Domowe ognisko - Maureen Child - ebook

Domowe ognisko ebook

Maureen Child

4,1

Opis

Jake Lonergan przyjeżdża po latach do domu rodzinnego w Coleville. Dowiaduje się, że powróciła tu również Donna – była dziewczyna tragicznie zmarłego kuzyna Lonerganów – wraz z synem Erikiem. Lonerganowie chcą przyjąć młodego Erica do rodziny. Jake, przed laty zakochany w Donnie, ma nadzieję, że teraz uda mu się stworzyć z nią szczęśliwy związek...

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
czytnikach certyfikowanych
przez Legimi
Windows
10
Windows
Phone

Liczba stron: 146

Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
Oceny
4,1 (65 ocen)
30
16
14
5
0
Więcej informacji
Więcej informacji
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
isuchocka

Nie oderwiesz się od lektury

Cała trzy tomowa seria jest Ok. Polecam
00
AgnieszkaZz122

Nie oderwiesz się od lektury

Dobrze napisana, ciekawa, szybko się czyta, polecam.
00
Agaaau
(edytowany)

Całkiem niezła

Cz.2/3
00

Popularność




Maureen Child

Domowe ognisko

Toronto • Nowy Jork • Londyn Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg Madryt • Mediolan • Paryż Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

Droga Czytelniczko!

Serdecznie witam w lipcu. Wreszcie zaczęły się wakacje. Podczas podróży i letniego wypoczynku nie zapomnij o naszych książkach. Oto pełna lista wakacyjnych propozycji:

Tajemnicza nieznajoma– kolejna część miniserii „Dynastia Elliottów”. Poznamy historię Bridget Elliott i pewnego szeryfa…

Domowe ognisko– ostatnia część miniserii „Lato pełne sekretów”. Tym razem z przeszłością zmierzy się Jake Lonergan…

Żądanie miłościiWyspa na oceanie(Gorący Romans Duo) – dwie opowieści o miłości i pułapkach losu.

Życzę przyjemnej lektury

Małgorzata Pogoda

Harlequin.Każda chwila może być niezwykła.

Czekamy na listy. Nasz adres:

Arlekin – Wydawnictwo Harlequin Enterprises sp. z o.o. 00-975 Warszawa 12, skrytka pocztowa 21

Tytuł oryginału: Satisfying Lonergan's Honor Pierwsze wydanie: Silhouette Books, 2006 Redaktor serii: Małgorzata Pogoda Opracowanie redakcyjne: Marzena Cieśla Korekta: Maria Kaniewska

© 2006 by Maureen Child

© for the Polish edition by Arlekin – Wydawnictwo Harlequin Enterprises sp. z o.o., Warszawa 2007

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych czy umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy Wydawnictwa Harlequin i znak serii Harlequin Gorący Romans są zastrzeżone.

Arlekin – Wydawnictwo Harlequin Enterprises sp. z o.o. 00-975 Warszawa, ul. Rakowiecka 4

Skład i łamanie: Studio Q, Warszawa

Printed in Spain by Litografia Roses, Barcelona

ISBN 978-83-238-5053-3

Indeks 356948

GORĄCY ROMANS – 786

Konwersja do formatu EPUB: Virtualo Sp. z o.o.virtualo.eu

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jake Lonergan nie był przyzwyczajony do przebywania wśród tylu ludzi naraz. Przez ostatnie piętnaście lat był samotnikiem. Przenosił się z miejsca na miejsce, z jednego wyścigu motocyklowego na drugi. Nie zawierał przyjaźni i nie utrzymywał kontaktów z rodziną.

Tak było prościej.

Prawdopodobnie postępowałby tak przez następnych piętnaście lat, gdyby nie to, że się dowiedział, że jego dziadek, Jeremiah Lonergan, umiera. Jake bardzo go kochał, a staruszek miał tylko jedno życzenie: aby jego trzej wnukowie wrócili do domu i razem spędzili wakacje.

Jake był w Hiszpanii, kiedy otrzymał tę wiadomość, a powrót do Coleville w Kalifornii zajął mu tyle czasu, że bał się, że przyjedzie za późno i nie zdąży się pożegnać.

