– Szkoda zniszczyć tak doskonałe ciało – powiedział chłodno esesman. – Nienaganne proporcje, przyznaję, ale dla dobra Rzeszy...

– Uciekaj! – krzyknął Chuck i cisnął piaskiem w twarz Niemca, który gwałtownie odchylił głowę, aż spadła z niej czapka.

Chuck pokonał dzielącą ich odległość w dwóch krokach, depcząc po esesmańskich insygniach, i z całej siły kopnął esesmana w podbrzusze. Pistolet wypalił, a kula trafiła w ziemię, podnosząc fontannę piasku.

Nie czekała. Widział, jak pędziła w stronę jeziora, a platynowe włosy lśniły w słońcu niczym morska piana. Zakręciła się w miejscu i już stała na wielkim głazie, ramiona złożyła na piersi, pierścień połyskiwał na palcu. Patrzyła na Chucka, jakby błagając, żeby nie zapomniał. Kolejny wystrzał. Tym razem nazista był szybszy. Zanim Chuck zdążył zareagować, kobieta krzyknęła i skoczyła do jeziora. Wszystko działo się w ciągu sekund, a jemu się wydało, że czas stanął w miejscu.

Czy druga kula utkwiła w celu?

Nie miał czasu sprawdzać. Niemiec rzucił się na niego, zwinny jak jaszczurka. Tarzali się po ziemi, wymierzając sobie ciosy i wyślizgując z obezwładniających chwytów. Usiłował sobie przypomnieć techniki walki, których uczył się w czasie licznych wypadów do Hongkongu, aż w końcu udało mu się wytrącić Niemcowi broń z ręki. Musiał uderzać szybko i celnie, bo przeciwnik był silniejszy. Wymierzył prawy sierpowy prosto w podbródek, ale esesman zaskoczył go unikiem i trafił prosto w żołądek. Odskakiwali od siebie, a potem znów zamieniali się w kłąb mięśni jak gryzące się psy. Niemiec odzyskał na moment broń, jednak Chuck znów wytrącił mu ją kopniakiem, potem oberwał piaskiem w oczy i przez chwilę walczył na oślep, aż jego ręce trafiły w tchawicę i ścisnęły ją z miażdżącą siłą. Hitlerowiec szamotał się rozpaczliwie, aż wreszcie znieruchomiał.

Dopiero wtedy Chuck przysiadł na piętach, z trudem łapiąc oddech. Nazista wyglądał jak diabeł wyrzeźbiony w kamieniu: upiornie wytrzeszczone oczy, kosmyk jasnych włosów przylepiony do czoła, wykrzywione w demonicznym grymasie usta. Był martwy.

Chuck otarł pot z czoła. Dopiero teraz spojrzał na powierzchnię jeziora. Pusta i martwa.

Co się z nią stało? Przeszył go lęk. Zanurkował w głąb krystalicznie czystej wody, przerażony odkryciem, które czekało na niego na dnie.

Po godzinie – a może po dwóch? – trup leżał zakopany w mule na dnie jeziora, obciążony dwoma dużymi kamieniami przywiązanymi do kostek. Chuck nurkował, aż pękały mu płuca. Ani śladu Angielki. Nie było krwi ani ciała. Nic. Przeszukał całą okolicę, ale wyglądało to tak, jakby zanurkowała i rozpłynęła się w wodzie. A może naprawdę była syreną i wróciła do morza?

Boże, chyba traci rozum. Nic nie ma sensu. Blondynka. Esesman. W co się wpakował? Spisek nazistów, mający na celu dostać go w swoje łapy? Wykluczone. Nikomu nie przyszłoby do głowy, że zestrzelony przez obronę przeciwlotniczą pilot będzie szukał schronienia w hotelu „Adlon” w Berlinie. Był amerykańskim lotnikiem, ale wstąpił do RAF-u. Kilka dni wcześniej jego samolot roztrzaskał się w czasie nocnego nalotu na Berlin. Udało im się wyskoczyć ze spadochronami, reszta załogi trafiła do niewoli. Przemykał się nocami, jedząc odpadki ze śmietników. Lotniczą kurtkę zakopał w lesie, ukradł cywilne ciuchy, które jakaś Hausfrau wywiesiła na sznurku w ogrodzie.

Otarł wodę z oczu. To wszystko nie miało sensu. Trzeba stąd zwiewać i jakoś przedostać się do swoich. Zapomnieć o jej pamiętniku. Dlaczego miałby ryzykować życie, by spełnić fanaberię pustogłowej blondynki?

Przebrał się w mundur esesmański – porzuci go, gdy już nie będzie mu potrzebny – i wskoczył za kierownicę mercedesa. W samochodzie unosił się jeszcze aromat jej perfum. Co się z nią stało? W Kairze była znana jako lady Eve Marlowe. Jej uroda go uwiodła, a wspomnienia prześladowały przez wszystkie te miesiące. Teraz nie mógł przestać myśleć o jej śmierci. Przecież tu była, drżała z podniecenia w jego ramionach, kusiła go uśmiechem.

A teraz nie zostało po niej nic. Tylko ulotny zapach perfum.

Niech ją diabli.

Pięć minut później zawrócił i skierował się do Berlina. Nie obawiał się szaleńczej drogi do Francji, gdzie miał nadzieję znaleźć kontakt z ruchem oporu. Lubił igrać z niebezpieczeństwem. Wychodził cało z większych opałów. Wcale nie był pewien, czy lady Marlowe trzymała w hotelowym pokoju gotówkę, która może mu ułatwić ucieczkę. Przeszukał jej torebkę i odzież przed wyrzuceniem ich za krzaki. Niczego nie znalazł. Nie miał odwagi przyznać się do własnych motywów. Ta piękna kobieta prosiła o pomoc, chciała nadać życiu jakiś sens, coś poza dzikim seksem, który, jak wszystko na to wskazywało, był jej celem w Kairze. Cokolwiek ich tam połączyło, skończyło się tu i teraz, a on nie mógł już niczego zmienić. Mógł tylko spełnić ostatnią wolę lady Marlowe. Był jej to winien. Dręczyło go poczucie, że umarła przez niego.

Po godzinie zaparkował parę przecznic od hotelu i po krótkim marszu wkroczył do środka, salutując i mamrocząc „Heil Hitler!” do każdego, kto go pozdrawiał po drodze. Bez słowa ominął recepcjonistę za kontuarem i wpatrzonego w niego z uwielbieniem gońca hotelowego. Na piętrze wpadł na pokojówkę zmieniającą pościel. Samymi gestami i srogimi pomrukami skłonił ją, by go wpuściła do apartamentu zajmowanego przez lady Marlowe. Kto by się ośmielił odmówić oficerowi SS? Znał tylko kilka słów po niemiecku, ale poradził sobie. Cel osiągnięty.

