Morze słów, ocean milczenia - Ilona Hruzik - ebook

Morze słów, ocean milczenia ebook

Ilona Hruzik

4,1

Opis

"Morze słów, ocean milczenia" to gorzka opowieść o losach dziewczyny uwięzionej w piwnicy.
Poznajemy strach ofiary, bezwzględność oprawców. Nagle po zdumiewającym zwrocie akcji, dramat zaczyna się rozgrywać na dwóch płaszczyznach, ukazując ludzkie odruchy jednego z przestępców. Umiejętnie budowane napięcie między bohaterami prowadzi do zaskakującego finału.
Książkę czyta się szybko, w skupieniu, lekturę kończymy pełni uczucia niedosytu i żalu, że to już koniec.
Niezatarty ślad, jaki w umyśle czytelnika pozostawia lektura "Morza słów, oceanu milczenia" czyni z tej książki po prostu zjawiskową pozycję.

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
czytnikach certyfikowanych
przez Legimi
czytnikach Kindle™
(dla wybranych pakietów)
Windows
10
Windows
Phone

Liczba stron: 235

Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
Oceny
4,1 (7 ocen)
3
2
2
0
0
Więcej informacji
Więcej informacji
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.

Popularność




Ilona Hruzik

Morze słów, ocean milczenia

© Copyright by

Ilona Hruzik

Redakcja i korekta: Agata Nabrdalik

Projekt graficzny okładki: Grzegorz Myhal

Fotografia: Marta Hruzik-Kubacka, Ola Tyrna

ISBN 978-83-7859-762-9

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2016

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

Deszczowa pogoda była najlepszą aurą.

Szare ulice połyskiwały smętnie w strugach lejącej się z nieba wody, mroczny park bez ludzi jakby tonął we łzach.

Nieliczni przechodnie skupieni byli wyłącznie na tym, aby czym prędzej schronić się pod dachem.

A oni siedzieli w samochodzie. Adam za kierownicą, Tomasz i Marek na tylnym siedzeniu. Obserwowali ją bacznie.

Wycieraczki rozgarniały płachty wody, oni obserwowali każdy jej krok.

Sprzątnęliby ją wcześniej, gdy wysiadła z autobusu i szła wąskim chodnikiem przy szosie, lecz pod nie wiadomo czemu służącą starą wiatą przystanął jakis pętak.

Przechadzał się pod zadaszeniem, obracał do nich plecami, wtykał dłonie w podarte spodnie, luźne, z granatowego dżinsu.

Nareszcie przyszła ta, na którą czekał, ciemna i przemoczona. Uwiesiła mu się na szyi, przywitała długim pocałunkiem. Była wysoka, chuda, brzydka, spodnie miała obcisłe, on poklepał ją po tyłku i poszli razem w siną, przewidywalną dal.

Za parkiem zaczynało się osiedle zbudowane z betonowych bloków, szarych i przygnębiających. Przy wykrzywionych krawężnikach stały pootwierane kontenery na śmieci, obok czarne torby polietylenowe, tłuste papierzyska, oślizłe od wilgoci, porozrywane przez szczury.

Jak ludzie mogą tak żyć?

Adam odwrócił wzrok od osiedla i wyostrzając zmysły skupił całą uwagę na osobie Klaudii. Musza ją przechwycić, zanim wejdzie w tamtejsze uliczki.

Dziewczyna zatrzymała się, lecz zamiast skręcić w lewo, przeszła na przeciwległą stronę ulicy, kierując sie do niewielkiego sklepu z odzieżą.

W niedzielę jest zaproszona w gości, zaplanowała kupić na tę okazję coś do ubrania.

Zniknęła w głębi sklepu, przystanęła przy rzędzie bluzek. Spodobała jej się jedwabna, ładnie dopasowana do figury, z ciekawym dekoltem. Cena znośna, modny w tym sezonie krój.

W przymierzalni zastanowiła się, który kolor będzie bardziej odpowiedni, biały czy ècru?

W białej wygląda elegancko, zbyt elegancko. Wybór pada na ècru.

Dziewczyna stoi przed lustrem, raz jeszcze przykłada do sylwetki bluzkę, dokonuje wyboru.

Za moment zmieni się jej życie. Za moment pomiędzy kolorem białym a ècru nie będzie już większej różnicy.

Sprzedawczyni pakuje towar, wkłada do firmowej reklamówki.

Klaudia płaci i opuszcza sklep.

* * *

Ten samochód z trójką mężczyzn w środku – ten samochód, czarny, błyszczący, z przyciemnianymi szybami – ten samochód przyjechał tu po nią.