Dotarłszy jednak na miejsce, stwierdził, że Jeremiah wcale nie umiera. To był podstęp. Oszukał Jake'a i jego kuzynów, Sama i Coopera, by po piętnastu latach ściągnąć ich na ranczo.

Jake dokręcił śrubę w podwoziu swojego skonstruowanego na zamówienie czarnego chromowanego motocykla, wstał i wyprostował się. Wyjrzał zza podwójnych drzwi stodoły w stronę parterowego domku po drugiej stronie podwórza, skąd dobiegały go śmiechy i ciche odgłosy rozmów. Z każdego okna padało światło.

Jake patrzył przez chwilę na dom, czując się, jak zawsze, jak outsider. Oczywiście z własnej winy.

Z żadnej winy – poprawił się natychmiast, odrywając spojrzenie od budynku, w którym zebrała się cała rodzina z wyjątkiem niego. – To był wybór.

Przecież tu jest, prawda? Powrócił do miejsca, które wciąż prześladowało go w snach, i obiecał, że zostanie tu przez resztę lata. Wyjście do stodoły nie oznaczało odejścia. Po prostu potrzebował trochę czasu. Trochę spokoju i przestrzeni, żeby pomyśleć. Zastanowić się, co robić.

Pozostawił więc w domu rodzinę, którą właśnie poznawał na nowo, i udał się do stodoły, żeby popracować przy swoim motorze. Majstrowanie przy silniku i drobne regulacje uspokajały go. Zawsze tak było. Mógł się pogrążyć w tym zajęciu bez reszty i zapomnieć o całym świecie.

Jake włożył klucz francuski do pudełka z narzędziami i umieścił je w stalowym bagażniku. Cieszył się, że Jeremiah jest zdrowy. Dobrze też było zobaczyć znów Sama i Coopera. Jednak powrót do Coleville okazał się cięższy, niż się spodziewał, zwłaszcza po tym, kiedy pół godziny temu Jeremiah ogłosił pewną wielką nowinę. Już samo wspomnienie jego słów sprawiało, że serce Jake'a zaczynało bić szybciej, miotane żalem i wściekłością. Uczuciami, które znał zbyt dobrze.

Przesunął spojrzeniem po słabo oświetlonej stodole i stojącym w niej motorze i zaczął chodzić w kółko. Nie mógł ustać w miejscu, kiedy jego myśli galopowały. Wspomnienia osaczyły go z taką intensywnością, że aż tracił oddech.

Potrząsnął głową, wyszedł ze stodoły, skręcił w prawo i zatrzymał się dopiero w połowie podwórza. Stanął nagle, jakby nie był pewien, co dalej. Światło księżyca oświecało podwórze i ziemie rozciągające się po obu stronach starego domu.

W uszach raz po raz rozbrzmiewało mu nieoczekiwane oświadczenie dziadka: Donna Barrett wróciła do miasta razem z synem Maca.

Jake ruszył dalej, kierując się w stronę sztachetowego płotu oddzielającego podwórze od pól. Złapał się go obiema rękami i trzymał mocno, jakby potrzebował uchwycić się czegoś stabilnego, by utrzymać równowagę.

– Syn Maca – wyszeptał łamiącym się głosem. Odrzucił głowę do tyłu i utkwił wzrok w odległych gwiazdach. Szorstkie drewno wpijało mu się w dłonie, a on z wdzięcznością przyjął ten lekki ból.

Wokół niego roztaczała się otwarta przestrzeń pustych o tej porze roku pól. Najbliższe zabudowania sąsiadów znajdowały się o jakąś milę stąd. Można było dostrzec jedynie złote prostokąty okien. Z oddali dobiegło szczekanie psa.

Gwałtownie wciągnął do ściśniętych płuc chłodne nocne powietrze. Serce waliło mu jak młotem. Przełknął ślinę i przeniósł wzrok na swojskie ranczo Lonerganów.

Znał każdy cal tego miejsca. W dzieciństwie spędzał tu wszystkie wakacje, szalejąc z kuzynami. Czwórka młodych Lonerganów zawsze wpadała w kłopoty. Tak było aż do tamtego ostatniego lata.