Na środku pokoju stał kufer podróżny. Miał z metr długości i sześćdziesiąt centymetrów wysokości, w podstawie kółeczka do przesuwania. Drewniana konstrukcja wzmocniona była miedzianymi nitami i obita skórą. Obmacał palcami szczeliny i spojenia.

Rozległ się dzwonek telefonu.

Chuck nie odbierał.

Telefon zadzwonił kilka razy, a on czekał bez ruchu. Nie miał odwagi podnieść słuchawki ani nawet poruszyć się, jakby irytujący dźwięk przerzucił pomost między nim a nieznaną osobą po drugiej stronie. Wreszcie zapadła cisza, która niemal dzwoniła w uszach. Zamknął drzwi. Ktokolwiek to był, może teraz być w drodze na górę.

Na co czeka? Gapieniem się na kufer nie przywróci utraconego życia. Szarpnął miedziany rygiel, ale zamek nie ustąpił. Był zamknięty na klucz.

A klucza nie było nigdzie w zasięgu wzroku.

To mu nie przeszkodzi. Nabrał doświadczenia, gdy otwierał wytrychem zamkniętą na cztery spusty szafkę, w której ojciec trzymał broń. Wraz z młodszym bratem ćwiczyli się w strzelaniu do puszek pod jego nieobecność. Przeszukał toaletkę i szybko znalazł to, co było mu potrzebne: pilniczek do paznokci i szpilkę do kapelusza. Gmeranie w zamku wymagało cierpliwości i precyzji, ale w końcu usłyszał upragnione kliknięcie. Kufer był otwarty. Pod sukienkami, jedwabnymi pończochami i bielizną znalazł niewielkie pudełko na biżuterię, owinięte w czarny aksamit. Odłożył je na bok. Pilniczkiem podważał dno kufra, aż puściło. Wyjął ze środka zeszyt oprawiony w czerwony jedwab. Kolor rozkwitłej róży. Gdy otworzył pamiętnik, spomiędzy kart buchnął unikalny, czarowny aromat.

Jej zapach.

Pismo krągłe i kobiece, pośpiesznie kreślone literki. Bezwstydne wyznania, zmysłowe, lubieżne opisy.

Zafascynowany, cofnął się do pierwszej strony. Znalazł tam wszystko, zapisane jej ręką. Samotność, przyjemność, pragnienie uległości, ujawnione sekrety. Wyznania kobiety opętanej tajemnicą perfum Kleopatry, jak to sama nazwała. Nic dziwnego, że jej dotyk i zapach wzięły go w niewolę. Już nie była uwodzicielką osłoniętą tylko piórami i klejnotami, obiektem pożądania mężczyzny szukającego chwilowego zapomnienia. Teraz myślał o sobie i o niej jak o dwojgu ludziach schwytanych w pułapkę niebezpiecznej gry intryg i obsesji. Krok po kroku odsłaniała przed nim sekrety z przeszłości, a tajemniczy zapach emanujący z kartek pamiętnika przemawiał do wszystkich zmysłów z intymną i odurzającą intensywnością.

I tak wkroczył do jej świata.

Rozdział 2

Ten pamiętnik jest własnością lady Eve Marlowe

Londyn, Mayfair

31 marca 1941 r.

Moje życie jest w niebezpieczeństwie, ale to mnie nie powstrzyma. Muszę jechać do Berlina. Wiem, jak wiele mi tam zagraża. Ten kraj jest we władzy potwora, który wydał wojnę całemu światu i pochłania Bogu ducha winne ofiary niczym nienasycony antyczny bożek Moloch. Nienawiść i chora ideologia niszczą wszystko po drodze jak pożoga. Może nie wyjdę z tego cało, ale nie mam wyboru. Wykonam swoje zadanie lub zginę, tak jak inni, jednak na wszelki wypadek przygotowałam drogę ucieczki, jeśli śmierć zajrzy mi w oczy. Jest tak nieprawdopodobna, że muszę o niej napisać, inaczej nikt nie będzie wiedział, co się ze mną stało i jaką niezwykłą drogę wybrałam. Nikt poza tobą, drogi czytelniku.

Wszystko zaczęło się w 1939 roku, gdy wbrew panującym w moim świecie obyczajom, z całą determinacją i buntowniczością młodej natury odrzuciłam ponurą elegancję wdowich szat. Niepogodzona z losem i pustym małżeńskim łożem postanowiłam, że ten stan rzeczy wkrótce się zmieni, i udałam się na poszukiwanie przygód. Byłam samotna, choć mając dwadzieścia dziewięć lat, zdążyłam zwiedzić cały świat i dobrze poznałam nie tylko jego cuda, ale i ciemne strony. Mojego zmarłego męża, który był o trzydzieści lat starszy ode mnie, poznałam w Kairze. Utknęłam tam po awanturze, którą kronika towarzyska londyńskiego „Timesa” określiła jako „niefortunny incydent, który miał miejsce podczas ekspedycji badawczej sławnego archeologa lorda Wordleya w Dolinie Królów”. Gazeta insynuowała, że uczestniczyłam w wykopaliskach prowadzonych przez słynnego odkrywcę i należałam do jego orszaku poszukiwaczy mocnych wrażeń. Było to tak dalekie od prawdy, jak to tylko możliwe, ale całą historię opowiem innym razem. Wystarczy, że będziesz wiedział, iż moja przygoda z Egiptem zaczęła się znacznie wcześniej niż późniejsze podróże, które odbywałam już jako lady Marlowe.

Przyjechałam na Bliski Wschód jako dwudziestolatka, w czasach, gdy młode Europejki, zbuntowane przeciw społeczeństwu i własnej familii, przesiadywały w obskurnych kafejkach ubrane w czerwone atłasowe spodnie i wydekoltowane koszulki, popijając koktajle z wysokich szklanek, otoczone wianuszkiem mężczyzn. Ośmielone alkoholem uśmiechały się wyzywająco, gdy w głębi knajpy ktoś wygrywał na rozstrojonym pianinie w kółko tę samą melodię. Nie wstydzę się szalonych dni swojej młodości, ale nie mam ochoty ich tutaj przywoływać. Tak więc, drogi czytelniku, kimkolwiek jesteś, bądź spokojny – dobrze wiedziałam, co robię, gdy opuściłam pokład liniowca w Port Saidzie. Miasto to znane jest jako stolica grzechu, a kobiety są takim samym towarem jak ryż. W ukrytych miejscach, domach i barach, kwitnie prostytucja i handel niewolnicami, a młode dziewczyny marnieją i umierają, zdane na łaskę i niełaskę swych panów.

