Berło Serapisa i inne opowiadania ebook

Berło Serapisa: Copyright © 2014 by Rick Riordan (THE STAFF OF SERAPIS)

Korona Ptolemeusza: Copyright © 2015 by Rick Riordan (THE CROWN OF PTOLEMY)

Syn Sobka: Copyright © 2013 by Rick Riordan (THE SON OF SOBEK)

Percy Jackson i spiżowy smok: Copyright © 2009 by Rick Riordan (PERCY JACKSON AND THE BRONZE DRAGON)

Percy Jackson i skradziony rydwan: Copyright © 2009 by Rick Riordan (PERCY JACKSON AND THE STOLEN CHARIOT)

Percy Jackson i miecz Hadesa: Copyright © 2009 by Rick Riordan (PERCY JACKSON AND THE SWORD OF HADES)

Copyright © for the Polish translation by Agnieszka Fulińska

Percy Jackson i laska Hermesa: Copyright © 2012 by Rick Riordan (PERCY JACKSON AND THE STAFF OF HERMES)

Leo Valdez i pościg za Bufordem: Copyright © 2012 by Rick Riordan (LEO VALDEZ AND THE QUEST FOR BUFORD)

Pamiętnik Luke’a Castellana: Copyright © 2012 by Rick Riordan (THE DIARY OF LUKE CASTELLAN)

Copyright © for the Polish translation by Andrzej Polkowski

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Galeria Książki, 2016

Cover art © by John Rocco, 2016

Opracowanie redakcyjne i DTP

Pracownia Edytorska Od A do Z / oda-doz.com.pl

Redakcja

Ewa Wiąckowska, Katarzyna Kolowca-Chmura

Korekta

Katarzyna Kierejsza, Ewa Cebo

Opracowanie okładki i DTP

Stefan Łaskawiec

Wydanie 1, Kraków 2016

ISBN 978-83-64297-92-2

Wydawnictwo Galeria Książki

www.galeriaksiazki.pl

[email protected]

Opracowanie wersji elektronicznej:

Karolina Kaiser

Berło Serapisa

Przygoda Annabeth Chase i Sadie Kane

Dopóki nie zobaczyła dwugłowego potwora, Annabeth nie przypuszczała, że ten dzień może się stać jeszcze gorszy.

Spędziła cały poranek na pośpiesznym nadrabianiu szkolnych zadań. (Opuszczanie lekcji z powodu regularnego ratowania świata przed potworami i greckimi bogami, którzy zeszli na złą drogę, znacznie obniżało jej średnią ocen). Następnie odmówiła wyjścia do kina ze swoim chłopakiem Percym i kilkorgiem przyjaciół, żeby pójść na spotkanie w sprawie stażu w lokalnym biurze architektonicznym. Niestety w głowie miała sieczkę. Była przekonana, że zawaliła rozmowę.

W końcu, około czwartej po południu, wlekła się przez Washington Square Park w drodze do metra i wdepnęła w świeży krowi placek.

Spojrzała gniewnie w niebo.

– Hero!

Przechodnie patrzyli na nią dziwnie, ale dziewczyna się tym nie przejmowała. Miała dość dowcipów bogini. Annabeth wykonała dla Hery tyle zadań, a mimo to Królowa Nieba nadal zostawiała na jej drodze prezenty od swoich świętych zwierząt. Bogini musiała mieć na Manhattanie całe stado niewidzialnych krów patrolowych.

Kiedy Annabeth dotarła do stacji West Fourth Street, była roztrzęsiona i wykończona i marzyła jedynie o tym, żeby złapać pociąg linii F jadący w kierunku dzielnicy, w której mieszkał Percy. Było już za późno na kino, ale może pójdą na kolację albo coś w tym rodzaju.

I wtedy zobaczyła potwora.

Annabeth widywała już w życiu dziwaczne rzeczy, ale ta bestia zdecydowanie znalazła się na liście: „Co też ci bogowie sobie myślą?”. Wyglądała jak połączenie lwa i wilka z tylną częścią ciała wepchniętą w muszlę kraba pustelnika.

Sama muszla była chropowatym brązowym stożkiem przypominającym wafel do lodów – tyle że dwumetrowym i mającym na środku postrzępioną spoinę, jakby ktoś go złamał na pół, po czym skleił z powrotem. Z wylotu muszli wystawały przednie łapy oraz łeb szarego wilka po lewej stronie, a lwa o złotej grzywie po prawej.

Zwierzęta nie wyglądały na szczęśliwe, będąc zmuszone dzielić jedną muszlę. Wlokły ją za sobą po peronie, kiwając się na boki, jakby każde z nich ciągnęło w przeciwnym kierunku. Od czasu do czasu warczały na siebie z irytacją. Nagle oba zastygły, węsząc.

Pasażerowie mijali je, przeważnie obchodząc dookoła i ignorując. Tyko niektórzy marszczyli brwi ze złością.

Annabeth wielokrotnie widziała w akcji Mgłę, ale zawsze przyglądała się z zadziwieniem, jak magiczna zasłona wypacza ludzkie postrzeganie, sprawiając, że nawet najgroźniejszy potwór wygląda jak coś dającego się wyjaśnić: zgubiony pies, a może bezdomny człowiek w śpiworze.

Nozdrza potwora zadrgały. Zanim Annabeth zdążyła zdecydować, co zrobić, oba łby obróciły się i zwierzęta spojrzały prosto na nią.

Dłoń dziewczyny powędrowała do sztyletu. Nagle Annabeth przypomniała sobie, że nie ma go przy sobie. W tej chwili jej najgroźniejszą bronią był plecak wyładowany ciężkimi podręcznikami do architektury wypożyczonymi z biblioteki miejskiej.

Uspokoiła oddech. Potwór stał jakieś dziesięć metrów od niej.

Rozprawianie się z lwo-krabo-wilkiem na środku zatłoczonej stacji metra nie było tym, o czym marzyła, ale skoro musi, to podoła temu. Jest dzieckiem Ateny.

Spojrzała na bestię, dając jej do zrozumienia, że poważnie traktuje sytuację.

– Dobra, Krabciu – powiedziała. – Mam nadzieję, że jesteś wytrzymały na ból.

Lew i wilk obnażyli kły. Posadzka się zatrzęsła. W peron uderzył powiew zwiastujący nadjeżdżający pociąg.

Potwór warknął na Annabeth. Mogłaby przysiąc, że widziała w jego oczach żal, jakby myślał: „Tak chętnie rozdarłbym cię na drobne strzępy, gdyby nie to, że mam inne zadanie”.

I Krabcio obrócił się i odbiegł, ciągnąc za sobą swoją ogromną muszlę. Znikł na schodach, kierując się ku peronowi linii A.

Annabeth przez chwilę była zbyt zaskoczona, żeby się poruszyć. Rzadko zdarzało się jej spotkać potwora, który zostawiłby herosa w spokoju w taki sposób. Kiedy tylko nadarza się okazja, potwory prawie zawsze atakują.

Jeśli ten dwugłowy pustelnik ma do roboty coś ważniejszego niż zabicie jej, to Annabeth chciała się dowiedzieć, co to jest. Nie mogła tak po prostu wypuścić potwora, pozwalając mu realizować jego nikczemne plany i jeździć na gapę komunikacją miejską.

Spojrzała z żalem na pociąg linii F, który miał ją zabrać do Percy’ego. Następnie pobiegła schodami za krabem.

Annabeth wskoczyła do wagonu w chwili, kiedy zamykały się drzwi. Pociąg ruszył z peronu i popędził w mrok. Górne światła migotały. Pasażerowie kołysali się w przód i w tył. Wszystkie miejsca siedzące były zajęte. Dziesiątki pasażerów stały, chwiejnie trzymając się słupków i poręczy.

Annabeth nie mogła wypatrzyć Krabcia, dopóki ktoś z przodu nie wrzasnął:

– Uważaj, świrze!

Wilko-krabo-lew przepychał się do przodu, powarkując na śmiertelników, ale oni zachowywali się jak zwyczajni poirytowani nowojorczycy w metrze. Może widzieli potwora jako kolejnego pijanego kolesia.