Nie mógł w to uwierzyć. Nie było go w Coleville przez piętnaście lat. Przez piętnaście lat przebywał z dala od rancza, kuzynów i dziadka, którego kochał, bo nie był w stanie poradzić sobie ze wspomnieniami tamtych wakacji. Teraz wiadomość, że wówczas wydarzyło się o wiele więcej, niż myślał, była dla niego zbyt wielkim szokiem.

Wspomnienia popłynęły szeroką falą, wypełniły jego umysł i zmysły, przepełniając go, zanim zdołał je powstrzymać. Utkwił wzrok w otaczającej go ciemności, ale zamiast niej zobaczył przeszłość.

Dni były długie, świeciło słońce, a lato zdawało się trwać wiecznie. Nie było innych zmartwień niż to, kto tego dnia wygra zawody na jeziorze.

Jake nawet tym nigdy nie musiał się martwić. Zawsze wygrywał. Kochał wygrywać. Był w tym dobry.

Tego ostatniego poranka ustawili się na brzegu jeziora leżącego na terenie rancza. Zadanie było proste: skoczyć jak najdalej do lodowatej wody i jak najdłużej pozostać pod powierzchnią. Wszyscy czterej Lonerga-nowie skakali po kolei.

Jake czuł lodowate strumyczki ściekające mu z długich włosów na klatkę piersiową. Mrużąc oczy, wpatrywał się w błyszczącą powierzchnię jeziora w poszukiwaniu pęcherzyków powietrza. Kipiał z wściekłości i, przeklinając, czekał na wynurzenie się Maca, którego skok był tak samo długi jak jego. Teraz, by wygrać, musiał tylko pozostać dłużej pod wodą.

Ale przecież nie mógł. Żaden z nich nie był w stanie wstrzymać oddechu tak długo jak Jake. Cholera.

Sam zaczął się martwić i powtarzać, że powinni po niego popłynąć, bo Mac nigdy nie był tak długo pod wodą.

– Daj mu jeszcze minutę, Sam – powiedział Cooper. – On naprawdę chce pobić Jake'a. Ja też chcę, żeby mu się udało. Nic mu nie będzie, nie zachowuj się jak stara baba.

Jake był wściekły i z ust płynęły mu wszystkie przekleństwa, jakie znał. Nie mógł uwierzyć, że Mac właśnie ma szansę go prześcignąć.

– Damy mu jeszcze pół minuty – powiedział Sam z uśmiechem. – Jak tak dalej pójdzie, pobije rekord Jake'a.

Jake zacisnął pięści na płocie. W dłoń wbiła mu się drzazga i ostry ból przywołał go do rzeczywistości. Całe szczęście. Niechętnie wspominał tamten dzień.

Chociaż Bóg wie, jak często wciąż go przeżywał w swoich snach.

Emocje tak się w nim burzyły, że nawet nie potrafił ich wszystkich zidentyfikować – wiedział jedynie, że go duszą. Obrócił się lekko i zerknął przez ramię na dom. Przez firanki w kuchni mógł dostrzec całą rodzinę, najwyraźniej tłoczącą się tam wciąż po wiadomości przekazanej przez dziadka. Pewnie powinien był z nimi zostać i wszystko przedyskutować. Ale co było do powiedzenia?

Każdy wiedział, co miał robić. Nie było nic do omawiania. Żadnych decyzji do podjęcia.

Mac miał syna.

To wszystko.

Kiedy tak rozmyślał, tylne drzwi domu otworzyły się i na zewnątrz wyszli jego kuzyni, Sam i Cooper. Od razu go dostrzegli i ruszyli w jego stronę.

Jake puścił sztachetkę, odwrócił się i oparł o płot. Drzazga uwierała go w dłoń. Skrzyżował ramiona na piersi i czekał na kuzynów. Wiatr uniósł w powietrze wirującą chmurę kurzu.

Sheba, nowe szczenię golden retrievera dziadka, wyskoczyła zza powoli zamykających się drzwi i zbiegła po schodach. Popędziła za Samem i Cooperem i radośnie zamer-dała ogonem, kiedy Sam ukląkł i zgarnął ją pod pachę.