Dziwnie wygląda osoba nieświadoma zagrożenia. Idzie sobie chodnikiem, snuje plany, dokąd pójść, o której dziecko wraca ze szkoły. Jeszcze pięknie wygląda, chroni fryzurę przed zmoknięciem, niewzruszona pewność siebie ścieli jej drogę przez świat.

– Klaudio, miło cię widzieć. Chciałem o coś zapytać...

Młoda kobieta wychyla głowę spod parasola, spogląda na Adama i, jakby wiedziona złym przeczuciem, cofa się.

Z drugiej strony podchodzi Tomasz, dociska do twarzy kobiety chusteczkę.

Ciało Klaudii wiotczeje w jednej chwili. Upada parasol, reklamówka z bluzką.

Mężczyźni pakują półprzytomne ciało do samochodu, w pośpiechu zabierają rozsypane na chodnik rzeczy.

Samochód odjeżdża powolutku, jak gdyby nigdy nic.

Żadnych świadków, deszcz rozmyje ślady. Była dziewczyna i już jej nie ma. Idealna robota.

* * *

Auto jechało bez pośpiechu. Minęło zabudowania, dotarło do świateł, na skrzyżowaniu ulic skręciło w prawo i włączyło się w sznur wolno sunących pojazdów.

Dziewczyna leżała na podłodze z tyłu, mężczyźni nie zamienili ze sobą ani słowa. Byli zmęczeni. Pełne stresu godziny przyćmiły ich umysły, teraz analizowali – każdy sam na sam ze swoja głową – dotychczasowy przebieg akcji.

Tomasz dostrzegł nieznaczny ruch ciała Klaudii.

– Nie ruszaj się! Leż spokojnie!

Uprowadzona stęknęła, poruszyła niespokojnie nogami.

– Masz się nie podnosić! Rozumiesz?!

Zawzięty głos Tomasza zdradzał irytację, nasilającą się w miarę, jak dziewczyna odzyskiwała świadomość.

– Zobaczcie, czy aby na pewno ma przy sobie telefon! – polecił Adam.

– Ma, jest w torebce.

Ręka, która dotychczas dociskała jej ramię do podłogi, zawisła nad głową i wykonała rozkazujący gest palcami.

– Torebka!

Klaudia nie zrozumiała. Czuła bolesne napięcie w mięśniach, powiekach. Uszy wprawdzie wychwytywały dźwięki, ale mózg nie był w stanie nadać słowom konkretnego znaczenia.

– Torebka! Leżysz na niej! – wrzasnął ktoś i niecierpliwą ręką domagał się jak najszybszego podania żądanego przedmiotu.

Jęknęła, pokracznie podźwignęła ciało i wydobyła tobołek spod siebie.

– Po co ci ona? Marek, ty chyba zwariowałeś!

Marek pochylił się i wyrwał torebkę z rąk Klaudii. Patrzył wściekłym wzrokiem. Widac było białka jego oczu; źrenice miał jak dwa śmiertelne płomienie, jarzące się pod górnymi powiekami.

Dziewczyna, budząc się z otępienia, próbowała uzyskać jakieś informacje, lecz pytania pozostawały bez odpowiedzi. Nikt nie skupiał się na jej osobie, ważna była wyłącznie torebka.

Marek zajrzał w pośpiechu do środka, przerzucił jakieś szpargały, a potem uniósł rękę do góry i, trzymając w niej telefon, rzekł nieomal triumfalnie:

– Jest!

Odetchnęli z ulgą. Teraz wszystko powinno się udać.

– O co wam chodzi? To jakaś pomyłka!

Drżała na całym ciele. Leżała z twarzą przy podłodze, wdychając z bliska zapach gumowych dywaników.

Auto sunęło powoli, miękko kołysało się na zakrętach.

Chciała zerknąć do góry i zobaczyć dokąd ją wiozą. Nie udało się.

Ten wysoki, w ciemnych spodniach i butach na połysk, podźwignął prawą nogę i postawił ją na głowie Klaudii. Wielka, ubłocona podeszwa przygniotła jej głowę i włosy.

Dziewczyna podkuliła ręce pod siebie, z trudem opanowując wciąż wzmagające się drżenie ciała. Łzy, które w zaskoczeniu zatrzymały się w oczach, teraz przerwały barierę powiek, spłynęły po nosie i pokapały obficie na zawilgocony dywanik.

– Co ja tu robię? Czego ode mnie chcecie? – pytała.

Walczyła z głębokim, siłą hamowanym szlochem.

Nie usłyszała odpowiedzi. Nie mogła usłyszeć, skoro nic nie mówili, to jasne.

Tomasz patrzył na nią bez słowa. Leżała mu pod nogami. Jej ubranie, przed chwilą takie jasne i czyściutkie, teraz raziło ubłoconymi plamami.