Annabeth ruszyła za nim.

Kiedy Krabcio otwarł drzwi prowadzące do następnego wagonu i przepchnął się przez nie, Annabeth zauważyła, że jego muszla świeci słabą poświatą.

Czy robiła to wcześniej? Wokół potwora krążyły czerwone neonowe znaki – greckie litery, symbole astrologiczne i pismo obrazkowe. Hieroglify egipskie.

Annabeth poczuła dreszcz na plecach. Przypomniała sobie, co powiedział jej kilka tygodni temu Percy – o spotkaniu, które wydawało się tak niemożliwe, że aż uznała opowieść za żart.

Ale teraz…

Przepchnęła się przez tłum, podążając za Krabciem do następnego wagonu.

Muszla stwora świeciła teraz zdecydowanie jaśniej. Kiedy Annabeth zbliżyła się do niego, poczuła mdłości. Jakby coś ciepłego pociągało za jej wnętrzności; jakby miała w pępku haczyk od wędki, ciągnący ją ku potworowi.

Usiłowała się uspokoić. Poświęciła całe dotychczasowe życie na studiowanie starożytnych greckich duchów, potworów i dajmonów. Wiedza była jej najważniejszą bronią. Ale ten dwugłowy krabopodobny stwór… nie miała dla niego punktu odniesienia. Jej wewnętrzny kompas kręcił się chaotycznie.

Żałowała, że nie ma wsparcia. Wzięła ze sobą komórkę, ale nawet gdyby zdołała złapać zasięg w podziemnym tunelu, do kogo miałaby zadzwonić? Większość herosów nie nosi telefonów. Sygnał przyciąga potwory. Percy był daleko. Większość jej przyjaciół przebywała w Obozie Herosów na północnym wybrzeżu Long Island.

Krabcio przepychał się nadal ku przodowi pociągu.

Kiedy Annabeth dogoniła go w kolejnym wagoniku, aura potwora była już tak mocna, że nawet śmiertelnicy zaczęli ją dostrzegać. Wielu zasłaniało usta i odchylało się na siedzeniach, jakby ktoś otworzył tuż przed ich nosami szafkę pełną zepsutego jedzenia. Inni padali zemdleni na podłogę.

Annabeth było tak niedobrze, że miała ochotę się wycofać, ale haczyk nadal ciągnął ją za pępek, przybliżając do potwora.

Pociąg wjechał z łomotem na stację Fulton Street. Kiedy tylko otwarły się drzwi, wszyscy przytomni pasażerowie wytoczyli się na zewnątrz. Wilczy pysk Krabcia kłapnął na jakąś usiłującą uciec staruszkę, chwytając w zęby jej torebkę.

– Ej! – wrzasnęła Annabeth.

Potwór puścił kobietę.

Utkwił obie pary oczu w Annabeth, jakby myślał: „Czy ty pragniesz śmierci?”.

Następnie odrzucił oba łby do tyłu i zawył unisono. Dźwięk uderzył Annabeth niczym szpikulec do lodu wbity między oczy. Okna pociągu roztrzaskały się. Śmiertelnicy, którzy wcześniej zemdleli, odzyskiwali przytomność. Niektórym udało się nawet wyczołgać z wagonu. Inni wyskakiwali przez potłuczone okna.

Mimo zamglonego wzroku Annabeth widziała, że potwór ugiął niedobrane przednie łapy, gotując się do skoku.

Czas zwolnił. Była ledwie świadoma tego, że roztrzaskane drzwi zamknęły się, a pusty pociąg wytoczył się ze stacji. Czyżby maszynista nie zdawał sobie sprawy z tego, co się stało? A może pociąg był sterowany automatycznie?

Znajdując się teraz raptem trzy metry od potwora, Annabeth zauważała kolejne szczegóły. Czerwona aura wydawała się najjaśniejsza wzdłuż szwu muszli. Lśniące greckie litery i egipskie hieroglify wydobywały się z potwora jak wulkaniczny gaz z podmorskiej szczeliny. Lewa przednia łapa lwa była wygolona w okolicy nadgarstka i wytatuowana w szereg niewielkich czarnych pasków. Z lewego ucha wilka wystawała pomarańczowa metka z ceną $99,99.

Annabeth chwyciła pasek plecaka. Była gotowa uderzyć nim potwora, ale nie nadawał się zbyt dobrze na broń. Zamiast tego zdecydowała się na swoją zwyczajową taktykę w obliczu potężniejszego przeciwnika. Zaczęła gadać.

– Jesteś zrobiony z dwóch różnych części – oznajmiła. – Jesteś jak… kawałki posągu, które ożyły. Zostałeś zszyty w całość?

Strzelała w ciemno, ale warczenie lwa upewniło Annabeth, że trafiła w sedno. Wilk ugryzł lwa w policzek, jakby nakazywał mu zamknąć się.

– Nie przywykliście do współpracy – domyśliła się Annabeth. – Panie Lwie, ma pan kod identyfikacyjny na nodze. Był pan eksponatem w muzeum. Czyżby w Metropolitan Museum of Art?

Lew ryknął tak głośno, że pod Annabeth ugięły się nogi.

– Zakładam, że to odpowiedź twierdząca. A pan, Panie Wilku… Ta metka w pańskim uchu… czyżby był pan na sprzedaż w jakimś sklepie ze starociami?

Wilk warknął i zrobił ku niej krok.

Pociąg tymczasem przejeżdżał pod East River. Zimny wiatr wpadał przez wybite okna, aż zęby Annabeth zaszczękały.

Instynkt mówił jej, że powinna uciekać, ale miała wrażenie, jakby jej ścięgna się rozpływały. Aura potwora stawała się coraz jaśniejsza, napełniając powietrze mglistymi symbolami i krwawym światłem.

– Ty… robisz się coraz silniejszy – zauważyła Annabeth. – Zmierzasz w jakieś konkretne miejsce, prawda? A im bliżej jesteś…

Łby potwora ryknęły ponownie unisono. Fala czerwonej energii przebiegła przez wagon. Annabeth z trudem zachowała przytomność.

Krabcio podszedł bliżej. Jego muszla rosła, a pęknięcie na jej środku płonęło niczym stopione żelazo.

– Zaczekaj – wychrypiała Annabeth. – Już… już rozumiem. Jeszcze nie jesteś całością. Szukasz jeszcze jednego elementu. Trzeciej głowy?

Potwór zatrzymał się. Jego oczy błyskały podejrzliwie, jakby mówił: „Czytałaś mój pamiętnik?”.

Annabeth poczuła przypływ odwagi. W końcu zaczęła rozumieć swojego wroga. Spotykała już w życiu wiele trzygłowych stworów. Dla istot mitycznych trzy stanowi magiczną liczbę. Kolejna głowa potwora miała sens.

Krabcio był jakimś rodzajem posągu podzielonego na części. Coś go obudziło i teraz usiłował poskładać się w całość.

Annabeth uznała, że nie może do tego dopuścić. Te świecące na czerwono hieroglify i greckie litery latały wokół potwora jak płonące kable, emanując magią, która sprawiała wrażenie zasadniczo niewłaściwej, jakby powoli rozpuszczała strukturę komórkową ciała Annabeth.

– Ty niezupełnie jesteś greckim potworem, prawda? – zaryzykowała. – Jesteś może z Egiptu?

Krabciowi nie spodobała się ta uwaga. Obnażył kły i przysiadł, gotując się do skoku.

– Ejże, chłopcze – powiedziała Annabeth. – Nie osiągnąłeś jeszcze pełnej mocy, zgadza się? Jeśli mnie teraz zaatakujesz, przegrasz. Poza wszystkim wy dwaj nie ufacie sobie wzajemnie.

Lew przechylił łeb i parsknął.

Annabeth udała zaskoczenie.

– Panie Lwie! Jak pan może się tak wyrażać o Panu Wilku?

Lew zamrugał.

Wilk spojrzał na lwa i warknął podejrzliwie.

– Och, Panie Wilku! – jęknęła Annabeth. – Naprawdę nie powinieneś używać takich słów, mówiąc o przyjacielu!