Jake patrzył na twarze zbliżających się mężczyzn, rozpoznając charakterystyczne rodzinne rysy. Cała trójka była do siebie bardzo podobna. Ich nieżyjąca już babka mawiała, że wszyscy mają „rysy Lonerganów”. Ciemne włosy i oczy, szeroką szczękę świadczącą o uporze i twardą głowę.

Ależ się stęsknił za chłopakami.

Dawniej byli sobie bliscy jak bracia. Te piętnaście lat, które minęły od chwili, gdy widział ich po raz ostatni, były najbardziej samotnym okresem jego życia. Wciąż jednak nie był w nastroju do rozmów. Nawet z nimi.

– Wyszedłem, bo chciałem być sam – powiedział Jake, wiedząc, że nie odniesie to skutku. Kuzyni zawsze przychodzili i odchodzili, kiedy oni mieli na to ochotę. Zupełnie jak on sam.

– Dobra, dobra – powiedział Sam, podnosząc brodę, aby uniknąć psich pocałunków. – Nie jesteś sam. Lepiej się do tego przyzwyczaj.

Jake uważał, że to niemożliwe.

Samotność była lepsza.

Prostsza.

– Musimy się zastanowić, co robić – powiedział Cooper.

Jego wypowiedź nikogo nie zaskoczyła. Cooper zawsze lubił mieć dobry plan. Prawdopodobnie przydawało mu się to podczas pisania tych jego horrorów. W ciągu ostatnich lat powieści Coopa stawały się bestsellerami i prawdopodobnie były przyczyną koszmarów sennych co najmniej połowy Ameryki.

– A nad czym tu się zastanawiać? – zapytał Jake, odrywając się od płotu i przyjmując nieświadomie pozycję wojownika. – Mac ma syna. Ten dzieciak jest Lonerga-nem. Jednym z nas.

– Wyluzuj – powiedział Sam, odstawiając psa, który zaczął biegać w kółko po podwórzu. Pokiwał nad nim głową, a następnie spojrzał na Jake'a. – Uważam, że nie powinniśmy od razu tam biec, żeby powitać dzieciaka w rodzinie.

– A dlaczego nie? – Jake zezłościł się, ale starał się powstrzymać nerwy. – Jesteśmy mu to winni. Jemu i Ma-cowi.

– Do diabła, Jake – uciął Sam. – Nie jesteś tu jedyną osobą, która czuje się z tym okropnie, wiesz? Ale to nie znaczy, że powinniśmy się narzucać Donnie i wtrącać się w życie jej dziecka.

– A kto tu mówi o narzucaniu się? – nie zgodził się Jake. – Myślę, że powinniśmy pójść go zobaczyć. Opowiedzieć mu o Macu. O tym, ile dla nas znaczył. Co w tym złego?

– Jake, ten dzieciak może nawet nie wie, że jest Lo-nerganem – powiedział cicho Cooper. – Nie wiemy, co Donna mu powiedziała. Może są rzeczy, o których nie chce, żeby się dowiedział.

To go przekonało. Jake zaczerpnął powietrza, jakby się przygotowywał do kolejnego skoku do jeziora. To oczywiste, że Donna powiedziała dziecku o Macu. Dlaczego miałaby tego nie zrobić? Przeciągnął ręką po twarzy i wypuścił powietrze.

– Dobrze. Pójdę zobaczyć się z Donną.

– Chciałeś powiedzieć: pójdziemy zobaczyć się z Donną – poprawił go Sam i zagwizdał na psa biegnącego w kierunku stodoły.

– Nie, pójdę sam – powtórzył Jake, przenosząc wzrok z jednego kuzyna na drugiego, żeby się upewnić, czy zrozumieli. – Sam z nią porozmawiam.

– A dlaczego to ty miałbyś iść? – spytał Cooper.

Dobre pytanie, pomyślał. Ale nie mógł im na nie odpowiedzieć. W każdym razie nie mógł powiedzieć im prawdy.

– Wy macie inne rzeczy na głowie – zauważył. – On ma nowy gabinet lekarski, a ty prawdopodobnie piszesz kolejną książkę…

– No i co z tego? – zaprotestował Cooper.

– To, że musicie się też zajmować Maggie i Karą. A ja nie. – Kiepski argument, ale nic lepszego nie przyszło mu do głowy. – Sam spotkam się z Donną i zobaczę dzieciaka. Wtedy we trzech zdecydujemy, co robić.

