Młody ebook i audiobook

Serdecznie dziękuję zespołowi redaktorów merytorycznych w składzie: Justyn „Vilk” Łyżwa Marcin „Foka” Rabenda

Pressure pushing down on me Pressing down on you, no man ask for Under pressure that burns a building down Splits a family in two Puts people on streets

It’s the terror of knowing What this world is about Watching some good friends Screaming „Let me out!” Tomorrow gets me higher Pressure on people – people on streets

Chippin’ around, kick my brains ’round the floor These are the days – it never rains but it pours People on streets – people on streets

It’s the terror of knowing What this world is about Watching some good friends Screaming „Let me out!” Tomorrow gets me higher, higher, higher... Pressure on people – people on streets

Turned away from it all like a blind man Sat on a fence but it don’t work Keep coming up with love but it’s so slashed and torn Why, why, why?

Love

Insanity laughs under pressure we’re cracking Can’t we give ourselves one more chance? Why can’t we give love that one more chance? Why can’t we give love, give love, give love, give love, give love, give love, give love, give love?...

’Cause love’s such an old-fashioned word And love dares you to care for The people on the edge of the night And love dares you to change our way of Caring about ourselves

Gówniarz

esper patrzył na ciężkie drewniane drzwi Kapituły.

Zaraz tam wejdę, myślał, starając się pohamować wewnętrzne drżenie. Zaraz tam wejdę i wszystko się zacznie. Nowy rozdział w życiu. Nowe porządki. Nowy ja. Nowy... Lord.

– Nie denerwuj się – powiedział Nidor, zdejmując mu z ramion sfatygowany płaszcz. Przypatrzył się wytartym wyłogom marynarki Vespera, zdmuchnął kolejny paproch, zupełnie bez efektu, więc strzepnął go palcami. – Jakoś to będzie. Nie zjedzą cię przecież.

– Dobrze, tato! – Vesper zdobył się na słaby uśmiech. Rozejrzał się wokół, mrużąc oczy: gigantyczny hall migotał odblaskami złota i szlachetnych kamieni, odbijanymi w nieskończoność w szeregach luster. Prócz niego samego i jego dwuosobowej obstawy nie było tu nikogo. – Tylko co będzie, jeśli tamte dzieci mnie nie polubią i nie będą chciały się ze mną bawić?

Nidor nie odpowiedział. Położył płaszcze Vespera i swój na wyściełanej różowym aksamitem sofie. Popatrzył krytycznie na sfatygowaną odzież.

– Wyglądamy w tym otoczeniu jak ubodzy krewni. – Skrzywił się z niesmakiem. – Dopiero teraz widać, jak bardzo ubodzy.

– Mogłeś przyjść w nocarskim mundurze – wyszczerzył się prowokacyjnie Res. Niedbałymi ruchami ściągnął renegacką skórzaną kurtkę, rzucił nonszalancko na mebel. – Nie był wcale tak bardzo pokrwawiony, a te parę przestrzelin tylko dodawało mu uroku. I nie musiałbyś pożyczać cywilnych ciuchów od mojego kuzyna. A tak à propos, od dzisiaj już wiem, czemu różowy rządzi światem! – Pokręcił głową z dezaprobatą, powiódł dłonią dookoła. – W życiu bym się nie spodziewał takiego bezguścia u naszych władców. Czy Galeria Hańby też tak wygląda? Świecidełka, perełki, róże i pozłotki wokół och–tak–pięknie–umierających?

Vesper pokręcił głową, nie odpowiedział jednak ani słowem. Nabrał powietrza, wypuścił je. Jeszcze raz. I jeszcze. Wargi mu drżały.

– Nie panikuj – szepnął Nidor. – Podczas poprzedniej wizyty nie wiedzieliśmy, czy w ogóle wyjdziemy stąd cało. Zobacz, jaka zmiana na lepsze.

Drzwi otworzyły się na oścież. Pojawiła się w nich wysoka, znajoma postać.

– Zapraszam, Lordzie – powiedział Ultor, skłaniając uprzejmie głowę. – Kapituła oczekuje pana z niecierpliwością.