Dwie głowy zwróciły się ku sobie, kłapiąc paszczami i wyjąc. Potwór zachwiał się, kiedy jego przednie łapy rozeszły się w przeciwne strony.

Annabeth wiedziała, że kupiła w ten sposób kilka sekund. Myślała intensywnie, usiłując dojść, czym jest ten stwór i jak mogłaby go pokonać, ale nie pasował do niczego, o czym uczyła się w Obozie Herosów.

Rozważała obejście go i ewentualne rozbicie muszli, ale zanim zdołała to wykonać, pociąg zwolnił. Wjechali na stację High Street, pierwszy przystanek na Brooklynie.

Peron był podejrzanie pusty. Uwagę Annabeth zwrócił blask przy schodach wyjściowych. Jasnowłosa dziewczyna w białym ubraniu wymachiwała drewnianą laską, usiłując uderzyć dziwaczne zwierzę, które wiło się wokół jej nóg, szczekając gniewnie. Od barków wzwyż stwór wyglądał jak czarny labrador, ale jego tył był zwężającym się stożkiem przypominającym skamieniały ogon kijanki.

Annabeth zdążyła pomyśleć: „Trzeci element”.

W tej samej chwili tamta dziewczyna walnęła psa w pysk. Jej laska rozbłysła złotym światłem, a stwór poleciał w tył – przez rozbite okno wprost na koniec wagonu metra, którym jechała Annabeth.

Jasnowłosa dziewczyna pobiegła za nim. Wskoczyła przez zatrzaskujące się drzwi w chwili, gdy pociąg ruszał ze stacji.

Przez moment wszyscy stali w miejscu – dwie dziewczyny i dwa potwory.

Annabeth przyglądała się uważnie tej drugiej na końcu wagonu, usiłując ocenić stopień stwarzanego przez nią zagrożenia.

Nowo przybyła miała na sobie białe lniane spodnie i taką samą bluzę, coś w rodzaju kimona do karate. Jej glany z czubkami obitymi blachą wyglądały na takie, które mogą zrobić krzywdę w walce. Przez ramię wisiał przerzucony niebieski nylonowy plecak, do którego rzemieniem przytroczony był wygięty kościany kij – może bumerang? Ale najbardziej przerażającą bronią tej dziewczyny była około półtorametrowa biała drewniana laska zakończona rzeźbioną głową orła. Całość połyskiwała niczym niebiański spiż.

Wzrok Annabeth napotkał spojrzenie tej drugiej i ogarnęło ją poczucie déjà vu.

Wyglądająca jak zawodniczka karate dziewczyna nie mogła mieć więcej niż trzynaście lat. Miała jasnoniebieskie oczy jak dziecko Zeusa. W jej długich jasnych włosach połyskiwały fioletowe pasemka. Bardzo przypominała dziecko Ateny – gotowa do walki, szybka, sprawna i nieustraszona. Annabeth miała wrażenie, że patrzy na siebie sprzed czterech lat, mniej więcej z czasu kiedy spotkała po raz pierwszy Percy’ego Jacksona.

Wtedy tamta odezwała się, rozwiewając złudzenia.

– Dobra. – Zdmuchnęła fioletowy kosmyk z twarzy. – Jakby ten dzień nie był już wystarczająco porąbany.

„Angielka”, pomyślała Annabeth, ale nie miała czasu się nad tym zastanawiać.

Pso-kijanka i Krabcio stali na środku wagonu w odległości jakichś pięciu metrów, wpatrując się w siebie ze zdumieniem. Teraz jednak otrząsnęli się z szoku. Pies zawył – zabrzmiało to jak okrzyk triumfu, coś w rodzaju: „Znalazłem cię!”, a krabo-wilko-lew rzucił się na jego spotkanie.

– Powstrzymaj ich! – wrzasnęła Annabeth.

Wskoczyła na grzbiet Krabcia, którego przednie łapy załamały się pod dodatkowym ciężarem.

Tamta dziewczyna krzyknęła coś, co zabrzmiało jak: „Mar!”.

W powietrzu rozbłysły złote hieroglify:

Stwór wyglądający jak pies cofnął się, krztusząc, jakby połknął kulę bilardową.

Annabeth usiłowała zatrzymać Krabcia, ale był dwa razy cięższy niż ona. Bestia uniosła się na przednich łapach, usiłując zrzucić dziewczynę. Oba łby zwróciły się ku niej, kłapiąc paszczami.

Na szczęście Annabeth miała doświadczenie z ujeżdżaniem dzikich pegazów w Obozie Herosów. Udało jej się utrzymać równowagę i jednocześnie zsunąć z ramion plecak. Walnęła dziewięcioma kilogramami książek o architekturze w łeb lwa, po czym owinęła rzemień wokół pyska wilka i szarpnęła go w górę.

Pociąg tymczasem wyjechał na powierzchnię. Gnali teraz po estakadzie nad Queens, a świeże powietrze wpadało przez wybite okna, porywając do tańca kawałki rozbitego szkła leżące na siedzeniach.

Kątem oka Annabeth dostrzegła, że czarny pies otrząsa się po zakrztuszeniu i rzuca na dziewczynę w kimonie, ta zaś bierze zamach swoim kościanym bumerangiem i uderza w potwora kolejnym złotym rozbłyskiem.

Annabeth żałowała, że nie umie wywoływać takich błysków. Miała jedynie głupi plecak. Robiła wszystko, co mogła, żeby okiełznać Krabcia, ale potwór najwyraźniej stawał się z każdą sekundą mocniejszy, podczas gdy jego czerwona aura osłabiała Annabeth. Czuła się, jakby ktoś wypchał jej głowę watą. W żołądku ją skręcało.

Straciła poczucie czasu, walcząc z tą bestią. Wiedziała tylko, że nie może dopuścić do jej połączenia się z tym psiogłowym czymś. Jeśli potwór zamieni się w kompletne trzygłowe cokolwiek to jest, może stać się niemożliwy do powstrzymania.

Pies skoczył ponownie na dziewczynę w kimonie, tym razem przewracając ją. Rozkojarzona Annabeth puściła krabiego potwora, który zrzucił ją z grzbietu, aż uderzyła głową w krawędź siedzenia.

W uszach jej dzwoniło, kiedy stwór ryknął triumfalnie. Przez wagon przetoczyła się fala rozgrzanej do czerwoności energii. Pociągiem zarzuciło i Annabeth poczuła się jak w nieważkości.

– Wstawaj – odezwał się dziewczęcy głos. – Musimy uciekać.

Annabeth otwarła oczy. Świat wokół niej wirował. W oddali słychać było wycie syren służb ratowniczych.

Leżała na plecach w jakichś kłujących chaszczach. Jasnowłosa dziewczyna z pociągu pochylała się nad nią, ciągnąc ją za rękę.

Annabeth zdołała usiąść. Czuła się, jakby ktoś wbijał jej rozgrzane gwoździe w klatkę piersiową. Kiedy odzyskała ostrość wzroku, uświadomiła sobie, jakie ma szczęście, że żyje. Jakieś pięćdziesiąt metrów od nich kolejka wypadła z torów. Przewrócone wagony leżały niczym pogruchotany, dymiący zygzak wraków, który przypominał Annabeth truchło drakona (niestety miała okazję widzieć kilka).

Nie dostrzegła nigdzie rannych ludzi. Miała nadzieję, że wszyscy wydostali się z pociągu na stacji Fulton Street. Ale i tak – niezła katastrofa.

Annabeth rozpoznała, gdzie się znajdowały: na Rockaway Beach. Około stu metrów w lewo puste działki i ogrodzenia z metalowej siatki ustępowały żółtej piaszczystej plaży, upstrzonej smołą i śmieciami. Pod zachmurzonym niebem kipiało morze. Po prawej od Annabeth, za torami kolejowymi, stały szeregi bloków mieszkalnych tak zrujnowanych, że mogłyby równie dobrze być dekoracjami wykonanymi ze starych pudeł po lodówkach.

