Dusza w ogniu. Zauroczenie ebook

Nie cierpię wczesnego wstawania. Nie cierpię, gdy dźwięk budzika w telefonie wyrywa mnie ze snu i przypomina, że muszę zwlec dupę z wyra i zrobić to, co zaplanowałam. Właśnie teraz, zaraz, nie za godzinę czy dwie.

– Jeszcze minutkę... – mamrotałam, włączając funkcję drzemki.

Cwana ze mnie bestia. Nastawiam budzik o dziesięć minut wcześniej niż muszę wstać, a potem napawam się możliwością leżenia w łóżku z głową pod kołdrą i półprzytomnie oczekuję na następny sygnał budzika.

Na szczęście nigdy nie zawalam. Nie tak jak mój były, który potrafił zaspać na umówione po południu spotkanie. „Bo mnie nie obudziłaś”.

– Dupek – mruknęłam, skopując z siebie kołdrę. Telefon, leżący dotąd gdzieś przy moim boku, wylądował razem z nią na podłodze.

Z otwartego okna nad łóżkiem docierały te same co zwykle dźwięki: grająca dwa piętra niżej muzyka klasyczna (tym razem, o ile dobrze rozpoznałam, Mozart), szum drzew, świergot ptaków, i to, co uwielbiałam: kolejna kłótnia sąsiadów za ścianą. Aż dziwne, że tyle hałasu robili lokatorzy tak drogiego apartamentowca.

Od roku, odkąd kupiłam swoje pierwsze, wymarzone mieszkanie, każdego dnia namiętnie słucham dobiegających zza ściany awantur. Czasem słychać było nawet dźwięk tłuczonego szkła: ciekawe, ile wydają na nowe zastawy, bo tłuką je w takim tempie, że ja na ich miejscu zainwestowałabym w plastikowe talerze używane do grilla. Przynajmniej sąsiad nie chodziłby potem z siniakami na czole.

– Jesteś żałosną namiastką mężczyzny! – usłyszałam.

– Taa, jeszcze mu powiedz, że gdybyś polegała tylko na nim, w ogóle nie mielibyście dzieci – mruknęłam, idąc do łazienki.

Światło zakłuło mnie w oczy. Z ledwie uchylonymi powiekami siadłam na sedesie, z ulgą wypuszczając z siebie wypite przed snem piwo.

Budzik odezwał się znowu, przytłumiony przez leżącą na telefonie kołdrę.

– No kurwa, akurat teraz? Sikam! – krzyknęłam w stronę pokoju. Budzik darł się dalej.

– Sikaj, wyłączę. – Męski głos dobiegający z pokoju przestraszył mnie, dopóki go nie rozpoznałam. To Adam, sąsiad z naprzeciwka, jedyny posiadacz drugiego kompletu kluczy od mojego mieszkania. I niestety zdeklarowany gej, odporny na moje wdzięki. Co prawda całowaliśmy się raz czy dwa w nieudanych próbach zawrócenia go na „dobrą drogę”, ale nawet nie próbował mnie macać. Po prostu kobiety nie były w jego typie. Szkoda, bo naprawdę mi się podobał: wysoki blondyn z niebieskimi jak niemowlę oczami, z ustami, które chciałoby się zjeść i ciałem młodego boga. Mniam.

Machnęłam ręką, domykając drzwi łazienki. Budzik ucichł.

– Kwiatek ci zdechł – zawołał z pokoju.

– Wiem. Będziesz miał mniej do podlewania. Zrobisz kawki? Idę pod prysznic.

– Zrobię.

Kwadrans później siedzieliśmy w kuchni, popijając gorącą kawę.

Adam, jak zawsze nienagannie ubrany i z fryzurą, która wyglądała jak prosto od fryzjera, obrzucił mnie karcącym wzrokiem.

– Przytyłaś – stwierdził na koniec.

– Dzięki – prychnęłam. – Przynajmniej cycki mam teraz większe. – Wypięłam dumnie klatę, uwieńczoną obecnie rozmiarem C.

– Na długo jedziesz? – Zmienił temat, w ogóle niezainteresowany moim biustem.

– Na jakiś miesiąc, jak zwykle. Rodzice wybierają się do Azji poznawać tamtejszą kulturę. To ich słowa. – Spojrzałam na Adama spod oka. – Pewnie znów przywiozą jakąś szkaradną pamiątkę i uprą się, że mam powiesić ją na ścianie.