Vesper ruszył ku niemu, pokonując niemoc odrętwiałych z emocji nóg.

– Miło pana widzieć w dobrym zdrowiu, Lordzie! – wysilił się na uprzejmość.

– I wzajemnie. – Wojownik przepuścił wezwanego w drzwiach, po czym zamknął je zdecydowanym ruchem.

Nidor i Res zostali sami w pustym korytarzu. Dopiero teraz pozwolili sobie na zdjęcie uśmiechniętych masek i wymienili niespokojne spojrzenia.

„Nie zjedzą go przecież” – wyszeptał były renegat w myślach. „Nie ma się czym przejmować...”

„Jasne, jasne” – zgodził się z nim skwapliwie były nocarz. „Na pewno nie zjedzą, nie dosłownie. Ale jak nasz nietoperek wyjdzie stamtąd z zaczerwienionymi oczami, udawaj, że niczego nie zauważyłeś. Pięciu starych Lordów na jednego dzieciaka to nie jest równy rozkład sił”.

„Na razie” – odparł tamten z przekonaniem. „Prędzej czy później owinie ich sobie wokół palca... Jak każdego z nas”.

Nidor pokiwał głową, usiadł na różowo-złotej sofie, złożył ręce na kolanach i zamarł tak, niczym posąg wiernego psa czekającego na pana.

Res zaczął przemierzać hall równymi, rytmicznymi krokami. Od czasu do czasu przystawał przed jakimś szczegółem dekoracyjnym, przypatrywał mu się, po czym kręcił z niedowierzaniem głową i ruszał dalej.

Oczy Lordów błyszczały nieskrywaną ciekawością, jakże odmienną od niedbałego lekceważenia, z jakim poprzednio potraktowali pokornie schylonego przed nimi nocarza. Powstali z miejsc na powitanie, skłonili się uprzejmie. Ich nienagannie eleganckie, wyprostowane sylwetki promieniowały dostojeństwem.

– Witamy nowego Lorda – oznajmił Candor. – Mamy nadzieję, że współpraca będzie się układała ze wszech miar pomyślnie.

– Przede wszystkim gratulujemy zawrotnej kariery – zaszczebiotała słodko Viticula. – Raptem rok wśród Dzieci Nocy i proszę, taka nominacja za sprawą samego Ukrytego. Niesamowite!

Uśmiechnęli się wszyscy, ale Vesper założyłby się o dowolną sumę, że w kącikach zmarszczek czaiły im się dość kpiące ogniki. Zawrotna kariera. Lord Gówniarz, wciśnięty tutaj niezrozumiałym kaprysem chyba nie do końca rozbudzonego Ukrytego. Niebywałe.

– Dziękuję – odparł krótko. Rzucił okiem na jedyne wolne miejsce: wyściełane aksamitem, złocone krzesło pomiędzy Lordami Viticulą i Ultorem. Poszedł do niego sprężystym krokiem. – Jestem zaszczycony, mogąc znaleźć się w tak świetnym towarzystwie!

Pozostali zasiedli, usiadł więc i on, przyoblekając twarz w uprzejmy, zdawkowy uśmiech.

– Jeśli można spytać: jak pan widzi rolę swojego Rodu w naszej społeczności? – zagadnął Mercator z ostentacyjną życzliwością w głosie. – Znamy, rzecz jasna, wolę Ukrytego, nie jest ona jednakże zbyt jednoznaczna, ani też szczegółowa.

– Mój Ród... – Vesper nie przestawał się uśmiechać, choć serce zaczęło niebezpiecznie przyśpieszać. Zastanawiał się nad tym pytaniem, odkąd tylko został Lordem, i jak na razie nie wymyślił niczego sensownego. – No cóż... Jak wiecie, mój Ród po prostu nie istnieje. Na razie nie ma więc o czym mówić. – Przymrużył oczy, zastanawiając się, czy zaakceptują ten tani chwyt.

Parsknęli oszczędnym, wymuszonym śmiechem.

– To się doskonale składa. – Arista przechyliła głowę, nie kryjąc już kpiny w głosie. – Zaczynałam poważnie rozmyślać nad dostawami żywności dla nowego Rodu... Ale skoro on nie istnieje, nie będą chyba potrzebne?