– Nie trzymaj mi butów na głowie, bardzo cię proszę – usłyszał w pewnym momencie.

Posłusznie przesunął się i zestawił nogę na podłogę, ale na jasnych włosach Klaudii został czarny, mokry ślad po bucie.

Droga wiła się wśród przemokniętych drzew, pięła w górę, potem w dół i znów w górę. Kierowca prowadził spokojnie, bez niepotrzebnego pośpiechu, zerkał w lusterko, pozwalał się wyprzedzać jadącym szybciej samochodom.

Tom miał za zadanie pilnować dziewczynę. Leżała mu pod nogami jak zbity pies i płakała w milczeniu.

* * *

Jechali prawie godzinę.

Tak przynajmniej wydawało się Klaudii. Dla niej ta jazda trwała i trwała, przy wtórze deszczu, tłukącego o dach samochodu z jakąś złowieszczą siłą.

W końcu samochód zatrzymał się przed bramą z kutego żelaza, która rozsunęła sie automatycznie. Wjechali na dużą, zmokniętą posesję.

Wybrukowana żółtą kostką droga wiodła do rozległej, jasnej rezydencji. Otaczał ją nisko przystrzyżony trawnik, po posesji biegały dwa ogromne psy. Podbiegły do samochodu radośnie szczekając.

Tom wysiadł pierwszy, przywitał się krótko ze zwierzętami, tarmosząc je po zmokniętych mordach, potem pośpiesznie, aby uchronić się przed wciąż intensywną ulewą, poszedł otworzyć dom.

Adam powiedział do Klaudii coś, czego nie zrozumiała, i wskazał ręką kierunek.

Wygramoliła się z samochodu. Psy natychmiast ją obiegły i zaczęły obszczekiwać.

Strach uczynił ją niezdarną. Stała na ugiętych kolanach, reklamówka nieomal wyśliznęła się z rąk. Zmoczone włosy przylgnęły do czaszki, ubłocone ubranie skleiło się ze skórą.

Adam ścisnął ją za ramię i pośpiesznie poprowadził do obcego domu.

Świat był szary. Chyba nigdy nie rozpościerało się nad nim błękitne niebo, wiosenne słońce. Gdziekolwiek by nie spojrzeć, cięły srebrne pręty deszczu. Był lęk i całkowite zaskoczenie.

* * *

Znalazła się w dużym domu.

Stała na środku salonu, wpatrując sie niemo w mężczyzn, tylko palce nie przestawały gnieść seledynowej reklamówki.

Adam Fredala z ciemną twarzą łasicy złożył ręce na piersiach i kiwał się na piętach to w tył, to w przód.

– Co ty wyrabiasz, człowieku?! Po co mnie tu przywlokłeś?

– Nie domyślasz się?

– Nie mam pojęcia – odparła i to było prawdą.

– Siostrzyczka się nam zgubiła.

– Sabina?

– Masz jeszcze jakąś?

– Nie.

– A gdzie ona jest?

– Nie wiem. Nie widziałyśmy się od miesięcy.

– To źle, bo ja właśnie jej szukam. I ty zrobisz wszystko, abym sie z nią spotkał. W przeciwnym razie pokomplikuje ci się w życiu. Twój dzieciak może mieć straszne kłopoty, jakiś wypadek albo zniknięcie...

– Ja nie wiem, gdzie jest Sabina, przysięgam!

– Rozmawiasz z nią regularnie przez telefon.

– ...

– Rozmawiasz czy nie?

– Rzadko.

Trzasnął ją niespodziewanie w policzek. Stała bez słowa z opadającą szczęką; to czego najmniej się spodziewała, to oberwać po gębie od byłego chłopaka swojej siostry.

– Rzadko rozmawiacie?

– Raz, dwa razy w miesiącu.

– A więc często! Nie rób ze mnie idioty!

– Spokojnie – do dyskusji włączył się Tom. – Zrobisz coś dla nas. Usiądziemy teraz w sąsiednim pokoju, zatelefonujesz do swojej siostry, porozmawiasz z nią spokojnie, bez nerwów, umówisz się na spotkanie.Nie zdradzisz, oczywiście, że siedzimy obok i słuchamy. Umówisz sie z nią o jakiejkolwiek godzinie, gdziekolwiek, choćby bardzo daleko stąd, nawet za granicą. Jest w Anglii, prawda?

– Tak.

– No widzisz, wiemy o was wszystko. Pojedziesz do niej. Rozmawiając powiedz, że wyjeżdżasz już dzisiaj. Będzie dobrze, zaufaj mi.

Ścisnął ją mocno za ramię i pokierował do sąsiedniego pokoju.