– Jak tę afrykańską maskę, która doprowadzała cię do zawałów serca?

– A weź, była paskudna. Co z tego, że miała sprowadzać szczęście, jak nie można było na nią patrzeć?

– U mnie działa. – Adaś rozpromienił się jak słoneczko.

Rzeczona maska, prezent do nowego mieszkania, wisiała u mnie w korytarzu przez blisko osiem miesięcy. Wykrzywiona gęba afrykańskiego bóstwa wkurwiała mnie każdego dnia, za to w nocy cieszyłam się, że do łazienki nie muszę przechodzić korytarzem. W nocy bałam się tego idiotycznego kawałka rzeźbionego drewna. Z ulgą podarowałam ją zachwyconemu paskudztwem Adamowi.

– Słuchaj, muszę się zbierać. – Zerknęłam na zegar na kuchence. – Ubrania spakowałam wczoraj, ale muszę jeszcze zatankować wóz i podskoczyć do banku po trochę kaski. Rodzice o piątej muszą być na lotnisku.

– Może wpadnę cię odwiedzić, jeśli dobre wiatry zagonią mnie na wieś. – Adam umył swój kubek po kawie i ruszył do wyjścia.

– Tak, jasne, ciebie zagania co najwyżej do galerii Sebastiana.

– Widziałaś, jaki on ma tyłek? – rzucił Adam jeszcze zza drzwi.

– Tobie tylko dupy w głowie! – krzyknęłam za nim.

Znałam Adama od ponad pięciu lat. Po raz pierwszy spotkaliśmy się na jakiejś imprezie, co prawda byłam jeszcze młoda i nieopierzona, ale pełna chęci, by „zaistnieć”. Jak prawdziwy rycerz zaopiekował się pijaną w sztok szesnastolatką i zabrał do domu, gdzie spała na kanapie z podstawioną pod twarz pustą miską.

Oczywiście jakiś rok później przeszłam etap kochania się w przystojnym jak sukinsyn geju, miałam nawet na tyle odwagi, żeby pokazać mu się nago, a nawet wleźć mu pod kołdrę, ale poza kilkoma niezbyt namiętnymi pocałunkami nie wskórałam nic. Namawiał mnie na anal, jednak w moim mniemaniu tyłek to droga jednokierunkowa, więc nic z tego nie wyszło. Dwa lata temu śmieszne uczucie wypuściło mnie ze swoich łap i zostaliśmy przyjaciółmi. Właśnie dzięki Adamowi udało mi się kupić mieszkanie w jednej z droższych dzielnic miasta: to on pierwszy dowiedział się, że jego sąsiad wyjeżdża za granicę i chce sprzedać lokal po okazyjnej cenie. Dobry chłopak, od razu pomyślał o mnie.

– Bum! – Ubrana, z walizką przy boku, zamknęłam za sobą drzwi mieszkania. – Komu w drogę, temu...

– W dupę? – Adam wyjrzał mi zza pleców, dokańczając we własnym, niepowtarzalnym stylu.

– Obejdzie się bez takich. – Pacnęłam go w ramię.

– Daj. – Wyjął mi z ręki uchwyt walizki i poszedł w stronę windy.

– Przestań, ma kółka. – Dogoniłam go w połowie korytarza.

– To co? Pomogę, a ty w zamian podrzucisz mnie do sklepu. – Uśmiechnął się, błyskając śnieżnobiałymi zębami.

– Przecież to tuż za rogiem.

– Tak, ale masz pojęcie, jak chłopcy będą na mnie patrzeć, gdy wysiądę z twojego wehikułu? – mrugnął porozumiewawczo.

– Patrzyliby więcej, gdybym to ja wysiadła. O nie, nawet o tym nie myśl, nie zostawię Cukiereczka. – Pokręciłam głową.

„Cukiereczkiem” nazywałam swój samochód. Najbardziej przeze mnie ukochaną rzecz na świecie: chevroleta eldorado, rocznik 1959. Znalazłam go przypadkowo, na wycieczce z rodzicami. Stał na podwórku przed domem jakiegoś ciecia, zardzewiały i bez kół i aż prosił, by go stamtąd zabrać. Tatko nie dał się długo namawiać: w miesiąc później wóz stał w warsztacie, gdzie znający się na swoim fachu mechanik przywrócił go do życia. Zdobył oryginalny, sprawny silnik i większość części, bajeranckie opony z białej gumy, nowe fotele. Odrestaurował nadwozie i nałożył starannie dobrany przeze mnie lakier, grafitowy, z lekkim, metalicznym połyskiem. Popłakałam się, siadając po raz pierwszy za kierownicą, a słodki zapach wiszącego pod lusterkiem wstecznym odświeżacza od razu skojarzył mi się z landrynkami. Chevy został Cukiereczkiem i nikt z mojej rodziny ani znajomych nie mówił o nim inaczej.