– A ja nie muszę miętosić budżetu na koniec roku, żeby wycisnąć Inanitom jakiś kapitał początkowy? – Mercator uniósł nabożnie oczy. – Chwała Ukrytemu!

Candor nie powiedział nic, uniósł tylko szyderczo brwi.

– Oj, nie bądźcie tacy! – Viticula zamachała upierścienioną dłonią, potrząsnęła lokami i uśmiechnęła się zachęcająco do Vespera. – Ja wam i tak, chłopcy, przyślę parę Winorośli do towarzystwa. Słyszałam, że jesteście bardzo samotni...

– Pani życzliwość, Lordzie, jest nieocenionym darem. – Vesper odpowiedział jej równie czarującym uśmiechem. – Z pewnością Ród Inanitów będzie pamiętał, kto obdarzył go wsparciem na jakże trudnym początku...

– Ode mnie dostaniesz broń – rzucił dotąd milczący Ultor. – I amunicję. Parę opancerzonych samochodów, furgonetkę. Śmigłowiec tylko do dyspozycji, na wezwanie, nie masz przecież nikogo do obsługi. Co do reszty, zastanów się, czego byś potrzebował. Na pewno to i owo znajdzie się w magazynach.

– Dziękuję, Lordzie Wojowniku.

– Ach, wy! – fuknęła Arista, przenosząc wzrok z Viticuli na Ultora i z powrotem. – Popsujecie każdą zabawę! No dobrze, Lordzie... – Popatrzyła na Vespera. – Gdzie pan sobie życzy otrzymywać dostawy żywności? – Wydęła wargi jak nadąsana dziewczynka, która zamiast obiecanego cukierka dostała niezasłużonego klapsa.

Uśmiechnął się do niej pojednawczo.

– Nie wiem jeszcze, gdzie przyjdzie mi zamieszkać. Nie ukrywam, że najchętniej zostałbym w Polsce, przyzwyczaiłem się. – Zerknął na wciąż niewzruszonego Mercatora. – I ceny nie powinny być za wysokie...

– Polska? – rzucił Candor bezbarwnym tonem. – Czyli nigdzie.

– Nigdzie to doskonały wybór dla Nikta i nieistniejących! – odparował Vesper szybko.

– W sumie... To raczej nie jest was zbyt wielu? – skapitulował wreszcie Mercator. – Z dziesięciu może? Budżet nie musi być zbyt wielki...

– Och, nie będziesz przecież skąpił! – przerwała mu gniewnie Viticula. – Zacznij od funduszu reprezentacyjnego. Popatrz na tego biedaka, w czym tu przyszedł! – Wymownym gestem wskazała marynarkę Vespera. – To ma być Lord?

– Ostentacyjne bogactwo nie służy Inanitom – uśmiechnął się skromnie Nikt, ignorując żądełka wstydu, kłujące dotkliwie pod sfatygowanym strojem. – Zamierzamy być jak najmniej zauważalni.

– Na zebrania Kapituły mógłby się pan wszakże nieco postarać – odparowała tonem nieznoszącym sprzeciwu. – To kwestia szacunku, Lordzie! Zapraszam pana do moich apartamentów, postaramy się coś zorganizować. – Znów uśmiechnęła się kusząco. – Oczywiście, dotyczy to również pańskich podopiecznych... Nikt nie wyjdzie niezadowolony!

Przed oczami błysnęła mu lokalizacja posiadłości i termin: pojutrze. Uśmiechnął się z wdzięcznością.

– Będziemy zobowiązani, o Pani Winorośli!

Przez chwilę panowało milczenie. Vesper ukradkiem zaczerpnął głębiej powietrza. Nie jest tak źle, pocieszył się w myślach. Udało się ugrać obietnicę jakiegoś tam budżetu i wyżywienia, Winorośle i Wojownicy są przychylni... Jak na razie nie jest źle.

– Dobrze więc – obwieścił Candor. – Przejdźmy do normalnego porządku obrad. Raporty proszę!