Marek siedział przed świecącym na niebiesko ekranem i wprowadzał jakieś dane, trzymając w ręku telefon komórkowy Klaudii, a gdy skończył, wszystkie spojrzenia skoncentrowały się na niej.

Palce zaciskały się kurczowo na foliowej reklamówce trzymanej w rękach, jakby ten worek był tratwą, na brzegach której wisi resztkami rozpaczliwego wysiłku tonący człowiek.

Kłamstwo nie przejdzie jej przez gardło.

Ten ciemnowłosy, wysoki mężczyzna jest oszustem. Nie jest bezpieczna, nie ma prawa nikomu ufać. Patrzy na złych ludzi, na ich napięte wyczekiwaniem twarze i w jednej chwili pojmuje całą prawdę o swojej siostrze.

Każą jej usiąść przy biurku.

Siada na obrotowym fotelu, wciskając plecy w oparcie z miękkiej skóry.

– Przygotuj się, czasu jest niewiele – ponagla ją ktoś za plecami.

Tymczasem widać, że ona nie jest w stanie teraz spokojnie rozmawiać. A Sabina jest czujna. Wystarczy niewiele, aby nawet ten kontakt stał się niemożliwy.

– Naprawdę, nie masz się czego obawiać. Jedziesz na wycieczkę, pooglądasz Anglię, spotkasz się z ukochaną siostrą... – Tomasz postawił przy biurku dodatkowe krzesło, usiadł przy Klaudii i cichym, stonowanym głosem zaczął ponownie objaśniać, czego od niej oczekują.

– Marek, przynieś z kuchni sok i szklanki, napijemy się. A może wolisz drinka? Alkohol cię rozluźni, rozgrzeje...

– Nie, nie chcę.

– Klaudia... Masz na imię Klaudia, prawda?

– Tak.

– Ja jestem Tomasz. Nie znamy się. Znasz tylko Marka i Adama...

– Znam – w odpowiedzi dziewczyny można było dosłyszeć nieskrywaną ironię.

– No to w porządku.

Postawił na blacie dwie szklanki, przyniesione przez Marka, sięgnął po dzbanek wypełniony do połowy pomarańczowym sokiem, rozlał napój, podał go dziewczynie do ręki.

– Musimy się skontaktować z Sabiną, ale ona nie odbiera niczyjego telefonu. Rozmawia wyłącznie z tobą.

– Jeszcze ostatnio rozmawiała.

– Dlatego zatelefonujesz do niej i poprosisz o spotkanie. Nie masz prawa wzbudzać żadnych podejrzeń.Sabina może być niechętna, może dopytywać się, dlaczego chcesz przyjechać do Anglii. Co wtedy powiesz?

– Nie wiem! Uprowadzacie mnie z chodnika, wycierasz sobie buty o moje włosy, a teraz pytasz, co mam powiedzieć?! Nie wiem!

– Spokojnie, nikt na ciebie nie krzyczy. Dlaczego się unosisz?

– Nie wiem, co powiedzieć!

– Masz problemy. Nachodzi cie były mąż, brakuje pieniędzy na opłaty i spłatę kredytów. Musisz wyjechać do Anglii i trochę popracować. Ona tam mieszka, swobodnie rozmawia po angielsku... Prosiłaś ją o pomoc ostatnim razem...

– Skąd wiesz, o czym z nią rozmawiałam?

– Wiemy o wszystkim, o tym, gdzie chodzisz, z kim rozmawiasz i o czym, kiedy kłamiesz i kiedy mówisz prawdę... Adam, podaj telefon!

Teraz wszystko odbywało się jakby w zwolnionym tempie, jakby w innym świecie, który Klaudia znała wyłącznie z telewizyjnej fikcji.

Tomasz Górecki na jej oczach otworzył aparat i tuż obok miejsca, gdzie włożona jest karta sim, pokazał przymocowany przeźroczystą taśmą klejącą mały gadżet.

– To jest podsłuch. Próbowaliśmy namierzyć Sabinę, niestety... – rozłożył ręce w geście bezradności.

Klaudia zacisnęła powieki, żeby już dłużej nie patrzeć.

Za oknami padał rzęsisty deszcz. Cisza panowała w pokoju, cisza panowała na zewnątrz domu, pod ciężkim niebem, zaciągniętym jak okiem sięgnąć jednostajną szarością.

– Muszę skorzystać z toalety.

– Marek cię zaprowadzi.

Wstała, przeszła ostrożnie przez pokój, czując zawroty głowy. W łazience długo spoglądała na swoje odbicie w lustrze i myślała o tym, jak okrutny jest los, jak paskudnie zaskakuje, jak bez pytania zabiera to, co najcenniejsze.