– Juhu! – Dziewczyna w kimonie potrząsnęła ją za ramię. – Wiem, że pewnie jesteś w szoku, ale musimy zmykać. Nie mam ochoty być odpytywana przez policję, mając to ze sobą. – Spojrzała w lewo. Za nią na rozdartym asfalcie potwór w kształcie czarnego labradora rzucał się jak ryba bez wody, z pyskiem i łapami spętanymi błyszczącą złotą liną.

Annabeth wpatrywała się w młodszą dziewczynę. Na jej szyi połyskiwał łańcuszek ze srebrnym amuletem – symbolem przypominającym połączenie krzyża egipskiego anch z ciasteczkowym człowieczkiem.

Obok niej leżała laska i kościany bumerang – oba przedmioty ozdobione rzeźbionymi hieroglifami i obrazkami przedstawiającymi dziwaczne i bardzo niegreckie potwory.

– Kim ty jesteś? – zapytała Annabeth.

Kąciki ust dziewczyny uniosły się w uśmiechu.

– Zazwyczaj nie podaję swojego imienia nieznajomym. Magiczne oddziaływania i takie tam. Ale czuję szacunek dla kogoś, kto walczy z dwugłowym potworem za pomocą samego plecaka. – Podała jej rękę. – Jestem Sadie Kane.

– Annabeth Chase.

Uścisnęły sobie dłonie.

– Bardzo miło cię poznać, Annabeth – powiedziała Sadie. – Dobra, a teraz weźmy psa na spacer, okej?

Najwyższy czas.

Kilka minut później wozy ratownicze otoczyły wrak pociągu, a z pobliskich budynków nadciągnęły tłumy gapiów.

Annabeth czuła jeszcze większe mdłości niż wcześniej. Przed oczami tańczyły jej czerwone plamki, ale pomogła dziewczynie odciągnąć psopodobnego stwora za ogon na piaszczyste wydmy. Sadie najwyraźniej czerpała przyjemność z wleczenia potwora przez tyle kamieni i potłuczonych butelek, ile się dało.

Bestia warczała i wiła się. Jej czerwona aura świeciła jeszcze jaśniej, a złota lina bladła.

Zazwyczaj Annabeth lubiła spacery po plaży. Ocean przypominał jej o Percym. Ale dziś była głodna i wyczerpana. Plecak ciążył jej bardziej z każdą chwilą, a magia psopodobnej bestii sprawiała, że miała ochotę nim rzucić.

Poza tym Rockaway Beach była nieprzyjemnym miejscem. Przed ponad rokiem przeszedł tędy potężny huragan, którego skutki były nadal widoczne. Część bloków mieszkalnych w oddali zamieniła się w puste skorupy o oknach zabitych deskami i ścianach z pustaków pokrytych graffiti. Plaża była zasłana przegniłym drewnem, kawałkami asfaltu i powyginanym żelastwem. Z wody sterczały pale zniszczonego molo. Morze wgryzało się ze złością w wybrzeże, jakby chciało powiedzieć: „Nie lekceważcie mnie. Mogę wrócić i dokończyć robotę”.

W końcu dotarły do rozsypującej się furgonetki lodziarza, na wpół zapadniętej w wydmę. Wymalowane na jej ścianie wyblakłe obrazki przedstawiające dawno utracone przysmaki sprawiły, że żołądek Annabeth zaburczał na znak protestu.

– Muszę się zatrzymać – wymamrotała.

Puściła psowatego potwora i poczłapała do ciężarówki, po czym osunęła się po drzwiczkach od strony pasażera.

Sadie usiadła ze skrzyżowanymi nogami naprzeciwko niej. Poszperała w swoim plecaku i wyjęła z niego ceramiczną fiolkę zatkaną korkiem.

– Masz. – Podała naczynie Annabeth. – To jest pyszne. Wypij.

Annabeth przyglądała się niepewnie flakonikowi. Był ciężki i ciepły, jakby był pełny gorącej kawy.

– Em… nie wypadną z tego jakieś złote promienie prosto w moją twarz?

Sadie prychnęła.

– To tylko mikstura lecznicza, głuptasie. Moja przyjaciółka Jaz przyrządza najlepsze leki na świecie.

Annabeth nadal się wahała. Zdarzało się jej kosztować mikstur mieszanych przez dzieci Hekate. Zazwyczaj smakowały jak zupa ze szlamu rzecznego, ale przynajmniej miały za zadanie działać na herosów. Cokolwiek znajdowało się w tym naczyniu, na pewno było czymś innym.

– Nie jestem pewna, czy powinnam tego kosztować – powiedziała. – Nie… nie jestem taka jak ty.

– Nikt nie jest taki jak ja – odparła Sadie. – Moja niezwykłość jest unikatowa. Ale jeśli masz na myśli to, że nie jesteś magiem, to cóż, widzę to. My zazwyczaj walczymy laskami i różdżkami. – Poklepała leżący obok niej rzeźbiony biały kij i kościany bumerang. – Myślę jednak, że moja mikstura zadziała na ciebie. Walczyłaś z potworem. Przeżyłaś wykolejenie pociągu. Nie możesz być zwyczajna.

Annabeth zaśmiała się słabo. Bezczelność tej dziewczyny była w jakiś sposób ożywcza.

– Nie, ja z pewnością nie jestem zwyczajna. Jestem herosem.

– Ach. – Sadie przebiegła palcami po wygiętej różdżce. – Wybacz, ale to dla mnie coś nowego. Chyba że masz na myśli chaosem? Wcielonym chaosem.

– Herosem – poprawiła ją Annabeth. – Heros to pół bóg, pół człowiek.

– Ach, rozumiem. – Sadie odetchnęła z wyraźną ulgą. – Miałam kilka razy w głowie Izydę. Kto jest twoim specjalnym przyjacielem?

– Moim… Nie. Nikt we mnie nie wnika. Moją matką jest grecka bogini Atena.

– Twoją matką.

– Aha.

– Bogini. Grecka bogini.

– Aha. – Annabeth zauważyła, że jej nowa przyjaciółka blednie. – Jak rozumiem, u was coś takiego się nie zdarza, em, tam, skąd pochodzisz?

– Na Brooklynie? – zdziwiła się Sadie. – Nie. Nie sądzę. Ani w Londynie. Ani w Los Angeles. Nie przypominam sobie spotkania z greckimi herosami w żadnym z tych miejsc. Ale kiedy miało się do czynienia z magicznymi pawianami, kocimi boginiami i karłami w bokserkach, to nic człowieka łatwo nie zaskoczy.

Annabeth nie była pewna, czy dobrze dosłyszała.

– Karłami w bokserkach?

– Uhum. – Sadie zerknęła na psiego potwora, który wciąż szarpał się w złotych więzach. – Ale jest pewien kłopot. Kilka miesięcy temu moja mama przekazała mi ostrzeżenie. Powiedziała mi, że powinnam uważać na innych bogów i inne rodzaje magii.

Flakonik w rękach Annabeth zrobił się jakby cieplejszy.

– Inni bogowie. Wspomniałaś Izydę, która jest egipską boginią magii. Ale… ona nie jest twoją mamą?

– Nie – odparła Sadie. – To znaczy tak. Izyda jest boginią egipskiej magii. Ale nie jest moją mamą. Moja mama jest duchem. No dobra… ona była magiem Domu Życia, jak ja, ale potem umarła, więc…

– Chwila. – Annabeth rozbolała głowa tak bardzo, że nie wyobrażała sobie, żeby cokolwiek było w stanie to pogorszyć. Odkorkowała flakonik i wypiła jego zawartość.

Spodziewała się rosołu z rzecznego mułu, ale to smakowało jak ciepły cydr. Wzrok się jej natychmiast wyostrzył. Żołądek uspokoił.

– Super – powiedziała.

– A nie mówiłam? – Sadie się uśmiechnęła. – Jaz to niezła farmaceutka.

– Powiedziałaś… Dom Życia. Egipska magia. Przypominasz mi kogoś, kogo spotkał mój chłopak.

Uśmiech zniknął z twarzy Sadie.

– Twój chłopak… spotkał kogoś podobnego do mnie? Innego maga?