Sheba przybiegła i szczekając jak szalona, domagała się uwagi. Jake był jej za to wdzięczny. Kuzyni przyjrzeli mu się wnikliwie i wreszcie kiwnęli głowami.

– W porządku – powiedział Sam. – Ale nie rozmawiaj z dzieckiem bez nas. To dotyczy nas wszystkich. Razem.

„Razem” było słowem, którego Jake nieczęsto używał w ciągu ostatnich piętnastu lat. Samotny mężczyzna robił to, na co miał ochotę, i nie musiał się liczyć z nikim innym. Ale teraz wrócił do Coleville i wszystko się zmieniło.

Przynajmniej na jakiś czas.

– Co to znaczy: „Mam randkę”? – Donna Barrett zamrugała powiekami i spojrzała na matkę, jakby widziała ją po raz pierwszy w życiu.

Jej matka i randki?

– Zastanów się, kochanie – odpowiedziała matka, zerkając przez ramię w lustro, żeby sprawdzić, czy czarna spódnica dobrze leży. – Co mogę mieć na myśli?

Donna opadła na łóżko matki. Pod nagimi udami poczuła chłód ręcznie robionej miękkiej kapy przykrywającej podwójny materac. W lecie w Coleville nawet w klimatyzowanym domu było na tyle gorąco, że noszenie szortów stawało się koniecznością.

Potrząsnęła głową i patrzyła, jak jej matka, Catherine, stroi się niczym nastolatka na bal maturalny. Wyprostowała się przed lustrem, poprawiła makijaż i nastroszyła palcami krótkie kasztanowe włosy.

– Twój tata umarł już dwa lata temu – powiedziała, uśmiechając się porozumiewawczo do własnego odbicia.

Donna westchnęła. To prawda. Jeff Barrett, zdrowy i krzepki pięćdziesięciopięciolatek, dwa lata temu nieoczekiwanie zmarł na atak serca. Donna mieszkała wtedy w Colorado. Matka upierała się, że daje sobie radę i że Donna powinna się zajmować swoim życiem.

Tak też próbowała, rozmawiając z nią prawie codziennie przez telefon i często odwiedzając. Wreszcie, kilka miesięcy temu, udało jej się przezwyciężyć obiekcje matki i wróciła do domu. I chociaż Catherine nie chciała się do tego przyznać, ulga malująca się na jej twarzy powiedziała Donnie wszystko.

Donna musiała wrócić do domu. Z wielu powodów. Jednak przebywanie w tym miejscu nie było łatwe, zwłaszcza teraz, kiedy dwóch Lonerganów znowu było w mieście. Raz już wpadła na Coopera w sklepie. Z Samem, nowym lekarzem miejskim, też wcześniej czy później z pewnością będzie zmuszona się zetknąć.

A Sam zobaczy Erica.

Na myśl o synku Donna nerwowo przygryzła dolną wargę. Teraz już nie mogła się wycofać. Wróciła do do-mu na dobre, bo tak jest lepiej i dla mamy, i dla niej. Dla Erica również. Tylko dlaczego tak trudno jej się tu odnaleźć?

Przez tyle czasu byli tylko we dwójkę, a teraz wszystko się zmieniło.

Czuła się, jakby była na zepsutym diabelskim młynie, który nie przestaje się kręcić: w górę, w dół i znów w górę. Żołądek podchodził jej do gardła i musiała walczyć o każdy oddech.

Matka patrzyła na nią z troską, więc Donna odepchnęła myśli na bok i spróbowała się uśmiechnąć.

– Trudno uwierzyć, że taty już tak długo nie ma.

– To prawda – powiedziała miękko matka. – Ale nie myślałaś teraz o swoim tacie.

– Właśnie, że myślałam – zaprotestowała Donna. – O tacie, o Macu i o Ericu… i o wszystkim – dodała z bezbronnym uśmiechem. – Chyba nie lubię zmian.

– Wiem. – Spojrzenie Catherine powędrowało do małego zdjęcia Jeffa Barretta, które stało na toaletce. – Wiele czasu upłynęło, zanim uwierzyłam, że twojego taty naprawdę już nie ma. Czasami wciąż wydaje mi się, że zaraz usłyszę jego głos z drugiego pokoju.