* * *

Za chwilę porozmawia ze swoją siostrą.

Z głośnika telefonu wydobywa się przenikliwy, jednostajny sygnał.

Świadomość, że nie zdoła oszukać Sabiny, zaczęła krążyć nad nią jak jakiś groźny ptak. Miała jeszcze w pamięci pewną rozmowę sprzed kilku miesięcy.

– Nigdy nikomu nie zdradzaj, że kontaktujesz sie ze mną. Wiele złych rzeczy wydarzyło się w moim życiu, muszę to jakoś uporządkować. Jakiś czas pobędę za granicą. Nie ma mnie dla nikogo, trzeba unikać kłopotów. Rozumiesz?

Klaudia nie rozumiała, ale powiedziała do słuchawki ”rozumiem”. Nic nie powie. Komu ma mówić, przecież nikt nie pyta?! Czasem tylko rodzice zastanawiali się na głos:

– Ciekawe, co tam u Sabinki?

Klaudia odpowiadała wtedy:

– Dobrze, nie martwcie się. Rozmawiałyśmy kilka dni temu, jest zdrowa. Myślę, że niedługo nas odwiedzi.

A gdy rodzicom brakowało pieniędzy na opłaty lub lekarstwa, wspominała o tym swojej siostrze w rozmowie i pieniądze przychodziły na konto. Duże kwoty, o wiele za duże jak na osobę, która nigdy w życiu nie pracowała. Nikt nie pytał, skąd je ma.

* * *

Klaudia siedziała w małym, pomalowanym na biało pokoju z trójką mężczyzn. Ktoś zapalił papierosa. Czuła dym, unoszący się w powietrzu.

– ”Sabinko, nie odbieraj słuchawki – błagała w myślach, opierając się całym ciałem o blat biurka. – Dzieją się tutaj bardzo złe rzeczy. Ja nie wiem, co robić...”

Przez chwilę zdawało się jej, że traci przytomność, ale i w tej półświadomości dobiegał ją jednostajny, bezlitosny sygnał telefonu, przywołujący po drugiej stronie linii rozmówcę do słuchawki.

– Halo, to ty, Klaudia? – wesoły, beztroski głos siostry zabrzmial w słuchawkach.

– Tak, to ja. – Klaudia przełknęła ślinę, jej ręce zadrżały.

– Co u ciebie? – wesołość w głosie Sabiny nie współgrała z ponurym nastrojem Klaudii.

– Wyrzucili mnie z pracy.

– Ooo... Współczuję. A dlaczego?

– Poprosiłam o podwyżkę.

– No tak... Ale nie martw się, coś wymyślimy.

– Mam dosyć tego biedowania. Wyjeżdżam do Anglii.

– Żartujesz...

– Nie żartuję. Dziś wieczorem wsiadam do autokaru. Odbierz mnie z dworca.

– To bardzo pochopna decyzja. Nie jedź nigdzie. Zadzwoń do mnie jutro rano, teraz nie mogę rozmawiać.

Klaudia podniosła głowę i spłoszonym wzrokiem spojrzała na Adama. Pokręcił przecząco głową, musi jakoś podtrzymać rozmowę.

– Nie chcę czekać, jestem już spakowana.

– Nie masz pieniędzy?

– Nie mam.

– Przyślę ci.

– Nie o to chodzi.

– A więc o co?

– Musimy się spotkać.

– To niemożliwe.

– Mam ci coś do powiedzenia.

– Powiedz teraz.

– Nie, teraz nie mogę.

– Stało się coś złego?

– Tak.

– ...

– Musisz się ze mną spotkać i powiedzieć mi, co mam robić.

– Jesteś sama?

– Tak.

– Kłamiesz. Stoją obok ciebie i zmuszają cię do rozmowy.

– Nie rozumiem... – szepnęła Klaudia do słuchawki łamiącym się tonem. Sabina zrozumiała wszystko, tak bardzo kłamstwo było słyszalne w rozedrganym głosie jej siostry.

– W co ty mnie wrabiasz?

– Ja cię wrabiam?! Banda twoich kolegów uprowadza mnie spod domu, jeden z nich trzymał mi nogi na głowie, grożą mi! A ty pleciesz, że ja cię w coś wrabiam?!

– ...

– Sabina, powiedz coś...

Klaudia rozgląda się na boki. Widzi pozbawioną najmniejszych uczuć twarz mężczyzny siedzącego obok.

Przed chwilą czuła strach. Czym jest to, co czuje teraz?

Głowa przestała myśleć, oczy również straciły zdolność normalnego widzenia. Obraz stał sie jakiś wyblakły, pusty. Pokój i wszystkie przedmioty w nim przez zdającą się trwać wiecznie, okropną chwilę, poruszały się tylko w jednej płaszczyźnie. Tylko w taki, nie inny, makabryczny sposób.