Kilka metrów od nich psowaty stwór warczał i wił się. Sadie zdawała się tym nie przejmować, ale Annabeth martwiło, jak bardzo słabo świeci teraz magiczna lina.

– To było kilka tygodni temu – odrzekła. – Percy opowiedział mi wariacką historię o tym, jak spotkał chłopaka w pobliżu Moriches Bay. Ten dzieciak ewidentnie posługiwał się hieroglifami do rzucania zaklęć. Pomógł Percy’emu w walce z wielkim potwornym krokodylem.

– Synem Sobka! – wypaliła Sadie. – Ale to mój brat walczył z tym potworem. Nie wspominał nic o…

– Twój brat ma na imię Carter? – spytała Annabeth.

Wokół głowy Sadie zamigotała gniewna złota aura – nimb z hieroglifów, które przypominały zmarszczone brwi, pięści i martwych ludzików z kresek.

– Chwilowo – warknęła Sadie – mój brat ma na imię Worek Treningowy. Wygląda na to, że nie powiedział mi wszystkiego.

– Ach. – Annabeth musiała powstrzymać chęć odsunięcia się od nowej przyjaciółki. Obawiała się, że te zagniewane świecące hieroglify mogą eksplodować. – To dziwne. Przykro mi.

– Niepotrzebnie – odparła Sadie. – Chętnie stłukę mojego brata. Ale najpierw opowiedz mi o wszystkim… o sobie, herosach, Grekach i co to wszystko ma wspólnego z naszym złym psim koleżką.

Annabeth opowiedziała jej wszystko, co mogła.

Zazwyczaj nie ufała ludziom zbyt łatwo, ale miała sporo doświadczenia w ich ocenie. Sadie polubiła natychmiast: glany, fioletowe kosmyki, pewność siebie… Zdaniem Annabeth ludzie niegodni zaufania nie mówiliby tak otwarcie o chęci stłuczenia kogokolwiek. No i na pewno nie pomagaliby nieprzytomnemu nieznajomemu i nie oferowali mu leczniczych mikstur.

Annabeth opisała Obóz Herosów. Opowiedziała o niektórych swoich przygodach: walkach z bogami, gigantami i tytanami. Wyjaśniła, że zobaczyła dwugłowego krabo-wilko-lwa na stacji West Fourth Street i postanowiła go gonić.

– No i znalazłam się tutaj – podsumowała.

Usta Sadie drżały. Wyglądała, jakby miała ochotę zacząć krzyczeć lub płakać. Ale zamiast tego wybuchnęła chichotem.

Annabeth zmarszczyła brwi.

– Czyżbym powiedziała coś zabawnego?

– Nie, nie… – prychnęła Sadie. – To znaczy… to jest trochę śmieszne. Wiesz, siedzimy na plaży, rozmawiając o greckich bogach. I o obozie dla półbogów i…

– Ale to wszystko prawda!

– Och, nie wątpię. To zbyt komiczne, żeby nie było prawdą. Chodzi o to, że za każdym razem kiedy mój świat robi się bardziej pokręcony, myślę sobie: „Dobra. Osiągnęliśmy szczyt dziwaczności”. Teraz przynajmniej znam jej pełne możliwości. Najpierw dowiaduję się, że razem z bratem jesteśmy potomkami faraonów i posiadamy magiczne zdolności. W porządku. Nie ma problemu. Potem odkrywam, że mój nieżyjący ojciec połączył swoją duszę z Ozyrysem i stał się władcą umarłych. Rewela! Czemu nie? A potem mój stryj przejmuje przywództwo Domu Życia i dowodzi setkami magów na całym świecie. Następnie mój chłopak okazuje się hybrydą magicznego młodzieńca i nieśmiertelnego boga pogrzebów. I ja cały czas myślę sobie: „Jasne! Zachowaj spokój i rób swoje! Przyzwyczaisz się!”. I wtedy ty pojawiasz się w przypadkowy czwartek, tralala, i mówisz: „A tak nawiasem mówiąc, egipscy bogowie to tylko mała cząstka kosmicznego absurdu. Musimy się martwić również Grekami!”. Hurra!

Annabeth nie do końca chwytała wszystko, co mówiła Sadie – chłopak bóstwo pogrzebów? – ale musiała przyznać, że zaśmiewanie się z tego wszystkiego było zdrowsze od zwinięcia się w kulkę i płaczu.

– Dobra – przyznała. – To wszystko brzmi wariacko, ale odnoszę wrażenie, że ma sens. Mój nauczyciel Chejron… mówił mi przez wiele lat, że starożytni bogowie są nieśmiertelni, ponieważ stanowią część materii cywilizacji. Skoro greccy bogowie byli w stanie przetrwać przez te wszystkie tysiąclecia, to czemu nie egipscy?

– Im nas więcej, tym weselej – przytaknęła Sadie. – Ale, em, co z naszym pieskiem? – Podniosła muszelkę i rzuciła nią w łeb labradorowatego potwora, który warknął gniewnie. – Siedział sobie na stole w naszej bibliotece… nieszkodliwy przedmiot, kamienny kawałek jakiegoś posągu, jak nam się wydawało. A chwilę później ożył i uciekł z Domu Brooklińskiego, rozwalając magiczne zabezpieczenia, przedzierając się przez pingwiny Feliksa i rozbijając moje zaklęcia, jakby były nic nie warte.

– Pingwiny? – Annabeth pokręciła głową. – Nie. Zignoruj to pytanie.

Przyglądała się uważnie psowatemu stworowi wyrywającemu się z więzów. Czerwone greckie litery i hieroglify wirowały wokół niego, jakby usiłowały stworzyć nowe symbole – jakiś przekaz, który Annabeth prawie była w stanie odczytać.

– Te sznury wytrzymają? – zapytała. – Sprawiają wrażenie, jakby robiły się coraz słabsze.

– Nie ma się czym martwić – zapewniła ją Sadie. – Te więzy pętały już bogów. I to nie pomniejszych bogów, wiesz. Tych naprawdę wielkich.

– Em, okej. Mówisz więc, że ten pies był kawałkiem posągu. Wiesz, jakiego posągu?

– Nie. – Sadie wzruszyła ramionami. – Cleo, nasza bibliotekarka, szukała właśnie informacji na ten temat, kiedy ten tu Fido się przebudził.

– Ale on musi być powiązany z tym drugim potworem z łbami wilka i lwa. Miałam wrażenie, że oni też dopiero co ożyli. Połączyli się, ale nie przywykli do pracy zespołowej. Wsiedli do pociągu, szukając czegoś. Zapewne tego psa.

Sadie bawiła się srebrnym wisiorkiem.

– Potwór o trzech głowach: lwiej, wilczej i psiej. A wszystko to wystaje z… czym jest ten stożkowaty przedmiot? Muszlą? Pochodnią?

Annabeth poczuła, że znów kręci się jej w głowie. Pochodnia.

Nagle coś się jej przypomniało – może obrazek oglądany w książce. Nie przyszło jej do głowy, że stożek potwora może być czymś, co trzyma się w dłoni, czymś, co należało do ogromnej ręki. Ale to nie była pochodnia…

– To jest berło – uzmysłowiła sobie. – Nie pamiętam, który bóg je trzymał, ale trzygłowe berło było jego atrybutem. On był… grecki, tak mi się wydaje, ale pochodził też jakoś z Egiptu…

– Z Aleksandrii – domyśliła się Sadie.

Annabeth zrobiła wielkie oczy.

– Skąd wiesz?

– Cóż, nie mam fioła na punkcie historii jak mój brat, ale byłam w Aleksandrii. Przypomina mi się, że to była stolica w czasach, kiedy Grecy panowali w Egipcie. Aleksander Wielki, prawda?

Annabeth przytaknęła.

– Zgadza się. Aleksander podbił Egipt. Kiedy zmarł, władzę tam przejął jeden z jego dowódców, Ptolemeusz. Chciał, żeby Egipcjanie uznali go za faraona, zmieszał więc egipskich bogów z greckimi, tworząc nowych.

– Brzmi to trochę bałaganiarsko – powiedziała Sadie. – Wolę moich bogów niezmieszanych.