– Jak zwykle, ja zaczynam – rzucił Mercator. Spojrzał wprost na Vespera, wyjaśnił: – Żeby wszyscy wiedzieli, za ile mogą sobie w najbliższym czasie pohulać. – Puścił nawet oko, co młody Lord przyjął z niejakim zdumieniem: czyżby i Ród Bankierów zamierzał zachowywać się życzliwie? – Wszyscy gotowi? Proszę!

Vesper poczuł nagły ucisk w głowie i klatce piersiowej, wydał zduszony krzyk, jakby wyciśnięto mu z płuc całe powietrze. Przed oczami pojawiły się szeregi cyfr, opatrzone niezrozumiałymi skrótami, pogrupowane w tabele, niczym notowania z giełd. Sunęły z zawrotną prędkością, nic z nich nie rozumiał. Patrzył przed siebie szeroko otwartymi oczami, oczekując jakiegoś zbawiennego RAZEM albo przynajmniej WINIEN i MA, ale nie nadchodziło. Głowa zaczęła pulsować niespodziewanym bólem.

– No świetnie! – zawarczał Candor. – A gdzie budżet na analizę antysymbionta? Rozpracowywanie Siewcy? Popatrz na to!

Cyfry zniknęły, zastąpione przez listę projektów, grantów, analiz. Jedna z nich – Vesper nie zdążył nawet przeczytać opisu – zamrugała czerwonym blaskiem, po czym na wierzch wypłynął napis: NIEDOFINANSOWANIE. KRYTYCZNE!

– Masz aż nadto! – żachnął się Mercator. – Przesuń sobie z projektu SJ 1589/22/783, tam masz wolne środki, a najlepiej zamknij go całkowicie! Od dawna ci powtarzamy, że nic z tego nie wyjdzie!

– Z tego?! – Candor rzucił serią równań matematycznych, przemknęły Vesperowi przed oczami, wnet zastąpione przez wyjątkowo rozbudowane chemiczne symbole i opisy, nawarstwiające się jeden na drugim. – Trzeba być naprawdę idiotą, żeby nie widzieć, że zbliżamy się do przełomowego odkrycia! I ty chcesz to zamknąć?!

Vesper zaczął oddychać ciężko, z coraz większym trudem. Wzory zaczęły blaknąć, pożerał je mrok, zagęszczający się od zewnątrz tak, że z przodu jawił się już tylko wąziutki tunelik światła. A cyfry napierały nań nieustępliwie, rozsadzając czaszkę coraz silniejszym bólem.

– Stop, stop, panowie! Stop! – zakrzyknął Ultor. Odwrócił się do Vespera, chwycił go za ramiona, potrząsnął. – Nie patrz już na to, nie patrz! – nakazał zdecydowanie. – Zapomnij natychmiast!

Nowy Lord zaczął mrugać z wysiłkiem. Spuścił głowę, by ze zdumieniem zobaczyć czerwone plamy pełznące po koszuli, wtapiające się w marynarkę. Wciąż tańczyły po nich niezrozumiałe wzory.

– Dobrze, tak trzymaj, głowa do przodu! – Viticula poderwała się, chwyciła go za skronie, przytrzymała mu twarz w pochyleniu. Jej dłonie wydawały się emanować kojącym blaskiem.

Arista wyciągnęła skądś chusteczkę, przyłożyła Vesperowi do nosa. Krew poczęła w nią wsiąkać, zmieniając materiał w wilgotny skrzep.

Ciemność zaczęła się wycofywać niechętnie, powoli. Vesper dyszał wciąż jak zziajany pies, aż poczuł mrowienie w dłoniach. Wstrzymał wtedy oddech, zmuszając się do spokoju.

– Za dużo naraz, co? – mruknęła Pani Żywieniowców. – Najmocniej przepraszamy. Nie wzięliśmy pod uwagę...

– Twój młody, niedoświadczony mózg błyskawicznie zużył wszelkie zapasy tlenu przy takim obciążeniu – orzekł Lord Candor, przyglądając się Niktowi, jakby ten był jednym z jego eksponatów. – W sumie należało się tego spodziewać. No cóż, postaramy się na przyszłe spotkanie przygotować coś prostszego...

– Może być z obrazkami – wybełkotał Vesper przez chusteczkę. – Będę wdzięczny.