W tym mieście, strzegącym wejścia do Kanału Sueskiego, odkryłam jeszcze inny sekret. Dowiedziałam się mianowicie, że kobieta może zapomnieć o samotności i rzucić się w wir fantastycznych seksualnych eksploracji, tak szalonych, że na samo wspomnienie bliska jestem orgazmu. Ręka trzymająca pióro drży tak bardzo, że odkładam je, rozpinam spodnie z białego jedwabiu, wsuwam palce i zaczynam się pieścić. Oddycham coraz szybciej w niecierpliwym oczekiwaniu na spełnienie, które nadejdzie, jeśli nie przestanę pocierać tego szczególnego miejsca, w którym drzemie rozkosz. Moje ciało zaczyna wibrować, wtórując rytmicznym ruchom palców. Rozkładam nogi szerzej, by ułatwić sobie dostęp...

Wybacz tę gwałtowną przerwę, drogi czytelniku, ale rozum ustąpił w obliczu tak desperackiego pragnienia. Wkrótce wyruszę w podróż do Berlina, ale tymczasem muszę kontynuować historię sprzed lat i wyjaśnić, czemu po śmierci męża wróciłam na Bliski Wschód.

Spędziłam tu wiele przyjemnych chwil z lordem Marlowe'em. Uczestniczyliśmy w meczach polo w klubie sportowym Gezira w Kairze, robiliśmy wycieczki, by zobaczyć sfinksa i piramidy, podróżowaliśmy w górę Nilu do Luksoru i Asuanu. Tu uciekałam od zatęchłej atmosfery londyńskich wyższych sfer. Nie znosiłam tego świata prawdziwych pereł i nienagannej wymowy, w którym pozycja społeczna jednostki była przesądzona w chwili narodzin, jakby zapisana w genach, chociaż – jak sama mogłam stwierdzić w bawialniach różnych domostw w dzielnicy Mayfair – brak świeżej krwi prowadzi do degeneracji rasy.

Spakowałam kufry i opuściłam Londyn.

Znałam drogę morską, gdyż wielokrotnie ją przemierzyłam z moim świętej pamięci mężem. Pociągiem udałam się do Genui, tu zamierzałam wsiąść na luksusowy parowiec płynący do Port Saidu, a następnie, po przebyciu Kanału Sueskiego, do Bombaju, Hongkongu i Szanghaju. Podróż, która miała odbywać się pod znakiem spokojnych medytacji, zamieniła się w pasmo neurotycznych doświadczeń. Plotkarska atmosfera na statku była jeszcze trudniejsza do zniesienia niż duchota i sztywność londyńskich salonów. Czułam, że moja niezależność jest kwestionowana i osądzana. Nie miałam się gdzie ukryć przed rodakami, z których wielu wiedziało o moim świeżym wdowieństwie. Szeptali za moimi plecami o skandalu, który niewątpliwie wybuchnie, gdy londyńskie towarzystwo dowie się, że podróżuję sama. A co gorsza, ubieram się w przewiewne białe spodnie i głęboko wydekoltowaną białą bluzkę odsłaniającą ponętny biust.

Zza ciemnych okularów obserwowałam mężczyzn łakomie spoglądających na moje sterczące piersi i kobiety, które czujnie przyglądały się panom. Osłaniałam przed nimi oczy, ale poza ich wyrazem nie miałam niczego do ukrycia. Biel oznaczała czystość serca. Miałam do niej prawo. Żyłam cnotliwie podczas mego związku z lordem Marlowe'em i poza mężem nie wzięłam do łóżka żadnego mężczyzny, ale teraz byłam wolna. Męskie towarzystwo nie było dla mnie tylko spełnieniem zachcianki, po prostu domagało się tego moje ciało, i to natychmiast.

W Port Saidzie zeszłam z pokładu, by samotnie buszować po sklepikach w poszukiwaniu spodni i sukienek odpowiednich w tropikach, aparatu fotograficznego, taniej biżuterii i francuskich perfum. Miałam szczęście. Sklepy otwarte były przez całą noc, oczywiście dla wygody turystów, którzy następnego dnia rano wyruszali w dalszy rejs. Jednak zakupy znudziły mnie, miałam dosyć upału, wszechobecnych much i równie dokuczliwych spojrzeń i szeptów współpasażerów. Postanowiłam samotnie wybrać się do miasta.

Byłam przekonana, że żadna ze wścibskich dam, tak ciekawych moich poczynań, nie będzie miała odwagi towarzyszyć mi do podejrzanie wyglądającej speluny, w której cuchnęło męskim potem i alkoholem, a dym papierosowy był tak gęsty, że spowijał wszystko nieprzejrzystym woalem, jak tiul przesłania twarz tancerki w tańcu siedmiu zasłon. Usiadłam przy małym stoliku i zamówiłam egipskie piwo, które lord Marlowe nazywał cebulowym ze względu na intensywny smak.

Uniosłam szklankę w toaście do samej siebie, zadowolona z pozbycia się towarzystwa plotkarek, gdy pojawił się przede mną szczupły Egipcjanin w czerwonym fezie z wielkim chwostem zasłaniającym pół twarzy, skłonił się i poprosił, bym mu pozwoliła przepowiedzieć sobie przyszłość. Usiłowałam go odpędzić, spodziewając się, że naciągacz sprzeda mi litanię dobrych rad, które lokalni Brytyjczycy nazywali „pukka gen”, czyli poradami dla złamanych serc, identycznymi dla każdej samotnej kobiety skłonnej wysłuchać wróżbity i coś za to zapłacić.

Nie dał za wygraną. Uparł się, że ma specjalną zniżkę dla damy o włosach koloru księżycowego światła. Odstawiłam piwo i uśmiechnęłam się. Po takim komplemencie nie mogłam odmówić.

Zaprosiłam, by usiadł, a on od razu wyjął zza pazuchy pudełko po biszkoptach, napełnił je czystym piaskiem i polecił, żebym narysowała na powierzchni linie. Wykonałam polecenie. Piasek łaskotał mnie w opuszki palców, ale kierowała mną ciekawość, a nie magia. Kiedy otrzepałam dłoń, przyjrzał się uważnie narysowanym przeze mnie esom-floresom. Chwilę myślał, a potem zaczął recytować powoli, jakby odmawiał dobrze wyuczoną modlitwę:

– Pani serce od śmierci męża cierpi z samotności. – Tu westchnął dla większego efektu. – Rozpaczliwie pragnie pani dotyku mężczyzny, który by złagodził ból.

Skąd wiedział, że jestem wdową? Czy jakimś cudem wyczytał w moich oczach, że pragnę, by męski pot mieszał się z moim, a twarde mięśnie przyciskały się do miękkich piersi?