– Ale chodzi o jednego szczególnego boga… nie mogę sobie przypomnieć jego imienia. Trzygłowy potwór siedział na szczycie jego berła…

– To musiało być wielkie berło – zauważyła Sadie. – Nie miałabym ochoty na spotkanie z kolesiem, który je nosi ze sobą.

– Och, bogowie! – Annabeth usiadła. – O to właśnie chodzi! Berło nie usiłuje się tylko zjednoczyć… ono próbuje znaleźć swojego pana.

Sadie skrzywiła się.

– Nie podoba mi się to. Musimy zrobić wszystko…

Psi potwór zawył. Magiczne liny eksplodowały jak granat, zasypując plażę złotymi odłamkami.

Wybuch rzucił Sadie przez wydmy niczym suchym liściem.

Annabeth uderzyła w furgonetkę. Ręce i nogi ciążyły jej jak ołów. Powietrze uciekło z płuc.

Jeśli psi potwór chciał ją zabić, mógł to zrobić bez przeszkód.

On jednak podreptał w głąb lądu, znikając między zaroślami.

Annabeth instynktownie sięgnęła po broń. Jej palce zacisnęły się wokół wygiętej różdżki Sadie. Dziewczyna jęknęła z bólu. Kość paliła jak suchy lód. Annabeth usiłowała puścić różdżkę, ale jej ręka nie słuchała. Patrzyła, jak różdżka dymi, zmieniając kształt, aż ból ustał, a w jej ręce pojawił się sztylet z niebiańskiego spiżu – taki sam, jaki nosiła przy sobie przez wiele lat.

Wpatrywała się w ostrze. W tej samej chwili usłyszała jęki dochodzące z pobliskiej wydmy.

– Sadie! – Annabeth, chwiejąc się, stanęła na nogach.

Kiedy doczłapała do dziewczyny, tamta siedziała, plując piaskiem. We włosach miała wodorosty, a jej plecak był owinięty wokół jednego z glanów, ale wyglądała na bardziej rozzłoszczoną niż poturbowaną.

– Durny Fido! – warknęła. – Koniec z psimi przysmakami! – Zmarszczyła brwi, patrząc na sztylet w ręce Annabeth. – Skąd to wzięłaś?

– Em… to jest twoja różdżka – odparła Annabeth. – Wzięłam ją do ręki i… nie wiem. Po prostu zmieniła się w taki sztylet, jakim się zazwyczaj posługuję.

– Ha. No cóż, magiczne przedmioty mają własny rozum. Zatrzymaj ją. Mam jeszcze kilka w domu. Dokąd poszedł Fido?

– W tamtym kierunku. – Annabeth wskazała swoim nowym sztyletem.

Sadie spojrzała w głąb lądu i zrobiła wielkie oczy.

– Och… jasne. Ku burzy. To coś nowego.

Annabeth popatrzyła w tę samą stronę. Za torami kolejowymi nie widziała nic poza opuszczonym blokiem mieszkalnym, ogrodzonym i samotnym na tle popołudniowego nieba.

– Jakiej burzy?

– Nie widzisz jej? – spytała Sadie. – Zaczekaj. – Odwinęła plecak z buta i zaczęła grzebać w jego zawartości. Wyciągnęła kolejny ceramiczny flakonik, tym razem niski i szeroki jak słoiczek z kremem do twarzy. Odkręciła wieczko i nabrała nieco różowej mazi. – Posmaruję ci tym powieki.

– Ej, to brzmi jak propozycja, na którą odpowiadam automatycznie: „Nie”.

– Nie przesadzaj. To jest całkowicie nieszkodliwe… no, dla magów. Zapewne również dla herosów.

Annabeth nie była tego taka pewna, ale zamknęła oczy. Sadie posmarowała jej powieki mazią, która łaskotała i rozgrzewała jak maść mentolowa.

– Doskonale – oznajmiła Sadie. – Możesz już otworzyć oczy.

Annabeth otwarła oczy i krzyknęła.

Świat był pełen kolorów. Ziemia zrobiła się przezroczysta – składała się z żelatynowych warstw schodzących w mrok. Powietrze falowało połyskującymi zasłonami; wszystkie migotały, ale niezupełnie harmonijnie, jakby ktoś naraz puścił na jednym ekranie kilka filmów w wysokiej rozdzielczości. Wokół niej wirowały hieroglify i greckie litery, łącząc się i wybuchając, kiedy się zderzały. Annabeth miała wrażenie, że ogląda świat na poziomie atomowym. Wszystko, co dotychczas było niewidoczne, ujawniło się, wydobyte przez magiczne światło.

– Ty… ty tak widzisz przez cały czas?

Sadie prychnęła.

– Bogowie Egiptu, nie! Zwariowałabym od tego. Muszę się skoncentrować, żeby widzieć Duat. Ty to właśnie robisz: zaglądasz na magiczną stronę świata.

– Ja… – Annabeth urwała.

Zazwyczaj była pewna siebie. Ilekroć miała do czynienia ze zwykłymi śmiertelnikami, robiła zadowoloną z siebie minę jak ktoś, kto posiadł tajemną wiedzę. Rozumiała świat bogów i potworów. Ludzie nie mieli o nim pojęcia. Nawet w towarzystwie innych herosów Annabeth była zazwyczaj najbardziej zaprawioną w bojach weteranką. Dokonała więcej, niż większości herosów się marzyło, i przeżyła.

A teraz, patrząc na zmieniające się zasłony kolorów, Annabeth czuła się, jakby znów miała sześć lat i dopiero uczyła się, jak straszny i niebezpieczny jest naprawdę otaczający ją świat.

Opadła ciężko na piasek.

– Nie wiem, co o tym myśleć.

– Nie myśl – poradziła jej Sadie. – Oddychaj. Twoje oczy się przyzwyczają. To jak z pływaniem. Jeśli pozwolisz, żeby twoje ciało przejęło kontrolę, to instynktownie będziesz wiedziała, co robić. Spanikuj, a utoniesz.

Annabeth spróbowała się rozluźnić.

Zaczęła rozpoznawać wzory w powietrzu: prądy przepływające między warstwami rzeczywistości, dym magii unoszący się z samochodów i budynków. Miejsce wykolejenia się pociągu świeciło na zielono. Sadie miała wokół siebie złotą aurę z mglistymi pióropuszami rozpościerającymi się za jej plecami niczym skrzydła.

Tam gdzie wcześniej leżał psi potwór, ziemia żarzyła się jak węgle. Purpurowe wici wiły się nad tym miejscem, kierując się tam, dokąd uciekł potwór.

Annabeth skupiła uwagę na bloku mieszkalnym w oddali i jej puls przyspieszył. Wieżowiec świecił w środku na czerwono – światło przesączało się przez zabite dyktą okna, przebijało przez szczeliny w sypiących się ścianach. Nad tym wszystkim kłębiły się ciemne chmury, a więcej macek czerwonej energii płynęło ku budynkowi ze wszystkich stron, jakby przyciągał je wir.

Annabeth przypomniało to Charybdę, potwora połykającego wiry, którego spotkała kiedyś na Morzu Potworów. To nie było miłe wspomnienie.

– Ten blok – powiedziała. – On przyciąga czerwone światło ze wszystkich stron.

– Właśnie tak – potwierdziła Sadie. – W egipskiej magii czerwień jest niedobra. Oznacza zło i chaos.

– Czyli psi potwór zmierza właśnie tam – domyśliła się Annabeth. – Chce się połączyć z pozostałymi częściami berła…

– I odnaleźć swojego pana, jak sądzę.

Annabeth wiedziała, że powinna wstać. Musiały się pospieszyć. Ale patrząc na wirujące warstwy magii, bała się ruszyć.

Przez większość życia uczyła się o Mgle – magicznej granicy, która oddziela świat ludzki od świata greckich potworów i bogów. Nigdy jednak nie myślała o Mgle jako prawdziwej zasłonie.

Jak Sadie to nazwała? Duat?

Annabeth zastanawiała się, czy Mgła i Duat są spokrewnione, a może nawet stanowią jedno i to samo. Widziała przytłaczającą wielość zasłon – jakby gobelin zwinął się wokół siebie sto razy.