Świetnie. Brawo, Donno. Zdołować matkę tuż przed jej wielkim wyjściem.

– Wiesz, gdyby tu był, na pewno powiedziałby ci, że świetnie wyglądasz.

Catherine uśmiechnęła się. Zadanie wykonane.

– To od kiedy spotykasz się z tym facetem? No i co o nim wiemy?

– Bardzo śmieszne – odpowiedziała sucho matka. -Wiem wszystko, co trzeba. Zaczęłam się spotykać z Mi-chaelem pół roku temu.

– Pół roku temu? – Donna wytrzeszczyła oczy. – A ja dowiaduję się o tym dopiero teraz?

– Myślałam, pewnie głupio, że mogłabyś to źle przyjąć.

– Wargi Catherine drgnęły.

Na zewnątrz pies sąsiada szczekał do księżyca, a zraszacz zasyczał, zaterkotał, po czym woda wystrzeliła z niego na szeroki trawnik. Chłodne powietrze z szumem płynęło z klimatyzatora. Mijały sekundy, a Donna starała się przyswoić sobie ten nowy fakt.

Jej matka prowadziła bogatsze życie towarzyskie niż ona sama.

– Jestem tylko… zaskoczona, to wszystko – powiedziała wymijająco. – Kim jest ten Michael i dlaczego go jeszcze nie widziałam? Mieszkam tu już od dwóch miesięcy.

Catherine zaśmiała się, a jej ciemnoniebieskie oczy, takie same jak Donny, zamigotały.

– Nie spotykaliśmy się zbyt często, od kiedy wróciłaś do domu. Chciałam, żebyś miała trochę czasu, zanim.

– urwała. Po krótkiej pauzie dodała: – Zresztą znasz go. To Michael Cochran.

– Pan Cochran? – wykrzyknęła Donna, zeskakując z materaca. – Mój nauczyciel od biologii?

Catherine podniosła torebkę, otworzyła ją i schowała portfel i szminkę.

– On już nie jest twoim nauczycielem.

– No tak, ale.

– Donno… – ton głosu matki zmienił się nieco – cieszę się, że wróciłaś do domu. A Michael nie jest twoim nauczycielem już od piętnastu lat.

– To prawda – przyznała Donna, siadając z powrotem w nogach łóżka. – Tylko to takie. dziwne. Myśl, że umawiasz się z kimś, kto nie jest, no wiesz, tatą.

Catherine uśmiechnęła się lekko, usiadła obok córki i objęła ją ramieniem.

– Mnie też było ciężko. Na początku. Ale czy nam się to podoba, czy nie, życie toczy się dalej, kochanie. A ja jestem zmęczona samotnością. Rozumiesz to, prawda?

Samotność? O, tak. Donna rozumiała samotność. I strach. I smutek.

– No pewnie, że rozumiem – odpowiedziała. – Po prostu zaskoczyłaś mnie. To wszystko.

Mama przytuliła ją mocno i podskoczyła na dźwięk dzwonka. Zerknęła w stronę otwartych drzwi.

– To pewnie Michael.

– Baw się dobrze – powiedziała Donna, starając się uśmiechnąć, chociaż nie czuła radości. Niełatwo patrzeć, jak własna matka idzie na randkę. Zwłaszcza z twoim dawnym nauczycielem.

– Na pewno wszystko w porządku?

Donna przewróciła oczami.

– Tak, mamo, w porządku. Zamówimy sobie pizzę albo coś innego. Idź. Baw się dobrze.

– No to na razie. – Catherine pomachała ręką i wybiegła z sypialni.

– Na razie. – Donna siedziała tam jeszcze dobrą minutę, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze.

Nic nie było tak samo, wiedziała o tym lepiej niż ktokolwiek inny. Ale czy wszystko musiało się zmieniać naraz?

Zadzwonił telefon. Poderwała się z łóżka i pospieszyła go odebrać. To pewnie Eric będzie ją błagał, żeby móc zostać nieco dłużej na minigolfie.

Podniosła słuchawkę.

– Halo, Eric?

– To nie ten Lonergan, Donno – powiedział głęboki głos. – Tu Jake.