Spojrzał na mnie, ale opuściłam wzrok. Niezrażony moim milczeniem, kontynuował:

– Jest pani wrażliwa jak kwiat na pustyni, który obraca się ku słońcu i kąpie w jego promieniach, ale usycha bez słodkiego deszczu, który ugasi pragnienie.

Bez wątpienia ten opis pasował do niejednej samotnie podróżującej kobiety. Powiedziałam mu to. Pokręcił głową, upierając się, że to nie wszystko. Chwycił mnie za rękę i zachęcił do ponownego nakreślenia linii na piasku. Zadrżał i skrzywił się w mimowolnym grymasie.

– Przed upływem dwóch tygodni spotka pani mężczyznę. Jego ogień strawi pani ciało aż do kości i straci pani kontrolę nad własnym życiem.

Wyrwałam dłoń.

– Nieprzyjemna perspektywa. – Próbowałam panować nad głosem, aby wróżbita się nie domyślił, jak bardzo wstrząsnęła mną ta przepowiednia, jak podsyciła moje najskrytsze pragnienia, ale mimo tych obojętnych słów poczułam, że moje ciało oblewa żar, a łechtaczka pulsuje z tęsknoty za nieznanym mężczyzną.

– U jego boku czeka panią nieśmiertelność – kontynuował wróżbita.

To mnie zastanowiło, choć nie na długo. Nieśmiertelność? Co za nonsens. Mogłam się tylko domyślać, jakie arabskie baśnie rodem z tysiąca i jednej nocy rozpowszechnia ten człowiek. Nie wierzyłam w to, że uda mi się znaleźć mężczyznę, który wypełni pustkę prześladującą mnie po śmierci męża i zaspokoi głód tak długo wzbronionych rozkoszy. A mimo to...

– Gdzie go spotkam? – Musiałam o to spytać, bo chciałam wierzyć, że to nieuchronne spotkanie pozwoli mi na ucieczkę przed samotnością i poczuciem niekompletności. Trzymałam ręce na kolanach, by ukryć ich drżenie. Gdybym znalazła w Port Saidzie takiego mężczyznę i weszła z nim w świat seksualnych rozkoszy, przekroczyłabym granicę do innego świata i nie byłoby już powrotu. Wiedziałam, że znalazłam się w niebezpiecznym impasie. Wzgardziwszy światem brytyjskiej arystokracji, stanęłam znowu w obliczu czegoś, co uznałam za zamknięty rozdział mojego życia: upodobania do erotycznych tortur. Nie uraczę cię teraz, drogi czytelniku, szczegółami – przyjdzie jeszcze na to stosowna pora.

– Znajdzie go pani w ramionach innej kobiety i odbierze jej – powiedział Egipcjanin.

Dramatycznie zamachałam rękami.

– Nie wierzę w twoje głupie wróżby.

– Proszę uwierzyć, tak właśnie będzie. – Zerwał się z miejsca i wyciągnął rękę. – Pięć piastrów. – Była to równowartość jednego szylinga.

Zapłaciłam, choć byłam mokra od potu i wargi mi drżały, a dym zdawał się oblepiać mnie szarym woalem. Nie mogłam okłamywać samej siebie: jego słowa poruszyły mnie do głębi. Nieważne, jakimi posłużę się wykrętami, i tak nie ukryję prawdy, że byłam rozpaczliwie samotna, erotycznie niezaspokojona i gotowa do skorzystania ze wszystkich wyuzdanych uciech, które oferowało to miasto grzechu, bylebym tylko mogła nasycić wewnętrzny głód bez poczucia winy.

Odwróciłam się, by zamówić drugie piwo, a kiedy wróciłam wzrokiem, wróżbity już nie było.

Ręce wciąż mi dygotały.

Przepowiednia uwolniła mojego ducha. Byłam jak ptak wypuszczony z klatki, nieświadomy tego, że czyha na niego drapieżnik. Zbuntowałam się, zerwałam więzy z przeszłością i wyzwoliłam się z lęków. Zaczęłam się rozglądać. Poszukiwać. Wyobrażać sobie, co się może wydarzyć. Moja zmysłowa natura zderzyła się z racjonalną częścią duszy i wygrała.

Postanowiłam przerwać podróż i pozostać w Port Saidzie.

Wróciłam na statek i zadysponowałam, aby mój bagaż dostarczono do hotelu. Wysłałam na londyński adres telegram do mojej sekretarki i damy do towarzystwa, pani Wills, z informacją, że zatrzymam się w Port Saidzie. Ta kobieta, której sztywne gorsety znakomicie uzupełniały pancerz nienagannych manier, odpowiedziała natychmiast, wyrażając zaniepokojenie o moje samopoczucie i zaciekawienie powodami zmiany planów. Miała wygląd i maniery bibliotekarki, ciemne włosy przetykane siwizną, nosiła nienagannie skrojone ciemne kostiumy i sznurowane półbuty na niskim obcasie. Była całkowicie aseksualną istotą, która nie rozumiała i nie aprobowała moich erotycznych eskapad, mimo to wysoko ceniłam jej przyjaźń i rady. Niezwykle rzadko, jeśli w ogóle, wyrażała swoje opinie, uważając, że byłoby to niestosowne, ale bez niej nie byłabym w stanie tak dobrze funkcjonować w brytyjskich wyższych sferach jako lady Marlowe.

Nie chciałam się przyznać sama przed sobą, że słowa ulicznego profety poruszyły mnie tak głęboko, a jego zapowiedzi w niewytłumaczony sposób poruszyły ukryte struny mojej duszy. Przez kolejne dwa dni unikałam towarzystwa mężczyzn, ukrywając się za tarczą okularów przeciwsłonecznych, gdy którykolwiek z nich usiłował nawiązać ze mną kontakt wzrokowy. Zupełnie jakbym chciała sprowokować los, walcząc z czymś, co było już przesądzone. Jednak mój opór był ulotny niczym sen i rozwiał się na widok mężczyzny, którego miałam poznać jako Ramziego.