Lordowie popatrywali po sobie przez chwilę, jakby stropieni.

– Cóż, pracować jednak musimy – westchnęła Arista. – Wyślę swój raport do wszystkich prócz Lorda Nikta. Czy wyraża pan na to zgodę? Zgodnie z rozkazem Ukrytego nie możemy przecież niczego przed panem ukrywać. Ale rozumie pan, Lordzie, że w obecnej sytuacji...

– Chyba nie przeżyłbym kolejnej takiej dawki wiedzy. – Vesper zdecydował się zrobić dobrą minę do złej gry. Ból ustępował, światło opornie wracało przed oczy. – Proszę!

Cisza. Lordowie namyślali się w skupieniu.

– Teraz ja – rzekł Ultor.

Znów cisza.

– A u mnie jak zwykle wszystko w śpiewającym porządku! – pochwaliła się Viticula. – Chcecie? Proszę!

Candor westchnął z niesmakiem.

– Piękna nasza, proszę cię... – rzekł z wyrzutem. – Znowu pornografia?

– Nic ci się nie stanie, jak czasem trochę się rozluźnisz, wiesz? – Viticula pokazała mu język, po czym bardzo zmysłowo oblizała wargi. – Każdemu może się zdarzyć pomylić raporty... No to teraz macie ten drugi, proszę!

– A to akurat ładne – pochwalił Ultor. – Mogę zatrzymać?

Pani Winorośli spąsowiała.

– Jeszcze jeden! O, teraz!

– A więc tę część mamy już za sobą – podsumował Candor. – Czy są jakieś istotne kwestie do omówienia?

Lordowie milcząco pokręcili głowami.

– Wobec tego zamykam posiedzenie Kapituły.

Wszyscy wstali, oblekli twarze w uprzejme, zdawkowe uśmiechy.

– Cieszymy się, mając pana na pokładzie, Lordzie Nikt! – oznajmił oficjalnie Candor. Skłonił lekko głowę, Vesper odpowiedział mu tym samym.

Ruszył do drzwi jako pierwszy, pchnął je, ale nie ustąpiły.

– O, przepraszam najmocniej – powiedział Ultor i odblokował moc. Skrzydła rozchyliły się natychmiast, wypuściły Vespera na korytarz. Zamknęły się same, nie czekając, aż trzaśnie nimi ze złością.

Nidor i Res zerwali się na widok Lorda. Zmierzyli wystraszonymi spojrzeniami zakrwawione koszulę i marynarkę.

– O kurwa! – wyszeptali jednocześnie.

Nie zamierzał tego komentować w żaden sposób.

– Idziemy! Zanim tamci wyjdą.

Jakoś się nie kwapią do wyjścia, pomyślał. Pewnie siedzą i naśmiewają się z gówniarza do rozpuku.

Pośpiesznie zaczął zakładać stary płaszcz, ignorując coraz silniejsze drżenie rąk. Nie patrząc na przyjaciół, ruszył przed siebie.

– Zapnij się dobrze, bo nas aresztują, jeśli kto zobaczy tę juchę – wysapał Res, podbiegając do niego. – Co jest? Naprawdę próbowali cię zjeść?

– I nawet im się udało – przyznał Vesper, przełykając żółć kłębiącą się gdzieś w gardle. – Prawie pożarli mnie żywcem.

– Dostałeś pieniądze? – zapytał Nidor rzeczowo. Zrównał krok z Lordem i przypatrywał mu się z troską.

– Tak.

Vesper pchnął drzwi zewnętrzne z nieśmiałą nadzieją, że Lordowie nie zamierzają powtórzyć numeru z mocą. Na szczęście ustąpiły pod naciskiem. Wyszedł na zewnątrz, popatrzył na Londyn tonący w strugach deszczu.

– Dobre chociaż to – westchnął Nidor. – Wołamy taryfę?

– Dostałem pieniądze, ale na razie tylko teoretycznie. Podobno będziemy mieli budżet. Podobno. Aktualnie wciąż jesteśmy bez grosza.

– To jak wrócimy na metę? – oburzył się Res. – Znowu metrem?