Adam wrzucił moją walizkę do bagażnika i wskoczył na siedzenie pasażera.

– Jaaadziem, paniuusiu! – zawołał, przeciągając słowa ze śmiesznym akcentem.

Wyjechałam z parkingu pod budynkiem, natychmiast zwracając na siebie uwagę przechodniów. Brzmienie silnika i piękno Cukiereczka nie mogło ujść niczyjej uwadze. A ja uwielbiałam, gdy ludzie oglądali się za moim pieszczoszkiem.

Skręciłam w pierwszą aleję i zatrzymałam się przed wejściem do sklepu ze zdrową żywnością. Modnego, odwiedzanego przez „chłopców” pokroju Adama. Coś podpowiadało mi, że nie tyle zaopatrują się tu w produkty na kolację, ile paradują przed sobą, szukając... Jak powiedziałby Adaś „chuja w dupę”, choć raczej na dłużej niż jedną noc.

Adam zwlekał, gramoląc się na zewnątrz tak długo, dopóki nie zobaczył wlepionych w nas oczu gejowskiej części klienteli sklepu. Gapili się zza szyby, jakby zobaczyli UFO.

– Trzymaj się, laska, i uważaj po drodze. – Ucałował mnie na pożegnanie w policzek.

– Spoko. Zadzwonię. – Cmoknęłam go w czoło. – Pomyślnych łowów – rzuciłam, odjeżdżając.

Na stacji benzynowej jak zwykle musiałam odpowiadać na durne pytania stojącego przy stanowisku obok kierowcy. Na pamięć znałam już większość parametrów Cukiereczka: ile pali, ile wyciąga, ile ma koni... Tym razem na szczęście podtatusiały facet był w towarzystwie poganiającej go kobiety, więc obyło się bez propozycji wspólnej przejażdżki.

Pogoda była wyśmienita do jazdy: ciepło, lekki wiaterek, droga prawie pusta. Nic, tylko gnać przed siebie. Jeszcze tylko mały przystanek przy bankomacie i byłam wolna.

Rodzice mieszkali w pięknym, okazałym domu nad brzegiem niewielkiego jeziora. Sam zbiornik, jak i kawał ziemi dokoła należał do mojej rodziny od czterech pokoleń. Cały teren mieścił się na uboczu, z dala od miasta i okolicznych wiosek, dzięki czemu zawsze mieliśmy spokój. Choć nie mieszkałam w rodzinnym domu od czterech lat, przez trzy pierwsze, kiedy wynajmowałam niewielki apartament w centrum, lubiłam spędzać w „dziczy” kilka tygodni w roku. Przyjeżdżałam do rodziców na święta i Nowy Rok, czasem bez okazji, tylko po to, by odpocząć. I co rok mieszkałam u nich przez pierwszy miesiąc lata, podczas gdy oni jeździli po świecie, szukając przygód.

Tym razem miało być trochę inaczej. Zanosiło się na to, że nie będę sama. Jakieś trzy miesiące wcześniej ojciec zaprosił pod swój dach jakiegoś faceta i zatrudnił go. Może słowo „zaprosił” jest trochę przesadzone: znalazł go na swoim terenie, głodnego i przemarzniętego, i zaopiekował się nieborakiem. A ten, jakby to było coś normalnego, zadomowił się na dobre.

Całą sprawę znałam tylko z rozmów przez telefon, więc nie umiałam zbyt wiele o niej powiedzieć. Z tego, co się dowiedziałam, obcy stał się kimś w rodzaju prawej ręki ojca, jeśli chodzi o opiekę nad domem i jeziorem. Jak widać na tyle zaufanym, by ojciec zostawił go ze mną na cały miesiąc. Nie bardzo mi się to podobało, ale ufałam opinii taty. Znał swojego gościa. Podobno facet był trochę dziwny, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Z tego, co mówił mi tatko przez telefon, jego podopieczny nie miał żadnego wykształcenia, był prostakiem. Coś tam jednak musiał pokazać, skoro mój ojczulek nie bał się dać facetowi dachu nad głową. Nie w samym domu, ale urządził mu mieszkanko w stojącym obok niego małym budynku, w którym za czasów mojego pradziadka mieszkała wynajęta służba.