Jak sobie później wmówiłam, nic by się nie wydarzyło, gdybym nie wpadła w hotelowym lobby na lady Palmer, która nerwowo krążyła w poszukiwaniu córki. Młoda panna zniknęła z popołudniowej herbatki tańcującej, jak nazywano uciążliwy zwyczaj, który rozpowszechnił się w eleganckim świecie od Bombaju po Manilę i Hongkong, a który polegał na połączeniu dancingu z rytuałem popijania słabej herbaty. Lady Palmer była wieloletnią przyjaciółką rodziny lorda Marlowe'a, a po śmierci jego pierwszej żony często towarzyszyła mu w trakcie rautów i publicznych zgromadzeń. Gdy zostałam jego żoną, wzięła mnie pod swoje skrzydła, choć jak sądzę bardziej z powodu lojalności względem mego męża niż gwałtownej sympatii wobec mojej osoby. Sama lady Palmer była bardzo miłą i przyjemną w obcowaniu osobą, za to jej córka Flavia przejawiała wszystkie cechy awanturniczych młodych kobiet z dobrego towarzystwa, gotowych na każdy rodzaj wyuzdanych rozrywek, oczywiście pod warunkiem, że toczą się według narzuconych przez nie reguł. Nic dziwnego, że lady Palmer wielokrotnie zwracała się do mojego męża z prośbą o dyskretne interwencje, zanim wybuchnie skandal, którego niesławną bohaterką zostanie jej córka. Zawsze śpieszył jej z pomocą z tą samą elegancją i taktem, które tak w nim kochałam. Czułam tę samą potrzebę, by jej pomóc, gdy wyznała mi teraz, w Port Saidzie, że Flavia gdzieś przepadła.

Jak mi wyjaśniła, poczyniła wcześniej pewne przygotowania, by zabrać córkę na malowniczą wycieczkę po mieście, a lokalnego kolorytu miał nadać tej wyprawie środek lokomocji, a mianowicie wózek ciągnięty przez muły. Zamierzała pojechać uliczkami ocienionymi przez przydrożne drzewa aż do latarni morskiej, a potem do dzielnicy wiktoriańskich willi z tarasami zarośniętymi bugenwillą pokrytą bujnymi fioletowymi kwiatami. Flavia stanowczo odmówiła matce. Zapewniła ją, że przyjemniej spędzi czas na popołudniowej potańcówce, gdzie będzie miała okazję spotkać zaprzyjaźnione Brytyjki, uczennice angielskiej pensji pod wezwaniem św. Klary. Od tego momentu lady Palmer nie widziała córki. Kiedy wróciła z przejażdżki, nowe przyjaciółki Flavii poinformowały ją, że panna Palmer opuściła hotel i udała się w nieznanym kierunku.

Towarzyszył jej mężczyzna. Jak powiedziały, był to wysoki Egipcjanin mówiący z czarującym francuskim akcentem. Zagarnął ją w swoje ramiona, jakby jego galabija, ciemnoniebieska szata, była zaczarowanym latającym dywanem. Intensywnie pomarańczowa imma, ciasno owinięty turban, kontrastowała z czarnymi włosami i nadawała mu arystokratycznego wyglądu. Kiedy uniósł rękę, by królewskim gestem przesłać znak pożegnania młodym Angielkom, ich uwagę przykuł pierścień z ogromnym rubinem otoczonym perłami. Na samo wspomnienie dziewczęta wzdychały i snuły przypuszczenia, że musi to być człowiek bardzo bogaty i wpływowy.

Powiedziały, że ma na imię Ramzi.

Zaczęłam rozpytywać w kręgu swoich znajomych, czy wiedzą coś o tajemniczym Egipcjaninie, ale nikt nie potrafił udzielić mi informacji, choć dostrzegłam, że niejedna młoda panna w rozsądnych sportowych pantoflach wzdychała na jego wspomnienie, jakby na jeden znak była gotowa pozbyć się majtek wraz z rozsądkiem. Wiedziałam, że muszę go odnaleźć. Czy to on był sutenerem, przed którym ostrzegał mnie wróżbita? Czy w jego rękach spoczywał klucz do zakazanych rozkoszy, których tak desperacko poszukiwałam? Przeszedł mnie dreszcz, ale był to raczej dreszcz przyjemnego oczekiwania. Miałam zamiar przekonać się na własne oczy.

Owinięta czarną opończą maskującą kształty, z twarzą ukrytą za zasłoną przytrzymaną u nasady nosa ozdobną zapinką z miedzi i złota, w towarzystwie wynajętego przewodnika ruszyłam na eksplorację takich zakątków tego portowego miasta, gdzie mężczyźni w przewiewnych ciemnych szatach przesiadywali w cieniu płóciennych markiz w biało-niebieskie pasy, grając w gry planszowe i paląc nargile. Trzymałam się od nich z daleka, ciężki czador sięgał aż do samej ziemi, zamiatałam jego skrajem brudne podłogi, strasząc pełzające po nich robactwo, aż wreszcie...

– Asim zna człowieka, którego pani szuka – oznajmił mój przewodnik.

– Który to Asim? – spytałam zza kwefu, starając się odgadnąć wyraz twarzy obecnych tu mężczyzn.

– To ten ze sztyletem przymocowanym skórzaną opaską do lewego przedramienia. Mówi, że Ramzi wziął dziewczynę do swojego nocnego klubu.

– Jest tego pewien?

– Tak. Bar „Supplice”.

– Dlaczego ją tam zabrał? – Znałam odpowiedź przed zadaniem pytania. Francuskie słowo „Supplice” oznacza tortury.

Uśmiechnął się paskudnie.

– W Port Saidzie o takie rzeczy się nie pyta. To się wie.

– Zaprowadź mnie tam. Dobrze zapłacę. – Wiedziałam, że stoję okrakiem między dwoma światami, europejską cywilizacją i tutejszą kulturą, w której jako kobieta byłam istotą gorszej kategorii, ale czy nie pokonałam podobnej przeszkody, gdy jako młoda dziewczyna z pospólstwa wyszłam za lorda Marlowe'a? I teraz się nie cofnę.

– Mogę mieć kłopoty, jeśli Mahmud zobaczy, że panią tam przyprowadziłem.

– Mahmud?

– Sługa i ochroniarz Ramziego. Potrafi skręcić człowiekowi kark gołymi rękami. – Zrobił jednoznaczny gest, upewniając mnie, że widział Mahmuda wymierzającego tę karę jakiemuś nieszczęśnikowi.

Odsłoniłam twarz, aby mu uświadomić, że nie ma do czynienia z kobietą ze swego świata, kryjącą pod woalem pokorę i strach przed mężczyzną, swym panem i władcą. Spokojnym głosem złożyłam mu kolejną, znacznie wyższą ofertę. Uparcie kręcił głową, a ja cierpliwie podbijałam stawkę. Pieniądze nie miały dla mnie znaczenia. Po śmierci lorda Marlowe'a w wypadku samochodowym odziedziczyłam nie tylko tytuł, ale ogromny majątek, którym mogłam swobodnie dysponować. Miałam pewność, że mój nieżyjący mąż życzyłby sobie, abym nadal oddawała się naszym sekretnym przyjemnościom. Zadrżałam, mimo że pociłam się pod grubą szatą. Czułam, że jestem u kresu wędrówki. Pragnęłam odnaleźć utraconą namiętność, wrodzoną, choć teraz gdzieś zagubioną siłę życia. Powtórzyłam ofertę. Przewodnik uparcie kręcił głową.