– Zdechniesz, suko! – zaryczał ogłuszająco Adam. Chyba wisiał tuż nad jej uchem. – Znajdę cię! Będziesz uciekać, ale ja cię dopadnę! A twoja siostra trafi do Miszy!

Wskazał furiackim gestem na Klaudię, jakby Sabina stała blisko i jakby miała to zobaczyć.

– Przykro mi, Klaudio. Przepraszam, że się z tobą kontaktowałam. Ty też powinnaś była bardziej uważać!

– Uważać?! Jak?! Podjechali samochodem i siłą wciągnęli mnie do środka! Trzech facetów i ja jedna! Jaką miałam szansę?! Adam odgraża się, że skrzywdzi moje dziecko... Spotkajmy się, błagam...

– Jeśli masz w sobie dosyć odwagi postaraj się szybko umrzeć. Przykro mi, nie jestem w stanie ci pomóc.

Piii...

Piii...

Piii...

– Sabina! – wrzeszczy Klaudia do mikrofonu. – Sabina, masz ze mną rozmawiać!

Piii...

– Ona sie rozłączyła – szepcze suchymi ustami. Język stanął jej kołkiem w gardle, nie potrafi przełknąć śliny.

Mężczyźni odwracają głowy i wpatrują się wściekle w Klaudię. Kobieta ma duże oczy, duże, okrągłe ze strachu oczy. Porusza ustami, jakby chciała coś jeszcze powiedzieć, ale usta nie wydają żadnego dźwięku.

W powietrzu wisi milczenie, w ramie okna stoją drzewa, żałośnie zmoknięte pod ciężkim, przytłaczającym świat niebem.

Adam gasi papierosa, podchodzi do dziewczyny.

– Źle poprowadziłaś rozmowę!

Cios.

Zasnute płachtami tytoniowego dymu powietrze drży z napięcia.

– Przygotowaliśmy cię do niej!

Kopniak.

Klaudia zaciska ręce na twarzy, kuli się, niezdolna uniknąć uderzeń. Krew barwi jasną podłogę.

Tom wyłącza komputer, wzrokiem rejestruje zdarzenie. Widzi drżenie szczupłego ciała, ruch warg, zaciśnięte powieki, pokrwawioną twarz, lęk, który powstał i już nie minie.

* * *

– Gdzie ja właściwie jestem?

Rozchyliła dłonie i przez szparę między palcami spojrzała przed siebie.

Szara plama.

Szara plama ściany, wybetonowana podłoga, troje drzwi po lewej stronie.

Tymi po prawej stronie weszła, tylko tyle pamięta.

Pamięta tylko przestrzeń stromych schodów, prowadzących do piwnicy, potykanie się z dołu, kiedy zwlekali ją na dół, a drewniane schody skrzypiały złowieszczo.

Podnosi się z betonowej podłogi.

Nie ma pojęcia, jak długo tu leżała. Na podłodze zostają rude, zakrzepłe plamy krwi, ciało drętwieje od chłodu.

Przy ścianie stoi stolik i trzy krzesła. Dwa są identyczne, stare i zniszczone z wysokim oparciem, trzecie ma siedzenie wyściełane tapicerką.

Siada na krześle, próbuje podciągnąć nogi, by ich nie trzymać na zimnym betonie, ale ból brzucha staje się nie do zniesienia. Natychmiast rezygnuje z pomysłu.

Mimo, że oddycha ustami, czuje stęchliznę unoszącą się w powietrzu. Opiera ręce na stole, chowa w dłoniach twarz i siedzi bez ruchu, wodząc wzrokiem po mrocznej, zakurzonej piwnicy.

Pomieszczenie ma jedno, małe okienko i troje drzwi w przeciwległej ścianie.

Tymi w rogu weszła, chyba tymi ją tu wprowadzili...

Przypatruje się grubym, metalowym drzwiom, wymalowanym brązową farbą. Przypomina sobie wąski korytarz i strome schody, prowadzące na górę. W myślach odtwarza każdy zauważony wcześniej szczegół.

A dokąd prowadzą drugie drzwi?

Klaudia opuszcza ręce, opiera się nimi o blat i wstaje. Mogłoby się wydawać, że czyni to z jakimś szczególnym trudem, tak jakby ktoś ogromny ciężar zarzucił jej na plecy, a ona wstaje, ledwo go unosząc.

Środkowe drzwi były zamknięte.

Szarpnęła mocniej, nasłuchując odgłosów, które pomogłyby jej zorientować się, co może być za nimi.

Nic. Cisza. Zamek trzyma mocno.