O tak, byliśmy bogaci. Ja, mając dwadzieścia jeden lat, nie musiałam uczyć się ani pracować. Moim głównym zajęciem było „nicnierobienie”. Owszem, miałam jakieś tam zainteresowania, bo kto ich nie ma, ale ograniczały się one do ślęczenia przez pół nocy przed komputerem i spania do południa. Balowałam z przyjaciółmi w modnych lokalach, podrywałam i dawałam się poderwać. Jedyne, co było u mnie na plus, to niechęć do narkotyków.

Fakt, spróbowało się tego i owego z różnym efektem, bywało, że budziłam się w obcym miejscu z potężnym moralniakiem na koncie, ale w sumie nie byłam aż tak zepsuta. Wyrosłam i zmądrzałam. Eksperymenty z używkami zarzuciłam jakieś trzy lata temu, pozostając tylko przy papierosach i... wódce.

Paliłam mało, ledwie kilka sztuk w ciągu dnia. Lubiłam usiąść na balkonie, z drinkiem i butelką czekającą na stoliczku obok, i zapalić. Wieczorem, tuż przed snem, z papierosem w ustach obserwowałam miasto, rozmyślając nad sobą. Takie chwile wyczekiwanej samotności, podczas których mogłam cofnąć się myślami w przeszłość i przeanalizować na spokojnie to, co kiedyś zrobiłam lub przed czym się zawahałam.

W domu rodziców tych chwil będzie więcej. Tamtejszy spokój zawsze nastrajał mnie melancholijnie i zmuszał do większego niż zwykle wysiłku umysłowego. Chyba właśnie przez te kilka tygodni, spędzanych praktycznie bez niczyjego towarzystwa, nabierałam odrobinę więcej rozumu i dystansu do siebie. Dojrzewałam.

– Jeszcze sporo ci brakuje, laska – odezwałam się do siebie, naśladując głos i sposób mówienia Adama.

Fakt, wciąż miałam w głowie same bzdury.

Zwolniłam, skręcając z głównej drogi na wąską dojazdówkę, wijącą się wśród drzew. Po kilku minutach przed maską Cukiereczka zamajaczyła jasna plama frontu domu. Zmieniłam bieg i docisnęłam pedał gazu, jak zawsze powiadamiając rykiem silnika o swoim przybyciu.

– Kochanie, jestem w domu – mruknęłam pod nosem.

Zatrzymałam Cukiereczka tuż za stojącym na podjeździe samochodem ojca. On sam czekał już na mnie na schodach werandy, w nieodłącznym kapelusiku na głowie i z uśmiechem, za który niejedna moja koleżanka dałaby się pokroić. Większość z nich uważała, że mój tatko jest przystojnym panem w średnim wieku, ale ja nie potrafiłam spojrzeć na niego inaczej niż na rodzica. Nie potrafiłam znaleźć w nim tego, co widziały moje koleżanki.

Miał króciutko obcięte, szpakowate włosy, twarz o regularnych, mocnych rysach, szerokie brwi, szare, duże oczy, prosty nos i wiecznie uśmiechnięte usta. Prawie dwa metry wzrostu i szeroka klata dopełniały całości. Kiedyś uprawiał kulturystykę, efekty widać było do dziś. Kawał chłopa.

Podbiegłam do niego i zatonęłam w potężnych, niedźwiedzich ramionach, prawie w nich znikając. Przy ojcu byłam malutka jak dziewczynka, ale cóż, wzrost odziedziczyłam po matce.

– Dobrze, że jesteś. – Ojciec postawił mnie na ziemi. – Za dwie godziny musimy jechać, a wiesz, że matka nie odpuści tradycyjnego wspólnego lunchu.

– Wiem. Specjalnie nie jadłam śniadania – skłamałam, nie chcąc przyznać się do tego, że odpuszczam poranny posiłek, na ogół lecząc kaca.

Wróciłam do wozu po walizkę, ale ojciec wyprzedził mnie i podniósł ją, jakby nie ważyła więcej niż pudełko po butach.

– Mama w kuchni? – spytałam, idąc za nim do swojego pokoju.

– Tak, dopieszcza sałatkę.

Zawróciłam w połowie schodów i pognałam na tył domu, podchodząc do drzwi kuchni na paluszkach. To było jak rytuał: stawałam w drzwiach i patrzyłam, jak mama uwija się w kuchni, udając, że mnie nie widzi.