Uniosłam abaję, odsłaniając nogawki szerokich białych spodni, najpierw kostki, potem kolana. Ten gest miał mu dać do zrozumienia, że moje żądania rosną i nie poprzestanę na zadawaniu pytań. Nie odejdę stąd bez odpowiedzi. Ciekawość i ukryte pragnienia ustąpiły miejsca przeczuciu, że stanie się coś strasznego. Życie córki lady Palmer było w niebezpieczeństwie. Niewątpliwie młoda panna uległa urokowi starszego egzotycznego mężczyzny z czarującym akcentem. Wyobraźnia podpowiadała mi, że teraz, po kilku drinkach, klęczy przed nim zupełnie naga, podnosi jego galabiję i bierze go do ust. Jest taka młoda, zaledwie dwudziestoletnia, i tak mało ma doświadczenia. Cóż mogła na przykład wiedzieć o takim rodzaju miłosnej gry jak fellatio. To sztuka, której urok docenia prawdziwa kobieta, niewolnica i zarazem władczyni, gdy klęczy przed swym panem i ustami daje mu rozkosz, która czyni go bezbronnym.

Szukając zaspokojenia własnych żądz, nie mogłam zapominać o tym, że winna jestem przysługę lojalnej przyjaciółce mego męża. Dobrze wiedziałam, że w Arabii ciało kobiece służy męskim przyjemnościom, by zaraz zostać odrzucone jak ogryzione resztki z pańskiego stołu. Nie miałam wątpliwości, że uwodziciel córki lady Palmer potraktuje ją w taki właśnie sposób.

Opuszczając oczy, jakby chciał ukryć myśli, przewodnik przytaknął w końcu na moją finalną ofertę. Cena została ustalona. Poprowadził mnie wąską starożytną uliczką, przy której stały domy z każdej epoki historycznej, a greckie nazwy miały dodać klasy lokalom, które nie były niczym lepszym niż zwykłe burdele. W oknach wielu z nich pojawiały się twarze ciekawskich młodych kobiet. Zaczepiały mężczyzn wędrujących od baru do baru w poszukiwaniu tylu kobiecych zdobyczy, na ile pozwoli im ich jurność.

Na końcu ulicy przewodnik wskazał bogato zdobione wejście przypominające złotą wnękę, choć farba łuszcząca się z drzwi niszczyła wrażenie, że pod spodem znajdował się prawdziwy kruszec. Zapewnił mnie, że to bar „Supplice”. Żaden szyld nie wyjaśniał, jakiego rodzaju tortur można się spodziewać wewnątrz. Zapłaciłam, dodając sowity napiwek. Nawet nie przeliczył banknotów, tylko puścił się biegiem, przeskakując po drodze przez ciało żebraczki, która tu skonała, lecz nadal wyciągała rękę zastygłą w proszalnym geście. Odwróciłam głowę. Ciało zaczęło się rozkładać i powietrze wypełnione było odorem śmierci. Nie mogłam zrobić nic dla żebraczki, ale nadal mogłam ocalić młodziutką pannę.

Uniosłam brzegi szaty, by się nie potknąć, i pchnęłam drzwi. Choć słońce jeszcze nie zaszło, w środku ogarnęła mnie ciemność. Przekroczyłam progi jaskini rozpusty. Podążyłam pewnym krokiem w głąb korytarza, który przypominał zimne przejścia wykute w skale, zupełnie jakbym miała na sobie czapkę niewidkę. Szłam wydeptaną ścieżką, jak tylu przede mną, ale z każdym krokiem narastał we mnie niepokój. A może raczej było to niecierpliwe oczekiwanie na skosztowanie zakazanego owocu erotycznej perwersji, tak słodkiego, a zarazem pozostawiającego w ustach cierpki pikantny posmak?

Nie rozczarowałam się. Jeden punktowy reflektor oświetlał mały okrągły podest otoczony pustymi stolikami i krzesłami. Pośrodku, na miękkim dywanie w kolorach pustyni, leżała półnaga dziewczyna. Białoskóra nimfa miała na sobie tylko koszulkę z czerwonego jedwabiu, materiał otaczał jej ciało jak szkarłatne anielskie skrzydła. Wysoki Nubijczyk, który przy tej smukłej istocie wyglądał jak prawdziwy olbrzym, pochylał się między jej nogami, całkowicie pochłonięty lizaniem i ssaniem, długi język na przemian wbijał się w nią i wysuwał. Dziewczyna odrzuciła głowę do tyłu i wiła się na dywanie, nie tłumiąc jęków rozkoszy.

Ciemnowłosy mężczyzna w niebieskiej galabii i pomarańczowym turbanie siedział tuż obok nich i palił długą turecką fajkę wysadzaną kamieniami, które wyglądały na rubiny.

Zapragnęłam wciągnąć głęboko w płuca słodkawy zapach haszyszu, lecz powstrzymałam się. Potrzebowałam pełni władz umysłowych, jeśli miałam uratować tę pannę. Był tylko jeden problem: nie spodziewałam się, że mężczyzna o imieniu Ramzi wywrze na mnie tak piorunujące wrażenie. Ciemne oczy, zrośnięte krucze brwi dodające erotycznej aury idealnym rysom twarzy, mocno zarysowana broda, szerokie barki. Był tak przystojny, że jedno jego spojrzenie mogłoby mnie skłonić do zapomnienia, po co tutaj przyszłam. Miał w sobie dostojeństwo jak koń czystej krwi. W tym momencie mojego życia nie byłam zdolna do stawienia mu oporu. Pragnęłam zaprzedać duszę temu zdobywcy kobiet. Nie mogłam oderwać wzroku od zmysłowych ust, gdy ssał bursztynowy cybuch fajki i wydmuchiwał kłęby wonnego dymu na obnażone piersi dziewczyny. Jakże jej zazdrościłam.

Zazdrościłam odnalezionej zgubie, córce lady Palmer.

Nie mogłam oderwać wzroku od tej trójki, tylko rękę położyłam machinalnie na własnych piersiach, a potem zsunęłam ją na brzuch i wzgórek w jego dole. Kiedy Nubijczyk zmienił pozycję i zbliżył twardy członek do warg partnerki, drocząc się z nią i kusząc, głośno jęknęłam.

Mężczyzna w długiej niebieskiej galabii zawołał coś po arabsku, więc nie zrozumiałam ani słowa. Dziewczyna oblizała się, najwyraźniej zdecydowana, że nic nie przerwie jej przyjemności. Sięgnęła ręką, by odzyskać swoją zabawkę, ale ku jej niezadowoleniu Nubijczyk poderwał się, kilkoma susami dopadł do mnie i chwycił za ramiona.

– W tej chwili mnie puść! – krzyknęłam po angielsku.