W takim razie co jest za trzecimi drzwiami? Podchodzi, szarpie klamkę, bez trudu otwiera. Widzi białą ubikację i niewielką umywalkę.

Zaduch w pomieszczeniu robi się coraz bardziej męczący.

Stoi w milczeniu, patrzy, potem odwraca się i postanawia otworzyć na oścież okienko.

Od zewnątrz jest ono zabezpieczone grubą kratą. Za szybą deszcz, szarość, wszystko płacze.

Klaudia próbuje przekręcić klamkę okienną. Nie potrafi. Szarpie mocniej, chcąc przekręcić ją w drugą stronę. Nie daje rady.

Najwyraźniej ktoś zaplanował, by okna nie dało się otworzyć i krzykiem wezwać pomocy. Ale można przecież wybić szybę!

Powietrza!

Oddycha pośpiesznie, z oddali dobiega szczekanie psów. Biegną w jej kierunku, zbliżają sie bardzo szybko.

Odsuwa się nieznacznie od okna.

Dwa ogromne rottweilery kłapia zębami w duecie, szczekanie przechodzi w hałaśliwe ujadanie, pchają szerokie mordy pomiędzy żelazne pręty, leją ślinę z pysków, spoglądając na Klaudię rozjuszonym wzrokiem.

Dziewczyna wraca na krzesło, siada, wspiera się łokciami o zakurzony blat i przyciska rękami uszy, nie chcąc słuchać hałasu powodowanego przez psy.

– Sabinko, musisz mi pomóc – szepce sama do siebie.

Dotąd zdarzało się jej to sporadycznie; jakieś zdanie wypowiedziane na głos w chwilach zbytniego zdenerwowania lub szczególnej radości. Potem rozglądała się dookoła czy nikt nie zauważył i prędko milkła.

Ale tamto życie to już chyba przeszłość. W wylęknionej głowie rodzą się pytania, czy ma szansę opuścić to miejsce i wrócić do domu.

Zgarbiła się pod ciężarem tego, co – być może – dopiero teraz sobie uprzytomniła.

* * *

Zapadła noc, czarna noc bez księżyca i gwiazd.

Zapaliła światło. Naga żarówka przywieszona przy suficie na pożółkłym drucie dała wątłe światło i odrobinę odwagi. Klaudia bała się całkowitej ciemności w tym najohydniejszym z możliwych miejscu.

Psy zmęczone szczekaniem odbiegły od okna, zostawiając na szybie ślady po oślinionych mordach.

W kącie leżał jakiś koc, na kocu porzucona reklamówka z nowo zakupioną bluzką i torebka z portfelem, a wewnątrz wszystko, oprócz telefonu: karta bankomatowa, trochę gotówki, miesięczny bilet i fotografia syna.

Patrzył na swoją mamę ze zdjęcia a Klaudia poczuła, jak serce się zmienia w krwawiący od bólu kłębuszek.

O czwartej wrócił ze szkoły i nie mógł wejść do domu bo nie miał kluczy. Na pewno czekał pod drzwiami, dzwonił wielokrotnie, martwił się, dlaczego nie odebrała go ze świetlicy i musiał wracać sam.

Do kogo poszedł po pomoc w to mroczne, deszczowe popołudnie? Koszmar, w którym dziecko musi również uczestniczyć.

Czas zwolnił bieg. Patrzyła na zdjęcie, rękami przytrzymując bezradną głowę. Nie miała pojęcia, co robią dzieci, których rodzice nie wrócili do domu.

Marcinek z pewnością pomyślał o dziadkach. Chociaż mieszkają daleko, chłopczyk potrafi wsiąść do autobusu i do nich dotrzeć.

Klaudia uczyła go samodzielności od najmłodszych lat. Jadąc do rodziców, pytała dzieciaka:

– Którędy powinniśmy iść na przystanek? Gdzie wysiąść?

Odpowiadał bezbłędnie, zanim jeszcze zaczął chodzić do szkoły. Teraz jest już duży, ma osiem lat.

Przystanek jest w ustronnym miejscu, ale nic złego stać się nie może. Wystarczy tych nieszczęść!

Łzy po twarzy Klaudii płynęły obfitą stróżką. Przeczesała palcami włosy. Kilka centymetrów od skóry palce napotkały opór. Poszarpane kosmyki zlepiły się ze sobą. Cała była brudna. Ubłocone miała łokcie i ubranie, pokryte zeschniętą krwią ręce i twarz.

* * *

Obserwowali ją dużo wcześniej. Że też się nie zorientowała! Owszem, na moment przed uprowadzeniem zwróciła uwagę na grafitowy samochód z przyciemnianymi szybami. Stał z włączonym silnikiem blisko krawężnika.