– Nawet na metro nas nie stać. Idziemy, panowie, piechotą.

Res zacisnął gniewnie wargi.

– W takim... Rodzie jeszcze nie byłem! – burknął z odrazą, spojrzał jednak na pochmurną twarz Vespera i poprawił się błyskawicznie: – Oczywiście, miałem na myśli, że w tak dbającym o tężyznę fizyczną!

Lord Nikt przymknął oczy. Otworzył je jednak zaraz, ruszył przed siebie, prosto w spadające z nieba potoki deszczu.

– Idziemy!

Nidor i Res pomknęli za nim.

Dotarli do domu o szóstej nad ranem. Niewielki szeregowiec chwile świetności miał już dawno za sobą. Znajomy Tira, malarz, który wyruszył w kolejną podróż za ocean, pozwolił im łaskawie zamieszkać tu na czas swojej nieobecności. Vesper wdrapał się po pokruszonych schodkach. Wszedł do przedsionka, ociekając wodą, w ślad za nim wsunęli się Res z Nidorem. Pozostali Inanici pojawili się błyskawicznie, pomogli zdjąć przemoczone odzienie, poprowadzili do salonu. Ich spojrzenia błyskały ciekawością.

– Polowaliście! – rzucił Hirtus domyślnie, widząc ślady krwi na koszuli Lorda. – Przynieśliście trochę dla nas?

– Nie – rzucił Vesper zmęczonym głosem. – To moja krew.

– Głodny jestem jak diabli – pożalił się renegat. – Jak tam Kapituła, przyznała nam jakieś dostawy? Bo zaraz zacznę się rzucać na tubylców jak...

– Ja też – Offa dołączył do protestu.

– Chodźcie, bracia! – zdecydowanym tonem zarządził Res. – Na razie musimy się sami o siebie zatroszczyć. Koledzy wybaczą, nie będzie nas tylko chwilkę... Możemy, Lordzie? – Zawiesił na Vesperze pytające spojrzenie.

Ten tylko wzruszył ramionami.

– Przynieście i dla mnie.

Celer i Fulgur natychmiast podnieśli się z miejsc.

– Wy też? – Res nie krył zdziwienia. – No cóż, skoro tak, oczywiście jesteście mile widziani, choć nie ukrywam, że może nie jest to najlepsza pora na naukę...

– Jak rozumiem, idziecie polować? – spytał Celer.

– Nie możemy liczyć na dostawy w najbliższym czasie – odparł Hirtus. – Więc...? – zawiesił głos w dobitnym niedomówieniu.

– Więc idziemy z wami. Chronić tych, na których zamierzacie zapolować – odparł Fulgur. – To chyba oczywiste?

Res tylko wydął wargi.

– Chyba cię pojebało, kolego!

– Nie będę zdychał z głodu w imię jakichś nocarskich przesądów – oznajmił dobitnie Offa. – Do zobaczenia, panienki!

Byli renegaci skierowali się do drzwi. Eksnocarze pokręcili głowami i nieustępliwie ruszyli za nimi.

– Co jest, kurwa! – wydarł się na nich Vesper, sam zaskoczony kipiącą we własnym głosie agresją. – Siad!

Odwrócili się natychmiast. Wszyscy.

– To chyba nie było do nas, Lordzie? – zapytał lodowatym tonem Res. – Siad?! To raczej do nocarskich piesków, nieprawdaż?

– Zgadza się – potwierdził Nikt. – Celer, Fulgur, na miejsca!

Byli nocarze zastygli z szeroko otwartymi oczami.

– Każdy ma prawo do swojego... swoich... – usiłował wyjaśnić, wreszcie machnął ręką i zawarczał: – A, pierdolić to! Głodny jestem. Res, Hirtus, do roboty! I sprawcie się szybko.

– Nasz Lord! – Byli renegaci pojaśnieli radością i wybiegli na korytarz.

– Ja z wami! – zakrzyknął Tiro i tyle go widzieli.

Byli nocarze usiedli powoli, wciąż popatrując na swojego nowego Pana z niedowierzaniem.