– Brytyjka! – zawołał Ramzi. – Przyprowadź mi ją.

Zanim zdążyłam zaprotestować, Nubijczyk zerwał ze mnie abaję, rzucił mnie na podłogę i rozerwał bluzkę, odsłaniając przezroczysty stanik. Stwardniałe sutki sterczały prowokacyjnie.

– Dotkniesz mnie jeszcze raz – zagroziłam – a urwę ci jaja.

– Nie tylko piękna, ale jeszcze obdarzona temperamentem – skomentował Ramzi. Wyraźnie zainteresowany odłożył fajkę i wstał.

Cofnęłam się, jakbym chciała uciec przed jego urokiem, ale nie miałam najmniejszych szans. Starałam się skoncentrować na oddechu, lecz zamiast tego jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w muskularne, idealnie proporcjonalne męskie ciało. Luźna szata rozchyliła się. Stał przede mną w całej swojej krasie. Nie byłam w stanie oderwać od niego wzroku.

– Kim pani jest? – spytał.

– To przyjaciółka mojej matki – prychnęła rozzłoszczona Flavia, zanim zdążyłam otworzyć usta.

– Ubierz się – poleciłam. – Twoja matka umiera z niepokoju. – Zauważyłam, że Ramzi nie zrobił nic, by przysłonić swą nagość, jakby chciał ją wykorzystać do wytworzenia między nami erotycznego napięcia.

– Powinna się już do tego przyzwyczaić – burknęła.

– Ubierz się – powiedziałam z naciskiem. – Wychodzimy.

– Dziewczyna zostaje. – Ramzi spojrzał na mnie wyzywająco. – Chyba że pani zajmie jej miejsce.

Kotłowały się we mnie sprzeczne emocje. Nie byłam w stanie odpowiedzieć, zajęta podziwianiem jego królewskiej męskości: imponującego członka, szerokiej piersi. Odpowiedź mogła być tylko jedna.

W świetle reflektora w barze „Supplice” nieśpiesznie rozpięłam białe spodnie i pozwoliłam im osunąć się wydłuż bioder na podłogę. Zsunęłam z ramion porwaną białą bluzkę i zrzuciłam zakurzone brązowe pantofle. Ramzi nie tracił czasu. Zdążył już polecić swemu słudze, aby pomógł Flavii pozbierać jej rzeczy i odstawił ją do matki. Nubijczyk zignorował jękliwe protesty, wziął ją na ręce i zniknął gdzieś w ciemnościach, jakby go pochłonęła czarna ściana połyskująca iskierkami gwiazd. W oddali słyszałam coś, co przypominało odgłos zasuwanej kurtyny i podniesiony głos rozzłoszczonej Flavii. Ramzi zdawał się zupełnie nieczuły na jej marudzenia, bo cała jego uwaga skupiła się na mnie. Przejechał dłonią między moimi łopatkami, a dotyk był tak gorący, że aż podskoczyłam, jakby na moją skórę spadła rozgrzana żarówka. Roześmiał się i dotknął mnie znowu. Odsunęłam się kokieteryjnie i nieśpiesznym ruchem zdjęłam skarpetki, a potem wyprostowałam się i zmierzyłam go wzrokiem.

– Tego chcesz? – zapytałam, oblizując wargi i przeczesując palcami włosy, które były w najjaśniejszym odcieniu blond.

– Chcę, by stanęła pani przede mną zupełnie nago.

– A wtedy? – Przesunęłam dłońmi po biodrach, jakbym miała na sobie kreację z czerwonego aksamitu, a nie bieliznę.

– Wtedy będę wiedział, czy podoba mi się pani ciało.

– Wolałabym się dowiedzieć, jak wygląda to, co ty masz do zaoferowania.

Odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się, ukazując białe równe zęby i wilgotny, zapraszający język.

– Zapewniam panią, angielska damo, że nie będzie pani rozczarowana. – Nachylił się nade mną i szepnął: – Mahmud przygotuje panią do oględzin.

– A jeśli zrezygnuję z gry wstępnej? – Zsunęłam ramiączka stanika i w jednoznacznym geście ścisnęłam piersi rękami. Nie zamierzałam ukrywać podniecenia. Obsesyjna pogoń za odzyskaniem więzi z własną seksualnością doprowadziła mnie do całkowitego bezwstydu, gdy wykonywałam taniec godowy, kołysząc biodrami i ramionami, przesuwając dłońmi po całym ciele, zanim zdjęłam najcieńszy i najbardziej skromny ze staników: żadnych koronek, żadnych pereł, jedynie smuga przezroczystego jedwabiu eksponująca sutki, które sterczały jak twarde kamyki.

– To ja tu jestem panem – odparował, a prostota tych słów maskowała ukryty gniew albo rodzące się pożądanie. – A ty będziesz mnie słuchała.

Zadrżałam, poruszona tym, co powiedział. Miałam nadzieję, że jeszcze się nie domyśla, dlaczego. Przed oczyma mojej duszy pojawiła się zupełnie inna scena. Scena sprzed lat.

Skórzana uprząż na przegubach przytrzymywała ręce przywiązane do wezgłowia, piersi ocierały się o jedwabne prześcieradło na łożu, w którym jeden z naszych jurnych monarchów wielokrotnie obdarzał ulubioną konkubinę królewskim nasieniem, moje obnażone pośladki drżały w oczekiwaniu na kolejny nieuchronny cios rózgi. Rozkosze chłosty. Scena, którą wielokrotnie odgrywaliśmy z moim mężem w jego ulubionej wiejskiej posiadłości w pobliżu Coventry, gdzie mieliśmy zwyczaj chronić się przed światem.

Ale to był podejrzany lokal w Port Saidzie, dławiący upał, tanie błyskotki, dzięki którym to wnętrze kryjące rozpustę i występek połyskiwało feerią świateł i kolorów. A mnie było wszystko jedno. Nie dbałam o nic. Chciałam tylko odtworzyć błogość, którą odnajdywałam w dziwnym, acz pełnym miłości związku, utraconym wraz ze śmiercią mojego męża. Pragnienie rozkoszy było tak silne, jakbym sobie wstrzyknęła morfinę w udo, podobnie jak robiły to berlińskie chórzystki w rozpasanych latach Republiki Weimarskiej. Czułam bolesne pulsowanie w podbrzuszu, nie byłam w stanie myśleć o niczym innym.

– Mam cię słuchać? Nie sądzę, żebyś miał okazję pieprzyć się z Angielką, bo inaczej nie wygłaszałbyś takich nonsensów.

– A pani, angielska damo, nie ujeżdżała nigdy prawdziwego arabskiego ogiera. Jeśli mnie zadowolisz, dostaniesz ode mnie znacznie więcej niż tylko zwykłą fizyczną rozkosz.