Ale chwileczkę! Widziała go także, gdy wychodziła z pracy! Stał przy wyjściu dla pracowników sklepu!

W głębi serca poczuła rodzący się wyrzut sumienia, ból odczuwany gdy popełni się błąd, którego można było uniknąć. Potworne uczucie.

Widziała ich!

Patrzyła na ciemny, zaparkowany w pobliżu samochód, gdy wysiadała z autobusu! Nic jej nie zastanowiło! Myślała o kupnie jakiejś głupiej bluzki, w której zamierzała pójść w niedzielę na obiad!

Kupiła bluzkę, wyszła ze sklepu, auto stało teraz za skrzyżowaniem. Wyczuła zagrożenie dopiero, gdy stanął przy niej Adam. Coś jej zaszeptało do ucha, że należy sie bać.

Zrobiła daremny unik głową, ruch ręką, wszystko na nic, za późno...

Ktoś stał z tyłu. Czuła obecność tego kogoś, zanim przytknięto jej do twarzy jakąś szmatę.

Dobry Boże... co oni wymyślili?

Jedyną nadzieją jest Sabina. Musi pomóc! Stało sie coś złego ale przecież można jeszcze wszystko naprawić! Są siostrami. Nie może jedna drugiej rzucić na pastwę losu!

Tak nie wolno...

* * *

Nadeszła noc ciemna i straszna.

Klaudia unikała patrzenia w czarną, bezgwiezdną przepaść nieba.

Obmyła się byle jak w umywalce pod strumieniem przeraźliwie zimnej wody. W okiennej szybie spojrzała na liche odbicie swojej twarzy; opuchnięta, galaretowata masa. Paskudny widok.

Chłód.

W pomieszczeniu jest tylko koc. Koc, betonowa podłoga, trzy krzesła. Jeśli zestawi je razem, będzie mogła sie położyć.

Jest zmęczona, przemarznięta, głodna.

Zestawia razem krzesła, tworzą krótki rządek. Kładzie się na nich, okrywa kocem.

Dalej zimno.

Leży. Stopy zwisają w powietrzu pozbawione oparcia.

Nie potrafi zasnąć.

W głowie lęgną się potworne myśli, analizuje dzień, który niespodziewanie, o pietnastej czterdzieści, zatrzasnął się w grafitowym samochodzie z przyciemnianymi szybami.

Z oczu jedna po drugiej zaczynaja wypływać łzy. Płacz przekształca się w szloch, krzyk i głośne zawodzenie.

Tu może się wydzierać, tu nikt jej nie usłyszy.

* * *

Tom nie spał dobrze tej nocy. Wydawało mu się, że słyszy wrzaski dochodzące z piwnicy. To prawie niemożliwe.

Sypialnię miał na piętrze, a Klaudię umieścili w piwnicy. Stamtąd głosy nie powinny dochodzić. Razem z Markiem i Adamem testowali piwnicę cztery dni temu. Usiedli w salonie, wyłączyli wszelki sprzęt audio, do szklanek porozlewali sobie piwo, a potem Marek zszedł do piwnicy i zaczął się wydzierać.

Wypili jeszcze kilka piw, schodzili kolejno, wrzeszczeli, nadsłuchiwali.

Nic.

Ubawu było po pachy.

Im więcej piw wychlali, tym głośniej sie wydzierali, bo musieli mieć pewność, że obecność Klaudii nie naruszy zbytnio funkcjonowania domu.

A jednak miał wrażenie, że tej nocy słyszał krzyk dziewczyny zagłuszony szczekaniem wolno biegających po ogrodzie psów.

Przeciągnął się na posłaniu, wcisnął głowę w puchową poduszkę powleczoną jedwabną satyną.

Otaczał go komfort. Odkąd stał się bogaty, otaczał sie wyłącznie pięknymi przedmiotami, których widok napełniał go satysfakcją.

Miał wszystko, czego człowiek potrzebuje, aby luksusowo żyć.

Wygramolił sie z pościeli, poczłapal do łazienki, odkręcił zimny prysznic. Rano temperatura wody musiała wynosić 25 stopni Celsjusza.

Rozebrał się, odświeżył ciało, nałożył szlafrok, ogolił się, uczesał włosy, umył zęby. Po takich jak wczoraj emocjach człowiek nieprędko wraca do równowagi.

* * *

Usłyszała, że na górze otwierają się drzwi i ktoś zaczyna schodzić w dół.

Przyszła ta straszna chwila, chwila, której się obawiała i która jak gilotyna wisiała nad dzisiejszym dniem. W głowie zadudniła siostrzana rada, wykrzyczana do telefonu:

– Miej odwagę, postaraj się umrzeć!

Nie