Tym razem doprawiała sałatkę z kurczaka, mamrocąc coś do siebie w ojczystym języku.

Była typową Włoszką, głośną, mającą setki rzeczy naraz do powiedzenia, gorącokrwistą, choć z wyglądu przeciętną. Prawie. Z wiekiem nabrała nieco wewnętrznego blasku, co nadało jej twarzy majestatu. W ciemnych oczach odbijało się zadowolenie i mądrość, którą nabywa się wraz z przeżytymi latami. Brązowe włosy, długie prawie do pasa, wiły się w grubych puklach, upięte po bokach głowy srebrnymi klamrami.

Miała równiutko metr siedemdziesiąt wzrostu, ja o centymetr czy dwa więcej. Po niej odziedziczyłam ciemną, nieco cygańską karnację i brązowy kolor tęczówek, choć rysy twarzy dostałam po rodzinie ojca. Byłam podobna do swojej babci. Na półpiętrze wisiał jej portret z czasów, gdy miała około trzydziestu lat. Ilekroć na niego patrzyłam, zaciskałam kciuki, prosząc wyższą instancję o to, by naprawdę wyglądać kiedyś tak jak ona.

– No dobrze, skarbie, zanieś sałatkę do jadalni. – Mama odwróciła się do mnie z promiennym uśmiechem. Zauważyłam, że w kącikach jej oczu pojawiły się drobniutkie zmarszczki: oho, śródziemnomorska krew daje o sobie znać.

– Dzień dobry. – Odbierając miskę, ucałowałam mamę w oba policzki. Jakoś nigdy nie lubiła obściskiwania się na powitanie, co było zaskakujące jak na Włoszkę.

– Jak podróż? – Wzięła tacę z pieczywem i poszła za mną.

– W porządku, ani razu nie złamałam przepisów. – Zachichotałam: mama zawsze przesadzała z nadmierną troską, uważając, że jeżdżę jak wariat i policja zatrzymuje mnie co pięć metrów, wręczając kolejne mandaty. Tak naprawdę nigdy nie dostałam żadnego, zbyt kochałam Cukiereczka, by ryzykować utratę prawa jazdy i powtórne egzaminy.

Lunch zjedliśmy we troje. Korciło mnie spytać, gdzie podziewa się nowy nabytek taty. Nie widziałam go ani razu, odkąd przyjechałam, a przecież wypadało, żeby się pokazał, przedstawił czy coś. Skoro miałam spędzić w jego towarzystwie najbliższe kilka tygodni...

Nie wytrzymałam po lunchu.

– Tato, a ten, nie pamiętam, jak ma na imię, jeszcze tu jest? – Rzuciłam niedbale pytanie, wypuszczając przy tym chmurę dymu.

– Tak. – Ojciec również palił. Staliśmy ramię w ramię na tarasie z tyłu domu i kopciliśmy jak parowozy. – Po śniadaniu wyszedł, jak powiedział, rzucić okiem na brzegi jeziora. Zabrał wędkę.

– Aha. Wędkę, a do niej pewnie z sześć puszek piwa – mruknęłam. – Dobrze wiem, jak wygląda łowienie „po męsku”. Ryby nigdy nie chcą brać, za to piwo wchłania się niemal przez skórę.

– On nie pije. – Tatko rozwiał moje obawy. – Nie widziałem, żeby wypił coś poza kieliszkiem wina do obiadu.

– Jesteś pewien, że... – Nie dokończyłam. Staruszek i tak pewnie wiedział, o co mi chodzi.

– Nie masz się czego obawiać. – Ojciec poklepał mnie po ramieniu. – Może jest trochę dziwny i mało mówi, ale... Głupio to zabrzmi, jednak ma w sobie coś, co uspokaja.

– Albo usypia czujność, zależy, jak na to patrzeć – dodałam od siebie. – Może to jakiś zbiegły przestępca?

Ludzie, których inni określali mianem „dziwnych”, automatycznie stawali się dla mnie podejrzani. Tym razem też w mojej głowie pojawiła się wizja ukrywającego się w naszym domu psychopaty, czekającego na okazję do ataku. Oczywiście, na mnie. Już widziałam, jak uciekam, wzorem idiotek z masowo przeze mnie oglądanych horrorów, piszcząc, wrzeszcząc i drąc szaty, wyobrażałam sobie, jak pędzę po schodach na piętro i chowam się w łazience, a on lezie za mną ze złowieszczym chichotem i nożem w ręce.