Wiedziałam, że usiłuje mnie zwabić na lep obietnic. Podjęłam grę świadomie, wiedziona ciekawością, choć nie mogłam przewidzieć, jak poważne będą konsekwencje mego nierozważnego kroku.

Zanim zdążył zbliżyć się na tyle, by uszczypnąć twarde sutki, przejęłam inicjatywę, zrzuciłam majteczki i patrząc mu w oczy, wsunęłam palec do cipki. Nie odrywał wzroku od mojej ręki. Potarłam powiększoną łechtaczkę jak muzyk strojący instrument. Moje ciało wibrowało coraz silniejszym rytmem. Znałam dobrze to uczucie stopniowego unoszenia się w powietrzu, zawieszenia ponad ziemią w uprzęży rozkosznie krępującej ruchy. Nie zamierzałam przerywać. Nie odrywając wzroku od Ramziego, pieściłam się coraz mocniej, coraz szybciej, najpierw jednym, potem dwoma palcami. Zaczęłam oddychać gwałtowniej, głośniej, spazmatycznie...

– Nie zostawiasz mi wyboru, śliczna angielska różo – powiedział z westchnieniem. – Będę cię pieprzyć tu i teraz.

Zmysłowy i nieokiełznany Ramzi zniewolił moją duszę swoim spojrzeniem. Nieodgadnionym, niepokojącym spojrzeniem przepastnych czarnych oczu.

Zostałam gwiazdą jego erotycznego kabaretu.

Tylko w czerwonych szpilkach i naszyjniku z maleńkich diamentów, nie protestowałam, gdy ochroniarz, wysoki Nubijczyk, przywiązał mnie do drewnianego fotela na środku pustej sceny. Nogi szeroko rozsunięte, przywiązane w kostkach do fotela, ręce przypięte skórzanymi pasami do podłokietników, usta zakneblowane czarnym aksamitem. Nie mogłam usiedzieć w miejscu, a jednocześnie nie byłam w stanie się poruszyć, unieruchomiona prowizoryczną uprzężą. Moje podniecenie osiągnęło szczyty. Wygięłam się spazmatycznie, gdy Nubijczyk delikatnie wziął nagie piersi w wielkie dłonie. Wyglądały na białym ciele jak brązowe miseczki. Potem bawił się sutkami, pociągając za nie, szczypiąc i masując. Światło z reflektora padało mi prosto na twarz, oślepiało. Chciałam jęknąć, ale tylko wbiłam zęby w czarny aksamit.

– Czy jest gotowa, Mahmudzie? – dobiegł z ciemności głos z francuskim akcentem.

Kłąb wonnego dymu snuł się jak ten głos.

Mahmud nie odezwał się, tylko oczy zwęziły mu się do szpareczek. Uśmiech na zmysłowych, pełnych ustach zdradzał, z jakim upodobaniem pieści mój biust. Gorliwie wypełniał polecenia swego pana, zwłaszcza że te polecenia sprawiały mu przyjemność. Językiem łaskotał sutki, jednocześnie wepchnął we mnie dwa palce, szukając wilgotnego dowodu podniecenia. Nie zawiodłam go. Wargi sromowe były śliskie i mokre. Usiłowałam unieść biodra, by mu ułatwić dostęp. Moje ciało było napięte, dygotało, krople potu lśniły jak brylanty w naszyjniku. Okrężnymi ruchami masował łechtaczkę, zbyt wolno jednak, by mnie doprowadzić do orgazmu. Wgryzłam się w knebel, sfrustrowana i zniecierpliwiona, wiedząc, że nieprędko doczekam się eksplozji rozkoszy. To nie było jego zadanie.

– Jest gotowa – zameldował, wyjmując palce.

– Bon. Rozwiąż ją i przyprowadź do mnie.

Kiedy Mahmud rozwiązał mnie, opadłam bezwolnie w jego ramiona. Moja biel połączyła się z jego czernią, a ja zastanawiałam się, jakie erotyczne niespodzianki czekają na mnie za chwilę. Nie bałam się czarnoskórego sługi ani jego ukrytego w ciemności pana, zredukowanego do łagodnego niskiego głosu i smugi wonnego dymu unoszącej się w powietrzu, bezcielesnej istoty, tym bardziej ponętnej i pożądanej. Unosiła się wokół niego aura zakazanego owocu, podsycała pragnienie, by go zdobyć. W głowie kłębiły mi się dziesiątki pikantnych scen erotycznych. Pęczniejące narządy seksualne, wijące się i kołyszące nagie ciała, mokre i lepkie od potu i wszelkich cielesnych soków, gorączka zakończona bezprzytomnym szałem, ekstatyczne krzyki, spazmatyczny taniec bioder w rytm oszalałego bębna...

– Czy kiedykolwiek zaspokajało cię dwóch mężczyzn jednocześnie, moja angielska damo? – padło z ciemności ku memu radosnemu zaskoczeniu.

– Nie – szepnęłam, przymykając oczy, by ukryć kłamstwo. Niech myśli, że na samą myśl wpadłam w ekstazę.

– Bon. Odpręż się, i pozwól, że obaj z Mahmudem zabierzemy cię do raju.

Drogi czytelniku, jestem przekonana, że krew krąży ci szybciej, serce bije mocniej, a na twarz wystąpiły rumieńce, choć zapewne nie przyznasz się do tego z wrodzonej wstydliwości, ale nie przerywaj lektury, proszę, bo nie zdążyłam ci zdradzić sekretu perfum. Wciągnęłam cię w sam środek mojej historii, a nie powiedziałam jeszcze, co stało się, gdy stałam naga na środku baru „Supplice” gotowa do podjęcia gry, którą prowadziło ze mną tych dwóch mężczyzn. Wspominanie tej nocy pełnej pokus, bardziej gorącej niż to, czego wcześniej doświadczyłam, przyprawia mnie o rozkoszne dreszcze. Przedłużę jeszcze chwilę oczekiwania.

Tymczasem muszę wyjaśnić, dlaczego Ramzi wywierał na mnie tak nieodparte wrażenie. Pół Egipcjanin, pół Francuz, obracał się w kręgu ludzi, którzy na wzór europejskich wyższych klas traktowali opinię publiczną z kompletną nonszalancją. Był tajemniczy, cecha szczególnie pociągająca dla kobiecej duszy. Od niechcenia dotykał moich piersi, gdy przechodziłam obok niego, obserwował mnie spod długich rzęs, gdy wychodziłam z pokoju. Potrafił być czarujący w sposób, który przemawiał do ciemnej strony mojej duszy, do tej niegrzecznej dziewczynki, którą lord Marlowe znał tak dobrze i poskramiał pewną ręką.