Krew, którą nasiąkła ebook

Bo oto Pan wy­cho­dzi ze swo­jego miej­sca, by ka­rać nie­go­dzi­wość miesz­kań­ców ziemi, a zie­mia ukaże krew, którą na­sią­kła, i po­mor­do­wa­nych kryć dłu­żej nie bę­dzie.

Księga Iza­ja­sza 26:21, Bi­blia Ty­siąc­le­cia

Wa­sze przy­mie­rze ze Śmier­cią zo­sta­nie ze­rwane, i nie ostoi się wasz układ z Sze­olem. Gdy się roz­leje po­wódź wro­gów, bę­dzie­cie dla nich na zdep­ta­nie. Ile razy ona przyj­dzie, po­chwyci was. Gdy prze­cho­dzić bę­dzie każ­dego ranka, i we dnie, i w nocy, blady strach na wieść o niej pad­nie.

Księga Iza­ja­sza 28:18–19, Bi­blia Ty­siąc­le­cia

LEŻĘ na ła­wie ku­chen­nej. Nie mogę za­snąć. Te bla­do­ja­sne noce w środku lata nie dają czło­wie­kowi spo­koju. Wi­szący nade mną ze­gar wkrótce wy­bije pierw­szą. W ci­szy ty­ka­nie wa­ha­dła przy­biera na sile. Sieka na mia­zgę każdy sens. Każdą próbę roz­sąd­nej my­śli. Na stole leży list od tam­tej ko­biety.

Leż spo­koj­nie, mó­wię do sie­bie. Leż spo­koj­nie i śpij.

Od­żywa we mnie wspo­mnie­nie wy­żlicy, którą mie­li­śmy, kiedy by­łem dziec­kiem. Traja nie umiała usie­dzieć na miej­scu, nie­ustan­nie prze­bie­rała ła­pami i snu­jąc się po kuchni jak po­ku­tu­jąca du­sza, stu­kała pa­zu­rami o drew­nianą pod­łogę. Przez pierw­sze trzy mie­siące trzy­ma­li­śmy ją w klatce, z na­dzieją, że prze­sta­nie się tak mio­tać. Wy­po­wia­dane przez ro­dzinę ko­mendy: „siad!”, „stać!”, „le­żeć!” wy­peł­niały cały dom.

Te­raz jest po­dob­nie. W piersi mam psa, który chce z niej wy­sko­czyć z każ­dym dźwię­kiem ze­gara. Z każ­dym moim od­de­chem. Ale to nie Traja zbiera się do skoku. Ona tylko włó­czyła się z kąta w kąt. Chciała wy­bie­gać drę­czący ją nie­po­kój. Ten drugi pies od­wraca głowę, gdy usi­łuję spoj­rzeć mu w oczy. Ma złe za­miary.

Spró­buję za­snąć. Le­piej trzy­mać mnie w za­mknię­ciu. Po­wi­nie­nem mieć taką klatkę w kuchni.

Wstaję i wy­glą­dam przez okno. Jest kwa­drans po pierw­szej. Ja­sno jak w dzień. Bie­gną ku mnie cie­nie sę­dzi­wych so­sen. Jak prze­raź­li­wie dłu­gie ra­miona, my­ślę. Jak ręce, które wy­cią­gają się po mnie z nie­spo­koj­nych gro­bów. List leży na stole w kuchni.

Scho­dzę do piw­nicy. Za dwa­dzie­ścia pięć druga. To­wa­rzy­szy mi nie-Traja. Po­ru­sza się te­raz na pe­ry­fe­riach mo­jej świa­do­mo­ści. Pró­buję psa przy­wo­łać. Nie mam ochoty błą­kać się z nim po tych bez­dro­żach. Głowa zieje pustką. Ręka ściąga ze ściany różne przed­mioty. Do cze­góż mi one po­trzebne? Młot. Łom. Łań­cuch. Jesz­cze je­den mło­tek.

Ręce wkła­dają wszystko do ba­gaż­nika. To tro­chę jak puz­zle. Nie wi­dzę, co przed­sta­wiają. Wsia­dam do sa­mo­chodu i cze­kam. My­ślę o ko­bie­cie z li­stem. To jej wina. To przez nią od­cho­dzę od zmy­słów.

Jadę. W de­skę roz­dziel­czą wmon­to­wany jest ze­gar. Kan­cia­ste kre­ski bez zna­cze­nia. Droga wy­pro­wa­dza mnie z czasu. Dło­nie za­ci­skają się na kie­row­nicy tak mocno, że bolą mnie palce. Je­śli te­raz zginę, będą mu­sieli ją od­pi­ło­wać i po­cho­wać mnie ra­zem z tym kół­kiem. Nie za­mie­rzam jed­nak umrzeć w sa­mo­cho­dzie.

Za­trzy­muję się sto me­trów od brzegu, przy któ­rym cu­muje jej łódź. Scho­dzę do rzeki, lśnią­cej, ci­chej, wy­cze­ku­ją­cej. Spod łódki do­biega ci­che plu­ska­nie. Słońce tań­czy w zmarszcz­kach po pstrągu, który wy­pły­nął, by schwy­tać jesz­cze jedną po­czwarkę. Nade mną gro­ma­dzą się ko­mary. Brzę­czą przy uszach. Lą­dują wo­kół oczu i na karku, wy­sy­sają krew. Nie ob­cho­dzi mnie to. Od­wra­cam się na dźwięk kro­ków. To ona. Stoi za­le­d­wie dzie­sięć me­trów da­lej.

Jej usta się otwie­rają i przy­bie­rają kształt słów, lecz ja ich nie sły­szę. Mam za­tkane uszy. Jej oczy się zwę­żają, gdzieś w środku na­ra­sta gniew. Ro­bię dwa próbne kroki do przodu. Jesz­cze nie wiem, czego chcę. Znaj­duję się poza roz­sąd­kiem i zmy­słami.

Ona wła­śnie do­strzega me­ta­lowy drąg w moim ręku. Usta za­mie­rają. Zwę­żone oczy roz­sze­rzają się na nowo. Se­kunda zdu­mie­nia. Póź­niej strach.

Te­raz ja także do­strze­gam łom i zbie­lałą dłoń wo­kół stali. Wtedy po­wraca ten pies. Ogromny; łapy ma jak ko­pyta. Zje­żona sierść od karku aż po ogon. Ob­na­żone kły. Naj­pierw po­łknie mnie w ca­ło­ści. A po­tem tę ko­bietę.

Stoję przy niej. Pa­trzy na łom jak za­cza­ro­wana i dla­tego pierw­szy cios tra­fia ją pro­sto w skroń. Po­chy­lam się, przy­su­wam po­li­czek do jej ust. Cie­pły po­dmuch na skó­rze. Jesz­cze nie skoń­czy­łem. Pies rzuca się na wszystko jak sza­lony. Roz­dra­puje ogromne rany w ziemi. Ogar­nia mnie wście­kłość. Bie­gnę przez pola sza­leń­stwa.

Wy­dłu­żam krok.