– Nie pozwolę na takie przepychanki w Rodzie – wywarczał z wciąż nietajoną wściekłością. – Jeśli renegaci mają ochotę polować, polują. Wy macie ochotę na sztuczną krew, proszę bardzo, nikt wam do niej pluł nie będzie. Tak ma być i koniec. Żadnych dyskusji!

– Kiepsko to widzę, mój Panie – odezwał się powoli Celer, sznurując usta. Odwrócił głowę ku oknu, przy którym zastygł milczący Nidor. Wymienił z nim w myślach kilka zdań, odpowiedzi pobratymca nie przypadły mu jednak najwyraźniej do gustu, bo zwiesił głowę i zapatrzył się w wypłowiały dywan.

– Generał Aranea wciąż śpi? – rzucił Vesper, siląc się na w miarę spokojny ton.

– Taaa – odparł Fulgur niechętnie. – Wciąż słaba. Pewnie powinna coś zjeść. – Wykrzywił wargi w cynicznym uśmiechu.

– Idę się przebrać – oznajmił Lord. – I żadnych burd, gdyby tamci wrócili przede mną. Celer, dopilnujesz tego, to rozkaz!

– Tak jest – wydusił były pretorianin, nie odrywając wzroku od strzępków dywanu.

Vesper wypadł z salonu, pognał na górę, przeskakując po dwa trzeszczące stopnie naraz. Zrzucił koszulę, rzucił ją byle jak na łóżko. Przeszedł do łazienki, popatrzył w lustro.

Przed oczami pojawiły mu się kpiące twarze Lordów. Gówniarz, zdawały się mówić bez słów. Chłystek. Niedorajda. Powiedz nam, dziecino, dokąd zamierzasz poprowadzić swój dziwaczny Ród?

Zaczął ochlapywać się zimną wodą, zmywając resztki krwi. No fakt. Popisał się dzisiaj, nie ma co. Omdlał i krwawił z nosa jak wystraszona panienka. Brakowało tylko, żeby zaczął obgryzać paznokcie albo ssać kciuk.

A tam, pieprzyć to! Użalanie się nad sobą do niczego nie prowadzi. Najwyższy czas przestać tyle myśleć i po prostu robić swoje.

Włożył byle jaki sweter, wyciągnięty z szafy, cały poplamiony farbami. Zszedł na dół w samą porę. Radosne głosy rozbrzmiewały już w przedsionku.

Oczy Resa i Hirtusa błyszczały charakterystycznym, świeżym, upojonym blaskiem. Na widok Vespera byli renegaci wyciągnęli butelki po wodzie mineralnej, wypełnione do połowy czerwonym płynem.

– Dla ciebie, Lordzie. I dla Aranei. Na zdrowie!

– Dzięki stokrotne. Hirtus, zanieś Aranei, może wreszcie raczy zmartwychwstać. Res, Offa, chodźcie.

Przeszedł do salonu, popijając ożywczą krew. Oczy byłych nocarzy pociemniały na ten widok, ich spojrzenia zaczęły ostentacyjnie błądzić po suficie i ścianach. Wtem przerzuciły się na Tira, wchodzącego do salonu, i zapłonęły świętym oburzeniem.

– I jak tam, smakowało? – zapytał Fulgur głosem ociekającym jadem.

– A nie, nie piłem – odparł tamten, sadowiąc się wygodnie na kanapie. – Nie jestem jakoś strasznie głodny na razie. Chciałem się tylko przypatrzeć, jak oni to robią, rozumiecie. Jak wygląda prawdziwe renegackie polowanie.

– To nie było żadne polowanie, młody. – Res machnął ręką zażenowany. – Taki tam tylko... szybki numerek na głodzie.

– Robi wrażenie – podsumował Tiro.

– Eee tam. Zabierzemy cię kiedyś do Cichowęża, to dopiero robi wrażenie!

– O tym ja zadecyduję – przerwał im twardo Vesper. Spojrzał na drzwi, w których pojawiła się bladziuteńka Aranea. – Witamy wśród nieumarłych – rzucił, siląc się na spokój. – Spałaś dobre kilka dni!

– Za dużo wrażeń. – Uśmiechnęła się przepraszająco. Powlokła się do szerokiego fotela, opadła nań prawie bez sił. – Jak poszło na Kapitule?