Nie ufała nogom, że ją utrzymają. „Spanikuj, a utoniesz”.

Sadie podała jej rękę. W spojrzeniu miała sporo współczucia.

– Słuchaj, wiem, że to dużo, ale nic się nie zmieniło. Jesteś nadal tym samym twardym, wymachującym plecakiem herosem, którym zawsze byłaś. No i teraz na dodatek masz śliczny sztylet.

Annabeth czuła, że się rumieni. Zazwyczaj to ona wygłaszała motywujące mowy.

– Tak. Tak, oczywiście. – Chwyciła rękę wyciągniętą przez Sadie. – Chodźmy szukać boga.

Budynek był ogrodzony metalową siatką, ale przecisnęły się przez dziurę i zaczęły się przedzierać przez wysoką trawę i betonowy gruz.

Zaczarowana maść na oczach Annabeth jakby przestawała działać. Świat nie wyglądał już tak wielowarstwowo i kalejdoskopowo, ale nie przeszkadzało jej to. Nie potrzebowała specjalnej percepcji, aby wiedzieć, że ten budynek jest pełen złej magii.

Z bliska czerwona poświata w oknach była jeszcze jaśniejsza. Dykta trzeszczała. Ściany jęczały. Hieroglificzne ptaki i ludziki z kresek formowały się w powietrzu i wpływały do środka. Nawet graffiti na ścianach zdawało się drżeć, jakby i te znaki usiłowały ożyć.

Cokolwiek było we wnętrzu tego budynku, przyciągało swoją mocą również Annabeth, podobnie jak wcześniej Krabcio w pociągu.

Ścisnęła w ręce nowy spiżowy sztylet, zdając sobie sprawę, że jest zbyt mały i krótki, by stanowić poważną broń ofensywną. Ale dlatego właśnie Annabeth lubiła sztylety: zmuszały ją do koncentracji. Dziecko Ateny nie powinno nigdy polegać na broni, jeśli nie jest w stanie zamiast niej użyć rozumu. To inteligencja wygrywa wojny, a nie brutalna siła.

Niestety umysł Annabeth nie pracował teraz zbyt sprawnie.

– Szkoda, że nie wiemy, z czym mamy do czynienia – wymamrotała, kiedy skradały się w kierunku budynku. – Lubię najpierw się czegoś dowiedzieć… uzbroić się w wiedzę.

Sadie jęknęła.

– Mówisz zupełnie jak mój brat. Powiedz mi, jak często masz ten luksus, żeby potwór dał ci czas na wyguglanie go, zanim zaatakuje?

– Nigdy – przyznała Annabeth.

– No właśnie. Carter… on uwielbia spędzać długie godziny w bibliotece, czytając o wszystkich nieprzyjaznych demonach, które możemy napotkać, podkreślając ważne cytaty i robiąc fiszki, z których ja mam się uczyć. Niestety, kiedy demony atakują, nie wysyłają ostrzeżenia oraz rzadko raczą się przedstawiać.

– Jaka więc jest twoja procedura operacyjna?

– Przeć do przodu – odparła Sadie. – Szybko podejmować decyzje. A kiedy potrzeba, rozwalać wroga na strzępy.

– Super. Dogadałabyś się świetnie z moimi kumplami.

– Uznam to za komplement. Jak myślisz, te drzwi?

Kilka schodków wiodło w stronę wejścia do piwnicy. Do futryny była przybita zwykła deska w nieprzekonującej próbie powstrzymania nieproszonych gości, ale same drzwi były uchylone.

Annabeth miała właśnie zaproponować zbadanie terenu. Nie ufała takiemu prostemu wejściu do środka, ale Sadie nie czekała, tylko zbiegła po schodach i wślizgnęła się do środka.

Annabeth nie miała wyboru, więc pobiegła za nią.

* * *

Wyszło na to, że gdyby weszły do środka przez jakiekolwiek inne drzwi, zginęłyby.

Cały budynek był ogromną skorupą, wysoką na trzydzieści pięter, w której szalał huragan cegieł, rur, dykty i innego śmiecia, a także świecących greckich liter, hieroglifów i neonowoczerwonych skupisk energii. Widok był jednocześnie przerażający i piękny – jakby ktoś schwytał tornado, oświetlił je od środka i wstawił do gabloty.

Ponieważ weszły na poziomie piwnicy, Sadie i Annabeth były osłonięte płytką klatką schodową – czymś w rodzaju rowu w betonie. Gdyby weszły w tę burzę na wysokości parteru, zostałyby rozdarte na strzępy.

Annabeth widziała, jak skręcony stalowy dźwigar przeleciał nad ich głowami z prędkością bolidu. Dziesiątki cegieł szybowały jak ławice ryb. Ognistoczerwony hieroglif wbił się w lecącą dyktę, która zapaliła się jak bibuła.

– Tam, w górze – szepnęła Sadie.

Wskazała na szczyt budynku, gdzie kawałek trzydziestego piętra pozostawał nienaruszony – rozsypujący się nawis wystrzelający w pustkę. Niewiele było widać przez wirujący gruz i czerwoną mgłę, ale Annabeth dostrzegła masywną humanoidalną sylwetkę stojącą nad przepaścią z rękami rozpostartymi w geście powitania burzy.

– Co on robi? – wymamrotała Sadie.

Annabeth uchyliła się przed wirem miedzianych rur, który przefrunął kilkanaście centymetrów nad jej głową. Wpatrywała się w gruz i zaczęła dostrzegać pewne wzory, podobnie jak w wypadku Duat: wiry dykty i gwoździ zbierające się, by uformować ramę platformy, stado cegieł układających się jak klocki Lego, żeby stworzyć łuk.

– On coś buduje – uświadomiła sobie.

– Buduje co, katastrofę? – zapytała Sadie. – To miejsce przypomina mi Królestwo Chaosu. A uwierz mi, to nie jest moje ulubione miejsce na wakacje.

Annabeth zerknęła w tamtą stronę. Zastanawiała się, czy dla Egipcjan Chaos znaczy to samo, co dla Greków. Zetknęła się z Chaosem, a jeśli Sadie też, to… cóż, ta dziewczyna musi być jeszcze twardsza, niż się wydaje.

– Ta burza nie jest całkowicie przypadkowa – oznajmiła Annabeth. – Widzisz tam? I tam? Kawałki różnych materiałów spotykają się, tworząc jakąś strukturę wewnątrz budynku.

Sadie zmarszczyła brwi.

– Jak dla mnie to wygląda jak cegły w mikserze.

Annabeth nie bardzo wiedziała, jak to wytłumaczyć, ale studiowała architekturę i inżynierię dość długo, żeby rozpoznać szczegóły. Miedziane rury łączyły się jak tętnice i żyły w układzie krwionośnym. Fragmenty ścian zlepiały się, żeby stworzyć nową układankę. A co jakiś czas kolejne cegły i belki odrywały się od zewnętrznych ścian i dołączały do tornada.

– On usiłuje przemielić ten budynek – powiedziała. – Nie wiem, jak długo zewnętrzny mur wytrzyma.

Sadie zaklęła pod nosem.

– Proszę, powiedz mi, że on nie buduje piramidy. Wszystko, tylko nie to.

Annabeth zastanawiała sie, dlaczego egipski mag miałby nienawidzić piramid, ale pokręciła tylko głową.

– Podejrzewam, że to jakaś stożkowata wieża. Jest tylko jeden sposób, żeby się upewnić.

– Zapytać budowniczego. – Sadie spojrzała ku pozostałościom trzydziestego piętra.

Człowiek na półce nie poruszył się, ale Annabeth mogłaby przysiąc, że urósł. Wokół niego wirowało czerwone światło. Widoczna była tylko jego sylwetka; wyglądał, jakby miał na głowie wysoki cylinder w stylu Abrahama Lincolna.

Sadie zarzuciła plecak na ramiona.

– A zatem skoro to jest nasz tajemniczy bóg, gdzie jest…

Jakby na zawołanie wśród zgiełku dało się słyszeć trzyczęściowe wycie. Po drugiej stronie budynku otwarły się z hukiem metalowe drzwi i wpadł przez nie krabowy potwór.