Tatko rozwiał moje wizje.

– Przesadzasz. – Znów kilka klepnięć w ramię: pewnie będę miała siniak. – Rozmawiałem z nim, wyjaśniłem, sam stwierdził, że do naszego powrotu zrezygnuje z pewnych przywilejów.

– To on ma przywileje? – Uniosłam brwi, zdziwiona użytym przez ojca określeniem.

– Źle się wyraziłem. Ma wolny wstęp do domu, to wszystko.

– No kurde – stęknęłam. – Uwzględniłeś go w testamencie czy co? Przepraszam – dodałam szybko, widząc zagniewany wzrok ojca.

– Bardzo dużo czyta, więc pozwalam mu przesiadywać w bibliotece.

– No, to w takim razie założę mu kartę i będzie mógł wypożyczać książki do domu. – Zgasiłam papierosa. – Mama cię woła. – Zerknęłam na wyświetlacz komórki. – Rany, już druga?

Pożegnałam rodziców i patrzyłam, jak znikają za zakrętem dojazdówki.

– Wakacje uważam za rozpoczęte – powiedziałam do siebie. Poklepałam nagrzaną maskę Chevy’ego. – Czas iść do garażu, Cukiereczku. Nadmierne opalanie nie służy na cerę, dostaniesz zmarszczek – przemawiałam do samochodu, wjeżdżając do ciemnych czeluści chłodnego pomieszczenia.

Wewnątrz pachniało woskiem i olejem silnikowym. Wiszące na ścianie półki pełne były przeróżnego rodzaju narzędzi, obok nich zawieszono na gwoździach lśniący zestaw kluczy.

– Jak będziesz grzeczny, weźmiesz porządną kąpiel z pianką, co ty na to? – spytałam, delikatnie zatrzaskując drzwiczki wozu.

– Z zasady jestem grzeczny, a kąpieli nie powiem nie – rozległo się gdzieś z tyłu. Podskoczyłam, pewna, że głęboki, męski głos naprawdę należy do mojego ukochanego Cukiereczka. Dopiero po chwili zauważyłam padający na podłogę garażu cień kogoś stojącego w wejściu.

Oświetlona wiszącym za plecami słońcem postać sama wyglądała jak cień, prawie czarna na tle jasności podwórza.

– Ładnie to tak straszyć ludzi? Mało się nie zsikałam. – Wyskoczyłam na zewnątrz, patrząc zadziornie na tego kogoś.

– Pewnie byłby to zabawny widok. – Uniósł jedną brew, przyglądając mi się z ciekawością. – Ty musisz być córką Roberta. – Mówił z obcym, nieco śpiewnym akcentem.

– Nie wiem, czy muszę, ale jestem. – Obejrzałam go w kilka sekund, od razu klasyfikując.

Był przeciętny. No, może nie całkiem, bo oczy miał nawet ładne, zielone, ale chyba nie przyciągał damskich spojrzeń. Rysy twarzy i akcent potwierdzały moje przypuszczenia: pewnie pochodził z daleka. Z wyglądu należał do fascynującego dla dziewczyn przedziału wiekowego, czyli 30 plus. Wysoki, choć nie tak jak mój ojciec, za to chudy jak zapałka. Rozpięta do połowy koszula odsłaniała wątłą klatkę, całkiem pozbawioną owłosienia. Jednym słowem: nic dla mnie.

– Może byś się tak przedstawił? – zagadałam po chwili czekania.

– Vae.

– A dalej?

– Dalej? – zdziwił się.

– Przecież masz chyba jakieś nazwisko? – podpowiedziałam, nieco wkurzona. Gość jak nic robił sobie ze mnie jaja.

– Chcesz za mnie wyjść, że tak się dopytujesz? – uśmiechnął się.

No tak. Zęby miał może i ładne, równe i bielutkie, ale drobne jak mleczaki, na dodatek między górnymi jedynkami widniała niewielka przerwa.

– Niedoczekanie – fuknęłam na niego. – Nie wydam się za kogoś, kto uśmiechając się, pokazuje dziąsła. – Z satysfakcją patrzyłam, jak jego twarz wydłuża się, a uśmiech spełza z niej, zastąpiony totalnym zaskoczeniem. Widać nie spodziewał się, że potrafię się odszczekać.

Zostawiłam tatusiowe znalezisko na progu garażu i wyszłam, dumna z siebie.