Vesper westchnął. Rozejrzał się po swoim zespole.

– Chujowo – obwieścił zwięźle.

Spodziewał się lawiny pytań, oskarżeń... ale nie odezwali się nawet słowem.

– Na pewno coś tam się udało – oznajmiła spokojnie Aranea. – Mogę pytać?

– Jasne, wal. – Vesper przełknął ślinę. Teraz z kolei pani generał przemieli go przez sito i udowodni, jakim jest głupkiem. No trudno, raz kozie śmierć.

– Który Ród zobowiązał się dostarczyć nam przykrywki?

Patrzył na nią, nie rozumiejąc pytania. Owszem, docierały do niego poszczególne słowa, ale...

– Oficjalnie nie istniejemy – powiedziała zmęczonym tonem. – Jeśli chłopcy pójdą do lokalu i spotkają parę chętnych Winorośli, jak się mają przedstawić? No bo przecież nie jako Inanici. Musimy się wtopić w jakiś inny Ród, a do tego potrzeba zgody Lorda...

– Nie rozmawialiśmy o tym, ale z pewnością masz rację. Zanotuję w pamięci i podniosę na następnym spotkaniu. – Vesper uśmiechnął się pojednawczo. – A co proponujesz?

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.

Magdalena Kozak

Największy wojownik wśród polskich fantastów. Sprawdzony w ogniu walki, na konwentach i nad klawiaturą. Jak na lekarza ratunkowego tudzież zawodowego żołnierza, wygląda całkiem niewinnie.

Magda służy obecnie w stopniu porucznika w 2. Grupie Poszukiwawczo-Ratowniczej w Mińsku Mazowieckim. Dwukrotnie uczestniczyła w misji w Afganistanie w ramach VII i XII zmiany Polskiego Kontyngentu Wojskowego; została ranna podczas ostrzału rakietowego. W warunkach cywilnych można ją czasem zauważyć na dyżurze w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym lub w karetce pogotowia.

Jej debiutem książkowym była powieść Nocarz wydana w 2006 roku (w 2009 zespół Closterkeller nagrał piosenkę o tym samym tytule inspirowaną treścią powieści, powstał również bardzo interesujący teledysk), kontynuację tej powieści stanowią kolejne: Renegat i Nikt (wszystkie były nominowane do Nagrody Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla odpowiednio za 2006, 2007 i 2008 rok). Kolejne powieści to Fiolet (2010), Paskuda (2012) i Łzy Diabła (2015) – ta ostatnia również nominowana do Nagrody im. J. A. Zajdla oraz do Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego. Ponadto Magda jest autorką wielu opowiadań, z których dwa: Sznurki Przeznaczenia (2008) oraz Strasznie mi się podobasz (2011) również były nominowane do Nagrody im. J. A. Zajdla.

W 2016 roku Nocarz, Renegat i Nikt zostały wydane na rynku anglojęzycznym jako Nighter, Renegade i Nobody, cykl doczekał się również wydania zbiorczego, zatytułowanego Vesper.

Ale to z pewnością jeszcze nie koniec historii...

Copyright © by Magdalena Kozak Copyright © by Fabryka Słów sp. z o.o., Lublin 2017

Wydanie I

ISBN 978-83-7964-239-7

Wszelkie prawa zastrzeżone All rights reserved

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Projekt i adiustacja autorska wydaniaEryk Górski Robert Łakuta

Ilustracja na okładce Piotr Cieśliński

Projekt okładkiblack gear Paweł Zaręba

Redakcja Rafał Dębski

KorektaMaria Brzyska, Magdalena Byrska

Skład wersji elektronicznej [email protected]

Sprzedaż internetowa

Zamówienia hurtowe Firma Księgarska Olesiejuk sp. z o.o. sp.j. 05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91 tel./faks: 22 721 30 00 www.olesiejuk.pl, e-mail: [email protected]

WydawnictwoFabryka Słów sp. z o.o. 20-834 Lublin, ul. Irysowa 25a tel.: 81 524 08 88, faks: 81 524 08 91www.fabrykaslow.com.pl e-mail: [email protected]/fabryka