Bestia miała teraz niestety wszystkie trzy głowy – wilka, lwa i psa. Jej długa spiralna muszla połyskiwała greckimi i hieroglificznymi inskrypcjami. Ignorując całkowicie latający wokół gruz, potwór wczołgał się do środka na sześciu przednich łapach, po czym wystrzelił w powietrze. Burza uniosła go w górę spiralnym ruchem przez chaos.

– Zdąża ku swojemu panu – powiedziała Annabeth. – Musimy go powstrzymać.

– Super – mruknęła Sadie. – To mnie wyczerpie.

– Co?

Sadie uniosła laskę.

– Nedż.

W powietrzu nad nimi rozbłysł złoty hieroglif:

I nagle otoczyła je kula światła.

Annabeth poczuła dreszcz. Była już kiedyś zamknięta w podobnym ochronnym bąblu, kiedy z Percym i Groverem posłużyli się magicznymi perłami, żeby uciec z Podziemia. Było to doświadczenie… klaustrofobiczne.

– To nas osłoni przed burzą? – zapytała.

– Mam nadzieję. – Po twarzy Sadie ściekał pot. – Chodź.

Poprowadziła Annabeth na schody.

Ich tarcza została natychmiast poddana próbie. Latający blat kuchenny byłby je dekapitował, ale rozbił się o pole siłowe Sadie. Kawałki metalu latały nieszkodliwie wokół nich.

– Świetnie – powiedziała Sadie. – A teraz przytrzymaj laskę, kiedy będę się zmieniała w ptaka.

– Zaczekaj. W co?!

Sadie przewróciła oczami.

– Szybko podejmować decyzje, pamiętasz? Polecę tam i powstrzymam berłowego potwora. A ty spróbuj rozkojarzyć tego boga… kimkolwiek on jest. Zwróć na siebie jego uwagę.

– Super, ale ja nie jestem magiem. Nie potrafię podtrzymać zaklęcia.

– Tarcza utrzyma się przez kilka minut, o ile będziesz posługiwać się laską.

– A co z tobą? Jeśli wyjdziesz poza tarczę…

– Mam pewien pomysł. A on nawet może zadziałać.

Sadie wyłowiła coś z plecaka – niewielką figurkę zwierzęcia. Zacisnęła wokół niej palce i zaczęła zmieniać kształt.

Annabeth widywała już ludzi zmieniających się w zwierzęta, ale nie ułatwiało jej to patrzenia na takie sceny. Sadie zmniejszyła się do jednej dziesiątej swojej normalnej wielkości. Jej nos wydłużył się w dziób. Włosy, ubranie i plecak zamieniły się w gładkie upierzenie. Stała się niewielkim drapieżnym ptakiem – może kanią – a jej niebieskie oczy błyszczały teraz złotem. Ściskając nadal w szponach figurkę, rozwinęła skrzydła i wzleciała w burzę.

Annabeth skrzywiła się, kiedy ławica cegieł uderzyła w jej przyjaciółkę – ale jakimś cudem gruz przeleciał przez Sadie, nie zamieniając jej w pierzaste purée. Kształt dziewczyny jedynie zamigotał, jakby podróżowała głęboko pod wodą.

Annabeth uświadomiła sobie, że Sadie jest w Duat – leci na innym poziomie rzeczywistości.

Ta myśl napełniła umysł Annabeth pomysłami. Gdyby herosi nauczyli się w ten sposób przechodzić przez ściany, przebiegać przez potwory…

Ale ten temat musiał poczekać na inny czas. Teraz trzeba było działać. Wbiegła na schody i prosto w tornado. Metalowe pręty i miedziane rury odbijały się z brzękiem od jej tarczy. Złota kula świeciła coraz słabiej za każdym odbiciem gruzu.

Annabeth uniosła laskę Sadie w jednej ręce, a swój nowy sztylet w drugiej. W tej magicznej burzy ostrze z niebiańskiego spiżu zamigotało jak gasnąca pochodnia.

– Hej! – wrzasnęła Annabeth ku położonej wysoko nad nią półce. – Panie Bóstwo!

Zero odpowiedzi. Jej głos zapewne nie przebił się przez burzę.

Skorupa budynku zaczęła jęczeć. Tynk odpadał ze ścian i wlatywał w wir niczym wata cukrowa.

Jastrzębia Sadie była wciąż żywa i wznosiła się ku trzygłowemu potworowi, który wspinał się spiralnie w górę. Bestia była już w połowie drogi na szczyt, machając łapami i świecąc coraz jaśniej, jakby czerpała moc z tornada.

Annabeth nie miała dużo czasu.

Sięgnęła do zasobów swojej pamięci, przeglądając dawne mity i najdziwaczniejsze historie, jakie opowiadał im Chejron w obozie. Kiedy była młodsza, jej umysł był jak gąbka nasiąkająca wszelkimi faktami i imionami.

Trzygłowe berło. Bóg z egipskiej Aleksandrii.

W jej głowie pojawiło się imię boga. Miała w każdym razie nadzieję, że właściwe.

Jedną z pierwszych lekcji herosów było: „Imiona mają moc”. Nie należy wymawiać imion bogów ani potworów, chyba że chce się zwrócić ich uwagę.

Annabeth wzięła głęboki oddech i krzyknęła, jak najgłośniej potrafiła:

– SERAPISIE!

Burza przycichła. Ogromne kawałki rur lewitowały w powietrzu. Chmury cegieł i desek zamarły i zawisły w bezruchu.

Unieruchomiony w środku tornada trzygłowy potwór usiłował stać. Sadie wzniosła się nad niego, rozwarła szpony i upuściła trzymaną w nich figurkę, która natychmiast urosła w pełnowymiarowego wielbłąda.

Kudłaty dromader uderzył w tylną część potwora. Oba stwory spadły na ziemię w plątaninie nóg i łbów. Berłowy potwór nie przestawał walczyć, ale wielbłąd leżał na jego grzbiecie z rozpostartymi kończynami, rżąc i plując, i zasadniczo zachowując się jak półtonowe dziecko, które dostało ataku wściekłości.

Z trzydziestego piętra rozległ się dudniący męski głos:

– KTO OŚMIELA SIĘ ZAKŁÓCAĆ MOJE TRIUMFALNE POWSTANIE?!

– Ja! – odkrzyknęła Annabeth. – Zejdź tu i staw mi czoła!

Nie zamierzała przypisywać sobie cudzych wielbłądów, ale chciała skupić uwagę boga na sobie, żeby Sadie mogła zrobić… to, co postanowiła zrobić. Ona z pewnością miała w zanadrzu jakieś dobre sztuczki.

Bóg Serapis zeskoczył ze swojej półki. Opadł trzydzieści pięter w dół i wylądował na nogach na samym środku parteru, w odległości rzutu sztyletem od Annabeth.

Nie żeby miała ochotę go atakować.

Serapis mierzył chyba z pięć metrów i miał wspaniałą muskulaturę. Ubrany był jedynie w szorty w hawajskie kwiaty. Jego brązową skórę jak tatuaże pokrywały migotliwe hieroglify. Litery greckie i z innych alfabetów, których Annabeth nie rozpoznawała.

Twarz boga okalały długie kręcone włosy przypominające nieco rastafariańskie dredy. Kędzierzawa grecka broda sięgała obojczyków. Oczy miał w kolorze morskiej zieleni – tak bardzo przypominał w tym Percy’ego, że Annabeth dostała gęsiej skórki.

Zazwyczaj nie przepadała za zarośniętymi, brodatymi facetami, ale musiała przyznać, że ten bóg był nawet atrakcyjny na swój dojrzały i ogorzały sposób.

Tyle że to, co nosił na głowie, psuło cały efekt. Coś, co Annabeth wzięła za rurę od wyciągu kuchennego, okazało się w rzeczywistości walcowatym koszem z wikliny wyszywanym w bratki.

– Przepraszam – powiedziała. – Czy ma pan na głowie doniczkę?

Serapis